เอาล่ะ...ฉันเข้าใจ ภารกิจที่นายทำมันคือการเสียสละเพื่อความถูกต้อง ในเมื่อเวลานี้ สถานการณ์มันเลยเถิดมากเกินไปกว่าที่เราวางแผนไว้ ฉันจะให้โอกาสนายตัดสินใจ
แต่ผู้การครับ!
ณรงค์จะแย้งแต่ผู้การสมิงยกมือห้าม
ไม่เป็นไรหรอกหมวด อันตรายรออยู่ข้างหน้า ถ้าใจไม่กล้าก็อย่าส่งทหารของเราให้เขา ไปตายเปล่าเลย
โธ่เว้ย!
ณรงค์มองหน้าหยกอย่างหงุดหงิดเดินเลี่ยงออกไปสงบอารมณ์ ผู้การสมิงหันมาหาหยก
ฉันจะให้นายกลับไปคิดดูอีกทีแล้วกัน แล้วค่อยมาให้คำตอบ ส่วนเรื่องที่ฉันรับปากนาย ไว้ถึงจะทำงานไม่สำเร็จฉันก็ยังทำตามสัญญา ฉันจะทำเรื่องให้นายกลับไปเป็นตำรวจ
ผู้การสมิงตบบ่าหยกอย่างเข้าใจ ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของณรงค์ดังขึ้นเขากดรับสายได้ครู่ก็เดินเข้ามาบอกผู้การสมิง
ผู้การครับ...รีบไปกันเถอะครับ หลานชายผู้การกำลังหาเรื่องให้งานเข้าเราแล้ว
หยกแปลกใจ
หมวดธงรบไปทำอะไรเหรอครับ
ถ้าแกอยากถอนตัว แกก็ไม่เกี่ยวอีกแล้ว
ณรงค์ไม่ยอมบอกเพราะไม่พอใจหยก ก่อนที่จะออกไปพร้อมกับผู้การสมิง หยกได้แต่มองตาม อย่างสงสัย
กิ่งเหมยนั่งอยู่กับอาแปะย้งและส้มเช้ง อาแปะถอนหายใจยาวแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
อั้วว่าลื้อกลับไปเถอะ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว อย่าให้อั้วต้องรื้อฟื้นมันขึ้นมาเลย
แต่เหมยต้องรู้ให้ได้นะคะอาแปะ เวลาของเหมยเหลืออีกแค่ไม่เท่าไหร่
แปะย้งชะงัก
ลื้อหมายความว่ายังไง
เหมยกำลังจะเป็นเหมือนกับแม่ มันเป็นโรคทางกรรมพันธุ์ค่ะ
แปะย้งตกใจ
งั้นก็หมายความว่าตาลื้อกำลังจะบอด
กิ่งเหมยพยักหน้ารับ อาแปะย้งมองอย่างสงสารแล้วถอนหายใจ
เฮ้อ...นึกว่าที่เคยช่วยครอบครัวลื้อไว้คราวนั้นแล้ว พวกลื้อจะพ้นเคราะห์พ้นโศกแล้ว ซะอีก
อาแปะเคยช่วยอะไรอาม่าเหรอคะ
แปะย้งมองหน้ากิ่งเหมยอย่างลังเล
เหมยขอร้องล่ะค่ะอาแปะ...เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเหมย ทำไมอาม่าจะต้องหนี เสี่ยตงด้วย
แปะย้งมองกิ่งเหมยอย่างสงสาร
ในอดีต...ในห้องวีไอพีของภัตตาคารอาหารจีน หงส์แม่ของกิ่งเหมยใส่ชุดกี่เพ้าสวยงามกำลังทำงานจัดเรียงถ้วยกับตะเกียบตามความชำนาญที่ทำ เป็นประจำ ระหว่างนั้นตงเปิดประตูเข้ามา
ใครน่ะ...อาม้าเหรอ
ฉันเองจ้ะหงส์
หงส์ตกใจหน้าถอดสี รีบคลำทางจะออกจากห้องแต่โดนตงจับตัวเอาไว้
จะไปไหนล่ะจ๊ะหงส์ เราก็คุ้นเคยเป็นผัวเมียเป็นเมียกันไปแล้วก็น่าจะคุ้นเคยกันได้แล้ว นะจ๊ะ
ตงระดมจูบหอมปลุกปล้ำหงส์เป็นการใหญ่
อย่าค่ะเสี่ย อย่าทำหงส์เลย หงส์ขอร้อง
หงส์ผลักตงออกจนเซทำให้เขาไม่พอใจอารมณ์เสีย
เว้ย ! อีนังบอด ฉันจะบอกให้นะพิการอย่างแกชาตินี้ใครมันจะมาสนใจ มีแต่ฉันเท่านั้นที่เห็นค่าแก
ตงโมโหแล้วผลักหงส์ลงไปที่โต๊ะจัดการกระชากกี่เพ้าจนหลุดลุ่ยอย่างหื่น
เลิกร้องไห้...แล้วตามใจฉันจะดีกว่า ถ้าแกทำให้ฉันถูกใจ ฉันสัญญาว่าต่อไปฉันจะเลื่อน ตำแหน่งจากลูกจ้างให้มาเป็นเมียน้อยฉัน
ตงหัวเราะชอบใจแล้วเข้าไปปลุกปล้ำหงส์อย่างเมามันส์ หงส์ไม่อาจขัดขืนขืนแรงได้จำต้องยอมถูกทำร้าย
หงส์ร้องห่มร้องไห้อยู่กับพ่อแม่และแปะย้งอยู่ในครัว อาม่าเจ็บใจมากเมื่อลูกสาวเล่าให้ฟัง
นี่ไอ้เสี่ยสันดานหมามันยังข่มเหงรังแกลื้ออีกเหรออาหงส์
หงส์ หงส์สู้เขาไม่ได้จ้ะอาม้า...ฮือๆ
อั้วทนเห็นลื้อถูกมันรังแกไม่ไหวแล้ว มันกับอั้วต้องตายกันไปข้าง
อาม่าคว้าปังตอที่ปักเขียงอยู่จะออกไปเอาเรื่อง แต่อาเหลารีบห้าม
ลื้ออย่าทำโง่ๆอย่างนั้นน่า
อั้วจะปกป้องลูก ลื้อหาว่าอั้วทำเรื่องโง่เหรออาเหลา
แปะย้งเข้าห้ามอีกคน
อาเหลามันไม่ได้ว่าลื้อหรอก แต่มันพูดเพราะเป็นห่วงชีวิตลื้อกับลูกต่างหากล่ะ
อาเหลามองหน้าเมีย
ลื้อคิดดูนะ...ไอ้เสี่ยตงมันเป็นมาเฟีย ถ้าลื้อไปทำให้มันได้เลือด ทั้งลื้อกับอั้วก็ต้องโดน มันฆ่า แล้วอาหงส์จะอยู่ยังไง
อาม่าฟังผัวทักท้วงแล้วก็ได้สติครุ่นคิด น้ำตาไหลอย่างเสียใจที่ไม่มีทางออกหันไปกอดลูกสาวร้องไห้เสียใจ
อาหงส์...นี่มันเวรกรรมอะไรของลื้อ...ฮือๆ
แปะย้งนึกบางอย่างได้
เอาอย่างนี้...คืนนี้พวกลื้อพากันหนีไปให้หมด อั้วจะหาทางช่วยเอง
อาเหลาชะงัก
ไอ้ย้ง อั้วไม่อยากให้ลื้อต้องลำบากเพราะพวกอั้ว
พวกลื้อเป็นเพื่อนรักอั้ว ลำบากมาจากเมืองจีนด้วยกัน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน
คำแนะนำของแปะย้งทำให้อาม่ากับอาเหลาเห็นพ้องตรงกัน อาม่ากุมมือลูกสาวให้กำลังใจ
อาม้าจะพาลื้อหนีไปให้ได้นะอาหงส์ ลื้อจะต้องมีชีวิตใหม่ อาม้าสัญญา
หงส์พยักหน้ารับอย่างมีความหวัง