ความคิดเห็นที่ 1 ลืมรูป -*- * ขอบคุณตาชา(Greenfree) กับแม่วี(iam_vy) นะจ๊ะ ที่ช่วยทำอันนี้ให้ น่ารักมากๆ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:32:55

ความคิดเห็นที่ 2 แผนที่มหาวิทยาลัยจ้ะ  (หลังปิดเทอมไปราว ๆ เอ่อ .. 1 ปี) ๑. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/10/C8425418/C8425418.html ๒. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/10/C8451311/C8451311.html ๓. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/10/C8469213/C8469213.html ๔. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/10/C8483668/C8483668.html ๕. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/11/C8508570/C8508570.html ๖. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/11/C8532211/C8532211.html ๗. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/11/C8548564/C8548564.html ๘. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/11/C8564199/C8564199.html ๙. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/11/C8577648/C8577648.html ๑๐. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/11/C8593646/C8593646.html ๑๑. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/12/C8611461/C8611461.html ๑๒. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/12/C8641329/C8641329.html ๑๓. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/12/C8664709/C8664709.html ๑๔. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/12/C8694054/C8694054.html ๑๕. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2010/01/C8719426/C8719426.html ๑๖. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2010/01/C8741315/C8741315.html ๑๗. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2010/01/C8774701/C8774701.html ๑๘. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2010/01/C8824593/C8824593.html ๑๙. http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2010/02/C8878725/C8878725.html จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:38:34

ความคิดเห็นที่ 3 พอดีปิดเทอมใหญ่ หัวใจมันว้าวุ่นน่ะจ้ะ แหะๆ (ยังจะคุยอีก -*-) จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:40:09

ความคิดเห็นที่ 4 ...ตั้งแต่ที่ฉันรู้จัก และฉันได้มาพบเธอ มันทำให้ฉัน ต้องเปลี่ยน เปลี่ยนแปลงหัวใจฉันใหม่ ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ที่ฉันไม่เคยพบเจอ...และสำหรับฉันแต่ก่อน ความรักคือการคว้ามา และในวันนี้ ฉันเปลี่ยน ความรักคือการให้ไป ได้เรียนรู้และเข้าใจ เมื่อฉันได้มารักเธอ... เมฆเดินฮัมเพลงเบาๆ เข้ามาที่ซุ้มแมกโนเลียที่วันนี้ว่างเปล่าปราศจากผู้คน เขาเดินมาหยุดอยู่ใต้ต้นแมกโนเลีย แล้วหมุนตัวไปมองรอบๆ ไม่มีใคร... เมฆส่ายหน้าแล้วยิ้ม...คนหายไปไหนกันหมด  คิดแล้วหันรีหันขวาง ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี สักพักก็มีคนมาตบบ่าดัง ปั๊กกกก เมฆสะดุ้งเฮือก หันไปมอง พลางว่า “เฮ้ย นิสา ตกใจหมดเลยอ่ะ” “ชั้นก็ตกใจแก  อยู่ดีๆ โผล่มาได้ไง” นิสาว่าพลางนั่งลงข้างเพื่อนพร้อมกับพิจารณาเมฆไปด้วย เมฆหันมามองค้อนๆ “ชั้นคนนะเว้ย ไม่ใช่ผี จะได้ผลุบๆ โผล่ๆ” นิสาฟังแล้วหัวเราะ เมฆนิ่งไปนิดหนี่ง ก่อนจะถาม “เออ แล้วคนหายไปไหนหมด” “ยังจะมีหน้ามาถามอีกหรอ” นิสาแยกเขี้ยวใส่เพื่อน “ชั้นน่าจะถามแกมากกว่าว่าแกหายไปไหนมา แกไปเก็บตัวหรือว่าโดนเก็บกันแน่วะเนี่ย หายไปเป็นเดือนอย่างเนี้ย” “ก็มันฝึกหนักนี่หว่า” เมฆว่า “กว่าจะเสร็จก็มืดโน่น หัวถึงหมอน หลับเป็นตายเลยอ่ะ” “อ๋อหรอ” นิสามองหน้าเพื่อนแล้วว่ายิ้มๆ “มิน่า โทรศัพท์ไม่ยอมรับเลยนะ” เมฆฟังแล้วชะงัก หันมามองหน้า “แกโทรหาชั้นหรอ” “ก็ดูมิสคอลเอาเองดิ๊ หรือว่ายุ่งมากจนไม่ได้ดู แล้วก็ไม่ได้มีชั้นคนเดียวนะเว้ยที่โทรอ่ะ คนอื่นที่เค้าโทรหาแกตั้งเยอะแยะน่ะ เคยรับบ้างไหม” นิสาว่าแล้วมองหน้าเพื่อน เห็นเมฆนิ่งไปก่อนจะตอบเสียงเบา “คือว่า ชั้นไม่ค่อยได้ดูโทรศัพท์เลยอ่ะ ขอโทษด้วยนะเว้ย” “เออ ไม่เป็นไรหรอก แกไม่อยู่ มันก็เหงาๆไปเหมือนกัน ที่ซุ้มนี่ก็ไม่ค่อยมีคนเหมือนก่อนแล้ว” นิสาว่าพลางมองไปรอบๆ “ชั้น ไอ้ชาญ ไอ้อิศ ตอนนี้กำลังยุ่งๆ เรื่องทำเรื่องจบ แกกลับมาก็ดีแล้ว จะทำเรื่องจบให้เสร็จ  ทิพย์กับกฤษฏิ์น่ะยุ่งอยู่แล้ว น้องๆ นี่ค่อยมาบ่อยหน่อย แต่ชะเอม...” นิสาพูดมาถึงตอนนี้ก็หยุด มองหน้าเมฆเห็นกำลังตั้งใจฟัง ก็ว่า “แกได้คุยกับเอมบ้างป่ะ” เมฆนิ่งไปนิดเหมือนคิดอะไรอยู่ ก่อนจะส่ายหน้า นิสาจึงว่า “นี่แกยังไม่รู้เรื่องเอม...” และเพราะคำพูดนั้นของนิสาที่ทำให้เมฆต้องถามออกมาโดยทันที “เรื่องอะไร เอมมีเรื่องอะไร”     นิสามองท่าทางนั้นของเพื่อนอย่างสงสัย ก่อนจะขำ “ทำไม อยากรู้มากหรอ” เมฆเห็นเพื่อนขำก็ทำหน้าเก้อ พลางว่า “ก็ ไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอก” “เอ้า งั้นชั้นไม่บอก” นิสาว่ายิ้มๆ เมฆเห็นท่าทางของเพื่อนแล้วก็ว่าอย่างขัดใจ “เออ ชั้นอยากรู้ก็ได้ ตกลงจะบอกได้หรือยัง” “สายไปแล้วไอ้เมฆ สายไปแล้ว ชั้นไม่บอกแกหรอก” นิสาว่าแล้วหัวเราะลงลูกคอเอิ้กอ้ากอยู่คนเดียว เมฆมองตาขวางๆ น้ำเสียงเริ่มจริงจัง “บอกมาเดี๋ยวนี้นะนิสา” นิสามองหน้าเมฆ ก่อนจะหรี่ตา “ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วยวะ เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย อยากรู้มากขนาดนั้นเชียว บอกให้ก็ได้ คือว่า...” นิสายังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาพอดี จึงหยิบมากดรับ “อือ อะไรเล่า บ้าสิ...” นิสาพูดเสียงเบาลงทันที ไม่รู้เสียงปลายสายเป็นใครสิน่า เมฆแอบมอง นิสายังคงพูดเบาต่อไป “ก็กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ อือๆ โอเค พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว” นิสาพูดจบก็ปิดโทรศัพท์ หันมามองเมฆก็เห็นกำลังมองอยู่อย่างสนใจ จึงว่าเก้อๆ “เออ ชั้นต้องไปก่อนนะเมฆ เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกัน” พูดแล้วทำท่าจะก้าวเดินออกไป แต่เมฆรีบเรียกไว้ก่อน “อ้าว แล้วแกจะไปไหน แล้ว...แล้วเรื่องเอมล่ะ” นิสามองหน้าเพื่อน ก่อนจะส่ายหน้า “แกอยากรู้เรื่องเอม แล้วมาถามชั้นทำไม ทำไมไม่ไปถามเจ้าตัวเขาล่ะ” พูดแค่นี้ก็หันหลังเดินออกไป ทิ้งเมฆให้ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:44:22

ความคิดเห็นที่ 5 ชั้นอยากเรียนมหาวิทยาลัยนี้จัง มีปิดเทอมทั้งภาคฤดูร้อน - ฤดูฝน - ฤดูหนาว มารอลุ้นเนื้อคู่ อยากรู้ว่าใคร ของพ่อเมฆ จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:45:30

ความคิดเห็นที่ 6 มาอยู่เป็นเพื่อนชั้นนะ แม่กาลฯ ขอบคุณมากจ้ะ ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:47:21

ความคิดเห็นที่ 7 ....เตี้ยลง เตี้ยลง เตี้ยลงสาละวันเตี้ยลง เตี้ยลง เตี้ยลง เตี้ยลง สาละวันเตี้ยลง...ส่ายเอว ส่ายเอว ส่ายเอว สาละวันส่ายเอว.... เสียงเพลงที่ดังมาจากห้องซ้อมดนตรีทำให้เมฆชะงักเท้าที่จะก้าวเข้าไป เขาหยุดยืนฟังเสียงอยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียงดังออกมา “พี่ธีอ่ะ ร้องนำจังหวะอีกแล้ว” เสียงใครคนหนึ่งโวยวายขึ้นมา ตามด้วยเสียง “อ้าว แล้วเราล่ะ เราก็มั่วเนื้อเหมือนกันแหละ จะมาหลงจังหวะตามพี่ทำไมเนี่ย” “อ้าววววว” เสียงอีกคนดังขึ้น “ก็พี่เป็นคนนำอ่ะ หนูก็ต้องตามดิ” “เอ๊ะ.....” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นไม่แพ้กัน ทำเอาเมฆต้องรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง หวังจะช่วยสงบศึกที่ทำท่าจะลุกลาม เสียงเปิดประตูดังจนทำให้คนสองคนที่กำลังยืนอยู่บนเวทีหันไปมองผู้มาใหม่ เมฆเองก็มองเช่นกัน ก่อนที่จะสาวเท้าเข้าไปหาแล้วยิ้มกว้าง “พี่เมฆฆฆฆฆฆ” กุ๊กกิ๊กเรียกอย่างดีใจ ก่อนจะเดินเข้ามาหา ฤทธีเองก็เดินตามมาด้วย “พี่เมฆไปไหนมาตั้งนาน” กุ๊กกิ๊กถาม เมฆยิ้ม พลางตอบ “โธ่ ก็พี่บอกแล้วว่าพี่ไปเก็บตัวมา ไม่คิดว่าน้องกิ๊กจะดีใจขนาดนี้ ไม่งั้นพี่มาซะนานแล้ว” ประโยคหลังเมฆว่าแล้วทำตาระยิบระยับ ก่อนจะหันไปมองฤทธียิ้มๆ “จริงไหมครับพี่ธี” “จริงอะไรของแก”  ฤทธีรีบพูดทันที “เลิกหยอดได้แล้ว” ได้ยินฤทธีพูดอย่างนี้ เมฆยิ่งยิ้มมากขึ้น มองหน้าฤทธีแล้วหรี่ตา “อ้าว ผมก็หยอดของผมอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นพี่ธีห้ามผมเลย หรือว่า...” เมฆหยุดแล้วนิดหนึ่ง “พี่ห้ามผมหยอดน้องกิ๊กคนเดียว” ฤทธีหันมามองหน้ากุ๊กกิ๊กทันที ก่อนจะหันกลับ พูดไม่เต็มปากนัก “อะไรของแก พูดอะไรไม่รู้เรื่อง” เมฆเห็นร่องรอยความเขินจากใบหน้าของรุ่นพี่หันไปมองรุ่นน้องก็เห็นทำตาโตปิดบังความเขินไว้ก็หัวเราะ “ก็แหงล่ะพี่ ผมมันพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ถึงเป็นอย่างนี้ไง” ฤทธีฟังแล้วพลอยหัวเราะไปด้วย พลางว่า “ก็รู้ตัวแล้วนี่หว่า คราวนี้ก็พูดให้มันรู้เรื่องสิ” “ผมก็พยายามอยู่” เมฆตอบทันที พลางมองไปรอบๆ ห้อง กุ๊กกิ๊กมองตาม “พี่เมฆมองหาอะไรหรอคะ” “ก็เปล่า...คือ...” เมฆนิ่งไปนิด ก่อนจะพูดออกมา “เอม...ไม่อยู่หรอ” “อ้าว...” กุ๊กกิ๊กพูดได้แค่นั้นก็หันไปมองฤทธี ก่อนจะหันกลับมามองเมฆอีกครั้ง “นี่พี่เมฆยังไม่รู้เรื่องหรอคะ” “เรื่องอะไร” เมฆถามขึ้นมาทันที นึกถึงคำพูดของนิสาเมื่อกี้...นี่แกยังไม่รู้เรื่องอีกหรอ.... “ก็....” กุ๊กกิ๊กกำลังจะพูดแต่ฤทธีรีบห้ามเอาไว้ “กุ๊กกิ๊กไม่ต้องบอก”   พูดแล้วหันไปหาเมฆ “แกไปถามเอมกับตัวดีกว่า เมฆ” “ทำไมอ่ะพี่ธี นี่มันเรื่องอะไรกัน” เมฆถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ แต่ฤทธีส่ายหน้า “แกลองไปถามเอมจากปากเขาดีกว่า มีอะไรจะพูดก็จะได้พูด รีบไปซะก่อนเถอะ” เมฆฟังแล้วนิ่งไป ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ จู่ๆ เขาก็ผลุนผลันเดินออกจากห้องไป กุ๊กกิ๊กรีบเรียกเอาไว้แทบไม่ทัน “อ้าว พี่เมฆจะไปไหนคะ” “ก็จะรีบไปหาเอมไง” เมฆหันมาตอบก่อนจะเดินไปทันที กุ๊กกิ๊กกับฤทธีมองตาม ก่อนจะหันมามองกัน กุ๊กกิ๊กเห็นสายตาของคนข้างตัวที่มองมาก็รีบถามกลบเกลื่อนความเขิน “เมื่อกี้พี่พูดอะไรอ่ะ” “พูดอะไรอ่ะ พี่พูดไปตั้งเยอะ” ฤทธีว่าแล้วยิ้มนิดๆ มองหน้าคนตาโตเพลินๆ “สงสัยตรงไหนหรอ” กุ๊กกิ๊กสบตาคมนั้นแล้วรีบหลบตาพลางว่า “เปล่านี่พี่  ไม่สงสัยแล้ว” ว่าแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ฤทธีรีบคว้าแขนไว้แล้วว่า “แสดงว่าเข้าใจแล้วดิ” กุ๊กกิ๊กหันหน้ามามองหน้า ก่อนจะทำหน้ามึนใส่ “หนูไม่รู้ หนูไปดีกว่า” ว่าแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ฤทธีรีบเรียกเอาไว้ก่อน “เดี๋ยว...” กุ๊กกิ๊กหันมามอง ฤทธียิ้มนิดๆ “แล้วขาพี่ล่ะ ยังวาดไม่เสร็จเลยนะ” พูดแล้วนึกถึงโครงกระดูกขาที่บัดนี้เป็นโครงกระดูกขาที่สมบูรณ์พร้อมนำเสนอในงานวิจัยของเขาได้แล้ว ขาดอย่างเดียว โครงกระดูกขาของเขายังมีสีสันไม่ครบถ้วน นับตั้งแต่ขาข้างซ้ายลายเขียวสลับส้มข้างนั้น ก็ยังมีสีสันและลวดลายอื่นตามมาตรงส่วนโน้นส่วนนี้ของกระดูกจนพราวไปหมด ด้วยฝีมือของคนตรงหน้าที่ทำให้ด้วยความตั้งใจ กุ๊กกิ๊กนึกถึงโครงกระดูกแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ แกล้งแบมือออกมาตรงหน้า “ไม่ทำแล้ว หนูยังไม่ได้ค่าจ้างเลย เอาค่าจ้างมาให้หนูก่อนดิ” “อ่ะ เอาไป” ฤทธีเอื้อมมือมาตีมือคนหน้าเบาๆ แล้วจับเอาไว้ เขายิ้มนิดๆ ตอนที่สัมผัสมือนุ่มนั้นอย่างแนบแน่น กุ๊กกิ๊กหันมามองหน้า ทำตาโต เขาก็ว่า “ให้ไปตั้งนานแล้ว...” คนช่างพูดเงียบไปทันใด คนไม่ช่างพูดก็ยิ้มมากขึ้น... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:51:31

ความคิดเห็นที่ 8 เมฆเดินออกมาจากห้องดนตรี พยายามนึกว่าชะเอมน่าจะไปอยู่ที่ไหน คิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็นึกออก ก่อนจะสาวเท้าไปยังที่ที่เขาคิดทันที และที่ที่เขาคิดก็คือซุ้มเฮียชานั่นเอง  เมื่อเมฆเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น เขาก็ได้ยินเสียง “บอกมานะเฮีย ช่อดอกไม้เนี่ย เป็นของเฮียใช่ไหม” เสียงที่ดังออกมานั้นเป็นเสียงใหม่ ที่ขณะนี้กำลังยืนจังก้าอยู่ที่หน้าร้าน มือถือกุหลาบช่อโต ข้างๆ ใหม่นั้นมีอั้มยืนอยู่ “เอ้า เงียบทำไมล่ะเฮีย ใช่หรือไม่ใช่ก็บอกมาดิ” เสียงใหม่สำทับขึ้นมาอีก ทำเอาเฮียชาสะดุ้ง อึกอัก อั้มเห็นดังนั้นก็ดึงแขนใหม่ไว้ “ไม่เอาน่าใหม่ พี่ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อย่าไปขู่แกอย่างนั้น เห็นไหม เฮียแกกลัวใหญ่แล้ว” ใหม่หันมามองหน้าอั้ม ก่อนจะส่ายหน้า “ก็เฮียเขาน่าสงสัยจริงๆ นี่พี่อั้ม  แล้วดูสิถามก็ไม่ตอบ” ว่าแล้วหันไปหาเฮียชา ก่อนจะพูดว่า “เฮียชา ชีวิตคนเราน่ะ มันสั้นนะ เราคิดยังไง รู้สึกยังไง เราก็น่าจะบอกให้เขารู้ บอกซะก่อนที่ต่อไปจะไม่มีโอกาสบอก แล้วถ้าถึงเวลานั้นน่ะ เฮียจะเสียดายนะ” เฮียชาอึ้งไป หันไปมองอั้มก็เห็นอึ้งไปเหมือนกัน เฮียจึงนิ่งไปนิด ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกมา แต่ไม่กล้ามองหน้าอั้ม ได้แต่บอกเสียงเบาว่า “จริงๆ แล้ว...เฮีย...เอ่อ...ไม่....” พูดได้เพียงเท่านี้ เสียงเมฆก็ดังขึ้น “ไม่อะไรครับเฮีย” ทุกคนหันไปตามเสียง ก็เห็นเมฆเดินเข้ามาใกล้ สีหน้าสีตาลุ้นเต็มที่ เฮียชาชะงักค้าง ใหม่กับอั้มลืมเรื่องเฮียชาไปชั่วขณะ ต่างรีบเข้าไปหาเมฆด้วยความดีใจ “พี่เมฆฆฆฆฆ” เสียงใหม่ดังลั่น “มาได้ไงเนี่ย หายไปไหนมาอ่ะพี่” เมฆหัวเราะพลางว่า “อะไรกัน พี่ไม่ได้ไปไหนนานสักหน่อย ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น” อั้มมองหน้าเมฆก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ต้องมาทำพูดดีเลยเมฆ เมฆหายไปไม่นานเท่าไหร่หรอก แต่ติดต่อไม่ได้นี่สิ มันหมายความว่ายังไงกันจ๊ะ” “โธ่ ก็มันซ้อมหนัก หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเลย ไม่มีเวลาโทรศัพท์หาใครเลย” เมฆโอดครวญ ก่อนจะว่ายิ้มๆ ดวงตาเป็นประกายเหมือนเคย “คิดถึงทุกคนเลยนะเนี่ย” ใหม่ฟังแล้วทำหน้าแปลกๆ มองหน้าเมฆแล้วว่า “แปลกนะพี่เมฆ คิดถึงก็ต้องโทรศัพท์สิ หนีใครเปล่าเนี่ย” “เฮ้ย เปล๊า” เมฆขึ้นเสียงสูงขึ้นมาทันที “น้องใหม่นี่ก็ ช่างสงสัยจริง แล้วนี่มากันสองคนหรอ” พูดแล้วทำท่าเหลียวมองไปรอบๆ ร้านของเฮียชา ทั้งใหม่และอั้มมองตามสายตาของเมฆ ก่อนที่ใหม่จะพูดขึ้นมา “พี่เห็นแค่ไหนก็มาแค่นั้นแหละ” “อ้าว หรอ พี่นึกว่า...” เมฆพูดได้แค่นั้นก็หยุด ใหม่จึงต่อให้ “พี่หมายถึงเพื่อนหนูหรือเปล่า กิ๊กน่าจะไปซ้อมร้องเพลงที่ชมรมนะพี่ ส่วนคีย์ หนูยังไม่เห็นเลย” “อ๋อ หรอ” เมฆว่าก่อนจะเงียบหันไปมองอั้ม ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูด อั้มมองหน้าเมฆนิ่งไปนิดก่อนจะว่า “ทิพย์กับกฤษฏิ์ไปโรงพยาบาล อิศไปสโมฯ ส่วนชาญกับนิสาก็คงอยู่ที่ซุ้ม ส่วนเอม...” อั้มพูดได้แค่นั้นก็หยุดไป มองเห็นเพื่อนนิ่งฟังอย่างตั้งใจ อั้มก็ยิ้มนิดๆ พลางว่า “วันนี้อั้มยังไม่เห็นเลย” เมฆเห็นรอยยิ้มนั้นของอั้ม  ก็ยิ้มเก้อๆ “พอดีเมฆเพิ่งมาวันนี้ เลยอยากจะเจอ...ทุกคนน่ะ” “ถ้าอยากจะเจอทุกคนก็ต้องหาเอานะเมฆ” อั้มว่าทีเล่นทีจริง เมฆองหน้าเพื่อนอีกครั้ง นิ่งไปนิดก่อนจะหันหลังกลับ แล้วทำท่าจะเดินออกไป ใหม่เห็นดังนั้นก็รีบเรียกไว้ “อ้าว พี่เมฆจะไปไหน” “พี่จะไปหาไง” เมฆหันมาบอกสั้นๆ แล้วรีบเดินออกไป ใหม่ฟังแล้วงง หันไปมองอั้มเป็นเชิงถาม ก็เห็นอั้มยิ้มนิดๆ มองตามเมฆ “นั่นพี่เมฆเขาจะรีบไปไหนอ่ะพี่อั้ม ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ” ใหม่เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ อั้มจึงหันมาตอบยิ้มๆ “แต่พี่ว่า เมฆน่าจะพอรู้อยู่บ้างนะ” “รู้ อะไรหรอคะ” “ก็รู้ว่า.. ถึงตอนนี้แล้วควรจะทำอะไรน่ะสิ” อั้มพูดเบาๆ ใหม่มองอย่างงงๆ ขยับจะถามด้วยความสงสัย ก็พอดีสายตาเหลือบไปเห็นเฮียชากำลังมองมา จึงนึกขึ้นมาได้ “เฮียชา...แล้วตกลงเฮียว่าไงเนี่ย” เฮียชามองหน้าใหม่ แล้วหันไปมองหน้าอั้ม ก่อนจะหลบตา จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:54:50

ความคิดเห็นที่ 9 ความจริงต้องมีบทคัดย่อ ความเดิมเมื่อปีที่แล้วด้วยนะแม่ชม ลงรูปประกอบ จากคุณ Smiling Old Chair จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:55:16

ความคิดเห็นที่ 10 เมฆรู้...หรืออย่างน้อยเขาก็คิดว่าเขารู้และเข้าใจที่อั้มพูด เขาจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ในใจคิดอะไรสับสนวุ่นวาย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จนเดินมาถึงสโมรนิสิตฯ เขาก็หยุด มองเข้าไปด้านใน ขณะที่กำลังคิดอยู่นั่นเองว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกมาจากสโมสรฯ พอดี ทิพย์กับอิศรานั่นเองที่กำลังเดินคุยกันมา เมฆมองแล้วยิ้ม ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปหา “ฮะแอ้ม คู่รักนักพัฒนา” เมฆแกล้งกระเอมเสียงดัง เป้าหมายทั้งสองหันมามอง ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งสองคน อิศรารีบเดินเข้ามาตบบ่าเมฆ “เฮ้ย ไอ้เมฆ  มาได้ไงวะเนี่ย” “ก็เดินมาดิ ถามได้” เมฆตอบยิ้มๆ “ว่าแต่สองคนเถอะ จะชวนกันไปพัฒนาอะไรที่ไหนอีกล่ะ” “ชวนไปพัฒนาหัวใจ”  อิศราว่าหน้าตาเฉย เมฆฟังแล้วอึ้งไป หันไปมองทิพย์ก็เห็นเอื้อมมือไปตีอิศรา “พูดอะไรน่ะ อิศ” อิศราหัวเราะ “อ้าว พูดกับไอ้เมฆก็ต้องพูดแบบนี้แหละ” พูดแล้วหันไปมองทิพย์ ยิ้มจนดวงตาเรียวเล็กเป็นประกายเหมือนเคย “อิศพูดผิดตรงไหนหรอ” ทิพย์ฟังแล้วนิ่งไป เมฆมองทั้งสองคนแล้วค่อนว่า “ไม่ผิดหรอก แต่แกพูดอย่างนี้อ่ะ ชั้นอิจฉานะเว้ย” “อ้าว แกจะมาอิจฉาชั้นทำไม คนมีหัวใจก็มีความรักได้ทั้งนั้นแหละ หรือว่าแกไม่มีหัวใจ” อิศราว่า ทำเอาเมฆหันไปมองเพื่อน “หูย เล่นแรงอ่ะ” พูดแล้วส่ายหน้า “ชั้นมีเว้ย หัวใจน่ะ ทำไมจะไม่มี” “แล้วหัวใจเมฆอยู่ไหนล่ะจ๊ะ” ทิพย์ถามขึ้นมาทันที “อยู่ที่เมฆ หรืออยู่ที่ใคร” เมฆอึ้งไปเมื่อได้ฟังคำของทิพย์ นิ่งไปจนเพื่อนทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่ทิพย์จะว่า “ทิพย์พูดแรงไปหรอ เมฆเป็นไรหรือเปล่า” “เปล่าอ่ะ” เมฆรีบพูด “คำพูดคมๆ ของทิพย์ มันบาดใจเมฆ” ทิพย์กับอิศราได้ฟังก็หัวเราะ เมฆมองทั้งคู่แล้วยิ้ม “ตกลงว่าจะไปไหนกันหรอ” “จะไปดูหนัง เมฆไปดูด้วยกันไหม” ทิพย์ชวน เมฆกำลังจะตอบแต่อิศราขัดขึ้นมาก่อน “แกคงไม่อยากดูหรอกมั้ง” “โห นี่แกกันท่าชั้นหรอเนี่ย” เมฆแกล้งโวยวาย “เออ ไม่อยากดูก็ได้ ชั้นก็ไม่อยากเป็น กบ เขียด คางคกเหมือนกันแหละ แกไปกันเหอะ” “โธ่ เมฆ อิศเขาพูดเล่นไปงั้นเอง” ทิพย์รีบพูด แต่เมฆส่ายหน้า “อย่าเลยทิพย์ ไอ้อิศมันพูดเล่นแต่มันหมายความจริง ฮ่าๆ เมฆล้อเล่นน่ะ ไปดูกันเถอะ เมฆมีเรื่องต้องทำจริงๆ” “เรื่องอะไรหรอ” อิศราถาม แต่เมฆทำไก๋ “เรื่องอะไรจะบอกแก” ว่าแล้วก็ออกเดินต่อไป บอกกับทั้งคู่ว่า “ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” ทิพย์กับอิศรามองเมฆที่เดินจากไปอย่างงงๆ เมฆเดินห่างคู่รักนักพัฒนาออกมาเรื่อยๆ พลางครุ่นคิดอะไรในใจ...หัวใจของเขา มันอยู่ที่เขา หรืออยู่ที่ใคร... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 22:58:00

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ทันแล้วอ่ะแม่กาล ๕๕๕๕๕ เราไม่ได้อยู่กัน ๒ คนใช่ไหม ขอบคุณค่ะคุณพู่กันแต้มสีสำหรับกีป ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:02:01

ความคิดเห็นที่ 12 ขณะที่เขากำลังเดินคิดไปเรื่อยๆ ตามทางเดินเลียบสนามบอล จู่ๆ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับสวนมาด้วยความเร็วสูง ก่อนจะเลี้ยวโค้งอย่างรวดเร็วแล้วตรงมาจอดที่เขา เสียงเบรคดังเอี๊ยดดดดดดั่งลั่นทีเดียว “เฮ้ยยยยยยย” เมฆสะดุ้งโหยง กระโดดหลบ หันมามองรถมอเตอร์ไซค์เจ้าปัญหาคันนั้น คนขับถอดหมวกกันน็อคออกแล้วยิ้มเผล่ ยังไม่ทันพูดว่าอะไร คนที่ซ้อนอยู่ก็โวยวายขึ้นมาทันที “โหย ไรวะเนี่ย ไอ้ชาญ นี่แกจะฆ่าชั้นหรอ” สุกฤษฏิ์รีบกระโดดลงจากรถของคมชาญ เมฆเห็นก็แซวทันที “แหมๆ ขับรถกินลมชมวิว สวีทกันน่าดูเลยนะ ไอ้กฤษฏิ์ ไอ้ชาญ” คมชาญหัวเราะ ส่วนสุกฤษฏิ์ค้อนให้เพื่อน “สวีทบ้าอะไรล่ะ ชั้นแค่อาศัยรถมันมาแค่นั้นเอง นี่ถ้าชั้นไม่ขี้เกียจเดินนะ ชั้นไม่ซ้อนรถมันเด็ดขาด แข้งขาจะหักเอา” “อะไรกัน ไอ้กฤษฏิ์ นี่ชั้นขับเบาๆ แล้วนะ แกอย่ามาสำออยหน่อยเลยน่า” คมชาญค่อน พลางหันไปมองเมฆ  “ดีใจที่เจอแก ชั้นเลยเลี้ยวรถกะทันหันไปหน่อย ว่าไงวะ ทำตัวเป็นขอมเดินดิน” เมฆหัวเราะ “เปล่านะเว้ย ชั้นไม่ได้เป็นขอมดำดิน แค่เก็บตัวเฉยๆ” “เออ เก็บตัว” คมชาญทวนคำ “แล้วเลยเก็บใจด้วยหรือเปล่า” เมฆชะงัก นิ่งไปนิด ก่อนจะมองเพื่อน “หมายความว่าไงวะ” แต่คมชาญส่ายหน้า “เปล๊า พูดไปงั้นเอง ถึงแกจะเก็บใจมันก็เรื่องของแก แกอกหัก มันก็เรื่องของแกอีกนั่นแหละ” สุกฤษฏิ์มองเพื่อนสองคน แล้วอดที่จะพูดด้วยความสงสัยไม่ได้ “อะไรนะ ไอ้ชาญ ใครอกหัก ไอ้เมฆหรอ” พูดแล้วหันมามองเมฆ แต่เมฆรีบพูดขึ้นมาก่อน “อะไรๆ ชั้นไม่เกี่ยวนะเว้ย ไอ้ชาญมันมั่วแล้ว” แต่พอพูดจบ เมฆก็นิ่งไป สุกฤษฏิ์หันไปมองคมชาญ ก็เห็นยิ้มนิดๆ แล้วว่า “ให้มันไม่เกี่ยวจริงเหอะ ถึงเวลาเนี้ย เอาจริงสักทีนะไอ้เมฆ แต่ถ้าแกอยากอกหักจริงๆ ก็ไม่เป็นไร” เมฆมองเพื่อนนิ่งไป ก่อนจะยิ้มสดใสเหมือนเคย “แกมารู้ใจชั้นได้ไงเนี่ย คนที่แกควรจะรู้ใจเนี่ย ไม่ใช่ชั้นนะเว้ย” “โหย ไอ้นี่ ทำมาแซว อิจฉาชั้นใช่ไหมล่ะ” คมชาญยิ้ม “เออ อิจฉาก็ได้วะ ...อยากมีคนรัก คนที่รักเขาอยู่ไหน คนอย่างฉันนั้นยังไม่เคยเข้าใจ...” ประโยคสุดท้ายเมฆร้องออกมาเป็นเพลง คมชาญกับสุกฤษฏิ์หัวเราะ ก่อนที่คมชาญจะว่า “อยากมีหรอแก อยากมีก็พยายามเข้านะเพื่อน หน้าตาไม่หล่ออย่างแกก็ยากหน่อยนะ” พูดแล้วก็ขึ้นมอเตอร์ไซค์ พลางบอกสุกฤษฏิ์ “ไป กฤษฏิ์ ไปหานิสากัน” “โธ่ แกอยากไปหาคนเดียวก็บอกมาเหอะ” สุกฤษฏิ์ว่าแต่ก็ยอมขึ้นซ้อนท้ายไปแต่โดยดี ก่อนที่คมชาญจะสตาร์ทรถออกไป เขาก็บอกเพื่อนว่า “พยายามตามหาหน่อยนะ” “แล้วเขาอยู่ไหนอ่ะ” เมฆถามทันที คมชาญยิ้ม “กรูไม่รู้ หาเอาเอง” ว่าแล้วก็สตาร์ทรถออกไปด้วยความเร็วสูง เห็นสุกฤษฏิ์เกาะเอวเพื่อนแน่นทีเดียว จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:04:07

ความคิดเห็นที่ 13 งั้นสรุปความเดิม ๆ ตามรูปแผนผังความสัมพันธ์ตัวละคร จากคุณ iam_vy ถึงตอนนี้บางคู่ก็หายคลุมเครือแล้ว แต่บางคู่ ยังต้องรอ .. ร้อ .. รอ จนถึงตอนอวสาน จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:08:43

ความคิดเห็นที่ 14 เมฆมองตามแล้วส่ายหน้า เขานิ่งคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกเดินต่อไป แต่พอเดินไปได้สักระยะ เขาก็ชะงักอีก แล้วสุดท้าย เขาก็ตัดสินใจหันหลังย้อนกลับไปที่ห้องซ้อมดนตรี ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นเอง อยู่ดีๆ ก็มีเสียงเรียก “พี่เมฆฆฆฆฆ” ดังขึ้นมา เมฆแทบสะดุ้ง หันไปมอง และเขาก็เห็นว่าคีย์ยืนยิ้มอยู่ ก่อนที่จะเดินตรงมาหา เมฆยิ้มรับ รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที “อ้าว น้องคีย์มาได้ไง อยู่ๆ ก็มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะ” “ก็หนูมาแบบสายฟ้าแลบไงคะ” คีย์ว่าแล้วยิ้มทะเล้น เมฆฟังแล้วงง “หมายความว่าไง สายฟ้าแลบ” “ก็...ฟ้าแลบแปร๊บๆ แลบแปร๊บผ่าเปรี้ยง ลงมาที่กลางหัวใจ...” คีย์ร้องเป็นเพลง เมฆฟังแล้วหัวเราะ “มิน่า ลงมาที่กลางหัวใจพี่เลย” คีย์ฟังแล้วนิ่งไปนิด ก่อนจะว่า “พี่เมฆพูดอะไรอ่ะ” “น้องคีย์ไม่เข้าใจอีกแล้วใช่ไหม งั้นก็....” เมฆกำลังจะพูดต่อ แต่คีย์รีบดักคอซะก่อน “ถือว่าพี่ไม่ได้พูดแล้วกัน...ใช่ไหมพี่เมฆ”   “ใช่แล้ว” “แล้วถ้าหนูถือว่าพี่พูดล่ะ” อยู่ดีๆ คีย์ก็เกิดถามขึ้นมา สีหน้าสีตาสงสัยอย่างมาก เมฆมองแล้วอดยิ้มขำไม่ได้ “คีย์จะถือว่าพี่พูดได้ ก็ต่อเมื่อเข้าใจความหมายในคำพูดของพี่ ว่าแต่ เข้าใจหรือเปล่าล่ะ” เมฆถามแล้วมองหน้าคีย์อย่างรอคำตอบ คีย์นิ่งไป มองหน้าเมฆ แล้วก็นิ่งไปอีก สายลมพัดมาเบาๆ ทำให้ผมของคีย์ปลิวไสว เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะกำลังค้นหาความหมายในแววตาของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า มันเป็นแววตาที่คีย์ไม่เข้าใจ หรือว่า...ไม่แน่ใจกันแน่ คีย์ส่ายหน้า มองเมฆก่อนจะเบิกตาโต แล้วว่า “พี่เอม...” เมฆหันไปมองทันที ก็เห็นชะเอมเดินออกมาจากห้องซ้อมดนตรีท่าทางรีบเร่ง แต่พอเห็นเมฆกับคีย์ ชะเอมก็ชะงัก...ต่างนิ่งกันไปทั้งสามคน จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:30:36

ความคิดเห็นที่ 15 เย้ๆ เริ่มมีคนมาแล้วแม่กาลฯ เราไม่เหงาแล้ว ขอบคุณสำหรับกีบจ้ะ วันนี้จบครึ่งแรกก่อนเพียงเท่านี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อครึ่งหลังนะจ๊ะ ไปนอนพักผ่อนกายาก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์จ้ะ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:32:50

ความคิดเห็นที่ 16 สารภาพ ว่าเห็นกระทู้นี้ แล้วสะดุ้งเลย ...... ยังรอแม่ชมเสมอ  แม้ความทรงจำถึงเรื่องนี้ จะเลือนๆไปบ้าง จากคุณ : lingaor เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:35:36

ความคิดเห็นที่ 17 รอลุ้นพี่เมฆนะคะ ^^ จากคุณ : KooKai ~ KooKik เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:40:44

ความคิดเห็นที่ 18 เย้ๆ แม่ชมมาแต่งตอนจบแล้ว >_< จากคุณ : Monoceros เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:41:16

ความคิดเห็นที่ 19 กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ แม่โชมมมมมมมมมมมมมมมม จากคุณ : เขียวหายไปนานเลยนะ (Greenfree) เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:41:45

ความคิดเห็นที่ 20 อ้าว ! แม่ชมอย่าจบตอนแบบนี้สิ "บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึก  ดีใจสักเท่าไหร่  มากแค่ไหนก็ไม่รู้ คนคนเดียวที่ฉันเฝ้ารอ  กลับมาเห็นเขาอยู่ ข้าง .. ข้าง .. ฉัน ใช่เธอจริง ๆ" จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:47:29

ความคิดเห็นที่ 21 โกชาแกน่ารักดีเนอะ จากคุณ : พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ^O^ (Greenfree) เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 00:08:32

ความคิดเห็นที่ 22 เย้ ตอนอวสานมาแล้ววววววว คิดถึงจังแม่ชมมมมมมมมม ขอบคุณนะค๊า จากคุณ : AMYLOV เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 01:26:06

ความคิดเห็นที่ 23 เย้ๆๆๆแม่ชมมาแล้ววววววว ดีใจที่สุดเลย จากคุณ : ชาเขียวกะชาเย็น เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 02:58:15

ความคิดเห็นที่ 24 แม่ชมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ชั้นคิดถึงแม่เป็นที่สุด แม่เล่นดรอปไปปีนึงเลยเชียว แม่ชมสบายดีอยู่ใช่มั้ยจ๊ะ ยังไงก็รักษาสุขภาพให้แข็งแรงๆ เน้อ ยังไม่ได้อ่านเลย แค่มีน้องไปส่งสารว่าแม่ชมมาปลูกเรือน ชั้นก็รีบตามมาเลยอ่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตามอ่านแล้วจะมาบอกเล่าเก้าสิบห้าใหม่นะจ๊ะ เป็นกำลังให้แม่เสมอจ้า จะนานแค่ไหนก็อยากให้รู้ว่ามีคนรอนะจ๊ะ กีบหมดแล้ว ขอให้ดอกไม้แทนกำลัง ที่มีให้เสมอเน้อ                       จากคุณ : อุบาสิกา เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 03:16:23

ความคิดเห็นที่ 25 อร๊ายยย แม่ชมมาแล้ว รอจน (เกือบ) ลืมไปแล้ว แต่ไม่ลืมแน่ๆจ๊ะ จากคุณ : =เราเอง= เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 10:55:51

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณแม่ชมที่ยังไม่ลืมกัน มาช้าแต่ยังมาก็เอาน่ะ จากคุณ : maewtrix เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 17:56:03

ความคิดเห็นที่ 27 รออ่านบทสรุปอยูนะแม่ชม จากคุณ : asdfg เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 21:08:25

ความคิดเห็นที่ 28 ดีใจ แม่ชมกลับมาแล้ว ยังรอตอนจบของเรื่องนี้อยู่เสมอค่ะ อ่านแล้วก็พาลให้คิดถึง AF6 ขึ้นมาจริงๆ จากคุณ : * filmii * เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 21:33:16

ความคิดเห็นที่ 29 ชั้นมาแล้วจ้า ทุกคน ขอบคุณมากนะจ๊ะที่ยังจำกันได้ ยังเข้ามาอ่านและให้กำลังใจกันเสมอ ชั้นมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย ตอนนี้เข้าสู่มหกรรมการปั่นของชั้นแล้ว จะค่อยทยอยลงเรื่อยๆ นะจ๊ะ ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:14:32

ความคิดเห็นที่ 30 เมฆยิ้ม เดินเข้าไปหาชะเอม คีย์ก็เดินไปด้วย เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าชะเอม เมฆก็ถามทันที “เอมไปอยู่ไหนมา พี่หาแทบแย่” เอมชะงัก มองหน้าเมฆ “หาทำไมล่ะคะ” พูดแล้วนิ่งไปก่อนจะว่า “ทีพี่เมฆยังหายไปตั้งนานได้เลย” “ก็พี่ไปเก็บตัวมาไง ก็...หายไประยะนึงอ่ะ” เมฆอธิบาย ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองจะมีเรื่องพูด มีเรื่องอธิบายมากกว่านี้ แต่พอเอาเข้าจริง เขาก็พูดได้แค่นี้ “อ๋อออออ” ชะเอมลากเสียงยาว “เอมเข้าใจแล้วค่ะ พี่เมฆไปเก็บตัว เค้าห้ามรับโทรศัพท์ด้วยใช่ไหมคะ” “ก็....” เมฆตะกุกตะกักอีกแล้ว อดจะหันไปมองคีย์ไม่ได้ ก็เห็นคีย์กำลังฟังการสนทนาอย่างตั้งใจ เมื่อเห็นเมฆมองมา คีย์ก็ยิ้ม “พี่เมฆไม่ได้ใช้โทรศัพท์เลยหรอคะ ระหว่างเก็บตัว ทำได้ไงอ่ะ” “นั่นสิ ทำได้ไงอ่ะ” ชะเอมว่าแล้วหันมายิ้มกับคีย์ พลางว่า “ถ้าเป็นคีย์ทำได้หรือเปล่า” คีย์ส่ายหน้าทันที “ทำไม่ได้หรอกค่ะ ทุกวันนี้หนูจะไปไหน แม่ยังโทรถามบ่อยๆ เลย แถมรถรับส่งอีกต่างหาก ลองหนูไม่ใช้โทรศัพท์ พ่อแม่คงวิ่งวุ่นแน่” “อ้าว คีย์ ไม่เคยได้ยินหรอ เพลงที่เค้าว่า คำว่าคิดถึงอ่ะนะ ไม่โทรก็ถึง แค่คิดก็ถึง” เมฆเอ่ยขึ้นมาทันที หันไปมองเอม เขาก็รู้สึกคล้ายชะเอมจะค้อนให้นิดๆ เมฆก็แอบใจเต้นแรงขึ้นมา “พี่เมฆยังเหมือนเดิม” ชะเอมว่าแล้วยิ้มเมินๆ เมฆก็เลยถาม “เอมหหมายความว่าไง ที่ว่าเหมือนเดิมน่ะ อะไรที่เหมือนเดิม” “ทุกอย่างแหละค่ะ” ชะเอมว่า มองคีย์แล้วก็มองเมฆอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มให้ “เดี๋ยวเอมต้องไปก่อนนะคะ” “อ้าว จะรีบไปไหนอ่ะ” เมฆท้วงขั้นมาทันที “คือ เอมมีธุระน่ะค่ะ” ถึงคราวชะเอมพูดตะกุกตะกักขึ้นมาบ้าง “ไปก่อนนะคะ” ชะเอมรีบพูด ทำท่าจะเดินออกมา แต่เมฆรีบเรียกไว้ด้วยน้ำเสียงจริงจัง มันจริงจนทำให้ทั้งชะเอมและคีย์ ต้องมองด้วยความแปลกใจ    “เดี๋ยว เอม” ชะเอมชะงัก มองหน้าเมฆนิ่งไป เมฆก็ว่า “พี่มีเรื่องจะคุยกับเอม” “แต่ว่า...” ชะเอมพูดได้แค่นั้นก็นิ่งไป ยิ่งเห็นสายตาของเมฆ ชะเอมก็ยิ่งไม่กล้าพูดอะไรต่อ หยุดยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น คีย์มองเมฆกับชะเอม มองคนสองคนที่ยืนจ้องหน้ากัน แล้วพลันคีย์ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่มันอยู่ในส่วนลึก มันเจ็บแปล๊บไปถึงหัวใจ คีย์ค่อยๆ เดินออกมา แล้วไปยืนหลบมองดูอยู่หลังต้นแมกโนเลีย มองคนทั้งคู่แล้วนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สิ่งที่ไม่รู้ ไม่เคยเข้าใจ มาบัดนี้ ได้รู้ ได้เข้าใจแล้ว คีย์มองภาพนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเงียบๆ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:22:35

ความคิดเห็นที่ 31 เมฆมองชะเอมแล้วนิ่งไป มันนานจนคนตรงหน้าเตือนขึ้นมา “ไหนพี่เมฆว่ามีเรื่องจะพูดกับเอมไง” “เอม...” เมฆเรียกเบาๆ ก่อนจะว่า “เราเข้าใจกันดีใช่ไหม เอมเข้าใจพี่ใช่ไหม เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด เอมเข้าใจพี่ ใช่ไหม” เขาพูดแล้วมองหน้าชะเอมอย่างรอคอยคำตอบ “เอมเคยบอกพี่เมฆแล้วนี่ ว่าเอมเข้าใจพี่” ชะเอมรีบพูด แต่เมฆก็ขัดทันที “ไม่ใช่ เอมไม่เข้าใจ” ชะเอมร้อง อ้าว เมฆก็พูดต่อทันที “พี่อาจจะเป็นคนพูดจาแบบนี้ พี่อาจจะหยอดคนไปเรื่อย แต่พี่ก็รู้ ว่าความรู้สึกพี่เป็นยังไง” “พี่รู้จริงๆหรอ” เอมถามมองหน้าเมฆ “พี่รู้จริงๆ” เมฆทวนคำ “เรื่องราวที่ผ่านมา ที่พี่ช่วยเอมทำโน่นนี่ ช่วยแก้ปัญหาให้เอม ก็เพราะว่า พี่ไม่อยากให้เอมกลุ้มใจ พี่อยากให้เอมสบายใจ อยากเห็นรอยยิ้มของเอม” “พี่เมฆ” ชะเอมพูดขึ้นมา มองหน้าเมฆแล้วเงียบไป ก่อนจะพูดขึ้นมา “นี่พี่พูดเล่นใช่ไหม” “พี่ไม่ได้พูดเล่น พี่พูดจริงๆ พี่พูดเล่นมานานแล้ว ต่อไปนี้พี่จะพูดจริงสักที” เมฆบอกว่าแล้วสบดวงตาเรียวเล็กตรงหน้า นิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะว่า “พี่ชอบเอมนะ” ราวกับคำนั้นเป็นเสียงกระซิบที่ล่องลอยมาจากที่ไกลแสนไกล แต่กลับพุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของชะเอมอย่างรุนแรงจนตั้งรับแทบไม่ทัน ความรู้สึกที่ว่าจึงแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายยากที่จะห้ามได้ หัวใจเต้นแรงจนชะเอมคิดว่ามันน่าจะกระโดดโลดออกมานอกอกในวินาทีใดวินาทีหนึ่งเสียแล้ว ชะเอมพยายามข่มจิตใจ มองหน้าเมฆ เขาก็ว่า “เอมเข้าใจพี่ใช่ไหม ที่พี่พูดมามันเป็นเรื่องจริง ไม่ได้ล้อเล่น” “เอมเข้าใจ” ชะเอมตอบแล้วยิ้มให้เมฆ “แต่ว่า...มันสายไปแล้วค่ะพี่เมฆ มันสายไปแล้ว” จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 23:02:47

ความคิดเห็นที่ 32 เชื่อแล้วว่าแม่ชม ปั่นไปลงไป อิอิ ป่านนี้จิหลับคาเครื่องป่าวเนี่ย ชั้นได้อ่านแล้วก็นั่งยิ้มไป หัวเราะไป ลุ้นไป ชั้นบ้าไปแล้วป่าวเนี่ย แม่ชม ครึ่งแรกนี่ลุ้นกะพ่อเมฆจริงๆ ว่าจะเจอแม่นู๋เอมตอนไหนน๊า อิอิ แต่ตอนเจอแล้วนี่สิ ลุ้นอีกว่าทำไมแม่นู๋เอมถึงบอกว่าสายไปแล้ว รอจ้า รอ ประทับใจกับคู่พ่อฤทธีกะแม่นู๋กุ๊กกิ๊กอ่ะ น่ารักกกกกกกกก นึกถึงโครงกระดูกสีสันสดใสแล้วก็ยังขำไม่หาย และชอบกับประโยคที่ทิ้งท้ายสำหรับคู่นี้ "คนช่างพูดเงียบไปทันใด คนไม่ช่างพูดก็ยิ้มมากขึ้น... " อ้อ ลุ้นกะรักสามเส้าของพ่อเมฆ แม่นู๋เอม แม่นู๋คีย์ด้วยจ้า ส่วนคู่อื่นๆ น่าจะลงตัวแล้วเนาะ รออ่านตอนต่อไปจ้า แม่ชม เป็นกำลัง ให้เสมอนะจ๊ะ                         จากคุณ : อุบาสิกา เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 00:35:22

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณจ้าแม่อุ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาให้กำลังใจชั้นนะจ๊ะ วันนี้ชั้นมีงานเข้า -*- เข้ามาทำไมตอนนี้เนี่ย ต้องส่งพรุ่งนี้เลยจ้ะ เลยมาแจ้งทุกคนว่าวันนี้ไม่สามารถลงนิยายได้ ขอยกยอดเป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะจ๊ะ เหลืออีกไม่เท่าไหร่แล้ว ว่าแต่ว่า ชั้นบอกใครอ่ะ ไม่เห็นจะมีใครอยู่เลย เศร้า -*- จากคุณ : ชมเช้า (ชมเช้า) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:02:18

ความคิดเห็นที่ 34 มีคนอยู่อย่างเงียบๆ จ้า เฝ้าทั้้งวัน รอแม่ชม จากคุณ : Firebolt_JK เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:17:18

ความคิดเห็นที่ 35 มาบอกว่ามีชั้นคนนึงที่รออยู่จ้า ผลุบๆ โผล่ๆ รอแม่ชมตลอดเน้อ เป็นกำลังให้ทำงานเสร็จทันวันพรุ่งนี้จ้า แม่ชม สู้สู้จ้า แล้วพรุ่งนี้จะมารอแม่ชมอีกน๊า อิอิ จากคุณ : อุบาสิกา เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 23:20:24

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามารอทุกวันแหละค่ะ  แต่ไม่ค่อยแสดงตัว จากคุณ : lingaor เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:38:32

ความคิดเห็นที่ 37 ฉานก็อยู่ จากคุณ : เขียวเสมอ (Greenfree) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:48:43

ความคิดเห็นที่ 38 แวะมาเยี่ยมตอนเช้าค่ะ อะไรสายไปเนี่ย จบค้างคามาก (ลุ้นอยู่ค่ะว่าแม่ชมจะหักมุมบ้านคู่มั้ย) เอาพี่เมฆกะน้องเอมมาฝากค่ะ จากคุณ : * filmii * เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 08:42:23

ความคิดเห็นที่ 39 มาลงชื่อว่าชั้นก็รอ ๆ  หลับ ๆ  อยู่เหมือนกันจ้ะ ^ ^ จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 19:36:30

ความคิดเห็นที่ 40 หูย ดีใจจังมีคนรออยู่ ขอบใจมากนะจ๊ะ นี่งานชั้นยังไม่เสร็จเลย ชั้นก็พะวักพะวน วันนี้ปวดหัวนิดหน่อย แต่อยากแต่งนิยายให้ทุกคนอ่าน วันนี้ลงได้อีกตอนนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อนะจ๊ะ ชั้นรับรองว่าจบแน่นอนจ้ะ ขอบคุณจ้ะ นอนหลับฝันดีกันนะ ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 22:37:59

ความคิดเห็นที่ 41 ราวกับฟ้าฝนที่เคยตั้งเค้าจนมืดครึ้มมันหายไปเมื่อเมฆได้บอกความในใจให้ชะเอมได้รับรู้ แต่แล้ว เพียงฉับพลัน ฟ้าก็กลับมืดครึ้มบดบังแสงสว่างเมื่อครู่เสียสิ้น และดูเหมือนกับว่า มันจะมืดมนมากกว่าเดิม เมฆอึ้งไปเมื่อได้ยินคำนั้น สายเกินไป มันหมายความว่าอย่างไร “ทำไมอ่ะ เอม หมายความว่าไง” เมฆถามขึ้นมาทันที มองหน้าชะเอมเขม็ง คนตรงข้ามก็มองหน้าตอบ สายตาที่ส่งผ่านความรู้สึกตอบมานั้น บอกไม่ถูกว่าดีใจหรือเสียใจกันแน่ “เอมดีใจนะ ที่ได้รู้ความรู้สึกของพี่เมฆซะที” เอมพูดขึ้นมายิ้มๆ เมฆก็ส่ายหน้า “พี่ไม่ใช่คนโลเลนะ แต่พี่อาจจะ...” “ชอบล้อเล่นหรอคะ” ชะเอมต่อให้ “เอมยังไม่ได้ว่าพี่เลย เอมดีใจ ที่พี่เมฆรู้สึกดีกับเอม” “แล้วทำไมมันต้องสายอ่ะ” “คือว่า...” ชะเอมนิ่งไปก่อนจะต่อ “เอมสมัครไปฝึกงานที่ค่ายเพลงของญี่ปุ่นค่ะ ตอนนี้เขาตอบรับให้ไปฝึกงานแล้ว ถ้าโชคดี ก็อาจจะได้ทำงานที่นั่น” “หมายความว่า...” เมฆอึ้งไปอีกรอบ เขาพูดแล้วค้างอยู่อย่างนั้น “อาทิตย์หน้าเอมจะไปญี่ปุ่นแล้วค่ะ” ชะเอมบอกสั้นๆ แต่คำสั้นๆ นั้นเองมีผลให้เมฆอึ้งกว่าเดิม เป็นนานกว่าเขาจะพูดออกมา “เอมจะไปญี่ปุ่น ทำไม...ทำไมไม่บอกพี่บ้าง” ประโยคหลังเขาพูดเหมือนตัดพ้อ “พี่เมฆ เอมไม่เจอพี่เมฆเลย และเอมก็โทรไปหาพี่ แต่พี่ปิดเครื่อง” ชะเอมบอกแล้วถอนหายใจ เมฆอึ้งไปทันที ก็ตอนที่เขาเก็บตัวน่ะ เขาปิดเครื่องจริงๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง “พี่..เอ่อ..” เมฆพูดไม่ออก แต่เอมส่ายหน้าพลางว่า “แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่างน้อยวันนี้พี่เมฆก็ได้รู้แล้ว” “แล้วเรื่องของเราล่ะ” เมฆถามขึ้นมาทันที “เรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้ ต่อไปนี้เราจะอยู่ห่างกันเกินไป พี่เมฆไม่เคยได้ยินหรอคะ ที่เขาว่า ระยะทาง เป็นอุปสรรคของความรัก มันคงเป็นเรื่องที่ทรมานมากๆ ที่เราต้องคิดถึงกันและกัน โดยที่ไม่รู้ว่า เมื่อไหร่จะมีโอกาสได้เจอ” ชะเอมพูดช้าๆ มองเมฆแล้วยิ้ม “แต่ถึงเราจะต้องจากกัน แต่เอมก็ดีใจที่ได้รู้ว่า คนที่เอมรู้สึกดีด้วย เขาก็รู้สึกดีตอบมาเช่นกัน ขอบคุณพี่เมฆมากนะคะ” “เอม” เมฆเอื้อมมือมาจับมือชะเอมไว้ เขานิ่งไปก่อนจะพูดต่อ “พี่รู้ตัวว่าพี่น่ะ มันทำตัวไม่ดี มันผิด มัน...” พูดมาถึงตรงนี้ชะเอมรีบห้าม “ไม่นะคะ พี่เมฆไม่ได้ทำผิด แต่เราอาจจะไม่เข้าใจกัน” “แต่ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วนี่...” เมฆส่ายหน้า “เอมไม่ไปไม่ได้หรอ” “ไม่ได้หรอกค่ะพี่เมฆ เรื่องอนาคตมันก็เป็นความใฝ่ฝันของเอมเหมือนกัน” ชะเอมพูดแล้วยิ้ม “คนเรา บางทีมันก็ไม่ได้มีอะไรพร้อมไปซะทุกอย่าง บางทีมันก็ต้องเลือก” “เอมพูดเหมือนไม่แคร์พี่เลย” เมฆตัดพ้อขึ้นมาอีก “พี่เมฆน่าจะรู้ว่าเอมแคร์พี่ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เมฆรู้ใช่ไหมคะ” “พี่รู้แต่ไม่แน่ใจ จนมาแน่ใจก็ตอนที่...เอมมานับเลขตอนที่พี่หลับ”เมฆพูดแล้วยิ้ม เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น ทำเอาชะเอมตกใจ “นี่ พี่เมฆรู้หรอ” “ทำไมจะไม่รู้ พี่ตื่นมาตอนที่เอมนับถึงเลข ๘” เมฆว่ายิ้มๆ ก่อนจะบีบมือชะเอมเบาๆ “ไม่อยากให้ไปเลยอ่ะ พี่ช้าอีกแล้วใช่ไหม พี่มันโลเล สมควรแล้วที่เป็นอย่างนี้ แล้วนี่พี่จะทำยังไง เอมคิดว่าพี่จะทำยังไง” “พี่เมฆอย่าว่าตัวเองสิคะ อะไรที่มันผ่านไปแล้ว มันแก้ไขอะไรไม่ได้” เอมว่าแล้วมองนาฬิกา “เอมต้องไปแล้วนะคะ” “จะไปแล้วหรอ” เมฆยังไม่ยอมปล่อยมือ “เอมต้องไปทำธุระที่สถานทูต เดี๋ยวแม่จะมารับแล้วค่ะ” เอมตอบ มองหน้าเมฆนิ่ง “พี่เมฆ อยู่ห่างกัน เอมจะคิดถึงพี่นะ พี่เมฆก็ คิดถึงกันบ้างนะคะ” เมฆฟังแล้วพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยมือชะเอม เพื่อที่คนตรงหน้าจะก้าวเท้าเดินจากไป ทิ้งเขาให้มองตามพร้อมกับทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยความรู้สึกเศร้าอย่างประหลาด ที่ผ่านมา เขาเป็นคนยังไงกันแน่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ มันสมควรแล้วใช่ไหมที่มันจะเป็นแบบนี้ เมฆคิดแล้วส่ายหน้า เขาคิดว่าเขาเป็นคนเปิดเผย แต่ความเป็นจริงแล้ว เขาปกปิดทุกสิ่งทุกอย่าง โดยเฉพาะ ความรู้สึกในหัวใจของเขา จนในวันหนึ่ง ที่มันสายเกินไป.... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 22:45:05

ความคิดเห็นที่ 42 มาลงชื่อกดดัน เอ๊ย ลงชื่อรอจ้ะ ^ ^ แม่ชมอย่าใจร้ายกับพ่อเมฆนะ ชั้นขอร้อง แต่ถ้าจะใจร้ายกับเฮียชา ชั้นสนับสนุน 555 จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 18:46:29

ความคิดเห็นที่ 43 มารอ ^.^ จากคุณ : แดดส่องฟ้า เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 21:27:39

ความคิดเห็นที่ 44 จากคุณ : lingaor เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 22:48:42

ความคิดเห็นที่ 45 ลุ้นว่าวันนี้แม่ชมจะลงมั้ย รอค่ะ จากคุณ : * filmii * เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 22:53:01

ความคิดเห็นที่ 46 มารอด้วยค่ะ จากคุณ : annnoi (annnoi14) เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 22:58:01

ความคิดเห็นที่ 47 ชั้นขอโทษ ทุกคน ชั้นไม่ได้หายไปไหนเลย แต่ไปทำงานมา แต่งานก็ยังไม่เสร็จ ฮือๆ คืนนี้เลยไม่ได้แต่งนิยายเลย คือชั้นนึกว่ามันจะเสร็จแต่ก็ไม่เสร็จ ขอโทษนะจ๊ะที่ทำให้ต้องรอแล้วไม่ได้มาบอก ดีใจจังที่ยังมีคนรออยู่ พรุ่งนี้นะจ๊ะ ตอนนี้ชั้นขอตัวไปทำงานต่อก่อน -*- แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 54 00:40:12 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 00:35:45

ความคิดเห็นที่ 48 จ๊ะแม่ชม ยังไงก็จะรอจ๊ะแม่ ^__^ จากคุณ : =เราเอง= เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 10:11:22

ความคิดเห็นที่ 49 รอคะ ^^ จากคุณ : ^ Is it good ^ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 15:15:24

ความคิดเห็นที่ 50 ชั้นมาเชียร์พ่อเมฆ อย่าพึ่งยอมแพ้นะพ่อเมฆ ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นยังมีปัญหาจากภัยธรรมชาติอยู่ หนูเอมอาจจะต้องเลื่อนการเดินทางไปญี่ปุ่นนะ ^ ^ จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 22:11:56

ความคิดเห็นที่ 51 ชั้นมาแล้วจ้า ^^ เมื่อวานกว่างานจะเสร็จก็ตีสาม -*- วันนี้ชั้นก็เอางานมาทำ แต่ว่าแวะแต่งนิยายก่อนเพื่อไม่ให้ขาดตอนจนเกินไป ได้เท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าได้ตอนนึงแล้วจ้ะ ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 23:07:19

ความคิดเห็นที่ 52 สายลมพัดพลิ้ว ต้นแมกโนเลียสั่นไหว ดอกและใบร่วงหล่น.... กระจัดกระจายลงมายังพื้นเบื้องล่าง ที่ซึ่งเมฆยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ในหัวสมองเขาคิดอะไรวุ่นวาย มันดูสับสนมาก แต่ว่า...เขาก็ยังนั่งนิ่งๆ เพียงเพื่อที่จะคิดถึงสิ่งที่มันเกิดขึ้น แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา หัวอกหัวใจดูคล้ายหมดเรี่ยวแรง มันห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก จะพูดว่าเศร้า มันก็คงไม่พอ นั่งนิ่งอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินตรงมา เมฆชะงัก รีบเงยหน้าขึ้นมอง “จ๊ะเอ๋ พี่เมฆ มานั่งทำตัวเป็นพระเอกมิวสิคอะไรอยู่ตรงนี้คะ” คีย์นั่นเองที่เดินยิ้มเข้ามาหาเขา เพราะคีย์ทนไม่ได้  ทนไม่ได้จริงๆ ที่เห็นเขาเศร้า ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ คีย์จะไม่ได้ยินว่าชะเอมกับเมฆพูดอะไรกันบ้าง แต่ก็พอจะเดาได้ และยิ่งเห็นอาการของเมฆเป็นแบบนี้ คีย์ก็อดรู้สึกเศร้าไม่ได้ “พี่เมฆเป็นอะไร” คีย์ฝืนยิ้มแล้วถามออกมา เมฆมองคีย์ เห็นรอยยิ้มของสาวน้อยตรงหน้าเขาก็รู้สึกดีขึ้น ก่อนจะส่ายหน้า ฝืนยิ้มออกมานิดๆ “พี่ไม่ได้เป็นอะไรครับ พี่แค่นั่งทำมิวสิคเฉยๆ ก็พี่เป็นพระเอกนี่ ก็ต้องเล่นบทเศร้าเป็นธรรมดา” “เล่นบทเศร้า หรือว่าเศร้าจริงคะ” คีย์ถามขึ้นมาอีก มองหน้าเมฆแล้วก็รู้สึกสงสารจับใจ พยายามกลืนก้อนสะอื้นเอาไว้ในอก รับรู้อยู่เต็มหัวใจแล้วถึงความรู้สึกของตัวเอง ก็ดูเอาเถิด แค่เห็นคนตรงหน้าเป็นทุกข์ร้อน คีย์เองก็น้ำตาแทบจะไหล แต่พยายามกลั้นเอาไว้ พลางพูดเบาๆ “พี่เมฆ ทำไมพี่เมฆไม่รับโทรศัพท์ ทำไมต้องปิดเครื่องด้วยคะ พี่เมฆรู้ไหมว่า...” คีย์ยังพูดไม่ทันจบ เมฆก็รีบขัดขึ้นทันที “นี่คีย์ถามพี่กี่คำถามแล้วเนี่ย หือ ทำไมช่างถามนัก” เขาฝืนยิ้มพลางเอื้อมมือมาขยี้ผมคีย์เบาๆ เพียงแค่นั้นคีย์ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แม้จะรู้ว่า ในความเป็นจริงแล้ว เมฆรู้สึกอย่างไร “ก็หนูเคยบอกแล้วไง ว่าเราต้องถาม ไม่งั้นเราจะเข้าใจผิด แต่นี่พี่เมฆ...เล่นหนีหน้าไปเลย ผลมันก็ร้ายแรงกว่าการเข้าใจผิดนะคะ”   “พี่ไม่ได้หนีหน้า พี่แค่...แค่หลบไปคิดอะไรบางอย่าง”เมฆเอ่ยขึ้นมาช้าๆ จะพูดต่อคีย์ก็ถามขึ้นมา “คิดอะไรคะ” “คิดทบทวนความรู้สึกพี่ ไม่รู้สินะ พี่นึกว่าพี่เป็นคนเปิดเผย ร่าเริงกับคนไปทั่ว แต่จริงๆ แล้ว พี่กำลังปิดความรู้สึกตัวเองอยู่ และที่สำคัญ พี่มัวแต่กลัว ว่าคนที่รู้สึกดีด้วยเขาจะไม่เชื่อพี่ เพราะความที่พี่เป็นคนแบบนี้ พี่ก็เลยไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกให้เขารู้ พี่สับสนตัวเอง” “ก็เลยปิดโทรศัพท์หนีปัญหาหรอคะ” “มันเป็นแค่ความกลัวในใจพี่ พี่ไม่น่าทำอย่างนี้เลย” เมฆพูดแล้วส่ายหน้า คราวนี้เขาฝืนยิ้มไม่ออก คีย์ก็เลยพลอยยิ้มไม่ออกไปด้วย “มันผ่านไปแล้วนะคะพี่ คิดไปก็ไม่มีประโยชน์” “แล้วพี่จะทำอะไรให้มันมีระโยชน์ได้บ้าง ทำอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้นแหละ” “มีสิคะ พี่ต้องทำประโยชน์กับหัวใจตัวเอง” คีย์พูดขึ้นมาทันที ฝืนยิ้มขึ้นมาได้นิดนึง เมื่อคิดได้ว่า คีย์ก็กำลังทำประโยชน์ให้หัวใจตัวเองเหมือนกัน “ทำอะไรสักอย่าง แล้วประโยชน์...มันจะมีขึ้นได้ในสักวัน หนูเอาใจช่วยนะคะ” คีย์พูดแล้วยิ้มให้เมฆ แต่ในหัวใจนั้นก็สับสนไม่แพ้หัวใจของเมฆ แสนจะดีใจเมื่อเห็นเขายิ้มออกมาได้นิดนึง แต่แล้วก็กลับเศร้าใจ เมื่อเห็นเขาพร่ำรำพันถึงคนคนนั้น เมฆมองคีย์ รู้สึกดีขึ้นมาทันที เขาเอื้อมมือมาแตะบ่าคีย์เบาๆ ยิ้มตอบคนตรงหน้า ดอกแมกโนเลียร่วงหล่นลงมาอีกเมื่อลมพัดแรงวูบเข้ามา ดอกสีชมพูของมันปลิวคว้าง หล่นลงบนพื้นหญ้าบ้าง ม้านั่งบ้าง ดอกแมกโนเลียดอกหนึ่งหล่นลงมาติดที่ปลายผมของคีย์ เมฆเอื้อมมือไปหยิบออกให้อย่างเบามือ     ดอกแมกโนเลียช่างบอบบาง เหมือนความรัก... แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 54 23:49:17 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 23:18:04

ความคิดเห็นที่ 53 สงสารน้องคีย์ T^T จากคุณ : Greenfree เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 23:45:47

ความคิดเห็นที่ 54 “เฮียชา !!” เสียงใหม่ตะโกนใส่เฮียชาที่ยังคงนิ่ง เฮียชาสะดุ้งโหยง ใหม่ก็ส่ายหน้า “เฮียจะนิ่งอีกนานไหมเนี่ย” “เอ่อ คือ” เฮียชายังคงตะกุกตะกักต่อไป หันไปมองอั้มแล้วเขาก็พูดไม่ออก ท่าทางนั้นทำให้ใหม่ส่ายหน้าอีกรอบจนเวียนหัว “เฮีย ทำไมเฮียไม่ตอบล่ะ พี่อั้มเขาไม่ว่าอะไรเฮียหรอกน่า” “ใหม่” อั้มปรามขึ้นมาอีก “จะไปเสียงดังใส่เฮียชาทำไม เฮียเขาไม่ตอบก็แสดงว่าไม่ใช่เขา พี่ว่าไม่ใช่เฮียชาหรอก เฮียเขาออกจะเป็นคนกล้า แต่นี่คนส่งดอกไม้มาทุกวัน ไม่กล้าแม้แต่จะลงชื่อตัวเองแบบนี้น่ะ ดูยังไงก็ไม่น่าใช่เฮียเขา” เฮียชาได้ยินอั้มพูดอย่างนั้น เขารีบเงยหน้ามามองอั้มทันที “คือ ไม่ เฮียไม่ได้...” “นั่นไง บอกแล้วว่าไม่ใช่เฮียจริงๆ”  อั้มรีบพูด ใหม่จึงว่า “เออ จริงด้วยนะพี่อั้ม เฮียชาหยอดคนไปทั่วอ่ะ เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะป๊อดนะ” พูดแล้วก็หันไปหาเฮียชา “งั้นหนูคงเข้าใจผิดไปเองอ่ะเฮีย ขอโทษด้วยนะที่เสียงดังใส่เฮียอ่ะ” “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ น้องใหม่” เฮียชายิ้ม แต่รอยยิ้มเขาดูแปลกๆ พิกล “งั้น พี่อั้มว่าจะเป็นใครอ่ะ หนูคิดไม่ออกแล้วนะ” ใหม่หันมาถามอั้ม ทำเอาอั้มนิ่งไป ก่อนจะว่า “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ แต่ก็ช่างเถอะนะ พี่ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะพี่ไม่รู้ว่าจะสนใจใคร สนใจไปทำไม” “สงสัยคนที่ส่งดอกไม้มาเขาจะนึกว่าพี่อั้มเนี่ยนะ เป็นนางเอกนิยายสมัยโบราณ ที่แบบว่า จะหลงใหลใฝ่ฝันถึงเจ้าของดอกไม้ และรอใครคนนั้นปรากฏตัว เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาหา อะไรประมาณนี้มั้ง” “อ่านนิยายมากไปหน่อยมั้ง เจ้าชายขี่ม้าขาวหรอ มันมีที่ไหนกันล่ะ” อั้มพูด แต่แล้วก็มีเสียงคนขัด “ทำไมจะไม่มีล่ะครับ คนที่เขาพร้อมจะทำทุกอย่างให้น้องอั้ม เอ้ย ทำทุกอย่างให้คนที่เขารัก คนคนนั้นก็เหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาวนั่นแหละครับ” เฮีนชานั่นเองที่เป็นขัด เขาเผลอจ้องตาอั้มเขม็ง แต่พอโดนสายตาหวานๆ จ้องตอบ เขาก็ต้องหลบตาเป็นพัลวันเพราะไม่อาจต้านทานสายตาหวานๆ คู่นั้นได้ “เฮียพูดเหมือนมันเป็นเหตุการณ์จริงเลยนะคะ”อั้มพูดยิ้มๆ ก่อนจะว่า “มันมีด้วยหรอคะ คนแบบนั้น” “มีสิครับ...” เฮียชาตอบทันที “น้องอั้มรอดูก็แล้วกัน” “หมายความว่าไงคะ เฮียจะให้รอดูใครหรอ” “ก็พระเอกขี่ม้าขาวไงครับ” เฮียชาพูดแล้วยิ้ม อั้มก็เลยพลอยยิ้มไปด้วย แม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่เฮียชาต้องการจะสื่อ ส่วนใหม่ทำหน้างง “เฮียพูดอะไรอ่ะ ตกลงเฮียไม่ใช่เจ้าของดอกไม้ใช่ไหม” เฮียชายิ้ม ไม่พูดอะไร ได้แต่บอกอั้มว่า “เดี๋ยวเฮียทำน้ำส้ม ไม่เปรี้ยว ให้น้องอั้มนะครับ รอ...หน่อยนะครับ” จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 23:46:28

ความคิดเห็นที่ 55 ตามมารับชมใต้ซุ้มฯจากแม่ชมจ้า กำลังสนุกเลย แอบสงสารทั้งพ่อเมฆ แม่นู๋คีย์ แม่นู๋เอมเลยอ่ะ ความฝันกับหัวใจมันสวนทางกันอ่ะน๊า ได้อย่างเสียอย่างจริงๆ ส่วนพ่อชาก็นะ กล้าๆ หน่อยสิจ๊ะ พ่อพระเอกขี่ม้าขาว ขอบคุณแม่ชมนะจ๊ะ ที่อุตส่าห์สละเวลามาแต่งให้อ่านต่อจ้า รอตอนต่อไปอยู่น๊า รอให้แม่ส่งงานให้เสร็จก่อนก็ได้จ้า สัญญาว่ายังรออยู่ตรงนี้แหล่ะ แวะเวียนมาที่เรือนแม่ชมตลอดจ้า                         จากคุณ : อุบาสิกา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 03:38:14

ความคิดเห็นที่ 56 แม่ชม ชั้นขอตอนพิเศษ "รักสามเส้าของเฮียชา" ได้ไหม อยากอ่านอดีตของเฮียชา สมัยที่น้ำส้มยังเปรี้ยวอยู่ ^ ^ จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 15:04:37

ความคิดเห็นที่ 57 ^.^ จากคุณ : แดดส่องฟ้า เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 20:21:42

ความคิดเห็นที่ 58 มาแอบดูที่เรือนแม่ชม หายไปเกิน 24 ชม.แล้วนะเนี่ย ต้องประกาศหาตัวแม่ชมซะแล้วล่ะ อิอิ ล้อเล่นเน้อ เป็นกำลัง ให้ภารกิจของแม่ชมสำเร็จโดยไวจ้า จากคุณ : อุบาสิกา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 22:07:13

ความคิดเห็นที่ 59 ชั้นมาแล้วจ้า ๕๕๕ ฟิลหายไปหลายวัน ตามจับมาได้แล้วจ้ะ มาๆ มาอ่านกัน จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 23:16:31

ความคิดเห็นที่ 60   จากคุณ : lingaor เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 23:20:57

ความคิดเห็นที่ 61 ดอกกุหลาบสีขาวสวยสะพรั่งอยู่ในช่อที่จัดแต่งมาอย่างมีศิลปะ สดใสสวยงามแต่ยังน้อยกว่าดวงตาที่สุกใสของชายผู้เป็นเจ้าของช่อดอกไม้นั้น เขาประคองช่อดอกไม้อย่างทนุถนอม ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อนึกหญิงสาวคนนั้น เธอ ผู้มีดวงตางดงามราวกับดวงดาว...ผู้ที่ทำให้เขาจ้องมองด้วยความหลงใหล ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด เขาก็ยังไม่ฟื้นจากภวังค์ในความฝันถึงเธอ เขามองดอกไม้อย่างมีหวัง ก่อนจะเดินช้าๆ จนมาถึงที่ม้านั่งใต้ซุ้มแมกโนเลีย พลางวางดอกไม้ลงบนม้านั่ง คิดแล้วก็ถอนหายใจออกมา “เฮ้ออออออ”  เมื่อไหร่เขาถึงจะกล้าสักที ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินมา หันไปมองก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเดินมาที่ซุ้มนั้นคือ อั้ม   เท้าไวเท่าความคิด รีบก้าวเข้าไปหลบอยู่หลังต้นแมกโนเลียทันที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหลบ -*- อั้มเดินมาถึงที่ซุ้ม มองไปที่ม้านั่ง เห็นดอกไม้วางอยู่เหมือนเคย ก็ส่ายหน้า ทำท่าจะหยิบดอกไม้  แต่แล้วก็ชะงัก เพราะได้ยินเสียงเรียก “น้องอั้ม” อั้มหันไปมอง สีหน้าแปลกใจ ก่อนจะระบายได้ด้วยรอยยิ้ม “อ้าว” พูดมาได้คำหนึ่งแล้วหยุด ก่อนจะว่า “ลมอะไรหอบมาคะ” คนถูกทักหัวเราะ แล้วเดินเข้ามาหา “ลมหายใจแห่งความคิดถึงไงครับ” อั้มหัวเราะบ้าง ดวงตาเป็นประกาย ส่ายหน้าช้า “อั้มไม่เชื่อหรอก” “อ้าว ซะงั้น” เขายิ้ม มองอั้มแล้วยื่นดอกไม้ที่ถือมาดอกหนึ่งส่งให้ “อ่ะ พี่เอาดอกไม้มาฝาก” อั้มมองดอกไม้อย่างงงๆ มองหน้าคนให้ แล้วทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ “เอามาให้อั้มจริงหรอ” คนให้ร้อง อ้าว ก่อนจะว่า “ก็จริงน่ะสิ เห็นพี่เป็นคนพูดจาเชื่อไม่ได้ไปได้”  พูดแล้วยื่นให้อีก อั้มก็เลยรับมา มองดอกไม้แล้วยิ้ม มันเป็นดอกกุหลาบสีแดงดอกเล็กๆ มีรอยช้ำเล็กน้อย กลีบนอกนั้นเกือบจะหลุดห้อยร่องแร่ง “พอดีมีเด็กมาขายเมื่อกี้ เหลืออยู่ดอกเดียว เลยซื้อมาให้อั้ม ช้ำหน่อยนะ” เขาบอกหน้าตาเฉย “แต่ให้ด้วยใจ ยังไงก็สวย ใช่ป่ะ” “ขอบคุณนะคะ” อั้มยิ้มบอกเบาๆ แล้วทรุดนั่งที่ม้านั่ง เขาก็เลยนั่งลงข้างๆ เงียบไปครู่หนึ่งก็ถามขึ้นมา “ชาญเป็นไงมั่ง”   “ก็....น่าจะสบายดีนะคะ”  อั้มหันมาพูดช้าๆ “อ้าว ทำไมพูดงั้นอ่ะ” เขาทำหน้าสงสัย “พูดเหมือนไม่ได้เป็นแฟนกัน” อั้มหันมามองหน้า “ตกข่าวแล้วค่ะ” พูดได้แค่นั้นก็เงียบ เขาหันมามองหน้า “อั้ม หมายความว่า อั้มกับชาญ...นานหรือยังเนี่ย” เขาถามเหมือนตกใจ แต่ถ้าดูสีหน้าเขาจะเห็นว่าดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “นานแล้วค่ะ” อั้มตอบ ก่อนจะค้อนให้นิดนึง “คนอื่นเขารู้กันทั้งนั้น มีพี่คนเดียวที่ไม่รู้” “พี่งานยุ่งจริงๆ” เขาหัวเราะเก้อๆ “แล้วอั้มโอเคหรือเปล่าครับ” “โอเคค่ะ อั้มบอกเลิกชาญเองแหละ” “งั้นพี่ก็มีหวังแล้วสิ” เขาพูดขึ้นมายิ้มๆ อั้มหันมามองหน้า แล้วค้อนให้อีกวง เขาก็เลยหัวเราะ “ทำไมมองพี่ยังงั้นน่ะ พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ” อั้มส่ายหน้า “ไม่พูดกับพี่แล้ว ไปดีกว่า” พูดแล้วลุกขึ้น เขารีบถาม “อั้มจะไปไหนอ่ะ เดี๋ยวสิ ยังพูดไม่รู้เรื่องเลย” “อั้มจะไปสำนักงานอธิการบดีค่ะ จะไปติดต่อเรื่องทำเรื่องจบ” “งั้นพี่ไปด้วยนะ” เขาพูดทันที อั้มมองหน้าคนตรงหน้า นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอเขา แต่เขาก็ยังเหมือนเดิม แม้จะเป็นรุ่นพี่หลายปี แต่ความสดใสร่าเริงในแววตายังคงปรากฏอยู่เสมอ แถมรอยหวานๆ ในดวงตานั้นด้วย มันทำให้อั้มต้องหลบตา แล้วออกเดิน เขารีบตามพลางว่า “พี่พูดจริงนะ” “เรื่องของพี่สิ” อั้มว่า เขาก็เลยหัวเราะ ทั้งคู่สบตากันแว่บนึง ก่อนจะเสมองไปทางอื่น แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว อั้มก็ชะงัก นึกอะไรขึ้นมาได้ “เดี๋ยวค่ะ”   เขาเลยหยุด หันมามอง “ทำไมหรอครับ” “อั้มลืม” พูดแล้วก็เดินกลับมาที่ซุ้ม หยิบช่อดอกไม้ที่วางอยู่บนม้านั่งขึ้นมา คนข้างๆ มองด้วยความสงสัย “ดอกไม้ใครหรอ ให้อั้มนี่” เขาเห็นป้ายเล็กๆ ที่เขียนติดมากับช่อดอกไม้ อั้มก็พยักหน้า “ค่ะ แต่ไม่รู้ของใคร อั้มจะเอาไปไหว้พระ” “งั้น เดี๋ยวเสร็จธุระแล้ว เราไปไหว้พระกันนะ” เขายิ้ม อั้มก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินออกไป   คนที่หลบอยู่หลังต้นแมกโนเลียค่อยๆ เดินออกมา แล้วทรุดนั่งอยู่ที่ม้านั่งอย่างอ่อนแรง ความรู้สึกเจ็บที่ดูเหมือนจะชาชินค่อยๆ ถาโถมเข้ามาหาเขาราวกับน้ำไหลบ่า ไม่สิ ราวกับคลื่นยักษ์เลยก็ว่าได้ ทำไมเรื่องราวแบบนี้มันถึงต้องเกิดกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันจะมีบ้างไหม ที่สักวันเขาจะสมหวังในความรักสักที มันจะมีบ้างไหม เฮียชาคิดแล้วเงยหน้ามองต้นแมกโนเลียที่ออกดอกสีชมพูพราวพร่าง พอลมพัดมาวูบหนึ่ง ดอกแมกโนเลียก็ร่วงหล่น ดอกแมกโนเลียกลีบบางตกลงมาบนไหล่เขา ราวกับจะปลอบโยน... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 23:31:28

ความคิดเห็นที่ 62 สายลมพัดแรง ใบของดอกแมกโนเลียร่วงหล่น เหลือแต่กิ่งก้านสีน้ำตาลดูโดดเดี่ยว ก่อนที่มันจะผลัดใบให้เขียวสะพรั่งอีกครั้ง ดอกแมกโนเลียสีชมพูอ่อนๆ พร่างพรายขึ้นมา เพียงเพื่อเมื่อถึงเวลา ดอกใบก็จะร่วงหล่นเหลือแต่กิ่งก้านสีน้ำตาล แล้วก็ผลัดใบ แล้วก็ร่วงหล่น วนเวียนอยู่อย่างนี้ชั่วนาตาปี ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา  เมื่อวานนี้เศร้า วันนี้สุข แล้วพรุ่งนี้ล่ะ จะเป็นอย่างไร.... “ดอกไม้...ดอกไม้จะบาน บริสุทธิกล้าหาญ จะบานในใจ  สีขาว หนุ่มสาวจะใฝ่ แน่วแน่แก้ไข จุดไฟศรัทธา เรียนรู้ ต่อสู้มายา ก้าวไปข้างหน้า เข้าหามวลชน ชีวิต อุทิศยอมตน ฝ่าความสับสน เพื่อผลประชา  ดอกไม้...บานให้คุณค่า จงบานช้าๆ แต่ว่ายั่งยืน ที่นี่ และที่อื่นๆ ดอกไม้สดชื่น ยื่นให้มวลชน...” “...จากวันนั้น เพื่อนขวัญเคยร่วมกันขับขาน รวมจิตใจ  สู่วันนี้พี่น้องร่วมฝ่าภัย จากใจถึงทุกคน ด้วยความรักเปี่ยมล้นบนเส้นทาง สว่างไสว ในศรัทธา ร่วมกันสร้างพรุ่งนี้ผองประชาที่สดใส ให้เป็นจริง... ชีวิตเธอมีคุณค่า มวลประชาเขารออยู่ รอเธอเป็นผู้ก้าวไป ดังดอกไม้ที่งอกงาม ยามสายธารชูช่อใหม่ ไปเถิดจงไปทั่วแดน อยากให้เธอเป็นเทียนเล่มน้อยที่ส่องแสงสู่หนทางมืดมน เทียนสว่างไสวอยู่ในใจผู้คนตราบจน นิรันดร...” เสียงร้องเพลงที่ประสานกันด้วยความไพเราะนั้น มาจากน้องๆ ที่ร่วมกันล้อมวงรอบตัวนิสา อิศรา คมชาญ เมฆ และอั้ม ทั้งห้าดูสง่างามอยู่ในชุดครุยในพิธีพระราชทานปริญญาบัตร ในมือมีช่อดอกไม้สวยงาม แต่ความสะพรั่งพราวของดอกไม้จะสดใสสดชื่นเท่าดวงตาของพวกเขานั้นหาได้ไม่ ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข เมื่อประสบความสำเร็จในชีวิตอีกขั้นหนึ่ง “ขอบใจน้องๆ มากนะครับ ที่ร้องเพลงให้พวกพี่” อิศราเอ่ยขึ้นแล้วยิ้ม น้องๆ ก็ว่า “พวกเราชาวชมรมอาสาฯ ตั้งใจมาร้องเพลงให้พวกพี่โดยเฉพาะเลยค่ะ” “และชั้นก็เป็นคนฝึกซ้อมพวกน้องๆ เอง” สุกฤษฏิ์ว่าแล้วก้าวออกมาจากวง พลางทำหน้าเหนือชั้น “พวกแกควรจะขอบคุณชั้นมากกว่านะ” “อ๋อ เป็นเพราะแกฝึกนี่เอง เพลงถึงได้เก่าขนาดนี้” นิสาว่า สุกฤษฏิ์ค้อนให้เพื่อน “ถึงเพลงจะเก่าแต่ก็ความหมายดีเว้ย เพลงของชมรมอาสาเรา ทำไมหรือแกจะให้น้องๆ ร้องเพลงอะไรนะ วับวงวับวาวอะไรเนี่ย” “เพลงอะไรวับวาว แกอยากฟังหรอ” นิสาทำไก๋  “เอาไว้แกรับปริญญาอีก ๒ ปี ชั้นจะมาร้องให้แกฟังแล้วกัน” สุกฤษฏิ์หัวเราะ “ไม่ต้องมาพูดดีเลย พวกแกมาบริจาคให้น้องๆ ชมรมอาสาเลย แหม อุตส่าห์ร้องให้พวกแกตั้งสองเพลง ร้องให้คนอื่นร้องแค่เพลงเดียวนะบอกให้” เพื่อนๆ พากันหัวเราะ พากันควักเงินในกระเป๋ามาหย่อนใส่กล่องของน้องๆ “ขอให้พี่โชคดี ประสบความสำเร็จ รวยๆ นะคะ” น้องคนหนึ่งรีบอวยพร อีกคนรีบเสริม “รวยแล้วมาเลี้ยงน้องบ้างนะครับ” ทุกคนได้ยินก็หัวเราะอีกรอบ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 23:45:18

ความคิดเห็นที่ 63 อ๊ะ.....................แม่ชม  มีตัวละครเพิ่มมาอีก 1 คนแล้ว  พี่คนนั้นคือใครน้อ.... จากคุณ : lingaor เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 23:51:29

ความคิดเห็นที่ 64 พอน้องๆ ขอตัวไปร้องเพลงให้รุ่นพี่คนอื่นๆ เหล่าเพื่อนผองก็เลยชวนกันมานั่งที่ใต้ซุ้มแมกโนเลีย ที่ประจำของพวกเขา สายลมพัดมาสดชื่น ต้นแมกโนเลียสั่นไหว ดอกใบร่วงหล่นเหมือนเช่นเคย ทุกคนเงยหน้ามองแล้วยิ้มให้กัน “เฮ้ออออ” เมฆถอนหายใจออกมา “ไม่น่าเชื่อเนอะ เผลอแป๊บเดียว พวกเราก็เรียนจบมารับปริญญากันแล้ว” “ไม่น่าเชื่อว่าแกจะเรียนจบมากกว่า”นิสาค่อน เมฆเลยหันมาค้อนให้ “หูย ว่าชั้นอีกแล้วนะ ใช่ซี้ ชั้นมันไม่ใช่ไอ้ชาญนี่ ชั้นมันทำอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด” “แหมๆ ไอ้เมฆ ทำเป็นน้อยใจ” คมชาญว่าแล้วหัวเราะ “หัวก็ไม่ล้านสักหน่อย เอ๊ะ หรือว่าล้านไปแล้ว” พูดแล้วทำท่าจะเข้ามาเปิดเถิกของเมฆ ทำเอาเขาต้องหลบเป็นพัลวัน “เฮ้ย อย่านะเว้ย ไอ้ชาญ อย่าเข้ามานะ” “หนอย ทำเป็นหวงตัว” คมชาญว่าเข้าอีก “ทีกะน้องๆ ผู้หญิงไม่เห็นร้องห้ามยังงี้เลยนี่หว่า” พอพูดถึงเรื่องน้องผู้หญิง เมฆอึ้งไปทันที แล้วเขาก็เงียบไป ไม่พูดอะไรต่อ เพื่อนๆ มองหน้ากัน แล้วอิศราก็ว่า “ไอ้ชาญ แกจะพูดทำไมเนี่ย” “ชั้นไม่ทันคิดอ่ะ” คมชาญเสียงอ่อย นิสาก็ส่ายหน้า พลางพูดเบาๆ “มันเงียบไปเลยเห็นไหม แกนี่” สุกฤษฏิ์มองดูเพื่อน เห็นสถานการณ์ไม่ดีก็รีบพูด “เฮ้ย วันนี้วันมงคลของพวกเรา อย่ามาเศร้ากันเลยน่า เราต้องมีความสุขสิ สารอะดรีนารีนจะได้หลั่ง ใช่ไหมทิพย์” ประโยคหลังหันไปหาทิพย์ ทิพย์ก็ว่า “ใช่จ้ะ เราต้องยิ้มมากๆ เพราะวันนี้เป็นวันดีของเรา” พูดแล้วหันไปหาเมฆ “จะสุขจะทุกข์มันอยู่ที่ใจนะเมฆ” เมฆนิ่งไปนิดก่อนจะยิ้ม “เมฆจะพยายามนะ เฮ้อ พูดเรื่องรุ่นน้อง มันก็ต้องเศร้าแบบนี้ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องรุ่นพี่ คงไม่เศร้าใช่ไหมอั้ม” ประโยคหลังเขาหันไปหยอกอั้ม อั้มยิ้มหวานแต่ทำไก๋ “รุ่นพี่คนไหนหรอ” “คนที่เอาชื่อดอกไม้นิรนามมาให้มั้ง”เมฆว่ายิ้มๆ อั้มรีบส่ายหน้า “บ้าน่าเมฆ อย่าไปพูดแบบนั้น คนคนนั้นน่ะเขาเลิกส่งช่อดอกไม้มานานแล้ว ใครก็ไม่รู้” “เขาคงรู้ว่าอั้มมีแฟนน่ะสิ” นิสาว่าแล้วพูดต่อ “จริงๆ น่าจะเปิดเผยตัวให้รู้จักกันบ้างนะ” “นั่นสิ รักแล้วไม่แสดงออก เขาจะรู้ได้ยังไงว่ารัก” คมชาญเสริมขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปหานิสา “ใช่ป่ะ” นิสามองสบสายตาที่เป็นประกายนั้นทันที ก่อนจะแกล้งโวยวาย “อะไรของแก พูดอะไรเลี่ยนจริงๆ” “ถึงเลี่ยนแต่ก็รัก ใช่ป่ะ” คมชาญถามเบาๆ แต่เพื่อนก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน ต่างพากันโห่ใหญ่ ทำเอานิสาเขิน สุกฤษฏิ์ได้ทีเลยว่า “นี่ คู่นี้ไปรักกันไกลๆ เลยได้ไหม อิจฉานะเฟ้ย” “นั่นดิ ทุกคนทิ้งชั้นไปหมดเลยอ่ะ”เมฆโอดครวญ “อิศกับทิพย์ นิสากับชาญ อั้มก็มีรุ่นพี่คนนั้น แล้วเมฆล่ะ เมฆมีใคร” “แกก็มีชั้นไงเมฆ” สุกฤษฏิ์เอ่ยขึ้นอย่างเซ็งๆ ทุกคนได้ยินก็พากันหัวเราะ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 00:08:05

ความคิดเห็นที่ 65 ที่หน้าตึกคณะวิทย์ก็คึกคักไม่แพ้คณะไหน เพราะจัดซุ้มสำหรับแสดงความยินดีบัณฑิตใหม่อยู่หลายซุ้มทีเดียว หนึ่งในนั้นเป็นซุ้มของรุ่นพี่ปริญญาโท ที่ประดับประดาด้วยอุปกรณ์เทียมต่างๆ ที่ระบายสีอย่างสดใสงดงาม ฤทธีกำลังจัดโครงกระดูกสีสันสดใสอยู่ในซุ้ม ข้างๆ มีสาวน้อยคนหนึ่งกำลังเพ้นท์ลายตัวหนังสืออยู่อย่างขะมักเขม้น ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่องานเสร็จ “พี่ธี สวยไหม” ฤทธีหันมามอง ก่อนจะทำหน้านิ่ง “ก็สวยนะ แต่ว่า...” กุ๊กกิ๊กชะงัก หันมามองหน้า “แต่ว่าอะไรหรอ พี่ธี” พูดแล้วชูตัวหนังสือขึ้นมาดูชัด แล้วชูให้ฤทธีดูอีกรอบ แต่ฝ่ายนั้นยังทำหน้านิ่ง พลางว่า “แต่ว่า...คนทำสวยกว่า” กุ๊กกิ๊กชะงักทำตาโต หันไปมองฤทธีก็เห็นเขายิ้มเขินๆ ก่อนจะเสไปมองที่โครงกระดูกแล้วจัดให้เข้าที่อย่างแข็งขัน กุ๊กกิ๊กเลยแอบยิ้ม ต่างคนต่างทำงานของตัวเองจนเสร็จ ไม่ได้พูดจาอะไรกัน แต่ก็รู้สึกดี ที่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน “เรียบร้อยแล้ว” กุ๊กกิ๊กว่าแล้วยิ้มสดใสให้ฤทธี ฝ่ายนั้นก็ยิ้มตอบ “ของพี่ก็ประกอบเสร็จแล้ว ลิงเต็มโครงกระดูกเลย” “น่ารักดีออก” กุ๊กกิ๊กว่า ฤทธีก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้มให้กัน “เราไปหาพวกเมฆที่ซุ้มกันดีกว่า” ฤทธีชวน “ดีเหมือนกันค่ะ หนูก็นัดใหม่กับคีย์ไว้เหมือนกัน จะไปแสดงความยินดีพี่ๆ เขา” กุ๊กกิ๊กว่าพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร แต่ยังไม่ทันได้โทร ก็เห็นเพื่อนทั้งสองเดินมาแต่ไกล กุ๊กกิ๊กเลยกวักมือเรียก “มาแล้วๆ รีบแทบแย่ รถมันติดมาก” พอเดินมาถึงใหม่ก็บ่น คีย์หันไปมองเพื่อน แล้วพูดยิ้มๆ “ใหม่มารถไฟฟ้าไม่ใช่หรอ รถไฟฟ้าเขาติดกันได้ด้วยหรอ” ใหม่อึ้งไปก่อนจะหัวเราะ “แหม เค้าหมายถึงว่าพอลงรถไฟฟ้าแล้วต้องมาพี่วินน่ะ รถมันติดมาก เพราะคนรับปริญญาไง” พูดแล้วมองหน้าคีย์ “เดี๋ยวนี้คีย์มีพูดดักคอนะ ใครสอนเนี่ย” คีย์หัวเราะ “ไม่มีใครสอนหรอก รู้เอง” “เดี๋ยวนี้คีย์เข้าใจอะไรหลายอย่างมากขึ้น ว่างั้น” ใหม่ถามยิ้มๆ กุ๊กกิ๊กหันมามองเพื่อน “เข้าใจอะไรหรอ” “ก็อย่างเช่น เรื่องที่เข้าใจยากๆ เช่น เรื่องความรักไง” ใหม่พูดแล้วมองคีย์ ก็เห็นนิ่งไป จึงตบบ่าเบาๆ “เข้าใจก็ดีแล้วแหละคีย์ ความรักในโลกนี้มีหลายรูปแบบ แถมเรื่องราวของความรักมันก็ไม่ได้จบง่ายๆ ด้วย ความรักมันก็มีทั้งสุขทั้งเศร้านั่นแหละ” ใหม่ทำขรึม ก่อนจะว่ายิ้มๆ “จริงๆ เค้าก็ไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับความรักหรอก ต้องถามกิ๊กถึงจะถูก” พูดแล้วหันไปมองกุ๊กกิ๊กยิ้มๆ “ถามเค้าทำไมอ่ะ” กุ๊กกิ๊กเขินเลยแกล้งทำไก๋ ใหม่กับคีย์เลยหัวเราะ ฤทธีเองก็ยิ้ม พลางพูดเก้อๆ “น้องๆ คุยเรื่องอะไรกันเนี่ย เราไปซุ้มกันดีกว่า” “แหม พี่ธีเปลี่ยนเรื่องเชียวนะ” ใหม่แซว ทุกคนก็เลยหัวเราะ ต่างพากันเดินไปที่ซุ้มอย่างร่าเริง จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 00:55:14

ความคิดเห็นที่ 66 ที่ซุ้มแมกโนเลียเวลานี้ เหล่าสมาชิกทั้งหลายก็ยังไม่ยอมไปไหน ยังคงนั่งคุยนั่งเล่นกันเหมือนที่พวกเขาเคยทำเมื่อสมัยเรียน ต่างคนต่างแย่งกันคุย แย่งกันเล่า เรื่องราวมากมายที่เล่าสู่กันฟังนั้นไม่มีจบมีสิ้น แต่ก็ไม่มีใครนึกเบื่อหน่าย การได้นั่งคุยกับเพื่อนที่เข้าใจกัน ก็ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข   จวบจนฤทธีพาสามสาวเข้ามาสมทบ ทุกคนพากันทักทายให้วุ่นไปหมด “พวกพี่ๆ ต้องพาหนูไปเลี้ยงหมูกระทะที่ร้านผลิใบนะคะ” คีย์เอ่ยขึ้นมา เมฆรีบขัด “อะไรอ่ะคีย์ พวกพี่จบ พวกน้องต้องเลี้ยงสิ” “มีที่ไหนวะแก ให้น้องเลี้ยงพี่” ฤทธีขัดขึ้นมาบ้าง เมฆทำเป็นโวยวาย “งั้นพี่ธีแหละต้องเลี้ยง เพราะพี่แก่สุด” “โห พูดออกมาได้เต็มปากว่าพี่แก่ พี่อายนะเว้ย” ฤทธีว่าอย่างเขินๆ ทำเอาสุกฤษฏิ์ต้องแซว “โห รุ่นนี้มีอายด้วยหรอเนี่ย” “เดี๋ยวเหอะแก ทำไรไว้พี่ยังไม่ลืมนะ” ฤทธีหันมาขู่ สุกฤษฏิ์เลยจ๋อย พลางบ่นพึมพำ “โห่ พี่ธีอ่ะ ทำไมไม่ไปดุกุ๊กกิ๊กมั่งอ่ะ พี่ธีลำเอียงนี่หว่า”   เพื่อนได้ยินพากันยิ้ม นิสาเลยว่า “ไอ้กฤษฏิ์แกจะไปเทียบน้องกุ๊กกิ๊กเขาได้ไง พี่ธีอ่ะ เคยดุน้องเขาที่ไหนล่ะ” พูดแล้วยิ้ม แต่กุ๊กกิ๊กโวยขึ้นมาทันที “ไม่จริงค่ะ พี่ธีเขาก็ดุหนูอยู่บ่อยๆ” “อ้าว ไหงงั้นล่ะพี่ธี” คมชาญว่าแล้วหัวเราะ ฤทธีเลยยิ้มอย่างเขินๆ “พี่ไม่ได้ตั้งใจจะดุ” พอพูดประโยคนี้มา เหล่าพลพรรคพากันโห่ฮิ้วแซวกันใหญ่ “นั่นไงล่ะ แอบหวานนะเนี่ย” คมชาญว่าพลางแอบส่งสายตาให้นิสา ใหม่เห็นเข้าก็แซว “เอ๊ะ พี่ชาญมองพี่นิสาทำไมอ่ะ” “ก็พี่อยากหวานบ้างอะไรบ้างอ่ะ” คมชาญรีบบอก นิสาเขินเลยตบบ่าคมชาญดัง บึ้กกกก แก้เขินพลางว่า “ชั้นไม่มีหรอกหวานอ่ะ มีแต่ขม ทนได้ป่ะล่ะ” “ทนได้” คมชาญตอบเบาๆ เอามือลูบบ่าป้อยๆ แต่ดวงตาหวานเป็นพิเศษ เมฆมองแล้วส่ายหน้า ร้องออกมาเป็นเพลง “เฮ้อ อิจฉาเขาจูงมือกัน อิจฉาเขาหอมแก้มกัน ทำไมตัวฉันจึงไม่มีสิทธิ์อย่างเขา...” เพื่อนได้ฟังก็โห่กันอีกรอบ นัยว่าเมฆก็ร้องเพลงเก่าใช้ได้ -*- แต่เสียงโห่ยังไม่ทันจางหาย ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น “สวัสดีค่ะทุกคน” ทุกคนชะงักหันมามองแล้วก็ต้องอึ้ง เมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามาที่ซุ้ม จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 00:59:47

ความคิดเห็นที่ 67 คนคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เมฆแล้วยิ้มให้ “สวัสดีค่ะพี่เมฆ สบายดีหรือเปล่า” เมฆอึ้งไป ก่อนจะยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย “เอม เอมมาได้ไง แล้วมาเมื่อไหร่ แล้ว...” ชะเอมยิ้ม “เอมเพิ่งมาเมื่อคืนนี้เองค่ะ กะจะมาเยี่ยมบ้านแล้วก็มาแสดงความยินดีพวกพี่ๆด้วย ดีใจด้วยนะคะพี่เมฆ” พูดแล้วหันไปหาทุกคน “ดีใจด้วยนะคะ พี่นิสา พี่ชาญ พี่อิศ พี่อั้ม” “โห เอม คิดถึงจังเลยอ่ะ” นิสารีบเข้ามาจับแขนชะเอมไว้ ชะเอมก็ว่า “เอมก็คิดถึงทุกคน” พูดแล้วมองฤทธี “คิดถึงชมรมดนตรี แล้วก็คิดถึงน้องๆ ด้วย” หันไปมองสามสาว “คิดถึงแล้วไปทำไม” เมฆรีบขัด ชะเอมหันมามองหน้า เห็นแววตัดพ้อในสายตานั้น ชะเอมก็ยิ้ม “พี่เมฆอ่ะ” เพื่อนฝูงมองแล้วยิ้ม สุกฤษฏิ์เลยว่า “เมฆ แกจะตัดพ้ออีกนานไหมเนี่ย เอ้อ มีอะไรคุยกันหลังไมค์ได้ป่ะ ตอนนี้เพื่อนฝูงอยู่พร้อมหน้าเรามารื่นเริงกันดีกว่า” ทุกคนเฮ อย่างเห็นด้วย เมฆหัวเราะหันไปบอกชะเอมเบาๆ “เอม เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” ชะเอมก็พยักหน้า ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะยิ้มขึ้นมาพร้อมกัน คีย์มองภาพนั้นแล้วก็ยิ้มเช่นกัน ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “พวกพี่จบไปแล้วอย่าลืมมาเยี่ยมพวกหนูบ้างนะคะ” “นั่นดิพี่ ไม่มีพวกพี่ หนูคงเหงาน่าดู” ใหม่เสริม พลางว่า “นึกถึงชมรมอาสาที่เราไปทำด้วยกัน” “ไม่ต้องห่วงนะใหม่ ถึงพี่จบแล้วก็จะไปกับชมรมด้วย พี่ว่าปีหน้าใหม่สมัครเป็นประธานสโมฯ เลยดีกว่า หน่วยก้านดีนะเราเนี่ย” อิศราว่า ทุกคนก็เห็นด้วย ใหม่ยิ้มเขินๆ พลางว่า “นึกๆ แล้วเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนะพี่ หนูยังจำพี่บัตรได้เลย ใช่ไหมพี่อั้ม” พูดแล้วหันไปหาอั้ม อั้มก็พยักหน้ารับ “ใช่ จำได้ว่าตอนนั้นกลัวมากเลย แต่มานึกถึงตอนนี้แล้วมันก็ตื่นเต้นดีนะ” “ตอนนั้นบู๊กันมันมากเลย” คมชาญเสริมก่อนจะหันไปหานิสา “จำได้ว่าแกช่วยชีวิตชั้นไว้ด้วยการเอาก้อนหินทุบหัวพี่บัตร” พูดแล้วก็หัวเราะ นิสาเลยว่า “ทำเป็นพูดดี ไม่ได้ชั้น แกไม่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก” ทุกคนได้ฟังก็หัวเราะ “จำได้ว่าภูเรือดาวสวยมาก” อยู่ๆ ฤทธีก็พูดขึ้นมา พลางแอบหันไปมองกุ๊กกิ๊ก “มีคนหลอกให้ไปดูบ่อยๆ แต่ก็ชอบนะ” ทุกคนได้ฟังก็พากันโห่ เมฆส่ายหน้า “แต่ผมจำได้ว่า ร้องเพลงไปหลายสิบเพลงมาก ตรงที่เราเล่นรอบกองไฟกันน่ะครับ แต่มีอยู่คนนึงไม่ยอมร้องเพลงกับผม”  เมฆว่าแล้วหันไปมองเอม เอมก็ค้อนให้นิดนึง “เอมอยากฟังพี่กฤษฏิ์ร้องเพลงเก่ามากกว่า” “อย่าเลยๆ” กฤษฏิ์รีบพูด “พอชั้นร้องทีไรทุกคนก็บ่นทุกที ว่าเก่าๆ ทนฟังไม่ได้ เชอะ” พูดแล้วค้อนให้ใครก็ไม่รู้ คีย์รีบพูดขึ้นมาทันที “แต่หนูชอบฟังนะคะพี่” สุกฤษฏิ์ได้ฟังก็ยิ้ม แต่ประโยคถัดมาทำให้เขาหุบยิ้มแทบไม่ทัน “แม้ว่า หนูจะเกิดไม่ทันก็ตาม” -*- คีย์พูดยิ้มๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความสุข “คิดถึงช่วงเวลาในตอนนั้นแล้วมีความสุข จำได้ว่าหนูไม่อยากกลับเลย เดี๋ยวปีนี้เราไปกันอีกนะคะ ไปกันทุกคนเลยนะคะ” ทุกคนยิ้ม พยักหน้าให้กัน บรรยากาศแห่งความสุขลอยอบอวลไปทั่ว มันคือความสุขจากมิตรภาพของเพื่อน พี่ น้อง หรือแม้แต่คนรัก มันเป็นมิตรภาพที่สวยงาม และมันจะยังคงอยู่ตลอดไป ประทับไว้ในความทรงจำ ดอกแมกโนเลียพร่างพราวอยู่บนต้น เมื่อสายลมพัดมาก็ร่วงหล่น มันเต้นระบำพลิ้วไหวอยู่ในสายลม ท่ามกลางเสียงหัวเราะแห่งความสุข และเป็นความสุขที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจของทุกคน... ....จะอยู่ไกลห่างสักเท่าไร สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่ไว้ ไม่ให้เราห่างกัน คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน ข้อความเหล่านั้น ที่เธอคอยส่งมา ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งใหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งสิ่งนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา ....ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ฉันจะมีเธอข้างกาย วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่างและไม่มีวันจากไปไหน... ....ขอได้รับคำขอบคุณ....สวัสดี.... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 01:06:52

ความคิดเห็นที่ 68 จบแล้วจ้ะ ทุกคน ต้องขออภัยที่ปล่อยให้รอนานเป็นปี -*- และขอขอบคุณทุกคนด้วยสำหรับการติดตามอ่านและให้กำลังใจกันอยู่เสมอ ชั้นมีแรงมีพลังในการเขียนได้เพราะกำลังใจจากคนอ่านนี่แหละจ้ะ การเขียนหนังสือคือความสุขของชั้น เป็นความฝันของชั้น แต่ความฝันจะสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่มีคุณผู้อ่านนะจ๊ะ ชั้นรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมากเลย ชั้นก็จะเขียนต่อไป ทำความฝันของชั้นต่อไป   ขอบคุณทุกคนจ้ะ คุณคือผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของความฝันชั้นจ้ะ ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 01:12:41

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณแม่ชมมากจ้ะ ^ ^ แม่ชมเล่นจบแบบไม่ทันตั้งตัวเลย แล้วยังงี้เฮียชาก็รับบทอกหักขั้นเทพอีกแล้วสิแม่ชม ไม่เป็นไร สู้ต่อไปในนิยายเรื่องหน้านะเฮียชา ชั้นจะเอาใจช่วย จากคุณ : กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 01:41:09

ความคิดเห็นที่ 70 T^T พี่คนนั้นนั่นหนอคือใครรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร จากคุณ : Greenfree เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 03:16:13

ความคิดเห็นที่ 71 เพิ่งเห็นว่าแม่ชมมาลงต่อหลังจากชั้นคล้อยหลังไปไม่นานอ่ะ แต่ก็ดีใจที่แม่ชมมาต่อให้จนจบแล้วจ้า ว่าแต่ แม่จะไม่เฉลยหน่อยเหรอจ๊ะ ว่าพ่อหนุ่มรุ่นพี่จอมเสียบขั้นเต๊บนั้นคือผู้ใดกัน อิอิ ตาชาถึงกะอกหักต่อหน้าต่อตากันเลยทีเดียว แต่ละคู่ก็จบกันไปแบบแฮปปี้เอนดิ้ง อ่านแล้วก็มีแต่รอยยิ้ม แต่แอบสงสารแม่นู๋คีย์อ่ะ ไม่เป็นไรเนาะ นู๋ยังเด็กยังมีโอกาสพบปะผู้คนอีกเยอะ (อินจ้า อิน อิอิ) ขอบคุณแม่ชมเช่นกันที่สละเวลาอันมีค่ามาแต่งฟิคให้ความบันเทิงกับพวกเรา ดีใจที่ได้เป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของความฝันแม่ชมจ้ะ แล้วเจอกันใหม่โครงการหน้านะจ๊ะ แม่ชม ถ้าแม่แต่งอีก ชั้นก็จะมาตามติดอีกจ้า (ถึงแม้จะข้ามปีก็ตาม )                         เอาเพลงมาฝากแม่ชมแทนคำขอบคุณจ้า http://www.youtube.com/watch?v=ILllh8puHxo จากคุณ : อุบาสิกา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 01:58:16

ความคิดเห็นที่ 72 ขอบคุณทุกคนมากจ้ะ ที่ติดตามอ่าน ๕๕๕ แม่อุ ถ้าเอเอฟ ๘ สนุกก็ไม่แน่นะ ปล. ทีแรกเขียนชื่อพี่คนนั้นแล้วหลบออก ๕๕๕ ปล. แม่อุ ขอเพลงข้อความเวอร์ชั่นพี่โจ้ได้ไหมจ๊ะ ชั้นชอบเสียงพี่โจ้มาก ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:17:25

ความคิดเห็นที่ 73 มาตามคำเรียกร้องของแม่ชมจ้า ^_____^ ชั้นกลัวว่าแม่จะไม่เชื่อว่าเป็นเสียงพี่โจ้วงพอส   เลยเอาเวอร์ชั่น Live Concert มาให้ซะเลย จริงๆ แล้วเจออยู่เวอร์ชั่นเดียวล่ะจ้า นอกนั้นเป็น Cover Version หมดเลย อิอิ http://www.youtube.com/watch?v=AOlUWJi4pqU จากคุณ : อุบาสิกา เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 01:55:38

ความคิดเห็นที่ 74 ขอบคุณแม่ชมมากนะจ๊ะ แม้จะต้องรอถึง 2 ปีกว่าจะจบ แต่ก็คุ้มค่ากับการรอคอยที่สุด ถ้ามีโอกาสถ้าเข้ามาติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปจ้ะ จากคุณ : maewtrix เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 22:24:59

ความคิดเห็นที่ 75 ตามมาอ่านอย่างทาก ๆ ^^" ขอบคุณแม่ชมมากนะคะ อ่านแล้วอดอมยิ้มตามไม่ได้เลย (^^) จากคุณ : pliepari เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 00:04:33

ความคิดเห็นที่ 76 ขอบคุณแม่อุมากจ้าสำหรับพี่โจ้เวอร์ชั่นคอนเสิร์ต มันต้องอย่างนี้สิ อย่างนี้สิ มันต้องให้ได้อย่างนี้สิ อ้ายยย ๕๕๕ ผิดค่าย ขอโทษทีๆ มาตอบช้าไปหน่อยจ้ะ มีภารกิจออกต่างจังหวัดบ้างไรบ้าง (ใครรอแก -*-) ขอบคุณทุกคนเช่นกันจ้ะที่เข้ามาอ่าน ดีใจจังยังมีคนเข้ามาอ่านอยู่ ^_^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 11:44:06