ความคิดเห็นที่ 1 10. The Charlatans : Who We Touch (7.5/10) สารภาพตรงๆว่า  ไม่ได้เป็นแฟนตัวกลั่นของ The Charlatans และไม่ได้แตะต้องงานของวงนี้มาไม่ต่ำกว่า 10 ปี!! เรียกได้ว่าเป็นวง “ลูกเมียน้อย” เมื่อเทียบกับ “ลูกเมียหลวง” ซึ่งก่อกำเนิดมาในยุคเดียวกันอย่าง Oasis, Blur, Shed Seven และอีกหลายๆวง  ไม่ใช่ว่าไม่ดี....แต่ก้อไม่รู้ว่าเพราะอะไร??  จนในที่สุดก้อต้องมาจับต้องอีกจนได้ เนื่องจากไฟต์บังครับ ของ  The Charlatans : Live in BKK คอนเสิร์ตครั้งแรกของวงและคงเป็นครั้งเดียวของประเทศไทย และก้ออาจเป็นครั้งเดียวของหลายๆชีวิตที่มีโอกาสไปดูคอนเสิร์ตในวันนั้น  หลังจากรู้ว่าวงนี้จะมาเล่น (ทราบจาก Ad หลังคอนเสิร์ต Vampire Weekend) เลยเป็นความนอยด์ส่วนตัวว่า เฮ้ย!! นี่มันวงตัวแม่ยุคตูแท้ๆ แต่ทำไมแม้แต่เพลงซักเพลงของ The Charlatans ตูยังร้องไม่ได้เลยเนี่ย!!  ก้อได้แต่คิดล่ะครับ จน 2 อาทิตย์ก่อนโชว์ไทม์  ก้อได้เอาแต่ละอัลบัมของวงนี้มาฟังอย่างจริงจัง (อัลบัมที่เคยอยู่ในครอบครองและฟังแบบผ่านๆมาก...เรียกว่านับรอบได้คือ 3 ชุดแรกเท่านั้น นอกนั้นเรียกว่า No Idea ครับ)  สตูดิโออัลบัมชุดนี้นับเป็นชุด 11 ของวงเข้าไปแล้ว ซึ่งออกมาในช่วงเดือนกันยายนที่ผ่านมา แต่พึ่งมาวางขายจริงๆในไทยก้อคงเป็นช่วงวันคอนเสิร์ตนี่ล่ะ ความรู้สึกครั้งแรกจากฟังอัลบัมชุดนี้จบ คือ “ชอบ” ครับ เพียงแต่ว่ามันไม่ใช่ The Charlatans วงเดิมในความคิดของแฟนดั้งเดิมหลายๆคนแน่ๆ (เห็นได้จากความเห็นโจมตีของหลายต่อหลายสำนัก)  ความเป็น Brit ยังคงมีอยู่แต่เป็น Brit Rock ซึ่งขาดสีสันที่เคยมีในช่วงต้นยุค 90 ไปหมด บีทลอยๆประเภทดนตรี “เมายา” อันเป็น signature เรียกว่าอันตรธานหายไปเลย  เพลงที่คุณจะหวังอย่าง “The Only One I Know” “Then” “weirdo” “Jesus Hairdo” หรือแม้แต่ single ในชุดหลังๆอย่าง “You're So Pretty, We're So Pretty”  อย่าได้มองหาเป็นอันขาดจากอัลบัมชุดนี้  ฟังแบบนี้อย่าคิดว่างานชุดนี้ไม่ดีนะครับ ลองไปฟังเพลงอย่าง “Love is Ending” หรือ “My Foolish Pride” มันก้อยังเรียกได้ว่าเป็น Brit Pop หรือ Brit Rock ที่ดีกว่างานหลายๆชิ้นที่วางอยู่เกลื่อนในปัจจุบัน!!  เพลงที่ผมชอบสุดคงเป็น “Your Pure Soul” เพลงช้าๆธรรมดาๆ ที่พอได้เสียงบริทแท้ๆของตา Tim Burgess เข้าไปนี่ใช่เลย!!  “Intimacy” เพลงที่มีซาวน์ไซคีเดลิกเข้าไปผสมอยู่บ้าง มองแล้วน่าจะใกล้เคียงกับงานเดิมๆได้บ้าง “Trust in Desire” เพลงป๊อปร็อกชั้นยอด  ส่วนเพลงที่เหลือที่กล่าวไม่ได้พูดถึงก้อถือว่ายังเป็นเพลงคุณภาพและฟังได้อยู่ครับ   “When We Touch” คงจะสรุปได้ไม่ผิดนักว่า เป็นงานที่ฟัง “ง่าย” ที่สุดใน 11 อัลบัม ของ The Charlatans แล้ว  และน่าจะเป็นงานที่ “ผิดหวัง” แน่นอนสำหรับแฟนดั้งเดิมของวง  แต่อยากให้มองว่าหากตัด bias ของคำว่า “The Charlatans” ออกไปแล้ว  อัลบัมชุดนี้ผมถือว่าเป็นอีกหนึ่งงานบริทชั้นดีในยุคนี้ (ที่วงในยุคเดียวกันนี้ ล้มหายตายจากไปหมดแล้ว)  สุดท้ายขอกล่าวคำสดุดีกับ “Tim Burgess” หลังจากกว่า 20 เพลงในสุดยอดคอนเสิร์ตวันนั้น ว่าพี่ยังมีของอยู่จริงๆ (555 อยากได้มากๆ...ไอ้ท่าเต้นโม่แป้งแบบนั้น) เสียดายแทนคนไทยหลายๆที่พลาดงานในวันนั้น  เพราะเอาเข้าจริงผมเห็นแต่ฝรั่งซะเกินครึ่ง คนไทยอีกครึ่งคงเป็นสื่อมวลชนและ staff ส่วนหนึ่งที่ได้บัตรฟรีมา  ไม่รู้ว่าเหลือแฟนตัวจริงที่ยอมควักเงิน 900 กว่าบาทเข้าไปดูจริงๆอยู่เท่าไร   อย่างไรก้อตามขอบคุณ The Charlatans ที่มาให้ความสุขกับพวกเราถึงที่  ผมจะไม่ลืมสัมผัสของดนตรี “บริท” แท้ๆสดๆ แบบนี้ ที่ขาดหายไปจากชีวิตมากว่า 10 ปี อีกเลยล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 53 17:37:07 จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:35:38

ความคิดเห็นที่ 2 9. The Goo Goo Dolls : Something For The Rest of Us (7/10) ตอนแรกไม่รู้ว่าจะใส่งานจาก The Goo Goo Dolls ไว้ใน 10 อัลบัมที่เลือกไว้ดีหรือไม่ เพราะผมคิดว่าหลายๆคนคงจะแอนตี้ ไม่ยอมให้จัดวงนี้ไว้ในกลุ่ม indie band แน่ๆ  555 แต่อย่างว่าครับ วงนี้เป็นวงคู่บุญเก่า ที่เสพย์กันมาตั้งแต่ยุคอัลเทอร์เนทีฟยังรุ่งโรจน์อยู่  ถ้านับแล้ว Something For The Rest of US ก้อเป็นสตูดิโออัลบัมชุดที่ 9 เข้าไปแล้ว ถ้าไม่นับอัลบัมรวมฮิตซึ่งออกมาเมื่อช่วงปี 2008  The Goo Goo Dolls ถือเป็นวง Alternative Rock (จริงๆอยู่ใน Genre Pop- Rock ดูน่าจะเหมาะสมกว่า) ในยุคกลางๆ บางงานมีอารมณ์ของ Grunge เข้าไปผสมบ้างเล็กๆ ช่วงที่พีคสุดของวงน่าจะเป็นกลางถึงปลายยุค 90  ที่มีเพลงอยู่ในซาวน์แทร็คประกอบหนังสุดโรแมนติคของ Nicholas Cage กับ Meg Ryan อย่าง “City of Angel”  และน่าจะเป็นเพลงที่ทำให้คนไทย(ส่วนใหญ่) ได้รู้จักกับ The Goo Goo Dolls (แต่น่าจะรู้จักแค่เพลงเดียว!!) หลายๆคนคงยังไม่ลืมกับ “Iris” เพลงอคูสติกบัลลาดสุดแสนหวาน และก้อเป็นเพลงนี้เองให้วงถูกเสนอชื่อเป็นครั้งแรก ในงาน Grammy Awards (แต่เอาจริงๆใน OST ชุดนี้ ยังงัยผมก้อรัก “Angels” งานของ Sarah McLachlan มากที่สุด)  จะบอกว่าเป็นความบังเอิญจริงๆที่หยิบงานชุดนี้มาฟัง เนื่องจากได้ยินซิงเกิล “Home” ที่ถูกเปิดขึ้นมาบนหน้าปัดวิทยุคลื่น Get102.5 ระหว่างขับรถไปทำงาน ทำให้รู้ว่า The Goo Goo Dolls ออกงานใหม่อีกแล้ว นี่คงเป็นอะไรที่ใช้การันตีได้อย่างดีล่ะครับ ว่าหากมีรายการวิทยุนำมาเปิดออนแอร์แล้ว ก้อคงต้องมีความไพเราะอยู่ประมาณนึง ซึ่งน่าเหมาะกับคนไทยทั่วๆไป  จริงๆแล้ว The Goo Goo Dolls เป็นวงจากอเมริกัน ซึ่งมีความเป็นอเมริกันในแนวเพลงชัดเจนมาก ลูกล่อ ลูกชน จังหวัด ท่วงทำนอง อเมริกันจ๋าๆเลย พาร์ทดนตรีนี่เรียกว่าออกมาสดๆไม่ต้องผ่านการกรองเสียงสังเคราะห์ใดๆทั้งสิ้นให้หนักหัว  จะมีก้อคง effect 2-3 ตัว ประเภท distortion หรือ chorus ที่มาทำให้ซาวน์แน่นขึ้น (หากพูดให้ง่ายคงเป็นแนวประมาณ Bon Jovi ที่จัดเบาลงมาอีกหนึ่งขั้น) เพลงในชุดนี้ถูกวางไว้เหมือนชุดอื่นๆ คือ มีทั้งเร็ว สลับกับเพลงช้า ในสัดส่วนพอๆกันที่ยังคงเป็นจุดขายของวง เพลงอย่าง “Home” “One Night”  ได้อารมณ์ของ Here is gone มาเต็มๆ “Still Your Song” นี่เรียกว่าลอก pattern ของ Slide มาเลย เริ่มด้วยจังหวะเนิบๆแล้วฮุคด้วยท่อนเร็วติดหู  ส่วนใครยังฝังใจกับ Iris นี่คงจะถูกใจไม่ยากกับ “As I am ” “Nothing is Real” หรือ “Something For The Rest of  Us” The Goo Goo Dolls  ยังคงเป็นวงดนตรีที่ทำดนตรีได้มาตรฐานแบบเคารพแฟนเพลงเช่นเดิม แม้จะไม่มีอะไรใหม่ให้จดจำ แต่ก้อไม่ใช่ว่าจะเป็นงานที่ไม่น่าหยิบจับ อัลบัมชุดนี้ประกอบไปด้วย 12 แทร็คคุณภาพ บวกกับอีก 3 โบนัสแทร็ค  แม้จะไม่เด่นขนาดงานในชุด “The Boy Name Goo” (ผมชอบชุดนี้ที่สุด) หรือชุดขึ้นหิ้งของวงอย่าง “Dizzy Up The Girl” แต่จะบอกว่าเพลงแบบนี้ผมจะชอบหยิบมาฟังมากๆเวลาขับรถไปไหนไกลๆ  ลองดูครับแนวนี้ผมมองว่าเป็นอะไรที่สามารถเข้าถึงง่าย ฟังเอามันส์ สาวๆชอบ เหมาะสำหรับเด็กๆที่เริ่มฟังเพลงสากล   เรียกว่าไม่ค่อยต่างอะไรกับแนวดนตรีของหลายๆวงในบ้านเรา  หากเป็นเมื่อก่อนอาจไม่แปลกใจที่เพลงแบบนี้จะถูกนำไปใส่เนื้อร้องไทยอยู่บ่อยๆ!! จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:39:15

ความคิดเห็นที่ 3 8. Carl Barat : Carl Barat (8/10) ชื่อนี้คงการันตียี่ห้ออยู่แล้ว สำหรับ แฟนๆของ The Libertines และ Dirty Pretty things  ภายหลังจากประสบปัญหาหลายๆอย่าง ตลอดจนไม่ประสบความสำเร็จกับยอดอัลบัมชุดหลังๆ  Carl ยังคงเดินหน้าทำงานต่อไป ต่างจาก Pete ที่ยังก่อปัญหาทำตัวเป็นข่าวอยู่ไม่เว้นวัน   หากให้พูดจริงๆแล้วผมชอบงานของ Dirty Pretty Things มากกว่าทั้ง The Libertines และ Babyshambles เสียด้วยซ้ำ ทำให้งานโซโลเดี่ยวชุดแรกของแกที่ใช้ Self-titled เป็นชื่อเดียวกับชื่ออัลบัม จึงต้องถูกหยิบมาฟังอย่างไม่ต้องลังเล เปิดอัลบัมด้วย “The Magus” ฟังอินโทรแล้วนึกว่าจะได้เจองานสไตล์ Gorillas ซะแล้ว แต่พอเข้ากลางก้อเหลือเป็น Brit Rock ธรรมดา “Je Regrette Je Rrerette” เพลงจังหวะกลางๆ เมโลดี้ลื่นไหลอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานครับ “She’s Something” ”Carve My Name” รวมไปถึง “So Long My Lover” เพลงช้าๆเนิบๆ แต่มีท่วงทำนองสวยงามแบบนี้ ทำให้อดคิดถึง Pulp ไม่ได้ “Run With The Boy” เพลงจังหวะคึกคัก สไตล์ยุค ’80 ซิงเกิ้ลแรกที่ถูกปล่อยขึ้นมา มาแบบ Morrissey จ๋าๆเลย ชอบครับเพลงนี้ “The  Fall” และเพลงปิดอัลบัมอย่าง “Ode To A Girl” เหมือนกำลังนั่งดูละครเพลงอยู่ในโอเปร่าเฮ้าส์ ซึ่งงานแบบนี้คงหาได้ยากจากทั้งงานของ The Libertines รวมไปถึง Dirty Pretty things เอง แม้รีวิวในหลายสำนัก จะ downgrade อัลบัมนี้ซะดูจนไม่น่าสนใจ แต่ผมกลับรู้สึกมองในอีกแง่มุมที่แตกต่าง (จะเสียก้อตรงหน้าปกนี่ล่ะ!!)  Carl Barrat สามารถขยับออกมาจากเงาของ Pete Doherty ได้จริงๆเสียที (ทั้งๆที่จริงๆบทบาทของทั้งคู่ในวงก้อไม่ต่างกันนัก แต่ทำไมรู้สึกว่า Carl กลับเป็นลูกเมียน้อยอยู่ตลอดเวลา)  ทุกบทเพลงในอัลบัมนี้ถูกเล่าผ่านบทกวี ทั้งในเชิงเปรียบเทียบ ตัดพ้อ เสียดสี ประชดประชัน ในเรื่องที่เกี่ยวกับทั้งเพื่อน ความรัก ความสุข ความผิดหวัง ต่างๆ ซึ่งอาจจะเคยผ่านมาในชีวิตของ Carl เอง จาก lyric ที่ถูกบรรจงกลั่นออกมา หากว่าถูกครีเอทโดย Carl ทั้งหมด ก้อคงสามารถสรุปถึงความเป็นกวีของเจ้าตัวได้ เพียงแต่ว่าอัลบัมนี้มี Neil Hannon เจ้าพ่อนักแต่งเพลงประจำ The Devine Comedy เข้ามาเป็น Co-Producer ด้วย จึงไม่รู้ว่าไอ้ลีลาคำประพันธ์ที่ถูกเรียงร้อยมาอย่างสวยงามเยี่ยงนี้  มันมาจากตัว Carl เองล้วนๆหรือไม่   โดยสรุปงานเดี่ยวของ Carl Barrat ถือว่าสอบผ่านในความคิดของผม แม้อาจจะไม่ได้เป็นผลงานที่น่าจดจำมากนัก แต่หากตัดอคติกับความรู้สึกยึดติดเดิมๆ ทั้งในงานของ The Libertines และ Dirty Pretty things แล้ว เราจะค้นพบว่าตัวแทนของ Jarvis Cocker คนใหม่ ได้ถือกำเนิดขึ้นบนโลกแล้ว!! แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 10:06:08 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 10:02:08 จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:42:20

ความคิดเห็นที่ 4 7. Fran Healy : Wreckorder (8/10) กลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติกันไปแล้ว สำหรับ ศิลปินผู้มีชื่อเสียงทั้งหลายไม่ว่าจะไทยหรือเทศ ทำนองว่า “ดังแล้วต้องแยกวง” ที่เห็นล่าสุดก้ออย่าง Brandon Flowers ที่ขอบินเดี่ยวซักพัก ทำให้แฟนๆ The Killers ต้องนั่งตาละห้อย ร้องเพลงรอกันต่อไปสำหรับอัลบัมใหม่ หรือแม้แต่กระทั่งโชว์ที่มีผู้เรียกร้องอยู่ทั่วโลก!!  ดังนั้นก้อคงยังเป็นปริศนากันต่อไปว่า พี่แกจะกลับมาแท็คทีมกันใหม่หรือไม่ครับ  แต่อย่างไรก้อตาม งาน Solo Project หรือ Side Project ของศิลปินต่างๆ อาจมิได้มีนัยยะแฝงอย่างที่เกริ่นไปตอนแรก แต่จริงๆแล้ว อาจเป็นอีกผลงานที่ศิลปินพยายามจะสื่อออกมาให้กับแฟนๆเห็นในแง่มุมอีกด้านของตัวเขา นอกเหนือไปจากงานหลักที่ติดภาพลักษณ์ของแบนด์ (ยกตัวอย่างงานที่มีความขัดแย้งกันอย่างสุดขั้ว อย่าง... ใครจะนึกว่า James Iha อดีตมือกีตาร์ของ The Smashing Pumpkins จะมีมุมรักโรแมนติกแบบนั้นในงานเดี่ยวชุดเดียวของเขา)  ตลอด 13 ปีที่ผ่านมา กับ 6 อัลบัม “Wreckorder” เป็นผลงานล่าสุดและเป็นงานเดี่ยวชุดแรกของ Fran Healy แกนนำของสุดยอดวง บริทพ็อพอย่าง Travis ที่ได้รับเกียรติจากหลายๆศิลปินมาร่วมแจม ไม่ว่าจะเป็น Paul McCartney ที่มาช่วยเล่นกีตาร์ในเพลง “As it Comes” อีกหนึ่งเพลงเอกของอัลบัม จนอีตา Fran ตอบแทนท่านเซอร์โดยปฏิญาณขอเป็นมังสวิรัติตลอดชีวิต!!  Neko Case สาวอินดี้จากวง The New Pornographers มาดูเอตด้วยในเพลง “Sing Me To Sleep”  นอกจากนี้ยังได้ Tom Hobden จาก Noah & the Whale มาช่วยเล่น fiddle ในอีกหลายๆเพลง ซึ่งมีส่วนสำคัญที่ทำให้เพลงมีความโรแมนติกมากขึ้น  “Buttercup” ซิงเกิ้ลแรกเปิดตัว ซึ่งจากจังหวะ เมโลดี้และท่วงทำนองทำให้ปฏิเสธไม่ได้เลยที่จะนึกไปถึงงานใน Invisible Band  ส่วน “In The Morning”“Anything” และ “Holiday” กลับทำให้นึกถึงซาวน์หม่นๆแบบใน 12 Memories  นอกจากนี้ยังมี “Zebra” เพลงเก่าของ Beach House ที่ถูกนำมา cover ในสไตล์ของ Travis ซึ่งมีไลน์ประสานอบอวนไปทั้งเพลง จัดเป็น Bonus Track สำหรับใครที่ซื้ออัลบัมผ่าน iTunes Store  สำหรับหน้าปกอัลบัมแม้จะเป็นแค่ใบหน้าของ Fran แต่ให้ความรู้สึกเท่ห์และดูอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง คงเหมือนกับที่เจ้าตัวอยากเก็บใบหน้าที่ผ่านโลกดนตรีมากว่า 10 ปีนี้ ว่าคงจะไม่มีวันกลับไปเซ็ตหัวตั้ง ใส่เสื้อรัดรูปแขนยาวได้อย่างที่เคยทำมาอีกแล้ว ภาพโดยรวมจากความยาวเพียง 34 นาทีของการได้ฟังทุกเพลงในอัลบัมเดี่ยวของ Fran Healy แล้ว เจ้าตัวก้อยังไม่สามารถตัดความเป็น Travis ออกไปได้ แม้จะมีส่วนในพาร์ทดนตรีซึ่งเล่นทั้งกีตาร์และเปียโนเองเกือบทั้งหมด “Wreckorder” ฟังยังงัยก้อยังคงเป็นเพลงของ Travis เพียงแต่อยู่ในโหมดที่ใช้โทนและคีย์ต่ำๆไม่ต้องตะเบ็งเสียงสูงมากมาย คล้ายๆอัดเล่นฟังกันเองในบ้านประมาณนั้น  มันก้อเป็นตัวชี้ได้อย่างดีว่ามันสมองของ Travis ยังงัยก้อคงต้องเป็น Fran  หากแฟนๆ Travis ที่อยากหาฟังเพลงแบบที่ง่ายขึ้นกว่า Ode To J. Smith แม้จะไม่สวยงามเท่า The Man Who หรือ Invincible Band ก้อตาม Wreckorder จัดเป็นอีกหนึ่งอัลบัมขัดตาทัพสำหรับแฟนๆ ที่ยังนึกถึงความสุดยอดเมื่อครั้ง Travis มาเล่นที่ Impact  ถึงจะผ่านมากกว่า 2 ปีแล้ว นึกถึงทีไรยังขนลุกอยู่เลย กับบรรยากาศสุดบรรยายในวันนั้น!! แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 53 18:10:09 จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:45:34

ความคิดเห็นที่ 5 6. California Waves : Affair (EP) (8.5/10) California Wives อีกหนึ่งวง Indie Rock 4 ชิ้นหน้าใหม่ จากนคร Chicago ประกอบไปด้วยสมาชิกหลัก 4 หนุ่ม ได้แก่ Jayson Kramer ร้องนำ กีตาร์และคีย์บอร์ด  Dan Zima ร้องและเล่นเบส Joe O'Connor กลอง และ Hans Michel กีตาร์และคีย์บอร์ด  ผมได้รู้จักวงนี้จากการไปอ่านเจอรีวิวในเวปไซท์อันหนึ่ง ที่เลือกให้เป็น EP ยอดเยี่ยมประจำเดือน  Affair มีทั้งหมด 5 เพลง ซึ่งสามารถหา download ได้ทาง iTunes หรือ Website ของวงเองก้อได้ครับ ครั้งแรกที่ได้ฟัง single “Purple” นี่ติดใจขึ้นมาทันที เป็นเพลงจังหวะสนุก เมโลดี้ไพเราะ มีเสียงซินท์จากคีย์บอร์ดลอยมาเล็กๆข้างหลัง  ช่วงนี้ ผมล่ะชอบจริงๆบีทกลองปนซาวด์อิเลคโทรนิคนิดๆแบบนี้  ได้ใจมาก อีก 3 เพลง “Blood Red Youth”, “Twenty-three” และ “Photolights” ก้อมีความยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน  “Guilt” เพลงจังหวะช้าๆเนิบๆ  หลายๆเพลงทำให้นึกถึง Mew ได้กลายๆ  ถ้าจะให้สรุปถึงภาพรวมของดนตรีจาก EP ชุดนี้ คงเป็นSynth Pop ที่เดินด้วยเมโลดี้ติดหู มีซาวน์ลอยๆมาบ้าง จังหวะคึกคัก ผมมองว่าบางส่วนคงรับอิทธิพลมาจาก New Order อยู่เหมือนกัน  วงนี่น่าจะมีอนาคตไกลถ้าผ่านช่วงแรกไปได้ นอกเหนือไปจาก idea ครีเอทที่ยอดเยี่ยมแล้ว ยังมีหน้าตาและสไตล์การแต่งตัวเป็นอาวุธ นำหน้าวงหน้าใหม่อื่นๆที่ออกมาเกลื่อน คงเป็นที่ถูกใจหนุ่มๆสาวๆหลายๆคน!!   เป็นที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าปัจจุบัน  อินดี้แบนด์จากอเมริกันหลายต่อหลายวง ทำเพลงได้จี๊ดจริงๆ!!  อยู่ที่ว่าคุณจะหามันเจอหรือไม่ ก้อเท่านั้นเอง!! จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:49:56

ความคิดเห็นที่ 6 5. Velojet : Heavy Gold and the Great Return Of The Stereo Chorus (9/10) การมานั่งทำรีวิวแบบนี้ มันมีข้อดีหลักๆเลย คือทำให้ได้เจอวงหน้าใหม่ๆดีๆ อย่าง Velojet นี่ก้อเป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง ที่หากผมไม่ได้มีเวลามานั่งฟังอย่างเพลงจริงจังขนาดนี้  ก้อคงไม่มีโอกาสจะได้เจอกับงานดีๆ โดยเฉพาะประเภทพวกที่หลุดมาจากอาณาเขตนอกถิ่นผู้ดี หรือแดนแยงกี้แล้วนี่ แทบจะหมดสิทธิ  ซึ่งหากจะว่าไปแล้ว Velojet วงดนตรีจากประเทศออสเตรียวงนี้ ไม่ใช่วงหน้าใหม่แล้ว อัลบัมชื่อยาวว่า “Heavy Gold and the Great Return Of The Stereo Chorus” นับเป็นสตูดิโออัลบัมชุดที่สามเข้าไปแล้วหลังจากงานสองชิ้นแรกที่เคยออกมาในปี 2005 และ 2007 ตามลำดับ  ต้องบอกว่าไม่เคยรู้จักหรือได้ยินชื่อหรือเพลงของวงออสเตรียนวงนี้มาก่อน  แต่หลังจากได้ฟังวนไปวนมาซักสองรอบแล้วนี่ ก้อยังหยิบมาวนเปิดอยู่ตลอดในช่วงเดือนที่ผ่านมา ผมยังไม่มีโอกาสตามงานเก่าๆของ Velojet เลยเปรียบเทียบให้เห็นชัดเจนถึงการพัฒนาขึ้นหรือลงไม่ได้  แต่จากทุกเพลงในอัลบัมชุดนี้ สไตล์ดนตรีที่เป็นเมนหลัก คงจะต้องเรียกว่าเป็น Brit Rock แบบสำเนียงเหน่ออังกฤษแท้ๆ (ก้อไม่รู้เหมือนกันว่า คนออสเตรีย เค้าสำเนียงเป็นยังงัยครับ แต่รับรองว่าวงนี้ไม่มีเสียงร้องแปร่งๆให้เห็น!!) ประเภทได้อิทธิพลเต็มๆ มายุคบริทเฟื่องๆตั้งแต่ยุค ’90 ขึ้นมา  “Don’t Lose Your Head” เพลงโปรโมท “I Woke Up” “Teenage Lies” เพลงร็อคเมโลดี้ดีๆบวกจังหวะเร็วๆที่ทำให้อยากโยกตามได้ไม่ยาก “Pass it Back” เพลงเร็วอีกเพลงที่จัดแนวเสียงประสาน คู่กับไลน์เครื่องสายอย่างไวโอลินได้อย่างยอดเยี่ยม “Heavy Gold” “A Hole Under Your Feet” “The Money We get is The Price”เพลงเพราะช้าๆ แบบนี้ ที่ทำให้หลายๆคนในยุคนั้นเดินย่ำอยู่กับดนตรีประเภทนี้  ขนาดเพลงแถมอย่าง “Black Curtains” ยังมีความยอดเยี่ยมไม่ต่างจากเพลงอื่นๆในอัลบัมเลย  เสียดายจริงๆที่พวกเค้าเกิดผิดยุคไปนิด หากเกิดเร็วกว่านี้คงถูกนำไปเทียบเคียงกับวงรุ่นได้อย่างไม่ต้องสงสัย สรุปแล้วอัลบัมนี้เหมือนทำให้เรานั่งไทม์แมชชีนย้อนไปกว่า 15 ปี เหมือนสมัยที่นั่งรอฟัง Radio Active เพื่อจะหาวงดีๆเพลงใหม่ๆมาฟัง เหมือนสมัยนักเรียนที่ต้องไปยืนคุ้ยตามแผงเทปเพลงสากลทั้งผีและไม่ผี เอามานั่งกรอฟังแล้วฟังเล่าที่บ้าน  ถ้าคุณเคยเครซี่ อยู่กับวงอย่างเช่น Shed Seven, Cast, Pulp, Marion, Mansun, Lick, Gay Dad  ทั้ง 13 แทร็คในอัลบัมนี้จะสามารถตอบโจทย์คุณได้ทั้งหมด  เชื่อผมเถอะครับ หากคุณโตมากับบริทยุค ’90 และยังไขว่คว้าหาดนตรีดีๆแบบนั้นมาฟังอยู่ในยุคดิจิตอลนี้ คุณจะถอนตัวไม่ขึ้นกับ Velojet วงออสเตรียนวงนี้เป็นแน่แท้ .ฟันธง!! จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:52:43

ความคิดเห็นที่ 7 4. The Sonnets : Western Harbour Blue (9/10) สวีเดนเป็นประเทศที่ชอบทำดนตรีย่ำยีอังกฤษมากที่สุด แม้ว่าจะมาทีหลังและดังน้อยกว่า แต่ความงามและความดีไม่ได้น้องกว่าเลย – ผมขอ Quote ข้อความนี้มาจากคุณ noque จากเว็ป  http://www.wearepopshop.com/node/535  ซึ่งเป็นประโยคที่คมกริบและตรงกับใจผมมากเป็นที่สุด  และก้ออย่างที่คุณ noque จั่วหัวไว้อีกว่า เป็น “อัลบัมที่รวมทุกความงามและความดีของซาวนด์ยุค 80's ได้ยอดเยี่ยม ครบถ้วนที่สุด” ครั้งแรกที่ได้ฟัง อัลบัม Western Harbour Blue เป็นอะไรต้องบอกว่ามีความสุขสุดๆ เป็นวงที่ทำเพลงได้น่าถวิลหาที่สุด!! เป็นอัลบัมที่ประกอบไปด้วยความสมบูรณ์แบบของซาวด์ดนตรียุค ’80-‘90 ตอนต้น  ดนตรีทำให้เรานึกถึงความไพเราะอย่างของศิลปินหลายครามอาทิเช่น Prefab Sprout, Terry Hall, Aztec Camera, The Style Council  วงดนตรีจากสวีเดนวงนี้ประกอบไปด้วยสมาชิก 4 คน (หรือ 5 คน ไม่แน่ใจนักเพราะ profile บอกว่า 4 และรูปจากหน้าปกมันนับได้ 5)  โดยมีเสียงร้องของ Mauricio Chifflét ซึ่งจากน้ำเสียงแล้วให้อารมณ์ใกล้เคียงกับ George Michael เป็นอย่างมาก  เปิดอัลบัมด้วย “No Hollywood Ending” พี่ก้อเล่นทึ่งไปแล้ว ด้วยการนำ Love’s Theme ของลุง Barry White มาใส่เป็นอินโทรไว้อย่างตั้งใจจริงๆ คิดได้งัยเนี่ย!! เมโลดี้กับจังหวะกลองทิ้งๆ คลอด้วยเสียงประสาน เพราะจริงๆ  “Sebastain Said” และ “The Blue Train” อินดี้พ็อพ จังหวะสนุกๆชวนให้โยกได้เบา  “New Fire in The City” เพลงช้าที่เริ่มอินโทรด้วยเสียงเปียโน มีกลิ่นซาวน์ของดนตรีโซลเข้ามาด้วย เพลงนี้เคยตัดเป็น EP มาก่อนแล้ว  ส่วนเพลงที่ไม่ได้กล่าวถึงการันตีได้เลยครับ ว่าเป็นพ็อพชั้นเยี่ยม  ต้องบอกว่าคงน่าเสียดายมากหากไม่พบอัลบัมนี้ ซึ่งโดยส่วนตัวผมให้เป็นหนึ่งในอัลบัมที่ดีที่สุดในปีนี้เลย  โดยส่วนตัวไม่มีความรู้จักกับวงดนตรีวงนี้มาก่อนเลย ทั้งๆที่พยายามแสวงหาวงแบบนี้มาตลอด ก้อคงเป็นประโยชน์อีกอันที่ได้พยายามทำรีวิว เพราะทำให้ต้องไปค้นข้อมูลใน internet มาเป็นส่วนประกอบ แล้วก้อได้ไปพบกับ Blog และ website ของคนไทยอันยอดเยี่ยมและอัดไปด้วยข้อมูลแน่นปึ๊กของคนที่รักดนตรีแนวนี้ อย่าง blog ของคุณ nanatakara ที่ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nanatakara หรือเว็ปอย่าง  www.wearepopshop.com ที่มีข่าวอัพเดท ต่างๆ รีวิวแนะนำหนังและอัลบัมเพลงอินดี้ใหม่ๆอยู่ทุกๆสัปดาห์   ใครสนใจลองแวะเข้าไปดูครับถือว่าช่วยโปรโมทให้ ขอตอกย้ำสรุปของคุณ noque อีกครั้งว่า สาวก Three Lions ทั้งหลายระวังเอาไว้เรื่องเพลงนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น  แล้วคงไม่ต้องตกใจหากใน Euro 2012  เจ้าอิบราฮิโมวิค จะเป็นผู้นำไวกิ้งส่องประตูพาทีมอังกฤษตกรอบใดรอบหนึ่งก้อเป็นได้ จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:55:37

ความคิดเห็นที่ 8 3. The Revivalists : Vital Signs (9.5/10) อีกหนึ่งวงอเมริกัน 6 ชิ้น ที่หน้าไม่ใหม่นัก จากเมือง New Orleans ดาวทาวน์ที่ใหญ่ที่สุดของรัฐ Louisiana แต่ฝีมือทำเพลงถือว่าเข้าขั้นเลยทีเดียว  ต้องบอกว่าครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับ Vital Signs อัลบัมชุดที่สองอย่างเป็นทางการของวง  ความรู้สึกแรกคือ “อะไรวะ??” พวกเอ็งจะเล่นแนวไหนกันแน่  หากจะบอกว่าแนว “จับฉ่าย” ก้อคงไม่ผิดนัก เพราะว่า แต่ละเพลงลักษณะการร้อง ดนตรี ท่วงทำนอง มันมีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เรียกได้ว่า มันไม่ควรจะมาอยู่ในอัลบัมเดียวกัน และก้อจากศิลปินวงเดียวกัน  The Revivalists ก่อตั้งกันมาตั้งแต่ปี 2007 ภายหลังจากนิวออร์ลีนถูกเฮอร์ริเคนคาทรีน่าถล่ม สมาชิก 6 หนุ่ม ต่างคนต่างที่ แต่ได้มารวมกันปักหลักทำเพลงกันในเมืองนี้ แต่เรียกว่าได้อิทธิพลจากดนตรีโซลในแถบ Southeastern มาแบบเต็มๆ  มีบางรีวิวระบุว่าแนวดนตรีของ The Revivalists เป็น “Soulful Danceable Rock”  หากจะขยายให้ฟังเอากันตั้งแต่แทร็คแรก “Not Turn Away” มาแบบ Southern Rock มีเครื่องเป่าบวกเสียงประสานแทรกอยู่ในท่อนฮุค  “Short of Tears” เพลงร็อคจังหวะโจ๊ะๆ ที่มี loop ของ Saxophone วิ่งไลน์เป็นพระเอกซ้อนอยู่เป็นแบ็คกราวน์ ทั้งสองเพลงนี้ทำให้นึกถึงงานเก่าๆ ของ Counting Crows ผสมกับลูกบ้าอย่าง Cake (ลองนึกเอาเสียงของ Adam Duritz ไปร้องแจมกับ Cake!!)  แทร็คที่ 3 “Catching Fireflies” นี่มาแบบโซลร็อค ได้อารมณ์ประมาณฟังงานของ Dylan, Rollin’ Stone หรือแม้กระทั่งกลิ่นของ Van Morrison ที่ล่องลอยให้เห็นอยู่บ้าง  “Soul’s Too Loud” เมนสตรีมร็อคแอนด์โรล  ที่มีจังหวะและทำนองติดหู ยิ่งช่วงหลังแจมกันมันหยด  แทร็คที่ 5 “Purple Heart” นี่ขึ้นอินโทรขึ้นมาทั้งซาวน์บลูส์และไซคีเดลิกเลย พอท่อนฮุคกลายเป็น grunge ซะงั้น  555 ไม่ใช่ไม่ดีนะครับ สุดยอดมันส์จริงๆ (ได้อารมณ์เหมือนตอนฟัง 99 Problems ของคุณฮิวโก้ครั้งแรก)  “Straw Man” เพลงอคูสติกช้าๆขึ้นแบบ Neil Young ตีคู่กับเสียงเปียโน ที่ติดหูตั้งแต่ฟังเที่ยวแรก กลายเป็นประมาณเพลงช้าๆสไตล์ LifeHouse  แทร็คที่ 7 “Ride the Earth” เพลงนี้ซาวน์กรันจ์ชัดเจนที่สุดแล้วล่ะครับ หากเปลี่ยนนักร้องมากเป็นอีตา Scott Weiland นี่มันงานของ Stine Temple Pilot ชัดๆ!! เพียงแต่เพลงมันทำให้ฟังง่ายขึ้นและดู soft ลงมาบ้างก้อจากเครื่องเป่ากับเมโลดี้สวยๆเป็นช่วงๆ  และแล้วพอเข้าแทร็คที่ 8 “Appreciate Me I & II” นี่เล่นปรับอารมณ์ไม่ทันเลยครับ คิดว่าอยู่ดีๆ พี่แกคงอยากจะลองเปลี่ยนมาเล่น Indie Rock เอาใจเด็กๆตามกระแสบ้าง ซึ่งก้อต้องยอมรับว่า “สอบผ่าน”  ขึ้นมา Indie พอเข้า part 2 พี่แกกลับลากจังหวะช้าแล้วแทรก Funk กับเรียกเร็กเก้เข้ามาเสริม  แล้วเมื่อมันบวกกับเสียงร้องๆแหบๆพร่าๆของ David Shaw นักร้องนำแล้ว ทำให้เพลงดูมีอะไรแตกต่างไปจากวง indie อื่นๆ  “Don’t Get Caugh Up” กลับมาเป็นร็อคที่มีทั้งจังหวะเร็กเก้ ฟังกี้ บวกกับกรันจ์ซาวน์กลางเพลง เช่นเดียวกันหากเอาเสียงของตา Anthony Kiedis มาร้องแทน ก้อเอาไปใส่ไว้ในอัลบัมของ RHCP ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงเลย  “Two Ton Wrecking Ball” เพลงช้าๆอีกหนึ่งเพลงในแบบ Southern Rock อีกครั้ง แทร็คสุดท้าย “Hurricane Winslow” นี่อารมณ์ขึ้นมาแบบคันทรี่เลย แต่ก้อได้เครื่องเป่ามาทำให้เพลงน่าฟังและลดความเป็นลูกทุ่งลงไปได้บ้าง ประมาณ The Eagles ในยุคแรกๆ   หลังจากฟังจบทั้งอัลบัมวนไปวนมาอยู่ 4-5 เที่ยว (ตอนนี้คงได้เป็นสิบแล้ว) ความรู้สึกที่ได้จากงานชุดนี้คือ “ความน่ารัก” “สีสัน” และ “ความสนุกสนาน” ของผู้คนและบรรยากาศในเมืองนิวออร์ลีน  ซึ่งหากใครมีโอกาสเคยไปสัมผัสดินแดนวูดูแถบนี้คงจะนึกออกได้ไม่ยาก  หากคุณคิดถึงงานแบบมีจิตวิญญาณ จริงใจๆ ไม่มีจริตจก้าน ลูกทุ่งๆ ติดดินหน่อยๆ ในแบบที่มีทั้งอารมณ์ Rock n’ Roll, Soul, Jazz, Funk, Reggae, Grunge, Alternative, Country หรือกระทั่ง Indie ก้อตาม ต้องบอกว่า อย่าพลาดงานชิ้นนี้โดยเด็ดขาด!! “จับฉ่าย” ชามนี้ไม่ใช่ “จับฉ่าย” ประเภทที่คนสมัยก่อนจับยัดอะไรลงมาเพื่อกินประทังชีพ แต่กลับเป็นแกง “จับฉ่าย” ประเภทที่ถูกปรุงรสเพื่อเสริฟในภัตตาคารเหลาต่างหาก!!  ดนตรีแบบมั่วซั่วประเภทที่ฝรั่งเค้าใช้คำว่า “Jam Band” มีอะไรจับยัดลงมาหมด ไม่ได้แปลว่ามันจะออกมาไม่ดีเสมอไป หากถึงนำมาจัดเรียงอย่างมีชั้นเชิง ด้วยหัวคิดสุดแสนบรรเจิดอย่างเช่นงานของ Revivalists ชิ้นนี้ มันจะเป็นงานระดับมาสเตอร์พีซได้เลยไม่ยาก  อัลบัม “Vital Signs” ชื่อที่ทางการแพทย์ หมายถึง สัญญาณชีพ หรือสัญญาณมีชีวิตทั้งหลาย ทั้งความดัน ชีพจร จังหวะการหายใจและการเต้นของหัวใจ จะถูกปลุกเร้าขึ้นมาแน่ๆระหว่างที่คุณกำลังเสพย์งานชิ้นนี้  เสมือนเดินอยู่ท่ามผู้คนบนถนน Bourbon Street ในเทศกาล Mardi Gras  ลองคิดดูแล้วกันว่าจะสุขขนาดไหน!! จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:57:52

ความคิดเห็นที่ 9 2. Hellogoodbye : Would It Kill You?? (10/10) ในที่สุดอัลบัมที่เฝ้ารอคอยอีกชุดก้อมาถึง!!  สตูดิโออัลบัมชุดที่สองของ Hellogoodbye (หากไม่นับ EP อีกหลายชุด) อีกหนึ่งวง Indie Pop จาก California  หากใครเคยเป็นแฟนเพลงของวงนี้มาก่อน คงยากที่จะปฏิเสธได้ว่า มันเอาไอเดียที่ไหนมาทำเพลงได้ “น่ารักน่าชัง” เสียเหลือเกิน!!  งานชิ้นล่าสุดของ Hellogoodbye ในความคิดผมแล้ว มองว่าสมาชิกในวงได้ผ่านกระบวนการลองผิดลองถูกมาแล้วพอสมควร จนเรียนรู้ได้ว่าตนเองควรที่จะเดินแนวทางดนตรีไปในทิศทางไหนดี ที่มันน่าจะเป็นแนวที่เหมาะสมที่สุดของวง ซาวด์ electro ที่เคยใช้มาใน  Zombies! Aliens! Vampires! Dinosaurs! อัลบัมชุดเปิดตัวของวงในปี 2006 ถูกตัดทอนหายไปเกือบหมด  เหลือเป็นซาวน์พ็อพสุดขั้ว ภาคดนตรี ไม่ว่าจะเป็นเสียงกีตาร์ คีย์บอร์ด เบส และกลอง รวมไปถึงเสียงอย่าง ukulele กีตาร์ 4 สาย ซึ่งตอนนี้นิยมนำมาใช้กันเยอะเหลือเกิน ถูกนำมาใส่แบบผสมผสานกันมาได้อย่างถูกสัดส่วน  และเมื่อรวมไปกับเสียงร้องของ Forrest Kline ฟร้อนท์แมน ตลอดจนคนเขียนเพลงหลักของวงแล้ว ให้ไปเลย .Two Thumbs up!!!  หากจะถามเพลงแนะนำ สำหรับตัวเองให้จัดอันดับถือว่าเป็นอะไรที่ยากจริงๆ เพราะโดยส่วนตัวแล้วคงต้องยอมรับว่าชอบทุกเพลง  ฟังไปฟังมาผมชอบอัลบัมชุดนี้มากกว่างานชุดแรกมากๆ “Find Something To Do” “Getting Old” และ “When We First Met” สามเพลงเปิดตัวอัลบัม ซึ่งเป็นพ็อพใสๆ จังหวะสนุกๆ แต่ไลน์เมโลดี้ขั้นเทพ ใครไม่รักก้อคงเกลียดไปเลยล่ะครับ “You Sleep Alone” เพลงจังหวะสนุกๆซึ่งพอจะมีบีทอิเลคโทรนิคเข้ามาแทรกจางๆ แม้จะไม่ถึงกับขนาดงานเก่าๆก้อตาม “When We First Kissed” เพลงที่ผมให้เป็นพระเอกประจำ LP นี้  ทั้งเนื้อร้องสุดโรแมนติก ทำนอง เมโลดี้สวยหรู ไม่รู้ว่าทำไมหลงรักเพลงนี้ได้อย่างหัวปักหัวปำแบบนี้  ส่วนเพลงอื่นๆรับรองครับว่าน่ารักไม่แพ้กัน อยากจะผ่าออกมาดูรอยหยักในสมองของสมาชิกแต่ละคนว่ามันเป็นยังงัย ทำไมสร้างสรรค์บทเพลงออกมาได้โคตรพ่อโครตแม่ขนาดนี้!!   ยินดีด้วยกับ Hellogoodbye ที่ปลดแอกจากการพยายามจะทำตัวเองให้เป็นอย่าง Panic! at the Disco แต่หาแนวทางที่เหมาะสมกับตัวเองที่สุดได้ จาก Synth Pop ลงมาอยู่ที่ Indie Pop หรืออาจลงมาเหลือแค่ Power Pop เท่านั้น  หากใครยังหลงรักและขวนขวายหาเพลงประเภท “You and Me Song” จากสวีดิชแบนด์ยอดเยี่ยมตลอดการอย่าง The Wannadies แล้ว  อัลบัมนี้เป็นเป็นคำตอบให้คุณแล้วล่ะครับ  ตลอด 11 แทร็คในอัลบัมเป็นอะไรที่เหมือนต้องมนต์สะกดให้ฟังจนจบ  555 จะว่าไปก้อเหมือนพร่ามมาซะเว่อร์ ไม่ลองไม่รู้ครับ ลองไปฟังดูเองแล้วกัน หากจิตใจคุณยังมีความเป็นพ็อพเต็มขั้น คุณก้อจะมีอีกวงเพิ่มขึ้นในดวงใจอีกวงอย่างแน่นอน!! จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 17:59:11

ความคิดเห็นที่ 10 1. I Am Arrows : Sun Comes Up Again (10/10) วงชื่อเห่ยๆแบบนี้หลายคนเห็นแล้วอาจจะมองผ่าน  แต่ถ้าบอกว่าวงถูกก่อตั้งจากมือกลองเก่า Andy Burrows จาก Razorlight  ดูน่าจะมีความสนใจมากขึ้นจนอาจทำให้ใครหลายๆคนหันมามอง   I Am Arrow บริติชแบนด์จากเกาะอังกฤษ ประกอบไปด้วย 5 หนุ่ม ซึ่งเป็นพี่น้องด้วยกันถึง 2 คู่  โดยมีสองพี่น้องตระกูล Burrows ได้แก่ Andy รับบทเป็นผู้แต่งและดูแลการเรียบเรียงด้วยตัวเอง Ben น้องชาย เล่นเบสและร้องประสาน ส่วนอีกคู่พี่น้องประกอบด้วย Adam และ Ben Chetwood ซึ่งเล่นกีตาร์ลีด และกลองตามลำดับ  อีกหนึ่งคนคือ Nick Hill ทำหน้าที่เล่นกีตาร์และร้องประสาน  อัลบัม Sun Comes Up Again ถูกปล่อยออกมาเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา มีทั้งหมด 14 แทร็ค บวกกับเพลงแถม 50 feet high (เมื่อซื้อผ่าน iTune store)  “Green Grass” เพลงเอกที่ไม่กล่าวถึงไม่ได้ ผมล่ะรักเพลงนี้จริงๆฟังอินโทรครั้งแรกนึกถึงงานสไตล์ Fastball ขึ้นมาเลย จังหวะสนุกๆ เมโลดี้ลื่นไหล ตามมาด้วยเสียงร้องแหลมๆแบบแหบๆ (มันยังงัยเนี่ย??) รวมกับซาวน์ประสาน เพอร์เฟ็คครับ เพลงนี้มีดีกรี ติด Record of the Week ของ BBC Radio 2 ไปแล้ว เพลงแนะนำอื่นๆ ได้แก่ “Nice Try” “No Wonder” และ “Hurricane” เพลงจังหวะปานกลาง แต่อย่างที่บอกว่าวงนี้วางเมโลดี้และทางคอร์ดไว้อย่างดีมาก ทำให้ทุกเพลงฟังง่าย ขอย้ำว่าติดหูจริงๆตั้งแต่รอบแรก ส่วนเพลงอื่นๆ ก้อคงบอกได้ว่าดีไม่แพ้กัน หลายๆเพลงมีติดกลิ่นของซาวน์ฝั่ง West Coast หรือกึ่ง country มาด้วย ซึ่งดูแล้วเข้ากับภาพลักษณ์สมาชิกวงที่ดูติดเซอร์ได้เป็นอย่างดี  สรุปแล้วนั่งยันนอนยันเลยว่าอัลบัมนี้ “ผมชอบทั้งอัลบัมครับ!!” แม้ว่าจะอัดกันมาเต็มเหยียดถึง 14 เพลง  อัลบัมชุดนี้เรียกได้เลยว่าคนละขั้วกับงานของ Razorlights  ดังนั้นคุณไม่ต้องคาดหวังครับว่าจะไปในแนวเดียวกัน  อีกส่วนนอกเหนือไปจากเนื้อร้องและทำนองแล้ว คงต้องยกความดีความชอบให้กับ Producer อย่าง  Eliot James ด้วยผู้อยู่เบื้องหลังความโด่งดังของงานจากหลายๆวง อาทิ Two Door Cinema Club, Noah and the Whale , Little Man Tate หรือ แม้แต่งานชุด “Off with Their Heads” อัลบัมล่าสุดของ The Kaiser Chiefs ซึ่งคงเป็นสิ่งการันตีฝีมือของแกได้เป็นอย่างดี I Am Arrows เป็นอีกหนึ่ง Indie Pop/Rock แบนด์ หน้าเก่าในคราบใหม่  จะเรียกเป็นโซโลโปรเจ็คของอีตา Andy ก้อคงไม่ถูกต้องนัก เพราะผมมองว่าจัดกันมาดีทั้งวง ไม่โยนให้ใครโดดเด่นเป็นพิเศษ  คงต้องดูต่อไปครับว่า Andy Burrows แกสามารถพิสูจน์ฝีมือนำพาชื่อเสียงเก่า ให้โด่งดังได้อีกอย่างอีตา Dave Grohl มือกลองของ Nirvana ที่ทำให้ The Foo Fighters เป็นวงขึ้นหิ้งไปแล้วได้หรือไม่!! จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 18:04:29

ความคิดเห็นที่ 11 จบไปทั้งหมดกับ 10 อัลบัม ที่จัด review มาให้ลองอ่านกันในเดือนนี้  หลายงานคงต้องพึ่งแผ่นอิมพอร์ต อีกหลายงานอาจหาไม่ได้ ก้อคงต้องใช้กำลังภายในกันหน่อยผ่านทางเลือกมากมายในอินเตอร์เน็ต  หลายๆอันดับฟังแล้วอาจจะตรงกับใจใคร หรือไม่ตรงกับใจใครบ้างก้อตาม ถือไว้เป็นข้อมูลถกเถียงกันในเชิงดนตรีแล้วกันนะครับ  ซึ่งถ้าใครติดตามแนวการฟังดนตรีของผมจากภาพรวมของทุกอัลบัมแล้ว ที่แทบจะบอกได้ว่าเดินทางมาจบกับแนวดนตรีลักษณะนี้มาระยะหนึ่งแล้ว อัลบัมที่เลือกมาจึงเป็น อัลบัมที่ฟังแล้วเพราะ มีเมโลดี้หรือท่วงทำนองติดหูเป็นหลัก แล้วยิ่งถ้ามีไอเดียสร้างสรรค์เข้ามาผสมให้ดูแตกต่างจากวงอื่นๆ นี่จะเป็นแนวที่ผมติดตามและให้ความสนใจเป็นพิเศษ ดังนั้นหากใครต้องการฟังประเภทอินดี้จัดๆจริง โดยเฉพาะในแบบที่ NME มักจะเขียนยกย่อง หรือจัดให้อยู่อันดับสูงๆในชาร์ต  Album of The Year แล้ว หลายๆงานผมเห็นด้วย แต่อีกหลายๆงานไม่เห็นด้วยก้อเยอะ  เพลงประเภทซาวน์หม่นแบบพวก Post ทั้งหลาย คงจะไม่ได้เห็นจากรีวิวผม ซึ่งต้องบอกว่าปัจจุบันความซ้ายหรือจัดขวาจัดของผมหายไปหมดแล้ว ตามอายุอานามที่เพิ่มขึ้นครับ!!  ส่วนใครเจองานดีๆอื่นๆก้อเอามารีวิวใส่ไว้ในกระทู้นี้ เผื่อจะเป็นทางเลือกให้กับอีกหลายๆคนยิ่งๆขึ้นไป คงต้องบอกว่าการที่ผมมารีวิวให้อย่างยาวยืดนี้ ไม่ได้มีผลประโยชน์ใดๆกับใครทั้งสิ้น แต่ถือว่าอย่างน้อยก้อเป็นประโยชน์กับตัวเองด้วย เพราะการเขียนเป็นวิธีการปลดปล่อยที่ดีมากๆ หลังจากต้องเบื่อและเครียดกับงานประจำในแต่ละวัน  ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนจบ  หากมีเวลาก้อคงเจอกันใหม่ปีหน้านะครับ สุดท้าย ท้ายสุด ขอขอบคุณ Reference ทั้งหลาย ทั้งจาก Wikipedia, Official Website ของวงต่างๆ ตลอดจน Review ของทุกสำนักทั้งไทยและเทศที่เอ่ยมาไม่หมด ที่ทำให้ได้ข้อมูลเป็นงานเขียน Album Review ประจำเดือนนี้ครับ จากคุณ : cunut เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 18:07:50

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณครับ ยังไงจะลองหามาฟัง ให้ได้ทุกอัลบั้มครับ จากคุณ : promna เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 18:33:48

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้ามีเพลงให้ฟังด้วยจะดีมากเลยค่ะ จากคุณ : สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า ปลวก!! (ab_paradox) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 18:40:53

ความคิดเห็นที่ 14 Hellogoodbye เคยฟังผ่านๆแว๊ปๆเหมือนจะโอเคดีเหมือนกัน คุ้นๆว่าไปเพลงของวงนี้ไปอยู่ในซาวนด์แทร๊กเรื่องอะไรหนอ คิดไม่ออกอ่ะครับ ขอบคุณสำหรับรีวิวครับ ^^ จากคุณ : silverstein เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 19:19:23

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้วว...เด็ดๆทั้งนั้น^ ^ขอบคุณสำหรับ review และ link ค่ะ จากคุณ : rainbow in the dark เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 53 21:28:56

ความคิดเห็นที่ 16 ได้ตามอ่านตั้งแต่ จขกท รีวิวอัลบั้มในเดือนตุลา รอคอยอัลบั้มยอดเยี่ยมของปีนี้อยู่นะคะ แหะๆ อ้อ The Charlatans เป็นวงที่ชอบ แต่ชุดนี้ต้องขอบอกว่า เราไม่ชอบค่ะ ชอบ Your Pure Soul กับ My Foolish Pride เท่านั้นเอง เพลงอื่นฟังได้ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย จากคุณ : กี่เพ้า เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 53 03:09:34

ความคิดเห็นที่ 17 ดิฉันรักกระทู้นี้จังค่ะ จากคุณ : Writing to Reach You เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 53 17:49:33

ความคิดเห็นที่ 18 อ่ะ เพิ่งรู้ว่า Fran Healy ออกเดี่ยวกับเขาด้วย จากคุณ : strawberry machine gun เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 09:29:55

ความคิดเห็นที่ 19 ลองค้นYoutubeฟังตามลิสต์ ตอนนี้ชอบ The Sonnete กับ Hellogoodbye ครับ ขอบคุณที่มาแนะนำ จากคุณ : รถเล็ก เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 54 22:26:32