***ลึกสุดใจ ผู้ชายสองภาค ผู้ชายคนนี้..Liao Yang Zhen***

    ส่วนหนึ่งของบทความกระทบใจ
    รู้จักและรักเขา..เพิ่มขึ้นอีกนิดดีไหม..
    ผู้ชายสองภาค "เป้าหลง" หรือ "เสี่ยวไป๋ทู่"...
    ไม่ว่าภาคไหน..ก็รักทั้งนั้น..
    ...
    ."ผมเคยนึกสงสัยว่าตัวเองเหมาะกับวงการนี้หรือเปล่า
    แต่พอจะปล่อยมันไป ก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองหนีการเกณฑ์ทหาร
    ไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่จนถึงที่สุด ตอนนี้ผมเรียนรู้ที่จะไม่ดูไม่ฟัง
    โดยเฉพาะกับสิ่งที่ไร้มูลความจริง เพราะรู้ว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ก่อประโยชน์
    ให้ตัวเองก้าวหน้าขึ้นได้" เขาพูดพลางเปิดกระเป๋าควานหาสิ่งของ

    ..."ตอนนี้หากผมเห็นคนคนหนึ่งแต่ไกล และรู้ว่าเขาไม่ชอบหรือเกลียดผมนิด ๆ
    จะให้ผมเข้าไปทักทายสวัสดี ผมทำไม่เป็น
    แต่ผมจะคิดหาทางไม่เข้าไปข้องแวะ หรือไต่ถามว่าทำไมเขาถึงเกลียดผม
    เพราะนั่นเป็นสิทธิของเขา" ดูเหมือนเขาพบของที่หาแล้ว ดึงออกมาเป็นแฟ้มปกใส

    .."นี่คือเคล็ดลับของผม แฟน ๆ ของผม ช่วยเหลือผมมากในจุดนี้
    พวกเขามักส่งบทความวิจารณ์ต่าง ๆ ที่พบในอินเตอร์เน็ทมาให้
    อันที่ผมรู้สึกว่าไม่เลว ผมก็จะพกติดตัวไว้อ่าน" เขาบอกอย่างร่าเริง

    ...
    ถ้อยคำรักจากเมืองไทย เดินทางไกลกว่าจะไปถึงเธอ
    วันนี้...ไม่ต้องบอกว่าดีใจแค่ไหน ที่เธอตอบรับ
    Sa-wad-dee-ka
    ถ้อยคำทักทาย และรอยยิ้มละไม
    ที่ทำให้เราฝันไกลไปถึงฟ้าไหน ๆ
    ...
    อาเจิ้น
    เล็กน้อยที่เธอใส่ใจ
    รู้ไหม..นั่นทำให้พวกเราซาบซึ้งจริง ๆ
    ...

    "ผมขอยืมติดตัวไว้ค่อย ๆ อ่าน ศึกษาของรักของคุณบ้างได้ไหม"

    "งั้น อย่าทำหายล่ะ" เขาสั่งกำชับ
    เหมือนรู้ว่าผมเป็นคนประเภทหยิบไปไหน ทิ้งตรงนั้น
    พอถูกเขากำชับก็ตื่นเต้นกังวลขึ้นมา
    รู้สึกได้ถึงการให้ความสำคัญต่อสิ่งของที่แฟน ๆ ส่งมาให้เขา
    ..

    อย่ากังวลเลยนะ
    ถึงข้อความใด ๆ ที่ไม่ปรากฎตัว..
    นั่นเพราะว่าอาจจะยังมาไม่ถึง
    เธอก็รู้ว่าอาจต้องใช้เวลาเดินทางซักหน่อย
    อาจจะเป็นความรู้สึกที่เธอยังไม่ได้ผ่านตา
    แต่เชื่อเถิดว่า
    ความรักของเธอ..ไม่ได้หล่นหายไปไหน
    มันอาจต้องเตรียมตัวอย่างพิถีพิถันซักหน่อย
    การมาพบเธอ..
    สลักสำคัญเหมือนกับการนัดเวลาเพื่อพบหน้าคนที่ชอบในครั้งแรกของเด็กสาว
    ความรักของพวกเราเป็นอย่างนั้น..
    เก้อเขิน..ไม่รู้ว่าเธอจะชอบไหม
    และตอนนี้พอแสดงตัวไปแล้ว
    จะดูเป็นยังไงบ้าง..
    มันขี้อายขนาดนั้น...
    ..
    "ผมรู้สึกว่าผมกับเพื่อน ๆ แฟน ๆ เป็นเหมือนคนครอบครัวเดียวกัน
    เหมือนเป็นโชคชะตาพิเศษ.."

    ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็อยากขอบคุณอะไรก็ตามแต่ที่อยู่บนนั้น
    ที่ลิขิตให้พวกเราได้รู้จักกัน และเป็นครอบครัวเดียวกันกับเธอ
    ..
    ถ้าวันเวลาได้ผ่านพ้นไป
    จนมีสักวันที่เราอาจลืมเลือนกันไป
    เหมือนเราลืมหน้าตาตัวเองตอนอายุ 18 อย่างที่เธอว่า

    เธอช่วยจดจำความรักจริงใจเหล่านี้ไว้ได้ไหม

    เห็นแก่พระเจ้า หรืออะไรก็ได้นะ..
    ที่เป็นอย่างนั้น เพราะพวกเราโชคดีกว่าเธออยู่อย่าง
    รู้ไหม.. อาเจิ้น
    เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่คิดถึงเธอ...
    เราก็ได้เห็นเธออยู่ตรงนี้ ตรงนั้น
    ในทีวี ในป้ายโฆษณา ทางด่วน หรือแม้แต่ร้านกาแฟ
    พวกเราคงได้แต่ส่งใจระลึกถึงเธอไปเรื่อย ๆ
    ..
    แล้วเธอล่ะ..
    จะมีไหม.
    ซักวันหนึ่ง.
    วันที่เธอคิดถึงพวกเรา
    อยากติดต่อพวกเรา..แต่ไม่รู้จะติดต่อได้ที่ไหน
    ...
    เมื่อวันนั้นมาถึงจริง ๆ
    อาเจิ้น..เธอจงระลึกถึงความรักจริงใจเหล่านั้น
    ที่พวกเราอ้อนวอนให้เธอจดจำมัน..
    และถ้ามันพอจะมีความหมายที่ทำให้เธอมีรอยยิ้มได้บ้าง
    พวกเราก็คงสบายใจ
    ที่รู้ว่าความรักที่เราปล่อยวางไว้ได้เดินทางไปรับใช้เจ้าของมันอย่างเต็มที่แล้ว
    ..
    ให้พูดอีกกี่ครั้งก็ได้
    กับถ้อยคำที่เราเต็มใจเอ่ย..
    เรารักเธอ..อาเจิ้น

    เรา-รัก-เธอ

    จากคุณ : เพลิน - [ 5 ส.ค. 46 22:36:47 A:203.148.252.247 X:210.203.182.42 ]