ความคิดเห็นที่ 1   แต่อย่างไรก็ยังให้กำลังใจ และจะติดตามงานของดรีมบ็อกซ์ต่อไปนะครับ เพราะผมชื่นชมในแนวทางงานละครของดรีมบ็อกซ์ ที่ทำน้อยได้มากไม่ต้องใช้เทคนิคหวือหวา หรือเอาดาราดังอะไรที่ไหนมาเล่นมากมายแต่ก๋สร้างความประทับใจได้ เข้าใจว่าการเล่าละครที่มาจากวรรณกรรมขนาดยาวนั้นเป็นอะไรที่ยากมากเพราะวรรณกรรมมีเวลาให้เราละเลียดความรู้สึกไม่จำกัด แต่ละครมีเวลาให้เราอย่างมากแค่สามชั่วโมง แต่ผมว่ากถ้าหากผู้สร้างเลือก เอาประเด็นใดประเด็นหนึ่งในเรื่องมาเล่าให้ชัดๆ และเล่นกับสิ่งนั้นให้ลึกซึ้งไปเลย น่าจะดีกว่า การพยายามเก็บทั้งหมดไว้แต่ไม่สุดสักอย่างครับ... ด้วยความเคารพครับผม จากคุณ : มหา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 19:42:56 A:58.9.33.134 X: TicketID:119882

ความคิดเห็นที่ 2   อยากจะขอยกตัวอย่างงานจากวรรณกรรมที่ เป็นเรื่องสั้นแยกตอนแท้ๆแต่กลับนำมาร้อยเรียงได้งดงามมาก นั่นคือ หนังเรื่องมหาลัย เหมืองแร่ ของพี่เก้ง จิระ ที่เป็นภาพยนตร์ไทยเบอร์ต้นๆในใจผม มันอาจเทียบกันได้ไม่สนิท ระหวั่งหนังกะละครเวที แต่ผมว่า หนังเรื่องนี้เป็นตัวอย่างที่ดีเลิศ ในการเอาบทประพันธ์มาทำเป็นงานบันเทิง ที่คงไว้ได้ทั้งความสนุกสนาน และการรู้จักเลือกเล่าประเด็นๆเดียวที่ชัดเจน นั่นคือการเรียนรู้ชีวิตของชายคนหนึ่ง ที่มีเหมืองแร่เป็นดั่งมหาลัยและเพื่อนชาวเหมืองที่เป็นดั่งรุ่นพี่รุ่นน้อง และมีนายเหมืองเป็นอธิการบดี การเปรียบเทียบแบบนี้ ทำให้ เราเข้าถึงบทประพันธ์ได้ง่าย และสนุก ผมยกให้เป็นที่หนึ่งใจในด้านการเอาวรรณกรรมมาทำใหม่เลยครับ จากคุณ : มหา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 19:54:52 A:58.9.33.134 X: TicketID:119882

ความคิดเห็นที่ 3 อาจจะรู้สึกแตกต่างจาก จขกท ไปบ้างนะคะ ออกตัวว่าตัวเองไม่ค่อยได้ดูละครเวทีนัก แต่เป็นแฟนตัวจริงของหนังสือ"น้ำใสใจจริง" ของ ว วินิจฉัยกุล คะ อ่านมาไม่ต่ำกว่า 10 รอบ ดูทั้งละครทีวีมาทั้งสองเวอร์ชั่น ชอบเวอรชั่น ศรราม เต๋า มากจนติดตามาจนถึงทุกวันนี้ พอได้มาดูแบบไม่ได้ตั้งความหวังอะไรเลย เพราะตัวเองไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องละครเวที ที่มาดูก็เพราะความผูกพันกับนวนิยายเรื่องนี้จริงๆ คะ ดูจบแล้ว อิ่มเอมมากนะคะ ถ้าเรามองข้ามจุดเล็กๆ น้อยๆ ไปมองในภาพรวม ละครเวทีเรื่องนี้ ตัวละครที่แคสมา ดูสมบทบาทราวกับอ่านนวนิยาย ยังไงยังงั้นเลยคะ หยิบเอาฉากเด่นๆ ที่เกิดขึ้นในนวนิยายมาทำได้ดีทีเดียวนะคะ เสียงร้อง แอคติ้งของนักแสดงดูโดดเด่นกันทุกคน แบบไม่มีใครกลบใครเลยคะ ฉากจบ ประทับใจมากจริงๆๆ คะ ตอนนี้ก็ยังคิดว่าอยากจะไปดูอีกสักรอบเพราะรอบเดียวเก็บความประทับใจได้ไม่หมดจริงๆ คะ ^^ สุดท้ายขอเป็นกำลังใจใน นักแสดง เบื้องหน้า เบื้องหลังทุกท่านเลยนะคะ พวกคุณสุดยอดคะ หวังว่าจะได้มีโอกาสเป็นแฟนละครเวทีในไม่ช้านะคะ ประทับใจจริงๆ คะ จากคุณ : Nuu Mod and the Gang เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 20:21:39

ความคิดเห็นที่ 4 คงเป็นที่บทประพันธ์ ที่ดำเนินเรื่องแบบบรรยายไปเรื่อยๆน่ะค่ะ โดยรวมแล้วเป็นละครที่ชอบมาก เขียนไว้แล้วที่กระทู้ข้างล่างค่ะ จากคุณ : Aunty_Joy เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 20:57:06

ความคิดเห็นที่ 5   เชื่อว่า แฟนๆหนังสือน่าจะชอบครับ ผมเองไม่เคยอ่าน แต่เข้าใจว่า ภาพรวมของละครเวอร์ชั่นนี้คือการรวมเอาความประทับใจในบทประพันธ์ มาเล่าในแบบละคร แต่เมื่อมันเป็นละครที่ออกสู่สาธารณะ มันมีคนที่อาจจะไม่ใช่แฟนหนังสือ แต่เป็นแฟนละคร (อย่างผมคนหนึ่ง) ที่รอคอยดูละครเวทีดีๆเรื่องหนึ่ง ที่หยิบเอาวรรณกรรมดีๆมาเล่า ไม่ได้รอดูการเอาวรรณกรรม มาเล่าโดยใช้เทคนิคละคร ธรรมดา เมื่องานนี้ "คือละครเวที" ก็ย่อมมีคนที่ชอบละครเวทีรอคอยดูมากพอๆกับคนที่อยากดูเพราะชอบในวรรรกรรม ผมว่า ในเมื่อทำงานละคร ก็น่าจะความเป็นละคร เป็นตัวตั้ง ในการที่จะเลือกแนวทางที่จะนำเสนอ ในการจะตัดจะเติมใดๆเพื่อให้ได้ผลประโยชน์สูงสุดกับผู้ชมทุกกลุ่มครับ อย่างที่ว่าตัวละครทุกตัวเด่นไม่มีใครกลบใครนั้นเห็นด้วยครับแต่ไม่ได้เห็นว่าเป็นข้อดี เพราะมันกลายเป็นว่าละครไม่มีตัวเล่าเรื่องหลักที่จะให้คนดูคอยติดตามชีวิตของเขาไปเป็นตัวยึดคนดูให้อยู่กะเรื่องราวต่างๆ แม้ว่าจะบอกว่าก็มันเป็นเรื่องของ "ประสบการณ์ร่วมของกลุ่มคน" แต่ก็ต้องมีตัวหลัก(Protagonist)ที่เป็นผู้เผชิญกับการ "ร่วมประสบการณ์นั้นๆ" เพื่อให้คนดูรู้ว่า เรื่องเล่าผ่านสายตาและมุมมองของใคร ยกตัวอย่างเช่น หนังเรื่อง รักออกแบบไม่ได้ ที่มันซาบซึ้งตรึงใจมากๆ เพราะว่า ผู้สร้างเลือกจะเล่าผ่านสายตาตัวละครตัวเดียว(อ้น ศรีพรรณ) ซึ่งเป็นคนที่แทบไม่มีบทบาทในปมขัดแย้งใดๆในเรื่อง ทำให้ตัวอ้นมีความใกล้เคียงกับคนดูส่วนใหญ่ คือเป็นคน "มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น" เป็นตัวละครที่เป็นเพื่อนกะคนดู ยึดคนดูให้อยู่กับเรื่องราวตลอดได้ ซึ่งตอนแรกๆ ของน้ำใสใจจริงเวอร์ชั่นนี้เหมือนจะเล่าผ่านสายตาและมุมความทรงจำของทัดภูมิ แต่แล้วก็ทิ้งไปและกลับมาสรุปโดยทัดภูมิอีกครั้ง ซึ่งเราไม่ได้รู้สึกว่าภาพที่เกิดนั้นเป็นภาพความประทับใจของทัดภูมิยังไง เป็นเพียงมุมมองหนึ่งนะครับ ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนครับ จากคุณ : มหา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 21:02:13 A:58.9.33.134 X: TicketID:119882

ความคิดเห็นที่ 6 สำหรับผม ตอนอ่านฉบับนวนิยายก็จะเห็นว่าในนิยายก็เป็นการเล่าเรื่องแบบนี้ คือเป็นมุขต่างๆ ต่อๆ กันไป เหมือนเรื่องเล่าในแวดวงเพื่อนฝูงที่ร่วมใช้ชีวิตวัยเรียนกันมา มันไม่ค่อยมีเรื่องอะไรที่เป็นสาระลึกซึ้งมากมาย เน้นที่การบันทึกเรื่องราวอย่างสมจริงและสนุกสนานมากกว่าจะไปหาเหตุผลให้กับทุกการกระทำของตัวละคร และคงเป็นเจตนาของผู้เขียนที่ต้องการบันทึกเรื่องราวที่เป็นเรื่องสนุกมากกว่าที่จะเป็นเรื่องเศร้า ซึ่งละครก็ทำออกมาในอารมณ์ของนิยายที่เน้นเรื่องสนุก สดใส และกลายเป็นความทรงจำที่ดีของวัยหนุ่มสาว ส่วนเรื่องการตัดสินใจต่างๆ เช่นการตัดสินใจกลับมาเรียนต่อปี 2 ของเด็กๆ ในหนังสือก็ไม่ได้เล่าอะไรมากนัก (มีแต่เรื่องของหนิงเท่านั้นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรง ) ซึ่งในละครก็มีฉากที่แสดงถึงความกดดันของหนิง และยังเพิ่มฉากเพลง ดวงดาวพราวบนฟ้า ที่แสดงให้เห็นถึงการตัดสินใจของสามสาวในเรื่อง นอกจากนี้ยังมีฉากของโจมกับมหาบุญโปรยที่จะกลับบ้านตอนปิดเทอมซึ่งแสดงให้เห็นแรงจูงใจในการกลับมาเรียนต่อ ส่วนที่บอกว่าละครมันไปไม่สุดสักอย่าง ผมก็ขออนุญาตเห็นต่างครับ เพราะหากมองว่าละครเรื่องนี้เป็นสุขนาฏกรรมมันก็ไปได้สุดๆ ในแนวทางของมันแล้ว เช่นถ้ามุขตลกต่างๆ ผมว่ามันไปได้สุดแทบทุกมุข (เหนือความคาดหมายด้วยซ้ำ เพราะมุขตลกต่างๆ มันก็ถ่ายทอดมาจากนิยายแทบทั้งสิ้น ไม่ใช่มุขสด แต่ทีมงานก็ยังหาวิธีการที่ทำให้มันตลกสุดๆ จนได้) ส่วนสาระต่างๆ ก็มีแฝงอยู่ไม่น้อยในเนื้อหาของเพลงหลายๆ เพลง แต่ก็ไม่ใช่ชนิดที่ต้อง "ป้อนถึงปาก" หรือมา "แบไต๋" กันตรงหน้าเลย แต่แฝงไว้ให้ผู้ชมตามเก็บรายละเอียดกันเอาเอง  มากกว่า และเพราะผมมองว่าละครเรื่องนี้มันเป็นสุขนาฎกรรม  มันคงจะจบแบบดราม่ากระแทกใจคนดูแบบแม่นาคไม่ได้ (คนละแนวทางกัน) แต่ถึงอย่างนั้น ฉากสุดท้ายก็ได้อารมณ์แบบอึ้งๆ ไปเหมือนกัน ซึ่งหลายคนก็เสียน้ำตาให้กับฉากนี้ สำหรับผม อารมณ์ที่ได้ในท้ายที่สุดก็คือ ความทรงจำที่ดีของน้ำมิตร และความทรงจำเกีี่ยวกับละครเวทีดีๆ เรื่องหนึ่งที่ดูแล้วอิ่มตา และอิ่มใจ ได้อารมณ์ "feel good" สุดๆ ครับ ขออนุญาตเห็นต่างด้วยความเคารพเช่นกันครับผม แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 53 21:16:00 จากคุณ : ชีวารมย์ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 21:02:59

ความคิดเห็นที่ 7   ครับ ขอบคุณทุกท่านที่มาแลกเปลี่ยนครับ อย่าลืมครับว่า ความสนุก เสียงหัวเราะ ความเพลิดเพลินนั้น เปรียบคือเนื้ออันหวานและเปลือกอันมีสีสวยงามของผลไม้ ที่ล่อให้ลิงอย่างเราไปกิน เพื่อจะได้กลืนเอาเมล็ด ไปขี้ทิ้งไว้ เพื่อให้ต้นใหม่ได้เกิดและเติบโต(ในพื้นดินที่เรียกว่าหัวใจ)นะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : มหา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 21:21:39 A:58.9.33.134 X: TicketID:119882

ความคิดเห็นที่ 8 ยังไม่ได้ไปดูเลยค่ะ  จองตั๋วไว้รอบก่อนวันสุดท้าย แต่เท่าที่จำได้  หนังสือก็เล่าเรื่องของตัวละครแต่ละตัวไล่ไปเรื่อยๆ  เล่าเรื่องของทีละคนจนจบเรื่องเด่นๆของตัวละครตัวนั้น  แล้วก็เริ่มต้นเรื่องของคนต่อไป  โดยมีมหาวิทยาลัย  และเพื่อนกลุ่มเดียวกันเป็นฉากหลัง ไม่ได้ผูกโยงเรื่องทั้งเรื่องเข้ากับ Theme เดียว  แล้วเล่ายาวไปจนจบ คนพูดถึงเยอะ  ตั้งแต่เปิดแสดงวันแรกแบบนี้  ละครเวทีเรื่องนี้คงมี "อะไร" มากมายจริงๆ ^___^ ชะเง้อคอรอดูต่อไป  ^___^ จากคุณ : วัลยา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 53 21:58:15

ความคิดเห็นที่ 9 รับฟังทุกเสียง จากทุกทาง ก่อนที่จะไปพิสูจน์ด้วยตัวเองในวันอาทิตย์หน้าครับ จากคุณ : ลำปาว เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 53 11:59:22

ความคิดเห็นที่ 10 ละคร feel good อาจไม่หวือหวาแต่ดูแล้วยิ้มแก้มตุ่ย หลับฝันดี มีความสุข ^_^ จากคุณ : Manuela เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 53 22:34:20

ความคิดเห็นที่ 11   ขอแสดงความเห็นบ้าง เราเห็นด้วยกับจขกท.ค่ะ เราไปดูมาตั้งแต่วันแรกเลย มีความรู้สึกเฉยๆ เหมือนกันกับจขกท. แล้วยังรู้สึกว่ายาว ...เมื่อไหร่จะจบ... อย่างนั้นเลย ทั้งนี้ไม่ได้แปลว่ามันแย่นะคะ ตรงกันข้าม เราว่านักแสดงทุกคนทำได้ดี เรียกเสียงฮาได้ตลอด เพลงก็เพราะ มุขแต่ละมุขก็ฮาไส้แตกทั้งนั้นเลย แต่ไม่รู้ทำไมเราไม่อิน หรือเพราะเราไม่อินกับชีวิตมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังไม่เคยอ่านหนังสือเล่มนี้ ไม่เคยดูละครเรื่องนี้อีกต่างหาก ลองมาหาอ่านวิจารณ์ดูในเน็ต ก็ไม่มีใครรู้สึกเหมือนเราสักคน เลยคิดว่าเราเองมั้งที่ผิดปกติ ฮ่าๆๆๆ พอได้อ่านสิ่งที่จขกท.เขียนก็เออ..จริงด้วย เหมือนมีคนมาอธิบายสิ่งที่เรารู้สึกให้เราเข้าใจตัวเอง แต่ก็เหมือนกันนะคะ จะติดตามงานของดรีมบอกซ์ต่อไปค่ะ จากคุณ : วิปุลา เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 53 09:05:58

ความคิดเห็นที่ 12 รูปแบบและกลวิธีของละครเวทีสามารถมีได้หลายแนวทาง แต่เมื่อผู้กำกับ และผู้เขียนบทได้เลือกที่จะถอดนวนิยาย และนำเสนอออกมาในแนวทางของสุขนาฏกรรม มันอาจทำให้ความเข้มข้นของละครลดลง แต่ไม่ได้หมายความมีคุณค่ามันน้อยกว่ารูปแบบของละครแนวดราม่า มีต้น กลาง จบ มีเส้นเรื่องขึ้นเขา แล้วไคลแม็กอะไรแบบนั้น ต้องเรียกว่าบางคนอาจจะไม่ถูกจริตกับแนวแบบนี้ก็เป็นได้ หรือเป็นคนชอบอะไรที่เข้มข้น จึงไม่แปลกที่หลายๆคนจะรู้สึกว่าละครเวทีเรื่องนี้มันเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกของเรา คิดว่าผู้เขียนบท และผู้กำกับ สามารถถ่ายทอดนวนิยาย ออกมาเป็นละครเวที โดยยังคงรูปแบบ และกลิ่นของนวนิยายได้อย่างยอดเยี่ยม ซึ่งเห็นด้วยมากๆว่า ถ้าเป็นคนเคยอ่านนวนิยายมาก่อนจะรู้สึกเลยว่าเนี่ยแหละคือ น้ำใสใจจริง ที่ฉันอ่าน เพราะเรียกได้ว่าเคารพในบทประพันธ์มากๆ หากมีการเล่าเรื่องในรูปแบบอื่น สไตล์ของละครเรื่องนี้จะต่างออกไปจากนวนิยาย ซึ่งสามารถทำได้และไม่ผิด และเราก็รู้สึกว่ามันคงมีแง่มุม ที่ทำออกมาได้เข้มข้น มีไคล์แม็กได้ แต่นั่นบางทีอาจต้องต่อเติมบทประพันธ์ เรายอมรับในการเลือกของผู้เขียนบท และผู้กำกับ ที่เลือกจะนำเสนอละครเวทีเรื่องน้ำใสใจจริง ให้ออกมาเป็น สุขนาฎกรรม ถึงแม้ตัวเองก็ชอบละครแนวเข้มข้น โครงเรื่อง พลอตแรงๆอยู่ไม่น้อยไปกว่ากัน แต่เมื่อได้เสพรูปแบบ และกลวิธีการนำเสนอที่ต่างไปจากเดิมบ้าง มันก็ให้ความรู้สึกที่ดีอีกแบบ แบบที่ไม่ต้องบีบคั้นอารมณ์ แบบที่ไม่ต้องมีโครงสร้างแบบแผน แต่เมื่อดูจบมันให้ความรู้สึกอิ่ม และยิ้ม สบายๆ แบบไม่เหนื่อย หลังจากดูละครจบ บางครั้งละครที่มีโครงสร้างอย่างแบบแผน มีพลอต หรือเรื่องราวอันเข้มข้น ก็ทำให้คนดูเมื่อดูจบแล้วเหนื่อย เพราะมันถูกชักจูงให้ดำดิ่งไปกับอารมณ์ที่เข้มข้น ซึ่งถูกวางเอาไว้ด้วยแผนภูมิของพลอต และบางครั้งเราก็แอบเดาได้ ทั้งนี้ชอบในมุมมองของเจ้าของกระทู้ และไม่ผิดเลยที่รู้สึกแบบนี้ เพราะเป็นเรื่องของความชอบในรูปแบบล้วนๆ และหากทำน้ำใสในรูปแบบที่เล่าจากมุมมองของตัวเดินเรื่องตัวใดตัวนึง เพื่อพิสูจน์ธีมใดธีมนึง ที่น่าสนใจจากการคัดเลือกของผู้กำกับ ผ่านการเขียนบทที่มีการวางโครงเรื่อง และมีไคลแม็กซ์ที่เข้มข้น นั่นก็น่าสนใจไม่แพ้กัน  แต่ว่า ต้องยอมรับกับความคิดเห็นในเรื่องของการเคารพบทประพันธ์มากๆ เพราะ เรื่องนี้มาจากนวนิยาย ที่ไม่ได้เขียนขึ้นเอง แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 53 03:29:44 จากคุณ : MasterBest เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 53 03:28:27