อย่างที่บอกแล้วว่าส่วนตัวรู้จักกับแคน ทำให้เวลาเขียนมันจิ้นไม่ค่อยออก (ไม่ได้หมายความว่าจิ้นไม่ขึ้นนะคะ ^^) เลยได้ฟิคแบบสั้นๆ สั้นมากๆ มาแทน
เอาง่ายๆ เลยละกันเนาะ ถ้าสมมุติว่าเรื่องนี้เวิร์ค เดี๋ยวเขียนเรื่องยาวกว่านี้ให้ค่ะ
ปล. อย่าลืมโหวตให้แคนเยอะๆ นะคะ
ปล.2 เพราะฟิคนี้เป็นความรู้สึกของฝ่ายชาย เพราะงั้นขออนุญาตเอาเสียงผู้ชายมาลงให้ฟังกันค่ะ
..............................................
นอนไม่หลับ!
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่งนิ่งๆ ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยกมือขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสีย เสียงเตียงไหวนั้นดังจนคนที่นอนเตียงข้างกันต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมองฝ่าความมืดมายังร่างที่นั่งตะคุ่มๆ พร้อมถามอย่างมึนงง
ทำอะไรของแกน่ะแคน
นอนไม่หลับ น้ำเสียงเรียบๆ ออกหงอยของคนตอบทำให้โดมอดไม่ได้ที่จะถามต่อ
ละเมอถึงเพลงที่จะต้องร้องรึไง เครียดมากเลยเหรอ...
อืม
เป็นนานกว่าที่อีกฝ่ายจะตอบกลับมาด้วยคำตอบที่คนเพิ่งตื่นอย่างโดมพยายามแปลแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าตกลงแคนตอบคำถามประโยคไหน...
บางเรื่องเขาก็พอรู้แต่ช่วยอะไรไม่ได้...บางทีเรื่องที่แคนนอนไม่หลับคงเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้กระมัง
เพราะคนที่ช่วยได้...ก็ไม่ได้อยู่ในบ้านนี้แล้ว...
แคน
หืม...
ถ้าเดี๋ยวแกหายเครียดแล้ว...นอนซะนะ พรุ่งนี้มีงานรออยู่อีกเยอะ
โอเค โดมนอนเหอะ เดี๋ยวเราก็นอนแล้ว
โดมมองฝ่าความมืดไปยังร่างที่นั่งอยู่ ก่อนส่ายหัวพร้อมถอนหายใจน้อยๆ เป็นเชิงปลง
เรื่องบางเรื่อง มีเพียงคนบางคนเท่านั้นที่ช่วยได้ และเขาก็ไม่ใช่คนๆ นั้น (และก็ไม่อยากเป็นด้วย!)
รีบนอนก็แล้วกัน
เมื่อการนั่งเฉยๆ ยิ่งทำให้ฟุ้งซ่านมากขึ้น แคนจึงตัดสินใจลุกเดินลงมาหาน้ำดื่มด้านล่าง
ห้องครัวท่ามกลางความมืดนั้นเงียบสงัด มีเสียงหึ่งๆ เบาๆ ของตู้เย็นดังมาให้ได้ยินเท่านั้น ชายหนุ่มเดินถือแก้วน้ำไปพิงกรอบประตูพลางทอดสายตามองเตาแก๊ส...แล้วก็หัวเราะหึๆ อยู่คนเดียว
ตรงนี้...เขาเคยทอดปลากับสาวน้อยคนหนึ่ง...
ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะไม่ยอมให้เขาได้ลงมือทำ อาจกลัวว่าถ้าเขาทำคงไม่แคล้วไม่ได้กินแต่อาจจะเป็นครัวพังแทนก็ได้ ทั้งๆ ที่เธอเองก็ใช่ว่าจะทำกับข้าวเก่งกว่าเขาซักเท่าไหร่
เขาเลยได้แต่ถือจานยืนจ๋อง...ให้เธอตักปลาที่ทอดแล้วมาใส่เท่านั้น
รอยยิ้มที่เพิ่งขยายกว้างสลดลงอีกครั้ง แคนเดินไปล้างแก้วน้ำก่อนเก็บไว้ในชั้นวาง ร่างของชายหนุ่มเดินไปนั่งบนโซฟาเงียบๆ
มือลูบเบาๆ ตรงที่นั่ง...ที่ตรงนี้เธอเคยนอนคู้ หลบอยู่หลังหมอนเมื่อตอนที่เขาจัดการ เอาคืน ด้วยการตีหมอนใส่เธอ แก้แค้นที่เธอไปปิดไฟห้องน้ำตอนที่เขากำลังใช้อยู่
พี่จดแล้วแล้ว จดไว้หมดแล้ว
จดไว้เลยเหรอ...
แน่นอน ทุกถ้อยคำ ทุกการกระทำที่เขาไม่เคยคิดว่าจะจดจำได้ ตอนนี้ล้วนเรียงร้อยอยู่ในสมุดบันทึกของเขาเรียบร้อยแล้ว...ก็ไอ้สมุดบันทึกที่เธอบอกว่าเขานินทาเธอนั่นแหละ
ขอบคุณคร้าบบบ...หายกันแล้วนะสต๊อป
พี่เอาอะไรมาวัดว่าหายกันอ่ะ
ไม่หาย...ไม่มีทางหายกันหรอก ระหว่างสาวน้อยคนนั้นกับเขา เพราะเขาจะต้องตามไปเก็บดอกเบี้ยที่มันกำลังทบต้นทบดอกอยู่ในใจเขาแน่ๆ
แต่ตอนนี้เขาจะต้องทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุด เพื่อตัวของเขาเอง และเพื่อส่วนของเธอคนนั้นด้วย
แล้วเมื่อถึงเวลา เขาคงจะหายจากอาการ นอนไม่หลับ
แคนยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้อง เอนตัวลงนอนพร้อมรอยยิ้มที่ยังติดอยู่ริมฝีปาก
รอพี่ก่อนนะสต๊อป ถึงเวลาเมื่อไหร่ เขาจะกลับไปหา ไปตอบทุกๆ คำถามที่เขายังค้างเธอไว้ และไปทำให้ตัวเองนอนหลับฝันดีเสียที
...เอาใจช่วยพี่ด้วยนะคะคนดี...
[Short fic] นอนไม่หลับ
