ความคิดเห็นที่ 1 Kamen Puang Thao -- Traditional Thai Music -- Arranged by Parteep Supannaroj MA BA LRSM Mueller: Eiger, Symphonic Music (2004) Mueller: Dialogues Cellestes*, for Two Cellos and Orchestra (2009) *Antonio Meneses and Pi-Chin Chien (Cellos) Villaret (Live Concert 2011, Feb 19th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ภาษาอังกฤษข้างบนซึ่งลายตาคุณผู้อ่านไปหมดนั้น เป็นงานที่บรรเลงเป็นทางการในช่วงครึ่งแรกของคอนเสิร์ต ซึ่งผู้เขียนยอมรับตามความรู้สึกของตนเองว่า ผู้เขียนตั้งใจจะกล่าวถึงซิมโฟนีของดวอชาคอันเป็นงานที่บรรเลงในช่วงครึ่งหลังเป็นหลัก แลเกรงว่าตัวเองจะหมดแรงไปกับการเขียนถึงงานของมึลเลอร์ไปเสียก่อนจะไปถึงโลกใหม่ ดังนั้น ผู้เขียนจะกล่าวถึงการบรรเลงงานทั้งสามชิ้นของ TPO อย่างรวดเร็วและจะไม่ปราณีตเท่าใดนัก... TPO และวิลลาเรต์ผู้เป็นวาทยกรกำกับการบรรเลง เริ่มต้นด้วยการบรรเลงเพลง “เขมรพวงเถา” ซึ่งเดิมเป็นทำนองเพลงเก่าสำเนียงเขมร และได้ปรับ แต่งขยาย หรือ ตัดอัตรา โดยศิลปินและครูเพลงแห่งรัตนโกสินทร์หลายท่านหลายสำนวนเรื่อยมา สำหรับในคอนเสิร์ตครั้งนี้ พันตรีประทีป สุพรรณโรจน์ ได้เรียบเรียงและเสริมสีสัน (สำนวนในสูจิบัตร) สำหรับการบรรเลงด้วยวงดุริยางค์ ซึ่งในความทรงจำอันรางเลือนของผู้เขียนจากการรับฟังนั้น ผู้เขียนก็ยังเห็นอยู่เช่นเดิมว่า ให้ความเย็นใจในความไพเราะแบบไทยๆ ได้เป็นอย่างดี ถึงกระนั้น เมื่อผู้เขียนฉุกคิดขึ้นมาถึงคำว่า “แบบไทยๆ” แล้ว ผู้เขียนเห็นทีจะต้องกล่าวถึงเพลงไทยเดิมที่มีการบรรเลงด้วยเครื่องดนตรีในวงดุริยางค์ของชาวตะวันตกไว้สักเล็กน้อย... เพลงไทยเดิมของเรานั้น ไม่มีเพลงไหนของสยาม (ผู้เขียนหมายถึง ลุ่มน้ำเจ้าพระยา, แม่กลอง, ท่าจีน, ป่าสัก, ลพบุรี และสาขา) ที่ประพันธ์ขึ้นมาแล้วมีความเป็นเอกแห่งพื้นถิ่น! เราต้องยอมรับโดยดุษณีว่า ทั้งทำนอง จังหวะ แนวประสาน ล้วนแล้วแต่ได้อิทธิพลมาจากแดนดินถิ่นที่รอบๆ สยามทั้งนั้น พูดให้ลึกซึ้งก็คือ คนในลุ่มน้ำแห่งสยามได้หยิบยืมวัตถุดิบ (และแม้แต่วัตถุสุก) มาจากศิลปินในลุ่มน้ำอื่นที่อพยพหรือตั้งรกรากสัมพันธ์กัน ไม่ว่าจะเป็นพม่า, ลาว, เขมร, ญวน, มอญ, แขก และจีน มาใช้ในเพลงของตนเอง แล้วดัดแปลงแต่งเพิ่มนำไปบรรเลงด้วยวงมโหรีจนกระทั่งถึงวงเครื่องสายกันอย่างเอิกเกริก และเขมรพวงเถา ก็เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่ง ดังนั้น เราจึงไม่แปลกใจที่สำนวนและสำเนียงของดนตรีเขมรได้ปรากฏในเพลงเถาชิ้นนี้ ดังปรากฏนามในชื่อของเพลง... ปัญหาของพวกเราก็คือ คำว่า “แบบไทยๆ” ที่พูดแล้วดูดีมากทั้งผู้พูดและผู้ฟังในสังคมแบบ Fantasy นั้น -- เป็นแบบไทยๆ ในความหมายอย่างไรกัน? คุณผู้อ่านหลายท่าน แม้จะไม่ได้อยู่ในลุ่มน้ำเจ้าพระยา แต่ก็รู้สึกถึง “แบบไทยๆ” ได้ตั้งแต่เยาว์ จริงมั้ย? เพราะกลิ่นอายของความเป็นไทยถูกบ่มเพาะจากสถานีกระจายคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าผ่านเครื่องรับวิทยุออกสู่ลำโพงบนหัวเตียงของพวกเราทุกๆ เช้าตั้งแต่เด็ก ไม่เว้นแม้แต่ในสถานศึกษา แน่ละ Nostalgia ของคุณผู้อ่านและผู้เขียน (ผู้อยู่ไกลถึงลุ่มน้ำวัง) ถูกโปรแกรมไว้แล้วว่า นั่นคือกระแสเสียงแห่งความเป็นไทย! และรู้สึกภาคภูมิใจจนกระทั่งทระนงว่า ความงดงามดังกล่าวเป็นเอกลักษณ์แห่งเอกราชของความเป็นไทย ประหนึ่งว่า พวกเราเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในแว่นแคว้นนี้ ใครจะข่มเหงลอบลักเอาท่วงทำนองดังกล่าวไปใช้มิได้! คุณผู้อ่านรู้สึกอย่างไรบ้าง หากเพลงในลุ่มน้ำเจ้าพระยาของบรรพบุรุษถูกหยิบยืมมาจากเพื่อนๆ ของพวกเราในถิ่นที่รอบๆ ใกล้ๆ แล้วเราหลายคนก็เข้าใจด้วยความใจแคบว่า นี่ละ ความเป็นไทย!! ?? คุณผู้อ่านรู้สึกอย่างไรกับเพลง “เดือนเพ็ญ” หรือ “คิดถึงบ้าน” ที่ว่ากันว่าเป็นทำนองเพลงไทยเดิม ทั้งๆ ที่เพลงนี้มาจากทำนองเก่าของเพลงพม่าที่เราเรียกขานว่าคือเพลง “พม่าเห่” แล้วผู้ประพันธ์เป็นคนไทยชื่อ อัศนี พลจันทร แต่งตอนอยู่ไกลถึงเมืองลาวเพราะคิดถึงบ้าน... เพลงที่มีความเป็นมาถึงสามถิ่นที่ สามภาษา เพลงนี้ เราจะเรียกหาความเป็นไทยจากคีตวลีวรรคตอนไหนดี? เรื่องเศร้าที่สุดก็คือ เพลงที่มีคำซึ่งแสดงเชื้อชาติผู้เป็นเจ้าของปรากฏอยู่ซึ่งได้ถูกนำไปหยิบยืมใช้และดัดแปลงโดยบรรพบุรุษในลุ่มน้ำเจ้าพระยาในอดีต แต่แล้ว วันหนึ่ง เพลงดังกล่าวก็ถูกดัดแปลงซ้ำอีกครั้งเพื่อนำไปใช้ในอนุบทของการดูหมิ่นเหยียดหยามนรชนผู้เป็นลูกหลานของเจ้าของเพลง... อนารยภาพดังกล่าว ปรากฏขึ้นแล้วในประเทศหนึ่งแถบๆ อุษาคเนย์ไปแล้ว... ผู้เขียนได้ใช้พื้นที่กล่าวถึงเขมรพวงเถาและเพลงไทยเดิมในแง่มุมของ “ความเป็นไทย” มาค่อนข้างมาก (ทั้งๆ ที่ได้ออกตัวไว้ว่าจะไปต่ออย่างรวดเร็ว) ก็เพื่อใช้อ้างอิงต่อสำหรับซิมโฟนีจากโลกใหม่ของดวอชาคในแง่มุมของ “ความเป็นอเมริกัน”!! ซึ่งตอนนี้ คุณผู้อ่านอาจจะยังมองภาพไม่ชัดนักว่า จะเกี่ยวกันยังไง (วะ!) :-D เอาเป็นว่า ผู้เขียนบอกว่าเกี่ยวก็เกี่ยว (ก้อย? :-p) สิน๊า... เชื่อใจผู้เขียนหน่อย แต่ตอนนี้ผู้เขียนขอไปทานข้าวก่อนนะครับ สัญญ่าคืนนี้จะเสร็จเรื่องราวของดวอชาคกับซิมโฟนีจากโลกใหม่ของเขาอย่างแน่นอน... ปล. เรื่องของเพลงไทยเดิม, วงมโหรี และ ดนตรีไทยเดิมสำหรับการบรรเลงด้วยเครื่องดนตรีตะวันตก ในแง่มุมบางแง่มุม เป็นเรื่องที่ผู้เขียนใคร่จะนำเสนอแลกเปลี่ยนอยู่อีกมาก หากมีโอกาสแบบไม่มั่วและผู้เขียนยังมีชีวิตอยู่ ผู้เขียนจะหาโอกาสเขียนสักครั้ง... -- หมายเหตุ -- ด้านล่างนี้เป็นเพลงเดือนเพ็ญในแบบบรรเลงขลุ่ยของอาจารย์ธนิสร์ ศรีกลิ่นดี (ขลุ่ยปรับแต่งสเกลเป็นสากลแล้ว) ... จริงๆ แล้ว ผู้เขียนอยากจะลงคลิปที่เป็นเพลงขับร้อง เนื่องจากอยากจะคุณผู้อ่านได้พิจารณาคำร้องอันทรงพลังของครูอัศนี พลจันทร แต่ก็ยังไม่สามารถหาคนที่ร้องได้ดีในความรู้สึกของผู้เขียนได้เลย ผู้เขียนจะร้องเองก๊อกลัวจะโด่งดังกันไปใหญ่ (HA HA) ฟังบรรเลงขลุ่ยของอาจารย์ธนิสร์กันไปก่อนนะครับ... ...นี่คงจะเป็น “คิดถึงบ้าน” ในแบบใกล้ตัวเรากันมากที่สุด... คุณผู้อ่านอาจจะฟังก่อนที่จะไป “Homesick” กันกับดวอชาคต่อไป... Enjoy n~a ^_________________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 21:10:47

ความคิดเห็นที่ 2 Mueller: Eiger, Symphonic Music (2004) Mueller: Dialogues Cellestes*, for Two Cellos and Orchestra (2009) *Antonio Meneses and Pi-Chin Chien (Cellos) Villaret (Live Concert 2011, Feb 19th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ก่อนที่มหาชนใน MACM Hall จะได้ฟังไอเกอร์กับไดอาล็อคเซเลสท์ มึลเลอร์ผู้ประพันธ์ได้ออกมากล่าวแนะนำงานทั้งสองและกล่าวถึงแรงบันดาลใจในการประพันธ์ โดยเนื้อหาสอดคล้องกับ Program-notes ที่บรรยายไว้ในสูจิบัตร ซึ่งเขียนและแปลได้ดีมาก (ผู้ประพันธ์น่าจะเป็นผู้เขียนบรรยายเอง) ผู้เขียนใคร่อยากจะคัดลอกมาแสดงไว้ในที่นี้ด้วยเหมือนกัน คุณผู้อ่านจะได้เสพย์รสคำของการบรรยายคุณภาพของงานดนตรีที่งามสรรพ์ แต่ผู้เขียนยอมรับว่าง่วงและขี้เกียจ (HA HA) เอาเป็นว่า คุณผู้อ่านที่สนใจงานร่วมสมัยสไตล์หลังยุคนวนิยม (ในสูจิบัตรแปลมาจากคำว่า Post-modernism ผู้เขียนชอบมาก จะขอยืมไปใช้ด้วยน๊า) ของมึลเลอร์ น่าจะลองติดต่อวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ของมหิดลสำหรับแผ่นบันทึกเสียง + โปรแกรมโน้ตของคอนเสิร์ตในวันนั้นดู สำหรับในกรณีทั่วไป ผู้เขียนคงให้ความเห็นไว้เพียงว่า งานของผู้ประพันธ์ในยุคร่วมสมัยมีอยู่ดาษดื่นและเข้าถึงได้ง่าย อย่างน้อยก็ตามเว็บไซต์ประเภทยูทูว์บ ง่ายๆ ว่า มีงานประพันธ์ออกมามากมายจากศิลปินแขนงดังกล่าวทั่วทั้งโลกไม่เว้นแต่ละวัน แลมึลเลอร์ก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ชีวิตคนเราสั้นนัก คุณผู้อ่านอาจจะต้องเลือกและคัดสรรกันอยู่ไม่น้อยทีเดียว และด้วยเหตุที่เป็นงานในยุคร่วมสมัย เราอาจจะต้องระลึกไว้ด้วยว่า สำหรับงานนิพนธ์บางชิ้น คุณผู้ฟังอาจจะต้องคิดว่า นี่มันเป็นประดิษฐกรรมทางเสียง (นี่นา) หาใช่ดนตรีเสียเมื่อไหร่กัน แน่ละ รสนิยมก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ต้องประเมินถึง... จากข้อมูล มึลเลอร์อาจจะเป็นผู้ไม่ยึดโยงกับคำสอนทางศาสนาใดๆ (แต่ก็ไม่ได้ประกาศตัวอย่างสุดตรีมเหมือน Bartok) เขาผูกพันอยู่กับธรรมชาติ อย่างน้อย สำหรับไอเกอร์ซึ่งหมายถึงชื่อภูเขาอันยิ่งใหญ่ในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ของเขาที่เขาอยากจะพิชิตก็เป็นมุมมองต่อภูเขาในลักษณาการเช่นเดียวกันกับงาน Alpine Symphony ของ Richard Strauss ซึ่งมึลเลอร์ยอมรับว่าเป็นแรงบันดาลใจสำหรับไอเกอร์ของตน... ถึงกระนั้น สำหรับการบรรเลงของ TPO ผู้เขียนเองก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นไปกับงานไอเกอร์ของมึลเลอร์ยิ่งไปกว่างานที่สะท้อนภาพของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ของดุริยางคศิลปินในอดีตที่มีชื่อเสียงไม่ว่าจะเป็น Beethoven, Smetana, Dvorak, Sibelius, Mussorgsky หรือ Hovhaness นี่เป็นความท้าทายของศิลปินร่วมสมัยที่ต้องสร้างอัตลักษณ์ให้กับงานของตนเมื่อมีคนเสล่อ (เช่นผู้เขียน) นำไปอ้างอิงเปรียบเทียบกับงานขึ้นหิ้งในอดีต แต่แน่นอน มาตรฐานการบรรเลงของ TPO ของวิลลาเรต์ในวันนั้นทำให้เราต้องปรบมือให้กับมึลเลอร์ผู้ประพันธ์อย่างเต็มมือ อย่างน้อย ผู้เขียนก็พบสิ่งที่เรียกว่า Mystical ปรากฏอยู่ในการบรรเลงของวันนั้น ลึกเร้นแทรกซอนอยู่ในกลุ่มเครื่องสายอันครางครวญระคนทึมทึบ! ผู้เขียนอาจจะขอเน้นย้ำไว้ด้วยว่า หากจะอ้างถึงลักษณะงานยุคหลังนวนิยม มึลเลอร์น่าจะมีความได้เปรียบอยู่บ้าง เพราะ Eclectic ในงานของเขาได้มาจากแรงบันดาลใจที่หลากหลายและไม่ยึดติด แน่ละ ในงาน DC ซึ่งระบุความหมายในชื่อของงานว่า เป็นทวิวัจน์ระหว่างเครื่องสายประเภทเชลโลมีความโดดเด่นอยู่ไม่น้อยเมื่อเราพิจารณาจากเนื้อหาในโปรแกรมโน้ตซึ่งมึลเลอร์กล่าวไว้ด้วยคำพรรณนาที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกเชิงวรรณกรรมมาก (ผู้เขียนอาจจะบอกกับมึลเลอร์ว่า เขาน่าจะเป็นนักเขียนได้ในอีกอาชีพหนึ่งเลยทีเดียว!) ความโดดเด่นและได้เปรียบดังกล่าวนั้นก็คือ เขาจำลองทวิวัจน์ระหว่างเชลโลประหนึ่งซึ่งบทพูดอันอัศจรรย์ระหว่างวัฒนธรรมสองวัฒนธรรมซึ่งหมายถึงบราซิลของเมเนสส์ ผู้แนะนำให้มึลเลอร์เขียนงานชิ้นนี้ กับ จีนไต้หวันของปี่ฉินเฉียนภรรยาของมึลเลอร์เอง ทั้งเมเนสส์และปี่ฉินเฉียนคือผู้บรรเลงเชลโลในลักษณะทวิวัจน์ของงานนี้ โดยมึลเลอร์ได้แทนเปียโนในกระบวนสุดท้ายสำหรับสวิตเซอร์แลนด์ของเขา ผู้ซึ่งผนวกรวมหรืออิเคล็กติกวัฒนธรรมต่างถิ่นเหล่านี้ไว้ในสามกระบวนในลักษณาการของดนตรีเชิงพรรณนา นี่เป็นไอเดียของมึลเลอร์... จาก W-P ของ DC สำหรับวันนั้นจากเมเนสส์และปี่ฉินเฉียนร่วมกับ TPO ของวิลลาเรต์ ผู้เขียนต้องกล่าวตรงๆ จากความรู้สึกว่า ปัญหาของเชลโลทั้งของเมเนสส์และปี่ฉินเฉียนสำหรับเย็นวันนั้นคือ ความแห้งและปร่าของเสียงที่กำทอนออกมา ร้ายกว่านั้นคือเสียงเชลโลบางและไม่ก้องสะท้อนสะเทือน (ผู้เขียนหมายถึงเสียงที่ลงลึกบนเวที) นับตั้งแต่การแลกเปลี่ยนทัศนคติผ่านภาษาดนตรีของสองเชลโลในกระบวนแรกแล้วที่ผู้เขียนรู้สึกถึงความขัดกันในเชิงเสียงประสานของเชลโล(ส์) ลักษณะเชิงทวิวัจน์ของเชลโลทั้งสองซึ่งเป็นจุดเด่นในกระบวนแรก ไม่ได้ให้ความรู้สึกเข้มข้นในน้ำเสียงแม้ว่าการแสดงออกของท่าทางจะเป็นเช่นนั้น ซ้ำร้าย ผู้เขียนเผลอหลับไปสองครั้งในระหว่างกระบวนที่ II ซึ่งเป็นกระบวนให้เชลโลบรรเลงเดี่ยวแสดงทำนองเพลงพื้นถิ่นของบราซิลและจีนไต้หวันสลับกัน และในกระบวนสุดท้าย ผู้เขียนมีความรู้สึกอันควรให้ตำหนิ เมื่อผู้เขียนอยากจะให้งานบรรเลงเชิง Chamberic concerto อันอึงอลเคร่งเครียดชิ้นนี้จบลงไปเสียที... ปี่ฉินเฉียนออกมาอองกอร์ปลอบโยนและยกโทษพฤติกรรมอันชวนตำหนิของผู้เขียนด้วยการบรรเลงเดี่ยวเชลโลในเพลงพื้นถิ่นของจีน และงานเพลงร้องร่วมสมัยสั้นๆ ในทำนองติดหูอย่างละชิ้น ด้วยเสียงเชลโลที่หวานอุ่นละมุนหู เรียกเสียงปรบมือจากผู้เขียน, เพื่อนของผู้เขียน และมหาชนในโถงคอนเสิร์ตได้เป็นอย่างดี เพื่อนของผู้เขียนบอกว่า เป็นของหวานตบท้ายหลังของหนัก (HA HA) คุณผู้อ่านไม่ควรเชื่อถือหรือให้ความสลักสำคัญอะไรในเชิงดีหรือไม่ดีกับดนตรีวิจักขณ์ของผู้เขียนหรือใครก็ตามที่อยู่ในเหตุการณ์ W-P หากคุณผู้อ่านไม่ได้อยู่ในที่นั้นด้วย เพราะความดีหรือไม่ดีจะมีขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมีการเปรียบเทียบและผู้วิจักขณ์มี Preferable ของเขาอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งเมื่อเราอนุมานว่านักดนตรีเล่นถูกต้องตามสกอร์ + ผู้ประพันธ์อยู่ในที่นั้นและยอมรับผลงานของผู้บรรเลง + ผู้วิจักขณ์มีประสบการณ์กับดนตรีประเภทนี้มาบ้าง สิ่งที่พอจะกล้อมแกล้มไปได้บ้างก็คือ เหตุผลที่เขาใช้ประกอบการประเมินการบรรเลงซึ่งจริงๆ ก็เบาหวิวไร้น้ำหนักความน่าเชื่อถือ เพราะเผลอหลับไปซะสองทีอย่างนั้น (HA HA) ในรูป -- จากซ้าย -- วิลลาเรต์, ปี่เฉียนฉิน, เมเนสส์ และ มึลเลอร์ ในระหว่างแจกลายเซ็น ^________________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 01:09:44

ความคิดเห็นที่ 3 อืม... ดูท่าจะเป็นแนวฟังยาก ฟังไปเครียดไป อิๆ จากคุณ : <เซ็นเซอร์> เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 20:19:33

ความคิดเห็นที่ 4 Dvorak: Symphony No. 9, in E minor, Op. 95 “From the New World” (1893) เรื่องราวเหตุการณ์ในความคิดเห็นนี้ มีความเป็นส่วนตัวของผู้เขียนอยู่สูง คุณผู้อ่านที่สนใจดนตรีวิจักขณ์อย่างเดียวเพียวๆ ให้ Skip ข้ามไปได้เลยน๊า... 1. ผู้เขียนจำได้ว่า ผู้เขียนซื้องานซีดีบันทึกเสียงงานชิ้นนี้แผ่นแรกในการกำกับของ Otto Klemperer วาทยกรผู้ยิ่งใหญ่ชาวเยอรมัน ผู้กำกับ FTNW ในความหนักหน่วงหนึกแน่นแบบ Traditional Germanic ไปโดยตลอดทั้งสี่กระบวน ผู้เขียนจำได้ว่า นั่นเป็นต้นปี พ.ศ. 2544 และในตอนนั้น ไม่ว่าคุณผู้อ่านจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ผู้เขียนไม่รู้จัก Antonin Dvorak เลยแม้แต่น้อย (แม้กระทั่ง Joseph Haydn ดุริยางคศิลปินอีกท่านบนปกซีดี) แต่ผู้เขียนก็ซื้อมาในราคาเพียง 319 บาท ถึงกระนั้น ความรู้จักดวอชาคของผู้เขียนเกิดขึ้นก็ด้วยความประทับใจในลีลาและท่วงทำนองของการบรรเลงแตรทองเหลืองในต้นกระบวนที่ IV และผู้เขียนตกหลุมรักดวอชาคทันทีก็จากท่วงทำนองดังกล่าว แน่ละ เวลาผู้เขียนคึกๆ ผู้เขียนชอบฮัมทำนองดังกล่าวซ้ำไปซ้ำมาเวลาเดินเทียวไปไหนต่อไหนคนเดียวนับตั้งแต่นั้น ครั้งหนึ่ง น้องสาวของผู้เขียนได้ฟังผู้เขียนร้องฮัมท่วงทำนองดังกล่าวในอาการเมามัน เธอให้ความเห็นว่า เหมือนฉากที่ก็อตซิลลาโผล่ขึ้นจากน้ำมายืนโชว์ตัวอยู่กลางกรุงนิวยอร์ค! จินตนาการของเธอนั้น ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะเนี่ย!! (HA HA) ปีนั้นเอง คุณผู้อ่านคงจำได้ว่าเกิดเหตุการณ์โศกนาฏกรรม 911 ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ผู้เขียนนั่งชมรายงานข่าวในจอทีวีอยู่จนดึกดื่น ในความอ่อนด้อยด้านภาษาอังกฤษของผู้เขียนทำให้ผู้เขียนปิดเสียงจ้อของผู้รายงานข่าว แล้วเดินไปหยิบ FTNW ในการกำกับของเคลมเพอเรอมาเปิดฟังโดยไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อซิมโฟนีเดินทางมาถึงกระบวนที่ II ในลีลาช้า ผู้เขียนมองภาพเหตุการณ์อันฉายซ้ำไปซ้ำมาของตึกแฝดในท่ามกลางเสียงที่มาจากการบรรเลงท่วงทำนองอันละห้อยหดหู่ในกระบวนดังกล่าวด้วยอาการขนลุก เป็นความบังเอิญของผู้เขียน ผู้ซึ่งในขณะนั้นยังไม่ประสีประสาอะไรสักอย่างกับดนตรีประเภทนี้เลย แต่แน่นอนว่า ผู้เขียนรักซิมโฟนีชิ้นนี้มากขึ้นไปอีกนับตั้งแต่นั้น ทุกวันนี้เวลาผู้เขียนนึกถึงภาพเหตุการณ์เก่าๆ ของ 911 ท่วงทำนองของกระบวนนี้ในการกำกับของเคลมเพอเรอจะต้องปรากฏก้องในโสตประสาทขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ทั้งๆ ที่นิวยอร์คของดวอชาคไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเหตุการณ์ในอีกร้อยกว่าปีให้หลังเลย... 2. ผู้เขียนมีเพื่อนร่วมก๊วนกาแฟที่ประมาณว่านานๆ เจอกันทีอยู่สามคนเมื่อรวมผู้เขียนด้วย พวกเราพบกันราวๆ ปีละหน (HA HA) หนหนึ่งเพื่อนของผู้เขียนซึ่งทราบอยู่แล้วว่า ผู้เขียนชอบซิมโฟนีหมายเลขเก้าของดวอชาคมากที่สุด ได้ให้ความเห็นกวนประสาทว่า เขาได้อ่านข้อเขียนของวาทยกรชาวไทยผู้เคยใช้มุกซ้ำอย่างหน้าไม่อายว่าด้วยการหลงทางไปสู่ Carnegie Hall ในคอลัมน์ประจำของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ท่านวาทยกรบอกว่า เขาจะไม่มีวันรับงานการกำกับ FTNW ของดวอชาคอีกเป็นเด็ดขาด เนื่องจากไม่ชอบงานชิ้นนี้ แต่ท่านวาทยกรก็ไม่ได้บอกเหตุผลอะไรในความไม่ชอบ เพื่อนผู้เขียนอำผู้เขียนว่า วาทยกรระดับโลกพูดออกมาอย่างนี้แล้ว ไม่เข้าใจว่าคุณทนอยู่ได้อย่างไรกัน? แล้วเขาก็หัวเราะฮา ฮา ผู้เขียนจำได้ว่า ตอนนั้นผู้เขียนรู้สึกทั้งขำทั้งเคือง ประมาณว่าอยากจะเขียนจดหมายรักไปหาท่านวาทยกรบัดเดี๋ยวนั้น อิอิ ต่อมา เพื่อนผู้เขียนท่านดังกล่าวได้ตั้งข้อสังเกตเพิ่มเติมตามประสาจินตกวีหลงยุคว่า ทำไมเราจึงเรียก FTNW Symphony ในภาษาไทยอย่างเชยๆ ว่า “ซิมโฟนีจากโลกใหม่” ทำไมไม่เรียกให้มันโรแมนติสม์กว่านี้วะ? ถึงตอนนี้ ด้วยความคิดถึงเพื่อน เราขอตั้งชื่อแบบอาร์ทบรรลัยไว้ละกันว่า “มโหรีฝรั่งจากนวภพ” เป็นไงล่ะ เท่มั้ย? (HA HA) 3. ผู้เขียนรู้จักเพื่อนผู้อาวุโสกว่าท่านหนึ่งที่นิยมเก็บสะสมแผ่นเสียงด้วยและไม่ได้เป็นนักดนตรี ผู้เขียนทราบมาจากเพื่อนของผู้เขียนอีกท่านหนึ่งว่า เขาผู้นิยมอยู่ในโลกแอนะลอกท่านนี้สามารถฮัมทำนอง FTNW ได้ตลอดทั้งสี่กระบวนในเวลาราวๆ 40 นาทีโดยไม่ตกหล่น! ผู้เขียนรู้สึกนับถือในความรัก FTNW ของพี่คนดังกล่าวและคิดด้วยความเชื่อมั่นว่า ในโลกนี้น่าจะมีบุคคลที่ไม่ได้เป็นนักดนตรีสามารถฮัมทำนอง FTNW ในลักษณาการดังกล่าวได้หลายต่อหลายท่าน แน่ละ FTNW เอนกอุดมไปด้วยเมโลดิกไลน์สวยๆ มากมายนี่นา แต่น่าจะไม่มีไม่กี่คนที่เจ๋งขนาดเท่าพี่คนนั้น... 4. หลายปีก่อน ผู้เขียนมีโอกาสผ่านตาภาพยนตร์ฝรั่งเรื่องหนึ่ง ผู้เขียนไม่ทราบว่าเรื่องอะไร สิ่งที่ผู้เขียนจำเรื่องราวบางส่วนในภาพยนตร์ดังกล่าวได้อย่างรางเลือนก็มีฉากที่นักแสดงผิวสีคนหนึ่ง ยืนพิงผนังของตึกแห่งหนึ่งในมหานครนิวยอร์ค ตาของเขามองเหม่อไปเบื้องหน้า กล้องที่แสดงความหมายว่าเป็นตาของผู้แสดง ค่อยๆ จับไปยังเหตุการณ์ต่างๆ ที่ปรากฏอยู่ในที่บริเวณแห่งนั้น ลักษณะของภาพบ่งบอกถึงความเจริญ ความน่าเกรงขาม และความเพียบพร้อมของความเป็นมหานคร แต่แล้วฉากก็เปลี่ยนมาเป็นภาพของนักแสดงผิวสีท่านนั้นอย่างช้าๆ เขาแต่งกายซอมซ่อ ท่าทางหนาวเหน็บไปทั้งกาย เนื้อตัวมอมแมม เขามีเพียงแซ็กโซโฟนเก่าๆ อยู่ในมือ ไม่มีใครสนใจเขาเลย ทุกคนต่างทำกิจกรรมที่แสดงตัวตนว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งในสังคมเมืองอันหรูหรา สิ่งที่ผู้เขียนพอจะตีความหมายของฉากอันปรากฏนี้ก็คือ นักแสดงผิวสีผู้มีแซกโซโฟนเป็นอุปกรณ์เลี้ยงชีพรู้สึกว่า ตนเองช่างแปลกแยกเสียเหลือเกินกับสังคมที่ห้อมล้อมเขาอยู่อย่างห่างเหินในขณะนั้น... ฉากที่กล่าวมาทั้งหมด ไม่มีเสียงอะไรเลย นอกเสียจากเสียงบรรเลงเดี่ยวของปี่ Cor Anglais และเสียงจากกระบวนที่ II ของ FTNW คลอเคล้าอยู่กับภาพที่ปรากฏในภาพยนตร์อย่างอ้อยอิ่ง... ผู้เขียนยอมรับโดยดุษณีว่า ฉากในภาพยนตร์เรื่องดังกล่าวได้ตีความกระบวนที่ II ของ FTNW ได้แสนสุดจะวิเศษไปแล้ว นั่นเป็นความงดงามครั้งหนึ่งของฉากที่มาจากความสามารถของผู้กำกับภาพยนตร์ 5. ผู้เขียนมาเข้าใจความหมายในท่วงทำนองของกระบวนที่ II เมื่อสองปีที่แล้วนี่เอง ทั้งๆ ตนเองเคยทำดัดจริตโปรดปรานกระบวนที่ II นี้จนกระทั่งอ้างแบบนกแก้วนกขุนทองไปว่าเป็นกระบวนช้าที่ไพเราะลึกซึ้งมาก่อน... ค่ำคืนหนึ่งของปลายปี 2552 ผู้เขียนเดินเท้าจากหน้าห้างสรรพสินค้าย่านราชประสงค์ไปตามทางเท้าข้างถนนที่ผ่านประตูน้ำ ผ่านแยกมักกะสัน ผ่านซอยรางน้ำ ไปเรื่อยๆ ความแปลกแยกบางอย่างกับสังคมเมืองปรากฏกับผู้เขียนอย่างอธิบายไม่ถูก ผู้เขียนรู้สึกว่าตัวเองโคตรเหงาและสิ้นหวังกับสถานการณ์ที่ผู้เขียนประสบอยู่ในขณะนั้น ในระหว่างเดิน ผู้เขียนไม่มีอะไรไปมากกว่าการฮัมทำนองในกระบวนช้าของ FTNW วนกลับไปกลับมาอย่างนั้นไปด้วยจนกระทั่งเดินไปถึงสามเหลี่ยมดินแดง อย่างน้อยก็เพื่อให้ความหวังกับตัวเองในเวลาอันหดหู่... ผู้เขียนเล่าให้คุณผู้อ่านที่สนใจและไม่ Skip ข้ามมาเสียยืดยาวในเหตุการณ์ตั้งแต่ 1. ถึง 5. ซึ่งเรียงลำดับมาตามวันเวลา ก็เพียงเป็นสิ่งเตือนผู้เขียนอยู่ว่า หากเราฟังเฉพาะดนตรีและมากไปกว่านั้นคือรับรู้ความหมายและรับรู้ถึงเจตนคติของผู้ประพันธ์ผ่านการตีความ งานดนตรีชิ้นนั้นก็คงมีความไพเราะลึกซึ้งเปี่ยมไปด้วยคุณค่าอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากคุณผู้อ่านมี “เรื่องราว” อันผูกพันอยู่กับวันเวลาที่ฟังงานชิ้นนั้นมาด้วยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ผู้เขียนคิดว่า งานดนตรีชิ้นนั้นจะให้อะไรมากกว่าความไพเราะลึกซึ้งซึ่งอ้างถึงกันด้วยของเหลวในโสตประสาทข้างในช่องหูอย่างแน่นอน อย่างน้อย กระบวนช้าของ FTNW น่าจะส่งผลกระทบต่อดวงตามากกว่าโสตประสาทในหู...ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้นคงอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของดวงใจ... ใครอาเจียนยกมือขึ้นนนนนนนน????? (HA HA :-D) ^_________________^ ด้านล่างนี้เป็นคลิปเสียงการบรรเลงกระบวนที่ II -- Largo อันหาฟังได้ยากยิ่งจากการกำกับของ Toscanini กับวง NBC SO ของเขา แม้เสียงจะเป็นโมโนและการบรรเลงอาจจะให้ Musical pulse เร็วไปบ้าง แต่ก็มีความเป็นตำนานและมีความลึกซึ้งลึกล้ำ ผู้เขียนนำมาลงไว้เพราะหาฟังยากมาก... จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 20:56:52

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้เขียนเคยกล่าวถึงอัตลักษณ์ของดนตรีแบบ Dvorakian มาแล้ว (โปรดดู ความคิดเห็นที่ 5 และความคิดเห็นที่ 28 ของ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2010/05/C9263596/C9263596.html ในคลังกระทู้เก่าเป็นหลัก) ซึ่งสำหรับซิมโฟนีของดวอชาคนั้น คุณผู้อ่านอาจจะแบ่งยุคของซิมโฟนีของเขาออกได้เป็นสามยุคใหญ่ๆ คือ ยุคแรกซึ่งหมายถึง Nos. 1 - 4 ยุคกลางคือ Nos. 5 - 6 (+ 7) และยุคหลังคือ Nos. (7+) 8 - 9 ซึ่งเหตุที่เราแบ่งออกมาอย่างนั้นก็เพราะดนตรีของซิมโฟนีในยุคแรกของดวอชาคได้รับอิทธิพลจาก German School ของ Wagner และดนตรีแบบ Symphonic Poems ของ Liszt เป็นอย่างมาก แต่นับตั้งแต่ดวอชาคได้รับการสนับสนุนอย่างออกหน้าออกตาจากบราห์มส์ทำให้ซิมโฟนีในยุคต่อมาคือหมายเลข 5 และ 6 มีอิทธิพลของการประพันธ์ซิมโฟนีในแบบ Viennese School ของกลุ่มสำนักเวียนนาที่หนึ่ง แลถึงแม้ว่าซิมโฟนีหมายเลข 7 จะมีอิทธิพลของซิมโฟนีในบันไดเสียงดีไมเนอร์ของบราห์มส์ทาบทับ แต่เราก็ควรจะตระหนักว่า ซิมโฟนีในยุคสุดท้ายอันเป็นไตรภาคีในหมายเลข 7 ถึง 9 ของดวอชาค เป็นไตรภาคีแห่งซิมโฟนีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตราบเท่าที่ดวอชาคเคยประพันธ์ซิมโฟนีมา... ซิมโฟนีหมายเลข 7 ซึ่งประพันธ์หลังจากที่ตัวดุริยางคศิลปินเพิ่งสูญเสียมารดาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เป็นซิมโฟนีที่บ่งชี้ความมืดมนหม่นหมองตั้งแต่เริ่มต้น ตลอดทั้งสี่กระบวนประหนึ่งซึ่งการพรรณนาความว่าด้วยการเดินทางของชีวิตที่จ่อมจมอยู่ในห้วงเหวแห่งความโศกสลด แม้ความเริงแบบ Slavonic อันปรากฏอยู่บางห้วงตอนจะวาบวับสดใสขึ้นมาอยู่บ้าง แต่บรรยากาศแห่งความมืดมนอนธการก็ครอบงำแลแทรกซอนอยู่ตลอดทั่วทั้งห้วงการเดินทางของดุริยางคลีลา ซึ่งท้ายที่สุดก็เพียงเปล่งประกายแล้ววูบหาย ช่างเป็นซิมโฟนีที่มีความเป็นปรัชญาที่สุดของดวอชาค ซึ่งทุกวันนี้ ผู้เขียนยังไม่สามารถเข้าใจเลยว่า ดวอชาคจะบอกอะไรแก่ผู้ฟัง จินตนิยมของผู้เขียนได้คาดเดาว่า เป็นซิมโฟนีที่ดวอชาคใช้เป็นเครื่องบูชาดวงวิญญาณของมารดาซึ่งขึ้นสู่อ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้า... (ผู้เขียนไม่อยากคำนึงถึงโปรแกรมโน้ตของนักดนตรีวิทยาในห้องสมุดที่กล่าวอ้างถึงเหตุการณ์ใกล้ชิดดวอชาคต่างๆ นานา แต่ช่างห่างเหินจาก Soul-searching ของประสาทหู...) ในขณะที่ซิมโฟนีหมายเลข 8 เป็นซิมโฟนีที่ฉายภาพของหมู่บ้านเล็กๆ ใกล้ป่า Black Forest ที่ดวอชาคโปรดปราน เป็นซิมโฟนีที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งหมู่มวลไพรพฤกษ์และเสียงแห่งวิหคนานาพันธุ์อันคละเคล้าไปด้วยกลิ่นควันไฟในฤดูใบไม้ผลิและความสดใสร่าเริงในแบบ Rural-life กลางทุ่งโล่ง... ด้านสว่างของดวอชาเกียนแต่งแต้มเติมเต็มไปด้วยความเร้าเริงในแบบ Slavonic, ระบัดระบายไปด้วยสีสันของการสอดประสาน กอปรไปด้วยแวริเอชันอันยอกย้อนคมคายแลเจิดจ้า ท่วงทำนองก็สุดแสนจะอ่อนหวานบริสุทธิ์ไร้ซึ่งจริตมารยา ส่วนด้านมืดของดวอชาเกียนก็ลงลึกไปถึงหุบเหว แลกดทับไปด้วยบรรยากาศแห่งความมัวหม่นอันน่าสะพรึง แฝงเร้นไปด้วยลักษณาการโศกสลดหดหู่ ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วแต่เป็นอัตลักษณ์ของดวอชาคในวารวันที่เขาบรรลุฌานทางการประพันธ์ดนตรีประเภทซิมโฟนิกในแบบพื้นถิ่นนิยมของโบฮีเมีย และบรรลุซึ่งพลวัตแห่งดนตรีในสายธารจินตนิยมของยุโรปแล้ว... ผู้เขียนพยายามสรุปความเป็นไปกว้างๆ ของซิมโฟนีสองชิ้นดังกล่าวเพื่อแสดงให้คุณผู้อ่านเห็นเป็นเบื้องต้นว่า ในห้วงเวลาดังกล่าว ดวอชาคก็ได้ถึงกาลแห่งความอิ่มตัวของการประพันธ์ดนตรีประเภทซิมโฟนีไปแล้ว... ^___________________^ - ด้านล่างนี้  - ผู้เขียนขอนำคลิปเสียงการบรรเลงซิมโฟนีหมายเลข 7 ในบันไดเสียงดีไมเนอร์ของดวอชาคในกระบวนจบ จากการกำกับของวาทยกร Bernard Haitink ในปี 1959 อันหาฟังได้ยากยิ่งมากำนัลแด่คุณผู้อ่าน ซึ่งในคลิปได้บ่งชี้ความเป็นปรัชญาและอัจฉริยภาพทางการประพันธ์ของดวอชาค จากวาทยกรผู้เพิ่งเจิดจรัสในวิชาชีพในปี 1959... Enjoy n~a แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 54 04:22:00 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 04:21:09

ความคิดเห็นที่ 6 ดวอชาคเดินทางไปอเมริกาด้วยความไม่คาดฝัน เขามีชื่อเสียงมากขณะนั้น แต่ก็ไม่โปรดที่จะเดินทางย้ายถิ่นที่อยู่ไปไหนไกลๆ และนานๆ แต่ด้วยความอิ่มตัวทางวัตถุดิบอันเอื้อให้เกิดผลผลิตทางดนตรีกรรมเช่นที่แล้วมาและความต้องการรายได้อันอุดม เขาจึงรับคำเชิญของคหบดีหญิงผู้สนับสนุนกิจการดนตรีของดินแดนฝั่งตะวันตกของมหาสมุทรแอตแลนติคให้ไปดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการสถาบันดนตรีแห่งหนึ่งที่เศรษฐินีผู้นั้นเป็นผู้อุปถัมภ์อยู่ (ผู้เขียนขี้เกียจจะไปหาชื่อของสถาบันและการดำรงสถานะอย่างเป็นทางการของสถานที่ดังกล่าว) และที่นั้นเองที่ดวอชาคเริ่มต้นประพันธ์ซิมโฟนีชิ้นใหม่... ก่อนอื่น ผู้เขียนต้องขอทำความเข้าใจกับคุณผู้อ่านก่อนว่า ซิมโฟนีหมายเลข 9 ของดวอชาค หรือที่ผู้เขียนจะเรียกอย่างง่ายและเป็นกันเองว่า FTNW แม้จะเป็นซิมโฟนีที่มีชื่อเสียงมาก หาฟังได้ง่าย และเข้าถึงความไพเราะได้ง่าย แต่สารัตถะอันบ่งชี้ถือความเป็นมาและบทบรรยายว่าด้วยความหมายของซิมโฟนีชิ้นนี้ซึ่งแม้จะมีการตีพิมพ์เผยแพร่มานานกว่าหนึ่งร้อยปีแล้ว แต่กลับยังเป็นที่คลางแคลงสงสัยและมีการโต้เถียงกันแบบเงียบๆ ผ่านตัวหนังสือในโปรแกรมโน้ตหรือตำราทางดนตรีวิทยาเหล่านั้นอย่างคึกคักกันอยู่ เรื่องแปลกประหลาดที่สุดก็คือ บางแห่งยังมีความขัดแย้งกันเองไปคนละทิศละทางอย่างน่าตกใจอยู่ด้วย! ตัวผู้เขียนเอง แม้จะไม่ได้ไขว้เขวไปกับบทบรรยายเหล่านั้น เนื่องจากยังคงมีความสุขอยู่เบื้องหน้ากระแสเสียงจาก FTNW อย่างมั่นคงเช่นเดิม ก็ยังอดที่จะนึกแปลกใจในความขัดแย้งของบทบรรยายในโปรแกรมโน้ตอันมีมาแต่ “ความเห็น” ที่หลากหลายเสียไม่ได้... ผู้เขียนต้องขออ้างอิงความเป็นมาต่างๆ ที่ผู้เขียนพอจะรวบรวมได้เพื่อเป็นสิ่งที่ยืนยันความเห็นของผู้เขียน (ผู้ซึ่งอยู่ไกลจากดินแดนโลกใหม่ในยุคจินตนิยมถึงหนึ่งร้อยกว่าปีและในระยะทางมากกว่าหนึ่งหมื่นไมล์ทะเล) และแน่นอน คุณผู้อ่านไม่ต้องเชื่อ แต่ก็ไม่ควรมองข้ามไปเป็นเด็ดขาด... ประการแรก เราต้องเข้าใจก่อนว่า ดินแดนของโลกใหม่ในยุคนั้นเพิ่งสถาปนาความเป็นรัฐชาติได้เพียงประมาณหนึ่งช่วงอายุคนเท่านั้น และไม่ได้มีหลักฐานอะไรที่จะระบุว่า อเมริกันชนในยุคสมัยสร้างชาติจะมีวัฒนธรรมอะไรที่เป็นเอกลักษณ์และเป็นอัตลักษณ์ของตนเองเลย! พวกเขาสร้างตัวจากวิทยาการสมัยใหม่ภายใต้เสรีภาพและทุนที่มีอยู่เหลือล้นแต่กลับขาดรากเหง้าทางจิตวิญญาณอันหล่อเลี้ยงชีวิต ดังนั้น จึงไม่เป็นที่น่าแปลกใจเลยว่า ผู้คนจากโลกใหม่ในยุคนั้นต่างเดินทางมาเรียนรู้ศิลปะและสุนทรียวิทยาจากงานประเภทจินตนิยมในดินแดนโลกเก่าฝั่งยุโรปกันมากมายแลนำกลับไปสู่แผ่นดินแม่ประหนึ่งสิ่งเลอล้ำซึ่งรสนิยมอันเสริมคุณค่าของพวกเขาในทางจิตวิญญาณแห่งโลกใหม่... แน่ละ พวกเขาหวังว่า ชื่อเสียงและความเป็นเอตทัคคะทางดนตรีพื้นถิ่นของดวอชาคผู้มาเยือนจะเป็นแรงบันดาลใจและสร้างคุณค่าใหม่ให้กับโลกดุริยางคศิลป์ฝั่งนวภพ! ประการต่อมา สถาบันทางดนตรีของดวอชาคเป็นสถาบันที่รวบรวมนักศึกษาหนุ่มเหน้าสาวน้อยที่มาจากท้องถิ่นมากมายหลากหลายรากเหง้า พวกเขามีกันตั้งแต่ชาวอเมริกันผิวสี (Afro-American) ชาวเนโกร ชาวอินเดียนแดง จนกระทั่งถึง ชนผิวขาวชาวชนบท ดวอชาคโปรดปรานกับการพูดคุยแลกเปลี่ยนกันในเรื่องราวของเพลงประเภท Hymn, เพลงที่ร้องในไร่ฝ้าย, เพลงร้องในโบสถ์ของชาวผิวสี แลเพลงลำนำของเด็กเลี้ยงวัว จากนักเรียนของเขา แน่นอนว่า ดวอชาคให้คุณค่ากับ “Songs” จากสายธารมุขปาฐะดังกล่าวนั้นอย่างยิ่งยวด เขาถึงกับให้ความเห็นเชิงแปลกใจว่า ดินแดนแห่งนี้มีทรัพยากรทางดุริยางคทรัพย์มากมาย แต่ไยกลับไม่มีการหลอมรวมทางวัฒนธรรมจนกระทั่งก่อร่างสร้างอัตลักษณ์เฉพาะขึ้นมาใหม่? เห็นทีจะเป็นเขานั่นเอง ที่จะเป็นผู้ที่จะแสดงให้โลกเห็นว่า วัตถุดิบเหล่านั้นสามารถรังสรรค์ขึ้นมาเป็นผลงานดุริยางคศิลป์แห่งอเมริกันชนได้อย่างไร... และประการสุดท้าย ในช่วงเวลาที่ดวอชาคอยู่อย่างสุขสบายใน New York ใกล้ Central park แม้สถานที่ที่เขาอยู่จะมีสิ่งซึ่งเขารักเป็นอันดับสองรองลงจากดนตรีอยู่สองสิ่งคือ นกพิราบ กับ รถไฟ (ทั้งสองสิ่งนี้ปรากฏในรูปของแรงบันดาลใจในงานดุริยางคนิพนธ์ของเขาหลายต่อหลายชิ้น) แต่ความเหงาไม่เคยให้ความปราณีจิตใจแม้จะอยู่ภายในกายที่เป็นสุข... เขามักจะพาครอบครัวไปเยี่ยมหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งของชาวโบฮีเมียพลัดถิ่นในไอโอวาในช่วงฤดูร้อนอยู่เสมอ และที่นั่น ดวอชาคจะเริงใจถึงที่สุดและมีแรงผลักดันทางการประพันธ์ดนตรีถึงที่สุดด้วยเช่นกัน... ทั้งสามประการเป็นสิ่งที่เราตั้งสมมติฐานเป็นเบื้องแรกสำหรับแรงบันดาลใจของดวอชาคสำหรับงานประพันธ์ FTNW ซึ่งถือเป็นดุริยางคนิพนธ์ชิ้นแรกบนดินแดนโลกใหม่ของเขา นั่นคือ สิ่งที่ผู้เขียนยกมาจะต้องปรากฏรูปนามใน FTNW จากการฟังอยู่อย่างแน่ๆ และแน่นอน คุณผู้อ่านอย่าลืมว่า ในเวลาก่อนหน้านั้น ดวอชาคมีอาการจุกเสียดแน่นท้องเนื่องจากความอิ่มตัวในแนวทางจินตนิยมพื้นถิ่นยุโรปมาก่อน และด้วยความเป็นเจ้าแห่งการนฤมิตเมโลดีสวยๆ ของดวอชาค กอปรกับความใจกว้างรับเอาทั้งแนวทางของเสียงประสานอันหนึกหนาแบบวากเนอร์แลแนวทางแบบจารีตของกลุ่มเวียนนาของบราห์มส์ คุณผู้อ่านคิดดูว่า ดวอชาคจะคึกคักสักแค่ไหนเมื่อเขาได้หนทางแห่งดุริยางคนิพนธ์ในแรงบันดาลใจใหม่อันเปรียบประหนึ่งซึ่งยาลดกรดอีโน (เปรียบซะ... HA HA) ซึ่งต่อมาได้ส่งผลให้ FTNW ถือเป็นจุดสูงสุดในชีวิตของการเป็นดุริยางคศิลปินของผู้มาไกลจากดินแดนโบฮีเมียบ้านนอกเช่นดวอชาคเลยทีเดียว! ^_______________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 23:43:47

ความคิดเห็นที่ 7 ถึงกระนั้นก็ดี จากเมโลดิกไลน์อันยวนหูและเสมือนหนึ่งว่า “เป็นที่คุ้นเคย” ของสาธารณะ รวมทั้งบางสำนวนในดุริยางคลีลาอันระลึกถึงได้ง่ายใน FTNW โดยเหล่าอเมริกันชน ส่งผลให้ดวอชาคถูกตั้งคำถามมากมายถึงที่มาของสิ่งที่ปรากฏในแต่ละบรรทัดของสกอร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากบุคคลร่วมสมัยในดินแดนโลกใหม่... ดวอชาคปฏิเสธทุกข้อสงสัยถึงการลอกเลียนหรือการหยิบยืมทำนองในอดีตมาใช้ เขากล่าวด้วยท่าทีเข้มขรึมแต่ก้าวร้าวอยู่ในทีว่า ไร้สาระ และกล่าวเพียงว่า เขาเพียงสิงจิตวิญญาณ (Spirit) ของอเมริกันพื้นเมืองลงไป จนกระทั่งท่วงทำนองและเสียงประสานรวมทั้งดุริยางคลีลาใน FTNW ปรากฏก่อเป็นรูปขึ้นเป็นร่างของ FTNW ในที่สุดแต่เท่านั้น... ยิ่งไปกว่านั้น หากคุณผู้อ่านพิจารณาโปรแกรมโน้ตที่มีการยอมรับกันในปัจจุบัน เราจะเห็นบทบรรยายว่าด้วยความเป็นมาของแต่ละคีตวลีที่มีชื่อเสียงที่ปรากฏในแต่ละกระบวนของ FTNW ที่มีความแตกต่างกันอย่างน้อยสามแหล่ง หนึ่งในนั้น (ผู้เขียนขอตั้งว่าแหล่ง A) มาจากการวิเคราะห์ด้วยความกล้าหาญและสมาร์ทยิ่งของ Leonard Bernstein ในหนังสือ The Infinite Variety of Music โดยสำนักพิมพ์ Amadeus Press ก่อนปี 1962 ซึ่งเบิร์นสไตน์ให้ความเห็นโดยอ้างอิงวิชาการดนตรีวิทยาอันกว้างขวางลึกซึ้งของเขา แต่เบิร์นสไตน์ได้หลีกเลี่ยงที่จะไม่อ้างอิงส่วนที่ว่าด้วยชีวิตส่วนตัวของดวอชาคในอเมริกาที่บางช่วงตอนส่งผลต่อการประพันธ์หลายคีตวลีที่ปรากฏในบางกระบวนด้วย เบิร์นสไตน์เพียงแต่ชี้ถึงรากฐานแลที่มาเชิงดนตรีการจากสกอร์และใช้เหตุผลอันแหลมคมที่จะคัดง้างกับความเชื่อที่ว่า FTNW เป็น “American Symphony” และเป็น “NEW World Symphony” เขาบอกในทำนองว่า FTNW เป็นซิมโฟนีที่ผนวกรวม (Eclectic) ธาตุของโลกเก่ารังสรรค์เข้าด้วยกันเข้ากับความเป็นพื้นเมืองในแต่ละถิ่นที่ของโลกใหม่ และไม่ใช่เป็นซิมโฟนีแบบอเมริกั๊น อเมริกัน ใดๆ ทั้งสิ้น!! :-O ในความเห็นของผู้เขียนในขณะนี้ก็คือ ก็คือ ในบทความ เบิร์นสไตน์ช่างสมาร์ท (ม่วงมาเชียว HA HA) อีกสองแหล่งหลักที่เหลือนี่เองที่น่าสนใจไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน เนื่องจากค่อนข้างขัดกันอันควรแก่การนำมาเปรียบเทียบ... ในแหล่ง B บอกถึงแรงบันดาลใจของดวอชาคที่มีต่อนิยายอันแต่งเป็นเชิงลำนำกวีเรื่อง “The Song of Hiawatha” อันมีชื่อเสียงของ H. W. Longfellow (1807-1882) นักเขียนชาวอเมริกัน ซึ่งเขาเคยอ่านและฝังใจกับเรื่องราวมาตั้งแต่เยาว์เมื่อครั้งอยู่ที่บ้านเกิด จนกระทั่งเมื่อเขามีโอกาสชมอุปรากร (หรือเพลงละคร?) จากนิยายอะวาธาที่อเมริกาจนกระทั่งเริ่มวางโครงร่างอุปรากรของตนเองจากเรื่องดังกล่าว แต่ดวอชาคก็ล้มเลิกความคิดนั้น แล้วในแหล่ง B บอกว่า ดวอชาคได้ใช้แรงบันดาลใจจากบทกวีในไฮอะวาธาอย่างน้อยสองบทไปใช้ในซิมโฟนี FTNW ของเขาแทน โดยบทหนึ่งเป็นท่วงทำนองเดี่ยวคอร์อังแกลในกระบวน Largo และอีกบทหนึ่งเป็นท่สงทำนองในจังหวะเต้นรำในกระบวน Scherzo ถึงกระนั้นก็ตาม ในแหล่ง C แม้จะอ้างถึงประวัติศาสตร์ว่าด้วยความประทับใจในไฮอะวาธาโดยนักเขียนลองเฟลโลของดวอชาค แต่ในโปรแกรมโน้ตของแหล่ง C ได้อิงความรู้สึกของกระบวนช้าในกระบวนลาร์โกเป็นความรู้สึกว่าด้วยการทอดถอนอาลัยในลักษณาการ “คิดถึงบ้าน” ของตัวดุริยางคกวี แลในกระบวนสแกร์โซจึงอ้างอิงในสมารมณ์แบบที่ประสบใน Slavonic Dances, Op. 46 & 72 ทั้ง 16 ชิ้นสำหรับวงดุริยางค์... คุณผู้อ่านจะเห็นว่า แม้เพียงระยะเวลาสั้นๆ เพียงร้อยกว่าปีที่ผ่านมา นักดนตรีวิทยา + นักประวัติศาสตร์ดนตรี + ผู้สันทัดกรณีว่าด้วยงานของดวอชาค ยังมีความเห็นไม่ลงกันในแง่ของการตีความ ซึ่งไม่ว่าความหมายจะเป็นอย่างไรในอรรถะหรือสาระ ไม่ว่าจะเป็นแหล่ง A ที่ว่าด้วยดนตรีวิทยาเชิงเปรียบเทียบของเบิร์นสไตน์ หรือ แหล่ง B ที่ว่าด้วยแรงบันดาลใจจากไฮอะวาธา หรือ แหล่ง C ที่ว่าด้วยความเป็นส่วนตัวของดุริยางคกวีในอารมณ์ของการคิดถึงบ้าน ทุกแหล่งความเห็นล้วนแล้วแต่สมเหตุสมผลในอรรถาธิบายที่พวกเขาอ้างมากันทั้งนั้น แน่ละ ด้วยความที่ดวอชาคเป็นคนเปิดเผยความคิดอ่านอันมีมาแต่ทันทีทันใดต่อคนรอบข้าง ซึ่งเป็นข้อเสียประการหนึ่ง เพราะดวอชาคไม่ได้ยืนยันในท้ายที่สุดว่า แว่บแรกของเขานั้นจริงแท้หรือเพียงฉุกคิดขึ้นมาเปล่าๆ แต่มิได้สานต่ออะไร ในขณะเดียวกันดวอชาคก็มักจะปฏิเสธความเห็นของบุคคลร่วมสมัยที่มีต่อผลงานของเขาในรูปของการพูดตัดบทอยู่เสมอ ดังนั้น FTNW จึงยังเป็นที่คลุมเครืออยู่ในแง่ของ “ความหมายที่ปรากฏ” แต่ความคลุมเครือในความขัดแย้งก็แฝงเร้นเป็นตัวหนังสืออยู่เงียบๆ ในเอกสารอ้างอิงทางดนตรีวิทยา ประหนึ่งให้อิสรภาพแก่พวกเราชาวผู้ฟัง ให้ได้ใช้เสรีภาพทางความนึกคิดโดยอิสระในตลอดทั้งสี่กระบวนของ FTNW ...นี่นับเป็นเสน่ห์แห่งงานซิมโฟนีจากโลกใหม่ในเวิ้งคลื่นแห่งจินตนาการโดยแท้! ^_________________^ จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 03:03:03

ความคิดเห็นที่ 8 ถึงกระนั้นก็ตาม FTNW ยังมีวิบากกรรมว่าด้วยความเห็นของชาวคณะอเมริกันชนผู้มีความจำเป็นเลิศ เมื่อพวกเขาได้ฟัง FTNW ในรอบปฐมทัศน์ คอลัมนิสต์ทางดนตรีของหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของอเมริกาท่านหนึ่งได้ยืนยันว่า คีตวลีหนึ่งที่ปรากฏเป็นทำนองติดหูในกระบวนแรก ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับทำนองในเพลงร่วมสมัยในยุคจินตนิยมเพลงหนึ่งชื่อ Swing Low, Sweet Chariot (1862-73) ซึ่งประพันธ์โดยนักดนตรีชาวผิวสีที่อ้างแรงบันดาลใจจากแม่น้ำแดงทางตอนใต้ของอเมริกาซึ่งทำให้เขาระลึกถึงแม่น้ำจอร์แดนและรถเหาะซึ่งนำ Elijah ขึ้นสู่สรวงสวรรค์ในพระคัมภีร์ของชาวยิว (ผู้เขียนจะเล่าวิกิไปทำไมให้ละเอียดน๊า? HA HA) เอาล่ะ วิบากกรรมดังกล่าว ดวอชาคก็ยักไหล่ไม่ยี่หระเช่นเดิม จนกระทั่งต่อมาพระมหาไถ่นามคุ้นหูว่า เบิร์นสไตน์ ก็ได้จัดการปัดเป่าให้ดวอชาค เขาไม่ลังเลใจที่จะอรรถาธิบายว่า คีตวลีแค่บางห้วงตอนอันคุ้นหูในกระบวนที่ I ก็แค่บันไดเสียงในสเกลเพนทาโทนิคอันเป็นมาตรฐานของดนตรีแอฟริกัน/ อเมริกันทั่วไปเท่านั้น แต่ในงานของดวอชาค ดุริยางคกวีได้ปรับขยายสเกลให้กว้างขึ้นจนกระทั่งเกิดการแปรผันทำนองเป็นอย่างใหม่จากห้าโน้ตเป็นเจ็ดโน้ต (อันมีสีสันเป็น Slavonic folk เสียอีกด้วย!) วิบากกรรมอันดับต่อมา เป็นความเห็นของอเมริกันชนผู้มีความจำในท่วงทำนองเป็นเยี่ยม แต่สับสนในเรื่องของเวลา ว่าด้วยท่วงทำนองอันคุ้นหูจากการเดี่ยวของปี่คอร์อังแกลในกระบวนที่สองอันมีความประพิมพ์ประพายกับทำนองเพลง Goin’ Home อันเป็นเพลงร้องที่โด่งดังในห้วงคริสต์ศตวรรษที่ 19 ซึ่งประพันธ์โดย  W. A. Fisher (1861-1948) อะแฮ่ม ฟิชเชอร์เป็นลูกศิษย์ของดวอชาคคร้าบ!! แลเพลงนี้ออกมาในปี 1922 หลัง FTNW เกือบ 30 ปี ผู้ที่อินกับโกอิงโฮมพยายามออกตัวว่า นี่เป็นเพลงที่สะท้อนจิตวิญญาณของชาวผิวสีและมีความเป็นอเมริกันจ๋า! แต่ต่อมา เบิร์นสไตน์เจ้าเก่าได้แจกแจงว่า เพลงนี้ไม่มีความเป็นอเมริกันเลยสักนิด เราไม่ควรฟูมฟายกับอาการฝังหัวจากเพลงในวิทยุกระจายเสียงและการถูกสะกดจิตจากเพลงประกอบภาพยนตร์! เลนนีกล่าวด้วยซ้ำไปว่า ท่วงทำนองที่มีชื่อเสียงในกระบวนที่สองนี้ สามารถอ้างสเกลได้ว่าเป็นเพนทาโทนิคของแอฟริกัน - อินเดียน หรือ แม้กระทั่งของจีน! เสียด้วยซ้ำไป เขากล่าวไว้ด้วยว่า ‘หากเราจะใส่ “เนื้อหา” ของเชคในท่วงทำนองดังกล่าว เราก็จะได้เพลงเชค แลหากจะใส่เนื้อของจีน เราก็จะได้เพลงจีน!!’ (ผู้เขียนไม่เคยแปลกใจ เพราะผู้เขียนเคยฟังความเห็นของใครคนหนึ่งบอกว่า ท่วงทำนองของกระบวนช้าใน String Quartet No. 12 “American” ของดวอชาคมีความละม้ายคล้ายกับดนตรีจีนมาแล้ว...แลผู้เขียนก็รู้สึกคล้อยตามเป็นที่สุด) สำหรับในกรณีของ FTNW ส่วนตัวผู้เขียนคิดว่า จะด้วยที่มาในทางดนตรีวิทยาอันกว้างขวางในทางทฤษฎีเพียงใด ท้ายที่สุดแล้ว เราควรให้จินตนาการของเราเป็นผู้สะกดจิต! :-) วิบากกรรมสุดท้าย ในกระบวนที่สี่ของ FTNW ยังถูกกล่าวถึงความเป็น Jazzy ของหลายต่อหลายคีตวลีอยู่ด้วย เบิร์นสไตน์อีกนั่นเองที่ได้กล่าวย้อนว่า อเมริกันรู้จักวัฒนธรรมแจซก็ล่วงเข้าสู่ยุค 1920’s แล้ว... ผู้เขียนกล่าวถึงเรื่องราวอันเป็นที่กล่าวถึงกันมากในหมู่คนฟัง (โดยเฉพาะชาวอเมริกันผู้นิยมเพลงร่วมสมัย) สำหรับ FTNW ซึ่งในบางความเห็น บางบทความ ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องบางเรื่องเกินจริง โดยเฉพาะเรื่องของการชอบเทียบเคียงความละม้ายคล้ายคลึงกันของทำนองหรือจังหวะ ซึ่งในที่นี้ผู้เขียนยกตัวอย่างมายังไม่หมด (ขี้เกียจง่ะ) แต่เท่าที่ยกมาก็เป็นที่กล่าวถึงกันมากจนเป็นสิ่งซึ่งกวนใจ บางทีผู้เขียนโปรแกรมโน้ตหรือแม้กระทั่งนักดนตรีวิทยาไม่ใคร่จะใช้จินตนาการหรือ Sense ทางดนตรีของเขาพิจารณาดนตรีประเภทซิมโฟนิก หากจะใช้ก็มักจะอ้างจากแหล่งที่มาของข้อมูลจากคลังความรู้ของเพลงประเภทร่วมสมัยซึ่งมักจะเลื่อนเปื้อนเลอะเทอะ ผู้เขียนเดาว่า เบิร์นสไตน์ในฐานะที่สวมหมวกหลายใบก็อึดอัดอยู่มาก จนกระทั่ง FTNW ที่เขาวิเคราะห์เป็นบทความในหนังสือของเขา มีสำนวนค่อนไปในทางหยิกแกมเหน็บอเมริกันชนผู้เพิ่งสร้างวัฒนธรรมของตัวเองได้เพียงไม่ถึง 200 ปี (ถ้านับถึงยุคของเลนนี) แต่หูไวไปกับวัฒนธรรมประเภทจับผิดอยู่มากทีเดียว... แต่แน่นอน พวกเราชาวผู้ฟังมีแต่ได้กับได้ ตราบเท่าที่เราใจกว้างและรักการค้นคว้าโดยไม่ละทิ้งจินตนาการอันเปี่ยมไปด้วยความกระตือรือล้นของพวกเราไปเสียก่อน ใช่มั้ย? ถึงกระนั้นก็ตาม หวังว่าเลนนีของเราตอนนี้คงไม่ได้ทำลายความคาดหวังและความเป็นไปของจินตนาการของคุณผู้อ่าน (และผู้เขียน) ที่เคยตระหนักว่าด้วยสิ่งซึ่งเราคิดว่าเป็นอเมริกั๊น อเมริกัน ไปแล้วน๊า... (แหะ แหะ) ^__________________^ -- ในคลิป SL, SC -- เหมือน FTNW ในTheme ที่สองในกระบวนที่ I ตรงไหนน๊า :-O จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 04:26:58

ความคิดเห็นที่ 9 I Adagio - Allegro Molto -- ช้าสบายๆ <--> เร็วมาก II Largo -- เนิบช้า III Scherzo (Molto Vivace) -- สแกร์โซ (เร็วยิ่ง อย่างมีชีวิตชีวา) IV Allegro con fuoco – เร็วและลุกลามเช่นไฟ I Adagio - Allegro Molto -- ช้าสบายๆ <--> เร็วมาก ใน กระบวนที่ I ดวอชาคเริ่มต้นกระบวนแรกนี้ด้วยลักษณาการประหนึ่งซึ่งการเปิดฉากในท่ามกลางม่านหมอกควันบางๆ อย่างช้าๆ ของกลุ่มเครื่องสายโทนต่ำ (คุณผู้อ่านที่นิยมงานของดวอชาค อาจจะระลึกถึงมุกของดุริยางคศิลปินในซิมโฟนีหมายเลข 7 และ 8 ในลักษณาการแบบ “เปิดฉาก” ได้อยู่ และในอีกหลายๆ ชิ้นดุริยางคนิพนธ์) แลเมื่อเสียงของเครื่องเป่าฮอร์นดังขึ้นประหนึ่งเสียงสัญญาณของแตรเรือโดยสาร (ผู้เขียนคิดเอาเอง) ดินแดนของโลกใหม่ก็ค่อยๆ เปิดเผยขึ้นด้วยเครื่องลมไม้คลาริเน็ตแลฟลูต จากนั้นเครื่องสาย, กลองทิมปะนีแลเครื่องลมทองเหลืองก็ย้ำทำนองหนักๆ นำพวกเราเข้าสู่เรื่องราวแลความเป็นไปของโลกใหม่ในสายตาของดุริยางคศิลปินบ้านนอก... ทำนองในธีมแรกบรรเลงในลีลาที่รวดเร็วขึ้น หนักหน่วงขึ้น แลรุกเร้าขึ้น แต่แล้วเสียงเครื่องลมไม้ก็นำธีมที่สองให้วงเครื่องสายตามบรรเลงในลักษณาการที่หวือไหวพายพัดแต่นุ่มนวลละมุนละไมประหนึ่งการหวนย้อนกลับไประลึกถึงดนตรีเต้นรำพื้นถิ่นของดินแดนโบฮีเมียโดยมีเครื่องลมไม้แต่งแต้มสีสัน การแปรผันทำนองของทั้งสองธีมต่อมา อันมีธีมแรกที่ให้ท่วงจังหวะที่รุกโรมโหมกระชั้นด้วยเครื่องทองเหลืองอันเร่งเร้าด้วยเครื่องสายกับเครื่องลมไม้ จะสลับการบรรเลงกับธีมที่สองซึ่งอ่อนโยนหวามไหวแต่ก็กระพือตอบโต้เมื่อถึงคราวถูกสะกิดจากโมทีฟสั้นๆ ของธีมแรก การแปรทำนองของทั้งสองธีมในกระบวนนี้ให้ความระทึกกับคุณผู้ฟังอยู่มาก โดยเฉพาะการตามตอบตีโต้ของกองพันเครื่องทองเหลืองแลกองร้อยเครื่องลมไม้ที่มีต่อกองทัพเครื่องสายในทั้งสองธีมโดยเฉพาะธีมแรก เราอาจจะกล่าวได้ว่า FTNW เป็นซิมโฟนีชิ้นหนึ่งที่ใช้เครื่องทองเหลืองถึงใจพระเดชพระคุณตามตำรับวงประเภทแบนด์ (Band) ของอเมริกาซึ่ง Sousa มาโด่งดังในภายหลัง (ผู้เขียนไม่อยากเดาว่า เขาได้อิทธิพลจาก FTNW?) ในกระบวนนี้ผู้เขียนยังชอบเทคนิคการบรรเลงเครื่องสายในลักษณะโยงเสียงต่อเนื่องอันหนักหน่วงตอบโต้กับเครื่องลมทองเหลืองมาก ในระหว่างบรรเลงตลอดทั้งกระบวน ท่วงทำนองอันละม้าย SL, SC จากเครื่องฟลูตนำ จะมีมาให้ได้ยินอยู่ (แต่ผู้เขียนไม่อยากให้ความสำคัญ HA HA) แลกระบวนแรกก็จบลงด้วย Developing ในท้ายที่สุดตามสูตรการประพันธ์ใน Sonata form (ตำราเค้ามาว่ายังงี้ เอาเสียหน่อย :-p) ผู้เขียนพบความเห็นว่าด้วยดนตรีวิทยาเปรียบเทียบจากเบิร์นสไตน์ในกระบวนนี้อย่างคมคาย เขาบอกเราว่า ไม่มีอะไรใหม่ในทางดุริยางคศาสตร์ของกระบวนนี้! อุโฆษกรรมตั้งแต่ต้นของกระบวนก็เป็นสิ่งที่พบเห็นในงานซิมโฟนิกของบราห์มส์เป็นปกติ แม้กระทั่งในธีมแรกที่อ้างอิงกันถึง “Smell” แบบอเมริกันก็พบได้ในงานของ Bach, Mozart หรือ Beethoven เขาบอกว่ามันเป็น European Style อันเป็นของเก่า แม้กระทั่งธีมที่สองอันอ้างอิงถึงความเป็นพื้นถิ่นของเชค เบิร์นสไตน์ก็อ้างถึงเสียงประสานแบบอินเดียนกับสเกลที่ใช้ในดนตรีประเภทโหมดแบบ Aeolian เขายืนยันว่าดนตรีอินเดียนมีสเกลในแบบเดียวกันกับดนตรีอังกฤษยุคแรก ดนตรีชาวกรีกโบราณ แอฟริกัน แม้กระทั่งดนตรีเต้นรำของฝรั่งเศสในยุคกลาง แน่ละ ผู้เขียนก็คิดได้ว่า ดนตรีพื้นถิ่นของเชคก็ไม่น่าจะต่างกันถ้าว่ากันด้วยเรื่องของโหมดหรือสเกลของดนตรีโบราณ ใช่มะ เลนนี (ถามยังงี้ บาปรึเปล่าหว่า :-p) ผู้เขียนยิ้มเผล่เมื่อเบิร์นสไตน์อ้างถึงวากเนอร์ในช่วง Developing ก่อนกระบวนที่ I จบลง แน่ละ ความนินนาทก่อนที่ทั้งวงจะเปล่ง Tutti พร้อมกันให้ความหนาของเสียงประสานในลักษณะ German School จริงๆ และนั่นก็ไม่ใช่อเมริกันนิสม์ในความหมายของดนตรีวิทยาแบบ “แยกส่วน” ในเวลาขณะนั้น... คุณผู้อ่านไม่ต้องสนใจอะไรลึกซึ้งหรือให้ความสำคัญกับข้อเขียนของผู้เขียนมากสำหรับลักษณะการบรรยายของผู้เขียนในที่นี้ หากเมื่อคุณผู้อ่านชอบฟังแบบคิดตามเล่นๆ หรือสนใจดนตรีวิจักขณ์ในลักษณาการวิเคราะห์ขึ้นมาจริงๆ จึงค่อยกลับมาด่าผู้เขียนว่ามั่วในตอนหลังได้ (HA HA) ในที่นี้ ผู้เขียนเพียงแต่อยากจะอ้างอิงเป็นตัวหนังสือไว้อย่างเป็นทางการเท่านั้น... ^_________________^ - ในคลิป - เป็นการบรรเลงของ Karajan กับวง Berlin PO ในยุค 60’s ซึ่งบรรเลงได้ดีที่สุดในสามครั้งของเขา ลองชมท่าทางของวาทยกรผู้ดีท่านนี้ในกระบวนที่ I นี้ดูนะครับ...เอาเพลิน... จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 06:56:43

ความคิดเห็นที่ 10 II Largo -- เนิบช้า ใน กระบวนที่ I ซึ่งเป็นกระบวนช้า ผู้เขียนเลือกใช้คำว่าเนิบช้า นับเป็นกระบวนช้าที่มีชื่อเสียงมากที่สุดกระบวนหนึ่งในโลกดุริยางคศิลป์สำหรับซิมโฟนีเลยทีเดียว (เทียบเท่า Adagio ของ ใน Symphony No. 9 in D minor ของเบโธเฟน กับ Adagietto ของ Symphony No. 5 in C-Sharp minor ของมาห์เลอร์) ความไพเราะลึกซึ้งของท่วงทำนองในแต่ละธีมอย่างน้อย 3 ธีมในกระบวนนี้นั่นเองที่ทำให้ตราตรึงในใจผู้ฟังอยู่ไม่รู้หาย นอกกว่าความงามด้านสีเสียงแล้ว กระบวนช้าของ FTNW ยังเป็นที่สนิทสิเน่หาของคุณผู้ฟังที่ใคร่จะคิดใคร่จะจินตนาการตามติดไปในแต่ละคีตวลีอยู่อีกด้วย... กระบวนที่ II เปิดฉากด้วยเครื่องลมทองเหลือง กลองทิมปะนี และการบรรเลงอย่างผะแผ่วบางเบาของเครื่องสาย จากนั้นปี่คออังแกลจะบรรเลงทำนองของธีมที่หนึ่งอันเปรียบซึ่งการรำพึงรำพันด้วยความโศกาอาดูร ท่วงทำนองให้ความรู้สึกอ้างว้างหงอยเหงา วิเวกวังเวง เสมือนหนึ่งเอกเอกาอยู่ผู้เดียวกลางทุ่งโล่งอันกว้างไกลสุดกู่ ธีมที่หนึ่งอันไพเราะมีชื่อเสียงยิ่งนี้ เรา (หมายถึงผู้เขียน + ผู้ฟังอีกมาก + นักดนตรีวิทยาในกลุ่ม C ของความคิดเห็นที่ 7) ต่างอ้างกันว่า นั่นเป็นประโยคดนตรีที่แทนความคิดถึงถิ่นฐานบ้านช่องของตัวดุริยางคศิลปินชาวเชคผู้จากมาไกล... แลเมื่อกลุ่มเครื่องสายบรรเลงทำนองในธีมที่หนึ่งซ้ำอีกครั้งประหนึ่งส่งสาส์นแห่งการรำพันรำพันของหนุ่มนักเป่าปี่คอร์อังแกลไปยังแผ่นดินแม่ ลำดับต่อมา ปี่คอร์อังแกล เครื่องสาย แลครื่องฮอร์นก็ได้ส่งผ่านคีตวลีของธีมนี้ย้ำๆ สะท้อน (Echoic) ต่อเนื่องเพื่อพาเราเข้าสู่ธีมที่สอง... ฟลูตกับปี่โอโบที่มีเครื่องสายโทนต่ำยกประคองสำนวนดนตรีให้โดดเด่นบรรเลงทำนองในธีมที่สองในลักษณาการเร้าความรู้สึกไห้หวนไปในสายธารแห่งอดีตอันแสนหวาน แล้วทำนองในธีมที่สามซึ่งนำด้วยปี่โอโบอันบรรเลงเสมือนหนึ่งการครุ่นคิดไปในภวังค์แห่งความเพ้อเหงารัญจวนก็ตามมาทันทีพร้อมๆ กับเสียงดีดสายของกลุ่มเครื่องสายโทนต่ำอันเคล้าคลอประหนึ่งซึ่งเสียงเต้นตุบของหัวใจในสภาวการณ์สะทกสะท้อน ทั้งสองธีมมีความไพเราะลึกล้ำมากโดยเฉพาะธีมที่สามซึ่งบรรเลงขยี้ความรู้สึกอันรวดร้าวเปล่าเปลี่ยวอย่างต่อเนื่องด้วยกลุ่มเครื่องสายกลุ่มเล็กๆ ร่วมกับปี่โอโบในลักษณาการ Chamberic อันแฝงไปด้วยความลึกซึ้ง ลึกลับ เร้นหลอนลุกโพลงอยู่ภายใน... ท่วงทำนองที่บรรเลงต่อเนื่องในธีมที่สามอันลึกหลอนละมุนจากกลุ่มเครื่องสายค่อยๆ จบลงอย่างช้าๆ แล้วทำนองสั้นๆ ในจังหวะเร็วกระชั้นอันสดใสในธีมที่สี่นำโดยปี่โอโบและฟลูตซึ่งบรรเลงสลับกับเสียงจากปี่คลาริเน็ตก็แทรกสอดขึ้นมาประหนึ่งแทนเสียงร้องอันร่าเริงของนกน้อย ผู้เขียนคิดว่า นี่เป็นธีมแห่งความหวังอันเจิดจ้าของตัวดุริยางคศิลปิน (อย่าลืมว่า นกเป็นสิ่งที่ดวอชาครักเป็นอันดับสองรองจากดนตรี) ผู้ซึ่งหวนฉุกคิดไปถึงความเกษมหรรษาที่ตนเคยประสบอยู่ในหมู่บ้านใน Vysoka ใกล้ป่าโบฮีเมียนที่จากมา แล้วเสียงประโคมรับจากกลุ่มเครื่องลมทองเหลืองที่ตามติดอย่างกึกก้อง อาจจะเป็นได้ทั้ง Pastoral sound ของถิ่นที่นั้น หรืออาจจะเป็น Alarm sound ของถิ่นที่เป็นปัจจุบันที่กระตุกห้วงคิดตัวดุริยางคศิลปินให้ตื่นขึ้นจากห้วงภวังค์ฝันเพ้อก็ได้... คุณผู้อ่านล่ะครับ คิดเห็นเป็นอย่างไรกันบ้างกับคีตวลีปริศนาในธีม “วิหค” ธีมนี้? เมื่อธีมที่สี่จบลงอย่างผะแผ่วจากการย้ำทำนองของกลุ่มเครื่องสาย ธีมแห่งความเปลี่ยวเหงาธีมที่หนึ่งจะถูกบรรเลงซ้ำสั้นๆ โดยปี่คอร์อังแกลอีกครั้ง แลกลุ่มไวโอลินเพียงไม่กี่ชิ้นจะจำแลงตนเป็นวงเชมเบอร์เล็กๆ บรรเลงธีมที่หนึ่งรับช่วงต่อจากปี่คอร์อังแกลทันที การบรรเลงของกลุ่มไวโอลินในเสียงที่บางเบาจะกรีดเฉือนความรู้สึกเราช้าๆ อย่างเลือดเย็น พวกเขาทำร้ายเราผู้ฟังอย่างนุ่มนวล (Kill me Softly) ด้วยการพักห้วงการเดินทำนองอยู่สองหนสั้นๆ ประหนึ่งแทนการทอดถอนหายใจ หรืออาจจะเป็นแม้กระทั่งหยุดลมหายใจ หรือเป็นแม้กระทั่งหัวใจที่หยุดเต้น! นี่เป็นศิลปะขั้นสูงของดุริยางคศิลปินผู้ประพันธ์ อันปรากฏบีบหัวใจของผู้ฟังจนสั่นสะท้านอึดอัด!! เขาจงใจให้การบรรเลงทำให้สมาธิของผู้ฟังถูกตรึงอยู่กับความงามของความเหงา เมื่อผู้ฟังรู้ตัว มีดเล่มหนึ่งก็ปักคาอยู่ที่ทรวงอกของพวกเราเสียแล้ว... ดวอชาคเรียกกลุ่มเครื่องสายและตามด้วยปี่คอร์อังแกลกลับมาย้ำทำนองเดิมสั้นๆ เพื่อยืนยันว่าคนเหงายังมีชีวิตอยู่ แล้วกลุ่มเครื่องสายก็แปรผันทำนองด้วยการบรรเลงในลักษณาการอันนุ่มนวลเสมือนหนึ่งการปลอบประโลมพวกเราว่า ‘ชีวิตก็เป็นอย่างนี้’ ดุริยางคศิลปินนำความอบอุ่นของเครื่องทรอมโบนและความผะแผ่วจากกลองทิมปะนีบรรเลงเตือนสติความเป็นปัจจุบัน แล้วกลุ่มเครื่องสายก็ตอบรับด้วยคีตวลีอันสั่นรื้นเบาๆ ค่อยๆ ไต่ระดับจากความสูงลงมาอย่างช้าๆ ล่องลอย บางเบา ให้ความเป็นปรัชญลักษณ์ทางดนตรีปิดท้ายกระบวนที่ II ในที่สุด ท่ามกลางน้ำตาของผู้ฟังที่ไหลอาบลงสองแก้มเป็นทางยาว... ............. - คลิปด้านล่างนี้ เป็นกระบวนที่ II จากการบรรเลงของ Berlin PO ที่มี Ferenc Fricsay กำกับในปี 1959 ข้อเสียคือ คลิปแบ่งเป็นสองตอน ลองเปรียบเทียบ Musical-pulse กับทอสกานินีข้างบนดูน๊า   Enjoy จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 23:36:03

ความคิดเห็นที่ 11 แต่ถึงกระนั้นก็ตาม เป็นเวลานานแล้วที่นักดนตรีวิทยากลุ่ม B นำโดยนักวิจารณ์ร่วมสมัยชาวอเมริกันได้บรรยายโดยอ้างอิงหลักฐานทางประวัติศาสตร์และบันทึกของดุริยางคศิลปินว่า คีตวลีในธีมที่หนึ่งของกระบวนนี้ ดวอชาคได้ร่างไว้สำหรับใช้ในโครงการประพันธ์อุปรากรเรื่องไฮอะวาธาซึ่งถูกล้มเลิกไปของเขา และมีความหมายไปตามเรื่องราวความรักระหว่างหนุ่มอินเดียนแดง Hiawatha กับสาวน้อยอินเดียนแดง Minnehaha จากบทกลอนในลำนำ The Song of Hiawatha ของลองเฟลโล นักวิจารณ์บอกว่า ในแต่ละธีมมีความหมายไปตามลำนำในแต่ละบทของ “บทเพลงแห่งไฮอะวาธา” อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นบทที่ไฮอะวาธาเกี้ยวพามินนีฮาฮาไปจนกระทั่งเรื่องราวความรัก ความตาย ความอาลัย และลำนำว่าด้วยบททำนองส่งร่างอันไร้วิญญาณของมินนีฮาฮาใน Funeral theme ซึ่งว่ากันว่าหมายถึงธีมที่สามของกระบวนลาร์โกนี้... ผู้เขียนไม่ขอออกความเห็นวิจารณ์การตีความข้างต้นนี้แต่ประการใด ด้วยเหตุที่ผู้วิจารณ์ให้ความหมายเชิงสัญลักษณ์ดังข้างต้นมีเหตุมีผลในทางประวัติศาสตร์ว่าด้วยความผูกพันของดวอชาคที่มีต่อบทกวีของลองเฟลโล มากเสียยิ่งกว่านั้นก็คือ เป็นเรื่องของที่เกี่ยวพันกับวีรบุรุษของชาวอินเดียนแดง ซึ่งในทางดนตรีวิทยา ดวอชาคก็ให้ความสนใจกับเพลงขับร้องของชนเผ่าอินเดียนอยู่ด้วย แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผู้เขียนเพียงจะตั้งข้อสังเกตไว้เล็กน้อยว่า จินตนาการของผู้ฟังที่ไม่เคยทราบมาก่อนถึงเรื่องราวของไฮอะวาธาแต่ทราบเป็นอย่างดีว่า ดวอชาคคิดถึงบ้าน อาจจะเห็นคล้อยไปตามนักดนตรีวิทยากลุ่ม C ดังที่ผู้เขียนแจกแจงอย่างละเอียดมาแต่ละธีมดังความคิดเห็นข้างต้นนี้เสียมากกว่า... แต่แน่ละ คุณผู้ฟังที่เคยอ่านและอินไปกับบทกวีของลองเฟลโล เห็นทีว่าจะต้องเอนคล้อยจินตนาการไปกับไฮอะวาธากับมินนีฮาฮาอย่างแน่นอนสำหรับ FTNW ในกระบวนที่ II นี้ ซึ่งนี่ก็นับเป็นเสน่ห์ประการหนึ่งของโลกเสรีว่าด้วยการตีความ :-) แน่นอน เราต้องกล่าวว่า เบิร์นสไตน์อีกแล้วที่ไม่เคยให้ความสนใจกับเรื่องส่วนตัวอันลึกซึ้งของดุริยางคศิลปิน เขาแจกแจงแต่ละธีมในกระบวนที่ II นี้อย่างละเอียดในเชิง “ดนตรีวิทยาเปรียบเทียบ” เท่านั้น เลนนีบอกกับพวกเราถึง Eclectic-logy ที่ดวอชาคใช้ในแต่ละธีมสำหรับกระบวนนี้ของเขาไม่ว่าจะเป็น German, French, Scotch หรือแม้แต่ Chinese ในสเกลหลากหลายรูปแบบ และแน่นอนสิ่งที่เบิร์นสไตน์ทำนั้น เขาเพียงไม่ต้องการจะให้เคลมว่า ซิมโฟนีชิ้นนี้เป็น American spirit เท่านั้นเอง... ตั้งแต่แรกเริ่มจนกระทั่งบัดนี้ในความคิดเห็นอันเป็นจินตนาการส่วนตัวผู้เขียนนั้น ผู้เขียนไม่เพียงแต่ชอบอุปมาอุปไมยท่วงทำนองของดนตรีอันไหลเรื่อยไปกับความรู้สึกเท่านั้น แต่ผู้เขียนก็ยังเป็นพวกนึกภาพตามไปด้วย และกระบวนที่ II ของ FTNW ก็เป็นอาหารอันโอชะทางจิตจินตนาของผู้เขียนอยู่เสมอมา เรื่องน่าขันก็คือ ผู้เขียนไม่เคยมีจินตนาการในรายละเอียดซ้ำกันหรือเหมือนกันสักครั้ง แน่ละ ผู้เขียนเพียงจะอวดโอ่ว่า ผู้เขียนมีสต็อคของงานบันทึกจากวาทยกรและวงดุริยางค์อันมากหน้าหลายตาในคลังแสงเท่านั้นเอง (ขอโปรดคุณผู้อ่านที่ทนอ่านมาถึงตรงนี้ อย่าได้หมั่นไส้ผู้เขียนเลยน๊า...) แลด้วยเหตุที่ การเปรียบเทียบทำให้เกิดพลังงานนี่เอง ผู้เขียนจึงได้ความหลากหลายของการตีความตามแต่จินตนาการจะเป็นไปตามกระแสเสียงจากงานบันทึกมากมายอยู่ด้วยเป็นแต่ละๆ งานบันทึก (หรือการแสดงสด) ไป... ในทางความรู้สึก ผู้เขียนจึงไม่สนอกสนใจโปรแกรมโน้ตใดๆ ว่าด้วยวิชาการดนตรีและประวัติศาสตร์! สิ่งที่ผู้เขียนกำลังจะบอกก็คือ ความไพเราะอันเข้าถึงได้ง่าย + ความโปร่งใสของแนวและตำแหน่งเครื่องดนตรี + ประโยคดนตรีอันมีวรรคตอนอันปรากฏในแต่ละธีมของกระบวนที่ II ของ FTNW นี้ ล้วนแล้วแต่ยินดีต้อนรับจินตนาการของผู้ที่รักดนตรีอยู่ทุกท่านอยู่แล้ว ตราบเท่าที่คุณผู้ฟังเปิดใจ นี่เป็นความพิเศษของเจ้าแห่งการนฤมิตเมโลดีสวยๆ นามว่า อันโตนิน ดวอชาค... ท้ายสุด ก่อนที่จะจากลาร์โกไป ผู้เขียนได้ตั้งชื่อในแต่ละธีม 4 ธีมของกระบวนนี้เป็นหลักไว้สนุกๆ เป็นส่วนตัวว่า Lonely theme, Nostalgia theme, Mystic-reverie theme และ Bird theme ซึ่งแต่ละธีมได้ให้ความรู้สึกกว้างๆ ดังที่ตั้งชื่อไว้นั้น แต่รายละเอียดของในแต่ละธีม ผู้เขียนเห็นทีว่า นั่นคงจะเป็นหน้าที่ของจินตนาการอันแปรเปลี่ยนเป็นคราวๆ ไปของเราผู้ฟังเสียแล้วที่จะสั่งการสันดาปและประจุปฏิกิริยาทางเคมี-ไฟฟ้าทางวิญญาณของเราเป็นอย่างไร...แน่ละ ประสบการณ์ก็เป็นสิ่งหนึ่งในสิ่งบอกเหตุ... ^__________________^ - ด้านล่างนี้เป็นสำเนารูปวาดสีน้ำมัน ไฮอะวาธากับมินนีฮาฮาในชื่อ “The Death of Minnehaha” (1892) โดยจินตนาการของจิตรกร William de Leftwich Dodge ผู้เขียนลงไว้เพื่อให้บทความมีความสมบูรณ์ขึ้นเท่านั้น... แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 00:46:20 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:45:48

ความคิดเห็นที่ 12 ผู้เขียนอยากจะขอลงภาพของไฮอะวาธากับมินนีฮาฮาเพิ่มเติม... ชอบอ่ะ :-) Hiawatha and Minnehaha Pleasant was the journey homeward, Through interminable forests, Over meadow, over mountain, Over river, hill and hollow. Short it seemed to Hiawatha, though they journeyed very slowly, Though his pace he checked and slackened To the steps of Laughing Water.   Henry Wadsworth Longfellow "The Song of Hiawatha" ^_______________^ - Hiawatha and Minnehaha (1898) by William Ladd Taylor จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 01:30:55

ความคิดเห็นที่ 13 III Scherzo (Molto Vivace) -- สแกร์โซ (เร็วยิ่ง อย่างมีชีวิตชีวา) กระบวนสแกร์โซกระบวนนี้บรรเลงในลีลาเร็วยิ่งอย่างมีชีวิตชีวา คุณผู้อ่านจะเห็นว่า เป็นธรรมดาอยู่เองที่ซิมโฟนีที่เป็นทายาทของสำนักเวียนนาที่หนึ่งที่อิงแอบอยู่กับเยอรมันของเบโธเฟนจะต้องสำแดงพลังงานการปลดปล่อย “ของ” ในกระบวนนี้ แลด้วยเหตุที่เรามี Schubert ผู้ใกล้ชิดอยู่กับวัฒนธรรมชาวกรุงเวียนนาในร้านกาแฟในเวลากลางวัน และมีบราห์มส์ผู้ใกล้ชิดกับวัฒนธรรมชาวกรุงเวียนนาในร้านเหล้า โรงกินดื่มในเวลากลางคืน (ผู้เขียนอ้างไปอย่างนั้น ตามประสาสนุกกับตัวหนังสือแลอยากจะให้ชูเบิร์ตดูดีขึ้นมาหน่อย จริงๆ ทั้งคู่คงเทียวแสงสีไปทั่วแหละ HA HA) และทั้งคู่ก็ยังชอบออกเดินเล่นตามชานกรุงแลภูเขาในชนบท แน่นอน บราห์มส์ได้อะไรจากชูเบิร์ตไปมาก ในขณะที่ดวอชาคก็ได้อะไรจากบราห์มส์มาเยอะ ด้วยเหตุนี้ ดนตรีเต้นรำในแบบชาวกรุงในรูปแบบ Waltz หรือในแบบบ้านนอกสไตล์ Laendler ของชูเบิร์ต รวมทั้งแวริเอชันในแบบบราห์มส์ที่มีลีลาแลลวดลายผูกพันกับดนตรีพื้นถิ่นยุโรปกลาง จึงส่งอิทธิพลให้กับการปล่อยของในสแกร์โซของดวอชาคอย่างหลีกหนีไม่พ้น... แต่คุณผู้อ่านทราบกันอยู่แล้วว่า ดวอชาคเป็นนายแห่งเมโลดีแลยังผูกพันใกล้ชิดอยู่กับดนตรีแบบ Slavic ของคนพื้นถิ่นโบฮีเมีย แลเขาไม่ลังเลใจที่จะผูกโยงคละเคล้าแนวทางของเขาให้เข้ากับดนตรีแบบ Schubertian และ Brahmsian ด้วยเหตุนี้ ของที่ปล่อยในสแกร์โซของดวอชาคจึงเป็นดนตรีอันกอปรไปด้วยลีลา Slavonic Dances ที่มีสีสันอันเร้าเริงอยู่กับแวริเอชันของบราห์มส์ แลมีลวดลายในแบบชาวกรุงเวียนนาอันเรืองรองพิสุทธิ์ของชูเบิร์ตอยู่เสมอ... สแกร์โซของ FTNW ก็เช่นเดียวกัน แต่ดวอชาคก็ยังเสริมแต่งประดับประดากระบวนด้วยความองอาจจัดจ้าของกลุ่มเครื่องลมทองเหลืองอยู่ด้วย ในสองธีมหลักของสแกร์โซ เราจะเห็นเครื่องลมทองเหลืองในธีมที่หนึ่งผลัดกันประชันขันต่อท้าทายกับเครื่องสายกลุ่มวิโอลาในธีมที่สองที่บรรเลงในลีลา Slavic อย่างเมามัน โดยมีกลุ่มเครื่องลมไม้แลสมาชิกกองร้อยเครื่องสายผู้ทรงเกียรติยุยงส่งเสริมแลเป็นลูกคู่ให้ตั้งแต่เริ่มต้นอย่างสนุก แน่ละ กลองทิมปะนีก็เอากะเขาด้วย! (HA HA) ความงามในกระบวนนี้ของ FTNW อีกประการหนึ่งก็คือ ลีลาของกระบวนที่สลับกันระหว่างความโอ่อ่าหนักหน่วงอันรุกเร้าของธีมที่หนึ่งกับความเย้ายวนโยกย้ายอย่างมีชีวิตชีวาของดนตรีเต้นรำแบบสลาฝิกของธีมที่สอง แลดวอชาคไม่ลืมที่จะให้เครื่องลมไม้บรรเลงเสียงนกร้องเพลงในป่าของชาวพื้นเมืองสลาฟแทรกสอดลงไปในกระบวนด้วย ในกระบวนนี้ เป็นกระบวนที่เบิร์นสไตน์ (อีกแระ HA HA) ชอบมาก เขาสามารถพรรณนาถึงอิทธิพลในแบบเวียนนาของชูเบิร์ตที่มีต่อสแกร์โซของดวอชาค (ผู้เขียนเชื่อว่า ชูเบอเตียนปรากฏอย่างเอิกเกริกในดุริยางคนิพนธ์ยุคโรแมนติคประเภทซิมโฟนีอยู่ทุกดุริยางคนิพนธ์!) และความเป็นอิเคล็กติกของเยอรมันอันปรากฏในเครื่องลมทองเหลืองกับสีสันของดนตรีสลาฝิกจากอัจฉริยภาพของตัวดุริยางคศิลปิน... ก่อนจะจากกันในสแกร์โซ ผู้เขียนควรต้องอ้างถึงโปรแกรมโน้ตที่อ้างอิงโดยกลุ่มนักดนตรีวิทยากลุ่ม B อีกครั้งเพื่อความสมบูรณ์ของบทความ พวกเขาอ้างอิงคำพูด (หรือบันทึก?) ของดวอชาคอีกครั้งว่า ธีมของดนตรีเต้นรำที่ปรากฏในสแกร์โซของ FTNW เป็นฉากที่ว่าด้วยการเต้นรำของชาวอินเดียนแดงเผ่าของไฮอะวาธา ซึ่งได้แรงบันดาลใจมาจากลำนำของบทเพลงแห่งไฮอะวาธาบทที่ชื่อว่า The dance pf Pau-Puk-Keewis ในป่าของชาวอินเดียนแดง... ส่วนตัวผู้เขียนมิได้อินกับบทเพลงแห่งไฮอะวาธาเฉกเช่นตัวดุริยางคศิลปิน แลผู้เขียนไม่ควรจะกระแดะทำเป็นว่าบรรลุธรรมในเรื่องราวของไฮอะวาธา (แม้จะเคยได้รับรู้เนื้อหามาบ้างก็ตาม) ที่ผ่านมา หากผู้เขียนจะตัดสินใจดัดจริต (แฮ่) ไปกับความเริงในสแกร์โซของ FTNW ผู้เขียนก็คงทำเพียงแต่อ้างว่า นี่เป็นการตัดสลับกันไปมาระหว่างโบฮีเมียบ้านเก่ากับอเมริกาบ้านปัจจุบันในระหว่างพำนักของตัวดุริยางคศิลปินเท่านั้น และการตัดกลับไปมา ผู้เขียนไม่ได้เห็นภาพอะไรนอกจากตัวเองมักจะออกท่าออกทางตื้ดและจี๊ดไปด้วยลีลาที่ดวอชาค “ปล่อยของ” ในกระบวนนี้เท่านั้น แน่ละ นี่เป็นกระบวนสแกร์โซนี่นา เค้าอยากให้เราคึกคะนองกัน มัวแต่เอามือลูบคางครุ่นคิดพินิจนึก*อยู่ด้ายยย... เอ้า คักกันเลยเด๊ ฮึบ ฮึบ!! :-D *สำนวน “ครุ่นคิดพินิจนึก” เป็นสำนวนของศาสตราจารย์เจตนา นาควัชระ (ผู้เขียนเห็นท่านใช้เป็นท่านแรก) แลในที่นี้ผู้เขียนเอามาใช้ภายใต้ความเคารพความเป็นครูและความเป็นนายภาษาของท่านอย่างสูง... ^_______________^ ผู้เขียนหาคลิปในยูทูว์บสำหรับสแกร์โซที่พึงใจยากนัก และเห็นว่า Karel Ancerl กับ Czech PO ของเขาในห้วงต้น 1960’s คือตัวอย่างอันเลิศสำหรับสแกร์โซของ FTNW -- เรามาโยกกันน๊า... :-) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 02:48:14

ความคิดเห็นที่ 14 IV Allegro con fuoco -- เร็วและลุกลามเช่นไฟ กระบวนสุดท้ายกระบวนที่ IV ถือเป็นกระบวนที่มีชื่อเสียงมากพอๆ กับกระบวนที่ II สำหรับ FTNW แต่ผู้เขียนเดาว่า ในโมทีฟที่เครื่องเป่าทองเหลืองนำทำนองของกระบวนที่ IV เข้าสู่ความเจิดจ้านั้น เป็นการเปล่งคีตวลีที่มีชื่อเสียงที่สุดใน FTNW อย่างน้อยที่สุด ผู้เขียนเชื่อว่า ใครก็ตามที่โอ่ตัวว่ารักดนตรี หากที่ได้ยินทำนองของคีตวลีดังกล่าวครั้งแรกแล้วไม่ร้อง -ฮ๊า- หรือไม่ออกอาการชื่นชอบแล้ว หากท่านผู้นั้นไม่ใจแข็ง ผู้เขียนก็คิดว่า ทำเป็นหยิ่งแหนๆ (HA HA) กระบวนที่ IV นี้ เราถือได้ว่าเป็นกระบวนแกงโฮะของ FTNW เลยทีเดียว คำว่าแกงโฮะในที่นี้ (แหม น่ากิน HA HA) ผู้เขียนหมายความว่า ดวอชาคได้หยิบท่วงทำนองหรือคีตวลีโดดเด่นที่เป็นองค์นำในกระบวน I, II และ III ในก่อนหน้านี้มาแปรทำนองและแต่งเครื่องทรงผสมผสานใหม่ โดยมีโมทีฟย่อยในทำนองและลีลาต่างๆ ที่มีลักษณะพัฒนา เชื่อมต่อและคล้องเกี่ยวกันอย่างมีพลวัต ซึ่งผู้เขียนหมายความถึงช่วงความความหนักเบาของเสียงอยู่ด้วยในเวลาเดียวกัน... คุณผู้ฟังที่เคยผ่านหูมากับงาน Pictures at an Exhibition (1874) ของ Mussorgsky มาก่อน อาจจะระลึกได้ว่า อินโทรเริ่มต้นของกระบวนนี้สำหรับ FTNW ช่างละม้ายคล้ายทางเดินคอร์ดแบบระรานของกระบวน Baba Yaga’s Hut on Chicken Legs แน่นอน ผู้เขียนก็รู้สึก แลใน Rite of Spring (1911-13) ของ Stravinsky ก็ใช้มุกทางเดินคอร์ดนี้ด้วยเหมือนกัน เราควรกล่าวว่า ทางเดินคอร์ดอันรุกเร้าระรานลักษณะนี้เป็นสมบัติร่วมกันในโลกดุริยางคศิลป์... คีตวลีจากเครื่องลมทองเหลืองที่ประหนึ่งการป่าวประกาศสาส์นแห่งอิสรภาพของดวอชาคนี้ ผู้เขียนยังไม่เคยเห็นการตีความอะไรจากผู้สันทัดกรณีมาก่อน แลผู้เขียนเองเข้าใจว่า ลักษณะดังกล่าวเป็นธรรมชาติของงานซิมโฟนีของดวอชาคและมีความหมายบ่งชี้อยู่ อย่างน้อย ผู้เขียนสามารถกล่าวได้ว่า ลักษณาการป่าวประกาศนี้สามารถพบได้ในตอนเริ่มต้นของกระบวนที่ IV ในงานซิมโฟนีหมายเลข 8 ในบันไดเสียงจีด้วยเหมือนกัน ซึ่งนั่นเป็น Pastoral fanfare แต่สำหรับ FTNW นี้ เรา (ผู้เขียนน่ะ HA HA) จะถือว่าเป็น Freedom fanfare! แน่ละ เงื้อมเงาของบราห์มส์ในคีตวลีต่อมาก็แฝงเข้ามาอีกจนได้ แวริเอชันในลีลาของบราห์มส์เป็นสิ่งที่ดวอชาคหยิบยืมมาปรับใช้อย่างระเริงใจด้วยการประดับประดาสีสันที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาอยู่เสมอ ถึงกระนั้น คุณผู้อ่านจะเห็นเป็นอย่างไร หากเครื่องลมทองเหลืองในกระบวนนี้ ยังยวนเคล้าไปด้วยสีเสียงแบบเยอรมันของวากเนอร์อย่างชัดเจนอยู่ด้วย ซึ่งเป็นอีกครั้งที่เราอาจจะเข้าใจว่าเป็นสไตล์ของ American band แต่นั่นไม่ใช่ แลความโด่งดังของกระบวนนี้ ยังได้ถูกหยิบยืมไปใช้โดยเพลงร่วมสมัยอยู่อีกเช่นกัน จนกระทั่งคนหูดี แต่ความจำเรื่องกาละสั้น มักจะจับพลัดจับผลูตามประสาคนอเมริกันที่อยากจะมีอัตลักษณ์เฉพาะเป็นคนตนเองว่าเป็นสมบัติของอเมริกา... กระบวนนี้ เราต้องกล่าวว่า จิตวิญญาณชาวโบฮีเมียหรือชาวเชคได้แฝงเร้น แทรกซอน ไปตลอดทั่วทั้งกระบวน โดยเฉพาะเมื่อดุริยางคศิลปินแปรผันทำนองซึ่งได้หยิบมาจากสามกระบวนก่อนหน้านี้มาสิงไว้ในกระบวนจบแล้วคลี่คลายขยายออกด้วยอัจฉริยภาพด้านการประสมวงผ่านสีสรรพ์แลลีลาประสานเสียงโดยไม่รู้หยุดหย่อน คุณผู้อ่านจะได้ยินคีตวลีประกาศอิสรภาพในตอนเริ่มกระบวนนี้ ปรากฏอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหลากหลายเฉดตลอดทั้งทั้งกระบวน แล้วดวอชาคก็ยักย้ายโยกโย้ในแต่ละโมทีฟย่อยไปมาในแบบไม่อยากจะจบ ผู้สันทัดกรณี (หนึ่งในนั้นคือเบิร์นสไตน์) บอกว่า ท่านดุริยางคศิลปินรักกระบวนนี้มากจนกระทั่งไม่สามารถตัดใจให้จากไปได้เลย... เบิร์นสไตน์ออกตัวอยู่มากสำหรับเสียงแห่งความเป็นจิตวิญญาณอเมริกันอันปรากฏอยู่ดารดาษในกระบวนนี้ แต่เขาก็ยักไหล่และคิดแทนผู้อ่าน (หรือผู้ฟัง) ว่า อาจจะเป็นเพราะเขาคุ้นชินมาตั้งแต่เยาว์ว่านี่เป็นแบบอเมริกัน มากกว่านั้น เลนนียังซื่อสัตย์พอที่จะเทียบเคียงไลน์เบสของบางคีตวลีกับดนตรีของอเมริกัน (ผู้เขียนอาจจะลงความเห็นย้ำไปด้วยว่า เป็นอเมริกันชาวกรุงนิวยอร์คและชิคาโกที่สร้างวัฒนธรรมดนตรีจากเพลงมุขปาฐะของชาวผิวสี) ซึ่งเลนนีอ้างถึงดนตรีแจซและดนตรีในแบบ Boogie-woogie ซึ่งมีลักษณะของการด้นปรากฏอยู่ แต่เขาก็แค่เพียงตั้งข้อสังเกตและแน่นอน เขาไม่ลืมที่จะเลียนแบบดวอชาคด้วยการกล่าวว่า ไร้สาระ (HA HA) กระบวนจบนี้ ดวอชาคมิได้ไต่ขึ้นไปสู่ Triumphal peak เฉกเช่นซิมโฟนีในยุคอ้างอิงกุญแจเสียงเช่นซิมโฟนีอื่นๆ จริงอยู่ที่มีลักษณาการดังกล่าวปรากฏอยู่ก่อนที่จะจบลง แต่อย่างที่เราได้ทราบกันแล้วว่า เขารักกระบวนจบนี้มาก รักจนไม่อยากจะตัดใจจากไป... เขาย้ำจังหวะหนักซ้ำๆ เหมือนว่าจะจบ แล้วจงใจปล่อยให้ฮอร์นดึงเสียงลากโน้ตยาวให้ลอยเลือนหายไปเสมือนหนึ่งยังค้างคาหน้าที่อยู่...นี่แหละครับ บทอวสานของซิมโฟนีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตการเป็นดุริยางคศิลปินของดวอชาค... สำหรับผู้เขียนแล้ว ในการฟังทุกๆ ครั้งของผู้เขียน ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่ผู้เขียนไม่ใจเต้นอย่างรุนแรงเมื่อถึงตอนที่กระบวนนี้ใกล้จะจบ ยิ่งคีตวลีแห่งอิสรภาพย้ำทำนองถี่ขึ้น ผู้เขียนยิ่งรู้สึกว่าความดันเลือดของตนสูงขึ้นตามและหายใจไม่ทั่วท้อง อาการดังกล่าวนี้เป็นทุกครั้งในการฟัง FTNW ในกระบวนปิด... ...เป็นความสุขแสนอันวิเศษในความทรมานของผู้เขียนอยู่เสมอ... --------------------------------------------------------------------------------- *** ผู้เขียนขอจบดนตรีวิจักขณ์สำหรับ FTNW ลง ณ บัดนี้ *** ^_________________^ - คลิปเสียงด้านล่างเป็นการบรรเลงกระบวนจบโดย Czech PO จากการกำกับของ Vaclav Neumann ในยุค 80's -- นอยมานน์เป็นผู้สันทัดกรณีดนตรีของเชคท่านหนึ่ง... แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 04:55:49 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 04:54:06

ความคิดเห็นที่ 15 Dvorak: Symphony No. 9, in E minor, Op. 95 “From the New World” (1893) Villaret (Live Concert 2011, Feb 19th)/ Thailand PO/ MACM Hall, College of Music, Mahidol University, Salaya, Nakhonpathom, Thailand ผู้เขียนชักง่วง... ผู้เขียนพบว่า วิลลาเรต์กับ TPO ในวันนั้นเป็นวงที่ให้เนื้อเสียงที่แน่นและหนา นั่นคือ เราสามารถคาดหวัง Dramatic ในวงที่ให้เสียงในลักษณะนี้ได้อย่างแน่นอน... ผู้เขียนเคยชมวิลลาเรต์และเผลอกล่าวกับสาวน้อยท่านหนึ่ง... ผู้เขียนพบเธอมาชม La Mer ของ Debussy ในปีที่แล้ว ในตอนนั้นวิลลาเรต์ทำหน้าที่เป็นวาทยกร ผู้เขียนบอกเธอว่า วิลลาเรต์วันนั้นกำกับไดนามิกส์ (แปลว่า ความสามารถในการบรรเลงเสียงเบาสุดไปสู่เสียงดังสุดได้ในทุกช่วงความถี่ดังใจนึก) ของวง TPO สำหรับลาแมร์ได้สามารถจริง... เธอผู้ชื่นชอบ Hans Zimmer เป็นนักประพันธ์ในดวงใจบอกกับผู้เขียนด้วยอาการเอียงอายว่า อ่า ดิฉันชอบกุดนี (เธอหมายถึง Gudni A, Emilsson) มากกว่าค่ะ! (HA HA :-|) แน่ละ ผู้เขียนอยากจะให้เธอมาชมวิลลาเรต์ในวันเสาร์ที่ 19 กุมภาพันธ์ แล้วผู้เขียนจะบอกกับเธอว่า วิลลาเรต์ในวันนี้ทำผมอกหักเสียแล้ว ผมจะทำยังไงดี?? อิอิ ผู้เขียนแม้จะเคยพบข้อบกพร่องของการควบคุมพลวัตของเสียงในวง และ Tonal-balanced จากวิลลาเรต์มาบ้าง แต่ที่ผ่านมาก็เป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่สะดุดอะไรในการฟัง แต่สำหรับ FTNW วิลลาเรต์ช่างทำกับผู้เขียนได้... ตั้งแต่กระบวนแรก เสียงแตรลมของเรือโดยสารโดยผู้ปฏิบัติฮอร์นในวงคนที่สี่ทำให้ผู้เขียนเกรงว่าลางสังหรณ์ของผู้เขียนจะเป็นจริง เมื่อผู้เขียนพบว่า ปลายเสียงหรือ Tone quality ห้วนและไม่ทอดเสียงลงอย่างที่ควรจะเป็น ผู้เขียนอาจจะรู้สึกไปเองว่า ท่านวาทยกรดูเนือย ไม่ละเอียด ไม่เน้น แลไม่เข้มข้นกับนักดนตรีในวงสักเท่าใดนัก เขาไม่พิถีพิถันเหมือนเช่นที่ผู้เขียนเคยประสบมา... แน่นอน เครื่องลมทองเหลืองในทุกกลุ่มดูจะเสียงแตก ไม่กลมกลืน หากเสียงที่ดังก็ดังในลักษณะการตะเบ็ง ไม่มีพลังหรือโมเมนตัมท้าทายกลุ่มเครื่องสาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกระบวนสแกร์โซซึ่งมีปัญหาเรื่องช่องไฟของแต่ละคีตวลีอยู่มากทีเดียว ผู้เขียนพบว่า กลุ่มเครื่องสายวิโอลาสำหรับธีมที่สองของกระบวนนี้ มีการบรรเลงที่ไม่กลมกลืนกันกับเครื่องลมไม้หรือกลุ่มเสียงกลุ่มอื่นในธีมที่หนึ่งของกระบวนสแกร์โซดังกล่าว ความขัดกันทำให้ผู้เขียนอึดอัดอยู่มาก เพราะกระบวนนี้ ทั้งสองธีมจะสลับกันปล่อยของ แต่ของที่ปล่อยมันไม่ทำให้ผู้ฟังเต็มตื้นติดตามได้อย่างที่ควรจะเป็น มิพักต้องกล่าวถึงความละเอียดละออ เพราะวิลลาเรต์ดูจะเนือยและปล่อยปละปัญหาดังกล่าวมาตั้งแต่ครั้งกระบวนแรกแล้ว และทุกกระบวน การทอดเสียงจากเครื่องลมทองเหลืองทุกกลุ่มดูจะห้วนและให้ฮาร์มอนิกฟังไม่สบายหู... ถึงกระนั้นก็ตาม กระบวนช้าในกระบวนที่ II กลับเป็นสิ่งที่ TPO ของวิลลาเรต์ทำได้ดี ผู้เขียนชอบความสงัดของการบรรเลงหลังธีมที่สี่ ซึ่งหมายถึงการย้อนธีมที่หนึ่งกลับมาบรรเลงอีกครั้งมาก ผู้เขียนได้เห็นหัวหน้าวง (คุณสิทธิชัย เพ็งเจริญ) และเหล่านักไวโอลินจำนวนหนึ่งบรรเลงธีมดังกล่าวในลักษณาการ Meditative ตรึงความรู้สึกของผู้เขียนอยู่มาก (หากผู้เขียนไม่เกรงใจเพื่อนที่นั่งข้างๆ ซึ่งอาจจะเข้าใจผิดว่าผู้เขียนอาจจะเป็น Purple guy ผู้เขียนเห็นจะต้องใช้มือเย็นๆ ของผู้เขียนจับมือของเขาเพื่อแบ่งปันความรู้สึก ซึ่งหากเป็น Someone แล้ว ผู้เขียนจะต้องทำอย่างนั้น...... เอ้า ตื่นซะที! HA HA) นั่นเป็นความประทับใจหนึ่งที่ผู้เขียนได้จากสมาชิกของ TPO นักดนตรีผู้เป่าปี่คอร์อังแกลหรือ English Horn เดี่ยวสำหรับกระบวนที่ II ในวันนั้นเป็นเด็กหนุ่ม เขาชื่อคุณสิทธิโชค ศิริโสดา ผู้เขียนพบว่า เขาเป่าได้ดีและให้เนื้อเสียงที่อิ่มและเรื่อยไหลตามที่วิลลาเรต์คิด (ถ้าเราดูท่าทางท่านวาทยกร) แต่ถึงกระนั้น ผู้เขียนได้คุยกับท่านนักดนตรีท่านหนึ่งในวง TPO ซึ่งผู้เขียนไปตีซี้กับเธอไปว่า ผู้เขียนอาจจะอยากได้ความเป็นวรรคเป็นตอน ซึ่งผู้เขียนหมายความถึงการควบคุมจังหวะการหายใจที่ได้ดั่งใจผู้เขียนซึ่งเคยฟังงานชิ้นนี้จากวงอื่นๆ มาก่อน และอยากได้อารมณ์เปล่าเปลี่ยวจากเสียงแบบที่แห้งกว่านี้ ซึ่งความเลื่อนไหลของคุณสิทธิโชคทำให้จังหวะวรรคตอนเชิงครุ่นคิด หรือแม้กระทั่งเชิงกวีหายไป แน่ละ ผู้เขียนใช้อัตตวิสัยตัดสินไปว่า ถ้าเสียงจากปี่คอร์อังแกลในธีมที่หนึ่งของกระบวนนี้ให้ความรู้สึก Naive แลยังไร้เดียงสาในแบบที่เป็นธรรมชาติด้วยตัวเองอยู่ด้วย ผู้เขียนคงให้ความเห็นไปโดยไม่อายเลยว่า นักเป่าคอร์อังแกล (และท่านวาทยกร) ท่านนั้น บรรลุธรรม! (ตอนนี้ อาจจะบรรลุฌาน :-) แฮ่!) แน่นอน  ผู้เขียนยืนปรบมือให้กับ Dramatic + Electrifying ที่ได้จาก FTNW ของ TPO อย่างเต็มใจ โดยเฉพาะจากมวลและโมเมนตัมที่ปรากฏในกระบวนปิดท้าย ผู้เขียนอาจจะพบความบกพร่องมากมายจากความเพี้ยนพร่าที่ปรากฏในการบรรเลงของแต่ละกลุ่มอยู่บ้าง + ผู้เขียนอาจจะนึกสงสัยในความละเอียดพิถีพิถันที่ขาดหายไปของวิลลาเรต์อยู่มาก + ผู้เขียนอาจจะไม่สบายใจกับโทนควอลิตีสำหรับปลายเสียงของเครื่องลมทองเหลืองอยู่หน่อย แต่การได้เข้ามาชมวงดนตรีที่ประเทศไทยฝากความหวังไว้มาก (ผู้เขียนไม่ใช่เป็นคนประเภทรักชาติ รักแผ่นดิน และไม่ใช่คนดี ที่กล่าวไปก็ด้วยบทบาทที่เป็นจริงของพวกท่าน) และเป็นวงดนตรีที่ช่วยปลอบโยนชะโลมใจของผู้เขียนมานับปี บรรเลงซิมโฟนีที่ผู้เขียนรักเป็นที่สุดในบรรยากาศสดๆ นั้น แม้ท่านจะบรรเลงเพียงแค่กระบวนเดียว (ขอกระบวนที่ II นะ HA HA) ผู้เขียนก็เต็มใจที่จะยืนปรบมืออวยเกียรติให้อยู่แล้ว... หมายเหตุนอกเรื่องมากๆๆๆๆ -- ความเห็นของผู้เขียนว่าด้วยการใช้คำว่า “ให้เกียรติ” นั้นช่างน่าละอายสำหรับผู้ใช้! ผู้ที่ใช้คำว่าให้เกียรติกับผู้อื่นนั้นเป็นใครมาจากไหนจึงกล้าที่จะประเมินตนเองว่าดีพอที่จะให้เกียรติแก่บุคคลที่ตนจะให้เกียรติด้วย? เกียรตินั้นสถิตอยู่กับเขาอยู่แล้ว แลบางทีมีมากพอๆ กับศักดิ์ศรีของเขา บางทีอาจจะมีมากกว่าคุณอีก คุณไม่ต้องไปให้เขาหรอก เขาไม่ได้ต้องการ หากสิ่งที่ว่าด้วยเกียรตินั้น ถ้าเป็นบุคคลทั่วไปก็คือ “ยอมรับในเกียรติ” ของเขา ก็พอ ไม่ต้องไปเสนอหน้า “ให้เกียรติ” เขา หรือ อาจจะเป็นไปในลักษณะอวยเกียรติ (ซึ่งเขามีของเขาอยู่แล้ว) หรือยอเกียรติ/ เกริกเกียรติ เพื่อทำให้เกียรติของเขาชัดขึ้นด้วยมหาชน ส่วนคำว่า “ให้เกียรติ” มีได้กรณีเดียว ตัวอย่างเช่น ท่านผู้นี้ได้ “ให้เกียรติ” มาเป็นประธานในพิธี เช่นนี้ เป็นต้น นั่นคือ เกียรติท่านผู้นี้มีมากพอที่จะให้ผู้ที่ขอให้ท่านมาเป็นประธานในพิธี... ^______________^ - คลิปด้านล่าง มีส่วนหนึ่งของการแสดงในวันนั้น โปรดทัศนา... แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 06:43:27 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 06:39:46

ความคิดเห็นที่ 16 Dvorak: Symphony No. 9, in E minor, Op. 95 “From the New World” (1893) -- Discography 1. Albert (1961)/ Munich PO/ Universal France Accord Collection Festival *with Serenade for String Op. 22 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:15:34

ความคิดเห็นที่ 17 2. Alsop (2007)/ Baltimore SO/ Naxos *with Symphonic Variations จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:16:16

ความคิดเห็นที่ 18 3. Ancerl (Live in Ascona 1958 Mono)/ Czech PO/ Aura *with SQ No. 12 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:17:00

ความคิดเห็นที่ 19 4. Ancerl (1961)/ Czech PO/ Supraphon Japan Denon Crest1000 *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:17:55

ความคิดเห็นที่ 20 5. Ancerl (1963 Mono)/ Czech PO/ Orfeo *with VC จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:18:35

ความคิดเห็นที่ 21 6. Anguelov (2001)/ Slovak Radio SO/ Oehms (Complete 5CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:19:13

ความคิดเห็นที่ 22 7. Barbirolli (1958)/ Halle O/ Disky Royal Classics (3CDs) * with Nos. 7 & 8 etc. จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:19:57

ความคิดเห็นที่ 23 8. Batiz (1988)/ London PO/ ASV Quicksilva *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:20:45

ความคิดเห็นที่ 24 9. Belohlavek (1989)/ Czech PO/ Supraphon (The Best of Czech Classics 3CDs) *with Slavonic Dances & Smetana: Ma Vlast จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:21:37

ความคิดเห็นที่ 25 10. Bernstein (1953 Mono)/ New York Stadium SO/ Andromeda (3CDs) *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:22:24

ความคิดเห็นที่ 26 11. Bernstein (1962)/ New York PO/ Sony Bernstein Century *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:23:05

ความคิดเห็นที่ 27 12. Bernstein (1986)/ Israel PO/ DG *with Slavonic Dances Nos. 1, 3 & 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:23:44

ความคิดเห็นที่ 28 13. Bostock (1996)/ Carlsbad SO/ Menbran Quadromania “The Bohemian Masters” (4CDs) *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:24:40

ความคิดเห็นที่ 29 14. Celibidache (Live 1985)/ Munich PO/ Memories (2CDs) *with Cello C จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:25:14

ความคิดเห็นที่ 30 15. Davis, Sir Andrew (1979)/ Philharmonia O of London/ RCA Complete Collections (Complete 7CDs) *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:25:54

ความคิดเห็นที่ 31 16. Davis, Sir Colin (1977)/ (Royal) Concertgebouw O/ Philips Duo * with Nos. 7 & 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:26:34

ความคิดเห็นที่ 32 17. Davis, Sir Colin (Live 1999)/ London SO/ LSO Live (3CDs) *with Nos. 6 - 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:27:28

ความคิดเห็นที่ 33 18. Dohnanyi (1984)/ Cleveland O/ Decca Double Decca (2CDs) * with Nos. 7 & 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:28:01

ความคิดเห็นที่ 34 19. Dorati (1959)/ (Royal) Concertgebouw O/ Philips Australian Eloquence *with Cello C จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:28:45

ความคิดเห็นที่ 35 20. Dorati (1966)/ New Philharmonia O/ Decca Phase 4 Stereo *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:29:23

ความคิดเห็นที่ 36 21. Eschenbach (1990)/ Houston S (The)/ Virgin the Classics *with Tchaikovsky: Francesca da Rimini จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:30:04

ความคิดเห็นที่ 37 22. Fischer, Ivan (2000)/ Budapest Festival O/ Philips *with No. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:30:48

ความคิดเห็นที่ 38 23. Fricsay (1959)/ Berlin PO/ DG The Originals *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:31:20

ความคิดเห็นที่ 39 24. Giulini (1961)/ Philharmonia O of London/ EMI Double forte (2CDs) *with Nos. 7 & 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:31:57

ความคิดเห็นที่ 40 25. Giulini (1977)/ Chicago SO/ DG Galleria *with Schubert: Sym. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:32:28

ความคิดเห็นที่ 41 26. Golschmann (1959)/ Vienna State Opera O/ Vanguard (2CDs) *with VC & Slavonic Dances จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:33:09

ความคิดเห็นที่ 42 27. Gunzenhauser (1989)/ Slovak PO/ Naxos *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:33:41

ความคิดเห็นที่ 43 28. Harnoncourt (1999)/ Royal Concertgebouw O/ Teldec *with The Water Goblin จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:34:27

ความคิดเห็นที่ 44 29. Hollreiser (1958)/ Bamberg SO/ VOX SPJ “Dvorak - The Greatest Hits” (2CDs) *with Cello C etc. จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:35:25

ความคิดเห็นที่ 45 30. Horenstein (1952 Mono)/ Vienna SO/ VOX *with Janacek: Sinfonietta จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:36:18

ความคิดเห็นที่ 46 31. Jansons (1988)/ Oslo PO/ Brilliant (Licensed from EMI) (3CDs) *with Nos. 5, 7 & 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:36:50

ความคิดเห็นที่ 47 32. Jansons (Live 2003)/ Royal Concertgebouw O/ RCO Live (SACD) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:37:14

ความคิดเห็นที่ 48 33. Jarvi, Neeme (1986)/ Royal Scottish National O/ Chandos (Complete 6CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:37:42

ความคิดเห็นที่ 49 34. Jarvi, Paavo (1993)/ Royal PO/ Menbran Quadromania (4CDs) *with Sym.8, Slavonic Dances, American SQ etc. จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:38:19

ความคิดเห็นที่ 50 35. Jarvi, Paavo (2005)/ Cincinnati SO/ Telarc *with Martinu: Sym. No. 2 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:38:50

ความคิดเห็นที่ 51 36. Joo (1985)/ Amsterdam PO/ Arts จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:39:14

ความคิดเห็นที่ 52 37. Karajan (1964)/ Berlin PO/ DG Galleria *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:39:46

ความคิดเห็นที่ 53 38. Karajan (1977)/ Berlin PO/ EMI The Karajan Collections * with No. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:40:30

ความคิดเห็นที่ 54 39. Karajan (Live 1985)/ Vienna PO/ DG Karajan Gold จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:40:55

ความคิดเห็นที่ 55 40. Keilberth (Live 1961)/ Bamberg SO/ Teldec Japan *with Smetana: Vltava & Etc. จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:41:30

ความคิดเห็นที่ 56 41. Kempe (1958)/ Berlin PO/ Disky Royal Long Players (2CDs) *with Berlioz: Symphonie Fantastique & Rimsky-Korsakov: Scheherazade จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:42:20

ความคิดเห็นที่ 57 42. Kempe (1962)/ Royal PO/ Scribendum *with Strauss: Don Juan & Respighi: Pine of Rome จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:42:45

ความคิดเห็นที่ 58 43. Kempe (1972)/ Zurich Tonhalle O/ Scribendum *with Beethoven: Symphony No. 5 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:43:26

ความคิดเห็นที่ 59 44. Kempe (Live 1975)/ BBC PO/ BBC Legends *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:43:56

ความคิดเห็นที่ 60 45. Kertesz (1961)/ Vienna PO/ Decca Japan Best100 the Special *with Serenade Op. 44 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:44:33

ความคิดเห็นที่ 61 46. Kertesz (1966)/ London SO/ London Penguin Classics Kertesz (1966)/ London SO/ London Collectors Edition (Complete 6CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:45:29

ความคิดเห็นที่ 62 47. Klemperer (1963)/ Philharmonia O of London/ EMI The Klemperer Legacy *with Haydn: Sym. No. 101 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:46:19

ความคิดเห็นที่ 63 48. Kondrashin (1979)/ Vienna PO/ London Jubilee *with American Suite จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:46:48

ความคิดเห็นที่ 64 49. Kubelik (1956)/ Vienna PO/ Decca Legends *with No. 7 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:47:19

ความคิดเห็นที่ 65 50. Kubelik (Live in Japan 1965)/ Bavarian Radio SO/ Altus Japan *with Schubert: Sym. No. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:47:51

ความคิดเห็นที่ 66 51. Kubelik (1973)/ Berlin PO/ DG The Originals *with No. 8 แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 20:48:42 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:48:24

ความคิดเห็นที่ 67 52. Kubelik (Live 1977)/ Bavarian Radio SO/ Orfeo *with Serenade for String จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:49:16

ความคิดเห็นที่ 68 53. Kubelik (Live 1991)/ Czech PO/ Denon Crest 1000 Japan *with Mozart: Sym. No. 38 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:49:44

ความคิดเห็นที่ 69 54. Leaper (1995)/ Gran Canaria PO/ Arte Nova *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:50:23

ความคิดเห็นที่ 70 55. Lenard (1987)/ Bratislava Radio SO/ Amadis *with Slavonic Dances Op. 72, No. 1, 2, 7 & 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:50:59

ความคิดเห็นที่ 71 56. Levine (1981)/ Chicago SO/ RCA Sound Dimension *with No. 7 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:51:25

ความคิดเห็นที่ 72 57. Levine (1994)/ Staatskapelle Dresden/ DG Japan The Best 1000 *with No. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:51:52

ความคิดเห็นที่ 73 58. Lindenberg (1969)/ North West German PO/ Warner Apex *with Cello Concerto จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:52:16

ความคิดเห็นที่ 74 59. Maazel (1982)/ Vienna PO/ DG Masters *with No. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:52:41

ความคิดเห็นที่ 75 60. Macal (1982)/ London PO/ EMI CfP *with Symphonic Variations แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 20:53:25 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:53:02

ความคิดเห็นที่ 76 61. Macal (1999)/ New Jersey SO/ Delos (2CDs) *with Requiem จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:53:53

ความคิดเห็นที่ 77 62. Mackerras (1991)/ London PO/ EMI CfP (2CDs) *with Nos. 7 & 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:54:18

ความคิดเห็นที่ 78 63. Mackerras (2005)/ Prague SO/ Supraphon *with No. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:54:41

ความคิดเห็นที่ 79 64. Malko (Live 1956)/ Philharmonia O of London/ EMI IMG Artists GCOC (2CDs) *with VWs จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:55:12

ความคิดเห็นที่ 80 65. Masur (1991)/ New York PO/ Warner Apex *with Slavonic Dances Nos. 6, 8 (Op. 46) & No. 2 (Op. 72) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:55:38

ความคิดเห็นที่ 81 66. Medveczky (1975)/ Budapest PO/ Hungaroton Echo Collection จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:55:57

ความคิดเห็นที่ 82 67. Mehta (1975)/ Los Angeles PO/ Decca Japan Best Plus 50 *with No. 8 จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:56:25

ความคิดเห็นที่ 83 68. Muti (1976)/ New Philharmonia O/ EMI Encore *with Tchaikovsky: Romeo & Juliet จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:56:45

ความคิดเห็นที่ 84 69. Neumann (1971)/ Czech PO/ Praga *with In Nature's Realm, Rondo for Cello and O & Silent Woods จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:57:07

ความคิดเห็นที่ 85 70. Neumann (1972)/ Czech PO/ Supraphon *with Smetana: Vltava จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:57:29

ความคิดเห็นที่ 86 71. Neumann (1981)/ Czech PO/ Supraphon (Complete 6CDs) จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:57:48

ความคิดเห็นที่ 87 72. Neumann (Live 1993)/ Czech PO/ Denon Crest1000 Japan จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:58:06

ความคิดเห็นที่ 88 73. Ormandy (1966)/ London SO/ Sony UK Essential Classics *with Serenade จากคุณ : St@rGazer เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:58:35