ชวนดูละคร ตงฟางปู๊ป้ายครับ ด้วยบทรีวิวเล็กๆ

ยินดีกับทีมงานเพราะเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาคนดูล้นโรง
จนต้องเพิ่มรอบกัน ไม่ค่อยได้เห็นละครโรงเล็กเพิ่มรอบแบบนี้
ผมได้ดูละครเรื่องนี้รอบแรกเมื่อสักสองอาทิตย์ก่อน
ขอแชร์ความประทับใจไว้ตรงนี้ครับ

*ตงฟางปู๋ป้าย..หมื่นปีมีข้าคนเดียว- เข็มเย็บผ้าปะทะกระดุมเสื้อ*

"ตงฟางปู๋ป้าย..หมื่นปีมีข้าคนเดียว" ละครเวทีโรงเล็กภายใต้ชื่อคณะละคร 8x8
ตงฟางปุ้ป้าย เป็นตัวละครเด่นจากนวนิยายชุด กระบี่เย้ยยุทธจักร ของ กิมย้ง นิยายถูกนำมาสร้างเป็นหนัง ละครชุดหลายเวอร์ชั่น
และเวอร์ชั่นภาพยนตร์โดยฉีเคอะที่ใช้ชื่อไทยว่า เดชคัมภีร์เทวดา เป็นเวอร์ชั่นที่จดจำกันได้ดีโดยเฉพาะการแสดงของ หลิงชิงเสีย
เมื่อวรรณกรรมเรื่องนี้กลายมาเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างละครเวที
คนดูเห็นหน้าโปสเตอร์แล้วคงคาดหวังว่าคงได้ดูละครที่เกี่ยวกับตัวละครตัวนี้
แต่ละครไม่ได้นำเรื่องราวในนิยายของกิมย้งมาเดินเรื่องโดยตรง แต่นำเรื่องที่ว่ามาเป็นพื้นเรื่อง
และเป็นตัวจุดประเด็น ซึ่งบทละครทำได้อย่างฉลาดเล่า ถกเถียงประเด็นของตัวละคร ตงฟางปุ๊ป้าย
ผ่านสายตาความคิดของกลุ่มคนทำละครเวทีกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในยุคปัจจุบัน
มองและเทียบเคียงชีวิตของตัวเองและตัวละครในวรรณกรรม ให้คนดูได้เห็น ได้จับต้อง

ฟังดูอาจจะเป็นเรื่องที่ซับซ้อนเข้าใจยาก แต่การแสดงในค่ำวันนั้นกลับดูสนุก
ชวนให้คนดูติดตามและรู้สึกไปกับตัวละครในคณะละครในสถานการที่ละครเรื่องนี้จะเปิดการแสดงรอบแรกในอีกไม่กี่อึดใจ
และที่สำคัญคนดูไม่สามารถเดาทางออกบทสรุปของเรื่องได้
ละครชูประเด็นเรื่อง วิธีการบอกความจริง โดยไม่ต้องพูดความจริงโดยตรง
ปมเรื่องนี้หนักหนาเป็นเรื่องใหญ่หมิ่นเหม่  แต่ละครหาวิธีนำเสนอการวิพากษ์ได้ในแบบเบาๆ
สลับเสียงหัวเราะตลอดการแสดงหนึ่งชั่วโมงกว่า ปมขัดแย้งที่นำเสนอทำให้เราลืมสิ่งที่คาดว่า
จะได้ดูตามที่หน้าโปสเตอร์ละครทำไว้มาจดจ่ออยากรู้อยากเห็นถึงเรื่องราวชีวิตจริงของเหล่านักแสดงและทีมงานแทนทันใด

บทละครสามารถกระจายความโดดเด่นให้กับนักแสดงทั้งห้าคน อย่างพอเหมาะพอเจาะ
มีบุคลิกที่มาที่แตกต่าง ต่างทำหน้าที่เล่าเรื่องส่วนของตนได้ชัดเจน ห้าตัวละครเล่าเรื่องของตัวและเรื่องของละครให้ดำเนินไป
ได้ลื่นไหล แม้ว่ายังมีนักแสดงบางส่วนอาจจะยังเข้าถึงตัวละครได้ไม่ลึก ด้วยเป็นเพราะการแสดงรอบแรกหรืออาจจะเป็นประสบการณ์และสไตล์การแสดงของนักแสดงแต่ละคน แต่ยังมองเห็นความน่าเชื่อของตัวละครอยู่ทุกตัว
ในบางช่วงนักแสดงยังรับส่งกันไม่ลงตัวด้วยความที่เป็นการแสดงรอบแรกที่นักแสดงได้พบกับผู้ชมจริง
นักแสดงอาจจะต้องคลำหาจังหวะการแสดงสดๆเมื่อมีเสียงหัวเราะจากผู้ชมมาขั้นจังหวะการแสดง
ซึ่งจะส่งผลต่อการรับส่งกับนักแสดงคนอื่นๆด้วย  คิดว่าข้อด้อยที่ว่ามาสองสามจุดนี้นักแสดงและผู้กำกับ
น่าจะสามารถปรับปรุงให้ดีขึ้นและแสดงได้เข้มข้นขึ้นไปอีกในรอบต่อๆมา

เพราะละครต้องแสดงอยู่ภายในห้องเล็กๆ การออกแบบฉาก แสง ทำได้จำกัดจำเขี่ยอยู่ในฉากเดียว
แสงทำหน้าที่สร้างบรรยากาศได้หลากหลาย องค์ประกอบทั้งหมดโดยรวมดูแล้วเรียบง่าย
เช่นเดียวกับการกำกับ ซึ่งความเรียบง่ายขององค์ประกอบทั้งหมดกลับไปขับเน้นการแสดงและบทให้เด่นแทน
และการแสดงง่ายๆหลายๆช่วงที่ออกแบบไว้กลับมีความหมายและน่าประทับใจ
เช่นในฉากที่ตัวละครนักแสดงตัวละคร"ตงฟาง"ติดกระดุมให้ผู้กำกับ ในตอนท้าย
เป็นการกระทำง่ายๆที่เกิดในชีวิตจริง แต่บนเวทีขณะนั้นมันกลับมีความหมายทั้งการยอมรับสภาพ การตัดสินใจ ความโล่งอก
การพร้อมรับสถานใหม่ การเกิดใหม่ การขอและให้อภัยของตัวละคร
มีอีกหลากหลายความรู้สึกที่ตัวละครส่งผ่านให้คนดูในโมเม้นท์นั้น  
และในฉากนั้นเองไม่ได้สรุปแบบฟันธงว่าตัวละครจะคลี่คลายไปในทางใด
คนทำเองฉลาดพอที่จะปล่อยฉากจบมีช่องว่างเปิดให้คนดูไปคิดต่อเอาเอง

หรือภาพของผู้หญิงที่ถูกกอดสองคน เป็นคนที่ถูกกระทำทั้งสองคน ที่มาของการถูกทำและถูกกอดนั้นต่างกรรมต่างวาระ
ถ้าดูผ่านๆ โมเม้นท์นั้นเป็นอารมณ์ที่กระทบใจ ปลอบประโลมตัวละครที่ถูกทำ แต่มองให้ลึกลงไปในเรื่องเพศ
ผู้หญิงในเรื่องนี้ถูกทำถึงสามคน นักแสดงหญิง น้องรหัส และตัวละครหญิงในวรรณกรรม
ที่ต้องเข้าไปร่วมหลับนอนกับพระเอกที่ตงฟางบงการ
ละครทำไว้ชัดเจนว่า คนรุ่นใหม่เขาตั้งรับกับปัญหาเรื่องนี้ไว้อย่างไรกับการกอดของนักแสดงที่รับบทเป็นพระเอก พร่ำบอกว่า พี่ดีพอๆๆ อันนี้ชมคนทำบทในประเด็นที่ซ่อนไว้ ถ้าดูดีๆเอาความเป็นมนุษย์เข้าไปจับเอาประสบการณ์ชีวิตเข้าไปมอง จะเห็นความเป็นมนุษย์ที่มองโลกมองชีวิตอย่างเข้าใจในระดับที่ดีทีเดียว ที่สำคัญวิธีบอกของละครเรื่องนี้บอกคนดูแบบสบายๆไม่ยัด ไม่ตะโกน ไม่จิกหัว ถือเป็นความเรียบง่ายแต่เก๋และหาดูยากในละครร่วมสมัยที่เน้นสไตล์หวือหวาในปัจจุบัน

ตงฟางปู๋ป้าย..หมื่นปีมีข้าคนเดียว เป็นการตีความ กระบี่เย้ยยุทธจักร ของ กิมย้ง ในมุมที่ต่างออกไปจากต้นฉบับ
แม้จะไม่ใช่เดชคัมภีร์เทวดาที่คาดหวังว่าจะได้เห็น
แต่ละครเรื่องนี้มอบความบันเทิง พร้อมๆกับการวิพากษ์ทางเลือการยอมรับหรือหลอกตัวเองเรื่องความจริงด้านขมของชีวิตมนุษย์
ทดแทนความเป็น "กระบี่เย้ยยุทธจักร"ได้อย่างน่าประหลาดใจ
เป็นกิมย้งเวอร์ชั่น"เข็มเย็บผ้ากลับไม่เด่นเท่ากระดุมเสื้อ"
เสียงหัวเราะกับความอลหม่านที่เกิดขึ้นในละครเป็นระยะ ราวจะบอกคนดูกลายๆว่า
บันไดไม่ต้องเอาไว้ที่บ้าน ถ้าคิดว่าจะได้ดูละครหนักชวนมึนหัวแถมพาราเซ็ตน่าจะมาผิดโรง  
ฉากอลังการนักแสดงครึ่งร้อยต้องไปโรงใหญ่  เรื่องนี้ทำเล็กทำเรียบแต่ดูสนุกบันเทิงมีแง่คิดที่จะไปคิดต่อหรือจะทิ้งไว้ในโรงละครก็ได้ครับ


“ตงฟางปู๋ป้าย..หมื่นปีมีข้าคนเดียว”จัดแสดงไปเมื่อวันที่ 16-18 และ 23-25 กันยายน 2554  ณ โรงละคร Bluebox Studio@M theatre
และเพิ่มรอบสุดท้ายวันพรุ่งนี้อีกรอบเดียวครับ

จากคุณ	: kinglear
เขียนเมื่อ	: 26 ก.ย. 54 16:26:15