ไอ้หยก แกดูถูกผู้หญิงดีๆแบบคุณกิ่งเหมย ฉันปล่อยแกไปไม่ได้
ธงรบพุ่งเข้าไปจะเล่นงาน คราวนี้หยกตั้งรับยกการ์ดขึ้นมาป้องก่อนจะสวนหมัดกลับแลกหมัดกับธงรบซัดกันนัว กิ่งเหมยตกใจที่ทั้งคู่ชกต่อยกันเลยรีบออกมาห้าม
หยุด...หยุดได้แล้ว...พอซะที
ทั้งคู่หยุดลงไม้ลงมือกันเพราะเสียงห้ามและน้ำตาของกิ่งเหมย เธอร้องไห้เสียใจและวิ่งออกไป
กิ่งเหมย!
หยกจะวิ่งตามแต่โดนธงรบกระชากไหล่ไว้
แกไม่ควรจะไปยุ่งกับเธออีก
หมวดนี่มันน่ารำคาญจริงๆ
หยกปัดมือ แล้วผลักอกธงรบให้หลบไปก่อนจะวิ่งตามกิ่งเหมย
กิ่งเหมยวิ่งร้องไห้มาตามทาง หยกไล่ตามหลังตะโกนเรียก
กิ่งเหมย...ฟังฉันก่อน...กิ่งเหมย
กิ่งเหมยไม่ฟังรีบไปต่อแต่เจอสลึงกับอ่างที่ตามมาพอดี
เดี๋ยวสิกิ่งเหมย คุยกับไอ้หยกมันก่อน
เหมยไม่มีอะไรจะคุยกับเขาอีกแล้ว
กิ่งเหมยรีบวิ่งออกไป หยกตามเข้ามา
ไอ้...ไอ้หยก...เหมย...เหมย...ร้องไห้...ทำ...ทำไม
เรื่องมันยาวน่ะน้า ช่วยกันไอ้หมวดนั่นไม่ให้มันยุ่งกับฉันหน่อยแล้วกัน
ดะ...ดะ...ได้...สะ...สะ...บาย...บรือ
หยกตามกิ่งเหมยไป สลึงกับอ่างหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มร้าย ธงรบวิ่งเข้ามามองหาหยกกับกิ่งเหมย ระหว่างนั้นสลึงเข็นรถเข็นขายผักมาขวางทาง
หลบไปอย่ามาขวางทาง
จะให้หลบไปไหนล่ะครับคุณตำรวจ แถวนี้มันที่ทำมาหากินของพวกเรานะครับ
ธงรบมองหน้าไม่พอใจจะเลี้ยวไปซ้ายสลึงก็เข็นไปขวาง เลี่ยงไปขวาก็ขวางอีก ธงรบเลยถอยหลังจะไปทางอื่น อ่างก็เข็นรถเข็นขายน้ำอัดลมมาขวางปิดทางไม่ให้ไปอีก
ระ...ระ...รับโอ...โอ...โอเลี้ยง...เย็น...เย็น...สัก...สักแก้ว...มั้ย...มั้ยครับ
หลบไป
ใจ...ใจเย็น...เย็น...ผม...ผมเลี้ยง...หมวด...หมวดครับ
อ่างเอาโอเลี้ยงเข้าไปให้แต่แกล้งทำหกใส่
ขอ...ขอโทษ...ครับ...ผม...ผมไม่...ไม่...ทัน...ระ...ระวัง
ธงรบเจ็บใจกระชากคอเสื้ออ่างมาจ้องหน้า สลึงรีบเข้าไปโวย
รังแกประชาชนคนทำมาหากินแบบนี้...มันไม่ถูกต้องนะครับ...พวกเรา...มาดูตำรวจ รังแกประชาชนเร็ว
พวกชาวบ้านรุมเข้ามาดู ธงรบเจ็บใจปล่อยมือจากคอเสื้ออ่างอย่างหงุดหงิด
หยกเข้ามาตามหากิ่งเหมยในศาลเจ้า
กิ่งเหมย...กิ่งเหมย
หยกเรียกหาแต่ยังมองไม่เห็นว่ากิ่งเหมยแอบหลบอยู่หลังเสา
ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ฟังฉันนะ ที่เธอได้ยินมันไม่ใช่อย่างที่ฉันพูดไปเลย
กิ่งเหมยเอาแต่นิ่งอยู่หลังเสา ชะโงกหน้าไปดูหยกก็พบว่าไม่อยู่แล้ว เธอนึกว่าหยกจะออกไปแล้วคิดผิดเพราะ หยกเข้ามายืนข้างๆเธออย่างเงียบๆ
อย่ามายุ่งกับฉัน
กิ่งเหมยจะไปแต่หยกดึงตัวเธอไว้
เธอไม่ฟังฉันเลย ฉันมีเหตุผลนะที่ต้องพูดไปแบบนั้น
จะเหตุผลอะไรฉันก็ไม่อยากฟัง
ระหว่างนั้นอาม่าเข้ามาเรียกหาพอดี
อาเหมย...อาเหมย
หยกเห็นอาม่ากำลังจะเข้ามาเลยรีบดึงกิ่งเหมยมาใกล้ๆแล้วเอามือปิดปากไม่ให้กิ่งเหมยตอบ
อาเหมย...อยู่ไหน...อาม่าเห็นลื้อเข้ามาในนี้เมื่อกี้...อาเหมย
หยกกระซิบ
ฉันขอโทษนะ แต่ถ้าอาม่าเห็นฉันอยู่กับเธอ อาม่าต้องไล่ตะเพิดฉันแน่ๆ
กิ่งเหมยพยายามอู้อี้บอกให้เขาปล่อยมือ แต่หยกไม่ยอมปล่อยกลับดึงตัวเธอพาออกไปอีกประตูหนึ่ง อาม่าหันไปมองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ทันเห็นหยกพากิ่งเหมยออกไป อาม่าสงสัย
หายไปไหนแล้วล่ะ...หรือว่าเราจะตาฝาด
หยกดึงมือกิ่งเหมยพาขึ้นมา กิ่งเหมยไม่พอใจพยายามแกะมือ
ปล่อยฉันนะหยก...ฉันบอกให้ปล่อย
หยกไม่ยอมปล่อยซ้ำยังบีบมือแน่นกว่าเดิม
ไม่...ที่ฉันพูดไปมันไม่ได้หมายความอย่างนั้น
จะหมายความว่ายังไง ฉันไม่สนใจหรอก
ถ้าเธอไม่สนใจแล้วทำไมต้องหนีหน้าฉันด้วย
กิ่งเหมยนิ่งไป หยกดึงเข้ามาใกล้ๆจนตัวติด
ฉันไม่อยากให้ไอ้หมอนั่นมาจุ้นจ้านกับชีวิตเรา ฉันเลยต้องพูดไปแบบนั้น
เราเหรอ...เธอหมายถึงเธอกับฉันเหรอหยก
ใช่
กิ่งเหมยนิ่งไปมองหน้าหยกแล้วน้ำตาคลออย่างเสียใจ แล้วผลักหยกแรงๆ