|
จาก ไทยรัฐ (26/1/54)
ด้วยความเซ็ง ต๋องเดินเตะทรายระบายอารมณ์ พลันมีเสียงร้อง
อ๊าย...ของกระถินดังมา ต๋องตกใจหันไปมอง เห็นกระถินยืนขยี้ตาอยู่อีกข้างของทางเดิน "ยัยกระทิง ซวยแล้ว!"
"ไอ้โรคจิต จะเตะทรายหาอะไร เห็นมั้ยว่ามันเข้าตาฉัน" กระถินหรี่ตาชี้หน้าโวยต๋อง
"แล้วใครใช้ให้เธอมายืนใต้ลมไม่ทราบ" ต๋องอดขำไม่ได้แกล้งลอยหน้ากวน
กระถินโมโหไล่เตะ ต๋องหันก้นส่ายยั่วเพราะรู้ว่าเธอยังมองไม่ถนัด แต่
แล้วกระถินกลับสะดุดขอนไม้จะล้ม ต๋องปรี่เข้าประคองกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
ทั้งสองมองกันเหมือนตกอยู่ในภวังค์ สักพักกระถินรู้สึกตัวตะคอกให้เขาปล่อย
ต๋องสะดุ้งปล่อยเธอหล่นก้นกระแทกพื้น
"โอ๊ย! ไอ้บ้าเอ๊ย ปล่อยมาได้"
"อ้าว...เธอบอกให้ปล่อยฉันก็ปล่อย จะเอาไงอีก เรื่องเยอะจริงๆ ฉันไม่ใช่ไอ้
เหมันต์สุดที่รักของเธอนะ จะได้คอยเทกแคร์ทกุอย่าง"
"ใช่ซี้...ฮีโร่อย่างนายต้องคอยดูแลเฉพาะคนรู้ใจอย่างแก้วรุ้งเท่านั้น" กระถินลุก
ขึ้นปัดทรายที่ก้น แล้วเชิดหน้าเชอะใส่
ต่างคนต่างประชดกัน กระถินอวยพรให้รักกันเหมือนดอกฟ้ากับหมาหนังกลับ
ต๋องอวยพรให้ลูกดกและว่าเธอเป็นกระทิงเน่ากับเจ้าชายอสูร ต่างคนต่างสะบัด
หน้าเดินแยกกันไป...
แก้วรุ้งเก็บตัวร้องไห้อยู่ในห้องนอนจนหลับไป เหมันต์สะเดาะกลอนเข้ามา เห็น
คราบน้ำตาที่หน้าเธอ ก็เข้ามาเช็ดให้ อย่างอ่อนโยน รำพัน "คนที่พี่รักและอยาก
อยู่ด้วยมากที่สุด
คือแก้ว แต่เจ้าหญิงกับปิศาจรักกันไม่ได้"
เหมันต์จูบที่หน้าผากแก้วรุ้งแล้ววางดาวกระดาษให้ที่โต๊ะข้างเตียงดวงหนึ่ง เขา
ตัดใจเดินออกไป...คืนนั้น แก้วรุ้ง
ฝันว่าถูกอมรตามฆ่า เหมันต์เข้ามาขวางรับกรงเล็บของอมรไว้ แก้วรุ้งตกใจสะดุ้ง
ตื่น เห็นดาวกระดาษที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียง ก็แปลกใจ สงสัย ออกมาตามหาเหมันต์
"พี่เหมันต์อยู่ที่ไหนคะ" แก้วรุ้งร้องเรียกใจคอไม่ได้
เหมันต์หลบซ่อนตัว ใจแข็งไม่ออกไปหา แก้วรุ้งวิ่งหาจนหลุดเข้าไปในป่า...พอดี
ต๋องเดินกลับมาเห็นดอกไม้จึงเก็บจะ เอามาฝากแก้วรุ้ง แต่ยืนลังเลจะเคาะเรียก
ดีหรือไม่ดี กระถินกลับมาเห็นเงาคนตะคุ่มๆหน้าห้องก็ตกใจ คว้าไม้เข้าไปฟาด
"หน็อย โรคจิต คิดจะทำมิดีมิร้ายเพื่อนฉันรึ"
"นี่ฉันเอง..." ต๋องร้องลั่น
| จากคุณ |
:
krity41   
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ม.ค. 54 20:24:03
|
|
|
|
*NATTHEW* เท่านั้น (24) ทั้งหมดที่นี้คือ **เหมันต์** ใน **เหนือมนุษย์** #3
