ความคิดเห็นที่ 1 ในธรรมเนียมของการแบ่งประเภทสำหรับงาน RW นั้น บ้างก็ว่าเป็นซิมโฟนีใน 5 กระบวน, บ้างก็ว่าเป็นซิมโฟนิกโพเอ็ม (SP) ในคติของดนตรีพรรณนาตามแบบของลิซท์ ซึ่งคุณผู้อ่านที่สนใจอ่าน Program-notes สำหรับ RW แล้ว ผมอยากจะให้ความเห็นว่า น่าจะต้องหาอ่านจากหลายๆ แหล่ง หลายๆ ผู้บรรยาย... เรื่องของเรื่องก็คือ -- จากการเดาของผม -- สมัยที่โกลดมาคนำเสนองานชิ้นนี้ แม้โกลดมาคจะตกอยู่ในบรรยากาศท่ามกลางความเป็นเวียนนาของบราห์มส์ แต่ความเป็นฮังกาเรียนของโกลดมาคก็ยังเชื่อมโยงไปถึงดนตรีโรแมนติคในแบบดนตรีพรรณนาของลิซท์อยู่ด้วย นั่นคือ หากเราจะเรียก RW ว่าเป็นซิมโฟนี นั่นก็หมายความว่า RW เป็นซิมโฟนีในห้ากระบวนที่มีวิธีการประพันธ์ในบางกระบวนผูกยึดอยู่ด้วยธรรมเนียมอันเคร่งครัดของคติคลาสสิคแห่งสำนักเวียนนาที่หนึ่งอยู่ แต่หากเราจะเรียก RW ว่าเป็นดนตรีเชิงพรรณนา เราก็สามารถเรียกได้เช่นนั้นเหมือนกัน เหตุก็เพราะ RW เดินกระบวนตามแบบแผนของดนตรีเชิงพรรณนาโวหารของกวีแบบที่ไม่มีคำร้องสำหรับวงดุริยางค์หรือที่เราเรียกกันว่า SP ของลิซท์อยู่ด้วย... คุณผู้อ่านที่ชื่นชอบ Dvorak ในเชิงสีสันแห่งสีเสียงและเคยติดใจดนตรีเต้นรำในแบบ Hungarian-folk แม้จะเป็นแบบกำมะลอจากบราห์มส์มาก่อน (แต่ก็ไม่อยากไปไกลถึงความดุดันกร้านกล้าของ Bartok) แล้ว คุณผู้อ่านจะได้พบเมโลดีสวยๆ จากความเป็นดนตรีพื้นถิ่นฮังกาเรียนจาก RW ของโกลดมาคอย่างแน่นอน มากไปกว่านั้นก็คือ หากเรากล้าพอ เราอาจจะพูดได้ว่า ทั้งห้ากระบวนของ RW น่าจะเป็นการแนะนำให้ผู้ที่รักมักที่ฟังหลายท่าน ได้มีประสบการณ์ไปกับซิมโฟนีห้ากระบวนในแบบ Light-weight ก่อนที่จะไปกับรุ่น Super heavy-weight ของมหาดุริยางคศิลปินมาห์เลอร์ในไมล์สโตนหลักต่อไป... ปัญหาก็คือ คุณผู้อ่านที่ผูกสมัครรักใคร่อยู่กับ My Fatherland หรือ Ma Vlast ของสเมทานา คงจะไม่ได้ตื่นเต้นอะไรไปกับ RW? ยิ่งไปกว่านั้น ใครที่เคยนั่งรถไฟไปกับลิซท์ในขบวน 13 SPs หรือในขบวน 6 Hungarian Rhapsodies สำหรับวงดุริยางค์อย่างช่ำชองมาก่อน ก็คงจะไม่นึกไยดีอะไรไปกับ RW อันบ้านน๊อก บ้านนอกเสียละกระมัง? ผมคงไม่ออกตัวอะไรให้เยิ่นเย้อไปกว่านี้ แต่คงจะสรุปไว้สั้นๆ ก่อนที่จะไปฟังบัทท์กับ RPO ของเขาว่า... แม้ RW จะเป็นดนตรีเชิงพื้นถิ่นนิยมเหมือนมา-วลฺาสอันมีชื่อเสียงของสเมทานา แต่มา-วลฺาสก็เป็น Dramatic SPs จากดุริยกวีที่ประพันธ์ไปด้วยความรู้สึกเชิง Nostagia ต่อแผ่นดินเชคหรือโบฮีเมียอันเป็นแผ่นดินเกิดเท่านั้น ซ้ำร้าย มา-วลฺาสยังสวมจังหวะในเสียงประสานด้วยเสื้อเกราะหนักๆ ของชาว Teuton ในเมโลดีที่หยิบยืมมาจากหลายที่หลายแห่งที่สเมทานาจาริกไปอยู่อีกด้วย หาใช่เป็นดนตรีในพื้นถิ่นโบฮีเมียแต่ดั้งเดิมเสียเมื่อไรกัน ในขณะที่ RW ของโกลดมาคภาคภูมิอยู่ด้วยความเป็นฮังกาเรียนตลอดทั้งห้ากระบวนและสิ่งที่โกลดมาคนำเสนอใน RW (ซึ่งเขาปฏิเสธว่า ไม่ใช่ Programmatic music) ก็ไม่ใช่การระลึกถึงอดีตอันแสนหวาน แต่เป็นการฉายภาพปัจจุบันในเชิงสัญญลักษณะ เป็นภาพของดนตรีแห่งชีวิต...ชีวิตอันเป็นปัจจุบันขณะของชาวฮังกาเรียนชนบทที่แสดงออกผ่านพิธีมงคลสมรสที่แสนจะธรรมดาสามัญ... และแม้จะลองเปรียบเทียบกับดุริยางคนิพนธ์ของเชษฐดุริยกวีชางฮังกาเรียนเหมือนกันอย่างลิซท์ ผมก็อาจจะกล่าวได้ว่า ลิซท์เป็นฮังกาเรียนผู้ดี ผู้ที่จิบน้ำชาอ่านบทกวีแลวรรณกรรมของแบบที่กฎุมพีนิยม ลวดลายและลีลาของดนตรีฮังกาเรียนของลิซท์เจิดจรัสอยู่ท่ามกลางห้องโถงอันโอ่อ่า มิตรสหายของลิซท์คุยกันแต่ภาษาของชนชั้นสูง แม้ชนชั้นกลางที่เข้าไปร่วมด้วยก็อดที่จะเปล่งวาทะที่แสดงความปราดเปรื่องเพื่อแสดงอัตลักษณ์ในปัญญาแห่งตนเสียมิได้...ฮังกาเรียนของลิซท์ใกล้ชิดกับห้องทรงหนังสือของเจ้าชายในปราสาททรงสูงอันทะมึนในเยอรมัน (และของ Wagner HA HA) ตรงข้ามกันอย่างมาก ฮังกาเรียนของโกลดมาคผ่านงาน RW กลับเป็นฮังกาเรียนอันอยู่ใกล้กับไร่นาป่าเขาแถบชนบท บ่อยครั้งจะมีชาวยิปซีเดินทางรอนแรมผ่านมาดวดเหล้าสรวลเสเฮฮา และใน RW พวกเขาก็ได้มาร่วมอวยพรคู่บ่าวสาวอยู่ด้วย... ^_____________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 00:38:40

ความคิดเห็นที่ 2 กระบวนทั้งห้าของ RW ซึ่งประพันธ์ในบันไดเสียงเดียวกันกับ Eroica Symphony ของเบโธเฟน เริ่มจาก I Wedding March ซึ่งเริ่มขึ้นด้วยเสียงหนืดหน่วงของเครื่องสายเสียงต่ำหนักอย่างช้าๆ (เราอาจจะระลึกได้ถึง Schubert ---> Bruckner ในห้วงนี้) จากนั้นกระบวน I ของบัทท์ก็สลับจังหวะช้าลง-เร็วขึ้นตลอดทั้งสิบกว่านาทีอย่างลื่นไหลนุ่มนวล บางเครื่องเป่าที่จงใจให้พุ่งล้ำออกมาจากเวทีเสียง อาจจะด้วยความจงใจสร้าง Dramatic feel แม้จะดังไปหน่อย แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าตำหนิ ผมชอบแวริเอชันอันหลากหลายในทำนองเชิงพื้นถิ่นในกระบวนนี้ อาจจะด้อยกว่าบราห์มส์ในเชิงความหลากล้ำแห่งลีลา แต่โกลดมาคก็โปร่งไหวในความจริงจัง และให้บรรยากาศที่แปรเปลี่ยนไปมาตามแต่ละกลุ่มเครื่องดนตรีจะแสดงออกอย่างน่าชื่นชม เราจะต้องอวยเกียรติในความละเมียดละไมของบัทท์กับ RPO ในกระบวนนี้... ผมชอบกระบวน Bridal Song สำหรับ II และ Serenade ในกระบวน III มาก สองกระบวนนี้บรรเลงติดต่อกันในลักษณะของดนตรีเต้นรำในจังหวะแบบเยื้องกราย บางท่าทีก็สง่า บางท่าทีที่เร่งความเร็วขึ้นมาบ้าง ซึ่งดูรื่นเริงและประหนึ่งจะโยกโย้ในความสับสนระหว่างวอลซ์ในแบบชาวกรุงเวียนนากับ Polka หรือ Slavonic dances ในแบบชนบท มันเป็นความอิหลักอิเหลื่อที่เปี่ยมด้วยรสนิยมวิไลอันพิลึก ความโปร่งใสสะโอดสะองของบัทท์ สร้างความหวือไหวของดนตรีกึ่งเต้นรำในสองกระบวนนี้เป็นอย่างดี ผมยังนึกแปลกใจกับการตั้งชื่อกระบวนทั้งสอง เพราะจากการฟัง ดนตรีทั้งสองกระบวนไม่ได้มี “ความเป็นส่วนตัว” ของคู่บ่าวสาวแต่อย่างใด มันเป็นเหมือนบรรยากาศในงานเลี้ยง แม้กระทั่ง Serenade ก็ไม่ใช่ดนตรีที่สื่ออารมณ์ในแบบ Song-like ในเวลาค่ำคืนเลย มันกอปรด้วยอารมณ์กระฉับกระเฉง (เมานิดๆ HA HA) และทะลึ่งทะเล้นอยู่บ้าง... “Rustic-feel” อันชวนอภิรมย์ในงานเลี้ยงแต่งงานของชาวฮังกาเรียน (ที่น่าจะมีชาวยิปซีโผล่มาแจม) น่าจะเป็นอย่างนี้กระมัง... ทั้งสามกระบวนนี้ ผมผู้ซึ่งไม่ได้สันทัดอะไรเลยกับดนตรีของชาวยิว (ทั้งในแบบ Cantor ที่โกลดมาค (อาจจะ) ได้รับอิทธิพลมาจากผู้บิดา หรือในแบบ Klezmer ที่มาห์เลอร์ผูกพันอยู่ในดนตรีของเขา) ไม่อาจจะยืนยันกับคุณผู้อ่านได้ว่า ท่วงทำนองดนตรีชาวยิวได้ปรากฏเป็นหลักฐานอะไรใน RW ดังนั้น เราอาจจะต้องพึ่งพานักดนตรีวิทยาผู้เป็นผู้สันทัดกรณีอยู่ด้วยสำหรับการอ้างถึงดังกล่าว และในที่นี้ผมก็ไม่ควรอวดอุตริมนุสสธรรมอย่างเด็ดขาด! ในกระบวนที่ IV ในชื่อ In the Garden เป็นกระบวนช้ากึ่งๆ ช้ามากที่ผมชอบมากที่สุดในงาน RW ของโกลดมาค มันให้บรรยากาศที่สุขสงบแต่ก็ขรึมขลังในเวลาเดียวกัน ผมขอกล่าวโดยคิดเองเออเองด้วยความมั่นใจว่า กระบวนนี้ได้ให้บรรยากาศของคู่บ่าวสาวที่กำลังเข้าพิธีวิวาห์เบื้องหน้าสิ่งเคารพบูชาอันศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา (และแน่นอนว่า จัดขึ้นในสวน HA HA) ผมไม่อยากจะคิดเลยว่า โกลดมาคจะโรแมนติคได้ถึงเพียงนี้...เขาประพันธ์ทำนองในกระบวนนี้ในแบบที่ออแกไนเซอร์งานแต่งงานอย่างวากเนอร์และ Mendelssohn จะต้องหันมามองและค้อนด้วยความอิจฉา (ว่าเข้าไปนั่น HA HA) นี่เป็นกระบวนที่แสดงความเป็นส่วนตัวของคู่บ่าวสาวอย่างที่สุด บางห้วงตอน ทั้งคู่ยังได้ระลึกถึงคืนวันที่ผ่านมาร่วมกันผ่านท่วงทำนองอันเปี่ยมไปด้วยความหมายลึกซึ้ง...และบางห้วงตอน เป็นท่วงทำนองที่เป็นอนาคตอันงดงามของทั้งคู่ แลบางห้วงตอนก็บ่งชี้ถึงความลึกล้ำในเชิงตัณหา (จริงๆ น๊า...ไปหามาฟังสิ :-p) แน่ละ บัทท์ของเรากับ RPO ของเขา บรรเลงบำเรอกระบวนนี้แก่เรา เอ้ย ผู้เขียน อย่างสมบูรณ์แบบหาที่ติมิได้เลย... ความรื่นเริงหรรษาอย่างสุดเหวี่ยงปรากฏในกระบวนที่ V ชื่อ Dance ซึ่งเป็นกระบวนจบ ความป่าเถื่อนนิสๆ ในแบบชนบทไกลปืนเที่ยงปรากฏอยู่อย่างเอิกเกริกในกระบวนนี้ (ผมเดาว่า ตอนนี้คู่บ่าวสาวได้เปิดฉากแดนซิ่งกันอย่างเมามัน เพราะสังเกตได้ว่า ท่วงทำนองอันปรากฏในกระบวน IV ได้แวะเวียนมาในกระบวนนี้อย่างกล้าหาญอยู่ด้วย) กระบวนนี้เป็นกระบวนที่อึกทึกที่สุดในงานและตรงไปตรงมาที่สุดสำหรับการแสดงออกซึ่งคำว่า Rustic-feel แต่ถึงกระนั้น เราก็ไปถึง Triumphant peak ของตอนจบอย่างเกริกไกรในแบบ Beethovenian อยู่ด้วย (เงาของผีเบโธเฟนปรากฏในเวียนนาอยู่มิวางวายในห้วงคริสต์ศตวรรษ 1900’s!) แน่นอน ผมยืนปรบมือให้กับบัทท์และ RPO ด้วยอาการประหนึ่งผู้ที่ไปร่วมงานมงคลไกลถึงฮังการีเลยทีเดียว (ล้อเล่น HA HA) บัทท์กับ RPO ได้ให้มุมมองสำหรับ RW แตกต่างไปจากเบิร์นสไตน์ผู้ยิ่งใหญ่กับ New York PO ในแง่ของสีเสียง ผมพบว่า เบิร์นสไตน์จะเป็นฮังการีที่ใกล้ชิดกับลิซท์มากเกินไปหน่อย ความหนาแน่นรูปวงผ่านเครื่องสายที่หนึกหนาและเครื่องเป่าที่กลมอวบทำให้ความเป็นชนบทของฮังการีเกิดอาการเจ้ายศเจ้าอย่างขึ้นมา (เบิร์นสไตน์ทำให้โกลดมาคมีอุโฆษวิทยาเป็นมาห์เลอร์อยู่ด้วย) ในขณะที่ความสะโอดสะอง ละเมียดละไมในความโปร่งบางแต่ทว่าหวือไหวมีรายละเอียดของบัทท์ทำให้ RW มีลักษณาการของยุโรปตะวันออกอันแห้งแล้งและ “บ้านนอก” อย่างที่ควรจะเป็น แต่บัทท์ก็ไม่ได้ละทิ้งความเป็นเวียนนาอันปรากฏในเชิงดนตรีวิทยาแต่อย่างใด ถึงอย่างใดก็ดี ไม่ว่าจะเป็นเบิร์นสไตน์หรือบัทท์ กระบวนที่ IV จากของทั้งคู่ น่าจะสร้างความรักในงานชิ้นนี้ปรากฏแก่คุณผู้อ่าน (แลฟัง) อย่างปฏิเสธไม่ได้อย่างแน่นอน (ผมท้าให้เตะเลย เอ้า HA HA) ผมอยากจะกล่าวถึง บทโหมโรงศกุนตลา (Sakuntala Overture) ในซีดีของ ASV นี้อยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ผู้เขียนง่วงและได้เบียดบังเวลาทำงานมาเพ้อเจ้อก็มากแล้ว คุณผู้อ่านที่สนใจ อาจจะเสาะหาซีดีหรือดาวน์โหลดฟังกันได้ทั้งในงาน RW หรือศกุนตลา ตามอัธยาศัยเลยน๊า... Enjoy!! ^_____________^ Goldmark: Rustic Wedding Symphony in E-flat -- Butt (1992)/ Royal PO/ ASV *with Sakuntala Overture แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 54 02:09:50 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 02:03:44

ความคิดเห็นที่ 3 Bernstein (1968)/ New York PO/ Sony Bernstein Century *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 02:04:35