เสียงเครื่องดนตรีไทยประสานกันเป็นทำนองเขมรไทรโยกอย่างไพเราะเสนาะหู ทั้งระนาด ขิม ฉิ่ง จะเข้ ที่สำคัญคือ ซออู้ ที่ส่งเสียงหวานจับใจไม่แพ้คนเล่น เพลงบรรเลงอย่างต่อเนื่องไปจนจบ เรียกเสียงปรบมือจากบรรดาแขกในห้องจัดเลี้ยงอาหารไทยได้กึกก้องเลยทีเดียว...
ค่ำคืนนี้ เป็นอีกคืนที่มีแขกชาวต่างชาติมากเป็นพิเศษ ทั้งฝรั่งโซนยุโรป อเมริกา เอเชีย เดินกันให้ขวักไขว่ไปหมด โดยเฉพาะกรุ๊ปทัวร์จากเกาหลี ที่มากันเป็นกลุ่มใหญ่เลยทีเดียว
ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงถัดไป ก็ถึงช่วงพักพอดี บรรดานักดนตรีก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนบริเวณโซนที่พักของพนักงาน นาถค่อยๆเดินแบบสำรวมไปทางห้องสุขา เป็นเพราะชุดไทยประยุกต์ที่ผ้าถุงแสนจะแคบเหลือเกิน ทำให้เดินไปไหนมาไหนได้ไม่ถนัดนัก...
"อุ้ย ขอโทษค่ะ..."
ความรู้สึกเหมือนมีใครกระแทกที่ไหล่เข้าอย่างจัง แถมยังเจ็บเสียด้วย แต่หญิงสาวก็เอ่ยปากขออภัยไปแล้วตามมารยาท...ชายคนนั้นไม่น่าจะใช่คนไทย อาจจะเป็นคนเกาหลี...สีหน้าของเขาตึงเครียดอย่างมากมาย ...
"เอ่อ... Excuse me...Sir..."
" $#&*$&#($@__$)#)**#..."
นาถ พยายามตอบกลับแบบสุภาพ แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอกำลังพูดเท่าไหร่นัก เขายังคงชี้หน้าเธอและกล่าวผรุสวาทด้วยภาษาที่เธอไม่เข้าใจมาอีกนับไม่ถ้วน นาถตกใจจนทำอะไรไม่ถูก อะไรหลายอย่างบ่งบอกว่า ชายคนนี้ไม่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้เลย
และที่สำคัญ...เขากำลังเมามาก!!!
กลิ่นคล้ายละมุดสุกฉุนโชยออกมาจากตัวของชายคนนี้อย่างเด่นชัด นาถอยากจะหนีไปจากบริเวณนี้เหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้าทำแบบนั้นเพราะกลัวว่าจะไม่เป็นการรับผิดชอบแขกของโรงแรม
และในขณะนั้นเอง อยู่ๆชายคนนั้นก็ฉวยโอกาสจับแขนของเธอและพยายามดึงร่างของเธอเข้าไป!!! นาถพยายามขืนตัวไว้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะร้องโวยวาย ได้แต่ปัดป้องอยู่อย่างนั้นเอง...!!!
ใครสักคนผ่านมาบริเวณนี้ด้วยเถอะ!!! ในใจของหญิงสาวภาวนาเช่นนั้น
น้ำตาของเธอค่อยๆไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ไม่สามารถที่จะหยุดการกระทำของชายป่าเถื่อนคนนี้ได้!!!
"죄송합니다 ..."
เสียงทุ้มนุ่มหูดังขึ้นมาข้างกายเธอ ไม่ใช่เสียงของชายคนนั้นแน่ๆ นาถหันกลับไปมองดู เธอก็พบกับใบหน้าของชายที่เธอคุ้นเคยเหลือเกิน...
เซนนั่นเอง!!!
เซนหันมายิ้มนิดๆให้เธอ ก่อนที่จะจัดการแกะมือของชายคนนั้นออกจากแขนของเธออย่างสุภาพ เขาพูดภาษาเกาหลีประโยคยาวๆกับชายคนนั้นอยู่สักครู่ชายคนนั้นก็ดูมีสีหน้าตกตื่นใจ และยอมเดินถอยออกไปโดยดี...
นาถมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ นี่เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?
"เซน..มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"
"เซนน่าจะถามนาถมากกว่านะ" หนุ่มหน้ามนยิ้มละไม "ว่านาถหนีเซนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่รู้หรือไงว่า โรงแรมนี้น่ะเซนวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็กแล้ว!!!"
ฟังคำพูดคล้ายจะยียวนนิดๆของชายหนุ่ม นาถก็รู้สึกขุ่นนิดๆในใจ หลังตรงหน้าเชิดขึ้นมาทันที "ใครบอกว่านาถหนี นาถแค่มาหางานทำเฉยๆต่างหากล่ะ"
"นาถอย่าพูดแบบนั้นเลย น้ามาสบอกเซนหมดแล้ว" เซนยิ้มกว้าง "และเซนก็รับปากกับตัวเองไว้ว่า ยังไงก็จะตามหานาถให้เจอ"
หญิงสาวมีท่าทีเก้อไปเล็กน้อย อันที่จริงเธอก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่าเธอจะสำคัญอะไรกับเขาขนาดที่เขาต้องตามหา พอมาได้ยินแบบนี้แล้วก็รู้สึกปลื้มใจไม่ใช่น้อย...แต่ด้วยทิฐิมานะในใจ ทำให้เธอต้องพยายามซ่อนยิ้ม...
"เอ้อ แล้วเมื่อกี้นี้ ซ..เซน พูดอะไรกับเขาน่ะ..."
"อ๋อ เซนก็แค่บอกกับเค้าว่า ขอโทษนะครับ กรุณาอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของผมแค่นั้นเอง..."
มองดูคนตรงหน้าที่พูดแบบไม่รู้ไม่ชี้แล้ว นาถก็รู้สึกหมั่นไส้เสียเหลือเกิน...
"ใคร!!! ใครเป็นผู้หญิงของเซนกัน!!!"
"ก็นาถไงล่ะ"
เซนสวนกลับไปอย่างเด็ดเดี่ยว แม้ใจจะเต้นรัวก็ตาม ก็เขาบอกกับตัวเองแล้วนี่ว่า เขาจะไม่ยอมเป็นคนที่ "พิมพ์คำว่ารักไว้...ไม่กล้าส่ง" แบบที่พวกเพื่อนๆปรามาสไว้อีกต่อไปแล้ว...
ต่อไป เขาจะพูดและทำทุกอย่าง ตามที่ใจต้องการ!!!
ชายหนุ่มฉวยมือน้อยเรียวบางของเธอขึ้นมากุมอย่างรวดเร็ว พลางกระซิบเสียงแผ่ว "อย่าหนีจากเซนไปอีกเลยนะ..."
นาถสบสายตากับเซนเพียงชั่วครู่ก็รู้ตัวว่า ลางแห่งความพ่ายแพ้เริ่มมาเยือนเธออีกแล้ว เธอพยายามทำฝืนหลบสายตาเขา
"ไม่นะ เซน เราต่างกันมากเกินไป นาถไม่คู่ควรกับเซนหรอก"
"ไม่ นาถ อย่าพูดแบบนี้อีก!!!" ชายหนุ่มรีบร้องห้าม "เซนรู้ รู้ว่านาถเคยผ่านอะไรมาบ้าง มันอาจจะเจ็บปวด แต่เซนสัญญาว่า มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก"
"เซนพูดแบบนี้ เซนแน่ใจแล้วเหรอ"
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีก" เซนยิ้มตาหยี "เอาเป็นว่า ก่อนที่นาถจะคิดมากไปกว่านี้ เซนอยากให้นาถพบกับคนคนนึงก่อน"
"ใครเหรอ?" หญิงสาวทำสีหน้าสงสัย
"แล้วก็จะรู้เอง ตามมาสิ"
เซนฉวยข้อมือของนาถ พลางจูงเดินลิ่วๆมาที่ห้องจัดเลี้ยงอาหารไทย ที่นั่น...คุณแม่ของเขากำลังรออยู่อยู่แล้ว....
และทุกอย่างระหว่างเขากับเธอก็จะไม่มีอุปสรรคใดๆเสียที!!!
.........................................
"พี่เกด!!! พี่เกด!!! ไปเที่ยวกันเถอะ!!!"
หลานชายหลานสาวตัวน้อย เจ้าปลาและเจ้ากุ้ง พยายามแซะเกดออกจากที่นอนอันแสนสุข ด้วยการโวยวาย ฉุดแขน และรื้อผ้าห่ม...
"โอ้ย จะมาปลุกอะไรพี่ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ!!!" เกดตอบกลับด้วยเสียงงัวเงียเต็มแก่ เมื่อคืนเพิ่งดู You're beautiful จบรอบที่สามตอนตีสาม เพิ่งนอนไปได้ไม่ถึงสี่ชั่วโมงดี ก็มาถูกปลุกให้อารมณ์เสียเสียอย่างนั้น...
อันที่จริง ก็ไม่ได้อยากจะขังตัวเองอยู่ในห้องแล้วดูซีรี่ส์เกาหลีแบบหามรุ่งหามค่ำแบบนี้เท่าไหร่หรอก แต่มันอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนมากกว่า รู้สึกหมั่นไส้นิดๆด้วย ที่ตอนนี้เหมือนว่าพี่ดิวจะกลายเป็นหลานคนโปรดของยายไปแล้ว แถมแม่กับพี่แก้มก็ยังเอาอกเอาใจซะอย่างกับพี่ดิวเป็นลูกบ้านนี้อีกคนอย่างนั้นแหละ...
สาวขี้งอนอย่างเกด ก็เลยหนีไม่พ้นที่จะงอนต่อไป แถมงอนแบบไม่มีคนง้อนี่มันยิ่งน่าโมโหหนัก...!!!
"งั้นก็ตามใจนะพี่เกด งั้นปลากะกุ้งไปแล้วนะ"
หลานตัวน้อยสองแสบเลิกโวยวาย เลิกฉุดแขน เลิกดึงผ้าห่ม และทิ้งเกดไว้ในนิทรารมณ์อันแสนสุขอีกคำรบหนึ่ง เสียงฝีเท้าที่วิ่งตึงตัง บ่งบอกว่าตอนนี้ตัวแสบทั้งสองวิ่งลงไปชั้นล่างแล้ว เกดถอนหายใจนิดๆแบบโล่งอก ก่อนที่จะเข้าสู่ความฝันต่อไป...
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้...แต่รู้ตัวอีกทีนึง แสงอาทิตย์ก็สาดส่องเข้ามาจนรู้สึกว่าเริ่มร้อนแล้ว...
กี่โมงแล้วเนี่ย...สาวน้อยพึมพำ พลางหยิบนาฬิกาปลุกคิตตี้เรือนจ้อยบนหัวเตียงมาดู...เกือบสิบโมงแล้ว ตายจริง!!!
หลังจากอาบน้ำและแปรงฟันแบบเร็วๆและรีบเผ่นลงมาชั้นล่าง บ้านเงียบอย่างไม่น่าเชื่อ แถมโน๊ตแผ่นใหญ่ที่แปะหน้าโทรทัศน์ก็เขียนว่า...
เกด
พี่ให้ปลากับกุ้งไปปลุก แต่เราก็ไม่ยอมตื่น พี่พาแม่กับยายไปถลางนะ อยู่เฝ้าบ้านไปแล้วกัน
ด้วยรัก จาก แก้ม SNSD *0*
เอาเข้าแล้วไง โดนทิ้งเสียได้! เกดขบฟันกันแน่นอยากจะร้องไห้เสียเต็มประดาด้วยความงอนที่โดนทิ้ง ใช่สิ! ตอนนี้เรามันเหมือนหมาหัวเน่าแล้วนี่!
อารมณ์น้อยใจกำลังพลุ่งพล่าน น้ำตากำลังจะร่วง แต่เสียงกุกกักอะไรบางอย่างที่ดังมาจากในครัวเบนความสนใจของเกดออกไป...
นั่นเสียงอะไรกันน่ะ!!!
สาวผิวเข้มเดินย่องแบบช้าๆไปที่ประตูครัว...ทันใดนั้นเอง...ก็มีร่างของคนคนหนึ่งที่พุ่งพรวดออกมาจนแทบจะชนเธออยู่รอมร่อ...
ดิวกัซนั่นเอง!!!
"อ้าว เกด ตื่นแล้วเหรอ ดีเลย มาชิมเมนูฝีมือพี่" หนุ่มอาร์ทติสยิ้มกว้างโชว์ลักยิ้มเล็กๆ "กุ้งอบวุ้นเส้น ปูผัดผงกะหรี่ แล้วก็ยำทะเลใส่เห็ดนางฟ้า อ้อ ต้มยำอีกอย่าง เตรียมของละ"
เกดมองดูในมือของชายหนุ่ม หม้อดินที่เธอรู้สึกว่าที่บ้านจะมีแต่ไม่ได้หยิบมาใช้มาแสนนานถูกขัดเสียขาว ในนั้นมีวุ้นเส้นสีน้ำตาลอ่อนปนอยู่กับกุ้งตัวเขื่อง โรนหน้าด้วยผักชีดูน่ากิน แถมบนโต๊ะอาหารก็ยังมีกับข้าวตามบรรยายอยู่อีกสองอย่าง เกดได้แต่มองอาหารกับหน้าคนทำสลับกันไปด้วยความทึ่ง...
"ไม่ยักรู้ พี่ดิวทำกับข้าวเป็นด้วย?"
"แค่นี้ยังน้อยไป เกด บ้านพี่ที่จริงเป็นภัตตาคารจีนนะ" ดิวกัซอวด "พี่ทำเป็นหมดแหละในเมนู พ่อพี่จะให้สืบทอดร้านต่อแล้ว แต่พี่มันก็ดันนอกคอกเอง เลยต้องอยู่คนเดียวนี่ไง"
เกดนิ่ง นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยเล่าให้เธอฟังมาก่อนเลย เธอเริ่มรู้สึกตัว ที่ผ่านมา มีแต่เขาที่รู้เรื่องของเธอเกือบทุกอย่าง...แต่เธอกลับไม่เคยรู้เรื่องอะไรของเขาเลยสักนิด...
พอคิดได้ดังนั้น อารมณ์น้อยใจที่มีอยู่เมื่อครู่ก็มาปะปนกับความน้อยใจที่เพิ่งเกิด น้ำตาเลยพาลหยดออกมาแบบห้ามไม่อยู่...
"อ้าว เกด เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!" หนุ่มหน้าใสส่งเสียงตกใจ รีบวางหม้อดินแทบไม่ทัน "เกดเสียใจที่พี่แย่งงานเกดทำเหรอ พี่ขอโทษๆ"
เกดขมวดคิ้ว อยากจะขำ แต่ทำไมมันขำไม่ออกเนี่ย... "ไม่ พี่ดิว เกดไม่ได้เป็นอะไร"
"เกดอย่าพูดแบบนั้นสิ ก็เห็นอยู่ว่าเกดร้องไห้จะให้พี่เฉยได้ไงกัน" ดิวกัซแอบส่งเสียงดุ "ถึงพี่อาจจะไม่เข้าใจหรือโง่เรื่องผู้หญิงบ้าง แต่พี่ก็จะพยายามเข้าใจเกดนะ ทุกเรื่อง"
"ไม่มีอะไร พี่ดิว มันไร้สาระน่ะ"
"ไร้สาระยังไง พี่ก็จะฟังถ้าเป็นเรื่องของเกด"
หนุ่มพ่อครัวจำเป็นคว้ามือเล็กๆของเธอมากุมไว้ "ที่ผ่านมา พี่รู้สึกผิดมากรู้ไหม ที่ดูแลเกดได้ไม่ดีพอ พี่รู้สึกผิดที่พี่มันขี้ขลาดเกินไป..."
"พี่ดิวหมายถึงอะไรกันแน่"
"พี่หมายความว่า ที่พี่หายไปไม่บอกอะไรเกดเลย มันก็เป็นความขี้ขลาดของพี่ส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งก็คือ สิ่งนี้..."
ดิวกัซหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋ากางเกงสองสามใบยื่นให้เกด เธอรับมาดูแล้วก็ต้องอุทานด้วยความประหลาดใจ....
"พี่ดิว! นี่มัน..."
ในภาพถ่ายนั้น เป็นภาพแกลอรี่ย่อมๆ ซึ่งแสดงภาพอยู่ประมาณสิบภาพ แต่ภาพที่เห็นเด่นชัดที่สุดคือ ภาพเหมือนของหญิงสาวผิวเข้ม หน้าคม สวมเสื้อผ้าแบบทะมัดแทมง เธอกำลังก้มลงยื่นสิ่งของให้เด็กชาวเขาตัวน้อยๆ และที่เป็นจุดเด่นของภาพคือ ปีกสีขาวบริสุทธิ์ที่ราวกับจะส่องแสงได้ที่คล้ายเป็นลำแสงที่งอกออกจากหลังของหล่อน...
น้ำตาของเกดไหลมาคลอเบ้าอีกครั้งหนึ่ง จนหนุ่มอาร์ทติสต้องตกใจอีกครั้ง
"เกด...เกดร้องไห้อีกแล้ว พี่ขอโทษ..."
สาวน้อยอมยิ้มและสบตาชายหนุ่มแบบขันๆ "เกดขอบคุณมากนะคะ พี่ดิว..."
"เกดไม่โกรธพี่ใช่ไหม..."
"เกดไม่โกรธหรอกค่ะ เกดต้องขอบคุณพี่ดิวมากกว่า ขอบคุณ...ที่พี่ดิวนึกถึงเกด"
"พี่ต้องนึกถึงเกดอยู่แล้ว เพราะเกด ทำให้พี่ทำผลงานชิ้นนี้ออกมาได้ ไม่อย่างนั้น พี่ก็คงจะยังหานางฟ้าของพี่ไม่เจอต่อไป" ดิวกัซหัวเราะนิดๆ "เพราะตอนนี้พี่เจอแล้วว่า นางฟ้าที่แท้จริงคืออะไร เกดคือนางฟ้าในใจพี่ รู้ไหม"
สาวน้อยยิ้มกว้างพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้าด้วยความปลาบปลื้ม ดิวกัซยื่นมือไปหวังจะใช้นิ้วช่วยเกลี่ยน้ำตาให้เธอ แต่ก็ต้องชะงัก
"เอ้อ โทษที พี่มือเปรอะน่ะ เพิ่งเข้าครัวมา..." ชายหนุ่มพูดแบบเก้อๆ "เดี๋ยวพี่ไปล้างมือก่อนนะ..."
"เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวที่เหลือเกดทำเอง พี่ดิวไปนั่งรอกินเถอะ" เกดเอามือของตัวเองปาดน้ำตาออกเองด้วยรอยยิ้ม "รับรองว่า ต้มยำฝีมือเกด แซบแน่นอน!"
"อย่าแซบมากน้า พี่กินเผ็ดไม่เก่ง" หนุ่มหน้าใสส่งเสียงอ้อน
"ดีเลยค่ะ งั้นเดี๋ยวเกดจัดแซบๆให้ร้องให้ลั่นเลย!" เกดแกล้งพูดย้ำไปแบบนึกสนุกและขบขันอยู่ในที
"ได้ๆๆ ไม่เป็นไร จัดมาเถอะ เพราะยังไงพี่คงต้องฝึกกินเผ็ดๆตั้งแต่วันนี้ละ ก็คิดอยากจะเป็นเขยคนใต้ละนี่ ฮ่าๆๆ"
ประโยคหลังแม้จะแกล้งทำเป็นพูดลอยๆ แต่ชายหนุ่มก็ยังได้ค้อนวงใหญ่จากสายตาของหญิงสาวที่กำลังบรรจงหั่นพริกขี้หนูเพิ่มไปอีกสิบเม็ดรวด!
มื้อนี้จะรอดไหมเนี่ย ดิวเอ๋ย!!!
+:+:+:นิยาย - หอพักอลวน คนอลเวง ตอนที่ 45:+:+:+{แตกประเด็นจาก C9840049}
ตอนนี้อ่านไปต้องอมยิ้มไปยาวๆๆๆๆเลยค่ะ //kiss
คุณเบิร์ดขา สู้ สู้นะคะ จะติดตามอ่านต่อไปจนกว่า
)