[FIC] ไม่มีอะไรหรอกพี่ฮั่น แกงนอนไม่หลับน่ะ
|
 |
ฟิคนี้ จขกท. เขียนจากอินเนอร์แกงฮั่นล้วนๆ จากแรงจิ้นของหลายๆ คนในห้องนี้ ทำให้เกิดแรงฮึดขึ้นมา เป็นเรื่องสั้นๆ อาจไม่ดีนักเพราะเขียนครั้งแรก อ่านแล้วไม่ชอบก็ปล่อยผ่านนะ ^^
ปล. กรุณาเปิดเพลง I can't breathe ของกอล์ฟฟังประกอบไปด้วยนะคะ จขกท. เปิดเพลงนี้วนไปมาหลายสิบรอบแระ
1.
ดึกแล้ว ความเงียบปกคลุมไปทั่ว แต่แกงส้มกลับได้ยินเสียงหายใจของใครคนหนึ่งที่นอนอยู่ข้างๆ อย่างชัดเจน เขานอนไม่หลับ จิตใจยังคงคิดถึงเรื่องหนึ่งตลอดเวลา เมื่อตอนค่ำที่ทุกคนได้รู้คะแนนกลางสัปดาห์ของตัวเอง วินาทีนั้นเกิดความเสียวแปลบที่หัวใจ
เจ็บ
แกงส้มบอกตัวเอง ไม่ใช่เพราะคะแนนของตัวเองยังย่ำอยู่กับที่ทั้งๆ ที่ทำโชว์จนสุดความสามารถ ไม่ได้เสียกำลังใจที่ยังอยู่อันดับเดิม แต่เจ็บเพราะคะแนนของ พี่ชาย รั้งอันดับท้ายกลุ่ม นั่นหมายถึง....ไม่อยากคิด
แต่ทันใดนั้น ความเป็นห่วงพี่ชายกลับเข้าท่วมท้นหัวใจอย่างรวดเร็ว
เฮ้ย แต่เราเคยบอกกันแล้วใช่ไหมว่าคะแนนกลางสัปดาห์ มันไม่ได้ มันไม่ได้....แทบจะไม่มีผลเลยว่าใครจะไปหรือจะอยู่..... เสียงโดม สต๊อบ ช่วยสนับสนุนทันที เขาเอาศอกไปแตะพี่ชาย เข้าใจใช่ป่ะ....แทบไม่มีผลเลย อยากบอกเหลือเกินว่า ไม่เป็นไรนะพี่ ผมอยู่ข้างๆ พี่ พี่ไม่ต้องกังวลนะ
ทั้งปลอบ ทั้งให้กำลังใจ ทั้งชวนคุยเพื่อให้เขาสบายใจ ด้วยความเป็นห่วง แล้วดูเหมือนว่าคำพูดของเขาและเพื่อนๆ จะทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น
แต่ในเวลานี้ แกงส้มกลับมีความกังวลเกิดขึ้นเมื่อได้ใช้เวลาเงียบๆ ใคร่ครวญความจริงอย่างหนึ่งที่ค่อยๆ คืบคลานเข้าสู่จิตใจ ถ้าวันอาทิตย์นี้พี่ฮั่นต้องออกจากบ้าน แล้วเขาล่ะ แล้วเขาจะอยู่ยังไง เตียงที่เคยมีพี่ฮั่นนอนด้วยกันทุกคืนก็จะต้องว่างเปล่า คนที่เคยคุยกันก่อนนอนทุกคืนก็จะไม่มีอีกต่อไป แกงส้มเคยชินเสียแล้วที่จะต้องตื่นขึ้นทุกเช้าแล้วพบพี่ฮั่นเป็นคนแรก เพียงแค่คิดหัวใจก็ปวดขึ้นมา แกงส้มไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ไม่เหมือนคนที่นอนข้างๆ
ตอนค่ำเห็นเครียดจะเป็นจะตาย เราอุตส่าห์ช่วยปลอบ ก็ไม่สนใจ ชิ ไอ้พี่บ้า
เร็วเท่าความคิดภาพเหตุการณ์เมื่อตอนค่ำลอยเข้าสู่สมองอีก ครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ภาพพี่ฮั่นนั่งอิงซบกับพี่แคน และพี่โดมเกิดขึ้นวนเวียนทำร้ายจิตใจเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมาย เจ้าน้องเล็กที่แกล้งปาหมอนกับพี่ๆ ดูเหมือนพี่ฮั่นสนใจจะแหย่น้องคนเล็กมากกว่าเขา แกงส้มนึกถึงตัวเองที่เผลอมองสมายด้วยความอิจฉาที่พี่ฮั่นเล่นด้วย น้องสาวคนเล็กของกลุ่มเป็นเด็กน่ารัก แกงส้มรู้ดี ตัวเขาเองก็เอ็นดูน้องไม่น้อย แต่ตอนนั้นมันห้ามความรู้สึกไม่ไหวจริงๆ พี่ฮั่นเอาใจใส่กับทุกคนเสมอ เรื่องนี้เขาก็รู้ แต่ก็เผลอตัวไปแล้ว จะให้ทำยังไงได้
ท่ามกลางแสงสลัวๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านริมระเบียงเข้ามา แกงส้มหันไปมองคนที่นอนหลับสนิทข้างๆ อีกครั้ง ฮั่นยังนอนหายใจแผ่วเบาอย่างสม่ำเสมอ ผมปรกหน้าผาก ดูเหมือนเด็กกำลังหลับ ไม่รับรู้เรื่องกังวลใจใดๆทั้งสิ้น เขาเอื้อมมือออกไปแตะที่ปลายแขนเสื้อนอนของฮั่นเพียงนิดเดียว หัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง อยากสัมผัสตัวเหลือเกิน อยากขยับเข้าไปนอนใกล้ๆ แต่เขาไม่กล้า
บ้าจริง แกงส้มดึงมือตัวเองกลับมาจับที่หัวใจ หยุดเต้นสักทีได้ไหม...
ด้วยความละอายใจแกงส้มจึงค่อยๆ ลุกจากเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วย่องออกไปเปิดประตูออกไปที่ระเบียงอย่างเงียบเชียบ เขาต้องการอยู่คนเงียบๆ คนเดียวสักพัก
| จากคุณ |
:
นางมารสะท้านปฐพี 
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 มี.ค. 55 23:03:15
|
|
|
| 
กรีดร้อง ..งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มันเริ่ดมั่ก 
