ความคิดเห็นที่ 1 แผนที่ทางเข้าเรือน ตอนที่ ๑ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10913244/C10913244.html ตอนที่ ๒ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10922362/C10922362.html ตอนที่ ๓ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10929331/C10929331.html ตอนที่ ๓ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10935475/C10935475.html ตอนที่ ๔ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10940605/C10940605.html ตอนที่ ๕ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10957653/C10957653.html ตอนที่ ๖ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10963998/C10963998.html ตอนที่ ๗ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10978227/C10978227.html ตอนที่ ๘ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10987355/C10987355.html ตอนที่ ๙ http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2011/08/C10994427/C10994427.html ตอนที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11004165/C11004165.html ตอนที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11018575/C11018575.html ตอนที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11034581/C11034581.html ตอนที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11054328/C11054328.html ตอนที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11073542/C11073542.html ตอนที่ ๑๕ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11097763/C11097763.html ตอนที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11119762/C11119762.html (เรื่องเล่าข้างๆ เวที) ตอนที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11141929/C11141929.html ตอนที่ ๑๗ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11164082/C11164082.html ตอนที่ ๑๘ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11184795/C11184795.html ตอนที่ ๑๙ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11229150/C11229150.html ตอนที่ ๒๐ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11233258/C11233258.html ตอนที่ ๒๑ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11237251/C11237251.html ตอนที่ ๒๒ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11246093/C11246093.html ตอนที่ ๒๓ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11255281/C11255281.html ตอนที่ ๒๔ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11263391/C11263391.html ตอนที่ ๒๕ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11267635/C11267635.html ตอนที่ ๒๖ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11271476/C11271476.html ตอนที่ ๒๗ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11276646/C11276646.html ตอนที่ ๒๘ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11280974/C11280974.html ตอนที่ ๒๙ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11285805/C11285805.html ตอนที่ ๓๐ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11293834/C11293834.html จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:04:52

ความคิดเห็นที่ 2 ....หลับอยู่ในความรัก รับความชื่น ชั่ววันและคืนเช่นนี้ กลิ่นดอกไม้รัญจวน ยังอบอวลยวนยี สุดที่จะพรรณนา.... เจนหลับตาลง แต่ภาพที่กลับเด่นชัดขึ้นมาในหัวใจ คือภาพแห่งความสุข เมื่อครั้งที่เพื่อนรักทั้งสามคน ได้อยู่ด้วยกันในเรือนแพ...เรือนแพแห่งนี้ ไม่ว่าจะหลับ หรือจะตื่น เราก็อยู่กันด้วยความรัก เรามีความสุข ไม่ว่าจะหิวหรืออิ่ม เรามีรอยยิ้ม ไม่ว่าจะทุกข์ยากเพียงใด ไอ้ริน ไอ้แก้ว เอ็งไปอยู่ที่ไหน มีความสุขดีไหม...เอ็งรู้ไหม ว่าข้าคิดถึงพวกเอ็ง  ทำไมเอ็งไม่พาข้าไปด้วย ทำไมพวกเอ็งทิ้งข้า....ข้าไม่มีความสุขเลย ตั้งแต่พวกเอ็งจากข้าไป... เจนน้ำตาไหล ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเห็นภาพ เพื่อนรักของเขากำลังร้องเพลงอยู่บนเวที ไอ้ริน...เพื่อนรักของข้า เอ็งกลับมารับข้าแล้วใช่ไหม กลับมารับข้าเสียที ข้าไม่อยากรอเอ็งแบบนี้อีกแล้ว...ข้าไม่อยากอยู่อย่างอ้างว้างโดดเดี่ยวแบบนี้อีกแล้ว... เจนลืมตาขึ้นทั้งที่น้ำตายังกลบตา มองขึ้นไปบนเวทีหัวใจกระตุกวูบ เมื่อต้องยอมรับความจริงที่ว่า เพื่อนรักของเขาไม่มีโอกาสจะได้ไปยืนอยู่บนเวทีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว.... เจนสะกดกลั้นอารมณ์เศร้าที่ผุดขึ้นมาราวกับตาน้ำ เขานั่งฟังบทเพลงนั้นนิ่งๆ บทเพลงที่แฝงไปด้วยความหมายของความสุขนั้นเสียดแทงเข้าไปในจิตใจเขา หูของเขาเหมือนได้ยินเสียงแห่งความสุขเมื่อวันวานดังก้อง และดวงตาของเขาก็พร่าพรายไปด้วยหยาดน้ำตาจนเห็นแต่ภาพความทรงจำที่เขาถวิลหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ วิมานน้อย...ลอยริมฝั่ง.... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:15:05

ความคิดเห็นที่ 3 พอลงจากเวที รินก็เดินไปรับโทรศัพท์ เย้ยย!!! จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:25:31

ความคิดเห็นที่ 4 ปาดน้ำตาเบาเบา พี่ฝน แม่ชม หนูไปนอนก่อนนะ ไม่ไหวเลี้ยววววว _ _zZZ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 54 23:36:37 จากคุณ : smitiiez เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:33:33

ความคิดเห็นที่ 5 วิมานน้อย...ลอยริมฝั่ง....     รินทอดเสียงจนฟังแล้วรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ในสายธารา น้ำเสียงของเขาบาดลึกเข้าไปในจิตใจของครูกิตติจนหัวใจเต้นแรง ไม่เสียงแรงเลย ที่เจ้าเป็นทายาทของนรินทร์ เสียงพิณทอง ครูกิตติคิดแล้วยิ้มออกมาอย่างปลาบปลื้ม พลางนึกไปถึงพ่อนักร้องอาภัพและช้ำรักคนนั้น เขาเป็นคนมีพรสวรรค์อย่างเหลือเกิน เขาเกิดมาเพื่อเป็นศิลปินโดยแท้ เขาเกิดมาเพื่อเป็นผู้ให้ และมีจิตวิญญาณของการถ่ายทอดความสุขให้กับทุกคนอย่างแท้จริง ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน ที่เขาไม่มีโอกาสได้ถ่ายทอดบทเพลงแห่งความสุขให้กับคนฟังอีกแล้ว ช่างน่าเสียดาย ที่เวลาของเขาช่างแสนสั้น ครูกิตติคิดแล้วถอนหายใจ มองไปที่สีดาที่นั่งข้างๆ ก็เห็นมองไปบนเวทีน้ำตาคลอตา มองไปที่เจนครูกิตติก็ต้องแปลกใจ เพราะเจนก็มีน้ำตาคลอตาเช่นกัน เสียงเพลงแห่งความรัก ความสุขคงจะเข้าถึงจิตใจของผู้ฟัง จนทุกคนนิ่งงันกันไปหมด มองไปบนเวทีก็เหมือนไม่ใช่ หนุ่มน้อยธารินคนเดิม แต่ดูเขามีความสง่างามและอะไรบางอย่างชวนให้มองได้ไม่รู้หน่าย ครูกิตติคิดแล้วยิ้ม ไม่พยายามหาคำตอบให้กับเรื่องทั้งหมด ได้แต่ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับเสียงเพลง ปล่อยใจให้ดื่มด่ำกับความสุขในความหมายของบทเพลง แม้ว่าใครบางคนจะเศร้าอย่างลึกซึ้งเมื่อได้ยินเพลงนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เพราะบทเพลงนี้เองที่ ทำให้รำลึกถึงความสุขนั้น ความสุขที่ไม่มีวันหวนกลับมา โอ้....สวรรค์ ในเรือนแพ.... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:35:47

ความคิดเห็นที่ 6 >  _ ;<. ความสุขไม่มีวันหวนกลับ ฮือๆๆเศร้าอ่ะ ขอลาเจ้าห้องนอนก่อนนะแม่ขมและแม่ๆทั้งหลาย ทั้งร้องไห้ ทั้งนอนดึก ตาอิชั้นโรยเหลือเกิน มีสมุนไพรอะไรแก้ตาปูดบวมบ้างจ๊ะเนี่ย จากคุณ : แม่เพลีย (แฉล้มแย้มศรี) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 00:16:37

ความคิดเห็นที่ 7 เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากบทเพลงจบลง รินยิ้ม มองดูผู้คนเบื้องหน้า ภาพนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ผู้คนมากมายที่ตั้งใจฟังเพลงของเขา มันช่างทำให้หัวใจของเขามีความสุขมากมาย เขาแอบคิดถึงพ่อในใจ....พ่อครับ เห็นไหมครับ ผมร้องเพลงของพ่อแล้วนะครับ ทุกๆ คนได้ฟังเพลงของพ่อแล้ว ผมเห็นแววตาแห่งความสุขของทุกคน พวกเขามีความสุขที่ได้ฟังเพลงของพ่อ...คนที่พ่อรักและรักพ่อก็มีความสุขเช่นกันที่ได้ฟังเพลงนี้ และผม...ก็มีความสุขมาก ที่ได้ร้องเพลงนี้ ขอบคุณมากนะครับ ที่ทำให้ผมได้พบกับความสุขที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่ามันจะยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ผมเข้าใจพ่อแล้วครับ ผมเข้าใจแล้ว รินพยายามมองหาคนที่เขารัก แต่เขาก็หาไม่เจอ  แต่ถึงหาไม่เจอเขาก็มั่นใจ ว่าแม่ ลุงเจนและครูกิตติ คงจะนั่งอยู่ที่ไหนสักแห่ง และคงมีความสุขอยู่กับบทเพลงของพ่อ บทเพลงที่เขาเป็นผู้ถ่ายทอด รินคิดแล้วดื่มด่ำกับเสียงปรบมือนั้น ก่อนจะโค้งผู้ชมแล้วเดินเข้าหลังเวทีไป ผู้การมองตามไปจนลับตา เขาเจ็บแปลบในจิตใจเมื่อได้รู้ว่าเด็กคนนี้ช่างเหมือนเจ้านักร้องหน้าอ่อนคนนั้นเหลือเกิน เหมือนเสียจนเขานึกอิจฉาขึ้นมาครามครัน ทั้งเสียงร้องและหน้าตาของเด็กคนนั้น ทำให้หัวใจเขาเจ็บปวด เจ็บที่จะต้องปฏิเสธความจริงบางอย่าง ผู้การคิดแล้วเหม่อมองไปทางหลังเวทีอย่างเศร้าลึกซึ้ง เถ้าแก่ตงกับคุณยายหันมามองมองหน้ากัน ต่างรู้สึกอัศจรรย์ใจจนคุณยายต้องจับมือคุณตาเอาไว้แน่น “เฮีย พ่อรินเขาช่างเหมือน...เหมือนเหลือเกิน” เถ้าแก่ตงได้แต่พยักหน้า “ใช่... เหมือนจนน่าตกใจ...” พูดแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า พ่อกับลูก จะอาภัพเหมือนกันหรือไม่... จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 00:23:46

ความคิดเห็นที่ 8 คนในอดีตมีแผลกันหมดเลยนะคะแม่ชม ฝากบอกทุกคนอย่าติดอยู่กับความเศร้าอีกเลย ความสุขเราสร้างใหม่ขึ้นเองได้เสมอ ขอเพียงแค่เปิดใจ ขอบคุณมากค่ะแม่ชม ขอลาไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะทุกคน จากคุณ : นกหค เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 00:59:14

ความคิดเห็นที่ 9 แม่ชมเอ๋ยไม่ใช่แค่แค่สีดา กะพ่อเจนหรอกนะที่คิดถึงรินตัวพ่อจนเสียน้ำตา คนอ่านอย่างชั้นก็เช่นกัน T T เคยคิดว่าทำไมชีวิตเขาถึงได้เศร้ารันทดขนาดนี้ แต่พอคิดอีกทีเขาอาจเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดในชายหนุ่มสามคน(มั้ง). เพราะชั้นคิดว่าเขามีความสุขกับการให้ไงจ้ะ นี่ชั้นอินเกินไปใช่มั้ย ก็เพราะนิยายของแม่นั่นแหละ T T จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 01:01:56

ความคิดเห็นที่ 10 หลับก่อนแม่ชมลงนิยายจนได้ ฉันชอบในปรัชญาที่ว่า จงร้องเพลงอย่างมีความสุขเพื่อมอบความสุขให้ผู้ฟัง ร้องด้วยจิตวิญญาณ ร้องด้วยใจ ฉันนำมันมาปรับใช้กับงานที่ทำ ทำด้วยใจ ใครไม่ทำ ฉันทำ และฉันก็พบกับความสุขที่อิ่มใจ ขอบใจจ๊ะแม่ชม รำเพย จากคุณ : Happiness Genie เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 06:26:21 A:223.207.189.29 X: TicketID:282576

ความคิดเห็นที่ 11 จ๊ะเอ๋ มีใครอยู่ไหม วันนี้ตื่นเช้าซะงั้น (หรออออ) ตื่นขึ้นมาแต่งนิยายหน้าตายังไม่ได้ล้างเลย (จะบอกทำไมยะ)  เมื่อคืนยังค้างคา เผลอหลับไปซะก่อน -*- จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 06:34:45

ความคิดเห็นที่ 12 ว้าย ชั้นเจอแม่รำเพยยยยย อย่าเพิ่งไป  อยู่กับชั้นก่อนนนนน จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 06:37:21

ความคิดเห็นที่ 13 กล้ากับจอห์นต่างปรบมือรัวอย่างชอบใจ หันไปมองหน้ากัน กล้าก็ว่า “ไอ้จอห์น นั่นไอ้รินจริงหรือวะเอ็ง ไอ้รินมันร้องเพลงเพราะขนาดนี้เลยหรอวะ” “นั่นสิพี่กล้า จอห์นแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ตามจริง จอห์นนึกว่าจอห์นร้องเพลงเพราะว่าไอ้รินอยู่หลายขุมนะพี่กล้า” จอห์นว่าแล้วส่ายหน้า ทำท่าขนลุก “เนี่ย เมื่อกี้จอห์นยังขนลุกไม่หายเลย เสียงไอ้รินมันบาดลึกเข้าไปในจิตใจของจอห์นเนี่ย พี่กล้า เพราะจอห์นค่อนข้างเป็นคนเซนซิทิฟน่ะนะ” “โหย ข้าก็เหมือนกัน เอ็งเห็นไหมล่ะ คนฟังกันเงียบเลย ไอ้รินมันดูหล่อว่ะ เอ็งว่าไหม” “เหมือนไม่ใช่ไอ้รินเลยอ่ะพี่กล้า มันดูหล่อมาก” จอห์นว่าแล้วถอนหายใจ “นี่จอห์นมีเพื่อนร้องเพลงเพราะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย จอห์นละปลื้ม” กล้าหัวเราะ พลางว่า “น้องพลอยของข้าก็น้องเพลงเพราะมากเหมือนกัน ข้าละปลื้ม” “เดี๋ยวนะพี่กล้า” จอห์นสะดุดหู “น้องพลอยของใคร” “อ้าว เอ่อ” กล้าเงียบทันที ก่อนจะเฉไฉ “ไม่ๆ ข้าหมายถึงน้องพลอยน่ะ ร้องเพลงเพราะมากเลยเนอะ” “น้องพลอยร้องเพลงเพราะน่ะ มันก็ไม่น่าแปลกหรอกพี่กล้า แต่ไอ้รินร้องเพลงเพราะเนี่ย น่าแปลกกว่า” “ใช่ ข้าก็นึกไม่ถึง” กล้าเปลี่ยนเรื่องทันที พลางหันไปทางอัปสร “รินร้องเพลงเพราะมากเลย จริงไหมครับน้าอัปสร” แต่แล้วทั้งกล้ากับจอห์นก็ต้องตกใจ เพราะอัมพรกำลังลูบหลังอัปสรอยู่ อัปสรกำลังร้องไห้ “อ้าว  น้าอัปสรเป็นอะไรครับ” กล้ากับจอห์นงง แต่อัปสรส่ายหน้า “เปล่าจ้ะ เปล่า น้าไม่ได้เป็นอะไร” อัปสรยิ้มทั้งน้ำตา ดวงตาเหม่อมองไปไกล พลางนึกถึงความหลังและคิดถึงผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ พี่ริน ผู้ชายแสนดีของทุกคน ทำไมคนดีๆ อย่างพี่ช่างอาภัพนัก ทำไมเราถึงไม่ได้ฟังเสียงร้องเพลงอันไพเราะของพี่อีก ทำไม.... เสียงเพลงเรือนแพของพี่ในวันนั้น มันดังก้องอยู่ในหูฉันในวันนี้ และตอนนี้ เสียงเพลงเรือนแพมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งอย่างน่าอัศจรรย์  และมันจะตราตรึงอยู่ในใจของผู้คนตลอดไป ฉันดีใจเหลือเกิน...อัปสรยิ้มอย่างมีความสุข จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 06:39:55

ความคิดเห็นที่ 14 ชั้นจะไปบอกทุกคนให้นะแม่นกหค อดีตอันเจ็บปวด บางทีก็อยากจะลืมเลือน แต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป คนบางคนยึดติดกับอดีตจนบั่นทอนความสุขในปัจจุบัน แม่ข่า แม้พ่อรินจะจากเราไป แต่เขาก็มีความสุขในช่วงชีวิตที่แสนสั้นของเขา แต่คนที่เขารักและรักเขานี่สิ ที่จะต้องมีความทุกข์ต่อไป คนเราเกิดมา ไม่ว่าจะจนหรือรวย เมื่อตายไปแล้ว ไม่เหลือสิ่งใดเอาไว้เลย นอกจากความดีความชั่วเท่านั้น พ่อรินมีความดีที่ทำให้ติดตราตรึงใจคนที่รักเขาจนไม่สามารถลืมเลือนได้ แม่รำเพยจ๊ะ เมื่อได้ที่เรามีความสุขกับงาน เมื่อนั้นเราจะไม่รู้สึกว่าทำงานเลย ชั้นเห็นด้วยจ้ะ หากเราทำงานด้วยใจ  เราจะพบความสุขในงานนั้น ชั้นเองเคยท้อแท้กับงาน เพราะงานที่ชั้นทำ ไม่ใช่งานที่ชั้นฝัน แต่สุดท้ายชั้นก็ต้องยอมรับว่า ความจริงกับความฝันไม่ใช่สิ่งเดียวกัน หากดันทุรังต่อไป ฝันนั้นอาจจะกลายเป็นฝันร้ายได้ ชั้นต้องยอมรับความจริง และมีความสุขกับความจริง ในขณะเดียวกันก็ไม่ทิ้งความฝันจ้ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 06:57:29 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 06:51:51

ความคิดเห็นที่ 15 แม่ชมจ้ะ ขอโทษด้วยที่ชั้นอยู่ไม่ทันลงนิยายเมื่อคืน สงสัยจะกินเยอะไปหน่อย ตืนเช้า (แต่ก็ยังสายกว่าแม่ชม ) รีบเข้ามาอ่าน พาร์ทนี้ทำไมมันสะเทือนใจจังล่ะจ๊ะแม่ชม นี่ชั้นต้องไปทำงานอีกนะนี่ สงสัยต้องไปเมคอัพใหม่ 555 ** ที่งานแสดงของพ่อกันที่พารากอนน่ะ ชั้นสะกิดแม่ชมแล้วนะ ไม่ใช่สะกิดอย่างเดียว ชั้นยังขอให้แม่ชมประทับลายมือชื่อลงในหนังสือ ระยะทำใจ ของชั้นเลย เสียดายไม่ได้ชักภาพไว้เป็นที่ระทึก เอ๊ย ระลึกจ้ะ จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 08:15:58

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อคืนอยู่อ่านต่อไม่ไหว เช้านี้ถึงที่ทำงานรีบเข้ามาอ่านต่อ ขอบคุณแม่ชมสำหรับนิยายและข้อคิดดีๆในการทำงานนะจ๊ะ จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 08:37:49

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีจ๊ะแม่ชมและชาวเรือน (เวลานี้ใครจะอยู่กับแกร) ชั้นหายไปเป็นผู้อพยพเสียหลายวัน วันนี้ชั้นกลับมาแล้ว (ใครจะสนใจแกร) หึหึหึ คิดถึงแม่ชมและชาวเรือนที่สุด (แผลบๆๆๆ) ไม่ได้เข้าเรือนเสียหลายวัน ต้องตามอ่านให้คุ้ม พร้อมกีบกระหน่ำ นี่เชื่อมั้ย ช้านยังไม่ได้อ่านนิยายเลยนะ ด้วยความคิดถึงขอเม้นท์ก่อน เวิ่นมานาน ขอไปอ่านนิยายย้อนหลังก่อนนะจ๊ะ ฟริ้ววววว จากคุณ : mitjee เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 09:25:48

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาอ่านนิยายสุดซึ้งและทิ้งข้อความสนทนาวิสาสะไว้เล็กน้อยค่ะ แอบปลื้ม 'แม่ชม' มานานแล้ว ปลื้มตั้งแต่ชื่อ 'ชมเช้า' และอักขรภาษาไทยของแม่ชมที่ชวนให้ชมสมชื่อ อิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่มักจะพร่ำเพ้อชะเง้อชะแง้แลหาพ่อรินเขาอยู่ห่างๆ แต่ไม่ค่อยกล้าแสดงตนค่ะ กลัวพ่อกัน เอ๊ย พ่อริน เขาจะพิศวงสงสัย ว่าผลงานที่ต้นสังกัดเขาสร้างสรรค์ไฉนมันจึงได้ผิดกลุ่มเป้าหมายไปซะขนาดนั้น อย่างไรก็ดี สิ่งที่เป็นปลื้มที่สุดในเวลานี้คือการที่แม่ชมนำพ่อรินเขากลับมา แม่ชมรู้ไหมว่า วันที่พ่อรินเขาจากไปนั้น อิฉันถึงกับซึมเศร้ารับข้าวไม่ลง นี่คือบทกวีจากใจที่อิฉันเขียนให้เขาค่ะ . . . . . .รินรินล่วงลับแล้ว    ฤาริน รินหลั่งน้ำตาริน                 อาบหล้า สิ้นเสียงสุดสวาทริน           กล่อมโลก ร้าวรวดรานใจข้าฯ             แหลกแล้ว โอ้ ริน . . . ตั้งแต่คืนนั้น เรือนแพก็จบบริบูรณ์ อิฉันสัญญากับตนเองว่า จะไม่ดูละครเรื่องนี้อีกแล้ว เพราะนี่คือที่สุดแล้วสำหรับตัวละครที่อิฉันรัก ขอบคุณแม่ชมที่พารินกลับมา  แต่ขอแม่ชมอย่าทำให้ชีวิตเขาต้อง 'ระทม' เหมือนพ่อเขาเลยนะ หาไม่แล้วอิฉันคง 'ระย่อ' ที่จะอ่านต่อไป เพราะตอนนี้น้ำตาก็เริ่มออกมาปริ่มๆ ริมขอบตาเวลาอ่านแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณแม่ชมอีกครั้งนะคะ แล้วจะเขียนมาอีกค่ะ จากคุณ : แม่อะไรดีล่ะ? (กรายกร) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 11:57:59

ความคิดเห็นที่ 19 แม่ชมเช้าจ๊ะ นี่แม่ตื่นเช้าได้อย่างน่าอัจรรย์ ฉันเขียนเมื่อเช้าแล้วก็รีบมาทำงาน (ที่ฉันรัก) ตอนกลางวันเกิดรู้สึกว่า น่าจะลองเข้าบ้านแม่ดู ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ ได้อ่านต่อ อย่างอิ่มใจ แม่ชมได้ทำงานที่แม่ชมรักเป็นงานอดิเรกแล้วนี่จ๊ะ ฉันรู้ว่าแม่ชมมีความสุขนะ เพราะฉันมีความสุขจากสิ่งที่แม่ชมทำให้ ขอบใจจริงๆ พบกันค่ำนี้นะ แม่ชม รำเพย จากคุณ : Happiness Genie เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 12:41:28 A:61.19.71.105 X: TicketID:282576

ความคิดเห็นที่ 20 แวะมาอ่านแบบเงียบๆ จากคุณ : Depasquale148 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 14:24:45

ความคิดเห็นที่ 21 แวะเข้ามาอ่านแบบเงียบ ๆ เหมือนกัน อ่านจบ น้ำตาคลอ แล้วเดินจากไป........อย่างเงียบ ๆ จากคุณ : narjeet เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 20:09:35

ความคิดเห็นที่ 22 ชั้นมาแล้วจ้ะ ชั้นมาไม่เงียบ ๕๕๕๕๕๕ พายเรือขึ้นเรือน เห็นผู้คนมากมายส่งข้อความทักทายเอาไว้ แล้วตัวล่ะ ยังอยู่กันไหมมมมมมม ทักทาย แม่ศรี แม่นิ แม่กรายกร ใบปอ แม่รำเพย แม่ดี พี่วาจ้ะ อย่าคิดนะว่าชั้นไม่รู้จักทุกคนน่ะ ชั้นรู้นะบอกให้ ๕๕๕๕ (หัวเราะทำไม -*-) อย่างแม่กรายกรน่ะ ชั้นเจอร้อยกรองเพราะๆ ของแม่ชั้นก็จำได้แล้ว ^^ ชั้นก็ปลาบปลื้มในลีลาวรรณศิลป์ของแม่เหมือนกัน แต่งโคลงได้ไพเราะมากจ้ะ ขอบคุณทุกคนด้วยที่เข้ามาอ่าน มาอยู่เป็นเพื่อนกันตลอด แม่ศรี นี่ชั้นได้ฝากลายเซ็นเอาไว้ให้แม่ด้วยหรือเนี่ย ชั้นเขิน แหะๆ มันไม่ค่อยสวยนักเพราะชั้นยังเป็นมือใหม่น่ะจ้ะ แม่นิ แม่รำเพย เมื่อก่อนชั้นเคยคิดว่า งานที่ทำอยู่ไม่ใช่ชั้นเลย แต่พอเวลาผ่านไป ชั้นก็รู้สึกดีมากขึ่นเรื่อยๆ จนเดี๋ยวนี้ชั้นปรับตัวเข้ากับงานได้ จนตอนนี้ไม่ได้ไปทำงานเพราะน้ำท่วม ชั้นก็เริ่มคิดถึงงานแล้วจ้ะ พรุ่งนี้คงต้องไปอีกที แม่ดี พี่วา อย่าเงียบๆ ส่งเสียงหน่อย อยู่เป็นเพื่อนชั้นหรือเปล่า ใบปอ อพยพไปอยู่ที่ไหน เธอลำบากอะไรไหม เธอสู้ไหวหรือเปล่า อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง ชั้นบอกแล้วให้กลับมากรุงเก่าของชั้นเถอะ น้ำแห้งหมดแล้ว รอประเดี๋ยวนะจ๊ะ ชั้นจะลงนิยายล่ะ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:28:21

ความคิดเห็นที่ 23 รินเดินเข้ามาหลังเวที กิติยายืนรออยู่ เมื่อเห็นคนที่เธอรักเปรียบเสมือนน้องชาย กิติยาก็ปรบมือให้ พลางว่า “รินร้องเพลงเพราะมาก เก่งมากเลยน้อง” รินยิ้มเขิน “จริงหรอครับพี่ยา” “จริงสิจ๊ะ  ในชมรมเราชื่นชมรินทั้งนั้นเลย ไม่น่าเชื่อนะว่าเพิ่งจะมาร้องเพลงครั้งแรก สงสัยลูกไม้คงจะหล่นไม่ไกลต้น” กิติยาว่าแล้วยิ้มอย่างชื่นชม “พี่ละปลื้มจริง ที่งานแสดงดนตรีครั้งนี้สำเร็จอย่างงดงาม รินดูสิ คนเต็มหอประชุมเลย” กิติยาว่าแล้วมองไปที่หน้าเวที ผู้ชมมากมายเต็มหอประชุม ต่างชื่นชมกับการแสดงดนตรีที่ไพเราะหลากหลายบทเพลงที่นักร้องนักดนตรีตั้งใจรังสรรค์มาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ แววตาอันเปี่ยมสุขของผู้ชมนำมาซึ่งความสุขของผู้แสดง การได้ทำในสิ่งที่รักและผู้คนก็ชื่นชมและยอมรับกับสิ่งที่เราทำ สิ่งที่ตั้งใจทุ่มเทแรงกายแรงใจมาไม่ได้เสียเปล่าเลย สิ่งที่ได้มาคือความสุขที่มองไม่เห็น แต่ยิ่งใหญ่เกินจะบอกกล่าวกันได้หมด กิติยายิ้ม น้ำตาซึม หันมามองรินก็เห็นเขากำลังยิ้มเช่นกัน กิติยาหันไปเรียกนักร้องทั้งหมดมารวมกัน ทุกคนเดินเข้ามาหากิติยาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข พลอยเดินมาหาริน “พี่รินร้องเพลงเพราะมาก ทำให้พลอยนึกถึง...” “นึกถึงอะไร” รินหันมาถามยิ้มๆ “นึกถึงบรรยากาศแห่งความสุข เพลงนี้มีทั้งสุขและเศร้า แต่ฟังแล้วมีความสุขมากค่ะ” พลอยว่าแล้วมองริน ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ “พลอยดีใจจริงๆ ที่ได้มาร้องเพลงในวันนี้” “พี่ก็เหมือนกัน” รินพยักหน้า กิติยามองนักร้องทุกคนแล้วยิ้ม “พวกเรากำลังจะทำงานสำเร็จแล้ว เห็นผู้คนที่มาดูไหม เขามีความสุขกันมากเลยนะ ไป เราไปร้องเพลงปิดงานด้วยกัน” ว่าแล้วกิติยาก็ชวนนักร้องทุกคนออกมาร้องเพลงปิดการแสดง การแสดงดำเนินมาถึงบทเพลงสุดท้าย กิติยานำนักร้องทุกคนออกมาหน้าเวที “มาถึงบทเพลงสุดท้ายของการแสดงในวันนี้แล้วนะคะ พวกเราชมรมดนตรีทุกคน ขอขอบพระคุณคุณผู้ชมทุกท่านที่เข้ามารับชมและให้กำลังใจพวกเรา พวกท่านทำให้คนดนตรีเล็กๆ อย่างพวกเรามีกำลังใจที่จะสร้างสรรค์ผลงานต่อไป แม้จะเป็นเพียงแค่ก้าวเล็กๆ แต่มันยิ่งใหญ่ในใจของพวกเราทุกคนค่ะ.... ...บทเพลงสุดท้ายนี้ ขอมอบให้กับทุกท่าน ชีวิตของเราอาจจะมีทั้งสุขและทุกข์ แต่เชื่อว่า ถ้าเรามีกำลังใจที่เข้มแข็ง ความทุกข์ต่างๆ จะอยู่กับเราไม่นาน เราจะมีความสุขได้ไหม่เสมอ เพราะความสุขนั้น เราสามารถสร้างขึ้นได้ด้วยใจของเราเอง...เชิญทุกท่านรับฟังเพลงแห่งความสุขของพวกเราค่ะ” ...สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม อย่ามัวอาลัยคิดร้อนใจไปเปล่า เกิดมาเป็นคนอดทนเถอะเรา อย่ามัวซึมเซาทุกข์คนเราทนมัน... แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 21:44:41 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:38:17

ความคิดเห็นที่ 24 แวะมาอ่านเงียบๆ และแอบปาดน้ำตาเบาๆ แม่ชมทำให้ฉันคิดถึงพ่อรินเสียเหลือเกิน ฉันตามอ่านพ่อรินของแม่ชมทุกตอนนั่นแหล่ะจ๊ะ แต่ไม่ค่อยได้มีโอกาสมารอแม่ชมที่นอกชาน และพบปะ พูดคุยกับแม่ๆคนอื่นสักเท่าไหร่ ฉันเป็นคนนอนไม่ดึกมาก อย่างที่พ่อเสือเขาว่าไว้ แต่ฉันก็แวะมาเรือนแม่ชมสม่ำเสมอ อย่างไรแล้ว ฉันจะเข้ามาคุยบ่อยๆนะจ๊ะ แม่ชมอย่าพึ่งเหงาไป แต่เพลานี้แม่ชมทำให้ฉันคิดถึงพ่อรินจริงจังมาก ฉันขอไปย้อนดูโทรภาพ (เรียกเช่นนี้หรือเปล่า) ของพ่อรินสักฉากสองฉาก ให้หายคิดถึงเสียหน่อย จากคุณ : love_lookchin เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:48:02

ความคิดเห็นที่ 25 โลกคือละคร อย่าอาวรณ์เลย สุขทุกข์ยังเคยรักและเป็นเช่นกัน ปล่อยไปตามบุญและกรรมบันดาล อย่ามัวโศกศัลย์ยิ้มสู้มันเป็นไร... ผู้ชมต่างยิ้มไปกับบทเพลงสุดท้าย บทเพลงที่ทำให้รู้สึกว่า เราเป็นแค่คนตัวเล็กๆ คนหนึ่งบนโลกใบนี้ โลกหมุนไปทุกวัน ในขณะเดียวกันชีวิตของเราก็ผันแปรไปได้ตลอดเวลา  ความสุขและความทุกข์ที่ได้พบเจอนั้น ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป จะสุขจะทุกข์อย่างไรก็ขึ้นอยู่ที่ใจของเราเอง สีดาหันมามองครูกิตติพลางยิ้ม มองลูกชายสุดที่รักที่อยู่บนเวที “ครูคะ ดามีความสุขจังเลย ดูรินสิคะครู เขาทำให้ดากลับมามีความสุขอีกครั้ง” ครูกิตติยิ้ม “ก็นับว่าไม่โชคร้ายจนเกินไปนัก เรายังมีเขาเป็นตัวแทนของริน ครูก็มีความสุขและภูมิใจในตัวเขามาก” เจนหันมามองคนทั้งสอง พลางยิ้มนิดๆ ทั้งที่น้ำตาเพิ่งแห้งไป “ผมเคยคิด ว่าชีวิตผมไม่มีความสุขอะไรมากนัก อยู่ไปวันๆ ทำหน้าที่ของตัวเองไปวันๆ หนึ่ง แค่นั้นก็คงแล้วสำหรับชีวิตผมต่อจากนี้ จะสุขจะทุกข์  ผมก็คงจะไม่ยินดียินร้ายอะไร” เขาพูดแล้วหันไปมองหลานชายที่ยังยืนร้องเพลงอยู่บนเวที ท่าทางมีความสุข “แต่พอวันนี้ วันที่ผมได้มาฟังรินร้องเพลง ผมก็รู้เลยว่า ชีวิตคนเรายังคงมีความสุขได้เสมอ ถ้าใจเราคิดจะมีสุข ผมยังมีหลาน ยังมีกล้า มีริน ยังมีจอห์น ที่ผมจะได้เฝ้าดูเขาเจริญเติบโตต่อไป จริงๆ แล้ว ความสุขในชีวิตคนเรา อาจจะเกิดแค่...แค่เราได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขเท่านั้นเอง”   สีดายิ้ม มองเจนแล้วพยักหน้า “ฉันดีใจ ที่เห็นเจนคิดได้อย่างนี้ เห็นรินบอกว่าเจนยังทำงานหนักอยู่เหมือนเดิม พักซะบ้างก็ได้นะจ๊ะ” “นั่นสินะ ชีวิตคนเรายังมีอะไรอีกเยอะ การทำงานนั่นมันเป็นเรื่องหลัก แต่ก็ยังมีสิ่งที่สร้างความสุขให้เราได้อีกมากมาย ครูน่ะ อายุเท่านี้แล้ว ครูยังมีความสุขอยู่เลย เมื่อเห็นลูกหลาน ยืนอยู่บนนั้นน่ะ” ครูกิตติพูดแล้วพยักเพยิดไปบนเวที “เห็นแววตาของพวกเขาไหม แววตาของพวกเขามีความหวัง มันมีชีวิตชีวา จนทำให้คนแก่ๆ อย่างครูเนี่ย พลอยมีชีวิตชีวาไปด้วย พ่อเจนเห็นไหม เรามีความสุขกับสิ่งง่ายๆ แค่นี้เอง” เจนนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าแล้วยิ้ม มองขึ้นไปบนเวที จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:49:05

ความคิดเห็นที่ 26 ชั้นจำแม่ลูกชิ้นได้แหละ เพราะชั้นก็เลิฟลูกชิ้นเหมือนกัน ^^ ตอนเด็กๆ ชั้นเคยฝันว่าจะไปเปิดร้านเล็กๆ ที่ซานฟรานฯ ร้านเล็กๆ นั่นขายลูกชิ้นปิ้งจ้ะ ^^  (เพ้อแบบเด็กๆ เพราะชอบกินลูกชิ้นปิ้ง) จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:01:45

ความคิดเห็นที่ 27 โลกคือละคร ทุกคนต้องแสดงทุกคนทนไป อย่าอาลัยยิ้มกันสู้ไปจะได้สบาย... คุณยายหันไปมองเถ้าแก่ตง พลางว่า “เฮีย ดูหลานเราสิ พลอยดูท่าทางมีความสุขมากเลยนะเฮีย” “ทั้งๆ ที่มันกำลังทำสิ่งที่อั๊วไม่ชอบ...” เถ้าแก่ตงพูดขึ้นมาช้าๆ ตาจับจ้องหลานสาวที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวที “แต่ทำไม...ทำไมอั๊วถึงรู้สึกดีก็ไม่รู้น่ะ อาพร” “นั่นน่ะสิเฮีย เพียงแค่ฉันเห็นว่าหลานมันมีความสุข ฉันก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย” คุณยายยิ้ม พอเห็นเถ้าแก่ยิ้มตอบ คุณยายก็ว่า “ว่าแต่ เฮียไม่กลัวแล้วหรอ” “กลัวอะไร” เถ้าแก่ตงหันมาถาม “ก็กลัวว่า ถ้าหลานมันชอบการร้องเพลงขึ้นมาจริงๆ มันจะเสียคนอย่างที่เฮียเคยคิดไง” เถ้าแก่ถอนหายใจ “ไม่รู้สินะ อั๊วคิดอะไรไม่ออก เห็นอาพลอยยืนอยู่บนนั้น ร้องเพลง มีความสุข เห็นหลานมันยิ้ม อั๊วก็คิดอะไรไม่ออก” “แต่ฉันคิดออกน่ะเฮีย” คุณยายพูดขึ้นมาทันที “ฉันคิดออกทันทีเลย ว่าสิ่งที่หลานทำน่ะมันเป็นสิ่งที่เขารัก ฉันเห็นหลานมีความสุข เฮียก็เห็นใช่ไหม แล้วเราล่ะ เรามีความสุขไหม เรามีความสุขใช่ไหมเฮีย ความสุขของเราไม่ได้มีอะไรยาก ก็แค่...แค่เห็นหลานมันมีความสุขเท่านั้นเอง” เถ้าแก่ตงฟังแล้วเงียบไป ไม่ได้ตอบคุณยาย แต่ตามองไปที่เวที มองหลานสาวแล้วยิ้มน้อยๆ ผู้การจ้องคนที่อยู่บนเวทีเขม็ง หัวใจของเขาปั่นป่วนระส่ำระสายราวกับเจอคลื่นลมแรง เขาบอกไม่ถูกว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรดี เมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นยืนอยู่บนเวที ในใจเขาอยากปฏิเสธ ว่าเด็กคนนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย เขาอยากจะทำเป็นไม่สนใจ ไม่สนใจว่าเด็กคนนั้นจะมีความเป็นมาอย่างไร เขาอยากจะลืม แล้วกลับไปชีวิตของเขาตามเดิม...แต่เขาทำไม่ได้ เพราะเขาเจ็บปวดและทรมาน โดยที่ไม่รู้สาเหตุ ยิ่งเขาเห็นหน้าเด็กคนนั้น เด็กคนที่บอกว่าตัวเองเป็นลูกของนรินทร์ เสียงพิณทอง ทำไมเขาต้องเจ็บปวดที่ได้ยินแบบนั้นด้วยก็ไม่รู้ ผู้การคิดแล้วยกมือขึ้นจับที่หัวใจตัวเอง หัวใจของเขาแหลกสลายมาหลายปีแล้ว เขาไม่รู้ว่า เขาควรจะกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่า เขาจะทำบางอย่าง เพียงเพื่อ...จะได้รับความเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม คิดแล้วผู้การก็ส่ายหน้า ไม่หรอกนะ มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ มันไม่ใช่หรอก จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:05:59

ความคิดเห็นที่ 28 ได้ข่าวว่ามีคนขอเสียง เสียงมาแล้วอีกหนึ่งเสียงจ้ะ จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:06:45

ความคิดเห็นที่ 29 ก่อนหน้านี้ที่จะเจอกับเด็กน้อยที่มาตามฝัน กับคนรักกันที่น่ารักชีวิตของชั้นก็ดูเหมือนว่า มันจะไร้สีสันทำงานแล้วก็กลับบ้านชั้นเป็นคนไม่ชอบออกจากบ้าน ยิ่งตอนมืดค่ำยิ่งไม่ไปไหนชั้นก็คิดว่านี่คือความสุขของชั้นแล้ว แต่ตอนนี้ความสุขของชั้นเพิ่มขึ้นชั้นได้อ่านนิยายของแม่ชม เห็นความรักความสนุกสนานของแม่ๆในเรือนนี้ชั้นรักเรือนหลังนี้จัง หวังว่าเรือนหลังนี้จะมีนิยายมาให้ติดตามเรื่อยๆนะเจ้าค่ะ จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:15:10

ความคิดเห็นที่ 30 ...โลกคือละคร ทุกคนต้องแสดงทุกคนทนไป อย่าอาลัยยิ้มกันสู้ไปจะได้สบาย... เพลงจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้อง นักร้องนักดนตรีและทุกคนในชมรมออกมาขอบคุณผู้ชม ผู้คนต่างลุกขึ้นยืนบ้าง ออกไปมอบดอกไม้ไปแสดงความยินดีกับนักร้องนักดนตรีบ้าง ครูกิตติชวนสีดาและเจนออกไปหน้าเวที “เราไปหาคนที่ทำให้เรามีความสุขกันเถอะ” ทั้งสองยิ้ม พยักหน้าและช่วยกันพาครูกิตติเดินออกไปหน้าเวที เถ้าแก่ตงหันมาหาคุณยาย “ไปอาพร ไปหาอาพลอยกัน” “เฮีย จะทำโทษอะไรน่ะก็เอาไว้จบงานก่อนไม่ได้หรอ” คุณยายยึดมือไว้ แต่ถ้าแก่ส่ายหน้า “ไม่ได้ อั๊วต้องไปหามันเดี๋ยวนี้ ลื้อจะไปไหมอาพร ถ้าลื้อไม่ไปลื้อก็อยู่ที่นี่” เถ้าแก่ตงพูดแล้วรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง คุณยายเลยต้องลุกตามไปด้วย กล้ากับจอห์นหันมามองหน้ากัน “เฮ้ย ข้าไม่ได้เตรียมดอกไม้มาให้น้อง เอ่อ...มาให้ไอ้รินกับน้องพลอยเลย” กล้าพูดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก จอห์นหันมามอง พลางส่ายหน้า “ทำไมพี่กล้าไม่รู้จักเตรียมพร้อมเลยเนี่ย ถามหน่อยเถอะ พี่เคยดูคอนเสิร์ตกับเขาบ้างไหมเนี่ย” “หนอย ไอ้จอห์น ทำมาพูดดี แล้วเอ็งล่ะ เตรียมอะไรมาบ้าง” กล้าว่าอย่างหมั่นไส้ จอห์นก็เลยทำเท่ “จอห์นไม่มี...” เขาว่าแล้วหยุดนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มหล่อ “แต่จอห์นมีหัวใจที่จะมอบให้ทั้งสองคน” กล้าฟังแล้วส่ายหน้า “โธ่ ไอ้จอห์น อย่ามาน้ำเน่าได้ไหมวะ เอ็งก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาเหมือนกันนั่นแหละ” อัมพรกับอัปสรหัวเราะ อัปสรว่า “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เราไปแสดงความยินดี แค่นี้ก็พอแล้ว” “นั่นไงล่ะครับ  จอห์นบอกแล้วว่ามันอยู่ที่ใจ”จอห์นว่าแล้วยิ้ม “งั้นเราไปหน้าเวทีกันเถอะ” อัปสรชวน ทุกคนจึงลุกจากที่นั่งเดินไปที่หน้าเวที ผู้การมองดูผู้คนต่างทยอยกันออกไปแสดงความยินดีกับนักร้องนักดนตรีที่หน้าเวที เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปบอกเจตน์ว่า “เจตน์ พาลุงออกไปหน้าเวที” เจตน์ชะงัก หันมามองลุงของเขา “อะ อะไรนะครับคุณลุง คุณลุงจะออกไปหน้าเวทีทำไมครับ มันลำบากนะครับ” เขาพูดอย่างไม่เข้าใจ แต่ผู้การรีบขัด “แกไม่ต้องแสดงความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น พาลุงออกไป” เจตน์ได้ฟังน้ำเสียงเด็ดขาดตามประสาตำรวจเก่าของผู้การแล้ว เขาก็ไม่กล้าขัด ค่อยๆ เข็นรถพาผู้การออกไปหน้าเวทีด้วยความยากลำบาก จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:15:19

ความคิดเห็นที่ 31 หวั่นใจปมของผู้การที่จะขมวดเหลือเกิน...เห็นแววดราม่า มารำไร เอาใจช่วยหลานรินต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 23:16:52 จากคุณ : นกหค เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:18:03

ความคิดเห็นที่ 32 ตกใจหมดเลย ฉันว่าฉันย่องขึ้นเรือนมาเงียบๆแล้วเชียว แม่ชมมายืนอยู่ข้างหลังฉันไม่ให้ซุ่มให้เสียง ประเดี๋ยวหัวใจวายตาย ขาดคนอ่านนิยายไปคนเลยนะแม่ชม สงสัยเถ้าแก่ตงท่าจะใจอ่อนให้หลานพลอยเสียแล้ว เสียงเพลงบำบัดจิตใจได้จริงๆ แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเห็นใจท่านผู้การเท่าไหร่ ฉันคงไม่ใจร้ายเกินไปนะ เพราะฉันรู้สึกว่าหลายสิ่งที่เขาทำกับพ่อรินมันไม่น่าให้อภัย ฉันคิดว่าถ้าเขาไม่พิการและพ่อรินยังอยู่ เขาก็คงจะยังตามจองล้างจองผลาญพ่อรินอยู่ จากคุณ : love_lookchin เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:22:26

ความคิดเห็นที่ 33 หวัดดีจ้ะแม่ชม และแม่ๆทั้งหลาย ^/\^ เข้ามาพับเพียบรออ่านด้วย เหนื่อยมั้ยจ้ะแม่ชม พายเรือไปมาระหว่างเรือนใหญ่เรือนเล็กขมักเขม้นเชียว กล้ามแขนขึ้นแล้วนะนั่น จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:27:46

ความคิดเห็นที่ 34 ชั้นแอบอยู่หลังเสานี่ไงจ๊ะ แม่ลูกชิ้น แม่ศรีก็อยู่หลังเสาอีกต้นหนึ่ง ส่งเสียงมาชั้นตกใจหมดเลย ๕๕๕๕ แม่นิ ชีวิตช่วงนี้ชั้นมือเป็นระวิงมากจ้ะ อย่างที่แม่ข่าบอกแหละ พายเรือไปเรือนใหญ่ แล้วกลับมาเรือนเล็ก พายกลับไปกลับมา เหนื่อยนะจ๊ะ นี่ที่เรือนใหญ่ยังไม่เสร็จเลย (ทีงานไม่เห็นขยันอย่างนี้ -*-) ๕๕๕ ถึงเหนื่อยแต่ก็มีความสุขจ้ะ อ้อ แม่นกหคแอบอยู่หลังเสาอีกต้นจ้ะ เสานี้เป็นเสาถาวรของแม่เขา เขาแอบเสานี้ประจำ ชั้นจำได้ ๕๕๕๕ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:40:09

ความคิดเห็นที่ 35 เอ่อ แม่ชมจ้ะ ตกลงนี่ พวกเราเป็นจิ้งจกเกาะตามเสากันหรือเปล่าจ้ะ สังเกตุมือเท้าตัวเองเริ่มมีพังผืด(ใช่มั๊ย?) ขึ้นตามง่ามนิ้วแล้วจ้ะ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 00:01:53 จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:47:43

ความคิดเห็นที่ 36 If you're going to San Francisco........to sell meat balls.... เราก็คงอดอ่านนิยายสนุกๆ จากแม่ชม หรืออาจได้อ่านอีกแนวหนึ่ง ที่พระเอก นางเอกเป็นใครเราไม่รู้จัก ฉันเคยวาดฝันว่าจะขี่จักรยานท่องเที่ยว แบบนกขมิ้นเหลืองอ่อน ค่ำแล้วจะนอนไหนเอย...... ตอนนี้ฝึกขี่ระยะใกล้ๆ ไปก่อน คือฉันได้แรงบันดาลใจจาก คุณปรีชา พิมพ์พันธุ์ ที่ขี่จักรยานข้ามสามทวีป ถ้าฉันได้เที่ยวโดยจักรยาน ฉันจะพานิยายแม่ชมไปอ่านก่อนนอนจ๊ะ รออ่านอยู่นะ นานแค่ไหนก็รอได้จ๊ะ รำเพย (เพ้อ) จากคุณ : Happiness Genie เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:54:45 A:223.207.189.29 X: TicketID:282576

ความคิดเห็นที่ 37 ตามมาอ่านรอบดึกค่ะ สนุกมากมาย พ่อรินได้ร้องเพลงของพ่อแล้ว ดีใจจัง! ตั้งแต่อ่านอะไรต่อมิอะไรของแม่ชมมา ไม่เคยคิดเลยว่าแม่ชมจะเป็นมือใหม่ อีกหน่อยงานอดิเรกของแม่ชมก็จะกลายเป็นงานอาชีพได้นะ เป็นงานที่ไม่มีเกษียณอายุเสียด้วยสิจ๊ะ อย่างฉันไง เรียนคณะเดียวกันกับพ่อริน แล้วไปๆ มาๆ ก็ได้มาทำงานที่ตัวเองรักเหมือนกัน ฉันไม่ใช่นักเขียนนะจ๊ะ ยังไม่เก่งเหมือนแม่ชม แต่ก็ได้ขีดๆ เขียนๆ เหมือนกันแหละจ้ะ ว่าแล้วก็เห็นจะต้องลาไปทำงานต่อ ขอบคุณมากนะจ๊ะ แม่ชม และผองเพื่อนที่น่ารักทุกคน นอกจากนิยายสนุกๆ (ปนเศร้า) ของแม่ชมแล้ว ฉันก็ชอบอ่านความคิดเห็นของทุกคนค่ะ แม่ชมจะไปไหนก็พายเรือดีๆ นะ  ฉันไปล่ะจ้ะ แม่ชม จากคุณ : กรายกร เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:57:24

ความคิดเห็นที่ 38 ชั้นคงต้องลาไปนอนแล้วนะจ๊ะพรุ่งนี้จะเข้ามาตามต่อ ฝันดีนะจ๊ะแม่ๆทุกท่าน ฝันดีฝันถึงกันและกัน จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:59:45

ความคิดเห็นที่ 39 เอ้า เค้าลุกไปหน้าเวทีกันหมดแล้ว นั่งอยู่กันทำไมล่ะจ๊ะ รีบๆเข้าหยิบตระกร้าหมากของใครของมันเร็วๆจะได้ออกไปแสดงความยินดีกับพ่อรินเสียหน่อย โอ้ยย นั่นๆๆแม่ชมเส้นยึดเสียแล้ว ประเดี๋ยวกลับถึงเรือนอิชั้นจะจับเส้นให้นะจ๊ะ เอ้าแม่ๆทั้งหลายรีบๆลุกหน่อยประเดี๋ยวนักแสดงจะเข้าหลังเวทีกันเสียก่อนจ๊ะ อันนี้อินจัดสุดๆฮาๆ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 23:08:33 จากคุณ : แม่เพลีย (แฉล้มแย้มศรี) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:02:05

ความคิดเห็นที่ 40 แม่เพลียจ๊ะ ชั้นอยากจะไปหน้าเวทีใจแทบขาด แต่ว่า.. พังผืดของชั้นมันติดกับเสาเรือนจนแกะไม่ออกแล้วน่ะจ้ะ (สงสัยเกาะนานเกินไป555) แบบว่าซุ่มจนเคยชินน่ะจ้ะ จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:05:15

ความคิดเห็นที่ 41 เย้ยยย แม่ศรีจ๊ะ อิชั้นจะช่วยแม่เอง อิชั้นจะแงะแม่ออกมาจากเสาเรือน แม่ๆท่านไหนซุ่มอยู่อิชั้นจะช่วยแงะออกมา นะจ๊ะ  เพลงจบแล้วอิชั้นยังไม่ได้ออกไปเต้นหน้าเวทีเลยจ๊ะ ไม่เป็นไรไปต่อคิวแสดงความยินดีกับพ่อรินเสียหน่อยดีกว่า อิชั้นจำได้ว่าเรือนนิยายระยะทำใจภาคก่อนเนี่ยแม่ชมแกพาขึ้นรถตู้ไปเต้นกันถึงเมืองสุพรรณเลยทีเดียว แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 23:31:41 จากคุณ : แม่เพลีย (แฉล้มแย้มศรี) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:18:55

ความคิดเห็นที่ 42 แงะเบาๆนะแม่เพลีย ไอ้เนื้อหนังชั้นมันก็เริ่มจะเหี่ยวย่นไปตามวัยซะด้วย ถ้าแม่เห็นว่ามีหนังชั้นหลุดติดมือออกมา แม่ก็ช่วยหยุดแล้วกันนะจ๊ะ    ว่าแต่ว่า ตอนนี้มีเราสองคน บนเรือนจริงๆหรือจ้ะ  แม่ๆที่แอบอยู่ตามเสาออกมาคุยกันได้นะจ๊ะ  สักประเดี๋ยวแม่ชมคงพายเรือข้ามคุ้งน้ำกลับมาแล้วล่ะจ้ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 23:27:31 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 23:26:23 จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:24:49

ความคิดเห็นที่ 43 เอ้า แงะกันออกรึยังแม่เพลีย แม่ศรี เร็วเร้ววพ่อทูนหัวจะเข้าหลังเวทีกันแล้ว เอ็ะนี่แม่ชมยังแจวเรือมาไม่ถึงหรือนี่ ท่าจะนอนค้างคืนบนเรือเป็นแน่แล้วคืนนี้ 555 จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:36:23

ความคิดเห็นที่ 44 ฮึ๊บบบบบบ ฮึ๊บบบบบ ในระหว่างที่รอแม่ชม  และพยายามเรียกใครมาช่วย เอ้าา แม่ข่ามาพอดี ช่วยอิชั้นอีกแรงเถอะจ๊ะ. ฮึ๊บบบบ อิชั้นจะค่อยๆแงะแม่ศรีอย่างเบามือนะจ๊ะ. ว่าแต่ฟังเพลงในหอประชุมครานี้อิชั้น ทั้งอิ่มใจและสุขใจอย่างมากทีเดียวจ๊ะ. รีบๆจ๊ะ ประเดียวไม่ทันพ่อริน แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 00:20:27 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 23:44:59 จากคุณ : แม่เพลีย (แฉล้มแย้มศรี) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:42:11

ความคิดเห็นที่ 45 แม่ข่า! แม่รีบไปดึงชายกางเกงพ่อรินไว้ก่อนเร้ว เอ้า! แม่เพลียจ้ะแกะให้มันเร็วๆหน่อยเซ่ (เริ่มใช้ศัพท์วัยรุ่น) แม่ข่า.. แม่ดึงเบาๆก็พอนะแม่นะ ไม่ต้องกระตุกให้มันแรงมากนัก เดี๋ยวมันจะหลุดลงมาซะก่อน (กางเกงน่ะจ้ะ) จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:44:22

ความคิดเห็นที่ 46 ว้ายย อิชั้นเป็นคนมือหนัก ถึงกางเกงคงไม่ดีแน่ ชั้นขอกอดขาพ่อริน(แน่นๆ)ไว้แทนละกัน อิอิ แม่เพลียแกะไปก่อนนะมือชั้นไม่ว่างเสียแล้ว แม่ศรีให้ชั้นดึงพ่อรินไว้หน่ะจ้ะ 555 จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:47:58

ความคิดเห็นที่ 47 โอ๊ย พวกแม่ๆ ทั้งหลาย จะเอาฮากันไปถึงไหน ชั้นขำจนน้ำหมากกระเด็น เอ้า แม่เพลียก็ช่วยแม่ศรีแงะพังผืดเร็วๆ หน่อย แม่ข่าก็มาช่วยสิจ๊ะ ๕๕๕๕ นั่นไง แม่นิรอชั้นไม่ไหวแล้ว แม่รำเพยยังรอชั้นอยู่ใช่ไหม เมื่อก่อนตอนเป็นเด็ก ชั้นเคยขี่จักรยานไปโรงเรียนจ้ะ ระยะทางไม่ได้ไกลเลย แต่ทำไมตอนนั้นชั้นรู้สึกว่ามันไกลจัง แถมตอนขี่ไปถึงโรงเรียนได้ใหม่ๆ ชั้นดีใจยังกะได้เหรียญทองโอลิมปิคแน่ะ ถ้าจะพูดเรื่องแรงบันดาลใจ คงจะพูดกันได้อีกยาว เลยไม่ต้องอ่านกันพอดีนิยาย ๕๕๕๕ เอาไว้ว่างๆ เรามาถกกันใหม่เนอะ (เผื่อใครอยากอ่านนิยายไม่อยากฟังชั้นพูด นี่ชั้นก็พูดมากไปแล้ว ๕๕๕๕) แม่กรายกรจ๊ะ ชั้นมีใจรักงานเขียนมานานแล้วแหละ จำได้ว่าเขียนเรื่องแรกเกี่ยวกับฟุตบอลตอนเด็กๆ แต่เริ่มเขียนนิยายจริงๆ ตอนเรียนปี ๑ แต่เชื่อไหม เขียนไม่เคยจบเลย ชั้นได้มาเขียนนิยายจบครั้งแรกก็เมื่อ ๕-๖ ที่แล้วนี้เองจ้ะ ชั้นเขียนนิยายเรื่องแรกจบได้ เพราะคนอ่านจ้ะ ชั้นมีคนอ่านเป็นกำลังใจก็เลยเขียนได้จนจบ และชั้นก็ยังเขียนได้เรื่อยๆ ตราบเท่าที่มีคนอ่าน ชั้นเป็นนัก(อยาก)เขียน ที่อยากเป็นนักเขียน ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:53:10

ความคิดเห็นที่ 48 เฮ้อ!! หลุดจากเสาได้เสียที หันซ้ายที ขวาที หามีผู้ใดข้างกายไม่ อ้าว แม่เพลีย แม่ข่า นี่แม่วิ่งไปหน้าเวทีจนลืมเชียนหมากเลยรึ ( เดินถือเชียนหมากตามไปหน้าเวทีด้วยมือที่เลือดซิบๆๆ ฮือๆๆๆ ) นี่แม่ชมกลับมาหรือยังเนี่ย ถ้าช้ากว่านี้พ่อรินของแม่ชมจะรอดคืนนี้ม๊ายยยย  อ้าว! แม่ชมกลับมาแล้วหรือจ้ะ (รอดตัวไปนะพ่อริน หึ หึ ) เอ่อ.. วันนี้ชั้นคงต้องขอตัวไปเลีย เอ๊ย ทำแผลก่อนนะจ๊ะ  เดี๋ยวนอนไม่ครบสิบชั่วโมง หนังที่เหี่ยวอยู่แล้วมันจะเหี่ยวมากขึ้นน่ะจ้ะ ลาแม่ๆบนเรือนทุกคนนะจ๊ะ ขอบคุณแม่เพลียและแม่ข่ามาก ที่แกะชั้นออกมาจากเสา (ซะที) ชั้นจะพยายามมาเป็นผู้อ่านที่ดีของแม่ชมอย่างสม่ำเสมอนะจ๊ะ จะพยายามไม่ซุ่ม เดี๋ยวจะลำบากพวกแม่ๆ ต้องคอยมาแกะพังผืดของชั้นอีก555 ราตรีสวัสดิ์จ้ะ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 00:16:46 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 00:00:24 จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:55:40

ความคิดเห็นที่ 49 เจนกับสีดาพาครูกิตติมาถึงหน้าเวที พอกิติยา รินและพลอยเห็นเข้าก็รีบลงจากเวทีเดินเข้าไปหา ตอนนั้นผู้คนเริ่มทยอยกันออกจากหอประชุมมากแล้ว นักร้องนักดนตรีคนอื่นๆ ก็เตรียมตัวเก็บของ รินตรงเข้ามากอดสีดาไว้ “แม่ครับ ผมได้ร้องเพลงของพ่อแล้ว ผมมีความสุขที่สุด” “แม่ก็มีความสุขเหมือนกัน มีความสุขมากกว่าลูกอีกนะ” สีดาว่าแล้วยิ้มอย่างปลาบปลื้ม “แม่ได้ฟังเพลงของพ่อ แถมคนร้องยังเป็นลูกอีก” สีดาว่าแล้วมองหน้าลูก “ขอบใจลูกมากนะ ที่ทำให้แม่ได้ฟังเพลงของพ่ออีกครั้ง” สีดาว่าแล้วยิ้ม น้ำตาคลอตาจนรินต้องเอื้อมมือมาเช็ดให้เบาๆ “ผมต่างหาก ที่ต้องขอบคุณแม่ แม่ทำให้ผมได้มาร้องเพลงของพ่อ ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก” รินหันไปหาครูกิตติ “ขอบคุณคุณปู่มากนะครับ ที่ทำให้ผมได้ร้องเพลงเรือนแพ” “รินเอ้ย” คุณปู่ยิ้มแล้วจับไหล่หลานเบาๆ “เพลงนี้ ถ้าไม่ใช่เจ้าร้อง แล้วใครจะร้องได้ ปู่ดีใจมากนะ ที่สุดท้ายแล้ว เพลงของนรินทร์ เสียงพิณทองจะได้ก้องกังวานในหัวใจของคนฟังอีกครั้ง” “แต่ผมร้องเพลงได้ไม่เพราะเท่าพ่อนะครับ คุณปู่” “ไม่จริงหรอกริน” เจนพูดขึ้นมาทันที หลังจากที่เงียบอยู่นาน ทุกคนหันมามอง ก็เห็นเขายิ้ม รอยยิ้มจากคนยิ้มยากเช่นเขา มันทำให้ดวงหน้านั้นสดใสสว่างขึ้นมาก เขาบอกหลานช้าๆ พลางนึกถึงเพื่อนรักไปด้วย “เพลงนี้เพราะมาก มันทำให้ลุงอดคิดถึงเพื่อนรักของลุงไม่ได้” ทุกคนฟังแล้วเงียบไป เจนมองหน้าริน ก่อนจะตบไหล่เบาๆ “คราวหลังร้องเพลงให้ลุงฟังอีกนะ” ทุกคนฟังแล้วพากันยิ้ม รินพยักหน้าทันที “ผมต้องร้องอีกแน่ครับ ผมรู้แล้วครับ ว่าอะไรทำให้ผมมีความสุข ผมดีใจนะครับที่ได้มาอยู่ชมรมดนตรี” พูดแล้วหันไปมองกิติยา “ขอบคุณพี่ยานะครับ ที่เคี่ยวเข็ญให้ผมร้องเพลง” “พี่จะเสียดายมาก ถ้าได้ฟังเพลงของทายาทนักร้องที่คุณปู่เคยเล่าให้พี่ฟังตั้งแต่เด็ก ตอนแรกพี่ก็นึกไม่ออกว่ามันจะไพเราะยังไง แต่ตอนนี้พี่ได้ฟังรินร้อง พี่นึกออกทันทีเลย” รินฟังแล้วยิ้ม มองผู้คนที่อยู่รอบๆ เขาอย่างมีความสุข เขาหันไปหาพลอยที่ยืนอยู่ข้างๆ พลางถามแม่ “แม่ครับ พลอย...ร้องเพลงเพราะไหมครับ” ถามแล้วเขาก็เก้อเขินเล็กน้อย พลอยเองก็อดเขินไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สีดามองหนุ่มสาวที่อยู่ตรงหน้า อดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูไม่ได้ “เพราะมากจ้ะ เพราะมากจริงๆ หนูรู้ไหม ว่าเพลงนี้เป็นเพลงโปรดของน้า เพลงนี้เป็นเพลงที่น้ารักมาก น้าชอบร้องให้รินเขาฟังเป็นประจำ ไม่คิดเลยนะ ว่าน้าจะได้ฟังเพลงนี้ที่นี่อีกครั้ง” “ขอบคุณมากค่ะคุณน้า พลอยก็ชอบเพลงนี้มากเหมือนกัน เพราะเป็นเพลงที่คุณยายของพลอยชอบ” พลอยพูดแล้วสะท้อนใจ เมื่อนึกไปถึงคุณตาคุณยาย “อ๋อ คุณยายก็ชอบหรอจ๊ะ แสดงว่าคุณตาคุณยายของหนูก็ต้องมาด้วยน่ะสิ ท่านคงมาฟังหนูร้องเพลงใช่ไหม” “เอ่อ...” พลอยนิ่งไปทันที อดไม่ได้ที่จะเศร้า ค่อยตอบออกมาว่า “ไม่ได้มาหรอกค่ะ คุณตาคุณยายไม่ได้มา” พูดแล้วก้มหน้า รินมองด้วยความเป็นห่วง หันไปมองสีดาก็เห็นกำลังมองมาอย่างสงสัย “อาพลอย..” เสียงเรียกนั้นทำเอาคนที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมาทันที จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 00:21:32

ความคิดเห็นที่ 50 อ้าวแม่ศรีหนีไปนอนเสียแล้ว แล้วแม่ๆ ทั้งหลายวิ่งกันฝุ่นตลบไปแล้วหรือจ๊ะ ไม่รอชั้นเลย ชั้นเหวี่ยงงง ๕๕๕ เดี๋ยวชั้นไปเตรียมกางมุ้งก่อนนะจ๊ะ ยุงเยอะเหลือเกิน ตกลงว่าไปกันหมดแล้วจริงหรอ ๕๕๕๕ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 00:28:27

ความคิดเห็นที่ 51 อ้าว แม่ศรี กว่าอิชั้นกับแม่ข่า จะแงะแม่ออกมาได้เหนื่อยแทบแย่ แม่ก็หนีไปนอนเสียแล้ว อิชั้นทั้งเหนื่อยทั้งเพลียท่าจะไม่ไหวแล้วเหมือนกันล่ะจ๊ะ คงต้องขอลา น้ำหมากแม่ชมที่หกอยู่ ปล่อยไว้ก่อนได้ไหมจ๊ะ ประเดี๋ยวพรุ่งนี้อิชั้นมาช่วยเช็ด นอนเอาแรงก่อน จะได้มีแรงดึงขาพ่อรินรออีกวัน แม่ๆทั้งหลายจะได้ไปร่วมแสดงความยินดีกันนะแม่ชมนะ สวัสดีรอบเรือนจ้า จากคุณ : แม่เพลีย (แฉล้มแย้มศรี) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 00:32:54

ความคิดเห็นที่ 52 แม่ชมจ๊ะ ฉันอ่านตอนเช้าก่อนล้างหน้าอีกเช่นเคย แบบว่าจะลงแดงนะจ๊ะ ฉันขำแม่ๆทั้งหลายมากมาย เดาว่าแต่ละคนต้องหน้าอ่อนแน่ๆ เพราะมีอารมณ์์รื่นเริงกันเหลือเฟือ ฉันก็ขี่จักรยานไปโรงเรียนตอนเด็กๆจ๊ะ ไป กลับวันละ 15 กิโลเมตร แถมหน้าฝนต้องแบกจักรยานเพราะล้อติดโคลน สนุกมากกกกกกกกกกกกก ตอนนั้นจักยานช่วยรักษาหุ่น ตอนนี้ไม่สะดวกเพราะรถรามันเยอะเกิน แม่ชมเขียนเก่งนะจ๊ะ ลองเขียนเรื่องสั้นบ้างซิจ๊ะ ฉันว่าต้องสนุกแน่เลย ฉันเป็นคนที่เขียนอะไรยาวๆ ไม่เก่ง Logic ไม่ค่อยดี ได้หน้า ลืมหลังอะไรเทือกนั้น แต่แม่ชมสุดยอดดดดดดด ไปทำงานแล้วนะจ๊ะ อยู่บ้านนอก ดีอยู่หลายอย่าง เดินทางไปทำงานใช้เวลาเพียง 10 นาที ว่าแล้วก็แวบบบบบ รำเพย (ลมพัด) จากคุณ : Happiness Genie เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 07:34:00 A:223.207.191.174 X: TicketID:282576

ความคิดเห็นที่ 53 แว๊บเข้ามาทักทายแม่รำเพย แม่ชม และแม่ๆที่ยังเกาะเสาเรือนอยู่นะจ๊ะ  แม่ข่า แม่เพลีย เมื่อคืนนี้แม่เกาะขาพ่อรินอยู่ถึงตีอะไรจ๊ะ ปล่อยพ่อรินเค้าไปทำมาหากินเถอะจ้ะ ได้ข่าววันวันนี้พ่อจะไปร้องเพลงให้ความสุขกับผู้ประสพภัยน้ำท่วมอยู่น๊า        ปกติชั้นไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนมีอายุเท่าไร ยิ่งพักหลังนี่มาติดพันเด็กหนุ่มหน้าตาดี เลยพาลคิดว่าตัวเองยังเป็นวัยรุ่นอยู่ซะงั้น   แต่พอมาอ่านที่แม่ชมและแม่รำเพยเขียน ก็ให้คิด (หรือ สำนึกหว่า ) ขึ้นมาได้ว่าชั้นก็เคยผ่านวัยนั้นมาเหมือนกัน  เพราะชั้นก็เคยถีบจักรยานไปโรงเรียนเหมือนกัน แต่พิเศษหน่อยตรงที่เป็น 5x2 กิโลเมตรจ้ะ เพราะว่ามีจักรยานคันเดียวแต่ผลัดกันถีบกันเพื่อนคนละครึ่งทาง  แต่ตอนนั้นไม่รู้สึกว่าลำบากเน๊าะ ออกแนวสนุกสนานมากกว่าเพราะว่าถีบไปเป็นกลุ่ม เวลามีรถสองแถวสวนมาทีนึง ก็จัดแถวตอนเรียงหนึ่งกันไป 555       บ้านเดิมชั้นอยู่ริมแม่น้ำท่าจีน แถวบ้านเรียกแม่น้ำสุพรรณจ้ะ เป็นบ้านใต้ถุนสูง หน้าน้ำทีไรน้ำก็ท่วมถึงบันไดขั้นทีหกหรือเจ็ดทุกปี  ปีไหนน้ำมากหน่อยก็ปริ่มๆนอกชานเลยจ้ะ (เช่นปีนี้เป็นต้น) ตอนเด็กๆแม่ใหญ่ชั้นชอบพาชั้นพายเรือไปเก็บผักบุ้งที่ลอยมาติดท่าน้ำหน้าบ้าน (แม่ใหญ่นี่หมายถึงแม่ของแม่นะจ๊ะ แถวบ้านชั้นเรียกแบบนี้จ้ะ) ตกปลาบ้าง ยกยอบ้าง  ยิ่งตอนช่วงปลายๆปีน้ำลดใหม่ๆนี่หัวค่ำก็จะออกไปส่องกุ้งแม่น้ำกันตามริมตลิ่ง ตามันจะสีแดงๆ เวลาส่องไฟฉายไปตามันจะมัว เราก็จับมันได้ง่ายๆ  ย่างกินกันตรงริมตลิ่งนั่นเลยจ้ะ  จะว่าไปแล้วตอนนี้มันง่ายกว่านั้นเยอะ แค่ไปร้านกุ่ยหมง แป๊บเดียวก็ได้กินแล้ว แต่มันไม่ได้อารมณ์เน๊อะแม่เน๊อะ ( จะมีใครอยู่เน๊อะกับแกมั๊ยเนีย ??)           แต่อาจจะเป็นโชคดีของชั้นก็ได้ที่ออกเรือนมาอยู่กับแม่สามีที่ยังใช้วิถีการดำเนินชีวิตแบบเดิมๆอยู่ ชั้นเลยเหมือนมีสองภาคในตัว (ไม่ใช่แบบนกสองหัวนะ 555) คือเวลาทำงานชั้นก็จะใช้เทคโนโลยีทุกอย่างที่มี  การแต่งกาย การวางตัวก็ต้องให้เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่  แต่ไม่รู้พวกแม่ๆจะเชื่อหรือเปล่าว่าปัจจุบันที่บ้านชั้นยังคงหุงข้าวด้วยเตาถ่านอยู่เลย  แล้วแม่สามีชั้นก็เผาถ่านเองด้วยนะ  (จริงๆเตาแก๊ส หรือหม้อหุงข้าวก็มีนะ แต่อย่างที่บอก มันไม่ได้อารมณ์ไง...) วันหยุดแม่สามีชั้นก็จะหากิจกรรมให้หลานๆทำเช่น เผาข้าวหลามบ้าง ทำขนมเปียกปูนบ้าง ขนมตาล ขนมกล้วยบ้าง  ชั้นและลูกๆก็เป็นผู้ช่วยไป  เอาเข้าจริงๆตอนนี้ชั้นเริ่มคิดเหมือนกันว่าในอนาคตต่อไป ชั้นจะยังคงรักษาวิถีชีวิตแบบเดิมนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนนะ  ต้องขอบคุณแม่รำเพยและแม่ชมนะจ๊ะที่ทำให้ชั้นได้มองเห็นความสำคัญของการดำเนินชีวิตแบบไทยๆ        อ้าว.. นี่ชั้นพร่ำเพอพรรณาได้ยาวมากเป็นประวัติการณ์เลยนะนี่ ไว้คืนนี้รอแม่ชมมาลงนิยายต่อดีกว่าจ้ะ จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 10:45:36

ความคิดเห็นที่ 54 ตามมาอ่านค่ะ..หนุ่มน้อยของเราฉายแสงเปล่งประกายโดนตาโดนใจผู้ชมแล้ว..^^ ตั้งใจจะให้กีบแม่ชม..แต่อิฉันมือเติบไปหน่อย..หมดเกลี้ยงเลยค่ะ ลืมด้วยว่า กีบ น่ะไม่ใช่กด Like ใน facebook ขอขอบคุณด้วยใจก็แล้วกันนะคะ ...นั่งขำอารมณ์ขันอันเหลือเฟือของแม่ๆ เรือนนี้....พาอิฉันอารมณ์ดีแต่เช้าเลยค่ะ ปล. เขาว่ากันว่า คนแก่ชอบรำลึกถึงความหลัง งุงิ งุงิ ^^ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 11:04:48 จากคุณ : นกหค เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 11:02:07

ความคิดเห็นที่ 55 ชั้นอิจฉาวิถีชีวิตแบบไทยๆของแม่ศรีเสียจริงคงจะอบอุ่นและสนุกสนาน เป็นแน่แท้จริงๆการดำรงชีวิตแบบสมัยก่อนไม่ต้องเร่งรีบไม่ต้องแข่งขัน กับเวลามีชีวิตและปรับตัวไปตามธรรมชาติถึงน้ำจะมามากแบบปีนี้ก็คงไม่เป็นปัญหาเพราะชั้นคิดว่าเขาปรับตัวได้ เห็นข่าวน้ำท่วมแล้ว อั๊วปวดจายยย สี่แผ่นน้ำของคุณเปรมกัน ก็เลื่อนแล้วเลื่อนอีก ดีที่ชั้นยังไม่มีตั๋วบัตรนะเนี้ย จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 13:02:56

ความคิดเห็นที่ 56 นั่งอ่านชีวิตวัยเด็กของแม่ๆช่างดูอิสระสวยงามน่าสนุกสนานจริงๆ บางเรื่องมันฟังดูแปลกใหม่สำหรับชั้นมาก วิถีเหล่านั้นยังมีอยู่อีกมั้ยนะ แม่นิ ชั้นก็ปวดตับกับการเลื่อนสี่แผ่นดินเช่นกัน เดิมมีบัตร 29ตค ก็ต้องเปลี่ยนเป็น 10ธค นี่ชั้นต้องเปลี่ยนของรอบ 27พย อีก ที่ปวดตับนี่ไม่ใช่เพราะต้องรอนานหรอกนะจ้ะ แต่ต้องลุ้นว่าจะได้ที่ดีดีเหมือนเดิมหรือเปล่า คราวนี้ไม่ได้เพิ่มรอบด้วย T T จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 16:27:21

ความคิดเห็นที่ 57 กร๊ากกกกกกกกกกก พี่หลี ทำไมเราช่างเหมือนกันเยี่ยงนี้ ทั้งเดิม 29 ตค เปลี่ยนเป็น 10 ธค แล้วรอบ 27 พย. นี่ยังคิดอยู่เลยว่าจะย้ายไปวันไหนดี 5555+ แต่มันมีรอบเดือน มค นี่คะ น่าจะพอไหว เพราะว่ารอบเดือน มค ยังไม่เปิดขายบัตรให้คนทั่วไป ปล. พี่หลีคือแม่ชมปลอมตัวมาหรือเปล่า ทำไมเราดูสี่แผ่นดินรอบเดียวกันตลอดๆๆๆ >___< จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 16:32:39

ความคิดเห็นที่ 58 ต๊ายยยยยยยยยยยย ใครมีแม่ใหญ่เหมือนฉัน แถมอยู่ริมน้ำท่าจีน (สุพรรณ) เรื่องเรียกยายว่าแม่ใหญ่เนี่ยนะ เคยเป็นเรื่องตลกของฉันเลย เพราะความที่ฉันเรียกของฉันมาแต่เกิด ก็เลยไม่รู้ว่าทำให้คนอื่นคิดมาก โดยเฉพาะครูพละ ที่สอนฉันเขาถามฉันตรงๆว่า พ่อฉันมีเมีย 2 คนเหรอเห็นเรียกแม่ใหญ่ ฉันก็เลยต้องอธิบายว่า แม่ใหญ่คือยายฉันเองงงงงงง ฉันอิจฉาแม่สามีของ แม่Secretary จังที่ยังใช้เตาถ่านอยู่ ฉันชอบเตาถ่านมากกกกก เพราะชอบเผามันกิน กับเผาแป้งจี่เวลาทำเส้นขนมจีน แหมดูท่าว่าคงได้เม้าท์เรื่องทำขนมกระยาสารท ขนมตาควาย พายเรือขอขนมห่อกันเสียแล้ว คิดถึงสมัยเด็ก น้ำท่วมทีสนุกมาก ปีไหนน้ำน้อยแอบผิดหวัง พรุ่งนี้ฉันจะนุ่งโจงกระเบน ใส่เสื้อ ห่มสไบไปสอนเด็ก นัดกับครูจีนและครูฝรั่งไว้แล้ว ได้ผลอย่างไรจะมารายงานจ้า มีคนเขาชมว่าบ้าหลายคนอยู่เหมือนกัน อิอิ รำเพย จากคุณ : Happiness Genie เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 16:32:55 A:61.19.71.105 X: TicketID:282576

ความคิดเห็นที่ 59 ฉันแอบมาส่องรายงานสดของพ่อรินเขาน่ะจ้ะ ได้ข่าวแว่วๆ ว่าวันนี้เขาจะมีกิจกรรมพิเศษอันเป็นกุศลผลบุญยิ่งนัก ก็เลยพักงานมาอนุโมทนากับเด็กๆ เขาน่ะจ้ะ ผ่านเรือนแม่ชม เลยแวะเสียหน่อย ถึงแม้ไม่เจอใคร ฝากจดหมายน้อยไว้สักสองสามข้อความก็ยังดี ฉันเป็นคนหนึ่งที่ปลื้มกับชีวิตไทยๆ จ้ะ ฉันเกิดริมแม่น้ำเหมือนกันแต่เป็นแม่น้ำเจ้าพระยา บ้านที่ฉันเกิดเป็นเรือนไทยหลังใหญ่ริมแม่น้ำ อยู่กันมาตั้งแต่บรรพชนรุ่นแรกที่ย้ายครัวเรือนมาจากหลวงพระบาง ฉันเกิดในอำเภอเดียวกันกับอาจารย์ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช อาจารย์ที่ฉันเคารพรักที่สุดค่ะ เป็นปีติลึกๆ ในใจฉันตลอดมา เมื่อหกเจ็ดปีก่อน บ้านหลังนั้นรื้อไปสร้างบนที่ดินผืนใหม่ที่ถูกน้ำท่วมห้าเมตรในปีนี้ . . . ทุกสิ่งเป็นอนิจจังเสียทั้งนั้น . . . ฉันรักความเป็นไทยจ้ะ แต่บางครั้งก็ต้องทำเป็น 'รักนะแต่ไม่แสดงออก' มิฉะนั้นอาจโดนข้อหา 'คลั่งขาติ' (ทั้งที่เราน่าจะคลั่ง) ฉันอยู่ในแวดวงของคนไทยที่พูดไทยคำอังกฤษคำ แต่ฉันนุ่งซิ่นไปทำงานทุกวัน รวมทั้งไปไหนต่อไหนด้วยจนบัดนี้ ฉันชอบผ้าซิ่น ไม่มีผ้าของที่ใดในโลกจะสวยไปกว่าผ้าซิ่นไทยอีกแล้ว แม่รำเพยนุ่งโจง นุ่งซิ่นไปทำงานเลยจ้ะ ขอแม่อย่าได้ใส่ใจสายตาแลเสียงซุบซิบ เชื่อเถอะว่า วันหนึ่ง แม่รำเพยจะได้เป็นผู้นำ 'สมัยนิยม' อย่างแน่นอน แต่วันที่ไปดูมหรสพพ่อรินที่ พา-รา-กอน ฉันต้องไปค้นกางเกง เมื่อยี่สิบปีที่แล้วมานุ่งแน่ะจ้ะ เพราะพี่สาวฉันเขาสำทับมาว่า ถ้านุ่งซิ่นเขาจะไม่ให้ไปด้วย. . .555 จากคุณ : กรายกร เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 19:31:27

ความคิดเห็นที่ 60 สวัสดีญาติผู้ใหญ่ ผู้น้อยรอบบ้านจ้า ^^ วันนี้เข้ามาเสนอหน้าเร็วหน่อย #57 น้องฝน เรื่องรอบละคร แม่ชมเคยพูดว่า เป็นเพราะใจเราตรง "กัน" จ้ะ เรื่องบังเอิญจึงเกิด 555 ป.ล. รอบเดือน มค นี่ น่าจะถูกจับจองจากบัตรที่เลื่อนรอบที่แล้วพอสมควร พี่เลยว่าจะคืนบัตร รอบ พย ไปก่อน แล้วค่อยจองใหม่ตอนเปิดรอบเพิ่มจ้า แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:29:41 จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 19:43:43

ความคิดเห็นที่ 61 .... จากคุณ : narjeet เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 19:51:51

ความคิดเห็นที่ 62 ฮิ้ววววววววววววววว....มีใครอยู่ม้ายยยยยยยยยยยย  5555++++ จากคุณ : narjeet เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 20:16:44

ความคิดเห็นที่ 63 #56 ขออนุญาตมาทักทายบ้างนะคะ ได้เห็นโพสของคุณกรายกรอยู่บ่อยๆ แอบชื่นชมอยู่เนืองๆ วันนี้อยากออกมาสนับสนุนเรื่อง 'คลั่งชาติ' สักนิด ฝนมักชื่นชมคนญี่ปุ่นอยู่เสมอๆ ในเรื่อง 'ชาตินิยม' ของเขา แน่นอน เรื่องที่คนญี่ปุ่นไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษ จริงๆ ก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่ แต่ในยุคปัจจุบัน ก็ได้เห็นว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว คนญี่ปุ่นพูดอังกฤษได้มากขึ้น แต่ความรักในชาติของเขา ยังคงน่าชื่นชมอยู่มากๆ คนญี่ปุ่นมักไม่ยึดติดกับตัวบุคคล ไม่ว่าผู้นำจะดีจะเลวอย่างไร ประชาชนมักคำนึงถึง 'ชาติ' เป็นหลักเสมอ นั่นทำให้เห็นว่า สุดท้ายผลประโยชน์ที่คนในชาติจะคิดถึงคือ 'ชาติ' และส่วนรวม การรักษาวัฒนธรรมของชาติตัวเอง คนญี่ปุ่นทำได้ดีมากๆ ค่ะ อยากให้คนไทยทำบ้าง การใส่ชุดกิโมโนออกมาเดินนอกบ้าน เป็นเรื่องปรกติและน่าชื่นชม ถ้าเป็นคนไทย คงโดนมองเป็นตัวประหลาด อยากให้คนไทยหันมา 'คลั่งชาติ' อย่างที่คุณกรายกรพูดจังค่ะ เมื่อถึงตอนนั้น ประเทศเราจะไม่หยุดแค่ประเทศกำลังพัฒนาอย่างทุกวันนี้ เพราะเรามีทรัพยากรที่ชาติไหนๆ ก็เทียบยาก เอ๊ะ อะไรสิง ทำไมวันนี้จริงจัง 5555+ จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 20:34:48

ความคิดเห็นที่ 64 ลืมทักทายเลยค่ะ แหะๆๆ สวัสดีพี่ๆ รอบบ้านนะคะ (เนียนซะเลยนะคะ 555) ฝนเกิดมาก็ยุคโดดหนังยางแล้วค่ะ หมากเก็บก็เป็นรุ่นเชือกพลาสติกแล้ว วิถีชีวิตไทยๆ ไม่เคยรู้จัก 555+ แต่อ่านเรื่องเล่าของเหล่าแม่ๆ แล้วก็เพลิน ตอนนี้ใครเคยฝันอยากได้บ้านริมน้ำ คงจะได้กันหมดแล้ว -___-' #57 พี่หลีคะ แต่ว่าเท่าที่รู้มา ตอนนี้เค้ายังไม่เพิ่มรอบนะคะ ถ้าเกิดว่าพี่คืนบัตร แล้วสุดท้ายมันไม่เพิ่มรอบ จะไม่ยิ่งได้ที่แย่กว่าเดิมหรอคะ ตอนนี้การแสดงทั้งหมดก็ 56 รอบแล้ว จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 20:49:45

ความคิดเห็นที่ 65 สวัสดีจ้ะ แม่ข่า แม่กรายกร แม่รำเพย คุณเลขาฝน พี่วา(ใช่มั๊ย?) และแม่ๆทุกคนที่แอบอยู่ตามเสาเรือนนะจ๊ะ วันนี้พอเสร็จภารกิจชั้นก็รีบมาจับจองที่นั่งก่อนเลย เดี๋ยวไม่ทันได้ร่วมยินดีกับพ่อรินที่หน้าเวที 555   ว่าแต่คืนนี้แม่ชมจะมาดึกมากมั๊ยนี่?เมื่อคืนพายเรือจนเส้นยึดเสียแล้วกระมัง  แม่รำเพยจ๊ะรุ่นชั้นยังพอทันทำขนมกระยาสารท พายเรือขอขนมห่อเหมือนกันจ้ะ ตอนนั้นจำได้ว่ายังเด็กๆ แต่ว่า ขนมตาควาย นี่ขอสารภาพว่าไม่รู้จักจริงๆจ้ะ  สำหรับชั้นแล้วการใช้ชีวิตที่บ้านตอนนี้ มันก็ไม่เชิงสนุกสนานมากนักหรอกจ้ะ แต่ว่าถ้าเรียกว่าเป็นความสุขแล้ว คงจะใช่จ้ะ ถ้าจะแตกต่างก็คงแตกต่างจากคนในตัวเมืองเท่านั้นล่ะจ้ะ เพราะแถวบ้านชั้นก็ใช้ชีวิตกันแบบนี้จนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว  ก็ยังมีหลายบ้านที่หุงข้าว ทำกับข้าว โดยใช้เตาถ่านแบบบ้านชั้น ก็หลายบ้านอยู่นะ เลยไม่ค่อยแปลกเท่าไหร่ แต่ถ้าไปพูดให้ที่ทำงานฟัง ก็จะมีแต่คนสงสัยว่า จริงเหรอ?  ได้ยินคำถามนี้จนชินแล้วจ้ะ  แต่จริงๆชั้นก็อยากเห็นแม่รำเพยใส่ชุดไทยเหมือนกันนะ คงจะ "แจ่ม" น่าดู (คำนี้จำมาจากแม่สามีจ้ะ เค้าบอกว่าใช้เรียกของที่มันสวยงามของเค้าน่ะจ้ะ) จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 20:54:27

ความคิดเห็นที่ 66 ขอเพิ่มเติมเรื่องชาติญี่ปุ่น อีกสิ่งที่สำคัญทำให้เขาคงความเจริญไว้ได้ คือ การมี "ความละอาย" และ "รู้ผิดถูก" ในกมลสันดาน ที่น่าแปลกคือ ถึงแม้คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ในปัจจุบัน (ที่ไม่ใช่ผู้เฒ่าผู้แก่) จะบอกว่าตนเองไม่มีศาสนา อีกทั้งเป็นชาติที่นิยมวัตถุอย่างมาก แต่ "กฎสังคม" อันเข้มแข็งหล่อหลอมปลูกผั่งให้พวกเขา มี "ความละอาย" และ "รู้ผิดถูก" แถมมียางอายด้วย ชาติและสังคมเขาจึงเข้มแข็ง ในขณะที่ชาติเรามีศาสนาค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่ก็ยังน่าสงสัยว่า"ความละอาย" และ "รู้ผิดถูก" แข็งแกร่งตามไปด้วยหรือไม่??? ปล โทษทีที่เปลืองเนื้อที่บ้านแม่ชม ชั้นก็แค่ตามน้ำตาม "ฝน" หน่ะ 555 (นี่มันกระทู้นิยายนะยะ แกรมาเพ้ออะไรเครียดๆห๊ะนังข่า  -/\-") แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 21:10:54 จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:03:54

ความคิดเห็นที่ 67 แม่ข่าจ้ะ พอเถอะจ้ะชั้นเริ่มจะเครียดดดดดดด  ชั้นยิ่งเป็นวัวสันหลังหวะอยู่ด้วย เพราะช่วงหลังแอบนอกใจพ่อบ้านไปปันใจให้ ไอ้หนุ่มนักร้องหน้าคมผมดำแก้มบุ๋มซะมากมาย  พอแม่พูดเรื่อง "รู้ผิดถูก" นี่ ฉันเสียวสันหลังวูบบบบ เลยจ้ะ 5555 จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:12:38

ความคิดเห็นที่ 68 #67 55555+ งั้นอิชั้นคงรอดตัว ยังไม่มีพ่อบ้านมาให้ต้องเกรงใจเยี่ยงแม่ศรี 555+ แต่ชั้นว่า การปันใจไปให้พ่อรินคงไม่ใช่การไม่รู้ผิดถูกหรอกนะจ้ะ โบราณเค้าว่า เราต้องสนับสนุนคนดี มิใช่หรือจ้ะ :) จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:36:41

ความคิดเห็นที่ 69 พายเรือขึ้นเรือนมา โอ้โห แม่ๆ อยู่กันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง คุยกันสนุกเชียวจ้ะ ชั้นอ่านเพลินเลย ชั้นรู้สึกอบอุ่นจัง ^^ ชั้นก็มีแม่ใหญ่(ยาย)เหมือนกันนะ จนทุกวันนี้ก็ยังเรียกแม่ใหญ่อยู่ แม่ใหญ่ของชั้นตอนสาวๆ น่ะ มีฝีมือเลื่องชื่อในเรื่องการทำขนมจีนน้ำยา อิอิ ไม่ใช่ขนมจีนบางปะอิน แต่ก็จังหวัดเดียวกันล่ะน่า ๕๕๕ บ้านชั้นอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เป็นเรือนไม้ใต้ถุนสูง น้ำท่วมทุกปี วันลอยกระทงเราก็จะพายเรือออกไปกลางแม่น้ำแล้วก็ลอยกระทงกัน เมื่อก่อนน้ำไม่ได้มากมายเท่านี้ พ่อชั้นเคยเล่าว่า น้ำเพิ่งจะมามากเอาช่วงหลังนี่เอง ถ้าจะพูดเรื่องวิถีไทยก็คงจะต้องพูดกันยาว ๕๕๕ บ้านชั้นก็ไทยแท้เลยจ้ะ ยังทำข้าวต้มมัดตอนออกพรรษา กวนกระยาสารทวันตรุษของไทย  ทำข้าวเหนียวแดงอยู่ เวลาชั้นไปทำบุญที่วัดก็ยังใส่ผ้าถุงนุ่งซิ่นอยู่ ชั้นถือว่าเวลาไปวัดเป็นโอกาสพิเศษต้องแต่งตัวให้สวย (หรอ)๕๕๕๕๕ เห็นด้วยกับเลขาฝนเรื่องคนญี่ปุ่นเข้มแข็งมากเรื่อง ชาตินิยม ชอบมากเรื่องใส่กิโมโนไปไหนต่อไหนได้เป็นเรื่องปกติ คืนสุดท้ายที่อยู่ที่ญี่ปุ่นเขามีงานเลี้ยง ช่วงนั้นน้ำท่วม หาอะไรไม่ได้ ชั้นก็เอาผ้าถุงของแม่ไปใส่ที่โน่น เขาก็ใส่กิโมโน ดูเป็นการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันดี ^^ ชั้นอยากคุยกับทุกคนจริงๆ ชั้นชอบการคุยแบบนี้จ้ะ แต่ว่า ชั้นอาจจะไม่ได้แต่งนิยาย ซึ่งจะต้องโดนว่าแน่ ๕๕๕๕ ชั้นเห็นจะต้องขอตัวไปแต่งนิยายก่อน แล้วจะกลับมาย้ายเรือนจ้ะ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:49:07

ความคิดเห็นที่ 70 แม่เลขาฝนจ้ะ นี่ถ้าแม่เลขาฝนรู้ว่าชั้น "จัด" อะไรไปไห้พ่อริน หรือพ่อกันอย่างหมดเปลือกแล้วล่ะก็ แม่ก็จะเข้าใจหัวอกของพ่อบ้านชั้นเป็นอย่างดี555   ความรู้สึกเค้าคงเหมือนถูกแย่งความรักไปแบบ ต่อหน้าต่อตา หรือเรียกให้ตรงคือแบบ"ไม่ไว้หน้า" กันเลยทีเดียวเชียว  ในใจคงสงสัยว่านี่คือผู้หญิงคนเดียวกันกับที่ตรูอุตส่าห์หอบเงินหอบทองไปขอมาจากแม่ยายตัวจริงหรือนี่??????  เหตุใดถึงได้ไปติดอกติดใจนักร้องหนุ่มอายุคราวลูก(คนโต)ได้ขนาดนี้  ทั้งๆที่ร้อยวันพันปีไม่เคยติดอกติดใจใครเลย 55555 อ้าว! แม่ชมมาแล้วหรือจ้ะ ชั้นก็พร่ำพรรณาไปตามเรื่องตามราว  มาเหนี่อยๆ แม่ไปหาน้ำหาท่ากินซะให้เรียบร้อยนะจ๊ะ แตกเรือนเสร็จเดี๋ยวชั้นตามไปจ้ะ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 21:52:43 จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:49:45

ความคิดเห็นที่ 71 ทุกคนอย่าหยุดเพ้อนะจ๊ะ ชั้นขอร้อง เรือนแห่งนี้เราเอาไว้คุยกัน นิยายเป็นตัวเสริมสัมพันธไมตรีเท่านั้น ชั้นชอบอ่าน อย่าหยุดเพ้อจ้ะ ๕๕๕๕ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:52:18

ความคิดเห็นที่ 72 บ้านนี้น่ารักกันจริงๆเลย นี่แหล่ะแฟนคลับนภัทร5555 จากคุณ : pimnomjit เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:01:58

ความคิดเห็นที่ 73 เชื่อว่าการติดใจเด็กหนุ่มคนนั้นแม่ๆในนี้ก็คงจะเป็นกันทุกคนชั้นเองก็ไม่เคยจะตามติดชีวิตของศิลปินคนไหนได้เท่านี้มาก่อน(ท่านแม่กับคนในบ้านและเพื่อนถึงกับบอกว่ายายนี่เสียคนตอนแก่)พูดถึงวิถีไทยชั้นอิจฉานะเพราะว่าฉันเป็นลูกคนจีนฉันชอบครอบครัวใหญ่แบบสังคมคนไทยเพราะมันดูอบอุ่นดีเวลารวมญาติกันส่วนคนจีนจะห่วงการทำมาหากินมากกไม่ค่อยได้รวมญาติปีหนึ่งมีเทศกาลเดียวตรุษจีนแต่บ้านชั้นพี่น้องยังไม่ครบเลยห่วงค้าขายกับทำงาน จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:04:42

ความคิดเห็นที่ 74 สวัสดีทักทายทุกคนรอบเรือนค่ะ อ่านความเห็นทุกคนแล้ว รู้สึกดีใจมากที่ได้รู้จักเรือนชมเช้า อิฉันคุยไม่เก่ง ขอตัวไปเกาะเสาซุ่มตามเดิมค่ะ จากคุณ : นกหค เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:05:38

ความคิดเห็นที่ 75 #70 เอ่ออออ.. งั้นชั้นขอไม่เดาแล้วกันนะจ้ะ 5555+ แต่เอ่อ... ชั้นไม่ใช่ไทยแท้ จริงๆ แล้ว จะบอกว่าไม่ใช่ไทยเลยก็ได้จ้ะ แค่เกิดในเมืองไทยเฉยๆ บรรพบุรุษชั้นหอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่เมืองไทยจ้ะ 555+ ชั้นคงอยู่ผิดที่เป็นแน่แท้... ขอระเห็จตัวเองไปอยู่นอกชานดีกว่า 555+ จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:07:45

ความคิดเห็นที่ 76 สวัสดีนะคะทุกคน ชั้นมาแล้วชั้นก็ไป แล้วชั้นก็กลับมาใหม่ แล้วชั้นก็ไปใหม่ อิอิ งงมั้ย บายบาย เดี๋ยวพรุ่งนี้มาตามอ่านนะจ๊ะ จากคุณ : narjeet เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:11:02

ความคิดเห็นที่ 77 อ้าว คุณเลขาฝนไม่ใช่คนไทยหรอกรึ? อย่าบอกนะว่าเป็นลูกครึ่ง ยูโกสลาเวีย กับ เช็คโกสโลวาเกีย? สองชาตินี้เค้าว่าสวยกันถ้วนทั่วทุกตัวคน ชั้นจินตนาการว่าเลขาฝนคงประมาณนั้นมั๊ยจ๊ะ  แต่เคยมีเพลงเค้าร้องไว้นะว่า " จะเกิดชาติไหนก็ไทยด้วยกัน  เชื้อสายประเพณีไม่มีกัดกั้น เกิดใต้ธงไทยนั้นปวงชนทุกคนคือไทย" ประมาณนี้น่ะจ้ะ  อย่าออกไปตากน้ำค้างอยู่นอกชานเลย มันหนาวววววว บรู๊ววววว แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 22:23:18 จากคุณ : secretary เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:18:49

ความคิดเห็นที่ 78 แหม สนุกกันใหญ่ รออ่านนิยายอยู่นะจ๊ะ แต่ขอฆ่าเวลาเม้าท์เรื่องไทยๆ ตามประสาคนสว. เฉลยเรื่อง ขนมตาควาย ก็คือขนมต้มขาวนั่นเอง ความที่ทำลูกใหญ่เท่าตาควายๆ ที่หมู่บ้านฉันก็เลยเรียกอย่างนั้น ตัวฉันชอบควายเป็นพิเศษก็เลยไม่ยอมเปลี่ยนไปเรียกอย่างอื่น พอๆกับที่เรียกทอดมันด้วยชื่อเดิมว่าปลาเห็ดแหละจ๊ะ แม่ๆทั้งหลายอย่าแอบเสาเลยจ๊ะ เดี๋ยวได้นามสกุลแอบเสานะจ๊ะ ฉันมีความคิดว่าฉันจะนุ่งซิ่นไปดูสี่แผ่นดิน แต่ยังไม่ได้ซื้อตั๋ว รอให้เวลาเลื่อนเขาลงตัวก่อน แหม นี่ถ้าได้รอบวันที่ 5 ก็แจ๋วเลย แม่ชมจ๋า นิยายลงยังจ๊ะ จะลงแดงแล้วจ้าาาาาา รำเพยรำพึง จากคุณ : Happiness Genie เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:48:24 A:223.205.104.199 X: TicketID:282576

ความคิดเห็นที่ 79 ได้เวลาเข้ามุ้งแล้วชั้นลาไปนอนก่อนนะจ๊ะ รอแม่ชมไม่ไหวแล้ว แล้วพรุ่งนี้ค่อยแอบมาซุ่มต่อ จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:57:46

ความคิดเห็นที่ 80 ย้ายเรือนไปตอนที่ ๓๒ จ้ะ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:59:12