PANTIP.COM : C11415161 ทำไม The Nation วิจารณ์ละครสี่แผ่นดินได้แย่แบบนี้ [ละครเวที]

ความคิดเห็นที่ 12

อ่านบทวิจารณ์นี้แล้วคงไปคนละทางกับคห.ของแฟนคลับในพันทิป ที่จริงต้องเปิดใจความแตกต่างทางความคิดเห็นจะทำให้เกิดการพัฒนา
ถ้ายึดติดกับความเห็นแบบใดแบบหนึ่งคุณก็กับที่ตรงนั้นไม่ไปไหน สุดท้ายอย่ายึดความเห็นในพันทิปเป็นสรณะ ที่นี่ไม่ใช่ศูนย์กลางจักรวาล
ยังมีคนอีกมากมายไม่ได้เล่นเวบนี้ ซึ่งอาจมีความเห็นต่างจากคุณก็ได้ซึ่งไม่ใช่เรื่องผิด

ช่วยแปะลิงค์ในคห. 11
http://www.barkandbite.net/2011/12/see-pan-din-the-musical/

การดัดแปลงวรรณกรรมนิยายมาเป็นสื่ออื่นอย่างภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ และละครเวทีนั้น ย่อมมาพร้อมกับความท้าทายในการตีความ และดัดแปลงบทประพันธ์ให้สามารถอยู่ภายใต้ข้อจำกัดของแต่ละสื่อโดยที่ยัง สามารถสื่อ “สาร” ของบทประพันธ์ออกมาได้โดยครบถ้วน หรือหากไม่แล้ว ก็ต้องแสดงมุมมองหรือการตีความใหม่จากผู้กำกับที่น่าสนใจให้ออกมาน่าเชื่อ ถือและเป็นที่ประทับใจแก่ผู้ชมได้

อย่างไรก็ตาม กระบวนการแปล แปลง และ แปรรูปบทประพันธ์ให้ไปสู่รูปแบบสื่อที่เปลี่ยนไปนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพียงแค่การถอดฉากสำคัญๆ มาเรียง วางบทสนทนาให้มีไลน์สำคัญๆ หรือการอนุมานว่าคนดูพอจะเข้าใจบทประพันธ์แล้วและเพียงแค่นำเสนออารมณ์หรือ ความตื่นตาตื่นใจในการเปลี่ยนรูปสื่อเท่านั้น หากแท้จริงแล้ว การแปรรูปสื่อดังกล่าวต้องอาศัยศิลปะอย่างมากในการถอดความเดิมก่อนจะถ่ายทอด ผ่านกลวิธีและใช้ภาษาของสื่อใหม่อย่างมีชั้นเชิง เพื่อให้มิติของประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจากการรับชมนั้นยังได้คุณค่าตามที่ เนื่อเรื่องให้มาได้เช่นเดียวกับที่จะสามารถดึงศักยภาพของสื่อใหม่ให้ออกมา ได้อย่างเต็มที่

สี่แผ่นดินเดอะมิวสิคเคิลจาก Scenario ภายใต้การกำกับของถกลเกียรติ วีรวรรณก็เป็นหนึ่งในละครเพลงที่อยู่ภายใต้เงื่อนไขดังกล่าวเมื่อต้องดัด แปลงจากวรรณกรรมนิยายขนาดยาวของม.ร.ว. คึกฤทธ์ ปราโมทย์ ซึ่งถือเป็นนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ที่มีความยาวในด้านเนื้อหา และความลึกของรายละเอียด และนั่นกลายเป็นอุปสรรคที่ทำละครซึ่งขาดความชำนาญในการดัดแปลงกลายเป็นงาน ที่จับได้แต่ตัวเปลือกของเรื่องและนำไปสู่การตีความที่ดูสวยงามแต่ขาดศิลปะ ะการเล่าเรื่องที่มารองรับเหตุและผล โดยใช้เพียงเทคนิคการเล่นอารมณ์และเค้นให้คนดูต้องท่วมท้นกับละครประหนึ่ง กับระบายอารมณ์โดยไม่ได้มีโอกาสสัมผัสคุณค่าที่เป็นเนื้อแท้ของวรรณกรรมแต่ อย่างใด

เรื่องราวของสี่แผ่นดินเวอร์ชั่นมิวสิคเคิลนี้เล่าเรื่องอิงจากนวนิยาย เดิมโดยครอบคลุมตั้งแต่ต้นเรื่องซึ่งเป็นชีวิตแม่พลอยในสมัยเด็กที่ต้องออก จากบ้านที่คลองบางหลวงไปถวายตัวกับเสด็จและได้เติบโตจนไปสาวชาววังก่อนจะได้ พบกับคุณเปรมและแต่งงานจนมีครอบครัว โดยเมื่อเวลาผ่านไปและลูกๆ ของพลอยก็โตขึ้นและกลายเป็นบุคคลที่มีบทบาทอยู่ในเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ซึ่งทั้งหมดนั้นก็เป็นแต่ละช่วงเวลาของชีวิตที่หลากหลาย มีทั้งขึ้นและลงของแม่พลอยตลอดช่วงเวลาของสี่แผ่นดินตั้งแต่รัชกาลที่ 5 จวบจนสมัยรัชกาลที่ 8

ว่ากันตามจริงแล้ว เรื่องราวของสี่แผ่นดินนั้นนับว่ายาวมากและเต็มไปด้วยรายละเอียดที่เยอะจน สามารถนำไปสร้างเป็นละครได้หลายๆ เรื่องจากนวนิยายเพียงเรื่องเดียว ที่เป็นเช่นนี้เพราะตลอดช่วงชีวิตของแม่พลอยในแต่ละวัยนั้น มีเหตุการณ์สำคัญๆ และประสบการณ์ชีวิตที่ลึกซึ้งแตกต่างกันไป ตั้งแต่การใช้ชีวิตในวังและได้รับใช้เสด็จ การสูญเสียแม่ผู้เป็นที่รักตามมาด้วยการจากไปของพ่อ การมีความรักทั้งกับพี่เนื่องและคุณเปรม ชีวิตหลังแต่งงาน การเปลี่ยนแปลงในยุคเปิดรับตะวันตก ชีวิตของลูกแต่ละคนที่โตขึึ้นแล้วเปลี่ยนแปลงไป ปัญหาภายในครอบครัว ชีวิตกลางสงครามโลก ฯลฯ จึงเป็นการยากที่จะรวบเรื่องราวทุกอย่างแล้วเล่าโดยไม่ให้ตกหล่นหรือขาด ประเด็นใดประเด็นหนึ่ง

ซึ่งในสี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัลนั้น ละครเลือกจะเล่าเรื่องทั้งหมดโดยพุ่งประเด็นสำคัญคือเรื่องการจงรักภักดีและ ยึดเหนี่ยวสถาบันกษัตริย์ของแม่พลอย อันถูกตีความและมองว่าเป็นหัวใจสำคัญของนวนิยายดังที่ตัวละครพลอยในตอนสูง วัยซึ่งรับบทโดยสินจัย เปล่งพานิชออกพูดตั้งแต่ประโยคของละครเลยว่า

“อิฉันชั้นพลอย อิฉันรักพระเจ้าอยู่หัว”

จะว่าไปแล้วนั้น การตีความดังกล่าวก็ไม่ได้ถือว่าผิดอะไรเพราะบทประพันธ์เดิมก็มีวัตถุดิบและ รายละเอียดเชิงลึกมากมายที่นำไปสู่การเข้าใจในมุมนั้นอีกทั้งยังเป็นมิติที่ ค่อนข้างจะเป็นที่ยอมรับและ “รู้กัน” ของผู้ที่ติดตามงานวรรณกรรมอยู่

และการเลือกประเด็นดังกล่าวมาเป็นแกนหลักของละครก็เป็นผลดีกับสี่แผ่นดิน เดอะมิวสิคคัลเองด้วย เพราะคนดูสามารถเชื่อมโยงและเข้าใจแก่นเรื่องได้ง่ายและแทบจะทันทีที่บทพูด แรกของเรื่องจบลง แต่ที่น่าเสียดายคือกลับกลายเป็นว่าปัญหาสำคัญที่สี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัล ประสบคือการที่ละครมีแก่นเรื่องที่ดี มีพลัง แต่กลับไม่ได้เล่าเรื่องเพื่อนำไปสู่แก่นนั้น เพราะเมื่อละครดำเนินเรื่องผ่านไป กลับแทบไม่มีบทหรือฉากสำคัญๆ ของเรื่องที่จะชี้ให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่เป็นเหมือนเยื่อใยเชื่อมโยง ชีวิตพลอยกับสถาบันกษัตริย์เลยแม้แต่น้อย หากมีเพียงไม่กี่ฉากที่เหมือนใส่เข้ามาเพื่ออธิบายพระราชกรณียกิจหรือพระมหา กรุณาธิคุณอย่างเช่นการสร้างศิริราชหรือการเลิกทาส แต่ทั้งหมดนั้นก็ไม่ได้เล่าและแสดงให้เห็นว่าพลอยเข้าไปเกี่ยวข้องจนรู้สึก ผูกพันลึกซึ้งได้อย่างไร คงจะมีแต่เพลง “ในหลวงของแผ่นดิน” ที่ร้องโดยพลอยในวัยเด็ก (ณัฐนิช รัตนเสรีเกียรติ) ที่อาจจะพอถ่ายทอดความรู้สึกของคนไทยซึ่งก็เหมารวมไปถึงพลอยเองด้วย ถึงความซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ

ในขณะเดียวกัน ละครก็เลือกจะแตกเส้นเรื่องไปอีกเส้น นั่นคือเส้นของความรักระหว่างพลอยกับคุณเปรมที่ก่อตัวขึ้นในช่วงวัยรุ่นจน สุดท้ายพลอยก็ได้แต่งงานกับคุณเปรมและมีครอบครัวด้วยกัน จากนั้น ครอบครัวที่มี “หลายชีวิต” ก็ดำเนินเรื่อยมาผ่านการเปลี่ยนแปลงต่างๆ จนนำไปสู่เส้นเรื่องต่อมาที่ชี้ให้เห็นถึงวัฏจักรของชีวิตที่ต้องเผชิญกับ ความเปลี่ยนแปลงเช่นเดียวกับประเทศที่ต้องเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตก ก่อนจะเปิดเส้นเรื่องสุดท้ายคือเรื่องของการเมืองที่นำมาซึ่งความขัดแย้งภาย ในครอบครัวระหว่างอ้นและอั้นที่อยู่คนฝั่งของอุดมการณ์

จะว่าไปแล้ว การที่ละครเรื่องหนึ่งจะมีเส้นเรื่องหลักและรองมากก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด แต่สิ่งที่ตามมาคือความยากในการเชื่อมและต่อติดเรื่องให้เสริมส่งแกนหลักของ เรื่องให้สื่อสารออกมาชัดเจน ซึ่งในกรณีของสี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัลนั้น กลับกลายเป็นว่าละครสลับรางไปมาระหว่างพล็อตและประเด็นจนปนเปไร้ทิศทาง ผลที่ได้เลยทำให้การเสริมส่งกันจากฉากต่อฉากและเรื่องต่อเรื่องเลยไม่เกิด ขึ้น เนื้อเรื่องที่เน้นกระโดดไปสู่ฉากสำคัญๆ ก็เพียงแค่เชื่อมต่อช่วงเวลาไปเรื่อยๆ โดยไม่สามารถลงไปในแนวลึกของความหมายที่เหตุการณ์นั้นๆ มีอยู่

ถ้าจะมองในแง่หนึ่งแล้ว สี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัลกำลังใช้วิธีเหวี่ยงแหกวาดทุกอย่างที่คนมี “ภาพจำ” กับเรื่องนี้ เช่นชีวิตในวัง ความรักระหว่างพลอยกับคุณเปรม การทะเลาะกันระหว่างอ้นและอั้น ชีวิตที่อาภัพของอ๊อด เอามาอยู่รวมกันเพื่อไม่ให้คนดูคนใดคนหนึ่งต้องผิดหวังหากไม่ได้เห็นฉาก เหล่านี้ แต่นั่นเองที่กลายเป็นดาบสองคมทำให้ละครกลายเป็นอะไรที่เปะปะไร้ทิศไร้ทางใน การเล่าเรื่อง ซึ่งก็ยังดีอยู่บ้างที่พื้นฐานเดิมของบทประพันธ์นั้นแข็งแรงมากพอจะให้คนดู ติดตามเรื่องได้อยู่

สำหรับการแก้ปัญหาดังกล่าว ละครเลือกจะใช้วิธีการขยี้และเค้นอารมณ์ของทั้งตัวละครและคนดูอยู่เนืองๆ ตลอดการแสดงกว่า 3 ชั่วโมงครึ่ง ไม่ว่าจะเป็นการเน้นให้มีบทฟูมฟายร้องห่มร้องไห้ของตัวละครเอกอยู่เรื่อยๆ การพร่ำความรักระหว่างกัน หรือแม้กระทั่งการซาบซึ้งอย่างหาที่สุดมิได้ ซึ่งเทคนิคเหล่านี้ใช้ประโยชน์จากการที่คนดูนั้นมี “วัตถุดิบพื้นฐาน” มาตั้งแต่ก่อนเข้าโรงละครแล้วด้วยซ้ำ เช่นการที่ผู้ชมซึ่งรักสถาบันกษัตริย์เป็นทุนเดิมอยู่แล้วมาได้ฟังเพลงหรือ บางไลน์ที่พูดถึงสถาบัน ก็จะเกิดความซาบซึ้งร่วมไปกับตัวละครอย่างรวดเร็วแม้ว่าจะไม่ต้องปูเรื่อง อะไรมาเลยก็ตาม เฉกเช่นเดียวกับกรณีของโฆษณาหรือคลิปวีดีโอเฉลิมพระเกียรติฯ เป็นที่พูดถึงและเผยแพร่ในอินเตอร์เนตอย่างรวดเร็ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ สี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัล จึงกลายเป็นละครที่เน้นใช้ข้อได้เปรียบจากพื้นฐานร่วมของคนดูในการนำสู่การ เอ่อล้นและท่วมท้นไปกับอารมณ์และ “รส” ของละคร มากกว่าจะเน้นการรับรู้ตามลำดับเรื่องราวและนำไปสู่การเข้าใจที่ลึกซึ้ง แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้แย่ขนาดรับไม่ได้หรือสื่อสารออกมาไม่รู้เรื่องเพราะ เชื่อว่าผู้ชมจำนวนหนึ่งก็จะอิ่มเอมกับการพรั่งพรูของอารมณ์และน้ำตาที่ถูก เร้าและเค้นด้วยเพลงและการแสดงบนเวที แต่ถ้าใครจะฉุกคิดขึ้นมาระหว่างชมก็คงอดตั้งคำถามไม่ได้ว่าตัวละครต่างๆ นั้นไปรู้สึกท่วมท้นแบบนั้นได้ตั้งแต่ตอนไหน

ในส่วนของรายละเอียดการแสดงระหว่างเรื่องนั้น ละครเลือกจะใช้สูตรสำเร็จการเต้นรำในลักษณะกึ่งโชว์มาเป็นตัวช่วยในการ เปลี่ยนฉากรวมทั้งแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงสถานที่และเวลาเช่นการเต้นรำ แบบตะวันตก ซึ่งก็ทำออกมาได้น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับผู้ชมอยู่บ้าง เพราะเน้นการเคลื่อนไหวที่เยอะด้วยปริมาณคนและลีลาท่าทาง แต่ที่อาจจะติดใจสำหรับผู้ชมบางคนที่รู้ประวัติศาสตร์อยู่บ้างก็คือแต่ละ โชว์ที่ยกมานั้นออกจะผิดจากความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์อยู่เสียหน่อย เนื่องจากลักษณะการเต้นหลายโชว์นั้นไม่ได้มีในไทยตามช่วงเวลาดังกล่าว นอกจากนี้แล้ว การแสดงโชว์ในลักษณะ “ระบำหน้าม่าน” เพื่อประวิงเวลาในละครก็เหมือนจะเยอะและพยายามทำให้ดูโฉ่งฉ่างมากเกินไป เมื่อเทียบกับบทบาทที่โชว์เหล่านี้ควรจะมีในเรื่อง

สำหรับการแสดง สินจัย เปล่งพานิชซึ่งนักแสดงหลักก็ยังคงมาตราฐานการแสดงอันเต็มไปด้วยคุณภาพอย่าง ไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าบทของเธอจะเน้นไปเรื่องของการฟูมฟายและเล่าเรื่องด้วยความเศร้าโศก เสียมาก แต่เธอก็ยังสามารถจะแสดงให้เห็นมิติที่ลึกซึ้งในตัวละครได้อยู่เยอะ ในขณะที่ผู้รับบทพลอยในวัยอื่นอย่างพิมดาว พานิชสมัย (วัยสาว) ก็ถือว่าน่าสนใจไม่แพ้กันกับบทบาทการแสดงครั้งแรกที่อาจจะไม่ได้โดดเด่นเป็น พิเศษ แต่ความสามารถในการร้องและประคองตัวเองให้ไม่ดับแสงในช่วงเวลาที่บทค่อนข้าง จะเทไปให้คุณเปรม ก็ถือว่าเป็นการเปิดตัวบทเวทีที่ไม่เลว เช่นเดียวกับดญ. ณัฐนิช รัตนเสรีเกียรติที่โดดเด่นจากความสามารถในการร้องอย่างน่าประทับใจทีเดียว แต่ก็น่าเสียดายที่พลอยในช่วงวัยเด็กและวัยสาวนั้นกลับแทบไม่มีบทให้แสดง ความสามารถทางการแสดงจริงๆ เลยสักเท่าไร

กรณีนี้ผิดกับในส่วนของนักแสดงในแบรนด์ “เดอะสตาร์” ที่ขึ้นเวทีกันพร้อมหน้าตั้งแต่ นภัทร อินทร์ใจเอื้อ (กัน) ในบทคุณเปรมตอนหนุ่ม สิงหรัตน์ จันทร์ภักดี (สิงโต) ในบทอ๊อด และ ยุทธนา เปื้องกลาง (ตูมตาม) ในบทอั้น ที่ยังดูใหม่และไม่คุ้นกับการแสดงละครเวทีเลยสักเท่าใด พวกเขาจึงมักแสดงออกมาแบบในเชิงจงใจและตั้งใจมากกว่าจะเป็นธรรมชาติ ตัวละครของพวกเขาออกมาเป็นภาพที่เค้นอารมณ์และแข็งทื่อ ไม่มีมิติที่รอบด้านเท่าใดนัก แม้แต่อาณัติพล ศิริชุมแสง (อาร์) ที่อาจจะผ่านการแสดงมาก่อนในแม่นาคพระโขนงเดอะมิวสิคคัลก็ยังไม่อาจจะแสดง พัฒนาการที่ทำให้เรารู้สึกถึงความแตกต่างจากการแสดงในครั้งก่อนเท่าใดนัก

จะว่าไปแล้ว สูตรสำเร็จการเอาดาราในสังกัดมาปั้นขึ้นเวทีของ Scenario ก็มักจะประสบปัญหาแบบนี้บนความสำเร็จของการประชาสัมพันธ์ แน่นอนว่าการให้ดาราได้มีโอกาสรับบทเด่นๆ ย่อมทำให้ผู้คนที่เคยติดตามพวกเขาจากรายการประกวดทางโทรทัศน์ชื่นชอบและเฝ้า รอการเห็นพวกเขาบนเวทีในบทบาทอื่น แต่นั่นก็กลับกลายเป็นว่าทำให้คนสนใจและตื่นเต้นแต่การได้เห็นพวกเขาใน “ตัวตน” อื่นโดยไม่มองเรื่องความสามารถหรือความเข้ากันได้กับตัวละครสักเท่าใด และแม้ว่าละครจะประเคนเพลงป๊อปหวานๆ ให้พวกเขาได้ร้องเดี่ยวประหนึ่งกับการร้องเพลงในคอนเสิร์ต แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาหลุดจากการภาพเดิมๆ ไปสู่การเป็นตัวละครเลย

ผิดกันกับกรณีของตัวละครช้อยในทุกรุ่นที่เรียกว่าโดดเด่นแทบจะเกินหน้า เกินตาตัวละครเอกเสียอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับรัดเกล้า อามระดิษ ที่แทบจะเรียกได้ว่าชนะเลิศเหนือทุกคนกับเพลง “รอดไหม” ที่เธอแสดงความสามารถทั้งร้องและเล่นเป็นตัวละครได้อย่างยอดเยี่ยมชนิดเรียก เสียงปรบมือโดยพร้อมเพรียงไม่ต้องรอคิวจบฉาก แม้ว่าบทที่เธอได้รับจะมีเพียงน้อยนิด แต่การอยู่กับตัวละครตั้งแต่ต้นจนจบทำให้เราเชื่อในตัวละครที่เธอเล่นและ ทึ่งในการแสดงที่ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ สิ่งเหล่านี้คือการระดับความสามารถและแนวทางการพัฒนาตัวเองที่แตกต่างกันจาก มุมมองดาราในกระแสอย่างสิ้นเชิง

สำหรับส่วนงานโปรดักชั่นด้านดีไซน์และเทคนิคต่างๆ ในละครนั้น สี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัลดูจะเป็นงานที่ออกจะเฉยๆ ไม่ลงตัวและไม่ได้น่าประทับใจอะไรทั้งฉากที่ดูรกและเยอะเกินไปในหลายๆ ครั้งโดยไม่จำเป็นเพียงเพื่อต้องการสร้างฉากหลังให้เวทีดูไม่โล่ง การใช้โปรเจคเตอร์ซ้อนภาพเคลื่อนไหวที่ดูขาดๆ เกินๆ รวมทั้งการเวทีหมุนบนเวทีที่มากจนเฟือเกินไปและไม่น่าสะดุดตาอีกต่อไป

ปัญหาเรื่องไดเรคชั่นของดีไซน์ในละครนั้นคงจะมาจากความต่อเนื่องของบทที่ เยอะและมากฉากจนต้องเปลี่ยนเยอะเกินจำเป็น ในขณะที่บางเทคนิคก็ใช้เยอะเกินไปจนทำให้ความพอดีของฉากที่ควรจะมาเป็น “เบื้องหลัง” ของเรื่องกลายเป็นเทคนิคที่รกและน่าเบื่อกับการจะพยายามเป็น “เบื้องหน้า” ของละคร

ในส่วนของดนตรีนั้น เพลงในสี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัลก็ยังเป็นสไตล์เพลงอันเป็นเอกลักษณ์ของค่าย Scenario อยู่พอสมควร นั่นคือการเป็นเพลงป๊อปที่มักมีท่อนหรือฮุคที่จงใจพุ่งสูงเพื่อให้ผู้แสดง ได้โอกาสโชว์ความสามารถทางด้านเสียงของตัวเอง หรือไม่ก็เร้าผู้ชมให้รู้สึกพุ่งขึ้น ยิ่งใหญ่ อลังการเมื่อจบเพลง อย่างไรก็ตาม ด้วยจำนวนตัวละครหลักและจำนวนเพลงในเรื่องมีเยอะมากกว่า 40 เพลงแถมเพลงส่วนใหญ่จะเข้าข่ายลักษณะดังกล่าว นั่นเลยทำให้คนดูอาจจะรู้สึกไม่รื่นหูที่ต้องถูกกระตุ้นอยู่แบบเพลงเว้นเพลง แถมเอาเข้าจริงๆ แล้ว หลายๆ เพลงที่พยายามเค้นและดันความรู้สึกนั้นก็เหมือนกันแป๊กปลายทางเสียด้วยซ้ำ

โดยรวมแล้ว สี่แผ่นดินเดอะมิวสิคคัลก็เป็นละครเพลงที่เดินตามสูตรสำเร็จเดิมๆ ของ Scenario ที่ว่าด้วยการเอาบทประพันธ์ดังมาดัดแปลงและใช้นักแสดงดังๆ มาเล่น แน่นอนว่าการเอาหน้าหนังละครว่าด้วยการตลาดและประชาสัมพันธ์ย่อมทำให้ละคร ประสบความสำเร็จด้านชื่อเสียงและรายได้โดยไม่ยาก แต่ปัญหาเดิมๆ ของละครค่าย Scenario เรื่องการตีความที่ไม่ได้ลึกซึ้ง การเล่าเรื่องที่จับมาแต่เปลือกวรรณกรรม บทละครที่ขาดเอกภาพและไม่เป็นลำดับขั้นเพื่อไปสู่เป้าหมายหลัก บทบาทของฉากและเทคนิคที่มากเกินพอดี สิ่งเหล่านี้ก็ล้วนยังเป็นปัญหาคาราคาซังและไม่เคยหายไปมาแต่ไหนแต่ไรจนบาง ทีผู้สร้างอาจจะมองว่ามันไม่ใช่ปัญหาก็เป็นได้เพราะท้ายที่สุดแล้ว ก็เหมือนผู้ชมทั่วๆ ไปที่ชมละครเพียงเพื่อความบันเทิงก็คงจะพอใจกับความต้องการที่ได้เห็นดารา ที่ชื่นชอบยืนอยู่บนเวทีอยู่แล้ว

ฉะนั้นแล้ว ละครเรื่องนี้จึงไม่อาจจะมองเห็นพัฒนาการอะไรที่แปลกใหม่ของผู้สร้างเลยแม้ แต่น้อย มันก็คงยังเป็นการวนอยู่กับที่ในระดับที่ก็ไม่ได้น่าพึงพอใจในเชิงคุณค่าทาง ศิลปะอยู่เหมือนเดิม ซึ่งก็คงจะเหมือนกับเวทีวงกลมที่คอยหมุนเปลี่ยนฉากอยู่กลางเวทีนั่นแหละ

จากคุณ : ***

เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 09:40:40 A:58.9.118.76 X: TicketID:284037