ความคิดเห็นที่ 1 สมกับสมญานามที่เธอได้รับ “The First Lady of Song” ฟิตซ์เจอรัลด์ยังเป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง คนแรกและคนเดียวของใครหลายๆ คน ฟิตซ์เจอรัลด์คือนักร้องแจ๊สผู้มีชื่อเสียงที่ได้รับความนิยมอย่างสูงสุดในสหรัฐอเมริกา ตลอดอาชีพนักร้องกว่าครึ่งศตวรรษ เธอเก็บเกี่ยวความสำเร็จโดยการขึ้นรับรางวัลแกรมมี่ถึง 13 ครั้ง และมียอดจำหน่ายอัลบั้มเพลงมากกว่า 40 ล้านแผ่น น้ำเสียงที่ไพเราะของเธอมีเร้นจ์ (Range) ของเสียงกว้างถึงสาม octave เธอร้องออกมาชัดถ้อยชัดคำ แต่ก็มีความยืดหยุ่นสูง และที่สำคัญเธอมีเนื้อเสียงที่ท้าทายกาลเวลา แม้สัจธรรมจะบอกเราว่าไม่มีสิ่งใดยั่งยืนในโลก  แต่ฟิตซ์เจอรัลด์ก็พิสูจน์ให้แฟนเพลงได้สัมผัส รับรู้ รับฟังและเห็นแล้วว่า กาลเวลาฉุดกระชากเนื้อเสียงสวยๆ ไปจากเธอได้ช้าเหลือเกิน เมื่อเทียบกันกับนักร้องในวงการอีกหลายๆ คนในวัยเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 54 21:08:54 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 54 12:53:08 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:21:38

ความคิดเห็นที่ 2 ฟิตซ์เจอรัลด์มีทักษะและความสามารถในการร้องเพลงบัลลาดช้าๆ ได้ไพเราะ  ร้องเพลงสวิงได้อย่างสนุกสุดเหวี่ยง เธอร้องสแกตบทเพลงบีบ็อพได้อย่างวิจิตร ฟิตซ์เจอรัลด์สามารถร้องเลียนเสียงเครื่องดนตรีในวงออร์เคสตร้าได้อย่างยอดเยี่ยม  ชนิดหาตัวจับได้ยากมากที่สุดคนหนึ่งของวงการ  เธอเคยร่วมงานกับศิลปินแจ๊สระดับตำนานของวงการมากมาย  ตั้งแต่หลุยส์  อาร์มสตรอง (Louis Armstrong) ดุ๊ก เอลลิงตั้น (Duke Ellington)  เค้าท์ เบซี่ (Count Basie) แนท คิง โคล (Nat King Cole)  แฟรงค์ สินาตร้า (Frank Sinatra) ดิซซี่ กิลเลสปี (Dizzy Gillespie)  เบนนี่ กึ๊ดแม่น (Benny Goodman) จนถึงเบนนี่ คาร์เตอร์  (Benny Caster)  ศิลปินทุกคนที่เธอเคยร่วมงานด้วยล้วนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เขาหรือเธอมีความยินดีมากที่ได้ร่วมงานกับเอลล่า  สิ่งนี้ย่อมแสดงถึงอัธยาศัยไมตรีและความสามารถทางดนตรีของเธอได้เป็นอย่างดี จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:24:08

ความคิดเห็นที่ 3 ต่ำต้อยแต่ไม่ด้อยค่า เด็กน้อยเอลลา  เจน  ฟิตซ์เจอรัลด์  (Ella Sane Fitzgerald)  ถือกำเนิดขึ้นในวันที่  25  เมษายน  ค.ศ.1917  ณ  เมือง นิวพอร์ต  นิวส์  (Newport News)  มลรัฐเจอร์จิเนีย  (Virginia) คุณพ่อวิลเลี่ยม  (William)  และคุณแม่เทมเปอแร้นซ์  (Temperance)  หรือเทมปี้ของเธอแยกทางกันตั้งแต่เธอยังเด็ก ๆ คุณแม่เทมปี้ได้พาลูกน้อยเอลล่าเดินทางมายังเขตยองเคอส์  (Yonkers)  มลรัฐนิวยอร์ค  และอยู่อาศัยกับพ่อบุญธรรมของเอลล่าชื่อโจเซฟ  ดา  ซิลวา  (Joseph Da Silva)  ที่นี่เองที่ฟรานเซส  (Frances)  น้องต่างบิดาของเธอก็เกิดขึ้นมาอีกคนในปีค.ศ. 1923 ชุมชนที่ครอบครัวของเอลล่าไปอาศัยอยู่เป็นย่านชุมชนของคนจากหลายเชื้อชาติ  คนผิวสีเช่นเธอจึงเป็นเพียงชนกลุ่มน้อยในสังคมจนๆ ของคนเชื้อสายยุโรปในชุมชนแห่งนั้น จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:26:21

ความคิดเห็นที่ 4 โจ ผู้เป็นพ่อของหนูน้อยเอลล่าและหนูน้อยฟรานเซสต้องทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว  เขาทำงานขุดลอกท่อและทำงานพาร์ตไทม์เป็นคนขับรถด้วย  ขณะที่แม่ของเอลล่าเองก็ทำงานตัวเป็นเกลียวไม่แพ้กัน  เธอต้องทำงานในร้านซักรีดและเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหารด้วย  บ่อยครั้งสาวน้อยเอลล่าก็รับทำงานเล็กๆ น้อยๆ พอได้ค่าแรงมาเสริมรายได้ในบ้าน  สมัยเด็กๆ เด็กสาวเอลล่าห้าวไม่แพ้เด็กผู้ชายนัก  เพราะบางครั้งเธอก็รับงานเป็น “นักวิ่งไล่ตามคนโกงพนัน” ให้กับเจ้ามือนักพนันในท้องถิ่น และเธอก็มักตามเก็บเงินที่เจ้าคนขี้โกงมักจะวางทิ้งไว้ให้เมื่อถูกเธอวิ่งไล่กวดอีกด้วย! ฟิตซ์เจอรัลด์เคยระลึกความหลังถึงความเฮี้ยวในวัยเด็กของเธอว่า “เพื่อนในวัยเด็กของฉันเกือบทั้งหมดเป็นชาวอิตาเลียน ครั้งหนึ่งมีเด็กผู้ชายจากต่างโรงเรียนเรียกฉันว่า ยัยหมึก  (Nigger) ฉันโมโหจึงผลักเจ้าหมอนั่นล้มลง แต่เด็กคนอื่นๆ ในโรงเรียนคิดว่าฉันชกเจ้าหมอนั่น ฉันเลยกลายเป็นฮีโร่สาวของโรงเรียน เด็กคนอื่นๆ ต่างก็รุมล้อมให้เจ้าเด็กนั่นขอโทษฉัน  วันต่อมาใครๆ ในโรงเรียนต่างมองมาที่ฉันกันใหญ่ และคงคิดว่าฉันนี่มันกล้าบ้าบินดีจริงๆ (ฮะๆๆ) นั่นมันตอนฉันอายุสักสิบเอ็ดขวบได้”  สาวน้อยฟิตซ์เจอรัลด์นิยมกีฬาของเด็กผู้ชายอย่างพวกเบสบอลและกีฬาอื่นๆ แต่เธอก็แฝงความเป็นกุลสตรีไว้ด้วย เพราะเอลล่าชอบเต้นรำและร้องเพลงกับเพื่อนๆ ของเธอ  หลายครั้งที่แก๊งสาวน้อยชวนกันขึ้นรถไฟในตอนเย็น เพื่อไปดูการแสดงที่อพอลโล่ เธียเตอร์  (Apollo Theater)  ในย่านชุมชนฮาร์เล็ม (Harlem) ชุมชนที่กลายเป็นตำนานของดนตรีแจ๊สในเวลาต่อมา จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:29:09

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วงวัยรุ่นอันแสนสาหัส ในปี  ค.ศ.1932  แม่ของเธอก็จากเอลล่าไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์  สาวน้อยในวัย  15  ปีเสียใจมากกับการจากไปของมารดา  แต่หลังจากที่พักอยู่กับพ่อโจได้ไม่นานหลังจากแม่เสียชีวิตลง  น้าสาวของเธอชื่อเวอร์จิเนีย (Virginia) ก็พาเธอไปอยู่ที่บ้านด้วย  แต่แล้วหลังจากนั้นไม่นานโจพ่อบุญธรรมของเธอก็มาจากไปอีกคน ด้วยสาเหตุหัวใจล้มเหลว  เอลล่าและน้าสาวจึงต้องนำน้องสาวต่างบิดา ฟรานเซสมาอยู่ด้วยกัน เอลล่าไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ เธอไม่มีความสุขนักและเริ่มสู่ช่วงเวลาที่ยากลำบากในชีวิต  การเรียนของเอลล่าตกต่ำลงและเธอมักขาดเรียนบ่อยๆ แถมเธอยังไปมีปัญหากับตำรวจจนถูกจับกุม และถูกนำตัวส่งเข้าโรงเรียนดัดสันดาน  เอลล่าทนทุกข์กับสภาพของสถานดัดสันดานแห่งนี้มาก เธอมักถูกผู้คุมหญิงตีเอาบ่อยๆ สุดท้ายเธอหนีออกมาจากโรงเรียนแห่งนี้  นับเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตของเธอ อย่างไรก็ตาม เอลล่าก็ได้เรียนรู้ที่จะเผชิญกับมรสุมของชีวิตในช่วงนี้  แม้มันจะเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายแต่ก็สอนให้เธอรู้จักต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด  ที่สำคัญมันช่วยให้เอลล่าเห็นคุณค่าในความสำเร็จที่เธอได้รับในชีวิตในเวลาต่อมา เพราะเธอตระหนักอยู่เสมอว่าเธอเคยลำบากมามากเพียงไร จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:31:00

ความคิดเห็นที่ 6 ยัยนี่ขึ้นมาทำอะไรเนี่ย? ในปี  ค.ศ.1934  พรสวรรค์ด้านการร้องเพลงของเธอเริ่มฉายแววออกมาครั้งแรก เมื่อเธอได้รับการเสนอให้เข้าร่วมประกวดแข่งขันในค่ำคืนของมือสมัครเล่น (Amateur Night) ที่อพอลโล่  เธียเตอร์ ซึ่งเธอเคยมาชมพร้อมกับเพื่อนๆ ก่อนหน้านี้   ในตอนแรกสาวน้อยเอลล่าตั้งใจเข้าประกวดการเต้นรำ แต่แล้วเธอต้องเปลี่ยนใจกระทันหัน เมื่อได้ชมการแสดงของกลุ่มเอ็ดเวิร์ดส์ ซิสเตอร์ (Edwards Sisters) แสดงจบลง  เพราะเด็กสาวกลุ่มนี้เต้นกันกระจาย และเอลล่าเห็นแล้วว่าเธอมีคู่แข่งมากความสามารถเกินไป  เมื่อขึ้นไปบนเวทีเอลล่าต้องเผชิญกับความตื่นเต้นต่อหน้าผู้ชมที่ไม่ค่อยจะสุภาพกันนัก  หลายคนในกลุ่มผู้ชมบ่นกันว่า  “ยัยนี่มาทำอะไรกันเนี่ย?”  สาวน้อยว้าวุ่นใจมาก แต่แล้วเธอก็ได้ตัดสินใจครั้งสำคัญ ซึ่งต่อมามันกลายเป็นนาทีที่กำหนดชะตาชีวิตให้เธอนับตั้งแต่นาทีนั้นเป็นต้นมา  เอลล่าตัดสินใจร้องเพลงประกวด! สาวน้อยหันไปบอกวงดนตรีเพื่อให้ช่วยบรรเลงเพลง  “Judy”  ที่โฮกี้ คาร์มิเชล (Hoagy Carmichael) แต่งไว้ มันเป็นเพลงที่คอนนี่ บอสเวลล์ (Connee Boswell)  นักร้องสาวคนโปรดของคุณแม่เธอเอง เมื่อเธอร้องเพลงออกมา  เอลล่าสามารถสะกดผู้ชมในอพอลโล่ได้อยู่หมัด  แถมเมื่อเธอร้องมันจบลง ผู้ชมต่างต้องการให้เธออังกอร์อีกครั้ง เอลล่าสนองความชื่นชอบของผู้ชมด้วยบทเพลงของวงบอสเวลล์ ซิสเตอร์ (Boswell Sister) ชื่อ  “The Object of My Affections” หลังจากนั้นผู้ชมต่างพากันพูดคุยกันถึงนักร้องสาวน้อยผิวสีคนหนึ่ง  เอลล่ากลายเป็นคนที่ถูกกล่าวขานที่สุดในการประกวด  แม้เมื่ออยู่บนเวทีจิตสำนึกของศิลปินเอกในอนาคต จะช่วยกระตุ้นให้เธอกล้าแสดงออกอย่างยอดเยี่ยมต่อหน้าผู้ชม เธอมีความรู้สึกคล้ายอยู่บ้านเมื่อยามยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟบนเวที แต่เมื่อลงจากเวทีแล้วเธอเหมือนเปลี่ยนไปคนละคน เอลล่ากลายเป็นสาวขี้อายและเก็บตัวพอสมควร อย่างไรก็ตามราล์ฟ คูเปอร์ (Ralph Cooper) ผู้ดำเนินรายการในคืนนั้นได้ระลึกความหลังให้ฟังว่า จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:35:30

ความคิดเห็นที่ 7 “ในตอนแรกที่เอลล่าร้องเพลงออกมา  เสียงเธอแตกและทำท่าจะล่ม  ผมจึงขอให้เธอเริ่มต้นร้องใหม่  และเอลล่าก็ไม่ทำให้ผู้ชมในอพอลโล่ผิดหวัง เธอชนะการประกวดในคืนนั้น”  วงดนตรีที่เล่นแบ็คอัพให้นักร้องที่เข้าประกวดในคืนนั้น  มีนักแซ็กโซโฟนและแอเร้นเจอร์คนสำคัญชื่อ เบนนี่  คาร์เตอร์  (Benny Carter) รวมอยู่ด้วย ด้วยความประทับใจในความสามารถด้านการร้องเพลงของเอลล่า  คาร์เตอร์แนะนำเธอต่อคนในวงการที่น่าจะช่วยส่งเสริมให้อาชีพกับเธอต่อไปในอนาคตได้  นั่นกลายเป็นจุดเริ่มของสายสัมพันธ์ที่ดี ของสองคนดนตรีผู้เป็นตำนานในเวลาต่อมา เมื่อได้รับการส่งเสริมอย่างจริงจัง เอลล่าเหมือนได้แรงบันดาลใจสำคัญ  เธอกระตือรือร้นกับการเดินสายเข้าประกวดแข่งขัน และสามารถกวาดรางวัลจากทุกโชว์ที่เธอขึ้นไปร้องเพลง อัญมณีสีนิลแม้ซ่อนอยู่ในโคลนตม แต่ก็อดเปล่งประกายแสงสีสวยออกมาไม่ได้ฉันใด ในปีค.ศ.1935  เอลล่าก็สามารถชนะการประกวด เพื่อรับโอกาสเข้าร่วมร้องเพลงกับวงไทนี่ แบรดชอร์ แบนด์ (Tiny Bradshaw)  ที่ฮาร์เล็มโอเพ่นเฮ้าส์  (Harlem Open House) ได้ฉันนั้น และการแสดงที่นี่เองที่ทำให้เธอได้พบกับมือกลองและหัวหน้าวงดนตรีที่ชื่อชิค เว็บบ์! (Chick Webb)  แต่แม้ว่าเว็บบ์จะประทับใจกับเสียงร้องของเธอ  แต่วงดนตรีของเขาได้ว่าจ้างนักร้องชายที่ชื่อ ชาร์ลี ลินตั้น (Charlie Linton) ไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว อย่างไรก็ตาม เว็บบ์ได้เชิญชวนเอลล่าทดลองร่วมแสดงกับวงของเขาที่มหาวิทยาลัยเยล และเอลล่าก็ประสพความสำเร็จกับการร่วมแสดงกับทางวงเป็นอย่างดี  เว็บบ์จึงได้ว่าจ้างเธอเป็นเงิน  12.50  เหรียญต่อสัปดาห์เพื่อร่วมเดินสายร้องเพลงไปกับวงของเขา จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:38:28

ความคิดเห็นที่ 8 แจ๊ซซี่สาวชือเอลล่า กลางปี ค.ศ.1936 เอลล่า ฟิตซ์เจอรัลด์ในวัยสาวเต็มตัว 19 ปี ได้ร้องอัดแผ่นเสียงครั้งแรกในบทเพลง “Love and Kisses” ในสังกัดค่าย Decca ซึ่งเธอก็ได้รับความสำเร็จพอประมาณ ในเวลานั้นฟิตซ์เจอรัลด์นักร้องสาวดาวรุ่งของวงการได้ร่วมแสดงกับวงของเว็บบ์ภายใน ซาวอย บอลลูม (Savoy Ballroom) อัครสถานบันเทิงสุดหรูกลางย่านฮาร์เล็ม ซึ่งต่อมาสถานที่แห่งนี้ได้ชื่อว่าเป็นห้องบอลลูมที่มีชื่อเสียงที่สุดของโลกดนตรี หลังจากนั้นไม่นานฟิตซ์เจอรัลด์ได้ร้องเพลง “(If You Can’t Sing it) You’ll Have to Swing it”  ช่วงเวลานั้นนับเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านทางดนตรีของอเมริกันอย่างแท้จริง เพราะกระแสความนิยมต่อดนตรีสวิงเริ่มซาลง และดนตรีแนวใหม่ชื่อบีบ็อพกำลังถือกำเนิดขึ้นมา ฟิตซ์เจอรัลด์เองก็ตอบรับกับการมาของกระแสดนตรีแนวใหม่อย่างเต็มที่ บ่อยครั้งที่เธอร้องเลียนเสียงเครื่องเป่าในวงชิค เว็บบ์ แบนด์  บทเพลง  “You’ll Have to Swing it” กลายเป็นบทเพลงแรกๆ ที่ฟิตซ์เจอรัลด์ทดลองร้องสแกต! โดยมีบันทึกไว้ในเรื่องนี้ว่า “การร้องเพลงในช่วงเวลานั้นของเธอได้แสดงอัตลักษณ์ในความเป็นฟิตซ์เจอรัลด์ออกมาอย่างเอกอุ  เธอชื่นชอบการร้องแบบเร่งความเร็ว (speed up) หรือลดความเร็ว (slow down)  ของบทเพลงให้เร็วขึ้นหรือช้าลงได้ตามใจนึก ในขณะที่วงดนตรียังเล่นด้วยจังหวะสม่ำเสมอของบทเพลงตามปกติ  บางครั้งเธอก็ยังร้องดัดเสียงคำร้อง (bend) อีกด้วย  เทคนิคหนึ่งที่เธอนิยมนำมาใช้ปรับจังหวะการร้องเพลงของเธอให้เร่งเร็วขึ้นหรือช้าลงได้ โดยยังเข้าจังหวะปกติของบทเพลง คือ เธอสามารถร้องแตกพยางค์อย่าง “hand” เป็น “ha-and” หรือ “Paganini” เป็น “Pa-ha-ha-ganini” เธอสามารถทำมันอย่างสอดประสาน  (harmonically) กับท่วงทำนองเดิมของเพลงได้อย่างเชื่อมือ(ปาก)  และนี่กลายเป็นเทคนิคพิเศษ ที่ฟิตซ์เจอรัลด์มักนำไปใช้กับการร้องเพลงตลอดชีวิตนักร้องของเธอด้วย เมื่อพูดถึงด้านการร้องเพลงแล้ว เธอคืออัจฉริยะ!” แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 54 11:56:22 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:42:00

ความคิดเห็นที่ 9 ความสามารถพิเศษนี้เองที่เป็นพื้นฐานและต้นกำเนิดการร้องสแกตของฟิตซ์เจอรัลด์  เธอสามารถย่างเท้าเข้าสู่ศาสตร์และศิลป์ชั้นสูงของการร้องเพลง โดยแทบไม่ต้องเรียนรู้มันจากผู้ใด แต่เธอกลับสร้างมันขึ้นมาเองได้อย่างไม่ยากเย็นเลย  ในเวลาต่อมาบทเพลง  “You’ll Have to Swing”  ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น “Mr. Paganini” ที่แฟนเพลงต่างรู้จักกันดีนั่นเอง ในปี  ค.ศ.1938 นักร้องสาวผู้เริ่มฉายแววเก่งกาจของวงการ ก็ได้ร้องบันทึกเสียงอีกครั้งในบทเพลง  “A -Tisket, A -Tasket” ซึ่งสร้างชื่อเสียงให้เธอมาก เพราะเพลงนี้ได้รับความนิยมจนสามารถขึ้นถึงอันดับ 1 บนชาร์ตเพลงดังได้ถึง 17 สัปดาห์ติดต่อกัน!  และแผ่นเสียงของเธอขายได้ถึง 1 ล้านแผ่นเลยทีเดียว (หนึ่งล้านแผ่นสำหรับสมัยนี้อาจถือว่าไม่มากนักเมื่อเปรียบกับนักร้องป็อปในยุคปัจจุบัน แต่สมัยนั้นถือว่าเป็นจำนวนที่มาก) อัตลักษณ์ในน้ำเสียงของนักร้องแจ๊สแต่ละคนย่อมมีเอกลักษณ์ ข้อดี ข้อเด่น ข้อด้อย แตกต่างกันออกไปในรายละเอียดของแต่ละคน และแตกต่างกันออกไปในรายละเอียดของแต่ละบทเพลงอีกด้วย ดังนั้นเพื่อให้บทความเรื่องนี้มีความสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ บทความเสริมในชื่อ “สแกตสุดสกาว: บทวิเคราะห์การร้องเพลงของเอลล่า ฟิตซ์เจอรัลด์”  จึงถูกเรียบเรียงขึ้นมาเสริมบทความหลักเรื่องนี้ โดยแยกออกไปต่างหากครับ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 54 11:55:52 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:46:01

ความคิดเห็นที่ 10 พรั่งพรูแห่งผลงาน วันที่  16  เดือนมิถุนายนปี  ค.ศ.1939  หัวหน้าวงดนตรีของฟิตซ์เจอรัลด์ ชิค เว็บบ์ ได้ลาจากโลกไป  ด้วยชื่อเสียงที่เธอได้รับมาตั้งแต่ปีก่อน ทำให้ทางวงตัดสินใจให้เธอเป็นผู้นำวงดนตรีของเว็บบ์ต่อไป แต่ใช้ชื่อวงว่า “Ella Fitzgerald and Her Famous Band”  ในช่วงนั้นฟิตซ์เจอรัลด์ตัดสินใจแต่งงานกับเบนนี่  คอร์นิเกย์ (Benny Kornegay) หนุ่มนักต่อเรือที่มาติดพันเธอ  บางทีอาจเป็นเพราะความรู้สึกต้องการคนมาค่อยปกป้อง และร้องหาความมั่นคงของชีวิตในใจหญิงสาววัยยี่สิบสองก็เป็นได้ แต่ต่อมาภายหลังเมื่อเธอทราบความจริงว่า สามีของเธอเคยต้องคดีมาก่อน  นักร้องสาวจึงตระหนักว่าการตัดสินใจแต่งงานของเธอคือความผิดพลาดครั้งสำคัญ ชีวิตสมรสของเธอจึงสิ้นสุดลง แต่แล้วในปี ค.ศ.1946 ขณะที่ฟิตซ์เจอรัลด์กำลังร่วมร้องเพลงอยู่กับวงของนักทรัมเป็ต ผู้เป็นตำนานในเวลาต่อมาอย่าง ดิซซี  กิลเลสปี เธอก็ได้ตกหลุมรักกับมือเบสภายในวงที่ชื่อ เรย์ บราวน์ (Ray Brown) ทั้งสองได้ตัดสินใจแต่งงานกัน และมีพยานรักด้วยกันคือหนูน้อย เรย์  จูเนียร์ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:48:30

ความคิดเห็นที่ 11 ในช่วงเวลานั้นบราวน์กำลังเล่นเบสให้กับโปรดิวเซอร์และผู้จัดการวงดนตรีชื่อ นอร์แมน  แกรนซ์  (Norman Granz)  กับโปรเจ็คดนตรีที่ใช้ชื่อว่า Jazz at the Philharmonic  แกรนซ์เห็นแววซุเปอร์สตาร์ในตัวของฟิตซ์เจอรัลด์  เขาจึงเกลี่ยกล่อมให้เธอเซ็นสัญญาทำงานกับเขา  และนั่นก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ทางธุรกิจ และมิตรภาพของนักร้อง-ผู้จัดการคู่บุญของวงการแจ๊ส! ในช่วงเวลานี้เองที่ฟิตซ์เจอรัลด์ได้สมญานามว่า “The First Lady of Song”   ภายใต้การจัดการอย่างยอดเยี่ยมของแกรนซ์  ฟิตซ์เจอรัลด์ได้ร่วมขับร้องกับหลุยส์  อาร์มสตรองหลายชุดด้วยกัน  ที่สำคัญเธอได้ร้องในอัลบั้มรูปแบบ  Songbook  ออกมาหลายชุด  โดยแต่ละชุดเป็นการรวบรวมผลงานเพลงอมตะของบรมครูเพลงอย่าง โคล พอร์เตอร์ (Cole Porter)  ดุ๊ก เอลลิงตั้น (Duke Ellington) สองพี่น้องเกิร์ชวินส์ (Gershwins) จอห์นนี่  เมอร์เซอร์ (Johnny Mercer) เออร์วิ้ง เบอร์ลิน (Irving Beslin) และรอดเจอส์ แอนด์ ฮาร์ท (Rodgers and Hart)  นอกจากที่ผลงานเหล่านี้จะเป็นที่ชื่นชอบของแฟนๆ เพลงของเธอแล้ว  มันยังได้รับเสียงชื่นชมจากครูเพลงที่เธอนำบทเพลงของเขาเหล่านั้นมาร้องด้วย  ไอรา เกิร์ชวิ้น (Ira Gershwin) ถึงกับเคยกล่าวชมฟิตซ์เจอรัลด์ว่า “ผมไม่เคยรู้เลยว่าบทเพลงที่เราแต่งไพเราะเพียงใด  จนกระทั่งเอลล่า ฟิตซ์เจอรัลด์เอามันไปร้อง” แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 54 11:59:03 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 54 18:50:46 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:54:15

ความคิดเห็นที่ 12 ด้วยชื่อเสียงมากมายที่ได้รับ ฟิตซ์เจอรัลด์จึงได้รับเชิญไปร่วมรายการทีวีวาไรตี้โชว์มากมายหลายรายการ  ไม่ว่าจะเป็น The Bing Croby Show, The Dinah Shore Show, The Frank Sinitra Show, The Ed Sullivan Show, The Nat King Cole Show, The Andy Williams Show, The Dean Martin Show,  The Perry Como Show  รวมถึง  The Tonight Show  ด้วย   อย่างไรก็ตามแม้เธอจะ Lucky in Game แต่ไม่ Lucky in Love เอาเสียเลย แม้ในช่วงแรกๆ ของสายสัมพันธ์ระหว่างฟิตซ์เจอรัลด์และบราวน์จะกระท่อนกระแท่น เพราะทั้งสองต่างมีงานล้นมือ  แต่อย่างน้อยเธอและสามีก็มีโซ่ทองคล้องใจ คือเรย์จูเนียร์  แต่แล้วความห่างเหินกันก็ทำให้สัมพันธ์รักขาดสะบั้น ในปี ค.ศ.1952 เธอและบราวน์หย่าขาดจากกัน แต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันต่อไป แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเพราะเรย์น้อยยังเป็นเสมือนสิ่งที่ผูกสายสัมพันธ์จางๆ ของคนทั้งคู่ไว้นั่นเอง จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:55:38

ความคิดเห็นที่ 13 มาริลีน มอนโร & เอลล่า! เป็นที่รู้กันเป็นอย่างดีว่าแกรนซ์เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเรื่องสิทธิมนุษชนมากเพียงใด เขาจะไม่ยอมให้ใครมาเลือกปฏิบัติกับนักร้องหรือนักดนตรีที่อยู่ในการจัดการของเขาเป็นอันขาด  ดังนั้นในระหว่างการออกทัวร์ แกรนซ์จึงไม่ต้องการให้ผู้จัดในโรงแรม ภัตตาคาร หรือเวทีคอนเสิร์ตใด มาเหยียดสีผิวนักดนตรีผิวสีภายในวงดนตรีที่เขาดูแล ไม่ใช่แค่แกรนซ์เพียงคนเดียวที่เต็มใจที่จะออกมาปกป้องฟิตซ์เจอรัลด์ เธอได้รับการสนับสนุนและเชิดชูจากแฟนเพลงมากมายของเธอ  รวมถึงดาราผิวขาวชื่อดังอย่าง มาริลีน มอนโร! (Marilyn Monroe) ฟิตซ์เจอรัลด์ระลึกความทรงจำที่ดีของเธอที่มีต่อมอนโรให้ฟังว่า   “ฉันเป็นหนี้บุญคุณมาริลีน มอนโรจริงๆ ครั้งหนึ่งฉันเข้าไปร้องในโมคัมโบ (Mocambo) ไนต์คลับที่มีชื่อเสียงและได้รับความนิยมมากในทศวรรษที่ 50 วันหนึ่งมาริลีนถึงกับยกหูคุยกับผู้จัดการไนต์คลับเพื่อคุยเป็นการส่วนตัวว่า เธอต้องการจะจองโต๊ะในแถวหน้าทุกๆ คืนเพื่อจะเข้ามาชมการแสดงของฉัน ผู้จัดการไนต์คลับรีบจัดให้เธอทันที เพราะมันหมายถึงชื่อเสียงไนต์คลับของเขาจะยิ่งลือลั่น เพราะจะได้มาริลีนเข้ามาชมทุกๆ คืน  แล้วคลับก็แน่นทุกคืนตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เพราะดาราสาวเข้ามานั่งชมฉันทุกๆ คืนจริงๆ นั่นแหละ  ฉันไม่ต้องกลับไปแสดงในคลับแจ็สเล็กๆ ที่อื่นอีกเลยหลังจากนั้น  เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ธรรมดาสำหรับฉันจริงๆ... มาริลีน  มอนโร” (ก่อนหน้าที่มาริลีนจะเข้าไปชม ผจก.คลับไม่ได้จ้างเอลล่ามาแสดงแบบถาวร เพราะเธอเป็นคนผิวดำ! ) แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 54 17:49:39 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:58:48

ความคิดเห็นที่ 14 ทั่วโลกต่างแซ่ซ้อง ตลอดช่วงทศวรรษที่ 60 ถึง 70 ฟิตซ์เจอรัลด์ยังคงออกผลงานอย่างต่อเนื่อง เธอยังทำงานหนักเทียบเท่าสมัยเริ่มต้นอาชีพนักร้องของเธอ ทั้งๆ ที่อายุที่มากขึ้นทำให้เธอเริ่มโรยราและเจ็บป่วยบ่อยๆ เธอยังออกตระเวนทัวร์แสดงไปทั่วโลก บ่อยครั้งเธอต้องแสดงถึง 2 รอบใน 1 วัน แถมบางทีสถานที่แสดงก็อยู่ต่างเมืองและตั้งอยู่ไกลกันเป็นร้อยๆ ไมล์   ในปี  ค.ศ.1974  ฟิตซ์เจอรัลด์ใช้เวลา 2 สัปดาห์ที่เป็นตำนาน เพื่อเปิดการแสดงในกรุงนิวยอร์คพร้อมกับ แฟรงค์ สินาตร้าและเคาท์ เบซี่ การแสดงคอนเสิร์ตในช่วงปลายทศวรรษที่ 60 ถึงกลางทศวรรษที่ 70 ของเธอถุกบันทึกไว้ และเผยแพร่ออกมาในรูปแบบดีวีดีหลายชุด  แม้จะไม่ใช่ช่วงที่เธอรุ่งโรจน์สูงสุดอย่างในวัย 20-30 ปี แต่ต้องถือว่า เป็นบันทึกการแสดงสดที่คู่ควรแก่การรับชมยิ่งครับ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 13:01:53

ความคิดเห็นที่ 15 ห้าปีต่อมาเธอได้รับการเสนอชื่อหอเกียรติยศ (Hall of Fame) ของนิตยสารดาวน์บีท (Down Beat Magazine)   นอกจากนี้เธอยังได้รับการยกย่องในคุณความดีของเธอในด้านการเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรมอย่างต่อเนื่องจากศูนย์เคนเนดี้ (Kennedy Center Honors) ส่วนในด้านสังคมสงเคราะห์ฟิตซ์เจอรัลด์พยายามที่จะเข้าไปช่วยเหลือเด็กๆ ให้ได้รับสวัสดิการและชีวิตที่ดีกว่า บ่อยครั้งที่เธอบริจาคเงินเป็นจำนวนมากเพื่อเด็กผู้ด้อยโอกาสเหล่านั้น  บางทีความลำเค็ญที่เธอเคยได้รับในตอนเด็ก ได้ช่วยกระตุ้นให้มโนธรรมสำนึกของนักร้องสาวผู้นี้ เธอต้องการจะช่วยเหลือเด็กๆ เหล่านั้นมากที่สุดที่จะทำได้ รวมถึงเธอเข้าไปช่วยดูแลครอบครัวของฟรานเซสน้องสาวต่างบิดาของเธอ  เมื่อฟรานเซสเสียชีวิตอีกด้วย   ในปี  ค.ศ.1987  ประธานาธิบดีโรแนลด์ เรแกนแห่งสหรัฐอเมริกาได้มอบเหรียญตราเกียรติยศแห่งชาติทางด้านศิลปะ (National Medal of Arts) ให้กับฟิตซ์เจอรัลด์ และมันกลายเป็นหนึ่งในรางวัลแห่งชีวิตสูงสุดที่เธอเคยได้รับ  ไม่เพียงเท่านั้นประเทศฝรั่งเศสยังมอบรางวัลผู้นำทางด้านศิลปะและอักษร (Commander of Arts and Letters Award)  ให้เธออีกด้วย  ขณะที่มหาวิทยาลัยเยล และมหาวิทยาลัยดาร์ทเม้าซ์ รวมถึงอีกหลายสถาบันการศึกษาก็ได้มอบปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ทางด้านดนตรีให้เธออีกด้วย จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 13:03:30

ความคิดเห็นที่ 16 สูงสุดสู่สามัญ ในเดือนกันยายนของ  ค.ศ.1986  ฟิตซ์เจอรัลด์ต้องเข้ารับการผ่าตัดหัวใจ ทีมแพทย์ต้องช่วยเปลี่ยนลิ้นหัวใจให้กับเธอใหม่ แพทย์ได้วินิจฉัยด้วยว่าเธอเป็นโรคเบาหวาน ซึ่งทั้งหมดนี้จะส่งผลต่อความสามารถด้านการมองเห็นของเธอ แพทย์ผู้ชำนาญต่างลงความเห็นว่า เธอไม่ควรจะร้องเพลงอีกแล้ว  แต่แม้ว่าจะได้รับการขอร้องทั้งจากครอบครัวของเธอ จากผู้จัดการคู่บุญอย่างแกรนซ์  รวมถึงเพื่อนที่เป็นห่วงเป็นใยเธอ  แต่ฟิตซ์เจอรัลด์กลับขึ้นเวทีอีกครั้ง บางทีเธอต้องการบอกให้โลกรู้ว่า ชีวิตของเธอเกิดมาเพื่อสิ่งนี้อย่างแท้จริง  สมดังชื่อของสารคดีอัตชีวประวัติเรื่องเยี่ยมของเธอ “Ella Fizgerald: Something  to Live For”  จนถึงทศวรรษที่ 90  ฟิตซ์เจอรัลด์ได้อัดแผ่นเสียงออกมามากกว่า 200 อัลบั้ม ในปี ค.ศ.1991 เธอได้จัดคอนเสิร์ตสุดท้ายในชีวิตที่คาร์เนกี้ ฮอลล์ (Carnegie Hall) ณ กรุงนิวยอร์ค และมันเป็นการแสดงครั้งที่ 26 ของเธอที่ฮอลล์แห่งนี้อีกด้วย จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 13:05:24

ความคิดเห็นที่ 17 โรคร้ายไม่ปราณีผู้ใด ไม่ว่าจะยากดีมีจน ทุกคนย่อมหนีไม่พ้น เกิด แก่ และเจ็บ โรคเบาหวานทำให้ฟิตซ์เจอรัลด์ต้องเข้ารับการรักษาอีกครั้ง โดยแพทย์ลงความเห็นว่า จำเป็นต้องตัดขาของเธอตั้งแต่หัวเข่าลงไปทั้งสองข้าง แต่เธอไม่ยอมรับการรักษาตามที่แพทย์วินิจฉัยแต่อย่างใด ในช่วงเวลานี้เธอมีความสุขกับการกลับไปใช้ชีวิตอย่างสงบในช่วงบั้นปลายของชีวิต  ฟิตซ์เจอรัลด์มักให้ลูกชายของเธอ...เรย์จูเนียร์ พาเธอออกมานั่งในสวนหลังบ้าน  และมีความสุขอยู่กับหลานสาว..อลิส (Alice)  เธอให้สัมภาษณ์ว่า  “ฉันรักที่จะสูดอากาศสดชื่นในสวน  นั่งฟังเสียงนกร้อง  และฉันรักที่จะได้ยินอลิสหัวเราะออกมา” ในวันที่ 15 มิถุนายน ค.ศ.1996 ฟิตซ์เจอรัลด์ได้ลาจากโลกไปที่บ้านเบเวอร์ลี่ ฮิลส์ของเธอ หลายชั่วโมงต่อมาทั่วโลกต่างทราบข่าว และได้จัดการระลึกถึง “สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งแห่งวงการเพลง” คนนี้อย่างอาลัย  ช่อดอกไม้สีขาวถูกแฟนเพลงนำมาวางไว้ข้าง Hollywood Walk of Fame ที่จารึกชื่อของเธอไว้  รวมถึงมีข้อความแสดงความรำลึกถึงเธอตั้งอยู่ที่ Hollywood Bowl ว่า “เอลล่า เราจะคิดถึงคุณเสมอ” ถนนสายที่ขบวนศพของเธอแล่นผ่าน ต่างปิดการจราจรลงชั่วคราว เพื่อไว้อาลัย และให้เกียรติกับนักร้องสาวผู้เป็นที่รักที่ได้ลาจากโลกไป ศพของเธอถูกบรรจุไว้ที่ “Sanctuary of the Beels” ส่วนหนึ่งของสุสาน Sunset Mission Mausoleum ณ เมืองอิงเกิลวู๊ด (Inglewood) มลรัฐแคลิฟอร์เนีย  หลายคนจากโลกนี้ไปอย่างไม่น่าจดจำนัก  แต่ยังมีคนที่ได้สร้างคุณความดี และมอบความสุขไว้ให้กับโลกตลอดช่วงชีวิตของเธอ  แม้สังขารทั้งห้าจะแตกดับไปตามวิถีธรรมชาติ แต่ชื่อของมนุษย์คนหนึ่งจะยังอยู่ในความทรงจำของผู้คนทั่วโลกตราบนานเท่านาน ถึงตัวตายแต่ชื่อยัง  แด่เธอ เอลล่า ฟิตซ์เจอรัลด์! แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 54 13:15:53 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 13:08:09

ความคิดเห็นที่ 18 จบครับ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 13:08:48

ความคิดเห็นที่ 19 Ella คือที่สุดของ Woman of Jazz ตัวจริงเสียงจริง ปลื้ม จากคุณ : H2S เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 14:03:14

ความคิดเห็นที่ 20 รู้สึกว่า ช็อตเด็ดของเรื่องราวระหว่างเอลล่ากับมาริลีนจะเป็นที่ประทับใจของหลายๆคน ผมมีหนังสือว่าด้วยอัตชีวประวัติของเอลล่าหลายเล่มอยู่ เดี๋ยวถ้ามีเนื้อหาเอื้ออำนวยให้ตัดเอาเรื่องราวของมาริลีนกับเอลล่ามาเขียนเป็นบทความขยายเชิงอรรถได้ แล้วผมจะเอามาเขียนเพิ่มนะครับ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 13:23:44

ความคิดเห็นที่ 21 แต่ตอนนี้ฟังเพลงเพราะๆไปพลางๆก่อน จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 13:25:04

ความคิดเห็นที่ 22 ฟังมาริลีนร้องเพลงมั่ง จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 13:27:50

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณสำหรับข้อมูล คับ ผมได้รับความรู้มากมายจริงๆ คับ คนต่อไป ขอประวัติ Dinah Washington ได้มั๊ย คับ จากคุณ : zido เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 15:49:04

ความคิดเห็นที่ 24 การเขียนบทความดีๆ สักตอนหนึ่ง ต้องใช้พลังงานมหาศาลเลยครับ ที่ผมเขียนๆเรื่องสินาตร้าและฟิตเจอรัลด์แบบจัดเต็มได้ เพราะเอามันไปลงในนิตยสาร แต่หากจะเขียนขึ้นเฉยๆ เขียนเอามัน ผมคงต้องขอดูเวลาว่างก่อน อย่างเรื่องเอลล่ามีสองบทความแยกกันแบบนี้ - บทอัตชีวประวัติ ผมใช้เวลา 1 วันในเตรียมข้อมูลเพื่อจะเขียน - บทวิเคราะห์การร้อง ผมต้องใช้อีก 2-3 วันในการฟังงานของเธอและเขียนบทวิเคราะห์ สารภาพกันตามจริง ก่อนจะเขียน ผมก็ไม่ได้ฟังงานของเธอแบบแฟนเดนตาย ฟังผ่านๆ - กลอน 4 สุภาพหรือกลอนแปดในตอนต้นบทความ ผมก็ต้องใช้อีกครึ่งวันเต็มๆ ในการแต่ง แต่พอมันเสร็จออกมาได้ก็หายเหนื่อย จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 17:57:31

ความคิดเห็นที่ 25 คับ ..... จะเอาไปลงหนังสือ ไร หรอคับ จะได้ช่วยอุดหนุน ด้วยคน ดีใจคับและยินดีมาก ที่มีคนฟังเพลง jazz กันมากขึ้น จากคุณ : zido เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 16:47:45

ความคิดเห็นที่ 26 ส่วนตัวผมเอง ก็ไม่มีเพื่อนฟัง jazz หรอก คับอยู่ ต่างจังหวัด ด้วยข้อมูลมันน้อยมาก ก็ได้อาศัยตาม WWW. บ้าง ในพันทิป บ้าง ส่วนเพลงก็หาในเน็ต อะ คับ จากคุณ : zido เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 16:55:45

ความคิดเห็นที่ 27 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 21:36:54

ความคิดเห็นที่ 28 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 20:17:38