ความคิดเห็นที่ 1 Kim Carnes Kim Carnes เจ้าของบทเพลง Bette Davis Eyes ขึ้นอันดับ 1 ในปี 1981 และเคยร้องเพลง "We Are the World." ร่วมกับไมเคิล แจ็คสัน His music, in particular the Thriller album and on MTV, let the world finally see how gifted he really, truly was as a performer, not just on a record. The dancing, when you saw the whole package, was just brilliant. The way he danced and sang — I've never seen anything like it. He was so incredibly gifted. I did try to moonwalk. I tried several times. Not recently, but everyone was so intrigued with that motion. As I watched, I would just sit there and say, How is a human being able do that? How is he capable of moving like that? It was mind-boggling. When we did the "We Are the World" video, I was standing right beside him that entire evening. Most of the time we were singing, but in between, when we had breaks, he was charming and very gracious, and at the same time seemed so vulnerable. I'd never met him before and was very much in awe of his talent. He was very shy — except turn the camera on him and start the music, and suddenly there was this great transformation that blew everybody away. How could this human being in his personal life be so shy, and then be so completely the opposite, being the greatest performer ever? It's almost like he was two people. "ผลงานเพลงและมิวสิควีดีโอของเขา โดยเฉพาะจากอัลบั้ม Thriller ได้ประกาศก้องให้โลกทั้งใบได้รับรู้ถึงพรสวรรค์แห่งศิลปินอย่างแท้จริงของเขา ไม่ใช่เพียงดนตรี แต่ยังหมายรวมถึงการเต้น เมื่อคุณได้รับชมทั้งสองการแสดงประกอบเข้าด้วยกัน คุณจะรับรู้ได้ถึงความยอดเยี่ยม ทั้งท่วงท่า ลีลา และน้ำเสียงของเขา ฉันไม่เคยเห็นอะไรที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้นมาก่อน พรสวรรค์ของเขานั้น ช่างเหลือเชื่อ ฉันเคยลองหัด moonwalk เคยลองอยู่หลายครั้งเชียวล่ะ ฉันเชื่อว่าทุกคนที่รับชมการแสดงในขณะนั้น (การแสดง moonwalk ครั้งแรก) คงจะรู้สึกอัศจรรย์ใจเช่นเดียวกัน ในตอนนั้น ฉันได้แต่นั่งนิ่ง และรำพึงกับตัวเอง ว่ามนุษย์เรา ทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยหรือ เขาเคลื่อนไหวแบบนั้นได้อย่างไรกันนะ มันเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นตะลึงมาก เมื่อครั้งที่เราบันทึกวิดีโอเพลง "we are the world" ฉันได้มีโอกาสยืนอยู่ทางขวามือติดกับเขาตลอดทั้งเย็นวันนั้น  เราใช้เวลาส่วนใหญ่ในการร้องเพลง แต่ระหว่วงช่วงเวลาพัก เสน่ห์ของเขาช่างเหลือร้าย แต่ก็ดูเป็นชายหนุ่มที่ดูอ่อนโยน ก่อนหน้านั้น ฉันไม่เคยพบกับเขามาก่อน การพบกันครั้งนั้น ทำให้ฉันยิ่งทึ่งไปกับความสามารถของเขา เขาเป็นชายขี้อาย เว้นแต่เวลาที่อยู่หน้ากล้อง และได้เริ่มร้องเพลง ที่เขาจะกลายเป็นศิลปินที่ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงไปกับการแสดงของเขา มันเป็นไปได้อย่างไรกันนะ ที่คนคนหนึ่ง จะมีบุคลิกส่วนตัวขี้อาย แต่กลับกลายเป็นศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ในช่วงเวลาการแสดง แปลโดย ท่านหม่า (หม่าฮั่น แอร์ริโกะ) แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 53 14:44:29 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:31:33

ความคิดเห็นที่ 2 Kim Carnes คือคนที่ยืนข้างไมเคิลนั่นเอง ร้องท่อนไหน ดูในคลิป ก็คงจะรู้ค่ะ จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:33:13

ความคิดเห็นที่ 3 Deepak Chopra Deepak Chopra เป็นแพทย์และผู้เขียนหนังสือขายดีเกี่ยวกับความเชื่อเรื่องจิตและวิญญาณ I met Michael more than 20 years ago; I went to teach him meditation at Neverland. He was very shy, very introverted, but very curious about consciousness and spirituality. You know, while the world called him weird, he wondered why the world was so weird. He'd ask me, Why do people go to war? Why is there genocide? What's happening in Sudan? Why have we killed the environment? Why is there racism and bigotry and hatred and prejudice? We talked about starving children in Mumbai, and he would start to cry. Or we'd start to talk about the trophy-hunting in Canada of the grizzly bear, and he would start to cry. In his mind, the world was psychotic. Michael had a skin disease called leukoderma, which created huge patches of white. He had, as a result, a very, very poor image of his body. He was almost ashamed of it. That's why he would cover it up. Why do you think he wore a glove and all that stuff? He would not go into his swimming pool in his own house with his clothes off. He would just jump into the pool at the last moment, you know, take his robe off, but he was ashamed that people would look at all the blotches on his skin. ผมพบกับไมเคิลครั้งแรกเมื่อราว 20 ปีก่อน จากการเข้าไปสอนทำสมาธิให้กับเขาในไร่เนเวอร์แลนด์ เขานั้นขี้อาย มีโลกส่วนตัว แต่ก็มีความสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับการหยั่งรู้ และเรื่องของจิตวิญญาณ คุณรู้ไหม ในขณะที่ทั้งโลกประนามว่าเขาแปลกประหลาด เขาเองก็คิดว่าโลกนี้ช่างแปลกประหลาด เขาเคยถามผมว่า ทำไมผู้คนถึงชอบทำสงคราม ทำไมผู้คนถึงชอบทำลายล้างเผ่าพันธ์กัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ในซูดาน ทำไมพวกเราถึงทำลายสิ่งแวดล้อม ทำไมถึงต้องมีการเหยียดสีผิว ทำไมเราต้องเกลียดชังและประนามซึ่งกันและกัน เขาเสียน้ำตาในขณะที่เราคุยกันเรื่องของเด็กอดอยากในมุมไบ เรายังคุยกันถึงเรื่องของการแข่งขันไล่ล่าหมีกริซลี่ในแคนาดา เขาต้องเสียน้ำตาอีกครั้งในขณะที่พูดกันถึงเรื่องนี้ ในสายตาของเขา โลกนี้ต่างหากที่หมุนกลับข้าง ไมเคิลนั้นป่วยด้วยโรคผิวหนังที่มีชื่อว่า Leukoderma ที่ทำให้ผิวบางส่วนของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว เขาอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะปกปิดมัน คุณคิดว่าเพราะอะไร เขาถึงต้องใส่ถุงมือ หรือเครื่องประดับต่าง ๆ นานาพวกนั้นล่ะ เขาไม่เคยเปลื้องผ้าว่ายน้ำ แม้ว่าสระนั้นจะเป็นสระในบ้านของเขา เขาสามารถถอดชุดคลุมออกเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะกระโดดลงสระ แต่เขาก็ยังกังวลว่าคนจะ มองเห็นรอยด่างบนผิวของเขา แปลโดยท่านหม่าฮั่น แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 10:06:52 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 10:06:16 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:35:49

ความคิดเห็นที่ 4 Deepak Chopra สมัยหนุ่มๆ จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:36:24

ความคิดเห็นที่ 5 Don Cornelius Don Cornelius เป็นผู้บุกเบิก TV โชว์ Soul Train. The word got around that these kids from Gary, Ind. — next door to Chicago, where I was working as an announcer — were amazing. A lot of the local recording artists were being told, "If these Jackson 5 kids are on the show that you're contemplating [doing], don't book the show because they will kick your ass." That's when Michael was 6 or 7. I got to know their father Joe Jackson accidentally — or I sought him out, I can't remember; it's been a long time. Most of the guys I worked with at the radio station did some moonlighting as stage-show promoters, and I found a venue and decided to do one. Joe was nice enough to give me the group. That's how I met them and first got to know Michael. He was about 8. Michael epitomized the incredible lead singer that most major groups tend to have: the Miracles with Smokey Robinson, the Commodores with Lionel Richie, the Temptations with Eddie and Dennis. Joe Jackson had figured out that that was the formula: he had the spectacular lead singer who could do every step that James Brown ever demonstrated. Michael was just a killer onstage. That's the first thing you noticed. He knew his way around a stage; he commanded the whole operation. He had a star quality, even as an 8-year-old. He was such a lovable individual. If you were backstage, you saw the women who happened to be on the same show, and they just kind of adopted Michael. They were always hugging and kissing and rubbing him — it went on and on, more than almost any other kid could possibly bear. I'm sure Michael got tired of it, but he never complained. They were all over him. As time went on, he sort of fell in love with Diana Ross —her music and her singing — and I think it was mutual. She fell in love with him also. He was still only 9 or 10. With a guy who's that young, you don't try to project how good he's gonna be 'cause he's only 4 ft. tall. You're looking at a small person who can do anything he wants to do onstage — with his feet or his voice. To get to the level of people who can do that, you're talking about James Brown as a performer. You're talking about Aretha Franklin as a singer. Or Stevie Wonder or Donny Hathaway — people who were renowned for being able to do whatever they wanted to do with their voices. Michael was like that as a kid. As he began to evolve, you could hear Diana in his singing. You could hear Stevie Wonder. You could hear Marvin Gaye. You could hear Smokey. Once he put it all together, you wouldn't hear anybody imitating him, because he just had too much going for him as a singer. He was the man. The younger guys coming up used him as the standard. If there's anyone to use as the standard, to shoot at, to compare yourself with, it's Michael Jackson. แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 53 17:00:17 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:37:07

ความคิดเห็นที่ 6 Don Cornelius และไมเคิล จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:38:18

ความคิดเห็นที่ 7 Sheryl Crow Sheryl Crow เจ้าของรางวัลแกรมมี่ และเคยเป็นนักร้องแบ็คอัพให้ไมเคิลในปี 1987 ช่วง Bad tour ปล.หลังจากร้องแบ็คอัพให้ไมเคิล หลังจากนั้น 3 ปี Crow ก็ออกอัลบั้มเดี่ยว มีเพลงฮิตอย่าง  All I Wanna Do , strong enough และในอัลบั้มล่าสุดของ Crow ได้ร้องเพลง I want U back เพื่อทริบิวส์แด่ไมเคิลด้วย (เพราะมาก) I have so many memories of him pranking me onstage. Our quick-change tents shared a side, and as we were rushing to change our wardrobe in between songs, invariably, a grape or a carrot would come rocketing over the top at me. I could always hear him giggling through the wall. He rented out amusement parks a lot. I remember riding a swinging-pirate-ship ride with him somewhere in Germany, and because we were the only ones on the ride, he wouldn't let the operator stop the ride, as I got sicker and sicker. He thought it was hilarious! When we were in Tokyo, I got a call from him at night inviting me to come to his hotel, where we watched Amos 'n' Andy shows. He laughed and threw popcorn the whole time. My most beloved memory, however, was watching him perform "Human Nature" every night from the side of the stage. There was something so genuinely vulnerable in his voice on that song, and watching the freedom with which he danced, doing the moves he invented only made me more keenly aware of the greatness I was blessed to be witnessing. แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 53 16:39:44 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:39:07

ความคิดเห็นที่ 8 Sheryl Crow ได้เขียนไว้อาลัยแด่ไมเคิลด้วย “I am deeply saddened to hear of Michael’s sudden passing. His was a rare talent that we witness once in a lifetime. One who makes such an indelible mark that for generations singers and dancers attribute him as inspiration. I had the great privilege of watching him every night doing what he did best entertain. I am grateful to have known him for the 2 years I worked for him and will mourn his loss with his many millions of fans across the world.” "ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้ง เมื่อรู้ข่าวการจากไปอย่างกระทันหันของไมเคิล เขาเป็นเจ้าของพรสวรรค์สุดล้ำเลิศที่ฉันได้มีโอกาสพบเจอในช่วงชีวิตหนึ่งของฉัน เขาเป็นต้นแบบและเป็นแรงบันดาลใจของนักร้องและของเขาจากหลากยุคหลายสมัย ฉันรู้สึกดีมาก ๆ ที่ครั้งหนึ่ง ฉันเคยได้นั่งชมการแสดงของเขาอยู่ทุกคืน ฉันรู้สึกมีบุญมากมายเหลือเกิน ที่โชคชะตา นำพาให้ฉันได้รู้จักกับเขา และได้ทำงานร่วมกับเขาเป็นเวลาถึง 2 ปี แน่นอนว่า ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการจากไปอย่างไม่หวญกลับของเขา ไม่ต่างจากแฟนเพลงนับล้านทั่วโลก" แปลโดยท่านหม่า อีกเช่นกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 53 14:45:35 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:40:17

ความคิดเห็นที่ 9 Jeffrey Daniel Jeffrey Daniel เป็นนักร้องและนักเต้นรำ เป็นสมาชิกของวงแนว R & B ,  Shalamar และเป็นผู้บุกเบิกการเต้นเดินถอยหลัง ซึ่งหลังจากที่เขาสอนให้ Michael Jackson การเต้นท่านี้ก็กลายเป็นที่รู้จักในชื่อมูนวอร์ค He would religiously work on dances every Sunday. And it was over a period of, I don't know, a few weeks because you're doing it just once a week for a couple of hours or so. It wasn't so regimented, like, O.K., here's this step and this step. It was like some of it was having fun, some of it was acting goofy, moving around like Charlie Chaplin and poking faces at each other. Some of it was, we were just gelling, you know, with the dances. And some of it was concentrating on a particular move, but a lot of it was two guys just having fun and showing dances. And then watching Fred Astaire films, watching Gene Kelly, watching the Nicholas Brothers, watching Sammy Davis Jr., getting inspiration. He could eat popcorn like nobody I knew, 'cause I could eat some popcorn. And we're sitting watching movies together and you can hear him scraping the bottom, and I'm just cracking up laughing. And he breaks out singing along with the movie. I was like, My God, he's just like anybody else you know. We first worked with him in 1980, but he did not do the moonwalk publicly until 1983 [on Motown's 25th-anniversary TV special]. And after he did it, he asked, "How was it?" And I said, "Why did you wait so long?" He said, "Well, it still didn't come out right." I'm like, Huh? This is the performance that totally blew everyone away — and he said something didn't come out right. Whatever was going on in his mind, we would never know it. We all know that it was a mind-blowing performance, and it just took him to another level. จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:41:11

ความคิดเห็นที่ 10 Jeffrey Daniel คือคนขวาสุดนั่นเอง จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:42:03

ความคิดเห็นที่ 11 Anjelica Huston นักแสดง Anjelica Huston พบกับ Michael Jackson ช่วงที่ทำงาน Captain EO, movie 3D ของ Francis Ford Coppola และฉายใน Disney theme parks I met Michael on the first day of rehearsal, and I was stunned — even though, obviously, I knew his image very well — at how incredibly sweet and how modest and how innocent he was. And fragile too. In person you felt he was almost breakable. But then this thing happened when he would start to work: your heart would beat faster and the hair on your arms and the back of your neck would stick up as he literally took your breath away. I think he was the most electrifying performer I've ever seen. I think it was very hard for Michael to express anger. He was, I have to say, one of the most polite people I have ever met in my life. I never heard Michael say a swear word, even when he was upset. He had the most beautiful manners. And I think music was really the only way in which his passion could come through unguarded. It was immense. He was on fire as a performer — I've never seen a talent like it. I think, actually, there was a lot of the otherworldly in Michael. He had this talent that I've never encountered before, and I've seen a lot of extraordinary people perform. He was, I think, very misunderstood. I never believed any of the allegations or insinuations against him. We had lunch together about a month ago, and he talked about his ordeal. He felt like he had really been put through the ringer. He said they wanted blood. I felt so bad for him, and I felt that he was really broken-hearted from what had been done. He was a meteor: his flame burned incredibly bright, and not for long but mightily. จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:43:12

ความคิดเห็นที่ 12 Anjelica Huston คือนักเสดงนำใน Adam's Family ค่ะ จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:44:39

ความคิดเห็นที่ 13 Lenny Kravitz Lenny Kravitz เป็นทั้งศิลปินเดี่ยว และโปรดิวเซอร์ เจ้าของ 4 รางวัลแกรมมี่ Best Male Vocal Performance ในช่วงปี 1998-2001. ได้เล่าถึงการทำงานกับไมเคิลด้วย (ในกระทู้ของพี่หญิง zeasky ที่เคยนำเสนออัลบั้มใหม่ของไมเคิล มีเพลงที่ร่วมงานกับ Kravitz ด้วย) รู้สึก lenny kravitz จะเคยมีข่าวกะเจ๊มาดอนน่าด้วยนี่นา(<---- ยังจะมาซุบซิบเขาอีก) I saw the Jackson 5 at Madison Square Garden, which was the first concert I'd ever seen, and they were wearing these knicker pants with these boots that came up to the knees. So I would put these galoshes on and dance around the living room and pretend that I was Michael Jackson. We got together a few years ago and we decided to go into the studio together. I had written a song for him and actually produced the track before he showed up. I played all the instruments, got it ready. We recorded at Marvin Gaye's old studio, up on Sunset Boulevard. We did his vocals for about three days. He was a lot of fun. He stayed for hours. We'd sit on these little stools and eat together and talk. That's where I really got to know him. His children were there. They were extremely well behaved. I grew up in an old-school West Indian family, where respect was paramount. And these kids were just like that, full of respect but not robotic. Really sweet. They drew pictures for me and signed them. They were making art all day while we were working. My daughter Zoe came in. We were all together. We played music, we drew, we talked, we ate, we laughed. [He was] extremely respectful toward the chef, the engineers, myself, the kids — just the same to everybody. I was in Glasgow, coming off the stage before an encore, when I heard the news. I went back on, did the last two songs. Came off and they announced he had died. Coming off the stage like that, when you're amped up and on a high, and hearing that news and having to go downstairs and digest this — it was difficult. I came off stage and went right to my computer and played the track we had done. It was about his life and where he'd been. It's quite triumphant. จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:46:24

ความคิดเห็นที่ 14 Lenny Kravitz กับไมเคิล จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:47:03

ความคิดเห็นที่ 15 Donald Trump Donald Trump มหาเศรษฐีและนักธุรกิจที่ร่ารวย(มากๆ) ที่บ้านยังมีหนังสือของ Donald Trump เลยค่ะ เป็นหนังสือที่ดีมากๆ He was a very good friend of mine. He was an amazing guy, but beyond all else, he was the greatest entertainer I've ever known. He had magic. He was a genius. He was also a really good person, and when you got to know him, you realized how smart he was. He was brilliant. We were at the Trump Taj Mahal in Atlantic City. There were thousands of people literally crushing us. We had 20 bodyguards, but it was really dangerous. He dropped to his knees and started crawling to the exit. He did it so routinely, I thought he fell. And I said, "Michael, is it always like this?" He goes, "Yeah, this is nothing. Japan is much worse." Now, Michael wasn't the same Michael for the last 10 years. He was not well. He had a lot of problems, a lot of difficulties. But Michael in his prime — there's never been anybody like him. His life was different than anybody I've ever known. But he had a very rough 10 years. He was embarrassed by it. He was embarrassed by what was happening to him. But he's not going to be remembered for the last 10 years; he's going to be remembered for the first 35 years. ปล.เห็นภาพแล้ว ลุงโดนัลยังหนุ่มอยู่เลย จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:49:21

ความคิดเห็นที่ 16 Stevie Wonder Stevie Wonder เจ้าของศิลปินระดับตำนานและเคยร่วมงานกับไมเคิลในเพลง We Are the World. และเป็นนักร้องที่พิการทางสายตา (เคยมีข่าวว่าสตีวี่จะสามารถกลับมามองเห็นได้อีก แต่เขาปฏิเสธการรักษาโดยให้เหตุผลว่า เค้าเคยชินกับความมืดแบบนี้มานานแล้ว) เรื่องน่ารักๆ I first met Michael when I was in Detroit. He came to Motown, and they were talking about this boy from Gary, Ind., and the Jackson 5, and everyone was excited. He was a little boy then. He would always come into the studio curious about how I worked and what I did. "How do you do that?" "Why do you do that?" I think he understood clearly from seeing various people do the music scene that it definitely took work. He must have been around 9 or 10 then, and I definitely felt that he would be someone. You heard the voice, and all he could do was grow. And that's what he did. I remember playing air hockey one time, and we were going back and forth. I play air hockey on the side as opposed to the end of the table because it's more accessible for me to really understand what's happening. He said, "Oh, you're cheating." And I said, "Aw, I'm not cheating, come on." And we went on and on for hours, just playing air hockey and being silly. He had a childlike heart. And that was very, very impressive to me. At the end of the day, we're all human beings, and for those who can't see that it is possible for a man who's an adult to have a childlike spirit, it doesn't mean that they're weird, it doesn't mean they're a freak or whatever ridiculous things people say. We have all kinds of people in the world. The most important thing is that your heart is in a good place. —With reporting by Alex Altman, Alyssa Fetini, Sean Gregory, Randy James, Rebecca Kaplan, Barbara Kiviat, Jeffrey Kluger, Catherine Mayer, Tim Morrison, Kristi Oloffson, Kate Pickert, Julie Rawe, Claire Suddath, Molly Stephey ดูจากในภาพแล้ว ไมเคิลคงจะปลื้มลุงสตีวี่มาก กระโดดตัวลอยเลย จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:51:22

ความคิดเห็นที่ 17 อีกภาพของไมเคิล และสตีวี่ (ไปแอบมองลุงสตีวี่ทำงาน) แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 53 16:53:51 จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:53:39

ความคิดเห็นที่ 18 หมดแล้วค่ะ แต่นแต้น จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 16:58:37

ความคิดเห็นที่ 19   กรี๊ดดดดดด ดีจังเลยค่ะ รอคนมาแปลนะคะ แต่อ่านคร่าวๆ แล้ว หนุกดีค่ะ ขอบคุณพี่กงซุนมั่กๆ ค่ะ เพิ่งรู้ว่าเพลง Bette Davis Eyes เป็นของ Kim Carnes นะคะนี่ ^^ (วีซ่าชอบ เบตตี้ เดวิสอยู่แล้วน่ะค่ะ) Donald Trump ตอนหนุ่มๆ นี่ จำไม่ได้เลยค่ะ รู้แต่ว่าลูกสาว (Ivanka Trump) สวยมากกกกกกก จากคุณ : MICHAELVISA เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 18:29:40

ความคิดเห็นที่ 20   ว้าวว แต่ละคนพูดดีๆทั้งนั้นเลย รักรักรัก จากคุณ : jinnypk เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 19:10:01

ความคิดเห็นที่ 21 แอบเลือกแปลที่สั้น ๆ ก่อนค่ะ เวลาน้อย ------------------------------------------------- Sheryl Crow ได้เขียนไว้อาลัยแด่ไมเคิลด้วย "ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้ง เมื่อรู้ข่าวการจากไปอย่างกระทันหันของไมเคิล เขาเป็นเจ้าของพรสวรรค์สุดล้ำเลิศที่ฉันได้มีโอกาสพบเจอในช่วงชีวิตหนึ่งของฉัน เขาเป็นต้นแบบและเป็นแรงบันดาลใจของนักร้องและของเขาจากหลากยุคหลายสมัย ฉันรู้สึกดีมาก ๆ ที่ครั้งหนึ่ง ฉันเคยได้นั่งชมการแสดงของเขาอยู่ทุกคืน ฉันรู้สึกมีบุญมากมายเหลือเกิน ที่โชคชะตา นำพาให้ฉันได้รู้จักกับเขา และได้ทำงานร่วมกับเขาเป็นเวลาถึง 2 ปี แน่นอนว่า ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการจากไปอย่างไม่หวญกลับของเขา ไม่ต่างจากแฟนเพลงนับล้านทั่วโลก" แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 53 23:24:34 จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 23:24:12

ความคิดเห็นที่ 22 Kim Carnes Kim Carnes เจ้าของบทเพลง Bette Davis Eyes ขึ้นอันดับ 1 ในปี 1981 "ผลงานเพลงและมิวสิควีดีโอของเขา โดยเฉพาะจากอัลบั้ม Thriller ได้ประกาศก้องให้โลกทั้งใบได้รับรู้ถึงพรสวรรค์แห่งศิลปินอย่างแท้จริงของเขา ไม่ใช่เพียงดนตรี แต่ยังหมายรวมถึงการเต้น เมื่อคุณได้รับชมทั้งสองการแสดงประกอบเข้าด้วยกัน คุณจะรับรู้ได้ถึงความยอดเยี่ยม ทั้งท่วงท่า ลีลา และน้ำเสียงของเขา ฉันไม่เคยเห็นอะไรที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้นมาก่อน พรสวรรค์ของเขานั้น ช่างเหลือเชื่อ ฉันเคยลองหัด moonwalk เคยลองอยู่หลายครั้งเชียวล่ะ ฉันเชื่อว่าทุกคนที่รับชมการแสดงในขณะนั้น (การแสดง moonwalk ครั้งแรก) คงจะรู้สึกอัศจรรย์ใจเช่นเดียวกัน ในตอนนั้น ฉันได้แต่นั่งนิ่ง และรำพึงกับตัวเอง ว่ามนุษย์เรา ทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยหรือ เขาเคลื่อนไหวแบบนั้นได้อย่างไรกันนะ มันเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นตะลึงมาก เมื่อครั้งที่เราบันทึกวิดีโอเพลง "we are the world" ฉันได้มีโอกาสยืนอยู่ทางขวามือติดกับเขาตลอดทั้งเย็นวันนั้น  เราใช้เวลาส่วนใหญ่ในการร้องเพลง แต่ระหว่วงช่วงเวลาพัก เสน่ห์ของเขาช่างเหลือร้าย แต่ก็ดูเป็นชายหนุ่มที่ดูอ่อนโยน ก่อนหน้านั้น ฉันไม่เคยพบกับเขามาก่อน การพบกันครั้งนั้น ทำให้ฉันยิ่งทึ่งไปกับความสามารถของเขา เขาเป็นชายขี้อาย เว้นแต่เวลาที่อยู่หน้ากล้อง และได้เริ่มร้องเพลง ที่เขาจะกลายเป็นศิลปินที่ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงไปกับการแสดงของเขา มันเป็นไปได้อย่างไรกันนะ ที่คนคนหนึ่ง จะมีบุคลิกส่วนตัวขี้อาย แต่กลับกลายเป็นศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ในช่วงเวลาการแสดง" จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 23:36:31

ความคิดเห็นที่ 23 แอบไปนอนก่อนค่ะ ไม่ไหวแล้ว ไว้มีเวลาจะมาต่อนะ :) จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 23:43:53

ความคิดเห็นที่ 24 ^ ^ ^ กี๊ดดดดดด หม่าฮั่น มาช่วยแร้ว จริงๆเราก็แปลไว้นะ แต่คำมันไม่งามเหมือนของหม่าฮั่นเลย (ปกติเรียงความก็แย่อยู่แล้ว ยังมาเจอบทแปลอีก) จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 01:09:36

ความคิดเห็นที่ 25 ว่างๆเดวพี่จะเข้าแปล   อ่ะเจ๊ยยย ไม่ใช่จะเข้ามาอ่านอกรอบ  เน๊อ จากคุณ : เราอุ้มนะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 05:17:59

ความคิดเห็นที่ 26 นึกว่าอุ้มวดีจะมาช่วยแปลซะอีก งั้นขออนุญาตเอาคำแปลหม่าฮั่นขึ้นไปแปละเลยนะคะ จากคุณ : AC.Mindfields เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 14:46:46

ความคิดเห็นที่ 27 Deepak Chopra Deepak Chopra เป็นแพทย์และผู้เขียนหนังสือขายดีเกี่ยวกับความเชื่อเรื่องจิตและวิญญาณ ผมพบกับไมเคิลครั้งแรกเมื่อราว 20 ปีก่อน จากการเข้าไปสอนทำสมาธิให้กับเขาในไร่เนเวอร์แลนด์ เขานั้นขี้อาย มีโลกส่วนตัว แต่ก็มีความสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับการหยั่งรู้ และเรื่องของจิตวิญญาณ คุณรู้ไหม ในขณะที่ทั้งโลกประนามว่าเขาแปลกประหลาด เขาเองก็คิดว่าโลกนี้ช่างแปลกประหลาด เขาเคยถามผมว่า ทำไมผู้คนถึงชอบทำสงคราม ทำไมผู้คนถึงชอบทำลายล้างเผ่าพันธ์กัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ในซูดาน ทำไมพวกเราถึงทำลายสิ่งแวดล้อม ทำไมถึงต้องมีการเหยียดสีผิว ทำไมเราต้องเกลียดชังและประนามซึ่งกันและกัน เขาเสียน้ำตาในขณะที่เราคุยกันเรื่องของเด็กอดอยากในมุมไบ เรายังคุยกันถึงเรื่องของการแข่งขันไล่ล่าหมีกริซลี่ในแคนาดา เขาต้องเสียน้ำตาอีกครั้งในขณะที่พูดกันถึงเรื่องนี้ ในสายตาของเขา โลกนี้ต่างหากที่หมุนกลับข้าง ไมเคิลนั้นป่วยด้วยโรคผิวหนังที่มีชื่อว่า Leukoderma ที่ทำให้ผิวบางส่วนของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว เขาอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะปกปิดมัน คุณคิดว่าเพราะอะไร เขาถึงต้องใส่ถุงมือ หรือเครื่องประดับต่าง ๆ นานาพวกนั้นล่ะ เขาไม่เคยเปลื้องผ้าว่ายน้ำ แม้ว่าสระนั้นจะเป็นสระในบ้านของเขา เขาสามารถถอดชุดคลุมออกเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะกระโดดลงสระ แต่เขาก็ยังกังวลว่าคนจะมองเห็นรอยด่างบนผิวของเขา จากคุณ : แอร์ริโกะ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 53 00:01:59

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาแปะชื่อไว้ก่อน ขอนอนแป๊ป ง่วงมากมาย ขอบคุณและคิดถึงท่านกงมากมายค่า :) จากคุณ : บวรจ้า เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 53 23:27:25

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณท่านกงซุน และให้กำลังใจหม่าฮั่นนะจ๊ะ ^^ จากคุณ : RockwithU เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 00:40:22

ความคิดเห็นที่ 30   ูู^^...ขอบคุนมากๆๆเลยครับที่นำมาให้ได้อ่านกัน จากคุณ : ต๋วบ ตุ๋มติ๋ม (godoging) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 18:08:38