ความคิดเห็นที่ 1 ในฐานะแฟนรุ่นหลังของวงสี่เต่าทอง ตัวผมเอง(และเชื่อว่าอีกหลายคน)ไม่ค่อยจะทราบเรื่องราวและความเป็นไปหลังจากที่ทั้งสี่ได้แยกย้ายจากกันไปเท่าใดนัก กระผมก็เลยอยากถือโอกาสนี้เรียบเรียงเรื่องราวของสมาชิกทั้งสี่ ทั้งในแง่ของผลงาน เกร็ดชีวิตคร่าวๆ และทายาท นำมาถ่ายทอดให้กับแฟนาฟุแฟนของ The Beatles หนึ่งในวงดนตรีที่มีผู้คนนิยมชมชอบมากที่สุดในโลก ในช่วงปลายยุค60 ซึ่งเป็นช่วงบั้นปลายของวง The Beatles นั้น ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นไปอย่างลุ่มๆดอนๆมาตลอด พอล แม็คคาร์ทนีย์ซึ่งเป็นเหมือนแกนนำของวงคิดว่าสาเหตุหลักเป็นเพราะพักหลังๆทางวงไม่ได้เล่นดนตรีสดร่วมกันเลย 3 ปี (นับตั้งแต่ปี1965) และพวกเขากลายสภาพเป็นศิลปินห้องอัดชนิดต่างคนต่างทำ ตัวใครตัวมัน ดังนั้นหลังจากอัดเสียงชุด “White Album” เสร็จในปี 1968  พอลจึงคิดว่าวิธีที่จะฟื้นฟูความสัมพันธ์ในวงและเรียกไฟในการทำงานกลับมาก็คือ การกลับมารวมวงซ้อมให้เร็วที่สุด และ Back to basic กลับสู่พื้นฐาน โดยเน้นที่การเล่นร่วมกันเป็นวง ใช้เทคนิคห้องอัดและการอัดทับ(overdub)ให้น้อยที่สุด ซึ่งพอลเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะค่อยๆปลุกสปิริตและความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเหมือนในสมัยปีแรกๆกลับมาได้ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:37:16

ความคิดเห็นที่ 2 สมาชิกอีก 3 หน่อไม่ค่อยจะปลื้มกับไอเดียของพอลเท่าไรนัก เพราะพวกเขาพึ่งจะใช้เวลาไป 5 เดือนเต็มๆกับอัลบั้มก่อนหน้า และโดยเฉพาะจอร์จนั้นยี้แนวคิดที่จะให้วงกลับไปทัวร์คอนเสิร์ตเป็นพิเศษ เพราะเค้าเหนื่อยหน่ายกับความหฤโหดของการออกทัวร์ในสมัยบีเทิลส์มาเนีย แต่ทั้งเขาและจอห์นต่างก็เห็นชอบในไอเดียสูงสุดคืนสู่สามัญ หลังจากที่พวกเขาได้บรรลุอรหันต์ในสตูดิโอไปแล้วในอัลบั้ม “Revolver” กับ “Sgt. Pepper” ที่มีการใช้เทคนิคสังเคราะห์เสียงอย่างไม่บันยะบันยัง แต่ปรากฏว่าพอเอาเข้าจริงๆ แผนการของพอลนั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย โดยเพื่อนๆคิดว่าพอลเจ้ากี้เจ้าการ พอเจอหน้ากันบ่อยๆแล้วแทนที่จะยิ่งรักกัน ก็กลับกลายเป็นว่ายิ่งทะเลาะกันหนักข้อ (เรียกได้ว่ายิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ!) แถมไอเดียการถ่ายทำหนังระหว่างที่ทั้งสี่กำลังเข้าห้องอัดก็กลายเป็นเสมือนเรียลลิตี้โชว์ที่แฉความแตกแยกของพวกเขาไปเสียฉิบ (ว่ากันว่าบางครั้งถึงกับมีการลงไม้ลงมือกัน และภาพเหล่านั้นได้ถูกตัดทิ้งไป) ในการบันทึกเสียงอัลบั้ม “Let It Be” นั้นจอร์จเคยวอล์กเอาต์หายไป 1 อาทิตย์ และจอห์นที่โกรธกันถึงกับเคยเสนอว่า “ให้วงไปดึงเอริก แคล็ปตัน เข้ามาแทนซะ!” แต่อีกสองคนคัดค้าน และในภายหลังจอห์นเองก็ขอลาออกจากวงแบบเงียบๆตั้งแต่ปลายปี 1969 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:38:53

ความคิดเห็นที่ 3 คอนเสิร์ตบนดาดฟ้าของบริษัท Apple ค่ายเพลงของสี่เต่าทองในเมืองลอนดอน เมื่อวันที่ 30 มกรา 1969 ถือเป็นการแสดงสดครั้งแรกในรอบหลายปี รวมทั้งเป็นคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายของเดอะบีเทิลส์ด้วย พวกเขาได้เล่นไปทั้งหมด 5 เพลง เช่น ‘Don’t Let Me Down,’ ‘I’ve Got A Feeling,’ และ ‘Get Back’ ก่อนที่ตำรวจจะขึ้นมายุติการแสดงครั้งนั้น อัลบั้ม “Let It Be” ออกเมื่อเดือนพฤษภา 1970 ไล่เลี่ยกับการประกาศแยกวงของเดอะบีเทิลส์อย่างเป็นทางการ... จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:40:11

ความคิดเห็นที่ 4 ทีนี้เราไปดูกันซิว่าหลังจากที่สี่เต่าทองแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางแล้ว พวกเค้าไปทำอะไร มีผลงานอะไรกันบ้าง... จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:42:48

ความคิดเห็นที่ 5 เริ่มต้นกันที่พี่ใหญ่อารมณ์ดี “ริงโก สตาร์” หลังบินเดี่ยวริงโกประสบความสำเร็จพอสมควรและยังประคองตัวมาได้จนถึงปัจจุบัน (แต่เมื่อเทียบผลงานกับเพื่อนๆที่เหลือแล้ว งานเดี่ยวของริงโก้ดูจะโดดเด่นน้อยที่สุด) ในช่วงต้นทศวรรษ 70 เพลงของเค้าหลายๆเพลงติดท็อปเท็นในสหรัฐ และมีเพลงอันดับหนึ่งอยู่ 2 เพลง ได้แก่ “Photograph” กับ “You’re Sixteen” แต่ที่น่าขันก็คือเพลงของเค้าไม่เคยติดอันดับหนึ่งที่อังกฤษบ้านเกิดของตัวเองเลย แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 54 01:11:38 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:47:33

ความคิดเห็นที่ 6 ความอัศจรรย์ของริงโกก็คือ... เค้าเป็นเพียงคนเดียวในเดอะบีเทิลส์ ที่สามารถดึงเพื่อนๆที่เหลือทั้งพอล จอห์น และจอร์จ มาทำงานร่วมกับเค้าได้ (ทั้งนี้เพราะริงโก้เป็นสี่เต่าทองที่เพื่อนๆรักมาก เค้าไม่คิดเป็นศัตรูกับใครเลย) โดยอัลบั้มดังกล่าวมีชื่อว่า “Ringo” ออกในปี 1973 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:48:26

ความคิดเห็นที่ 7 สำหรับผม เพลงหนึ่งของริงโก้ที่น่าจดจำที่สุด ได้แก่ “It Don’t Come Easy” (ค.ศ. 1971) ซึ่งเป็นซิงเกิ้ลแรกในอังกฤษของริงโก้ในฐานะศิลปินเดี่ยว โดยเพลงนี้ได้ “จอร์จ” มาช่วยแต่งและเล่นกีตาร์ให้ด้วย จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:53:33

ความคิดเห็นที่ 8 พอตั้งแต่ปลายยุค 70 เป็นต้นมา ความสำเร็จในฐานะศิลปินเดี่ยวของเค้าก็ค่อยๆถดถอยลง แต่ก็ยังพอถูไถไปได้ด้วยบารมีเก่า ในยุค 80 ริงโก้เงียบหายไปหลายปีดีดักก่อนจะกลับมาพร้อมกับอัลบั้ม “Ringo Starr & His All-Starr Band” ในปี 1990 ซึ่งต่อมา All-Star Band ได้กลายเป็นคณะดนตรีพิเศษของเค้าที่ออกทัวร์มานานกว่า 2 ทศวรรษ โดยมีการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนสมาชิกในวงอยู่ตลอดไม่ซ้ำหน้า (ถึงปัจจุบันมีมาแล้ว 11 ไลน์อัพ) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:54:47

ความคิดเห็นที่ 9 คลิปนี้เอาโชว์ของวง All Starr Band ไปชมกันครับ ในเพลง "Yellow Submarine" ซึ่งเป็น 1 ในเพลงเก่งของริงโก้เองตั้งแต่สมัยอยู่บีเทิลส์ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 00:59:34

ความคิดเห็นที่ 10 ริงโก้น่าจะเป็นสี่เต่าทองที่มีผลงานทางการแสดงมากที่สุด โดยเค้ามีผลงานหลากหลายมาก ทั้งดาราจอเงินจอแก้ว หนังสารคดี ผู้กำกับ พิธีกรทีวี นักพากย์การ์ตูนและรายการเด็ก ในปี 1981 ริงโก้ได้เป็นพระเอกหนังตลกยุคหินเรื่อง “Caveman” (ซึ่งเป็นผลงานของค่ายหนัง Handmade Films ที่มีสหายจอร์จเป็นโปรดิวเซอร์) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:06:40

ความคิดเห็นที่ 11 ต่อด้วยป็อบตัวพ่อ ท่านเซอร์ “พอล แม็คคาร์ทนีย์” ในบรรดาสี่เต่าทอง พอลเป็นคนหนึ่งที่ป็อบที่สุด และทำเพลงได้ป็อบมากที่สุด ยืนยันได้จากกิสเนสบุ๊คที่จารึกว่าพอลเป็นนักแต่งเพลงที่ประสบความสำเร็จ(ขายดี)ที่สุดในประวัติศาสตร์เพลงป็อบ ตั้งแต่ยุค 70 พอลทั้งทำผลงานเดี่ยว ออกผลงานร่วมกับวงส่วนตัวของเค้าที่ชื่อว่า Wings และไปร่วมแจมกับศิลปินดังมากมาย อาทิ ไมเคิล แจ็คสัน และสตีวี วอนเดอร์ โดยพอลมีเพลงติดอันดับหนึ่งในชาร์ตที่อเมริการวมถึง 9 เพลง (นับเฉพาะเพลงที่เค้าร้องหลังยุคบีเทิลส์) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:13:55

ความคิดเห็นที่ 12 แต่อย่าเผลอคิดว่าพอลทำเป็นแต่เพลงป็อบหรือเพลงคลาสสิค เพราะอย่างงานกับ Wings บางเพลงก็เป็นฮาร์ดร็อค และนอกจากนี้พอลเองยังมีความสนใจในเพลงแนวอิเล็กทรอนิกมาตั้งแต่ตอนอยู่เดอะบีเทิลส์แล้ว โดยในยุค 90 นั้น เค้าได้จับมือกับศิลปินรุ่นน้อง Youth ออกผลงานแนวแอมเบียนท์ฯ ในนามวง “The Fireman” ด้วย ในคลิปเป็นเพลง "Traveling Light" ซึ่งมาจากงานชุดล่าสุด Electric Arguments ของ The Fireman โดยอัลบั้มนี้จะมีการเปลี่ยนแปลงตรงที่มีเสียงร้องของพอลด้วย และผสมผสานแนวดนตรีไซคีเดลิกร็อคเข้าไป (ขณะที่ 2 อัลบั้มแรกจะเป็น ambient แบบเพียวๆ) แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 54 01:20:19 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:15:47

ความคิดเห็นที่ 13 ในด้านภาพยนตร์ พอลมีความสนใจเกี่ยวกับแอนิเมชั่นที่เขาชื่นชอบมาตั้งแต่ยังเด็กเป็นพิเศษ โดยเขาได้ให้ทุนสนับสนุนแก่ผู้กำกับนาม Geoff Dunbar ถึง 3 เรื่อง และ 1 ในนั้น “Daumier's Law” สามารถพิชิตรางวัล BAFTA ปี 1993 ได้ด้วย และในปี 1984 พอลแสดงนำในหนัง “Give My Regards to Broad Street” ซึ่งตัวหนังล้มเหลวไม่เป็นท่า แต่ปรากฏว่าเพลงประกอบที่ชื่อ “No More Lonely Nights” สามารถครองอันดับ 1 ในชาร์ตฝั่งอังกฤษได้ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:23:14

ความคิดเห็นที่ 14 Wings สำหรับวงดนตรีคู่ใจของพอลอย่าง Wings นั้นมีจุดเริ่มต้นที่น่ารักไม่น้อย เพราะตั้งแต่พอลแต่งงานกับลินดา เค้าก็ยืนยันที่จะให้เมียรักเข้ามามีส่วนร่วมในโปรเจ็คเพลง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องแยกจากกันตอนออกทัวร์ และหลังจากนั้นก็ค่อยๆเพิ่มสมาชิกใหม่เข้ามาทีละคนสองคนจนครบวง จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:24:59

ความคิดเห็นที่ 15 Wings ออกสตูดิโออัลบั้มทั้งหมด 7 ชุด (ตั้งแต่ปี 1971-1981) เคยมีเพลงติดอันดับ 1 รวม 6 เพลง ได้แก่ “My Love,” “Band on the Run,” “Listen to What the Man Said,” “Silly Love Songs,” “With a Little Luck” และ “Coming Up” ในคลิปเป็นเพลง Silly Love Songs ซึ่งเป็นเพลงหนึ่งที่ดังและดีที่สุดของพอลกับ Wings ที่่น่าำขำก็คือมันเป็นเพลงที่แต่งขึ้นมาเพื่อประชดทั้งจอห์น เลนนอน และนักวิจารณ์ ที่ชอบหาว่าเขาแต่งเป็นแต่ "Silly Love Songs" (เพลงรักโง่ๆ) พอลก็ตอบไปในนี้ว่า "โง่แล้วทำไม? ก็อยากจะแต่งซะอย่างอ่ะ รักนะ จุ๊บุๆ" ;-P แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 54 01:30:12 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:26:34

ความคิดเห็นที่ 16 ผลงานชุดหนึ่งที่เด่นดังที่สุดของ Wings ได้แก่ “Band on the Run” ส่วนเพลงหนึ่งที่ถือเป็นไฮไลท์ได้แก่ “Live and Let Die” ที่ถูกใช้เป็นเพลงประกอบหนังเจมส์ บอนด์เมื่อปี 1973 (และว่ากันว่ามันเป็นเพลงของหนังเจมส์บอนด์ที่ผู้คนจดจำได้มากที่สุด) และมันเคยถูกวงเฮฟวี่ชื่อดังอย่าง Guns N' Roses นำไปคัฟเวอร์ในปี 1991 ด้วย จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:33:51

ความคิดเห็นที่ 17 ว่าแล้วก็ไปฟังเพลง Live And Let Die ต้นฉบับของพอลกับ Wings กัน จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:35:20

ความคิดเห็นที่ 18 ในปี 1982 “Ebony and Ivory” เพลงอาร์แอนด์บีซึ้งๆที่พอลร้องคู่กับสตีวี วอนเดอร์ ครองอันดับ 1 ทั้งในสหรัฐและอังกฤษ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:38:21

ความคิดเห็นที่ 19 ปี 1983 พอล จับคู่ ไมเคิล แจ็คสัน ออกเพลง “Say Say Say” ที่ครองอันดับ 1 บนบิลบอร์ดได้นานถึง 6 อาทิตย์ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:39:27

ความคิดเห็นที่ 20 เอ็มวี Say Say Say ออกแนวชวนหัว โดยพอลกับไมเคิลแสดงเป็นก๊วนนักต้มตุ๋น (เรียกว่าทั้งประชันเสียงสูงและประชันบทบาทกันมันไปเลย) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:41:08

ความคิดเห็นที่ 21 ดึกแล้ว พรุ่งนี้มาต่อนะครับ. . . ส่วนจะเป็นสี่เต่าทองคนไหน? เอาไว้รอติดตามกัน ^ ^ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:43:38

ความคิดเห็นที่ 22 โหวตเลยครับ ผมก็ชอบ the beatles มากๆเช่นกัน โดยเฉพาะ john lennon จากคุณ : ด้วยความเคารพ เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 01:53:44 A:124.120.234.241 X: TicketID:293925

ความคิดเห็นที่ 23 มาลงชื่อเดี๋ยวกลับมาอ่านค่ะ ชอบเพลงของthe beatles มาก แม้จะเกิดไม่ทัน จากคุณ : Tarsier เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 08:28:43

ความคิดเห็นที่ 24 จะรอชมน่ะครับ ^^ จากคุณ : OasisFX เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 10:41:16

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาอ่าน และเข้ามาฮากับคำว่าป๊อปตัวพ่อ (ความจริงพอล เขาเป็นอัจริยะเชียวนะ ทำเพลงได้ทุกแนว เขาละเอียดละออกับตัวโน้ตทำเพลงป๊อปยังกะเพลงคลาสสิค) รอดูอาร์ทตัวพ่อ ลุงจอห์นสุดเลิฟนะ จากคุณ : Nothing Is Real เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 12:06:51

ความคิดเห็นที่ 26 เกิดไม่ทันเหมือนกันค่ะ... แต่มาย้อนฟังทุกเพลง ทุกอัลบั้มและกลายเป็นแฟนเพลง The Beatles คนหนึ่งเหมือนกัน(คนอายุเท่าดิฉันมีน้อยมากๆๆที่จะฟังเพลงของสี่เต่าทองจริงจัง) ส่วนงานเดี่ยวๆหลังแยกวงนี่ไม่ได้ฟังเลยค่ะ ขนาดเดี่ยวของเลนน่อนเอง ดิฉันก็ไม่ได้ฟัง.. อาจจะเพราะติดกลิ่นอายเวลาร้องเล่นเป็นวงมากกว่า มาเป็นกำลังใจให้ จขกท ค่ะ.. รออ่านนะคะ จากคุณ : Abandoned Star เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 13:36:13

ความคิดเห็นที่ 27 vote จากคุณ : SUI8IDE เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 14:26:26

ความคิดเห็นที่ 28 สุดยอด จากคุณ : evenpokzo เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 16:20:37

ความคิดเห็นที่ 29 เข้ามาลงชื่อก่อนครับ เดี๋ยวว่างๆมาอ่านทีหลัง จากคุณ : Sweet Chin Music เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 17:57:06

ความคิดเห็นที่ 30 ส่วนตัวผมชอบงานที่ออกมาในนามของ Beatles มากกว่างานเดี่ยวแต่ละคนนะครับ งานมันมีอะไรหลายๆอย่างดี เหมือนเอาคนเก่งๆสี่คนออกมาทำงานร่วมกัน จนได้งานระดับห้าดาว ส่วนงานเดียวเหมือนมีอะไรบางอย่างหายไป ส่วนงานเดียว ตอนนี้กำลังสะสมเงินซื้อ box set John Lennon อยู่ครับ (ขอยอมรับว่า ไม่ชอบเสียงโยโกะที่ร้องกับจอหน์เลย แต่ะไม่ปฏิเสธว่างานของจอห์นได้รับอิทธิพลของโยโกะมาเต็มๆ) ชอบบทความของจขกท.นะครับ ขอให้เขียนออกมาเยอะๆ ตามอ่านอยู่ แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 54 18:31:09 จากคุณ : Sweet Chin Music เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 18:30:29

ความคิดเห็นที่ 31 เยี่ยมครับ มาให้กำลังใจ จากคุณ : พลังเพลง (พลังเพลง) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 18:32:06

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนนี้ผมยังเป็นวัยรุ่นอยู่ครับ แต่ได้ฟังเพลงของสี่เต่าทองแล้วรู้สึกประทับใจจนต้องไปตามหามาฟังครับ ซึ่งคิดว่าคงยังตามหามาฟังได้ไม่ครบหรอกครับ แต่ขณะเดียวกันผมเป็นแฟนหนังเจมส์ บอนด์ด้วย และด้วยความบังเอิญทั้งสองสิ่งนี้เป็นอันเกี่ยวโยงกันพอดี เพลง Live And Let Die เป็นเพลงที่ผมชอบเพลงหนึ่งของเพลงประกอบหนังบอนด์ครับ ด้วยความที่จังหวะ เนื้อหา มันค่อนข้างแปลกไปจากตอนอื่นๆ บวกกับหนังตอนนี้มันออกแนวลึกลับๆ ด้วย ที่สำคัญคือเพลงๆที่ขับร้องโดยสมาชิกสี่เต่าทองที่ผมชื่นชอบที่สุดด้วยครับ จะรอติดตามอ่านต่อไปนะครับ ให้กำลังใจผู้เขียนนะครับ ทำให้ผมได้ข้อมูลดีๆอีกเยอะเลย ^_^ จากคุณ : Alecaster เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 19:51:43

ความคิดเห็นที่ 33 มารอชม จอห์น เลนนอน ด้วยคนครับ จำได้โปสเตอร์ติดห้องนอนผมสมัย ม.ปลาย เป็นรูปจอห์น ผมยาว สวมแว่น อาร์ตมากเลยตอนนั้น ผมก็เริ่มฟังเพลงบีทเทิลส์จากพ่อเหมือนกันครับ เปิดที่บ้านจนผมอิน พ่อบอก สมัยหนุ่ม ใครไม่ไว้ทรงผมสี่เต่าทองนี่ เชยแหลก... อยากรู้เรื่องของจอห์นช่วง ลอสท์ วีคเอนด์ อ่ะครับ กับ เมย์ แปง ถ้าผู้เขียนมีข้อมูลเล่าให้ฟังด้วยนะครับ... จากคุณ : บ่าวเวียงจันทน์ถูกต้ม เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 20:22:49

ความคิดเห็นที่ 34 ยังรอของสมาชิกที่เหลืออยู่นะคะ จากคุณ : Tarsier เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 21:15:54

ความคิดเห็นที่ 35 รักลุงๆ >.< จากคุณ : darainny เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 22:10:44

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับ จากคุณ : bubblebest เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 22:15:41

ความคิดเห็นที่ 37 รออยู่ครับ จากคุณ : the wag (the wag) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 22:22:08

ความคิดเห็นที่ 38 กลับมาต่อแล้วครับ... ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณเพื่อนๆที่ช่วยกันโหวตจนได้เป็นกระทู้แนะนำนะ (ทู้แนะนำทู้ที่ 5 ของผมในห้องนี้แล้วครับ ^ ^) ขอบคุณคนอ่านทุกคน ขอบคุณทุกเม้น และทุกกีฟ ด้วย -------------------------- @Nothing Is Real (25) อย่างกับอ่านใจผมออก "อาร์ตตัวพ่อ" เดี๋ยวได้อ่านแน่ครับ @Abandoned Star (26) นั่นเป็นจุดหนึ่งที่ทำให้ผมอยากเีขียนเรื่องนี้ครับ ในบ้านเราไม่ค่อยมีบทความเกี่ยวกับ post-Beatles เลย ส่วนตัวผมเห็นด้วยนะครับ ว่างานของทั้งสี่ตอนที่เป็น BEATLES นั้นดีที่สุดแล้ว แต่พอแยกออกมา งานของแต่ละคนก็มีเอกลักษณ์ และน่าศึกษาดี @Sweet Chin Music (30) ขอบคุณเช่นกันที่ตามอ่านนะครับ (เห็นชื่อคุณในแทบทุกกระทู้แนะนำของผมเลย อิิิอิ) ส่วนเรื่องโยโกะนี่... คงต้องบอกว่า "คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ" มีทั้งคนที่ชอบและไม่ชอบเธอ ส่วนที่ผมชอบก็คงจะเป็นความแหวกแนวและความกล้าของเธอ และที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิงที่จอห์นรักมากๆ(สังเกตได้จากฟุตเทจเวลาที่จอห์นอยู่กับโยโกะ โลกมันเป็นสีชมพูจริงๆ ดูเหมือนจอห์นจะมีความสุขมากๆ) ส่วนที่ไม่ชอบก็คงจะ... นะ รู้ๆกันอยู่ 555 (ทั้งเรื่องที่ไปก้าวก่ายวงบีเทิลส์ และเรื่องที่เคยใจร้ายกับจูเลี่ยน ถ้าผมเป็นจูเลี่ยน ผมคงจะช้ำใจน่าดู) @Alecaster (32) ยินดีเลยครับ แหม่ ได้คอมเม้นจากแฟนบีเทิลส์ที่ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ (เรียกว่าแฟนรุ่นใหม่ๆเลยนะเนี่ย) เรื่องราวของสี่เต่าทอง มีอะไรให้ศึกษาค้นคว้าเยอะครับ และขอบคุณที่แชร์เืรื่องเพลง live and let die กับหนังเจมส์บอนด์นะครับ ^ ^ @บ่าวเวียงจันทน์ถูกต้ม (33) เรื่อง Lost Weekend เดี๋ยวได้อ่านแน่ครับ เพราะเขียนไว้แล้วคร่าวๆ (ถ้าตกหล่น หรืออยากรู้ตรงไหนเพิ่ม รีเควสต์มาได้นะครับ เดี๋ยวจัดให้) แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 02:28:44 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:27:49

ความคิดเห็นที่ 39 สำหรับคนต่ิอไปนี้คงต้องขอเล่า‘เยอะ’เป็นพิเศษหน่อยครับ เพราะนอกจากผมจะชอบเป็นการส่วนตัวแล้ว ชีวิตของเค้าดูจะมีสีสันที่สุด เรียกว่าเป็นตัวชูโรงก็ว่าได้ และเป็นเหมือนตัวละครที่ทั้งเชื่อมโยงและขับเคลื่อนเพื่อนๆทั้งสามในหลายแง่ ใช่แล้ว เค้าคือ . . . แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 01:49:17 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:29:13

ความคิดเห็นที่ 40 อาร์ตตัวพ่อ จอมขบถ “จอห์น เลนนอน” นับตั้งแต่ตอนอยู่บีเทิลส์ จอห์นเป็นคนที่ไม่หยุดนิ่งและชอบทำอะไรสวนกระแสเสมอ บทเพลงของเค้าจึงเป็นที่กล่าวขานโจษจันทั้งในแง่บวกและลบ จอห์นเป็นศิลปินที่มีอุดมการณ์แรงกล้าและถ่ายทอดมันผ่านทางบทเพลงซึ่งเขาเชื่อว่าสามารถใช้มันเป็นเครื่องมือในการปฏิวัติสังคมได้ ผลงานของจอห์นหลังยุคเดอะบีเทิลส์ส่วนใหญ่จะอยู่ในแนวทาง ’น้อยแต่มาก’ กล่าวคือภาคดนตรีเรียบง่าย ใช้เครื่องดนตรีน้อยชิ้น แต่เน้นไปที่เนื้อหาและอารมณ์เพลง จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:31:12

ความคิดเห็นที่ 41 หลายเพลงของจอห์นมีความสดและดิบ ขณะที่บางเพลงก็มีการทดลองแบบสุดขั้วในแนวอะวองท์การ์ด หรือโปรโตพังค์-ที่เป็นต้นแบบของดนตรีพังค์ ตัวอย่างเช่น “Instant Karma!” ที่จอห์นทั้งแต่งและอัดให้เสร็จภายในวันเดียว และมันให้อารมณ์เพลงแบบกระแทกกระทั้น จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:33:02

ความคิดเห็นที่ 42 นอกจากนี้เมียสุดรักของเค้า “โยโกะ โอโนะ” ก็ถือว่ามีอิทธิพลต่อผลงานของจอห์นไม่น้อย (ปกติจอห์นเองก็อาร์ตอยู่แล้ว แต่เมื่อมาเจอกับโยโกะที่เคยเป็นศิลปินสำนักอะวองการ์ด มันก็เหมือนกับ “อาร์ตตัวพ่อโคจรมาเจอกับอาร์ตตัวแม่” 55) ดังจะเห็นได้จากการที่จอห์นชอบดึงเอาโยโกะมาแจมเพลงด้วยเสมอ หรือแต่งเพลงให้เธอเพลงแล้วเพลงเล่า และแม้แต่ตั้งวงซูเปอร์กรุ๊ปเฉพาะกิจอย่าง The Plastic Ono Band ขึ้นมา จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:39:44

ความคิดเห็นที่ 43 อัลบั้มหนึ่งของจอห์นที่ได้รับการกล่าวขานที่สุด ได้แก่ “Imagine” (ค.ศ. 1971) โดยเพลงชูโรงอย่าง Imagine นั้นได้กลายเป็นเหมือนสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ มันมีเพลงรักอ่อนหวานอย่าง Oh My Love และเพลงรักบาดลึกอย่าง Jealous Guy รวมไปถึงเพลงตลกร้ายอย่าง How Do You Sleep? ที่เขาแต่งขึ้นมาเพื่อโต้ตอบเพลง Too Many People ของสหายเก่า‘พอล’โดยเฉพาะ (แต่จอห์นแรงกว่า แขวะกลับไปหลายดอก! 55) เสน่ห์อีกอย่างของเพลงนี้ก็คือการได้สหาย‘จอร์จ’มาช่วยเล่นสไลด์กีตาร์ให้ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:40:54

ความคิดเห็นที่ 44 Imagine. . . จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:44:18

ความคิดเห็นที่ 45 How Do You Sleep? เพลงที่จอห์นแต่งมาตอบโต้อดีตสหายรักอย่าง "พอล" โดยเฉพาะ (เพลงนี้อินจริงๆ อารมณ์แบบว่าัมาเต็มมากๆ 55) ท่อนเด็ดท่อนหนึ่ง ไ้ด้แก่ "The only thing you done was yesterday / And since you've gone you're just another day" (สิ่งที่นายทำน่ะก็วนเวียนอยู่แต่กับเมื่อวาน / แล้วพอจากไปนายก็ทำได้แค่อีกวันหนึ่ง) ซึ่งเป็นการล้อเลียนชื่อเพลง YESTERDAY ที่พอลแต่งไว้สมัยบีเทิลส์ ส่วนเพลง ANOTHER DAY ก็เป็นเพลงของพอลตอนเป็นศิลปินเดี่ยวนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 01:28:57 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 54 23:49:28 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:46:36

ความคิดเห็นที่ 46 และเดือนธันวา 1971 “Happy Xmas (War Is Over)” ก็ได้กลายเป็นซิงเกิลสุดฮือฮา เมื่อจอห์นใช้มันในการรณรงค์ต่อต้านสงครามเวียดนาม พร้อมกับขึ้นป้ายโฆษณาใน 12 เมืองใหญ่ทั่วโลก จนทางการสหรัฐหมายหัวจอห์นในฐานะผู้ปลุกปั่น และมันทำให้เขาต้องถูกระงับกรีนการ์ดนานถึง 5 ปี จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:52:15

ความคิดเห็นที่ 47 ระหว่างบินเดี่ยว จอห์นยังไม่เคยมีเพลงขึ้นอันดับ 1 ในสหรัฐเลย... จนกระทั่งปี 1974 ที่เค้าจับคู่กับเอลตัน จอห์น ออกเพลงเซ็กซี่อย่าง “Whatever Gets You Thru the Night” โดยป้าเอลตันท้าพนันลุงจอห์นว่า “ถ้าเพลงนี้ได้ที่หนึ่งล่ะก็...ตัวจะต้องไปเป็นแขกรับเชิญให้กับคอนเสิร์ตของเค้านะ” (และผลลัพธ์ก็คือ จอห์นไปร่วมแจมกับเอลตันในคอนเสิร์ตที่เมดิสัน สแควร์ การ์เดน ซึ่งถือเป็นการขึ้นเวทีใหญ่ครั้งสุดท้ายของเค้าด้วย) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 23:58:03

ความคิดเห็นที่ 48 Whatever Gets You Thru the Night. . . จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:00:22

ความคิดเห็นที่ 49 ต่อมาในปี 1975 จอห์นช่วยแต่งเพลง “Fame” ให้กับ David Bowie และมันได้อันดับ1 หลังจากนั้นจอห์นก็ทิ้งทวนด้วยเพลง “Stand By Me” ก่อนจะหายจากวงการไปเลี้ยงลูกรักอย่าง “ชอน” นานถึง 5 ปี! จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:01:26

ความคิดเห็นที่ 50 จอห์นหวนคืนสู่วงการในปี 1980 กับอัลบั้ม Double Fantasy... ทีแรกมันมีกระแสแผ่วมาก แต่หลังจากที่เค้าถูกฆาตกรรม มันก็จุดกระแสให้อัลบั้มนี้โด่งดังเป็นพลุแตกไปทั่วโลก โดยเพลง “(Just Like) Starting Over” นั้นขึ้นอันดับ 1 ทั้งในอเมริกาและอังกฤษ ส่วนตัวอัลบั้มนั้นก็กลายเป็นงานเดี่ยวที่ขายดีที่สุดของจอห์นไปโดยปริยาย แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 01:27:10 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:03:01

ความคิดเห็นที่ 51 (Just Like) Starting Over... เพลงนี้เป็นเพลงที่ติดหูผมมากที่สุดเพลงหนึ่ง เพราะตอนเด็กมีซีรี่ส์ญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งที่ฉายทางช่อง5 ใช้เพลงนี้เป็นซาวด์แทร็ค เรียกว่าได้ฟังมันทุกวันเลยล่ะครับ 55 (ไม่ค่อยแน่ใจชื่อละคร แต่เรื่องนั้นน่าจะมี ชินโง คาโทริ เล่นกับนางเอกสักคน) แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 00:08:13 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:07:34

ความคิดเห็นที่ 52 ช่วงนี้ก็ขอคั่นระหว่างบรรทัด...ด้วยเกร็ดชีวิตของจอห์นที่น่าสนใจ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:09:37

ความคิดเห็นที่ 53 The Lost Weekend หลังตัดสินใจแยกทางกับโยโกะ โอโนะ ในปี 1973 มีช่วงเวลาที่จอห์นเรียกว่า “The Lost Weekend” (วันหยุดยาวที่เผลอพลัดหลง) โดยเขาหันไปคบกับกิ๊กหมวย “เมย์ แปง” เป็นเวลานาน 18 เดือน (และที่มาที่ไปของคู่นี้ออกจะแปลกๆ เพราะทีแรกอาเมย์ทำงานเป็นผู้ช่วยให้กับจอห์นและโยโกะ แต่ ณ ตอนนั้นพอโยโกะแยกทางกับจอห์นแล้ว เธอก็ยุให้เมย์ลองคบกับจอห์นดู โดยบอกด้วยว่า “เค้าน่ะชอบเธอเอามากๆ” ) มันเป็นช่วงที่จอห์นใช้ชีวิตอย่างสุดแสนอิสระ(ออกจะสำมะเลเทเมา 55) แต่ก็มีเรื่องราวที่ดีๆอยู่ในนั้น โดยเมย์เป็นคนเชียร์ให้จอห์นติดต่อและนัดพบ “จูเลี่ยน” ลูกชายที่เค้าไม่ได้เจอหน้ามานาน 2 ปี และจอห์นยังได้รื้อฟื้นความสัมพันธ์กับเพื่อนๆในวงบีเทิลส์อีกด้วย แต่พอครบ 18 เดือนแล้วก็หมดโปรโมชั่น! (เพราะเจ๊โยโกะมาทวงสาละมีตัวดีคืน 55) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:13:26

ความคิดเห็นที่ 54 และในช่วง Lost Weekend นี้ก็เป็นจังหวะที่ “จอห์น” กับ “พอล” พักรบหลังจากที่เขม่นกันมาได้ 3-4 ปี โดยทั้งคู่ได้มาแจมดนตรีกันด้วย พร้อมกับเพื่อนร่วมวงการหลายคนรวมทั้งสตีวี่ วอนเดอร์ และต่อมามันได้กลายเป็นอัลบั้มบู๊ทเลคที่ใช้ชื่อว่า “A Toot and A Snore in ‘74” แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 01:23:47 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:17:15

ความคิดเห็นที่ 55 พ่อบ๊าน...พ่อบ้าน หลังจากที่จอห์นกลับมาคบกับโยโกะ เธอก็ตั้งท้อง แต่ทีแรกโยโกะยืนยันที่จะเอาเด็กออก เพราะเธอเคยแท้งกับจอห์นมาแล้วถึง 3 หน เธอบอกกับจอห์นว่า “จะยอมมีลูกให้ ถ้า...จอห์นยอมเป็นพ่อบ้าน” ซึ่งจอห์นก็ตกปากรับคำ. . . และพอลูกชายคนที่สองของเค้า “ชอน” คลอดเมื่อวันที่ 9 ตุลา 1975 จอห์นก็ถอนตัวจากวงการเพลงนาน 5 ปีเพื่อมาเป็นพ่อบ้านดูแลครอบครัว ตื่นแต่เช้ามาเลี้ยงลูก ว่างๆก็ทำงานศิลปะและงานเขียน ยกเว้นไว้เพลงเดียวคือ "Cookin' (In the Kitchen Of Love)" ที่เค้าแต่งให้เพื่อนรักอย่าง “ริงโก้” เมื่อปี 1976 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:20:41

ความคิดเห็นที่ 56 การตายอย่างไม่คาดฝัน... ปี 1980 หลังจากที่จอห์นพึ่งคัมแบ็คได้ไม่นาน ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น... ในคืนวันที่ 8 ธันวาคม ระหว่างที่เค้ากับโยโกะกำลังจะกลับเข้าอพาร์ทเมนท์ในนิวยอร์ก จอห์นถูก “มาร์ค เดวิด แช็ปแมน” ยิงจากข้างหลัง 4 นัด ทั้งที่ในเย็นวันนั้นเค้าเองพึ่งจะเซ็นปกอัลบั้มชุด Double Fantasy ให้กับแฟนเพลงผู้นี้มาหมาดๆ และเพียงชั่วครู่จอห์นก็สิ้นใจที่โรงพยาบาลรูสเวลท์ เค้าด่วนจากเพื่อนๆบีเทิลส์ไปก่อนในวัยเพียง 40 ปี... วันถัดมาหลังการตายของจอห์น โยโกะกล่าวไว้ว่า “ไม่มีงานศพสำหรับจอห์น... จอห์นรักและสวดภาวนาให้แก่มวลมนุษย์ ได้โปรดภาวนาเช่นเดียวกันเพื่อเค้า” จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:24:44

ความคิดเห็นที่ 57 “พอล” เคยให้สัมภาษณ์ว่าการสนทนาครั้งสุดท้ายของเค้ากับจอห์นเป็นไปด้วยดีฉันท์มิตร โดยพอลโทรไปหาจอห์นก่อนที่เขากับโยโกะจะออกอัลบั้ม Double Fantasy และจอห์นที่พักงานไปเป็นพ่อบ้านหลายปียังพูดติดตลกกับพอลว่า “แม่บ้านคนนี้อยากมีงานทำ” จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:26:08

ความคิดเห็นที่ 58 อีกเรื่องที่น่าสนใจของทั้งคู่ก็คือ “การพบกันครั้งสุดท้ายของจอห์น-พอล” เมื่อเดือนเมษา ปี 1976 โดยพอลไปเยี่ยมจอห์นที่บ้าน และทั้งคู่นั่งดูรายการ Saturday Night Live ที่พิธีกรปล่อยมุกว่า “จะจ่ายให้ 3,000 เหรียญถ้าสี่เต่าทองกลับมารวมวงกันในรายการนี้!” และทีแรกทั้งคู่นึกสนุกคิดจะไปสตูดิโอจริงๆ แต่บังเอิญว่าเหนื่อยเกินก็เลยเปลี่ยนใจ เรื่องราวดังกล่าวได้ถูกนำมาดัดแปลงเป็นหนังทีวีของอังกฤษเรื่อง “Two of Us” ด้วย จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:27:54

ความคิดเห็นที่ 59 สำหรับ “จอร์จ” แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะเลือกข้าง “จอห์น” ในศึกศักดิ์ศรีระหว่างจอห์น-พอล... แต่ในช่วงปีท้ายๆก่อนที่จอห์นจะจากไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ค่อยจะราบรื่นนัก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความชิงชังในตัวโยโกะ โอโนะ ที่มีมายาวนาน (โดยเขาไม่ชอบที่โยโกะเข้ามาก้าวก่ายเรื่องภายในของเดอะบีเทิลส์ และคิดว่าเธอเป็น 1 ในตัวต้นเหตุที่ทำให้บีเทิลส์วงแตก) นอกจากนี้ในปี 1980 จอร์จได้ออกหนังสืออัตชีวประวัติ “I Me Mine” และกล่าวถึงจอห์นแบบผ่านๆเหมือนแกล้งประชด ซึ่งทำให้จอห์นรู้สึกโกรธเคืองมาก (เพราะสมัยอยู่บีเทิลส์ จอห์นคิดว่าเค้าดูแลจอร์จดีไม่แพ้ใครเหมือนเป็นน้องชายแท้ๆ) จอร์จรู้สึกผิดจึงโทรไปฝากข้อความไว้ แต่จอห์นไม่ยอมโทรกลับ และทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย... จอร์จเคยกล่าวในภายหลังว่า “ตลอดเวลาที่พวกเราผ่านพ้นมาด้วยกัน ผมรู้สึกรักและเคารพในตัวจอห์นมาก ผมรู้สึกช็อคและอึ้ง การปล้นชีวิตเป็นการปล้นที่เลวร้ายบาปกรรมที่สุด” จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:30:04

ความคิดเห็นที่ 60 เพื่อเป็นการให้เกียรติแก่การล่วงลับของจอห์น... จอร์จได้นำเพลง “All Those Years Ago” ที่เคยแต่งไว้ให้ริงโก้และมีเนื้อหาเกี่ยวกับการย้อนรำลึกอดีตสมัยอยู่บีเทิลส์มาดัดแปลงใหม่ โดยมีการแต่งเติมเนื้อหาเกี่ยวกับตัวตนและอุดมการณ์ของจอห์นเข้าไป ที่สำคัญเพลงนี้ได้เพื่อนๆที่เหลืออย่างพอล และริงโก้ มาร่วมขับขานบรรเลงด้วย แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 02:41:08 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:32:13

ความคิดเห็นที่ 61 R.I.P. uncle John Lennon คืนนี้ก็ขอจบเท่านี้ขอรับ คืนพรุ่งนี้มาเจอกันใหม่แน่นอน! ส่วนจะเป็นใคร? คงไม่ต้องเดากันแล้ว (ก็เหลืออยู่แค่คนเดียวนิ อิอิ) แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 00:35:44 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:34:46

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านเรื่อง The Beatles ไม่ว่าจะกี่รอบรู้สึกสนุกทุกครั้ง We Love The Beatles oh yes, we do.. พรุ่งนี้ก็ถึงคิวลุงจอร์จ ฮเร ฮเร ... ขอบคุณมากเลยที่ทำให้ได้คิดถึงอีก จากคุณ : Nothing Is Real เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:50:37

ความคิดเห็นที่ 63 ติดตามอ่านอยู่ครับ ... เรียบเรียงได้สนุกและน่าอ่านมากๆ เลยครับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 01:19:38

ความคิดเห็นที่ 64 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ด้วยดินสอและน้ำตา เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 01:52:46

ความคิดเห็นที่ 65 นั่งอ่านไป มีความสุขกับการฟังเพลงของบีทเทิ้ลไป จากคุณ : ก๊าบเป็ด เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 02:45:56

ความคิดเห็นที่ 66 จขกท.สุดยอดมากกก  ปกติชอบ the beatles อยู่แล้ว  อ่านเพลินเลยค่ะ ปล.ขออวดรูปตอนที่ได้มีโอกาสไป cavern club หน่อย อิอิ (แฟนพันธ์แท้เดอะบิทเทลคงรู้จักเนอะ ><)  ปลาบปลื้มมากๆๆ  ไปกับเพื่อนอีกคนนึงเค้าไม่เคยฟังบิทเทลเลย  กลับมาหลงไหลได้ปลื้มไปด้วยกันเลย  มีเพื่อนฟังบิทเทลเพิ่มอีกคนนึง  ดีใจ~~ แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 03:23:40 จากคุณ : Demontage เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 03:21:26

ความคิดเห็นที่ 67 สุดยอดกระทู้ห้องเฉลิมกรุงอีกกระทู้นึง อ่านแล้วขนลุกมากมายครับ จากคุณ : n I n E b A n K y เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 11:03:55

ความคิดเห็นที่ 68 ชอบบมากกก จากคุณ : blackhat555 เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 11:53:26

ความคิดเห็นที่ 69 มาตามอ่านต่อจากเมื่อวานครับ เป็นบทความที่อ่านสนุกดีครับ มีเพลง มีภาพประกอบด้วย ให้กำลังใจผู้เขียนนะครับ เดี๋ยวมาอ่านของปู่จอร์จต่อครับ จากคุณ : Alecaster เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 15:19:53

ความคิดเห็นที่ 70 ชอบเดอะ บีทเทิล มานานมากแล้ว และชอบอัลบั้มสุดท้ายของ จอห์น เลนนอนมาก จำได้ว่า ร้องคลอไปทุกครั้งที่เปิดวิทยุและมีเพลง (just like)starting over ของจอห์น เพราะซื้อเทปเอาไว้ด้วย ตอนนั้นยังเป็นตลับเทปอยู่เลย ชอบมากค่ะ จากคุณ : pen_ปากกา เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 15:31:07

ความคิดเห็นที่ 71 เกิดไม่ทันเหมือนกันค่ะ แต่ว่าตอนเด็กๆจะได้ยินคุณพ่อเปิดแผ่น The Beatles อยู่ทุกวันๆ จนร้องตามได้ ทุกวันนี้เอามาฟังใหม่ยังรู้สึกว่าเท่อยู่เลย จากคุณ : Her Morning Elegance เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 17:35:12

ความคิดเห็นที่ 72 เซอร์พอลบอกให้เรา "let it be" จากคุณ : rebelsprince (askrevios) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 18:59:16

ความคิดเห็นที่ 77 ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ที่ทำให้เราได้อ่านกระทู้ดี ๆ แบบนี้ แม่ของเราทำให้เราได้รู้จัก Beatles เนื่องมาจากไม่ว่าแม่จะทำอะไรก็ตาม ซักผ้า ถูบ้าน ขับรถ จะมีเทปเปิดฟังเพลงของวงนี้อยู่เสมอเราฟังตั้งแต่ 6 - 7 ปี ตอนนี้ 20 ต้น ๆ แล้ว มันเหมือนเป็นการซึมซับมาเรื่อย ๆ แม่เราเปิดจนเราเริ่มร้องคลอตามได้ ทุกวันนี้ในมือถือของเราไม่ว่าจะเปลี่ยนไปกี่เครื่องแล้วก็จะมีเพลงของ Beatles อยู่เสมอ ฟังตามอารมณ์ คึก เศร้า เหงา รัก ทุกเพลงล้วนมีความหมาย ,,   ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไปเราก็มีความสุขกับการได้ฟังเพลงของวงนี้เสมอ 4 เต่าทอง จากคุณ : Auntie_ApartmenT เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 00:41:26

ความคิดเห็นที่ 78 กลับมาปิดกระทู้ post-BEATLES ภาคแรกขอรับกระผม! แหม รู้สึกว่ามิตรรักแฟน beatles จะค่อยๆแวะเข้ามากันเรื่อยๆ จนอุ่นหนาฝาคั่ง ^ ^ ต้องขอบคุณอีกหนนะครับ @Nothing Is Real (62) เช่นกันครับ เรื่องเกี่ยวกับ Beatles นี่อ่านกี่รอบก็ไม่มีเบื่อ อินที่สุดแล้ว (วงอื่นต่อให้อิืน ก็ไม่เป็นขนาดนี้ครับ) @กึ่งยิงกึ่งผ่าน (63) ขอบคุณที่ติดตาม และขอบคุณที่ช่วยลงแนะนำใน weekly recommend ด้วยครับ @Demontage (66) ขอบคุณเช่นกันครับที่เอารูปมาแชร์ โว้ว น่าอิจฉาเจงๆ ไ้ด้ไปสัมผัส cavern club ของจริงมาแล้ว @Alecaster (69) ขอบคุณเช่นกันที่ติดตาม และสำหรับ give ด้วยครับ @pen_ปากกา (70) เทปยืดรึยังครับ? ;-P อิอิ ผมก็เริ่มฟัง beatles จากเทปเหมือนกัน จำได้ว่าเวลาพ่อขับรถไปส่งที่โรงเรียน จะเปิดเทปของ beatles แทบทุกวันจนร้องตามได้ ฮ่า~ (เป็นตลับเทปน่าจะก๊อปนะ ประมาณว่ารวมฮิตเพลงเพราะๆของบีเทิลส์) @Her Morning Elegance (71) ว้าว ได้ฟังจากแผ่นเสียงด้วย (เพราะกว่าฟังซีดีมั้ย? อิอิ) @Paris and London (73-76) ขอบคุณที่เอาคลิปมาจอยกันนะครับ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 00:41:41

ความคิดเห็นที่ 79 ก่อนจะเข้าเรื่อง ก็ขออนุญาตเสริมเกร็ดเล็กๆน้อยๆหน่อยนะครับ พอดีว่าเห็นคุณ Demontage (คห. 66) เอารูปมาแชร์กัน ก็เลยลงเรื่องนิดๆหน่อยๆ เผื่อสำหรับเพื่อนๆที่ยังไม่รู้ Cavern Club เป็นคลับดังในเมืองลิเวอร์พูล มันเป็นเวทีแรกๆที่ beatles ขึ้นแสดง (รวมทั้งวงเก่าของจอห์น+พอล+จอร์จอย่าง The Quarryman และวงเก่าของริงโก้ที่ชื่อ Rory Storm and the Hurricanes ด้วย) นักปั้นอย่าง Brian Epstein ได้มาชมการแสดงของ beatles ครั้งแรกเมื่อวันที่ 9 พ.ย. 1961 และประทับใจจนต้องคว้าพวกเค้ามาเซ็นสัญญาในเวลาต่อมา โดยระหว่างปี 1961-1963 นั้น beatles ได้เล่นที่ cavern club ถึง 292 ครั้ง แม้จะเปลี่ยนมือเ้จ้าของไป แต่ปัจจุบัน cavern club ก็ยังอยู่ โดยใช้ประวัติศาสตร์เกี่ยวกับ beatles เป็นจุดขาย เรียกว่ามันเป็นเม็กกะสำหรับแฟนๆสี่เต่าทองเลยก็ว่าได้ (เค้ามีจัดรถทัวร์ตามรอยบีเทิลส์ในเมืองลิเวอร์พูลด้วยนะ) และมันยังเป็นที่ๆศิลปินดังๆใช้เป็นเวทีแสดงพิเศษและเวทีอุ่นเครื่อง อาทิ Oasis, Arctic Monkeys หรือแม้แต่ท่านเซอร์พอลก็ด้วย จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:05:39

ความคิดเห็นที่ 80 มาต่อกันเลย สำหรับสี่เต่าทองคนสุดท้าย!!! จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:07:25

ความคิดเห็นที่ 81 น้องเล็กผู้เงียบขรึม “จอร์จ แฮริสัน” หลังยุคสี่เต่าทอง “จอร์จ” เป็นอีกคนที่มีผลงานโดดเด่นและประสบความสำเร็จที่สุด เอกลักษณ์ในผลงานของเค้าก็คือการใช้สไลด์กีตาร์ และอิทธิพลจากอินเดียทั้งในแง่ของดนตรีและแนวคิดทางศาสนา จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:09:35

ความคิดเห็นที่ 82 ในฐานะศิลปินเดี่ยว จอร์จแจ้งเกิดแบบเต็มตัว หลังจากที่ถูกบดบังรัศมีโดยคู่หูจอห์น-พอลมายาวนาน... โดยในสมัยยังอยู่เดอะบีเทิลส์นั้นเค้าได้บ่มเพาะประสบการณ์และเก็บรวมรวมผลงานเอาไว้มากมาย(ซึ่งเป็นบรรดาเพลงที่เคยถูกจอห์น-พอลปฏิเสธมา) ในปี 1970 จอร์จปล่อยของด้วยการออกอัลบั้ม “All Things Must Pass” ซึ่งมีด้วยกันถึง 3 แผ่นในชุดเดียว มันติดอันดับ 1 ทั้งสองฟากฝั่ง และถูกยกให้เป็นงานเดี่ยวที่ดีที่สุดของจอร์จอีกด้วย จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:11:42

ความคิดเห็นที่ 83 นอกจากนี้ซิงเกิ้ลแรกของเค้าอย่าง “My Sweet Lord” ก็กลายเป็นเพลงอันดับหนึ่งที่อื้อฉาวไม่น้อย เพราะมันดันไปบังเอิญคล้ายกับเพลง “He’s So Fine” ของวง Chiffons และนำไปสู่การต่อสู้ในชั้นศาลที่ยืดเยื้อยาวนานร่วม 2 ทศวรรษ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:15:29

ความคิดเห็นที่ 84 อัลบั้มถัดมา “Living in the Material World” ในปี 1973 ก็ขายดีเป็นอันดับ 1 อีกครั้ง และเพลง “Give Me Love (Give Me Peace on Earth)” ก็ได้ที่ 1 ด้วยเช่นกัน จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:18:12

ความคิดเห็นที่ 85 ปลายยุค 70’ ถึงต้นยุค 80’ เป็นยุคที่กระแสของจอร์จซาลง แต่เค้าก็กลับมาได้อย่างสมศักดิ์ศรีกับอัลบั้ม “Cloud Nine” ในปี 1987 ซึ่งผ่านทั้งในแง่ยอดขายและคำวิจารณ์ นอกจากนี้เพลง "Got My Mind Set on You" ยังสามารถครองอันดับ 1 ชาร์ตบิลบอร์ดได้ด้วย (เพลงนี้ mv แอบฮาครับ ลุงจอร์จเ้ต้นแบบ 2PM ) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:19:53

ความคิดเห็นที่ 86 อีกเพลงเด่นคือ “When We Was Fab” ที่ทำเพื่อรำลึกถึงเดอะบีเทิลส์ โดยในตัวเพลงมีกลิ่นอายดนตรีของเพื่อนร่วมวงแต่ละคน นอกจากนี้เอ็มวียังได้ริงโก้มาร่วมเล่นด้วย อีกทั้งยังมีทั้งตัวแสดงแทนของพอลที่ใส่ชุดตัววอลรัสเล่นเบสมือซ้าย และชายที่เดินผ่านมาถือแผ่นเสียงชุด Imagine นั้นมีคนสันนิษฐานว่าอาจจะเป็น “จูเลี่ยน” ลูกชายคนแรกของจอห์นนั่นเอง จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:25:38

ความคิดเห็นที่ 87 อัลบั้มสุดท้าย “Brainwashed” ที่ออกในปี 2002 นั้นยังไม่ทันเสร็จดี จอร์จก็มาด่วนจากไปเสียก่อนด้วยโรคมะเร็งปอด แต่ก็ได้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “ดานี่ แฮริสัน” กับเพื่อนซี้อย่าง “เจฟ ลิน” มาช่วยดูแลต่อให้จนเสร็จสมบูรณ์ จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:29:53

ความคิดเห็นที่ 88 The Traveling Wilburys นี่คือโปรเจ็คดนตรีพิเศษของจอร์จในปี 1988-1990 มันคือซูเปอร์กรุ๊ปที่ประกอบไปด้วยจอร์จกับสหายในวงการดนตรีอย่าง บ็อบ ดีแลน, ทอม เพ็ตตี้, รอย ออร์บิสัน, เจฟ ลิน และจิม เคลท์เนอร์ โดยจุดเริ่มของมันมาจากการที่ผองเพื่อนมาช่วยทำเพลงแถมอย่าง “Handle With Care” ให้จอร์จ แต่พบว่ามันดีเกินคาด และพวกเค้ารู้สึกสนุกสนานกับการทำงานร่วมกัน ก็เลยออกอัลบั้มเต็มมันเสียเลย และพวกเค้าออกงานไปทั้งหมด 2 ชุด แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 54 01:34:52 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:34:09

ความคิดเห็นที่ 89 พูดถึง The Traveling Wilburys แล้วก็ต้องจัดเพลงนี้ไป "Handle With Care" ซูเปอร์กรุ๊ปของแท้ครับ จอร์จ แฮร์ริสัน บ็อบ ดีแลน และท็อม เพ็ตตี้ ระดับตัวพ่อบิ๊กเนมทั้งนั้น จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:38:36

ความคิดเห็นที่ 90 Handmade Films จอร์จเป็นอีกคนที่มีเอี่ยวกับวงการหนังเยอะ เพื่อช่วยเพื่อนจอร์จได้ร่วมทุนก่อตั้งบริษัทหนังในอังกฤษชื่อ Handmade Films เมื่อปี 1978 โดยจอร์จมีชื่อเป็นโปรดิวเซอร์หนังให้กับค่ายนี้ถึง 23 เรื่อง รวมทั้งยกเพลงให้ไปเป็นซาวด์แทร็ค และไปโผล่เป็นดารารับเชิญในหนังหลายๆเรื่อง หนึ่งในนั้นได้แก่ “Shanghai Surprise” ที่มีมาดอนน่า เล่นคู่กับ ฌอน เพนน์ เมื่อปี 1986 (แต่ปรากฏว่าหนังเรื่องนี้เหลวเป๋วในทุกๆด้าน ) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:40:22

ความคิดเห็นที่ 91 การถูกทำร้าย และการตาย หลังการตายของสหายจอห์นเมื่อปี80 จอร์จเป็นคนหนึ่งที่หวาดผวาการปองร้ายมากๆ และพยายามหลีกเลี่ยงการปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน แต่เขาก็หนีไม่พ้น! โดยในปี 1999 ชายวิกลจริตนาม “ไมเคิล อับราม” บุกรุกเข้ามาในบ้านของจอร์จและแทงเค้าถึง 7 ครั้ง แต่เคราะห์ดีที่ภรรยาของจอร์จ “โอลิเวีย” มาช่วยเอาไว้ ไมเคิลที่ถูกคุมตัวในสถานบำบัดจิตนาน 19 เดือน อ้างว่า ที่เขาทำไปเพราะได้รับบัญชาจากพระเจ้าให้มาฆ่าจอร์จ! สำหรับการตายด้วยโรคมะเร็งนั้น... จอร์จเองยอมรับว่า “การสูบบุหรี่จัดร่วม 30 ปี” ของเค้าคือสาเหตุหลัก จอร์จเข้ารับการรักษามะเร็งลำคอในปี 1997 และมะเร็งปอดในปี 2001 (ซึ่งมีเรื่องอื้อฉาวด้วย โดยในระหว่างการรักษาโรคมะเร็งปอด จอร์จที่กำลังร่อแร่นั้นได้ถูก “ดร.กิลเบิร์ต เลเดอร์มัน” บังคับให้เซ็นชื่อลงบนกีตาร์ จนถึงกับต้องมีการฟ้องร้องกันในภายหลัง)     จอร์จต่อสู้กับโรคมะเร็งนาน 5 ปี และสิ้นลมเมื่อวันที่ 29 พ.ย. 2001 ในวัย 58 ปี และตามความเชื่อทางศาสนาฮินดู ร่างของจอร์จได้รับการฌาปนกิจ(เผา) และครอบครัวได้นำอัฐิไปลอยอังคารที่แม่น้ำคงคา ในประเทศอินเดีย แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 54 01:47:38 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:46:29

ความคิดเห็นที่ 92 ในปี 2002 หลังครบรอบการตายของจอร์จ 1 ปี “เอริค แคลปตัน” ได้จัดงาน Concert For George ขึ้น เพื่อรำลึกถึงจอร์จและนำรายได้เข้ามูลนิธิของจอร์จเอง โดยมีเพื่อนๆบีเทิลส์อย่าง พอล และริงโก้ มาร่วมด้วย “ริงโก้” ได้ร้องเพลง “Photograph” ที่เค้ากับจอร์จเคยแต่งร่วมกัน และมันสามารถเรียกน้ำตาจากผู้ชมได้ด้วยเนื้อเพลงที่โดนใจ (...ทุกครั้งที่ชั้นเห็นหน้านาย มันทำให้ชั้นนึกถึงที่ๆเราเคยไป แต่ตอนนี้ชั้นมีเพียงรูปถ่าย และชั้นรู้ว่านายคงจะไม่กลับมาอีกแล้ว... ) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:49:21

ความคิดเห็นที่ 93 และในปีถัดมา “ริงโก้” ได้ออกเพลง “Never Without You” เพื่ออุทิศให้กับจอร์จโดยเฉพาะ โดยริงโก้ได้ดึงเพื่อนซี้ของจอร์จอย่าง “เอริค แคลปตัน” มาร่วมแจมด้วย และได้ใส่ reference จากผลงานเก่าๆของจอร์จเข้าไปในหลายๆช่วง อาทิ ริฟฟ์กีตาร์จากเพลง "What is Life" และเล่นกับชื่อเพลง "All Things Must Pass" และ "Here Comes The Sun" จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:53:33

ความคิดเห็นที่ 94 again R.I.P. uncle George Harrison กระทู้ post-Beatles ภาคแรกได้จบลงแล้วนะครับ กระทู้ภาคสอง จะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับทายาทของสี่เต่าทอง(ที่มีผลงานดนตรีด้วย และหลายคนอาจจะไม่รู้) และผลงานเกี่ยวเนื่องหรือเมอร์แชนไดส์จากยุคหลังๆที่น่าสนใจ กระผมต้องขอเวลาไปเรียบเรียงก่อนแล้วกันนะครับ อาจจะมาแตกกระทู้ใหม่ในอาทิตย์หน้า เพื่อนๆท่านใดที่สนใจก็รอตามอ่านกันได้เลยครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 01:59:03

ความคิดเห็นที่ 95 ขอบคุณ จขกท มากๆครับ ได้รู้จัก the beatle + ได้ฟังเพลงของพวกเค้าเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย พึ่งได้ฟัง oh my love ที่ john lennon ร้อง โอ้ มันเพราะมาก emotional สุดๆ ฟังแล้วรู้สึกว่าคนมันมีความรักจริงๆเลยอะ ลึกซึ้งมาก แต่แอบตลกที่จอห์นยอมเป็นพ่อบ้านอะครับ lol จริงๆแล้วผมชอบ yoko มากเลยนะ ลองไปฟังเพลงของคุณป้าแกแล้วโห ร้องได้ยังไงเนี่ย เรียกได้ว่าถ้า john เป็นคนที่ร้องเพลงได้ดีได้อินที่สุดคนนึงในโลกก็เหมาะแล้วที่จะรักกับผู้หญิงที่มีเสียงประหลาดฆาตกรรมหูคนนี้ (เพลงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ใครอยากลองดูว่าเสียงเพลงฆ่าคนตายด้วยความทรมานเป็นยังไงต้องไปฟัง โดยเฉพาะเพลง no no no และ fly แต่เธอแนวจริงอะไรจริง bjork ก็ bjork เหอะเจอความเฮี้ยนของเธอนี่ชิดขอบเลย) กลับมาเรื่อง beatle ต่อ == '' สมัยก่อนพ่อผมก็ชอบเปิดให้ฟังบ่อยๆ จนร้องตามได้ (จำเพลง yesterday ได้ติดหูมาก) พอโตขึ้นฟังเพลงมากขึ้นหน่อยก็เริ่มไปหาเพลงพวกเค้ามาฟังมากขึ้น แล้วก็พบว่ามีหลายเพลงมากๆที่เพราะสุดๆ แต่ส่วนมากผมจะชอบเพลงแนวช้าๆแฮะแปลกดีเหมือนกัน ชอบเพลง woman, girls, yesterday, norwegian wood, across the universe แล้วก็เพลงที่ผมคิดว่าเป็น master piece ของวงการเพลงโลกเลยก็คือ in my life ( in my life ... i love you more !)  สรุปชอบวงนี้จริงๆ (นี่ยังไม่นับเพลงที่ลุง john ออกมาทำเพลงเดี่ยวอีกนะ =='') เอ้อ พล่ามซะยาว แค่อยาก share ความคิดเห็นแล้วก็ขอบคุณ จขกท มากๆคับ ว่าแต่ จขกท ชอบเพลงไหนของพวกเค้าที่สุดเอ่ย ?? จากคุณ : Redden เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 02:57:57

ความคิดเห็นที่ 96 @Redden (95) ชอบเม้นคุณมากเลยครับ โดยเฉพาะวรรคทอง "ผู้หญิงที่มีเสียงประหลาดฆาตกรรมหูคนนี้" (เสียดายที่ give เค้าหมดแล้ว) เพลงของเจ๊โยโกะที่คุณว่ามาผมก็เคยฟังครับ ผมเองก็ยอมรับว่าเรื่องความแนวความเฮี้ยนนี่ แกเป็น 'แม่ทุกสถาบัน' ของจริง(และที่สำคัญเจ๊แกแนวมาก่อนใครๆหลายคนเลย แบบว่า'อะหว่องก๊าด' จิง ไรจิง 55) ส่วนตัวผมชอบเพลงของ beatles หลายเพลงเลยครับ ได้แก่ - yesterday นี่เป็นเพลงแรกๆของบีเทิลส์ที่ได้ฟังครับ และชอบเอาไปร้องประกวดบ่อยๆ ชอบความหมายด้วย - michelle ชอบตรงท่อนฮุคภาษาฝรั่งเศส และน้ำเสียงเศร้าสร้อยของจอห์น และชอบในความหมายที่ว่าด้วยคนรักต่างชาิิติต่างภาษา - norwegian wood เพลงนี้ได้ฟังตั้งแต่เด็กๆ มันมีเสน่ห์แบบแปลกๆ ฟังดูลึกลับดีครับ แถมไอ้เสียงซีตาร์ของจอร์จนี่ก็แปลกหูดี ตอนจบก็ทิ้งท้ายแบบดื้อๆอีก (ยิ่งพอตอนโต มารู้เนื้อเพลง รู้ความหมายของมันแล้ว โอ้โห เพลงนี้ สุดๆ) - in my life ก็ชอบครับ ทั้งความหมาย และจอห์นถ่ายทอดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วอินมาก ฟังแล้วรู้สึกหวนหาคำนึง - strawberry fields forever ตอนเด็กๆผมจะได้ฟังแต่เพลง beatles ยุคแรกๆที่เป็นร็อคแอนด์โรลครับ พอมาเจอเพลงนี้เข้า "อุแม่เจ้า นี่มันไซคีเดลิก!" เราก็เลยรู้สึกทึ่งที่พวกเค้าล้ำหน้ามาตั้งแต่ยุค 60 แล้ว - Hey Jude นี่ผมก็พึ่งมาได้ฟังจริงๆัจังๆตอนโตครับ และก็ทำให้ผมชอบพอลขึ้นมาอีกคน(จากเมื่อก่อนจะชอบแต่จอห์น ยี้พอล) มันเป็นเพลงที่ได้อารมณ์ดี และต้องยอมรับว่าพอลอัจฉริยะจริงๆ คือผมไม่เคยเจอเพลงออกแนวอาร์แอนด์บีที่ให้ฟีลแบบร็อคได้ด้วยการร้องน่ะ (โดยเฉพาะตอนท้าย "น้า นา น้า นา" โอ้โห เอาไป 100 กีบ 55) - i am the walrus เพลงนี้มันเป็นเพลงแบบขำๆนะ แต่โคตรเท่เลย แล้วดนตรีก็หวือหวาดี (ที่สำคัญ "จอห์นแร็พโย่อ่ะ!") นอกจากนี้็ก็มีชอบอีกหลายเพลงเลยครับ ให้สาธยายทั้งคืนก็คงไม่จบ อย่างที่เอามาลงในกระทู้นี้ก็ชอบหลายเพลงนะ instant karma เอย silly love songs เอย (ชอบ band on the run ด้วย) give me love, give me peace on earth บลาๆๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 54 03:26:01 จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 03:21:42

ความคิดเห็นที่ 97 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับ คุณ albertpotjes ติดใจเรื่องซีรี่ส์ญี่ปุ่นทางช่อง 5 เหมือนผมเลย ได้ฟังเพลง (Just Like) Starting Over ทุกวัน ซึ่งตอนนั้น ยังไม่รู้ว่าเป็นเพลงใคร รู้แต่ว่าเพราะมากๆ ปล. ตกลงแล้วซีรี่ส์ญี่ปุ่นเรื่องนั้น ชื่ออะไรครับ ใครพอทราบบ้างเอ่ย จากคุณ : man_lufc เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 11:15:07

ความคิดเห็นที่ 98 เย่ คุณ man_lufc ผมหาเจอแล้วล่ะ!! ซีรี่ส์เรื่องนั้นชื่อว่า Precious Together (Ichiban Taisetsu na Hito) ชินโง คาโทริ เล่นคู่กับ อาริสะ มิสึกิ จำไ้ด้ว่าตอนนั้นเย็นๆปุ๊บ ได้ิยินเพลง (just like) starting over แล้วก็ต้องมานั่งดู (แต่ผมดูไม่จบนะครับ 55) จากคุณ : เบอท (albertpotjes) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 12:09:30

ความคิดเห็นที่ 99 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับ ชอบมากๆครับ จากคุณ : -POsSeSsiOnz- เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 15:22:25

ความคิดเห็นที่ 100 ขอบคุณคุณเบอท มากนะคะ อะไรที่เกี่ยวกับเดอะ บีทเทิล ชอบหมด ติดตามตอนต่อไปอย่างใจจรดใจจ่อ จากคุณ : pen_ปากกา เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 16:34:28

ความคิดเห็นที่ 101 เนื้อหาดีน่าติดตามมากค่ะ   เป็นส่วนที่คนไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไรถ้าเทียบกับยุคที่ยังอยู่ครบ จากคุณ : reverie#misc เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 17:08:47

ความคิดเห็นที่ 102 ขอบคุณมากนะคะ :    ) เป็นคนนึงที่ชอบ The Beatles เหมือนกันค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ :   ) จากคุณ : อลิซ ในดินแดนไม่มหัศจรรย์ เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 19:06:51

ความคิดเห็นที่ 103 ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่ดีมากๆครับ หนุ่ม11 จากคุณ : chatanu เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 19:49:27

ความคิดเห็นที่ 104 รอติดตามอ่านงานของ Julian Lennon และ Sean Lennon นะครับ ส่วนตัวชอบงานของ Sean Lennon งานเด็กแนวสำเนียง Beatles เลย จากคุณ : akayutaka เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 20:10:09

ความคิดเห็นที่ 105 ขอบคุณครับ จากคุณ : the wag (the wag) เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 18:50:54

ความคิดเห็นที่ 106 สงสัยอย่างนึงครับ ตอนที่จอห์นเสียชีวิตนี่กำลังอยู่ในช่วงพีค(หลังยุบวง)ที่สุดหรือเปล่าครับ ถึงขนาดที่สวนสาธารณะกะสนามบินจารึกชื่อไว้น่ะครับ แล้วเทียบกะตอนที่จอร์จเสียชีวิตแล้วเป็นยังไงมั่งครับ จากคุณ : ถูกพิฆาตแล้ว เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 54 01:08:34