ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1(เหตุการณ์เกิดขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ) ~~โอ๊ววววว ดีใจจริง ๆ ในที่สุดก็ได้กลับบ้านอีกครั้ง~~ แวนเนส ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ พร้อมด้วยหน้าตาขวนฝันของสาว ๆ ในเอเซียขณะนี้ กำลังคิดอยู่ในใจ ระหว่างย่างเท้าออกจากตรวจคนเข้าเมืองของสนามบิน Los Angeles ~~ที่นี่ ฉันจะได้ใช้ชีวิตอิสระ เดินไปไหนมาไหนได้สะดวกหน่อย เฮ้อออ รอมานานสำหรับพักร้อน 1 เดือน~~ ระหว่างที่เขาเข็นกระเป๋าออกมายังจุดรอรับผู้โดยสารขาเข้า ซึ่งต้องออกแรงเป็นพิเศษ เนื่องจากทางลาดขึ้น สายตาของเข้าไล่มาจนพบ แม่ น้องชายและน้องสาวยืนรอรับอยู่ เขาดีใจมาก เพราะนานมากแล้ว ที่เขาไม่ได้กลับมาหาแม่ F4 มีคิวแน่นไปหมด เขาพยายามหาเวลากลับ แต่มันก็ทำไม่ได้ แต่เมื่อวันก่อน ผู้จัดการส่วนตัวได้มาบอกว่าเขามีเวลาพักร้อน 1 เดือนหลังจากวันพรุ่งนี้ไป นั้นทำให้เขารีบเก็บกระเป๋าและรีบเดินทางมาที่นี่ "เฮียแวน เค้าคิดถึงเฮียแวนมากเลย" น้องสาวตัวน้อยของเขากล่าวขึ้นเมื่อเห็นหน้าพี่ชาย เธอกระโดดตัวลอยเพื่อกอดพี่ชายที่เธอรักมาก แวนเนสกอดน้องสาวด้วยความรักและเอ็นดู พลางวางน้องลง "หวัดดีครับแม่" แวนเนสพูดกลับแม่ ดึงแม่มากอด และหอมแก้ม นี่เป็นการแสดงออกถึงความรักที่เขามีให้แม่ และมันก็ทำให้คนอื่น ๆ ที่มองมา (ไม่รู้จักแวนเนส) รู้สึกปลื้มใจแทน "ผมคิดถึงแม่ และน้อง ๆมากเลย" "เอาเถอะจ๊ะ เดี๋ยวขนกระเป๋าไปที่รถดีกว่า เราจะได้กลับบ้านกัน" แวนเนสใช้ชีวิตที่บ้านเขาอยู่ได้แค่ 2 วัน แฟน ๆ (เนื่องจาก Los Angeles มีแหล่งคนจีนมาปักหลักในสหรัฐอเมริกาอยู่เป็นกลุ่มใหญ่มาก เนื่องจากเป็นเมืองท่าที่สำคัญ จึงไม่แปลกที่จะมีคนที่รู้จัก F4) ก็เริ่มรู้ข่าวว่าเขากลับมา ดังนั้นจึงเริ่มตามมาดักรอหน้าบ้าน หน้าร้านของแม่ เขาพยายามจะใช้ชีวิตอย่างเดิม แต่ว่าจำนวนแฟน ๆ ก็เพิ่มมากขึ้น ๆ เขาเลยตัดสินใจบอกกับแม่ไปว่า "แม่ครับ ผมว่า ผมจะไปเที่ยวที่อื่นหน่อยดีกว่า สักพักนึง ผมอยากเป็นส่วนตัวบ้าง" "อืมมม จะเอายังไงดีหล่ะ น้อง ๆยังเรียน summer อยู่เลย ไม่งั้น เราคงไปด้วยกันทั้งบ้านได้" "ไม่เป็นไรครับ ผมไปคนเดียวได้" "แล้วลูกจะไปไหนครับ" "อาจจะเป็น Salt Lake City ที่ Utah แม่ว่าไงครับ?" "แม่ว่ามันออกจะไกลไปหน่อยนะลูก คือแม่ไม่อยากให้ แวนเนสไปไกล แม่เป็นห่วง" "งั้น ผมจะไปอยู่ไหนดีหล่ะฮะ" แม่ลูกทั้งสองกำลังคิดหนักถึงเมืองที่ใกล้ ๆ กับ Los Angeles และไม่ค่อยมีคนรู้จัก F4 ทันใดนั้นเอง เสียงของแม่ก็ดังขึ้น "Las Vegas หล่ะ?" ~~ใช่ Las Vegas นั้นแหละ เหมาะเจาะที่สุด เพราะว่าเท่าที่เขาทราบมา การแสดงคอนเสริต์ที่ Las Vegas ครั้งที่แล้ว คนที่ไปดูส่วนมากมาจากรัฐอื่นทั้งนั้น แล้วเมืองนี้ก็เป็นเมืองคาสิโนด้วย คนที่อยู่คงไม่ค่อยรู้จัก และคนที่ไปเที่ยวก็คงจะสนใจเสี่ยงโชคอย่างเดียว ใช่แล้ว Las Vegas . ~~ จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:34:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 2 บ้านหลังค่อนข้างใหญ่หลังหนึ่ง ตั้งอยู่ทาง Red County ใกล้ ๆ กับสนามกอฟท์ ในเมือง Las Vegas มลรัฐ Nevada เด็กสาวคนผมดำ ยาวประบ่า ค่อนข้างฟูหน่อย ๆ เพราะเป็นผมหยักศก หน้าตาเอเซียธรรมดา ๆ คนหนึ่งกำลังวุ่นวาย จัดแจงอาหารเช้าให้พี่สาวที่ต้องรีบไปมหาวิทยาลัย เนื่องจากวันนี้มี Survey ที่ต้องนำไปให้อาจารย์เป็นการด่วน "จ๊อย พี่อาบน้ำตั้งนาน ทำได้แค่นี้เหรอ" "โอ๊ยยยย แซม อะไรกันนักหนา ไม่ใช่แจ๋วนะค่าา ทำให้ก็บุญแล้ว!!" น้องสาวถลึงตามองพี่ "เอออ พวกพ่อแม่ป้าอาไม่อยู่ ตั้งเดือน แล้วฉันต้องกิน ซีเรียลใส่นมอีกกี่มื้อ!!" พี่สาวบน พลางตักซีเรียลเขาปากอย่างรวดเร็ว "อย่าบ่นมากเลยหน่ะ แต่จ๊อยก็อยากไปเมืองไทยเหมือนกันนะ ไม่ได้กลับบ้านมาตั้งนานแล้ว" น้องสาวพูดอย่างเศร้าน้อย ๆ แล้วนั่งลง อีกมุมหนึ่งของโต๊ะอาหาร ในระหว่างนั้น พี่สาวก็รีบทำเวลากับการกิน แล้วหยิบของแล้วรีบเดินออกจากบ้านไป พลางพูดกว่า "ฝากเก็บด้วยนะจ๊ะ" "ไปแล้วเหรอ?" ไม่มีเสียงตอบใด ๆ แต่ได้ยินเสียง start รถแทน "เหอออออ แล้วทำไมเราต้องอยู่บ้านคนเดียวด้วยหล่ะนี่ รู้งี้ลง summer ดีกว่า" จ๊อยพูดพลางหยิบจานไปล้าง และเริ่มจัดแจงทำความสะอาดบ้านเล็กน้อย สักครู่ ระหว่างกำลังตบหมอนอยู่ที่ห้องรับแขก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "Hello, Joyce's speakin' " "Yeah, hi Joyce, it's Kate" "อ้าวเคทเหรอ มีอะไรย่ะ เธอโทรมาก็ดีแล้ว ฉันกำลังเบื่ออยู่พอดี" "แหม แกเห็นฉันเป็นที่พึ่งเวลาเบื่อ เออ ว่าแต่ว่า ว่างป่ะ ตอนนี้หน่ะ" "ว่างอ่ะว่าง แต่ฉันไม่ออกไปซื้อของหรอกนะ เบื่อจะแย่" "ใครว่าฉันจะชวนแกไปซื้อของ ตอนนี้ฉันอยู่สนามกอฟท์ข้างบ้านแกอ่ะ ออกมาสิ มาเล่นเป็นเพื่อนหน่อย" "อ้าว แล้วทำไมแกประสาทออกมาคนเดียว" "ตอนแรกฉันชวน นาย Brian มาแล้ว แต่พอดีมันติดธุระบ้าบอ กระทันหันอะไรก็ไม่รู้ ออกมาเหอะนะนะนะนะนะ" "เอออ ก็ได้ เดี๋ยวไป" และจ๊อยก็วางหูไป และพึมพำว่า "ประสาทจริง ๆ ไอ้เคท" ว่าแล้วเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้า และหยิบอุปกรณ์กีฬาที่จำเป็นต้องใช้ อย่างรวดเร็ว และขับรถออกไป จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 "กว่าจะเสด็จมาได้ เล่นเอาเหงื่อออกเลยนะ" เคท สาวน้อยเสียงแหลม พูดแหย่เพื่อนรัก เธอสองคนสนิทกันมาก เพราะมีอายุเท่ากัน คนไทยเหมือนกัน และที่สำคัญ มีแค่พวกเธอสองคนเท่านั้นที่เป็นคนไทยในโรงเรียน "เออน่า ตอนนี้อย่าบ่นมาก เมื่อไหร่จะเปิดเทอมสักทีก็ไม่รู้" "แหมแก รู้สึกจะไม่ค่อยทำตัวเป็นเด็กเรียนเลยนะ แต่ฉันก็อยากเรียนเร็ว ๆ เหมือนกัน อยู่รู้ว่าชีวิตใน college จะเป็นยังไง" เคทและจ๊อย เพิ่งจบ highschool "เออ ฉันจะถามแกว่า แกบ้าหรือป่าว ร้อน ๆ อย่างงี้มาชวนตีกอฟท์ summer นะเฟ้ย ไม่ใช่ winter สับสนหรือป่าว" "ตอนแรกก็จะไปว่ายน้ำ แต่คิดไปคิดมาที่นี่ดีกว่า เออ อย่าพูดมากเลย ไปกันเหอะ" หลังจากทั้งสองออกรอบเรียบร้อยแล้ว "โอ๊ยย หิวอ่ะ จ๊อยแกไม่หิวเหรอไง" "หิวโว้ย แต่แบบว่าออกกำลังเสร็จ ก็กินเลยเหรอนี่??" "เออ เหอะน่า ไม่เป็นไรหรอก ไป ๆๆ" และแล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในโรงแรมที่ตั้งอยู่ในสนามกอฟท์ โรงแรมนี้สงบร่มรื่นมากด้วยสีเขียวของหญ้าสนามกอฟท์ ถึงแม้ว่าจะถูกตัดด้วยสีน้ำตาลออกแดง ๆ ของภูเขาที่ไม่มีต้นไม้ก็ตาม "Hi, Ladies. How can I help you?" บริกรถามขึ้นเมื่อเข้าไปในห้องอาหาร "Well, we just need a table for 2 please." เคทพูดขึ้น "Okay, follow me this way please." และเมื่อมานั่ง เธอทั้งสองก็พบว่า เธอถูกจัดให้มานั่งโต๊ะข้าง ๆ กับผู้ชายคนนึง หน้าตาจีน ๆ ใส่เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนสีฟ้า กำลังนั่งอ่านหนังสืออ่านเล่น พร้อมกับยังมีอาหารอยู่บนโต๊ะ "เฮ้ยแก ดูคนนั้นดิ เท่ห์หว่ะ" เคทพูดกับจ๊อย "ไหนบอกว่าหิวไอ้บ้า" จ๊อยพูด แล้วหันไปมองบริกรที่รอจดรายการอาหาร เธอทั้งสองจึงรีบสั่งอาหาร "แล้วตกลงจะไปดูคอนเสริต์ของ Justin Timberlake ป่ะ Grace มันชวนยิ๊ก ๆ" เคทถามเพื่อน "ไม่รู้สิ ไม่ค่อยอยากไปไหนอ่ะช่วงนี้ รู้สึกเบื่อ ๆ แต่ว่าเค้าจะเล่นที่ไหนเหรอ?" "Mandalay Bay" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ และสนใจอยู่กับหนังสือ แต่พอได้ยิน Mandalay Bay ~~นั้นมันเป็นที่ ๆ เราไปเล่นคอนเสริต์คราวที่แล้วนี่นา ผู้หญิงสองคนนี้กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่นะ.. ภาษาอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นเข้าใจ แต่คงไม่ใช่ภาษาจีนหรอก..หรือเปล่า.. ไม่ค่อยแน่ใจ~~ แต่แวนเนสก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เขายังคงอ่านหนังสือต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั้ง "อิ่มจังเลย แน่นท้องชะมัด Bill please" เคทจัดการเรียกเก็บเงิน พอเรียบร้อยแล้ว "เออ ไปกันเถอะ" จ๊อยเลื่อนเก้าอี้ไปด้านหลังเต็มแรงเพื่อที่จะลุกขึ้น จนทำให้เก้าอี้นั้นไปชนกับโต๊ะข้าง ๆ "Sorry" จ๊อยพูดพร้อมกับยิ้มอย่างขอลุแก่โทษ (นิสัยคนไทย) แต่ไม่มีคำตอบออกมาจากปากชายหนุ่มคนนั้นเลย เขาได้แต่จ้องมองหน้าเธอ ด้วยสายตาเฉยชา ดูเหมือนกวน ๆ ด้วย เธอจึงหุบยิ้ม ~~ ยี้ ตาบ้า คิดว่าหล่อตายหรือไง ก็ขอโทษแล้วนี่นา แหวะ!! ~~ จ๊อยคิดอย่างงี้ในใจ "Hey, Joyce, we better leave" เคทพูด และจ๊อยก็เดินตามไป "เฮ้ยแก คนนั้นไงที่ฉันบอกว่าหล่ออ่ะ" เคทเสริม เมื่อเห็นเพื่อนเดินตามมา "หล่อ หรือ??" จ๊อยเดินไปโดยไม่สนใจ ในใจของหล่อน คิดเพียงว่า ~~แหวะ นายขี้เก็ก~~ จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 4 "เหอ! สบายใจจัง ที่นี่นะ จะว่าไปแล้วก็ไม่เงียบสงบหรอก แต่บรรยากาศในสนามกอฟท์เนี่ยดีมากเลย เมื่อวานตอนที่มา ฉันนั่งรถผ่านสนามบาสเกตบอลด้วยแหละ อยู่แถว ๆ นี้แหละ เดี๋ยวว่าง ๆ จะไปเล่น" แวนเนสกำลังคุยโทรศัพท์ ซึ่งเสียงในสายก็ได้ตอบว่า "ฉันอยากไปกับนายนะ แต่ฉันได้พักแค่อาทิตย์เดียว ตอนนี้ฉันอยู่ที่อี่หลานแหละ เดี๋ยวจะออกไปแช่น้ำร้อน เอาให้มันฉ่ำปอดไปเลย!" แน่นอน เสียงนั้นคือเสียงของ ไจ๋ไจ๋ หนึ่งในสมาชิก F4 บอยแบนด์ดังของไต้หวัน เขากำลังนั่งคุยโทรศัพท์อย่างสบายอารมณ์เช่นกัน "ฉันอิจฉานายจริง ๆเลย แวนเนส" . หลังจากวางสายไปแล้ว แวนเนสจึงเดินไปหยิบลูกบาสฯ แล้วเดินออกไปจากห้องพัก ที่สนามบาสเกตบอล ทาง Red County มันเป็นเวลาทุ่มกว่า ๆ แล้ว จ๊อยกำลังประสาทเสีย ที่พี่สาวยังไม่กลับบ้าน เธอจึงออกมาเล่นบาสฯ ในขณะที่เล่น ปากก็บ่นไปเรื่อย ๆ "จะกลับบ้านไหมเนี่ย!! โอ๊ยเบื่อจริง ๆ เลย" แล้วเธอก็กระโดดและชู๊ดลูก แต่ลูกดันไปชนกับแป้น จึงเด้งกลับมา แน่นอนมันถูกหัวเธอเต็ม ๆ "โอ๊ย เจ็บอ่ะเจ็บ ๆๆๆๆๆ ไอ้ลูกบาสฯ บ้า ประสาทเสื่อม เจ็บนะเฟ้ย" จ๊อยเอามือลูบหัวไปมา แต่เธอได้ยินเสียงหัวเราะดัง "หึหึ" มันทำให้เธอตกใจ "ใครอ่ะ" เธอหันไปมอง ภาพที่เห็นเป็นผู้ชายตัวโตคนหนึ่ง สวมกางเกงวอร์มสีดำ และเสื้อสำหรับเล่นบาสฯ ที่เหมือนยังกับหลุกออกมาจาก NBA แต่ที่น่าตกใจก็คือ ชายคนนี้ หน้าตาเหมือนกับผู้ชายคนเมื่อวาน ที่เจอกันที่สนามกอฟท์ เธอเผลอครางออกมาว่า "นายขี้เก็ก !!!" แวนเนส ซึ่งถือลูกบาสออกจากโรงแรมและเดินมาเรื่อย ๆ เพื่อหวังจะเล่นบาสฯ ที่สนามที่เขาเผอิญเห็นเมื่อวาน เขาคิดว่าคงไม่มีคนอยู่ แต่สิ่งที่เขาเห็น คือผู้หญิงหัวฟู ๆ กำลังโยนลูกบาสฯ และปากที่เหมือนบ่น ๆ อะไรอยู่ แต่เขาไม่สามารถที่จะเข้าใจได้ เนื่องจากเป็นภาษาที่เขาไม่เคยได้ยิน เขาเดินเข้าไปใกล้อีกนิด อีกนิด ~~นั้น!!! ผู้หญิงคนเมื่อวานนี่นา~~ (สนทนาภาษาอังกฤษ) "เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรเหรอ" แวนเนสเอ่ยเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอครางออกมา "อะไรเหรอ" จ๊อยตีหน้าซื่อ "นัง-ฉี่-เค้ก??" แวนเนสพยายามมากในการออกเสียง จากที่สิ่งที่ได้ยินมา "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาาา ไม่ใช่ภาษาจีนนะ ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้ นาย-ขี้-เก็ก ต่างหาก" "นั้นแหละ แปลว่าอะไร??" แวนเนสพยายามกลบเกลื่อนอาย "อ้อ เป็นการทักกันหน่ะ คล้าย ๆ กับ What's up" จ๊อยบอก ในใจคิดว่า ~~ขืนรู้ เราก็แย่หน่ะซิ~~ "ภาษาอะไรเหรอ?" "ไทย" "คนไทยจากไทยแลนด์นั้นเอง ฉันชื่อ " แวนเนสคิด ~~จะเอายังไงดีว่ะเนี่ย จะบอกว่าชื่อไรดี เฮ้ออ ไม่เป็นไรหรอก ยัยนี่คงไม่รู้จัก~~ "ฉันชื่อVanness ยินดีที่ได้รู้จัก ว่าแต่ว่าเธออยู่ที่นี่เหรอ" "ใช่อยู่ที่นี่ ฉันชื่อ Joyce แต่นายอ่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้านาย คงไม่ใช่คนแถวนี้แน่ ๆ" "ฉันเป็นคน LA หน่ะ" เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง "ท่าทางเธอยังเป็นนักเรียน? เกรดไหนแล้ว?" "ยังเรียน แต่ปีนี้เข้า college แล้ว นายอ่ะ เรียนหรือทำงาน?" "ทำงาน" ~~โอ๊ย ไมมัยวกเข้าตัวเองอย่างนี้นะ!!~~ "ขอโทษนะ งานอะไรอ่ะ เราถามเฉย ๆ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร" ~~ตายหล่ะว่า จะให้บอกว่าเป็นนักร้องเหรอ~~ แวนเนสพยายามคิดว่าจะตอบว่ายังไงดี เผอิญมั่วตอบไปว่า . จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 5 "เออ เป็น เป็น" แวนเนส ทำหน้าเลิกลั่ก (น่ารักๆๆ) "เป็นอะไร" จ๊อยทำหน้าแบบคาดคั้นเต็มที่ ในใจคิด ~~เป็นริดสีดวงหล่ะซิ ถึงได้ทำหน้าอย่างงั้น ฮ่าฮ่าฮ่าาา~~ "เป็นบาร์เทนเดอร์หน่ะ แต่ตอนนี้ตกงาน" แวนเนสพูดอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ "อ้อ" พูดได้แค่นั้นจ๊อยเหลือบไปเห็นรถพี่สาววิ่งผ่านเธอจึงโยนลูกบาส ฯ ให้แวนเนส ทำให้แวนเนสทิ้งลูกบาส ฯ ของตัวเองที่ถืออยู่ แล้วรับลูกนั้นที่เธอโยนมา และจ๊อยก็วิ่งจากไป แวนเนสจึงตะโกนไล่หลังว่า "เธอให้ลูกบาส ฯ ฉันทำไม??" "อ้อ ยางมันเสื่อม ลูกนิ่มหมดแล้ว ไม่ได้ให้ ฝากไปทิ้งต่างหาก ไปหล่ะ" เธอหันหลังกลับมาตอบ พร้อมโบกมือลา แล้ววิ่งจากไป "ท่าทางยัยนี่ จะประสาท" เขาพูดอยู่คนเดียว หลังจากนั้น เขาก็เล่นบาส ฯ อยู่คนเดียว โดยมีลูกบาส ฯ นิ่ม ๆ กองอยู่ใกล้ ๆ แวนเนสมีความสุขมาก เหมือนกับว่า ชีวิตมีอิสระเต็มที่ ไม่มีใครที่นี่รู้จักเขา หรือถ้ารู้จัก ก็ไม่มีใครทราบว่าเขาอยู่ที่ไหน ไม่มีใครสงสัยว่าเขาเป็นใคร ตอนนี้เขารู้เพียงแต่ว่า เขาเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ตกงานเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาก็คิดถึงเพื่อน ๆ ของเขาที่ไต้หวันเหมือนกัน เอ้.. แต่เพื่อนคนไหนหล่ะ แน่นอน F3 ที่เหลือไง หลังจากเล่นบาส ฯ เสร็จแล้ว เขากลับมายังโรงแรม เดินมาเรื่อย ๆ สบายอารมณ์มาก พอเข้ามาในห้อง ก็จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เรียบร้อยแล้วก็ล้มลงบนเตียง ระหว่างที่ตากำลังจะปิด พลันเกิดเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น.. กริ่ง.. กริ่ง.. เขาหยิบโทรศัพท์ด้วยท่าทีที่เหนื่อย ๆ .. กดรับ ปลายสายพูดว่า "แวนเนส เป็นไงบ้าง" "อ้าวเสี่ยวเทียนนั้นเอง ก็สบายดี นายหล่ะ" ด้วยตากำลังจะหลับ ทำให้เขาไม่ได้ดูเบอร์ที่โชว์ แต่ที่แท้ก็คือนายเคน F4 นั่นเอง "ก็เรื่อย ๆ ไจ๋ไจ๋ บอกว่านายอยู่เวกัส? สนุกมั้ย" "ที่นี่ร้อนนะ ร้อนสุด ๆ แต่มันดีที่ว่าไม่มีคนสงสัยว่าฉันเป็นใคร และไม่มีคนรู้จักหรือจำได้หน่ะ" แวนเนสตอบ "อยากไปกับนายจริง ๆ แต่นี่ฉันเพิ่งกลับจากเมืองไทยเมื่ออาทิตย์ก่อนนู้น" เสี่ยวเทียนพูด "เอออ พูดถึงไทยเนี่ย วันนี้ฉันเจอคนไทยคนนึงแหละ แต่เค้าไม่รู้จักพวกเราหรอก ท่าทางจะประสาทไม่ดีด้วย" แวนเนสพูดพลางมองไปยังมุมอีกมุมหนึ่งของห้อง เขาได้กองลูกบาส ฯ นิ่ม ๆ ที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเอามาด้วย แทนที่จะทิ้งไป บางทีเขาอาจจะต้องการคืนหล่อนก็ได้ "เหรอ! ตอนที่ฉันไปเมืองไทยนะ มีคนจำฉันได้แหละ แต่แฟน ๆ ที่นั้นเขาเข้าใจว่ามาทำงานหน่ะ" เสี่ยวเทียนพูดพลาง เกิดภาพต่าง ๆ ขึ้นในหัว ระหว่างการเดินทางมาเมืองไทย ไปกินหูฉลาม ส้มตำไก่ย่าง และอื่น ๆ อีกมากมาย มันเป็นความทรงจำที่ดีมาก "อืมมม" "ไม่รบกวนนายดีกว่า ไว้วันหลังฉันโทรไปใหม่แล้วกันนะ บาย" "บาย" แวนเนสวางหู พร้อมมองลูกบาส ฯ เสื่อม ๆ อีกครั้ง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย โดยหารู้ไม่ว่า อีกไม่นาน ยัยประสาทนั้น จะมามีส่วนสำคัญในชีวิตเขา จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 6 เย็นของวันรุ่งขึ้น จ๊อยอยู่บ้านคนเดียว เนื่องจากพี่สาวติดเรียน (อีกแล้ว) เธอจึงเบี่อและเกิดอยากจะไปซื้อของข้างนอก เธอจึงโทรศัพท์ชวนเคทเพื่อนรักไป "เคท เราออกไปซื้อของกันเถอะ เราเบื่อเต็มที แซมออกไปไหนอีกแล้วก็ไม่รู้" "โทษที จ๊อย วันนี้เราไปไม่ได้ เดี๋ยวพ่อเราจะกลับมาทานข้าวที่บ้าน แม่เลยอยากให้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าหน่ะ โทษทีนะ ขอโทษจริง ๆ" "ไม่เป็นไรหรอก" จ๊อยจึงวางหูโทรศัพท์ลงไป ~~จริงซินะ พ่อของเคท ไม่มีเวลากลับบ้านเลย ต้องเดินทางไปตามรัฐต่าง ๆ เคทก็คงคิดถึงและอยากจะเจอพ่อเหมือนกัน ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปคนเดียวดีกว่า..~~ จากนั้นจ๊อยเขียนโน้ตแปะไว้ตรงตู้เย็นข้อความว่า ------- need to go SHOPPING! Getting BORED EACH DAY!!!!! ------- ลงชื่อ Joyce ไว้ เพื่อให้เวลาที่แซม พี่สาวเธอกลับบ้าน ทราบว่าเธอไปไหน และเธอก็สะพายเป๋ใบโปรดออกจากบ้านไป ------------------ บนถนน Las Vegas Boulevard South แวนเนสเดินเรื่อยเปื่อยมาก เนื่องจากมันฟรีสุด ๆ จะไปไหนมาไหนก็สะดวก เป็นตัวของตัวเอง ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะอยู่แต่ในโรงแรม แต่มันก็สนุกมาก เขาว่ายน้ำ (อยากเห็นจัง) อ่านหนังสือ ฟังเพลง และดูรายการโปรดอยู่บนห้องพัก เขามีเวลามากมายในการคิดแบบท่าเต้นใหม่ ๆ ไม่ได้ไปเที่ยวไหน แต่นั้นคือการพักผ่อนอย่างแท้จริง และเป็นอย่างที่เขาต้องการ เขานั่งแท็กซี่จากโรงแรมซึ่งตั้งอยู่ทาง Red County ผ่านมาที่ The Strip ซึ่งเป็นแหล่งที่มีโรงแรมดัง ๆ คาสิโนหรูๆ ตั้งอยู่ และลงตรง Las Vegas Boulevard South เพื่อที่เขาจะได้ชมเมือง Las Vegas ที่ใคร ๆ ก็ต่างพากันพูดว่า เมืองนี้ไม่เคยหลับไหล เขาเดินจาก MGM Grand ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการถ่ายเรื่อง Ocean's Eleven เขายืนดูรูปปั้นสิงโตหน้าโรงแรม ซึ่งสวยงามมาก ในใจนั้นอยากให้เพื่อน ๆ ได้มาชมกัน เพราะแน่ใจว่า ครั้งล่าสุดที่มาแสดงคอนเสริต์ที่นี่ แถบจะไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเลย เขาเดินไปเรื่อย ๆ เลี้ยวขวาตรง East Tropicana Avenue และเข้าตรง The Strip สองข้างทางประดับด้วยไฟสีต่าง ๆ ซึ่งสร้างความตระการตาเป็นอันมาก มีคนเป็นร้อย ๆ คนเดินอยู่บนถนน เวลาเดินก็จะได้ยินเสียงเพลงที่ดังจากคาสิโนใหญ่น้อย มีเสียงผู้คนพูดคุย โห่ร้อง บ้างได้แจ็กพอร์ต จากการเล่น Blackjack หรือ Slot Machine ซึ่งมีหลายขนาด บ้างต้องเสีย และพยายามจะเล่นต่อ เพื่อให้ได้ทุนคืนมา และมาหยุดอยู่ตรง Mandalay Bay ซึ่งบัดนี้ได้มีรูป Justin Timberlake ติดไว้พื่อให้ได้รับทราบว่า อีกไม่นานนักร้องนามนี้ จะมาเล่นคอนเสริต์ที่นี่ ซึ่งครั้งหนึ่งรูปของวง F4 บอยแบนด์ดังแห่งไต้หวันก็เคยติดที่นี่ และ F4 ก็เคยมาแสดงคอนเสริต์ที่นี่เช่นกัน เขายืนอยู่หน้า Mandalay Bay สักครู่เหมือนรำลึกความหลัง จากนั้นก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ และจนมาถึง อาคารที่รูปทรงเหมือนหอ Eiffle ที่ปารีส ฝรั่งเศส ซึ่งมันเข้าตาเขามาก เขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะเดินเข้าไปข้างใน .. แล้วเขาจะเจออะไรบ้างหล่ะ... เมื่อเขาเข้าไป... จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 7 แวนเนสเดินตรงเข้าไป ~~อ้อที่นี่เป็นโรงแรมนั้นเอง แต่ถ้าจะขึ้นไปบน หอ Eiffel นั้นจะทำไงดี~~ เขาเดินเข้าไปในโรงแรม และสังเกตเห็นป้ายที่บอกสำหรับการขึ้นชมหอ และแล้วเขาก็จัดการซื้อตั๋วเพื่อขึ้นไปชมบรรยากาศของ Las Vegas ข้างบนหอ Eiffel จำลองแห่งนี้ ท้องฟ้ามืด แต่งแสงไฟ ที่เป็นสีต่าง ๆ ยังเต็มไปรอบ ๆ เมือง สมจริง ๆ ที่โดนกล่าวขวัญว่าเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับไหล เขากำลังคิดถึงเรื่อง ๆ ต่าง ๆ ที่ผ่านมาในชีวิต ตั้งแต่เป็นนักเรียน highschool ธรรมดาคนหนึ่งที่มีความสนใจในเรื่องการเต้นและงานด้านบันเทิงเป็นพิเศษ สามารถไปไหนมาไหนได้อย่างสะดวก จนมีโอกาสได้เข้ามาเป็นหนึ่งใน F4 ซึ่งตอนนี้ก็ได้ดังไปทั่วในเอเซีย แต่บางครั้งก็ทำให้ความเป็นส่วนตัวหายไป แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาชอบที่จะเป็นอย่างงี้ ชอบงานอย่างงี้ และเขาก็รักแฟน ๆ ของเขาเหมือนกัน เขาคิดไปด้วย มองบรรยากาศรอบ ๆ ไปด้วย มันช่างวิเศษอะไรเช่นนี้ นี่เป็นการพักผ่อนที่ยอดเยี่ยมมาก จนกระทั่งเขาได้ยินเสียง เสียงคุ้น ๆ ภาษาที่ฟังไม่ออก เขาหันไป และเห็น "โธ่เว้ย อุตส่าห์ออกมาซื้อของ ดันไม่มีอะไรน่าสนใจเล้ยยยยยย" จ๊อยเดินบ่นคนเดียว (บ่นเสียงดังด้วย) ~~เฮ้ย ยัยประสาทเสื่อมคนนั้นนี่น่า~~ แวนเนสบอกไม่ถูกว่า ความรู้สึกที่เห็นเธออีกครั้ง มันเป็นความดีใจ หรือความประหลาดใจ หรือว่าเป็นยังไง เขาไม่ยังไม่ได้ทันพูดอะไร จ๊อยซึ่งเดินมา ก็ตกใจ เพราะเธอก็งงกับความบังเอิญนี้เหมือนกันที่มาเจอเขาอีกครั้ง (ภาษาอังกฤษ) "อ้าว นายขี้เก็ก มาเจอกันอีกแล้ว" จ๊อยพูด "สบายดี ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเจอกันอีก" แวนเนสตอบ จ๊อยอมยิ้มแบบขำ ๆ เต็มที่ เพราะที่แวนเนสตอบว่าสบายดี เพราะว่า จ๊อยเคยบอกกับเขาว่า คำว่า นายขี้เก็กในภาษาไทยเหมือนกับคำว่า What's up ในภาษาอังกฤษ "ทำไมเธอถึงมาที่นี่" "นายมาได้ ฉันก็มาได้ไม่เห็นแปลก" "เปล่าที่ถามเพราะว่า คนที่อยู่ที่นี่ ไม่น่าจะขึ้นมาเที่ยวบนนี้เพราะว่าเห็นเมืองนี้จนชินตาอยู่แล้ว" "ก็เพราะอย่างงั้นนั้นแหละ ฉันเลยอยากมาดู ไม่ได้มาตั้งนาน ตั้งแต่เปิดใหม่ ๆ" จ๊อยตอบและชี้ไปรอบ ๆ ข้างล่างพร้อมอธิบายถึงที่ต่าง ๆ ให้เขาฟัง "ลองมองไปข้างล่างซิ ตอนกลางวันมันก็งั้น ๆ แหละ แต่ตอนกลางคืนนะสุดยอด" "ฉันก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน แต่ที่นี่นะ พูดได้คำเดียวว่าร้อนจริง ๆ" "อืมม ดูตรงนู้นนะ เป็น MGM Mirage หล่ะ มีน้ำพุสวย ๆ ด้วยนะ ไปดูไหมเดี๋ยวพาไป" "อืมม เหรอ ก็ดี อยากไปเหมือนกัน" แวนเนสไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปกับเธอ อาจเป็นเพราะ เขารู้สึกสบาย ๆ เวลาอยู่กับเธอ เขาอาจจะรู้สึกไม่มีกังวลก็ได้ ในเมื่อตัวเธอเองก็ไม่รู้จักว่าเขาเป็นใคร แต่ความรู้สึกที่แท้จริงนั้น มันคืออะไรกันนะ . จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 8 แวนเนสและจ๊อยเดินออกจากหอ Eiffel จำลอง ของโรงแรม Paris Paris ทั้งสองคนยังยืนอยู่บน The Strip จ๊อยบรรยายเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ และชวนเขาเดินไปเรื่อย ๆ จนถึง MGM Mirage Bellagio ภาพตรงหน้า น้ำพุที่สวยงามอลังการ กำลังพุ่งทะยานสู่อากาศ มีแสง สี เสียง ที่น่าหลงใหล จ๊อยตกตะลึง เนื่องจาก ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในเมืองนี้ แต่ก็ไม่มีเวลามาเที่ยวในยามค่ำคืน เนื่องจากต้องเรียนหนังสืออย่างหนัก และบ้านก็ค่อนข้างใกล้จากถนนเส้นนี้ เธอไม่รู้ตัวว่า มือของเธอได้ขว้ามือของแวนเนสแล้วดึงไป เพื่อที่จะเดินเข้าไปใกล้น้ำพุมากกว่าเดิม "สวยจริง ๆ เลย นายเห็นไหม" เธอเอ่ยถาม "อืมม สวยดีนะ" จ๊อยไม่ได้สนใจเลยว่ามือของเธอยังจับกับมือของแวนเนส น้ำพุสายเล็กใหญ่ พุ่งอย่างฉวัดเฉวียนคล้าย ๆ กับกำลังเต้นรำอยู่ แวนเนสมองดูน้ำพุ สลับกับมองหน้าเธอและมือ เขารู้สึกบอกไม่ถูก . มันเหมือนกับว่าสุขใจลึก ๆ "นายรู้ไหม ฉันมาที่นี่แถบนับครั้งได้" จ๊อยเอ่ยขึ้น ขณะที่สายตายังมองอยู่เบื้องหน้า "อ้าวทำไมหล่ะ ในเมื่อเธอก็อยู่ที่นี่หนิ" "แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความคนที่นี่ได้มาเที่ยวบ่อย ๆ นะ ฉันต้องเรียนหนังสือ" "แล้วไง เรียนก็เที่ยวได้นะ" เขาพูด "แต่นั้นมันไม่ใช่ ฉันเติบโตด้วยวัฒนธรรมความเป็นไทย ออกมากลางคืนมันไม่ดี แต่พ่อแม่ฉันก็ไม่ว่าหรอก" "เหรอ" แวนเนสพยักหน้าเหมือนเข้าใจ "แล้วเพื่อน ๆ หละ ไม่มาเที่ยวกับเพื่อน ๆ เหรอ" "เพื่อน ๆ เหรอ ก็มีบ้าง แต่เราไม่มาแถบนี้หรอก ส่วนมากเพื่อนฉันจะไปตามสถานที่เล่นกีฬา หรือไม่ก็ดูคอนเสริต์ เสร็จก็กลับบ้าน ไม่มีมาเดินกินลมชมวิว" "แล้วทำมัยถึงออกมาคนเดียวหล่ะ" "ไม่มีคนว่างมาเป็นเพื่อน ฉันเลยมาเที่ยวเอง" แวนเนสคิดในใจว่า ~~ดูเธอช่างเป็นตัวของตัวเองจริง ๆ~~ "ไปกันเหอะ" จ๊อยพูด พร้อมกับหันมามองแวนเนส ตาเจ้ากรรมดันมองมาเห็นตัวเธอเองจับมือเขาอยู่ พลันเกิดเสียง "เฮ้ย" เธอรีบปล่อยมือเขา ตาก้มมองพื้น.. เหมือนพยายามมุดหน้า แก้มเปล่งสีแดงเรื่อ ๆ แวนเนสมองดูเธอ รู้สึกขำ ๆ ~~ยัยนี่ อายเป็นด้วยหรือนี่?? แต่ก็น่ารักดีนะ .~~ "ว่าไง จะไปต่อหรือเปล่า" แวนเนสเอ่ยถาม จ๊อยเงยหน้าขึ้นและสบตากับเขา "ไปสิ ไป" แก้มยังแดงอยู่ เธอมองดูแวนเนสอย่างเต็มตา ~~อืมม นายคนนี้ก็น่าตาดีนะ~~ เธอรู้สึกตัวว่า มันมีความรู้สึกอย่างหนึ่งโลดเล่นอยู่ในใจ ระหว่างเขากับเธอ มันเหมือนกับว่า นายคนนี้ได้เขามาอยู่ในใจของเธอไม่มากก็น้อย ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ ไม่เคยเกิดเลยในชีวิตซึ่งมันก็อยากที่จะบอกได้ว่ามันคืออะไร หรือว่าเธอชอบเขาเข้าแล้ว . และทั้งสองก็เดินต่อไป จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 9 ในระหว่างที่เดินไปเรื่อย ๆ จ๊อยก็บรรยายสถานที่ต่าง ๆ ให้แวนเนสฟัง แต่แวนเนส ดูเหมือนว่าไม่สนใจฟังเท่าไหร่ เพราะอะไรนะเหรอ??.. มีตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ดี แสงไฟต่าง ๆ จากข้างทาง ผู้คนมากมาย แต่เขารู้สึกว่ามีแค่เขาและเธอเท่านั้น มันรู้สึกอบอุ่น เวลาที่เขาฟังเธอเล่าสิ่งต่าง ๆ หน้าเธอจะปรากฏรอยยิ้มที่สดใส และจริงใจไปด้วย "นายชอบที่นี่ไหม?" จ๊อยถาม "อืมมม จะให้พูดยังไงดีหล่ะ ฉันก็ชอบนะ ยิ่งเธอมาพาเที่ยวอย่างนี้ ฉันก็ยิ่งชอบมากขึ้น มันรู้สึกทึ่งหน่ะ" รอยยิ้มจากใบหน้าของหล่อนปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นสิ่งที่เขาคาดว่าจะได้เห็นเมื่อตอบคำถาม และเขาก็ได้เห็นจริง ๆ แต่แล้วงานเลี้ยงก็ต้องมีการเลิกลา ถึงเวลาแล้ว ที่ต้องแยกทางกลับ "อืมม นี่มันก็ดึกมากแล้ว เห็นที่ต้องบ๊ายบายกันตรงนี้นะ" จ๊อยพูด "เหรอ ยังเที่ยวไม่จุใจเลย . แต่อืมม งั้นบายนะ" แวนเนสพูด ตัวเขาเองนั้น อยากจะยืดเวลาออกไป ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาก็ไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใด แต่ว่า มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกก็เท่านั้น ส่วนตัวของจ๊อย มันลำบากเหลือเกินที่จะพูดคำว่า บ๊ายบาย เพราะเธอเองก็ไม่อยากร่ำลา โดยเฉพาะกับเขา ทั้งคู่ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม.. แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ว่าจริง ๆ แล้วความรู้สึกนั้นคืออะไร . เมื่อจ๊อยกลับบ้าน เธอก็เข้าห้องและล้มลงบนที่นอน ได้แต่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาในค่ำคืนนี้ ตั้งแต่การเจอกันครั้งแรกที่เธอรู้สึกเฉย ๆ ไม่ได้คิดอะไร และอาจเรียกได้ว่าไม่ค่อยถูกชะตา แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้มันทำให้ความคิดของเธอเปลี่ยนไป มันทำให้จิตใจของเธอไม่มีสมาธิที่จะคิดถึงเรื่องอื่น เพราะดวงหน้าของเขาได้ปรากฏขึ้นอยู่ในใจอย่างชัดเจน .. ในระหว่างที่แวนเนสเดินขึ้นห้องพัก เขาได้คิดตลอดว่า คืนนี้ช่างเป็นคืนที่ยากจะลืมได้ มันสุขจนพูดไม่ถูก ได้แต่พูดย้ำอยู่ใจว่า ~~ทำไมเราถึงรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนที่เดินจาก ยัยนั้นมานะ ยัยนั้นเนี่ยประสาทจะตาย เราคงไม่ได้ชอบหรอก ~~ เขาคิดได้แค่นั้น แต่เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจในความคิดเท่าไหร่ เมื่อถึงห้องพัก เขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาแม่ของเชา "แวนเนส เป็นยังไงบ้างลูก ไม่โทรมาเลย" แม่พูดเสียงดัง เนื่องจากเป็นห่วงที่เขาไม่โทรมา "ที่นี่สนุกมากเลยครับ ผมมีความสุขดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วงเลย" แวนเนสพูด และสนทนาได้สักพัก "ครับ.. โอเคครับ แค่นี้นะครับ" และเขาก็วางหูไป เขานอนลงบนที่นอน พยายามข่มตาให้หลับ . แต่เขาก็พลิกตัวไปมา ไปมา . เขาไม่สามารถบังคับตัวเองให้หลับได้ . เขาลุกนั่งบนที่นอน พยายามทำสมาธิ แต่แล้ว ตาที่กวาดไปรอบ ๆ ห้อง ดันไปเจอเจ้าลูกกลม ๆ แน่นอนมันคือลูกบาส ฯ แต่มันไม่ธรรมดา เพราะมันเป็นของจ๊อย ลูกบาสฯ ที่ยางนิ่มหมดแล้ว เขามองมัน . สมองสั่งการ เขาเดินไปหยิบ และกลับมานั่งที่เตียงพร้อมกับลูกบาสฯ เขาพึมพำออกมา "จ๊อย สงสัยฉันคงต้องมนต์เธอเข้าให้แล้ว" . จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 10 วันรุ่งขึ้น แวนเนสพยายามใช้ชีวิตอย่างปกติ โดยรับประทานอาหารเช้า เดินเล่นละแวกโรงแรม อ่านหนังสือเล่มโปรด และเปิดดูรายการทีวีที่เขาชื่นชอบ แต่แล้ว จิตใจเขาก็ยังสะดุดอยู่กับลูกบาส ฯ ลูกนั้น และเจ้าของลูกบาส ฯ ด้วย ~~แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงยัยติงต๊องนั้นด้วยนะ ~~ เขาคิดว่าตัวเขาเองไม่ได้ชอบเธอแบบที่ผู้ชายชอบผู้หญิง เขาคิดกับเธอเพียงผู้หญิงที่นิสัยแปลกคนหนึ่ง .. แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาคิดพลาดไป เพราะผู้หญิงแปลกคนนี้ ก็มีสิทธิ์ตียึดใจเขาได้เช่นกัน . ส่วนบ้านทาง Red County นั้น จ๊อยกำลังถูกเพื่อนรักเคท โทรศัพท์มาหว่านล้อมให้เธอไปดูคอนเสริต์ Justin Timberlake "ไอ้จ๊อย แกจะไปดี ๆ หรือไปด้วยน้ำตา" เคทขู่ "เฮ้ย ก็ขี้เกียจอ่ะ" ตอนแรกจ๊อยก็ไม่ค่อยอยากไป ยิ่งตอนนี้สมองมองมีแต่หน้าหนุ่มที่ชื่อแวนเนส ยิ่งทำให้เธอไม่อยากไปไหนเลย "แต่เพื่อน ๆ อยากให้แกไปนะ ไปเหอะ ๆๆๆๆๆ" เคทย้ำอีกหลาย ๆ รอบ เพื่อตัดความรำคาญ เธอจึงตอบตกลง "ไปก็ได้เว้ย" "เออ เดี๋ยวฉันจะได้ ให้ Grace มันจองตั๋วเลย" และเคทก็วางหูไป ~~จ๊อย เธอเป็นอะไรหน่ะ มีสติหน่อยสิ ผู้ชายคนนั้นคงไม่ได้คิดอะไรหรอกหน่ะ อย่าบ้าได้ไหม!!~~ "อ้าวจ๊อย ทำอะไรอยู่หน่ะ นั่งขมวดคิ้ว เหมือนคนเป็นบ้า" แซม พี่สาวถาม เพราะเห็นน้องสาวแปลก ๆ ตั้งแต่เช้า "ก็เป็นบ้าหน่ะซิ . โธ่เว้ยยยยย!!!" จ๊อยพูดเสร็จก็เดินจากไป ทิ้งให้พี่สาวงง "เป็นอะไรของมันเนี่ย" แต่แซมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าน้องสาวบ้า ๆ บอ ๆ จึงนั่งทำรายงานต่อไป ตกเย็น แวนเนสตั้งใจว่าเขาอยากจะไปเล่นบาสฯ เพราะอะไรหน่ะเหรอ เพราะว่าเขาอยากเล่นไง เขาอยากออกกำลังกาย แต่ตัวเขาเองไม่รู้หรอกว่า เขามีจุดประสงค์แอบแฝง เขาเดินไปถึงสนามบาสฯ พร้อมกับลูกบาสฯ ของตัวเอง ที่เขาไม่เอาลูกบาสฯ ของจ๊อยมาเพราะเขากลัวเสียฟอร์ม เขาไม่อยากจะตอบคำถามว่าทำไมถึงเก็บลูกบาสฯ ของเธอไว้ ทั้ง ๆ ที่ใจจริงแล้ว เขาไม่อยากคืนให้เจ้าของต่างหาก เขาอยากจะเก็บมันไว้ เพื่อเป็นตัวแทนของเธอ แต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวัง เมื่อเดินมาถึง ไม่มีเธออยู่ที่นั้น เขาจำใจเดินเขาไป และเล่นคนเดียว . สนามนี้เงียบมาก เนื่องจากเป็นแทบที่ไม่ครึกครื้น เขาเล่นไป 10 นาที . 20 นาที 30 นาที 35 นาที เขากำลังคิดว่า ควรจะกลับได้แล้ว แต่ . สิ่งที่เขาได้ยิน มันทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้า จุดประสงค์ที่แอบแฝงมาตั้งแต่เดินมาที่นี่ มันเป็นจริงแล้ว . ทันใดนั้นเอง เขาได้ยินเสียง "นายขี้เก็ก" จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 11 "นายขี้เก๊ก !!" จ๊อยตะโกนมาจากหลังของสนาม เธอไม่รู้หรอกว่าทำไมเท้าของเธอถึงพามาที่นี่ ทั้ง ๆ ที่เธอตั้งใจออกมาเดินข้างนอกเพื่อต้องการจิตใจได้มีเวลาคิดอะไรเงียบ ๆ บ้าง .. แต่เมื่อเธอเห็นเขา เธอก็ตะโกนเรียกเขาโดนไม่คิดอะไรเลย . เพราะว่า เขาไม่ใช่เหรอ ที่รบกวนจิตใจเธอมาทั้งวัน เขาไม่ใช่เหรอ ที่เป็นคำตอบของทุกสิ่งทุกอย่างที่ค้างคาในใจเธอ รอยยิ้มยังปรากฏอย่างสดใสอยู่บนใบหน้าที่ชุ่มแฉะไปด้วยเหงื่อของเขา แวนเนสได้แต่คิดอยู่ในใจว่า ช่วงเวลานี้ ไม่มีคำที่สวยงาม หรือมีความหมายใด ๆ มาบรรยายความรู้สึกที่ดีใจอย่างเหลือล้นของเขาได้ถูก "อ้าว จ๊อย" แวนเนสพยายามกลบเกลื่อนความดีใจเมื่อเห็นหน้าเธอ "อืมม แวนเนส" จ๊อยก็ทำอย่างนั้นเช่นกัน "อืมม" เขารู้สึกเขินเล็กน้อย พูดแบบไม่กล้าสบตาเธอ "อืมม" จ๊อยก็เขินเช่นกัน แต่เธอพยายามปิดบังความรู้สึก ด้วยการมองหน้าเขาเต็ม ๆ ทำแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว "อ่าาา" เขาพูดอีกครั้ง "อืมม ๆ อ่าาาๆ อยู่ได้" จ๊อยพูด ทั้งที่ตัวเธอเองก็รู้สึกทะแม่ง ๆ "ก็ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่ นี่นา" ใครจะรู้บ้างนะ ว่ามันไม่จริงเลย เขากะจะเจอเธอที่นี่อยู่แล้ว "ทำไมหล่ะ นายอย่าลืมนะ ว่าฉันต่างหากที่ควรจะอยู่ที่นี่มากกว่า คราวที่แล้วนายมาทีหลัง" ว่าแล้วจ๊อยก็แย่งลูกบาส ฯ จากมือแวนเนส และวิ่งเลี้ยงไปรอบ ๆ ตัวเขา . แต่แวนเนสก็ได้แต่ยืนอยู่เฉย ๆ . ไม่ใช่อะไรหรอก เขาทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง โดยหารู้ไม่ว่า นั้นคือมารยาหญิงอย่างนึงที่พยายามเปิดเผยใจของตัวเองให้คนที่ชอบได้รับรู้ จนจ๊อยต้องพูดว่า "นี่นาย ไม่เล่นเหรอ ไม่กล้าหล่ะสิ" เธอพยายามแหย่ "ฉันเหรอไม่กล้า" แวนเนสพูด จากนั้น การเล่นบาส ฯ ที่สนุกสนานก็เริ่มขึ้น แวนเนสวิ่งมาแย่งลูกบาส ฯ จากเธอ และชู๊ดลูก และก็แย่งกันไปมาอย่างนั้นตลอด และแน่นอน เหตุการณ์นี้ มันจะต้องติดตรึงอยู่ในใจของคนทั้งสองตราบนานเท่านาน "นายขี้โกงอ่ะ นายตัวสูงกว่าเรา" "อ้าว คนตัวสูงต้องโกงด้วยเหรอ" "ใช่ มันไม่แฟร์อ่ะ" "แล้วจะให้ทำยังไงถึงจะแฟร์" "งั้น . อืมมม . ให้ฉันขี่คอนายตอนชู๊ดลูกได้ป่ะ??" เธอถามเฉย ๆ "ได้!" แต่เขาตอบจริง . แวนเนสแย่งลูกบาส ฯ จากจ๊อยมา เธอพยายามแย่งลูกกลับและแล้ว ตัวเธอก็หกล้มลง แวนเนสรีบเข้ามาช่วย มันเหมือนผู้ใหญ่ดูแลเด็กมาก เขาดึงตัวเธอลุกขึ้นยืน และปัดแข้งขาให้ สายตาเวลาที่เขาทำนั้น มันช่างอ่อนโยน จนทำให้จ๊อยมิอาจที่จะบังคับความรู้สึกที่มองไปยังเขาได้ เมื่อเขามองขึ้นมา.. ตาสบตา เพียงชั่วครู่ "เธอเป็นอะไรมากหรือป่าว" เขาถามอย่างเป็นห่วง "ฉันไม่เป็นอะไรหรอก" เธอตอบ "สบายมาก" พร้อมกับยิ้มอย่างยืนยัน "งั้น เธอก็ได้ชู๊ดลูกโทษ" "เหรอ" จ๊อยพูดและกำลังจะชู๊ด ทันใดนั้นเอง ร่างของแวนเนสก็มาอยู่เบื้องหน้า เขานั่งย่อลงพร้อมกับพูดว่า "ขี่คอไง เพื่อจะได้แฟร์ เอ้าเร็วสิ" เขาพูดด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม "เอออ ." จ๊อยตะลึง เธอไม่คิดว่าเขาจะเอาจริง ๆ เธอแค่พูดแหย่ ๆ เท่านั้น "ขึ้นเร็วสิ" เขาพูดย้ำ "ก็ได้" หน้าของเธอระเรื่อไปด้วยสีแดง เพราะความอาย .. จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 12 จ๊อยค่อยเดินเข้าไปขี่คอของแวนเนส แก้มที่แดงแล้ว ก็แดงเข้มอย่างเห็นได้ชัด ~~โชคดีนะ ที่นายหันหลัง ไม่เห็นฉันตอนนี้หน่ะ ดีที่สุด แก้มร้อนไปหมดเลยเรา~~ ช่วงสัมผัสแรกที่เธอโดนตัวเขา เธอรู้สึกอบอุ่นทั้งกายและใจมาก เธอไม่คิดว่า เขาจะให้เธอขี่คอจริง ๆ "อ้าว ชู๊ดสิ" แวนเนสพูดขึ้น "อืมม" แล้วเธอก็โยนลูกบาสฯ และผลก็คือ มันเข้าห่วงไปอย่างสวยงาม การที่ขี่คอเขา ชายที่สูงประมาณ 180 ซม. มันเป็นอะไรที่ง่ายมากที่จะโยนเจ้าลูกกลม ๆ นี้ลงห่วง "อืมม ลงได้แล้วแหละ" จ๊อยพูด ความรู้สึกที่ให้เธอขี่คอยังคงฝังอยู่ในจิตใจเขา มันเป็นอะไรที่ดูวาบหวามในความคิดมาก แวนเนสอยากจะบอกเธอว่า ตั้งแต่เชาโตมา ไม่เคยให้สาวคนในขี่คอเลยนอกจากน้องสาว และที่สำคัญต้องพิเศษจริง ๆ เท่านั้น . แต่เขาจะบอกเธอได้อย่างไรเล่า เขาไม่อยากเสียฟอร์มหนิ เพื่อตัดความอาย จ๊อยเอ่ยปาก ขอตัวกลับ "อืมม งั้นฉันกลับก่อนแล้วกันนะ บ๊ายบาย" เธอตั้งท่าจะวิ่ง แต่แล้วถูกมือแข็ง ๆ มาจับที่ข้อมือเธอ "เดี๋ยวก่อน อืมม ฉันหมายความว่า เรายังไม่รู้ผลแพ้ชนะเลย" แวนเนสพูด แต่มือเขายังจับข้อมือเธออยู่ "อืมมม เอาไงดีหล่ะ ฉันไม่อยากให้นายชนะ และไม่อยากชนะคนเดียวด้วย งั้นเสมอกันแล้วกันนะ" เธอพูด "อืมม เป็นความคิดที่ดีมาก" เขาตอบ "งั้นฉันไปหล่ะนะ" เธอพูดและมองลงไปยังมือเขาที่ยังจับข้อมือของเธอเองอย่างแข็งแกร่ง และส่งสายตามาที่เขาเหมือนกับพูดว่า ~~ปล่อยได้แล้ว~~ แต่ใครจะรู้บ้างนะ แท้จริงแล้ว เธออยากจะหยุดเวลานี้ไว้ และไม่อยากจะก้าวจากไปจากที่นี่เลย แวนเนสเพิ่งได้สติ แต่มือเขาก็ยังคงจับที่ข้อมือของเธออยู่ แต่เขาพูดว่า "อืมมม เอางี้ดีกว่า ฉันทำเธอหกล้ม ฉันขอชดใช้" เขาพูดอย่างสั่น ๆ "ขอชดใช้?? ยังไง" จ๊อยถาม ทั้ง ๆ ที่ใจเธอก็เต้นแรงเหมือนกัน "ก็ เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวเป็นเพื่อนเธอ โอเคไหม?" เขารู้สึกกระดากเล็กน้อย ~~แวนเนส มุกนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่าเป็นมุกชวนเดท นายนี่เชยชะมัด แต่จะทำยังไงได้ พูดไปแล้ว!!~~ "ทุกที่เลยหรือป่าว" "ได้เลย บุกน้ำลุยไฟ ได้ทั้งนั้น" "งั้นก็ดี!!!" "อืมม งั้นพรุ่งนี้เจอที่ไหน?" "เจอที่นี่แหละ 7 โมงเช้า ตกลงนะ" "7 โมงเช้า??" "ไหนบอกว่า บุกน้ำลุยไฟได้ไง นี่แค่ตื่นเช้าเองนะ" "โอเค ๆ ได้ ๆ" "งั้น c ya" จ๊อยพูดแล้วก้าวเท้าจากไป "c ya" แวนเนสได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น จ๊อยรู้ว่า มันยากแค่ไหนที่จะก้าวเท้าเดินเขา แต่สิ่งที่ทำให้เธอสุขใจที่สุดคือวันพรุ่งนี้ เธอจะได้ไปเที่ยวกับเขาอีกครั้ง แวนเนสได้แต่อึ้งกับตัวเอง เขาไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดออกไปอย่างนั้น.. แต่ว่า มันเป็นสิ่งที่เขาฝันหามาตลอดตั้งแต่เจอเธอไม่ใช่เหรอ . ทั้งนี้ทั้งนั้น.. ก็เพราะเขาต้องเสน่ห์นิสัยบ๊อง ๆ ของเธอเข้าให้อย่างจัง จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 13 มันเป็นเวลา 6.45 แวนเนสกำลังยืนอยู่ที่สนามบาสฯ สถานที่ ๆ เขาได้นัดไว้กับจ๊อย . แวนเนสไม่อยากจะนึกเลย ว่าตัวเขาเอง ตื่นเต้นจนนอนไม่ค่อยหลับ เมื่อคืนก่อนนอนเขาตั้งนาฬิกาปลุกไว้ 6 โมงเช้า แต่นอนพลิกไปมา เขาก็ลุกมาตั้งใหม่เป็น ตี 5 ครึ่ง แล้วเขาก็พยายามข่มตาให้นอน..แต่เขาก็มาตื่นตอนตี 4 ซึ่งหลังจากนั้นมันก็ยากที่จะนอนต่อ เขาได้แต่นั่งนึกว่า วันนี้จ๊อยจะพาเขาไปไหน ส่วนทางด้านจ๊อย เธอก็ได้ใช้เวลาทั้งคืน คิดถึงสถานที่ ๆ จะพาเขาไป และที่สำคัญเธอตื่นเต้นเช่นกัน เพราะนี่เป็นเดทแรกของเธอ และเธอก็อยากทำให้มันลืมไม่ลง แวนเนสได้แต่เดินไปเดินมา ~~นี่เราไม่น่ามาก่อนเลย เดี๋ยวเธอจะเข้าใจผิด คิดว่าเราเห่อเรื่องนัดอ่ะ~~ เดินไปเดินมาได้สักพักใหญ่ จ๊อยก็มาถึง "หวัดดี" จ๊อยทักพร้อมยิ้มแย้ม "หวัดดี" เขาพูด พร้อมหันไป เขาสังเกตได้ว่า วันนี้จ๊อยน่ารักมาก ปกติเธอจะปล่อยผมฟู ๆ ของเธอ แต่วันนี้เธอรวบผมตึง ซึ่งเข้ากับใบหน้ามาก ส่วนเสื้อผ้า ก็ธรรมดา เพราะเธอก็จัดได้ว่า เป็นคนที่แต่งตัวดีอยู่แล้ว อาจเป็นไปได้ว่า ที่เขาเห็นว่าเธอน่ารัก เพราะว่ารอยยิ้มของเธอนั้นเอง นี่แหละ ที่เขาเรียกกันว่า รอยยิ้มสยาม "โทษที ที่ทำให้เรา นายมานานรึยัง?" จ๊อยพูด "อ้อ เพิ่งมาก่อนเธอแป๊ปเดียว" แวนเนสพูด "อืมม งั้นก็ไปกันเถอะ" "ไปไหน?" "ตามมาเถอะน่า" แล้วจ๊อยก็จูงมือเขาเดินไป สถานที่ ๆ ไม่ไกลจากนั้นมากเท่าไหร่ เป็นร้านกาแฟเล็ก ๆ มีคนแก่ สองสามีภรรยาเป็นเจ้าของร้าน "นายหิวไหม? ฉันหิวอ่ะ" จ๊อยพูด "อืมม กาแฟซักนิดก็ดี" แวนเนสตอบ แล้วสองคนก็เข้าไปในร้านนั้น และสั่งอาหารเรียบร้อย "บรรยากาศร้านนี้ดีนะ" แวนเนสพูด พลางมองไปรอบ ๆ ร้าน ซึ่งดูเหมือนบ้านสวน มีต้นไม้ขึ้นอยู่เต็ม ที่สังเกตง่าย ๆ คือต้นแอปเปิ้ล ที่ขึ้นอยู่เต็มหลังร้าน "ใช่ ฉันชอบมากเลย แล้วฉันก็ชอบมาคนเดียวด้วย" จ๊อยพูด "อ้าว ทำไมหล่ะ" แวนเนสถามอย่างสงสัย เพราะหลาย ๆ ครั้ง ที่เขาเห็นเธอชอบทำอะไรคนเดียว "ก็ ไม่รู้สิ บรรยากาศมันเหมาะกับอยู่เงียบ ๆ มั้ง" จ๊อยอธิบาย และนั้น เหมือนเป็นสิ่งที่ทำให้แวนเนสเรียนรู้เธอมากขึ้น หลังจากทานเรียบร้อยแล้ว จ๊อยพูดว่า "เดี๋ยวฉันมานะ แป๊ปเดียว" "จะไปไหน" "เถอะน่า เดี๋ยวมารับรอง" แล้วเธอก็รีบออกจากร้าน ไม่ถึง สิบนาที เธอก็กลับมา "ไปกันเถอะ" เธอรีบพูด ทั้งสองคนเดินออกมา จ๊อยเดินไปที่รถคันหนึ่ง พร้อมพูดว่า "ขึ้นมาสิ" "อ้อ นี่ที่เธอหายไป ไปเอารถมาเหรอ" "ใช่ เพราะสถานที่ ๆ ฉันจะพาเธอไป ต้องใช้รถ" "แล้วต่อจากนี้จะไปไหนอีกหล่ะ" แวนเนสสงสัย "ไม่บอก แต่รับรองว่าเธอต้องชอบแน่" จ๊อยพูดพร้อมกับยิ้มพราย จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:43:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่ 14 เขาขึ้นรถไป มองไปทางที่นั่งเบาะหลัง เขาเห็นเสื้อ jacket 2 ตัว เหมือนถูกวางทิ้งไว้ จึงได้ถามว่า "jacket เป็นของใครเหรอ" "นี่รถฉัน ของในนี้ก็ต้องเป็นของฉันสิ" "แล้วเธอเอา jacket มาทำไมหล่ะ ร้อนจะตาย" แวนเนสพูด อย่างขำ ๆ ~~ยัยนี่ประสาทจริง ๆ~~ ระหว่างทางบนรถ แวนเนสสังเกตได้ว่า จ๊อยเป็นคนที่ขับรถได้เร็วมาก ขนาดตัวเขาเองที่คิดว่าตัวเองเป็นสิงห์นักซิ่งแล้ว ยังต้องย่อมพ่ายแพ้แก่เธอ เวลาไม่ถึง 20 นาที เขารู้สึกว่า รถได้ค่อย ๆ เคลื่อนขึ้นมาบนเขา "อ้อ ที่แท้จะพามาเที่ยวภูเขานั้นเอง" แวนเนสพูดขึ้น "ใช่ แต่ว่าสัญญาเลยว่า นายจะต้องชอบแน่นอน" จ๊อยพูดพร้อมทำหน้าจิงจัง "โอ้โห ดูเหมือนว่าเธอจะมั่นใจจริง ๆ นะเนี่ย" แวนเนสทำหน้ากวนประสาทเล็กน้อย "ก็ใช่หน่ะสิ เพราะที่นี่คือ Mount Charleston ." จ๊อยขับรถมาเรื่อย ๆ ซึ่งก็นานเหมือนกันและแล้วรถก็ขึ้นมาถึงบนสถานที่ ๆ จ๊อยตั้งใจพาแวนเนสมา ภาพข้างหน้า ช่างสวยงามเหลือเกิน . แต่มันน่าประหลาดใจ เพราะเท่าที่ ทราบ ๆ กันคือ เมือง Las Vegas เป็นเมืองทะเลทราย ร้อนมาก มีกระบองเพ็ดขึ้นอยู่เต็ม แต่บนเขา ที่เธอพาเขามา พื้นดินถูกปกคลุมด้วยสีขาว ของหิมะ และแน่นอน มันทำให้อากาศเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ "อากาศเย็นจัง" แวนเนสพูด และกำลังจะหันมามองเธอ แต่สิ่งที่เขาเจอดันเป็น เสื้อ jacket ตัวที่ใหญ่กว่าเข้าเต็ม ๆ จึงเกิดเสียงร้อง "โอ๊ย" ขึ้น "นึกแล้วเชียว ฮ่าฮ่าฮ่าา เข้าเป้าเลย" จ๊อยทำหน้าทะเล้นใส่เขา "ฝากไว้ก่อนเถอะ" ถึงตอนนี้ แวนเนสเข้าใจแล้วว่า ทำไมเธอถึงเอา jacket มา "ใส่เข้าสิ เสื้ออ่ะ จะถือไว้ทำไม" จ๊อยพูดในระหว่างที่ตัวเธอเองก็จัดแจงใส่ jacket เหมือนกัน "ของใครเหรอ" แวนเนสถาม เพราะถึงตอนนี้เขาสังเกตว่า jacket ที่เธอโยนมาให้เขาเป็นของผู้ชาย "พ่อฉันเอง" จ๊อยตอบ "อ้อ" เขาไม่พูดพล่ามเพลงต่อ จัดแจงใส่ jacket เช่นกัน เพราะตัวเขาเองตอนนี้ ก็รู้สึกหนาว แวนเนสมองไปรอบ ๆ บรรยากาศที่นี่ดีมาก ไอเย็น ๆ จากหิมะ ทำให้เขารู้สึกเย็นนิดหน่อย มีต้นสนขึ้นเป็นทิว ๆ ช่างสวยงามอะไรเช่นนี้ ในระหว่างที่เขากำลังหลงใหลในบรรยากาศอยู่นั้น จ๊อยเองก็สังเกตท่าทีของเขาว่าชอบหรือไม่ และเธอก็ดีใจที่เขาชอบมัน เธอมีเวลานิดหน่อยพอสังเกต แวนเนสในยามนี้ เสื้อยืดสีขาว กางยีนสีดำ และเสื้อ jacket สีดำ และหมวกสีดำ ซึ่งมันตัดกับสีหิมะ และทำให้เขาดูเด่นมาก ภาพที่เขายืนชมวิว ทำให้แก้มของเธอร้อนฉ่า แต่แล้วเธอก็เรียกสติกลับคืนมา ด้วยการปั้นก้อนหิมะเล็ก ๆ "แวนเนส!!" เธอเรียก แวนเนสหันมา และแล้ว ก้อนหิมะ ก็ถูกปาไปยังหน้าเขาจัง ๆ "เฮ้ย เล่นกันอย่างงี้ใช่ไหม?? ดี ๆๆ แม่ตัวดี มานี่นะ" และแล้วเขาก็วิ่งไล่จับเธอ และปาหิมะใส่เธอด้วย "โอ๊ย น่ากลัวจัง!! ฮ่าฮ่าฮ่าา" เธอพูด และปาหิมะใส่เขาเช่นกัน แต่แล้ว ตัวแวนเนสเข้ามาใกล้ขึ้น ๆ และแล้ว เขาก็จับเธอได้ เธอพยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ เขาก็จับเธอแน่นยิ่งขึ้น แต่แล้ว . พื้นหิมะ ที่ลื่น ทำให้คนทั้งสอง ลื่มล้มลงไป . จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ 15 ทั้งสองคนล้มลงไปบนหิมะ แต่ด้วยความที่พื้นลื่น ทำให้กลิ้งลงไป และเมื่อหยุด (คิดภาพนะค่ะ แวนเนสอยู่ข้างล่าง ส่วนจ๊อยอยู่ข้างบนค่ะ ^_^) สายตาเจอกับสายตา ทำให้ทั้งสองนิ่งอึ้งกันไปพักใหญ่ แต่ด้วยบรรยากาศโดยรอบที่สวยงาม ทำให้สายตาที่มองกันและกัน ดูหวานบริสุทธิ์ดุจหิมะ หัวเริ่มจะเข้าหากัน .. แต่แล้ว.. จ๊อยก็ได้สติ "เออ นายเป็นอะไรมาหรือป่าว" "ทุกอย่างโอเค ไม่เป็นอะไร เธอหล่ะ?" "ก็แค่ถลอกนิดหน่อยหน่ะ" "ไหน?" แวนเนสถาม แต่สายตาก็ควานหาแผลถลอก แต่เมื่อหาไม่เจอ แทนที่เขาจะหยุด เขากลับดึงแขนเธอมาแล้ว ถลกแขนเสื้อ.. แล้วเขาก็เจอ.. แผลถลอกที่ข้อศอก "เจ็บไหม?" เขาถามอีกครั้ง ด้วยสายตาที่อ่อนโยน "ไม่ ไม่เลย " จ๊อยตอบ ตอนนี้จิตใจของเธอระส่ำระส่ายมาก ~~ทำไมเขาถึงได้อ่อนโยนกับเราขนาดนี้ แผลมันจะเจ็บได้ยังไง.. ในเมื่อใจเราแช่มชื่นขนาดนี้ นายขี้เก๊ก ฉันคงชอบนายเข้าแล้วแน่ ๆ เลย..~~ "ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว นายไม่ต้องห่วงหรอก เอ้ออ!! เกือบลืม" จ๊อยเอ่ย "ลืมอะไร" เขาถามอย่างงง "ถ่ายรูป เดี๋ยว ฉันไปเอากล้องถ่ายรูปก่อนนะ" และเธอก็รีบวิ่งไป และแล้วก็กลับมาภายในเวลาไม่ถึง 5 นาที เธอหยิบกล้องถ่ายรูปแวนเนส แปลกจัง เธอไม่รู้สึกเหนื่อยหรือเมื่อยเลยที่จะกัดชัตเตอร์รูปเขา จนแวนเนสพูดว่า "ถ่ายรูปฉันอยู่ได้ มาขอฉันเล่นบ้าง" และแล้วเขาก็หยิบกล้องไปจากเธอ "นายจะถ่ายอะไรอ่ะ?" จ๊อยถาม "ก็วิวแถว ๆ นี้ สวยดี" เขาตอบ แต่เขาไม่แน่ใจว่า ที่บอกว่าสวยดี เนี่ย วิวหรือคนกันแน่ที่สวย "อืมม" จ๊อยพูด และเดินไป แต่ในระหว่างที่เธอเดินไป เธอได้ยินเสียงแวนเนสตะโกนว่า "จ๊อย!!" และแล้วเธอก็หันไป ซึ่งมันก็เข้าล็อกพอดี.. แวนเนสถ่ายรูปเธอ เขาเดินมาถ่ายรูปเธอ กดชัตเตอร์ถี่ยิบ "แวนเนส เล่นอะไรอ่ะ??" จ๊อยถาม แต่เขาก็ยังคงกดไปเรื่อย ๆ สักครู่ มีฝรั่งแก่ ๆ คนหนั่งเดินเข้ามา เหมือนเป็นเจ้าหน้าที่ที่นี่ "ให้ผมช่วยถ่ายรูปให้พวกคุณไหมครับ?" เขาถาม "ดีครับดี" แวนเนสพูดแล้วยื่นกล้องให้ และแล้วภาพที่ปรากฎบนเฟลมเป็นภาพของแวนเนสที่ยืนโอบไหล่จ๊อยอยู่ ทั้งสองยิ้มอย่างสดใส ซึ่งทั้งคู่รู้สึกแล้วว่า พวกเขามีความหมายต่อกันมากแค่ไหน แต่พวกเขาจะรู้หรือไม่ จะมีปัญหาที่คอยอยู่หรือเปล่า?? จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:44:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 16 "เฮ้ย ไอ้จ๊อย ไปกันหรือยัง เดี๋ยวคอนเสริต์เริ่ม" เคทพูดพลางกระโดดลงบนเตียงนอนของเพื่อนรัก "เดี๋ยวก่อนซิแก อย่ามาเร่งรีบได้ไหม หัดดูนาฬิกาซะบ้างนะ ตอนนี้ไป ก็ยังไม่มีคนมาหรอก ตั๋วก็ซื้อแล้วไม่ใช่เหรอ ไปเป็นเพื่อนก็บุญแล้วนะย่ะ" จ๊อยตอบ พลางสวมถุงเท้า "เออน่าเออน่า เออแล้ว เกรซ (Grace) มายัง?" เกรซคือเพื่อนของทั้งสองคนนี้ค่ะ เป็นลูกครึ่งจีนอเมริกัน และแล้วประตูห้องก็เปิดออก เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน หน้าตาออกฝรั่งแต่หัวดำ ๆ เหมือนกัน "เออ มันมาพอดี" จ๊อยพูดเป็นภาษาไทย (เคทกะจ๊อยจะคุยกันเป็นภาษาไทยตลอดค่ะ) ตอนนี้เธอสวมถุงเท้าเรียบร้อยแล้ว "จะให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งนะ ว่าเวลาอยู่ต่อหน้าฉัน ช่วยพูดภาษาที่ฉันเข้าใจหน่อย" เกรซใส่ "o:-)kok ทีหลังฉันจะพูดภาษาจีน" เคทพูดออกมา เล่นทำเอาเพื่อนที่ชื่อเกรซ เหวอไปเลย เพราะถึงแม้ว่าเธอจะมีเชื้อจีน แต่มันไม่ได้หมายความว่า เธอจะพูด อ่าน เขียน ภาษาจีนได้ แต่คำว่าภาษาจีน เล่นทำเอาจ๊อย นึกถึงหน้าหนุ่มคนนึง ภาพที่ปรากฏอยู่ในหัวเริ่มแจ่มชัดขึ้นมาเรื่อย ๆ.. และเขาก็คือ แวนเนส จ๊อยไม่อาจจะห้ามใจไม่ให้นึกถึงภาพวันที่เธอพาเขาไปเที่ยวที่ Mt. Charleston ได้ มันเป็นอะไรที่ประทับใจ ไม่รู้ลืม ซึ่งแม้กระทั้งนาทีนี้ ภาพของเขาก็ยังคงยืนเด่นสง่าในใจของเธอ เธอมองไปทางโต๊ะเขียนหนังสือของเธอ แน่นอน.. เธอเพิ่ง print รูปจากกล้องออกมา รูปเขาและเธอ ระหว่างที่จ๊อยเหม่อ เพื่อนทั้งสองก็สังเกต ถึงสายตาของเธอที่มองไปยังโต๊ะ "เฮ้ย แกมองไรว่ะเนี่ย" เคทพูด "เออ เป็นไรอ่ะ" เกรซพูดขึ้นมาบ้าง และทั้งสองก็มองไปยังโต๊ะเช่นกัน เคทไม่รอช้า.. เธอเดินเข้าไปใกล้โต๊ะ..ใกล้เข้าไปอีก.. เข้าไปอีก.. ภาพแวนเนสและจ๊อย.. เธอเห็นแล้ว "Oh my god!! แหม คนนั้นนี่หว่า แกสนิทกะเขาได้ไง" เคทถาม "คนไหน" และเกรซ ก็วิ่งเข้าไปดู "ไม่ได้สนิท รู้จักธรรมดา " เธอเห็นสายตาเคท "เออ เรื่องมันยาว ไว้เล่าวันหลัง" แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น คือเธอเจอสายตาของเกรซ ที่มองดูรูป สลับกับมองหน้าเพื่อนรัก "goodness!!!!!!!!!" เกรซหลุดออกมา "เป็นไรไปเกรซ" เคทถาม "เจอคนหล่อ อึ้งไปเลยเหรอ" ซึ่งจ๊อยได้แต่ยิ้ม ๆ ที่เคท เอาแต่แหย่ "ฉันเพียง โอ้ววว จะให้พูดยังไงเนี่ย" เกรซทำหน้าตาตื่น "อะไร??" ทั้งเคทและจ๊อยถามไปเสียงเดียวกัน "เขาเป็นดารา" เคทพูด "บ้าเหรอ สงสัยจำคนผิด เขาเป็นบาร์เทนเดอร์ โอ๊ะ ไม่ใช่สิ เขาไม่ได้เป็นแล้ว" จ๊อยพูดแก้ "จริง ๆ เรารู้จัก" เกรซย้ำ "แกรู้จัก ทำไมฉันไม่รู้จัก?" เคทถามอย่างงง "ก็พวกแกเคยสนใจกันซะเมื่อไหร่??" เกรซพูด "และที่สำคัญ ดังมากด้วย.." และมันก็จริง ๆ ทั้งเคทและจ๊อย ไม่เคยสนใจ แต่มันจริงเหรอ ที่เขาคนนี้เป็นดารา ดังมาก?? มันจริงเหรอ?? จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:46:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ 17 "เป็นดาราดัง??" จ๊อยพูดซ้ำ ๆ ไปสิบ ๆ รอบ ในระหว่างนอนกลิ้งตัวอยู่ในห้อง ตั้งแต่เธอกลับจากการดูคอนเสริต์ ซึ่งเธอก็รู้ตัวดีว่า การชม Justin Timberlake ร้องเพลงให้ฟัง ไม่อาจช่วยให้หัวสมองหยุดคิดถึงเรื่องของแวนเนสได้ ตั้งแต่ เกรซบอกเธอก่อนออกจากบ้านว่า "เนี่ยเขาเป็นหนึ่งในสมาชิก F4 แหละ" เกรซพูด "F4??" ทั้งเคทและจ๊อย พูดพร้อมกัน พร้อมทำหน้างง เนื่องจากไม่เคยได้ยิน "ใช่ ฉันจำได้นะ ว่าฉันเคยเล่าให้พวกเธอฟัง ว่าพวกเขากำลังดังมากในเอเซีย" เกรซเพิ่มเติม "จริงอ่ะ" เคทถามด้วยหน้าตางงสุด ๆ "เออหน่ะซิ ไอ้พวกสมองทึบทั้งหลาย" เกรซพูด แต่หลังจากนั้น เคทก็ไม่ได้สนใจอะไร . แต่จ๊อย เธอไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งฟังเงียบ ๆ ไม่มีใครสามารถเดาความคิดและความรู้สึกของเธอได้ ด้วยจิตใจที่คิดและคิด เธอออกมายืนหน้าบ้าน และแล้วเท้าก็สาวไปยังสนามบาสเกตบอลอย่างไม่รู้ตัว เธอนั่งบนพื้นสนามใกล้ ๆ แป้นบาสฯ ซักพักได้ยินเสียง "จ๊อย มานั่งทำอะไรที่นี่หน่ะ" แซม พี่สาวของเธอ ซึ่งเพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัยถามจากในรถที่กำลังขับเข้าบ้าน "ก็นั่งคิดอะไรเล่น ๆ หน่ะ" จ๊อยตอบ "เข้าบ้านสิ" "แซมไปก่อนเถอะ ขอจ๊อยนั่งคิดอะไรหน่อยนะ" เธอพูด แต่เมื่อมองหน้าพี่สาว เธอรับรู้ได้เลยว่า พี่สาวเธอเป็นห่วงเธอ เพราะเนื่องจากเดี๋ยวนี้ พี่น้องไม่ค่อยได้มีเวลาคุยกัน "แซม จริง ๆ ขอนั่งสักแป๊ป บางที การนั่งเงียบ ๆ อาจช่วยให้จ๊อยมีความคิดดี ๆ หน่ะ" เธอพยักหน้าอีกที เพื่อเป็นการยืนยัน "โอเค อย่าดึกมากนะ" และแซมก็ขับรถกลับบ้านไป ตั้งแต่กลับจากการไปเที่ยว Mt. Charleston แวนเนสรู้สึกได้ถึงการพักผ่อนอย่างแท้จริง มันทำให้เขาหลงใหลถึงเสน่ห์เมืองนี้ Las Vegas มาก การที่ได้ไปชมวิวยามค่ำคืนที่หอ Eiffel จำลอง ชมน้ำพุ ที่ MGM Mirage Bellagio ตลอดไปจนการเล่นหิมะ กับเธอคนนั้น มันจิตใจของเขาเบิกบานมากยิ่งขึ้น ตอนนี้เขากำลังนั่งมองวิวตรงระเบียงห้องพัก เขามองออกไป แต่เขาไม่ได้รับรู้ถึงธรรมชาติแม้แต่น้อย จิตใจเขาจดจ่ออยู่กับ เจ้าลูกกลม ๆ .. ลูกบาสฯ ที่นิ่ม เพราะยางเสื่อม.. เขาโยนมันขึ้นลง ขึ้นลง ซ้ายขวา ซ้ายขวา แต่แปลกมาก แปลก เพราะขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับเจ้าลูกบาสฯ นี้ แต่รูปหน้าของเจ้าของลูกบาสฯ กลับปรากฏอยู่ในหัวเขาอย่างเต็ม ๆ ~~จ๊อย ฉันไม่รู้ว่าจะหาคำพูดใด ๆ ที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่ฉันมีให้เธออย่างชัดเจน..~~ เขาได้แต่คิดอยู่อย่างนั้น แต่แล้วเหมือนมีอะไรที่มาสะกิดใจเขา เขารีบออกจากห้องพัก เพื่อที่จะออกไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ ๆ เขาคิดว่าจะต้องเจอเธอ.. สนามบาสเกตบอล . จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:46:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนที่ 18 ระหว่างที่ใช้เวลานั่งคิดอยู่คนเดียวในสนามบาสเกตบอล จ๊อยได้ตรึกตรองว่า การที่แวนเนสไม่ได้บอกความจริงกับเธอ อาจเป็นเพราะเขาไม่อยากจะให้เธอหรือคนอื่น ๆ รับรู้ และเพื่อที่เขาจะได้เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ แต่นั้นแหละ มันทำให้เธอเกิดอารมณ์หมั่นไส้ ~~แหม.. มาโกหกเราได้ อย่างงี้ต้องเจอดี!!~~ ว่าแล้วเธอก็คิดแผนการที่จะแกล้งแวนเนส แต่มันคงไม่หนักหนาเท่าไหร่หรอก ในเมื่อตัวเธอเองก็ชอบเขา ซึ่งมันก็เป็นอะไรที่สามารถมาแก้ตัวแทนได้ "จ๊อย" นั้นไง เสียงเขา "อ้อ แวนเนส อืมม นั่งสิ" เธอพูด และแวนเนสก็นั่ง จากนั้นเธอก็ตีหน้ากลับเป็นปกติ "มานั่งทำอะไรคนเดียวหล่ะ" เขาถามไปงั้น ๆ แหละ เพราะจริง ๆ แล้วเขาก็กะจะมาเจอเธอที่นี่เหมือนกัน "อืมม ไม่รู้สิ ว่าแต่นายหล่ะ..ไม่คิดจะหางานใหม่ทำเหรอ?" ~~ดูสิ จะตอบว่ายังไง~~ "เออ ก็อีกไม่นานนี้แหละ " เขาคิด ~~ให้ตายเถอะ อะไรเข้าฝันให้มาถามเรื่องงานวันนี้เนี่ย~~ "แล้วนายไม่คิดจะวางแผนอะไรเหรอ?" ~~ว่ามา ๆ~~ "ก็ไม่เห็นต้องวางแผนอะไรนี่ มีงานอะไรก็ทำหมด" เขาตอบ "อืมม" ~~ฉันต้องบีบให้นายพูดมาให้ได้ ฮ่าฮ่าฮ่าา~~ "นายรู้จัก F4 ไหม?" จ๊อยถาม เธอพยายามสังเกตหน้าเขา แวนเนสก้มตาลงต่ำ ไม่สบตา บิดซ้าย บิดขวา "รู้จักไหม?!!" เธอถามย้ำ ๆ หน้าตาบึ้ง ๆ เล็กน้อย "ก็ ก็ ปุ่มนึงบน keyboard ไม่เห็นมีอะไรหนิ" เขาลองตอบไป ~~เธอรู้แล้วหรือเนี่ย ว้า เอาไงดี~~ "อ้อเหรอ แล้วปุ่มนั้น ร้องเพลงได้หรือป่าว?" หน้าตาจ๊อยยังเครียดเหมือนเดิม "ก็ . โอเค ๆ ยอมแล้ว ๆ" แวนเนสพูด พลางมองหน้าเธอ ซึ่งคิ้วก็ยังผูกโบว์อยู่เช่นเดิม เค้าพยายามยิ้ม ซึ่งมันดูแหย้ ๆ เต็มที "ก็ฉันแค่เป็นสมาชิกในวงก็เท่านั้นเอง.. ไม่มีอะไรมาก แต่บาร์เทนเดอร์ ฉันก็เป็นนะ . แต่ฉันผสมดื่มเอง ^^" เห็นป่ะ ฉันพูดจริง" เขาพูด "นายต้องรับผิดชอบ" จ๊อยพูด "รับผิดชอบอะไร ในเมื่อฉันไม่ได้โกหก" เขาเถียง "ก็.. ก็.. อ้อ ก็ที่นายทำให้ฉันเข้าใจผิดไง!!" เธอแย้ง "นี่เธอ.. โอ้โห้.. หาเหตุผลได้ซะ.. โอเค ได้ ๆ จะให้ทำอะไร" เขายอมจำนนด้วยดี "ดีมาก.. แต่เดี๋ยวก่อน.. ขอบอกก่อนว่า สิ่งที่นายต้องรับผิดชอบเนี่ยเยอะมาก เข้าใจ?" เธอยังทำหน้าเครียด "โอเค" "อืมม นายรออยู่ตรงนี้นะ !! เดี๋ยวมา!! ห้ามไปไหนด้วย!!" จ๊อยพูด แล้วเธอก็วิ่งออกไป "น่าจะปล่อยหมาออกมากัดจริง ๆ เลย.. คนอะไร ปากแข็งชะมัด" เธอบ่นในขณะที่วิ่งกลับไปทางบ้าน ทางด้านแวนเนส นี่เธอจะมาไม้ไหนเนี่ย น่ากลัวชะมัด แต่เขาไม่รู้หรอกว่าใจจริง ๆ ของเขา.. ที่กลัว ไม่ใช่กลัวว่าเธอจะแกล้งอะไรเขาอีก แต่กลัวใจเธอซะมากกว่า . จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:47:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่ 19 ~~นี่ยัยประสาท ทำอะไรนานจัง~~ แวนเนสนั่งคิด ในระหว่างที่เขานั่งรอเธออยู่ เขาไม่รู้เลยว่า เธอกลับมาแล้ว.. แต่ซุ่มดูเขาอยู่ไกล ๆ ~~ดูสิ ว่าจะรอได้นานแค่ไหน~~ จ๊อยคิดอย่างงั้น เวลาผ่านไปครึ่งขั่วโมง แวนเนสก็ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น แต่แล้วอากาศที่ร้อนสุด ๆ อยู่ดี ๆ ฝนเจ้ากรรมก็ดันมาตก (ซึ่งไม่น่าเชื่อ เพราะอากาศมันร้อนแห้ง ๆ) แต่เนื่องจากที่ ๆ จ๊อยซุ่มดูเป็นที่ ๆ มีที่บังแดดบังฝน เธอจึงไม่เปียก แต่เมื่อมองดูแวนเนส เขาอยู่ตรงที่โล่งแจ้ง ไม่มีสิ่งใดที่สามารถบังฝนให้ได้ และดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คิดจะขยับเขยื้อนไปไหน ใจจริงเธอก็อยากจะแกล้งเขา ให้รอนาน ๆ ให้นั่งจนเมื่อย.. แต่เมื่อเห็นตัวเขาเปียกปอน จิตใจของเธอก็อ่อนยวบ เธอวิ่งออกไปหาเขากลางฝน ตะโกนต่อหน้าว่า "นายจะบ้าเหรอ ฝนตกแล้ว ทำไมไม่ไปหาที่หลบฝน" "ก็เธอสั่งให้ฉันนั่งรออยู่ตรงนี้ ไม่ให้ไปไหนหนิ" เขาตะโกนตอบในขณะที่ฝนก็ดูเหมือนจะตกแรงยิ่งขึ้น "ก็เพราะนายหน่ะปากแข็งไง ฉันถึงแกล้งให้นายรอนาน ๆ" เธอบอก "เธอคิดผิด" เขาพูดแล้วมองเธอ "ผิดอะไร!" เธอถามแบบงง "ก็ปากฉันหน่ะ ไม่แข็งหรอก" หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงหญิงสาวตรงหน้า เข้ามาใกล้และกดริมฝีปากเขาทับริมฝีปากเธออย่างเนินนาน .. ท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำ . ความรู้สึกของจ๊อยในขณะนั้น.. เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเนื่องจากถูกเขารัดเข้าไปในอ้อมกอด แต่แล้ว จิตใจก็ล่องลอยไป เมื่อถูกสัมผัสปากด้วยปาก ~~ทำไมนะ ปกติฉันจะมีสติดี แต่คราวนี้ ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย~~ ความรักเขาที่พลั่งพลูจากอก ทำให้เธอเอื้อมแขนทั้งสองข้างของเธอที่ตอนแรกแข็งเพราะตกใจ ไปกอดเขาเช่นกัน ลำตัวเบียดเข้าหา ~~โอ๊ย นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย~~ เธอได้แต่คิดอยู่อย่างนั้น เพราะว่าเธอไม่สามารถหยุดการกระทำได้ ทางด้านแวนเนส เขารู้สึกเหมือนกันว่า ณ เวลานี้ เขาได้ครอบครองจิตใจบางส่วนหญิงสาวแสนซนคนนี้ เธอแปลกและพิเรนในความคิดของเขาตั้งแต่แรก จวบจนตอนนี้ หลังจากการจูบที่ดูดดื่ม มันทำให้เขารู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริง มันไม่ใช่เพียงต้องมนต์ แต่เขารักเธอ แน่นอน เขารักเธอ จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนที่ 20 ณ สนามบิน Las Vegas แวนเนสรู้สึกเอื่อย ๆ ที่จะร่ำลาสาวน้อยที่ชื่อจ๊อย กลับ LA เขาไม่อยากจากเธอ เขายังไม่อยากกลับไต้หวัน แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อมีแฟน ๆ มากมายที่รอเขาอยู่ แต่งานเลี้ยงก็ต้องมีเลิกลา มันครบกำหนดเวลาพักของเขาแล้ว มันยากเหลือเกิน ที่จะต้องเดินจากคนที่ คนที่เขาเพิ่งรู้สึกว่า เธอเข้ามามีความสำคัญ บทบาทในชีวิตของเขามากแค่ไหน แต่สิ่งที่ทำให้เขาคิดได้คือ เวลาในช่วง 1 เดือนที่ผ่านมา มันคุ้มค่ามาก เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ซึ่งนั้นก็ทำให้เขามีพลังงานที่จะไปลุยกับงานที่จะเข้ามาไม่ขาดสายได้ตลอดปี และเธอ จ๊อย เธอก็คือพลังใจของเขาที่จะทำให้เขามีกำลังใจต่อสู้กับทางเดินของชีวิตของเชา ดวงตาที่เปิดเผย คำพูดที่จริงใจ ลักษณะการเป็นตัวของตัวเอง และนิสัยที่เพี้ยน ๆ มันช่างมีมนต์ขลังยิ่งนัก ทำไมนะ ทำไมวันเวลาถึงได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และตัวเขาเองก็เพิ่งรู้ใจตัวเอง ว่ารักเธอ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ทำไมนะ ทำไม . และนั้นก็ยังเป็นคำถามที่เขาจะต้องถามตัวเองต่อไป เพราะไม่มีใครสามารถรู้คำตอบได้ดีไปมากกว่าตัวเขาเอง แต่สิ่งที่เขารู้อยู่อย่างหนึ่งว่า เมื่อใดที่เขาเหนื่อย.. เหน็บหนาว หรือท้อแท้ รอยยิ้มของเธอก็จะเป็นดังสิ่งปลอบโยน ส่วนตัวจ๊อย เธอรู้สึกใจหาย วันคืนที่ผ่านมา หลังจากวันนั้น คืนที่ฝนตก เธอกับแวนเนสก็เข้าใจกันมากยิ่งขึ้น เธอไม่ได้โกรธอะไรเลย ที่เขาไม่ได้บอกเธอว่าความจริงเขาเป็นดารา แต่เธอกลับเห็นใจว่า ส่วนตัวของแวนเนสเองนั้น คำว่า "แฟน ๆ" นั้นมีความหมายมาก แต่อีกด้านหนึ่งของชีวิต แน่นอน สิ่งที่เขาโหยหา นั้นคือชีวิตที่ปกติ การเป็นส่วนตัว ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยร่ำลากับใครอย่างงี้ แต่นี่ เป็นเขา.. แวนเนส บุคคลที่เพิ่งมาเข้าครอบครองความรักจากเธอ และมันก็เร็วมาก ที่จะต้องเอ่ยอำลา แต่มันคงไม่ถาวรใช่ไหม?? . จ๊อยพยายามยิ้มแย้ม และเอ่ยว่า "นี้นาย" เธอยิ้มอีก ถึงแม้จะดูฝืด ๆ ก็ตาม "เข้าไปได้แล้ว" ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามยิ้มแค่ไหน ตัวแวนเนสก็รู้สึกว่า.. เธอดูหงอยเป็นพิเศษ "อีกสักครู่ก็ได้มั้ง " เขาพูด มองดูหน้าเธอ ~~ยัยบ๊อง ยิ้มทำไม ฝืดจะตาย~~ "อืมมเหรอ" เธอพูด พยายามหันมองไปด้านอื่น เหมือนว่าหยาดน้ำค่อย ๆ ไหลลงมา เธอเบือนหน้าไปที่อื่น แต่นั้นก็ไม่สามารถพ้นสายตาของแวนเนสได้ "ร้องไห้ทำไม" เขาถาม.. ไม่พูดเปล่า.. ดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ "ป่าวสักกะหน่อย นายอย่าหลงตัวเองหน่อยเลย" เธอพูด "ก็เห็น ๆ กันอยู่ ว่าร้องไห้" เขาถาม "ก็ เมื่อกี้รู้สึก . คันจมูกอ่ะ" เธอมั่ว "คันจมูก เกี่ยวอะไรกับร้องไห้" เขาถามอีก "ก็มันเกี่ยวก็แล้วกันน่าาา" เธอมั่วอีกแล้ว "ไป ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องกันพอดี" เธอผลักเขา "โอเค" เขาพูด แต่ก็ยังมองหน้าเธอ "ไปเร็วเข้า" เธอเร่ง แต่เขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น "บอกให้ไปเร็ว ๆ ไง" แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย น้ำตาเธอไหลออกมา.. มากขึ้น จนสะอื้น ภาพตรงหน้าเขา.. จ๊อยพร้อมน้ำตา.. เขาไม่อยากเดินจากไปเลย แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจ ดึงตัวเธอเขามา พร้อมกับจูบที่หน้าผาก และพูดว่า "ฉันรักเธอ รอฉันนะ" และเขาก็เดินเข้าไปข้างใน to be continued ภาค 2 ค่ะ จากคุณ : JMiE (HiCkiE) - [ 16 ส.ค. 46 12:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หวัดดีค่ะ JMiE ได้อ่านที่เชียนไว้ตั้งแต่ที่F4thailand fiction แล้วค่ะ แต่งได้สนุกมากๆเลยค่ะ อย่าลืมแต่ภาค 3 ให้เสร็จไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ จากคุณ : จ้างให้ก็ทายไม่ถูก - [ 16 ส.ค. 46 13:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามมาเหมือนกันค่ะ เพราะอ่านจาก F4 Thailand เหมือนกัน แต่งภาค 3 ต่อนะจ๊ะ จากคุณ : Blue - [ 18 ส.ค. 46 19:36:07 A:202.129.13.245 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เกือบอ่านไม่ทัน อ่ะ จากคุณ : YaDaN - [ 27 ส.ค. 46 19:19:03 ]