ความคิดเห็นที่ 1 แผนที่ทางเข้าเรือน ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C10913244/C10913244.html จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:02:11

ความคิดเห็นที่ 2 “พลอย อย่าลงไปในแพนั่น” รินชะงัก หันกลับมาดูเรือนแพแสนจะทรุดโทรมที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง เพียงเพื่อที่จะได้พบกับสายตาคู่หนึ่งที่มองสบมากันพอดี ดวงตากลมโตสีดำขลับคู่นั้นช่วยให้ดวงหน้ารูปไข่ดูสวยหวานขึ้นอย่างประหลาด ยิ่งผมที่รวบขึ้นไปแบบเรียบๆ ไม่ได้ประดับประดาอะไรไปมากกว่านั้น กลับทำให้ดวงหน้านั้นดูมีเสน่ห์มากขึ้น เป็นเสน่ห์แบบธรรมชาติ ไม่ต้องการสิ่งใดปรุงแต่ง และมันทำให้คนมองหัวใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ดวงตาสองคู่ที่สบกันนั้น อยู่ห่างกันคนละฝั่ง กั้นกลางด้วยสายน้ำ ดูเหมือนไกล แต่ก็เหมือนใกล้ ดูเหมือนเคยคุ้น แต่ก็กลับไม่รู้จัก รินมองคนตรงหน้า แล้วก็ยิ้มให้ แต่คนตรงหน้าไม่ยิ้มตอบ กลับทำหน้าบึ้ง ทำท่าจะเดินกลับ ก็พอดีได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นมาอีก “พลอย ทำไมไม่ขึ้นมาอีก” เท่านั้นเอง พลอยรีบหันหลังจะเดินกลับ แต่คงไม่ทันใจคนเรียก เจ้าตัวก็เลยลงมาตามที่แพเสียเอง สาวคนที่สองที่เดินลงมาที่แพนั้น เป็นสาวสวยชนิดที่ดูครั้งแรกก็สะดุดตาทันที จะด้วยใบหน้าและผมเผ้าที่จัดแต่งมาอย่างสวยงาม หรือเครื่องแต่งกายที่แม้จะใส่ชุดนิสิตเหมือนกับสาวคนแรก แต่ก็ดูเหมือนจะแต่งมาอย่างประณีตเป็นพิเศษ ท่วงท่ากริยาของสาวเจ้าก็ดูงดงามน่ามองอย่างคนที่ได้รับการอบรมกริยามารยาทมาเป็นอย่างดี เมื่อเดินเข้ามาในแพ เห็นพลอยยืนอยู่ก็ว่า “ทำอะไรอยู่ เรียกตั้งนาน” “เปล่านี่อัม” พลอยตอบสั้นๆ “ฉันกำลังจะกลับอยู่นี่ไง” พลอยพูดแล้วคว้าแขนอัมพร ทำท่าจะลากออกไป แต่อัมพรขืนตัวไว้ เมื่อมองเห็นคนฝั่งตรงข้ามมองมา อัมพรร้อง เอ๊ะ ก่อนจะหันไปมองพลอย “นั่นใครน่ะ พลอย” “ฉันไม่รู้” พลอยตอบสั้นๆ อัมพรก็เลยหันไปมองอีกที เห็นเขายังมองมาอีกไม่ยอมหลบตาก็ชักเขิน รีบหันหน้าหนี พลางบอกพลอยว่า “พวกบ้านริมน้ำหรอ บ้านนั้นใครอยู่” “เห็นคุณตาว่าลุงเจนมาขอเช่า” “แล้วทำไมเป็นตาคนนั้นมาอยู่ได้ล่ะ” อัมพรยังคงสงสัยต่อ แต่พลอยส่ายหน้า “ก็ลุงเจนอาจจะให้ใครมาอยู่ก็ได้นี่ อาจจะเป็นลูกหลานที่อุทัยฯ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ไหนเธอมาตามฉันไม่ใช่หรอ” “อ๋อ ใช่” อัมพรนึกขึ้นได้ “แม่ฉันบอกว่าจะกลับแล้ว เดี๋ยวจะพาฉันไปซื้อผ้าที่บางลำพู เย็นนักจะถึงบ้านค่ำเปล่าๆ” “งั้นก็รีบไปเถอะ” พลอยชวนแล้วดึงแขนอัมพรให้ออกเดิน ฝ่ายนั้นก็เลยตามออกไป รินมองตาม แอบหวังว่าเธอจะหันมามองสักนิด แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะเธอไม่เหลือบแลมามองเขาเลย ทำราวกับว่า ไม่มีเขายืนอยู่ตรงนี้อย่างนั้นแหละ คิดมาถึงตรงนี้เขาก็ส่ายหน้าพลางหัวเราะให้ตัวเองว่าท่าอาการจะหนัก จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:08:14

ความคิดเห็นที่ 3 กรี๊ดดดดดด แม่ชม แต่งมาได้ 3 วัน เพิ่งมีโอกาสมาทักทาย คิดถึงเรือน คิดถึงแม่ชม รักนะ จุบุ จุบุ ปาดกระทู้แม่ชมเปล่าไม่รู้ ถึงรู้ก็จะปาด 555 ป.กัน ชื่อ พลอย นี่ มีสิ่งใดแอบแฝงในใจหรือเปล่าจ๊ะ แม่ชม หุหุหุ จากคุณ : mitjee เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:19:22

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ^^ แม่ชมจ๊ะ ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่านอีกครั้ง เวลานี้แหละที่รอคอย อิอิ จากคุณ : smitiiez เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:22:21

ความคิดเห็นที่ 5 #3 พลอยเป็นชื่อเล่นหนูเองค่ะ คาดว่าแม่ชมคงอยากจะให้หนูเป็นนางเอกอีกครั้ง กร๊ากกกๆๆๆ จากคุณ : smitiiez เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:24:48

ความคิดเห็นที่ 6 #5 แน่ใจนะคะ ว่าชื่อเล่นหนูชื่อนี้ พี่ไม่อยากประจานหนูออกสื่อ นะคะ หุหุหุ จากคุณ : mitjee เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:29:47

ความคิดเห็นที่ 7 พอกล้าเดินออกมาที่ระเบียงเขาจึงได้เห็นรินนั่งพิงลูกกรงคิดอะไรอยู่คนเดียวเงียบๆ ใบหน้านั้นติดจะอมยิ้มนิดๆ กล้าก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหา “เฮ้ย เป็นไรน่ะ” กล้าเดินเข้ามานั่งข้างๆ พลางตบไหล่ดัง บึ๊กกกกกก รินสะดุ้ง หันมามอง ก่อนจะโวยวาย “อะไรกันเนี่ยพี่ มาตบไหล่ผมทำไม คนกำลังเพลิน” “หนอย เพลิน เพลินเรื่องอะไรวะ” กล้าว่าแล้วส่ายหน้า รินไม่ตอบ แต่กลับย้อนถาม “เออ พี่กล้า แพนั่นน่ะไม่มีคนอยู่จริงหรอ” กล้าหันไปมองที่แพ ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มที่เขาถือเสมือนน้องชาย ก่อนจะว่า “เอ็งก็เห็น ว่าแพมันทรุดโทรมขนาดนี้ จะอยู่เข้าไปได้ยังไง” “แล้ว...แล้วเจ้าของ เขามาดูบ้างหรือเปล่าล่ะพี่” “เอ ข้าก็ไม่เห็นว่าเขาจะมาดูนะ ถ้าเขามาดูน่ะ เขาคงสั่งให้ทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่ซ่อมแซม ก็ต้องรื้อทิ้ง แต่นี่ปล่อยรกร้างว่างเปล่า เหมือนไม่ได้เหลียวแลเลย” “แล้ว..พี่เคยเห็นเจ้าของเขาไหม” รินถาม พลางทำหน้าเฉย กล้าก็พยักหน้า “ก่อนที่จะมาอยู่บ้านนี้ ลุงเคยพาข้าไปพบเจ้าของบ้านทีนึง เห็นลุงเรียกเถ้าแก่ ส่วนน้าพรเมียเถ้าแก่ ลุงให้ข้าเรียกคุณยาย แกแก่แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ” “มีแค่นั้นหรอพี่” รินเผลอตัวซัก กล้าก็ทำหน้านิ่ว “หมายความว่าไงวะแค่นั้น” พูดแล้วมองหน้าริน “เอ็งจะสงสัยอะไรนักหนาเนี่ย น่าจะไปเรียนนิติฯ ให้หมดเรื่องหมดราวไป ซักข้ายังกับซักพยาน” รินได้ฟังก็หัวเราะเก้อๆ “โธ่ พี่กล้า ก็ผมสงสัยนี่ ว่าเถ้าเก่กับคุณยายเขาไม่มีลูกหลานบ้างเลยหรอ ทำไมอยู่กันสองคน” “เรื่องลูกเถ้าแก่ข้าไม่แน่ใจ เพราะถามลุงเจนก็ไม่ยอมบอก แต่ว่า เถ้าแก่กับคุณยายมีหลานคนนึง เห็นว่า เป็นหลานฝั่งคุณยายมาอยู่ด้วยที่บ้านนั่นแหละ” รินตาเป็นประกายขึ้นมาทันที แอบตื่นเต้นที่ได้รู้ความเป็นไปขึ้นมาอีกนิด แต่เขาก็กลับแกล้งถาม ทำเหมือนไม่สนใจ “แล้วพี่กล้าเคยเจอหลานเถ้าแก่กับคุณยายไหม” “ไม่เคย” กล้าส่ายหน้าทันที “ข้าก็มาอยู่ไม่นานหรอกนะ กลับบ้านเกือบมืดทุกวัน จะไปเจออะไรได้ หรือถึงข้าจะกลับวัน คุณหลานเขาก็คงไม่มาเดินเล่นอยู่ในแพให้ข้าเห็นหรอกมั้ง” เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของกล้า รินก็ยิ้มมากขึ้น แต่ก็เงียบไป ไม่ตอบว่าอะไร กล้าก็เลยพลอยเงียบไปด้วย ต่างคนต่างนั่งพิงลูกกรงอยู่ข้างกัน ลมพัดมาเย็นๆ เสียงรินพึมพำออกเบาๆ ว่า “แม่พลอย..” กล้าเหลือบตาไปมอง ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “แม่พลอยไหน แม่พลอยของอาจารย์คึกฤทธิ์หรอ” รินไม่ตอบคำถาม ได้แต่ยิ้ม จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:36:00

ความคิดเห็นที่ 8 แน่ใจสิคะ คราวที่แล้วหนูก้อชื่อเต้ย กร๊ากกกก จิตามรังควาญเพื่อให้ได้เป็นนางเอก เอ้ย จะคอยติดตามผลงานของแม่ชมนะจ๊ะ #6 นี่หนูเห็นว่าเป็นพี่ที่รักหรอกนะ หนูยอมให้พี่เป็นสแตนด์อินตอนหนูไม่ว่างก้อได้ โฮะๆๆ //mode โคตรเพ้อเจ้อ!! ฮ่าๆๆ จากคุณ : smitiiez เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:37:11

ความคิดเห็นที่ 9 555 แม่ชม แม่พลอยจ๋า แม่พลอยจ๋า จากคุณ : mitjee เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:39:25

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบใจสองคนข้างบนมากจ้ะ คุยกันจนนึกว่าอยู่กันเยอะ ๕๕๕๕๕ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:41:29

ความคิดเห็นที่ 11 แม่พลอย จากคุณ : pimnomjit เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:47:28

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ้อ ชั้นกำลังมีความสุขกับการแต่งนิยายอยู่ดีๆ ก็ดันมีกระทู้ไร้สาระอะไรไม่รู้มาหางานเข้าน้องซะงั้น ชั้นเลยแอบของขึ้นไปเล็กๆ แหะๆ ชั้นกลับมาแล้วจ้ะ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 23:11:49

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามายกมือแสดงตัวว่าติดตามอ่านอยู่นะคะ แต่ไม่เอาดราม่าได้ไหมคะ แค่พ่อริน ณ เรือนแพ ก็ยังทำให้ความโศกเกาะกุมจิตใจอยู่ (ยิ่งไปเจอกระทู้นั่น ยิ่งปร๊๊ดดดดด) พ่อธารินของแม่ชมนี่ ทำไมบุคลิกลักษณะนิสัยคุ้น ๆ จังคะ เหมือนคนชื่อ กัน นภัทร เลยค่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่ชอบอาบน้ำเนี่ย ^^ ป.ล. มั่นใจมากว่าแม่ชมต้องแอบหลับไปแล้ว งั้นขอราตรีสวัสดิ์เลยนะคะ ฝันดีค่ะ ^^ จากคุณ : Pommes Frites เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 00:29:57

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาให้กำลังใจแม่ชมคะ ติดตามมาตั้งแต่ระยะทำใจภาค2 แล้ว อิอิ รออ่านอยู่นะคะ ส่วนเรื่องอะไรที่ไม่น่าภิรมย์ก็อย่าไปสนใจเลยคะ แต่งนิยายสนุกมาให้อ่าน ให้เพ้อดีกว่า 555 จากคุณ : kissstrawberry เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 01:07:46

ความคิดเห็นที่ 15 อิ อิ แม่พลอย งั้นพระเอกน่าจะเปลี่ยนเป็นชื่อคุณเปรมน่ะเจ้าค่ะแม่ชม จากคุณ : P' Pung (arphornk) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 01:20:42

ความคิดเห็นที่ 16 เย้ๆ มีคนมาทักชั้นแล้ว ^^ ขอบใจนะจ๊ะ ชั้นแอบหลับไปจริงๆ ด้วยแหละ แหะๆ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 04:04:56

ความคิดเห็นที่ 17 เพิ่งตามมาอ่าน ขอบคุณมากนะคะ ไอเดียแม่ชมบรรเจิดจริงๆ ย้อนไปตอนที่แล้ว เห็นเด็กชายรินตอนแรกเกิด คิดในใจ นั่นมันลูกพี่แก้วชัดๆหน้าเมื๊อนเหมือน โตขึ้นมาหน้าเหมือนรินค่อยยังชั่ว 555 จากคุณ : aoikotori เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 08:02:48

ความคิดเห็นที่ 18 รออ่านนะคะ  ติดตามมาตั้งแต่ระยะทำใจภาค 2 ดีใจที่จะได้อ่านนิยายจากคุณชมเช้าอีก  ว่าแต่  ตอนเด็กดูขาวจั๊วะ  อย่างกับลูกของพี่แก้ว  โตมาเป็นหนุ่มคมเข้มซะงั้น  ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : Depasquale148 เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 10:46:47

ความคิดเห็นที่ 19 ตามมาแบบช้า ๆ จากคุณ : narjeet เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 12:24:11

ความคิดเห็นที่ 20 รอ ร๊อ รอ ตามารออ่าน...^^ จากคุณ : Spy999 เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 19:34:00

ความคิดเห็นที่ 21 แม่ชม อย่าหายไปนานนะคะ เข้ามาลงชื่อว่ารออ่านอยู่นะคะ คิดถึง นรินทร์ เสียงพิณทอง จากคุณ : love_lookchin เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 20:39:49

ความคิดเห็นที่ 22 มาลงชื่อรออ่านด้วยนะคะ  ขอบคุณคุณชมเช้านะคะที่เขียนอะไรหนุกๆ ให้อ่านอยู่เรื่อย ขอถามนิดในเรื่องนี้ รินเขาเป็นลูกใครคะ แบบในเรือนแพ หรือว่าเป็นลูกของรินจริงๆ จากคุณ : ORANGECAKE เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:46:37

ความคิดเห็นที่ 23 ชั้นมาแล้วจ้า ๕๕๕๕ วันนี้ชามมาม่าชามนั้นไม่เหลือหรอ สบายใจละ ๕๕๕ เรื่องลูกของสีดาขาวจั๊วะ มันก็จริง แต่ไม่ทันคิดว่าเหมือนลูกแก้ว ๕๕๕๕ ลึกซึ้งๆ ก็แหม เด็กเกิดใหม่ๆ ขาวๆ ส่วนมากโตไปก็ดำทั้งนั้นแหละจ้ะ (แถวบ้านเรียกแถ ๕๕๕) ส่วนที่ตาเรียวเล็กแล้วกลับเป็นกลมโตตอนโตนั้น ชั้นไม่มีอะไรจะพูด (แถไม่ออกนั่นเอง เอิ้ก) ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นนะจ๊ะ อย่าซุ่มเลยนะ (จริงๆ แล้วแม้แต่คนซุ่มก็ไม่มี ๕๕๕๕) ชั้นพร้อมแล้ว จัดไปก่อนแบบเบาๆ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:54:19

ความคิดเห็นที่ 24 คุณเค้กส้มคะ รินเค้าก็เป็นลูกของ.... โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ (ไม่รู้ทำไง เล่นกันด้วยวิธีนี้ ๕๕๕๕ จะได้มีคนอ่านต่อ ๕๕๕) จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:58:48

ความคิดเห็นที่ 25 ฝ่ายคนที่ถูกพูดถึงนั้นตอนนี้กำลังเดินกลับบ้านไปอย่างรีบเร่ง เพราะอัมพรบอกว่า “ป่านนี้แม่ฉันบ่นใหญ่แล้ว ออกมาเดินเล่นนานๆ ไม่ค่อยได้เลย” “ไม่ได้นานเท่าไหร่นี่ เพิ่งจะไปถึงแพเอง” พลอยค้าน แต่อัมพรส่ายหน้า “เธออย่าไปพูดเรื่องนี้ให้คุณตาคุณยายเธอฟังเชียว ก็ไหนท่านห้ามไม่ให้เธอไปที่แพไม่ใช่หรอ” “ก็ฉันอยากจะรู้ว่าทำไมคุณตาคุณยายต้องห้าม” พลอยพูดขึ้นมาทันที “ตั้งแต่คุณยายรับฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันก็ถูกห้ามมาที่แพนี่ตลอดเลย ทั้งๆที่...” พลอยหยุดไปนิดหนึ่ง “ไม่เห็นมันจะมีอะไร” นอกจากตาคนนั้นที่ยืนมองอยู่ฝั่งตรงข้าม แอบคิดต่อในใจ ก่อนจะรีบห้ามความคิดนั้น “นั่นน่ะสิ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร นอกจาก...” พูดมาถึงตรงนี้อัมพรรีบหยุด แอบยิ้มนิดหนึ่ง พลอยหันมามองอย่างสงสัย “นอกจากอะไรหรอ” “ก็...ไม่มีอะไรนอกจากคนไง” อัมพรว่าแล้วยิ้มหวาน พลอยหันมามอง “อะไรของเธอเนี่ย” “เปล่า” อัมพรรีบพูด ก่อนจะตัดบท “นั่น แม่ฉันมายืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว โดนบ่นอีกแน่เลย” อัมพรว่าแล้วพยักเพยิดไปที่หญิงวัยกลางคนที่ยืนรออย่างกระสับกระส่ายอยู่หน้าประตูบ้าน แม้จะไม่ใช่สาวน้อยก็จริง แต่อัปสรก็สวยงามสมวัย ด้วยเครื่องแต่งกายประณีตและใบหน้าที่ตกแต่งมาอย่างดี เมื่อเห็นลูกสาวคนเดียวเดินมาถึงก็รีบพูด “ทำไมช้านักล่ะอัมพร มัวไปเดินเล่นที่ไหนกันมา” พูดแล้วหันไปมองพลอย “หนูพลอย คุณตาคุณยายหาใหญ่แล้ว” “ก็เดินเล่นแถวนี้แหละจ้ะแม่ ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก” อัมพรรีบตอบ พลอยจึงสำทับ “แค่ไปดูน้ำกันน่ะจ้ะ น้าอัปสร น้ำขึ้นมาก ไม่รู้จะท่วมหรือเปล่า” “ปีนี้น้ำมามากจริงๆ ด้วย” อัปสรเออออ “ถ้าท่วมสวนกล้วย ก็คงจะเสียหายเยอะ แต่สวนมะพร้าวคงไม่เป็นไร” พูดแล้วก็นิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะว่า “เอ่อ นี่ไม่ได้ไปไกลเลยสวนกล้วยกันใช่ไหม” พลอยหันมามองอัมพรทันที ต่างคนต่างพูดพร้อมกัน “เปล่าจ้ะ” อัปสรได้ยินก็พยักหน้า “ดีแล้วล่ะ อย่าไปไกลเลย มันอันตราย” พูดแล้วก็อดนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ “อันตราย” ที่ว่า มันเกิดจากอะไร คิดแล้วก็ถอนหายใจ พยายามคิดว่าเป็นเรื่องบุญเรื่องกรรม แต่ก็อดเศร้าไม่ได้ทุกที ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากในบ้าน “อัปสร อาพลอยมาหรือยัง” เสียงเถ้าแก่ตงนั่นเอง อัปสรสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะตอบ “มาแล้วจ้ะ เถ้าแก่” ตอบแล้วก็หันไปหาพลอย “หนูไปหาคุณตาคุณยายเถอะ เดี๋ยวน้าจะพาอัมพรไปบางลำพู” “จ้ะ น้าอัปสร” พลอยรับคำแล้วไหว้ลา อัปสรพยักหน้า อัมพรก็ว่า “ฉันไปก่อนนะพลอย” พลอยยิ้มให้ ยืนมองอัปสรและอัมพรเดินไปขึ้นรถที่คนขับรถจอดรออยู่แล้ว ก็เดินเข้าไปในบ้าน เห็นคุณตานั่งอยู่ที่เก้าอี้ ข้างๆ มีคุณยายนั่งให้พัดโบกลมไปมาเพื่อคลายร้อน พลอยเดินเข้าไปนั่งข้างๆ คุณยาย คุณยายก็ว่า “พาอัมพรไปเดินเล่นถึงไหนเชียวลูก” “ก็แถวนี้แหละจ้ะ ไปดูน้ำว่าขึ้นเยอะหรือเปล่า” พลอยตอบ คุณตาหันมามองหน้าพลอยแล้วรีบพูด “แล้วไปถึงสวนกล้วยหรือเปล่า อาพลอย” พลอยนิ่งไปนิดก่อนจะว่า “ไปไม่ถึงหรอกจ้ะ กลัวว่าจะมืดเสียก่อน” เถ้าแก่ตงหันมามองคุณยายพร ทั้งคู่สบตากัน ก่อนที่เถ้าแก่ตงจะพูดขึ้น “ดีแล้วล่ะที่ไม่ไปถึงสวนกล้วย ตาขอห้ามขาดเลยนะ ไม่ให้ไปเดินแถวนั้นอีก เลยสวนกล้วยไปแล้วน่ะ ห้ามไปเด็ดขาด” น้ำเสียงของเถ้าแก่ตงแฝงความเอ็นดูหลานไว้มากก็จริง แต่ในความเอ็นดูนั้นก็มีความเด็ดขาดที่พลอยไม่อาจปฏิเสธ แต่ก็นิ่งเสีย ในใจนึกสงสัยว่าทำไม แต่เรื่องแบบนี้ จะถามออกไปตรงๆ คุณตาคุณยายก็คงจะไม่บอก มันจะต้องมีวิธีใดสักวิธีหนึ่ง ถึงจะรู้ว่า คุณตาห้ามทำไม พลอยคิดอยู่ในใจเงียบๆ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:07:55

ความคิดเห็นที่ 26 ออกจากที่ซุ่ม มาบอกว่า รออ่านอยู่นะคะคุณชมเช้า จากคุณ : lilly_blue เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:35:38

ความคิดเห็นที่ 27 หอสมุดของมหาวิทยาลัยในเวลาค่ำเช่นนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน เนื่องด้วยเป็นช่วงเวลาสอบมิดเทอม เหล่านิสิตทั้งหลายจึงพร้อมใจกันมาหาที่อ่านหนังสือและสถานที่ยอดนิยมก็ไม่พ้นหอสมุด นัยว่าบรรยากาศเงียบๆ นั้นจะช่วยให้จำเนื้อหาในหนังสือได้ดีมากกว่า บ้างก็ว่า หากไม่เข้าใจเนื้อหาตอนใด ก็จะได้ไปหาหนังสือมาอ่านเพิ่มเติมได้อย่างสะดวกสบาย บ้างก็ว่า หอสมุดเป็นห้องนอนชั้นดี รินเดินเข้าหอสมุดมาอย่างกระฉับกระเฉง ในมือของเขาถือหนังสือสองสามเล่ม ซึ่งเป็นหนังสือเรียนวิชาที่จะสอบวันพรุ่งนี้ เขาตั้งใจที่จะอ่านให้จบภายในคืนนี้ ครั้นจะอ่านที่บ้านก็เกรงว่าจะเผลอหลับเสียก่อน การที่เขาต้องถ่อสังขารมาถึงหอสมุดก็คงจะช่วยบังคับใจเขาไม่ให้หลับก่อนเวลาอันควรได้ รินเดินขึ้นไปที่ชั้นแรกของหอสมุด แล้วเหลียวมองหาจอห์น เพื่อนที่นัดมาอ่านหนังสือด้วยกัน แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เขาก็เลยเดินดูไปรอบๆ จนมาถึงเคาน์เตอร์ยืมคืนหนังสือ เจอบรรณารักษ์หน้านิ่งเขาก็ถอยฉากออกมา เดินเลียบไปทางชั้นหนังสือ มองไปเรื่อยๆ สายตาก็ไปสะดุดหยุดที่หนังสือเล่มหนึ่ง หนังสือนั้นคือ สี่แผ่นดิน รินพึมพำออกมาทันที “แม่พลอย...” แล้วเขาก็ยิ้ม รู้สึกราวกับได้เจอใครคนนั้น รีบหยิบหนังสือขึ้นมาดูทันที “สี่แผ่นดิน เล่มที่ ๑...” เขาอ่านที่หน้าปกแล้วมองหาเล่มที่ ๒ แต่ก็ไม่มี หาชั้นบนและล่างเผื่อใครหยิบไปอ่านแล้วไม่วางที่เดิม แต่ก็ยังหาไม่เจอ เขาก็เลยส่ายหน้า ก่อนจะถือหนังสือติดมือไปหาที่นั่งอ่าน พอหาที่นั่งได้แล้ว แทนที่จะหยิบหนังสือเรียนมาอ่าน เขากลับเปิดสี่แผ่นดินอ่านซะอย่างนั้น และพอเห็นแม่พลอยที่โลดแล่นในรูปของตัวหนังสือ เขาก็อดยิ้มไม่ได้ แต่เขายิ้มไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีมือหนึ่งมาตบบ่าเบาๆ แต่เขาก็ไม่สนใจเพราะกำลังอ่านเพลิน มือนั้นจึงเพิ่มน้ำหนักลงมาอีก คราวนี้เกิดเสียงดัง บึ้กกกกก ตามมาด้วยเสียง “โอ๊ยยยยย” ที่รินเผลอร้องออกไป ทำเอาคนแถวนั้นหันมามอง คนแถวนั้นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่บรรณารักษ์หน้านิ่งที่อยู่หลังเคาน์เตอร์นี่สิ ขยับแว่นมองเขาท่าทางเคร่งเครียด เขาเลยต้องเงียบเสียงในทันใด หันไปมองเจ้าของมือที่ทำร้ายเขาก็เห็นจอห์นยืนยิ้มเผล่อยู่จึงโวยเสียงเบาๆ “โธ่ ไอ้จอห์น มาตบไหล่ข้าทำไม เจ็บนะเว้ย” “อ้าว ข้าทักทายเอ็งเฉยๆ ข้าผิดด้วยหรอ” จอห์นว่าแล้วทรุดตัวลงนั่งข้าง “เห็นเอ็งกำลังอ่านหนังสือ ข้าเลยไม่อยากให้เสียงรบกวน” “เลยใช้กำลังรบกวนแทนเนี่ยนะ” รินว่าแล้วส่ายหน้า จอห์นก็หัวเราะ รินเลยโวยต่อ “แล้วทำไมเอ็งเพิ่งมาละเนี่ย” “ข้าน่ะมาถึงแล้ว แต่พอดีเจอเพื่อข้างล่าง ก็เลยแวะทักทายกัน มันก็เลยช้าไปหน่อย” จอห์นว่าแล้วมองหนังสือในมือริน “เอ็งเป็นไงบ้างล่ะ อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว” พูดแล้วเขม้นมองหนังสือในมือของเพื่อน แต่พอเห็นชื่อเรื่อง จอห์นแทบผงะ “เฮ้ย สี่แผ่นดิน” “ใช่” รินพยักหน้า “เอ็งอ่านสี่แผ่นดินทำไมวะ จะสอบพรุ่งนี้หรือไง” จอห์นเกาหัวแกรกๆ แต่รินส่ายหน้า “เปล่าหรอก แต่อยากอ่าน ก็เลยเอามาอ่าน” “เออ เจริญล่ะ จะสอบพรุ่งนี้ยังจะมาอ่านแม่พลอยอยู่ได้ นี่เอ็งคิดว่าเอ็งเป็นคุณเปรมหรือไง” จอห์นค่อนขอด รินก็เลยหัวเราะ “ข้าก็อ่านเล่นๆ ระหว่างรอเอ็งเท่านั้นแหละ เดี๋ยวข้าจะไว้อ่านตอนสอบเสร็จ” “อ้อ งั้นหรอ งั้นเอ็งก็ช่วยเอาหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านเดี๋ยวนี้เลย เร็วๆ เลย ก่อนที่ข้าจะง่วง” จอห์นว่า รินเลยปิดหนังสือสี่แผ่นดินแล้วหยิบหนังสือมาอ่านแทน บรรยากาศเริ่มเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 16:41:43 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 16:32:51 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:50:54

ความคิดเห็นที่ 28 และแล้วก็เผลอหลับไปอีกจนได้ -*- ขืนทำตัวอย่างนี้คนหายหมดแน่ ๕๕๕๕ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 00:30:58

ความคิดเห็นที่ 29 เวลาผ่านไปถึงสองทุ่ม รินเริ่มยุกยิกมองนาฬิกา เห็นว่าผ่านไปชั่วโมงเดียวเขาก็หันไปมองจอร์นที่ยังคงอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้น ท่าทางจริงจังของจอห์นทำให้ต้องเรียกเบาๆ อย่างเกรงใจ “เฮ้ย จอห์น” จอห์นชะงัก หันมามองหน้า รินเลยว่า “ข้าหิวข้าว เอ็งหิวไหม” “อะไร เพิ่งอ่านหนังสือไปชั่วโมงเดียว หิวข้าวแล้วหรอ” “ข้าไม่ได้กินข้าวเย็นน่ะ เรียนเสร็จก็มาเลย” “อ้าว หรอ งั้นเอ็งไปกินก่อนก็ได้ ข้าขออ่านหนังสือต่อแล้วกัน เอ็งรู้ไหมตอนนี้ความรู้มันกำลังซึมเข้าหัวข้า ข้าไม่อยากให้มันขาดตอน” จอห์นว่าท่าทางจริงจัง รินก็เลยหัวเราะ ค่อยๆ ลุกออกมาจากโต๊ะ เดินออกมาเรื่อยๆ กำลังจะออกประตูไปแล้ว นึกอะไรขึ้นได้ เขาก็หันกลับอีกครั้ง เดินไปที่ชั้นหนังสือ เผื่อว่าจะมีใครอ่านสี่แผ่นดินเล่มสองจบแล้วเอามาวางไว้ที่ชั้นดังเดิม รินเดินเข้าไปในแถวแถวหนึ่งของชั้นหนังสือ มองหาหนังสือที่ต้องการ สายตากวาดอย่างละเอียด แล้วเขาก็พบหนังสือสี่แผ่นดิน เล่มสองวางอยู่จริง รินรีบเอื้อมมือออกไปหยิบด้วยความดีใจ แต่แล้วเขากลับหยิบออกมาไม่ได้ เพราะรู้สึกว่ามีมือมือหนึ่งเอื้อมมือดึงหนังสือไปเช่นกัน มือที่เอื้อมมือจากแถวตรงกันข้ามกับเขา ห่างกันเท่าชั้นหนังสือกั้น รินพยายามดึงมาแต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมปล่อย เขาก็เลยจำต้องปล่อยเสียเอง และพอปล่อยหนังสือ ฝ่ายนั้นก็ดึงหนังสือออกไปทันที เหลือที่ว่างตรงช่องหนังสือ เพื่อที่จะได้มองเห็นดวงหน้าสวยคมและดวงตากลมโตคู่นั้นมองอยู่ รินชะงัก พอๆ กับที่ฝ่ายนั้นชะงัก สองคนยืนนิ่งมองสบตากันอย่างลืมตัว ความห่างเพียงสายนั้นกั้นครั้งแรกนั้น ลดลงมาเหลือเพียงชั้นหนังสือกั้น ดวงตาที่มองสบกัน ใกล้เข้ามาจนเห็นแววตาของอีกฝ่ายได้ มันคงเป็นเวลาเพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่สบตากัน แต่รินกลับรู้สึกหัวใจเต้นแรง อีกแล้ว ฝ่ายนั้นรีบหลบตา แล้วรีบเดินถือหนังสือออกมาทันที ทำเอารินต้องรีบเดินออกมาจากแถวหนังสือแล้วเดินเข้าไปขวางหน้าไว้ มองคนตรงหน้าแล้วยิ้มนิดๆ “น้องครับ” เขาเอ่ยขึ้นมาคำแรก อาศัยสังเกตการแต่งตัวเขาก็รู้ว่าเธอเป็นรุ่นน้องเขา การเรียกแสดงสถานะทำให้เธอคงไม่เดินสะบัดหน้าหนีและทำหน้าบึ้งใส่เขาเหมือนที่เจอครั้งแรก เธอยังคงยืนนิ่งมอง เขาก็เลยรีบพูด ชี้มือไปที่หนังสือสี่แผ่นดินเล่ม ๒ ที่เธอถือไว้ “นี่...แม่พลอยของพี่นะ” แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 16:46:38 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 01:17:14

ความคิดเห็นที่ 30 แอบซุ่มอ่านมาหลายวัน ซุ่มแตกก็ตอนนี้เอง.. 555 มีทั้งริน แม่พลอย จอห์น.. แล้วจะมีใครอีกน๊าา ลุ้นๆค่าาา.. แต่งต่อเรื่อยๆนะคะคุณชม.. ติดใจมากตั้งแต่ ระยะทำใจ เมื่อปีที่แล้วแล้วค่าา.. ^^ (กลับไปซุ่มต่อ ฟี๊วววววววววว) จากคุณ : กาแฟละมุน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 02:03:34

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณค่ะ สนุกดี จะติดตามจนจบ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : ฟ้าใสดาวเดียว เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 10:54:43

ความคิดเห็นที่ 32 แม่ชมหายอีกแล้ว รออ่านนะคะ ว่าแต่จอห์นมาจากเรื่องอะไรอ่ะ จากคุณ : a0j เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 14:08:12

ความคิดเห็นที่ 33 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “นี่...แม่พลอยของพี่นะ”   แหม.....ทึกทักทันทีเลยน้าาาาาาาาาาาาา วันนี้มาเต็ม ๆ ทั้งนายจอห์น  ทั้งแม่พลอย 555555555 จากคุณ : narjeet เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 19:01:41

ความคิดเห็นที่ 34 แอร๊ยยยยยยย ฉากที่ห้องสมุด เขินอ่ะแม่ชม นั่งอ่านไป จิกหมอนไป "นี่...แม่พลอยของพี่นะ" เออ นี่มันเรือนแพจำแลงรัก สี่แผ่นดิน ชิมิ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ จากคุณ : love_lookchin เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 20:33:29

ความคิดเห็นที่ 35 ชั้นมาแล้วจ้า เย้ๆ ๕๕๕๕๕ นายจอห์นก็มาจากเรื่องช่อง ๗ วันศ ส อ ไงจ๊ะ เพื่อนพ่อรินเขาล่ะ ^^ ขอบคุณทุกท่านเช่นเคย ชั้นขอแตกกระทู้ได้ไหมมมมมมม ทุกคนตอบว่าได้ ๕๕๕๕ งั้นแตกเลย จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 20:52:22

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามาเจอแม่ชมพอดี ชอบตอนนี้มากมายค่ะ มีทั้งแม่พลอย ทั้งนายจอห์น รออ่านต่อกระทู้หน้านะคะ ^^ จากคุณ : Pommes Frites เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 21:04:29

ความคิดเห็นที่ 37 ไปตอนที่ ๓ จ้า จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 21:05:12