ความคิดเห็นที่ 1 ---- flash back ---- แสงสีเงินจากแหวนแต่งงาน 2 วง เปล่งประกาย ความรวดร้าว ทรมาน แล่นไหลไปตามปลายประสาทและเส้นเลือดสู่มือที่สั่นสะท้านของซาบุ ถึงเขาจะเจ็บปวดเท่าใด เขาก็จะไม่มีวันปล่อยมือจากเธอไป ครืน ~~~ ครึ่ก ! ครึ่ก ! แต่โชคร้ายนัก ที่การสั่นสะเทือนจากแผ่นดินไหวไม่เข้าข้างเขา ร่างของซาร่าพลัดตกจากมือไปต่อหน้าต่อตา ซาบุทะยานกระโจนตามไปอย่างไม่คิดชีวิต ในวินาทีที่เขาสามารถคว้าเธอมากอดได้อีกครั้ง ซาบุรู้สึกดีใจ .เพราะว่าเขาสามารถรักษาสัญญาที่จะปกป้องชีวิตของคนรักจนกว่าชีวิตของเขาจะหาไม่ “ ฉันได้ตัวของเธอแล้วซาร่า “ ประโยคติดปาก ที่มีความหมายลึกซึ้ง เอ่ยขึ้นในห้วงอากาศ ทุกครั้งที่เขาเอ่ยประโยคนี้ เมื่อเจอหน้าเธอ หรือเมื่อหาตัวเธอพบ เขาก็ปราถนาและแอบหวังอยู่เสมอว่า ประโยคนี้จะเปลี่ยนไป สักวันกรรมของประโยคจะเปลี่ยน เป็นคำว่าหัวใจ “ ฉันได้หัวใจของเธอแล้วซาร่า “ ประโยคที่เป็นความปรารถนาที่ไม่มีวันจะมาถึง พลั่ก ! ร่างสองร่างหล่นกระทบพื้นอย่างรุนแรง ซาบุพลิกร่างของเขารองรับร่างของซาร่าเอาไว้ แรงประทะกับพื้นเบื้องใต้จึงอยู่ที่ร่างของเขาเต็ม ๆ . เป็นเวลานานอยู่หลายนาที กว่าซาร่าจะรู้สึกตัว .. แม้แต่ในขณะนี้เธอก็ยังตื่นขึ้นในอ้อมแขนของศัตรูที่คอยปกป้องหวงแหนเธอตลอดมา .. “ ซาบุ .. “ ซาร่าเรียกชื่อของเขา เมื่อยังเห็นเขาไม่ลืมตา “ ซาบุ . “ เสียงของซาร่าเริ่มสั่นพร่า “ ซาบุ .” น้ำตาจากดวงตาสีฟ้าหยาดไหล “ ไม่ได้นะ! เธอจะตายไม่ได้นะ! . “ กำปั้นน้อย ๆ ทุบลงบนอกของซาบุ “ ได้ยินไหม เธอจะตายไม่ได้ “ ซาบุลืมตาขึ้น เอื้อมมือที่อ่อนแรงและด้านชาแตะใบหน้าอย่างสะเปะสะปะ พยายามจะเช็ดหยาดน้ำตาที่รินไหลของซาร่า “ เธอร้องไห้อีกแล้วเหรอซาร่า เป็นเพราะฉันอีกแล้วเหรอ “ ---- ในความคิดของซาบุ--- ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้อีกแล้ว ..เพราะมันเจ็บปวดเหลือเกิน “ อย่าร้องไห้สิซาร่า น้ำตาของเธอมันทำให้ฉันทรมานมากรู้ไหม สู้มองใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเธอดีกว่า “ ซาร่าพยายามกลั้นก้อนสะอึก แต่ว่า น้ำตาก็ยังคงไหลทะลักออกมาไม่อาจหยุดยั้ง “ เธอเป็นเด็กดื้อจังเลย “ซาบุพูดยิ้ม ๆ แล้วเขาก็ถอดแหวนจากนิ้วนางข้างซ้ายวงหนึ่ง บรรจงสวมลงบนนิ้วมือของซาร่า แหวนที่เขาเคยให้คำสัตย์ปฏิญาณว่าจะรักและปกป้อง มอบชีวิตเพื่อผู้หญิงที่เขารักคนนี้เพียงคนเดียว แล้ววันนี้เขาก็ทำตามสัญญานั้นแล้ว “ อย่าทิ้งมันอีกนะ ใส่มันไว้ .. ฉันจะลงโทษที่เธอเป็นเด็กเกเร . ให้เธอจดจำฉันตลอดไป ” ( น้ำเสียงของซาบุขาดเป็นห้วง ๆ ด้วยเหตุที่เขาต้องพยายามหอบหายใจ ) “ ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ใจเธอในฐานะไหน ..คนที่เธอชิงชัง รังเกียจ แต่ได้โปรด ” ( หอบหายใจ) “ .ได้โปรดให้สัญญากับฉัน ว่าเธอจะจำฉันตลอดไป “ ( ซาบุประคองใบหน้าที่แสนรักอย่างตั้งใจจะมองเธอให้เต็มตา แล้วเขาก็สำลักเลือดก้อนหนึ่งออกมา ร่างของซาบุชักกระตุกอีกระลอกใหญ่ เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานเขาก็จะต้องจากไป ) “ ซาบุ ! “ ซาร่าอุทานอย่างตกใจ เธอโอบรัดร่างที่ชักกระตุกนั้นด้วยหัวใจที่ปวดร้าว “ ให้สัญญากับฉันสิ “ “ ฉันให้สัญญา “ ซาร่าพูดด้วยน้ำตาที่อาบหน้า “ ไม่ไหวเลยซาร่า ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีกแล้ว ยิ้มให้ฉันเถอะนะ ..ฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเธอเลย “ ซาร่าเบือนหน้าหนีไปทางอื่น โอบประคองศรีษะเขาเอาไว้ ซาบุแตะใบหน้าของเธอ ไออุ่นที่เย็นชืดลงทุกขณะ ยิ่งทำให้ซาร่าร้องไห้หนักมากกว่าเดิม “ ยิ้มเถอะได้โปรด “ มันเป็นเสียงอ้อนวอนขอด้วยความหวัง ความหวังที่จะได้เห็นรอยยิ้มจากเธอสักครั้ง ซาร่ากลั้นก้อนสะอื้นลงในลำคอ ฝืนรอยยิ้มให้ปรากฏ รอยยิ้มทั้งคราบน้ำตา แต่มันก็เป็นรอยยิ้มที่สวยงามที่สุด เหมือนรอยยิ้มจากเจ้าหญิงที่ซาบุรอคอยมานานหลือเกิน “ ฉันยิ้มให้เธอแล้วนะซาบุ ดังนั้นเธออย่าตายล่ะ ฉันน่ะ .มีเรื่องอีกอย่างที่จะบอกเธอนะ “ ซาร่ายิ้มให้ซาบุ ดวงตาสีฟ้าของเขาสดใสเป็นประกาย รอยยิ้มมีความสุขยังอยู่บนใบหน้าที่ทรงเสน่ห์ไม่จางหาย “ เธอตั้งใจฟังดี ๆ ล่ะ เพราะมันเป็นประโยคที่เธอบอกว่าจะคอยฟังจากฉันให้ได้ . วาตาชิ-วะ อานาตะ-งะ ไอชิเตะ-เดส เธอได้ยินไหม ” ( วาตาชิ-วะ อานาตะ-งะ ไอชิเตะ-เดส = ฉัน รัก คุณ ) ซาบุยังคงจ้องมองด้วยดวงตาสีฟ้าสดใส บางทีเธออาจยังพูดไม่ชัดเท่าไหร่ ซาร่าจึงตั้งใจพูดใหม่อย่างช้า ๆ “ วาตาชิ-วะ อานาตะ-งะ ไอชิเตะ-เดส .” มีเพียงรอยยิ้มบนใบหน้าที่ทรงเสน่ห์ที่ยังไม่จางหาย แต่ไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ .. เขาไม่ได้ยินหรือไงกันนะ “ วาตาชิ-วะ อานาตะ-งะ ไอชิเตะ-เดส .” “ Can you hear me I ไอชิเตะ you นะซาบุ Can you hear me “ โธ่เอ๋ยซาร่า ..เธอไม่รู้เลยว่า ซาบุได้จากไปนับตั้งแต่เขาได้เห็นรอยยิ้มของหญิงอันเป็นที่รักตั้งแต่แรกแล้ว คำรักที่พร่ำบอกเขา เหมือนคนทีพลัดหลงกันแค่ช่วงเสี้ยววินาทีเท่านั้น .. แค่เพียงเสี้ยววินาที ซาบุก็จะได้รู้ในสิ่งที่เขารอคอยมาตลอด ความรักเจ้าเอ๋ย ใยเจ้าจึงได้เล่นตลกอย่างโหดร้ายถึงเพียงนี้ ++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 3 พ.ย. 46 10:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มารายงานตัวแล้วค่ะ...แตกกระทู้ให้ใหม่  เพราะของเก่าตกลากเลือดเหลือเกินค่ะ ก็สนองนโยบายประหยัดกระทู้ของชาว f4 forever ล่ะนะคะ ชี้แจงเรื่องประโยค  ภาษาญี่ปุ่นที่ซาร่าพูดนะคะ... วาตาชิ = ฉัน ,  ไอชิเตะ = รัก ,  อานาตะ = เธอ แต่ว่าวิธีการเรียงภาษาญี่ปุ่นจะเรียงสับกันนิดนึงนะคะ และเนื่องจากว่าผู้แต่งมีความรู้ภาษาญี่ปุ่นแค่หางอึ่ง   หากใครที่มาอ่านแล้วรู้สึกขัดลูกหูลูกตา  ประมาณว่าไวยกรณ์ไม่ใช่นะ   ก็ชี้แจงกันได้นะคะ ขอบพระคุณ ทีนี้ก็มาสวัสดีเพื่อน ๆ ที่น่ารักกันดีกว่า หวัดดี พี่เหวย-sml เอ๋-amos  ning_nk  aoyang  anas pretty  parryness เพนกวินฯ ยายเอ๋-- ภาพอาเจิ้นจับมือฉัน  อย่าเอามาประจานให้ชาวบ้านรู้เซ่   เดี๋ยวเขาก็อิจฉากันหรอก 55555555   ( แต่ว่าก็ว่าเหอะ ถ้าฉันเป็นเจ้าของมือที่ยื่นไปจับอาเจิ้นจริง ๆ อิฉันคงไม่ล้างมือไปทั้งชาติซะละมั้ง .... นี่เธอเห็นโฆษณา Yamaha ตัวใหม่แล้วใช่ไหม......ฉันนะนั่งหัวเราะท้องแข็งอยู่นานทีเดียว  ทำไม๊  ทำไม  ใครสั่งให้อาเจิ้นของฉันไปทำอย่างนั้นกันนะ 55555) เอาล่ะค่ะหวังว่าจะชอบตอนของวันนี้นะคะ  ลาไปก่อนล่ะค่ะ สวัสดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 46 11:22:28 จากคุณ : lofidin - [ 3 พ.ย. 46 11:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะจบแล้วใช่ไหม LoF. ลุ้น ๆๆๆๆๆ อยากรู้ตอนจบเร็ว ๆ จังเลยเพื่อน งานมีทเมื่อวานสนุกมาก ๆ เลย เรากะเจ้าเอ๋เป็นตัวแทน เถาทั้ง 4 ขึ้นไปประกวดร้องคาราโอเกะด้วยน๊า...ได้กระป๋องเอฟซื่อมาด้วยล่ะ หญ่ายยยยยมาก ๆ เลย เสียดายจังถ้าเถาทั้ง 4 ไปครบทีมนะ เราจะพาขึ้นไปร้องโชว์ซะเลย 555 พยายามเข้านะเพื่อน ตั้งใจรออย่างจดจ่อ คิดถึงเพื่อนมาก ๆ เลย อากาศหนาวแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะ (พูดแทนเถา 1 กะ เถา 2 ด้วย ) จากคุณ : หลิงเซียง - [ 3 พ.ย. 46 15:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดีจ้า lof ฮือ ๆๆๆๆ อ่านไปร้องไห้ไป ซึ้งใจจังคะทำให้รู้ว่าบางทีความรักมันก็เล่นตลกกับคนเราบ่อยๆ (ฮ่วย...ชักเพ้อมากไปทุกที) ตอนนี้เน็ตบ้านเรามันบ๊อง ๆ บวม (เหมือนเจ้าของเลย) ทำให้เข้า f4 thailand ไม่ได้ ยังไงก็ตามมาเป็นกำลังใจให้ lof ที่นี่แล้วกันนะคะ จากคุณ : pretty - [ 3 พ.ย. 46 18:23:51 A:203.113.45.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ห หุ หุ ป้า lof มา เถา 3 ก็ตามมาให้กำลังใจแล้วด้วย อย่างนี้เถา 1 จะไม่มาได้ไง จริงบ่ แหม ป๋าจับมงจับมือหน่อยทำเป็นสะอิดสะอิ้ง ชอบล่ะสิ ส่วนเราน่ะป๋าพยายามเอื้อมมือมาจับแบบตั้งใจเหมือนกันนะเฟ้ย น่ารักอย่างนี้ ไม่รักก็บ้าแล้วเนอะ ส่วนโฆษณา เห็นครั้งแรกแล้วฮากลิ้งวะ เป็นตลกคาเฟ่ไปเลย ป๋าเจิ้นของเรา ทำได้ไงเนี่ย หน้านี้เคลิ้มลอยฝันเฟื่องไปถึงไหนแล้วนั่นน่ะ ยิ้มหวานเชียว นั่นสิใครสั่งให้อาเจิ้นเราไปทำอย่างนั้นนะ แต่ป๋าเราเขาก็รู้ ๆ กันอยู่ ทำตามหน้าที่เต็มร้อย ส่วน fic มาตอนนี้ก็บอกรักแบบญี่ปุ่นเชียว เอาเชียวนะ รู้หรือเปล่าเนี่ยว่าป๋าน่ะชอบภาษาญี่ปุ่น บอกมั่งดีกว่า อาเจิ้น โคเตโมะ ไอชิเตะอิมะซึ จากคุณ : amos - [ 4 พ.ย. 46 09:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เราไม่อยากให้ซาบุตายเลย มันทรมานความรู้สึกของซาร่ามากเกินไป ทำไมซาร่าต้องสูญเสียคนที่เธอรักตลอด.. โดยเฉพาะซาบุ..ผู้ชายที่เธอรู้ตัวว่ารักในนาทีสุดท้ายของชีวิตของเขา.. แล้วซาร่าจะสามารถแบกรับความเจ็บปวดได้อีกนานเท่าไรกัน.. แต่เราไม่เรียกร้องให้ lof เปลี่ยนบทหรอกนะ เพราะผู้อ่านที่ดีต้องเคารพความคิดของผู้เขียนสิเนอะ.. จากคุณ : hesitated bride (JK2V) - [ 4 พ.ย. 46 13:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวัดดี lof พี่หาผ้าเช็ดหน้าไม่ทันเลย...พลิกอารมณ์มิทัน..ตอนต่อไปจะมีการเรียกน้ำตาอีกมั้ย...จะได้เตรียมผ้าเช็ดไว้ทัน...แต่อย่าให้เป็นอาเล่ยนา...พี่ไม่ยอมจริง ด้วย ว่าแต่เอ๋-amos กะ โอตะ-หลิงเซียง ตกลงกันได้หรือยังว่าใครจะเอาฝา ใครจะเอาตัวกระป๋อง (จริง ๆ มันเป็นถังไม่ใช่เหรอ...เอ๋-amos) รู้เปล่าว่าพี่ออมเค้าอยากได้มากเลยนะ...พี่ยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าได้จริง นะเอาขึ้นรถทัวน์ยังไง... จากคุณ : sml - [ 4 พ.ย. 46 20:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ ..lof..จ้า กว่าอ้อยจะมาตามกระทู้ได้ก็ขึ้นอันใหม่ซะแล้ว พอเปิดเทอมก็เริ่มเข้าเนทบ่อยไม่ได้แล้วล่ะ ช่วงนี้อ้อยอาจหายตัวอีกแล้วนะค่ะ ..lof.. แต่ยังไงก็ยังตามอ่านอยู่นะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะ...^_^ จากคุณ : aoyang - [ 4 พ.ย. 46 20:53:07 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ช่วงนี้ไม่มีเวลาเลย ไม่ค่อยได้เข้า ตามมาลงชื่อก่อนนะจ๊ะ จากคุณ : tuarz - [ 4 พ.ย. 46 21:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ย.......เศร้าจังเลยอ่า น่าสงสารซาบุจังเลย ท้ายสุดก็ต้อง................. ตอนนี้กำลังอยู่ในอารมณ์เศร้าเลยไม่รู้จะพิมพ์อะไรเลย....ขออย่าให้เกิดเรื่องเศร้ากะซาร่าอีกเลยน๊า....สาธุ.... จากคุณ : ning_nk - [ 4 พ.ย. 46 23:25:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ... เป็น กำลังใจ ให้ เหมือนเคย จ้า .... จากคุณ : carrot (vicry) - [ 5 พ.ย. 46 19:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 http://www.f4community.net เปิดบริการแล้วค่ะ - รับสมัครนักข่าวหัวเห็ด เพื่อมารายงานข่าวประจำเวปค่ะ - ใครแต่ง fiction ก็ส่งผลงานมาที่เวปได้นะคะ จากคุณ : F4 Community - [ 5 พ.ย. 46 19:11:25 A:203.113.33.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 555 พี่เหวย ๆ กัว ๆ ใหญ่เลยนะ อาเล่ยน่ะไม่เป็นไรหรอก ก็รู้ ๆ กันอยู่ ยัย lof เราก็เป็นเถา 4 ประจำตระกูลไปแล้ว ไม่กล้าหรอก ใช่ป่ะ แต่โหดจริง ๆ นะเทอน่ะ ให้เขาตาย ๆ กันหมดเลย เด๋วก็ไม่เหลือใครเลยหรอก พี่เหวย ๆ สรุปเจ้าถังเจ้าปัญหา มู๋เอ๋คนนี้ได้ไปครอบครองล่ะ โอตะผู้น่ารัก เสียสละให้ มู๋เอ๋คนนี้เลยกลายเป็นซินเดอริลล่าตกถัง f4 s&k ไปเลย เย้ ๆ thank you โอตะตรงนี้อีกทีนะจ๊ะ ได้ข่าวลือหึ่ง ๆ มาอีกแล้วล่ะว่า 4 หนุ่มจะมา meet & greet's yamaha อาทิตย์หน้า ไม่รู้จริงเท็จแค่ไหน อยากให้มาจริง ๆ จัง มาคราวนี้ 3 สาว ตจว. จะมากทม.กันเปล่าเอ่ย คิดถึงเทอที่ซู้ดดดดดดดดดดดด อาเจิ้น จ๋า แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 46 11:21:54 จากคุณ : amos - [ 6 พ.ย. 46 11:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ++++++++เศร้าจัง++++++++++ ..... สงสารซาบุเนอะ ....... จากคุณ : PaRyNeSs - [ 7 พ.ย. 46 19:51:57 A:203.118.83.246 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาให้กำลังใจค่ะ lof น่าสงสารซาบุจัง ตายซะแล้ว โธ่ ซาร่าใช้ภาษาพูดเป็นทางการจังนะคะ รูปประโยคชัดเจนดีมาก เท่าที่ฟัง เคยได้ยินสำนวน "ฉันรักเธอ" ที่ใช้ในหนังอยู่ 2 รูปนะ anata aoi shimasu อานาตะ อาโออิ ชิมาสุ = รักเธอ (ของอังศุมาลินกับโกโบรค่ะ๗ ai shite iru yo ไอชิเตะอิรุโยะ = รักเธอเสมอ (ในมิวสิคเต๋า สมชาย สมัยก่อน) เรียนภาษาญี่ปุ่นมานิดหน่อยน่ะค่ะ จากคุณ : เพนกวิน (aoikotori) - [ 8 พ.ย. 46 13:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Chapter 26 ---- flash forward --> ปัจจุบัน : โรงพยาบาล สหรัฐอเมริกา เขต China Town “ รูอิเป็นลูกของซาร่า “ เล่ยเอ่ย .. ประโยคบอกเล่าง่าย ๆ แต่ดูเหมือนจะเป็นการยากต่อการเข้าใจของฮัวเจ๋อตง ฮัวเจ๋อตงมองใบหน้าของรูอิตาไม่กระพริบ {{{{{ นี่หรือ .ลูกชายของซาร่า กับ ผู้ชายคนนั้น แต่ว่า ?? ทำไมถึงหน้าตาเหมือนกับ }}}}}} “ เขาเป็นลูกผม . “ เล่ยพูดอีกครั้ง สายตาเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง คำอธิบายบางอย่างยังคงค้างอยู่ในลำคอ การจะพูดต่อหน้ารูอิเป็นเรื่องลำบากสำหรับเขา “ หนุ่ม ๆ ไปหาซันไช่กันเถอะนะ “ เสี่ยวโย่วเอ่ยขึ้น พลางยื่นเป๊บซี่ขวดใหญ่ให้ซิงฝูช่วยถือ ในขณะที่เหม่ยจั้วและ ซีเหมินก็เดินไปกอดคอ จางเหวินและรูอิเดินจากไปจากที่นั่น...... ปล่อยให้สองพ่อลูกอยู่ด้วยกันตามลำพัง “ ฉันไม่เข้าใจ “ .......ฮัวเจ๋อตงพูดช้า ๆ พลางทิ้งตัวลงนั่งกับโต๊ะที่ว่างเปล่า..... “ ก็แกแค่รับเด็กรูอิเป็นลูกแต่ในนามเท่านั้น ..แล้วเวลาเพียงเท่านั้นแกก็ไม่น่าจะ .“ “ รูอิเป็นลูกชายผม ตามกฎหมาย .( เล่ยเอ่ยเรียบ ๆ ) .แต่ เป็นลูกชายของพ่อทางเทคนิค ( สายตายังไม่ละไปจากริมหน้าต่าง เขารู้ดีว่าถ้อยคำเหล่านี้คงใช้เวลาหลายนาทีกว่าพ่อของเขาจะทำความเข้าใจกับมันจนแจ่มชัด ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่าง พ่อของเขา ซาร่า และ ผู้ชายคนนั้น คงเป็นการยากต่อความเข้าใจของใครหลายต่อหลายคน แม้กระทั่งตัวของเขาเองก็เช่นเดียวกัน ซาร่าไม่เคยเอ่ยปากบอกกับเขาว่ารูอิเป็นลูกของใคร หลังจากเหตุการณ์แผ่นดินไหว มาร์การ์เร็ตต้า และ ประมุขคะริวโงถูกจับที่สนามบินก่อนออกเดินทางด้วยข้อหาฆาตกรรมและมียาเสพติดไว้ในครอบครอง ส่วนซาร่าและรูอิหายไป เล่ยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนวันเกิดเหตุที่คะริวโงกันแน่ และก็ไม่แน่ใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลคะริวโงและซาร่าอีกด้วย จนกระทั่ง 2 ปีผ่านไป เขาจึงได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากซาร่า มันเป็นข้อความง่าย ๆ ถึง เล่ย . ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธออีกครั้ง .. และนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ได้โปรดมารับรูอิที่โบสถ์เซนต์ปีเตอร์ .. ลูกชายของเธอกำลังรอเธออยู่ที่นั่น ถ้าเป็นเธอฉันมั่นใจว่าจะสามารถดูแลและรักรูอิได้เท่ากับที่ฉันรัก อย่าแปลกใจเลยที่ฉันพูดเช่นนี้ เพราะต่อจากนี้ไปฉันคงไม่มีโอกาสที่จะใช้สองแขนนี้กอดเทวดาองค์น้อย ๆ องค์นี้ได้อีกต่อไปแล้ว ฉันรักเขาเหลือเกิน แต่ก็จำเป็นต้องจากไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ รูอิอายุ 3 ขวบ มีผมสีอ่อน ดวงตาสีฟ้า และดวงหน้าน่ารักถอดแบบเขาคนนั้นที่ฉันรักเอาไว้อย่างไม่ผิดเพี้ยนแม้สักนิด .รูอิไม่ใช่เด็กช่างพูด แต่เขาก็กำลังอยู่ในวัยเรียนรู้อย่างมากมาย เป็นฉันเองที่ไม่อาจทนเห็นสายตาของเขาได้เรียนรู้กับความตายของฉันได้ ดังนั้นโปรดมารับเขาไปจากที่นี่ที ขอโทษที่ฉันไม่สามารถอยู่เพื่อส่งเขาด้วยตัวเองได้ เป็นเพราะฉันอ่อนแอเหลือเกิน และก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะเอ่ยคำลาจากเขา ฉันขอฝากคำพูดสุดท้ายไว้ในจดหมายฉบับนี้ก็แล้วกัน เล่ย ฝากบอกเขาแทนฉันที ว่าฉันรักเขามาก รักเขามากจริง ๆ ข้อความมีแค่นั้น เล่ยพยายามพลิกหน้าหลัง ตรวจตราดูในซองจดหมายนั่นซ้ำอีกครั้ง ทำไมเขาจึงยังรู้สึกว่า ซาร่ายังมีบางสิ่งบางอย่างที่อยากบอกเขา อยากเล่าให้เขาฟังอีกก็ไม่ทราบได้ -------- จากคุณ : lofidin - [ 11 พ.ย. 46 12:04:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ใช่แล้วเล่ยรู้สึกเช่นนั้นก็ไม่ผิดหรอก เพราะซาร่ายังมีบางสิ่งบางอย่างที่ตราติดอยู่ในใจ แต่บอกเล่าให้ใครฟังไม่ได้ .. มีเพียงข้อความในจดหมายอีกฉบับที่ปล่อยวางทิ้งไว้บนโต๊ะไม้ข้างถาดใส่อาหารเก่า ๆ ลมยามเย็นลูบไล้ดอกไม้ในแจกันเบา ๆ ..ดอกนาเดชิโกะ ( บ้านร้างริมทะเล ซาร่าเดินเรียบริมหาดมองพระอาทิตย์ดวงโตที่ปริ่มตกน้ำ แสงแดดสุดท้ายกระทบเครื่องประดับสองชิ้นกระพริบวิบวาว คือสร้อย tear prince และแหวนแต่งงานของซาบุ) “ เล่ย ..เธอเคยตั้งนิยามให้กับความรักบ้างไหม สำหรับฉันมีนิยามเกี่ยวกับมันมากมาย “ ( ซาร่า จ้องมองฟองคลื่นที่ซัดเท้า ..ทรุดตัวลงนั่งและสัมผัสส่วนที่เป็นยอดคลื่นเบา ๆ ) “ นิยามหนึ่งเขาว่า ความรักเหมือนฟองคลื่นในทะเล เรารู้ว่ามันมีอยู่จริงแต่ก็ไม่สามารถจับต้องหรือเก็บมันเอาไว้ได้ ถึงเราจะเอื้อมขวดแก้วไปช้อนเก็บมันไว้ แต่ในที่สุดเราก็จะได้แต่น้ำทะเลเค็ม ๆ เท่านั้น ความรักบางครั้งเราจึงไม่จำเป็นต้องเก็บมัน แค่เพียงชื่นชมมันอยู่ห่าง ๆ รับรู้สัมผัสจากละอองคลื่นที่ลูบไล้เราบ้างในบางครั้งคราวก็เพียงพอ “ “ และบางทีคนเราที่หลงรักในฟองคลื่นก็ลืมไปว่า ฟองคลื่นเหล่านั้นแท้จริงก็คือน้ำ เกลียวคลื่นตีเป็นไอกระหวัดสวย แท้จริงก็เป็นเพียงน้ำ เมื่อพยายามจะรองฟองคลื่นไว้ในขวดแก้วจึงได้เป็นน้ำมา หากแต่คนที่เจตนารองฟองคลื่นจึงไม่เห็นคุณค่า เทน้ำนั้นทิ้งอย่างไม่เหลือเยื่อใย .ทั้งที่น้ำคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตให้ดำรงอยู่ได้ คือความรักที่จับต้องได้ แต่คนเราก็โง่เกินไป กว่าจะรู้ตัวทุกอย่างก็สาย “ ( ซาร่าเดินขึ้นไปบนเนินทรายที่มีพืชชายหาดขึ้นอยู่เต็มไปหมด ที่จริงมันก็ไม่มีอะไรน่ามองเพราะมีแต่วัชพืชหนามสีเขียวคลุมหน้าดินไปทั่ว แต่ว่า ตรงนั้น ! ข้างในดงหนามนั่น ดอกไม้สีฟ้าอมม่วงดอกเล็กๆ กำลังพยายามจะรอดช่อออกมาอวดสีสวย ..ดอกไม้ที่ใครคนหนึ่งยื่นมือไปเก็บมันมาให้เพื่อเธอ ) “ ตอนนี้แม้ฉันจะยังคงหลงรักฟองคลื่นที่ชื่อฮัวเจ๋อตงอยู่ แต่ว่าในหัวใจของฉันกับปริ่มไปด้วยน้ำที่ชื่อซาบุด้วย และเพราะเป็นเช่นนี้ วันนี้ฉันจึงมายืนอยู่ที่นี่ อยากจะใช้วินาทีสุดท้ายของชีวิตกับน้ำที่ฉันไม่เคยเห็นคุณค่ามาก่อนเลย “ คลื่นสุดท้ายซัดฝั่ง พร้อมๆ กับพระอาทิตย์ที่จมหายไปในทะเล.... ฉากสุดท้ายของความรักบริบทหนึ่งซึ่งไม่มีใครปฏิเสธได้ ความรักจากดวงใจ 1 เดียวเพื่อผู้ชายถึง 2 คน จากคุณ : lofidin - [ 11 พ.ย. 46 12:43:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หายหัวไปนานมาก ขอโทษค่ะ เป็นตอนที่คิดหัวแทบแตก ไม่รู้จะอธิบายความรัก ของผู้หญิงที่รักผู้ชาย 2 คนยังไงให้ซึ้ง ก็คนไม่เคยมีความรักนี่หว่า.....ทำได้แค่นี้แหละค่ะ.... มาจูบ สองเถา เอ๋-amos**หลิงเซียง** เพื่อนที่น่ารัก อีก kiss สำหรับหน้าม้าแสนสวย พี่เหวย-sml** แล้วก็ยายเหมี่ยว - vicry ** เพนกวินฯ** เธอน่ารักมั่ก ๆ อุตส่าห์หาไวยกรณ์มาช่วย Thank you ขอบคุณ hesitated bride** pretty** aoyang** parryness** ning_nk** สำหรับคำคอมเมนต์น่ารัก ๆ ขอบคุณค่า อยากแปะป๋า แต่กลัวว่ายายเอ๋จะกระโดดจูบ....วันนี้เลยแปะตระกูลฮัวเจ๋อดีกว่า...... จากคุณ : lofidin - [ 11 พ.ย. 46 13:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตายยากจริง ๆ เพื่อนเรา เมื่อวานตอนเย็นเรายังบ่น ๆ กับพี่สาวอยู่เลยว่าเจ้า lof หายไปเลย สงสัยได้เวรกรรมต้องชดใช้แล้ว ว่าแต่สรุปได้ยังล่ะ เป็นกำลังใจนะเฟ้ย แปะอาเจิ้นได้นะ เราไม่ว่าหรอก ผู้ชายน่ารัก ๆ อย่างนี้ต้องแบ่งปันกัน ถึงจะดีเนอะ จากคุณ : amos - [ 12 พ.ย. 46 09:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ห้อง VIP 404 ( ห้องพักฟื้นของซันไช่ ) “ พ่อของเล่ยมา “ ซีเหมินบอก ขณะประคองเสี่ยวโย่วนั่งที่โซฟาปลายเตียง “ งั้นเหรอ “ ซันไช่รำพังรับเช่นนั้นเอง รู้ดีว่าไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้จะต้องเกิดขึ้น เรื่องรูอิเป็นลูกของฮัวเจ๋อตงนั้น พวกเธอและ f4 รู้กันมานานพอควรแล้ว ก็ตั้งแต่รูอิเติบใหญ่ขึ้น เค้าหน้าหล่อบาดตาอันเป็นเอกลักษณ์ของตระกูลฮัวเจ๋อก็โดดเด่นขึ้นทุกวัน ..แม้กระทั่งในงานวันเกิดของหมิงเทียนเธอก็ยังเข้าใจผิดมาแล้ว “ หิวจัง .. “ รูอิพูดขึ้น พลางเดินโซเซ (เพราะพึ่งตื่น) ไปยังตู้เย็น “ ไอ้หมอนี่ นอนแล้วก็กิน เหมือนเล่ยไม่ผิดเลยแฮะ “ เต้าหมิงซื่อวิจารณ์ยิ้ม ๆ ซันไช่มองหน้ารูอิ ( กำลังกัดแอปเปิ้ลคำใหญ่หน้าตาไร้อารมณ์ตามสไตล์ ) หวนคิดไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น ในคืนเดียวแต่กลับมีเหตุการณ์มากมาย ทั้งเรื่องของซาร่า และ เรื่องของเสี่ยวเฉียว. .. แล้วซันไช่ก็หันไปมองเหม่ยจั้ว แววตาที่เคยส่อเค้าขี้เล่นอยู่ตลอดเวลากลับมาหม่นเศร้าอีกครั้ง เหม่ยจั้วมองออกไปภายนอกทั้ง ๆ ที่มันมีเพียงแต่ความว่างปล่าว ---- flash back ---- คันโต ..ญี่ปุ่น เสียงไซเรนรถพยาบาล หวีดก้องสะท้อน แข่งกับเสียงคำรามบนท้องฟ้า ร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของ เหม่ยจั้ว และ เสี่ยวเฉียว ถูกลำเลียงลงบนเปลผู้ป่วยฉุกเฉิน “ ไม่ได้นะคะคุณ !! “ นางพยาบาลชาวญี่ปุ่นพยายามรั้งร่างใหญ่โตของเหม่ยจั้วไม่ให้ลุกลงจากเตียง “ ปล่อยผม ! “ เหม่ยจั้วดิ้นรน ปลายนิ้วที่เปิดแบะมีเลือดไหลเยิ้มผลักไหล่นางพยาบาลออกไป ขาซ้ายของเขามีกระดูกอ่อนทะลุเนื้อออกมาอย่างน่าหวาดหวั่น ( เป็นเพราะในขณะที่เหม่ยจั้วพยายามจะคุ้ยกองอิฐที่ถล่มลงมากั้นระหว่างเขากับเสี่ยวเฉียว คานเพดานอันหนึ่งก็ร่วงลงมาทับขาเขาด้วย ) “ เสี่ยวเฉียว ! “ เหม่ยจั้วตะโกนเรียกชื่อเสี่ยวเฉียวลั่น ก่อนที่เปลนั้นจะถูกผลักเข้าไปในห้อง ICU “ เหม่ยจั้ว ! “ ซีเหมินเดินเข้ามาแตะบ่า .. เขารู้ดีว่าเพื่อนของเขาเป็นห่วงเสี่ยวเฉียวมากแค่ไหน แต่สภาพร่างกายของเหม่ยจั้วก็ดูน่าห่วงเช่นกัน “ ฉันว่านายน่าจะไปกับคุณพยาบาลเขาก่อนนะ สภาพนายตอนนี้ – “ “ ฉันไม่เป็นอะไร “ เหม่ยจั้วปฏิเสธเสียงเครียด “ ยังจะว่าไม่เป็นอะไรอีก ขาหักจนกระดูกทิ่มเนื้ออย่างนี้ เสี่ยวเฉียวเขาคงไม่อยากเห็นเธอพิการหรอกนะเหม่ยจั้ว “ ซันไช่เตือนสติของเขา “ เสี่ยวเฉียวต้องไม่เป็นอะไรเหม่ยจั้ว เธอต้องเชื่อมั่นอย่างนั้นนะเข้าใจไหม “ ซันไช่มองเข้าไปในดวงตาของเหม่ยจั้ว ไม่รู้ทำไมเขาจึงรู้สึกอุ่นใจที่ได้ยินประโยคนั้นของเธอ ================= จากคุณ : lofidin - [ 13 พ.ย. 46 15:03:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทั้งโรงพยาบาลตอนนี้ดูวุ่นวาย .ผู้คนเดินกันขวักไขว่ ทั้งคนบาดเจ็บ คุณหมอ นางพยาบาล และญาติคนไข้ ณ เวลานี้ไม่สามารถจะแยกใครเป็นคนไข้ ไฮโซ หรือ คนไข้อนาถาได้ แต่ละคนจึงต้องรอการเยียวยาอย่างอดทน และเพราะแผ่นดินไหวครั้งใหญ่มากแถมยังขยายเป็นวงกว้างไปยังต่างจังหวัด คุณหมอและนางพยาบาลต่างก็มีงานล้นมือ แม้แต่จะยืมหมอในจังหวัดใกล้เคียงก็เป็นไปไม่ได้ “ ค่ะ .. กรุณาด้วยนะคะ “ คุณหมอสาวโค้งคำนับกับโทรศัพท์ เธอพูดคุยกับกลุ่มแพทย์กิตติมศักดิ์ที่บังเอิญเดินทางมาสัมมนาวิชาการในเขตคันโต .. ข้าง ๆ เธอ คือ ซันไช่ และ เสี่ยวโย่ว กำลังสาละวนโอ๋เหม่ยหลินที่ร้องให้จ้า “ คุณหมออีกท่านกำลังมาค่ะ . คุณเสี่ยวเฉียวจะอยู่ในความดูแลของเขา “ บอกไว้แค่นั้น ก่อนจะจากไปดูแลคนไข้อื่น “ เสี่ยวเฉียวจะไม่เป็นอะไรแน่นะ ซันไช่ “ เสี่ยวโย่วเริ่มวิตก พลางเช็ดน้ำมูกของเหม่ยหลิน “ ต้องไม่เป็นอะไรสิ ..เสี่ยวเฉียวต้องไม่เป็นอะไรหรอก “ ซันไช่ตอบเช่นนั้น ทั้งที่ใจก็เริ่มหวาดหวั่น .ในห้อง ICU ที่เธอได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยม ใบหน้าที่ซีดเซียวของเสี่ยวเฉียวและคำอธิบายที่วกวนของคุณหมอทำให้เธอรู้สึกไม่แน่ใจคละเคล้ากับความหวั่นใจ (คำพูดของคุณหมอ : “ทางเราไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ เครื่องมือของเราตอนนี้เสียหายไปมาก จะให้คำตอบที่ชัดเจนตอนนี้ก็คงไม่ได้ อาการของคุณเสี่ยวเฉียวนอกจากอาการบาดเจ็บภายนอกแล้ว อาการบางอย่างคงต้องอาศัยผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านจึงจะบอกได้ ตอนนี้ก็คงได้เพียงแต่รักษาอาการเท่าที่รักษาได้ไปก่อน .. ทางเราทำได้แค่นี้จริง ๆ ) เวลาผ่านไปไม่นานนักรถแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดเทียบกับบันไดโรงพยาบาล .. หยาดฝนกระทบรองเท้าหนังมันวับ ชายร่างสูงผมยาวระต้นคอสีบลอนเนตก้าวออกมา “ คุณหมอ John ใช่หรือเปล่าคะ ?? “ ชายหนุ่มเพียงแต่พยักหน้ารับ “ งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ “ นางพยาบาลเดินนำไปยังห้อง ICU ที่บัดนี้คลาคล่ำไปด้วยเตียงผู้ป่วยด่วนกว่า 20 เตียง ผ้าพลาสติกที่กั้นเตียงคนไข้อย่างง่าย ๆ ถูกเปิดออก พร้อม ๆ กับร่างที่กำลังที่จะไร้ลมหายใจของเสี่ยวเฉียว !!! ===================================== จากคุณ : lofidin - [ 13 พ.ย. 46 15:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 22 โฮ่ ..... รูปอาเจิ้นพีเรียดเก๋มาก ๆ คนอะไรฟะ หน้าตาน่ารักน่ากอดชะมัดยาด เอ๋**จริงอย่างเธอว่า ความสุขทางสายตาก็ต้องแบ่ง ๆ กันไป ส่วนเรื่องการชดใช้เวรกรรม ก็ยังหรอก เพียงแต่ที่หายหัวไปมันมีเรื่องกับน้องชายนิดหน่อย....ดูแลเด็กผู้ชายก็ยังเงี้ย ละเหี่ยใจ..... เอาตอนใหม่มาให้แล้วนะจ๊ะ.....เออ โทรไปหาเธอแต่เธอไม่ว่างบ่อย ๆ ล่ะ หรือว่าเธอเปลี่ยนเบอร์โทรแล้วจ๊ะยังไงก็แจ้งกันหน่อยเน้อ จากคุณ : lofidin - [ 13 พ.ย. 46 15:26:20 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาแย้ว ๆ ความสุขแบ่งปันกันได้เสมอสำหรับเพื่อนเกลอ พี่น้องย่อมมีทะเลาะกันเป็นธรรมดา อย่าคิดมากล่ะ ส่วนเรื่องกรรมก็เช่นกัน อย่าซีเครียดเด้อ มือถือเราก็ยังเบอร์เดิมนะ mem ผิดเปล่า แต่พอถึงบ้านก็ปิดแล้วล่ะ เพราะป๋าบอกว่าให้เวลากับเขาได้แล้ว อยู่นอกบ้านมาทั้งวัน อิ ๆ เอาเพลงมาฝาก เรารู้สึกอย่างนี้กับอาเจิ้นวะ ทำไงดี บ้าไปแล้วเรา ไม่น่าเลย ทำกันได้นะผู้ชายคนนี้ หลับตาลงยังรู้สึก ท่ามกลางความอ้างว้างในหัวใจ ค่ำคืนยาวนาน กับความเดียวดาย และลมหายใจที่ว่างเปล่า อยากให้เธอได้สัมผัส กับความห่วงใยที่มีให้เธอ ได้ยินเสียงของพระจันทร์ที่กล่อมเธอฝันดี ให้เธอได้รู้ตลอดไป ว่าทุกเวลา ที่เราห่างกันแสนไกล ยังมีอีกคำในหัวใจ ที่จะบอกเธอ ให้เธอได้รู้และเข้าใจ ว่าคิดถึงเธอ เมื่อเราห่างกันแสนไกล มีคำหนึ่งคำจะพูดไป ให้เธอได้รู้ จะแทนความหมายความห่วงใย ฉันคิดถึงเธอ ก็ฉันมีเพียงเธอ จากคุณ : amos - [ 13 พ.ย. 46 16:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามมาแล้วจ้า.. อากาศหนาวแล้ว ที่เชียงใหม่คงยิ่งหนาวนะจ๊ะ lof รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ จากคุณ : hesitated bride (JK2V) - [ 13 พ.ย. 46 22:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 scene 3 “Oh Baby Baby Baby My Baby Baby Wo Jue Bu Neng Shi Qu Ni ” เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น จอภาพแหวนดาวตกคล้องกัน 2 อันหมุนรอบตัวเอง ซันไช่คว้ารับโทรศัพท์ทันที “ อาซื่อ ! .. ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง “ ซันไช่ถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากช่วยเหม่ยจั้วและเสี่ยวเฉียวออกมาได้ พวกเธอตัดสินใจแยกจากกันเป็นสองกลุ่ม โดยเล่ยและเต้าหมิงซื่อยังคงอยู่ที่บ้านคะริวโงเพื่อตามหาซาร่าและรูอิที่ยังหายตัวไป “ ยังหาไม่เจอเลย มีคนถูกช่วยขึ้นมาอีก แต่ยังไม่มีวี่แววของซาร่ากับรูอิ เหม่ยจั้วกับเสี่ยวเฉียวเป็นยังไงบ้าง “ “ เหม่ยจั้วขาหักแล้วก็มีแผลที่นิ้ว น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ส่วนเสี่ยวเฉียวยังอยู่ในห้อง ICU อยู่เลย “ ซันไช่มองประตูห้องฉุกเฉินที่ขวักไข่ไปด้วยเตียงพยาบาลเข็นเข้าออก “ เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณซันไช่ ใช่หรือเปล่าครับ “ ตำรวจในชุเครื่องแบบถามด้วยภาษาญี่ปุ่น “ ใช่ค่ะ .มีอะไรหรือคะ “ “ ผมขอสอบปากคำคุณสักหน่อย แล้วก็เพื่อน ๆ ของคุณที่อยู่ที่บ้านคะริวโงด้วย เชิญทางนี้ครับ “ “ มีอะไรเหรอซันไช่ ?!!“ เต้าหมิงซื่อยังไม่ได้วางสาย “ คุณตำรวจเขาจะสอบปากคำน่ะ แค่นี้ก่อนนะ .. เอ่อ อาซื่อ ดูแลตัวเองดีๆ นะ เล่ยด้วย “ แล้วซันไช่ก็ถูกพาตัวไปสมทบกับเสี่ยวโย่วและซีเหมิน ที่กระเตงอุ้ม f3 junior อยู่ .. โดยไม่รู้เลยว่าในห้อง ICU กำลังจะมีการเคลื่อนย้ายเตียงเคสพิเศษไปโรงพยาบาลอีกแห่ง !!! ==================================== จากคุณ : lofidin - [ 14 พ.ย. 46 14:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 26 “ มันอันตรายนะคะ  John . จะเคลื่อนย้ายผู้ป่วยทั้งที่อาการเป็นตายเท่ากันแบบนี้ “ “ ที่จริงเขาน่ะตายไปแล้วด้วยซ้ำ  แต่เป็นเพราะผมพึ่งจะช่วยพยุงอาการของเขาเอาไว้  ดังนั้นอย่ามาบอกกับผมว่าผมควรทำอะไร  หรือ ไม่ควรทำอะไร “  เสียงทุ้มต่ำพูดเตือน   “แต่ว่า ..  “ คุณหมอสาวมีสีหน้าวิตก “ ผมโทรไปขอคำอนุญาตกับแม่ของเธอแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก “ “ แต่เธอก็มีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วย   ฉันควรต้องไปบอกพวกเขาก่อน “ “ ก็ไปบอกสิ   ..  แต่ผมรอไม่ได้หรอกนะ  เธอต้องรีบไปถึงที่นั่นให้ไวที่สุด “ ว่าแล้วคุณหมอคนนั้นก็เข็นเตียงที่มีสายระโยงระยางของเสี่ยวเฉียวเข้าไปในลิฟต์  ในขณะที่มือสาละวนกดมือถือสั่งงานวุ่นวาย และเมื่อมาถึงดาดฟ้า  ฮ.ลำหนึ่งก็มาจอดรอรับอยู่แล้ว คุณหมอ :         “ เราจะไปถึงที่นั่นเมื่อไหร่ ” คนขับ ฮ.: “ ไม่เกิน 3 ชั่วโมงครับ “ +++++++แล้วเวลา  1 เดือนก็ผ่านไป ++++++ คฤหาสน์เหม่ยจั้ว--ใต้หวัน รถสปอร์ตสีแดงแล่นเข้ามาจอด   หญิงสาวผมยาวสวยอุ้มเด็กหญิงน้อยที่นอนหลับอย่างเป็นสุขเข้ามาในบ้าน ( มีฝ่ายชายโอบประคองอยู่ไม่ห่าง ) “ เพล้ง ! “  เสียงเครื่องแก้วราคาแพงกระทบฝาผนัง พ่อบ้านสะดุ้งโหยง สีหน้าเหยเก “ หมอนั่นเอาอีกแล้วเหรอพ่อบ้านเกา “  เต้าหมิงซื่อนั่นเอง   เขาเดินมาพร้อมกับซันไช่  และเหม่ยหลิน “ ครับ  นายท่านเมาเหล้าแล้วก็เอาแต่ขว้างปาข้าวของ ..  ตอนนี้ในห้อง  คุณซีเหมิน  คุณเสี่ยวโย่ว  แล้วก็คุณเล่ยก็อยู่ด้วยครับ “ พ่อบ้านเกาบอกเล่า  แล้วก็เดินนำ เต้าหมิงซื่อ และ ซันไช่เข้าไปในห้องที่ว่า “ เพล้ง ! “  แก้วอีกใบเฉียดหัวของซันไช่ไปกระทบผนัง “ เหม่ยจั้ว ! “  ทุกคนต่างก็อุทานขึ้นพร้อม ๆ กัน  เหม่ยจั้วเพียงแต่ทรุดตัวลงนั่งด้วยดวงตาเฉยชา “ นายจะบ้าหรือไง   ถ้าไปโดนหัวซันไช่เข้าล่ะ “ ซีเหมินผลักอกของเหม่ยจั้ว “ ช่างเถอะซีเหมิน    เหม่ยจั้วคงไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น “  ซันไช่รู้ดี เหม่ยจั้วคงแค่อยากระบายอารมณ์ เป็นเธอเองที่เดินเข้ามา  ในจังหวะที่เขาปาแก้วเหล้านั่นพอดี “ เชอะ !  คนอย่างเธอจะไปรู้อะไร “  เหม่ยจั้วแค่นยิ้มมุมปาก  ดวงตาแดงก่ำของเขาหรี่ต่ำดูถูกซันไช่ “ คนอย่างเธอจะไปรู้อะไรฮะซันไช่ “ ( สาดเหล้าดีกรีแรงลงคออีกอึกใหญ่ แล้วเดินโซเซเข้ามาหาเอื้อมมือจะมาจับตัวของซันไช่ แต่ก็ถูกเต้าหมิงซื่อคว้ามือเอาไว้  ซันไช่สั่นหัวเป็นเชิงปรามคนรัก ) “ เป็นเพราะเธอ  เสี่ยวเฉียวถึงได้หายไป   ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบอกให้ฉันไปเข้าเฝือกบ้า ๆ นี่  ( ทุบไปที่เฝือกขาแรง ๆ ด้วยความเจ็บใจ ) ฉันก็คงไม่ต้องเสียเสี่ยวเฉียวไป    เป็นเพราะเธอ .  เป็นเพราะเธอคนเดียว  “เหม่ยจั้วตะโกนใส่หน้าของซันไช่   แล้วร้องไห้ .. ทำให้ซันไช่เบือนหน้าหนีพยายามซ่อนน้ำตาไม่ให้ไหล “ นายพูดอย่างงั้นได้ยังไงเหม่ยจั้ว ..  ซันไช่ไม่ใช่คนผิด “ เต้าหมิงซื่อขึ้นเสียง  ชักจะทนกับอาการคุ้มคลั่งของเหม่ยจั้วไม่ได้  ซันไช่แตะอกเต้าหมิงซื่อ “ ใช่   ฉันเป็นคนผิดเอง ..  แต่เธอรู้อะไรไหม  เธอไม่ได้เสียเสี่ยวเฉียวไป  เสี่ยวเฉียวต้องอยู่ที่ใดที่หนึ่งแน่ ๆ เพียงแต่เธอยังหาเขาไม่พบเท่านั้น .  แต่ว่าถ้าเธอขืนยังเอาแต่กินเหล้าไปวัน ๆ อย่างนี้  เมื่อไหร่เธอจะตามหาเสี่ยวเฉียวเจอกันล่ะ “ เหม่ยจั้วมองหน้าของซันไช่นิ่งพยายามซึมซับกับสิ่งที่เธอบอก   “แล้วเธอรู้ไหมไม่ใช่แต่เธอที่ต้องการเสี่ยวเฉียวหรอก    เหม่ยหลินลูกสาวเธอก็เหมือนกัน   .  หนูน้อยนี่เขาอยากเจอแม่ แต่เขาก็ยังมีพ่ออย่างเธอนะเหม่ยจั้ว “   ว่าแล้วก็ถ่ายร่างเล็ก ๆ ของเหม่ยหลินไว้ในอ้อมกอดของเหม่ยจั้ว อยากเตือนให้เขารู้ว่า ณ ตอนนี้อีกชีวิตหนึ่งก็จำเป็นต้องได้รับการดูแลปกป้องจากเขาเช่นกัน “ ขอโทษนะ  ซันไช่ .ฉันขอโทษ “  เหม่ยจั้วพูดขึ้นในที่สุด  น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ ความทุกข์ที่เสี่ยวเฉียวหายไปทำให้เขาคลุ้มคลั่ง  1 เดือนที่ผ่านมาเขามีแต่ความทุกข์ทรมาน  เพราะเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงอันเป็นที่รักหายไปไหน  ไม่รู้ว่าเธอเป็นตายอย่างไร   ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอเธออีกหรือไม่  ความไม่รู้แผดเผาใจของเขาให้เจ็บปวด “ ไม่เป็นไร “  ซันใช่ตบไหล่เขาเบา ๆ  แล้วก็พอดีมีโทรศัพท์เข้ามา “ เหวย . ใช่ค่ะ คะ ?! ( ดวงตาของซันไช่เบิกกว้าง สบตากับเล่ย . แล้วจึงเบนสายตามายังเหม่ยจั้วที่นั่งกอดเหม่ยหลิน )  เจอแล้วเหรอคะ ค่ะ ๆ  ขอบคุณมากค่ะ “   ซันไช่ปิดมือถือ แล้วพูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ  “  เจอตัวเสี่ยวเฉียวแล้ว “ ================================== แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 46 15:00:53 จากคุณ : lofidin - [ 14 พ.ย. 46 14:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หวัดดีค่ะ ..lof..เฮ้อ ว่าคนตามอ่านเหนื่อยแล้ว คนแต่งยิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ่เลยเนอะ(*.*) ตอนนี้รายงานกำลังเริ่มมึนๆเลยค่ะ แต่ว่าจะยังตามอ่านต่อไปนะ...สู้..สู้..นะค่ะ ^_^ จากคุณ : aoyang - [ 15 พ.ย. 46 21:44:55 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนัก ๆ วิ่งมาด้วยความเร็ว นั่นเป็นเพราะหัวใจของผู้ชายคนหนึ่งได้โลดแล่นเกือบเป็นโจนทะยาน “ เฮ้ ! เหม่ยจั้ว ! .... นายเข้าเฝือกอยู่นะ “ เต้าหมิงซื่อตะโกนเตือน แต่เหม่ยจั้วไม่ได้ฟัง เขายังคงวิ่งไปตามทางเดินเมื่อนางพยาบาลชี้ทางให้แก่เขา เหม่ยจั้ววิ่งมาจนกระทั่งถึงสวน ภาพที่เขาเห็นช่างเหมือนภาพวาดในฝัน เสี่ยวเฉียวนั่งเล่นแชลโลดวงตาสดใส ใบหน้ามีเลือดฝาดไม่เหมือนคนป่วยไข้ เธอดูมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก แล้วเสี่ยวเฉียวก็เห็นเขา “ เหม่ยจั้ว “ เธอยิ้ม เสี่ยวเฉียวช่างงดงาม สดใส มีชีวิตชีวา เป็นเสี่ยวเฉียวอย่างที่เขาเคยจำได้ “ เสี่ยวเฉียว “ แล้วเหม่ยจั้วก็วิ่งเข้าไปกอดเธอ เขากอดเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายตัวไปจากเขาอีก “ เธอไปไหนมา .. เธอไปอยู่ที่ไหนมากันแน่ รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน รู้ไหมฉันแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว “ “ ขอโทษนะคะเหม่ยจั้ว “ เสี่ยวเฉียวก็สวมกอดเขาแน่นเช่นเดียวกัน กอดราวกับอยากจะฝังกายติดกับเขาจนชั่วนิรันดร์ “ ฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วค่ะ ฉันจะไม่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวอีกแล้วนะคะ ฉันจะถนอมเวลาทุกวินาทีต่อจากนี้ไปราวกับทองคำทีเดียว “ เหม่ยจั้วรู้สึกแปลกใจในคำพูดของเธอนิดๆ ดึงเธอออกห่างตัวนิดหนึ่ง( เพียงนิดเดียว เพราะเขาไม่อยากอยู่ห่างเธออีกแล้ว) “ ต่อจากนี้ไปทุกนาที ฉันจะไม่อยู่ห่างจากคุณอีกเลยล่ะค่ะเหม่ยจั้ว “ เสี่ยวเฉียวบอก แล้วเขย่งตัวขึ้นเพื่อจูบเขาเป็นการตอกย้ำคำสัญญา .. สำหรับเหม่ยจั้วคำถามที่เกิดขึ้นมากมายได้มลายหายไปสิ้น ในหัวสมองของเขามีแต่เสี่ยวเฉียวและจุมพิตของเธอเท่านั้น เขาไม่สนใจเรื่องใด ๆ อีกต่อไปเพราะนาทีนี้เขามีเธออยู่ตรงหน้า เพียงแต่เขาจะไม่ปล่อยมือจากเธอไปเธอก็จะไม่มีวันหายไปไหนได้อีกแล้ว F4 ซันไช่ และ เสี่ยวโย่ว ซึ่งวิ่งตามมาทีหลัง มองดูเหม่ยจั้วและเสี่ยวเฉียวที่ยืนกอดกันด้วยความรู้สึกยินดี เต้าหมิงซื่อ : “ หมอนั่นทั้ง ๆ ที่เข้าเฝือกอยู่แท้ ๆ ทำไมถึงได้วิ่งไวได้ขนาดนั้นนะ “ “ ความรักยังไงล่ะ “ ซันไช่ตอบ “ เพราะความรัก ถึงร่างกายจะเจ็บปวดแค่ไหน หรือหัวใจจะเจ็บช้ำเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะความรักถึงได้ทำให้คนเราลืมความเจ็บปวดง่ายดาย . คนเราเป็นอย่างนั้นแหละอาซื่อ “ “ ใช่ คนเราก็เป็นอย่างนั้นแหละ “ เล่ยเสริมคำอธิบายของซันไช่อย่างเงียบ ๆ =========================================== จากคุณ : lofidin - [ 17 พ.ย. 46 11:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 29 -----แล้วเวลาก็ผ่านไป ราวกับติดปีก---- เหม่ยจั้ว และ เสี่ยวเฉียว ต่างก็ใช้เวลาร่วมกันด้วยความสุขยิ่งกว่าคนรักคู่ไหน ๆ .... เหม่ยจั้วจะใช้เวลาว่างทั้งหมดอยู่กับเสี่ยวเฉียวและเหม่ยหลิน เจ้าหญิงและเทพธิดาตัวน้อยของเขา .... ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักเที่ยวและเพลย์บอยตัวกรด จะสละสิ้นเขี้ยวเล็บและขลุกอยู่ที่บ้านเป็น family man หน้าทะเล้นแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่ว่า ปีที่ผ่านมานี้กิจการของเขากำลังเจริญรุดหน้าชนิดที่เรียกว่าก้าวกระโดดก็ว่าได้......เหม่ยจั้วเอนเตอร์ไพรส์ เข้ามาเป็นหุ้นส่วนใหญ่กับธุรกิจหนึ่งในอเมริกา .... และกำลังจะเปิดอีกบริษัทหนึ่งในเขตไชน่าทาวน์ เหม่ยจั้ว และ เสี่ยวเฉียวจึงอยู่ด้วยกันที่อเมริกาเสียเป็นส่วนใหญ่ ... ส่วนเหม่ยหลินตัดสินใจฝากไว้กับแม่ของเสี่ยวเฉียวไว้ที่ไทเป RRR .RRR .RRR ( เสียงโทรศัพท์ที่คอนโดหรูดังขึ้น มันดังอยู่นานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีคนมารับสาย ) “ เสี่ยวเฉียวไปไหนนะ โทรศัพท์มือถือก็ปิด “ เหม่ยจั้วขมวดคิ้วมุ่นกับโทรศัพท์ของตัวเอง ที่จริงตอนนี้เขากำลังอยู่ในระหว่างการประชุมใหญ่ แต่ก็อดคิดถึงเธอไม่ได้ 2-3 อาทิตย์ที่ผ่านมาเขากับเธอไม่ค่อยมีเวลาเห็นหน้ากันมากนัก แล้วตอนนี้เขากำลังคิดถึงหน้าเธอจนไม่เป็นอันทำงาน “ ท่านประธานคะ ผู้ถือหุ้นกำลังรออยู่ค่ะ “ เลขาเรียกเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่คุ้นเคยกับหน้าตาเครียดของเจ้านาย เหม่ยจั้วเดินเข้าที่ประชุมอย่างหัวเสีย ========= จากคุณ : lofidin - [ 17 พ.ย. 46 11:31:45 ]

ความคิดเห็นที่ 30 จ๊ะเอ๋ โผล่มาหาขัดจังหวะป้า lof แหม update จังเลยนะเห็นอาเจิ้นนั่ง ฮ. เลยเอามั่งเชียวนะเพื่อน ไปอ่านที่พวกแก้งค์เป็ดปักกิ่ง ก้าบ ๆ ยัง เราอ่านคร่าว ๆ เองอ่ะ เห็นบอกว่ามีพี่คนนึงได้ขึ้นไปเล่นเกมบนเวทีกับป๋าด้วยล่ะ นี่คงเป็นสาเหตุนึงมั้งที่ทำให้เราอิจฉาตาร้อนผ่าว ๆ จนเมื่อเช้าตื่นมาตาแดงเลยว่ะ บ่ายนี้จะลาไปหาหมอสักหน่อย เด๋วจะแดงมากไปกว่านี้ แย่เลย ไปล่ะเด้อ Take care na ja เริ่มหนาวแล้ว เห็นป่ะป๋ายังใส่เสื้อหนาซะขนาดนั้นเชียว ป๋าเอสกิโม น่ารักน่าหยิกจัง จากคุณ : amos - [ 17 พ.ย. 46 11:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 31 : : : : : : : :ที่ร้านคอฟฟี่ช็อพ บรรยากาศสบาย ๆ แห่งหนึ่ง : : : : : : เสี่ยวเฉียวนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ลูบคลำโทรศัพท์มือถือรุ่นเดียวกับของเหม่ยจั้วเบา ๆ ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ “ เสี่ยวเฉียว “ สำเนียงแปร่ง ๆ ฉุดเธอออกจากภวังค์ “ John “ เสี่ยวเฉียวมองหน้าคู่นัดของเธอ และยิ้มให้อย่างมีไมตรี คนภายในร้านต่างก็มองคนทั้งคู่ด้วยความสนใจเพราะในขณะที่ฝ่ายชายหล่อคมเข้มเช่นชายตะวันตก ฝ่ายหญิงก็สวยน่าตะลึงตะลานหลงอย่างชาวเอเชีย “ ออกมาด้านนอกทำไมไม่ผ้าห่ม “ เสี่ยวเฉียวยิ้มกับประโยคภาษาจีนที่ไม่เปลี่ยนแปลงของเขา “เธอหมายถึงทำไมไม่มีผ้าคลุมน่ะเหรอ .ไม่เป็นไรหรอกฉันไม่หนาว “ “ ไม่หนาวก็ต้องห่ม . เสี่ยวเฉียวไม่สบาย “ “ เธอเป็นหมอที่จู้จี้มากเลยนะ John เมื่อก่อนไม่เห็นเคยเป็น “ เสี่ยวเฉียวพูดยิ้ม ๆ มองหน้าเพื่อนชายคนสนิทของเธอ เมื่อตอนเธอย้ายมาอยู่อเมริกาเธอไม่มีเพื่อนมากนัก มีแต่ John เพื่อนข้างบ้านที่คอยมาเป็นเพื่อนคุยให้ John เป็นเด็กหน้าตาดีจึงมักมีเพื่อนหญิงมาห้อมล้อมมากมาย แต่เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษ ชอบที่จะมาขลุกตัวอยู่กับผู้หญิงเอเชียเชยเปิ่นข้างบ้านมากกว่า พวกเธอเป็นคู่ซี้เข้าเรียน high school ด้วยกัน และเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน สำหรับเสี่ยวเฉียวเธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับ John มากไปกว่าความเป็นเพื่อนรัก ..แต่สำหรับ John มันไม่ใช่ เขาชอบเสี่ยวเฉียวตั้งแต่เธอยังเชยเปิ่น จนเติบโตเป็นหญิงสาวสวยน่ารักหน้าตาอ่อนหวาน ก่อนเธอจะเดินทางกลับไทเป เขาเคยขอเธอแต่งงานมาแล้ว แต่ก็ถูกเธอปฏิเสธ “ ขอบคุณนะJohn แต่ฉันน่ะมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว รักเขามานานตั้งแต่อายุ12 แม้ในตอนนี้หรืออีก 10 ปีข้างหน้าฉันก็คงจะรักผู้ชายคนนั้นได้เพียงคนเดียว .. “ john ยังจำคำนั้นของเธอได้ติดหู จดจำดวงตาช่างฝันและเปี่ยมสุขของเสี่ยวเฉียวตอนนั้นได้ติดตา “ ฉันน่ะเหรอจู้จี้ “ “ ใช่ แล้วก็ยังทำตัวเป็นคุณหมอที่เคร่งครัด ตึงเครียดอีกด้วย ดูซิหน้าตาหล่อ ๆ ของเธอมีแต่รอยหยักเต็มไปหมด แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวล่ะ “ “ ถ้าฉันเคร่งครัดจริง ฉันคงไม่ปล่อยให้เธอกลับไปไทเปวันนั้นหรอก ( john พูดอย่างเคร่งเครียด).. ทั้ง ๆ ที่ “ “ ไม่เอาน่ะ John จะพูดถึงเรื่องราวที่เราสรุปไปแล้วอีกทำไม . ว่าแต่เธอจะอยู่ที่ Sanfran กี่วันกันล่ะ “ “ ประมาณ 2-3 วัน หลังจากนั้นต้องบินไป อัมสเตอร์ดัม ฉันย้ายไปเป็นอาจารย์ประจำอยู่ที่นั่นด้วย “ “ ก็ดีน่ะสิ “ แสดงความยินดีกับเขาด้วยการจับมือ ความอบอุ่นที่แล่นวาบนั้นทำให้ John เบือนหน้าไปทางอื่น “ John ?! “ “ เสี่ยวเฉียว ถ้าเธอเปลี่ยนใจตอนนี้ มันอาจยืดเวลาไปได้อีกนะ .แม่ของเสี่ยวเฉียวเองท่านก็เห็นด้วย “ John บีบมือเข้ากับเสี่ยวเฉียวแน่นเข้า อยากรักษาความอบอุ่นนี้ให้อยู่นานเท่าที่จะเป็นไปได้ “ เลิกพูดเถอะ John ฉันบอกเธอไปแล้ว “ “ แต่ ..” “ John ถ้าเธอยังเป็นเพื่อนรักฉันอยู่ อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก .. แล้วฉันจะเขียนจดหมายหาเธอตกลงไหม “ เสี่ยวเฉียวตัดบทพลางลุกขึ้น แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็ซวนล้ม john ถลาเข้ามาประคองรับในทันที “ เสี่ยวเฉียว ! “ จากคุณ : lofidin - [ 17 พ.ย. 46 12:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 32 การประชุมใหญ่เสร็จแล้ว เหม่ยจั้วเดินตัวปลิวออกจากห้องประชุม แวะสำทับงานบางอย่างแล้วรีบเร่งไปยังลานจอดรถ ทำไมเสี่ยวเฉียวไม่รับโทรศัพท์ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าจะเป็นลมอยู่ในห้องเหมือนคราวที่แล้ว ความวิตกสารพันวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเหม่ยจั้ว ..black viper คันหรูกระชากไปตามทางด่วน ================== “ ไหวแน่นะเสี่ยวเฉียว “ John โอบประคองเสี่ยวเฉียวออกจากร้าน เขาถอดเสื้อสูทตัวใหญ่คลุมไหล่ให้เสี่ยวเฉียวเอาไว้ด้วย “ ไหวสิ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก “ ตอบอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่มีเลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูก John ควักเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากสูทแล้วบรรจงเช็ดเลือดกำเดาให้ “ ฉันว่าเธอควรไปเช็คอีกรอบนะ โรงพยาบาลที่ฉันทำงานอยู่ก็อยู่ใกล้ ๆแถวนี้ “ “ ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากจะกลับบ้าน .. ถึงไปโรงพยาบาลผลก็ออกมาเหมือนเดิมอยู่ดี “ “ เงยหน้าขึ้นหน่อยสิเสี่ยวเฉียว เธอก้มหน้าอย่างนั้นเดี๋ยวเลือดก็หมดตัวกันพอดี “ น้ำเสียงที่เข้มงวดอย่างคุณหมอของ John ดุเธอ จนเสี่ยวเฉียวอดยิ้มไม่ได้ เธอเงยหน้าตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย แต่ว่าเพราะเงยหน้าไวไปจึงทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่ John จึงช้อนหลังเสี่ยวเฉียวให้ลำตัวบางของเธออิงตัวเขาไว้ แล้วเขาก็ก้มหน้าลงเพื่อจะเช็ดเลือดกำเดาให้ถนัดยิ่งขึ้น เวลานั้นเองที่ black viper มาหยุดติดไฟแดงอยู่หน้าคอฟฟี่ช็อพ ดวงตาของใครบางคนคุกรุ่นไปด้วยเปลวไฟ ==================== จากคุณ : lofidin - [ 17 พ.ย. 46 13:28:37 ]

ความคิดเห็นที่ 33 Scene 5 “ แปลกจัง ทำไมป่านนี้แล้วเหม่ยจั้วยังไม่กลับมาอีกนะ “ เสี่ยวเฉียวก้มดูนาฬิกา ที่บอกเวลาตีสามแล้ว ปกติเขาไม่เคยกลับบ้านดึกขนาดนี้ ถ้ามีงานด่วนเขาก็มักจะโทรมาบอกก่อนเสมอ เสี่ยวเฉียวก้มหน้าถักเน็ตติ้งต่อไป . “ พันตรงนี้ 2 รอบ ม้วนอย่างนี้ ..แล้วก็ ..( จู่ ๆ สายตาของเสี่ยวเฉียวก็พร่าพราย มือของเธอสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้ เลือดกำเดาไหลออกมาช้า ๆ แล้วหยดลงบนเสว็ตเตอร์ที่เธอพยายามจะถัก ) เสี่ยวเฉียวนั่งนิ่ง ๆ จนทุกอย่างเข้าสู่ปกติ จึงเดินเข้าไปเปิดลิ้นชักเครื่องแป้งที่ล็อคเอาไว้ ..ภายในบรรจุด้วยชั้นยาหลากสี เสี่ยวเฉียวหยิบเอายาออกมาประมาณ 7 เม็ด แล้วรินน้ำดื่ม หัวใจของเธอยังเต้นไม่เป็นจังหวะนัก เธอยังรู้สึกเสียด ๆ แถวๆลิ้นปี่ . เสี่ยวเฉียวพยุงตัวมานั่งที่โซฟา พยายามจะสูดหายใจลึก ๆ เธออยากจะรอเขาก่อน ยังไม่อยากหลับโดยที่ยังไม่จูบราตรีสวัสดิ์เขา ไม่อยากหลับทั้งที่ยังไม่ได้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเขา ..ไม่อยากหลับ . ============ : : : : : : : : : : บาร์ชื่อดังแห่งหนึ่ง : : : : : : : : : : เสียงเพลงอึกทึก แสงไฟกระตุ้นเร้าให้นักเที่ยวกลางคืนเสพสุขจากสถานที่แห่งนี้ เหม่ยจั้วกำลังกระดกเหล้าดื่มที่มุมหนึ่งด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น “ พ่อรูปหล่อ ดื่มเหล้าคนเดียวไม่เหงาหรือจ๊ะ “ หญิงสาวหุ่นสบึมเดินเข้ามาทิ้งสายตัวยั่วยวนไม่เพียงเท่านั้นเธอยังอุตส่าห์บดเบียดเนื้อตัวเข้าหาเขาเสียอีก “ อย่ามายุ่ง ! “ ไล่เกือบเป็นตะคอก ใบหน้าขาวจัดของเขาตอนนี้แดงเป็นปื้นด้วยฤทธิ์เหล้า “ แหมพูด ดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องไล่เลย “ แล้วเจ้าหล่อนก็เดินสะบัดสะบิ้งออกไป “ ไม่สบายใจเหรอครับ “ บาร์เทนเดอร์ลูกครึ่งจีนผิวสีเอ่ยถามเรียบ ๆ ตายังไม่ละจากงานเช็ดแก้วตรงหน้า การพูดคุยกับลูกค้าไม่ใช่หน้าที่ของเขา แต่ว่าคนที่เป็นบาร์เทนเดอร์ต่างก็รู้ดี    บางทีคนที่มาที่นี่ก็เพราะอยากมาพูดคุยกับบาร์เทนเดอร์ พวกเขาเปรียบเสมือนจิตแพทย์ของคนที่มีปัญหาในบางครั้ง “ อย่ามายุ่ง “ พูดเหมือนเดิมแต่ไม่กระโชก     เหม่ยจั้วมองแก้วเหล้าอยากให้สมองของเขาว่างเปล่าด้วยฤทธิ์ของมัน  อยากลืม ๆ ไปว่า ได้ไปเห็นเสี่ยวเฉียวอยู่ในอ้อมกอดของไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวที่เขาไม่รู้จักคนนั้น “ ทำไม ทั้ง ๆที่เธอเคยบอกว่ารักฉันมากนักหนาแล้ว   ทำไม “ น้ำเสียงของเหม่ยจั้วเจ็บปวดอย่างยิ่ง “ ไปเห็นอะไรที่ไม่อยากเห็นมาหรือครับ “ “ ช่าย..... ทำไมนายถึงรู้ “ เหม่ยจั้วนึกฉงนมองหน้าของบาร์เทนเดอร์ บาร์เทนเดอร์หัวเราะหึ ๆ ในลำคอ เขาอยู่ที่นี่มานานพอที่จะรู้ว่าผู้ชายเรามีความทุกข์อยู่เพียงไม่กี่อย่าง “ เป็นคนรักสินะครับ ไม่งั้นคุณคงไม่เมามายได้มากขนาดนี้ “ เหมยจั้วพยักหน้าหงึก และเหมือนกับว่าคอของเขาจะเพลียแรงเหลือเกิน เหม่ยจั้วฟุบหน้าลงกับบาร์ “ ช่าย.. เป็นคนรัก เป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด รักจนไม่อยากจะเชื่อว่าจะรักใครได้มากมายขนาดนี้ “ " ความรักบางครั้งก็ทำให้ดวงตาเราเห็นอะไรผิดพลาด " " นายหมายความว่ายังไง "ลากเสียงยานคางอย่างคนเมา ดวงตาหรี่ปรือ " ความจริงคือสิ่งที่ตาเห็น   แต่สิ่งที่ตาเห็นไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงเสมอไป....คุณเคยได้ยินหรือเปล่าล่ะครับ " เหม่ยจั้วสลับหัวซ้ายขวาไปมาบนบาร์ ไม่เข้าใจว่าบาร์เทนเดอร์ต้องการจะบอกอะไรแก่เขา ( โถ แวนเนส แค่ท่าขยับหัวของเธอ ก็ทำเอาคนเขียนกรี๊ดแทบสลบแล้ว) " เพราะรักมากเกินไปไงครับ .... เห็นอะไรสักอย่างก็อาจเข้าใจผิดได้ง่าย อย่างภาพสามมิติไงครับ เส้นที่ขยึกขยือนั่นบางทีคนที่เขียนอาจไม่ได้คิดถึงอะไรเป็นพิเศษ ... แต่คนที่มองจินตนาการไปเองว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ..... ดังนั้นเพื่อไม่ให้เข้าใจอะไรผิด ๆ ก็สู้ถามคนวาดไม่ดีกว่าหรือครับว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นอะไร " เหม่ยจั้วลืมตากว้างทันที  แทบจะสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง ---- จริงสินะ ถ้าเขาถามเสี่ยวเฉียว ทุกอย่างอาจไม่เป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้ ก็เสี่ยวเฉียวน่ะรักเขานี่นา เธอบอกว่ารักเขาคนเดียวเท่านั้น บางทีเขาอาจเข้าใจผิดจริง ๆ ก็ได้ --- นึกได้ดั่งนั้นแล้ว เหม่ยจั้วก็ผลุดลุกออกจากที่นั่นในทันใด  ----   แล้วแค่ 5 วินาทีเขาก็กลับเข้ามาใหม่ " ขอบคุณมากเลย ..ผมขอบคุณ  คุณมาก ๆ เลย " เหม่ยจั้วจับมือบาร์เทนเดอร์มาเขย่า ๆ ๆ แล้วก็ดึงเข้ามากอดแรง ๆ ทีหนึ่งก่อนออกไป บาร์เทนเดอร์มองเขายิ้ม ๆ รู้สึกถูกชะตะกับอาตี๋หน้าหยกอย่างบอกไม่ได้ =========== แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 46 14:09:45 จากคุณ : lofidin - [ 17 พ.ย. 46 15:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เมื่อเหม่ยจั้วกลับมา ร่างอรชรของเสี่ยวเฉียวก็นอนหลับอยู่บนโซฟาหน้าเตาผิงเรียบร้อยแล้ว..... เธอคงนอนรอเขาจนกระทั่งหลับไปกระมัง เหม่ยจั้วปลดกระดุมเสื้อก่อนจะทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน   ก้มลงมองใบหน้าสวยน่ารักที่มีแสงสีทองของเปลวไฟโลมไล้...... ปากบางอิ่มสวยก็ช่างเย้ายวนใจให้เหม่ยจั้วโน้มหน้าลงไปจุมพิต แม้ในยามหลับเสี่ยวเฉียวของเขาก็ยังน่ารักยวนใจอยู่เสมอ แล้วจูบที่ตั้งใจจะเป็นจูบ good night ก่อนนอน...ก็กลายเป็นจูบที่เร่าร้อนขึ้นทันควัน " เหม่ยจั้ว " เสี่ยวเฉียวเริ่มรู้สึกตัวเพราะปากอิ่มโดนรุกราน " ครับ " ตอบรับในขณะที่มือยังสาละวนลูบไล้ผิวเนียนด้านข้าง " คุณ..( โดนจูบ ) กลับ....( โดนจูบ )....ดึก ( โดนจูบ )...จัง " เสี่ยวเฉียวโดนจูบจนเกือบจะพูดไม่เป็นคำศัพท์ " ครับ ผมกลับดึก " ยอมรับอย่างว่าง่าย ( แต่ยังสงสัยจริง ๆ ว่า  เหม่ยจั้วจะรู้รึเปล่าว่าตัวเองพูดอะไร ก็พ่อเล่นง่วนอยู่กับการปลดชุดของเสี่ยวเฉียววุ่นวาย ) " คุณกำลังจะทำอะไรคะ " เสี่ยวเฉียวกุมมือขวาที่ซุกซนของเขา แต่มือซ้ายที่เป็นอิสระของเหม่ยจั้วก็ยังทำงานต่อไปได้ " กำลังจะรักคุณไง " ไม่พูดเปล่าช้อนตัวของเสี่ยวเฉียวขึ้นเดินลิ่วไปยังห้องนอน..... “ แต่คุณยังไม่ได้อาบน้ำ  ( ประท้วงเหม่ยจั้วหน้าแดง แล้วเธอก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาจากร่างหนาของเขา )  คุณทานเหล้ามาเหรอคะ ? “ “ นิดหน่อยเองครับ (ยอมปล่อยเสี่ยวเฉียวจากวงแขนให้ยืน ) .. รับรองไม่ได้เมา   แต่ว่าตอนนี้อาจจะเมาอย่างอื่นก็ได้ “  ทำสายตาเจ้าชู้ใส่เสี่ยวเฉียว พลางเคลื่อนมือไปยังหน้าอกสวยของเธอ “ คุณเมาแล้วล่ะค่ะ  อาบน้ำเถอะ “ “ อาบก็ได้ครับ . แต่เสี่ยวเฉียวต้องอาบด้วย “  ดวงตาเต้นระริกแพรวพราย    แล้วทันทีที่พูดจบอาภรณ์ทุกอย่างก็หลุดร่วงออกจากกายของเสี่ยวเฉียว   “ เหม่ยจั้ว !  “  ประท้วงได้แค่นั้นเอง  เพราะเหม่ยจั้วไม่ยอมให้เธอจากไปไหน เขาโอบเอาร่างอุ่นบรรจงวางไว้ในอ่างน้ำวน “ อือม .ผมว่าอาบน้ำให้คุณดีกว่า “ ยิ้มเจ้าเล่ห์พลางหยิบเกลือหอมเทลงไป จนมันกลายเป็นไออุ่นกรุ่นกำจาย แล้วเขาก็หยิบกลีบดอกไม้โปรยลงไปในอ่าง “ คุณต้องตัวหอมแน่ ๆ  “ เหม่ยจั้วไม่รอนานจัดการพิสูจน์ด้วยการดันหลังของเสี่ยวเฉียวขึ้น ปล่อยให้ปทุมถันน่ารักลอยขึ้นมาหยอกล้อสัมผัสกับกลีบดอกไม้  แล้วเขาก็ก้มหน้าลงเพื่อสูดดม “ หอมจริง ๆ น่ะแหละ “  เหม่ยจั้วยิ้มเจ้าชู้  พลางขยับปากจูบเธอ ด้านเสี่ยวเฉียวเธอกำลังพร่าพรายด้วยอารมณ์บางอย่างที่บอกไม่ได้  เหม่ยจั้วรู้จักร่างกายของเธอดีเกินไป  ไม่ว่าเขาขยับไปทางไหนก็ก่อให้เกิดความต้องการแก่เธอทั้งนั้น  “ เหม่ยจั้ว  !“   “ ครับ .ว่ายังไง “   “ น้ำ น่ะค่ะ ( หอบหายใจไม่เป็นจังหวะ ) .มันอุ่น “  สายน้ำอุ่นที่วนรอบร่างสร้างความรัญจวนใจเกินจะมีคำใดมาบรรยาย  แล้วเสี่ยวเฉียวก็ครางออกมาเบา ๆ ด้วยความสุข ด้านเหม่ยจั้วที่เห็นปฏิกิริยาตอบเร้า ก็ขยับมือเข้าใกล้เธออีกนิด  สัมผัสทุกตารางผิวที่ละมุนละไมและทุกจุดอ่อนไหวแห่งความรู้สึก .. แล้วกิริยาตอบสนองของเสี่ยวเฉียว ทำให้เลือดเชิงชายของเหม่ยจั้วเดือดพล่านจนน้ำอุ่นแทบจะระอุ   แต่ว่ายังก่อน  เขาต้องการให้เสี่ยวเฉียวพร้อมมากกว่านี้  ต้องการให้เธอได้เห็นฟองอากาศที่โอบล้อมเธอมากกว่านี้ เขากัดฟันข่มความต้องการของตัวเอง  และปล่อยให้มือและปากทำหน้าที่ต่อไปเรื่อย ๆ . เขาตะล่อมให้เธอสนใจกับจูบที่อ่อนหวาน  ในขณะที่มือของเขาควานหาความอ่อนไหวของเธอ  มือหนาหนักหยอกเย้าล่อเล่นอย่างสุขุมย่ามใจ  จนเสี่ยวเฉียวต้องอ้าปากหายใจมากขึ้นเป็นสองเท่า   .. และแล้วไม่นานเหม่ยจั้วก็สัมผัสได้ถึงความต้องการของเสี่ยวเฉียว  มันขดเป็นเกลียวรอบมือของเขา ..ร่างบางสั่นสะท้าน เป็นสัญญาณสุดท้าย   .  เหม่ยจั้วหอบหายใจอย่างแรงแล้วจัดแจงช้อนร่างเธอขึ้นจากอ่าง . เขาเดินดิ่งไปยังเตียงนอน  ลืมคำถามวุ่นวายที่ตั้งใจจะมาถามเธอไปโดยสิ้น  ณ  เวลานี้ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าเสี่ยวเฉียวที่อยู่ตรงหน้าเขาอีกแล้ว    เสี่ยวเฉียวของเขาคงมีร่างกายมหัศจรรย์  เพราะเขาไม่สามารถมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนใดได้อีก .   เสี่ยวเฉียวกลายเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กระตุ้นเร้าความต้องการทางเพศของเขาได้   เหม่ยจั้วมองร่างเปลือยปล่าวของคนรักอย่างหลงใหล  ..   แต่แล้ว !!?? ..  จู่ ๆ ปฏิกิริยาแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น  ร่างของเสี่ยวเฉียวชักกระตุก และแข็งเกร็งผิดวิสัย “ เสี่ยวเฉียว  คุณเป็นอะไร !??? “  วางร่างบางลงบนเตียง งุนงงและสับสนต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ? “ Jo John  โทรหา John “  เอื้อมมือชี้ไปยังโทรศัพท์  ไม่ต้องย้ำเป็นครั้งที่สองเหม่ยจั้วก็กระโดดลิ่วไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง  คว้าโทรศัพท์มากดหาเบอร์ของ John อย่างเร็วไว คนปลายสายคง mem เบอร์ของเสี่ยวเฉียวเอาไว้ เพราะเขากรอกเสียงมาตามสายเกือบจะทันที “ เสี่ยวเฉียว ! เธอเป็นอะไรหรือเปล่าที่รัก “  ความเป็นห่วงเป็นใยนั้นสร้างความรู้สึกวูบไหวในดวงตาของเหม่ยจั้วในทันที ================================= แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 46 14:13:19 จากคุณ : lofidin - [ 17 พ.ย. 46 15:55:41 ]

ความคิดเห็นที่ 35 น้อง lof จ๋า ช่วยส่งเรื่องทั้งหมดมาให้พี่หน่อยสิจ๊ะ คือพี่เคยอ่านใน f4 thailand แล้วก็หายไปเลย ช่วงนี้ เริ่มเจียดเวลาให้ตัวเองได้บ้างละ (เผื่อเก้บไว้อ่านตอนหยุดยาวๆ ด้วย) จิ้มอมยิ้มของพี่ ดูเมล์เลยนะจ๊ะ thanks หลายจ้ะ จากคุณ : เลขาตัวซน - [ 17 พ.ย. 46 16:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 f4 next generate - chapter 26- scene 5 ( lofidin ) ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ A2545449 จากคุณ : lofidin - [ 18 พ.ย. 46 14:59:01 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เสี่ยวเฉียวถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่ใช้เวลาตรวจไม่นานนักก็ออกมา แถมร่างกายที่ย่ำแย่เมื่อสักครู่กลับดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะมีก็แต่ใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่บ้างเท่านั้น บนทางเดินหมอหนุ่มวิ่งมาด้วยความเร็ว “ เสี่ยวเฉียว !!! “ “ John “ “ คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า “ ตรวจตราดูใบหน้าและร่างกายจนทั่ว เสี่ยวเฉียวส่ายหัวเบา ๆ “ ไม่มีอะไรหรอก แค่อากาศเปลี่ยนน่ะ “ หันมามองเหม่ยจั้วก็ถึงกับสะดุ้งน้อย ๆ เพราะดวงตาของเขาขุ่นขึ้งบึ้งตึงสุด ๆ “ เอ่อ .เหม่ยจั้วคะ นี่ John ค่ะ เป็นเพื่อนเก่าของฉัน “ John ยื่นมือออกไปทักทาย แต่เหม่ยจั้วแกล้งทำเป็นไม่เห็นเพียงแค่เอ่ยทักทายเท่านั้น “ สวัสดีเพื่อนเก่าของเสี่ยวเฉียว “ ย้อนทุกคำพูดขนาดนั้นใคร ๆ ก็รู้ว่าเหม่ยจั้วไม่พอใจ “ สวัสดีครับเพื่อนชายของเสี่ยวเฉียว “ (จ้องหน้ากวน ๆ ของเหม่ยจั้ว ) “ ผมขออนุญาตคุยกับเพื่อนเก่าของผมสักประเดี๋ยวนะครับ “ ว่าแล้วก็จูงมือของเสี่ยวเฉียวเข้าไปในห้องพยาบาล +++++++ จากคุณ : lofidin - [ 22 พ.ย. 46 14:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เสี่ยวเฉียวหายเข้าไปในห้องนั้นเป็นนาน  จนเหม่ยจั้วเริ่มทนไม่ไหว เขาเดินไปส่องตรงประตู  สิ่งที่เขาเห็นทำให้อารมณ์ยิ่งกว่าพายุโซนร้อนตีวนในหัวสมองทันใด ( ภาพ John กอดและจูบกับเสี่ยวเฉียว ) ทั้งโกรธ  ทั้งหึง  ทุกอย่างเดือดพลุ่งอยู่ภายใน  หัวสมองอื้ออึงจนเหม่ยจั้วจับความคิดของตัวเองไม่ได้  รู้แต่ว่าเขาโกรธมากจนอยากจะฆ่าใครสักคน   .. บางทีอาจเป็นชายชู้ หญิงชั่วทั้งสองคนเบื้องหน้านี่ก็เป็นได้ ---  ในความคิดของเหม่ยจั้ว  --- {{{{ ทำไมเสี่ยวเฉียวถึงโกหกเขา   ไหนบอกว่ามันเป็นแค่เพื่อนเก่า   ไหนบอกว่ารักเขาคนเดียว  ทำไมเธอต้องโกหกเขา !! }}}} โดยไม่รู้ตัวเหม่ยจั้วก้าวเดินจนเกือบจะวิ่งออกไปจากโรงพยาบาล  สตาร์ black viper ฝ่าหมอกยามเช้าออกไปโดยไม่รับรู้ถึงอากาศที่หนาวเย็นของมัน --จริง ๆ แล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องพยาบาล – ก่อนหน้าเหม่ยจั้วเห็นเล็กน้อย “ แค่อากาศเปลี่ยน  เธอจะโกหกคนที่เป็นหมอหรือไงเสี่ยวเฉียว  ไอ้อาการชักเกร็งที่เธอเป็นไม่ใช่อาการน้อย ๆ หรอกนะ “ John ดุเสียงเข้ม  ในใจของเขาตีระอุไปด้วยความเป็นห่วง  รู้ดีว่าอาการเช่นนี้ส่งสัญญาณเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น   “ ฉันรู้ “  เสี่ยวเฉียวพึมพำพยายามกั้นหยาดน้ำตารู้ตัวดีว่าเวลาของเธอคงเหลืออีกไม่มาก   John  มองใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษของเสี่ยวเฉียว   มีแต่ความหม่นเศร้าและความรวดร้าวสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ    เขายังจำได้ถึงเหตุการณ์เมื่อ 3 ปีที่แล้ว   เมื่อเขาได้ช่วยชีวิตเธอได้อย่างหวุดหวิด  จึงได้รู้ว่าเธอเป็นโรคที่ไม่มีหนทางเยียวยารักษา   แม้แต่ทีมแพทย์เจ้าของเคสก็หมดปัญญาเช่นกัน   สิ่งที่บอกแก่เสี่ยวเฉียวได้ก็แค่ลางร้ายของการจากไปเท่านั้น “ ฉันจะบอกเขาเอง “ John พูดขึ้นไม่สามารถทนเห็นเธอเป็นอย่างนี้ได้ “ ไม่ได้นะ “ มือบาง ๆ ที่แทบจะไร้เรี่ยวแรง รั้งแขนเขาเอาไว้   “ เธอจะบอกเหม่ยจั้วไม่ได้  ถือว่าฉันขอร้องนะ John ได้โปรดเถอะ  “  ถึงตอนนี้เสี่ยวเฉียวก็แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ “ เธอน่ะแหละฟังฉันเสี่ยวเฉียว  ไม่ว่าช้าหรือเร็วเขาก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี “ “ เธอไม่เข้าใจ John   . ไม่ใช่เป็นเรื่องช้าหรือเร็ว  แต่มันเป็นช่วงเวลาที่เหลืออยู่ต่างหาก หากเวลาที่ฉันเหลือมีอยู่แค่เพียง 1 นาทีเพื่อมีความสุขกับคนที่ฉันรักฉันก็จะไม่เสียใจ แต่หากเวลานับจากนี้ไปแม้จะยาวนานแค่ไหน  แต่ต้องทนดูคนที่ฉันรักที่สุดนั่งจมกับความทุกข์เพราะเขารู้ว่าฉันจะต้องจากเขาไป  สิ่งนั้นต่างหากที่จะทรมานฉันยิ่งกว่าตายทั้งเป็น “ “ โธ่ .. เสี่ยวเฉียว “  John ได้แต่รำพึงเรียกชื่อคนที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า  รู้สึกสงสารจนปวดหัวใจ  อยากจะช่วยให้เธอหายจากความเจ็บปวดแต่ก็ทำไม่ได้  เขาจึงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาแล้วดึงร่างที่สั่นเทาของหญิงสาวมาโอบปลอบเอาไว้ ช่างน่าเสียดาย ที่ภาพนี้หากมองในมุมของเหม่ยจั้ว  สิ่งที่เห็นก็คือ   John ได้โน้มตัวมาจูบ  แล้วกอดประคองเสี่ยวเฉียวอย่างหวานชื่น   แล้วอย่างนี้เวลาที่เหลืออยู่ของเสี่ยวเฉียวจะเป็นอย่างไร  ทั้งที่เธอต้องการความสุขทุกวินาทีจากนี้ไป   แต่ความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้นจะทำให้ความหวังของเธอเป็นจริงได้ล่ะหรือ ) ++++++++++++++++++++++++ ++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 46 14:23:30 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 46 14:07:44 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 46 13:50:04 จากคุณ : lofidin - [ 22 พ.ย. 46 14:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 46 12:37:40 จากคุณ : lofidin - [ 26 พ.ย. 46 13:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 46 12:38:19 จากคุณ : lofidin - [ 26 พ.ย. 46 13:40:34 ]

ความคิดเห็นที่ 41 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 46 12:39:07 จากคุณ : lofidin - [ 26 พ.ย. 46 13:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีค่ะ หลงไปหลงมา หาทางไม่เจอสักที เลยไม่ได้เข้ามาตั้งนาน ตกลงอัปเดตสุดนี่ตรงนี้ใช่ไหมคะ ฉากโรแมนติคนี่เยอะขึ้นนะคะ ก่อนหน้านี้บู๊เลือดสาดหยั่งกะ KillBill หุหุ จะตามอ่านต่อไปนะคะ จากคุณ : เพนกวิน (aoikotori) - [ 29 พ.ย. 46 12:00:26 ]

ความคิดเห็นที่ 43 """"" จากคุณ : boovoo - [ 12 ธ.ค. 46 22:13:21 ]