จดหมายถึงดวงดาวจากเจ้าชายน้อย
โซล มีนาคม 2011
ดาวจ๋า
นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอดาว รักของเราจะครบ 3 ปีในเดือนหน้านี้แล้วนะครับ
ตลอด 2 ปี 10 เดือน 18 วัน ดาวสังเกตความเปลี่ยนแปลงของผมบ้างหรือเปล่า?
ผมเติบโตขึ้นบ้างมั้ยในสายตาดาว? ผมเป็น "ผู้ชายที่ดีขึ้น" บ้างมั้ยในหัวใจดาว?
ผมคู่ควรกับดาวบนฟ้าดวงนี้แล้วหรือยัง?
มีคนบอกว่า..ผู้ชายจะยิ่งใหญ่แค่ไหน ขึ้นอยู่กับสายตาของผู้หญิงที่เขารัก
ผู้ชายคนนี้อยากเป็นคนดีเพื่อดาวครับ
ผมอยากให้ดาวมองผมด้วยสายตาชื่นชม
แค่เพียงแว่บเดียว..ผมก็รู้สึกแล้วว่า..ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนผมก็ทนได้
ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนผมก็รับได้ ไม่ว่าจะต้องพยายามแค่ไหนผมก็สู้ได้
ขอเพียงตาคู่นั้นของดาวที่มองผม..เหมือนผมเป็นคนที่คู่ควรกับดาว..
ผมก็จะไม่ขออะไรอื่นอีก
ทุกอย่างในโลกไม่สำคัญ มีแต่ดาวเท่านั้นที่เป็นสิ่งสำคัญในชีวิต
ผมรู้ ว่าผมขอมากเกินไป และยากเกินไป ที่ให้ดาวรอผม
กาลเวลานั้นนานเกินไปที่จะให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องรอผู้ชายนานถึงขนาดนี้
ผมรู้ และผมเข้าใจ
แต่ผมอยากย้ำให้ดาวรู้ว่า...ทำไมผมต้องให้ดาวรอ อย่าจากไปไหน อย่าไปเป็นของใคร
อยู่กับผมตรงนี้ เป็นของผมคนเดียว
ดูเผินๆเหมือนผมเห็นแก่ตัว แต่มันเป็นความเห็นแก่ตัวที่ดาวคงเข้าใจว่าทำไม
เพราะชีวิตดาวขาดผมได้ แต่ชีวิตผมขาดดาวไม่ได้ครับ
ชีวิตผมก่อนหน้านี้ที่จะมาเจอกับดาว เหมือนอยู่บนถนนที่ไม่มีแสงจันทร์
ผมมองไม่เห็นทาง และมองไม่เห็นใคร
จนเห็นดาวสุกสว่าง กะพริบนำทางให้ผมเดินต่อไป
ถ้าขาดดาวเหนือนำทิศ ชีวิตผมจะเดินไปทางไหน? ผมจะออกจากความมืดมนนี้ได้ยังไง?
ผมยังคิดไม่ออกเลยแม้แต่น้อย
ผมรู้..ว่าการเดินจับมือไปกับผมนั้นมันไม่ง่าย มันลำบากมาก
แต่โปรดอย่าปล่อยมือจากผมเลย
โปรดอย่าดับแสงสว่างนำทางของผมเลยนะครับ
เวลาที่ดาวเหนื่อยและท้อ ร้องไห้ออกมาเถอะ ผมจะเช็ดน้ำตาให้คุณเอง
เวลาที่ดาวไม่อยากทน และไม่อยากรอ ผมจะขอร้องคุณจนกว่าคุณจะยอมแพ้
เวลาที่ดาวอยากหนีจากผมไป ผมจะรั้งคุณไว้เอง ไม่ให้หนีผมไปไหนได้
เพราะผมจะไม่ปล่อยคุณไป ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่
ผมเห็นแก่ตัว..
ด้วยเหตุผลที่ดาวต้องทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพราะดาวอยู่ได้ถ้าไม่มีผม แต่ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีดาว
อย่าปล่อยให้ผมหลงทาง
จาก เจ้าชายน้อยของดาว
ปล. ดาวจำได้หรือเปล่า ว่านกกระเรียนพันตัวที่ผมพับให้ดาวจะจบพันวันในวันไหน เราจะได้เริ่มพับเต่ากันไง