หยกเลือดมังกร ตอนที่ 7 จบตอน
กิ่งเหมย!
กิ่งเหมยตกใจ
หยก...ฉัน...ฉันยิงคน
กิ่งเหมยทำปืนตกหยกรีบเข้าไปประครองเธอเอาไว้ แล้วหญิงสาวก็ตกใจช็อคจนหมดสติในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
กิ่งเหมย!
มือปืนที่โดนยิงท้องจนเลือดเต็มมือพยายามกระ:-)กระสนหนี ทันใดนั้นเสียงปืนดังขึ้น...เปรี้ยง!
หยกหันไปเห็นตงที่ตามเข้ามาด้วยความโกรธแค้น ตงยิงใส่มือปืนที่นอนพะงาบๆตามเป็นชุดอีกหลาย นัด...เปรี้ยงๆ จนมือปืนตายคาที่ จากนั้นก็เข้าไปจับแขนมือปืนมาดูรอยสักพิราบดำ
ไอ้พวกพิราบดำ...คนของไอ้เกา ไอ้สารเลว
ตงอาฆาตแค้นแล้วหันมาที่หยกกับกิ่งเหมย
ขอบใจนะไอ้หยก โชคดีที่แกมาทันไม่งั้นฉันคงโดนเก็บไปแล้ว ตงมองที่กิ่งเหมย แล้วนั่น เป็นอะไรมากรึเปล่า
ตกใจจนหมดสติไปครับเสี่ย
แกเองก็บาดเจ็บ...มา...ฉันช่วยเอง
ตงเข้าไปช่วยอุ้มกิ่งเหมยแล้วพาเดินออกไป หยกมองตามตงแล้วมองไปที่ศพมือปืนอย่างหนักใจ
มานพอุ้มดุจแพรที่หมดสติเข้าในห้องพักโรงแรม เขาวางเธอลงบนเตียง ดุจแพรไม่รู้สึกตัวแน่นิ่ง มานพลูบแก้มเธอเบาๆบนผิวที่อ่อนนุ่ม แล้วสัมผัสเส้นผมยกขึ้นมาสูดดมความหอม สายตาจิกร้ายหมายจะย่ำยี มานพถอดเสื้อตัวเองออกโชว์กล้ามเป็นมัด และกำลังลังจะลงมือปลดกระดุมเสื้อของดุจแพร แต่ระหว่าง นั้นเสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะ
โธ่เว้ย
ใครวะ ขัดจังหวะไม่เข้าเรื่อง
มานพไม่สนใจจะปลดกระดุมเสื้อดุจแพรต่อ แต่เสียงเคาะประตูยังดังไม่หยุดจนเขารำคาญรีบลุกไปเปิดพบโหงวยืนอยู่
นี่แก
แกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่
ไอ้ชาญมันเล่าให้อั้วฟังหมดแล้ว ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปซะ อย่าไปยุ่งเลย
นี่แกสั่งฉันเหรอไอ้เป๋ แกกล้าดียังไงมาสั่งฉันวะ
อั้วเตือนลื้อดีๆนะ เพราะอั้วไม่อยากให้ลื้อหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว
มานพไม่พอใจผลักอก
ฉันเป็นเจ้านายแก...แกต่างหากที่ต้องฟังฉัน...ไปให้พ้น
มานพปิดประตูใส่หน้าโหงว แล้วเดินกลับมาที่ดุจแพรเตรียมจะข่มขืนต่อ
รอเสร็จเรื่องสนุกของฉันเมื่อไหร่ แกโดนฉันเล่นงานให้เป๋อีกข้างแน่
มานพขึ้นไปที่เตียงลูบหน้าลูบตาหญิงสาวแล้วเริ่มซุกไซร้หน้าลงที่ซอกคอ แต่ก็ได้ครู่เดียวมานพก็โดนโหงวตามเข้า มาจิกผมกระชากหัวขึ้นมา
อั้วสั่งให้ลื้อหยุด ลื้อก็ต้องหยุด...ไอ้มานพ
โหงวชกเข้าที่ท้องมานพอย่างแรงทีเดียวมานพจุกตัวงอแทบหมดแรง
ไอ้...ไอ้เป๋
นี่แก
มานพพยายามจะลุกขึ้นสู้ แต่ก็ถูกโหงวจับข้อมือมาบิดแล้วจ้องเขม็งดุใส่
อย่าคิดสู้อั้วเลยไอ้มานพ เวลาที่อั้วเห็นลื้อพยศใส่ไอ้เล้ง อั้วโคตรชอบใจเลย แต่ถ้าลื้อ มาทำแบบนั้นกับอั้ว
อั้วไม่ชอบ!
โหงวจับมานพบิดแขนจนร้องลั่น ระหว่างนั้นดวงแขตามเข้ามาเห็นเข้าก็รีบห้าม
ปล่อยมานพเดี๋ยวนี้นะ
ฉันจะสั่งสอนมัน เธออย่ามายุ่ง
โหงวจัดการทุบต้นคอมานพทีเดียวฟุบหมดสติไป ดวงแขตกใจ
ตานพ !
มันไม่เป็นอะไรหรอกน่า ฉันจะลากคอมันออกไปอบรม
แกไม่มีสิทธิ์ทำกับตานพแบบนี้
ฉันเป็นพ่อมันจะไม่มีสิทธิ์ได้ยังไง...เธอนั่นแหละจัดการทางนี้ด้วย
ดวงแขมองไปที่ดุจแพรที่นอนไม่ได้สติเพราะฤทธิ์ยาสลบ
ในห้องทำงาน ตงกระชากคอเสื้อเก่งมาตะคอกใส่หน้า
หมายความว่ายังไง แกตามหาลูกสาวฉันไม่เจอเหรอ
ไม่มีใครเห็นว่าคุณหนูหายไปไหน ไปกับใคร คุณอู๊ดดี้เองก็ไม่เห็น ผมก็เลยไม่รู้ว่า...
ตงไม่พอใจตบหน้าเก่งหน้าหันเลือดกลบปาก
แกไม่ต้องมาอ้างว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไร ฉันไม่สนใจว่าแกจะต้องพลิกแผ่นดินหายังไง ถ้าพาลูกสาวฉันกลับมาไม่ได้ พวกแกก็เตรียมตัวตายได้เลย...ไป!
เก่งรีบออกไปตงหันมาหัวเสีย
กิ่งเหมยรู้สึกตัวขึ้นบนที่นอนในห้องที่ตกแต่งอย่างดีทำเอาเธออดแปลกใจไม่ได้ มีหยกดูแลอยู่ใกล้ๆ
รู้สึกตัวแล้วเหรอ
หยก!
กิ่งเหมยโผกอดเขาอย่างดีใจ หยกลูบหัวลูบหลังปลอบใจ
ไม่เป็นไรนะ เธอปลอดภัยแล้ว