และแล้ว การพบปะสังสรรค์กันเป็นครั้งที่สองสำหรับตัวเราเอง ก็มาถึง รู้สึกได้ว่า แตกต่างจากการเจอกันในครั้งแรกครั้งแรกที่ได้เจอกับคนรักแพรว ก็ทักทายสวัสดี แนะนำตัว ยังไม่สนิทกับใคร ก็นั่งก็ยืนเขินกันไปเขินกันมา
แต่พบกันครั้งนี้่ แต่เห็นเดินเข้างานมาไกลลิบๆ ก็โบกไม้โบกมือทักทายกัน เหมือนราวกับว่ารู้จักกันมานานนับสิบปี แอบมองเห็นคุณแม่จ้องดูลูกสาว แล้วมีคำถามเกิดขึ้นบนใบหน้าว่า "เอออออออ ลูกสาวฉัน ไปรู้จักสาวๆช่างคุยทั้งหลายนี้ตอนไหนนะ เสียงดังเจี้ยวจ๊าวไม่หยุด ทั้งที่ทุกวันก็ไปทำงาน กลับมาก็นั่งหน้าคอม สี่ทุ่มก็นอนหลับปุ๋ย" คุณแม่มีงง!
บอกจากใจจริง แม้ว่านานๆที เราจะเจอหน้าเจอตากัน แต่พอเจอกันแล้ว เหมือนคิดถึงจะขาดใจ (เวอร์ไปนิด) เหมือนที่เจอน้องแพรว ก็คิดถึงจะขาดใจ (นี่ก็เวอร์ได้อีก)
สำหรับตัวเราเอง รู้สึกได้ว่า "ครอบครัวคนรักแพรว" กำลังเสริมรากเสริมคานให้มั่นคงต่อไปในอนาคต ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ หวังไว้ อยากจะให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ
ไม่ใช่ว่าไม่รักน้องเฟรมนะคะ แต่ไม่รู้ทำไม สายตาของพี่ที่จ้องออกไปบนเวที มันมุ่งอยู่แต่ที่น้องแพรว ฮิ้วววววววววววววววว (เริ่มเน่าละ)
อยากจะดูทุกๆพัฒนาการของน้องแพรวที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นเรื่่อยๆ
แต่ก็ยังเหลืออยู่อีกอย่างหนึ่งที่กลุ้มใจไปกับน้องเหลือเกิน "ผอมเสียจนน่าสงสาร มีใครไม่ยอมให้หนูกินข้าวเยอะหรือป่าวคะ อิอิ แซวเล่นนะ"
อยากเจอทุกคนอีกในวันที่ 10 นี้นะคะ
และอยากเจอคนที่ไม่ได้มาเมื่อวาน ในวันที่ 10 นี้เช่นกันคะ
[AF8] เต็นท์คนรักแพรว เต็นท์ที่ 508 ::คือความอุ่นใจ ลึกลงข้างใน ที่ไม่อาจมองเห็นด้วยสายตา นะน้องแพรว
มาก
