กระทู้นี้แตกประเด็นมาจาก A2523484
Scene 5
แปลกจัง ทำไมป่านนี้แล้วเหม่ยจั้วยังไม่กลับมาอีกนะ เสี่ยวเฉียวก้มดูนาฬิกา ที่บอกเวลาตีสามแล้ว ปกติเขาไม่เคยกลับบ้านดึกขนาดนี้ ถ้ามีงานด่วนเขาก็มักจะโทรมาบอกก่อนเสมอ
เสี่ยวเฉียวก้มหน้าถักเน็ตติ้งต่อไป
.
พันตรงนี้ 2 รอบ ม้วนอย่างนี้
..แล้วก็
..( จู่ ๆ สายตาของเสี่ยวเฉียวก็พร่าพราย มือของเธอสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้ เลือดกำเดาไหลออกมาช้า ๆ แล้วหยดลงบนเสว็ตเตอร์ที่เธอพยายามจะถัก )
เสี่ยวเฉียวนั่งนิ่ง ๆ จนทุกอย่างเข้าสู่ปกติ จึงเดินเข้าไปเปิดลิ้นชักเครื่องแป้งที่ล็อคเอาไว้
..ภายในบรรจุด้วยชั้นยาหลากสี เสี่ยวเฉียวหยิบเอายาออกมาประมาณ 7 เม็ด แล้วรินน้ำดื่ม
หัวใจของเธอยังเต้นไม่เป็นจังหวะนัก เธอยังรู้สึกเสียด ๆ แถวๆลิ้นปี่
. เสี่ยวเฉียวพยุงตัวมานั่งที่โซฟา พยายามจะสูดหายใจลึก ๆ
เธออยากจะรอเขาก่อน ยังไม่อยากหลับโดยที่ยังไม่จูบราตรีสวัสดิ์เขา ไม่อยากหลับทั้งที่ยังไม่ได้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเขา
..ไม่อยากหลับ
.
============
: : : : : : : : : : บาร์ชื่อดังแห่งหนึ่ง : : : : : : : : : :
เสียงเพลงอึกทึก แสงไฟกระตุ้นเร้าให้นักเที่ยวกลางคืนเสพสุขจากสถานที่แห่งนี้
เหม่ยจั้วกำลังกระดกเหล้าดื่มที่มุมหนึ่งด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น
พ่อรูปหล่อ ดื่มเหล้าคนเดียวไม่เหงาหรือจ๊ะ หญิงสาวหุ่นสบึมเดินเข้ามาทิ้งสายตัวยั่วยวนไม่เพียงเท่านั้นเธอยังอุตส่าห์บดเบียดเนื้อตัวเข้าหาเขาเสียอีก
อย่ามายุ่ง ! ไล่เกือบเป็นตะคอก ใบหน้าขาวจัดของเขาตอนนี้แดงเป็นปื้นด้วยฤทธิ์เหล้า
แหมพูด ดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องไล่เลย แล้วเจ้าหล่อนก็เดินสะบัดสะบิ้งออกไป
ไม่สบายใจเหรอครับ บาร์เทนเดอร์ลูกครึ่งจีนผิวสีเอ่ยถามเรียบ ๆ ตายังไม่ละจากงานเช็ดแก้วตรงหน้า การพูดคุยกับลูกค้าไม่ใช่หน้าที่ของเขา แต่ว่าคนที่เป็นบาร์เทนเดอร์ต่างก็รู้ดี บางทีคนที่มาที่นี่ก็เพราะอยากมาพูดคุยกับบาร์เทนเดอร์ พวกเขาเปรียบเสมือนจิตแพทย์ของคนที่มีปัญหาในบางครั้ง
อย่ามายุ่ง พูดเหมือนเดิมแต่ไม่กระโชก เหม่ยจั้วมองแก้วเหล้าอยากให้สมองของเขาว่างเปล่าด้วยฤทธิ์ของมัน อยากลืม ๆ ไปว่า ได้ไปเห็นเสี่ยวเฉียวอยู่ในอ้อมกอดของไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวที่เขาไม่รู้จักคนนั้น ทำไม ทั้ง ๆที่เธอเคยบอกว่ารักฉันมากนักหนาแล้ว ทำไม น้ำเสียงของเหม่ยจั้วเจ็บปวดอย่างยิ่ง
ไปเห็นอะไรที่ไม่อยากเห็นมาหรือครับ
ช่าย..... ทำไมนายถึงรู้ เหม่ยจั้วนึกฉงนมองหน้าของบาร์เทนเดอร์ บาร์เทนเดอร์หัวเราะหึ ๆ ในลำคอ เขาอยู่ที่นี่มานานพอที่จะรู้ว่าผู้ชายเรามีความทุกข์อยู่เพียงไม่กี่อย่าง
เป็นคนรักสินะครับ ไม่งั้นคุณคงไม่เมามายได้มากขนาดนี้
เหมยจั้วพยักหน้าหงึก และเหมือนกับว่าคอของเขาจะเพลียแรงเหลือเกิน เหม่ยจั้วฟุบหน้าลงกับบาร์ ช่าย.. เป็นคนรัก เป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด รักจนไม่อยากจะเชื่อว่าจะรักใครได้มากมายขนาดนี้
" ความรักบางครั้งก็ทำให้ดวงตาเราเห็นอะไรผิดพลาด "
" นายหมายความว่ายังไง "ลากเสียงยานคางอย่างคนเมา ดวงตาหรี่ปรือ
" ความจริงคือสิ่งที่ตาเห็น แต่สิ่งที่ตาเห็นไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงเสมอไป....คุณเคยได้ยินหรือเปล่าล่ะครับ "
เหม่ยจั้วสลับหัวซ้ายขวาไปมาบนบาร์ ไม่เข้าใจว่าบาร์เทนเดอร์ต้องการจะบอกอะไรแก่เขา ( โถ แวนเนส แค่ท่าขยับหัวของเธอ ก็ทำเอาคนเขียนกรี๊ดแทบสลบแล้ว)
" เพราะรักมากเกินไปไงครับ .... เห็นอะไรสักอย่างก็อาจเข้าใจผิดได้ง่าย อย่างภาพสามมิติไงครับ เส้นที่ขยึกขยือนั่นบางทีคนที่เขียนอาจไม่ได้คิดถึงอะไรเป็นพิเศษ ... แต่คนที่มองจินตนาการไปเองว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ..... ดังนั้นเพื่อไม่ให้เข้าใจอะไรผิด ๆ ก็สู้ถามคนวาดไม่ดีกว่าหรือครับว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นอะไร "
เหม่ยจั้วลืมตากว้างทันที แทบจะสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง
---- จริงสินะ ถ้าเขาถามเสี่ยวเฉียว ทุกอย่างอาจไม่เป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้ ก็เสี่ยวเฉียวน่ะรักเขานี่นา เธอบอกว่ารักเขาคนเดียวเท่านั้น บางทีเขาอาจเข้าใจผิดจริง ๆ ก็ได้ ---
นึกได้ดั่งนั้นแล้ว เหม่ยจั้วก็ผลุดลุกออกจากที่นั่นในทันใด ---- แล้วแค่ 5 วินาทีเขาก็กลับเข้ามาใหม่
" ขอบคุณมากเลย ..ผมขอบคุณ คุณมาก ๆ เลย " เหม่ยจั้วจับมือบาร์เทนเดอร์มาเขย่า ๆ ๆ แล้วก็ดึงเข้ามากอดแรง ๆ ทีหนึ่งก่อนออกไป
บาร์เทนเดอร์มองเขายิ้ม ๆ รู้สึกถูกชะตะกับอาตี๋หน้าหยกอย่างบอกไม่ได้
===========
จากคุณ :
lofidin 
- [
18 พ.ย. 46 14:59:01
]
f4 next generate - chapter 26- scene 5 ( lofidin )
