เล่าคร่าวๆนะคะ
ก็ไม่มีความประทับใจอะไรนะคะ ไม่ทันได้หาความประทับใจเลยค่ะ
เริ่มจากเค้าขอตัวกลับ ป้าวัชร์เลยจูงมือเค้าเดินไปลาฟุค ไปถึงได้มองหน้าตอนรับไหว้น้อง นิดนึง
หลังจากนั้นคุณป้าแคนก็บอกให้เค้านั่งข้างๆน้อง
พอเค้านั่งปุ๊ป เงยหน้าขึ้นมาก็เจอเลนส์ป้าแคน จ่ออยู่ตรงหน้า
ส่วนป้าปัทม์เอากล้องป้าอุ๋ยมายืนส่องอยู่ด้านหลังป้าแคน
และยังมีเอฟซีหลายๆคนที่หันกล้องมาทางฟุค ไปไม่เป็นเลยทีนี้
เอ่อ..เค้าไม่ใช่ ศลป เค้าไม่ชินกับการมีกล้องมาส่องหน้า ขอบอก ว่าเขิลลลลมากกกกกกกกกกกกก
ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า ต้องออกไปจากหน้ากล้องให้เร็วที่สุด
เพราะในงานป้าแคนเธอเดินส่องเค้า เค้าจะปิดหน้าตัวเองทันที
แต่ไปนั่งตรงนั้น จะปิดหน้าก็ไม่ได้ เกรงใจฟุคอ่ะ
เลยหันมาบอกน้องว่า " ขอตัวกลับก่อนค่ะ " น้องก็ยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณ
หลังจากนั้นเค้าก็ หันไปลาเอฟซีคนอื่นๆ และรีบเดินออกมาโดยมีป้าวัชร์ ป้าแคน ป้าอุ๋ย เดินออกมาส่งค่ะ
แต่...ยังไม่จบแค่นี้ เหอๆๆๆๆๆๆๆ ความประทับใจมันตามมาที่บ้านค่ะ
ป้าแคนส่งรูปตอนเค้าเขินกล้องอยู่ แล้วน้องหันมามองเค้า อร๊ากกกกกกกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นรอยยิ้มที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
น่าเสียดายที่เค้ามัวเขินกล้อง จนลืมสนใจความน่ารักของน้องไปเลย
ต้องขอบคุณป้าแคนมากๆๆนะคะ ที่เก็บภาพความประทับใจอันนี้ให้เค้า
เป็นไงค๊ะป้าๆ อิจฉาเค้าม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยบยยยย