[Review] บ่นแกมชมคอนเสิร์ตบี้ เลิฟไม่กลัว กลัวไม่เลิฟ
|
 |
แม้คอนเสิร์ตคราวที่แล้วจะทำเราแทบหมดสิ้นศรัทธากับคอนเสิร์ตของนายบี้ คราวนี้ที่เลือกจะไปดูก็เพราะโดนเพื่อนชวนไปดูด้วยราคาบัตรที่ถูกที่สุด นั่นคือสามร้อยบาท (ซึ่งก็ไม่ได้แพงอะไรมากนัก เมื่อเทียบกับราคาตั๋วหนังที่ถีบตัวเองขึ้นมาถึง 160 บาท) เราก็ไม่ได้คาดหวังว่าเราจะมาดูคอนเสิร์ตที่ขายเสียงอลังการฟู่ฟ่า เพราะสคริปที่เหมือนเด็กคณะนิเทศศาสตร์เขียนเอามาโชว์ในมหาวิทยาลัย หรือกระทั่งการขายสินค้าในเครือเอ็กแซกซ์ ก็ยังมาอยู่ในคอนเสิร์ตแบบครบเครื่องมาทุกกระบวนท่า
ขึ้นชื่อว่าคอนเสิร์ตค่ายแกรมมี่ สิ่งหนึ่งที่คงขาดไม่ได้อีกต่อไปคือการเล่นคอนเสิร์ตให้เลทขั้นต่ำราว 45 นาที ด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่ทราบ จะอ้างว่ารถติดก็คงไม่ใช่เพราะขนาดละครเวทียังสามารถเล่นตรงเวลาได้ นับประสาอะไรกับคอนเสิร์ตที่แทบไม่ต้องใช้สมาธิเท่าละครเวทีด้วยซ้ำไป หรือเพราะมันฝังลึกจนเป็นนิสัยไปแล้วก็ไม่อาจจะทราบได้
เริ่มคอนเสิร์ตราวทุ่มสี่สิบห้า บี้เปิดตัวมาพร้อมแสงเลเซอร์อลังการราวกับหลุดไปโลกอวกาศ แต่ด้วยสุขภาพของผู้เขียนที่วันนี้ร้อนๆหนาวๆเพราะสภาพอากาศสติแตกของประเทศ ทำให้จดจำอะไรไม่ค่อยได้ดีนัก เพลงที่หยิบเอามาร้องจึงจำแบบเรียงเพลงไม่ได้ จึงคิดว่าจะขอพูดแต่ส่วนที่สำคัญๆก็แล้วกัน
ทาร์เกตกรุ๊ปของคอนเสิร์ตบี้ (ซึ่งไม่ใช่ตัวผู้เขียนอย่างแน่นอน) ค่อนข้างจะเอาใจสาวโสด นักเรียนขาสั้นคอซอง และครอบครัวที่เพิ่งมีบุตรไม่นาน เป็นหลัก คอนเสิร์ตนี้จึงคลาคล่ำไปด้วยคนกลุ่มนี้เป็นจำนวนมาก ประกอบกับราคาบัตรคอนเสิร์ตที่ไม่ได้แพงมากมาย จึงสามารถเป็นตัว “กำหนด” กลุ่มเป้าหมายที่ชัดเจนเลยทีเดียว
ความสามารถของบี้ ในคอนเสิร์ตครั้งนี้ ถือได้ว่ามีพัฒนาการที่น่าพอใจ แม้ “องค์ประกอบ” รอบตัวเขาจะด้อยคุณภาพชนิดต่ำเตี้ยเรียดดิน แต่ด้วยเสน่ห์หาตัวจับยากของเขา คงจะเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยพยุงคอนเสิร์ตที่น่าจะเรียกได้ว่า “Low Taste” จนอาจจะกล่าวได้ว่าเราสนุกสนานเพราะความ “ไร้รสนิยม” ของงานเลยล่ะ แต่เหนืออื่นใดเราขอชื่นชมความสามารถของบี้ เดอะสตาร์ ที่เอาล่อเอาเถิดจนสุดทาง เสี่ยวแดก และคงคอนเซปเจ้าคารมได้ดี
บริบทอื่นนอกจากตัวบี้ แทบจะเรียกได้ว่าเป็นความไม่ลงตัวขึ้นร้ายแรงจนเราสงสัยว่าทีมงานของ คอนเสิร์ตนี้เขาคิดอะไรกันอยู่หนอ ตั้งแต่เวทีเทือกเขาเอเวอร์เรส ที่นอกจากจะไม่สวยแล้วยังดูใช้สอยอะไรไม่ค่อยได้ เหมือนยกเวทีคอนเสิร์ตครั้งแรกของนายบี้มาโมดิฟายให้เลวลงกว่าเดิม จอ LED ที่ลงกระจิ๊ดจนคนชั้นบนมองอะไรแทบไม่เห็นแล้ว จอผ้าใบข้างๆยิ่งเล็กกว่า ราวกับว่าคอนเสิร์ตนี้ไม่มีตังค์เอามาจ้างคนติด เลยออกมาทุนต่ำอย่างที่เห็น
แต่ใช่ว่าโปรดักชั่นง่อยแล้วจะไม่มีอะไรน่าสนใจ เลเซอร์ พลุ สลิง ยังวนเวียนเหมือนเดจาวูจากคอนเสิร์ตครั้งเก่าๆกลับมาครบ จะมีที่น่าสนใจหน่อยก็ตรงเพลง “ไม่ใช่ผู้วิเศษ” ที่บี้เหาะไปหาคนดู จนเราแทบจะอ้าปากเหวอในความกล้าหาญชาญชัยในการขึ้นสลิงรัดเป้าขนาดนั้น
อีกโมเมนต์ที่ไม่คิดไม่ฝันว่า บี้จะกล้าเอามาเล่นคือเพลง “I Need somebody” ที่เขาไปเปลี่ยนเสื้อ (ฉากคั่นเวลาที่นานเหลือทน) ก่อนจะมาขึ้นเตียงร้องเพลง แต่ความเหวอสุดพลังอยู่ตรงที่เตียงดังกล่าวยกตั้งฉากขึ้นมา 90 องศา ในขณะที่จอ LED ก็เปลี่ยนมุมกล้องตามประหนึ่งว่าผู้ชมกำลังมองจากเพดานลงไปดูนายบี้ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบเตียง ก่อนจะมีสาวนางหนึ่งโผล่มาเข้าธีม ยั่วให้อยากแล้วจากไปนั้นแล
อีกเพลงที่คงไม่พูดไม่ได้คือ “กลัวที่ไหน” กับสตอร์รี่เล่าว่าบี้ไปจีบสาวคนหนึ่ง แต่ปรากฏว่าเธอเป็นผีดิบที่จัดปาร์ตี้เพื่อหลอกหนุ่มบี้ให้หลงรักเธอ คุณผู้อ่านจ๊ะไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า โชว์นี้จากเดิมเพลงต้นฉบับสามนาทีเศษจะสามารถมิกซ์ใหม่ผสมโน่น ใส่นี่แล้วจะยาวขึ้นร่วมสิบห้านาที เพราะโชว์นี้มีทั้งผีเหาะได้ ผีเล่นสเก็ต ผีเล่นสปริงบอร์ด เต้นแท็ป รวมไปถึงการโชว์ซิกส์แพคที่ล่ำกว่าเดิมหลายเท่าของบี้ และร้องท่อน กะกะกลัวที่ไหน ปาเข้าไปเกือบสิบรอบ “ไม่บ้า ไม่เสี่ยว ทำไม่ได้ จริงๆ”
แต่นอกจากโมเมนต์ที่กล่าวมาส่วนที่เหลือแทบเป็นการวนซ้ำที่ค่อนข้างจืดชืด อาทิมาร้องเพลงมีแดนเซอร์มาเต้นประกอบ รวมไปถึงการเรียงเพลงที่ชวนโมโหอย่างร้ายแรง เพราะเหมือนคนจัดเพลงถูกมนุษย์ต่างดาวดูดไปอยู่บนดาวอังคารมาสักสิบปี ถึงไม่เข้าใจว่า โมเมนต์การเรียงเพลงที่ดีนั้นไม่ควรเอาเพลงเร็ว มาคั่นเพลงช้าทั้งที่ร้องไปได้แค่เพลงเดียว คนดูก็เลยเกิดอาการค้างๆปนชักกระตุกแบบ “อะไรวะ เพลงตะกี้พี่บี้เรียกลุกขึ้นมาเต้น เพลงถัดมาจะบิ้วให้คนดูร้องไห้” แบบนี้อารมณ์มันจะได้ไหมละเนี่ย ?
ที่เพลียหนักคือการเอาเกสต์ที่เชยแหลก แหกสะบัด (ดีนะที่คอนเสิร์ตนี้มีพาร์ทแขกรับเชิญแค่พาร์ทเดียว ส่วนน้องมาร์คเล่นกีตาร์ถือว่าเป็นพาร์ทตั้งใจขายของไม่อยากเอามานับ) การเอานักแสดงจากข้ามเวลาหารักมาร้องเพลงก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร แต่ปัญหาอยู่ที่การเรียงเพลงอีกนั่นแหละที่คนดูสะดุดแล้วสะดุดอีก จะเพลงเร็วก็ไม่เร็ว (ชอบลดบีทเพลง ไม่รู้เป็นอะไร คนดูจะลุกขึ้นเต้นก็ไม่รู้จะเต้นยังไง พอเครื่องจะติด เอ้าเปลี่ยนมาเป็นเพลงช้าอีกแล้ว จะเอายังไงกันเนี่ยพ่อคู้น)
ยิ่งไปกว่านั้นการปิดคอนเสิร์ตที่ไม่รู้จะใช้ว่าตีกะบาลแล้วถีบส่ง จะใช้อะไรแทนดี เพราะเพลงท้ายๆ อย่าง Look Like Love คนดูก็เหมือนพร้อมใจจะลุกขึ้นมาเต้น แต่เอาอีกแล้วเพลงถัดมา พี่บี้ก็จะชวนคนดูเศร้าก่อนจบคอนเสิร์ตกับ “ถ้าฉันไม่อยู่แล้วใครจะดูแลเธอ” แล้วก็บอกบ้ายบายแล้วเข้าหลังเวทีไป ไฟดับยังไม่ทันจะครบนาที คนดูยังไม่ทันจะกรี้ดเรียกบี้ หนุ่มบี้ก็รีบออกมาอังกอร์กับ “กลัวที่ไหน” แล้วก็บอกขอบคุณแล้วก็เลิกจริงๆ ตรงนี้ก็ไม่แน่ใจว่าตกลงคอนเสิร์ตมันจบจริงๆหรือเปล่า แต่คนดูเหมือนกลัวรถติด เลยรีบออกกันสุดชีวิตประหนึ่งอิมแพคไฟไหม้ เราเลยไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วบี้ตั้งใจจะร้องเพลงแถมอีกหรือไม่ เพราะมันดูขาดๆผิดปกติของคอนเสิร์ตแกรมมี่จริงๆ
ภาพรวมถือว่าเป็นคนเสิร์ตที่นักร้องมีเสน่ห์มาก แต่โปรดักชั่นของงานกลับลดคุณค่าของนักร้อง รวมไปถึงทำร้ายผู้ชมอย่างแสนสาหัส แอ็กซ์แซ็กจ๋าคราวหน้าคราวหลังกรุณาวางแผนงานคอนเสิร์ตดีๆ ไม่ใช่รู้ว่ามีแฟนเพลงเยอะแล้วจะทำงานแบบสุกเอาเผากินแบบนี้ แฟนขาจรเค้าไม่ปลื้มหรอกนะ อีกอย่างถ้าทำงานสั่วๆแบบนี้ระวังแฟนคลับตัวเองจะเริ่มตะหงิดๆขึ้นมาสักวัน
| จากคุณ |
:
Onlineza  
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 ก.ค. 54 01:06:23
|
|
|
| 
