http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=cinlufts&month=07-
ตอนที่สามเอาไปลงบล็อกแล้วนะคะทุกคน เข้าไปอ่าน อย่าลืมคอมเม้นท์น้าาา
อ้อ...วันนี้ได้เวลาเอาตอนที่ 5 มาลงในแกลแล้วเจ้าค่ะ
***************************************************
Chapter 5 : 'บังเอิญ...ว่ามันโดนอ่ะ!?'
[15:30 น.]
หลังจากเวลาทำงานแสนนานเกือบทั้งวันผ่านไป พอได้เวลาเลิกงาน
ผมก็รีบเก็บของที่เอามาทั้งหมดลงกระเป๋าทันที แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินไป
พ้นจากหน้าร้านของคุณศุภรุจ เจ้าของร้านก็เรียกผมมาคุยด้วยทันที
"เดี๋ยวๆๆ ดิว เข้ามาหลังร้านก่อน ฉันมีธุระด้วยนิดหน่อย"
"อะ...คร้าบบ =+="
ผมตอบรับแล้วรีบวิ่งเข้าไปหลังร้านตามที่คุณศุภรุจบอกทันทีโดยว่อง
แล้วพอเข้าไปถึง คุณศุภรุจก็จับผมให้นั่งลงที่เก้าอี้ของร้านแล้วจัดการรีบ
เปลี่ยนเสื้อให้ผมกลับเป็นเสื้อใส่ตามปกติเหมือนเดิมด้วยความไวแสงสุดๆ
พอเปลี่ยนเสื้อให้เรียบร้อย คุณศุภรุจก็พูดบอกผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"นี่เจ้าดิว...ขอบคุณมากนะที่ทำให้ร้านฉันมีลูกค้าเยอะขึ้นน่ะ"
"ยังไม่ถึงขนาดนั้นนะคร้าบ ลองให้ผมอยู่เป็นพนักงานที่นี่นานๆสิครับ
แล้วค่อยพูดแบบนี้กับผมอีกทีอ่ะ 5555"
"อย่ากวนประสาทฉัน!!"
คุณศุภรุจพูดขึ้นมาเสียงเฉียบขาด ทำเอาผมกลัวจนเริ่มเดินถอยหลัง
แล้วผมก็ดันล้มหงายหลังแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้เหยียบอะไรเข้าอย่างจังคร้าบ
ผมเลยรีบหลับตาปี๋เพราะไม่อยากเห็นภาพของตัวเองที่บาดเจ็บไม่น่ามอง
แต่...ไม่อยากเชื่อว่าคุณศุภรุจจะมาประคองร่างของผมเอาไว้ทันเวลาอ่ะ...
ง่ะ...=///= ทำไมผมต้องหน้าแดงแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ยยยย?
"อ่ะ...ทำไมคุณศุภรุจถึงมารับตัวผมด้วยอ่ะ??"
"ก็ฉันกลัวพนักงานใหม่ตายตั้งแต่เริ่มงานวันแรกน่ะสิ"
ฉ่า----!!! คะ...คุณศุภรุจบ้า!! ผมทนนอนค้างอยู่ในอ้อมแขนแบบนี้ไม่ได้
เลยรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะรีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่ทันที แต่เหมือนมีคนตั้งใจแกล้งผม
เลยทำให้ผมนั้นโดนคุณศุภรุจดึงตัวกลับมาจนริมฝีปากประกบกันจังๆ!!!?
คุณศุภรุจดึงตัวผมจนล้มไปจูบด้วยเฉยเลยอ่ะ ม่ายจริงงงงงงงงงงงงงงง
ง่ะ...ผมเสียจูบแรกให้คนปากเสียหน้าตานิ่งๆอย่างคุณศุภรุจไปแล้วงั้นเรอะ??
งืออออ!? งานนี้พอโดนเล่นงานแบบนี้ ผมเลยรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากร้าน
ด้วยความไวที่ยิ่งกว่าแสงเพื่อหนีจากที่เกิดเหตุทันที
ผม...ผมคงลืมจูบแรกครั้งนี้ได้หรอกนะเนี่ย???