ความคิดเห็นที่ 1 เสน่ห์ของ Sibelius: Sym No. 1 นั้น มักจะอยู่ที่เสียงแห่งการบรรเลงเดี่ยวคลาริเน็ตในกระบวนแรก +  Atmospheric อันหวีดหวิวที่แฝงไปด้วยความเร้นหลอนลึกลับทั้งในกระบวน I และกระบวนที่ II ร่วมด้วยแรงกระแทกของการกระหน่ำกลองทิมปะนีในกระบวนที่ III ปิดท้ายด้วยความคมกริบของจังหวะชวนระทึกในกระบวนจบ สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็นสิ่งที่บ่งชี้ความสามารถในการบรรเลงของวงดุริยางค์ และมักจะเป็นสิ่งที่ผมให้ความสำคัญอยู่มากสำหรับการประเมินคุณค่าจากการฟังซิมโฟนีชิ้นนี้ของซิเบลิอุส... ความคาดหวังที่ผมมีต่ออินคิเน็นกับวงดุริยางค์ซิมโฟนีแห่งนิวซีแลนด์หาใช่ว่าจะมีอยู่เยอะตามประสาคนเพิ่งรู้จักหน้าค่าตากัน แม้หน้าตาท่าทางของอินคิเน็นในปกซีดีจะมีเสน่ห์ยั่วยวน Purple guy รวมไปถึงสาวๆ อยู่มาก แต่ม่วงแมนหนุ่มใหญ่อย่างผมคงไม่ตกหล่มรอยยิ้มของหนุ่มน้อยปีเอตาริไปได้ร้อก (HA HA) แน่ละ ผมบรรจงวาง Booklet ในกล่องซีดีไว้ไกลตาอย่างนั้น แลสมาธิของผมก็จดจ่ออยู่กับกระแสเสียงเบื้องหน้าเพียงอย่างเดียว (อ้อ ผมไม่ได้สนใจกระแสลมเบื้องข้างจาก Electric fan เปื้อนฝุ่นแต่อย่างใดด้วย เพราะเดี๋ยวจะไม่โปรเฟสชันนัลเด๊ อิ อิ) เสียงเดี่ยวคลาริเน็ตตั้งแต่เริ่มกระบวนที่ I ให้เสียงที่ชัดจนโดดเด่น ไม่มีที่ติเลยในความจงอกจงใจของผู้บรรเลงและวิศวกรดูแลการตัดต่อเสียง เพียงเท่านี้ ผมก็ต้องถึงกับอยากจะดูว่า แน็กซัสไปจ้างใครให้มาดูแลมาสเตอร์ในงานบนซีดีงานนี้ ความรู้สึกของผมคือ มันชัดมาก ชัดจนดูเหมือนจะฝืนธรรมชาติของการมาแต่ไกลของต้นเสียงในวง...และนี่คือจุดเริ่มต้นของการปริวิตกใน Tonal balanced ของวงฯ ซึ่งอินคิเน็นเป็นเจ้าของอยู่ แต่อาจจะถูกวาทยกรผู้ไม่ได้รับเชิญในห้องบันทึกเสียงกระทำชำเรา... อินคิเน็นกำกับ Sibelius I ที่ชัดถ้อยชัดคำ ตัวโน้ตของซิเบลิอุสในการดูแลของเขา ช่างมันวาวประหนึ่งถูกขัดจนสุกใสไปหมด เสียงทุกเสียงออกมาเสมอกันอย่างพร้อมพรักพรั่งพรูประหนึ่งไร้ซึ่งไดนามิกอันชวนหลอนในความเร้นลับตามแบบฉบับ Sibelian บางทีพลังงาน Aura ที่ผลุบโผล่ในแต่ละชั้นของแนวประสานในวงสำหรับงานชิ้นนี้อาจจะเป็นสิ่งที่อินคิเน็น (และวิศวกรทางสัทศาสตร์ของแน็กซัส) จะต้องประคับประคองความหมายเป็นอย่างแรก... ผมไม่ได้สงสัยในความสามารถของนักดนตรีในวง NZSO เลยแม้แต่น้อย ในกระบวนที่ II กลุ่มเครื่องสายบรรเลงได้วิเศษมาก แต่ความวิเศษที่ว่าคือ โมเมนตัมของการกระแทกกระทั้น ปัญหาคือ มันชัดไป ชัดมาก จนไม่หวือไหวแลไม่เกิด Abstract ของภูมิภาพที่ทาบทับซับซ้อนเป็นภาพรางๆ เหลื่อมๆ เฉกเช่นเหล่า Sibelians ผู้เคยได้รับประสบการณ์การฟังงานบันทึกอันเลอล้ำมาก่อนได้เคยประสบกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในช่วงโมตีฟย่อยอันชวนให้ขนลุกในความโชยฉิวหวิวหวีดอันวูบมาเป็นพักๆ ห้วงหนึ่ง (ผมเคยบรรยายไว้นานแล้วว่า เป็นห้วงที่แสงแดดสีส้มช้ำในยามบ่ายคล้อยลอดผ่านทิวสนสูงที่มีการวูบไหวหวู่หวีดอันเนื่องมาจากลมอันกระทบยอดต้น... ภาพดังกล่าวรางๆ เหลื่อมๆ เคลื่อนไหวไปมาประหนึ่งภาพแอ็บสแตร็ก) อินคิเน็นไม่ได้ให้ทั้งบรรยากาศ ความลึก ความเคลื่อนไหว ในห้วงดังกล่าว มันดูเหมือนจะชัดแต่ทื่อมะลื่อ ขาดซึ่งชีวิตชีวา... ถึงกระนั้นก็ตาม ในกระบวนที่ III และ IV ที่ต้องการโมเมนตัมของมวลคูณกับความเร็ว ซิเบลิอุสของอินคิเน็นก็ดูจะอ่อนแรงลงไป เสียงกลองทิมปะนีแปลกและแปร่ง ดูทึบ-ไม่กังวาน (ผมต้องกล่าวไว้ด้วยว่า มีงานบันทึกจำนวนมากให้เสียงกลองทิมปะนีไม่ถึงอกถึงใจ แปร่ง หรือเป็นจนกระทั่งเสียงทึบด้าน ดังนั้น เราไม่ควรตั้งแง่จนเกินไปกับอินคิเน็นกับ NZSO และวิศวกรด้านสัทศาสตร์ของแน็กซัส) แลความคมกริบในจังหวะชวนระทึกของกระบวนปิดท้ายของอินคิเน็นก็ดูจะพร่องซึ่งความเด็ดขาดและการยั่วเย้าให้ผู้ฟังพิจารณาหาจุดมุ่งหมายร่วมกันกับเขา (เฉกเช่นเหล่าวาทยกรยุค Tyrant เขากระทำอย่างน่าขนลุก) ผมไม่อยากก้าวล่วงไปไกลถึงขั้นที่ว่า อินคิเน็นอาจจะไม่ได้ใคร่จะดีกับ Romantic Sibelius ในยุคก่อน 1900's... เรื่องน่าแปลกจนควรสรรเสริญสำหรับอินคิเน็นกับวง NZSO ก็คือ ลักษณาการตรงไปตรงมา ชัดถ้อยชัดคำ และกระแทกกระทั้นอย่างทื่อมะลื่อของเขาอันถูกตั้งข้อสงสัยใน No. 1 กลับเป็นที่น่าพึงใจเป็นอย่างยิ่งสำหรับผู้ฟังอย่างผมใน No. 3!! เขาพลิกสกอร์ของ Sibelius III ย้อนรอยไปสู่ยุค Classical ของ Mozart ได้อย่างแหลมคม!!! ความพรั่งพร้อมของกองพันเครื่องสายในกระบวนที่ I นำพา Chord progression ในแบบ Neo-Mozart พุ่งทะยานขึ้นสู่ที่ราบน้ำแข็งขาวโพลนอันตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าสดใสซึ่งหาได้ยากยิ่งในดินแดนฟินแลนด์อย่างเต็มภาคภูมิ... ในกระบวนที่ II และ III อันเป็นกระบวนจบของซิมโฟนีสามกระบวนชิ้นนี้ของซิเบอิอุส อินคิเน็นและ NZSO ต่างก็มั่นคงอยู่ด้วยกระบวนทัศน์ที่มั่นคง การสลับกันของห้วงจังหวะช้าเร็วของสองกระบวนหลังจากอินคิเน็นดูจะให้ความรู้สึกของการเปลี่ยนแปลงเชิง Atmospheric หากเราจะพิจารณาซิมโฟนีชิ้นนี้ในลักษณาการอันสัมพันธ์กับธรรมชาติ ซึ่งตัวดุริยกวีไม่เคยบรรยายแต่ให้ความเห็นนอกสกอร์อยู่เป็นบางครั้ง ตามกรรม ต่างวาระ... ผมไม่ควรจะตัดสินอินคิเน็น (และแน็กซัส) ว่าพวกเขากระทำกับ Sibelius อย่างน่าผิดหวัง อย่างน้อย No. 3 จากพวกเขาก็ค่อนข้างสมบูรณ์แบบ ผมควรจะเพิ่มเติมข้อมูลไว้ในที่นี้ด้วยว่า อินคิเน็นได้บันทึก Nos. 4 และ 5 และงาน Orchestral works ของซิเบลิอุสไปแล้ว และแน่นอนว่า เขาจะบันทึก Cycle ของซิมโฟนีจากซิเบอิอุสครบทั้ง 7 เบอร์อย่างแน่นอน... และที่ผ่านมา แน็กซัสก็มีประสบการณ์กับไซเคิลของซิเบลิอุสมาแล้วถึง 2 ไซเคิลจาก Sakari กับ Leaper มากเสียยิ่งกว่านั้นคือ วิศวกรด้านสัทศาสตร์ของแน็กซัสต่างเคยฝากฝีมือในงานหลายต่อหลายชิ้นในระดับ Audiophile กันมาแล้ว ดังนั้น แม้ว่าอินคิเน็นกับ No. 1 จะเป็นความไม่ลงตัวอยู่บ้าง แต่ผมควรต้องติดตามเขาต่อไปใน No. 2 ซึ่งเป็น Romantic sym. ในยุค 1900's อีกชิ้นของซิเบลิอุส อย่างน้อยก็เป็นซิมโฟนีชิ้นโปรดของผมอีกชิ้น...และเราจะมาดูอินคิเน็นหนุ่มหล่อของผม (กับแน็กซัส) อีกทีเนาะ? :-) ^____________^ ปล. คุณผู้อ่านสามารถสมัครเป็นสมาชิกของ Naxos ในแบบลำลอง นั่นคือ สามารถรับฟัง Excerpt ของทุกกระบวนในงานชิ้นใดๆ ได้กว่า 25% จากเว็บไซต์ฯ การสมัครใช้เวลาไม่ถึง 1 นาที (ถ้าพิมพ์เร็ว HA HA) Enjoy n~a :-) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 53 23:24:18

ความคิดเห็นที่ 2 คั่นรายการด้วยงานเดี่ยวเปียโนสักชิ้นนึง :) Jean Sibelius - 5 Pieces (The Trees) Op.75 No.5, Kuusi (The Fir) หรือ Granen ในภาษาเดนนิชที่ตีพิมพ์ครั้งแรก Eero Heinonen piano จากคุณ : <เซ็นเซอร์> เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 53 22:10:36