ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 4 ดวงดาวผู้กล้าหาญและความหวานของกาแฟดำ วันนี้ซันไช่ได้ไปลาออกจากบริษัททัวร์ เพราะเวลางานนั้นชนกันกับเวลาเรียน เธอเลือกที่จะกลับมาทำงานร้านเบเกอรี่ร้านเดิม ซึ่งเจ้าของร้านก็รักใคร่คุ้นเคยกันดี ซันไช่ชอบที่จะขายเค้ก ชอบที่จะพูดคุยกับลูกค้า เธอชอบที่จะระลึกถึงวันเวลาเก่าๆ ที่เกิดขึ้นที่นี่ ทำให้มีความสุขไปอีกแบบ “คิดถึงเสี่ยวโยวกับเย่ซาเหรอจ้ะ ซันไช่” เจ้าของร้านถามขึ้นในขณะที่ซันไช่กำลังพับกล่องเค้กอยู่เงียบๆ เสี่ยวโยวและเย่ซา คนแรกเธอคิดถึงอยู่เสมอ ส่วนคนหลังไม่สามารถลบออกไปจากความทรงจำได้ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักเพียงสองคนที่เธอมี “คิดถึงค่ะ อีกไม่นานเสี่ยวโยวก็คงจะกลับมาแล้ว ส่วนเย่ซา ” ซันไช่ไม่รู้จะพูดต่อว่าอะไรดี จะบอกว่าเย่ซาตอนนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า เหลือไว้เพียงดวงดาวแห่งความกล้าหาญกระพริบพริ้มรอยยิ้มร่าเริงอยู่บนท้องฟ้าอย่างนั้นเหรอ “ตอนนี้คงไปในที่ที่แสนไกล เป็นการเดินทางที่ไม่มีวันสิ้นสุด” ซันไช่พึมพำ “จ้ะ ซันไช่ หนูว่าอะไรนะ ฉันไม่ทันได้ยิน” เจ้าของร้านซึ่งตอนแรกหันหลังจัดของที่วางระเกะระกะ หันหน้ามาถามซันไช่ ซันไช่สะดุ้งนิดๆ ก่อนจะบอกปดไปว่า “คะ หนูหมายถึงเย่ซาเค้าไปเที่ยวน่ะค่ะ คงอีกนานกว่าจะกลับมา” ..ทำไมต้องโกหก เจ้าของร้านด้วยนะ เราไม่เข้าใจตัวเองเลย บางทีเราอาจจะยังไม่สามารถที่จะยอมรับว่าเย่ซาตายไปแล้วก็ได้ เย่ซาเหมือนยังยิ้มร่าเริงอยู่ในความทรงจำของเรา เสียงที่ตะโกนก้องว่า --- “ซันไช่เธอไม่ต้องหันหน้ากลับมานะ แค่ฟังที่ฉันพูดก็พอ ฉันขอโทษ ขอโทษ! ยกโทษให้ความเห็นแก่ตัวของฉันด้วยนะ ฉันขอยืมความสุขจากเธอสามเดือน ฉันขอแค่นี้แหละ ..” ---- เสียงนั้นยังดังอยู่ในสมองของเรา เย่ซา . ฉันไม่เคยโกรธเธอเลยนะ ไม่ต้องยกโทษด้วย ฉันเองก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน หากว่าเต้าหมิงซื่อตอนนั้นจำฉันได้ และแสดงว่าเค้ารักฉัน ไม่แน่ว่าฉันจะไขว่คว้าเค้ามา ไม่สามารถยอมแพ้แก่เธอ ไม่สามารถยอมรับการสูญเสียเค้าไป ถึงแม้ฉันจะใช้ดวงดาวมาตัดสินความรักของเรา แต่ท้ายสุดฉันก็ยอมแพ้ แม้จะตะโกนสุดเสียงยังไง เต้าหมิงซื่อที่ค่อยๆเดินห่างไป เค้าตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะอยู่เคียงข้างกับเธอ ในใจของฉันไม่เคยยอมรับซักครั้งว่าเค้าไปเป็นของเธอ ฉันเฝ้ารอคอยให้เค้ากลับมา เฝ้าหวังให้เสี้ยวนาทีก็พอที่จะได้พบเค้าอีก เธอคงรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นแม่พระที่ไหน เราทั้งคู่ต้องต่อสู้เพื่อความรัก ฉันไม่เคยเกลียดเธอซักนิด และคิดว่าหากเราไม่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ บางทีเราอาจจะเป็นเพื่อนที่รักกันมากก็เป็นได้ “tred .treeed ..treed ”เสียงมือถือดังขึ้น ทำให้ซันไช่ตื่นจากความคิด “ซันไช่ เดี๋ยวฉันไปรับนะ ห้ามหนีกลับก่อนล่ะ ” เป็นเสียงของเค้านั่นเอง “เต้าหมิงซื่อ .เดี๋ยว เธอ .” “ไม่ต้องพูดมาก ฉันเหลืองานอีกนิดนึง เย็นนี้ค่อยคุยกันนะ” วางหูไปแล้ว ซันไช่กำลังจะบอกว่า ไม่ต้องก็ได้ งานก็ยุ่งอยู่แล้วยังจะมารับเราอีก .หญิงสาวก้มมองแหวนดาวตกในมือแล้วยิ้ม . .เย่ซา ฉันไม่รู้สึกผิดหรอกนะ .อาจดูเลวร้าย..แต่ฉันก็เชื่อว่าเธอเข้าใจ ..เหมือนที่ฉันเข้าใจ “กรุ๊งกริ๊ง ..”เสียงกระดิ่งดังที่ประตูบอกให้รู้ว่าลูกค้าเข้ามาอุดหนุนขนมเค้กแล้ว “สวัสดีค่ะ รับเค้กรสอะไรดีคะ” เสียงสดใสกังวานของซันไช่กล่าวทักทายอย่างเข้มแข็ง ชีวิตที่ยังคงต้องก้าวเดินต่อไป ไม่ว่ายังไง เธอก็ยังคงเป็นดอกหญ้าที่รักมั่นคงต่อพระอาทิตย์ แม้แสงแดดที่แผดเผาจะร้อนแรงแต่เธอไม่มีวันเลิกรักเค้า ในทางกลับกันแดดนั้นนับวันยิ่งอบอุ่นเสียจนดอกหญ้าอย่างเธอเติบโตแกร่งกล้า **************************************************** จากคุณ : disara - [ 4 ก.ย. 46 22:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แคนาดา .. เสี่ยวโยวซึ่งตอนนี้ยังคงมีดวงตาไร้เดียงสา ผมหน้ายาวกว่าเดิมจึงติดกิ๊บน่ารักไว้ ส่วนผมยาวสีน้ำตาลอ่อนรวบไว้เรียบร้อย เสี่ยวโยวกำลังคุยบางอย่างกับพ่อแม่ ดูเหมือนเรื่องราวค่อนข้างซีเรียสเพราะท่านทั้งสองมีสีหน้าที่กังวลไม่น้อยเลยทีเดียว “เสี่ยวโยว แม่ขอเถอะนะจ้ะ ลูก ขอให้เรียนจบก่อนได้มั้ย” แม่เสี่ยวโยวจับมือลูกสาว จ้องมองใบหน้าอ่อนเยาว์ตรงหน้าเหมือนจนปัญญาจะทำอะไรได้ “ใช่ เสี่ยวโยว ลูกจะทำอะไรครึ่งๆกลางๆแบบนี้ได้ยังไงกัน เราเอาตัวรอดได้แล้วเหรอ?”พ่ออีกคนที่ถามย้อนเสี่ยวโยวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ดูเหมือนตอนนี้ พ่อมีเหตุผลมากมายที่ยกมาคัดค้านฉุดรั้งเสี่ยวโยวไว้ “หนูตัดสินใจแล้วค่ะ พ่อคะแม่คะ หนูรับรองว่าจะไม่เหลวไหล และจะรักษาเกียรติของพ่อแม่ไว้อย่างดี อนุญาตให้หนูได้กลับไปอยู่ที่ไต้หวันเถอะนะคะ” “แต่ ..” พ่อแม่พูดออกมาแทบจะพร้อมกัน “กริ๊ง กริ๊ง..” แต่เสียงออดที่ประตูบ้านดังขึ้นมาเสียก่อน “เดี๋ยวหนูไปเปิดเองค่ะ” เสี่ยวโยวถอนหายใจ สาวเท้าเร็วๆไปเปิดประตู ทำไมต้องมีคนมาขัดตอนนี้ด้วยนะ แย่จัง “ !? ..”เมื่อเปิดประตูเสี่ยวโยวก็แทบจะร้องออกมา มือเล็กๆปิดปากตัวเอง กระพริบตาปริบๆมองภาพชายหนุ่มตรงหน้า “ซีเหมิน!” กว่าจะเรียกชื่อของเค้าออกมาได้ เสี่ยวโยวก็ผวาเข้าไปในอ้อมกอดของซีเหมินเสียแล้ว จากคุณ : disara - [ 4 ก.ย. 46 23:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เสี่ยวโยว ร้องไห้ทำไม” น้ำเสียงที่ดูหยอกเหย้า ไม่จริงจังทำให้เสี่ยวโยวสะอื้นขึ้นมา ไม่นึกเลยว่าแค่นึกถึงเค้า เจ้าตัวก็มาถึง สัญญากับตัวเองว่าจะเข้มแข็งกับความรักแล้วแท้ๆ แต่กลับร้องไห้ออกมาเสียได้ เสี่ยวโยวเอนตัวออกจากอ้อมอกของซีเหมิน ปาดน้ำตาเร็วๆ กำลังจะอ้าปากบอกชายหนุ่ม แต่พอดีว่าแม่เดินตามมาเสียก่อน “อ้าว เพื่อนเหรอจะ เสี่ยวโยว ชวนเค้าเข้ามาในบ้านก่อนสิ เข้ามาเลยจ้ะ เดี๋ยวแม่ไปหาน้ำมาให้นะ” แม่ปรับสีหน้าให้ดูเหมือนไม่ได้กังวลอะไร แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน เสี่ยวโยวมองตามแม่ไปด้วยใบหน้าอึดอัด ซีเหมินจับมือเสี่ยวโยว “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่คิดถึงฉันหรอกเหรอ อุตส่าห์หนีงานมาหาทั้งที” เสี่ยวโยวหัวเราะเบาๆ พลางจับมือซีเหมินไว้ จากคุณ : disara - [ 4 ก.ย. 46 23:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เข้าบ้านเถอะจ้ะ” ทั้งสองคนเดินเข้าบ้านไป ซีเหมินสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่โดยที่เสี่ยวโยวไม่รู้ตัว ..เค้ามาทำอะไร เสี่ยวโยวจะรู้บ้างมั้ยนะ .หลังจากที่เสี่ยวโยวกลับมาเยี่ยมป้าที่ไต้หวันพร้อมกับพ่อแม่ครั้งนั้น ..เธอกลับมาในช่วงเวลาที่เค้าเรียกร้องหาอยู่ในใจเงียบๆ .เป็นช่วงเวลาที่พ่อของเค้าต้องจำคุก ส่วนเหม่ยจั้วก็เกือบต้องเลิกคบกัน ..การพบกับเสี่ยวโยวครั้งนั้น ทำให้ทิฐิของซีเหมินขาดผึ่ง .เค้าไม่สามารถปกปิดตัวเอง หลบซ่อนออกห่างจากความรักของเสี่ยวโยวได้อีกแล้ว ..ระยะเวลาสั้นๆที่เสี่ยวโยวกลับมาทำให้ซีเหมินเริ่มต้นความรักอย่างจริงจังขึ้น ความรักที่ก่อตัวมาจนปัจจุบันเสี่ยวโยวกลับมาเรียนที่แคนาดานานเกือบเดือนกว่า แต่ทั้งสองคนก็ติดต่อกันอยู่เสมอ เสี่ยวโยวออกมาจากความฝันของเค้า .เธอเป็นคนมาหาเค้าก่อนเสมอ เสียจนซีเหมินรู้สึกว่าตัวเองช่างไม่รู้จักทำอะไรให้ความรักบ้างเลย ..คราวนี้จึงถึงเวลาของเค้าบ้างที่จะทำอะไรเพื่อเสี่ยวโยว “คุณเป็นเพื่อนเสี่ยวโยวที่มหาวิทยาลัยเหรอ?” พ่อของเสี่ยวโยวถามขึ้น ในขณะที่เสี่ยวโยวและแม่เข้าไปจัดของว่างออกมาต้อนรับ “ไม่ใช่ครับ” ซีเหมินดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ เค้าดูสุขุมไม่มีแววหนุ่มเพลย์บอยเหมือนแต่ก่อนเลย ถึงอย่างนั้นในใจของเค้าก็ยังรู้สึกแปลกๆที่มาคุยกับพ่อเสี่ยวโยวแบบนี้ เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลย และก็ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาทำด้วย “อืม .”พ่อพึมพำเป็นเชิงรับรู้ เสี่ยวโยวเดินออกมาพอดี “ผมตั้งใจมาขออนุญาตให้เสี่ยวโยวกลับไปอยู่ไต้หวัน” เสี่ยวโยวแทบจะทำถาดขนมตกลงกับพื้น เมื่อเห็นภาพซีเหมินยืนก้มหัวให้พ่อของเธอตรงหน้า ราวกับเกิดฟ้าผ่า ที่ไม่มีเสียงเตือนใดๆ “คุณ!?” ท่าทางพ่อดูตกใจปนโกรธ “ขอความกรุณาด้วยครับ” ซีเหมินเงยหน้าขึ้นจ้องมองตาของพ่อเสี่ยวโยว ด้วยใบหน้าจริงจัง ตอนนั้นเองที่เสี่ยวโยวนึกขึ้นได้ รีบวางถาดขนมแล้วเดินมายืนข้างๆซีเหมิน “โทษทีนะจ้ะ ไม่รู้ป้าชงกาแฟถูกปากมั้ย นี่น้ำตาล และก็ .”แม่ของเสี่ยวโยวซึ่งเพิ่งเดินตามออกมาหลังสุด ถือถาดกาแฟ นม และน้ำตาล แต่ไม่ทันพูดจบก็เห็นพ่อยืนจังก้า กับเสี่ยวโยวและชายหนุ่มที่เพิ่งมาเป็นแขกของบ้าน “มีอะไรกันรึเปล่าคะ ..”แม่มายืนข้างๆพ่อ เห็นมือซีเหมินกุมมือลูกสาวตนเองก็พอจะเดาได้เลาว่าเกิดอะไรขึ้น “เมื่อกี้คุณบอกว่าจะมาขอให้เสี่ยวโยวกลับไปไต้หวัน กลับไปกับคุณน่ะเหรอ?”พ่อถามเสียงขรม เหมือนโกรธกรอดๆ แต่ไม่รู้จะทำอะไร เสี่ยวโยวเป็นลูกสาวคนเดียว เป็นหัวแก้วหัวแหวนของบ้าน ความจริงพ่อไม่ใช่คนโกรธง่ายหรือขี้โมโห แต่คราวนี้มันแทบทนไม่ได้ “ครับ” ซีเหมินยังคงนิ่งสงบ เสี่ยวโยวมองเสี้ยวหน้าของเค้า เห็นความจริงจังที่แทบไม่เคยเห็นชัดเจนขนาดนี้มาก่อน ซีเหมินมาเพื่อรับตัวเธอกลับไปด้วย ช่างเป็นการกระทำที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากเค้ามาก่อนเลย เป็นความรู้สึกที่เข้ามาทดแทนความกลัดกลุ้มเมื่อครู่ไปเสียหมด หากแม้ว่าพ่อโกรธเกรี้ยวใส่ หรือด่าว่ายังไง เธอก็ยอมรับได้ เพราะมีซีเหมินอยู่ด้วย แทบไม่น่าเชื่อว่าจากเด็กสาวที่ไม่กล้าแสดงออกอะไรมาตั้งแต่เด็กอย่างเธอ จะสามารถรู้สึกแบบนี้ได้ ตั้งแต่ได้รักซีเหมินก็เหมือนว่าความกล้าที่หายสาปสูญไปกลับคืนมาสู่เสี่ยวโยว “เอ่อ ..คุณเป็นคนรักของเสี่ยวโยว..แล้ว ..”เหมือนแม่จะหมดคำพูดไปดื้อๆ “ครับ ต่อไปนี้ผมจะรับผิดชอบการตัดสินใจครั้งนี้ด้วยเกียรติของผม ขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ด้วยครับ” พ่อกับแม่นิ่งอึ้งไปนานเลยทีเดียว “เสี่ยวโยว นี่แม่ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ที่ลูกตัดสินใจขอกลับไป ก็เพราะเรื่องนี้เหรอ ลูก ..”แม่หันมาคล้ายจะถามเสี่ยวโยวว่าไม่จริงใช่มั้ย ซีเหมินก็เช่นกันหันมามองเสี่ยวโยวเหมือนจะถามว่าเธอคิดเหมือนฉันใช่มั้ย .อาจจะดูอกตัญญู แต่เราไม่ได้ทำผิดนี่ เราแค่เพียงต้องการกลับไปอยู่ใกล้ๆเค้า อยู่ใกล้ๆซีเหมินคนนี้ และเราก็ไม่มีวันทำอะไรที่ไม่ดีกับพ่อแม่ด้วย “ขอโทษนะคะ พ่อแม่ ให้หนูกลับไปเถอะนะคะ หนูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งการเรียนแน่นอน และจะไม่รบกวนพ่อแม่ให้มากด้วย หนูจะรับผิดชอบตัวเอง เรื่องเงินหนูก็จะทำงานพิเศษ ส่วนที่อยู่ พ่อกับแม่ให้หนูอยู่กับคุณป้าก็ได้ ท่านจะได้ดูแลหนู พ่อแม่จะได้รับรู้การกระทำของหนูตลอด พ่อคะ แม่คะ เชื่อในการตัดสินใจของหนูเถอะค่ะ” เสี่ยวโยวดูแตกต่างไปจากแต่ก่อนมาก ทั้งพ่อกับแม่ก็รู้สึกตกใจ แต่ซีเหมินกลับรู้สึกเหมือนมองดูเสี่ยวโยวคนนั้น คนที่บอกเค้าว่าต้องการแพคเกจของเค้าทั้งหมด ไม่ว่าจะเที่ยว จูบ หรือขึ้นเตียง เสี่ยวโยววันนั้นกับวันนี้ แตกต่างกันเพียงว่า เค้ารักเธอมากขึ้นหลายเท่า ทั้ง 4 คนตกอยู่ในบรรยากาศที่แสนอึดอัดนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบ “ก็ได้” น้ำเสียงที่เด็ดขาดของพ่อ ทำให้ทั้งเสี่ยวโยวและแม่ต่างก็แปลกใจ “แต่ว่าเสี่ยวโยว ลูกจะต้องรับผิดชอบตัวเองให้ดีอย่างที่พูดล่ะ ถึงพ่อกับแม่จะดูลูกอยู่ห่างๆจากที่นี่ แต่เราก็รับรู้เรื่องราวของลูกเสมอ เราเชื่อใจลูก และหวังว่าการตัดสินใจของลูกจะไม่ผิดพลาด ใช่มั้ย?” พ่อไม่ได้ลดน้ำเสียงที่แข็งกร้าว แต่ก็โอนอ่อนกับเสี่ยวโยวจนเธอตกใจ “ค่ะ หนูรับรอง ไม่ว่าจะยังไงการตัดสินใจครั้งนี้คือสิ่งที่หนูไม่มีวันเสียใจภายหลังเด็ดขาด” เสี่ยวโยวเสียงสั่น ไม่ได้ ไม่ได้นะ อย่าร้องไห้เด็ดขาด เราตัดสินใจแล้วว่าต้องการแบบนี้ ไม่มีวันทำให้พ่อแม่เป็นห่วงอีก “หากเรารู้ว่าลูกเสียใจหรือเกิดอะไรที่ทำให้เจ็บปวด เราจะรับลูกกลับมาทันที เข้าใจมั้ย?”พ่อถามแบบนั้น แต่สายตาจ้องมองซีเหมิน ผู้ชาย 2 คน 2 วัย 2 สถานะ ต่างไม่ได้พูดอะไรอีก มีเพียงสัญญาลูกผู้ชายจากความเงียบ พ่อคงจะรับรู้ด้วยเกียรติของซีเหมิน เค้าไม่วันทำให้เสี่ยวโยวต้องเสียใจแน่นอน ********************************************************** จากคุณ : disara - [ 4 ก.ย. 46 23:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ##ภาพประกอบจ้า## จากคุณ : disara - [ 4 ก.ย. 46 23:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ............... จากคุณ : disara - [ 4 ก.ย. 46 23:58:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ......... จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 00:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รบกวนช่วยลงตอน1กับ2 ให้ใหม่ได้ไหมค่ะ เปิดไม่ได้ค่ะ.....รบกวนหน่อย.........ู^_^ จากคุณ : weida - [ 5 ก.ย. 46 06:26:51 A:203.155.10.98 X:10.6.9.4 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ค่ะ สนุกมากเลย จากคุณ : @nastasi@ - [ 5 ก.ย. 46 18:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นสมาชิกใหม่เพิ่งเข้ามาอ่านอยากรู้ว่านี่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเองหรือป่าวคะ แล้วภาค3ของจริงมันมีมั้ยคะ จากคุณ : kitti - [ 5 ก.ย. 46 20:53:16 A:158.108.2.2 X:127.0.0.1, 158.108.8.56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวัดดีค่า เพื่อนๆ เรื่องนี้เราแต่งเองจ้ะ ส่วนภาค 3 ของจริงน่ะตอนนี้ไม่มี โอกาสที่จะมีนั้นค่อนข้างน้อย ยังไงเพื่อนๆก็อ่านเรื่องที่ดิสราแต่งไปก่อนก็แล้วกันนะ อืม...แต่ถ้าอยากดู F4 แสดงพร้อมกันอีก ปีหน้าอาจมีโอกาสนะ เพราะตอนนี้เค้ามีโปรเจคของเจ๊ไฉ จะทำละครกับทีมงานMG1 ให้ F4 แสดง ซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการเตรียมงาน เขียนสคริป คิดว่าต้องสนุกไม่แพ้กัน ถ้าโชคดีบางทีก็อาจเป็น MG3 ก็ได้ใครจะรู้ นี่เราเอาตอนเก่ามาลงให้เพื่อนๆที่ยังไม่ได้อ่านนะ จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 22:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 @FICTION@ === รักใสใส หัวใจ 4 ดวง (ภาค3) === ในคืนที่กรุงไทเปคราครั่งไปด้วยผู้คน รถราบนถนนสวนกันขวักไขว่ เสียงความวุ่นวายอื้ออึงไปทั่ว แสงไฟจากร้านรวงตึกสูงใหญ่สะท้อนเป็นประกายวิบวับ ดวงดาวหลายร้อยดวงบนท้องฟ้าไม่อาจสู้แสงจากพื้นดินได้ จึงแอบกระพริบจางๆ รอคอยสายตาใครบางคนอย่างเงียบๆ ตอนนั้นเองชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม สวมเสื้อยืดสีขาวกับยีนส์ขาดๆสะพายเป้เก่าๆลากกระเป๋าเดินทางใบกะทัดรัดออกมาจากแอร์พอร์ทด้วยใบหน้าบึ้งนิดๆ(ถ้าบึ้งมากจะดูโหดสุดๆ แต่ตอนนี้ยังถือว่าดีๆอยู่) ข้างกายมีหญิงสาวผมยาวเลยเอวสวมเสื้อแขนกุดสีฟ้ากับยีนส์สะพายเป้สีชมพู ใบหน้าเธอยิ้มแย้มราวกับดอกหญ้าที่ได้รับน้ำค้างยามเช้า ดวงตากลมทอแสงอบอุ่น เต็มไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอม ทั้งสองกำลังจะมารอรถแท็กซี่นั่นเอง “เต้าหมิงซื่อ ..จะโกรธไปถึงไหนหา” ซันไช่กวาดตาหาแท็กซี่ ขณะที่เต้าหมิงซื่อหันมามองอย่างงอนๆ “ที่สเปนก็ทีนึงแล้วให้ฉันไปเป็นไกด์จำเป็น ตอนนี้กลับมาแล้วยังต้องทำงานอีก เวลาจะ .(พูดถึงตรงนี้เต้าหมิงซื่อก็หน้าแดง)..เฮ้อ (ถอนหายใจแทนคำพูด)ไม่มีโอกาสได้ทำเลย” “อะไร?” ซันไช่หันมามอง ใบหน้าของเธอแลดูอ่อนโยนมากเลยทีเดียว “ว้าย (ยกมือขึ้นกอดออกทันทีทันใด) นายห้ามคิดอะไรมิดีมิร้ายกับฉันนะ หยุดเลย หันไปทางอื่นด้วย” “เรื่องอะไร เชื่อก็โง่สิ หัวแบน หูกาง อกไข่ดาวอย่างเธอนะ ใครเค้าไม่คิดหรอก” เสียงหัวเราะหึๆดังอยู่ข้างๆ ซันไช่ เต้าหมิงซื่อหัวเราะกลบเกลื่อนความเขิน ซานไช่รู้สึกหมั่นไส้คนรักซะจริงๆ มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว นานเหลือเกิน มีความสุขมากจริงๆที่ได้รู้สึกอย่างนี้ ช่วงเวลาที่สเปนเหมือนล่องลอยอยู่ในความฝันได้คลอเคลียอยู่ใกล้ๆกัน บอกความรู้สึกในใจ ทำอะไรต่างๆนานาด้วยกัน “ป๊าบ” ด้วยความเขินปนสุขนี่เองซันไช่เลยตีแขนเต้าหมิงซื่อเข้าให้ 1 ป๊าบ เค้าก็ยังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แววตาซุกซนเหมือนเด็กๆดูน่ารักน่าชัง ลืมเรื่องที่งอนซันไช่ไปปลิดทิ้ง “รถมาแล้วกลับบ้านกันเถอะ” ซันไช่โบกรถที่เปิดไฟกระพริบเป็นสัญญานบอกมาข้างหน้า การเดินทางของเขาและเธอเริ่มต้นอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้จะไม่มีวันสิ้นสุดลง เค้าและเธอจะไม่ทิ้งกันและกันอีกต่อไป เป็นที่รู้กันว่า หลายเดือนที่ผ่านมาความรักระหว่างเต้าหมิงซื่อและซานไช่อยู่ในช่วงที่วิกฤตมาก แม้กระทั่งความสัมพันธ์ของ F4 ก็สั่นคลอน มันเกิดขึ้นนับแต่พวกเค้าเรียนจบจากมหาวิทยาลัยอิงเต๋อ ลางร้ายเริ่มเกิดขึ้นในดินแดนที่มีตำนานของวงแหวนคู่นั้น ทำให้เรื่องราวความรักของเค้าทั้งคู่เกือบแตกสลาย ตอนนี้ทุกอย่างได้กลับคืนสู่ปกติแล้ว พวกเค้ายังคงรักมั่นด้วยพรจากดาวตก สามารถก้าวข้ามผ่านอุปสรรคมาได้ และคราวนี้ยังได้รับพรจากเทพยดาที่โบถส์ศักดิ์สิทธิ์อีก ยิ่งทำให้พวกเค้าเข้มแข็งและรู้ซึ้งถึงความรักที่มีกันและกันมากขึ้น อยากรู้มั้ยคะว่าความรักของเต้าหมิงซื่อและซันไช่จะเป็นยังไงต่อไป F3 และคนที่เหลือล่ะ ถ้าอยากรู้ก็เตรียมตัวได้เลยคะ นับจากนี้คุณจะได้กลับไปซึ้งกับพวกเค้า หัวเราะและมีความสุขกับทุกๆคน เชิญเลยค่า จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 22:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 1 กลับมาแล้วนะ F2 รู้ข่าวการกลับมาของซันไช่ ก็เมื่อชิงเหอมาหาซันไช่ที่บ้าน แน่นอนชิงเหอพบกับเต้าหมิงซื่อยิ่งทำให้เค้าตื่นเต้นไปกันใหญ่ เจ้านี่กลับมาแล้วเหรอเนี่ย แล้วยังมาอยู่ที่นี่ด้วย “เฮ้ย ..นาย นะ นะ นาย เต้า ตะตะ เต้า .เต้าหมิงซื่อ นายมาทำอะไรตรงนี้ล่ะเนี่ย” ชิงเหอก็คือชิงเหอเค้ายังคงเป๋อตามประสาเศรษฐีใหม่ ทำให้เต้าหมิงซื่ออดที่จะถองซักตุบสองตุบไม่ได้ “ฉันจะมาทำอะไร นายดูไม่ออกรึไง ไม่ได้พบกันซะนานนายยังซื่อบื่ออยู่เหมือนเดิมเลยนะ ไอ้หน้าจิ้งเหลน” “เต้าหมิงซื่อปล่อยชิงเหอก่อนสิ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ซันไช่จับชิงเหอที่ถูกเต้าหมิงซื่อถองด้วยเข่าออกมา พลางบ่นอุบอิบ พ่อกับแม่พึ่งออกไปจ่ายตลาด พอจะหายยุ่งเหยิงไปบ้าง คราวนี้ชิงเหอมา ถ้าพ่อแม่กลับมาพอดีอีกมีหวังปวดหัวตายเลย “โตๆกันแล้ว อายุก็มากแล้วยังจะทำตัวเหมือนตอนหัวตั้งอีก” “โอ๊ย เจ็บๆๆ” ชิงเหอกุมท้อง เต้าหมิงซื่อวางอำนาจตามฟอร์ม “ทักทายนิดหน่อยเอง ตอนหัวตั้งฉันเป็นยังไง พูดดีๆนะ แล้วที่ว่าอายุมากน่ะ .”ซันไช่ถลึงตาใส่ “ตอนนายหัวตั้งนายก็เป็นF4ตัวแสบไงล่ะ อาซื่อ” เหม่ยจั้วเดินมาใช้นิ้วจิ้มอกเพื่อนรัก เต้าหมิงซื่อดีใจมากอย่างเห็นได้ชัด “ใช่ นายโหดมากเลยทีเดียวล่ะ ตอนนั้น” ซีเหมินเดินเข้ามาอีกคน ประสานมือกับเต้าหมิงซื่อบีบแน่นๆเพื่อรับรู้ถึงการกลับมาอีกครั้ง “เหม่ยจั้ว ซีเหมิน” ซันไช่ยิ้มกว้าง “พวกเธอร้ายนักนะ กลับมาก็ไม่บอกกันก่อน จะได้ไปรับที่แอร์พอร์ท”เหม่ยจั้วนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกตัวเดิม ที่เค้าเคยมานั่งขบคิดวิธีช่วยเต้าหมิงซื่อเมื่อตอนถูกไทเฮาจับตัว “นายชอบเป็นนินจารึไง อาซื่อ ปกตินายเป็นเสือร้ายนี่นา ทำเป็นเล่นซ่อนหาไปได้”ซีเหมินอดเหน็บเพื่อรักไม่ได้ เจ้านี่ทำอะไรไม่บอกคนอื่นเค้ามั่งเลย ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย “ต่อไปนี้ นายจะต้องกลับมาเปิดตัวได้แล้ว การกลับมาอีกครั้งของนาย ฉันว่ามันต้องเจ๋งกว่าทุกๆครั้งแน่”เหม่ยจั้วเสริมด้วยท่าทางมาดมั่น “คือว่าพวกนายคุยอะไรกันเหรอ ให้ฉันแจมมั่งได้ป่ะ” ชิงเหอเสนอหน้ามาหลังจากที่ท้องไส้เข้าที่ “ฉันถามความเห็นนายเมื่อไหร่” F3 หันมาถลึงตาและพูดพร้อมกันเลยทีเดียว ทำเอาชิงเหอจ๋อย จนซันไช่อดขำไม่ได้ บรรยากาศบ้านที่มีไฟประดับเป็นรูปสร้อยดาวตกหลังนี้ตอนนี้มีแต่เสียงหัวเราะ ความคึกครื้นกลับมาอีกครั้ง *************************************************** เต้าหมิงซื่อกลับมากับซานไช่ หลังจากไปตามหาเธอที่สเปน ช่วงเวลา 2 สัปดาห์เหมือนกับการปลดปล่อยความทุกข์ทนทั้งหมดที่มีมาออกไปจากทั้งคู่ การกลับมาคราวนี้ซานไช่ต้องการให้เต้าหมิงซื่อพักอยู่กับเธอเสียก่อนที่จะคิดทำอะไรต่อไป ตอนนี้เค้าคือเต้าหมิงซื่อเฉยๆ ที่ไม่ใช่คุณชายเต้าหมิงซื่อ ดังนั้นเค้าจึงต้องเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง โดยมีเธอเคียงข้าง ขณะเดียวกัน F2 ก็คอยช่วยเหลืออยู่ด้วย เต้าหมิงซื่อได้ไปช่วยซีเหมินทำโปรเจ็คสินค้าชิ้นใหม่ ด้วยความที่เข้ามาแจมเลย ได้ทำให้คนอื่นๆมองเขาเป็นกาฝาก “คุณชายเต้าหมิงซื่อ ลูกชายคนเดียวของเครือเต้าหมิงกรุ๊ปมาเป็นที่ปรึกษาโครงการนี้ ของคุณชายซีเหมินด้วยล่ะ” “จริงเหรอเนี่ย งั้นที่เค้าลือกันว่าเค้าถูกตัดออกจากตระกูลก็เป็นจริงน่ะสิ จู่ๆโดดมาทำงานคนละกรุ๊ปแบบนี้” “ไม่น่าเลยเนอะ แทนที่จะได้บริหารกิจการใหญ่ๆ ใหญ่กว่าบริษัทเราตั้งหลายเท่า ดันมาเป็นแค่ที่ปรึกษาเล็กๆ” “เค้าลือว่าที่ถูกตัดออกตระกูลก็เพราะเรื่องผู้หญิงด้วยนะ” “อ้าว ก็ไหนคราวก่อนประกาศหมั้นกับเจ้าหญิงประเทศปู้ตั้นไม่ใช่เหรอ” “นั่นสิ .” เลขาฉีเดินผ่านมาแล้วบังเอิญได้ยินกลุ่มพนักงานหญิงแอบซุบซิบกันเรื่องเจ้านายของเค้า จึงกระแอมขึ้นมาขัดเบาๆ แล้วรีบเดินผ่านไปยังห้องทำงานของซีเหมิน ภายในนั้นคุณชายสองตระกูลซึ่งเป็นดังเพื่อนรักและพี่น้องคลานตามกันมา กำลังประชุมงานด้วยใบหน้าเคร่งเครียด คุณชายเต้าหมิงซื่อ เลขาฉีรู้ดีว่ามีความเก่งกาจพอๆกับคุณชายซีเหมิน ถึงจะใจร้อน หรือเกเรอย่างที่ใครๆชอบว่า แต่ตอนทำงาน เค้าเป็นคนที่จริงจังมากเอาการทีเดียว “ในไตรมาสแรก เปอร์เซ็นต์ของสินค้าตัวนี้จะได้น้อยกว่าสินค้าตัวอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัดเลย ฉันคิดว่าเพราะมันเป็นตัวใหม่เพิ่งออกมาไม่กี่ปี แถมยังโปรโมตไม่ได้ตามเป้าตลอด ทำให้คนสนใจกันน้อย นายว่าไงอาซื่อ” “อืม ความจริงเรื่องโฆษณาเราก็ทำกันอยู่แล้ว ฉันว่าเราต้องเน้นเข้าหาผู้บริโภคมากขึ้นด้วย เดี๋ยวจะลองเอาสถิติผู้บริโภคเก่าๆมาดูด้วยนะ เผื่อจะมีอะไร นายก็ลองคิดเรื่องโฆษณาตัวใหม่ บวกโปรโมชั่นพิเศษไปด้วยก็น่าจะดีนะ” ซีเหมินพยายามช่วยเต้าหมิงซื่ออย่างเต็มที่เพื่อที่เค้าจะได้กลับมาอย่างเต็มภาคภูมิอีกครั้ง ถึงแม้เริ่มแรกเต้าหมิงซื่อจะไม่ชอบใจที่ต้องมาทำงานโดยใช้เส้นเพื่อน จึงได้เป็นที่ปรึกษา แต่ซีเหมินต้องการให้เค้าทำด้วยใจจริง เหม่ยจั้วก็รบเร้าให้แสดงฝีมือ เต้าหมิงซื่อจึงต้องพยายามให้มากเพื่อจะได้พิสูจน์ความสามารถให้ทุกคนได้เห็น ทั้งนี้ทางประธานซีเหมินที่เมื่อออกจากคุกด้วยข้อหาปั่นบริษัทเหม่ยจัว้แล้วก็เกษียณตัวเองออกมาคอยเป็นกำลังใจให้กับซีเหมินอยู่ข้างหลังนั้น ท่านก็สนับสนุนนักหนา ต้องการให้เต้าหมิงซื่อมาช่วยงานที่บริษัทอีกแรง ด้วยเหตุนี้back up ของเต้าหมิงซื่อที่มีเพียบทำให้เค้ายิ่งต้องตั้งใจให้มาก *************************************************** จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 22:48:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เวลาเที่ยวตรง ที่สวนสาธารณะใกล้ๆบริษัทซีเหมิน เสียงโทรศัพท์ของซันไช่ดังขึ้น “ซันไช่ ตอนนี้อยู่ไหน” เต้าหมิงซื่อโทรมานั่นเอง “ตอนนี้เหรอ กำลังทำงานอยู่ นายล่ะ กินข้าวหรือยัง” ทำงานอยู่ที่ไหนกันเล่า ยัยซันไช่ เธอมานั่งรอเต้าหมิงซื่ออยู่ตรงม้านั่งที่สวนสาธารณะนี่ต่างหาก อยากชวนเค้าออกมากินข้าวกล่องที่เธอทำ แต่ก็กลัวว่าเค้าจะยุ่งอยู่ก็เลยนั่งลังเลอยู่ตรงนี้ “เหรอ ทำงานที่บริษัททัวร์เหรอ เรียนเสร็จแล้วรึไงเนี่ย อย่าบอกนะว่าไม่ได้ไปเรียนอย่างที่ฉันบอก” เต้าหมิงซื่อได้ติดต่อทางอิงเต๋อเรื่องการกลับเข้าไปเรียนใหม่ของซันไช่แล้ว ด้วยเงินเก็บของเค้าที่ยังพอมียามฉุกเฉินพ่อเคยให้ไว้นานมาแล้ว เค้าเอาทั้งหมดเป็นทุนการศึกษาให้ซันไช่จนจบ ก็นับว่าพอดิบพอดี “ไปแล้ว ฉันรู้หน้าที่ตัวเองดีหรอกน่า นายแหละ เอ่อ ..ตอนนี้ยุ่งอยู่รึเปล่า” “ทำไม” “ไม่มีอะไรๆ ฉันก็ถามไปงั้น ลูกค้ามาแล้วแค่นี้นะ” ซันไช่วางหูไปทั้งๆที่ตัวเองนั่งกุมกล่องข้าวห่อที่ตั้งใจทำแต่เช้าตรู่อยู่ อยากจะขึ้นไปหาเต้าหมิงซื่อก็เกรงใจ “ลูกค้าที่ว่าเนี่ยเค้านัดมาที่แบบนี้กันเหรอ” เสียงเต้าหมิงซื่อดังอยู่ข้างๆ ซันไช่สะดุ้งโหยงรีบเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นคนรักยืนยิ้มอยู่ “มาแอบทำอะไรตรงนี้ หื้อ .”เต้าหมิงซื่อหยิกแก้มซันไช่เบาๆ “แหะๆ” จะทำอะไรได้ล่ะ ได้แต่หัวเราะแก้เขิน “แล้วนี่อะไร?” เมื่อเต้าหมิงซื่อนั่งลงข้างๆ ก็คว้ากล่องข้าวห่อไปหมับด้วยความรวดเร็ว “อุ้ย!” ถึงเห็นซันไช่เป็นคนกล้าหาญอย่างนี้ เป็นต้นหญ้าที่ล้มแล้วก็ลุกขึ้นได้ไม่ย่อท้ออยางนี้ก็เหอะ แต่เธอก็ขี้อายเหมือนกัน เรื่องที่จะทำอะไรกุ๊กๆกิ๊กๆตามประสาคู่รักทั่วไปๆ เพราะมันไม่ใช่สถานการณ์ธรรมดาระหว่างคุณชายแบบเค้ากับเธอ นานๆมันจะได้ทำทีก็เลยไม่ถนัด “ไม่อร่อยก็อย่าฝืนนะ” เต้าหมิงซื่อเปิดออก เห็นข้าวกล่องที่ซันไช่บรรจงทำเป็นรูปต่างๆ ถึงแม้เค้าจะดูไม่ค่อยออกว่ามันเป็นรูปอะไร แต่เค้าก็มีความสุขมากที่ได้ทานข้าวกล่องๆนี้ เหมือนตอนที่แอบไปทานหลังห้องสมุดในมหาวิทยาลัยอิงเต๋อ เค้าและเธอเคียงข้างกันอย่างมีความสุข ตอนนั้นกับตอนนี้ความรู้สึกไม่ได้แตกต่างไปเลย กลับเพิ่มมากขึ้นทุกทีจนล้นใจ “เธอล่ะ ไม่กินเหรอ” เต้าหมิงซื่อเคี้ยวตุ้ยๆ ซันไช่หัวใจพองโต อิ่มจนไม่อยากจะกินอะไรอีกแล้ว “ซันไช่เธอจะแฟบแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงไปทำงานหรอก เอ้า .กินนี่” เต้าหมิงซื่อคีบหมูทอดให้ซันไช่ และต่อจากนั้นก็กลายเป็นว่าซันไช่ทำข้าวกล่องมาเพื่อให้เต้าหมิงซื่อป้อนให้เธอกินแทน เป็นแบบนี้สลับกันจนหมดกล่อง “อิ่มจังเลย”เต้าหมิงซื่อยืดเส้นยืดสาย บ่นยิ้มๆ “ได้กินกับข้าวฝีมือเธอทุกวันทรมานพิลึก” “ว่าไงนะ เดี๋ยวฉันก็ไม่ทำมาอีกหรอก นายอย่ามาขอให้ฉันทำก็แล้วกัน เชอะ” ผมยาวดำขลับของซันไช่สะบัดพริวเมื่อซันไช่สะบัดหน้าค้อนเต้าหมิงซื่อ “หึๆ ล้อเล่น วันหลังทำมาอีกนะ อร่อยมาก”มือใหญ่ของเค้าโอบไหล่บางของเธอ กระชับเบาๆด้วยความรักใคร่ ซันไช่ซบศีรษะในอ้อมอกของเต้าหมิงซื่อ สัมผัสผิวกายของเค้า ไม่ว่าวันที่อากาศหนาวเย็นหรือร้อนรุ่ม เค้าคือคนที่เธอจะซุกกายแอบอิง รับรู้ถึงความรู้สึกปลอดภัยภายใต้การคุ้มครองจากเค้าตลอดไป *************************************************** การร่วมงานกันของซีเหมินและเต้าหมิงซื่อเป็นไปด้วยดีเสมอมา ถึงแม้บางครั้งจะมีบางคน ซึ่งไม่ชอบใจซีเหมินอยู่แล้ว หาทางขัดขวางกลั่นแกล้ง แต่ทั้งเต้าหมิงซื่อและซีเหมินก็เคี่ยวพอที่จะไม่หลงกล และดำเงินงานไปตามเป้าหมาย พวกเค้าทำงานหามรุ่งหามค่ำ โดยมีเลขาฉีช่วย จนในที่สุดก็บรรลุผล สินค้าชิ้นนี้สามารถทำยอดขายมากกว่าเดิม ถึงแม้จะไม่ได้มากกว่าสินค้าตัวที่ทำกำไรสูงสุดของบริษัทก็ตาม แต่ก็ถือว่าประสบผลสำเร็จ ในคืนที่ทางบริษัทจัดงานเลี้ยงฉลองผลงานของพวกเค้านั้น ตัวแทนบริษัทต่างๆก็เดินทางมายินดีด้วย แน่นอนคนที่ดีใจที่สุดก็คือซันไช่ น่าดีใจจริงๆที่เต้าหมิงซื่อทำงานไปได้ไกลอย่างนี้ ภาพนายหัวตั้งทรงสับปะรด สมองหมู หัวหน้ากลุ่มF4ตัวแสบที่ซ้อนทับกับผู้ชายในชุดสูทสีดำ นักธุรกิจหนุ่มนั้น เข้ากันเป็นหนึ่งเดียวได้ดีกว่าที่คิดจริงๆ “ซันไช่ เธออย่าซึ้งมากนักจะได้มั้ย ฉันเขินนะ” เต้าหมิงซื่อหันมาบอกซันไช่ที่ยืนจ้องเค้าแทบไม่กระพริบตา “ก็เธอทำให้ฉันตกใจจริงๆ เธอทำงานได้ดีแบบนี้ ฉันดีใจมากเลยนะ” น้ำตาของซันใช่คลอ เต้าหมิงซื่อขยี้ผมคนรักอย่างหมั่นเขี้ยว ซื่อจริงๆเลย เธอ “พวกนายมาหวานอะไรแถวนี้ อาซื่อ ไม่เกรงใจคนไม่มีแฟนอย่างฉันบ้างรึไง”ซีเหมินเดินเข้ามาเสียก่อนที่เต้าหมิงซื่อจะได้สวมกอดซันไช่กลางงานใหญ่แบบนี้ มองดูซันไช่แล้วยิ่งทำให้เค้านึกถึงเสี่ยวโยว เธอเดินทางกลับมาหาเค้าช่วงที่เค้าเพิ่งมีปัญหากับเหม่ยจั้ว แต่ได้พักนึงก็ต้องกลับไปที่แคนาดาเพื่อเคลียร์เรื่องเรียน ซึ่งเค้าคิดว่าจะตามไปทันทีที่มีเวลา “ก็ดูยัยนี่สิ ขี้แยชะมัด”ปากก็พูดแบบนั้น แต่มือโอบตัวคนที่น้ำตาคลอซะแน่น “นั่นเหม่ยจั้วมาแล้ว” เต้าหมิงซื่อโบกมือให้เหม่ยจั้วซึ่งเดินมากับเสี่ยวเฉียว “เก่งไม่เบาเลยนะ พวก”เหม่ยจั้วตบหลังซีเหมินและหันมายักคิ้วให้กับเต้าหมิงซื่อ ซันไช่ยิ้มให้กับเสี่ยวเฉียว “วันหลังมาทำที่บริษัทฉันมั่งได้ป่ะ” “แน่นอนอยู่แล้ว อย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน” “tred treed tred treeddddddd”เสียงมือถือของเต้าหมิงซื่อดังขึ้นขัดจังหวะ “ฮัลโหล” “ไง นายกลับมาแล้วสินะ” เสียงทุ้มนุ่มดังสม่ำเสมอนี้ มีอยู่คนเดียวอยู่แล้วล่ะ “เล่ย ”เสียงเต้าหมิงซื่อเรียกซันไช่ให้หันมาสนใจกับโทรศัพท์สายนั้น “ใช่ ฉันกลับมาแล้ว นายก็น่าจะกลับมาได้แล้วนะ” “อีกไม่นานหรอก ตอนนี้พวกนายคงจะอยู่พร้อมหน้ากันสินะ ฉันฝากบอกซีเหมินกับเหม่ยจั้วด้วย” “เล่ย .” “ซันไช่อีกคนด้วย อืม...จริงสิ นายคงจะยุ่งๆอยู่”ฮัวเจ๋อเลยเพื่อนที่ตั้งแต่เล็กก็ดูเหมือนจะมีความแตกต่างจากเต้าหมิงซื่อสิ้นเชิงมาตลอด ทำอะไรก็ไม่เข้ากันไปซะทุกอย่าง มีเพียงเรื่องเดียวที่ตรงกัน ตรงกันเสียจนต่างก็ปวดใจเสียมากมาย คือ ความรัก คือคนรักที่ยืนเคียงข้างเค้าตอนนี้ นับจากนี้ถึงเวลาที่เค้าจะช่วยเพื่อนคนนี้บ้างเสียที คงจะมีสักทางที่ได้ตอบแทนเล่ย “ฉันต้องเข้าประชุมแล้ว ดูแลซันไช่ให้ดีล่ะ แล้วเจอกันนะ” เล่ยวางหูไป ซันไช่จ้องเต้าหมิงซื่อ สังเกตอาการสีหน้าเค้า กังวลในใจนิดๆ เป็นห่วง ถึงปลายสายที่วางไปแล้ว “เล่ยน่ะ มันยังไม่เกลียดฉันแฮะ” เต้าหมิงซื่อหันมายิ้มให้ซันไช่ “คิดถึงเล่ยจังเลยว่ะ”เหม่ยจั้วพึมพำ เป็นคำพูดที่อยู่ในใจทุกคน ฮัวเจ๋อเล่ยคงจะกลับมาในไม่ช้า เต้าหมิงซื่อรู้ดี เค้ารู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ..เพราะที่นี่คือบ้าน ไทเปเป็นบ้านของเรา ดังนั้นท้ายสุดจึงต้องกลับมา กลับยังที่นี่อีกครั้ง .ซีเหมินเคยพูดไว้ ถึงเวลาที่จะกลับมารวมตัวกันได้แล้ว F4 ต้องมี 4 คน ถึงจะครบทีม จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 22:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 “ทุกๆท่านครับถึงเวลาที่เจ้าของโปรเจคจะได้ขึ้นมากล่าวความรู้สึกแล้วครับ ขอเชิญคุณชายซีเหมินขึ้นมากล่าวความรู้สึกด้วยครับ” เสียงปรบมือของแขกเหรื่อดังไปทั่ว ซีเหมินถูกเหม่ยจั้วดุนหลังให้รีบขึ้นไปพูด เหม่ยจั้วจะดึงเต้าหมิงซื่อไปด้วย แต่เต้าหมิงซื่อโบกมือขอบาย เค้าเป็นผู้ช่วยเท่านั้น ซีเหมินต่างหากเป็นเจ้าของโครงการ พวกเค้ามองซีเหมินกล่าวความรู้สึกอย่างภาคภูมิใจ ขณะนั้นเองที่เลขาเหวินเดินมาที่เต้าหมิงซื่อพร้อมกับการ์ดอีก 4 คน ทำเอา เหม่ยจั้ว เสี่ยวเฉียว ซันไช่ และเต้าหมิงซื่อแปลกใจเป็นอย่างมาก “คุณชายครับ เชิญคุณชายกลับบ้านตอนนี้ด้วยครับ” “กลับบ้าน กลับไปทำไมกัน” ซันไช่คิดในใจรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันที “ออกไปคุยกันข้างนอก” เต้าหมิงซื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หันมามองตาซันไช่ “ดูทำหน้าเข้า ฉันไม่ได้ไปออกรบนะ ทำหน้าตาสวยๆหน่อย” “ตาบ้า คนเค้าเป็นห่วง” เต้าหมิงซื่อพยายามพูดให้ซันไช่ร่าเริง แววตาของเค้ามั่นคง บ่งบอกว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะไม่มีวันพรากกันเหมือนที่แล้วๆมาแน่นอน เค้าจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นแน่นอน ซันไช่จับมือเค้า เต้าหมิงซื่อใช้มืออีกข้างวางบนมือเรียวเล็กของเธอ “เดี๋ยวฉันมา”ก่อนจะเดินผละออกไป “เหม่ยจั้วจะเป็นอะไรรึเปล่านะ” ซันไช่มองตามแผ่นหลังเต้าหมิงซื่อไปด้วยความเป็นห่วง “วางใจเถอะ ซันไช่ อาซื่อจัดการเรื่องนี้ได้ และก็ถ้ามีอะไรเธอยังมีพวกเราคอยช่วยอีกทั้งคน” เหม่ยจั้วให้กำลังใจซันไช่ทั้งๆที่ในใจก็คิดเป็นห่วงเพื่อนอยู่เหมือนกัน เสี่ยวเฉียวเห็นอย่างนั้นจึงเข้าไปกุมมือซันไช่ไว้ ยิ้มให้กำลังใจ ขณะนั้นเองที่เต้าหมิงซื่อถูกการ์ด 4 คนล้อมกรอบไว้ โดยเลขาเหวินยืนตรงหน้าเขา บริเวณระเบียงห่างจากงานที่เงียบและค่อนข้างมืด “คุณท่านให้มาตามคุณชายกลับบ้านครับ” เหวินเลขาคู่ใจของประธานเต้าหมิงเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงโอนอ่อน อายุของเค้าแก่กว่าเต้าหมิงซื่อไม่กี่ปี เป็นคนที่ตระกูลเต้าหมิงชุบเลี้ยง จนกระทั่งเรียนจบMBA “พ่อเหรอ แล้วแม่ล่ะ” น่าแปลกที่จู่ๆพ่อก็เรียกตัวเค้ากลับ ทั้งที่ปกติพ่อกับเค้าแทบจะไม่คุยกัน ปีนึงพบกันไม่ถึง 2 ครั้ง เรียกว่าลืมกันไปเป็นชาติแล้ว “ครับ นายท่านต้องการพบคุณชาย ส่วนคุณนายตอนนี้พักร้อนอยู่ที่สวิตฯครับ” เหวินไม่ได้บอกว่าเต้าหมิงเฟิงถูกตัดออกจากเครือเต้าหมิงกรุ๊ป แล้วถูกเนรเทศให้ไปอยู่ที่คฤหาสถ์ในสวิตฯ ไม่มีสิทธิ์ในธุรกิจของตระกูลอีกต่อไป เนื่องจากบงการแผนปั่นธุรกิจของเหม่ยจั้ว เพราะคิดว่าเต้าหมิงซื่อเองก็คงจะพอรู้อยู่เลาๆ และไม่ต้องการจะรับรู้อีก “บอกพ่อว่าวันพรุ่งนี้ฉันจะกลับไปก็แล้วกัน” ก็ดีเหมือนกันจะได้คุยกับพ่อเรื่องซันไช่ เอารู้กันไปเลย ถ้าพ่อค้านเหมือนกับที่แม่ค้าน ก็จะได้รู้เรื่องกันไป “แต่ .”เหวินมีสีหน้าอึดอัดใจ เต้าหมิงซื่อตอนนี้ดูแข็งกร้าวกว่าเมื่อก่อนแต่ในความแข็งก็สุขุมด้วย สมกับเป็นผู้ใหญ่ “ถ้านายอยากให้ฉันไป ก็รีบกลับไปซะ” คงทำอะไรไม่ได้ เหวินก็ได้แต่รับคำเบาๆ เต้าหมิงซื่อหันหลังเดินกลับเข้าไปในงาน “คุณชายครับ ตอนนี้คุณหนูก็อยู่ที่บ้านนะครับ” เหวินหมายถึงเต้าหมิงจวง “เออ บอกพี่ด้วยว่าฉันคิดถึง พรุ่งนี้จะเข้าไปหา” เต้าหมิงซื่อกลับเข้ามาในงานเลี้ยง ส่วนพวกของเหวินหายไปแล้ว ซันไช่อยากจะถามเค้าตั้งหลายอย่างแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี เต้าหมิงซื่อเองก็ไม่ได้พูดอะไร เค้ายังคงใจเย็น เหม่ยจั้วบอกให้ซีเหมินรู้ถึงการมาของคนตระกูลเต้าหมิง คราวนี้จะมีอะไรอีกนะ พวกเค้าต่างก็พิศวงอยู่ในใจ *********************จบตอน 1*********************************** จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:02:12 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีคาาาคุณ disara ความจริงไมซ์ตามอ่าน Fic ตอนนี้มาตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้ เข้ามาโพสเท่านั้นอ่าค่ะ ชอบๆค่ะ แต่เสียดายจังอ่าไม่ได้อ่าน ตอน 2 เส้าๆ สู้ๆนะคะแล้วหวังว่าสักวันนึงเราจะได้เจอคุณชายพร้อมๆกัน... แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 46 23:27:14 จากคุณ : ^_Jerry_cute_Bunny_^ - [ 5 ก.ย. 46 23:22:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ 2 พ่อเอาจริงเหรอเนี่ย เมื่อคนรถของซีเหมินส่งเต้าหมิงซื่อและซันไช่กลับถึงบ้าน ซันไช่ก็แยกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาก็พบว่าเต้าหมิงซื่อผลอยหลับไปซะแล้ว (คือว่าเต้าหมิงซื่อกับซันไช่นอนห้องเดียวกัน เพราะพ่อแม่ของซันไช่นั้นจะรู้สึกไม่ให้เกียรติม้ากมาก ถ้าหากให้เค้าออกมานอนที่ห้องรับแขก) เต้าหมิงซื่อหลับบนเตียงของซันไช่ทั้งๆที่ใส่ชุดสูทเต็มยศคาอยู่อย่างงั้นแหละ ซันไช่จึงคลายเนทไท และปลดกระดุมให้เค้า เพื่อจะได้รู้สึกสบายมากขึ้น ซันไช่ก้มมองหน้าเต้าหมิงซื่อใกล้ๆเหมือนเมื่อครั้งที่เธอเคยมองเค้าตอนเป็นคนใช้ส่วนตัวที่สกุลเต้าหมิง ....เต้าหมิงซื่อ เธอคงเหนื่อยมากสินะ ตอนหลับนี่ น่ารักเหมือนเด็กเลย ไม่เหมือนตอนตื่น ชอบทำตัวเป็นดวงอาทิตย์ สาดแสงแผดเผาคนรอบข้าง ทำให้ต้นหญ้าอย่างเธอต้องยอมแพ้ ..... "อื้อ......." จู่ๆมือของคนที่นอนนิ่งก็ตวัดรอบตัวซันไช่ลงไปแนบอก แน่นอนซันไช่ปฏิกิริยาตอบโต้ไวอยู่แล้วก็เลยใช้ศอกถองเข้าไปทีนึง "ตุบ" "โอ๊ย..."เต้าหมิงซื่อกุมอก รู้สึกจุกนิดๆ "เต้าหมิงซื่อ โทษทีๆ เจ็บมั้ย" ซันไช่ใช้มือลูบแผงอกของเค้าเบาๆ "เธอนี่ยังชอบใช้กำลังเหมือนเดิมเลยนะ ไม่มีความอ่อนโยนเอาซะเลย" "เอ๊....ก็นายมาทำให้ฉันตกใจก่อนทำไมล่ะ"เต้าหมิงซื่อขี้เกียจเถียง "ตื่นก็ดีแล้ว นายรีบลุกเลย ไปอาบน้ำแล้วก็นอนที่ของนายนู่นไป" ปลายนิ้วเรียวเล็กชี้ไปยังพื้นข้างๆเตียง 555 มันก็คือที่นอนอเนกประสงค์ของเค้านับจากกลับมาจากสเปนนั่นเอง เป็นอะไรที่ real เต้าหมิงซื่อ รับไม่ค่อยจะได้เล้ย ดังนั้นทุกคืนพอรู้ตัว เค้าก็จะย่องขึ้นเตียงแล้วใช้ซันไช่แทนหมอนข้างทุกทีไป ซันไช่ยันตัวลุกขึ้น แต่เต้าหมิงซื่อรวบตัวเธอลงไปกอดอีก เค้าถอนหายใจก่อนจะ "ซันไช่ พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปที่บ้านนะ" " ..?" "พ่อฉันเรียกกลับ ไม่รู้เกิดคึกอะไรขึ้นมา" เต้าหมิงซื่อนึกภาพพ่อของเค้า ครั้งสุดท้ายที่ได้พบกันแบบจริงๆ ไม่ใช่ทางทีวี หรือจอคอมพิวเตอร์ ตอนที่เค้าเพิ่งเข้าเรียนที่อิงเต๋อ ตอนนั้นพ่อดุและงานยุ่งอย่างที่เคยเป็นมานั่นแหละ ถ้าไม่เพราะต้องมาเป็นประธานงานเปิดมหาวิทยาลัยก็คงไม่ได้เจอกัน ตอนนี้ก็คงจะยังดุและงานยุ่งเหมือนเดิม บางทีอาจมากกว่าก็ได้ เพราะขนาดตอนเค้าความจำเสื่อม พ่อไม่ได้มีส่วนเข้ามารับรู้เลย "ให้ฉันไปด้วยได้มั้ย?" ซันไช่ผุดลุกขึ้น ส่งสายตาจริงจังไปยังเต้าหมิงซื่อที่ยังคงนอนอยู่ "ไม่ได้" "ได้ยังไงกัน เธอเคยบอกว่าเราจะต้องสู้ด้วยกันไม่ใช่รึไง" "ก็ใช้ แต่ฉันไม่อยากให้เธอไปเสี่ยง รออยู่ที่บ้านดีกว่า" "แต่......." "ไม่มีแต่ ฉันไม่อยากไปแบบพะวงหน้าพะวงหลัง เธอเข้าใจรึเปล่า" เต้าหมิงซื่อลุกขึ้นยืน พลางบิดขี้เกียจ “ฮ้าว .เหนียวตัวชะมัด” พอพูดอย่างนั้นก็เดินลับเข้าไปในห้องน้ำ ซันไช่ได้แต่มองตามหลัง และนึกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้อยู่ในใจ “ซันไช่ มาถูหลังให้หน่อยซิ” ไม่ทันได้นั่งคิดนาน เต้าหมิงซื่อก็ตะโกนเรียก เหมือนเรียกสาวใช้ก็ไม่ปาน “ถูหลังบ้าสิ อยากตายรึไง อาบน้ำไป ฉันจะนอนแล้ว” เมื่อได้ตอบโต้เสร็จก็ล้มตัวนอน ใช้ผ้าห่มคลุมโปง พรุ่งนี้จะแอบตามไปดีมั้ยนะ หรือว่าเต้าหมิงซื่อจะถูกขังไว้อีก ฯลฯ วนเวียนอย่างนี้ไปจนในที่สุดก็ผลอยหลับ ขณะเดียวกันในห้องน้ำที่มีเสียงกระเซ็นของน้ำดังซ่าๆสม่ำเสมอนั้น เต้าหมิงซื่อเงยหน้าให้แรงน้ำจากฝักบัวได้ชะล้างความคิดต่างๆในสมองออกไป พ่อจะเรียกไปทำไม ไม่สำคัญเพราะยังไงเค้าก็ไม่มีวันยอมแพ้เหมือนที่เคยประสบมาแน่นอน! ********************************************************* จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เช่นกันค่ะ ^_Jerry_cute_Bunny_^ ซักวันเราคงจะได้พบเค้า _________________ เวลา 7.30 น. ในวันที่แสนจะสดใส "ซันไช่ ซันไช่ ตื่นได้แล้วลูก ซันไช่....." เสียงแม่ดังมาจากในครัว นางถือกะทะที่ผัดผักอยู่ควันฟุ้งเดินมาจนถึงหน้าห้องของซันไช่ "อะไรคะ แม่ หนูง่วงนอนอ่ะ แม่กินข้าวไปก่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องรอ" ซันไช่พลิกตัวไปมา เปิดผ้าห่มที่คลุมโปง ลุกขึ้นนั่งทำหน้างัวเงียสุดขีด "แม่ไม่ได้อยากให้ลูกกินหรอกนะ แต่แม่อยากให้คุณชายเต้าหมิงซื่อกินต่างหาก วันนี้แม่อุตส่าห์ไปซื้อกะเพาะปลาจะมาผัดให้เค้ากินซะหน่อย กำลังน่ากินเลย คุณชายตื่นรึยังจ้ะลูก" โฮ๊ะๆ มีลูกเขยน่ารัก เป็นอภิมหาโคตรๆลูกเขยที่ใฝ่ฝันเยี่ยงนี้ แม่ช่างมีความสุขในการทำกับข้าวจริงๆนะเนี่ย "เต้าหมิงซื่อ (ลากเสียงหมั่นไส้) เต้าหมิงซื่อ (เริ่มรำคาญ) เต้าหมิงซื่อ (แปลกใจ)" ด้านแม่ที่อยู่ข้างนอกก็ตกใจ รีบเขวี่ยงกะทะไปโดยไม่สนใจหัวใครหน้าไหน โดยเฉพาะหัวพ่อ "มีอะไรลูก ซันไช่ คุณชายเต้าหมิงซื่อเป็นอะไร" แม่แนบหน้าติดกับประตู พยายามสุดฤทธิ์เพื่อจะติดตามเหตุการณ์ข้างในห้อง(ทำไมไม่เคาะเรียกแล้วเข้าไปดูนะ หรือว่ามันไม่ตื่นเต้น) "แม่คะ แม่เห็นเต้าหมิงซื่อออกไปไหนรึเปล่า ตอนเช้าแม่เห็นเค้ามั้ย" ซันไช่เปิดประตูออกผึ่งจนแม่เกือบหน้าคว้ำ "ตอนเช้าเหรอ เอ....แม่ก็ไม่เห็นนะ แต่บางทีเค้าอาจจะออกไปตอนแม่จ่ายตลาดก็ได้ ซันไช่ลูก......." แม่ซันไช่หันมาปฏิสันฐานกับลูกสาว ก็รู้ตัวว่าสายไปเสียแล้ว ซันไช่วิ่งโร่ไปเข้าห้องน้ำ ออกมาแต่งตัวฟึ่บฟับสะพายเป้ ทำสถิติรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ  ก่อนจะวิ่งหน้าตั้งออกไป "พ่อคะแม่คะ หนูไปก่อนนะ " แม่ซึ่งกำลังยืนอึ้งอยู่ กับพ่อที่กำลังปวดแสบปวดร้อนเพราะกะเพาะปลาของแม่ จึงได้แต่งึมงัมรับคำ "ระวังตัวนะจ้ะลูก......" ************************************************************ คฤหาสถ์ตระกูลเต้าหมิง "คุณชายเชิญรอที่ห้องรับแขกก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียนคุณท่านให้ทราบ" พ่อบ้านคนเดิมที่เราเคยเห็นหน้าบ่อยๆ เข้ามากระซิบบอกเต้าหมิงซื่อ ซึ่งวันนี้แต่งตัวเซอร์มาเลย เขายืนกอดอกทอดสายตาออกไปนอกกระจกซึ่งเป็นผนังบานใหญ่ ของคฤหาสถ์ที่แสนจะคุ้นตา ที่นี่เองที่ซันไช่เคยมายืนซึม ส่วนเค้าก็ได้แต่มองเธอจากข้างหลัง ด้วยน้ำตาคลอเบ้า เหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานนี่เอง แต่นั่นก็ผ่านมาเป็นปีแล้วสิ เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที ทุกอย่างเงียบเชียบ สมกับเป็นวังน้ำแข็ง ไม่เปลี่ยนแปลง โดยไม่ทันตั้งตัว มือของใครบางคนก็ซัดลงที่บ่าของเต้าหมิงซื่อ "พั๊ว!" และตามด้วยหมัดหลายหมัดพัลวัน "ตุ๊บ! ย๊า!........พั๊ว!เพี๊ย!......." จนท้ายสุด เต้าหมิงซื่อก็เคว้งไปพิงยังผนังห้อง เค้าลืมตามองคนที่ทำร้ายร่างกายของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้ม "พี่ใหญ่!" เต้าหมิงจ้วงนั่นเอง ที่ใช้ท่าไม้ตาย คือเอาเท้าพาดบนบ่าของน้องตัวเองอยู่ตอนนี้ "เออสิ แกทำอะไรไว้บ้างรู้ตัวรึเปล่า? ยิ่งคิดฉันยิ่งแค้น อยากจะซัดให้แกหมอบกับพื้นให้ซันไช่หยอดข้าวต้มให้ไปซัก3-4เดือน แกทำให้ฉันเป็นห่วงแทบตายรู้บ้างมั้ย?" นี่เป็นครั้งแรกที่เต้าหมิงจ้วงซัดน้องไป ร้องไห้ไป สะอื้นฮักๆ จนเต้าหมิงซื่อเองก็สะท้อนใจ "ผมขอโทษครับ พี่" ไม่รู้เต้าหมิงจ้วงเอาเท้าลงจากบ่าเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ สองพี่น้องจึงกอดกันกลม อย่างกับไม่เคยเจอกันมาก่อน ******************************************************** หน้าคฤหาสถ์เต้าหมิง ซันไช่ถูกการ์ด 4 - 5 คน กันไม่ให้เข้าไปภายใน เธอจึงแก้ปัญหาด้วยการ..... "เต้าหมิงซื่อออออออออออออออออ! ปล่อยนะ เต้าหมิงซื่ออออออ!" การแหกปากนั่นเอง การ์ดเห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามาอุดปากเธอ จับแขนจับขา ถึงกระนั้นซันไช่ก็ยังไม่หมดฤทธิ์ดิ้นพล่านไปมา เหมือนแมวป่า จนการ์ดต้องรุมกันจับยกใหญ่ ดูยุ่งเหยิงไปหมด ช่างขัดกับทัศนียภาพของคฤหาสถ์หลังใหญ่ที่แสนสวยงามและร่มรื่นหลังนี้ซะจริงๆ ************************************************************ เต้าหมิงซื่ออยู่ในบ้านไม่รู้เลยว่าซันไช่กำลังดิ้นเดือดปุดๆอยู่ข้างนอกด้วยความเป็นห่วง เค้ากำลังนั่งคุยกับพี่สาว เป็นการคุยกันอย่างที่ตัวเองก็สงสารพี่ ที่ต้องมาร้องไห้ตาบวมเพราะเค้าแบบนี้ "ช่วงที่ฉันท้องอาหลินเนี่ย แกไปทำอะไรมา ความจำเสื่อมลืมแม้กระทั่งซันไช่ไปได้ แถมยังไปแต่งงานกับเจ้าหญิงปู้ตั้น แล้วแม่ยังมาบอกฉันว่าแกเกลียดซันไช่อีก หา? บอกมาให้หมดเลยนะ" อาจ้วงอุ้มเด็กทารกเพศหญิงหน้าตาน่ารัก พลางเงยหน้าขึ้นคาดคั้นน้องชาย "ลูกใครเนี่ย เฮ้ย...........หน้าตาเหมือนพี่กับไป่ฉินเลย......(ไป่ฉิน = คนที่เต้าหมิงเฟิงบังคับให้เต้าหมิงจ้วงแต่งงานด้วย เป็นเจ้าของกิจการด้านสถานบันเทิงเริงรมณ์และอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังมีบริษัทเครืออยู่ทุกทวีป บริษัทแม่อยู่ที่นิวยอร์ค)....." เต้าหมิงซื่อทำหน้าเหมือนไม่รู้จริงๆ ไม่รู้อย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆนะ "โป๊ก!!" เสียงเบิร์ดกะโหลกอย่างอดไม่ได้ มาจากเต้าหมิงจ้วง "แกจะบ้ารึไง ก็ลูกฉันกับเค้านั่นแหละ แกคิดว่าฉันไปขโมยเด็กที่ไหนมาเลี้ยงรึไงยะ" "เออ จริงแฮะ ไม่ทันได้คิด (..เจ้านั่นมันมีลูกกับพี่แล้วเหรอเนี่ย..)" เต้าหมิงจ้วงนิ่งไปนิดนึง เมื่อนึกถึงไป่ฉิน แต่ก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย "อย่างนี้ล่ะน้า ฉันล่ะไม่แปลกใจจริงๆที่แกถูกกลอุบายของแม่หลอกให้ ไขว้เขวเรื่องความรักกับซันไช่" "ถ้าไม่เพราะช่วงแกมีปัญหา ฉันต้องวิ่งรอกเข้าออกโรงพยาบาลดูแลไป่หลินที่มีปัญหาคลอดก่อนกำหนดล่ะก็ฉันจะไม่ปล่อยให้แกต้องเป็นอย่างนี้แน่นอน อย่านอกเรื่องดีกว่า ตอนนี้แกอยู่กับซันไช่เป็นยังไงมั่ง" เต้าหมิงซื่อยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเล่าเรื่องของเค้ากับซันไช่ให้พี่สาวฟัง ดวงตาเข้มทอแสงเป็นประกายอบอุ่น "น่าภูมิใจจริงๆ ฉันภูมิใจในตัวแกมาก............"ยังไม่ทันพูดจบ "คุณหนู,คุณชายครับ คุณซันไช่มาโวยวายอยู่ที่หน้าบ้าน บอกจะเข้ามาหาคุณชายให้ได้ ตอนนี้การ์ดจับตัวไว้ข้างหน้าครับ" พ่อบ้านเดินมาบอกโดยในมือยังถือวิทยุติดตามตัวไว้อยู่ "จะบ้ารึไง ปล่อยซันไช่เข้ามาสิ" เต้าหมิงซื่อตะคอก รีบคว้าวิทยุติดตามตัวมาสั่งให้การ์ดปล่อยซันไช่ด้วยตัวเอง "พวกแกปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ ใครบอกให้แตะต้องเค้า รีบปล่อยให้เข้ามาเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นฉันจะไปฆ่าพวกแกให้หมด ได้ยินมั้ย" เสียงคำรามของเต้าหมิงซื่อ ทำให้เต้าหมิงจ้วงอดขำเสียไม่ได้ ถึงจะเพิ่งความจำเสื่อมมาหมาดๆ แต่เค้าไม่มีท่าทีเหมือนคนความจำเสื่อมหลงเหลือเลยซักนิด กลับดูดุดันกว่าเดิมด้วยซ้ำ คงเพราะมีจุดอ่อนอยู่ที่ซันไช่ซึ่งตอนนี้คูณสองเข้าไปเป็นแน่ ตั้งแต่เล็กเต้าหมิงซื่อดุร้าย ไม่เคยอ่อนโยน นอกจากกับเธอ แต่ตอนนี้มีอีกคนที่สำคัญมาก คือ ซันไช่ ด้านซันไช่ไม่รู้วิ่งหรือเหาะ ถึงเข้ามาในตัวบ้านได้คล่องแคล่วปรู๊ดปร๊าด พอเจอเต้าหมิงซื่อก็ตรงแน่วเข้ามา ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน ทั้งยังหอบแฮกๆดูน่ารักน่ากอดมาก เต้าหมิงซื่อยิ่งรู้สึกถึงความเป็นห่วงก็ยิ่งเข้าใจซันใช่ "เต้าหมิงซื่อ เธอเป็นอะไรรึเปล่า ฉันเป็นห่วงแทบแย่" "ยัยบ๊อง ฉันบอกให้รออยู่ที่บ้าน แล้วอะไรเนี่ย มาทำไม"เต้าหมิงซื่อไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หัวเราะให้กับความวู่วามที่ชักจะมากกว่าเค้าไปทุกทีของเธอ ร้องไห้กับความห่วงใยที่ล้นพ้นจากเธอ "รอได้ยังไง เป็นเธอ เธอจะรอได้เหรอ?" ....จริงสินะ สำหรับเค้ารอเธอแทบไม่ได้ แม้เพียงวินาทีก็ยอมไม่ได้....... "ซันไช่ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะจ้ะ" เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย ซันไช่จึงทำหน้าแหยๆ "พี่ใหญ่ สวัสดีค่ะ เอ่อ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ตกใจ" "หึ หึ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่ก็ว่าจะชวนซันไช่มาอยู่แล้ว" แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 46 23:31:10 จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จู่ๆเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่เข้ามายังบรรยากาศรอบตัวทุกคน "แม่หนูคนนี้น่ะเหรอ ซันไช่ ต่งซันไช่" ทั้งสามคนหันไปตามต้นเสียงที่ดังกังวานก้อง ฟังดูมีอำนาจน่าเกรงขาม แต่ก็น่ากลัว เสียงคล้ายกับเต้าหมิงซื่อแต่น่ากลัวกว่าหลายเท่า "คุณพ่อ!" เต้าหมิงซื่อดึงซันไช่มาไว้ข้างหลัง "คุณพ่อ!"เต้าหมิงจ้วงเดินมาอยู่หน้าเต้าหมิงซื่อ "หึ หึ พวกแกจะตั้งค่ายกลรึไง ฉันไม่ได้จะฆ่าพวกแกซะหน่อย อาจ้วง อาหลินร้องจ้าแล้วรีบไปดูสิ" ไป่หลิน ทารกหญิงวัย 6 เดือน ซึ่งนอนบนโซฟาร้องจ้า เต้าหมิงจ้วงจึงรีบเข้าไปอุ้มปลอบโยน ซันไช่มองชายวัยกลางคนที่หน้าเหมือนเต้าหมิงซื่อราวกับถอดแบบมากันเด๊ะ อย่างตะลึงงัน ภายใต้ใบหน้าดุดัน ผมดำแซมสีดอกเลา ดูมีอายุ คุณลุงคนนี้มีพลังอำนาจอะไรแฝงอยู่นะ ถึงได้ทำให้รู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างนี้ ไม่เหมือนเต้าหมิงเฟิงที่ออกจะกระเดียดไปทางผู้ดีตีนแดง มีแต่สายตาเหยียดหยาม แต่ประธานเต้าหมิงเฉินคนนี้ดูออกจะพื้นๆ แววตามีความยุติธรรม ดูมีบารมีมีอำนาจติดตัวอยู่อย่างที่รู้สึกได้ การ์ดอีกเป็นสิบ และเลขาเหวินซึ่งตามมา ถูกเต้าหมิงเฉินโบกมือให้ออกไปรอข้างนอก เหลือเพียงเต้าหมิงซื่อ ซันไช่ และเต้าหมิงจ้วงที่ให้แม่บ้านพาลูกสาวไปนอนแล้ว ทั้ง 4 คน คิดอะไรในใจกันบ้างนะ ต่างคนต่างก็นึกอย่างเดียวกันคือนึกที่จะปกป้องคนที่ตัวเองรักให้มีความสุข ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้งซันไช่จึงได้ยินเต้าหมิงเฉินถามเธอขึ้นว่า “ถ้าเธอจะต้องอยู่กับอาซื่อไปตลอดชีวิต เธอจะรับมือกับชีวิตแบบนั้นได้มั้ย?” ************************จบตอน 2********************************* ตอนที่ 3/1 ซันไช่ซะอย่าง “ถ้าเธอจะต้องอยู่กับอาซื่อไปตลอดชีวิต เธอจะรับมือกับชีวิตแบบนั้นได้รึเปล่า?” เสียงของเต้าหมิงเฉินดังก้องอยู่ในหัวของซันไช่ "เอ๋!?" เต้าหมิงซื่อกับพี่ใหญ่นิ่งอึ้งอยู่ ต่างก็ไม่รู้จะพูดอะไร ซันไช่นั้นถึงจะอึ้งแต่ในสมองกลับมีภาพฉากต่างๆย้อนไปถึงเรื่องเก่าๆ เรื่องที่เธอต่อสู้มา เพื่อที่จะได้คบกับเต้าหมิงซื่อ ตั้งแต่แรกเริ่มที่ได้พบเต้าหมิงซื่อ ได้ทะเลาะกัน ร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้ง ต้องถูกขัดขวางจากเต้าหมิงเฟิง ...การดีดเปียโนรัวดังลั่นไม่เป็นเพลงทำให้เธอเป็นตัวของตัวเองมากจนกล้าต่อปากต่อคำกับหล่อน ....การตอกหน้าหล่อนกลับไปว่าเธอจะไม่มีวันเคารพผู้หญิงแบบนี้ แล้วตะเพิดหล่อนออกจากบ้านไป.... การสาดน้ำทั้งแก้วให้หล่อน เมื่อถูกใช้แผนสกปรกกลั่นแกล้งเธอ โดยผ่านชิงเหอและเสี่ยวโยว.....การยืนตากฝนเพื่ออดทนรอไปพร้อมๆกับเต้าหมิงซื่อ รอที่จะได้รับความเชื่อถือในความสัมพันธ์ของพวกเขา.....การตามหาจิ๊กซอของเต้าหมิงซื่อที่ขาดหายไป...การเฝ้ารอให้ดาวตกอวยพรให้ความรักของเธอและเค้าอีกครั้ง...การต่อสู้เพื่อให้ได้ความรักกลับคืนมา...ทั้งหมดนี้ ความรักที่มีและความรักที่ได้รับ มีแต่ภาพของเต้าหมิงซื่อทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะเท่านั้นที่ผ่านวูบเข้ามา เค้าคือที่เธอนึกถึงเป็นคนแรกไม่ว่าทุกข์หรือสุข จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ disara คะมีตอนที่ 2 ป่ะคะ คือตามอ่านไม่ทันอ่า...อยากอ่านจังเพราะมาอ่านตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องเลย... ถ้าจะขอให้ช่วยส่งมาที่ mice60@hotmail.com จะเป็นอะไรป่ะคะ..แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงไมซ์ก้อจะตามอ่านต่ออยู่แล้นนน จากคุณ : ^_Jerry_cute_Bunny_^ - [ 5 ก.ย. 46 23:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 "ได้ค่ะ" สายตาที่เด็ดเดี่ยวของซันไช่ประสานกับสายตาดุปานสายตาเหยี่ยวของเต้าหมิงเฉิน เต้าหมิงซื่อหันมามองซันไช่... ฉันรู้ว่าเธอเป็นดอกหญ้าที่เข้มแข็ง ไม่ว่าเธอจะตอบพ่อไปยังไง ฉันก็ไม่ปล่อยเธอไป มือของเค้าโอบไหล่ของซันไช่ไว้แน่นๆ ให้ความมั่นใจ เชื่อใจ "พ่อครับ ซันไช่ไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอก ทุกอย่างผมจะรับผิดชอบเอง" "แกคิดอย่างนี้ แล้วซันไช่เค้าจะคิดด้วยรึไง" ...การถูกปกป้อง ยิ่งมากเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งอ่อนแอเท่านั้น ....คือสโลแกนของซันไช่ เต้าหมิงเฉินคงจะรู้เรื่องของเต้าหมิงซื่อกับเธอมากเลยทีเดียว "ถ้าอย่างนั้น พ่อจะทำอะไรกับพวกเค้าล่ะคะ?" พี่จ้วงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ปกติพ่อแทบไม่สนใจเธอกับอาซื่อ ขนาดตอนเธอถูกบังคับให้แต่งงาน พ่อก็ไม่ออกความเห็นซักนิด ทำไมจู่ๆถึงเกิดมาสนใจซันไช่เข้า "ฉันอยากให้พวกเธอทำให้ฉันมั่นใจว่าจะสืบทอดตระกูลของเราต่อไปได้ อาจ้วงก็แต่งเข้าตระกูลไป่ไปแล้ว อาซื่อ แกจะต้องบริหารเครือเต้าหมิงกรุ๊ปที่เหลือเกือบทั้งหมด ฉันคิดว่าคงต้องดูแกกับแม่หนูคนนี้ให้ดีหน่อย" "บอกไว้ก่อนถ้าใครขืนแตะต้องซันไช่ ผมจะไม่ไว้หน้ามันแน่นอน" เต้าหมิงเฉินมองลูกชายแววตาขำ ลูกชายกับลูกสาวตัวเองแท้ๆแต่ดูเหมือนจะไม่ให้ความไว้ใจในตัวพ่อกับแม่เลยแม้แต่น้อย มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอก ความสัมพันธ์มันบอบบางมานานแล้ว "ฉันจะทำอะไรคนรักของแก พูดจาให้มันดีหน่อย อาซื่อ บ้านเราสอนให้พูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” “ขอโทษครับ” “ .ช่างเถอะ . ฉันหมดเรื่องแล้ว พวกแกจะไปทำอะไรก็ไป เรื่องที่พูดกันวันนี้ถือว่าเป็นเงื่อนไขของเรา ซันไช่ เธอรับปากฉันแล้ว ว่าจะอยู่กับอาซื่อตลอดไป และเธอก็รับได้กับชีวิตแบบนี้ ฉันจะรอถามเธออีกครั้ง” ..รอถามอีกครั้งงั้นเหรอ ทำไมคุณลุงพูดแบบนี้ล่ะ ถามอีกครั้งเราก็ตอบแบบเดิม ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนได้หรอก “ส่วนแก อาซื่อ กลับมาอยู่บ้านได้แล้ว กลับไปทำงานที่บริษัทด้วย ถือว่าต่อไปนี้พวกแกอยู่ในสายตาของฉัน ถึงเวลาที่ฉันยอมรับเมื่อไหร่ก็ค่อยคุยกันอีกที" เต้าหมิงซื่อมองตามหลังพ่อซึ่งเดินดุ่มๆเดินออกไปทันทีที่พูดจบ บรรยากาศภายหลังจากนั้นเงียบเชียบ นี่มันความจริงเหลือเนี่ยทุกคนคิดในใจ .พี่ใหญ่สบตากับเต้าหมิงซื่อ “Yes Yeah Ya Hoo ”พี่ใหญ่นั่นเองที่ชูมืออย่างสะใจ “ดีใจด้วยนะอาซื่อ ซันไช่ ดีใจด้วยนะจ้ะ” “ซันไช่ เธอพูดจริงเหรอ?”เต้าหมิงซื่อที่ยิ้มจนแก้มแทบแตกจ้องมองซันไช่ก้มหน้านิ่ง “อะไร?” ทุกทีเลยที่ ซันไช่ทำอะไรไป แล้วก็มาตกใจทีหลัง ตอนนี้กำลังใจเต้นกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ไม่รู้จะทำตัวยังไง “ก็เธอจะอยู่กับฉันไปจนตายเนี่ย ถ้าฉันไม่เข้าใจผิดหมายถึงเธอจะแต่งงานกับฉันใช่มั้ย” “จะไปรู้รึไง คิดเอาสิ” ซันไช่ทำไม่รู้ไม่ชี้ เต้าหมิงซื่อเห็นอย่างนั้นก็กระโดดกอดเธออย่างร่าเริง “คนที่มี size อย่างฉันมีหรือจะคิดผิด ซันไช่\\\\(^o^)////” “sense ต่างหากล่ะ .เต้าหมิงซื่อ ฉันหายใจไม่ออกแล้ว โอ๊ย อายเขานะ” ซันไช่ซึ่งถูกเต้าหมิงซื่อกอดรัดด้วยความดีใจ พูดกับตัวเอง ..นี่ฉันทำไปแล้ว ฉันทำได้แล้ว ฉันกล้าเผชิญหน้าโดยไม่ได้คิดตัดสินใจ ฉันใช้หัวใจตอบ เมื่อก่อนเคยคิดว่าเวลาจะทำอะไรต้องคิดให้มากๆ คิดหลายตลบจนแทบหัวระเบิด แต่ตอนนี้กลับทำอะไรแบบนี้ได้ ดีใจจัง “อายทำไม ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ใหญ่ก็ไม่ได้อยู่ดูซะหน่อย มีแต่เรา 2 คน” เต้าหมิงจ้วงออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งห้องตอนนี้จึงโอบล้อมไปด้วยสีสันแห่งความสุข ซันไช่ไม่อาจมองเห็นนัยน์ตาร่าเริงของเต้าหมิงซื่อซึ่งเจือแววกังวลลึกลงไป เค้าไม่อยากจะคิดให้มากเกินไป แค่นี้ก็พอแล้ว ต่อไปเค้าจะสร้างมันขึ้นเอง สร้างเงื่อนไขที่พ่อตั้งให้ลุล่วงไปเอง *********************************************************** ห้องทำงานเต้าหมิงเฉิน เต้าหมิงจ้วงเปิดประตูเข้ามา เต้าหมิงเฉินเงยหน้ามองและไม่รู้สึกแปลกใจอะไร จึงก้มหน้าทำงานต่อ ราวกับว่าไม่มีใครเข้ามารบกวนเลย “แกคิดว่าฉันมีแผนทำลายอาซื่อรึไง อาจ้วง?” มือหยาบใหญ่เซ็นชื่อลงบนกระดาษแผ่นสุดท้ายในแฟ้มปึกหนา แล้วปิดมันลงพร้อมกับพูดในสิ่งที่ลูกสาวคงต้องการได้ฟัง “เปล่าค่ะ หนูไม่คิดว่าพ่อจะทำอะไรซ้ำกับแม่หรอก เพียงแต่อยากรู้ว่าพ่อทำไปทำไม?” “ฉันจำเป็นต้องบอกแกด้วยรึไง?” ชายกลางคน ภูมิฐานพร้อมสรรพ เงยหน้ามองบุตรสาวด้วยใบหน้านิ่งเฉย ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะโกรธเกรี้ยวและขึ้นเสียงกับเต้าหมิงจ้วง แต่ตอนนี้เต้าหมิงเฉินคิดยังไงกันนะ ถึงได้ไม่แสดงอาการอะไรเลย “พ่อไม่ได้คิดจะทำร้ายอาซื่อ มันจริงอย่างที่หนูคิดมั้ยล่ะคะ?” “ .” “ถ้าเป็นอย่างนั้น พ่อจำเป็นด้วยเหรอคะ ที่จะปิดบังหนู” “หึ ฉันปล่อยให้แกเป็นคนเลี้ยงน้องมาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าแกหรือน้องแกกันแน่นะที่ชอบทำนิสัยเกเร เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าพวกแกโกรธฉันแค่ไหน นับแต่ฉันบังคับแกแต่งงาน” รอยยิ้มที่อ่านไม่ออกเจือจางบนใบหน้าของคนเป็นพ่อ “พ่อคะ ..” ตอนนั้นพ่อหรือใครหน้าไหน เต้าหมิงจ้วงก็แทบอยากจะฆ่าทั้งนั้น เธอเกลียดคนทั้งโลก ไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่นึกว่าพ่อจะยังนึกถึงและใส่ใจกับมันด้วย “บางที อาจมีคนพูดถูก สายไปที่เราจะย้อนกลับ ฉันแค่อยากจะชดเชย และเผชิญกับความจริงดูเท่านั้นเอง อาจ้วง แกกับอาซื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ ฉันนึกถึงตอนแกเป็นเด็กไม่ได้แล้ว ไม่รู้ทำไม ฉันจำครั้งสุดท้ายที่พวกแกอ้อนฉันไม่ได้เลย” ตะวันคล้อยทอแสงสีส้มส่องผ่านม่านสีครีมผืนกว้าง พ่อกับลูกสาว ยืนห่างกัน แต่คิดในเรื่องเดียวกัน อดีตแก้ไขไม่ได้ แต่ปัจจุบันต้องทำมันให้ดี คงถึงเวลาเริ่มต้นอะไรที่มันจะดีกับชีวิตบ้างเสียที ****************************************** จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แป๊บนึงนะคะ ^_Jerry_cute_Bunny_^ กำลังส่งไปให้อยู่ค่ะ มิต้องเกรงใจค่ะ เพื่อเจอร์รี่ดิสราขยันอยู่แล้ว อิอิ __________________ ตอนที่ 3/2 ซันไช่ซะอย่าง 00.30 am ณ สะพานลอยแห่งนึง แสงไฟสีขาวสว่าง กลืนภาพชายหนุ่มร่างสูง สวมเสื้อใหมพรมแขนยาวสีครีม ในมือถือโทรศัพท์ซึ่งหน้าจอปรากฎรูปหญิงสาวผมยาว ยิ้มสดใสราวแสงแดดยามเช้า เบอร์ของเธอเพียงเค้ากดปุ่มโทรออก ก็จะได้ยินเสียงและรับรู้ความรู้สึกจากเธอ แต่ตัวเค้าเองไม่รู้ว่าจะสามารถถ่ายทอดอะไรตอบเธอไปได้ กลัวจะทำให้เกิดความรู้สึกลำบากใจระหว่างกัน เค้าจึงทำได้แค่เพียงจ้องมองเบอร์นั้นราวกับโดนสะกด “ถ้ามีใครดึงฉันออกไปจากโลกใบนี้ จากชีวิตช่วงเวลานี้ คงจะดีไม่น้อยเลย” เเว่วเสียงของใครบางคนดังมาจากที่ที่ชายหนุ่มยืน แต่ห่างกันราว 2 เมตร ระเบียงสะพานลอยแห่งนี้มีคนพึ่งพิงพร้อมกันในช่วงเวลาเดียวกัน เค้าจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองต้นเสียงนั้น หญิงสาวผิวขาว ผมสีน้ำตาลเข้มสยายยาวครึ่งหลัง หล่อนสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินกับยีนส์ 4 ส่วน สะพายเป้เก่าๆสีดำ เสี้ยวใบหน้าด้านข้างดูไม่โดดเด่นอะไร ดูเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ มือเรียวเล็กเกาะระเบียงสะพาน แต่ นั่น! หล่อนกำลังจะเขย่งเท้าก้าวขึ้นเหยียบขั้นระเบียงโน้มตัวหมายจะพุ่งตกลงไปยังถนนข้างล่างซึ่งเต็มไปด้วยรถรา “นี่ คุณ! ทำอะไรของน่ะ!” เมื่อรู้ตัวอีกทีหญิงสาวคนนั้นก็ถูกดึงกระเด็นมาล้มกับพื้น สติทำให้เค้าเริ่มเขย่าตัวเธอไปมา “คุณ!? (เงียบไป เริ่มทรงตัวเองได้) ..ขอโทษด้วยนะคะ (เบี่ยงตัวออกห่าง) ..ที่ทำให้ตกใจ” ตัวเธอเองก็ตกใจเหมือนกัน แรงเขย่าทำให้รู้สึกตัว ภาพชายหนุ่มใบหน้าเย็นชา แต่นัยน์ตาอ่อนโยนทำให้หญิงสาวรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจ “ฉันเป็นโรคอยากฆ่าตัวตายน่ะ หึๆๆ เห็นดาวทีไร อยากจะไปอยู่บนนั้นจนแทบทนไม่ได้” ทำไมเธอถึงทำหน้าเศร้าอย่างนั้นก็ไม่รู้ “อยากร้องไห้เหรอ?” น้ำเสียงราบเรียบ แต่ทำให้คนที่เพิ่งหัวเราะสะอึก น้ำตาเริ่มคลอ จากนั้นก็ทะลักเหมือนเขื่อนแตก “เคยมีคนบอกฉันว่า เวลาอยากร้องไห้ให้ทำท่าหกสูง ทำอย่างนั้นแล้วน้ำตาที่ใกล้จะไหลก็จะไม่ไหลออกมา” ผ้าเช็ดหน้าสีขาวยื่นให้คนร้องไห้เงียบๆ “ฉันหกสูงไม่เป็นหรอก” หล่อนกำผ้าเช็ดหน้าไว้ “ถ้างั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ฉันให้หยุดน้ำตาของเธอแทนละกัน” เสี่ยวเจิน มองผ้าเช็ดหน้าในมือ ตรงมุมมีฝ้ายปักเป็นภาษาอังกฤษหวัดๆว่า “ Lei ” ภาพมุมไกล ใจกลางสะพาน หนุ่มสาว 2 คนกำลังแนะนำตัวด้วยคำพูด 2 – 3 ประโยค หลังจากนั้น เล่ยก็ดึงเสี่ยวเจินให้เดินตามเค้าไป อีกฟากฟ้าห่างจากที่แห่งนี้ออกไป ดาวดวงหนึ่งตกลงมาพร้อมกับมีแสงเป็นวงแหวนล้อมรอบ คู่รักคู่ใดจะได้เห็นบ้างนะ ที่ตรงนี้มีคนสองคนรอคอยพรจากดวงดาวอยู่เช่นกัน ดาวเจ้าจะรู้บ้างมั้ย หรือกำลังเริ่มต้นตำนานเรื่องใหม่ มอบให้พวกเค้าบ้าง ******************************************* จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คฤหาสถ์ของเหม่ยจั้ว “อ้าว อาซื่อ มาคนเดียวเหรอ แล้วซันไช่ล่ะ” เหม่ยจั้วเพิ่งแต่งตัวเสร็จ เค้ากำลังจะออกไปทำงาน นับตั้งแต่กิจการทางบ้านมีปัญหา และประกอบกับเริ่มคบกับเสี่ยวเฉียว เหม่ยจั้วก็เอาจริงกับชีวิตมากขึ้น “ไปเรียนน่ะ เมื่อกี้เพิ่งไปส่ง แต่ยัยนั่นกลับไล่ฉันให้รีบกลับ ยังไม่ทันได้เข้าไปในมหา’ลัยเลย เจ้าตัวก็บอกให้ฉันกลับได้แล้ว” เต้าหมิงซื่อเองหลังจากเป็นที่ปรึกษาให้ซีเหมินแล้วก็เว้นระยะการทำงาน เพราะเค้าจะต้องกลับเข้าบ้านแล้ว ช่วงนี้จึงยังไม่ต้องทำอะไรมาก สิ่งที่ทำส่วนใหญ่ก็คืออยู่กับซันไช่ “ซันไช่คงไม่อยากให้รุ่นน้องรุมดูนายกันน่ะสิ นายไม่รู้รึไง ตำนานรักของพวกนายน่ะ ในอิงเต๋อดังซะยิ่งกว่าโรมิโอกับจูเลียตซะอีก” เต้าหมิงซื่อนอนแผ่หลาบนเตียง ในขณะที่เหม่ยจั้วขยับเนคไทไปพลางหัวเราะไปพลาง “โอมิโอ เลี่ยนๆ อะไรของนาย เหม่ยจั้ว ฉันไปทำอะไรกับมันไว้ล่ะ” “อาซื่อ นายไม่รู้จักโรมิโอเหรอเนี่ย เชคสเปียร์น่ะ เคยอ่านมั่งมั้ยเนี่ย นายนี่ ห่างไกลจากเรื่องแบบนี้มากเลยสินะ” “เชคสเปียร์บ้าบออะไร ฉันจะอ่านมันไปทำไม เรื่องของฉันก็คือของฉัน ใครจะไปเทียบกับอะไรทำไม นายอย่าเพ้อเจ้อไปหน่อยเลยน่ะ เหม่ยจั้ว” “โอเคๆ เออ นี่นายขึ้นรถเมล์มาเหรอ?” ทั้งสองคนเดินออกจากห้องมานั่งทานอาหารเช้าตรงระเบียงรับแขก “ก็ใช่น่ะสิ ฉันมีรถขับเมื่อไหร่กัน”เต้าหมิงซื่อทำท่าทางไม่ยี่หระกับการขึ้นรถโดยสาร ถ้าเป็นแต่ก่อนเค้าคงอาละวาดซะบ้านแตกไปเป็นอาทิตย์ “ก็ฉันกับซีเหมินจะให้นายยืมแล้ว นายไม่เอาเอง ..” “ฉันไม่ชอบขอใครนี่” “หึ นายอยากจะทำตัวให้เข้ากับซันไช่มากกว่าน่ะสิ ความจริงนายใช้ของเราก็ได้ เมื่อก่อนเรายังเปลี่ยนรถกันใช้บ่อยๆ การอยู่แบบนี้ก็ดีกับนายเหมือนกันนะ ซันไช่จะได้รู้สึกว่าเธอกับนายน่ะ ไม่ได้แตกต่างกันมาก” “เหม่ยจั้ว นายรู้มั้ยว่าพ่อฉันกลับมาไต้หวัน?” “เฮ้ย ..เมื่อไหร่ แล้วนายกับซันไช่ ” “ไม่มีอะไรนี่ ฉันก็เพิ่งไปเจอพ่อมา ซันไช่ก็ไปด้วย” “พ่อนายไม่ว่าอะไรจริงๆน่ะ?” “อืม แต่ฉันรู้ว่ามันยังไงๆอยู่ ช่างเหอะ .ที่ฉันจะบอกนายก็คือ ฉันจะกลับเข้าบ้านแล้ว และก็จะกลับไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิมด้วย คงจะไปเป็นที่ปรึกษาให้นายไม่ได้ แต่ฉันจะคอยช่วยนายนะ ถ้านายต้องการ” “ทำเป็นเกรงใจไปได้ นายหัดพูดอย่างนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ อาซื่อ” เหม่ยจั้วมองเพื่อนหนุ่มอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ ออกจะขำๆ กับท่าทางไม่ค่อยเอาแต่ใจของเค้า “ฉันถามนายเมื่อไหร่หา! คนเค้าอุตส่าห์พูดดีแล้วยังมา ” “tred treed tred tred ฮัลโหล จ้ะ โอเค เดี๋ยวไปรับนะ จ้ะ บาย” “นายไปพร้อมกันมั้ย” เหม่ยจั้วรับโทรศัพท์เสร็จก็วางช้อนซ้อมทันที ใครก็รู้ว่าคนโทรมาต้องเป็นเสี่ยวเฉียว ไม่งั้นเหม่ยจั้วคงไม่ยิ้มปรี่ซะขนาดนั้น “ไม่ล่ะ ไม่อยากไปเป็นก.ข.ค นายเข้า” “หึๆ งั้นถ้าจะใช้รถก็เลือกเอาเลยนะ คันที่นายชอบฉันก็มีนี่ ไปก่อนละกัน” “อืม..ขอบใจ” “จริงสิ ซีเหมินไปแคนาดา จะกลับอาทิตย์หน้า ฝากบอกซันไช่ด้วยว่า เค้าจะให้เสี่ยวโยวมาเรียนปี 3 ที่อิงเต๋อ ทีนี้จะได้ไม่เหงา” “ซีเหมินกับเสี่ยวโยวเหรอ” เต้าหมิงซื่อนึกถึงคำพูดของซีเหมิน ถ้านายไม่จริงจังกับความรักให้มาก นายก็คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะ บางทีคนไม่คิดอะไรมากแบบนายนี่ก็ดีนะ เหมือนกัน .. ..ซีเหมินนายก็เริ่มจะคิดมากแล้วสินะ ฉันว่าแล้ว ผู้หญิงไม่ใช่อาหารกระป๋องนี่ จะมีวันหมดอายุได้ยังไง ******************************************* จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:46:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มหาวิทยาลัยอิงเต๋อ ชิงเหอนั่งกินข้าวเที่ยวกับมีมี่ตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นเดิม และแซนวิชกับเป๊ปซี่ สูตรถนัดของเธอ “รุ่นพี่ชิงเหอคะ มีมี่ขอถามหน่อยวิชานี้รุ่นพี่ลงเรียนแล้ว แต่ทำไมถึงลงอีกรอบล่ะคะ พี่เรียนตัวของปี 2 ซ้ำอีกทำไมกัน” มีมี่เรียนปี 2 แล้ว ส่วนชิงเหอขึ้นปี 3 น่าแปลกที่ชิงเหอลงวิชาซ้ำ เค้ามาเรียนกับปี2อีก สงสัยจะเบื่อปี 3 “เธอไม่รู้อะไร มีมี่ ซันไช่กลับมาเรียนต่อก็จริง แต่เค้าดร๊อบไป ต้องมาเริ่มเรียนปี 2 ใหม่ ฉันเป็นเพื่อนรักของเค้า แต่อยู่ปี 3 มันดูเห็นแก่ตัวเกินไปเพราะฉะนั้นฉันก็เลยเสียสละตนเองลงมาเรียนวิชาปี 2 เป็นเพื่อนเค้า” “อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ รุ่นพี่ชิงเหอช่างกล้าหาญ สมเป็นพระเอกในดวงใจของมีมี่จริงๆเลย” “มีมี่ เธอไม่หึงฉันใช่มั้ย ที่ฉันใส่ใจกับซันไช่มากขนาดนี้” ชิงเหอทำหน้าจริงจัง มีมี่เขินหน้าแดงจนม้วนต้วน “มีมี่เข้าใจค่ะ รุ่นพี่ซันไช่ก็เป็นนางเอกในดวงใจของมีมี่เหมือนกัน มีมี่ก็รักรุ่นพี่ซันไช่ ไม่คิดมากหรอกค่ะ” “เอ๊ะ นั่นซันไช่นี่” ชิงเหอชี้ไปยังซันไช่ซึ่งกำลังเดินออกมาจากตึกเรียน “ซันไช่ๆๆ” ชิงเหอโบกไม้โบกมือ จนซันไช่สังเกตเห็นและเดินมาหา “ชิงเหอ มีมี่ หวัดดีจ้ะ” วันนี้ซันไช่ปล่อยผมยาว สวมเสื้อยืดลายการ์ตูนน่ารักกับยีนส์ตัวเก่ง สะพายเป้ชมพูเหมือนเดิม แต่สำหรับชิงเหอ ซันไช่ยังคงน่ารักมาก “ทานข้าวเที่ยงกับเรามั้ยคะ รุ่นพี่ซันไช่ มีมี่ทำมาเยอะเลยค่ะ “มีมี่ยืนตะกร้าแซนวิชให้ซันไช่ “ไม่ล่ะจ้ะ พี่จะกลับบ้านแล้วล่ะ” ซันไช่โบกมือปฏิเสธอย่างสุภาพ “อ้าว จะกลับแล้วเหรอซันไช่ ทำไมรีบกลับล่ะ แล้วเต้าหมิงซื่อไม่มารับเหรอ?” ชิงเหอทำท่าจะเสนอตัวไปส่งซันไช่ “ไม่หรอก วันนี้เค้าออกไปหา F2 น่ะ (ชิงเหออ้าปากจะขอไปส่ง) เธอกินกันต่อเถอะนะจ้ะ ฉันจะแวะไปที่ร้านขนมคุยกับเถ้าแก่เสียหน่อย ไม่ได้แวะไปนานแล้ว ฉันไปล่ะนะ” ซันไช่เดินออกไป มีมี่มองตามอย่างชื่นชม “รุ่นพี่ซันไช่ช่างน่ายกย่องจริงๆ ร่าเริง จิตใจดี เข้มแข็ง โอบอ้อม ขยัน ซักวันฉันจะต้องเป็นอย่างรุ่นพี่ซันไช่ให้ได้” ชิงเหอหันมามองมีมี่ รู้สึกบางอย่าง แบบที่กลัวเธอกดดันตัวเอง “เธอไม่ต้องเหมือนซันไช่ก็ได้มีมี่ แค่นี้ฉันก็ชอบแล้ว” หวานซ้า มีมี่หันมาฉีกยิ้ม พลางกันแซนวิชคำใหญ่แก้เขิน “รุ่น..พี่..ชิง..เหอ..ล่ะ..ก็” คำพูดอู่อี้ของมีมี่เพราะปากไม่ว่าง ทำให้ชิงเหอกัดแซนวิชตามมั่ง “อร่อย..จัง..เลย” ทั้งกินข้าวเที่ยวด้วยกันอย่างมีความสุข ****************************************** บ้านซันไฃ่ “เต้าหมิงซื่อ เธออย่าบอกนะว่าที่ซื้อมานี่เราจะกินกันเย็นนี้ทั้งหมด” ซันไช่จ้องมองเต้าหมิงซื่อหอบของพะลุงพะลังทั้งไวน์ ทั้งอะไรสารพัด แถมยังสั่งให้ภัตรคารเอาอาหารมาส่งอีก โต๊ะถูกกองไปด้วยของกิน “ใช่สิ ทำไมน้อยไปเหรอ?” “จะบ้ารึไง ใครเค้ากินกันเยอะขนาดนี้ พ่อคะ แม่คะ เราเอาไปเก็บไว้ส่วนนึง แล้วก็แบ่งให้คนข้างบ้านส่วนนึงดีมั้ยคะ” “ได้ไง ฉันอุตส่าห์ซื้อมา ถ้าเธอไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินสิ” เต้าหมิงซื่อกอดอก ทำหน้าหาเรื่อง “ซันไช่ คุณชายเต้าหมิงซื่อ อุตสาห์ซื้อให้พวกเรานะจ้ะ พรุ่งนี้เค้าก็จะย้ายกลับบ้าน เอ๊ย คฤหาสถ์ของเค้าแล้ว ลูกก็ตามใจเค้าหน่อยสิ”คุณแม่มองของบนโต๊ะเฉยๆในขณะที่พ่อนั้นเริ่มแทะนั่นแทะนี่ไปแล้ว หงุดหงิด .ซันไช่รู้สึกตะหงิดๆในใจ ทำไมนะ แค่เค้าจะไปอยู่ที่อื่นเธอกลับรู้สึกแปลกๆแบบนี้ ดีเสียอีกทีนี้ก็จะได้ไม่มีใครมาทำอะไรในห้อง แกล้งใช้เธอเป็นหมอนข้างอยู่ร่ำไป แต่ทำไมต้องรู้สึกอย่างงี้นะ เฮ้อ.. . เต้าหมิงซื่อกอดอกมองซันไช่อย่างโกรธๆ ฝ่ายซันไช่ก็ถลึงตาตอบแบบไม่ยอมลงให้ แม่เลยตัดสินใจสะกิดพ่อให้มองทั้งคู่ “เอ่อ แม่จ้ะ พ่อว่าเดี๋ยวเราเอาของที่ทำไว้แล้ว ไปแบ่งให้คนข้างบ้านหน่อยก็ดีนะ เพราะคุณชายเต้าซื้อมาแล้วนี่ ที่เตรียมไว้ก็ไม่ต้องใช้ก็ได้” “ว้าย พ่อพูดอะไรออกมา ซันไช่อุตส่าห์ตั้งใจทำตั้งแต่บ่าย ”แม่ดึงพ่อออกมานิดหนึ่งก่อนจะกระซิบกระซาบ “หือ?..”เต้าหมิงซื่อเลิกคิ้ว ที่แท้ซันไช่แอบทำกับข้าวไว้ให้เค้านี่เอง “คุณลุงครับคุณป้าครับ เอาของที่ผมซื้อไปแบ่งให้คนข้างบ้านก็ได้ครับ ความจริงผมก็ซื้อมาเยอะเกินไปจริงๆด้วย คงกินไม่หมด” น้ำเสียงโอนอ่อนของเต้าหมิงซื่อช่างน่ารักจริงๆ เค้าไม่เคยยอมใคร แต่กับซันไช่มักจะยอมให้ก่อนเสมอมา “จ้ะ เอ่อ งั้นเดี๋ยวพ่อกับแม่มานะจ้ะ ซันไช่ลูกเอากับข้าวในครัวออกมาสิ ทานกันก่อนได้เลยนะ พ่อกับแม่คงแวะไปคุยกับป้าข้างบ้านนานหน่อย ไม่ต้องรอก็ได้” ซันไช่อ้าปากจะท้วงพ่อแม่ แต่ท่านทั้งสองก็ชิงเดินถือของออกไปแล้ว เต้าหมิงซื่อมองหน้าซันไช่เงียบๆ ทั้งคู่ทำหน้าเหมือนไม่รู้จะทำอะไรดีจึงจะถูก “ฉันไปยกกับข้าวนะ” ซันไช่ตัดสินใจเดินเข้าไปในครัว “ฉันช่วย” เต้าหมิงซื่อก็เลยเดินตามเข้าไป ทั้งคู่ช่วยกันจัดอาหารบนโต๊ะ เป็นกับข้าวที่ซันไช่บรรจงทำเพื่อเต้าหมิงซื่อทั้งนั้น อาหารรูปต่างๆที่เต้าหมิงซื่อมองไม่ออกว่าคืออะไรเหมือนเดิม แต่ทำให้เค้ามีความสุขที่ได้กินทุกที “เธอ ..กินได้มั้ยน่ะ เต้าหมิงซื่อ”ซันไช่ถามเต้าหมิงซื่อซึ่งจ้องอาหารอยู่เฉยๆโดยไม่แตะต้องอย่างเกรงๆ “ได้สิ ได้ เธอก็กินด้วยสิ นี่..”เต้าหมิงซื่อรู้สึกตัวรีบคีบไส้กรอกให้ซันไช่ “เธอทำกับข้าวไว้ให้ฉันแล้วก็ไม่บอก เราจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน” เต้าหมิงซื่อคีบกับข้าวให้ซันไช่ตลอด เค้าสารภาพกับเธออ่อยๆ รู้สึกปลื้มใจที่เธออุตส่าห์ตั้งใจทำ “ใครจะไปรู้ล่ะ เธอไม่ถามฉันเองนี่ บางทีอาหารที่เธอสั่งมาอาจจะอร่อยกว่าเป็น 100 เท่าก็ได้ ฉันจะกล้าไปเทียบเหรอ” “อุก..แค๊ก แค๊ก..”เต้าหมิงซื่อสำลักอาหาร ซันไช่รีบยื่นแก้วน้ำให้ “เต้าหมิงซื่อ ” “จะบ้ารึไง เธอทำอะไรฉันก็กินทั้งนั้นแหละ ภัตรคารไหนอร่อยก็ช่างมันปะไรเล่า” เค้าทำหน้าจริงจัง จนซันไช่เขิน “ขอโทษนะ ฉันพูดผิดไปเอง” “ทีหลังถ้าไม่อยากให้ฉันซื้อมาก็บอกสิ เธอนี่ชอบกวนโมโหฉันอยู่เรื่อย” น้ำเสียงเต้าหมิงซื่อไม่ได้โกรธอะไรหรอก แต่เค้ารู้สึกว่าซันไช่เกรงใจเกินไปแล้ว “อือ กินนี่สิ ผัดผักบุ้งไง เธอเคยกินแล้วทีนึงตอนที่มาเยี่ยมฉันตอนปี 1 คราวนั้นแม่ฉันทำ ไม่รู้ฉันทำจะอร่อยสู้ได้มั้ย” ทั้งคู่กินข้าวไปคุยกันไปอย่างมีความสุข เต้าหมิงซื่อเคยบอกซันไช่ว่า เค้าไม่เคยเห็นใครรู้สึกมีความสุขกับการกินข้าวเท่าเธอเลย.. เป็นเพราะเค้ากินข้าวบนโต๊ะที่แสนจะเงียบ ขั้นตอนทุกอย่างเป็นไปตามระเบียบมารยาทผู้ดีที่เคร่งครัด และที่สำคัญส่วนใหญ่เค้าก็มักจะได้ทานข้าวคนเดียวอยู่เป็นประจำ ซันไช่จึงบอกเต้าหมิงซื่อว่า.. ถ้าเธอเหงา ต่อไปมากินข้าวกับฉันสิ เราจะได้กินไปคุยไป ดีออก .มีความสุขจริงๆด้วย ทั้งคู่ได้กินข้าวด้วยกันบ่อยๆอย่างนี้จนชินเสียแล้ว ดังนั้นการกลับไปอยู่บ้านของเต้าหมิงซื่อนั้น ทำให้ทั้งคู่ใจหายอยู่เหมือนกัน ********************************************************* จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 00.00 am “ซันไช่ ถอดแหวนดาวตกออกสิ” หลังจากที่ซันไช่และเต้าหมิงซื่อทานข้าวเย็นเสร็จ ทั้งคู่มายืนบริเวณสวนหน้าบ้าน หน้าไฟประดับรูปสร้อยดาวตก ยืนมองดาวบนท้องฟ้าด้วยกัน นานและเงียบมาก จนในที่สุดจู่ๆเต้าหมิงซื่อก็ถามถึงแหวนกับซันไช่ นัยน์ตาของเค้าจริงจังและอ่อนโยน “แหวนเหรอ ทำไมล่ะ” ซันไช่ถามใบหน้าแปลกใจ แต่ก็ถอดแหวนซึ่งปกติสวมนิ้วกลางข้างซ้ายไว้เสมอให้เต้าหมิงซื่อ เต้าหมิงซื่อยิ้มสวยมาก..มากเลยทีเดียว เค้าดูมีความสุขสุดๆ มือของเค้าบรรจงถือแหวนที่ซันไช่ถอดให้ และสวมมันกลับคืนไปตรงนิ้วนางข้างซ้าย นัยน์ตากลมโตของซันไช่เบิกกว้าง เต้าหมิงซื่อ เค้ากำลังจะ “ฉันจะใช้ชีวิตของฉันทั้งชีวิตทำให้เธอมีความสุข จำเชอร์รี่นั่นได้มั้ย” ชายหนุ่มถอดแหวนตัวเองออกเหมือนกัน แล้วยื่นให้ซันไช่ เธอยังเบลอๆอยู่ แต่ก็สวมแหวนวงนั้นบนนิ้วนางข้างซ้ายของเค้าด้วยดวงตาคลอ “ฉัน ฉัน ..”ไม่รู้จะพูดอะไรเลยจริงๆ มันตื้อไปหมด นี่เราแต่งง่านกันแบบนี้เลยเหรอ “ฉันรักเธอ และไม่มีใครจะพรากเราจากกันได้อีก สวมแหวนไว้นะ ถือเป็นคำมั่นจากฉันให้เธอ แล้วเมื่อถึงเวลาที่พ่อยอมรับ เราก็แต่งงานกัน นะซันไช่ ..”น้ำเสียงแสนหวานของเค้า ขานเรียกชื่อซันไช่แผ่วเบา หนุ่มสาวสบตากันบอกความรู้สึกผ่านความเงียบ เต้าหมิงซื่อโน้มตัวลงประทับรอยจูบซันไช่อย่างสุดแสนจะอ่อนหวาน อ้อมแขนของเค้าโอบกอดเธอไว้ ซันไช่รู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งตัว ทุกครั้งที่ถูกเต้าหมิงซื่อกอด ตอนนี้ก็รู้สึกอย่างนั้น มือของเธอกอดตอบเค้า และเหมือนจะยึดเค้าเป็นที่พิง เพราะแรงทั้งหมดแทบจะหายไป ไม่รู้เนิ่นนานเพียงใด เมื่อเต้าหมิงซื่อถอนริมฝีปากออกอย่างแผ่วพริ้ว ซันไช่ก็ซบอกเค้า ซุกกายอยู่ในแผ่นอกกว้าง เพราะใบหน้าร้อนผ่าวและแดงกร่ำเกินกว่าจะให้เค้าเห็นได้ หญิงสาวพึมพำตอบเบาแต่จริงจัง “ฉันก็รักเธอ รักเธอมาก” เต้าหมิงซื่อกระชับอ้อมกอดคนรักแนบแน่น หลับตาลง โน้มใบหน้าเข้าหาซอกคอของซันไช่ “..ฉันรู้..” ไฟประดับรูปสร้อยดาวตกกระพริบเป็นจังหวะเหมือนจะอวยพรให้พวกเค้าทั้งคู่ อ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น อบอวนไปด้วยความรักที่แสนหวาน นี่เป็นวันที่ซันไช่จะไม่มีวันลืมไปจนตาย วันที่เต้าหมิงซื่อขอเธอแต่งงาน และสัญญาว่าจะไม่มีวันทิ้งกันไปจนตลอดชีวิต ดวงดาวเป็นพยาน ไม่ว่าอะไรจะเกินขึ้น ฉันจะขอเคียงข้างเค้าไปจนตราบลมหายใจสุดท้ายหมดลง **************************จบตอน 3********************************* จากคุณ : disara - [ 5 ก.ย. 46 23:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ชอบมากเลยค่ะเพิ่งจะเคยอ่านอยากอ่านตั้งแต่ตอนแรก แต่ตามหาไม่ได้มีใครพอจะมีบ้างคะถ้ายังไงช่วยรบกวนส่งให้ตั้งแต่ตอน 1 หน่อยนะคะ khingkha@hotmail.comขอบคุณค่ะ จากคุณ : inc - [ 6 ก.ย. 46 21:12:48 A:161.200.128.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 เดี๋ยวส่งไปให้เลยค่า คุณinc ยังไงก็ช่วยๆอ่านเป็นกำลังใจคนเขียนเรื่อยๆไปนะค้า จากคุณ : disara - [ 7 ก.ย. 46 01:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เพิ่มเติมตอนที่ 4 ภาพเสี่ยวโยวกำลังยืนอยู่ตรงบริเวณที่นั่งรอเช็คอิน เธอมองผ่านผนังกระจกออกไปเห็นเครื่องบินค่อยๆเลื่อนตัวทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เบนหน้าออกห่างจากที่ที่เธอยืนไปเรื่อยๆ ในใจของเสี่ยวโยวรู้สึกใจหายระคนตื่นเต้น ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงแม่ซึ่งไม่ได้มาส่งเธอกำชับเรื่องการอยู่การกินนักหนา ใบหน้าแม่กังวลพอดูแต่ก็พยายามร่าเริงเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกผิด “เสี่ยวโยว ไปถึงแล้วรีบโทรมาหาแม่นะลูก ติดต่อที่เรียนเองได้มั้ย?” “ได้ค่ะแม่” “แล้วเรื่องป้าน่ะ หนูไปอยู่กับป้าก็ทำตัวดีๆนะ อย่าให้ป้าต้องคอยเป็นห่วง” แม่กำชับไม่มีหยุด น้ำตาก็คลอเบ้าจนมองลูกสาวลางเลือน “ค่ะ” “จะทำงานพิเศษก็เลือกดีๆนะลูก ที่ทำงานเก่าว่างก็ทำที่นั่น คนเราเดี๋ยวนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ หนูต้องระวังตัวให้มากนะจ้ะ แล้วก็ ..” “อย่าลืมกินข้าว ลูกน่ะ ทานน้อยระวังจะไม่สบายแม่จะหมั่นโทรไปหาลูก..”น้ำเสียงแม่ที่พูดขาดๆหายๆ พลันเกิดตีบตันในลำคอขึ้นมา เสี่ยวโยวรู้ดีแม่ห่วงมากมายเกินกว่าจะสั่งเธอได้หมด ดังนั้นจึงโผกอดแม่ไว้ ..ขอโทษนะคะแม่ที่หนูเอาแต่ใจแบบนี้ . “ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูดูแลตัวเองได้” เสี่ยวโยวดูแลตัวเองได้ แม่ก็เข้าใจ แต่การต้องอยู่ห่างกันนานแบบนี้ แม่อดที่จะคิดมากไม่ได้ ความอ่อนไหวของเสี่ยวโยวคือสิ่งที่แม่เป็นห่วงมากที่สุด แล้วยิ่งตอนนี้มีซีเหมินเข้ามาด้วย แม่ไม่แน่ใจว่าเสี่ยวโยวจะเข้มแข็งกับความรักได้มากแค่ไหน ส่วนพ่อ .พ่อไม่ได้สั่งอะไรเสี่ยวโยวเลย .เพียงแต่กอดเสี่ยวโยวแน่นๆหนึ่งครั้ง ยิ้มน้อยๆ ..แล้วก็ออกไปทำงานตามปกติ ซีเหมินมารับเสี่ยวโยวตรงเวลาเป๊ะ ความจริงเรื่องกลับไต้หวันนี่ ดูเหมือนเสี่ยวโยวจะไม่ได้ติดต่ออะไรเองเลย ซีเหมินจัดการแทบทั้งหมด ทั้งๆที่เธอบอกพ่อกับแม่ว่าทำอะไรๆเองได้แท้ๆ แต่ว่าตั้งแต่ดร๊อป โอนหน่วยกิจกลับไต้หวัน เอกสารทุกอย่างซีเหมินเค้าทำเองหมด ด้วยเหตุผลที่ว่าเค้าไม่อยากจะให้เสี่ยวโยวต้องเหนื่อยกับการกลับไปไต้หวัน “อยู่ข้างๆฉันก็พอ ฉันจะดูแลเธอเอง” เสี่ยวโยวไม่รู้ว่าตอนนี้รักซีเหมินมากแค่ไหน ที่รู้ก็คืออยากอยู่ใกล้ๆ ดังนั้นยังไงก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อว่าเธอจะไม่ทำอะไรที่ผิดต่อพ่อแม่เด็ดขาด “เสี่ยวโยว เครื่องจะออกแล้วล่ะ” เสียงของซีเหมินสะกิดเสี่ยวโยวให้ตื่นภวังค์ “กลับบ้านด้วยกันเถอะนะ” ทั้งสองคนสบตากัน ซีเหมินยื่นมือออกไปรับมือเสี่ยวโยวไว้แล้วเดินไปด้วยกัน “จะอยู่กับป้าจริงๆน่ะเหรอ นึกว่าจะมาอยู่บ้านฉันซะอีก”ซีเหมินพึมพำอย่างเสียดาย เสี่ยวโยวเลิกคิ้วมองหน้าซีเหมินซึ่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม ชายหนุ่มร่างสูง ผมยาวระต้นคอ คิ้วเข้ม นัยน์ตาลึกลับคนนี้ ในสายตาของเธอเค้าไม่ได้เป็นนักธุรกิจหนุ่มเจ้าชู้อย่างที่ใครๆเข้าใจ เค้าออกจะกวนโมโห ชอบแกล้งเธอยู่เรื่อย ไม่ได้เป็นอย่างแต่ก่อนซักนิด “อยากให้อยู่เหรอ?” “หือ?” ซัเหมินหยุดเดิน หันมามองหน้าเสี่ยวโยวอึ้งๆ “จ้างให้ซะล่ะ” เสี่ยวโยวยิ้ม แล้วเดินดุ่มๆไป ถึงอย่างนั้นก็ลากแขนซีเหมินตามไปด้วย ทั้งสองคนแหย่กันไปมากะหนุงกะหิง “หนอย เสี่ยวโยว อย่าเพิ่งไปสิ หมายความว่าไง ไม่อยู่บ้านฉัน แล้วจะไปอยู่บ้านใครล่ะ อีกหน่อยก็ต้องอยู่ๆดี”ซีเหมินทำเสียงงอนๆ เต้าหมิงซื่อคงหัวเราะจนแทบจะตกเก้าอี้ถ้ารู้ว่าซีเหมินงอนแบบนี้ ผู้ชายแบบนี้ในที่สุดก็งอนเป็นจนได้ *********************จบตอน 4************************************* อืมข่าวจะบอกนิดหน่อย จากตอนนี้ไปจนถึงสิ้นเดือนดิสราอาจไม่ค่อยได้ update Fic บ่อยนักนะคะ อาจจะมาไม่เป็นเวล่ำเวลาซักเท่าไหร่ เพราะจะสอบFinalแล้ว ถ้าสอบเสร็จ ปิดเทอมปุ๊บล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะออนไลน์วันละกี่ชั่วโมง คราวนี้จะได้ตามข่าวคุณชายได้ถนัดๆหน่อย พรุ่งนี้เจอร์รี่อาจจะไปฮ่องกงนะคะ ถ้าไม่ผิดพลาด อยากเห็นหน้าเจอร์รี่จังเลย ใกล้จะได้ตัดผมแล้วสิ ลุ้นค่ะลุ้น จากคุณ : disara - [ 7 ก.ย. 46 02:30:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 หวัดดีค่ะคุณdisaraแต่งได้สนุกมากๆน่าจะส่งไปไต้หวันให้สร้างภาค3พลอตนี้นะคะ จากคุณ : mmmmmmmm - [ 7 ก.ย. 46 21:27:14 A:158.108.2.2 X:127.0.0.1, 158.108.12.71 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาอ่านแล้วสนุกมาก ช่วยส่งตั้งแต่ตอนแรกมาให้ด้วยได้มั๊ยค่ะ จะเก็บไว้ค่ะ ส่งมาที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอบคุณมาก rudomvitid@hotmail.com recruit-bkk@snjinter.com จากคุณ : Meaw - [ 9 ก.ย. 46 23:16:15 A:158.108.2.2 X:158.108.8.236 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เอาเหมือนกันค่ะ ยังไม่ได้อ่านตอนแรกๆเลย รบกวนหน่อยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : naungy@hotmail.com - [ 10 ก.ย. 46 20:19:15 A:203.51.145.148 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 @FICTION 5@ === รักใสใส หัวใจ 4 ดวง (ภาค3) === ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2452569 จากคุณ : disara - [ 12 ก.ย. 46 21:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ช่วยส่งให้ด้วยได้ไหมคะ สนุกมากค่ะ อ้อ...ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ หนูก็ใกล้สอบแล้วเหมือนกันค่ะ จากคุณ : myself1-1@thaimail.com - [ 14 ก.ย. 46 12:56:14 A:202.57.166.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 สนุกมากเลยค่ะเพิ่งเข้ามาอ่าน ถ้ายังไงช่วยส่งมาให้หน่อยนะค่ะทุกตอนเลยและถ้ามีตอนใหม่ที่เสร็จช่วยส่งให้ทุกรอบได้ไหมค่ะเพราะชอบมากจริง แ้ล้วจะรอนะค่ะ E-mail: nimtipparut@yahoo.com จากคุณ : kee - [ 24 ก.ย. 46 00:16:17 A:169.210.30.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ซาหนุกมากๆเลยค่ะ อยากให้มีภาค3จังเลยและมีภาคต่อไปเรื่อยๆ อยากเห็นF3สมหวังin love จังเลย เพราะอาซื่อเรียบร้อยไปแล้วหนึ่ง แต่คาดว่าคนต่อไปน่าจะเป็นซีเหมิน ถ้าครายเห็นด้วยหรือคิดว่าจะเป็นคนอื่นก็แสดงความคิดกันได้นะคะ จากคุณ : chatty - [ 25 ก.ย. 46 20:29:29 A:203.155.163.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 สนุกมากเลยคะ จะติดตามอ่านเรื่อย ๆ นะคะ ช่วยส่งมาให้อ่านหน่อยได้คะ please จากคุณ : นก nopmanee@totonline.net - [ 6 ต.ค. 46 12:36:34 A:202.28.62.69 X:unknown, unknown ]