ส่วนหนึ่งของบทความกระทบใจ
รู้จักและรักเขา..เพิ่มขึ้นอีกนิดดีไหม..
ผู้ชายสองภาค "เป้าหลง" หรือ "เสี่ยวไป๋ทู่"...
ไม่ว่าภาคไหน..ก็รักทั้งนั้น..
...
."ผมเคยนึกสงสัยว่าตัวเองเหมาะกับวงการนี้หรือเปล่า
แต่พอจะปล่อยมันไป ก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองหนีการเกณฑ์ทหาร
ไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่จนถึงที่สุด ตอนนี้ผมเรียนรู้ที่จะไม่ดูไม่ฟัง
โดยเฉพาะกับสิ่งที่ไร้มูลความจริง เพราะรู้ว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ก่อประโยชน์
ให้ตัวเองก้าวหน้าขึ้นได้" เขาพูดพลางเปิดกระเป๋าควานหาสิ่งของ
..."ตอนนี้หากผมเห็นคนคนหนึ่งแต่ไกล และรู้ว่าเขาไม่ชอบหรือเกลียดผมนิด ๆ
จะให้ผมเข้าไปทักทายสวัสดี ผมทำไม่เป็น
แต่ผมจะคิดหาทางไม่เข้าไปข้องแวะ หรือไต่ถามว่าทำไมเขาถึงเกลียดผม
เพราะนั่นเป็นสิทธิของเขา" ดูเหมือนเขาพบของที่หาแล้ว ดึงออกมาเป็นแฟ้มปกใส
.."นี่คือเคล็ดลับของผม แฟน ๆ ของผม ช่วยเหลือผมมากในจุดนี้
พวกเขามักส่งบทความวิจารณ์ต่าง ๆ ที่พบในอินเตอร์เน็ทมาให้
อันที่ผมรู้สึกว่าไม่เลว ผมก็จะพกติดตัวไว้อ่าน" เขาบอกอย่างร่าเริง
...
ถ้อยคำรักจากเมืองไทย เดินทางไกลกว่าจะไปถึงเธอ
วันนี้...ไม่ต้องบอกว่าดีใจแค่ไหน ที่เธอตอบรับ
Sa-wad-dee-ka
ถ้อยคำทักทาย และรอยยิ้มละไม
ที่ทำให้เราฝันไกลไปถึงฟ้าไหน ๆ
...
อาเจิ้น
เล็กน้อยที่เธอใส่ใจ
รู้ไหม..นั่นทำให้พวกเราซาบซึ้งจริง ๆ
...
"ผมขอยืมติดตัวไว้ค่อย ๆ อ่าน ศึกษาของรักของคุณบ้างได้ไหม"
"งั้น อย่าทำหายล่ะ" เขาสั่งกำชับ
เหมือนรู้ว่าผมเป็นคนประเภทหยิบไปไหน ทิ้งตรงนั้น
พอถูกเขากำชับก็ตื่นเต้นกังวลขึ้นมา
รู้สึกได้ถึงการให้ความสำคัญต่อสิ่งของที่แฟน ๆ ส่งมาให้เขา
..
อย่ากังวลเลยนะ
ถึงข้อความใด ๆ ที่ไม่ปรากฎตัว..
นั่นเพราะว่าอาจจะยังมาไม่ถึง
เธอก็รู้ว่าอาจต้องใช้เวลาเดินทางซักหน่อย
อาจจะเป็นความรู้สึกที่เธอยังไม่ได้ผ่านตา
แต่เชื่อเถิดว่า
ความรักของเธอ..ไม่ได้หล่นหายไปไหน
มันอาจต้องเตรียมตัวอย่างพิถีพิถันซักหน่อย
การมาพบเธอ..
สลักสำคัญเหมือนกับการนัดเวลาเพื่อพบหน้าคนที่ชอบในครั้งแรกของเด็กสาว
ความรักของพวกเราเป็นอย่างนั้น..
เก้อเขิน..ไม่รู้ว่าเธอจะชอบไหม
และตอนนี้พอแสดงตัวไปแล้ว
จะดูเป็นยังไงบ้าง..
มันขี้อายขนาดนั้น...
..
"ผมรู้สึกว่าผมกับเพื่อน ๆ แฟน ๆ เป็นเหมือนคนครอบครัวเดียวกัน
เหมือนเป็นโชคชะตาพิเศษ.."
ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็อยากขอบคุณอะไรก็ตามแต่ที่อยู่บนนั้น
ที่ลิขิตให้พวกเราได้รู้จักกัน และเป็นครอบครัวเดียวกันกับเธอ
..
ถ้าวันเวลาได้ผ่านพ้นไป
จนมีสักวันที่เราอาจลืมเลือนกันไป
เหมือนเราลืมหน้าตาตัวเองตอนอายุ 18 อย่างที่เธอว่า
เธอช่วยจดจำความรักจริงใจเหล่านี้ไว้ได้ไหม
เห็นแก่พระเจ้า หรืออะไรก็ได้นะ..
ที่เป็นอย่างนั้น เพราะพวกเราโชคดีกว่าเธออยู่อย่าง
รู้ไหม.. อาเจิ้น
เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่คิดถึงเธอ...
เราก็ได้เห็นเธออยู่ตรงนี้ ตรงนั้น
ในทีวี ในป้ายโฆษณา ทางด่วน หรือแม้แต่ร้านกาแฟ
พวกเราคงได้แต่ส่งใจระลึกถึงเธอไปเรื่อย ๆ
..
แล้วเธอล่ะ..
จะมีไหม.
ซักวันหนึ่ง.
วันที่เธอคิดถึงพวกเรา
อยากติดต่อพวกเรา..แต่ไม่รู้จะติดต่อได้ที่ไหน
...
เมื่อวันนั้นมาถึงจริง ๆ
อาเจิ้น..เธอจงระลึกถึงความรักจริงใจเหล่านั้น
ที่พวกเราอ้อนวอนให้เธอจดจำมัน..
และถ้ามันพอจะมีความหมายที่ทำให้เธอมีรอยยิ้มได้บ้าง
พวกเราก็คงสบายใจ
ที่รู้ว่าความรักที่เราปล่อยวางไว้ได้เดินทางไปรับใช้เจ้าของมันอย่างเต็มที่แล้ว
..
ให้พูดอีกกี่ครั้งก็ได้
กับถ้อยคำที่เราเต็มใจเอ่ย..
เรารักเธอ..อาเจิ้น
เรา-รัก-เธอ
จากคุณ :
เพลิน
- [
5 ส.ค. 46 22:36:47
A:203.148.252.247 X:210.203.182.42
]