ความคิดเห็นที่ 1 ความคิดผมหยุดลงในตอนค่ำวันจันทร์หลังจากเลือกเพลงและทำกิจกรรมต่างๆ เสร็จหมดแล้ว ผมกำลังนั่งอยู่ที่เปียโนตัวโปรด และนั่น พี่ฮั่นนั่งอยู่ตรงโซฟานั่งเล่น ส่วนพี่แคนกะโดมไม่รู้อยู่ไหน ผมเหลือบตามองพี่ฮั่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาศึกษาเพลงที่ได้รับมา ....ตะกี้ผมคิดอะไรนะ ความรู้สึกบางอย่างสว่างวาบมาในหัวผม ผมไม่แปลกใจหรอกที่คนจะรักพี่ฮั่นทั่วประเทศ ก็แม้แต่...ผม นี่ใช่ไหม คือคำตอบที่ผมเพียรถามตัวเองมาเกือบเดือน ว่ามันคืออะไร “พี่ฮั่น” ผมหลุดความคิดออกมาเป็นคำพูด พี่ฮั่นเหลือบตามามองคล้ายกับจะถามว่าผมจะพูดอะไร “พี่ฮั่นว่า ความรักคืออะไร” ผมหลุดถามออกไป พร้อมกับกลั้นใจรอฟังคำตอบจากพี่ชายคนนี้ “ก็อยากทำให้คนที่เรารักมีความสุขมั้ง” พี่ฮั่นตอบพลางทำหน้างงๆที่อยู่ๆ ผมก็ถามขึ้นมา “มรึงถามเชี่ยไรเนี่ย อินกะเพลงรึไง” พี่ฮั่นถามขึ้นมา ผมเดินไปหาพี่พร้อมกับนั่งตรงกันข้ามเพื่อมองหน้าพี่ฮั่นชัดๆ “เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่า พี่มองความรักแบบไหน...แล้วพี่ว่าสมัยเนี้ยยย อย่างที่มีความรักหลายๆรูปแบบอะนะ อย่างหญิงรักหญิง ชายรักชายเนี่ย พี่คิดยังไง” ผมหลุดคำถามไปแล้ว ก็แทบจะกัดปากตัวเอง แต่เมื่อถามไปแล้ว ผมก็ได้แต่กลั้นใจรอฟังคำตอบ แต่แปลก..พี่ฮั่นสะดุ้ง กระดาษที่อยู่ในมือหลุดจากมือร่วงลงพื้น  พี่ฮั่นเอื้อมมือไปเก็บผมเห็นมือพี่ฮั่นสั่นน้อยๆ “ก็ความรักทุกอย่าง ถ้ารักด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน มันก็ดีทั้งนั้นแหละ”เสียงพี่ฮั่นสั่นนิดหน่อยแต่มันก็มากพอ ที่จะทำให้ผมจับความผิดสังเกตได้ “แต่ถ้า ความรักนั้นมันไม่สามารถเปิดเผยได้ล่ะ พี่ฮั่นจะรับได้ไหม” ผมนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนที่จะกล้าถามคำถามนี้ออกไป ใจของผมกระตุกแรงขึ้น ผมเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้แล้ว ณ วินาทีนี้ ความรู้สึกสับสนอย่างอื่นเข้ามาแทนที่ ความรู้สึกกลัวที่คนอื่นจะยอมรับได้หรือไม่ และที่สำคัญที่สุด ความรู้สึกของผู้ชายคนที่นั่งต่อหน้าผม จะยอมรับความรู้สึกนั้นได้หรือไม่ นี่ต่างหากที่ผมหวั่นใจ พี่ฮั่นวางกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เล่นเอาผมตกใจ ลุกขึ้นยืนตามไปด้วย “มรึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มรึงเมาเพลงเหรอ” พี่ฮั่นถามขึ้น แต่เสียงดูเข้มๆดุๆแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน “มรึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย” พี่ฮั่นเงยหน้ามามองตรงๆ แต่สายตาเอาเรื่อง ผมตกใจ นี่ผมทำอะไรให้พี่เค้าโกรธเหรอ “ไม่เป็นไรพี่ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบก็ได้”ผมกลืนน้ำลายแต่กลับรู้สึกลำบาก เพราะผมพยายามกลั้นสะอื้น ขอบตาผมร้อนผ่าว เฮ้ยย น้ำตาผมไหล..!!! “ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”  ผมหันหลังเดินไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้พี่ฮั่นเห็นน้ำตาของผม แต่เดินไปยังไม่ทันถึงบันได ก็รู้สึกตกใจ เพราะแขนผมโดนกระชาก และลากผมไปชิดผนังห้อง หลังผมกระแทกผนังปูนอย่างแรง ผมพยายามกลั้นเสียงอุทานด้วยความเจ็บ เมื่อสติกลับมาผมเงยหน้าขึ้นมอง สติผมก็เตลิดอีกครั้ง หน้าของพี่ฮั่นห่างจากหน้าผมแค่คืบ แขนสองข้างของพี่ฮั่นดันผนังห้องไว้ เหมือนจะกันไม่ให้ผมหนีไปไหนได้ สายตาของพี่ที่มองผมนั้น บอกความรู้สึกหลากหลาย เหมือนทั้งรักทั้งแค้น ผมเดาไม่ออกเลย “มรึงร้องไห้ทำไม” พี่ฮั่นถามเสียงต่ำๆ เล่นเอาผมรู้สึกกลัวจับใจ “กรูถามว่า ร้องทำไม” พี่ฮั่นตะโกนขึ้น ผมสะดุ้งทั้งตัว รู้สึกว่าตัวสั่นแรงๆ อย่างไม่สามารถจะห้ามได้ ผมยกมือไหว้พี่ฮั่น “ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้” ผมยกมือไหว้พี่เค้าอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้พี่เค้าเย็นลงได้ “ความรู้สึกอะไรของมรึงที่ห้ามไม่ได้” พี่ฮั่นถาม ผมจับความสั่นของเสียงที่พี่เค้ามีได้เช่นกัน “ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย”ผมร้องไห้ ผมกลั้นไม่อยู่แล้ว น้ำตาผมไหลเป็นทางกับความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด 3เดือนที่ผ่านมา พี่จะรู้ไหม ที่ผมคอยเทคแคร์พี่ คอยปลอบโยนพี่ ทุกอย่าง มันเป็นเพราะผม... “เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่” ผมตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมากับคำพูดนั้น พลันรู้สึกโล่ง ขึ้นมาอย่างที่สุด ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ นำความเป็นตัวเองกลับคืนมา ผมค่อยๆ เงยหน้ามองพี่ฮั่น ที่นิ่งไป เวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาที ที่เรายืนสบตากัน แต่สำหรับผมกลับรู้สึกเนิ่นนานเป็นสิบปี กับสายตาของพี่ฮั่นที่มองหน้าผม พี่ฮั่นคิดอะไรอยู่ “เลิกคิดซะ” พี่ฮั่นพูดขึ้น “มันไม่ถูก” พี่ฮั่นพูดต่อเสียงสั่นๆ “พี่จะบ้าเรอะ” กลายเป็นผมที่โมโหแทน “เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย” ผมตะโกนใส่หน้าพี่ฮั่น พี่ฮั่นเงียบแต่สีหน้าดูดุดัน ผมเริ่มตกใจ มือขวาพี่ฮั่นกำหมัดแน่น และเงื้อขึ้นมาเหมือนจะต่อยผม ผมหลับตาแน่นเกร็งกล้ามเนื้อแถวใบหน้า รอรับความเจ็บปวด พลั่ก พลั่ก มีเสียงดังเกิดขึ้นใกล้ๆหูซ้ายของผม ก่อนที่ความเงียบจะมาเยือน แต่แปลก ทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บ ผมเงยหน้าสบตาพี่ฮั่น มองตามแขนและมือพี่ฮั่นที่หยุดอยู่ที่กำแพง ใกล้ๆหูผม เฮ้ยย....ไม่ต่อยผม แต่ต่อยกำแพงแทน มือพี่ฮั่น มีเลือดซึม เปื้อนติดกำแพง “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” ผมตะโกนสุดเสียง จบ Part 1 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 22:06:08 จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 15:48:38

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อๆๆ ค่ะกำลังอิน ม่ายยยยย น้องฮั่นอย่าทำร้ายตัวเองงงง ปล.อินไม่กลับแล้วมั่งนิ จากคุณ : NooNooDeaw เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:25:08

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อจิ เย็วๆ กำลังมันส์ แอร๊ยยยย อร๊ายยยยยย จากคุณ : นักวิชาการเย้ว เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:29:49

ความคิดเห็นที่ 4 แว๊กกกก.....พี่ฮั่นทำไมโหดจังเลยอย่าทำอะไรน้องส้มเค้านะ รออ่านตอนต่อไปจ้า จากคุณ : โมโม่เหมียวเหมียว เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:33:37

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามากดดัน จขกท อีกรอบ แบบว่าอารมณ์ค้าง 5555+ มาต่อเร็วๆๆๆๆ อิอิ จากคุณ : นักวิชาการเย้ว เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:36:31

ความคิดเห็นที่ 6 รออยู่เช่นกัน  เร็วๆ น๊า >< จากคุณ : นางมารสะท้านปฐพี เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:38:13

ความคิดเห็นที่ 7 รอก่อนนะคะ กำลังปั่นต้นฉบับ จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:44:15

ความคิดเห็นที่ 8 แว๊ก มาต่อด่วนค่ะ อย่าโฆษณานาน อารมณ์ค้างมาก กร๊าากกก ปล - อ่านไปเขินไปสุดฤิทธิ์ แบบว่าชอบอ่ะแนวซาดิสม์ 5555 จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:59:14

ความคิดเห็นที่ 9 Part 2 ถูกต้อง-ถูกใจ อย่างไหนใช่ สำหรับความรัก “ตื่นๆ แกง ตื่น แกง ไอ้แกง ตื่นได้แล้ววว” ผมตะโกนเสียงดังลั่นใกล้ๆหูของ ไอ้น้องตัวแสบ มันทำท่างัวเงียขึ้นมาน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด ผมก็เลยใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดในการปลุกด้วยการฝากรอยเท้าไว้ที่สีข้าง ก่อนที่ไอ้ตัวแสบจะตื่นขึ้นมาค้อนลมค้อนแล้งตามเรื่อง    ครับ ผมเองครับฮั่น เดอะสตาร์8 พี่ใหญ่และตัวแสบประจำกลุ่ม ผมหัวเราะตามหลังแกงส้มไปด้วยความเอ็นดู ความรู้สึกเอ็นดูนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ไม่รู้ ก็เพราะไอ้ตัวแสบนี่แหละ มักจะเข้ามาวอแว วนเวียนอยู่รอบๆตัวผมอยู่ตลอดเวลา พอผมรู้สึกตัวอีกที ก็คอยมองหาแต่ แกงส้ม ความคิดของผมสะดุดลง มองหาแต่แกงส้มงั้นเหรอ ผมตั้งคำถามในใจ หลายครั้งที่เผลอมองไปก็จะเห็นสายตา เจ้าตัวแสบมองกลับมาทุกที จนผมเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตามัน หลายครั้งที่ผมเครียด จากคะแนนกลางสัปดาห์ก็ได้ เจ้าน้องชายคนนี้นี่แหละ ที่คอยปลอบและให้กำลังใจ “พี่ฮั่นคะแนนน้อยตลอด แต่ก็ไม่เคยตกนะ” น้องชายคนนี้ให้กำลังใจผม มันจะรู้ไหมนะแค่คำพูดประโยคเดียว ทำให้กำลังใจผมกลับคืนมา มากมาย บอกไม่ได้หรอก เดี๋ยวเหลิง อาจเป็นเพราะ ผมไม่มีน้องด้วยมั้งทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับตัวแสบง่ายๆ ถ้าลองคิดถึงวันที่ผมไม่มีแกงส้มแล้ว..... ความล่องลอยของผมหยุดลงเมื่ออยู่ๆ เจ้าตัวแสบก็โพล่งถามคำถามแปลกๆมาในค่ำวันนั้น “พี่ฮั่นว่า ความรักคืออะไร”  ผมนิ่งไป นั่นสิ อะไรคือนิยามคำว่าความรักของผม “ก็อยากทำให้คนที่เรารักมีความสุขมั้ง” ผมตอบไป การทำให้คนที่เรารักมีความสุข ถ้าแกงส้มมีความสุขผมจะดีใจมาก...เฮ้ยยย ...มือของผมที่กำกระดาษเนื้อเพลงนั้นสั่นน้อยๆ ผมพยายามควบคุมความคิดที่แวบเข้ามานั้น แต่.... “มรึงถามเชี่ยไรเนี่ย อินกะเพลงรึไง”ผมพยายามแก้สถานการณ์ของตัวเองให้ปกติ แต่มันก็ยากเต็มที “เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่า พี่มองความรักแบบไหน...แล้วพี่ว่าสมัยเนี้ยยย อย่างที่มีความรักหลายๆรูปแบบอะนะ อย่างหญิงรักหญิง ชายรักชายเนี่ย พี่คิดยังไง” จบคำถามของมันพร้อมกับการสะดุ้งรอบที่ร้อยของผม เหตุการณ์หลายเดือนแวบผ่านมาในความคิดอย่างรวดเร็ว เหมือนรีวิวหนังที่เคยดู พร้อมๆกับความคิดที่แวบมาในสมอง ทำให้ผมหมดเรี่ยวแรงในทันที แม้กระดาษในมือก็ไม่สามารถถือได้ “ก็ความรักทุกอย่าง ถ้ารักด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน มันก็ดีทั้งนั้นแหละ” ผมกลั้นใจตอบน้องไป ...ไม่ใช่ ผมตอบคำถามของตัวเองในหัวใจของผม....ผมคิดอย่างนั้นหรือ “แต่ถ้า ความรักนั้นมันไม่สามารถเปิดเผยได้ล่ะ พี่ฮั่นจะรับได้ไหม” มันยังส่งคำถามเสียดแทงใจ “มรึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มรึงเมาเพลงเหรอ” ผมพยายามปกปิดความรู้สึกตัวเองอย่างสุดความสามารถ “มรึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย”ผมกำมือแน่นๆ อย่าถามกรูอีกนะ ไอ้ตัวแสบ “ไม่เป็นไรพี่ ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบผมก็ได้” ผมจะบอกน้องว่าไงดีผมโมโหความรู้สึกตัวเองต่างหากที่... “ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”  แกงส้มหันหลังกลับ ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมเห็นน้ำตาของน้อง ความรู้สึกเจ็บในใจเหล่านั้นมาจากไหน ผมกระชากแขนแกงส้ม แล้วมันไปชิดผนัง อย่าคิดว่า คุยกันไม่รู้เรื่องแล้วจะเดินหนี “มรึงร้องไห้ทำไม”ผมถามด้วยความเจ็บปวด อยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้มันแต่ก็ไม่กล้า “ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้” “ความรู้สึกอะไรของมรึงที่ห้ามไม่ได้” อย่าได้ตอบคำถามกรูเชียวนะ กรูยัง.... “ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่” กรูบอกว่ากรูยังทำใจไม่ได้ “เลิกคิดซะ มันไม่ถูก” ผมกัดฟันพูดออกไป “พี่จะบ้าเรอะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย” มันโวยขึ้นมา แต่ก็จริงอย่างที่มันพูด ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมกำหมัดแน่น มันไม่รู้หรือไงว่าที่พูดมา มันแทงใจดำที่สุด ผมเงื้อหมัดขึ้นอยากจะต่อยมันที่สุด แต่..ผมทำไม่ได้ “โธ่เว้ยยยย” หมัดที่ปล่อยออกไปหวิดหน้าไอ้ตัวแสบไปนิดเดียว ผมระบายอารมณ์กับกำแพงด้วยความแค้นในใจตัวเอง “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” เสียงแกงส้มดังลั่น มันรีบคว้ามือผมไปดู ยังมีรอยเลือดซิบๆนั่นแต่มันจะรู้หรือเปล่า ณ วินาทีนี้ ที่ผมเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้นั้น หัวใจผมเลือดอาบยิ่งกว่า “ไม่เป็นไร แกง พี่ไม่เป็นไร”ผมพูดไปอย่างอ่อนระโหย “พี่แค่รู้แล้ว ว่าพี่คิดอะไร” แกงส้มจับมือผมที่เลือดแห้งแล้วนั้น บีบแน่นๆ “พี่คิดอะไรพี่ฮั่น พี่คิดอะไร” มันถามผม ผมนิ่งไป เงยหน้าสบตาไอ้ตัวแสบ ก่อนจะพูดว่า “ก็มรึงถามกรูเรื่องความรัก ไม่ใช่เหรอ กรูก็รู้และเข้าใจแล้ว ว่าความรักคืออะไร” จบPart 2 จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:06:52

ความคิดเห็นที่ 10 พ่ี่ฮั่นออกแนว hardcore มากเลยอ่ะ 555 จากคุณ : tempura เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:11:35

ความคิดเห็นที่ 11 พอดี เมนที่ฮั่นคร้า จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:15:58

ความคิดเห็นที่ 12 ไปแต่ง ช่วง 3 ก่อนเน้อ ถ้าดี ของ กิฟท์เป็นรางวัลนะคร้า จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:18:55

ความคิดเห็นที่ 13 อ๊าคคคค ชอบอ่ะ >_< เป็นมุมมองของ 2 คนในเหตุการณ์เดียวกัน จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:22:50

ความคิดเห็นที่ 14 เขียนเก่งจัง ชอบๆ อยากให้กิฟแต่หมดแล้ว (หมดกับห้องนี้แหละ -_-") จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:23:30

ความคิดเห็นที่ 15 เเปะไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาอ่าน จากคุณ : ณ มุมใดมุมนึงบนโลกใบนี้ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:37:28

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ณ มุมใดมุมนึงบนโลกใบนี้ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 17:48:07

ความคิดเห็นที่ 17 เล่าสนุกค่ะ ชอบเรื่องแนว2มุมมองแบบนี้ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : Elspeth เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 18:07:04

ความคิดเห็นที่ 18 Part 3 ขอเพียงอยู่ใกล้ ก็ดีใจแล้ว ผมส่ายหน้าด้วยความระอา เมื่อได้ยินเสียง พี่ฮั่นกับแกงทะเลาะกันอีกแล้ว อยู่ห้องใกล้ๆกันก็ได้ยินทุกวัน ผมเก็บอาการเหงาลึกๆ ไว้ในใจ ตั้งแต่เจ้ามังกรฮัทออกจากบ้านไป ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร เจ้าโดมก็ดูอ่อนต่อโลกเหลือเกิน     ครับ ผมเอง แคน เบอร์4 หนุ่มสุโขทัยที่มาใช้ชีวิตในบ้านเดอะ ดาวแห่งนี้ ผมเองก็มีความรู้สึกผูกพันกับเพื่อนๆ ในบ้านมาก ยิ่งสาวๆในบ้านนี่ก็ตามเจ้าฮัทกันไปหมดอาการเซ็งก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก ผมเห็นพี่ฮั่นกะแกงเค้าเล่นกันหนุงหนิง ทำไมไม่รู้ในหัวใจมันรู้สึกเจ็บแปลบๆ เหมือนมีฟ้าแลบฟ้าผ่าในสมอง  ผมน่ะ ใครๆเค้าก็ว่าผมมันรั่ว ใช่สิ ผมก็ยอมรับนะ ผมถึงได้แอบมองความเท่ห์ของพี่ฮั่น ความมีเสน่ห์ของเค้า ที่แม้แต่ผมเองก็ยังรู้สึกได้ ผมพยายามที่จะเข้าหา เข้าไปคุยกับพี่ฮั่น แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยเข้าถึงเลย เพราะ ทุกครั้งแกงส้มจะอยู่ใกล้ๆพี่ฮั่น ตลอดเวลา จนบางครั้งก็รู้สึกท้อ แล้วความคิดของผมก็มาสะดุดลงตอนค่ำวันนี้ หลังจากไปวิ่งออกกำลังกายตอนเย็นกะเจ้าโดมมาผมเดินผ่านห้องนั่งเล่น ได้ยินพี่ฮั่นกะแกง คุยกันเสียงดัง มันน่าจะปกติ แต่มันไม่ปกติ ผม หลบฟังอยู่ที่ประตูทางเข้า ได้ยินเสียง2คนนั้นทะเลาะกัน ชัดเจน “มรึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มรึงเมาเพลงเหรอ มรึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย” เสียงพี่ฮั่นดุดันอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ผมเอามือปิดปากตัวเองไว้กลัวจะหลุดคำอุทานออกไป “ไม่เป็นไรพี่ ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบผมก็ได้” เสียงของแกงส้มสั่นมาก พอกับที่ใจผมสั่น “ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”  ผมหันตัวไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  พี่ฮั่นกระชากแขนแกงส้มแล้วลากไปชิดผนัง มือสองข้างของพี่ฮั่นกางออกดันผนังไว้ ไม่ให้แกงหนี ณ วินาทีนั้น ผม...ผมอยากไปยืนตรงนั้นแทนแกงส้ม “มรึงร้องไห้ทำไม”พี่ฮั่นถามแกง ถึงแม้เสียงจะดุ แต่ผมจับถึงกระแสความห่วงใยได้ “ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้” แกงส้มเองก็ร้องไห้ ผมเองก็รู้สึกถึงความร้อนผ่าว รอบดวงตาของผม น้ำตาของผมก็กำลังจะไหล เมื่อเห็นภาพ อย่าเลยนะ แกง....อย่าพูดคำที่พี่คิดไว้ “ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่” นั่นไง มือขวาของผมเกาะขอบประตูไว้ ความรู้สึกที่มีเหมือนจะยืนไม่อยู่ “เลิกคิดซะ มันไม่ถูก” ใช่ เลิกคิดทั้งคู่นั่นแหละ ผมตัดพ้อในใจ “พี่จะบ้าเรอะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย”แกงส้มโวยวายทั้งน้ำตา ผมเห็นพี่ฮั่นกำหมัดแน่น แต่.... พี่ฮั่นไม่กล้าต่อยแกงส้ม เฮ้ยย.....พี่ฮั่นต่อยผนังปูนจนเลือดออก ผมทนไม่ไหวแล้ว เท้าของผมเตรียมที่จะก้าวเพื่อไปห้าม แต่ก็มีอีกมือหนึ่งมารั้งแขนผมไว้ ผมหันไปมอง โดมนั่นเอง สายตาของโดมนั้นเข้าใจผมแต่โดมส่ายหน้าน้อยๆ ทำนองห้ามไม่ให้ผมออกไป “โธ่เว้ยยยย” เสียงพี่ฮั่นดังขึ้น แกงจับมือพี่ฮั่นมาดู ผมเองก็อยากเป็นคนดูแลพี่ฮั่น “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” “ไม่เป็นไร แกง พี่ไม่เป็นไร” “พี่แค่รู้แล้ว ว่าพี่คิดอะไร” พี่ฮั่นคิดอะไรผมอยากรู้ “พี่คิดอะไรพี่ฮั่น พี่คิดอะไร” แกงส้มพูดในสิ่งที่ผมคิด “ก็มรึงถามกรูเรื่องความรัก ไม่ใช่เหรอ กรูก็รู้และเข้าใจแล้ว ว่าความรักคืออะไร” ผมหันหลังกลับ เดินออกไปนอกบ้าน เจ้าโดมเดินตามมาห่างๆ ผมทรุดตัวลงนั่ง ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน โดมตามออกมานั่งเป็นเพื่อน ผมนั่งเงียบ ในใจฟุ้งซ่านไปหมด น้ำตาภายนอกหยุดไหลแล้ว แต่ในใจ ยังไหลริน “โธ่เว้ยยยย....” ผมตะโกนออกไป โดมเอื้อมมือมาจับไหล่ผม “บางครั้ง ความรักมันก็อธิบายไม่ได้หรอก พี่แคน” โดมพูด “นิยามของความรักแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน พี่ต้องคิดว่าพี่ต้องการอะไรจากความรัก” ผมนิ่งไป เจ้าโดมที่ผมคิดว่าไร้เดียงสา กลับเป็นคนพูดให้สติ ใช่ ผมต้องการอะไร...ผมถามตัวเอง ผมไม่ได้ต้องการอะไร ผมแค่อยากให้คนที่เรารักมีความสุข แล้วทำไมนะ ใครต่อใครถึงได้หวังอะไรมากมายจากความรัก ผมยิ้มได้ เอื้อมมือไปตบบ่าโดมอย่างขอบคุณ ผมลุกขึ้นแหงนหน้ามองท้องฟ้า ดวงดาวมากมาย ผมมาที่นี่เพื่ออะไร “ขอบใจนะ ไอ้อ้วน น่ารักนะไอ้โดมเรมอน ไป..ไปซ้อมกันต่อ เพลงยากด้วย” ผมยิ้มขอบคุณโดมอีกครั้งก่อนเดินเข้าบ้านไป “อ้าววว พี่ฮั่น แกง ทำรัยกันอยู่วะ ไปซ้อมกันได้แล้ว” ผมมองทั้งสองคนอย่างเต็มตาด้วยใจที่เบิกบาน จบ Part 3 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 18:20:06 จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 18:12:31

ความคิดเห็นที่ 19 พี่แกงกระชากแขนแกงส้มแล้วลากไปชิดผนัง ต้องเป็นพี่ฮั่นหรือเปล่าคะ จากคุณ : ณ มุมใดมุมนึงบนโลกใบนี้ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 18:16:59

ความคิดเห็นที่ 20 อ้าวว อันไหน ไปแก้ก่อน แก้แล้วนะคะ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 18:20:26 จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 18:19:18

ความคิดเห็นที่ 21 Part 4 นิยามความรัก ผมเดินตามพี่แคนมาห่างๆ ในตอนค่ำวันจันทร์ บ้านดูเงียบเหงาลงหลังจาก สาวๆและเจ้าฮัทออกไปแล้ว ผมก็ได้แต่คิดถึงเพื่อน เงียบ ๆ      ครับผมเอง โดมหมายเลขหนึ่ง ที่ใครๆก็ชอบบอกว่า ผมเป็นคนที่ถูกใครๆลืม ไม่ค่อยมีใครพูดถึง ก็ทำไงได้ล่ะครับ ผมมันไม่หล่อ มีดีที่เสียงอย่างเดียวนี่แหละ ไม่เป็นไรครับ ผมสู้ได้ พี่แคนมักจะพูดเสมอว่า ผมมัน เด็กไร้เดียงสา แต่ผมขี้เกียจพูด ว่าไอ้เรื่องรักๆใคร่ๆในบ้านน่ะ มันอยู่ในสายตาผมตลอด ไม่ว่าจะเป็น เรื่องเจ้าฮัทกะน้องเฟรม หรือ เรื่องพี่ฮั่นกะแกงหรือแม้แต่ สายตาของพี่แคน ก็อยู่ในดาต้าเบสของผม บอกแล้ว ว่าขี้เกียจพูด... เสียง พี่ฮั่นกะแกงดังแว่วๆ มา ผมเห็นพี่แคนยืนแอบ มองอยู่ ผมก็เลย แอบ มองพี่แคนอีกที “พี่จะบ้าเรอะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย” ผมเห็นพี่แคน ขยับทำท่าจะเข้าไปขัดตั้งแต่ประโยคนี้แล้ว ผมรีบเดินเข้าไปหาพี่แคน “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” ผมเหลือบไปมอง พี่ฮั่นที่ต่อยกำแพงนั่น พี่แคนทำท่าเหมือนจะเดินไปแล้ว ผมรีบคว้าแขนพี่แคนไว้  บางเรื่องต้องตัดใจ เอาไว้ผมจะบอกพี่เค้าทีหลัง “ไม่เป็นไร แกง พี่ไม่เป็นไร พี่แค่รู้แล้ว ว่าพี่คิดอะไร” เสียงพี่ฮั่นดังลอดมา “ก็มรึงถามกรูเรื่องความรัก ไม่ใช่เหรอ กรูก็รู้และเข้าใจแล้ว ว่าความรักคืออะไร” พี่แคนมองสองคนในห้องนั่งเล่นอย่างเสียใจ ผมรู้......แล้วพี่แคนก็เดินออกมานั่งหมดอาลัยตายอยากที่สนามหญ้า ผมนั่งเป็นเพื่อนเขา “โธ่เว้ยยยย....” พี่แคนตะโกนออกมา ผมเอื้อมมือไปจับไหล่พี่แคนไว้ บางครั้งการปลอบใจคนก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอก “บางครั้ง ความรักมันก็อธิบายไม่ได้หรอก พี่แคน” ผมพูดขึ้นหลังจากเห็นพี่แคนเริ่มนิ่ง “นิยามของความรักแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน พี่ต้องคิดว่าพี่ต้องการอะไรจากความรัก” โอ้โห..ผมพูดอย่างกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่พี่แคนก็ยิ้มได้ "ขอบใจนะ ไอ้อ้วน น่ารักนะไอ้โดมเรมอน ไป..ไปซ้อมกันต่อ เพลงยากด้วย” ผมหัวเราะ เห็นไหมล่ะ ความสัมพันธ์ในบ้านน่ะ น่ารักทีสุดละ ทีนี้ผม ไปนอนวางแผนอนาคตดีกว่า ว่าจะจีบพินต้าไว้เป็นแฟน ห่างกัน 8 ปีเอง พอผม 28 พินต้า ก็ 20 เหมาะกันซะไม่มี แล้วทีนี่อย่าว่าผมเป็นพวก โลลิค่อนอีกนะ เฮ้อ.....ความรักน่ะ สวยงามเสมอ อยู่ที่เราเลือกมองนั่นเอง จบจริงๆแล้วน้าาาาาาาาาา จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 18:47:03

ความคิดเห็นที่ 22 กรี๊ดชอบๆๆๆๆ จบเเล้วเหรอคะ ยังไม่ได้ยินคำในใจพี่ฮั่นเลยยยยยยยยยยยย มาต่ออีกนะคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : ในภวังค์ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 19:08:02

ความคิดเห็นที่ 23 ขอ special part หน่อยย ประมาณว่าฮั่นส้มบทสรุป เค้าจะอะไร ยังไง อยากจะรู้วววว 5555 จากคุณ : ma chouchoute เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 19:18:55

ความคิดเห็นที่ 24 กรี๊สสส น่ารักค่ะ มุมมองจากคนสี่คน ครบเลย น่ารักมากๆๆ ทำได้ดีค่ะ เหตุการณ์เดียวกัน ของคนสี่คน ชอบอ่ะ แต่กี๊ฟหมดจริงๆๆ ว่างๆๆมาอีกนะคะ รอเหตุการณ์ใหม่ อิอิ จากคุณ : NooNooDeaw เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 19:21:04

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบมสรุปด้วยค่า อยากรู้ฮั่นจะพูดไรต่อ จากคุณ : ณ มุมใดมุมนึงบนโลกใบนี้ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 19:41:19

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นนักเขียนได้เลยยนะเนี่ย ชอบแนวการเขียนแบบนี้จ้า ทำให้คนอ่านเขินนนน รอๆๆๆๆ อ่านตอนต่อไป จ้า จากคุณ : อิจิบัง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 20:27:21

ความคิดเห็นที่ 27 ขอ special part หน่อยย ประมาณว่าฮั่นส้มบทสรุป เค้าจะอะไร ยังไง อยากจะรู้วววว 5555 จากคุณ : ma chouchoute [FriendFlock] [Bloggang] เดียว ว่างๆ จะแต่งให้คร้า request มาเลยค่ะ เป็นไอเดีย จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 21:49:15

ความคิดเห็นที่ 28 อยากให้ ฮั่น ตีตัวออกมา แล้ว ต่างคนก็ต่างโหยหา ฯลฯ บลาๆๆ สุดท้ายก็ห้ามใจไม่ได้อยู่ดี ไรเงี้ยยยยย >< จากคุณ : ROBOTหุ่นยนต์ เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 03:43:42

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบจัง มุมมองของทั้ง 4 คนในเหตุการณ์เดียวกันหมด เยี่ยมไปเล้ยยยย นี่ถ้าเขียนส่งอาจารย์ class เรียงความนี่ ได้ A แน่ 555 จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 13:46:06

ความคิดเห็นที่ 30 เีีขียน Special part แล้วค่ะ ติดตามต่อได้เลย http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11946423/C11946423.html จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 12:44:45

ความคิดเห็นที่ 31 รัก 3 เศร้ามาก สงสารแคน มาก ณ จุดนี้ จากคุณ : hiromihero84 เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 13:29:40