PANTIP.COM : C10244513 /////// อยากรู้ว่า ทำไม พวกบริษัทเพลง เกาหลี เขาบริหารกันยังไง ทำไมถึงมีแต่ นร ออกมายื่นฟ้องศาล อะไรๆแบบนี้ ////// [เพลงเอเชีย]

ความคิดเห็นที่ 4

อืม....เรื่องมันยาว
อันนี้เป็นข่าวที่นักข่าวญี่ปุ่นเขียนวิเคราะห์สถานการณ์นี้

ลองอ่านดูนะคะ

[Trans] การรายงานข่าวโดยสำนักข่าวญี่ปุ่น: ทำไมดาราเกาหลีถึงยื่นฟ้องบริษัทของพวกเขา

JP News’ coverage on why Korean celebrities file lawsuits against their companies

Source: kr.news.yahoo.com (นักข่าว: โอจองริม)

Translated by: Jimmie of TheJYJFiles (shared by: TheJYJFiles)

แปลไทย: ลูกแก้วใสกิ๊งระริ๊ง (walking along with JYJ @ pantip

"ดาราเกาหลีขอเป็นแต่ 'เงิน' เท่านั้น"

[New Daily] วันที่ 2 กุมภาพันธ์ ปี 2011 เวลา 10:11 น.

"ถ้าหากนักแต่งเพลงรุ่นพี่ขายลิขสิทธิ์เพลงของนักแต่งเพลงรุ่นน้องไป รุ่นน้องคนนั้นจะไม่สามารถคัดค้านและได้แต่เพียงกล้ำกลืนน้ำตาตัวเองไว้ ความสัมพันธ์แบบศักดินาในประเทศเกาหลีนั้นเป็นเรื่องเกินจะจินตนาการสำหรับประเทศญี่ปุ่น"(ตัวแทนจากค่ายเพลงญี่ปุ่น)

ในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ สำนักข่าวญี่ปุ่นได้รายงานว่า "นิตยสารญี่ปุ่นรายสัปดาห์ให้เหตุผลเรื่องความขัดแย้งระหว่างไอดอลเพลงป๊อปของเกาหลีกับบริษัทบริหารดูแลศิลปิน อย่างในกรณีของดงบังชินกิและ KARA ว่าเป็นเพราะเรื่อง 'การเรียกว่าเป็นครอบครัว' ที่เป็นลักษณะเฉพาะของเกาหลี"

นิตยสารญี่ปุ่นรายสัปดาห์ ชูคันบยุน (Shukanbyun) ฉบับวันที่ 3 กุมภาพันธ์ ได้สัมภาษณ์ดีเจและผู้เชี่ยวชาญเรื่องวงการเพลงป๊อปเกาหลีคือฟุรุยะ มาซายูกิ ตัวแทนดนตรีที่ได้ทำงานร่วมกับวง KARA นักข่าวบันเทิงญี่ปุ่น ตัวแทนจากค่ายเพลงญี่ปุ่นและบุคคลอื่นๆ อีก และได้ตีพิมพ์บทความสรุปจากการสืบข่าวมาว่าทำไม "วงการบันเทิงเกาหลีถึงได้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากประสบกับความขัดแย้ง"

"ในประเทศเกาหลี ธุรกิจวงการบันเทิงมีการใช้การเรียกกันเป็นครอบครัวแบบเฉพาะตัว เพราะความสัมพันธ์ระหว่างศิลปินกับบริษัทนั้นไม่ได้ถูกมองเห็นว่าเป็นการติดต่อทางธุรกิจ แต่เป็นเสมือนหนึ่งครอบครัว บริษัท SM Entertainment เรียกศิลปินที่เซ็นต์สัญญากับบริษัททั้งหมดรวมกันว่า 'SM Town' และบริษัท YG Entertainment ก็ทำแบบเดียวกันโดยเรียกว่า 'YG Family' ทั้งสองบริษัทได้พัฒนาสร้างภาพลักษณ์ดังกล่าวขึ้นมา เพราะว่าบริษัททั้งบริษัทแสดงตนว่ามีลักษณ์เป็นครอบครัว จะขัดคำสั่งกรรมการผู้จัดการบริษัทซึ่งรับบทเป็นคุณพ่อนั้นไม่ได้ แม้ว่าคนทั่วไปจะคิดว่าก่อนจะยื่นฟ้องร้องนั้นเป็นไปได้ที่จะประนีประนอมกันผ่านการเจรจาก่อน แต่ศิลปินที่เซ็นต์สัญญากับบริษัทเหล่านี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะตอบรับว่า 'ได้ตามปรารถนาครับ/ค่ะ' กับผู้ที่เป็นเสมือนพ่อที่ย้ำอยู่เสมอว่า 'เราดูแลคุณอยู่นะ' ฟุรุยะ มาซายูกิผู้เคยเป็นพิธีกรงานแสดงของ KARA งานหนึ่งในญี่ปุ่นบอกกับนิตยสารว่า "การยื่นฟ้องร้องในกรณีนี้เป็นการส่งสัญญาว่าอยากจะเจรจาด้วยนะ เพราะมันไม่มีหนทางอื่นแล้ว"

ตามที่สำนักข่าวญีป่นได้รายงาน นิตยสารเล่มนี้ไม่เพียงกล่าวถึงเรื่อง 'การเรียกว่าเป็นครอบครัว' แต่ยังชี้ให้เห็นว่าระบบการอุปถัมภ์ไอดอลที่มีแต่เฉพาะในประเทศเกาหลีนั้นเป็นต้นตอของปัญหาด้วย ระบบจำต้องมี 'สัญญาทาส' เพราะบริษัทบริหารดูแลศิลปินต้องดูดเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายในสำหรับที่พัก การเรียนการสอน ค่าเดินทางและค่าการศึกษาในช่วงเวลาระหว่างที่รับศิลปินฝึกหัดผ่านการคัดตัวจนถึงตอนที่พวกเขาได้เดบิวต์ จากนั้นจึงถูกจูงใจให้จำเป็นต้องตักตวงเงินทุนกลับมา "ในศิลปินฝึกหัด 100 คนที่รับเข้ามา มีเพียง 5 คนเท่านั้นที่จะกลายเป็นดารา ทั้งห้าคนนั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะรับผิดชอบหาเงินค่าฝึกหัดได้เสียไปกับคนทั้ง 100 คน ในกรณีของดงบังชินกิ สัญญาจ้างระยะเวลา 13 ปีนั้นได้ถูกเรียกว่าเป็น 'สัญญาทาส' แต่ระยะเวลาสัญญายาวนานขนาดนั้นก็เพราะไม่แน่ว่าพวกเขาจะทำเงินได้เท่าไหร่หลังจากโด่งดังเป็นดารานานเท่าไหร่แล้ว" (ผู้ประกาศข่าวกีฬาเกาหลี)

"แม้ว่าระยะเวลาสัญญาจะถูกตัดทอนให้สั้นลง แต่เพื่อจะหาเงินมาชดเชยที่ลงทุนไปในระยะเวลาที่สั้นลง บริษัทก็จะต้องบังคับให้ศิลปินมีตารางงานที่หนักมากเกินไป การออกสื่อมากๆ อย่างนั้นไม่ใช่กลยุทธที่ดีเพราะจะทำให้ผู้ชมเกิดความเบื่อหน่ายได้เร็ว ซึ่งยิ่งทำให้ระยะเวลาอาชีพการเป็นศิลปินสั้นเข้าไปอีก" (ผู้รายงานข่าวบันเทิงญี่ปุ่น)

นิตยสารยังชี้ให้เห็นถึงวิธีการคำนวณรายได้ที่ขัดแย้งกันเองอย่างมากในธุรกิจวงการบันเทิงเกาหลี คุณยามาดะ ประธานของสมาคมนักเขียนเอเชียจำได้ว่า "ผมเคยมอบเงินค่าลิขสิทธิ์เพลง (สำหรับหนึ่งเดือนนั้น) ให้กับนักร้องเกาหลีคนนึง พอเห็นจำนวนเงิน เขาถามว่า 'นี่เงินค่าลิขสิทธิ์สำหรับกี่ปีเหรอครับ?' ผมซ่อนความตกใจไว้ไม่อยู่เลยครับ" และวิพากษ์วิจารณ์เรื่องค่าชดเชยลิขสิทธิ์ในธุรกิจวงการบันเทิงเกาหลีซึ่งอยู่ในระดับด้อยพัฒนาถึงขั้นน่าหัวร่อ ยิ่งไปกว่านั้น นิตยสารได้กล่าวถึงตัวแทนจากค่ายเพลงญี่ป่นและบริษัทบันเทิงผู้วิจารณ์ศิลปินเกาหลี "ศิลปินเกาหลีรู้จักแต่เพียงคำว่าเงิน เงิน" แต่นี่ก็เพราะมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องรายได้ที่ไม่สะอาดไม่โปร่งใสในเกาหลี พอพวกเขามาประเทศญี่ปุ่นและแสดงปฏิกริยาไวต่อปัญหาเกี่ยวกับเรื่องสัญญาจ้างหรือเงินรายได้

นิตยสารรายสัปดาห์เล่มนี้สรุปไว้ว่า "ผลที่ตามมา เหตุผลที่ศิลปินเกาหลีพยายามขยายตัวมายังต่างประเทศก็เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตรอดในตลาดภายในประเทศ ตลาดการขายซีดีในเกาหลีได้ถดถอยมากจนยากที่จะหาร้านขายซีดีจริงๆ ในประเทศและการดาวน์โหลดเพลงผิดกฎหมายก็แพร่หลายมาก จนเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้เงินค่าลิขสิทธิ์ เพราะผู้คนสามารถไปชมรายการเพลงที่ออกอากาศทางทีวีได้เพียงแค่ยืนต่อแถว บัตรคอนเสิร์ตจึงขายไม่ออก ดังนั้นในกรณีนี้ที่คำกล่าวที่ว่า KARA 'ทำเงินในญี่ปุ่นได้มากเป็นสิบเท่าเมื่อเทียบกับในเกาหลี' ดังนั้น 'KARA เป็นคนทรยศที่หวังเงิน' เป็นคำพูดที่ทำให้เข้าใจผิด สำนักข่าวญี่ปุ่นจบการรายงานแต่เพียงเท่านี้

จากคุณ : fukaze

เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 22:17:44

ความคิดเห็นที่ 21

เราว่าประเทศไทยมีสัญญาสำหรับศิลปินค่อนข้างดีกว่าเกาหลีนะ ไม่ต้องนับทางฝั่งญี่ปุ่นหรืออเมริกา ที่สัญญาเป็นธรรมและน่าพอใจมากๆ นักร้องที่ดังเป็นพลุแตก รายได้ที่ตามมาก็มหาศาล ดังนั้นเราจะลองเปรียบเทียบเฉพาะฝั่งไทย-เกาหลีดูแล้วกัน

1. ระยะเวลาสัญญา
ในไทยไม่ค่อยเห็นสัญญาที่นานมากๆ (จะเห็นว่าต้องต่อสัญญากันเป็นระยะๆ) แต่เกาหลีเกือบทุกคนต้องเซ็นสัญญากันนานมาก บางคนอาจบอกว่าแล้วไปโง่เซ็นทำไม แต่ถ้าทุกบริษัททำกันแบบนี้ เราไม่ยอมก็คงไม่ได้ แล้วส่วนมากก็เซ็นกันตอนยังเป็นเด็กกันทั้งนั้น เหมือนเอาความฝันของเด็กๆ มาล่อใจ
ส่วนตัวคิดว่าสัญญานานๆ ไม่ใช่ปัญหา แต่ควรมีการทบทวนสัญญาเป็นระยะ เพราะถ้าศิลปินดัง หรือทำรายได้มากจนคืนทุนแล้ว ก็ควรตอบแทนให้สมน้ำสมเนื้อมากขึ้น เพื่อจูงใจให้ศิลปินอยู่ต่อ (เราว่าในไทยมีการให้ที่ค่อนข้างดีเลยแหละ จะเห็นว่านักร้องบ้านเราถ้าดังมากๆ นี่รวยในพริบตาเลย)

2. รายได้
การให้รายได้จากขายเพลงน้อยๆ ไม่ถือว่าแปลกเพราะบริษัทก็มีต้นทุนสูงมากในการผลิต (แต่ประเภทต้องขายให้ได้เท่านั้นเท่านี้ ถ้าไม่ถึงคือไม่ได้เลย อันนี้ก็เกินไป) ส่วนรายได้จากการออกรายการ พรีเซนเตอร์ หรืออื่นๆ ควรมีส่วนแบ่งที่มากพอควร เพราะบริษัทกินค่าหัวคิวอย่างเดียว แต่เท่าที่เห็นในเกาหลีจะให้ส่วนแบ่งน้อยมากๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะสัญญาตั้งแต่ปีมะโว้นี่แหละ เคยแบ่งยังไงก็ให้เท่านั้น แต่คนดังมากๆ ทำงานกันเยอะ ผลตอบแทนนิดเดียว เป็นใครก็คงท้อน่าดู

3. ค่าใช้จ่าย
เราว่ามีความต่างมากๆ เลย ในไทยส่วนมากบริษัทคือคนที่ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด เพราะมันคือการลงทุนอย่างหนึ่ง ถ้าศิลปินคนนั้นดังก็ดีไป ถ้าไม่ดังก็ขาดทุน มันเป็นธรรมดาของธุรกิจ
แต่ในเกาหลีมักจะใช้คำว่า "ครอบครัวเดียวกัน" ส่วนแบ่งที่ได้ บางคนก็บอกต้องเอาไปช่วยรุ่นน้องที่กำลังรอเดบิวต์ เพราะมีต้นทุนในการฝึกนาน ฟังดูดีนะ แต่เราว่าบริษัทโคตรเอาเปรียบเลย บริษัทเอาส่วนแบ่งมากๆ จากศิลปินคนหนึ่งไปสร้างสินค้า(ศิลปิน)ต่อได้ โดยแทบไม่ต้องลงทุนอะไร จะมีเด็กฝึกสักพันคนก็ยังได้ จะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายแค่ไหนก็ได้ เพราะสัญญาที่เอารัดเอาเปรียบและใช้คำว่า “บุญคุณ” มากดดัน ส่วนตัวศิลปินที่ถูกดันขึ้นมาจนดัง ถูกใช้งานจนคุ้มแสนคุ้ม กลับต้องติดอยู่กับคำว่า “บุญคุณ” ห้ามหือ อือได้อย่างเดียว ให้ทำอะไรก็ต้องทำ ให้เท่าไหร่ก็ต้องเอา ทั้งที่จริงๆ บริษัทก็มองศิลปินพวกนี้เป็นสินค้าเหมือนกัน ถ้าไม่คิดว่าคนพวกนี้ทำเงินได้ก็คงไม่ให้เดบิวต์ แต่จะดังหรือเปล่ามันอีกเรื่องหนึ่ง

สำหรับเราไม่แปลกใจเลยที่จะเห็นศิลปินดาหน้ามาฟ้องเรื่องสัญญา (ดาราที่เราชอบคนหนึ่งก็ฟ้องเหมือนกัน แต่ตกลงเรื่องจำนวนเงินได้ก็จบไป) นึกถึงเราถ้าทำงานแทบตายนอนวันละไม่กี่ชั่วโมง แต่บริษัทไม่ขึ้นเงินเดือน ไม่ให้โอทีเลย เป็นเราจะอยู่ไหม แถมยังมีสัญญาตั้งแต่สมัยทำงานใหม่ๆ ว่าห้ามออก ถ้าออกนี่ชดใช้แทบหมดตัวเลยนะ ทางเดียวที่ทำได้ก็ต้องฟ้องยกเลิกสัญญาเพราะความไม่เป็นธรรมนี่แหละ แล้วส่วนมากก็ชนะคดีซะด้วย แสดงว่าสัญญาก็คงไม่เป็นธรรมจริงๆ แต่ส่วนมากที่ไม่ค่อยออกมา...ให้เดานะ ก็เพราะกลัวอิทธิพลของบริษัทในเกาหลีนี่แหละ ออกมามีสิทธิหมดหนทางในวงการเลยนะ คนที่ฟ้องต้องเป็นคนที่ใจเด็ดพอตัว และคงรู้สึกไม่ไหวสุดๆ แล้วหล่ะ ถึงได้ออกมา

ปล.ทั้งหมดจากการติดตามข่าวและคห.ส่วนตัวล้วนๆ
ปล.2 เวลาเห็นข่าวเด็กพวกนี้ออกมาฟ้อง และสาวไส้สัญญาออกมาให้ดู ได้แต่อนาถใจว่าทำไมวงการเพลงของเกาหลีถึงได้เอาเปรียบกันขนาดนี้ เคยเห็นศิลปินตัวเองเป็นคนบ้างไหมเนี่ย

จากคุณ : anegi

เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 19:25:20