PANTIP.COM : C9539009 ฟิค สามพันปี กลับมาอีกครั้ง ตามคำเรียกร้อง ใครไคร่แต่งแต่งต่อเลยจ้า [Michael Jackson]

ความคิดเห็นที่ 9

ที่โต๊ะกินข้าว...มื้อเย็นวันนี้มีแต่อาหารของโปรดของทุกคน ไม่ว่าจะ เป็นตำแครอทมาเนีย ไก่ชุบแป้งทอด สลัดแก้วมังกร ต้มยำกุ้งและข้าวสวยโถใหญ่ อุ้มวดี เอมิลี่ และไมเคิลกำลังช่วยกันยกออกจากห้องครัว ทั้งหมดตั้งอยู่บนโต๊ะสีขาวที่ระเบียงหน้าบ้านพัก

“เอาล่ะ! ทุกคนเชิญทานตามสบายนะคะ” อุ้มวดียิ้มหวานก่อนจะแยกไปทานกับเด็ก ๆ เคนหันมายิ้มแหยๆ พยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงขอบคุณ ขณะที่แขนก็มีสาวผมแดงเกาะอยู่แน่นเหมือนปลาปิรันย่างับเหยื่อแน่น

“อุ๊ย!! ไก่ทอดของโปรดเคนนี่นา...เอามานี่....ชั้นป้อนให้” ราเชลยกจานไก่ทอดผ่านหน้าเอมิลี่แล้วมาวางที่หน้าตัวเอง แล้วก็หยิบน่องไก่อันโตขึ้นมาจ่อปากเคน

ขณะที่เอมิลี่นั่งคิ้วขมวด มองตามจานไก่ทอดและไปหยุดนิ่งที่หน้าเคน สายตาเหมือนไม่หิวไก่ แต่หิวปลาปิรันย่าเสียมากกว่า...ซึ่งเคนดูเหมือนจะรู้สึกได้ผ่านทางสายตาของหญิงสาวอย่างรุนแรง

“เอ่อ...ไม่เป็นไร ผมกินเองดีกว่า” เคนรีบปฏิเสธ และเบือนหน้าหนี
“เอ้า...อ้ามมมมม~~” ราเชลไม่ฟังเสียง ยังคงยิ้มหวานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายตาที่จับจ้องไปที่เคนแฝงไปด้วยพลังบังคับที่รุนแรง

“อย่าขัดใจชั้นจะดีกว่า....คุณก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ราเชลกระซิบเบา ๆ เคนจึงจำใจหันมากินน่องไก่ที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ เคี้ยวไก่งุบงับ ๆ ราเชลหัวเราะคิกคัก ๆ ทำให้เอมิลี่หงุดหงิดอยู่ในใจลึก ๆ ซึ่งไมเคิลก็สังเกตเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

“เอมิลี่...คุณชอบแก้วมังกรไม่ใช่เหรอ” ไมเคิลเอ่ยอย่างนุ่มนวล พรางใช้ช้อนตักแก้วมังกรแล้วหันมาทางเอมิลี่
“อ่ะ...ทานสิครับ คนดี...อ้ามมม~~” ชายหนุ่มหันมายิ้มหวานให้เอมิลี่ พร้อมกับฟีโรโมนมากกว่าปกติ 5 เท่า

“เอ่อ...มะ มะ มะ ไม่ เร็น ไร ค่ะ ชัน ชั้น ...”เอมิลี่ถูกจ้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์นั่น ก็ถึงกับพูดไม่เป็นศัพท์ทันที
"รู้ได้ยังไงว่าชั้นชอบ...ชั้นยังไม่เคยกินแก้วมังกรอะไรนั้นเลยด้วยซ้ำ..." เอมิลี่ก้มหน้าคิดในใจ โดยไ่ม่รู้ตัวว่าหน้าแดงแจ๋เพราะเสียงที่กล่อมอยู่ข้างหูแล้ว

“หืมมม? คุณหน้าแดง? ไม่สบายเหรอ?? ไหนขอผมดูหน่อยซิ” ไมเคิลยืนหน้าผากมาแตะที่หน้าผากเอมิลี่อย่างแผ่วเบา ต่อหน้าเคนที่นั่งอ้าปากค้าง และไก่กำลังจะหลุดออกจากปาก

โครม!!!! (ไม่ใช่เสียงไก่หลุดจากปากเคนนะจ๊ะ...)

“ขะ ขะ ขอโทษค่ะ” แขนของเอมิลี่ปัดแก้วน้ำหกใส่ชายเสื้อของไมเคิลเปียกเล็กน้อย แต่ชายหนุ่มก็แค่ก้มไปมอง และยิ้มหวานให้เอมิลี่ที่กำลังกุลีกุจอใช้ทิชชู่ซับน้ำที่เสื้อให้อยู่

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง....แต่..คง..ต้อง......เปลี่ยนเสื้อ....” ไมเคิลจับมือเอมิลี่ไว้แนบอกพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ภายใต้หนวดเคราที่ใช้ปลอมตัวแต่ก็ยังมีเสน่ห์ จนเอมิลี่อายทำอะไรไม่ถูกเพราะฟีโรโมนที่ฟุ้งกระจายและสายตาที่กรุ่มกริ่ม

“ขออนุญาตนะครับ” ไมเคิลกล่าวอย่างสุภาพไปทางเคนและราเชล แล้วจึงค่อย ๆ หันกลับมาหาเอมิลี่
“อ๊ะ! ค่ะ...เชิญค่ะ...ขอโทษนะคะ ที่ทำให้เสื้อ...!!!??? เอ๋??? ” เอมิลี่พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกอุ้มจนตัวลอยขึ้นมาจากเก้าอี้แนบอกไมเคิล

“เอ๊ะ!!~ นี่!! คุณ!! จะทำอะไรน่ะ?!! ปล่อยชั้นนะ!!!!!” สาวน้อยเริ่มโวยวายดิ้นด๊อกแด๊กๆ ทั้งอายทั้งโมโหไปพร้อม ๆ กัน

"ก็พาไปเปลี่ยนเสื้อไง" ไมเคิลไม่สนใจการปฏิเสธของสาวเจ้าแต่อย่างใด กลับอุ้มเดินอย่างอารมณ์ดีซะอีก

"ไม่ใช่ชั้นที่เปียกนะ คุณต่างหาก!!! ม๊ายยยยยยย!!!" สาวน้อยร้องเสียงหลงหายเข้าไปในบ้าน

ในขณะที่เคนใจหายวาบ ทั้งโกรธทั้งหน้าซีดในเวลาเดียวกัน ราเชลก็สังเกตเห็นบางอย่าง และคิดแผนที่จะกำจัดเอมิลี่ได้ทันที....

----------------------------------------------------------------
พอดีมื้อเย็นเป็นแก้วมังกรแช่เย็นน่ะ ก็เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
แอร๊ยยยยยยยยยยย เขินนนนนนนนอ๊า~~~

ปล.ลืมเปลี่ยนสีพื้น...ไม่ว่ากันน้า......แหะๆ
เอ๊ะ!! วันนี้เป็นอะไร..พิมพ์ผิดเพียบเชียว ...แก้แล้วเด้อๆ
แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 53 22:20:03
แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 53 22:07:33
แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 53 21:52:47

จากคุณ : Shogubutsu

เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 21:51:54

ความคิดเห็นที่ 11

เคนเพิ่งจะรู้ตัวว่าต้องการอะไรที่แท้จริงตอนนี้เอง เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ยอมรออย่างใจเย็น ขณะที่เห็นชายอื่นอุ้มหญิงอันเป็นที่รักจากไปต่อหน้าต่อตา ในใจเขาร้อนรุ่มอยากจะวิ่งไปชกผู้ชายที่แตะต้องเธอซะด้วยซ้ำไป และขณะที่ไฟกำลังลุกท่วมจิตใจเขานั่นเอง พนักงานวางเพลิง เอ๊ย ราเชลก็พูดพร้อมหัวเราะคิกคักเช่นเคย

“แหม....ตาลุงนั่นคงอยากให้เราอยู่กันสองต่อสองล่ะสิ น่ารักเหมือนเนอะ” ราเชลแกล้งพูดให้เคนหงุดหงิดยิ่งขึ้น แต่เคนหูดับไปแล้ว รีบลุกจากเก้าอี้และจะเดินไปเอาเรื่อง “เจ้าพ่ออุปถัมภ์จอมกรุ่มกริ่ม” ทันที แต่ราเชลก็จับมือเขาไว้แน่น เคนหันมามองหน้าสาวผมแดงด้วยอารมณ์เซ็งสุด ๆ

ที่ห้องครัวหลังบ้าน ไมเคิลยังอุ้มสาวน้อยของเขาอยู่และกำลังจะเดินลงบันไดเพื่อเข้าไปในสวนสมุนไพรเล็ก ๆ ในรั่วไม้สีขาว เอมิลี่ยังดิ้นไม่เลิก จนไมเคิลรู้สึกจี๊ดขึ้นบริเวณนิ้วที่เป็นแผลโดนมีดบาดตอนช่วยอุ้มวดีทำกับข้าวเมื่อวันก่อน

“อุ๊บส์!!!!” ไมเคิลทรุดลงไปเล็กน้อย แต่ยังพยายามไม่ให้สาวน้อยหลุดมือ
“เป็นอะไรไปคะ??!! ชั้นขอโทษ!!” สาวน้อยไม่รู้สาเหตุที่เขาร้อง แต่ก็หยุดดิ้นและขอโทษไปก่อนด้วยความเคยชิน

“ผมร้องคุณจะได้หยุดดิ้นไง คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ” ไมเคิลปล่อยให้เอมิลี่ลงไปนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ โต๊ะเตรียมอาหาร แล้วก็ลงมานั่งคุกเข่าตรงหน้าเธอ สองมือก็จับเก้าอี้ที่เธอนั่งไว้ ตอนนี้เอมิลี่อยู่ในกรงขนาดเล็กพอดีตัวของเธอตามที่ชายหนุ่มต้องการแล้ว เขาจ้องมองที่ใบหน้าของสาวน้อยอย่างไม่กระพริบตา

“อะ อะไรคะ??” เอมิลี่เอ่ยด้วยความเขินอาย
“ผมคิดว่าคุณมีอะไรที่อยากจะบอกผมน่ะ” ไมเคิลกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“........ก็ไม่มีอะไรนี่คะ...ราเชลกับเคน เค้าก็เป็นแบบนี้มานานแล้วน่ะค่ะ ที่มหาวิทยาลัยก็มีข่าวว่าพวกเค้าคบกันอยู่ด้วย ราเชลเป็นคุณหนูคนสวย คุยเก่ง ร่าเริง เป็นดาวมหาวิทยาลัยด้วย.......ไม่เหมือนกับ................” แล้วเอมิลี่ก็เงียบ

“ชั้นเป็นแค่เด็กที่ไม่มีพ่อ ส่วนแม่ก็ต้องทำงานหนัก เพื่อให้ชั้นได้เรียน...หน้าตาก็งั้น ๆ ไม่มีอะไรซักอย่าง แหะๆๆๆๆ น่าขำนะคะที่ฝันว่าคนดังของมหาวิทยาลัยจะมารัก......ชั้นมันก็แค่.......” เธอไม่สามารถเอ่ยอะไรได้อีก เพราะชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วมาสัมผัสริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบาเป็นสัญญาณว่าเขาไม่ต้องการให้เธอเอ่ยอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว เขาเข้าใจทุกอย่างที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย และรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในจิตใจของเธออย่างชัดเจน

“อย่าเอาเรื่องเศร้ามาเล่าเป็นเรื่องตลกสิ คุณค่าของคนไม่ได้วัดที่สิ่งที่เห็นกันภายนอกนะ การที่คุณมอบความรักให้ใครด้วยความจริงใจที่แท้จริงมันก็คือสิ่งที่มีค่าและหายากที่สุดแล้ว แม้แต่ผมยังต้องพยายามดิ้นรนที่จะไขว่คว้าหามาเลย มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ” ไมเคิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เอมิลี่เพิ่งเข้าใจว่าสิ่งที่เธอได้เจอกับสิ่งที่เขาต้องประสบมาช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ทำให้มองเห็นว่าปัญหาของตัวเองนั้นมันเล็กนิดเดียวเท่านั้นเมื่อเทียบกับสิ่งที่ชายผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ผ่านมาด้วยตัวเองเพียงลำพัง

“คุณคิดว่าเคนพอใจเหรอที่เรื่องเป็นแบบนี้” ชายหนุ่มถามด้วยเสียงแผ่วเบา
“ไม่รู้สิคะ ชั้นไม่แน่ใจ........” สาวน้อยส่ายหัวเบา ๆ เริ่มสับสนกับความรู้สึกตัวเองในตอนนี้
“เคนมีเรื่องอะไรอยู่แน่ ๆ เพราะเขาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรที่ไม่ชอบแบบนี้ เชื่อในตัวเคนสิ” ชายหนุ่มกล่าวพรางกุมมือทั้งสองของสาวน้อยไว้เบา ๆ ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่ผ่านทางมือนี้มาสู่หัวใจเธอ

“ขอบคุณนะคะ ชั้นสบายใจขึ้นมากเลยล่ะค่ะ” สาวน้อยยิ้มบาง ๆ ให้กับไมเคิล และเขาก็ดีใจที่เห็นเธอสบายใจขึ้น
“กลับไปที่โต๊ะทานข้าวกันเถอะ ป่านนี้เจ้าหนุ่มคงงุ่นง่านเป็นมดตกหลุมทรายแล้วล่ะ” ไมเคิลหัวเราะเบา ๆ

และทั้งสองคนก็ลุกขึ้นมาพร้อม ๆ กันพอดี ทำให้สาวน้อยเสียหลักไปข้างหลัง ขาชนกับเก้าอี้ที่ไม่มีพนักพิง และกำลังจะล้มลงไปหัวกระแทกกับพื้น ซึ่งไมเคิลรีบคว้าตัวเธอไว้และดึงมากอดไว้แนบแน่นกับอกทันที

“เฮ้ออออ...ไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มถอนหายใจ หัวใจเต้นแรงด้วยความตกใจ จนสาวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นได้ยินเสียงหัวใจเขาชัดเจน จนสาวน้อยสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงเป็นใยจากตัวเขาอย่างแท้จริง

อ้อมกอดที่มีกลิ่นน้ำหอมผสมกับกลิ่นเหงื่อของเขาบาง ๆ ทั้งที่เขาไม่ใช่นักกีฬาหรือนักกล้าม แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเธอช่างตัวเล็กเป็นลูกนกตัวน้อย ๆ ในอ้อมกอดที่กว้างใหญ่ดั่งท้องฟ้าและอบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์นี้เหลือเกิน

“ขอบคุณค่ะ คุณคอยช่วยชั้นไว้เสมอเลย ทำไมน้า.....” สาวน้อยค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า พรางยิ้มอย่างเขินอาย ถ้าเป็นปรกติสาวน้อยต้องผลักเขากระเด็นไปแล้วแน่ ๆ
“ทำไมน่ะเหรอ.........................” ชายหนุ่มพยายามสะกดความรู้สึกจริง ๆ ไม่ให้เผยออกมา แต่เหมือนจะไม่ไหวแล้ว เมื่อเห็นใบหน้าไร้เดียงสาช้อนตามองเขาด้วยท่าทางเหมือนอยากจะรู้สิ่งที่อยู่ในใจเขาจริง ๆ ถึงจะผ่านเวทีคอนเสิร์ตมานับไม่ถ้วน ทามกลางสายตาเป็นล้าน ๆ มาแล้วก็ตาม และไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้กอดสาว ๆ แบบนี้ แต่ครั้งนี้กลับสร้างความกดดันให้เขาไม่น้อยเลยทีเดียว
“คุณเป็นคุณพ่อที่ดีมาก ๆ เลยค่ะ ขนาดชั้นที่ไม่ใช่ลูกคุณยังดูแลขนาดนี้ น้อง ๆ น่าอิจฉาจังเลยนะคะ” สาวน้อยเอ่ยด้วยเสียงแจ่มใสหัวเราะคิกคัก แล้วก็ผละออกจากอ้อมแขนนั้นอย่างง่าย ๆ ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนค้างตามบทไม่ทันอย่างงงๆ.....

“คุณพ่อเหรอ..........????” ไมเคิลบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างเสียอารมณ์
“ไปทานข้าวกันต่อเถอะค่ะ” เอมิลี่ยังคงตีหน้าซื่อ หันมาชวนชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี ซึ่งเขาก็ได้แต่หัวเราะเบา ๆ และเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย

ที่โต๊ะอาหารเคนและราเชลกำลังคุยกันอย่างซีเรียส

“พอเถอะ ราเชล.....” เคนเอ่ยด้วยความเย็นชา
“...........อ่ะ....ก็ได้....ชั้นจะยอมให้ยัยนั่นเป็นกิ๊กเธอล่ะกัน แต่ตำแหน่งแฟนน่ะของชั้น!!!” ราเชลยอมอย่างเสียมิได้ (โดยการยอมให้นางเอกของเราเป็นกิ๊ก!!!! คุณพระ!!)

“ไม่..ผมไม่ได้ต้องการกิ๊ก” ชายหนุ่มตอบ และกำมือแน่น
“อ๊าววว.....ไม่เอากิ๊ก....เอ...งั้นเป็นคลิ๊กล่ะกัน ประเดี๋ยวประด๋าวมาเร็วไปเร็วดี” ราเชลยังแกล้งยั่วเคนไม่เลิก
“ไม่ใช่!! มันไม่ใช่แบบนั้น ราเชลฟังผมนะ คนที่ผมต้องการมีเพียงเอมิลี่คนเดียว” เคนเอ่ยอย่างไม่ลังเลใด ๆ ทำให้ราเชลรู้สึกเสียหน้าอย่างมาก

“คุณจะบอกว่าชั้นสู้ยัยแว่นเอมิลี่ไม่ได้เหรอ คุณเป็นดาวชมรมบาสฯ ของมหาวิทยาลัย ชั้นก็เป็นดาวเชียร์ลีดเดอร์ของมหาวิทยาลัย เราสองคนเหมาะสมกันที่สุด!!!..ผู้ชายทุกคนอยากรู้จักชั้นทั้งนั้น....อะไรทำให้คุณเปลี่ยนเป็นผู้ชายน่าเบื่อแบบนี้” ราเชลเริ่มของขึ้น
“ผมไม่เคยเปลี่ยน คุณต่างหากที่ไม่เคยรู้จักอะไรในตัวผมเลย คุณยังไม่เห็นอีกเหรอ ว่าตอนนี้ผมต้องการเอมิลี่แค่ไหน หัวใจ สมอง ร่างกายทุกส่วนอยากจะพุ่งไปแย่งเธอคืนมาขนาดไหน” เคนเริ่มหมดความอดทน

“คุณไม่ห่วงเรื่องที่ชั้นจะแฉแล้วเหรอ คุณถึงกล้าพูดแบบนี้” ราเชลยังไม่ยอมแพ้ แล้วเคนก็จับไหล่ของสาวผมแดงไว้แน่น สายตาจับจ้องเหมือนจะกินเลือดเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดุเข้มกว่าปกติ
“ใครจะทำอะไรผมไม่สน และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะอยู่เคียงข้างปกป้องผู้หญิงที่ผมรักตลอดไป” ทันทีที่พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้ราเชลยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

“เคนนี่!!!” สิ้นเสียงสาวผมแดงก็โน้มคอเคนเข้ามาประทับรอยจูบที่ริมฝีปากเขาอย่างดุดัน!!!! เคนตกใจรีบผลักเธอออกทันที ซึ่งประจวบเหมาะที่เอมิลี่และไมเคิลเดินออกมาเห็นเต็มตาพอดีกับฉากเลิฟซีนไม่ได้ตั้งตัวของเคน

“เฮ้!! พวกนายทำอะไรกันน่ะ??” ไมเคิลถามอย่างงงๆ
“อุ๊ย!!..ขอโทษนะคะ แบบว่ามันทนถึงคืนนี้ไม่ไหวน่ะ" ราเชลเอ่ยอย่างไม่สะเทือน
"เอ่อ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...." เคนหน้าซีด งงไม่แพ้ไมเคิล
“ก็ตอนที่นาย.....พอดีเลยน่ะ....” ไมเคิลเอ่ยหน้าเจื่อน ๆ แต่เอมิลี่ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้นได้แต่ยืนเบือนหน้าไปที่อื่น

“ชั้นอุตส่าห์บอกให้เค้าเชื่อนาย......แล้วนายยังมาหาเรื่องฆ่าตัวตายทำไมอีกเนี่ย??!!!” ไมเคิลได้แต่คิดในใจอย่างหงุดหงิด
========================================

เฮ้อออ....กว่างานจะเสร็จก็ปาไปเกือบ 4 โมง ตอนนี้ฝนก็ตกหนักโพดๆ แถมยังอดไปงานมีตติ้งทำให้เหงาจริง ๆ ก็เลยรีบเอามาแต่งฟิคซะเลย ระบายความอัดอั้น ฮือออออออ
แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 53 16:21:26

จากคุณ : Shogubutsu

เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 16:08:36