ความคิดเห็นที่ 1 พอวันแข่งจริง เออ..น้องเรามันก็ทำได้ดีนะ  ก็ดีตามมาตรฐานที่ควรจะดี   บทเป๊ะ เสียงเป๊ะ  blocking เยี่ยม  มีซีนเรียกน้ำตา ก็ใจชื้นขึ้นมานิดนึง แต่พอเจอน้องคนที่สอง..เออ..น่ารักแฮะ   ช่างออดอ้อน เสน่ห์แพรวพราว แล้วพอมาน้องคนสุดท้าย ...OMG เจ๋งอ่ะ !!! ตายละวา น้องฉัน !!!! ณ วินาทีนั้น  จิตตกลงไปอีก 2 ริกเตอร์ ได้แต่หวังว่า คนจะจำโชว์ของน้องได้  คนจะชอบ แต่ผลคะแนน 100 เสียงในห้องส่งก็เล่นเอาโลกมืด เหมือนโดนตีแสกหน้าไปชั่วขณะ "เฮ้ย..ทำไมคะแนนอิน้องมันต่ำเตี้ยเรี่ยดินอย่างนั้นล่ะ" วินาทีนั้น  ทำอะไรไม่ถูก   นอกจากน้ำตาที่พรั่งพรูมา แล้วจิตใจก็พาลโทษไปทุกสิ่งอย่าง โทษที่น้องจับฉลากได้เป็นคนแรก โทษที่น้องอีกสองคนทำดีกว่า โทษซาวด์ที่เดี๋ยวดังเดี๋ยวเบาจนหงุดหงิด โทษตาหนวดที่เลือกเพลงให้น้อง โทษทุกอย่างที่จะโทษได้ หลังจากคลื่นลมทางอารมณ์สงบ หลังจากได้กำลังใจจากเพื่อนร่วมบ้านให้สู้เพื่อน้อง ณ ชั่วโมงนั้น มองไม่เห็นทางอะไรเลย ลองคำนวณคะแนน คำนวณเปอร์เซ็น.. ..ว่าต้องทำอีกกี่หมื่นกี่แสนโหวตถึงจะทัน ก็ดูห่างไกลจนไม่รู้จะแข่งยังไง แต่สุดท้ายก็ทำได้อย่างเดียวคือ  โหวต และโหวต จากคุณ : ตะวันฉายที่ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 13:07:13

ความคิดเห็นที่ 2 อารมณ์คลุ้มคลั่งสงบลงเมื่อประมาณตีสามตีสี่   ไปเข้านอน..ดั๊น ..ฝันร้ายอีก ฝันถึงวันประกาศผล..เอกกี้ประกาศชื่อแรก  “แกงส้ม” เท่านั้นแหละ..ตื่นมาสะอื้นฮั่กๆ ไม่รู้จะทำอะไรดี  ก็เลยมานั่งโหวตต่อ   วันอาทิตย์ทั้งวัน  ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งโหวต มีน้องร่วมบ้านที่ไม่สะดวกจะโหวตเองก็โอนตังค์มาให้ช่วย ก็โหวตไปด้วยโทรศัพท์สองเครื่อง มืเพื่อนมาหาที่บ้าน ก็สั่งให้มันช่วยโหวตไป 2ที ออกไปไหวพระ  ก็อธิษฐานเผื่ออิน้อง ในใจแอบกังวล  “ไม่รู้พระท่านจะรู้จักเดอะสตาร์หรือเปล่า” เพ้อเจ้อไปถึงขนาดว่า .. “หรือว่าจะต้องเอารูปอิน้องไปประกอบการอธิษฐานด้วย ท่านจะได้รู้จัก ???” เมื่อวาน ท้องไส้ปั่นป่วน กินไม่ได้นอนไม่หลับ นั่งทำงานไป ก็มารีเฟรชกระทู้ทีนึงเผื่อมีอะไรมาให้อ่าน ทุกคนในบ้าน ช่วยกัน จับมือให้กำลังใจกัน ปลอบกันไป   ณ ขณะนั้นมองไม่เห็นทางเลยว่าทำยังไงจะช่วยน้องได้ จากคุณ : ตะวันฉายที่ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 13:09:11

ความคิดเห็นที่ 3 จนเลยหกโมง ความตื่นเต้น ความเครียดมันลดระดับเป็นความรู้สึกชา ๆ รู้สึกประมาณว่า “กำลังจะมาถึงแล้วสินะ  วินาทีทีไม่อยากให้มาถึง” คงเหมือนตัวเองกำลังเข้าสู่ลานประหารยังไงอย่างนั้น ยิ่งอ่านกระทู้ กระแสว่าอิน้องไม่รอดแน่   หัวใจก็ยิ่งชอกช้ำหนัก พยายามเข้าหาธรรมะ พยายามทำใจให้สงบ ก็ไม่ได้รู้สึกสงบได้  กลับยิ่งกวนกิเลส แถมเพิ่มตัณหาขึ้นมาหนักกว่าเก่า เลยบำบัดจิตตัวเอง ด้วยการเปลี่ยนวิธีคิดใหม่ คิดล่วงหน้าไปถึงวินาทีประกาศผล ..คิดว่าใครจะถูกประกาศก่อน อิน้องเราจะจับมือกับใคร อิน้องมันจะทำหน้ายังไงเวลารู้ว่าตัวเองไมไปต่อ แม่กับน้องของอิน้องเราจะขึ้นไปพูดอะไร คงมีการกอดกัน  แต่อิน้องเราคงไม่ร้องไห้ แล้วน้องเราจะร้องเพลงอะไรน๊า.. แต่สุดท้าย พอถึงสามทุ่มจริง ๆ ที่เตรียมทำใจไว้กลับลืมหมด ดันกลัวความจริง ปิดเน็ต ปิดทีวี  นั่งทำงานด้วยอารมณ์ที่ (แสร้งว่า) สงบ จนเริ่มอดรนทนไม่ไหว  แอบเปิดดูหน่อยนึง   ได้ทันดูบี้ จนจบช่วงร้องเพลง แต่พอตัดเข้าโฆษณาและวินาทีประกาศผล มือเย็นเฉียบ ดันทำใจไม่ได้อีก   เลยตัดสินใจปิดทีวีอีกรอบ  ปิดเน็ต พันทิปพันเทิปอะไรไม่ดูทั้งนั้น ในใจคิดตามเข็มนาฬิกาไปว่า...   ตอนนี้คงถึงวินาทีประกาศผล แล้วก็นับเวลาไปเรื่อย ๆ “ตอนนี้คงประกาศคนเข้ารอบคนแรกละ” “ตอนนี้อิน้องคงยืนปากเหวอยู่” “อิน้องคงรู้ผลแล้ว” จากคุณ : ตะวันฉายที่ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 13:11:32

ความคิดเห็นที่ 4 ทิ้งเวลาไว้พักนึง  จนกะว่า   ตอนนี้คงประกาศผลแล้ว เลยค่อย ๆ แอบเข้า facebook กะว่า.. ”แอบดูผลตรงนั้นก่อน  แล้วค่อยเปิดไปฟังน้องร้องเพลงลาแล้วกัน” แต่เจอข้อความหน้าวอล ของ facebook เพื่อนคนนึง “โดมเข้ารอบคนแรก!!” @$%^&**( วินาทีนั้น..แอบกรีดร้องเบา ๆ อยู่ในใจคนเดียว จากนั้น ก็เปิดทีวีแบบมือสั่น ๆ เปิดพันทิป เปิดทุกอย่างเพื่อรับช่องทางการสื่อสาร เปิดไปดูทันช่วงท้าย หลังพ่อแม่น้องฮั่นขึ้นมาหาน้องแล้ว น้ำตาพรั่งพรูมาอย่างไม่รู้สาเหตุ หัวใจที่วูบไปเหมือนกลับมาเต้นแรงใหม่ แล้วก็แอบปิติ (+มานี มานะ ชูใจ) ในใจคนเดียวเงียบ ๆ ว่า  “เราทำได้แล้ว  เราช่วยน้องได้แล้ว” (ดีใจราวกับเป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ของมวลมนุษยชาติ) ในใจก็ขอบคุณสมาชิกร่วมบ้านกลุ่มเล็กๆ ที่ให้กำลังใจกัน และจับมือกันผ่านเวลาวิกฤติไปด้วยกัน หลังจากไปขอบคุณ ทักทายกับเพื่อนร่วมบ้านพอประมาณ แวะไปคุยกับน้อง ๆ บ้านอื่นบ้าง แล้วก็กลับไปนอนหลับยาว ..เหมือนอดนอนมาซะเป็นอาทิตย์ นี่ถ้าเป็นโรคหัวใจ  สองวันนี้คงเข้าโรงพยาบาลไปแล้วเนี่ย เล่ามายาว..อย่าหัวเราะเรานะคะ  เราขี้อาย    ^^ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 55 13:16:34 จากคุณ : ตะวันฉายที่ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 13:14:22

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ตะวันมาในแบบ ยาวค่ะ 555+ เริดมาก  จากคุณ : noncu03 เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 13:18:25

ความคิดเห็นที่ 6 บรรยายได้เห็นภาพเลยครับ ^^ คงมีหลายๆ คนมีอาการคล้ายๆ พี่ตะวันเหมือนกันครับ ในช่วงเวลานั้น ตอนทีประกาศคะแนนร้อยเสียงเสร็จ อึ้ง ทึ่ง เสียว อยู่ที่หน้าจอนานมากเลย 555 จากคุณ : nomsod เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 13:30:59

ความคิดเห็นที่ 7 ผมอยู่โรงแรม เฮลั่น ล๊อบบี้ ฝรั่งนึกว่าเชียร์ฟุตบอล 55+ จากคุณ : ChimpChimp เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 13:34:12

ความคิดเห็นที่ 8 จะบอกว่าเป็นเหมือนกันเลย นอยด์ทั้งวันตั้งแต่ดูบอร์ดเด็กดี กับพันทิพย์ จนพาลไม่ดูช่อง 9  ไม่เปิดเฟซ ไม่เข้าพันทิพ จากคุณ : เม (memoona) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:27:51

ความคิดเห็นที่ 9 เยอะนะเนี่ย  55+ เราก็เยอะเหมือนคุณเลย จากคุณ : BIOTOMNEG เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 17:00:08

ความคิดเห็นที่ 10 เรากับพี่กริ๊ดลั่นบ้าน...น้องหมาข้างบ้านเห่าใหญ่เลย แม่เราบอกว่าสงสัยเค้าคิดว่าหม้อแปลงระเบิด555 ลุ้นมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : panaty เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 17:12:08