ช่วงนี้หลายๆคนคงกำลังสอบ (เราด้วย ^^) เป็นกำลังใจให้ทุกคน นะคะ สู้ๆ ^_^ V
==================================================================
ฉันกระพริบตาถี่ๆ มองบ้านที่อยู่ข้างหน้าอีกครั้ง มันเหมือนบ้านของฉันจริงๆ นี่อย่าบ้าไปหน่อยเลยน่า บางทีอาจเป็นแปลนเดียวกันก็ได้ ฉันเดินไปกดออดหน้าบ้าน กดไปจนเมื่อยมือก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู นี่จะบ้าหรือไง ฉันจะมาอยู่บ้านนี้นะทำไมไม่มีใครรอรับฉันล่ะ ข้างนอกนี่มืดน่ากลัวจะตายเข้าไปในบ้านก่อนค่อยว่ากัน ฉันเปิดประตูออก เอ๊ะ…ไม่ล็อกนี่ สะเพร่าจริงบ้านนี้ ฉันเดินไปเปิดไฟที่ห้องรับแขก สวิตซ์อยู่ที่เดียวกับที่บ้านเป๊ะ แปลกแฮะทำไมรู้สึกเหมือนอยู่บ้านเลยล่ะ ฉันลงมือขนของทั้งหมดที่เอามาเข้าไปวางที่ห้องรับแขกพร้อมกับมองไปรอบๆ เฟอร์นิเจอร์และตำแหน่งของมันเหมือนที่บ้านฉันเลย นี่มันบ้านฉันจริงๆน่ะแหละ สงสัยอีตาโชเฟอร์คงขับวนไปวนมาแล้วพามาส่งบ้าน เอ๊ะ…แต่มันจะวนอะไรกันนานขนาดนั้น ช่างเหอะก็ดีเหมือนกันได้อยู่บ้านตัวเองดีกว่าไปอยู่บ้านคนอื่นที่ไม่รู้จักเป็นไหนๆ เดี๋ยวขนของขึ้นไปเก็บดีกว่า ฉันขนของทั้งหมดขึ้นไปที่ห้องตัวเอง พ่อไม่อยู่บ้านแล้วมันรู้สึกเงียบเหงาจังเลย พอฉันเปิดไฟในห้องของก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป ตุ๊กตาตัวโปรดกับของกระจุกกระจิกที่ฉันชอบหายไปไหนเนี่ย แล้วนี่มันลูกบาสของใคร ฉันเริ่มถึงบางอ้อ “พ่อขาเซอร์ไพรซ์ของพ่อเนี่ยแป๊กมากค่ะ” จริงสิฉันยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งหลายชั่วโมง ลงไปดูข้างล่างดีกว่าดูซิว่าพ่อมีเซอร์ไพรซ์อะไรอีก ฉันเดินเข้าไปในห้องครัว “ว้าว…มีสปาเก็ตตีด้วยเหรอเนี่ย ไหนดูในตู้เย็นหน่อยซิ โอ้โห พ่อขาหนูขอถอนคำพูดแล้วค่ะ พ่อไม่น่าลงทุนซื้อของกินหรูๆแบบนี้มาเซอร์ไพรซ์หนูก็ได้ค่ะพ่อ” เพราะฉันอยู่กับพ่อนี่แหละทำให้ฉันทำอาหารไม่เป็น จะว่าไม่เป็นก็ไม่เชิงหรอกนะเพราะฉันทำบะหมี่สำเร็จรูปกินเองได้ (อันนี้ใครทำไม่เป็นก็แปลกล่ะ) ปิ้งขนมปัง (กับเครื่อง) ต้มไข่และก็รายการไข่อื่นๆอีกสองสามอย่างได้ ส่วนมากพ่อเป็นคนทำอาหารซึ่งเมนูของพ่อก็เหนือชั้นกว่าของฉันนิดหน่อยแล้วเราก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดที่จะไปกินที่ร้านอาหารทุกมื้อ ทำไงได้ก็คนอื่นๆเค้ามีแม่สอนให้นี่นา หลังจากมื้อนี้ฉันจะทำไงดีเนี่ย กินก่อนค่อยว่าดีกว่า แล้วฉันก็ลงมือจัดการกับอาหารมื้อนั้นอย่างเอร็ดอร่อยอย่างน้อยฉันก็รอดชีวิตไปหนึ่งมื้อ หลังจากอาหารมื้อนั้นความง่วงก็เริ่มจู่โจม แปลกจังตั้งแต่ออกจากบ้านทำไมมันรู้สึกเบลอๆ อย่างกับอยู่ในความฝันอย่างนั้นแหละ ฉันอาจไม่สบายก็ได้ ขึ้นไปนอนดีกว่าบางทีตื่นมาคงดีขึ้น
**************************************************************************
พอแม่ไม่อยู่บ้านเนี่ยงานบ้านมันน้อยลงเยอะแล้วบ้านมันก็เงียบเหงาชะมัด (ไม่มีแม่มาให้บ่น) แถมลืมบอกเราอีกว่ายายมิคิจะมาตอนกี่โมง รอมาทั้งวันแล้วไม่เห็นมาซักที บางทีแม่อาจจำวันผิดอีกก็ได้ ว่างๆต้องพาแม่ไปเช็คหน่อยแล้วทำไมขี้ลืมได้ขนาดนี้ เบื่อจังโทรไปหาริวดีกว่า
“ริว นี่ฉันจุนนะ”
“ว่าไง”
“ฉันรอมาทั้งวันยังไม่เห็นยายมิคิโผล่มาเลย สงสัยแม่ฉันจะจำวันผิด นายอยู่ไหนเนี่ยหนวกหูชะมัด”
“อยู่ร้าน’เกะ นายจะมาจอยไม๊ล่ะ”
“ก็ดี แม่ไม่อยู่แล้วไม่มีอะไรจะทำ”

********ที่ร้านคาราโอเกะ********

“จุน ฉันอยู่นี่” เสียงของอายากะนั่นเอง ”แหม ฉันดีใจจังที่เธอมาได้ มานั่งข้างๆฉันดีกว่า” หล่อนเดินเข้ามาเกาะแขนเขาพลางดึงเขาลงไปนั่งข้างๆ จริงๆแล้วเขาก็ไม่อยากออกมาเลยเพราะรู้ว่าถ้าออกมาต้องเจออายากะแน่ๆ แต่เขาไม่มีอารมณ์อยากอยู่บ้านนี่นา เขาไม่ชอบที่อายากะมาเกาะแกะเขาตลอดเวลา หล่อนเป็นคนสวยมีคนมารุมจีบตลอด แต่หล่อนไม่ใช่แบบที่เขาชอบ จะหาทางออกยังไงดีเนี่ย ทำไงดีๆๆ
ริวเห็นเพื่อนกำลังอยู่ในสภาพกระอักกระอ่วนเต็มที เห็นแล้วน่าขำ ทำไมเขารู้สึกสนุกทุกทีเวลาเห็นจุนอยู่ในสภาพแบบนี้ คราวนี้ช่วยก็ได้
“นี่อายากะชั้นอยากนั่งข้างเธอมากเลย” ว่าแล้วก็นั่งลงแทรกระหว่างจุนกับอายากะ “วันนี้ตานั่นยังส่งดอกไม้มาให้เธออยู่หรือเปล่า”
“ยังส่งอยู่ เค้าคงหวังว่าฉันจะประทับใจ แต่ไม่มีวันหรอกย่ะ ฉันน่ะชอบจุนคนเดียว”
ริวเอียงหน้าไปกระซิบข้างหูอายากะ “นี่…แล้วเธอไม่ชอบฉันบ้างเหรอ” แล้วก็ส่งสายตาให้
“แหม…เธอทำให้ชั้นหวั่นไหวนะเนี่ย แต่สเปกชั้นน่ะ คือจุน อีกอย่างนายน่ะเจ้าชู้จะตาย”
“ของมันเปลี่ยนกันได้ ถ้าฉันหลงรักผู้หญิงซักคนขึ้นมาจริงๆ หล่อนก็จะเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของฉัน”
“น้ำเน่ามากเลย ปากหวานอย่างนายได้ผลกับคนอื่น ไม่ใช่ชั้น”
“จุน ปิดเทอมนี้เธอไม่ไปทะเลแล้วเธอมีแผนจะทำอะไรเหรอ” อายากะยื่นหน้ามาถามเขา
“เอ่อ…..ฉันก็ยังไม่รู้เลย อาจจะอ่านหนังสือแล้วก็คงออกมาเล่นบาสกับพวกเพื่อนๆ น่ะ”
“ฟังดูน่าเบื่อจัง เอางี้วันไหนว่างๆชั้นไปอยู่เป็นเพื่อนเธอที่บ้านเอาไม๊ หรือไม่ก็ออกมาชอปปิ้ง เดินเล่นข้างนอกด้วยกัน”
”นี่ก็ใกล้ 4 ทุ่มแล้วฉันกลับก่อนดีกว่า”
“ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วยนะ เธอยังไม่ดื่มกับชั้นเลยนะจุน”
“จุนเค้าต้องนอนวันละ 15 ชั่วโมงถึงจะพอ ปล่อยเค้ากลับไปเถอะ”
“ขอโทษที ไว้วันหลังแล้วกัน บาย”

==================================================================