ทำใจอยู่นาน กว่าจะส่งกระทู้นี้ ให้อ่านกันต่อ... ** เรื่องราวเมื่อคราวไมเคิล ... ภาค 4 ของควันหลงจ้า.......

**ในช่วงต้นเดือนกันยายน  ขณะที่ไมเคิล ยังอยู่ระหว่างทัวร์คอนเสิร์ตที่ไต้หวัน เขาก็ป่วยกระเสาะกระแสะบวกกับมีอาการทางจิตใจ ที่นี่เอง ไมเคิล ต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลเอบีซี  เพื่อรับการบำบัดอาการติดยาแก้ปวดขั้นรุนแรง และเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องเลื่อนคอนเสิร์ตออกไปหลายต่อหลายครั้ง หาใช่เพราะเป็นไมเกรน หรือมีอาการปวดท้องไม่.....

                 แต่มีคนใกล้ชิดของไมเคิล ออกมาปฏิเสธข่าวนี้

                  “ถึงแม้ว่าความเครียดเรื่องคดีเด็ก จอร์แดน ทำให้ไมเคิล กดดัน และเลอะเลือน แต่เขาก็ดูไม่เหมือนคนติดยาเลยสักนิด”
ในขณะเดียวกันมีความเห็นแย้ง เพราะไมเคิล มีอาการแปลกๆ ซึ่งแสดงถึงพฤติกรรมของคนติดยา เขามีอาการง่วงงุน ดวงตาหรี่ปรือ เวลาพูดอะไรครั้งหนึ่งก็ต้องหยุดคิดนานๆ

                   จนกระทั้งวันที่ 8 พฤศจิกายน ซึ่งเป็นวันที่ตำรวจบุกเข้าตรวจค้นบ้าน พ่อแม่ของเขาในเอนคิโน เพื่อหาหลักฐานการกระทำลวนลามทางเพศ ซุปเปอร์สตาร์ของเราก็รีบโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทที่สุดคนหนึ่งของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือนั่นก็คือ อลิซาเบธ เทย์เลอร์ เขาบอก ลิซว่า เขาต้องการเธออย่างมาก ให้มาอยู่เคียงข้างเขา แล้วก็ช่วยเขาให้ฝ่าพ้นวิกฤติแห่งชีวิตในครั้งนี้

                   เพื่อนของไมเคิลคนหนึ่ง บอกถึงสภาพอันย่ำแย่ของเขากับนิตยสารเอนไควเรอร์ว่า

        ( กรุณาอ่านช้านะค่ะ )
     “ไมเคิล กลัวว่า เมื่อเขาเดินทางไปถึงเปอร์โตริโก เขาจะต้องถูกจับแน่ๆ แล้วเขาก็ยังกินยาแก้ปวดเม็ดต่อเม็ดยังกับกินขนมทั้งวัน ไม่นานเขาก็หัวเราะยังกับคนบ้า แล้วสักพักเสียงหัวเราะอันประหลาดพิกลของเขาก็กลายเป็นเสียงร้องไห้อย่างโกรธแค้น เขาสะอึกสะอื้นอย่างรุนแรงมาก

**** ( ขออธิบายเพิ่มเติมนะ คือ ไมเคิล " กลัว.... ไปเอง ว่าตัวเองจะถูกจับ "  

นั่นไม่ได้หมายความว่า ไมเคิลถูกจับ เพราะกระทำความผิด   แต่เป็นเพียงเพราะ

ฤทธิ์ของยาที่ทานมากเกินไป  เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจในตัวไมเคิลผิดนะ )


อีกสองสามวินาทีต่อมา ไมเคิล ก็เอาหัวโขกกับฝาผนังห้องนั่งเล่นซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้น จนหัวของเขามีพลาสเตอร์ติดเต็มไปหมด  

เขาร้องว่า   “ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมต้องเป็นฉันด้วย พวกเขาจะทำอะไรกับฉัน  พวกเขากำลังฆ่าฉันให้ตายไปทีละน้อย... ทีละน้อย”  แล้วไมเคิล ก็ทรุดฮวบลงคุกเข่ากับพื้น โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วก็โก่งคออาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง..........

                  “อีกสองสามนาทีต่อมา ไมเคิลเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเงียบๆ แล้วก็ขีดเขียนฝาพนังเล่นเป็นเด็กๆ แต่ถ้อยคำที่เขาเขียนไม่เป็นภาษาอะไรเลย นับเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุด   ไมเคิลหยิบกระดาษสมุดฉีกขึ้นมา แล้วก็เขียนคำว่า   “ฉันรักเธอ”   ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วเขาก็ยิ้มแปลกๆแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า “เป็นความจริงนะเธอรู้ไหม ฉันรักเธอจริงๆ เธอเป็นเด็กๆของฉัน”

           ( ขออธิบายเพิ่มเติมนะ คือที่ไมเคิล ยิ้มแปลกๆแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า “เป็น

ความจริงนะเธอรู้ไหม ฉันรักเธอจริงๆ เธอเป็นเด็กๆของฉัน => ไม่ได้หมายถึงว่า

ไมเคิลยอมรับต่อการกระทำดังกล่าวนะ  แต่เป็นเพียงเพราะฤทธิ์ของยาที่ทานมาก

เกินไป  เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจในตัวไมเคิลผิดนะ )


                  ในที่สุดไมเคิล ก็ยกมือขึ้นปิดตา แล้วก็คราญคราง “ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วก็นอนขดตัวหลับไปในท่านั้น ..................”
         

                   ต่อมาลิซ เทย์เลอร์ ก็เดินทางมาถึง เธอเห็นสภาพเขาแล้ว ก็ตัดสินใจว่าจะต้องหาทางพาไมเคิล ไปรักษาอาการติดยาโดยเร่งด่วน..

                   ในขณะที่แหล่งข่าวอีกแหล่งหนึ่งกลับเห็นว่า อาการบ้าคลั่งของไมเคิล ที่เม็กซิโกซิตี้นั้น ไม่ใช่เป็นอาการของคนติดยา แต่เป็นอาการปริวิตกของเด็กเล็กๆ คนหนึ่งต่างหาก แหล่งข่าวหนึ่งกล่าวว่า “การขีดเขียนฝาพนังเป็นกิริยาของเด็กๆ”  

                   ที่มา : star & style

                   ปล...ขอแค่ใครสักคนมาช่วยเธอในเวลานั้นได้ไหม ?  

                   ทำไมต้องรอให้ไมเคิล ทำร้ายตัวเองถึงขนาดนั้น...

                   รู้ไหมว่ามีคนมากมาย รัก และ เป็นห่วงเธอเสมอ... ไมเคิล

                   รวมถึงฉันคนหนึ่งที่อยู่ตรงนี้ด้วย...

แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 53 19:52:23

แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 53 19:41:41

จากคุณ	: mj.iloveyou
เขียนเมื่อ	: 1 ก.ย. 53 16:50:16