7. ในทัวร์บุ๊ค ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดเหมือนกันไหม ข้อความที่เขียนถึงเมืองไทยแบบว่าฟังดูเหน็บแนมสุดๆ (ขำๆนะคะ มันดูประชดจริงๆแต่สมเป็นลุงมากกกกก) แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นข้อความที่ดู "ตั้งอกตั้งใจ" เขียนที่สุดด้วย ประเทศอื่นได้ข้อความที่....คือจะพูดว่า Cliche จะแรงไปไหมคะ แต่ของเราเนี่ย อ่านแค่ข้อความ ไม่ต้องระบุว่าให้ประเทศไหนยังได้เลย รู้เลยว่าเขาเขียนให้เราแน่นอน
8. เพลง XXX ปกติเท็ตจะส่ายเอว แต่คราวนี้เราคิดว่าตาไม่ฝาดนะเพราะกระซิบกะเพื่อนว่า "ไหล่เท็ตเริ่มเลื้อยไหลไปตามไฮด์แล้วอะพี่" มาเคิร์ฟเดียวกันเลย แต่ยังเซ็กซี่ไม่เท่า แสดงว่าป้าเริ่มหลุดแล้วใช่ไหม เล่นคอนเสิร์ตในไทยม่วนบ่อ้ายยยยยยย 
ตอนนี้ยังนึกไม่ออกว่ามีโมเม้นท์อื่นใดอีกบ้าง แต่สำหรับเรา เราพอใจที่สุดแล้วค่ะ ตอนเดินออกมาจากฮอลล์ เราไม่ร้องไห้เลยนะคะ แต่ความรู้สึกในอกนี่เป็นอะไรที่น้ำตาก็ยังไม่พอจะอธิบาย
เรามาคอยตอน 2 ทุ่ม วันที่ 6 นอนระเกะระกะอยู่หน้าแมคเป็นคนจรจัดเลยค่ะ แต่พอเริ่มคอน โอ้ย เรากล้าพูดได้เลยว่าให้รออีกสองคืนแล้วได้อย่างนี้เรายอมค่ะ ชัดมาก จนเรานึกถึงบทสัมภาษณ์ของเท็ตจังคราวที่แล้วเลยค่ะ เท็ตสึเคยบอกว่า "อยากให้คนไทยได้ชมคอนเสิร์ตที่มีคุณภาพพอๆกับแฟนๆที่ญี่ปุ่น" เราซาบซึ้งมากจริงๆ โปรดักชั่นอาจจะไม่อลังการเท่าที่โน่นด้วยปัจจัยมากมายหลายประการ แต่สิ่งที่เราเห็นคือลาร์คได้ทำทุกทางที่จะให้วิช่วลทั้งหมดใกล้เคียงที่ญี่ปุ่นที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ และลาร์คเองก็จัดให้เรามากๆ โดยเฉพาะไฮด์ ลุงใจดีกับแฟนๆจริงๆค่ะ เสียงแปดหลอดของเท็ตจังตอนที่คอรัส Drink it Down กีตาร์สดในเพลง Blurry Eyes ที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ฟังสด รวมทั้งอิมโพรไวส์มากมาย MC ผ่านเสื้อตัวนั้นของยูกิฮิโร่ (ยังไม่ยอมพูดอยู่ดี แต่ให้ขนาดนี้เราคิดว่ายุกกี้ก็สุดๆแล้ว) ช่วงเวลาเหล่านั้นมันทำให้เรารู้สึกวูบขึ้นมาเลย "พรุ่งนี้จะตายก็ช่างมันเถอะ"
สำหรับเรา เราฟังเพลงลาร์คเพลงแรกคือ finale ซึ่งก็ถือว่าใหม่มาก Real คืออัลบั้มแรกของเรา จนถึงวันนี้เราเป็นเลอเซียลมา 12 ปี ซึ่งก็โอเค นานพอดู แต่การรอคอยของเรามันอาจจะไม่เทียบเท่าแฟนรุ่นใหญ่ แต่มันคุ้มค่าทุกวินาทีเลยจริงๆค่ะ ตอนจบคอน เราไม่ได้พูดออกมาเลยว่า รัก (ข้างๆเราร้องไห้กันเป็นวรรคเป็นเวร แล้วตะโกนไม่หยุดว่ารักเค้า) แต่เราพูดว่า "ขอบคุณ" ไม่มีคำไหนอีกแล้วค่ะสำหรับเราที่ชัดเจนเท่าคำนี้ ขอบคุณ ขอบคุณ อยากจะขอบคุณที่มีพวกคุณอยู่ ขอบคุณที่มา ขอบคุณที่สร้างความทรงจำดีๆให้มากมาย จนความทรงจำเดิมหล่่นหายไปแต่ลาร์คก็เติมกลับเข้ามาใหม่ให้มากกว่าเดิม
เราได้ไปส่งเขาที่สนามบินมาด้วย (แฟนคลับเรียบร้อยจริงๆค่ะ แต่....อืม มีคนบอกว่าได้ลูบหลังไฮด์ ไม่ทราบว่าใคร แต่ฟังเสียงเธอภูมิใจมาก รู้สึกแย่นิดหน่อยค่ะ) ยุกกี้ก้มหน้า แต่โบกมือให้ค่ะ (แบบเกร็งๆ) เท็ตสึขยับปากเป็นคำว่า "บ๊ายบาย" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไฮด์มองไปรอบๆ และหันไปทุกทิศที่มีแฟนคลับเรียกค่ะ ส่วนเคนยิ้มแย้มบางๆและพยักหน้าให้คนที่มารอรับ (เราใกล้พอที่จะเห็นดวงตาเคนผ่านเลนส์กันแดดสีน้ำตาลค่ะ แววตาสดใสเชียว) แฟนคลับถือป้ายรอแล้วก็บอกขอบคุณพวกเขาไม่หยุดเลย
หลังจากกลับจากสนามบิน ฝนตกค่ะ อัศจรรย์ใจกันไปเลย มีแฟนคลับตรงนั้นที่ได้คุยกันหลายคน ทุกคนน่ารักมากค่ะ อัธยาศัยดี และมีหลายคนบอกว่าจะตามไปประเทศอื่นอีก ก็หวังนะคะว่าจะได้กลับมาเล่า พี่ที่ได้ไปดูที่ฮ่องกงยืนยัน นอนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าที่ไทย "จัดเต็ม" ทั้งคนดูและลาร์ค เราให้กันและกันแบบสุดๆจริงๆ ฮ่องกงเทียบไม่ได้เลย ก็รู้สึกดีค่ะเพราะนี่คือครั้งแรกที่เราได้ดูลาร์ค เจ๋งกว่าทุกคอนเสิร์ตในชีวิตเลยค่ะ
สำหรับเราที่เป็นแฟนลาร์คแบบเดนตาย เลอเซียลคือท้องฟ้า ไม่มีท้องฟ้า รุ้งก็คงไม่มีที่ไหนที่จะเผยความงดงามออกมาได้ แต่ท้องฟ้าที่ไร้สายรุ้ง ก็ไม่อาจสวยงามจับใจได้เช่นกัน
หวังว่ารุ้งจะปรากฎโฉมบนฟากฟ้าเมืองไทยอีกนะคะ
แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 55 12:45:32
เป็นไงบ้างครับกับคอนเสริต์ L'arc-en-ciel กันเอ่ยมาแชร์หน่อยครับ
