ความคิดเห็นที่ 1 ------ณ สนามบินส่วนตัว.....ไทเป....-------- “ อากาศ 1 เรียก อากาศ 2....อากาศ 1 เรียก อากาศ 2....เคลียร์รังให้นกจอด......เคลียร์รังให้นกจอด......ทราบแล้วเปลี่ยน.....” เสียงติดต่อสื่อสารจากหอบังคับการบินดังขึ้น ไฟลานบินสว่างไสว ให้เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวเข้ามาเทียบจอด...... “ กึก..!..กึก..!...กึก..!..” รองเท้าหนังขัดจนขึ้นเงาก้าวลงมา เป็นชายหนุ่มหน้าตาชวนฝัน....ในวงแขนของเขามีสาวผมบลอนด์จูจุ๊บอยู่ไม่ห่าง “ แชะ !! ..แชะ !! .แชะ !! ” แสงแฟลชวูบวาบ......จากปาปารัสซี่มือฉมังที่ระดมกดถ่ายภาพไม่มียั้ง คือเขา......ซีเหมิน . detail......ทายาทนักธุรกิจระดับแนวหน้า + ดารา......หนุ่มเจ้าสำราญแห่งวงการบันเทิง.......อายุ 24 ปี.......สูง 182เซนติเมตร กับข่าวพาดหัวตัวโตบนหน้าหนังสือพิมพ์...... (รูปซีเหมิน จูบ กับ หญิงสาวผมบลอนด์) ” คาสโนว่าเมืองใต้หวัน ทำเซอร์ไพรส์ หนีกลับพร้อมคริสตี้ ชุง ดาราสาวเสน่ห์แรงจาก Holly Wood” จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:37:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 +++++++++++++++++++++++++ --------โรงแรมหรูใจกลางเมือง.......ไทเป-------- ชายหนุ่มในชุดสูททำงานของ valentino ขยับไทให้คลายออก.....สีหน้าบ่งบอกถึงความเหนื่อยอ่อนเป็นอย่างมาก “ ครืด .” (เสียงรูดบัตร) “ คริก .” (เสียงเปิดประตู) ชายหนุ่มนวดต้นคอตัวเองเบา ๆ.....พลางถอดไท และเสื้อนอกออก แกะกระดุมเม็ดที่ 1....เม็ดที่2......เม็ดที่ 3...เม็ด.....เม็ด... “ ฟึ่บ......” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดไฟ..... คือเขา.....ซู่หลง......(แสดงโดย Jerry) detail...... ดาราชายผู้ครองตำแหน่งชายในฝันของสาวใต้หวันและสาวเอเชีย .ตาม ASIA SEXY VOTE 2004.......อายุ 26 ปี......สูง 182 เซนติเมตร ......แล้ว......เขาก็เห็น.......สาวสวยบนเตียง หล่อนสวยเซ็กซี่.....ใส่ชุดซีทรู แสนยั่วยวน....... “ สวัสดีค่ะ......คุณชายซู่หลง.......” พูดพลางอมนิ้มของตัวเองอย่างนางยั่วมืออาชีพ ซู่หลง อมยิ้มมีเสน่ห์.......ปลดเสื้อออกแล้วปีนขึ้นเตียง......ลากมือไปตามใบหน้าของหญิงสาวและทุก ๆ ส่วนที่หล่อนเสนอ “ คุณสวยจังครับ.......แต่หน้าเสียดาย... .XXXX .” (XXX คือ...โดนดูดเสียง...) “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “......สาวเซ็กซี่กรีดร้องก่อนวิ่งจากไป ในเช้าวันรุ่งขึ้น.......ข่าวพาดหัวตัวโต...... ( รูป Jerry หล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก) ใต้รูปบรรยายเพียงคำเดียวว่า.......... ผมเป็นเกย์ !!!..” จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อือ.......” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อใสเกยคางบนหนังสือกองโต.....ล้มตัวกะจะนอนให้เต็มอิ่ม....แต่ทันใดนั้น.!!!.. ” กุก กุก .กุก ”......เสียงบางอย่างดังอยู่นอกระเบียงห้องเช่าเล็ก ๆ ของเขา...... ชายหนุ่ม ค่อย ๆ ย่อง.......จรดฝีเท้าอย่างแผ่วเบา.....ในมือถือไม้เบสบอลอันโปรด ภายนอก.......มีเงาของใครบางคน.....ยื่นมือมาที่ราวตากผ้าของเขา.....มันเด็ด boxer จากราวตากผ้า....เด็ดตัวที่1.....เด็ดตัวที่ 2....เด็ดตัวที่3 .เด็ด .เด็ด .เด็ด “ โป๊ก !!! ” “ จับได้แล้วไอ้หัวขโมย......บ้าหรือเปล่า......มาขโมยกางเกงในผู้ชาย......” เท้าเอวจ้องหน้าโจรอย่างหัวเสีย คือเขา......ไจ่ไจ๋......(แสดงโดย Vic) detail........หนุ่มใสวัยปิ๊งดาราวัยรุ่นสุด hot ........ขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่รวมถึงพวกไม้ป่าเดียวกัน ........อายุ 22 ปี สูง 182 เซนติเมตร และโดยไม่ทันตั้งตัว โจรดังกล่าวกระโดดกอดหอมแก้มไจ่ไจ๋อย่างแสนรัก “ แชะ ..! ” ข่าวพาดหัวตัวโต.......(ภาพไจ่ไจ๋ โดน แฟนคลับเกาะหนึบ บนระเบียงห้องเช่า) “ แฟนคลับใจเด็ด บุกถึงรังส่วนตัวไจ่ไจ๋.......เด็ดกุงเกงลิง..!!! จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “นี่มันอะไรกันหาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” สาววัยทองคนหนึ่งส่งเสียงดังลั่นตึก เสียงของเธอเพียงพอจะทำให้ทั่วทั้งตึกสั่นสะเทือน......คือ.....เจ๊ไฉ.....ผู้อำนวยการธุรกิจบันเทิงชื่อก้อง TVB.... หนังสือพิมพ์กว่า 10 ฉบับที่ลงข่าวของ 4 หนุ่ม.......ดาราดังที่เธอปั้นมากับมือ...... “ ทำไมไอ้หนังสือพิมพ์ถึงได้ชอบลงข่าวคาวๆ........ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าให้มีข่าวแบบนี้ มันจะเสียหาย.......พวกนายเข้าใจไหม.........แล้วนี่ละครตัวใหม่ก็จะเปิดกล้องแล้วด้วย..........ยังไม่รวม new single ที่วางแผนกันเอาไว้อีก........พวกนายจะให้ฉันทำยังไงกันหา” เจ๊ไฉ ชี้นิ้วด่าฉอด ๆ ไม่ไว้หน้า........ บรรดาหนุ่ม ๆ ในห้องประชุม นั่งกันหน้าสลด “ ทำไมพวกเราต้องมาซวยกันด้วยวะ..........มีข่าวฉาวของพวกเขาทีไรต้องมาซวยเราทุกที” ชายหนุ่ม 1 บ่นอุบอิบ “ ทำไงได้ ก็เจ๊แกน่ะไม่กล้าไปวีน 4 คนนั่นน่ะสิ........ก็แต่ละคนนะที่ยอมมาเป็นดาราในสังกัดนี่ก็นับว่าบุญแล้ว ........ได้ข่าวว่าเจ๊แกต้องตามไปกราบถึงบ้านเลยนา.......ธรรมดาซะที่ไหน “ ชายหนุ่ม 2 “ ดีนะที่สมาชิกแก็งค์คุณชายอีกคนยังไม่เป็นข่าว ไม่งั้นพวกเราคงอ่วมอรทัยมากกว่านี้แน่ ๆ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ------ สนามบิน ไทเป ------ นักข่าวมากมายมาออกันอยู่ที่สนามบิน ..รวมถึงปาปารัสซี่ที่จ้องเขม็ง มองหาข่าวเด็ด ไปขาย แล้วเขาก็ก้าวลงมาผู้ชายผมพลิ้วสวย ผิวขาวจัด รูปร่างนักกีฬา ....... ใส่หมวกแก๊ป+ แว่นตาดำ+โค้ต ตัวใหญ่ ประคองกอดกับ สาวไฮโซชื่อดัง ใช้เวลาไม่ถึง 4 นาที ทั้งสองคนก็แทบจะจมหายไปในหมู่ของกองทัพนักข่าว ( ที่รอมาทำข่าวของ เจี้ยนหาว........อีกหนึ่งหนุ่มสมาชิกที่ถูกขนานนามว่าแก็งค์คุณชาย..!! ) อีกด้านหนึ่งรองเท้าส้นสูง prada จรดเหยียบผืนแผ่นดินไทเป ร่างของหญิงสาวสุดเซ็กซี่ปรากฏ เธอลากสัมภาระใบเขื่องมาด้วย....... “ กึก ! กึก ! . กึก ! “เธอเยื้องย่างด้วยความมั่นใจ......ผมยาวสวยสะบัดไปมาอยู่กลางไหล่........แต่แล้ว “ อุ๊ย.....! .หวาาาาา......เฮ้ย .! .” สาวสวยล้มคะมำไม่เป็นท่า....... เธอเหลียวซ้ายเหลียวขวา.......ดีว่าไม่มีใครสนใจ.......แล้วเธอก็เอื้อมมือไปคว้า .. คว้าซีลีโคนก้อนใหญ่มาใส่หน้าอกเหมือนเดิม คือเขา......เจี้ยนหาว......( แสดงโดย vanness ) detail........ตี๋ขาวหล่อกระชากใจ ทายาทตระกูลเก่าชื่อดัง+ ดารา อายุ 24 ปี สูง 182 เซนติเมตร “ ฉลาดจริง ๆ เลยเรา แค่นี้ก็ไม่ตกเป็นข่าวแล้ว..........” เขาฉีกยิ้มสดใส ภูมิใจที่ไม่ตกเป็นข่าวกับคู่ควงสาวไฮโซ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:42:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Chapter 1 Scene 1 . ซู่หลงมอง เพื่อนที่กำลังสวมกางเกงอย่างทุลักทุเล พลางส่ายหัว " เจี้ยนหาว ฉันก็พอรู้นะว่านายมันห่าม แต่ไม่นึกว่านายจะบ้าขนาดนี้นะ....." ไจ่ไจ๋วิจารณ์อย่างขำ ๆ " เขาไม่ได้เรียกว่าบ้า.......เขาเรียกว่าฉลาดแก้ปัญหาต่างหากเล่า...." เจี้ยนหาว ยักคิ้วแผลบ " เออ......ไงนายก็อย่าลืมลบมาสคาร่า กับ ลิปสติค ซะด้วยล่ะ เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะนึกว่านายเป็นคู่เกย์ กับ ซู่หลง...หึ ๆ ๆ...." ยูจิหัวเราะขำ ๆ อยู่ในลำคอ " หุบปากไปเลยยูจิ....... ....เฮ้ย.!.....ซีเหมินตื่นได้แล้ว......ไอ้หมอนี่ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนสิน่ะ......" -----ณ โรงแรม Maple ........ไทเป------ โรงแรม 5 ดาวระดับแนวหน้า.........เป็นโรงแรมในเครือของ ตระกูลเต้าหมิง.........ทั้งภายนอกและภายในต่างคราคร่ำไปด้วยนักข่าวและสื่อมวลชนทั่วทุกสารทิศ..........ไม่ใช่แต่เฉพาะนักข่าวใต้หวัน แต่นักข่าวในแถบเอเซีย ..ทั้ง ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย จีน สิงคโปร์ .ต่างก็ให้ความสนใจกับการแถลงข่าวของกลุ่ม โรมิโอ ..!!! “ สวัสดีค่ะ.......ก่อนอื่นต้องกล่าวขอบคุณสื่อมวลชนทุกท่านที่ให้เกียรติมากันในวันนี้........ที่เราจัดแถลงข่าววันนี้ ......ก็เนื่องจากจะเปิดกล้องละครตัวใหม่ ของกลุ่มโรมิโอ ....” เจ๊ไฉเกริ่นนำ และอารัมภบทอยู่นานมากกกกกกกกก ( ประมาณจะถ่วงเวลา) แต่พวกนักข่าวไม่ได้สนใจ พวกเขาต่างก็กระสับกระส่าย อยากจะถามประเด็นใหญ่ที่เตรียมกันมา และในที่สุด นักข่าวคนหนึ่งก็ยกมือถาม “ เอ่อ......อย่าว่างู้นงี้เลยนะครับ.......ไม่ทราบว่าสมาชิกของกลุ่มโรมิโอยู่ที่ไหนครับ.......” “ คือว่ารออีกสักครู่นะคะพวกเขากำลังเดินทางมากันค่ะ.........” เจ๊ไฉกระสับกระส่ายบ้าง เพราะก็ไม่แน่ใจว่าบรรดาเหล่าคุณชายจะมางานวันนี้หรือเปล่า “ กึก .กึก .กึก ..กึก .” เสียงรองเท้าก้องมาตามทางเดิน ทุกเสียงดูนิ่งสงัดเพื่อรอคอยการมาของพวกเขา ........กลุ่มโรมิโอ........ ( ซู่หลงหล่อเริ่ดในชุดของ Armani,ซีเหมินกับชุดมีสไตล์สีขาวของ Missoni , เจี้ยนหาวแอบโชว์แผงอกเล็กๆ ตามไสตล์ Versace, ยูจิอยู่ในชุดหนังมาดเข้มของ Dolce & Gabbana, และไจ่ไจ๋ กับชุดลำลองง่าย ๆ ของMoschino Trussardi).........ไม่บอกก็รู้ว่าแต่ละคนรวยขนาดไหน “ แชะ..! ..แชะ ! ..แชะ .! ..” หลังจากฉุดสติ จากอาการตะลึงในความหล่อได้ นักข่าวก็กดชัตเตอร์อย่างเร็วไว พวกเขาปรายตามองอย่างรำคาญนิด ๆ ........... ท่าทางของแต่ละคนดูไม่สนใจอะไร และ ดูหยิ่งยะโส .........แต่ว่ากลับยิ่งทำให้พวกเขาเป็นที่นิยมของประชาชนทั่วไป.........มากยิ่งขึ้น แล้วคำถามมากมายถูกระดมยิงยิ่งกว่าปืนกลประจัญบานบนรถถัง นักข่าวแต่ละคนต่างก็ส่งเสียงเซ็งแซ่เพื่อถามคำถามที่คิดว่าเด็ดที่สุด “ จริงหรือเปล่าคะที่คุณชายยูจิ ไปซื้อแหวนแต่งงานที่ญี่ปุ่น “ “ จริงหรือเปล่าคะที่ว่า คุณชายซีเหมินทำคริสตี้ ชุง ท้อง ..” “ จริงหรือเปล่าคะที่ คุณชายเจี้ยนหาว เป็นชู้กับคุณนายเถาหลิน ..” “ แล้วเรื่องที่ คุณชายซู่หลงเป็นเกย์ ล่ะคะว่ายังไง ....” “ แล้วเรื่องกางเกงในของคุณไจ่ไจ่ล่ะคะ โดนขโมยไปกี่ตัว เป็น boxer หรือ จีสตริงคะ...?” “ โครม .! “ โต๊ะ แถลงข่าวล้มระเนระนาด ด้วยแรงถีบของซู่หลง....... ทั่วทั้งห้องเงียบสนิทอีกครั้ง “ น่ารำคาญ.........” ซู่หลงพูดด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็น......เดินนำกลุ่มโรมิโอจากไป +++++++++++++++++++ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 scence 2 . ภายในร้านเค้ก.......บริกรสาวสองคนในชุดสีแดง และ มีโบว์หูกระต่ายสีแดง กำลังบริการลูกค้าด้วยความยิ้มแย้ม นี่เป็นลูกค้าชุดสุดท้ายของวันนี้แล้ว อีกสักเดี๋ยวก็จะได้เวลาปิดร้าน little cake สักที “ น่ารำคาญ “ ภาพกลุ่มโรมิโอ ในงานแถลงข่าว ถูกนำมาฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกือบอาทิตย์ “ กรี๊ดดดดดด ” ลูกค้าสาว ๆ กรี๊ดกันระงม......ทำท่าจะเป็นลมกันอีกรอบ “ น่าเบื่อชะมัด ข่าวนี้อีกแล้ว........ทั้งๆ ที่พวกนั้นมารยาททรามจะตาย ไม่รู้จะไปกรี๊ดกันทำไม........” หญิงสาวผมยาวสวย วิจารณ์ ด้วยภาษาจีนที่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ “ แต่ฉันว่าพวกเขาก็หล่อกันจริงๆ นี่นา ....... “ หญิงสาวอีกคนพูดยิ้ม ๆ ...พลางจ้องมองทีวี แล้วสายตาเธอก็สะดุดกับผู้ชายคนนั้น.......ผู้ชายผมยาวถึงกลางหลัง ....... “ โดยเฉพาะ คุณชายซีเหมิน .” มองเหม่อ ๆ ด้วยดวงตาเพ้อฝันสุดฤทธิ์ “ เสี่ยวโย่ว .!!! เธอเป็นอะไรน่ะ.” เจิ้นหลินโบกมือไปมาตรงหน้า แต่เสี่ยวโย่วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว “ เธอนี่เป็นเอามากนะ.....อุ๊ย.!.....” เหลือบมองนาฬิกา “ ตายแล้ว นี่มันจะ 2 ทุ่มแล้ว ” หญิงสาวลุกลี้ลุกลน ถอดยูนิฟอร์ม พลางคว้ากุญแจและกระเป๋า วิ่งแจ้นออกไป “ ดะ....เดี๋ยว......เจิ้นหลิน......” เสี่ยวโย่วจะเรียกเพื่อนแต่ก็ไม่ทัน หญิงสาวคนนั้นเผ่นแผล็วคว้ามอเตอร์ไซค์บิดออกไปเสียแล้ว “ เฮ้อ.......ฉันจะขอติดรถกลับบ้านด้วยเสียหน่อย......แล้วไงล่ะเนี่ย......” อมแก้มป่องอย่างคิดไม่ตก แล้วลูกค้าคนสุดท้ายก็ออกจากร้านไป.......เสี่ยวโย่วเก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็พร้อมจะออกจากร้านเช่นกัน “หนูเสี่ยวโย่วค่าแรงสำหรับวันนี้นะจ๊ะ.....ส่วนนี่ก็ฝากให้เจิ้นหลินด้วยละกัน.....” “ ค่ะ.....” เสี่ยวโย่วรับเงินและซุกไว้ในกระเป๋าใบเก่ง....... เสี่ยวโย่ว เดินกอดอก ด้วยความหนาว .......พลางคิดถึงเขา คุณชายซีเหมิน ข่าวคราว......และข่าวคาว.......ของเขามักจะปรากฎบนหน้าหนังสือพิมพ์อย่างสม่ำเสมอ...... คาสโนว่าใต้หวัน.......หนุ่มเพลย์บอย2004.......และอีกสารพันฉายาเกี่ยวกับความประพฤติเชิงชู้สาวของเขา แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ในสายตาของใคร ๆ เขาคือ Romio Idol เป็นผู้ชายที่ใคร ๆ ก็ใฝ่หา และปรารถนา จะได้ใกล้ชิด....... เสี่ยวโย่วถอนหายใจ........แล้วนี่ถ้ามีใครรู้ความลับ “ อันนั้น”.....เข้าล่ะก็ผลจะออกมาเป็นอย่างไรบ้างหนอ เธอไม่อยากจะคิด แล้วทันใดนั้นเสี่ยวโย่วก็รู้สึกเสียวสันหลัง สัญชาติญาณบางอย่างบอกเธอว่าเธอกำลังถูกเดินตาม....... เสี่ยวโย่วหันหลังกลับไปมอง.......แล้วก็อึ้งที่ได้เห็น ผู้ชายที่ใส่หน้ากากผ้าสีขาว แว่นสีดำสนิท และเสื้อโค้ทตัวหนาใหญ่........ เธอสาวเท้าให้ไวขึ้น........แต่ว่ามันก็เร่งฝีเท้าตามเธอเช่นกัน จากการก้าวเดิน ก็กลายเป็น วิ่ง ..วิ่ง วิ่ง .วิ่ง เสี่ยวโย่ววิ่งไม่คิดชีวิต !!! “ พลั่ก ..” เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาวิ่งเธอจึงชนเข้ากับร่างกายสูงใหญ่ ก่อนที่เธอจะเซถลาลงไป ร่างของเสี่ยวโย่วก็ถูกรวบเอาไว้ทัน “ ขะ.......ขอโทษค่ะ........” พอเงยหน้าขึ้นเห็นหน้าชัดๆ...... ก็ไอ้โรคจิตคนเดิมนั่นเอง..!!! “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด.....อุ๊บ .” ไอ้โรคจิตตะปบปิดปากกลั้นเสียงร้องของเธอเอาไว้........เสี่ยวโย่วได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างหมดหนทางช่วยเหลือตัวเอง สองมือของเธอถูกรวบไว้ด้านหลังด้วยมือข้างเดียวของมัน “ เงียบ ! ..ฉันบอกให้เงียบ !.......” มันกระซิบเสียงเรียบแต่ดุดันที่ริมหูของเธอ และลดมือที่ปิดปากของเสี่ยวโย่วลง พลางสาละวนแกะเสื้อของมันออก “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด........” เมื่อปากเป็นอิสระ เสี่ยวโย่วก็กรีดร้องให้คนช่วยเหลืออีกครั้ง ได้ผล คราวนี้ชาวบ้านละแวกนั้นต่างก็เปิดไฟกันพรึ่บพรั่บ ..เพื่อหาต้นตอของเสียง และร่างของเสี่ยวโย่วก็ถูกกระชากเข้าไปซุกในพุ่มไม้เพื่อหลบสายตาชาวบ้านอย่างเร็วไว “ กรี๊ดด......อุ๊บ......” ปากเล็ก ๆ ของเธอถูกประกบปิดด้วยมือหนาใหญ่ “ ให้ตายสิเสี่ยวโย่ว.....ตัวเล็กแค่นี้.....ฤทธิ์เยอะจริงๆ.......” ชายคนนั้นบ่นอย่างหัวเสีย เสี่ยวโย่วเบิกตาโต อย่างช้า ๆ เขาค่อยๆ ปลด หน้ากากผ้า และ แว่นตาดำออก “ คุณชายซีเหมิน ..!!! ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:45:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บนรถลัมเบอร์กินีสีขาวเปิดประทุน......... มีแต่ความเงียบกริบ......เสี่ยวโย่วนั่งตัวลีบในเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่เขาถอดคลุมไว้ให้ .. แล้วเขาก็พูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่ไม่ยิ้มแย้ม ติดจะซีเรียสด้วยซ้ำ “ เธอมาเดินทำอะไรค่ำ ๆ มืด ๆ แบบนี้....เสี่ยวโย่ว.....” “ เอ่อ...คือ.....เอ่อ....” เสี่ยวโย่วไม่กล้าบอกเขาเรื่องงานพิเศษ “ เอาล่ะ.....ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก......ฉันไม่ได้อยากสนใจเรื่องของเธอนักหรอก.....เอ้า.....ใส่ซะ......จะได้ไม่ตกเป็นข่าวกับฉัน.....”ซีเหมินหยิบหมวกปีกกว้างแปะบนหัวของเธอ หมวกนี่คงเป็นของผู้หญิงอีกคนของคุณชายซีเหมินกระมัง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ฉุนจัดลอยมาแตะจมูกของเสี่ยวโย่ว .แววตาของเสี่ยวโย่วอ่อนเศร้าลงเล็กน้อย เสี่ยวโย่วมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของซีเหมิน....ใบหน้าที่เธอแอบหลงรักมาตลอดตั้งแต่เยาว์วัย....... เสี่ยวโย่วมองริมฝีปากของเขา.......ไม่มีรอยยิ้มจากเขาดังเช่นในอดีตอีกต่อไป.... เมื่อไหร่กันนะที่รอยยิ้มชวนฝันนั้นได้จางหายไปจากใบหน้าของเขา......เธอจะมีโอกาสได้เห็นมันอีกไหมนะ เสี่ยวโย่วอดคิดถึงวันเก่า ๆ ไม่ได้........วันที่เขาและเธอออกไปวิ่งเล่นในสวนดอกไม้ที่บ้านพักตากอากาศหลังนั้น มีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม......เขาและเธอเสมือนเงาตามตัวกันและกันตั้งแต่เด็ก.........ที่ไหนมีซีเหมินที่นั่นก็ต้องมีเสี่ยวโย่ว -----flash back---- เด็กชายวัย 10 ขวบ นอนแผ่หลากลางทุ่งดอกหญ้าหลังบ้าน ดวงตาหลับพริ้ม อย่างมีความสุข แล้วดอกหญ้าปอยหนึ่ง ก็แหย่บนจมูกโด่งสวยของเด็กชาย ซีเหมินย่นจมูก ปัดสิ่งแปลกปลอม ........แต่ก็ยังนอนต่อไป ดอกหญ้าปอยเดิม กลับมาก่อกวนอีกครั้ง...... ” ฮิ ๆ ๆ ๆ......” เสียงน่ารักของเด็กหญิง “ ฮึ้ย....!......” ในที่สุดเด็กชายก็ตื่นขึ้น แต่ว่าแสงแดดที่แยงตาของเขาทำให้เขาลืมตาไม่ได้ง่ายนัก แต่ในที่สุดเขาก็ทำได้ มองเด็กหญิงวัย 4 ขวบที่ปีนมานั่งบนอกของเขายิ้มแป้นแร้นให้ “ เย้.....พี่ชายตื่นแล้ว.......” ไม่พูดเปล่าขย่มตัวไปมา จนซีเหมินรู้สึกจุก “ เอาล่ะ .......เอาล่ะจ้ะเสี่ยวโย่วพี่ตื่นแล้ว......ทีนี้ลงไปจากอกพี่ซะทีได้ไหม” เด็กหญิงปีนจากอกของเด็กชายอย่างว่าง่าย พลางฉุดมือของเขาอย่างกระตือรือร้น “ จะพาพี่ไปไหน.......” ซีเหมินเดินลากขาเอื่อย ๆ ตามแรงฉุดของเด็กสาวตัวน้อย “ พี่ชายอยู่ตรงนี้ก่อนนะ......” เด็กหญิงวิ่งจุ๊ด ๆ........ไปหยิบมงกุฏดอกไม้ที่วางแอบเอาไว้ เธอเอามันสวมหัวอันหนึ่ง แล้ววิ่งกลับมาหาเขา ซีเหมินมองเด็กหญิงที่วิ่งหัวเราะคิกคัก ในชุดผ้าชีฟองพองฟูสีชมพูใส..... เขารักน้องสาวคนนี้เหลือเกิน......น้องสาวที่เขาบังเอิญเก็บได้ข้างทาง “ พี่ชาย ๆ.....” เด็กหญิงกระตุกมือของเขา “ ว่าไงจ๊ะ.......” เด็กชายทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ อย่างเอาใจ “ เสี่ยวโย่วรักพี่ชาย.......” เด็กหญิงวางมงกุฏดอกไม้ไว้บนหัวของเขา “ พี่ชายก็รักเสี่ยวโย่วจ้ะ........น้องสาวน่ารักแบบนี้ใครไม่รักก็บ้าแล้ว” “ ไม่ใช่ ๆ.......เสี่ยวโย่วไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น......” เด็กหญิงส่ายหัวดิกหน้างอเง้า “ เสี่ยวโย่วรักพี่ชาย....แบบ....แบบอะไรนะ.....แบบว่าที่ต้องแต่งงานกันน่ะ .” “ อือม..จ้ะ แต่งก็แต่ง แต่ว่าเสี่ยวโย่วต้องโตเป็นสาวก่อนนะพี่ไม่ชอบผู้หญิงไม่มีหน้าอก” ซีเหมินตอบส่งเดชไป “ ก็ได้ค่ะ......งั้นก็มาจุมพิตสัญญากันนะคะ” “ จ้ะ...” ซีเหมินส่งยิ้มขี้เล่นแพรวพราว พลางจุ๊บเบา ๆ ที่แก้มของเด็กหญิง นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อ 14 ปีที่แล้ว ตอนที่เธอและเขายังเป็นเด็กอยู่ เด็กเกินกว่าที่จะรู้จักคำว่า “ฐานะ และ ชนชั้น “ “ มองอะไรเสี่ยวโย่ว.......” เขาชักหน้าสีหน้าบึ้งตึงใส่เธออีกแล้ว “ ปละ.....เปล่าค่ะ.....คุณชายซีเหมิน” “ เอ้า......ลงไปได้แล้ว......จะนั่งอยู่ในรถนี่ทั้งคืนหรือไง......” ซีเหมินเอื้อมมือไปเปิดประตูฝั่งของเธอให้ “ เอ่อ.....ค่ะ....คุณชายซีเหมิน......” พูดพลางพยายามปลดสายเบลต์อย่างลนลาน .....การได้อยู่ใกล้ ๆ เขาทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ ..เสี่ยวโย่วหมุนซ้ายหมุนขวา แต่ว่าก็หาที่ปลดล็อคไม่ยักเจอ !!! .. ซีเหมินส่ายหัวรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็เอื้อมมือมายังที่นั่งอีกฝั่ง เพื่อช่วยเธอปลดล็อค ร่างกายของหญิงชายทั้งคู่ชิดใกล้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความชิดใกล้นั้นมันใกล้ซะจนเธอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมประจำตัวของเขา ...... ความชิดใกล้นั้นมันใกล้ซะจนลมหายใจของเขาเป่ารดแก้มใสของเธอ “ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าคุณชายซีเหมินสักที” เขาปลดล็อคให้แล้ว ก็หันมาสั่งเธอต่อ “ ค่ะ คุณชาย เอ่อ...คุณซีเหมิน..” เสี่ยวโย่วก้มหน้างุดเดิน ลงไปสู่เรือนเล็กที่เป็นที่อาศัยของคนรับใช้ ..!!?? ++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 --- สำนักงานใหญ่ TVB --- “ คุณชายซู่หลงไม่น่าทำอย่างนั้นต่อนักข่าวนะ ..เพราะถึงยังไงทางเราก็เป็นดารา ที่ต้องพึ่งพาสื่อในการประชาสัมพันธ์ “ เจ๊ไฉติง ใบหน้าเคร่งเครียด เธอต้องเจอภาวะกดดันอีกคำรบใหญ่เป็นแน่ ซู่หลง ไม่พูดอะไรเพียงแต่เบือนใบหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ยูจิมอง ซู่หลงก็รู้ดีว่า เพื่อนของเขาพยายามข่มอารมณ์ที่เดือดปุดอย่างเต็มความสามารถ สำหรับคนอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจอย่างซู่หลง ปฏิกิริยาที่นิ่งเงียบนี้ ถือว่ายังดี “ เอาล่ะ เจ๊ก็แค่อยากจะขอว่า ต่อจากนี้ไปคงต้องพวกคุณชายระมัดระวังกับข่าว พิเศษ อย่าให้มีเรื่องราวที่จะทำให้ทางนั้นเอาไปทำข่าวได้ก็แล้วกันนะคะ “ เจ๊ไฉพูดพลางมองดูท่าทีของคุณชายแต่ละคน “ สำหรับเรื่องละคร คงต้องพักเอาไว้ก่อน ที่ถ่ายไปบ้างแล้วก็คงต้องลบทิ้ง “ พอพูดมาถึงตอนนี้ ซู่หลงก็หันขวับมาด้วยใบหน้าไม่พอใจ “ เจ๊ ว่ายังไงนะ ที่เราถ่ายไปเกือบ 10 % เจ๊จะลบทิ้ง !!! “ “ก็ ทางผู้ใหญ่เขาต้องการให้เปลี่ยนทีมตัวประกอบใหม่แทบทั้งหมด ตัวรองก็ด้วย ที่จริงแล้วตัวหลักที่คงเหลือก็มีแค่กลุ่ม โรมิโอเท่านั้น .. สาเหตุก็เพราะข่าวที่คุณชายเป็น เกย์ มันแรงเสียจนทางสปอนเซอร์เขาหวั่นใจ “ เจ๊ไฉพยายามอธิบาย “ เหตุผลงี่เง่าสิ้นดี “ ซู่หลงตะคอก “ เอาน่า ใจเย็น ๆ สิ ซู่หลง ทางเจ๊ไฉก็คงพยายามเต็มที่แล้วล่ะน่ะ . ใช่ไหมครับ“ เจี้ยนหาวนั่นเองที่เข้ามาไกล่เกลี่ย หลังจากวางหูโทรศัพท์นัดเดทกับสาวใหญ่ไปแล้ว . ไจ่ไจ๋มองดูหน้าเจ๊ไฉที่มีความลำบากใจ . เขารู้ดีว่า เจ๊ไฉเองก็คงไม่ได้นิ่งนอนใจกับคำสั่งนั้นเหมือนกัน คงจะโต้แย้งไปแล้วด้วยซ้ำ และคงไม่เป็นผล . ถึงเจ๊ไฉจะเป็นบอสใหญ่คนหนึ่งใน TVB แต่ก็ไม่ได้กุมอำนาจเด็ดขาดในการบริหารงาน .. แม้จะเป็นที่ยอมรับกันทั่วไปว่าเจ๊ไฉมีความสารมารถพิเศษในการปั้นดารา มีมุมมองใหม่ ๆ สำหรับศิลปด้านบันเทิงโดยเฉพาะศาสตร์ของการละคร จนอาจเรียกได้ว่าเป็นปรจารย์ของศาสตร์ทางนี้ก็ว่าได้ แต่ว่าความสามารถแค่นี้ไม่เพียงพอที่จะทำให้ธุรกิจบันเทิงของ TVB เจริญรุดหน้าไปได้ ทีมผู้บริหาร และ การตลาดจึงมักเข้ามามีบทบาทในการกำหนดแนวทางการทำงานของ ศิลปินในค่าย อย่างมาก “ ทางผู้ใหญ่ให้เราเปิดแผนโปรโมท ละครใหม่ทั้งหมด เพื่อจะดึงดูดความสนใจของผู้ชม แล้วก็ให้สปอนเซอร์มั่นใจมากขึ้น .. โดยจะให้จัดแคสติ้งทีมนักแสดงหน้าใหม่ เข้ามารับบทที่เหลือ . ในระหว่างนี้ “ เจ๊ไฉทิ้งช่วงละเอาไว้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวของเขาพูดแทน “ พวกคุณชายต้องไปถ่ายโฆษณา อัดเสียง ซ้อมเต้น แจกลายเซ็นต์ และ ฯลฯ . ( หญิงสาวร่างเล็กขยับแว่นตาอ่านตารางงานที่ยาวเป็นหางว่าวอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลงง่าย ๆ ) “ โอ้โห . เจ๊ไฉ ทำไมตารางงานมันโหดอย่างนี้ล่ะ นี่มันยิ่งกว่าเมื่อ4 เดือนก่อนอีกนะ “ เจี้ยนหาวโวยวาย นึกวิตกเวลาที่จะสูญหายจนไม่ได้เดทกับสาว ๆ “ ไม่ต้องวิตกหรอกค่ะคุณชาย งานที่อ่านมาส่วนใหญ่จะแยกกันทำถ้าเฉลี่ย 5 คน แล้วก็มีอยู่ไม่กี่ 10 งานเท่านั้นเอง “ เป็นคำอธิบายง่าย ๆ จากใบหน้าที่นิ่งเฉยของคนที่เป็น ‘ ผู้จัดการ ‘ “ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ว่า ซีเหมินน่ะ .( เจี้ยนหาวมองดูเพื่อนที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนโซฟา ) . ดูท่าจะไม่ได้ฟังเรื่องที่พูดมาเลยนะ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ย่านแหล่งแฟชันและช็อปปิ้งชื่อดัง “ ขอบคุณนะคะ “ สาวพนักงานในร้านตัดผม ยิ้มหวานให้กับแขกที่พึ่งตัดผมเสร็จใหม่ ๆ เด็กหนุ่มผิวคล้ำเข้ม เพียงแต่ยิ้มตอบ แค่ครึ่งยิ้ม แต่ถึงกระนั้นก็ทำให้สาว ๆ ถึงกับหัวใจสลายกันเป็นทิวแถบ ทุกก้าวที่เขาเดินผ่านจะทำให้ผู้หญิงเป็นลม เป็นหย่อม ๆ เขามองซ้ายมองขวา จับผมที่พึ่งตัดเสร็จใหม่ ๆ อย่างไม่มั่นใจ “ เสียดายชะมัดเลย อุตส่าห์ไว้มาตั้งนาน . แต่ว่าเพื่อสิ่งนั้นก็ต้องยอมล่ะนะ “ บ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อย “ พลั่ก..! ..( เขาชนเข้ากับใครคนหนึ่ง) .โอ๊ะ ! ( ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งล้มในวงแขน) “ คุณ ! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ! “ เด็กหนุ่มหน้าถอดสี เขย่าร่างที่เป็นลมสลบในวงแขน ---- ในความคิดเด็กหนุ่ม ----- ตายล่ะ ..ทำยังไงดี เดินชนคนตาย ฉันจะมีความผิดหรือเปล่า ฉันต้องเสียเงินช่วยงานศพเขาใช่ไหม ไม่ได้ ! .ในภาวะที่ฉันจนกรอบขนาดนี้ ฉันจะไม่ยอมสูญเสียเงินแม้แต่เก๊เดียว ทำยังไงดี ? ..ทำยังไงดี ? .หนีดีไหมเนี่ย .แต่ว่าจะปล่อยให้เขาตายได้ยังไง ถึงยังไงเราก็เป็นมนุษย์ร่วมโลกผู้มีศีลธรรม .. แต่ว่า ถ้าเป็นคนดี แล้วต้องติดคุก แถมเป็นคนคุกที่จนที่สุดในโลกเสียด้วย . ช้าน –จา—ทาม—ยาง--- งาย ! “ คุณ .เป็นอะไรหรือเปล่า “ หญิงสาวคนหนึ่งสะกิดเข้าที่สีข้างของเด็กหนุ่ม หน้าตาของเธอนิ่งสนิทและเฉยชา อีกทั้งแววตาที่มองมาเฉย ๆ แบบไร้อารมณ์นั้น มักจะกดดันให้ผู้ถูกมองทำอะไรไม่ถูกเสมอ “ ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้ฆ่าใครตาย เขา .เขา คือ เขามาเดินมาตายในแขนฉันเอง ..” ปฎิเสธเป็นพัลวัน “ เอ่อ .-_- " .ถ้าหมายถึงผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ได้ตายหรอก เขาวิ่งไปนู่นแล้ว . รู้สึกว่าเขาจะขโมยกระเป๋าตังค์ของคุณไปด้วย “ “ ว่า---อา---ราย---น้า “ ( นั่งแปะ ..ช็อคสุดขีด !! เพราะนั่นเป็นเงินงวดสุดท้ายที่เขามีอยู่ ทั้งค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอม ทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าใบนั้น ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ร้านกาแฟ . “ ยังงั้นเหรอ ..ทั้งหมดเป็นเงินทั้งหมดที่เธอมีอยู่ตอนนี้สินะ “ เด็กหนุ่มพยักหน้า น้ำตาปริ่มที่หน่วยตา หญิงสาวมองใบหน้าของเขา เธอยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก ..เข้าล็อคของเธอพอดีเลยทีเดียว “ ถ้าอย่างนั้น ก็คงจะง่ายขึ้น .. นี่ค่ะ “ ยื่นนามบัตรให้เด็กหนุ่ม “ ผู้จัดการศิลปิน พิเศษ TVB “ “ ค่ะ ..ทางเรามีโปรเจกต์จะเปิดกล้องละครตัวใหม่ แม้ว่าทางเราจะเปิดแคสติ้งเพื่อหาตัวแสดงไปหลายรอบแล้ว แต่ว่ายังหาตัวแสดงที่เหมาะสมไม่ได้ . โปรเจกต์นี้เป็นโปรเจ็กต์ใหญ่ และทางผู้ใหญ่ก็อยากให้มันสมบูรณ์พร้อม จึงต้องพิถีพิถันกันจนถึงที่สุด .. ฉันคิดว่าบางทีคุณอาจสนใจ “ หญิงสาวพูดจาเป็นทางการด้วยใบหน้าที่ราบเรียบเช่นเคย เด็กหนุ่มมองใบหน้าของหญิงสาว ใบหน้าที่จริงจังนั้น คงไม่ใช่แก็งค์ต้มตุ๋นหรอกล่วงเป็นแน่ ---- ในความคิดของเด็กหนุ่ม --- ถ้าเป็นแล้วยังไงล่ะ ถึงยังไงเราก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ เขาว่าวงการนี้ค่าตอบแทนสูงมาก ถ้าผู้หญิงคนนี้พูดจริงล่ะก็ มันหมายถึง ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วก็ค่าเทอม ของเราเลยเชียวนะ แต่ว่า ..ตั้งแต่เด็กฉันเล่นละครได้ห่วยอย่าบอกใคร ได้แสดงทีไรก็ได้รับบทเป็นต้นไม้ ใบหญ้าทุกที “ ว่ายังไง สนใจหรือเปล่า “ “ ตกลง “ พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น หญิงสาวยิ้มพึงพอใจ “ แต่ว่าตอนนี้คุณมีเงินให้ผมยืมก่อนได้ไหม “ แบมือมาตรงหน้า ในยามนี้ คำว่าศักดิ์ศรีใช้ไม่ได้ผลกับเขาแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 1 จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:52:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ณ มหาวิทยาลัย . เสียงเจี๊ยวจ๊าว ของสาวๆแบรนด์เนมทั้งหลาย ต่างก็วี๊ดว๊ายกันสนั่นหวั่นไหว .. “ เธอเห็นหรือยังยะ . บอร์ดนั่นน่ะ ฉันน่ะต้องให้คนขับรถวนอยู่ไม่รู้กี่รอบ แต่ละคนเธอเอ๋ย .ฉันลมจะใส่หล่อกระชากใจซะจริง ๆ” “ เห็นแล้วย่ะ แต่ว่าน่าเสียดายนะที่บอร์ดนั่นพรุ่งนี้ก็คงต้องถูกปลดแล้ว ” “ อ้าว! ..ทำไมล่ะ ..” “ ก็ฉันน่ะ บอกให้แด๊ดดี้ ซื้อมาไว้ที่บ้านแล้วน่ะสิยะ ” พูดแบบอวด ๆ เพราะก็รู้กันอยู่ว่าจะซื้อบอร์ดนั้นมาเก็บไว้เป็นของส่วนตัวล่ะก็ นั่นหมายถึงต้องซื้อค่าโฆษณาราคาหูฉี่ตามมาด้วย (ก็ไปซิวบอร์ดโฆษณามานี่นะ) มีหรือที่อีกสาวหนึ่งจะยอมน้อยหน้า ถึงพวกหล่อนเปลือกหน้าจะดูเป็นมิตรกันอยู่ แต่ลึก ๆ ก็แอบแข่งขันกันอยู่ในที “แต่ฉันน่ะมีที่เด็ดกว่านั้น มาดูสิ ..” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็หยิบ ดีวีดีฉบับกระเป๋ารุ่นล่าสุดออกมา จุดประสงค์หลักก็เพื่อจะอวด ดีวีดี ที่ราคาแสนแพงนั่นเอง “ นี่ไป่เหอเธออย่าบอกนะว่า ว่าเธอหาไอ้นั่นได้แล้ว ” อีกสาวเบิกตาโต พลางเอามือทาบอกแบบไม่อยากจะเชื่อ “ อือฮึ ..” ยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อชู dvd แผ่นหนึ่งขึ้นมา ..เป็น dvd เบื้องหลังการถ่ายแบบตัวหนึ่งของแก็งค์โรมิโอ ..ที่ว่ากันว่าหาดูกันยากนักหนา แล้วสาว ๆทุกคนต่างก็มารุมร้อม และฉอเลาะเลียแข้งเลียขา เพื่อขอดู dvd แผ่นนั้น ..เมื่อเปิดดูก็มีทั้งเสียงฮือฮา เสียงวี๊ดว๊าย และ เสียงหัวเราะคิกคัก .ก็นะนั่นน่ะเป็นการแอบถ่ายตอนพวกเขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นี่นา ถึงจะไม่ถึงขั้นเรท X เรท R แค่เห็นแผงอก ว็อบ ๆ แวม ๆ ก็เรียกเสียงฮือฮากันระงมแล้ว “ ฮ๊าว .( หญิงสาวคนหนึ่งอ้าปากหาว จนน้ำตาไหล) .ง่วงชะมัดยาดเลย ” คือเจิ้นหลินที่กำลังบิดขี้เกียจยามเช้า เดินเข้ามาในชั้นเรียน “ . ..” เสี่ยวโย่วเองก็นั่งตาปรือ ๆ เหม่อมองไปด้านนอกเช่นกัน แต่หางตาแอบเห็นเพื่อนนอนฟุบตั้งท่าจะหลับอีกรอบ ก็เลยทัก “ เมื่อวานดึกอีกแล้วเหรอ” “ อือม .ให้ตายสิเมื่อไหร่จะเลิกเสียงดังกิ๊วก๊าวกันซะที ..คงเป็นเรื่องไอ้กลุ่มคุณชายขี้เก๊กนั่นอีกล่ะสิ น่าเบื่อชะมัด ” “ ก็ว่าไม่ได้นี่ เจิ้นหลิน Romio Idol น่ะ ดังจะตาย โดยเฉพาะ ..” เสี่ยวโย่วทำตาเพ้อฝันอีกแล้ว “ คุณชายซีเหมิน ” เจิ้นหลินพูดดักคอเพื่อนสนิท เพราะรู้อยู่ว่าเสี่ยวโย่วน่ะหลงปลื้มคุณชายในชีวิตจริงของตัวเองอยู่ “ ได้เจอกันทุกวัน เธอยังไม่เลิกปลื้มเขาอีกเหรอ “ “ ที่ไหนกันล่ะ ฉันไม่ได้เจอหน้าคุณชายมาเป็นอาทิตย์ได้แล้วล่ะมั้ง “ คิดอย่างหงอย ๆ ช่วงนี้คุณชายของเธอทำงานหนักมากจนแทบจะไม่ได้กลับมานอนบ้าน “ นี่พวกหล่อน ..” เสียงไป่เหอเรียกจิก ๆ เธอนั่งเด่นเป็นนางพญาท่ามกลางเพื่อน ๆที่ต่างห้อมล้อมอย่างประจบประแจง “ ช่วยเอานี่ไปทิ้งหน่อยสิ ..” นี่ที่ว่า ..คือ กระดาษทิชชู่ พิมพ์นูน กุชชี่ ที่ไป่เหอสั่งขี้มูกเอาไว้ เสี่ยวโย่วกับเจิ้นหลินได้แต่นั่งมองหน้ากันอย่าง งง .งง “ นี่หล่อน ยังมานั่งทำท่าหน้าโง่กันอยู่ได้ ฉันหมายถึงพวกหล่อนน่ะแหละ .เอานี่ไปทิ้งให้ทีสิ .ว่างไม่ใช่เหรอ ฉันกับเพื่อน ๆ ไม่ว่าง มีธุระต้องดูดีวีดี ใช่ไหมพวกเรา ” พูดจบก็หันไปยิ้มเยาะ ๆ กับเพื่อน ๆ ..มีเสียงขานรับว่า “ใช่” .อย่างพร้อมเพรียง “ นี่พวกเธอ ” เจิ้นหลินรู้สึกเดือดนิด ๆ ที่ถูกจิกใช้ แต่ เสี่ยวโย่วก็ดึงมือเธอไว้แล้วส่ายหน้า “ แหมก็ฉันเห็นว่าว่างๆ อยู่ ไม่เห็นมาสนใจดูโรมิโอ ก็เลยไหว้วานนิดหน่อยเท่านั้นเอง .” ไป่เหอจีบปาจีบคอพูดพลางทำตาใสซื่อ “ เออ ..พวกเธอก็แปลกดีนะ ..ไม่เห็นว่าจะมาคลั่งไคล้โรมิโอเหมือนพวกเรา ..หรือว่าโรมิโอไม่ใช่สเป็คจ๊ะ .อุ๊ยตาย..! ฉันลืมไปว่าผู้ชายในสเป็คของเธอน่ะ .ต้องเป็นอย่าง .” “ ครืดดดดดด ..” เสียงบานประตูเปิดออก เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เขามีทรงผมหน้าม้าบังไปกว่าครึ่งหน้า มีกรอบแว่นอันโตแปะอยู่ที่จมูก หน้าตาคร่ำเคร่งเฉกเช่นหนอนหนังสือ ผู้คงแก่เรียน “ ต้องเป็นอย่างอีตา เซอะมง นี่ .” ไป่เหอเดินมากระซิบแบบเยาะ ๆ ที่หูของเสี่ยวโย่ว ก่อนเดินกลับไปนั่งที่ เสี่ยวโย่วมองเซอะมง เธอกับเขาถูกจับคู่ให้กันตั้งแต่ตอนต้นเทอม เซอะมงเป็นคนเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูดจากับใคร .. .แม้แต่กับเธอ ..หลายครั้งที่เธอพยายามจะเดินเข้าไปคุยด้วย ..แต่เซอะมงก็จะเดินหนีตลอด ..ที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าทำไมเซอะมงจึงดูเหมือนทำตัวลึกลับอย่างมาก ++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 “ ออดดดดดดด ” เสียงสัญญาณหมดชั่วโมงเรียน ดังขึ้น “ แล้วเจอกันตอนเย็นนะเสี่ยวโย่ว ..”เจิ้นหลิน รีบร้อนเก็บกระเป๋า และเผ่นฉิวไปจากห้องเรียนเช่นเคย ตอนแรกเธอกะว่าจะชวนเจิ้นหลินไปเดินเล่นซื้อของสักหน่อย เพราะนี่ก็พึ่งจะ 2.00 p.m. เท่านั้นเอง เธอยังมีเวลาว่างอีกตั้ง 4 ชั่วโมงก่อนจะไปทำงานพิเศษ ที่ร้านเค้ก ที่จริงตอนเย็นรถของตระกูลซีเหมินจะต้องมารอรับเธอกลับทุกวันตามคำสั่งของคุณชาย ..แต่ว่าเธอขอร้องลุงเฉิน คนขับรถว่าไม่ต้องมารับเธอ .และให้คุณลุงเฉินช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับอีกด้วย “ แล้วนี่เราจะไปไหนดีนะ .อ๊ะ ..นั่นคุณซิงหยูนี่นา ..” “ คุณซิงหยู ” เสี่ยวโย่วตะโกนเรียกหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินลิ่ว ๆ มาตามทางเดิน เธออยู่ในชุดสูทแสนเรียบและเชยเฉิ่มสุด ๆ ผมยาวถูกเกล้ามัดไว้ ถึงกระนั้นมันก็ยังดูยุ่งเหยิง “ คุณเสี่ยวโย่ว. เจอคุณพอดีเลย .” ซิงหยูเดินเข้ามาคว้ามือเสี่ยวโย่วกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างรีบเร่ง แล้วก็ยัดร่างของเสี่ยวโย่วเข้าไปในรถตู้สีขาวติดฟิล์มหนาทึบคันหนึ่ง “ มีอะไรเหรอคะ ” ซิงหยูไม่ได้ตอบ เธอกำลังคุยโทรศัพท์ ด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ คิ้วขมวดเป็นปม และ เธอ คือ ‘ ผู้จัดการส่วนตัวของ โรมิโอ idol ‘ ================================= scene 6 ..สตูดิโอ . “ ฉันบอกหล่อนแล้ว ว่าอย่าไปยุ่งกับผมของคุณชายซีเหมิน ..” หญิงสาวคนหนึ่งแหวชายหนุ่มรูปร่างอ้อนแอ้นที่กำลังร้องไห้กระซิก รอบตาของเขาบวมช้ำ ปากเจ่อบวม “ ก็ฉันเห็นว่าผมเส้นนั้นของคุณชายมันแตกปลาย ..แล้วเดี๋ยวก็ต้องเข้าฉากสระผมด้วย ถึงได้เล็มออก ฉันหวังดีหรอกนะ ฮือ ๆๆๆๆๆๆ “ คำแก้ตัวนั้นไม่ได้ช่วยให้ ทีมงานทั้งกองที่ยืนจ้องเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อใจอ่อนลงแต่อย่างใด “ แล้วเป็นไงล่ะ .คุณชายเขาไม่ยอมถ่ายโฆษณาแล้ว แกจะทำยังไง ไม่ใช่ว่านายแบบคนไหนก็จะถ่ายโฆษณาตัวนี้ได้หรอกนะ.. สปอนเซอร์น่ะเขาระบุเลยว่าต้องเป็นคุณชายซีเหมินเท่านั้น” ผู้กำกับโฆษณาตีหน้ายักษ์ด้วยความโกรธ “ เป็นเพราะหล่อนคนเดียวเลยทำให้พวกฉันต้องลำบากไปด้วย .“ กลุ่มนางแบบสาวโวยวายกันลั่น ที่จริงฉากนี้จะเซ็ทให้เป็นฉากซีเหมินสระผม ในฮาเร็ม และรายล้อมไปด้วยสาว ๆ สวย ๆ มากมาย พร้อมกลิ่นดอกไม้ที่ตลบอบอวล เพื่อเน้นให้เห็นถึงความเซ็กซี่ที่เป็นจุดขายของซีเหมิน “ อ้าว ..คุณซิงหยูมาแล้วหรือครับ ..” ผู้กำกับหันมาเห็นซิงหยูพอดี เขาโค้งคำนับให้นิดหนึ่งอย่างให้เกียรติ “ ค่ะ คุณชายซีเหมินอยู่ไหนคะ ..” “ ห้องนั้นน่ะครับ .” ผู้กำกับผายมือไปยังห้องแต่งตัวที่ถูกจัดแยกไว้เป็นสัดส่วน ด้านหน้ามีบอดี้การ์ดหน้าตาขึงขัง ยืนประจำอยู่ 2 คน “ ยังไงผมคงต้องฝากคุณด้วยนะครับ ” ผู้กำกับโค้งให้เป็นการขอร้อง “ ไม่เป็นไรมิได้ค่ะ ..” ซิงหยูโค้งรับคำขอร้อง เธอจูงมือของเสี่ยวโย่วไปยังหน้าห้องดังกล่าว “ คุณเสี่ยวโย่วช่วยบอกให้คุณชาย ยอมถ่ายโฆษณาทีนะคะ . “ ซิงหยูเอ่ยขอร้องด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย “ เอ่อ ...” เสี่ยวโย่วเริ่มมีสีหน้าลำบากใจ ..ไม่คิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ “ กรุณาเถอะค่ะ .. ถ้าเป็นคุณเสี่ยวโย่วล่ะก็คุณชายซีเหมินน่ะต้องฟังแน่ ๆ ช่วยทีเถอะนะคะไม่งั้นเจ๊ไฉเล่นงานฉันตายแน่ ๆ เลยล่ะค่ะ” ประโยคที่พูดเหมือนหวาดกลัวเสียเต็มประดา แต่ใบหน้าของซิงหยูกลับสวนทางกันคนละทิศ “ ฉันจะพยายามก็แล้วกันค่ะ ..” “ ขอบคุณมาก ๆ เลยล่ะค่ะ คุณเสี่ยวโย่ว .” แล้วโทรศัพท์ของซิงหยูก็ดังขึ้น เป็นเจ๊ไฉที่โทรมาเช็คงานของบรรดา 5 หนุ่มที่อยู่ในความรับผิดชอบของซิงหยูนั่นเอง ======================================================= จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 “ ขออนุญาตนะคะ “ เสียงของเสี่ยวโย่วแทบจะไม่เกินเสียงกระซิบด้วยซ้ำ เธอเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะไฟในห้องดับมืดจนมองทางแทบไม่เห็น “ ออกไป !!! “ เสียงไล่นั้นดุดันอย่างคนโมโหจัด เสี่ยวโย่วสะดุ้งโหยงนึกขยาดกลัวกับอารมณ์ของเขา เธอไม่เคยเห็นซีเหมินโมโหมากขนาดนี้มาก่อน “ ค่ะ คุณชาย “ เสียงหญิงสาวที่ตอบรับนั้นคุ้นเคยจนซีเหมินต้องหันมา มีแววแปลกใจเล็กน้อยเท่านั้นขณะมองหน้าของเธอ “ เธอมาได้ยังไง “ “ คุณซิงหยูพามาค่ะ บอกว่าจะพามาดูคุณชายถ่ายโฆษณา “ “ “ เงียบ—เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าของเสี่ยวโย่วเฉยในความมืด เสี่ยวโย่วรู้สึกว่าเขาเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว จึงค่อย ๆ ขยับกายเดินเข้าไปใกล้อีกนิด “ ทำไมคุณชายไม่ยอมถ่ายโฆษณาล่ะคะ “ “ ” “ มันแย่มากเลยเหรอคะ ผมน่ะ . ขอเสี่ยวโย่วดูหน่อยได้ไหม “ ว่าแล้วเสี่ยวโย่วก็เดินเข้าไปใกล้ตัวเขาที่นอนยาวอยูบนโซฟาสีดำ เสี่ยวโย่วควานมือหาสวิทช์เพื่อจะเปิดโคมไฟอย่างเงอะงะ เพราะไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน .. แล้วซีเหมินก็ลุกขึ้นดึงตัวเธอเข้ามาใกล้เพื่อจะเอื้อมมือไปเปิดสวิทช์ไฟเสียเอง .. ( แต่จากท่านี้ ก็เลยกลายเป็นว่าร่างที่คุกเข่าของเสี่ยวโย่วมาอยู่กลางวางตักขาของซีเหมิน และใบหน้าของเธอก็แนบอยู่กับอกกว้างของเขา ) ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทำให้เสี่ยวโย่วรู้สึกราวกับว่าความอุ่นของร่างกายซีเหมินได้ห่อหุ้มร่างกายของเธอ จนใกล้เคียงกับความร้อนเลยทีเดียว . “ เป็นอะไร “ ซีเหมินถามขึ้นเมื่อเห็นเสี่ยวโย่วนิ่งไปนาน “ จะดูผมฉันไม่ใช่เหรอ “ “ เอ่อ .. คะ ค่ะ “ เสี่ยวโย่วยังประหม่าไม่หาย ซีเหมินเอี้ยวคอปล่อยให้ผมทั้งหมดสะบัดทิ้งปลายมาด้านหน้า เขาจับมันรวมไว้ด้วยกันแล้ววางแปะไว้บนมือของเสี่ยวโย่ว เอนตัวไปด้านหลังน้อย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ด้านเสี่ยวโย่วเธอแตะผมของซีเหมินอย่างเผลอไผล ผมของเขาสุขภาพดีแข็งแรงและนุ่มนวลประดุจไหมชั้นเลิศ เธอหลงรักผมของเขา พอ ๆ กับหลงรักตัวของเขาเลยทีเดียว อาจเป็นเพราะผมของซีเหมินทำให้เธอรู้สึกเป็นคนพิเศษ เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ได้สิทธิในการดูแลเส้นผมของเขามาโดยตลอดตั้งแต่เขาเริ่มไว้มัน “ เป็นไงบ้าง “ ซีเหมินขมวดคิ้วถาม “ เอ้อ คะ ? “ เพราะมัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยไม่ทันฟังว่าเขาพูดอะไร “ ผมฉันน่ะ “ “ ค่ะ . ก็ไม่เป็นไรนี่คะ “ เสี่ยวโย่วพินิจพิจารณามันอย่างใกล้ชิด ก็ยังไม่เห็นความเสียหายที่เกิดขึ้น นอกเสียจากว่ามันจะสั้นลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซีเหมินทำเสียงขึ้นจมูกทันที เขาชักสีหน้าไม่พอใจ ไม่บอกก็รู้ว่าเคืองกับคำตอบของเธอ “ แต่ฉันไม่ชอบ “ ซีเหมินพูด เสี่ยวโย่วนั่งอึ้ง ๆ มึนงงที่จู่ ๆ อารมณ์ของเขาก็แปรปรวนขึ้นมากระทันหัน “ ถ้างั้นเสี่ยวโย่วจะตัดมันให้ใหม่นะคะ ..“ เธอพยายามตอบอย่างเอาใจ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเธอพึ่งซื้อครีมบำรุงผมของเขามาวันนี้ด้วย ============== จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 13:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 2 จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 scene 7 “ ปล่อยไว้อย่างนั้นจะดีหรือครับคุณซิงหยู “ คนขับรถเหลือบตาถามหญิงสาวที่ง่วน จดงานตัวใหม่ของบรรดาคุณชายอยู่ “ ปล่อยอะไร ? “ “ ก็ปล่อยคุณเสี่ยวโย่วไว้ที่สตูดิโอนั่น ถ้าหากคุณชายตวาดเธอกระเจิงออกมาเหมือนคนอื่น ๆ จะทำยังไง ที่จริงเราน่าจะรอเธอแล้วก็ออกมาด้วยกัน “ “ ไม่เป็นไรหรอก ฉันรับรองว่าคุณชายซีเหมินต้องยอมออกมาถ่ายโฆษณาแน่ ๆ . ตอนนี้รีบไปแก้ปัญหาของคุณชายซู่หลงก่อนดีกว่า “ ================== สตูดิโอ .. เสี่ยวโย่วเล็มปลายผมของซีเหมินในขณะที่เขานอนหลับสบายอยู่ที่โซฟาตัวเดิม . เธอหยิบน้ำมันบำรุงผมกลิ่นหอมออกมาจากกระเป๋า แล้วค่อย ๆ บรรจงลูบมันจนทั่ว เธอชอบช่วงเวลาที่แสนพิเศษนี้จริง ๆ Knock .knock knock มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟังดูก็พอรู้ว่าคนเคาะยังกล้า ๆ กลัว “ ขอโทษนะครับ “ เป็นกระทาชายรูปร่างอรชรคนเดิม “ ผู้กำกับให้มาถามว่า คุณชายตกลงใจว่าอย่างไรครับ “ “ “ เงียบ--- ไม่มีคำตอบจากซีเหมิน ภาวะนิ่งงันทำให้เขาตัวหดลีบจนจะเป็นจิ้งจกเกาะฝาผนังอยู่แล้ว เสี่ยวโย่วนึกสงสาร เลยตอบแทนไปว่า “ เดี๋ยวคุณชายออกไปค่ะ รอสักเดี๋ยวนะคะ “ ชายหนุ่มคนนั้นดีใจมากเขากล่าวขอบคุณเสี่ยวโย่ว แล้วก็รีบออกไป “ ใครบอกว่าฉันจะยอมถ่ายโฆษณา “ ซีเหมินขมวดคิ้วใส่เธออีกแล้ว . เสี่ยวโย่วได้แต่ทำหน้าเก้อ ๆ ไม่รู้จะตอบเขาว่าไง ขืนบอกว่าโดนคุณซิงหยูขอร้องมาเธอจะได้โดนเอ็ดอีกปะไร “ อยากให้ฉันถ่ายมากนักรึ “ มันไม่ใช่ประโยคคำถามหรอก เสี่ยวโย่วรู้เพราะเขาลุกยืนขึ้นพลางเท้าเอวใส่เธอ “ ก็ เอ้อ .ค่ะ “ “ ดี ! ถ้างั้นมานี่.. “ ซีเหมินจูงมือเสี่ยวโย่วให้เดินตามออกไปด้านนอก ซึ่งเสี่ยวโย่วก็ไม่รู้จะขัดขืนไปทำไม แค่มีโอกาสจับมือเขาเธอก็ดีใจแทบแย่แล้ว ซีเหมินจูงมือเสี่ยวโย่ว เดินอาด ๆ เข้าไปอยู่กลางฉากที่ถูกเซ็ตวางทิ้งไว้ “ ผมขอเปลี่ยนนางเอก “ คำประกาศทำให้คนทั่วสตูดิโอนิ่งงัน โดยเฉพาะเสี่ยวโย่ว เธอมองหน้าซีเหมินแบบโคตรอึ้ง “ แล้วก็เอาแค่เขาคนเดียวด้วย ผมไม่อยากได้ผู้หญิงคนไหนมาสระผมให้ทั้งนั้น !! “ มันเป็นยิ่งกว่าคำประกาศิตเสียอีก แม้แต่ผู้กำกับโฆษณาเองก็ได้แต่มอง story board อย่างอาลัยอาวรณ์ เช่นกัน “ ถ้าคุณชายต้องการอย่างนั้น ก็ได้ครับ “ และแล้ว เสี่ยวโย่วก็โดนทีมเมคอัพดึงตัวเข้าห้องไปอย่างฉับพลัน . ฉากทุกอย่าง แสงไฟ เสียงเพลงและเอฟเฟค ถูกเตรียมพร้อมในพริบตา . ซีเหมินเพียงแต่เดินเอื่อย ๆ ไปนั่งรออยู่ตรงอ่างสีดำตรงกลางเท่านั้น . “ จะทำยังไงดีครับ ผู้กำกับ ถ้าใช้ผู้หญิงคนเดียวเราก็จะไม่ได้อิมเมจอย่างที่ต้องการ แล้วอีกอย่างผู้หญิงที่คุณชายพามาก็ไม่ให้อารมณ์ ที่จะเรียกได้ว่าเซ็กซี่ได้เลย .. หน้าตาอ่อนอย่างกับเด็กไร้เดียงสาอย่างนั้น “ ผู้ช่วยผู้กำกับกระซิบอย่างกลัดกลุ้ม “ หยุดพูดก่อนได้ไหม ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ .. เด็กไร้เดียงสาอย่างงั้นรึ ? “ คิดไปได้สักพัก idea บางอย่างก็ผุดพลุ่งจนผู้กำกับแทบจะไม่สามารถเก็บอารมณ์เอาไว้ได้ .. story ใหม่ที่เขาคิด ดูจะดีกว่าของเดิมมากกว่าเป็น 10 เท่า ผู้กำกับสั่งผู้ช่วยอย่างรวดเร็วแบบม้วนเดียวจบ แล้วเรียกฝ่ายเสียงให้ไปเอาอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ของเดิม ทุกอย่างดูชุลมุน ซึ่งซีเหมินไม่ได้ใส่ใจ เขารู้อยู่แล้วว่าผู้กำกับจะต้องคิดอย่างเดียวกับที่เขาคิด สักพัก เสียงฮือฮา ก็ดังขึ้น เมื่อเสี่ยวโย่วถูกนำตัวออกมาเธออยู่ในชุดซีฟองสีขาว แก้มสีชมพูของเธอเปล่งปลั่งขึ้นอีกเป็น 2 เท่าเพราะความเขินอาย .. นั่นเป็นเพราะภายใต้ชุดนี้เธอไม่มีอาภรณ์ชิ้นน้อยใด ๆ เลย “ มันจะทำให้ชุดนี้ดูน่าเกลียดค่ะ “ คอสตูมให้เหตุผลกับเธอเช่นนั้น แล้วผู้กำกับก็เดินมาคุย concept ให้ซีเหมินกับเสี่ยวโย่วฟัง “ ผมต้องการให้ได้ความรู้สึกของหญิงสาวไร้เดียงสา ที่เติบโตขึ้นด้วยเสน่ห์ชวนหลงใหลของยาสระผมของชายหนุ่ม ..เหมือนกับว่าเธอต้องเสน่ห์จนเติบใหญ่กลายเป็นหญิงสาวแสนสวยและเซ็กซี่เต็มตัว เข้าใจไหมครับ “ เสี่ยวโย่วยืนงง ๆ ไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยสักประโยค แต่แล้ว ซีเหมินก็พูดขึ้น “ และเหมือนกับว่าชายหนุ่มก็คอยดูการเติบโตนั้นด้วยจิตใจที่ลุ่มหลงเหมือนกัน ใช่ไหมครับ “ ขณะพูดสายตาของเขาไม่ได้ละไปจากใบหน้าที่อ่อนใสของเสี่ยวโย่วแม้แต่น้อย “ ใช่ครับ ใช่เลย “ ผู้กำกับดีดนิ้วอย่างชอบใจ “ ไม่ต้องห่วงครับผู้กำกับ ผมจะทำให้เธอเติบโตขึ้นอย่างเย้ายวนใจแน่นอน “ ซีเหมินส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับเขา ( จนผู้กำกับที่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง ก็นึกเคลิ้มหลงไปเหมือนกัน ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 3 จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 scene 8 กองถ่ายแฟชั่น นอกสถานที่ “ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ต้องเดือดร้อน “ ซิงหยูกล่าวขอโทษเรียบ ๆ “ คุณขอโทษผมแล้วเรื่องมันจะจบหรือไง . คุณมองไปรอบ ๆ ซิคุณซิงหยู พวกผมน่ะลงทุนกันไปแล้วนะถ้าผมไม่มีนายแบบ ถึงคุณจะชดใช้ค่าเสียหายยังไงมันก็ไม่พอ เพราะผมจะไม่มีแฟชั่นไปลงในปักษ์หน้าคุณเข้าใจหรือเปล่า “ ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงไม่เบาเลย เพราะเขากำลังอยู่ในอารมณ์โมโหอย่างเต็มที่ “ แค่มีนายแบบก็พอใช่ไหมคะ “ ซิงหยูยังคงถามด้วยใบหน้าเย็นชาเหมือนเดิม “ ได้ไหมล่ะ นายแบบที่มีเสน่ห์พอกับคุณชายซู่หลงในเวลาแบบนี้น่ะ . ถ้าคุณมีปัญญาหามาให้ผมได้ ผมก็เอา “ +++++++++++++++++ Tued .Tued . Tued เสียงโทรศัพท์มือถือของใครคนหนึ่งดังขึ้น สายตาที่มีเสน่ห์เหลือร้ายปรายตามองหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะรับมันขึ้นมา +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ stodio ถ่ายโฆษณา..... เสียงเพลงสร้างบรรยากาศคลอแว่ว มันแผ่วหวาน . ซีเหมินนั่งลอยคออยู่ในอ่างอาบน้ำ .. เขานอนหลับตา รอคอยให้เสี่ยวโย่วเดินเข้ามาหาเขา .. แตะต้องเขา .. สัมผัสเขา รอคอยให้มือนุ่มนิ่มสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่ แขน .ขา ..ลำคอ . แผงอก . และเส้นผม ซีเหมินค่อย ๆ ลืมตา . จ้องมองร่างที่ค่อย ๆ ทอดน่องเดินเข้ามาหา . เสี่ยวโย่วเดินอย่างเชื่องช้า เชื่องช้าเสียจนเขาแทบจะทนไม่ได้ เขาอยากให้เธอมาสัมผัสเขาไว ๆ . “อา .. เสี่ยวโย่ว “ ( เป็นคำกระซิบที่มีแต่ซีเหมินเท่านั้นที่ได้ยิน ) “ คัท !! “ เสียงผู้กำกับสั่งคัทอย่างมีโมโห มองร่างที่เดินตะกุกตะกักของเสี่ยวโย่วอย่างหัวเสีย “ คุณเสี่ยวโย่วครับ เบื้องหน้าคุณคือผู้ชายที่มีเสน่ห์ที่สุดในโลก เป็นผู้ชายที่เย้ายวนให้ผู้หญิงหลงไหล เป็นผู้ชายที่ใคร ๆ ก็อยากจะสัมผัสเขากันทั้งนั้นนะครับ .. ไม่ใช่ผู้ร้ายฆ่าคนตาย ทำไมคุณถึงเดินเหมือนมาเข้าลานประหารอย่างนั้นล่ะคร้าบ “ แม้จะลงท้ายด้วยครับทุกคำ แต่เสี่ยวโย่วก็รู้ดีว่าผู้กำกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก “ ขะ . ขอโทษค่ะ “ เสี่ยวโย่วยืนหน้าสลด แอบเหลือบตามองซีเหมินแวบหนึ่งแล้วก็รีบหลบตา เธอจะบอกผู้กำกับได้ยังไงว่าเธอเขิน “ ผู้ชายที่มีเสน่ห์ที่สุดในโลก “ ที่อยู่ในอ่างน้ำจากุชชี่สีดำสนิทคนนั้น " เอาล่ะครับ ๆ งั้นผ่านฉากนี้ไปก่อน ข้ามไปถ่ายชอตใต้ฝักบัวก็แล้วกัน ..... เอ้าพวกเราเตรียมแสง .... คุณชายซีเหมินครับรบกวนเช็ดตัวก่อนนะครับ.... ชอตนี้จะถ่ายเฉพาะคุณเสี่ยวโย่ว ... " ผู้กำกับหันมาพูดพินอบพิเทากับซีเหมิน เขาพยักหน้ารับเอื่อย ๆ แล้วผู้กำกับหันมาทางเสี่ยวโย่ว อธิบายสิ่งที่เธอจะต้องทำ " คุณเสี่ยวโย่ว .... คุณต้องเข้าไปในห้องนั้นนะครับ ( ชี้ไปยังตู้แก้วที่ทำเป็นโมสาจตรงช่วงกลาง ซีเหมินมองตามไปด้วย ) แล้วคุณถอดเสื้อตัวนี้ออก เราต้องถ่ายชอตเปลือยไหล่...." " ไม่ได้ !!! " ซีเหมินนั่นเองที่ตวาดปฏิเสธอย่างฉุนเฉียว เขาเดินอาด ๆ มาคว้ามือของเสี่ยวโย่วดึงมาไว้ข้างหลัง " ตัดฉากนี้ออก.... จะไม่มีการเปลือยไหล่ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งนั้น" " คุณชายซีเหมิน ..... คุณจะบ้ารึไง !! ( ผู้กำกับตวาดอย่างมีอารมณ์เหมือนกัน ) โฆษณาเรื่องนี้มันขายความเซ็กซี่ ถ้าไม่เห็นไหล่เปลือยแล้วคุณจะให้ผมทำยังไงไม่ทราบ แล้วอีกอย่างมันก็ไม่ได้โป๊ โมสาจนั่นมันก็ปิดในส่วนที่ไม่สมควรเอาไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่มีโอกาสเห็นสัดส่วนของคุณเสี่ยวโย่วได้หรอก .... " ซีเหมินไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแต่หรี่สายตาที่เย็นชามองหน้าผุ้กำกับ จูงมือของเสี่ยวโย่วเข้าไปในห้องแต่งตัวเหมือนเดิม..... " ทำไมจู่ ๆ คุณชายซีเหมินถึงได้ทำงานด้วยยากแบบนี้นะ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขามีปัญหาอย่างนี้เลย " ผู้กำกับบ่นอย่างปวดหัว เขาเดินแบบเบื่อ ๆ ไปนั่งที่เก้าอี้ " เอาไงดีครับผู้กำกับ " " จะเอายังไง... ก็กดเบอร์หาผู้จัดการซิงหยูสิวะ" ++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง ..กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงกริ่งดังถี่กระชั้น แต่มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของซิงหยูหรอก มันเป็นเสียงกระดิ่งจักรยาน ที่ถูกปั่นมาด้วยความเร็ว 60 km/ hr. " ถอยครับ....ถอย ๆ ๆ....ถอยไปคร้าบบบบบบบ " มีเสียงตะโกนโหวกเหวกให้รถโตโยต้า วอลโว เปอร์เช่หลบไป .... ซึ่งรถยนต์พวกนั้นก็หลีกทางให้อย่างว่าง่ายเสียด้วย เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาอ่อนใส ชนิดที่หญิงสาวเห็นก็ต้องหัวใจหลอมละลายกันเป็นแถบ เขามีผมทรงรากไทรที่ระอยู่ประมาณไหล่ แม้ว่าเขายังเป็นผู้ชายที่ยังไม่แตกหนุ่มเต็มที่นัก แต่หน้าตาที่คมคายก็เริ่มส่อเค้ามีเสน่ห์ชวนให้หลงใหลเสียแล้ว แถมริมฝีปากอิ่มเต็มนั้นมันยังสวยได้รูปอย่างไม่น่าเชื่อ เด็กหนุ่มขับเลาะเลี้ยวไปบนถนนอย่างเชี่ยวชาญ นั่นเป็นเพราะเขาชำนาญทางเส้นนี้เป็นอย่างดี การทำงานพิเศษมากกว่าวันละสองที่ ทำให้เขาสามารถขับรถจักรยานได้อย่างคล่องแคล่ว " โชคดีชะมัด จู่ ๆ ก็ได้งานเพิ่มขึ้นอีกแล้ว " เด็กหนุ่มยิ้มแฉ่งด้วยความเบิกบาน หลังจากที่เขาตกลงปลงใจรับปากเข้าวงการโดยให้คุณซิงหยูเป็นผุ้ดูแล งานพิเศษเงินดีของเขาก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ ฟึ่บ ! เด็กหนุ่มที่ถีบจักรยานหักเลี้ยวตรงไฟแดงด้วยความชำนาญ แต่ว่า ... โครม ! โชคไม่ดีนักที่รถจักรยานของเขาต้องปักท้ายเข้ากับ 2003 Mercedes SL55 AMG " อูย ... " เด็กหนุ่มครางพลางคลำก้นกบป้อย ๆ คนที่อยู่ในรถเดินลงมาหาเขา ถึงจังหวะการก้าวเดินของเจ้าของรถดูเนิบ ๆ เอื่อย ๆ ไม่คุกคาม แต่เด็กหนุ่มก็อดหวั่นใจไม่ได้ สายตาของเด็กหนุ่มจดจ้องลอยถลอกที่ฝากระโปรงรถด้านหลัง {{{{{{{{{{{{ ตายแน่ฉัน รถคันนี้ไม่ใช่ถูกๆ .... ถ้าเจ้าของเรียกร้องค่าเสียหาย ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปใช้ให้เขากัน..... ถ่ายแบบมาสามครั้ง เอาไปจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟที่ค้างไว้มันก็เกลี้ยงแล้ว..... หนีดีกว่าไหมเรา...อย่างนี้ต้องหนี }}}},,, ว่าแล้วเขาก็รีบกระโจนลุกขึ้น คว้าจักรยานที่ล้มอยู่ไสวิ่งไปอย่างเร็วไว เขา วิ่ง วิ่ง วิ่ง และ วิ่ง....( แต่เอ๋ ทำไมถึงรู้สึกว่าเท้าเขาไม่ได้ไปไหนเลยหว่า ) " คิดจะชนแล้วหนีหรือไง " เจ้าของรถ ยังคงถามเนิบ ๆ มองร่างที่อยู่ในมือด้วยใบหน้าที่ไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ " ขอโทษ.... ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ได้โปรดอภัยให้ผมเถอะนะ ผมไม่มีเงินจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ แต่ว่าถ้าให้เวลาผมสักนิด ผมพยายามจะหามาให้ คุณกรุณาอย่าส่งผมใก้ตำรวจเลยนะครับ " ชายเจ้าของรถเพียงแต่ถอนหายใจ เขาถอดแว่นตาดำออก สายลมยามสาย ไล้ผมสีอ่อนของเขาให้พลิ้วไหว จมูกโด่งสวยรับกับริมฝีปากที่ดูกระด้างแต่งดงาม ..... ขนตายาวงอนจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นของผู้ชายประดับอยู่เหนือดวงตาคมเข้ม เครื่องหน้าของผู้ชายคนนี้หมดจดสวยงาม ดุจดั่งเป็นรูปปั้นเทพคนรักของไซกี**เสียมากกว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีหัวใจเต้นอยู่จริง ๆ..... เขาคือ.... ไจ่ไจ๋... " ฉันก็ไม่ได้บอกจะให้นายชดใช้ค่าเสียหายสักหน่อย.... แค่จะขอให้นายช่วยพาฉันไปส่งที่ ที่หนึ่งเท่านั้นแหละ ++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 scene 9 ---สตูดิโอ-- ซีเหมินและเสี่ยวโย่วอยู่ตามลำพังในห้องแต่งตัว ไม่มีใครพูดถึงสิ่งใด บรรยากาศที่เงียบเชียบชวนให้เสี่ยวโย่วรู้สึกอึดอัด เหตุการณ์เมื่อครู่ถึงเสี่ยวโย่วจะรู้สึกดีใจอยู่นิด ๆ ที่คุณชายอุตส่าห์ช่วยปกป้องเธอ แต่ว่าพอนึกดูดี ๆ แล้วเสี่ยวโย่วก็รู้สึกละอายใจ ที่ตัวเองกลายเป็นต้นเหตุให้คุณชายมีปัญหากับผู้ร่วมงาน .มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ หากมีข่าวออกไปว่า คุณชายซีเหมินเลิกถ่ายโฆษณาเพราะปกป้องคนใช้ภายในบ้าน และประเด็นคงจะไม่หยุดอยู่แค่นั้น ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญกว่า . หากข่าวนี้ได้ยินถึงหูของฝ่ายนั้นเข้าล่ะก็มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กยิบย่อยอีกต่อไป เพราะฝ่ายนั้นคงใช้ข่าวนี้เล่นงานคุณชายซีเหมินของเธออย่างหนักเป็นแน่ เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด !! “ คุณชายซีเหมินคะ เสี่ยวโย่วเล่นฉากนั้นได้นะคะ .เสี่ยวโย่วน่ะ -- “ หยุดพูดเสี่ยวโย่ว” ซีเหมินพูดเกือบเป็นตะคอก เขาหันมาหาเธอหลังจากเอาแต่เพ่งมองกระจกเบื้องหน้าอยู่เป็นนาน “ ฉันไม่อยากให้เธอถ่ายแล้ว ไปใส่เสื้อผ้าซะ” “ แต่” “ ไม่ได้ที่ฉันสั่งหรือไงเสี่ยวโย่ว . ไปใส่เสื้อผ้า” ประโยคนี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเฉียบขาด ถึงเสี่ยวโย่วอยากจะแย้งเขา แต่เธอก็รู้ดีว่าน้ำเสียงเช่นนี้เธอทำได้อย่างเดียวคือปฏิบัติตาม “ ค่ะ” เสี่ยวโย่วจำใจตอบรับด้วยน้ำเสียงอุบอิบ หันหลังเพื่อจะเดินไปเปิดประตู แต่ว่าเธอก็ถูกซีเหมินฉวยข้อมือเอาไว้เสียก่อน “ เธอจะออกไปไหน” “ ไปเอาเสื้อผ้าค่ะ” “ ออกไปทั้งชุดบ้า ๆ เนี่ยเหรอ “ซีเหมินมองเสี่ยวโย่วตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าด้วยความหงุดหงิดใจ “ ก็ เอ่อ ...” เสี่ยวโย่วเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง “ บ้าชะมัด !” ซีเหมินสบถ ก่อนจะเดินไปกระชากประตูเพื่อสั่งบอดี้การ์ด ให้ไปเอาเสื้อมาให้เสี่ยวโย่ว ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีเสี่ยวโย่วก็ได้ชุดของเธอคืน เมื่อได้มาแล้ว เสี่ยวโย่วก็ได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้ว่าควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงไหน ห้องนี้เป็นเพียงห้องโล่ง ๆ ที่ไม่มีฉากกั้น หรือที่กำบังตาใด ๆ เลย . อาจเป็นเพราะว่าห้องนี้ถูกจัดให้เป็น สถานที่ส่วนตัว ของคุณชายซีเหมินอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องมีของจำพวกนั้นมาสร้างความเป็นส่วนตัวเพิ่มขึ้นอีก “ เปลี่ยนเสื้อผ้าสิเสี่ยวโย่ว จะได้กลับบ้าน ” ซีเหมินสั่งด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ ก่อนจะกระแทกร่างลงนั่งบนเก้าอี้หน้ากระจกตัวเดิม ความคิดที่หมกมุ่นบางอย่างทำให้เขาไม่ได้สนใจสีหน้าลำบากใจของเสี่ยวโย่ว เสี่ยวโย่วพยักหน้ารับ เธอไม่เคยขัดใจซีเหมิน ถึงจะรู้สึกกระดาก ๆ อยู่บ้างที่ต้องถอดเสื้อผ้าต่อหน้าคุณชาย แต่ถ้ามาคิดดูแล้วก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นร่างเปลือยของเธอมาก่อนเสียเมื่อไหร่ เพราะตอนเด็ก ๆ เธอมักจะอาบน้ำกับ ‘พี่ชาย’ คนนี้อยู่เกือบทุกวัน .. แม้กระทั่งตอนนี้เขาเองก็คงไม่มีวันรู้สึกอะไรกับร่างเล็ก ๆ กระจ้อยร่อยไม่ต่างอะไรกับเด็กประถมของเธอหรอก .. คิดได้ดังนั้นแล้ว เสี่ยวโย่วจึงตัดสินใจหันหลังให้ซีเหมิน ค่อย ๆ ปลดเสื้อคลุมสีขาวออก เพื่อจะเอื้อมมือไปหยิบซับใน และ กระโปรงสีฟ้าขึ้นมาสวม ในขณะนั้นเอง ที่ซีเหมินพึ่งจะดึงตัวเองออกมาจากความคิดที่หมกมุ่นบางอย่างได้ เขาจึงมองมายังเสี่ยวโย่ว และนั่นนับเป็นความผิดพลาดอย่างยิ่ง !! เขาจ้องมองแผ่นหลังเปลือยเปล่า ของเสี่ยวโย่วด้วยความรวดร้าว . ผิวขาวของเสี่ยวโย่วนั้นนวลเนียนละมุนตา และปราศจากซึ่งไฝฝ้าใด ๆ ซีเหมินแทบจะรับประกันได้ว่าเสี่ยวโย่วมีแผ่นหลังที่สวยงามที่สุดยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ . ถ้าจะไม่เป็นเพราะรอยแผลเป็นเบื้องใต้ปีกไหล่ด้านซ้ายของเธอ !! +++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:09:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 “ นั่นคุณจะไปไหน คุณซิงหยู “ ตากล้องคนเดิมตะโกนโหวกเหวกเมื่อเห็นซิงหยูกำลังจะเดินขึ้นรถตู้ “ ไหนคุณบอกว่าจะหานายแบบมาให้ผมยังไงล่ะ “ “ เดี๋ยวนายแบบ ก็จะเดินทางมาถึงค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันจำเป็นต้อง--” “ ไม่ได้ !... ทำอย่างนี้คิดจะทิ้งความรับผิดชอบน่ะสิ นิ่ คุณซิงหยูถ้าคุณไม่มีปัญญาหานายแบบมาให้ผมตั้งแต่แรกก็บอกกันมา ทำอย่างนี้พวกผมเสียเวลากันนะ .. ถ้าว่างก็หัดประเมิณการทำงานของตัวเองเสียบ้างว่ามันห่วยขนาดไหน .. “ ซิงหยูได้แต่ยืนอึ้ง คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถุกต่อว่าด้วยวาจาที่รุนแรงเช่นนั้น การที่เธอถูกประจาน ถึงการทำงาน ‘ ที่ไร้ประสิทธิภาพ ‘ ทำให้ใบหน้าที่ปกติเคยเรียบเฉยเย็นชามีสีสันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “ พูดถึงขนาดนั้น ผู้จัดการของผมก็แย่สิครับ “ น้ำเสียงทุ้มนุ้มเอ่ยขึ้น เป็น ไจ่ไจ๋ นั่นเอง เขาเดินเข้ามาพลางถอดแว่นตาดำออกแล้วก็ยิ้มน้อย ๆ ที่ริมฝีปาก แต่เพียงแค่นั้นก็มากเกินพอแล้ว ที่จะดึงดูดสายตาทุกคู่ให้เบนความสนใจมายังเขา “ คุณซิงหยูน่ะ ไม่ผิดหรอกครับ . ถ้าจะผิดก็ตรงที่ผมมาช้าเองต่างหาก ยังไงก็ต้อขอโทษด้วยนะครับ “ ยังไม่วาย ไจ่ไจ๋ ยังคงโปรยยิ้มมีเสน่ห์ให้กับตากล้องอีกครั้งหนึ่ง ตากล้องผู้นั้นถึงกับชะงักงันไป ด้วยไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนที่จะได้เจอ ‘ รอยยิ้ม พิฆาต ‘ ดังค่ำร่ำลือที่ถูกโจษขานมานานในวงการ หากเมื่อเขาถอนสติได้จึงรีบหันไปสั่งทีมงาน ให้จัดแสงเตรียมไฟอย่างเร็วไว เป็นการกลบเกลื่อนความวูบไหวที่มีให้ต่อชายผู้นี้ ในขณะเดียวกันด้านซิงหยู ถึงเธอจะนึกดีใจที่ในที่สุดเขาก็มาถึงสักที แต่ว่าเมื่อเธอได้สบตาสีควันบุหรี่(ใส่คอนแทคเลนส์ ) ของไจ่ไจ๋ หัวใจของเธอก็เต้นตูมตามหนักขึ้น เขาเดินทอดน่องมาหาเธออย่างช้า ๆ ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นโดยอัตโนมัติ เหมือนกับกวางน้อยที่มีสัญชาตญาณตอบรับการจู่โจมของนักล่า ใช่แล้ว !... ไจ่ไจ๋ สำหรับเธอก็ไม่ต่างอะไรไปกับสิงโตเจ้าป่าที่ใส่ชุดแมวคิตตี้พรางตัวเอาเสียเลย เธอรู้ว่า ภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลาและรอยยิ้มไร้เดียงสานี้ ยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่เจ้าเล่ห์ เอาแต่ใจ และ เป็นวายร้าย !! อย่างชนิดหาตัวจับยากซ่อนอยู่ “ ซิงหยู .. งานนี้ต้องมีของแลกเปลี่ยนให้ผมนะ “ มันเป็นเพียงเสียงกระซิบกระซาบที่ไจ่ไจ๋พูดประชิดริมหู เพื่อให้ซิงหยูได้ยินเพียงคนเดียวเท่านั้น ซิงหยูเสียวสะท้าน หายใจแทบไม่ออก ความนัยของ ‘ สิ่งแลกเปลี่ยน ‘ ดังก้องอยู่ในหัวสมอง เธอรีบคิดหาทางหนีทีไล่ในทันที เพราะยังจำได้ดีถึง สิ่งแลกเปลี่ยนครั้งก่อน วันนั้นนับเป็นสิ่งสาหัสสากรรจ์ของเธอมากเลยทีเดียว “ คุณซิงหยูครับ !... แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง “ เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อบาดใจ เด็กใหม่ในความควบคุมของซิงหยูนั่นเอง ++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Scene 10 แสงไฟยามค่ำคืนเล็ดรอดผ่านกระจกหน้าต่าง ไต่ระดับเล่นสีไปรอบห้องสวีท อันหรูหรา บนเตียงใหญ่ ชายผู้ครองเรือนกายอันล้นเสน่ห์ของบุรุษเพศกำลังนิทราอย่างเป็นสุข แพขนตาดกหนาสีดำทาบทับแก้มเนียนสวยเกินชาย และริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูปสีชมพูสดประดับอยู่บนใบหน้าล ไม่น่าเชื่อเลยว่า ชายผู้นี้จะได้รับสมญานามว่า “ เจ้าชายอสูร “ เจี้ยนหาวได้รับคำนิยาม‘หล่อ อันตราย ไร้หัวใจ‘จากบรรดาหญิงสาวของเขา นั่นเป็นเพราะพันธะสัญญามีเซ็กส์ แต่ไร้รัก เจี้ยนหาวไต่อันดับเป็น มหันตภัยร้ายอันดับหนึ่งต่ออิสตรี แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีสตรีหลายต่อหลายคนกระโจนเข้าใส่และแสวงหาอันตรายจากบุรุษผู้นี้อย่างสม่ำเสมอ “ เจี้ยนหาวขา “ เสียงกระเส่าคราง บ่งบอกถึงความต้องการของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น เจี้ยนหาวปรือตาอย่างขี้เกียจมองร่างเปลือยอวบอิ่มของคุณนายเถาหลิน . “ มีอะไรครับ เถาหลิน คุณอยากได้อะไร “ แม้ในยามง่วงงุนเจี้ยนหาวก็ยังส่งยิ้มกระจายแสงอันทรงเสน่ห์จนได้ ..( มันทำให้คุณนายเถาหลินตาพร่าไปพักหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติและบดเบียดร่างกายแทนคำตอบ ) เจี้ยนหาวหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ . เขาจัดการสนองตอบความต้องการด้วยลีลารักที่เร่าร้อน อาจนับได้ว่าเป็นศึกย่อม ๆ ในสนามรบ เพราะทั้งฝ่ายชาย และ ฝ่ายหญิง ต่างก็นำเอาไม้เด็ดมาต่อสู้อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้กัน เจี้ยนหาวต้องยอมรับว่า คุณนายเถาหลิน เป็นคู่ปรับที่น่าสนใจและเร้าใจเขาเมื่อแรกคบหากันมากทีเดียว เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงสวย และมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก อีกทั้งศาตร์รักบนเตียงของหล่อนก็เย้ายวนใจ .. ผู้ชายหลายต่อหลายคน ต่างต้องมนต์เสน่ห์นี้กันนับพันนับหมื่นราย และสามารถยอมตายได้แค่เพียงแต่เธอเอ่ยปาก . แต่ไม่ใช่เขา ! เจี้ยนหาวคบหาหล่อนล่วงเลยมานาน ถึง 2 เดือนเศษ ( ซึ่งนับว่าเป็นคู่ควงที่ทำสถิติคบหาเขาได้นานที่สุด เท่าที่เคยมีมา ) และมันถึงจุดอิ่มตัว .. ณ เวลานี้ เจี้ยนหาวรู้สึก “ เบื่อ “หล่อนเสียแล้ว ด้านคุณนายเถาหลินหล่อนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน มองใบหน้าของเจี้ยนหาวที่มีเหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้า เขาส่งยิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มที่เถาหลินบอกกับตัวเองว่า “ เขาสามารถฆ่าหล่อนได้ แค่เพียงรอยยิ้มเดียว “ ยังจะดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยอันตราย และ ริมฝีปากแสนเซ็กซี่นั่นอีก . หล่อนจะทำอย่างไรดีหนอ ตั้งแต่มีชีวิตเกิดมา หล่อนไม่เคยมีความรักให้ใคร . แต่ ณ เวลานี้ หล่อนกำลังหลงรักผู้ชายที่ไม่เคยมีความรักให้ใครอย่างถอนตัวไม่ขึ้นคนนี้ และเมื่อเจี้ยนหาวโน้มตัวเข้ามาหา และประชิดริมฝีปากข้าง ๆ หู ร่างของเถาหลินก็ถึงกับเกร็งสะท้าน ปล่าวเลยมันไม่ใช่เป็นการเริ่มต้นบทรักบทใหม่ แต่มันเป็นประโยคแสนโหดร้ายที่กล่าวว่า “ เราเลิกกันเถอะ !!! “ +++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 22 scene 11 ตระกูล อู๋วัน ( ตระกูลขุนนางเก่าแก่ของใต้หวัน บ้านของเจี้ยนหาว ) สาวสวยรูปร่างเพรียวระหง วางหูโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น . มีรอยยิ้มกระจ่างเต็มใบหน้า ต่งซัน มองหน้าภรรยา พลางยิ้มน้อย ๆ “ ยิ้มอย่างนี้แสดงว่า ฟางหลัน ตกลงว่าจะกลับมาแล้วล่ะสิ “ ฟานฟาน ส่ายหน้าผมยาวสวยของเธอทิ้งตัวไปมา เธอยิ้มมากขึ้นอีกเมื่อกล่าวว่า “ ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะต่งซัน แต่ยายฟางหลันน่ะยังยอมมาอยู่ที่บ้านนี้อีกด้วยค่ะ “ ฟานฟานทิ้งตัวนั่งบนโซฟาโอบกอดสามี “ งั้นหรือ ดีจริง ๆ เลย . ในที่สุดครอบครัวเราก็ได้อยู่กันพร้อมหน้าเสียทีนะ “ รอยยิ้มของฟานฟานสะดุดลง แววตาของเธอวิตกอย่างเห็นได้ชัด เธอเหลือบตาขึ้นดูสามีนิดหนึ่งหวังว่าเขาจะไม่สังเกตเห็น “ เป็นอะไรหรือ ทำไมฉันเห็นคำว่า กังวลแปะอยู่ตรงหน้าผากของเธอล่ะ “ “ ปล่าวค่ะ “ “ กังวลเรื่องเจี้ยนหาวล่ะสิ . หือม์ ( ต่งซันส่งยิ้มอบอุ่นให้กำลังใจภรรยา ).. ไม่เป็นไรหรอกน่ะ เจี้ยนหาวมันกำลังจะมีน้องสาวเพิ่มขึ้นอีก 1 คน . ไอ้กะล่อนนั่นน่าจะดีใจล่ะสิไม่ว่า อย่ากังวลใจไปเลยฟานฟาน “ ฟานฟานยิ้มตอบสามี เงยหน้ารับจูบอ่อนโยนที่หน้าผากก่อนจะซุกใบหน้าบนอกแข็งแกร่งของเขา เธอรักต่งซัน และต่งซันก็รักเธอ อายุที่ห่างกันราวพ่อกับลูกไม่ได้เป็นปัญหาที่เธอหนักใจ แต่สิ่งที่เธอหนักใจ คือ เรื่องราวที่เธอปิดบังเขาอยู่ต่างหาก เป็นเวลานานเท่าไหร่กันนะ ที่เธอต้องรักเขาบนความหลอกลวงที่หนักอึ้งนี้ นานเท่าไหร่กัน --- flash back --- ..นิวยอร์ก .. ฟานฟาน จ้องมองร่างของตัวเองในกระจกเงา เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่กำลังจ้องตอบเธอด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดในชุดเจ้าสาวจะเป็นตัวเธอ .เธอกำลังจะแต่งงานกับคนที่เธอรักอย่างหมดหัวใจ ฟานฟานหมุนตัวไปรอบ ๆ พร้อมกับหัวเราะเริงร่า . “ มีความสุขจริงนะ ฟานฟาน ที่รัก “ น้ำเสียงไร้โทนอารมณ์นั้น ทำให้ฟานฟานจังงัง “ เจี้ยนหาว !? . คุณ ? คุณมาได้ยังไง ? “ เจี้ยนหาวยิ้มแค่น ๆ มองหญิงสาวเบื้องหน้าจากหัวจรดเท้า ด้วยดวงตาหยามเยาะ และเหมือนจะมีความเคียดแค้นและชิงชังเป็นส่วนผสมที่เข้มข้นปนอยู่ด้วย “ ทำไม ? . นึกไม่ถึงว่าจะเจอผมที่นี่อย่างนั้นหรือ ? “ “ เอ่อ “ ฟานฟานไม่รู้จะตอบเขาเช่นใด เธอผงะหลังไปนิดหนึ่งโดยอัตโนมัติ “ อะไรถึงทำให้คุณนึกว่าจะไม่ได้เจอผมที่นี่ ไม่เจอผมในงานแต่งงานของพ่อผม หา! ฟานฟาน ! “ (ประโยคหลังเขากระซิบรอดไรฟัน พร้อมกับบีบต้นแขนของฟานฟาน แน่น ) “ คุณทำได้ยังไง ?! คุณกล้าดีมาแต่งงานกับพ่อผมได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่คุณคบกับผมอยู่ “ “ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อคุณ จริง ๆ นะ เจี้ยนหาว (ฟานฟานพยายามแกะมือที่บีบจนเธอรู้สึกเจ็บออก แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย ) ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ ( น้ำตาเริ่มมาเอ่อเพราะความเจ็บ ) . ฉันพึ่งรู้ว่าคุณเป็นลูกของเขาก็เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วเท่านั้น ฉันไม่ได้มีเจตนาจะหลอกคุณเลย . แต่เพราะฉันไม่แน่ใจ เป็นเพราะฉัน ” คำอธิบายอุดตันอยู่ที่ลำคอของฟานฟาน เธอรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ เธอใช้เขาเป็นเครื่องพิสูจน์ความไม่แน่ใจของเธอ มันเป็นความผิดที่เธอปฏิเสธไม่ได้ “ พี่ฟานฟาน แต่งตัวเสร็จหรือยังคะ“ เด็กสาววัย 16 หน้าตาบ้องแบ๊ววิ่งเข้ามาในห้อง ( เจี้ยนหาวสะบัดปล่อยต้นแขนฟานฟานอย่างไม่เต็มใจ ) “ อ้าว ! เจี้ยนหาว มาอยู่นี่ได้ยังไง หลงห้องเหรอไอ้ลูกชาย 555 “ ( ต่งซันที่เดินเข้ามามีทีท่าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะทักทายลูกชายอย่างอารมณ์ดี ) “ ดี ๆ ๆ เจอกันแล้วก็แนะนำกันเลย นี่ฟานฟาน เจ้าสาวของพ่อ สวยใช่ไหมล่ะ 555 . แล้วนี่ก็หนูฟางหลัน น้องสาวของเธอ “ “ สวัสดีค่ะ“ ฟางหลังเอ่ยทักทายยิ้มแย้ม มองใบหน้าสมาชิกคนใหม่ด้วยดวงตาเป็นมิตรอย่างที่สุด เธอชอบเขาจัง เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่เธอเคยพบมา แล้ววินาทีต่อมาเธอก็ตัดสินใจว่า เธอจะต้องกลายเป็นเจ้าสาวของเขาให้ได้ เจี้ยนหาวเพียงแต่ปรายตามองฟางหลันนิดหน่อย เขาไม่อยากให้เด็กนั่นแลเห็นสายตาชิงชัง ที่เขาพยายามจะซ่อนเอาไว้ให้มิดชิด อา! น้องสาวของฟานฟานอย่างนั้นหรือ . พระเจ้าช่างประทานของขวัญแสนพิเศษให้เขาโดยแท้ “ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้วนะ พวกเราก็จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ดีจริง ๆ 5555555 “ ต่งซันหัวเราะอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามรสุมแห่งความรักกำลังตั้งเค้าก่อเป็นลมพายุและจะลอยอวลอยู่รอบตัวเขาในภายภาคหน้า ภายใต้ปีกจมูกของเขา . โดยเขาไม่รู้ตัวจริง ๆ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ชอบ ไม่ชอบอย่างไร ขอ comment เป็นกำลังใจด้วยนะคะ... lofidin จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 47 14:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ชอบมากๆเลยค่ะ....ตามอ่านตั้งแต่ใน F4 thailand อย่าลืมแต่งต่อเร็วๆนะจ๊ะ......แล้วก็เรื่อง F4 Dark กับ F4 next generate ก็รออ่านอยู่เหมือนกันค่ะ จากคุณ : จ้างให้ก็ทายไม่ถูก - [ 12 ม.ค. 47 15:31:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามมาให้กำลังใจทุกที่ ทุกเวลา สิ่งที่ lof ต้องการ มีให้เสมอจ้า อิ อิ อิ โอย อ่านแล้วตาร้อนมาก ยายคุณนายเถาหลิน เธอตายซะเถอะ บังอาจมาแตะตี๋ช้านนนนน และถ้าไม่มากเกินไป ขอเหมือน คุณ จ้างให้ก็ทายไม่ถูกด้วยน้า อิ อิ อิ แอบโลภ F4 next น่ะ เด็กเรากำลังมันส์เลยนะ ขอร้อง please จากคุณ : tookei - [ 12 ม.ค. 47 17:26:20 A:202.129.0.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 สนุกมากค่ะ ชอบอ่าน โดยเฉพาะตอนของน้องไจ๋...อ๊ะ....ไจ๋หล่ออีกแย้ว....รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : PI-TA - [ 12 ม.ค. 47 18:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ชอบมากเลยนะคะติดตามมาตั้งแต่ที่บอร์ด F4 thailand แล้วอ่ะค่ะ ก็นึกว่าหายไปแล้วนะเนี่ย แต่เราก็ชอบเรื่องF4 next generate อย่าหายไปนานนะคะ แล้วเราจะคอยให้กำลังใจต่อไป สนุกจิงๆค่ะ จากคุณ : NNNNNanny - [ 12 ม.ค. 47 20:22:25 A:203.113.51.137 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีคะ จำเราได้มั้ยเอ่ย ไม่ได้มาทักทายนาน รออยู่นะ F4 next เมื่อไหร่จะจบ จากคุณ : แม่มดจิ๋ว - [ 12 ม.ค. 47 21:26:27 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตามมาให้ กำลังใจจ้า lof อ่านแล้วสนุกดี หุหุ นึกว่าจะไม่แต่งเรื่องนี้ต่อ ซะแย้ว เห็นหายไปนานนน เลยอ่ะนะจ๊ะ - อยากรู้จังว่า คุณชายซู่หลง จะลงเอยยังไง เพราะยังไม่เห็นมี วี่แวว จะ fall in love เลย - คุณชายซีเหมิน เนียะ ก้อ แสดงออก แบบ เฮียเป็นเฮียจริงๆ เลยนะจ๊ะ - ไจ่ไจ๋ ต้องการอะไรเป็นของแลกเปลี่ยนกับผู้จัดการ หุหุ มิอยากเดา กลัวถูกอ่ะ - เจี้ยนหาว จะลงเอย กับ ฟางหลัน หรือไม่อย่างไร อยากรู้มาก รออ่านตอนต่อไป มาลงเร็วๆ นะจ๊ะ แล้ว f4 next ใกล้จะจบหรือยัง หรือ งอกตอนออกมาอีกเพียบเลยจ๊ะ แต่ยังไง ก้อเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม จากคุณ : carrot (vicry) - [ 12 ม.ค. 47 23:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 Hello ยัย lof หายไปเลย นึกว่าจะไม่แต่งต่อซะแล้ว เอาเรื่องนี้มาแปะใหม่เหรอ ดี ๆ จ้ะ เพราะเริ่มลืม ๆ ไปแล้วเนี่ย ว่าแต่รู้สึกรูปหนุ่ม ๆ จะไม่เท่ากันน้า แอบน้อยใจแทนแฟนตัวเอง ฮึ่ม! แต่ก็เป็นกำลังใจอันใหญ่หลวงให้เพื่อน เถา 4 คนนี้ซำเหมอนะจ๊ะ เห็นเปล่าล่ะมีเพื่อน ๆ มาให้กำลังใจเพียบเลย ดีใจล่ะซิท่า เรายังดีใจแทนเลย ซาบซึ้งน้ำใจเจง ๆ ฮี่ ๆ กุบ ๆ ไปล่ะเด้อ ไว้แวะมาใหม่ จากคุณ : amos - [ 13 ม.ค. 47 09:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 31 จากคุณ : lofidin - [ 14 ม.ค. 47 22:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 32 Scene 12 ซิงหยูกดปิดสายโทรศัพท์พลางถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วก็ถอนหายใจอีกที แม้ว่างานของวันนี้จะวุ่นวายไม่แตกต่างดังเช่นทุกวัน แต่เธอกลับรู้สึกเหนื่อยมากเป็นพิเศษ {{{{ ซิงหยู งานนี้ต้องมีของแลกเปลี่ยนให้ผมนะ }}}} จู่ ๆ ภาพใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีแววตาเจ้าเล่ห์ก็ลอยเข้ามาในความคิด ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆร้อน ๆ ในทันที ‘ ของแลกเปลี่ยน‘ อย่างนั้นหรือ ซิงหยูนึกถึงของแลกเปลี่ยนครั้งก่อนก็ขนลุกซู่ไปหมด . ทำไมไจ่ไจ๋ถึงได้กลายเป็นผู้ชายแบบนั้นไปได้ก็ไม่รู้ ทั้ง ๆที่เมื่อก่อนเขาเป็นคนสุภาพ และ ใจดีมากแท้ ๆ ซิงหยูรู้จัก ไจ่ไจ๋ตั้งแต่ก่อนเขาจะเข้าวงการ.. เพราะเคยสอนพิเศษวิชาวรรณคดี และ ภาษาอังกฤษให้เขาที่บ้าน ( ก่อนจะเปลี่ยนงานมาเป็นผู้ดูแลศิลปิน ** ) ตอนนั้นเธอยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ได้รับการติดต่อจากรุ่นพี่ให้ไปสอนพิเศษให้กับคุณชายสกุลโจวเป็นการส่วนตัว เธอนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่รุ่นพี่ให้งานนี้แก่เธอทั้ง ๆ ที่เป็นงานที่เงินดีมากแท้ ๆ ซิงหยูยังแอบคิดว่าเธออาจจะได้เจอกับเด็กมีปัญหาเอาใจยากเสียด้วยซ้ำไป แต่สิ่งที่เธอเจอกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เพราะลูกศิษย์ของเธอ นอกจากจะเป็นเด็กที่สมองดีมาก ๆ ยังมีกิริยามารยาทที่อบอุ่น อ่อนโยน ยังไม่นับรวมหน้าตาน่ารักไร้เดียงสา ปัญหาเพียงอย่างเดียวที่เธอเจอก็คือ บรรดาสาว และ ไม่สาว ที่มาก่อกวนการเรียนการสอนเธออยู่เนือง ๆ เท่านั้น เธอจำได้ว่า ไจ่ไจ๋ชอบของรางวัลเป็นพิเศษ เขามักจะขอสิ่งแลกเปลี่ยนกับการสอบได้คะแนนดี ๆ ในชั้นเรียนเสมอ เช่น ให้เธอเลี้ยงข้าว พาไปดูหนัง มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ตอนนั้นเธอมีความสุขมากที่ได้สอนพิเศษให้เขา มาตอนนี้ ทุกอย่างกับเปลี่ยนไป หนุ่มน้อยไจ่ไจ๋ที่เธอรู้จัก .กลับกลายเป็นชายแปลกหน้าที่อันตรายสำหรับเธอไปเสียแล้ว . ซิงหยูยังจำได้ดี มันเป็นเหตุการณ์วันที่เขาอาสามาส่งเธอที่บ้าน (หลังจากงานเลี้ยงฉลองของบริษัท ) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 24 ม.ค. 47 13:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 33 -- flash back - “ ถึงแล้วเหรอ..” ซิงหยูพูดงึมงำ ปรือตามองบ้านพักหลังเล็ก ๆ ผ่านหน้าต่างรถสปอร์ต .. พลางควานมือหาที่ปลดสายเบลต์ แต่ว่า เธอควานเท่าไหร่ไม่ยักกะเห็นเจอ ?! --- คงจะเป็นเพราะไวน์ แก้วนั้นแน่ ๆ ฉันไม่น่าดื่มมันเลย ปกติฉันไม่ชอบดื่มนี่นา ทำไมฉันถึงดื่มมันนะ ?? --- ซิงหยูทบทวน จำได้ลาง ๆ ว่าเป็นเพราะไจ่ไจ๋ส่งยิ้มสดใสน่ารัก พลางคะยั้นคะยอให้เธอดื่มไวน์ต้นเหตุน่ะเอง กึก !...ไจ่ไจ๋เปิดประตูด้านข้าง พลางยืนยิ้มให้กับเธอ “ ซิงหยูเมาแล้ว ผมอุ้มดีกว่านะครับ “ ไจ่ไจ๋ไม่ได้รอคำตอบ ชะโงกหน้าเข้ามาปลดสายเบลต์ แล้วช้อนอุ้มร่างของซิงหยูไว้ในวงแขน ร่างบางลอยละลิ่วยังกับเขากำลังอุ้มปุยนุ่น --- อือม์ ไจ่ไจ๋แข็งแรงจัง ยังกับลอยอยู่ในความฝันแน่ะ --- “ ซิงหยูครับ กุญแจบ้านล่ะครับ “ ไจ่ไจ๋ถามขณะมองใบหน้าที่กำลังหลับตาพริ้ม “ กุญแจบ้าน ? ..กุญแจบ้านอยู่ไหนน้า ? ( ซิงหยูขมวดคิ้วคิดอย่างง่วงงุน ตอนเมาเนี่ยเธอคิดอะไรไม่ค่อยออกเลย) --ใต้พรมมั้งคะ -- ฉันมีชุดสำรอง อยู่ใต้พรม -- แต่ชุดจริง อยูไหนน้า ? “ ( ซิงหยูพยายามคิดอีก แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ..เธอได้ยินไจ่ไจ๋หัวเราะเสียงต่ำ ไจ่ไจ๋คงขำเธอกระมัง ) แอดดด คลิก ! ( แล้วซิงหยูก็ได้ยินเสียงล็อคประตู แม้เธอจะรู้สึกสงสัย แต่ความง่วงงุนก็ทำให้เธอไม่ได้ใส่ใจ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา รองเท้าติดเสปอร์กระทบกับพื้น จังหวะก้าวเดินของเขาเนิบช้าแต่ทว่ากับแฝงไปด้วยเสน่ห์ และ อำนาจบางอย่าง ) “ ถึงห้องนอนแล้วครับ “ ไจ่ไจ๋กระซิบกระซาบบอกเธอที่หู เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมเสียงไจ่ไจ๋ถึงได้แหบพร่าอย่างนั้น “ ขอบคุณค่ะ “ ซิงหยูปรือตามองเขาแวบหนึ่ง ส่งยิ้มขอบคุณให้ชายหนุ่ม . --- ไจ่ไจ๋ ใจดีจัง จะมีใครสักกี่คนกันนะที่อ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษได้เท่ากับเขา พรุ่งนี้ทำขนมไปขอบคุณเขาด้วยดีกว่า ไจ่ไจ๋ชอบกินขนมนี่นา . อือ --- --- อือ .. เราปล่อยไจ่ไจ๋น้อย**ออกจากกรงเหรอ ?--- ซิงหยูคิดอย่างง่วงงุน เมื่อสัมผัสถึงสิ่งอ่อนนุ่มที่ขยับเม้มอยู่ที่ต้นคอ “ อือ ไจ่ไจ๋ อือ “ ซิงหยูผลักไจ่ไจ๋ออก แต่ดูเหมือนว่าไจ่ไจ๋น้อยจะไม่ยอม มันฝังจมูกอบอุ่นไปตามพวงแก้มอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่ริมฝีปากนิ่ม ๆ จะประทับยังเรียวปากบางของเธอ ..ตาแมวขี้เกียจไจ่ไจ๋คงนึกว่าเธอเป็นเค้กชิ้นโปรดของมันแน่ ๆ . เพราะลิ้นนุ่ม ๆ ของมันสาละวนสำรวจไล้เธอไปจนทั่ว ตั้งแต่ลำคอ ใบหู แม้กระทั่งแอ่งชีพจรที่ไวต่อความรู้สึกมันก็ไม่ยอมละเว้น . แล้วซิงหยูก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อไจ่ไจ๋จัดการสำรวจเกินเลยจนไปถึงเนินเนื้อพึงสงวนของหญิงสาว “ ไจ่ไจ๋ !!? “ “ ครับ ซิงหยู “ เสียงกังวานต่ำแหบพร่า ไม่ใช่เสียงแมวไจ่ไจ๋เป็นแน่ ซิงหยูตาโตตื่นตระหนก “ ไจ่ไจ๋ !!! “ --- เป็นเขาไปได้ยังไง ?!! --- ( ซิงหยูหันขวับไปมองใต้โต๊ะ ที่นั่นไจ่ไจ๋น้อย แมวเปอร์เซียเพศผู้กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่ในตะกร้า ) และเมื่อเธอหันมา ไจ่ไจ๋ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ พลางส่งยิ้มไร้เดียงสาให้กับเธอ “ จะ--ไจ่ไจ๋ ทำอะไร “ ซิงหยูถามอย่างไม่แน่ใจ “ ก็จูบซิงหยู ไงครับ “ ไม่พูดเปล่า ไจ่ไจ๋ดำเนินเกมรุกเร้าต่อไป เขาผลักร่างซิงหยูล้มลงบนเตียง ตรึงข้อมือของเธอไว้เหนือหัว “ ไจ่ไจ๋ หยุดนะ หยะ--หยุด “ เป็นคำห้ามปรามที่ไร้ประโยชน์มาก ๆ เมื่อเขามอบความอบอุ่นอ่อนหวานผ่านริมฝีปากที่แข็งแกร่ง ซิงหยูไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับ เมื่อไจ่ไจ๋ผละจุมพิตเพื่อไล่ต่ำไปตามโค้งลำคอระหง ไม่เพียงเท่านั้นยาม เขาประทับมือร้อน ๆ ลงตรงกลางลำตัวของเธอ ร่างของซิงหยูก็ต้องสั่นสะท้านต้อนรับความรู้สึกวาบหวามที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง Ding .Dong ทันใดนั้นเอง เสียงออดประตูก็ดังขึ้น มันเปรียบเสมือนระฆังช่วยชีวิตของซิงหยู เธอรีบผลักร่างของไจ่ไจ๋ที่กึ่งนั่งกึ่งคร่อมเธออยู่ออก แล้ววิ่งปราดไปยังประตูด้วยความรวดเร็ว Ding .Dong ซิงหยูผวาอยู่หน้าประตู เธอยังไม่หายตกใจกับเรื่องเมื่อสักครู่ และเมื่อเธอแอบเหลียวหันหลังกลับไปดูไจ่ไจ๋ ( พ่อตัวต้นเหตุ ยืนพิงประตูห้องนอนของเธอพลางกระดิกเท้าไปมาอย่างสบายใจ แถมยังเลิกคิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอเสียอีก ) ซิงหยูทำท่าบุ้ยใบ้ให้เขาหลบเข้าไปในห้อง ไจ่ไจ๋ยักไหล่น้อย ๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในที่สุด “ สวัสดีครับคุณซิงหยู “ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อพอใช้ได้ ยืนส่งยิ้มกระจ่างอยู่หน้าประตู “ สวัสดีค่ะ คุณหลิวจาง “ ซิงหยูส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา “ คือ เผอิญผมผ่านมาทางนี้ แล้วก็เผอิญผมเจอร้านดอกไม้ข้างทาง แล้วก็เผอิญ-“ “ คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ “ ซิงหยูพยายามพูดตัดบท เธอไม่รู้หรอกว่าเขามีประสงค์อันใดถึงได้มาพบเธอวันนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากมีปัญหาเพิ่มขึ้นอีก แค่ลำพังปัญหาตัวโตที่อยู่ในห้องของเธอ เธอก็จะแย่อยู่แล้ว “ เอ่อ.. ครับ คือผมแค่อยากขอบคุณที่คุณช่วยเป็นธุระเรื่องคิวของผมตลอดมา “ “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวอยู่แล้ว ตอนนี้คุณมีแฟนนี่ดูแลอยู่นี่คะ ไม่เห็นจำเป็นต้องขอบคุณฉันเลย “ ( อันนี้ซิงหยูงง จริง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องหอบดอกไม้มาขอบคุณงานในหน้าที่ของเธอ ) “ ครับ งั้นผมกลับก่อนก็แล้วกันนะครับ “ เขาส่งช่อดอกไม้ดอกใหญ่ให้ ซิงหยูรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ “ หือม์ ซิงหยูนี่ไม่เบาเลยนะ มีดารามาตามจีบถึงบ้านเสียด้วย “ ซิงหยูสะดุ้งสุดตัว เมื่อไจ่ไจ๋ดึงร่างเธอเข้ามากอดภายในบ้าน ( เธอไม่รู้ตัวหรอกว่า ทันทีที่เธอทักหลิวจาง ไจ่ไจ๋ก็ปราดออกมาจากห้อง ในทันที ) “ อย่านะไจ่ไจ๋.. “ ซิงหยูดิ้นสุดตัว ปัดป้องไม่ยอมให้เขากอดหอมได้ง่าย ๆ “ เอาล่ะ ๆ ผมไม่กอดก็ได้ จะกลับแล้วล่ะ -- แล้วก็--- ผมไม่ขอโทษเรื่องเมื่อกี้หรอกนะ เพราะว่าเป็นของรางวัล เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนที่ผมมาส่งซิงหยูที่บ้านไงล่ะ “ --- flash come --- ซิงหยูถอนหายใจอย่างเหนื่ออ่อน ไม่อยากจะนึกถึงของแลกเปลี่ยนชิ้นต่อไป ไว้พรุ่งนี้ค่อยหาทางหนีทีไล่ใหม่ก็แล้วกัน วันนี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ ( ซิงหยูบิดประตูเข้าไปในบ้าน ) ทันใดนั้นเองที่มือหนาหนัก มากั้นเธอเอาไว้ “ สวัสดีครับ ซิงหยู “ เป็นรอยยิ้มของซาตานในคราบแมวคิตตี้ของไจ่ไจ๋นั่นเอง ++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 24 ม.ค. 47 13:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 34 Scene 13 เสี่ยวโย่วยืนอยู่หน้ากระจก จ้องมองใบหน้าที่มีใฝเม็ดบางใต้ดวงตา เธอกำลังรู้สึกเป็นกังวล --- คุณชายซีเหมินจะเป็นยังไงบ้างนะ ?--- หลังจากที่เขาพาเธอมาส่งที่บ้าน เขาก็ขับรถออกไปอีก . เสี่ยวโย่วมองดูนาฬิกามันเป็นเวลาเกือบตีสอง ที่จริงนี่ไม่ใช่เวลาที่ผิดปกติสำหรับคุณชายซีเหมิน แต่สิ่งที่ทำให้เธอเป็นกังวล คือ . แววตาของเขา แววตาฉายแววปวดร้าว คับแค้น . และ เศร้า ?!! --- ทำไมคุณชายถึงมองเธอด้วยแววตาแบบนั้นนะ ? --- ++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 24 ม.ค. 47 15:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อึก อึก อึ๊ก ! ( เป็นเสียงสะอึกเนื่องจากการกระดกน้ำสีอำพันไม่บันยะบันยังของซีเหมิน ) ซีเหมินดื่มจนกระทั่งเหล้าหมดขวด แล้วจึงทิ้งตัวลงนอนบนสนามหญ้าที่เปียกชื้น เขาไม่สนใจเสื้อเชิ้ตราคาแพงที่เริ่มแนบลู่ติดกาย ณ ขณะนี้ ภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังลอยวนเวียนวุ่นวายอยู่ในหัวสมอง . เธอเป็นเด็กหญิงที่งดงามยิ่งนัก เส้นผมของเธอดกหนาและดำขลับ แก้มของเธอเป็นสีแดงเรื่อ ริมฝีปากของเธอเป็นสีกุหลาบ และเมื่อเธอยิ้ม ก็ดังราวกับว่าเธอสามารถทำให้ดวงดาวเปล่งแสงได้ในเวลากลางวัน . เธอคือ เสี่ยวโย่วของเขา --- พี่ชายคะ พี่ชาย . เสี่ยวโย่วรักพี่ชายที่สุดเลย โตขึ้นเสี่ยวโย่วจะแต่งงานกับพี่ชายนะคะ --- เป็นประโยคสัญญาด้วยความไร้เดียงสา ซีเหมินยิ้ม เขารู้ว่ามันเป็นสัญญาแบบเด็ก ๆ เสี่ยวโย่วแค่อยากแสดงให้เห็นว่า เธอรักพี่ชายอย่างเขามามายเพียงใด ความสัมพันธ์ที่ยุ่งยากนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ . ซีเหมินพยายามทบทวน 8 ขวบ .. เรื่องราวทุกอย่างเริ่มต้นตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 8 ขวบ ในวันที่เขาต้องไปฝังศพ ของผู้ที่เป็น “ พ่อ และ แม่ “ วันนั้นซีเหมินเบื่อหน่ายกับความวุ่นวาย และการใส่หน้ากากของบรรดาญาติ ๆ เขายอมให้ลุงเฉินคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์เดินตามมาเพียงคนเดียว “ รอให้พวกเขากลับไปหมด แล้วฉันถึงจะกลับ “ เด็กน้อยสั่งผู้ติดตามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผู้สูงวัยกว่าพยักหน้ารับ เขาลอบมองคุณชายซีเหมิน แม้วัยของเจ้านายน้อยยังเยาว์ แต่บุคลิกและความเย็นชาของเขาไม่ต่างอะไรกับผู้ใหญ่ที่มีอำนาจ คุณชายซีเหมินเป็นเด็กเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา อาจเป็นเพราะว่าเขาถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวมาเกือบตลอด ความโดดเดี่ยว และความอ้างว้าง ได้หล่อหลอมบุคลิกเย็นชาและเข้าไม่ถึงให้กับเขา แต่ว่า เด็ก ก็ยังเป็นเด็ก การที่ต้องสูญเสียบุพการีด้วยวัยเพียงแค่นี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวด “ นายรอฉันอยู่ตรงนี้แหละ “ เด็กชายสั่งเฉินยวี่ซิง เขาเดินขึ้นไปยังเนินดินเล็ก ๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ เด็กชายเดินอ้อมจนกระทั่งถึงด้านหลังของต้นไม้ เมื่อเห็นว่าลับตาคนแล้ว เขาจึงยอมปล่อยให้น้ำตาแห่งความอาลัยไหลทะลักออกมา “ พ่อครับ แม่ครับ ผมคิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน “ “ พ่อครับ แม่ครับ . ทำไมถึงไม่พาผมไปด้วย . ไหนคุณพ่อกับคุณแม่สัญญากับผมว่าหลังจากเดินทางครั้งนี้ผมจะไม่เหงาอีกต่อไปไง . ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่รักษาสัญญา “ ซีเหมินร้องไห้ เขาไม่สามารถกลั้นก้อนสะอื้นที่ลำเลียงผ่านลำคอของเขาอีกต่อไปได้ ไหล่ที่เคยผึ่งผายองอาจอยู่เป็นนิจ งอคุ้ม ณ เวลานี้ เแม้ว่าซีเหมินจะต้องการอ้อมแขนของใครสักคน เพื่อปลอบประโลมความทุกข์ระทมที่ท่วมท้นอยู่ในจิตใจ .. แต่เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ จริงอยู่ว่ามีญาติมากมายพร้อมจะเสนอตัวเพื่อปลอบโยน แต่พวกนั้นทำไปก็เพราะสิ่งตอบแทนที่หวังจะได้จากเขามากกว่า . และซีเหมินไม่ต้องการอ้อมแขนที่จอมปลอมเหล่านั้น “ โอ๋..โอ๋ อย่าร้องไห้ “ อ้อมแขนน้อย ๆ สีน้ำนมพยายามโอบปลอบเด็กชายที่ตัวใหญ่กว่า ดูท่าหล่อนยังไม่รู้ประสาเสียด้วยซ้ำ “ อย่าร้องไห้ ให้ตุ๊กตา อย่าร้องไห้ “ เด็กหญิงยัดตุ๊กตาหมีที่เคยเป็นสีขาว ( เพราะตอนนี้สีของมันขมุกขมัว จนไม่เหลือเค้าสีเดิม ) ให้แก่ซีเหมิน แล้วก็พยายามกอดเขาอีกที “ เธอเป็นใคร ? “ ซีเหมินตัวแข็ง มองร่างเด็กหญิงวัยสองขวบด้วยความระแวง เด็กหญิงมองตาแป๋ว แล้วเลียนแบบคำพูดของเด็กชาย “ เธอ เป็น เสี่ยวโย่ว “ ว่าแล้วก็เดินเตาะแตะ ไปล้มตัวจุ้มปุ้กนั่งเล่นถอนดอกหญ้าที่เดิม ( หมดความสนใจในตัวเพื่อนใหม่โดยปริยาย ) “ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ “ ถามเสียงแข็ง ๆ แต่ยอมเดินตามมานั่งข้าง ๆ ในมือถือตุ๊กตาหมีที่พึ่งได้เป็นของขวัญตามมาด้วย เสี่ยวโย่วเงยหน้ามองเพื่อนใหม่แต่ไม่ได้สนใจ ( เสี่ยวโย่วยังเป็นเด็ก ดังนั้นความสนใจจึงสั้นมาก ) “ พ่อ แม่ เธออยู่ไหน “ “ มาม๊าเหรอ มาม๊าอยู่สวรรค์ ” นิ้วเล็ก ๆ ของเด็กน้อยชี้ไปยังสุสาน สถานที่ ซี่งพ่อแม่ของเขาพึ่งจะถูกฝังลงไปไม่นาน “ ตายแล้ว หาแทบตาย ยายหนูเสี่ยวโย่ว มาอยู่ที่นี่เอง อุ๊ย คุณชายซีเหมิน “ ผู้มาใหม่อุทานตกใจเมื่อเห็นว่าตรงนั้นมิได้มีเพียงแต่หนูน้อยเสี่ยวโย่ว ( หล่อนค่อย ๆ ยอบกายนั่งลง) ซิเหมินยืดตัวลุกขึ้น เสมองไปทางอื่นไม่อยากให้คนใช้เห็นน้ำตาของเขา “ เด็กคนนี้เป็นลูกเธอเหรอ “ “ ปละ ปล่าว เจ้าค่ะ ( รีบปฏิเสธเป็นพัลวัน ) .. แกเป็นลูกของเสี่ยวเหมย เจ้าค่ะ อะ ..เอ่อ คือ “ มีสีหน้าลำบากใจ ไม่รู้จะอธิบายกับนายน้อยอย่างไร “ เสี่ยวเหมย ? . คนใช้ที่ประสบอุบัติเหตุพร้อมพ่อกับแม่ฉันน่ะหรือ “ “ เจ้าค่ะ “ “ แล้วพ่อของเด็กคนนี้ล่ะ “ “ ไม่มีขอรับ “ เป็นเฉินยวี่ซิงนั่นเองที่ตอบคำถามนี้ “ งั้น เด็กคนนี้ ก็ กำพร้า ?? “ “ ขอรับ “ ซีเหมินมองหน้าด้านข้างของเด็กหญิงเสี่ยวโย่ว . ความรู้สึกผูกพันบางอย่างก่อเกิดขึ้นในหัวใจอย่างรวดเร็วและรุนแรง !! “ งั้น เขาจะเป็นของฉัน . เขาจะเป็นน้องสาวของฉัน “ ซีเหมินประกาศกร้าวทำให้คนรับใช้ทั้งสองมองตากันด้วยความตกตะลึง จากคุณ : lofidin - [ 24 ม.ค. 47 15:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 36 แน่นอนว่าความต้องการนี้ ทำให้ญาติ ๆ ของเขาคัดค้านชนิดหัวชนฝา . ไม่เห็นด้วยที่จู่ ๆ ซีเหมินจะเก็บเอาเด็กลูกคนใช้มาเชิดหน้าชูตาเป็นน้องสาวของตัวเอง .แต่ถึงอย่างนั้นซีเหมินก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเสี่ยวโย่ว เด็กสาวตัวน้อยเปรียบเสมือนนางฟ้าตัวเล็ก ๆ ที่ทำให้ชีวิตของซีเหมินไม่เงียบเหงา อ้างว้าง เขาไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป เสี่ยวโย่วกลายเป็นแก้วตาดวงใจ ไม่ว่าเด็กน้อยปรารถนาสิ่งใด ซีเหมินเป็นต้องแสวงหามาให้เธอได้เสมอ .แต่ถึงกระนั้นยามลับหลัง เสี่ยวโย่วกลับถูกเรียกว่า “ คนโปรดของคุณชายซีเหมิน ” ไม่มีใครยอมรับเธอในฐานะน้องสาวของเจ้าของบ้านเลยสักคน . แล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไป ซีเหมินเริ่มเติบใหญ่เข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เขาเริ่มห่างเหินจากเสี่ยวโย่ว มีความสนใจใหม่ ๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต เช่น ผู้หญิง และ sex . เขากลายเป็นนักรักตัวยงในสังเวียนนารี แค่เพียงลำพังรูปสมบัติ ที่หล่อมากกกกกกกกกกกกก ของเขา ผู้หญิงมากมายก็ยอมพลีกายอย่างไม่เกี่ยงงอน ยิ่งบวกเอาทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาลเข้าไปด้วยแล้ว ผู้หญิงทั้งเมืองแทบจะฆ่ากันตายเพราะต้องการแก่งแย่งชิงตำแหน่งให้ได้เป็นเพื่อนบนเตียงของคุณชายซีเหมิน เขาไม่ได้ติดใจกับสาวใดเป็นพิเศษ ทุกคนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ซีเหมินใช้ผู้หญิงเปลือง พอ ๆ กับเจี้ยนหาวเพื่อนรักของเขา . แต่แล้วเมื่อซีเหมินกลับมาบ้านในวันหนึ่ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ( เหตุการณ์ในวันนั้น ) เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน เดือน พฤศจิกายน ซีเหมินหอบตุ๊กตาหมีตัวโต โยนกุญแจเปอร์เช่ขึ้นลงกลางอากาศมันส่งเสียงดังคริ้งครั้ง เขาตะโกนเรียก เฉินยวี่ซิง คนใช้ชรารีบเดินเข้ามาด้วยหน้าตาเลิ่กลั่ก เพราะปกติซีเหมินจะไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามบนตึกใหญ่ ยกเว้น แต่คุณเสี่ยวโย่ว คนรับใช้จะได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาก็เฉพาะตอนทำความสะอาดและจัดอาหารเช้าให้เท่านั้น “ เสี่ยวโย่วกลับมาแล้วหรือยัง “ “ กลับมาแล้วขอรับ แต่คิดว่าป่านนี้คงเข้านอนแล้วล่ะครับ “ “ อือม์ งั้นหรือ .. ฉันผิดเองที่กลับมาช้า ลุงเฉินไปนอนเถอะ “ “ ขอรับ “ ชายชรารับคำ แอบมองดูหน้านายหนุ่มก็อมยิ้ม ข่าวของคุณเสี่ยวโย่วทำให้คุณชายซีเหมินอารมณ์ดีได้เสมอ นึกถึงคุณเสี่ยวโย่ว เฉินยวี่ซิงก็ยิ้มอีก คุณเสี่ยวโย่วโตขึ้นมาก การที่เธอเข้าไปอยู่โรงเรียนสตรีประจำ ไม่ได้ทำให้ความอ่อนหวานของสาวน้อยคนนั้นลดลงเลยสักนิด จะมีก็แต่รูปโฉมที่ทวีความสคราญขึ้นอีกนับเท่าตัว ..แม้ว่าตอนแรกเฉินยวี่ซิงจะไม่นึกเห็นด้วย เมื่อญาติคนหนึ่งของซีเหมินเสนอให้ส่งเสี่ยวโย่วไปอยู่กินนอนที่โรงเรียนประจำไกลถึงอังกฤษ เฉินยวี่ซิงรู้ดีว่าเป็นแผนการที่ฝ่ายนั้นจะกันเสี่ยวโย่วให้อยู่ห่างจากซีเหมิน แต่มาถึงตอนนี้ เขาก็นึกดีใจที่เป็นเช่นนั้น เพราะถ้าปล่อยให้คุณเสี่ยวโย่วเข้าโรงเรียนสห คุณชายคงต้องปวดหัวกับบรรดาเพื่อนชายที่ตามจีบคุณเสี่ยวโย่วเป็นพัลวันแน่ ๆ ++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 24 ม.ค. 47 15:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ด้านซีเหมิน เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องนอน ก็จัดการวางตุ๊กตาตัวใหญ่พิงไว้ที่เตียง ซีเหมินคิดถึงหน้าของเสี่ยวโย่วแล้วยิ้ม วันพรุ่งนี้เขาจะหาของขวัญเพิ่มอีกสักชิ้น เป็นการขอโทษที่ปล่อยให้เธอรอ ยายเด็กน้อยนั่นคงอยากเจอเขาทันทีที่กลับมาบ้าน เขายังจำเสียงหวาน ๆ ผ่านสายโทรศัพท์ได้ แม้ว่าเธอจะพูดด้วยถ้อยคำสุภาพแต่ความตื่นเต้นที่จะได้เจอกันหลังจาก ห่างกันนานถึง 4 ปี ก็ปิดไว้ไม่มิด . เขาหัวเราะหึ ๆ อีก เมื่อจำได้ว่าเคยแวะไปเยี่ยมเสี่ยวโย่วที่คอนแวนต์ แล้วเธอวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความตื่นเต้น แต่เพียงซิสเตอร์ปรายตาดุๆ เสี่ยวโย่วก็ชะงักกึกค่อย ๆ จรดเท้าจนเกือบจะเป็นย่องเดินมาหาเขา เสี่ยวโย่วน้อยของเขาน่ารักเหลือเกิน ถ้าไม่เป็นเพราะธุรกิจที่เขาต้องรับผิดชอบ ไปพร้อม ๆ กับการศึกษาเล่าเรียนอย่างหนัก เขาคงจะแวะไปหาเธอบ่อยกว่านั้นแน่ ๆ แต่ก็ไม่เป็นไร จากนี้ไปยายเด็กน้อยตาใสก็จะอยู่ใกล้ตัวเขาไม่ห่างอีกแล้ว เขาวางแผนจะให้เธอเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายในใต้หวันนี่แหละ ซีเหมินยิ้มอย่างมีความสุข พลางปลดชุดสูทลำลองของ armani ออก แล้วจึงเอื้อมมือหยิบเอาผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มมาพันไว้รอบกาย ที่จริงเขามีเสื้อคลุมเหมือนกัน แต่ว่าไม่เคยใช้ เพราะว่ามันยุ่งยากเกินไป “ ไม่เห็นจำเป็น สุดท้ายแล้วก็ต้องถอดทิ้งอยู่ดีไม่ใช่รึ ไม่ว่าจะเป็นเพราะอาบน้ำ หรือ กิจกรรมอย่างอื่น “ ( ซีเหมินส่งยิ้มนิ่ง ๆ บอกเจี้ยนหาว เมื่อคราวที่เขาถูกเย้าเรื่องไม่ชอบใส่เสื้อคลุม ) ซีเหมินกำลังจะหมุนกายเดินเข้าห้องน้ำ แต่ทว่าสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง เป็นร่างบางของหญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟาตัวยาวไร้พนักหน้าเตาผิง . ซีเหมินนึกหงุดหงิดในใจ ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงไม่เลิกยุ่มย่ามกับเขาสักที . แม้ว่าซีเหมินจะยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมากมาย แต่เขาไม่เคยคิดจะพาใครเข้ามามีอะไรในบ้านหลังนี้เลยสักหน . เพราะว่าที่นี่คือ “บ้าน” สถานที่ ที่เขาหวงแหนไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว ซีเหมินเดินเอื่อย ๆ อย่างเบื่อหน่าย บางที่หล่อนอาจเป็นญาติผู้หญิงคนใดคนหนึ่งก็ได้ เขานึกรังเกียจทัศนคติ เรือล่มในหนอง ของบรรดาญาติ ๆ หิวเงินพวกนี้เหลือเกิน เขาจะไล่หล่อนออกไป ! จากคุณ : lofidin - [ 24 ม.ค. 47 15:39:40 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แต่เมื่อซีเหมินเดินเข้ามาใกล้ ความคิดนั้นก็ปลิวหายไปจากหัวสมองทันที .. หล่อนไม่ใช่หญิงสาวอย่างที่เขาเข้าใจในตอนแรก หล่อนเป็นเพียงแค่สาวน้อยพึ่งจะผ่านพ้นวัยแรกรุ่นมาไม่นานนัก .แต่ถึงกระนั้นร่างอวบอิ่ม ชวนลิ้มลองของสตรีเพศก็ไม่ได้ทำให้ความน่าปรารถนาของหล่อนลดน้อยลงแม้สักนิดเดียว . ผิวขาวสีน้ำนมแลดูนุ่มเนียนภายใต้แสงไฟจากเตาผิงที่โลมเลียไปทั่วร่าง หล่อนอาจจัดว่าเป็นหญิงร่างเพรียวเล็ก ทว่าทุกสัดส่วนกลับเย้ายวนอารมณ์เขาเป็นยิ่งนัก . เธอขยับกายเล็กน้อย เป็นเหตุให้เสื้อยืดคอโปโลเกิดแบะออก เชิญชวนสายตาให้ทัศนาทรวงอิ่มเนียน อย่างไม่ตั้งใจ .ที่จริงซีเหมินชอบผู้หญิงที่มีทรวงอวบใหญ่มากกว่า แต่ทว่ากับหล่อนคนนี้ดูเหมือนจะเป็นข้อยกเว้น . ความรู้สึกต้องการอย่างรุนแรงจู่โจมซีเหมินอย่างกระทันหัน เป็นอารมณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน ซีเหมินหลับตา และถึงกับต้องถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เพื่อควบคุมอารมณ์ปรารถนาที่กำลังตั้งเค้าเป็นพายุ ซีเหมินไม่รู้ว่าหล่อนจะแสร้งทำเป็นหลับอีกนานเท่าไหร่ เด็กสาวคนนี้ฉลาดพอ หล่อนแกล้งนอนหลับทำเป็นไม่รู้เรื่องราว หากเขารุกรานหล่อน ก็เท่ากับเขากระโจนเข้าสู่กับดักที่หล่อนวางเอาไว้ . ซีเหมินพยายามอดทน ยืนมองร่างนั้นนิ่ง ๆอยู่อึดใจ แต่แล้วก็ต้องยอมแพ้ทรุดกายลงนั่งลงข้าง ๆ ---หากหล่อนเสนอเขาได้ถึงขนาดนี้ เขาก็ควรจะสนองตอบหล่อนสักหน่อย แล้วค่อยแก้ปัญหากันทีหลังละกัน--- ซีเหมินกดจูบอย่างหนักหน่วงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้น ไม่ได้มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับมา เขาเลื่อนรอยจูบไปประทับที่ดวงตาทั้งสองข้าง และ เป้าหมายต่อไปที่วาดหวังไว้คือ ซอกไหล่ และผิวเนื้อภายในของสาวน้อย “ พี่ชาย “ เสียงนั้นแผ่วเบาด้วยความงัวเงีย แต่สำหรับซีเหมินมันดังอย่างกับระฆังเงินมาสั่นก้องอยู่ในหัว .. เขาจำเสียงนั้นได้ ! . มันเป็นเสียงของน้องสาวสุดที่รักของเขา “ เสี่ยวโย่ว !.. “ เสือผู้หญิงตัวกลั่นถึงกับอึ้งจังงังเมื่อประสบว่า ผู้หญิงที่สร้างความปั่นป่วนรัญจวนใจ ชนิดที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำได้มาก่อน คือ น้องสาวของเขาเอง “ กลับมาแล้วเหรอคะ เสี่ยวโย่วรอพี่ชายตั้งนานแน่ะ “ เธอขยี้ตาไปมา และเอื้อมมือไปแตะอกที่คร่อมอยู่ของเขา เท่านั้นเองที่ซีเหมินสะดุ้งโหยงอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก ( ก็ความรู้สึกต่าง ๆ มันยังไม่ได้จางหายไปง่าย ๆ น่ะสิ ) “ พี่ชายเป็นอะไรคะ “ เสี่ยวโย่วมองดูซีเหมินด้วยความสงสัย เขาทะลึ่งตัวพรวดพราดลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินเร็วๆ ไปยังตู้เสื้อผ้า ค้นหาเสื้อคลุมตัวใหญ่ มาปิดบังอาการของผู้ชายที่เขาไม่ปรารถนาจะให้เสี่ยวโย่วตัวน้อยของเขาเห็น --- ทำไมเวลาที่จะใช้ มันถึงหายากหาเย็นอย่างนี้นะ --- ( ซีเหมินสบถพึมอยู่ในใจ ) “ พี่ชายหาอะไรคะ ? “ “ หาเสื้อคลุม “ “ นี่ค่ะ “ มือน้อย ๆ ของเสี่ยวโย่วยื่นเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ส่งให้ ซีเหมินรับมาสวมอย่างเร็วไว “ พี่ชายกลับมาช้าจังเลยค่ะ “ “ เอ่อ ฉันงานยุ่ง “ คำตอบห้วนสั้น และดูกระด้างของซีเหมินทำให้เสี่ยวโย่วนึกน้อยใจ พี่ชายคงไม่รักเธออีกแล้วกระมัง ใช่สินะตั้งแต่เด็กมาแล้วที่เธอถูกญาติ ๆ ของเขาต้องย้ำในฐานะที่แท้จริง ไม่ใช่ว่าเสี่ยวโย่วไม่รู้ แต่เป็นเพราะว่า ซีเหมินมอบความรักแก่เธอมาก จนเธอมองข้ามความเป็นจริงเหล่านั้น . แต่ว่าเวลาผ่านไปแล้ว นี่คงถึงเวลาที่เธอต้องยอมรับความจริงเสียทีกระมัง ว่าเธอเป็นเพียงแค่ลูกคนรับใช้ในบ้านของเขา ซีเหมินสังเกตเห็นความเศร้าสร้อยในดวงตาคู่สวย ก็ให้รู้สึกผิดและกระวนกระวายใจ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ตอนนี้เขาเองก็รู้สึกสับสน . เสี่ยวโย่วโตขึ้นมาก เธอกลายเป็นสาวน้อยที่มีเสน่ห์พราวพร่างไปทั้งตัว ไม่ว่าจะเป็นสรีระที่อร่ามตา เครื่องหน้าที่สมบูรณ์พร้อม ดวงตาของเธอยังกลมโต ล้อมกรอบไปด้วยแพขนตาดำขลับ อย่างน่าหลงใหล ยังจะแก้มเนียนสีชมพูใส และริมฝีปากสีกุหลาบโดยธรรมชาตินั่นอีก การที่มีเธออยู่ใกล้ ๆ ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย “ เอ้อ ! ฉันมีของขวัญจะให้เธอด้วย ที่จริงตั้งใจจะให้วันพรุ่งนี้ “ ซีเหมินเดินตัดไปยังเตียง หยิบหมีตัวใหญ่มาส่งให้ เขาอยากเอาใจเสี่ยวโย่ว ไม่นึกอยากเห็นดวงตาคู่นั้นหม่นหมอง เสี่ยวโย่วยิ้มดีใจ ความคิดว่าพี่ชายไม่รักเธอแล้ว หายไปเป็นปลิดทิ้ง เธอกระโดดกอดหอมแก้มของซีเหมิน ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าหน้าอกที่บังเอิญแนบชิดกับอกของซีเหมิน ก่อให้เกิดความรู้สึกต่อผู้ชายมากมายเพียงใด ซีเหมินตัวเกร็งแข็งในทันที เขาค่อย ๆ ดันร่างของเสี่ยวโย่วออก พยายามควบคุมแววตาที่ลุกด้วยไฟปรารถนา ให้เป็นปกติอย่างยากลำบาก “ อย่าทำอย่างนี้อีกนะเสี่ยวโย่ว “ น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียด และแววตาของเขาก็ดุดัน สิ่งเหล่านั้น ไม่ใช่สิ่งที่เสี่ยวโย่วคุ้นเคยมาก่อน เธอหน้าเสียในทันที กล่าวคำขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนอ่อย แล้วเดินออกไป หลังจากวันนั้น อะไร ๆ ก็ไม่เป็นไปเหมือนเดิม ซีเหมินจัดการให้เขาอยู่ห่างจากเสี่ยวโย่วให้ได้มากที่สุด ความห่างเหินทำให้เสี่ยวโย่วเจียมเนื้อเจียมตัว เลิกเรียกเขาว่าพี่ชาย และย้ายไปอยู่ที่เรือนคนรับใช้ . ( ซีเหมินไม่ได้ว่าอะไร เพราะคิดว่าเป็นการดีเหมือนกัน ถ้าเธออยู่กับเขาที่ตึกใหญ่ เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะห้ามใจไม่ให้ย่องเข้าหาเธอในยามวิกาลได้ อย่างน้อยการที่เธอไปอยู่ในที่ ๆ มีคนเยอะแยะ มันก็ทำให้เธอปลอดภัยจากเขา ) จากคุณ : lofidin - [ 24 ม.ค. 47 15:40:39 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ในขณะที่ซีเหมินมัวกังวลใจในความปลอดภัยของเสี่ยวโย่ว เขากลับไม่ได้ตระหนักในภัยร้ายที่คุกคามเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย . การเป็นทายาทมรดกมูลค่ามหาศาลไม่ได้ทำให้คนรักเขาอย่างเดียว ในอีกด้านยังมีคนเกลียดและนึกอยากให้เขาตายไปเสียให้พ้น ๆ ทาง เรื่องราวมันเกิดขึ้น ในวันหยุดพักฤดูร้อนหลังจากเสี่ยวโย่วกลับมาได้ไม่นาน +++++++++++++++++++ หาดส่วนตัว ใต้หวัน กลิ่นบาร์บีคิวหอมฉุยลอยออกมาจากเตา . เสี่ยวโย่วหน้าเศร้าแอบมองพี่ชายที่นั่งจูบกับเพื่อนสาวตรงริมหาด พี่ผู้หญิงคนนี้สวยมาก เธออยู่ในชุดว่ายน้ำแบบทูพีซ อวดเรือนร่างที่ล้นหลาม อย่างที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนาจะมี เธอเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสวยแบบผู้ใหญ่ ส่วนเว้าส่วนโค้งนั้นเหมือนประดิษฐ์มาเพื่อความพึงใจของผู้ชาย . เสี่ยวโย่วก้มมองดูตัวเอง เธอยื่นปากน้อย ๆ ชุดวันพีซของเธอไม่สวยเอาเสียเลย แล้วรูปร่างของเธอก็เหมือนกับเด็กประถม ...บางทีถ้าเธอมีรูปร่างเป็นผู้ใหญ่ พี่ชายอาจจะสนใจมองเธอบ้าง . หลังจากที่เธอย้ายไปอยู่ที่เรือนคนใช้ เธอกับพี่ชายแทบจะไม่ได้เจอกันเลย หรือถึงบังเอิญได้เจอกันก็ดูเหมือนพี่ชายจะไม่ได้มองเธอสักครั้ง “ คุณหนูเสี่ยวโย่วคะ บาร์บีคิวไหม้แล้วล่ะค่ะ “ คนรับใช้สาวสะกิดเตือน “ อุ๊ย !.. “ แต่ว่ามันช้าเกินไป ไฟจากไม้บาร์บีคิวเลียมาถึงปลายนิ้วของเสี่ยวโย่วเสียแล้ว “ เป็นอะไรน่ะ “ จู่ ๆ คนที่เธอเข้าใจว่าไม่ได้สนใจเธอ ก็มายืนปรากฏกายอยู่ทางเบื้องหลัง “ ให้ฉันดูหน่อยสิ “ ซีเหมินสั่ง พลางคุกเข่าลงนั่ง .. เอื้อมมือไปจับมือของเสี่ยวโย่วขึ้นมาพิจารณา และนั่นเองเป็นเหตุให้ร่างเล็ก ๆ ของเสี่ยวโย่วเกิดเซเข้ามาประทะอิงกับอกของเขา ซีเหมินตัวแข็งเกร็งทันที การรับรู้ว่าร่างของเสี่ยวโย่วอยู่ในอ้อมอกและมองเขาด้วยแววตาไว้เนื้อเชื่อใจ . ทำให้ซีเหมินรู้สึกยิ่งกว่าหงุดหงิดใจ นับวันยายเสี่ยวโย่วน้อยกลายเป็นอันตรายต่ออารมณ์ของเขายิ่งนัก . ซีเหมินไม่เคยมีปัญหาในการควบคุมอารมณ์ปรารถนาเท่านี้มาก่อน ไม่ว่าจะกับผู้หญิงที่มีเรือนร่างเร้าใจมากมายแค่ไหน . แต่กับร่างที่พึ่งจะผ่านพ้นวัยแรกผลิมาไม่นานของเสี่ยวโย่ว กลับทำให้เลือดความต้องการของผู้ชายของเขา เดือดพล่านได้อย่างง่ายดาย “ คุณชาย ? “ เสี่ยวโย่วที่โดนโอบจากด้านหลัง เงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย “ อะไรอีกล่ะ “ ตอบเสียงห้วนเกือบเป็นกระชากใส่ “ คะ..คือว่า เสี่ยวโย่วไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ “ ( ค่อย ๆ ดึงมือเล็ก ๆ ของตัวเอง ออกจากการเกาะกุม ) ด้านซีเหมิน พอเห็นหน้าจ๋อย ๆ ของเสี่ยวโย่ว ก็ถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้น “ เอาล่ะ ถือซะว่าฉันขอโทษเธอก็แล้วกัน ฉันหงุดหงิดมากไปหน่อย . ไหนดูซิ เป็นอะไรมากไหม “ “ ..” ( เสี่ยวโย่วยื่นมือให้ ) “ พองขนาดนี้ . ยังบอกฉันว่าไม่เป็นอะไรอีกหรือ เสี่ยวโย่ว “ ซีเหมินขมวดคิ้วดุ ๆ เมื่อเห็นแผลไฟไหม้ที่นิ้วก้อยด้านซ้ายชัด ๆ เขาจูงมือเพื่อจะพาเข้าบ้าน ..เสี่ยวโย่วก้าวเดินตาม แต่ว่าเนื่องจากพี่ชายตัวสูงและก็ขายาวมาก ขาเล็ก ๆ ของเสี่ยวโย่วจึงก้าวตามแทบไม่ทัน .แล้วจู่ ๆ ซีเหมินก็หันกลับมาอย่างกระทันหัน . ขมวดคิ้วมองเสี่ยวโย่ว . ถอนหายใจ ก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็ก ๆ นั้นไว้ในวงแขนอย่างถนุถนอม “ เมื่อไรเธอจะโตเร็ว ๆ ซะทีนะเสี่ยวโย่ว “ เขารำพึงพลางจรดจมูกหอมแก้มอย่างอดใจไม่ได้ เสี่ยวโย่วยิ้มแก้มปริ มิได้เข้าใจความหมายโดยนัยนั้นแม้สักนิด . สิ่งที่เธอรู้ ก็คือ เธอกำลังจะได้พี่ชายที่แสนดีของเธอกลับมาแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 09:58:49 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ในบ้าน “ เอาล่ะ ที่นี้ก็ไม่ต้องไปช่วยใครเขาทำอะไรอีกล่ะ ถ้าหิวหรืออยากกินอะไรก็บอกให้คนอื่นทำให้ . เขาใจไหมเสี่ยวโย่ว “ หลังจากทำแผลที่ออกจะเวอร์ เพราะพันทั้งมือของเสี่ยวโย่วด้วยผ้าก๊อตทั้งม้วน เสร็จแล้ว ซีเหมินก็หันมากำชับ “ ค่ะ คุณชายซีเหมิน “ “ ทีนี้ออกไปตามลุงเฉินให้ฉันที บอกว่าฉันมีธุระอยากให้เขาจัดการโดยด่วน “ “ ค่ะ . คุณชายซีเหมิน “ เสี่ยวโย่วออกไปแล้ว ซีเหมินจึงเดินไปที่บาร์รินไวน์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง ละเลียดจิบมันทีละนิด เขามีเรื่องที่ต้องขบคิด และตัดสินใจ . การจะปล่อยให้สถานการณ์สองแง่สามง่ามเช่นนี้ดำเนินต่อไปมีแต่จะส่งผลร้ายกับเขา .เสี่ยวโย่วน้อยของเขากำลังเติบโตขึ้น เหมือนดอกไม้ที่แย้มกลีบเตรียมจะบานสะพรั่งและส่งกลิ่นหอม . อีกไม่ถึงปีหรอก คอยดูเถอะ เขาคงต้องปวดหัวกับเพื่อนชายที่มารุมล้อมน้องสาวตัวน้อยของเขาแน่ ๆ .. ( คิดมาถึงตรงนี้ ซีเหมินก็หน้าเครียดจัดในทันที ) --- ไม่ได้ !!... ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาจีบเสี่ยวโย่วเป็นอันขาด รอยยิ้มของเสี่ยวโย่วต้องเป็นของฉัน!--- ความรู้สึกหึงหวงรุนแรงเกิดขึ้นภายในใจ แค่เพียงคิดว่าเธออาจมีเพื่อนชายก็ทำให้ใจของซีเหมินแทบจะระเบิด มันไม่ใช่ความรู้สึกของพี่ชายที่หวงน้องสาว แต่เป็นความรู้สึกในฐานะผู้ชาย ผู้ชายคนหนึ่งที่พึงหวงสิ่งที่เป็นของตัวเอง ใช่แล้วความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในตัวของเสี่ยวโย่วมิได้จะพึ่งเกิดหรอก .. ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในทันทีที่เขาได้เจอเธอครั้งแรกที่ใต้ต้นไม้ในวันนั้น . แล้วซีเหมินก็ได้บทสรุป . ---- เธอจะไม่ใช่น้องสาวของฉันอีกต่อไป !.... แต่เธอจะเป็นผู้หญิงของฉัน เป็นของฉันคนเดียว เสี่ยวโย่ว !! ---- ดวงตาสีดำสนิทของซีเหมินเปล่งประกาย เขากำลังปลาบปลื้มกับข้อสรุปที่น่ายินดีนี้ ซีเหมินวาดแผนการต่อไปในใจ เขาคงต้องให้เวลาสำหรับเสี่ยวโย่วปรับตัวอีกสักหน่อย .. เธออายุน้อยมาก พึ่งจะอายุได้ 15 ปี ( นึกมาถึงตอนนี้ซีเหมินก็ยิ้มขำตัวเอง ) เขากลายเป็นโลลิคอน ที่นิยมเด็กอ่อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ . ยังจำได้ว่าเจอเธอเมื่อ 3 เดือนก่อนเขาแทบจะขย้ำเธอคาอกอยู่แล้ว ทำไมเด็กสาวตัวเล็กๆ ขนาดนั้นถึงได้มีอิทธิพลขนาดนั้นก็ไม่รู้ . --- ความรักน่ะสิ !---- คำตอบที่จู่ ๆ ก็ผุดขึ้นในจิตใจ ทำให้ซีเหมินเกือบสะดุ้ง ตั้งแต่เกิดมาผ่านผู้หญิงมานับร้อย คำ ๆ นี้ คือ คำที่เขาคิดว่าเป็นคำงี่เง่าที่สุดที่ไม่มีทางเป็นไปได้ . สิ่งที่ผู้ชายต้องการจากร่างกายของผู้หญิง ก็มีแต่ sex เท่านั้น แต่สิ่งที่เขารู้สึกต่อเสี่ยวโย่ว มันมีพลังมากกว่า . มีอิทธิพลเหนือฮอร์โมน และ ต่อมที่หลั่งเทสโทสเตอโรน เป็นสิ่งลี้ลับ และความงี่เง่าที่เรียกว่า . ความรัก ! เป็นครั้งแรกที่ซีเหมินยอมรับใจตัวเอง . เขารักเสี่ยวโย่ว ไม่ใช่ความรักของพี่ชาย แต่เป็นความรักของผู้ชาย เสี่ยวโย่วจะรู้สึกอย่างไรนะ ? เธอจะต่อต้านเขาหรือเปล่า ? เอาเถอะเขาจะค่อยๆให้เธอปรับตัวตอบรับกับความรู้สึกใหม่นี้ . จะสอนให้เธอรู้จักอารมณ์ของผู้ชาย จะสอนเธอให้คุ้นเคยกับสัมผัสของเขา ( ซีเหมินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อนึกถึงบทเรียนที่จะสอนเธอ ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 09:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 41 “ อย่างนั้นหรือ ตอนนี้ซีเหมินอยู่ที่นั่นสินะ “ “ ครับ ผู้หญิงของซีเหมินที่โดนไล่กลับมาเมื่อ 2 วัน ก่อนหัวเสียมาก เธอว่าซีเหมินไม่มิสิทธิเห็นเธอเป็นตุ๊กตาที่พอเบื่อก็เอาเงินฟาดหัวแล้วไล่เธอ เธอยังว่าที่ซีเหมินทำตัวแบบนั้นก็เพราะกำลังเปลี่ยนรสนิยมไปชอบเด็กอ่อน ๆ เพราะว่านอกจากเธอที่โดนไล่กลับมาแล้ว ทั้งคนใช้อีกตั้งขโยงก็โดนไล่มาหมดอีกด้วย . คงเพราะอยากจะใช้เกาะที่ว่าเป็น . เกาะสวาทหาดสวรรค์ น่ะครับ “ “ คงหมายถึงยายเด็กเสี่ยวโย่วนั่น “ “ ครับ.. ไม่ผิดแน่ “ “ งั้น ก็หมายความว่าตอนนี้ ซีเหมินอยู่กับเด็กนั่นตามลำพังสินะ ( ร่างบนเก้าอี้หมุนตัวกลับมา ) แกคงไม่ต้องให้ฉันบอกหรอกนะว่าควรจะทำอะไร “ ( มีเพียงรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม ที่เล็ดรอดจากเงามืดที่สลัวรางออกมาได้ ใบหน้าของผู้สั่งการยังคงปริศนา ?!.) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 10:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 42 บ้านพักส่วนตัว ห้องนอนของซีเหมิน เสียงคริ้งครั้งของเครื่องแก้วคริสตัลกระทบกัน เสี่ยวโย่วประคองอาหารเช้าหน้าตาน่ารับประทานมาวางไว้ที่โต๊ะเตี้ย ๆ เธอมองไปยังเตียง .ร่างใหญ่โตของพี่ชายยังคงซุกอยู่ในผ้าห่ม แล้วเสี่ยวโย่วก็หน้าแดง เธอรู้สึกร้อนฉ่าไปทั่วทั้งแก้ม . หมู่นี้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายกับเธอพัฒนาขึ้นอย่างแปลก ๆ แม้ว่าพี่ชายจะใจดีกับเธอเหมือนกับตอนที่เธอเป็นเด็ก แต่มีอะไรบางอย่างที่ต่างออกไปที่เสี่ยวโย่วอธิบายไม่ได้ หลายครั้งที่เธอมักจะพบแววตาที่จับจ้องมองเธออย่างไม่คลาดสายตา มีเปลวไฟแปลก ๆ ในแววตาของพี่ชายที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว . แถมสัมผัสโอบกอดของพี่ชาย “ เสี่ยวโย่ว .. “ เสียงแหบ ๆ อย่างคนที่พึ่งตื่นทักขึ้น ..ซีเหมินตื่นแล้ว แต่เหมือนเขาไม่อยากลุกเท่าไหร่ หัวยุ่ง ๆ ของเขายังคงอยู่บนศอกที่ตั้งชันข้างซ้าย เขายื่นมือมาตรงหน้าเป็นเชิงเรียกให้เธอเข้าไปใกล้ “ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ นี่ใจร้ายปล่อยให้พี่นอนหนาวคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หือม “ คนถาม ถามด้วยเสียงที่หยอกเอิน ( แต่คนเขียนหัวใจละลาย มันเซ็กซี่จนบรรยายเป็นตัวอักษรไม่ด้ายยยยยยยยยยยยย ) “ เสี่ยวโย่วลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าค่ะ “ บอกอย่างอาย ๆ แต่ก็ยอมปีนขึ้นเตียงไปนั่งข้าง ๆ ซีเหมินตบมือแปะบนผ้าห่มตรงหน้าตัก เป็นเชิงบอกว่า มานั่งตรงนี้จ้ะ ! เสี่ยวโย่วจึงกระเถิบไปนั่งหน้าตักอย่างว่าง่าย . “ อาหารคือสิ่งที่เธอต้องทำให้พี่ตอนเช้า ? พี่สอนเธอไว้อย่างนั้นหรือ ? “ ซีเหมินแกล้งขมวดคิ้วดุ ๆ เสี่ยวโย่วส่ายหน้า เธอยิ้มอย่างอาย ๆ ถึงยังไง เธอก็ยังปรับตัวไม่ทันกับความสนใจที่พี่ชายมีให้ต่อตัวเธอ “ ปล่าวค่ะ พี่ชายสอนว่า สอนว่า “ “ สอนว่าอะไร หือม์ “ คนถามถามไป แต่ตาน่ะจ้องอยู่ที่ริมฝีปากไม่มีคลาด “ สอนว่าต้อง morning kiss พี่ชายค่ะ “ “ อือม “ คนเป็นพี่ชายครางตอบ และคงไม่อยากรอให้เสี่ยวโย่วน้อยเริ่มก่อน เขาก้มหน้าลงสัมผัสกลีบปากอิ่มฉ่ำนั้นเสียเอง ริมฝีปากของเสี่ยวโย่วหวานกว่าความฝันของเขาเสียอีก กว่าเขาจะถอนจุมพิตที่สร้างความมัวเมายิ่งกว่าไวน์ดีกรีแรงนั้นได้ เสี่ยวโย่วน้อยของเขาก็สิ้นเรี่ยวแรงอยู่บนอกเสียแล้ว . แก้มเนียน ๆ ของเธออิ่มแดงด้วยบทเรียนบทแรก ปากเล็ก ๆ เจ่อนิด ๆ จนเกือบจะบวมเป่ง . เขานึกสบถด่าตัวเองที่ไม่ค่อยเป็นค่อยไป . ถ้าเสี่ยวโย่วขวัญเสียกับจูบครั้งนี้ เขาคงใกล้ชิดเธอได้ยากขึ้น “ เสี่ยวโย่ว ! เสี่ยวโย่ว คะ ? “ หลังจากควบคุมตัวเองได้อย่างยากลำบาก จึงแตะไหล่ปลุกร่างน้อย ๆ บนอกอย่างเบามือ “ คะ.. “ คนตอบ ยังไม่หายมึน เธอช้อนตาขึ้นมองใบหน้าที่ใกล้จนเกือบจะเป็นชิดด้วยความงุนงง “ ทานอาหารเช้ากันเถอะค่ะ “ ซีเหมินชวน ทั้งที่เขาไม่นึกอยากจะกินมันสักเท่าไหร่ เขาอยากกินเชอรี่ลูกน้อยบนตักเขามากกว่า ( * เชอรี่ .. มักเป็นสรรพนามที่ผู้ชายฝรั่งเศษ ใช้เรียก คนรักของตน หรือ บางทีก็ใช้เรียกเด็กสาวด้วยความเอ็นดูก็ได้ ) +++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 10:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 43 หลังอาหารเช้าผ่านไป .. ซีเหมินพาเสี่ยวโย่วเข้าไปในเมืองเพื่อจะหาซื้อของกิน และ เสื้อผ้า อีกนิดหน่อย เวลาพักร้อนเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว ซีเหมินอยากจะใช้เวลาให้เสี่ยวโย่วคุ้นเคยและรักเขาให้มากที่สุด เพื่อที่ว่ากลับไปถึงไทเปเสี่ยวโย่วจะไม่มองผู้ชายคนใดนอกจากเขา ด้านเสี่ยวโย่วเธอกำลังเดินเล่นอย่างเริงร่า นึกถึงพี่ชายที่เดินเข้าไปในร้านขายของชำเล็ก ๆ . ท่าทางเงอะงะของพี่ชาย เวลาที่คนขายถามว่าจะเอาอะไร ทำให้เธอนึกขำ ปกติแล้วพี่ชายจะมีคนซื้อของให้อยู่ตลอด แต่บังเอิญว่าตอนนี้ต้องอยู่กันลำพังเพียงสองคน ดังนั้นคนที่ต้องจ่ายตลาดจึงกลายเป็นเขา เพราะมัวแต่เดินดูนู่นดูนี่ เสี่ยวโย่วจึงไม่รู้ตัวเลยว่า เธอเดินมาไกลจากที่ซีเหมินซื้อของอยู่มากเท่าไหร่ จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงนี้ “ ครับ ผมจะจัดการให้แนบเนียนที่สุด ไม่ให้ตำรวจตามสืบได้ คุณชายคนนี้จะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกแน่นอนครับ “ บทสนทนา ทำให้เสี่ยวโย่วถึงกับตัวชาในทันที . ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อจู่ ๆ ลมทะเลที่บังเอิญพัดมา ได้หอบเอาเอกสารบนตู้โทรศัพท์มาตกอยู่เบื้องหน้า !!! . +++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 10:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตึก ! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ขาขาว ๆ ที่ลอดพ้นกางเกงขาสั้นหน้าร้อน ก้าววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต .. เสี่ยวโย่วได้ยินเสียงหอบหายใจของตัวเอง ได้ยินเสียงหัวใจที่ตีรัวอย่างกับกลองของตัวเอง .. และสาบานได้เลยที่ได้ยินเสียงหายใจ ของผู้ชายที่กำลังไล่ตามเธอมาด้วย ---ใครก็ได้ !.... ใครก็ได้ช่วยด้วยเถอะ .ผู้ชายคนนี้กำลังจะฆ่าพี่ชาย กำลังจะฆ่าคุณชายซีเหมินของเธอ--- หมับ ! ร่างของเสี่ยวโย่วถูกจับได้ ร่างน้อย ๆ ของเธอเซหลุน ๆ ไปด้านหลัง “ จะวิ่งหนีฉันไปไหน แม่หนูน้อย .. “ เสียงที่น่าขยะแขยงดังประชิดอยู่ริมหู มันค่อย ๆ หมุนร่างของเสี่ยวโย่วกลับไปเผชิญหน้า และเมื่อมันเห็นใบหน้าน่ารักของเสี่ยวโย่วเต็มตา แววตาหื่นกามของมันก็วาวโรจน์ด้วยจิตอกุศล “ แกจะทำอะไรน้องสาวฉัน !! “ มือหนาใหญ่ กระชากร่างผู้ชายคนนั้นออกจากเสี่ยวโย่ว มันผงะล้มลงคิดจะกระโจนเข้าใส่ก็ต้องหยุดคิด เพราะคนที่อ้างว่าเป็นพี่ชาย ตัวใหญ่อยู่ไม่ใช่น้อย “ ฝากไว้ก่อนเหอะ “ ( พูดประโยคผู้ร้าย แบบโบร๊าณ โบราณ แล้วก็วิ่งจากไป ) “ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ “ ผู้ช่วยเหลือหันมาให้ความสนใจกับสาวน้อย . และเมื่อเห็นกันถนัดตา เขาก็ฉีกยิ้มจนแทบจะถึงใบหู “ เสี่ยวโย่ว !... คุณเสี่ยวโย่ว จริง ๆ หรือครับ จำผมได้หรือเปล่า คนที่โยนลูกบาสมาถูกคุณ ทำให้คุณต้องไปอยู่ห้องพยาบาล ไงครับ ผม เสี่ยวกวาน“ ยื่นมือจะไปทำความรู้จัก ก็สังเกตเห็นหน้าซีด ๆ ของเสี่ยวโย่ว “ โทษนะครับ ผมตื่นเต้นไปหน่อย . ลืมไปว่าคุณพึ่งจะผ่านเรื่องไม่ดีมา ว่าแต่คุณเสี่ยวโย่วเป็นอะไรหรือเปล่าครับ “ เสี่ยวโย่วส่ายหน้า แต่สีหน้าก็ยังไม่สู้ดีนัก เสี่ยวกวานถือวิสาสะดึงมือเธอเพื่อที่จะเดินหลบเข้าไปในร่ม “ สีหน้าคุณไม่ดีเลย . คุณไปเจออะไรมาบอกผมได้นะครับ หรือว่าไอ้หมอนั่นทำอะไรคุณ !? “ เสี่ยวโย่วส่ายหน้าอีก เสี่ยวกวานเห็นหน้าของเธอเปื้อนดิน และที่มือเธอก็มีลอยถลอกอยู่ด้วย เธอคงหกล้มตอนวิ่งหนีไอ้บ้าหื่นกามนั่นกระมัง . เสี่ยวกวานหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดรอยดินบนแก้มเสี่ยวโย่ว แล้วจึงหยิบมือขึ้นมาจะเช็ดแผลให้ เปรี้ยง !!!..... เสี่ยวกวานกลิ้งหลุน ๆ ไปคลุกขี้ฝุ่นจากหมัดของใครบางคนทันที “ พี่ชาย !!! “ “ อย่ามายุ่งกับคนของฉัน !! “ ซีเหมินประกาศเดือด ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟ ความคุกรุ่นด้วยแรงอารมณ์สามารถทำให้เขาฆ่าผู้ชายคนนี้ได้อย่างง่ายดาย “ พี่ชายคะ อย่านะ “ มือน้อย ๆ ของเสี่ยวโย่วฉุดซีเหมิน ห้ามเขาไม่ให้เข้าไปทำร้ายผู้ช่วยเหลือของเธอ “ เสี่ยวกวาน . เธอไปก่อนนะ “ เมื่อเห็นท่าว่าพี่ชายคงจะไม่ฟังเธอเสียแล้ว เธอถึงหันไปบอกผู้ช่วยเหลือเพื่อนใหม่ของเธอ เสี่ยวกวานถึงจะมึนงง และรู้สึกโกรธอยู่มาก แต่เมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ของผู้หญิงที่เขาชอบ บวกกับ เข้าใจว่าพี่ชายของคุณเสี่ยวโย่วคงจะหวงน้องสาว ก็เลยยอมกลับไปก่อนอย่างว่าง่าย “ ครับ แล้ววันหลังเราค่อยคุยกันก็ได้ . สวัสดีนะครับ เอ่อ พี่ “ ยังไม่วาย ด้วยความสำนึกดีเลยหันมาลา ซีเหมิน แถมเรียกเขาว่าพี่เสียอีก ( -_-“ ) +++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 10:01:44 ]

ความคิดเห็นที่ 45 “ คุยกันงั้นหรือ ?? “ ดวงตาหรี่ต่ำ จ้องมองเสี่ยวโย่วที่ยืนเบื้องหน้า “ เธอรู้จักกับไอ้หมอนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ . “ น้ำเสียงเยียบเย็นของซีเหมินคาดคั้น “ พึ่งรู้จักค่ะ . เอ่อ .. ความจริงก็รู้จักกันมาก่อน ที่โรงเรียนค่ะ “ “ เอาให้มันแน่ เสี่ยวโย่ว . รู้จักกันแล้ว หรือ พึ่งรู้จัก “ เวลานี้ซีเหมินกำลังพาลอย่างเต็มที่ ไม่เท่านั้นเขากำลังนึกระแวงว่าเสี่ยวโย่ว ว่ากำลังจะปิดบังความสัมพันธ์ที่เธอมีต่อไอ้เด็กนั่น . ก็สิ่งที่เขาเห็นมันชวนให้เขาคิด เธอยอมให้มันจับมือถือแขนใกล้ชิดสนิทสนม ยอมให้มันเช็ดหน้า . --- ใช่แล้ว เสี่ยวโย่วกำลังโกหกเขาอยู่แน่ ๆ มีหรือที่คนพึ่งรู้จักเสี่ยวโย่วจะให้ความสนิทสนมถึงขั้นนั้น !!---- ด้านเสี่ยวโย่ว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมซีเหมินถึงได้โกรธเธอมากมายเรื่องเสี่ยวกวานนัก แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้ต้องรีบเตือนให้พี่ชายรู้ตัวก่อนว่ากำลังจะมีคนมาฆ่าเขา “ พี่ชาย เสี่ยวโย่วมีเรื่องสำคัญจะบอก . “ “ อย่าเบี่ยงประเด็นเสี่ยวโย่ว ตอบคำถามฉันมา “ ความโกรธเกรี้ยวไม่ได้มีแต่แค่ในน้ำเสียงของเขาอีกต่อไป ซีเหมินขว้างแก้วเหล้าในมือ ดังเปรี้ยง น้ำสีอำพันซ่านกระจายเต็มฝาผนัง --- เธอกำลังจะโกหกเขา --- “ พี่ชายคะ ” เสี่ยวโย่วทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว ไม่ใช่เพียงแต่อารมณ์ที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปของพี่ชายเท่านั้น ข่าวที่สำคัญของเธอก็กำลังคุกคามสมองน้อย ๆ ของเธอด้วย . เสี่ยวโย่วตัวสั่น “ พูดมาเสี่ยวโย่ว “ ซีเหมินพยายามจะระงับโทสะที่พลุ่งพล่าน เขาต้องใจเย็น ๆ เสี่ยวโย่วยังเป็นเด็ก . เธออาจมีความคิดแบบเด็ก ๆ อยู่ เขาผิดเองที่รู้ใจตัวเองช้าไป ปล่อยให้เธอมีเพื่อนชายเข้ามาใกล้ชิด “ เสี่ยวกวานช่วยเสี่ยวโย่วค่ะ จากผู้ชายที่คิดจะฆ่าพี่ชาย . จริง ๆ นะคะ “ “ หยุดได้แล้วเสี่ยวโย่ว “ ซีเหมินตวาด --- พอกันที ฉันจะไม่ยอมฟังคำโกหกจากปากเสี่ยวโย่วอีกแล้ว ฉันทนไม่ได้ เสี่ยวโย่วถึงกับกุเรื่องโกหกมาปกป้องไอ้เด็กเวรนั่น หล่อนรักมันไปแล้วใช่ไหม ? --- “ แต่ว่า . พี่ชายคะ .. “ “ ออกไป๊ .. “ ซีเหมินไล่เสี่ยวโย่ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 10:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 46 “ จะทำยังไงดีนะ จะช่วยพี่ชายอย่างไรดี “ เสี่ยวโย่วเดินกระวนกระวาย ในใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ จริงสิ โทรไปบอกลุงเฉิน ให้ลุงเฉินตามคนมาช่วย . ไม่สิ! โทรบอกตำรวจก็ได้ . ใช่ ! ตำรวจ “ เสี่ยวโย่วรีบวิ่งไปยังโทรศัพท์เพื่อหมุนเบอร์โทรอย่างเร็วไว . แต่แล้ว โทรศัพท์กลับใช้การไม่ได้ ..มันถูกตัด !!! แล้วเสี่ยวโย่วก็เห็นเงาที่ทอดเข้ามา ผู้บุกรุกไม่ทันได้เห็นเสี่ยวโย่ว . มันย่องตัวผ่านบานประตูขึ้นไปยังชั้นที่เป็นห้องนอน เสี่ยวโย่วใจเต้นตึกตัก เมื่อดันตัวแอบให้มากที่สุด หลังบานประตูที่บังร่างเธอเอาไว้ .. จวบจนกระทั่งมันลับหายไป เสี่ยวโย่วจึงวิ่งเต็มฝีเท้าไปหาซีเหมินที่ห้องนั่งเล่น “ พี่ชายคะ พี่ชาย “ เสี่ยวโย่วไม่รอให้ซีเหมินเอ่ยอนุญาต เธอโถมตัวเปิดบานประตู ซีเหมินหันมามองเสี่ยวโย่วด้วยความสงสัย เธอพยายามยื้อยุดเขาออกไป แล้วทันใดนั้นเอง ปัง !... ปัง !.... ปัง ! กระสุนก็แล่นมาเจาะฝาผนังข้าง ๆ หูของเขาอย่างฉิวเฉียด ! สิ่งที่เสี่ยวโย่วเตือนเขาเป็นความจริง !.... ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามจะเตือนเขาแล้ว ซีเหมินกับเสี่ยวโย่วพากันวิ่งไปยังป่าริมชายหาดหลังบ้าน ยังคงมีเสียงปืนยิงไล่หลังตามมาเป็นระยะ ๆ ที่ชายหาดลมทะเลกำลังหอบพายุลูกใหญ่ .เมฆดำทะมุน คลืบคลานมาปกคลุมทั่วทั้งหาดอย่างเร็วไว และเมื่อฝนตกลงมานั่นเอง ที่ซีเหมินและเสี่ยวโย่วเกิดพลัดตกลงไปในหลุมโดยธรรมชาติ ที่ถูกพรางตาเอาไว้ด้วยหญ้าที่ทับถมมานาน . พั่บ พั่บ พั่บ ( เสียงก้านมะพร้าวแก่ ๆ ก้านใหญ่ ที่ล่วงลงมาปิดหลุมไว้ ) “ หายไปไหนแล้ววะ “ มีเสียงตะโกนโหวกเหวกอยู่ด้านบน “ จะหายไปได้ยังไง หาดูให้ทั่ว งานนี้ถ้าไม่เห็นศพล่ะก็ ชวดเงินนะ:-) “ วายร้ายอีกคนพูดอย่างหัวเสีย แต่แล้วในที่สุดมันก็ล่าถอย เพราะสายฝนที่กระหน่ำเข้ามาอย่างไม่ลืมหูลืมตานั่น ------ flash come ---- ซีเหมินหลับตา น้ำค้างที่ชื้นแฉะเกาะอยู่ที่ขนตายาวของเขา ซีเหมินกระดกขวดเหล้าอีก ภาพในวันนั้นยังคงติดตา ภาพเสี่ยวโย่วที่มีด้ามไม้ปักคา . เสี่ยวโย่วที่ส่งยิ้มให้เขา แล้วพูดว่า “ พี่ชายไม่เป็นอะไรนะคะ “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 28 ม.ค. 47 10:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 47 Scene 14 >>> สนามบิน-ไทเป <<< ตรงล็อบบี้สำหรับคอยผู้โดยสาร คนที่กำลังเดินผ่านไปมา ต่างก็อดไม่ได้ที่จะหยุดมองผู้หญิงหน้าตาสวยหวาน รูปร่างโปร่งระหง “ นั่น ใช่คุณฟานฟานหรือเปล่านะเธอ คนที่เป็นตำนานนางแบบใต้หวัน ที่ go inter น่ะ” “ อือม ก็คล้ายมากอยู่นะ.. แต่ว่าจะใช่เร้อ รายนั้นน่ะถึงจะไปดังอยู่มากที่ต่างประเทศก็เถอะ แต่ที่ใต้หวันเนี่ย คงไม่กล้ากลับมาหรอก ” “ อ้าว! ทำไมล่ะ ? ” ผู้ต้องตอบถอนหายใจ เธอเองก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับของฟานฟาน และเมื่อครั้งยังเด็กถึงกับตั้งความหวังว่าอยากจะเป็นนางแบบให้ได้อย่างนั้นบ้าง แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังคงเห็นภาพของหญิงสาวผู้นั้น เดินระเหิดระหง ลำคอตั้งตรง อยู่บนแคทวอล์ก “ ก็เพราะว่า บางทีคนเราก็มีอดีตกับสถานที่ ที่ไม่น่าจดจำอยู่น่ะสิ .” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 30 ม.ค. 47 18:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ฟานฟาน ชะเง้อคอรอคอยด้วยความตื่นเต้น เธอไม่ได้เจอฟางหลันมานานแล้ว หลังจากงานแต่งงาน ฟานฟานต้องตามต่งซันไปยังที่ต่าง ๆ ปล่อยให้ฟางหลันอยู่บ้านคนเดียว แม้ว่าจะติดต่อทางโทรศัพท์กันบ้าง แต่การเจอหน้ากันก็น้อยจนนับครั้งได้ ยิ่งตอนฟางหลันเข้ามหาวิทยาลัย เธอสองพี่น้องก็ยิ่งห่างเหินกันมากขึ้น >>> ตรงgate ทางเดินออก <<< ( มีเสียงฮือฮา ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังชายหนุ่มหญิงสาว ที่กำลังจูบอำลากันอย่างดูดดื่ม ) มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร ถ้าฝ่ายชายจะไม่หล่อบาดจิตบาดใจ ใบหน้าที่สะอาดหมดจด ริมฝีปากสีชมพูสด และรัศมีที่เปล่งประกายนั่น ให้ดูยังไง ก็ไม่ใช่มนุษย์ปุถุชนยีนส์ธรรมดาเป็นแน่แท้ . ( ทัตสึโอะ Japan Idol ที่กำลังจะเดินทางมาเจรจา series ร่วมทุนระหว่าง ใต้หวัน– ญี่ปุ่น ) และจะไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจแต่ประการใด หากผุ้หญิงที่เป็นคู่เฟลิตอยู่นั้น จะไม่ใช่ .. “ ฟางหลัน !?? “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 30 ม.ค. 47 18:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 49 Truddd .Truddd .Trudddd เสียงโทรศัพท์ของเจี้ยนหาวดังขึ้น เขาเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นด้วยความงัวเงีย เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้กลับบ้าน แต่มาอาศัยห้องของไจ่ไจ๋อยู่ . ด้วยเหตุผลว่าสะดวกและใกล้ หลังจากแยกกับคุณนายเถาหลิน เขาก็ไปนั่งดื่มเหล้าคนเดียวที่ VS PUB ที่จริงเขาโทรหาซู่หลง กับ ซีเหมิน แต่สองคนนั่นก็ดันปิดมือถือจึงติดต่อไม่ได้ ยูจิก็ติดถ่ายละคร . ส่วนเจ้า ไจ่ไจ๋น่ะเรอะ . เมื่อคืนตอนโทรศัพท์ไปหา . “ อือม์ ..จุ๊บ ฉันไม่ว่าง .จุ๊บ .ไว้ จุ๊บ .พรุ่งนี้ จุ๊บ .คุยกันนะ จุ๊บ ๆ ๆ อือม์ ! “ ขนาดรับโทรศัพท์ ไจ่ไจ๋ก็ยังไม่ยอมหยุดภารกิจ .ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าหมอนั่นกำลังจูบกับใคร? >>>เจี้ยนหาวนึกถึงไจ่ไจ๋ ไจ่ไจ๋นั้นถึงบุคลิกภายนอกดูจะเป็นคนขี้เล่น อัธยาศัยดี ยิ้มง่าย แต่ว่าเจี้ยนหาวรู้ดีว่า มันเป็นเพียงฉาบหน้าของไจ่ไจ๋เท่านั้น แต่ก่อนไม่ใช่ว่าไจ่ไจ๋จะมีบุคลิกแบบนี้ เจ้าหมอนั่นออกจะเป็นคนเงียบ ๆ ติดจะขรึม แทบไม่ยิ้มเลย และมนุษยสัมพันธ์การเข้าสังคมก็แย่แบบสุด ๆ --- ช่วยไม่ได้หรอกที่ไจ่ไจ๋จะเป็นแบบนั้น --- ( เจี้ยนหาวแค่นยิ้มนิดหนึ่ง รู้ดีถึงเหตุผลดังกล่าว ) ไจ่ไจ๋เป็นเด็กฉลาด ไม่สิต้องเรียกว่า ‘ฉลาดเป็นกรด’ .. เพราะเจ้าหมอนั่นสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์ที่บอสตันได้ตั้งแต่อายุ 15 ปี แต่สุดท้ายหมอนั่นก็ไม่ยอมไป ส่วนเรื่องผู้หญิงของไจ่ไจ๋น่ะรึ ? ( เจี้ยนหาวยิ้มที่มุมปาก ) ถึงไจ่ไจ๋จะอายุน้อยที่สุด แต่ประสบการณ์ไม่ได้เป็นรองใครเลย อาจจะเรียกได้ว่าเป็นถึงขั้นปรมจารย์เสียด้วยซ้ำ . เขาเคยถามถึงครั้งแรกของหมอนั่น “ ตอนอายุ 12 “ เจ้าไจ่ไจ๋ตอบมาหน้าตาเฉยแบบนี้แหละ ไจ่ไจ๋มีสาว ๆ มาพัวพันมากมาย ตั้งแต่ก่อนเข้าวงการแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยเห็นไจ่ไจ๋จะให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษ . จะว่าไปแล้วเจ้านั่นค่อนข้างจะเป็นคนเย็นชา ไม่เคยถนอมน้ำใจผู้หญิง อย่าว่าแต่จะเอาใจเลย ถึงเขาเองแม้จะสลัดผู้หญิงทิ้งในท้ายที่สุด แต่ช่วงเวลาที่คบกัน เจี้ยนหาวก็มักจะเอาใจผู้หญิงของเขาเสมอ และอาจเป็นเพราะไจ่ไจ๋มีหน้าตาน่ารักแบบเด็ก ๆ .สาว ๆ หลายต่อหลายคนจึงยังแวะเวียนมาอุ่นเตียงให้เจ้าไจ่ไจ๋อยู่บ่อย ๆ แถมยังไม่เคยนึกเคือง หากตอนเช้าไจ่ไจ๋จะไล่พวกเธออกจากห้องนอนอย่างไม่ใยดี รู้สึกพฤติกรรมเย็นชาของไจ่ไจ๋มาเปลี่ยนเอา ก็หลังจากไจ่ไจ๋จ้างครูมาสอนพิเศษที่บ้าน จู่ ๆ หมอนั่นก็ลุกขึ้นมาทำตัวเป็นชายหนุ่มแสนอบอุ่น ช่างเอาอกเอาใจ เลิกเที่ยวเตร่และตั้งใจเรียนอย่างน่าสงสัย ( ตอนนั้นเจี้ยนหาวไม่เข้าใจ ทำไมต้องเรียนวิชาวรรณคดี ? กับ ภาษาอังกฤษ ? ก็วิชาวรรณคดี ไม่ว่าจะมองแง่ไหนก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคณะวิศวที่เจ้านั่นสนใจจะเรียนต่อเอาเสียเลย แถมวิชาภาษาอังกฤษ ไจ่ไจ๋ก็พูดได้คล่องปรื๋อยังกับเป็นภาษาของตัวเองอยู่แล้ว ) แต่ว่าเจี้ยนหาวก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะเรื่องผู้หญิง เขาถือเป็นเรื่องส่วนตัวที่เพื่อนจะไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน แต่มาพักหลัง ๆ หลังจากที่ไจ่ไจ๋เลิกเรียนพิเศษนั่นแหละ ที่เจี้ยนหาวเริ่มรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ ไจ่ไจ๋ในเวลาที่อยู่กับพวกเขา จะเป็นเหมือนเดิม แต่หากเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้า หน้ากากไร้เดียงสาที่ฉาบด้วยรอยยิ้มหลอมละลาย จะปิดฉับลงมาทันทีโดยอัตโนมัติ เขาว่าเมื่อก่อนหมอนี่อ่านความคิดได้ยาก แต่เดี๋ยวนี้ความคิดของมันบางอย่างก็อ่านลำบาก ขนาดที่คนใกล้ชิดอย่างพวกเขาก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจ . หากถึงเวลาพวกเขาก็คงรู้ถึงเหตุการณ์ประหลาดนี้เองแหละมั้ง เจี้ยนหาวหยุดคิดในที่สุด รู้สึกปวดหัวขึ้นมาตะหงิด ๆ ไม่รู้ว่าเพราะเหล้าที่ดื่มไปเมื่อคืน หรือ เรื่องของไอ้มนุษย์เข้าใจยากไจ่ไจ๋กันแน่ Trudd .Truddd . Truddd เสียงโทรศัพท์มือถือ ยังดังต่อไป . เจี้ยนหาวสลัดผ้าห่มเดินตัวเปล่าหาเสื้อนอก ที่ไม่รู้เมื่อคืนไปสลัดทิ้งอยู่ตรงมุมไหน (คือ ปกติเหม่ยจั้วชอบนอนแบบไม่ใส่อะไร ติดนิสัยเดิม ๆ ตอนอยู่อเมริกา ) “ เหวย ! “ เจี้ยนหาวเปิดรับโทรศัพท์ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 30 ม.ค. 47 18:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 50 “ ฟางหลัน ?.... ฟางหลันจริง ๆ หรือ “ ฟานฟานพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา จ้องมองร่างอวบขนาด 90 กิโลกรัมของน้องสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ฟางหลัน หันไปกระซิบกระซาบกับทัตสึโอะ ฝ่ายนั้นส่งยิ้มแฉ่งก่อนจะจูบแก้มนุ่มนิ่มแล้วหลบฉากไป ( เกือบไม่ทันปาปารัสซี่ ที่จู่ ๆ ก็พรวดพราดเข้ามาทางด้านขวาแน่ะ ) “ ใครน่ะฟางหลัน ? “ ฟานฟานถาม เมื่อในที่สุดก็ตั้งสติได้ “ ทัตสึโอะ ค่ะ ” ตอบแค่นั้นไม่ได้มีท่าทีจะขยายความถึงความสัมพันธ์ต่อแต่อย่างใด ฟางหลันปราดตามองหาคน ๆ นั้น “ เขาไม่มาหรือคะ ? “ “ ใคร ?.... อ๋อ คุณต่งซันน่ะหรือ เปล่าจ้ะ คุณต่งซันติดประชุมลูกค้าพี่ก็เลยมารับฟางหลันคนเดียว “ “ เหรอคะ “ ฟางหลันตอบไปงั้นเอง มองหน้าพี่สาวนิดหนึ่ง พี่ฟานฟานของเธอยังสวยเหมือนเดิม ไม่สิ ! สวยมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะสวยอย่างนี้นี่เล่า ‘เขา’ ถึงได้รักพี่ฟานฟานของเธอมาก ---ผู้ชายคนนั้นเขาอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ ภายใต้หลังคาเดียวกับผู้หญิงที่เขาเคยรักอย่างมากมาย รักจนกระทั่งกล้าเหยียบย่ำ กล้าทำลายความรักของเธอ .. ผู้ชายโหดร้ายคนนั้น เขาอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน ?--- ฟางหลันสะกดกลั้นความเจ็บปวด ที่ตีวนเป็นเกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่า คลื่นแห่งความปวดร้าวที่ซัดกระหน่ำอยู่ในหัวใจ . เธอเตือนตัวเองว่าอย่าร้องไห้ การกลับมาครั้งนี้ของเธอมิใช่กลับมาเพื่อ พ่ายแพ้ ... แต่ทว่าเธอกลับมาเพื่อจะ ชนะ !!! --- ถึงคราวที่ คุณจะทำความรู้จักกับความเจ็บปวด บ้างแล้วล่ะ เจี้ยนหาว !!! --- ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 30 ม.ค. 47 18:59:23 ]

ความคิดเห็นที่ 51 scene 15 >>>ตึก สำนักงานใหญ่ TVB <<< “ วันนี้ Romio คนไหนจะมาบ้างนะ . พักหลัง ๆ เนี่ยรู้สึกว่าจะอยู่กันไม่พร้อมหน้ากันเลย “ “ ก็น่านน่ะสิ .. แต่ก็นั่นล่ะนะ Romio Idol น่ะ เป็นระดับ super star ไปแล้วนิ่ ใช้เวลาไม่ถึง 2 ปี ก็ดังได้ขนาดนี้แล้ว .ไม่ธรรมดาจริง ๆ “ “ อ๊ะ ! นั่นคุณซิงหยูนี่ ไปแอบถามดีกว่า ได้ข่าวว่าวันนี้ทางญี่ปุ่นเขาก็จะเข้ามาคุยด้วยนี่ . ว่าแต่ ? .วันนี้อากาศก็ไม่ใช่ว่าจะหนาว คุณซิงหยูใส่ผ้าพันคอมาทำไมน่ะ ???? “ ++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 31 ม.ค. 47 15:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ในลิฟต์ ( มุ่งหน้าสู่ชั้น 17 ) ซิงหยู ขยับผ้าพันคออย่างอึดอัด โชคดีที่รีบปลีกตัวมาจากเพื่อนพนักงานด้วยกันมาได้ ที่จริงแค่เรื่องตอบตารางงานของ Romio ก็ไม่เป็นปัญหาสักเท่าไหร่ แต่ว่าไอ้สายตาสอดรู้สอดเห็นของสาวออฟฟิศนี่สิ +_+ ช่างน่าสะพรึงกลัวเสียจริง ๆ !! ซิงหยูขยับผ้าพันคอ แล้วส่องเงาดูกับกระจกภายในลิฟต์ เธอรู้สึกเป็นกังวล เมื่อเห็นรอยช้ำสีชมพูเป็นจ้ำ . เขาจงใจแกล้งเธอแน่ ๆ ก็รอยช้ำรอบลำคอของเธอมันมีมากเสียจน เหมือนกับว่าเธอกำลังเป็นโรคร้ายยังไงยังงั้น .. >>> ซิงหยูคิดถึงเรื่องเมื่อคืน --- flash back--- “ ทำไมถึงไม่รอผมละครับ ซิงหยู “ น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นเหมือนจะใส่ใจเธอเสียเต็มประดา แต่ซิงหยูรู้ดีว่ามันมีสิ่งซ่อนเร้นแอบแฝง “ คุณมีธุระอะไรก็ว่ามาดีกว่า “ ซิงหยูพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่เพียรฝึกมาอย่างดี หวังว่าคราวนี้จะใช้ได้ผลเหมือนทุกครั้ง ที่จริงซิงหยูไม่ใช่คนเข้มแข็ง หรือ เย็นชาอย่างที่แสดงออก ในทางตรงกันข้าม เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความมั่นใจ ขี้กลัว และ ขี้เกรงใจคนอย่างสุด ๆ แต่งานดูแลศิลปิน ทำให้ซิงหยูต้องสร้างบุคลิกขึงขัง เย็นชา เพื่อเป็นป้อมปราการสำหรับชนกับพวกเสือสิงห์กระทิงแรดในวงการ “ อือม์ ซิงหยูนี่ขี้ลืมจริง ก็ของตอบแทนของผมไงครับ ลืมแล้วหรือ “ “ อ้อ ! เรื่องนั้นเอง” ซิงหยูตีหน้าตาย ไขกุญแจเข้าบ้านในขณะที่ใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ “ พรุ่งนี้จะเอาไปให้ที่บริษัทก็แล้วกัน ..แล้วพรุ่งนี้ ไจ่ไจ๋แวะเข้าบริษัทด้วยนะ ตัวแทนจากญี่ปุ่นจะเข้ามาคุยเรื่อง series สำหรับ วันนี้ ราตรีสวัสดิ์ “ พูดจบก็ปิดประตูทันที ไม่เปิดโอกาสให้ไจ่ไจ๋แทรกตัวเข้ามาในบ้านได้ ซิงหยูหอบหายใจอย่างตื่นเต้น ในที่สุดก็รอดพ้นเงื้อมมือของปิศาจน้อยมาได้อย่างหวุดหวิด ค่อย ๆ ย่องไปแง้มดูจากม่านหน้าต่าง เห็นไจ่ไจ๋ยืนพิงประตูบ้าน เธอนึกเคืองท่าทางที่น่ามองของเขา แม้แต่แค่เขาแกว่งขาเล่นไปมา แล้วเงยหน้าขึ้น รับลมจากท้องฟ้า เธอก็แทบไม่อาจถอนสายตาไปจากเขาได้ ซิงหยูขยับกายไปมาอย่างอึดอัด เธอรอคอยอย่างใจจดใจจ่อให้เขาเดินจากไป เธอต้องการรู้ให้แน่ชัด ว่าอันตรายสำหรับคืนนี้ได้ผ่านพ้นไปแล้วอย่างแน่นอน . ไจ่ไจ๋ราวกับรับรู้ถึงออร่าแห่งความตึงเครียดของซิงหยู จู่ ๆ เขาก็หยุดแกว่งขวา แล้วหันหน้ามายัง หน้าต่างบานที่ซิงหยูแอบจ้องอยู่ ( ซิงหยูรีบหลบอย่างไว ) --- หวังว่า ไจ่ไจ๋ จะไม่ไเห็นนะ --- ซิงหยูแอบแง้มดูใหม่ ใจก็ยังเต้น ตึกตัก ! . ตึกตัก ! --- หายไปแล้ว ? . เขาหายไปแล้ว ..--- จากคุณ : lofidin - [ 31 ม.ค. 47 15:12:20 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ซิงหยูเปิดม่านหน้าต่างให้กว้างขึ้น ชะเง้ออยู่สักพัก จนแน่ใจว่าเขาจากไปแล้วจริง ๆ .ซิงหยูนั่งบนโซฟาพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก . แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ ๆ ลิ้นนุ่ม ๆ ก็มาเลียอยู่หลังใบหูของเธอ !!! “ เมี๊ยว “ ไจ่ไจ๋น้อยครางพลางออเซาะเอาขนนุ่ม ๆ มาถูไถใบหน้าของซิงหยู ( มันขึ้นมาหมอบอยู่ตรงพนักโซฟา ในขณะที่ซิงหยูมัวแต่ตั้งอกตั้งใจดูไจ่ไจ๋นั่นเอง ) “ โธ่เอ๊ย ! ไจ่ไจ๋น้อยนั่นเอง .. ตกใจหมด ว่าไงหือม์เรา หิวอยู่ล่ะสินะ “ ซิงหยูลุกขึ้นไปหยิบอาหารแมวมาเทใส่ชาม . จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ .เธอค่อย ๆ ถอดเอาคอนแทคเลนส์ออกอย่างถนุถนอม สายตาเธอสั้นมาก ประมาณ 550 ดังนั้นพอซิงหยูถอดคอนแทคออก โลกทั้งโลกจึงพร่าเลือนราวกับยตกอยู่ในหมอกควัน . ซิงหยูเปิดน้ำใส่อ่าง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าลืมเปิดเทปฟังเพลงโปรด เธอเดินไปยังส่วนที่เป็นห้องนอน การเดินโดยไร้แว่นตาไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเธอเลย เพราะถึงแม้เธอจะไม่เห็นภาพทั้งหมด แต่วัตถุที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้เธอรู้ว่าเธออยู่ตรงไหนของบ้าน ซิงหยูก้มมองหาแผ่น CD มันหาไม่ยากเพราะมักจะวางอยู่บนเครื่องเล่นอยู่เสมอ เธอหยิบมันขึ้นมามองนิดหนึ่ง (ภาพของชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มหลอมละลายคนเดิม) .ถึงยังไงไจ่ไจ๋ตอนเป็น Idol ก็น่ารักจนเธออดหลงปลื้มไม่ได้ เพลง make a wish คลอขึ้น ซิงหยูนวดต้นคอเบา ๆ ก่อนจะขยับกายปลดกระโปรงออก นิ้วมือแตะแกะกระดุมเม็ดบนของเสื้อ “ ฟ่อออออ แควก ! แควก ! “ --- เสียงไจ่ไจ๋น้อยขู่อะไรสักอย่างหรือเปล่านะ ? --- ซิงหยูพยายามเงี่ยหูฟังใหม่ ท่ามกลางเสียงเพลง และน้ำไหล แต่เธอก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย ซิงหยูปลดเสื้อออกในที่สุด ร่างบางของเธอซ่อนรูปไว้มากพอสมควร ความอิ่มเต็มแห่งวัยสาวของซิงหยูนับว่าสคราญชวนตกตะลึง สรีระอ้อนแอ้น เอวกิ่วโค้ง และเรียวขาเพรียวสวย ไม่ได้ทำให้ซิงหยูสวยน้อยไปกว่าดาราสาวคนไหน ในทางตรงกันข้าม เธองดงาม เสียยิ่งกว่าคำว่า งดงาม ด้วยซ้ำ . แต่ถึงอย่างนั้นร่างที่งดงามของซิงหยูก็ถูกปกปิดไปด้วยเสื้อผ้าเฉิ่มเชยได้อย่างเนียนสนิท แล้วจู่ ๆ ซิงหยูก็รู้สึกราวกับความอึดอัด และ ความร้อนแผ่ซ่านอยู่ในอากาศ เธอมองหาเสื้อคลุมที่ควรจะอยู่ปลายเตียง . แต่ว่าก็หามันไม่เจอ เธอขยับไปทางขวานิดหนึ่งเห็นเงาขาว ๆ ตรงที่ควรจะเป็นเสาที่ใช้แขวนเสื้อและหมวก “ อยู่นี่เอง “ ซิงหยูหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม แล้วเดินไปยังห้องน้ำ พลางฮัมเพลง make a wish อย่างอารมณ์ดี ไม่ได้รู้ตัวเล้ย ! ว่าอันตรายน้อย ๆ ได้คลืบคลานเข้ามาในบ้านของตัวเองแล้ว ( เสาที่เห็นจริง ๆ แล้วเป็นไจ่ไจ๋ที่ยืนถือเสื้อคลุมอยู่ต่างหาก ) จากคุณ : lofidin - [ 31 ม.ค. 47 15:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ไจ่ไจ๋ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของซิงหยูอย่างข่มใจ ภาพยวนใจเมื่อสักครู่ทำเขาเสียศูนย์อยู่ไม่ใช่น้อย . ถึงเขาจะเคยเห็นผู้หญิงเปลือยกายต่อหน้ามาเป็นร้อย ๆ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่สร้างความทรมานใจมากเท่าครั้งนี้ ทั้ง ๆ ที่ซิงหยูก็ไม่ถึงกับตัวเปล่าเปลือย ยังมีปราการอีกตั้งสองชิ้นที่ปิดบังสายตาของเขาเอาไว้ แถมไอ้สองชิ้นที่ว่าก็ไม่ได้เซ็กซี่อะไร ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นมาเห็น อาจบอกว่าสามารถทำให้หมดอารมณ์ได้โดยง่าย ไจ่ไจ๋ยังนึกฉงนอยู่ว่า ซิงหยูไปขุดเอาชุดชั้นในคุณป้าสองตัวนั่นมาจากไหน .. แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ อารมณ์ผู้ชายของไจ่ไจ๋ก็ยังพลุ่งพล่านเดือดปุด ๆ อยู่ดี แกรก .แกรก แกรก เสียงตะกายกระจกของไอ้แมวไจ่ไจ๋นั่นเอง ตอนนี้มันมายืนส่งสายตาอาฆาตพลางส่งเสียงขู่ฟ่อ ๆ ที่ไม่ได้ยินอยู่นอกหน้าต่าง ไจ่ไจ๋แกล้งเดินวนไปรอบ ๆ พลางส่งยิ้มเยาะเย้ย ใส่มัน . ยังแค้นไม่หายที่มันตะกายข่วนมือเขาจนเลือดออกซิบ --- ไอ้แมวบ้า ซิงหยุน่ะเป็นเจ้านายแกนะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า .หวงยังกับซิงหยูเป็นแฟนแกอย่างนั้นแหละ .เอ.. คิดไปคิดมา ฉันเป็นคนซื้อแกให้ซิงหยูนี่หว่า ถ้าจะนับกันจริง ๆ ฉันต่างหากที่เป็นเจ้านายแก หนอย ! ทำเป็นความจำเสื่อม กล้าข่วนมืออันแสนบอบบางของฉันเรอะ !! --- แล้วไจ่ไจ๋ก็สังเกตเห็นว่ายิ่งเขาขยับใกล้ที่นอนของซิงหยูเท่าไหร่ ไอ้แมวไจ่ไจ๋ก็ยิ่งตะกายกระจกมากขึ้นเท่านั้น . เขายักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ พลางทำท่านอนคลอเคลียบนที่นอนของซิงหยู . กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไร พิลึก ๆ ซิงหยูก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วน่ะแหละ ซิงหยูร่างเปียกโชก ผมที่ยาวสวยมีหยดน้ำเกาะพราวพราย เสื้อคลุมแหวกน้อย ๆ เห็นเนินอกขาววอบแวบบ้างประปราย ไจ่ไจ๋ลุกขึ้นนั่ง กอดอกมองดูซิงหยูอย่างสบายใจ ตอนนี้เขาค่อนข้างจะควบคุมอารมณ์ได้เหมือนเคยแล้ว แกรก .แกรก .แกรก เสียงแปลก ๆ ทำให้ซิงหยูเอะใจ เธอหันไปยังหน้าต่าง มีร่างปุกปุยเลือนราง ?? “ ซิงหยู “ เสียงเรียกชื่อข้างนวลแก้ม ทำให้ซิงหยูสะท้านเยือก เธอจำเสียงของเขาได้ “ ไม่ดีเลยนะครับ .เบี้ยวของรางวัลของผมเนี่ย “ ซิงหยูหมุนตัวกลับเพื่อจะพบว่าร่างของเธอตกอยู่ในอ้อมกอดอันเหนียวแน่นของเขา “ จะ- ไจ่ ไจ๋ เข้ามาได้ยังไง “ “ ของรางวัล ของผมล่ะ “ นอกจากจะไม่ตอบ คนทวงของรางวัลยังขยับมือลูบวนเบื้องหลัง และซุกจมูกกับพวงแก้มอิ่มนิ่มของเธอ “ ยะ- หยุด นะไจ่ไจ๋ .ก็บอกว่าจะเอาไปให้ที่บริษัทยังไงล่ะ “ ซิงหยูยันหน้าอกของเขาออก เธอต้องรีบไล่เขาไปโดยไว ประสบการณ์ครั้งที่แล้วเตือนเธอว่าอย่าปล่อยให้เขาชิดใกล้ ไจ่ไจ๋ ยิ้มที่ริมฝีปาก ดวงตาเต้นระริก “ รู้ไหมครับซิงหยู การให้รางวัลผมที่บริษัทมันก็เป็นอะไรที่เร้าใจผมอยู่หรอก แต่ว่า . คุณรู้หรือเปล่าครับ ว่าคุณต้องให้รางวัลผมแบบไหน “ จากคุณ : lofidin - [ 31 ม.ค. 47 15:16:15 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตอนแรกซิงหยูก็ไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาก้มหน้ามาประทับริมฝีปาก บังคับกลีบปากของเธอให้เผยอออกเพื่อรับจุมพิต .และการรุกราน ควานหา ของรางวัลของเขาเป็นไปอย่างดูดดื่ม เร่งเร้า . นั่นแหละ เธอจึงตระหนักว่า เธอไม่ควรจะให้รางวัลกับเขา ไม่ว่าในที่ใด ๆ ไจ่ไจ๋กดจูบบนซอกคอนุ่มละมุน มือของเขาละไล้สำรวจผิวเนื้อนุ่ม ๆ ภายใต้เสื้อคลุมผ้าขนหนู ซิงหยูแทบช่วยตัวเองออกมาจากความหอมหวานที่น่าปรารถนานั้นไม่ได้ สัมผัสของไจ่ไจ๋สร้างความรู้สึกที่ดี .และมันดีจนเกินไป . เธอปรือตานิด ๆ เผื่อว่าความเป็นจริงจะสามารถฉุดเธอออกจากภวังค์หวานได้ Tid Tadid..tadid tadii..tii .. ( เสียงโทรศัพท์มือถือของไจ่ไจ๋ ) ซิงหยูรู้สึกตัวในทันที ความอุ่นซ่านผ่าวร้อน และความละอายใจ จู่โจมอย่างไม่ปราณี เธออยู่ในอ้อมกอดเขา เสื้อคลุมไม่ได้ทำหน้าที่อย่างที่ควรจะเป็น รอยแยกทั้งด้านหน้าเผยให้เห็นเรือนร่างสีขาว ไจไจ๋กดรับโทรศัพท์ ..แต่ริมฝีปากร้อน ๆ ของเขายังมิได้ผละไป “ อือม์ (ไจ่ไจ๋ส่งเสียงคราง ขณะที่ยัง กดจูบหนัก ๆ ตรงลำคอ ..ซิงหยูเริ่มดิ้นรน ฉันไม่ว่าง ( ไจ่ไจ๋เปลี่ยน กลับมากดจูบเรียงร้อง มือของเขาไล่ต่ำไปเค้นคลึงแถวต้นขาด้านใน ซิงหยูเผยอปากตกใจ ไว้ .. ( ไจ่ไจ๋ได้โอกาสแทรกลิ้นเข้าไปชิมรส ของเกสรด้านในอีกครั้ง พรุ่งนี้ .( ยังละเลียดชิมความหวานแถวริมฝีปากบาง อย่างอ้อยอิ่ง คุยกัน .( ไจ่ไจ๋ปิดโทรศัพท์แล้ว และยิ้มอย่างพึงใจเมื่อเห็นแววตาที่ฉ่ำหวานของซิงหยูใกล้ ๆ เขากดจูบอย่างเร่าร้อนอีกครั้งบริเวณที่ควรจะเป็นที่อยู่ของหัวใจ ) อือมม์ ..( เสียงซาตานร้ายยังคงครางต่ำอย่างสุขใจในของรางวัล ) ---- flash come --- ซิงหยูยืนหน้าซีด ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอหลับ หรือ เป็นลมไปตอนไหน และ หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง เธอรู้แต่ว่าพอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ซาตานร้ายไจ่ไจ๋ก็ยังนอนกอดเธออยู่ โชคดีนะที่เธอสามารถหลบออกมาได้ก่อนที่เขาจะตื่น กิ๊งงงง . ( ประตูลิฟต์เปิดออก ตัวเลขคือ ชั้น 4 ) “ สวัสดีตอนเช้าครับ . ซิงหยู “ หาใช่ใครที่ไหนไม่ ก็พ่อซาตานตัวร้ายที่ซิงหยูพึ่งจะชิ่งหนีออกมานั่นเอง +++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 47 13:18:40 จากคุณ : lofidin - [ 31 ม.ค. 47 15:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 56 คฤหาสน์ ซีเหมิน . “ ตั้ง 40 องศาแน่ะ . คุณชายไปทำอะไรของเขามานะ “ เสี่ยวโย่ว มองดูปรอทวัดไข้ เสร็จแล้วก็หันมามองหน้าคนที่กำลังเป็นไข้ด้วยความเป็นห่วง “ อือม์ . เสี่ยวโย่ว . อือม์ “ “ ขา “ เพราะนึกว่าเขากำลังเรียกเธออยู่ เสี่ยวโย่วก็เลยไปดูใกล้ ๆ . แต่แล้วก็รู้ว่าเขากำลังละเมอ เพราะบนใบหน้าเขาตอนนี้มีเหงื่อผุดพราย ซีเหมินกระสับกระส่ายถีบผ้าห่มออก เสี่ยวโย่วหยิบกาละมังชุบน้ำ บิดผ้าหมาด ๆ แตะบนใบหน้า .ขยับปลดกระดุมเสื้อด้านหน้าของซีเหมิน --- คุณหมอน่าจะมาได้แล้วนะ ลุงเฉินโทรไปตามแล้วนี่นา สีหน้าของคุณชายดูไม่ดีเลย --- เสี่ยวโย่ว บิดผ้าอีกครั้ง และเช็ดมันบนแผงอก ที่ชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ หมับ !! จู่ ๆ มือของซีเหมินก็คว้าข้อมูลของเสี่ยวโย่วแน่น “ คุณชายฟื้นแล้วเหรอคะ “ เสี่ยวโย่วถามด้วยความตื่นเต้น . มองดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมายังเธอ ซีเหมินลุกขึ้น และฉุดเสี่ยวโย่วเข้าไปใกล้ ด้วยความไวขนาดนั้นเสี่ยวโย่วไม่มีโอกาสได้เอะใจ กว่าจะรู้ร่างร้อน ๆ ของเขาก็แนบชิด .ริมฝีปากอุ่น ๆ ประกบมายังริมฝีปากอิ่มของเธออย่างเอาแต่ใจ “ คะ คุณชาย “เสี่ยวโย่วผลักร่างของซีเหมิน เขาล้มผึ่งกลางเตียงในทันใด และไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวแม้แต่น้อย เสี่ยวโย่วนั่งหอบหายใจ มองร่างของซีเหมินที่เหมือนจะไม่รับรู้เรื่องใด --- เขาละเมออีกแล้ว คงฝันว่าจูบกับใครสักคนอยู่กระมัง . ก็คุณชายน่ะ .--- ( เสี่ยวโย่วนึกถึงบรรดาผู้หญิงของซีเหมิน ) “ คุณชายอาการเป็นยังไงบ้างครับ ? ” คุณหมอหนุ่มที่ไม่รู้ว่าเข้ามาแต่เมื่อไหร่ ยืนขยับแว่นไปมา ทางเบื้องหลัง --- ตายจริง เมื่อกี้คุณหมอซางหย่วนเห็นหรือเปล่านะ ถ้าเห็น --- “ คุณเสี่ยวโย่วคงเช็ดตัวให้ คุณชายแล้ว “ ซางหย่วนหันไปพิจารณากาละมัง กับปรอทที่อยู่ข้างเตียง เสี่ยวโย่วสังเกตว่าเขาไม่มีท่าทีแสดงความผิดปกติอื่นใด จึงแอบถอนหายใจเบา ๆ “ ค่ะ .. คุณชายไข้ขึ้นสูงค่ะ . 40 องศา “ ซางหย่วน ทาบหูฟังกับหน้าอก และตรวจเช็กอะไรกุกกักอยู่สักพัก ก็หันมาบอกกับเสี่ยวโย่ว “ คุณชายซีเหมินไม่เป็นอะไรมาก เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา . อย่าเผลอเอาไก่ เอาไข่ให้เขากินเป็นอันใช่ได้ ไม่งั้นไข้หวัดธรรมดา อาจจะกลายเป็นไข้หวัดนกไป “ ซางหย่วนพูดติดตลก เสี่ยวโย่วอมยิ้ม “ เดี๋ยวผมสั่งยาไว้ให้ คุณก็ให้ลุงเฉินตามไปเอาที่โรงพยาบาลก็แล้วกันนะครับ .” “ ขอบคุณมากค่ะ “ เสี่ยวโย่วรับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ จากนั้นจึงเดินออกมาส่งซางหย่วนที่รถ เสียงโทรศัพท์มือถือ hear we are ดังขึ้น “ ค่ะ .คุณซิงหยูหรือคะ คุณชายไม่สบายค่ะ .เป็นไข้นิดหน่อยค่ะ . ค่ะ งั้นรบกวนด้วยนะคะ “ ++++++++++++++++++++++++ บนรถซางหย่วน ชายหนุ่มปลดแว่นตาออก .ดวงตาของเขาหรี่ลง ภาพของซีเหมินกับเสี่ยวโย่วที่กอดจูบกันไม่ได้หลุดพ้นไปจากสายตาของเขา . “ คุณชาย กับ คนรับใช้งั้นหรือ .หึ “ ซางหย่วนหัวเราะเย้ยหยันอยู่ในลำคอ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 47 13:41:53 จากคุณ : lofidin - [ 31 ม.ค. 47 15:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ... ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : UnZo - [ 9 ก.พ. 47 20:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 58 Scene 16 ซิงหยู : “ คุณชายซีเหมินมาไม่ได้ค่ะ คุณเสี่ยวโย่วบอกว่าคุณชายไม่สบาย “ เจ๊ไฉ : “ ตายจริง ! แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า “ ซิงหยู : “ คุณเสี่ยวโย่วบอกว่าเป็นไข้หวัดธรรมดาค่ะ ตามคุณหมอไปดูอาการแล้ว “ “ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี (เจ๊ไฉถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อนึกถึงปัญหา สาวสูงวัยก็ต้องถอนหายใจด้วยความหนักใจอีกคำรบ ) เฮ้อ ! .. จะว่าเจ๊เห็นแก่ตัวก็ว่าเถอะนะ แต่เจ๊น่ะภาวนาให้คุณชายหายป่วยเร็ว ๆ .. เรื่องโฆษณาถึงทางนั้นจะบอกว่ายังรอคุณชายซีเหมินอยู่ แต่ถ้าเลย 1 เดือนนี้ไปก็จะฟ้องเอาค่าเสียหาย สัญญาทางเราก็เซ็นต์ไปแล้วเสียด้วยสิ ( เจ๊ไฉ กุมขมับอย่างเหนื่อยใจ ) เรื่องนี้ เจ๊ก็คงต้องฝากเธอด้วยล่ะนะ “ “ ค่ะ “ ซิงหยูรับคำด้วยสีหน้าเรียบ ๆ “ แล้วตกลงว่าวันนี้ฝ่ายRomio ก็มีแค่คุณชายไจ่ไจ๋ กับ คุณชายเจี้ยนหาวล่ะสินะ “ “ ค่ะ “ “ แล้วทางญี่ปุ่นล่ะ ได้ข่าวว่าทัตสึอุคุงมาเองหรือ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 11 ก.พ. 47 16:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 59 >>> หน้าตึก TVB . ผู้จัดการของทัตสึโอะ : “ ทัตสึโอะซัง ฟังผมบ้างหรือเปล่า ต่อไปนี้คุณจะแอบไปไหนมาไหนโดยไม่มีบอดี้การ์ดไม่ได้นะครับ “ ทัตสึโอะ : “ผมเข้าใจแล้ว“ ( ตอบรับไปงั้น ๆ เองเพื่อตัดความรำคาญ ผู้จัดการพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับการประชุม แต่ทัตสึโอะไม่ได้สนใจฟัง เขากำลังนึกถึงฟางหลัน ) ---- ฟางหลันคงไม่เป็นไรนะ ---- ถึงจะบอกตัวเองอย่างนั้น แต่พอนึกถึงใบหน้าเย็นชาของฟางหลัน เขาก็อดนึกเป็นห่วงเธอไม่ได้ ทัตสึโอะรู้จักฟางหลันมานานมาก ตั้งแต่สมัยเขาเรียน high school อยู่ที่อเมริกา เมื่อตอนที่ฟางหลันย้ายเข้าโรงเรียนมาใหม่ ๆ ได้สร้างความฮือฮาในหมู่นักเรียนชายอยู่ไม่ใช่น้อย . ก็ทำไมจะไม่เป็นเช่นนั้นล่ะ . ในเมื่อฟางหลันนับได้ว่าเป็นเด็กหญิงที่งดงามที่สุด และอาจเป็นสาวน้อยที่น่าปรารถนาที่สุดในอีกไม่กี่ฤดูหนาวข้างหน้า .ฟางหลันมิได้มีแต่รูปโฉมน่าตื่นตาเท่านั้น ความสดใส และความจริงใจของเธอก็เป็นเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทานได้ . แน่นอนแม้แต่ตัวทัตสึโอะเองก็หลงรักเด็กหญิงฟางหลันอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเช่นกัน เขาจำได้ว่าฟางหลันอ่อนหวานมากแค่ไหน และไร้เดียงสามากเพียงไร . เธอมองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยดวงตาที่บริสุทธิ์สวยงามมากเพียงไหน ...ทัตสึโอะไม่รู้เลยว่าความไร้เดียงสาของเธอจะถูกทำลายอย่างง่ายดาย กับสิ่งที่เธอเรียกมันว่า “ ความรัก “ ( ทัตสึโอะถอนหายใจ ) รู้ดีว่าเหตุผลใดจึงนำฟางหลันกลับมาในวันนี้ และถึงเขาจะไม่เห็นด้วยและอยากทัดทานเธอมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะทำได้ .. ฟางหลันเปลี่ยนไปแล้ว .จากสาวน้อยไร้เดียงสา ได้เติบใหญ่เป็นไฟพะเนียงที่เร่าร้อน เกินกว่าที่ใครจะต้านทานไหว . เขาภาวนาแต่ว่า ไฟของเธอจะเผาผลาญศัตรูฝ่ายตรงข้ามอย่างที่เธอตั้งใจ . เพราะมิเช่นนั้นแล้ว ไฟที่ร้อนแรงกว่าอาจจะเผาไหม้ จนไม่สามารถกู้คืนหัวใจที่บอบช้ำของเธอกลับคืนมาได้ตลอดกาล ++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 11 ก.พ. 47 16:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 60 บรืน !.....บรืน !... บรืนนนนนนนนนนนนนนน ( เครื่องยนต์ V8 AMG supercharge นูบีรา แดวู ของคุณชายอู๋เจี้ยนหาว กระชากแล่นมาตามทางด่วน ) ข่าวการกลับมาของฟางหลันสร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นกับเจี้ยนหาวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน .. ทั้ง ๆ ที่เขาคิดว่าได้ลืมเธอไปแล้ว .แต่ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์ เจี้ยนหาวก็ไม่อาจสงบจิตสงบใจได้ --- ยายเด็กบ้าทำไมฉันถึงลืมเธอไม่ได้นะ ทุก ๆ ครั้งที่ฉันจะมีอะไรกับใคร ทำไมเงาของเธอถึงยังตามหลอกหลอนฉัน--- (เป็นคำถามที่เจี้ยนหาวเคยถามตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ) -----เป็นเพราะฟางหลันสวยหยาดเยิ้มเกินเด็กสาวทั่วไปไงล่ะ และเพราะฟางหลันมีรูปร่างยั่วยวนราคะของผู้ชายจนเกินไป ใช่แล้วเพราะเป็นอย่างนั้นแหละเขาถึงไม่สามารถลืมหล่อนได้ ---- (เจี้ยนหาวพยักหน้าหงึกหงักพึงพอใจกับคำตอบของตัวเอง) เขานึกถึงฟางหลัน . นึกถึงดวงตาสีสนิมอันทรงเสน่ห์ นึกถึงรูปร่างอรชรที่นอนแนบกาย ความไร้เดียงสาของฟางหลันเป็นเหมือนยาเสพติด ที่เขาไม่อาจลืมเลือนได้ เจี้ยนหาวกระหยิ่มยิ้มจำบทพิศวาสอันเร่าร้อนที่เขาเป็นคนแรกที่สอนหล่อนเอาไว้ . ------น่าตลกชะมัดที่ฟางหลันมีความคิดอยากจะเป็น ‘ เจ้าสาว ‘ ของเขา แต่ว่า ก็ต้องขอบใจ ไอ้สิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ งี่เง่า นั่นล่ะนะที่นำพาหล่อนมาเป็นเหยื่อพิศวาสที่แสนโอชะแก่เขา--- +++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 11 ก.พ. 47 17:10:03 ]

ความคิดเห็นที่ 61 “ ฉันจะไม่มีวันโง่อีกแล้วล่ะ คุณชายเจี้ยนหาว .. ไม่มีวันโง่อีกแล้ว “ ฟางหลันประกาศกร้าวในหัวใจ เธอมายืนอยู่ในห้องที่พี่ฟานฟานบอกว่าเป็นห้องนอนของเขา . ที่จริงพี่สาวเธอบอกว่าเจี้ยนหาวไม่เคยกลับมานอนบ้านนี้อีกเลยนับตั้งแต่เธอย้ายกลับมาอยู่ไทเป แต่ถึงอย่างนั้นฟางหลันก็ยังกวาดตามองทุกอย่างด้วยสายตาอาฆาต . อารมณ์รุนแรงปวดร้าวจู่ ๆ ก็ไหลขึ้นมาจุกลำคอ ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องล้วนแต่สะท้อนความเป็นตัวตนของเขา ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพ กลิ่นน้ำหอม แม้แต่เตียงสี่เสาทรงวิคตอเรียที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง . มันก็แทบไม่ผิดเพี้ยนกับห้องในคอนโดของเขาที่นิวยอร์ก ความทรงจำเก่า ๆ ไหลกลับมาราวกับภาพนั้นมาซ้อนทับ กับเตียงที่อยู่เบื้องหน้า --- flash back --- “ รับมันเข้าไปในปากฟางหลัน “ คำสั่งของเจี้ยนหาวเป็นไปอย่างแสนเฉื่อยชา “ ตะ . แต่ว่า “ ฟางหลันอ้ำอึ้งมอง ‘ สิ่งนั้น ‘ ของเขา . ( ขณะนี้เธอนั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขา ในขณะที่เจี้ยนหาวนั่งอยู่บนเตียง ) เจี้ยนหาวปรายตามองอย่างเบื่อหน่าย เขากระดกว็อดก้าลงคออีกครั้ง “ ไหนบอกนักว่ารักฉันนักรักฉันหนา ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้ . ถ้าคิดจะเป็นผู้หญิงของฉันก็ต้องทำมัน ถ้าไม่ทำก็ออกไปได้แล้ว ฉันไม่คิดจะมีความสัมพันธ์กับเด็กทารกที่ไม่รู้ประสา หรอกนะ “ “ ทะ ทำ ค่ะ ทำ “ ฟางหลันรีบพูดอย่างตะกุกตะกัก ไม่ยอมหมดความมั่นใจ . ก็เธอตัดสินใจแล้ว เธอต้องทำให้คุณเจี้ยนหาวมองเธอในฐานะหญิงสาวให้ได้ ไม่ใช่เด็กหญิงที่น่าเบื่อหน่ายอีกต่อไป . ฟางหลันค่อยๆ ทาบมือน้อย ๆกับขาทั้งสองข้างของเขาเพื่อช่วยพยุงตัว อ้าปากเพื่อรับ สิ่งนั้นเข้าปากตามคำสั่ง ช้อนตามองนิด ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า ฟางหลันรู้สึกกล้ามเนื้อที่หน้าขาของเขาเต้นตุบ ๆ ภายใต้มือของเธอ และลมหายใจของเขาก็ราวกับจะติดขัด “ ใช้ลิ้นดุนมันสิฟางหลัน . เล่นกับมันเหมือนลูกเชอรี่ที่อยู่ในปาก ไล่จับมันเมื่อมันพยายามจะหนี อย่างนั้นแหละ” ฟางหลันทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย และเริ่มจะสนุกเมื่อการขยับหนีของเขาและขยับไล่ตามของเธอเป็นไปอย่างสนุกสนาน “ อาาาาาาาาา เก่งมากฟางหลัน “ คำชมเชยเอ่ยมาจากปาก พร้อม ๆ กับเปลวในดวงตาของเจี้ยนหาวที่ลุกเป็นไฟ “ ปล่อยฉันออกมาฟางหลัน “ คำสั่งนั้นถูกสนองตอบทันที ฟางหลันยอมปล่อย ‘นิ้วชี้’ ของเจี้ยนหาวออกจากปากของเธอ “ ทีนี้ก็รู้แล้วนะว่าต้องจูบฉันยังไง นิ้วชี้ของฉันก็เหมือนลิ้นของฉันที่ต้องเข้าไปสำรวจเธอ ฉันทนไม่ได้หรอกนะที่ฉันจูบเธอแต่ละครั้งราวกับจูบท่อนไม้น่ะ “ เจี้ยนหาวกล่าวโทษฟางหลัน ฟางหลันพยักหน้าหงึก แบบเสียใจ . เป็นแฟนกับเขามาได้ปีกว่าแล้ว แต่เธอกลับทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาเลยสักอย่าง . ฟางหลันถูกสั่งกำชับหนักหนาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอว่าจะให้พี่ฟานฟานกับคุณต่งซันรู้ไม่ได้ เพราะว่าเธอกับเขาในทางกฎหมายถือว่าเป็นพี่ชายและน้องสาวกัน ดังนั้นเธอและเขาจึงแอบพบกันอย่างเงียบ ๆ เมื่อก่อน เขาจะแอบไปพบเธอที่บ้านบ้างตอนพี่ฟานฟานและคุณต่งซันไม่อยู่ แต่ตอนหลัง หลังจากที่เธอเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้วฟางหลันก็ขอย้ายออกมาอยู่ที่อพาร์ทเมนต์ใกล้ ๆ มหาวิทยลัย .แต่ส่วนใหญ่แล้วเธอก็จะมาอยู่กับเขาที่คอนโดส่วนตัวหลังนี้ . ที่จริงคุณเจี้ยนหาวบินไป ๆ มา ๆ ระหว่างไทเปกับนิวยอร์กเพราะยังเรียนอยู่ที่โน่น คุณเจี้ยนหาวไม่ใช่คู่รักที่ช่างเอาใจ เขาออกจะเย็นชา ..แต่ว่าการที่เขาบินกลับไปกลับมาเพื่อเธอ ก็พิสูจน์แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเธอคือ ‘ คนสำคัญ ‘ ของเขา “ ไปแต่งตัวใหม่ไป “ เจี้ยนหาวสั่งอีก ด้วยใบหน้าที่เย็นชาเหมือนเดิม “ คะ ? “ “ ฉันสั่งให้ไปแต่งตัวใหม่ เราจะออกไปงานเลี้ยงวันเกิดของพี่สาวของเธอกัน “ “ ก็ไหนคุณเจี้ยนหาวว่าไม่อยากไป “ “ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว . อ้อใส่ชุดที่ฉันเตรียมไว้ให้ด้วยล่ะ พาดอยู่ใกล้ ๆ เสื้อสูทของฉันน่ะแหละ “ “ ค่ะ “ รับคำอย่างว่าง่าย ก็ตั้งแต่เป็นแฟนกันมาเคยปฏิเสธเขาที่ไหนกันล่ะ เข้ามาถึงในห้องน้ำแล้ว . ฟางหลันก็หน้าแดงอีก เมื่อเห็นชุดแสกน่ารักสีฟ้า วางพาดทับกับเสื้อสูทของเขา ราวกับว่าเธอและเขาเป็นคู่รักที่มีความสนิทชิดเชื้อกันมากมายอย่างไรอย่างนั้น +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 11 ก.พ. 47 17:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 62 คฤหาสน์ยุคโรเนสซองค์ บัดนี้ได้คลาคล่ำไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย .หลายคนจับกลุ่มเมาท์ . หลายคนกำลังชื่นชมกับข้าวของเครื่องใช้อันหรูหรา ที่จริงงานวันนี้นอกจากจะเป็นงานวันเกิดของภรรยาเจ้าของคฤหาสน์แล้ว ยังเป็นการโปรโมทโรงแรมไสตล์โบราณที่มีการเปิดห้องพิเศษให้ทดลองใช้ก่อนจะเปิดจริงในอีกประมาณต้นปีหน้าอีกด้วย ฟางหลันรู้สึกแปลกแยกเมื่อเดินเข้ามาในบริเวณงาน . ทุกคนล้วนสวมใส่อาภรณ์ย้อนยุคแบบยุโรปในปลายศตวรรษที่ 18 ชุดผ้าไหมฟูฟ่องปักดิ้นทองกคว้านอกลึกเป็นแฟชั่นจากปารีสที่เดินทางมาถึงถิ่นอเมริกาในปี 1870 ฟางหลันรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังหลงมาอยู่ในยุคโบราณอย่างไรอย่างนั้น “ สวัสดีครับคุณผู้หญิงให้ผมช่วยหาเครื่องดื่มให้ดีไหมครับ “ ชายหนุ่มรูปร่างสำรวยในชุดกรุยกรายของขุนนางฝรั่งเศษ เดินเข้ามาขนาบข้างฟางหลัน เมื่อเห็นหล่อนเดินเข้ามาในงานเพียงลำพัง ฟางหลันยิ้มให้นิดหนึ่งก่อนส่ายหัวปฏิเสธ และกล่าวขอตัวอย่างมีมารยาท แต่ทว่าพอปฏิเสธคนที่หนึ่งไป คนที่สอง ที่สาม ก็คงยังตามมาไม่หยุดหย่อน ในขณะที่ฟางหลันกำลังตกอยู่ในวงล้อมของบรรดาหนุ่ม ๆ ทั้งหลาย ฟานฟานก็มาเห็นเธอเข้าพอดี “ ขอโทษนะคะ ท่านสุภาพบุรุษ เห็นทีต้องขอฉกตัวน้องสาวไปก่อน “ ฟานฟานยิ้มหวานหยดย้อย ให้บรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ แม้ความสวยของเธอจะเทียบน้องสาวไม่ได้ แต่เสน่ห์โฉบเฉียวของนางแบบบนแคทวอล์กเก่าก็เปล่งประกายจนทำให้หนุ่ม ๆ พวกนั้นต้องพยักหน้าหงึกหงัก และยอมปล่อยฟางหลันออกมา จากคุณ : lofidin - [ 12 ก.พ. 47 14:33:44 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เมื่อฟานฟานพาฟางหลันมาหาต่งซัน . “ ฟางหลันมาได้ยังไงจ๊ะ . ไหนว่าวันนี้มีสอบยังไงล่ะ “ “ เอ้อ . ค่ะ บังเอิญอาจารย์เขาเลื่อนวันสอบพอดีค่ะ “ ฟางหลันตอบตะกุกตะกัก เพราะปกติโกหกคนไม่ค่อยเป็น “ ทำไม ฟางหลันไม่โทรบอกลุงล่ะ จะได้ให้คนไปรับที่โน่น “ ต่งซันพูดยิ้ม ๆ มีรอยยิ้มอบอุ่นใจดีฉาบอยู่ทั่วสีหน้า ฟางหลันยิ้มน้อย ๆ กับสรรพนามที่เขาใช้เรียกตัวเอง ต่งซันเลือกที่จะใช้คำว่า ลุง แทนที่จะเป็นพ่อ หรือ พี่ และสรรพนามนั้นก็ช่างกับบุคลิกลงพุงน้อย ๆ ของเขาเหลือเกิน “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บังเอิญว่าหนูมีเพื่อนมาส่งน่ะค่ะ “ “ อยู่ไหนล่ะจ๊ะ เพื่อนชายหรือเปล่า “ ฟานฟานพยายามกวาดตามองเพื่อนน้องสาวที่พูดถึง นึกเอะใจว่าอาจเป็นเพื่อนชายของน้องสาวก็ได้ “ เอ่อ.. ปละ-เปล่าค่ะ หนูยังไม่มีเพื่อนชายหรอกค่ะ “ “ โกหก .. “ เสียงทุ้มนุ่มนั้นทำให้สองสาวพากันสะดุ้งโหยง เจี้ยนหาวยืนอยู่เบื้องหลังของฟางหลัน . และเขาหล่อราวกับปีศาจในชุดวาเลนติโน่สีดำสนิท . ฟานฟานยืนอึ้งนึกไม่ถึงว่าเขาจะมาปรากฏตัวในวันนี้ หลังจากงานแต่งงาน เจี้ยนหาวมิได้ตามราวีเธออีก ตอนแรกเธอนึกแปลกใจที่เขามิได้เอ่ยปากเล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอให้ต่งซันได้รับรู้ . แล้วฟานฟานจึงรู้ว่าการที่ต้องอยู่กับคนรักโดยรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงมันทรมานมากแค่ไหน . เจี้ยนหาวจงใจโยนเธอให้ตกอยู่ในหลุมลึกของการโกหกหลอกลวง “ โฮ่ ๆ ๆ ไอ้ลูกชาย แหมไม่นึกว่าแกจะมาได้นะเนี่ย “ ต่งซันเดินเข้ามาตบไหล่เจี้ยนหาว ผู้ส่งยิ้มเย็น ๆ ให้กับสองสาว “ ครับ บังเอิญว่าง ๆ น่ะครับก็เลยบินมาเที่ยว จำได้ว่าพ่อบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดภรรยาของพ่อก็เลยแวะมาดูสักหน่อย “ “ แหม ! ดีเลยดี งั้นวันนี้แกพักที่นี่นะ วันนี้เราเปิดให้แขกทดลองพักไว้ด้วย เรียกว่ามีปาร์ตี้กันยันสว่าง ต้องถูกใจแกแน่ ๆ ล่ะ นี่ถ้าแกจะโทรไปชวนเพื่อนอีกก็ได้นะ บอกพ่อละกันเดี๋ยวพ่อจะเปิดห้องเพิ่มให้อีก “ “ ขอบคุณครับ “ เจี้ยนหาวรับคำอย่างเรียบ ๆ เขายื่นกล่องของขวัญกล่องเล็ก ๆ ให้ฟานฟาน “ หวังว่าคุณจะชอบ “ ฟานฟานไม่แน่ใจว่าเธอจะชอบของขวัญของเขานัก ก็รอยยิ้มแห่งความชิงชังมันไม่ได้ลดน้อยลงแม้แต่สักนิด ช่วงเวลาที่เขาแกล้งก้มหัวโค้งทำท่าล้อเลียนแบบสุภาพบุรุษยุคปลายศตวรรษที่ 18 ..ให้แก่เธอ ฟานฟานก็ได้ยินเสียงกระซิบที่แผ่วเบาว่า “ ขอให้มีความสุขกับความภาพความทรงจำของสองเรานะครับ “ ฟานฟานหน้าซีดแทบจะเป็นลมในทันที “ ตายจริง ! ฟานฟานเป็นอะไรหรือเปล่า” ต่งซันเข้ามาพยุงภรรยา “ ปละ-เปล่า ค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อย สงสัยวันนี้จะมัวแต่ยุ่ง ๆ มาทั้งวัน “ “ มา .เดี๋ยวผมพาคุณไปพักดีกว่า “ “ อย่าเลยค่ะ คุณต้องอยู่ต้อนรับแขกอีก เดี๋ยวฉันไปกับฟางหลันก็ได้ค่ะ “ “ เอางั้นหรือ “ ต่งซันมีสีหน้าลำบากใจ เพราะรู้สึกเป็นห่วงภรรยา เจี้ยนหาวยิ้มมุมปากนิดหน่อยอย่างสะใจ . ก่อนจะเดินหลบฉากออกไป เพราะปลาย ๆ หางตาเขาพบกับเพื่อนนอนสาวคนเก่านามว่า ลิซ่า ที่ชะม้อยชม้ายชายตามายังเขาอยู่ไม่ห่าง +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ก.พ. 47 14:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ในห้องพักรับรอง.... “ พี่ฟานฟานแน่ใจนะคะว่าไม่เป็นอะไรแล้ว “ “ จ้ะ พี่แน่ใจ “ ฟานฟานตอบทั้งที่ใบหน้าสวยยังซีดเซียว โดยไม่รู้ตัวเธอเผลอบีบกล่องของขวัญที่เจี้ยนหาวพึ่งส่งให้จนบิดเบี้ยว “ พี่มีอะไรกับคุณเจี้ยนหาวหรือเปล่าคะ “ คำถามนั้นทำให้ฟานฟานสะดุ้ง หันมามองน้องสาวด้วยความตกใจ “ ทำไมฟางหลันคิดแบบนั้นล่ะ “ “ เปล่าหรอกค่ะ . ก็แค่แปลกใจ พอพี่รับของขวัญจากคุณเจี้ยนหาวแล้วก็เกิดเป็นลมขึ้นมาน่ะค่ะ “ ฟานฟานรีบกลบเกลื่อนความตระหนก แล้วส่งยิ้มให้น้องสาว ฟางหลันก็แค่แปลกใจเท่านั้นคงยังไม่มีทางรู้เรื่องของเธอกับเจี้ยนหาวหรอก “ ฟางหลันคิดมากไปแล้วล่ะจ้ะ พี่เหนื่อยจริง ๆ งานวันนี้ทั้งวันพี่พึ่งจะทานแซนด์วิชไปได้สองชิ้นเอง “ “ งั้นหรือคะ “ ฟางหลันพยักหน้าเข้าใจ “ เอ่อ .ฟางหลัน” ฟานฟานนึกเป็นห่วงฟางหลัน อยากจะเตือนให้น้องสาวอยู่ให้ห่างเจี้ยนหาว “ คะ ? “ แต่พอฟางหลันหันกลับมา ฟานฟานกลับไม่มีความกล้าพอที่จะพูด ฟางหลันเป็นเด็กฉลาด และดื้อรั้นเป็นอย่างมาก ถึงภายนอกจะดูเป็นเด็กหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายก็เหอะ หากเธอบอกให้ฟางหลันอยู่ห่างจากเขา ฟางหลันต้องดื้อแพ่งนำตัวเข้าไปใกล้ และ ตามสืบจนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจี้ยนหาวแน่ ๆ “ ไม่มีอะไรจ้ะ ( แต่ฟางหลันยังเอียงคอมองอย่างสงสัย ) เอ้อ ชุดนี้น่ะพี่ว่าออกจะประหลาดไปหน่อยสำหรับงานวันนี้ ถ้ายังไงเธอเปลี่ยนชุดดีกว่าไหม พี่มีชุดสำรองเดี๋ยวให้แมรี่มาช่วยเธอใส่ดีกว่านะ “ ฟานฟานรีบหลบฉาก อารมณ์ที่สับสนของเธอตอนนี้ ฟานฟานไม่แน่ใจว่าจะตบตาน้องสาวแสนฉลาดคนนี้ไปตลอดรอดฝั่งได้ “ พี่คะ . หนูไม่ --- “ ไม่ทันเสียแล้ว พี่สาวของเธอเดินออกไปนอกห้อง ไม่ถึง 5 นาทีหญิงสาวที่ชื่อแมรี่ก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับชุดสีทองปักดิ้นไหม ชายกระโปรงกรุลายลูกไม้สุดหรู +++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 ก.พ. 47 15:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ( โรงแรมในเมือง ) เสียงหอบหายใจปนกระเส่าครางของกระดังงารนไฟ มาดามลิซ่า ดังเล็ดรอดมาจากห้องนอนที่ถูกเปิดจองเอาไว้ กิจกรรมที่ดุเด็ดเผ็ดร้อนทะให้หล่อนเหงื่อท่วมกาย “ คุณชายเจี้ยนหาว คุณชายเจี้ยนหาว “ ยังคงครางเรียกชื่อ หนุ่มเพียงคนเดียวที่หล่อนพึงปรารถนา ให้มาสนองตอบความต้องการในค่ำคืนนี้ คู่นอนของเธอลุกขึ้น แม้จะฉุนเฉียวที่เธอเอาแต่เพรียกเรียกชื่อ ถึงไอ้คุณชายเจี้ยนหาว แต่เขาก็จำต้องเก็บกดเอาไว้ ---- ทำไมฉันต้องมาเป็นตัวแทนของไอ้หมอนั่นตลอดด้วยวะ --- เบรตต์ หนุ่มลูกครึ่งจีน อเมริกัน ใส่เสื้อคลุมและเดินเข้าห้องน้ำอย่างหัวเสีย แล้ว คุณชายเจี้ยนหาว ไปไหนเสียล่ะ ?!! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ในงานเลี้ยง .คฤหาสน์โรแนสซองค์ ฟางหลันหลบความวุ่นวายออกมาจากห้องบอลรูมได้ในที่สุด . เธอคิดผิดจริง ๆ ที่เดินไปตามหาพี่ฟานฟานในงาน แม้เธอจะคาดการณ์ได้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นจุดเด่น . ไมใช่เพราะทรงผมที่ดูหรูหราอลังการเพราะสร้อยเพชรที่สอดร้อยอยู่ หรือ กระโปรงผ้าไหมสีทองที่มารู้ในภายหลังว่าเป็นของพระนางแมรี่ แอนตัวจริงเมื่ออดีตกาลนานมาแล้ว แต่เป็นเพราะหน้าอกหน้าใจสีนวลชมพูที่ปริ่ม ๆ ว่าจะไหลทะลักออกมาอวดยอดสีทับทิมอย่างน่าหวั่นใจต่างหาก ฟางหลันตกใจมากเมื่อพบว่าชุดของพระนางแมรี่แอน คว้านอกลึกอย่างจงใจอวดยอดถัน . ทั้ง ๆ ที่ในส่วนบอดี้ฟางหลันสามารถใส่ได้อย่างพอเหมาะ แต่บริเวณหน้าอกกลับคับแน่นจนเกือบเป็นอึดอัด . และเมื่อเธอออกมาเพื่อจะบอกแมรี่ถึงปัญหา หญิงสาวผู้นั้นก็หายตัวไปแล้วพร้อมกับชุดแสกสีฟ้าของเธอ ฟางหลันนั่งรออยู่นานจนเห็นว่า ใครต่อใครคงหลงลืมเธอแน่แล้ว .จึงได้ตัดสินใจออกมาเดินตามหาฟานฟาน แต่ทว่าแค่เพียงย่างเท้าเข้าไปบริเวณห้อง หนุ่ม ๆ ที่อยู่ใกล้ที่สุดก็หันมาทุ่มเทความสนใจกลับเธอจนน่าตกใจ แม้อาการจะไม่จาบจ้วงเพราะแต่ละคนล้วนอยู่ในสังคมผู้ดี . แต่สายตาที่แอบลอบมองหน้าอกของเธอก็ทำให้ฟางหลันอึดอัดใจ .ในที่สุดเธอก็แกล้งขอตัวมาเข้าห้องน้ำ แล้วหลบฉากออกมา “ มือถือก็อยู่กับคุณเจี้ยนหาวเสียด้วยสิ จะโทรหาพี่ฟานฟานก็ไม่ได้ แล้วนี่ทำไมไม่มีใครอยู่แถว ๆ นี้บ้างเลยนะ “ ฟางหลันบ่นกระปอดกระแปด เหลียวหน้าเหลียวหลัง แต่ก็ไม่เจอใคร เธอพยายามนึกทบทวนถึงทางกลับไปห้องพักรับรอง .ฟางหลันเริ่มหน้าซีดเมื่อตระหนักว่าบัดนี้เธอกำลังหลงทางอยู่ในคฤหาสน์เก่าแก่นี้เสียแล้ว เหมือนภาพหลอนที่จู่ ๆ ก็มีสายลมพัดเอาผ้าม่านที่ทิ้งชายให้โบกไสว ฟางหลันหันหลังกลับเพื่อจะวิ่งอย่างเต็มฝีเท้า แต่เงาของลำแขนใหญ่ของใครบางคนก็ได้รั้งเอวบางของเธอให้มาแนบชิด ฟางหลันเกือบส่งเสียงกรีดร้องแล้วถ้าไม่ใช่เพราะน้ำเสียงอันคุ้นเคยกระซิบเรียกชื่อเธอข้างนวลแก้มอย่างแผ่วเบา “ คุณเจี้ยนหาว “ น้ำเสียงของเธอแสนจะโล่งอก . แต่แล้วเธอกลับตระหนกมากว่าเมื่อมือร้อน ๆ ของเขาช้อนเข้าไปด้านในของตัวเสื้อ “ เธอโตเป็นสาวถึงขนาดนี้เชียวหรือ “ คำถามของเจี้ยนหาวดูแปลกประหลาดในความรู้สึกของฟางหลันมากนัก แต่ทว่าความสับสนอลหม่าน และไอร้อนในกายที่แผ่ซ่านไปทั่วตัวของเธอ ก็ไม่สามารถทำให้เธอหาคำตอบที่แสนง่ายเพื่อตอบเขาได้ ฟางหลันรู้สึกราวจะเป็นลม เธอพยายามพยุงตัวเมื่อเจี้ยนหาวยอมคลายอ้อมกอดปล่อยให้เธออิงตัวกับผนังหินอ่อน สะดุ้งนิด ๆ เมื่อหน้าอกนาบติดกับความเย็นเยียบของมัน .ฟางหลันเผลอครางออกมาด้วยโดยไม่รู้ตัว และมันนับเป็นความผิดมหันต์ การทำเช่นนั้นเท่ากับเป็นการยั่วยุของเจ้าชายอสูรนามว่าเจี้ยนหาว เจี้ยนหาวจัดการหมุนร่างบางที่อ่อนระทวยกลับมา และหายใจติดขัดเมื่อเห็นผลงานที่ตัวเองทำการเคล้นคลึงเมื่อสักครู่ประจักษ์ชัด ทรวงอกสีกุกลาบทะลักออกมานอกตัวเสื้ออวดความเบ่งบาน และราวกับท้าทายให้เขาพิสูจน์ความฉ่ำหวานจากมัน . เจี้ยนหาวไม่ปล่อยให้มันท้าทายเขานานนัก จัดการดูดดื่มราวกับคนที่กระหายน้ำมานาน ฟางหลันผวาเฮือก แรงสัมผัสที่ดุดันของเจี้ยนหาว กระชากเธอกลับมาสู่ความตื่นตระหนก อาการต้านทานของฟางหลัน ทำให้เจี้ยนหาวลดจูบอันกระหายหิวดุดัน . นึกสบถตัวเองที่เร่งเกมให้ไวเกินไป ฟางหลันยังอ่อนประสบการณ์มากนัก และยังไม่คุ้นเคยถึงสัมผัสของผุ้ชาย หากเขาทำให้เธอตื่นตระหนก เหยื่อน้อย ๆ ของเขาอาจจะเตลิดหนีไปได้ เจี้ยนหาวผละปากออกจากยอดอกด้วยความเสียดาย เปลี่ยนเป็นลากริมฝีปากมาที่รำคอระหงแทน เขากระซิบขอโทษขอโพย และนึกแปลกใจในน้ำเสียงอ่อนโยนของตัวเอง เขาค่อย ๆ จัดเก็บของสวยงามของฟางหลันให้เข้าที่อย่างเรียบร้อย กัดริมฝีปากล่างอย่างข่มใจ เบนตัวเองออกนิดหนึ่งเพื่อจ้องเข้าไปในดวงตาที่กลมโตของฟางหลัน . “ ฉันขอโทษฟางหลัน . อาจเป็นเพราะว่าฉันรักเธอมากเกินไป ฉันก็เลยต้องการเธอมากเกินไป “ มันเป็นคำพูดอ่อนหวานที่สุดเท่าที่ฟางหลันเคยได้ยินมา ตั้งแต่คบเป็นแฟนกันมาไม่มีครั้งใดที่เขาจะเอ่ยปากบอกรักเธอเลยสักครั้ง . ดังนั้นคำพูดว่ารักของเขาในตอนนี้ จึงทำให้หัวใจของฟางหลัน พองโตจวนเจียนระเบิด ลืมไปสนิทว่า เมื่อสักครู่เธอรู้สึกตระหนกตกใจกับการกระทำของเขามากเพียงไหน “ เธอยกโทษให้ฉันไหมฟางหลัน “ เจี้ยนหาวกระซิบถามหาคำข้างอภัยข้างใบหูสีชมพู ไม่วายยังทิ้งจูบไว้บนติ่งหูให้ฟางหลันสั่นสะท้าน “ ยกโทษให้ฉันไหม “ ถามหาคำให้อภัยมายังแก้มนุ่มนิ่ม “ ยกโทษให้ฉันไหม “ และก่อนที่คำถามหาการให้อภัยจะมาสิ้นสุดอยู่ที่ริมฝีปาก ฟางหลันก็เอ่ยคำว่า “ ยกโทษให้ค่ะ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ด้านฟานฟาน . เธอกำลังอยู่ในห้องน้ำ สองมือบางสั่นเทาจนแทบจะประคอง สิ่งที่มีอยู่ในมือไว้ไม่อยู่ มันเป็นภาพถ่ายของคู่รักสุดแสนจะอ่อนหวาน เป็นภาพของชายหนุ่มที่แกล้งยื่นปากน้อย ๆ ทำท่าจะจูจุ๊บกับสาวเปรี้ยวที่เอียงแก้มให้ขณะที่นั่งอยู่บนตักของเขา เป็นภาพของเธอ กับ คุณชายเจี้ยนหาว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 13 ก.พ. 47 11:45:01 ]

ความคิดเห็นที่ 66 Scene 17 Flash come --> ปัจจุบัน >>>>ตึกสำนักงาน TVB . Truddd .. Trudddd Trudddd “ เหวย ! . ยูจิเหรอ อือ รู้แล้วซิงหยูพึ่งจะบอกเมื่อกี้นี้เอง . ได้สิ นาย กับ ซู่หลง ไปบ้านซีเหมินก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันกับไจ่ไจ๋จะตามไป “ ปิดโทรศัพท์มือถือเหลียวซ้ายแลขวามองหาไจไจ๋ “ เจ้าหมอนั่นไปไหนของมันกันนะ “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ >>>>WC “ อย่าเข้ามานะไจ่ไจ๋ “ ซิงหยูขู่ฟ่อ . แต่ทว่าชายหนุ่มเจ้าของนาม ยังคงเดินเข้าหา ไม่ใส่ใจในคำห้ามปรามของซิงหยูแต่อย่างใด และแค่เพียงตวัดปลายแขนอันแข็งแกร่ง ร่างบางของซิงหยูก็ปลิวหวือเข้ามาซุกอยู่ในอ้อมกอด “ ปล่อยนะไจ่ไจ๋ บอกให้ปล่อย “ ซิงหยูยังคงดิ้นขลุกขลักสุดแรง “ ฮื่อ .อยู่นิ่ง ๆ สิครับซิงหยู “ ไจ่ไจ๋ปรามขณะพลิกร่างของเธอกลับ จัดแจงให้เธอยืนในตำแหน่งตรงกลางของเขา “ จะ จะ ทำอะไรน่ะไจ่ไจ๋ “ ซิงหยูหน้าซีดเผือดเมื่อเขาแอ่นกายเข้ามาตรึงเธอให้แนบติดกับอ่างล้างหน้า ไม่เพียงเท่านั้น ต้นขาที่เธอเคยแอบปลื้มหนักหนาว่าเรียวยาวได้รูปบัดนี้กำลังแทรกมาระหว่างลำตัวของเธอ “ ชู่ววว .. คนดี อยู่นิ่งๆ สิครับ ส่ายไปส่ายมาอย่างนี้ผมใส่ไม่ถนัดนะครับ “ “ ไส่ ?...ไจ่ไจ๋จะใส่อะไรให้ฉัน .อย่านะ “ “ อวาาาาาาาา .อย่าส่ายสิครับยิ่งส่ายมันก็ ..( ไจ่ไจ๋กัดริมฝีปาก หลับตา).. ผมลำบากใจเหมือนกันนะครับซิงหยู ใช่ว่าผมจะอยากทำที่นี่ซะเมื่อไหร่ .ก็คุณน่ะแหละที่เอาแต่หนีผม แล้วเมื่อคืนคุณก็ดันหลับไปซะก่อนที่ผมจะได้ .” ไจ่ไจ๋พูดไม่ทันจบ ความผ่าวร้อนที่นาบอยู่บนหน้าขาทำให้เขาต้องรวบรวมลมหายใจ “ ซิงหยูครับ . ผมบอกให้อยู่นิ่ง ๆ “ เริ่มออกคำสั่งอย่างเข้มงวด แต่ซิงหยูไม่ได้ใส่ใจ นาทีนี้ความหวาดกลัว ตื่นตระหนก ทำให้เธอดิ้นรนเพื่อหาทางหนีอย่างสุดชีวิต “ ผมเตือนแล้วนะครับ ซิงหยู “ เสียงพร่าปร่ากระซิบอย่างดุดัน .ไจ่ไจ๋จัดการหลอมละลายซิงหยูด้วยจุมพิตพิฆาต ไม่มีผู้หญิงคนไหนรอดตายจากจูบอันร้อนแรงของเขาได้ .. ซิงหยูอ่อนระทวยตามจุดประสงค์ . ไจ่ไจ่ทอดถอนหายใจ ความเย้ายวนของร่างกายเล็ก ๆ ในอ้อมกอดทำให้เขานึกเสียดายที่มีเวลาน้อยเกินไปสำหรับการปฏิบัตภารกิจสำคัญครั้งนี้ ไจ่ไจ่จัดการรูปซิปที่เป็นปราการด่านกั้นลง ควักสิ่งที่ปรารถนาจะฝากรักแก่ซิงหยูออกมา คิ้วขมวดกันเคร่งเครียด ----ไม่อยากทำในสถานที่แบบนี้เลยให้ตายเถอะ แต่ว่าขืนปล่อยไปแบบนี้ซิงหยูมีหวังเสร็จไอ้หลิวจางนั่นแน่ ซิงหยูเองก็คงไม่ประทับใจเท่าไหร่ แต่ก็ช่วยไม่ได้ อีกตั้งสามวันกว่าจะได้เจอซิงหยูอีกครั้ง---- แต่แล้วไจ่ไจ่ก็ต้องจ้องมองของฝากรัก ด้วยดวงตาวิตกอีกครั้ง ---ว่าแต่ ของเรามันจะใหญ่เกินไปสำหรับซิงหยูหรือเปล่าเนี่ย .ดูสิร่างเธอก็เล็ก ๆ บาง ๆ เท่านี้เสียด้วย . ถ้าใส่ไปแล้วเกิด เอาเถอะน่ะ เราเองก็จะไม่ไหวแล้ว ถ้าขืนปล่อยให้นานกว่านี้ล่ะก็---- ไจ่ไจ๋รีบปัดความคิดวุ่นวายทิ้ง แล้วค่อย ๆ บรรจงใส่ให้เธอ รับมันไว้ .อย่างแผ่วเบาและถนุถนอม เป็นนาทีกว่าไจ่ไจ่จะตั้งสติได้ .เขาค่อย ๆ ซาบซึมความตื่นเต้นที่สูบฉีดไปทั่วร่างกาย ..ความยินดีโสมนัสรัดแน่น . .เธอกระชับได้พอดีอย่างที่เขาวาดหวังเอาไว้ . ความสุขแผ่ซ่านไปทั่วทั้วหัวใจ แต่ว่ายังก่อน ความสุขนี้ยังไม่สมบูรณ์ .. ไจ่ไจ๋ค่อย ๆ โยกตัวที่สะลึมสะลือของซิงหยูอย่างแผ่วเบา .” ซิงหยูครับ .ซิงหยู ตื่นสิครับ มองหน้าผมสิครับ .นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ .ของเรา ตื่นสิครับ“ ซิงหยูค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมอง . รู้สึกแปลกใจที่เห้นใบหน้าแดงก่ำของไจ่ไจ๋ . ซิงหยูสะดุ้งโหยงเมื่อสติทั้งหมดคืนกลับมาได้....เธอก้มลงมองเบื้องล่าง “ แต่งงานกันนะครับ “ ไจ่ไจ๋กระซิบบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด ของฝากรักของไจ่ไจ๋ เปล่งประกายอยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 20 ก.พ. 47 12:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 67 หมายเหตุ . ไอ้ของฝากรัก เนี่ย ก็หมายถึง แหวนแต่งงาน ตอนไจ่ไจ๋รูดซิปปราการด่านกั้นลง ก็แบบว่า .ไจ่ไจ๋พกกล่องใส่แหวนไว้ในซิปเสื้อสูทด้านในน่ะจ้ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 20 ก.พ. 47 12:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 68 Scene 18 บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เจี้ยนหาวขับรถด้วยมือข้างเดียวพลางเอามือเสยผมที่ตียุ่งพันกัน .หันหน้าด้านข้างมองไจ่ไจ๋นิด ๆ เห็นใบหน้ายุ่ง ๆ ของน้องชายก็อดขำไม่ได้ “ ไม่ขำเลยนะ เจี้ยนหาว . เป็นนายบ้างจะหัวเราะไม่ออก “ “ โทษทีไจ่ไจ๋ . แต่ฉันนึกไม่ถึงจริง ๆ เรื่องครูสอนพิเศษกับคุณซิงหยูจะเป็นคน ๆ เดียวกัน . งี้เองใช่ไหม นายถึงได้ยอมเข้าวงการนี้ เป้าหมายก็คือ คุณซิงหยูงั้นสินะ “ “ อื้อม “ “ แล้วไงล่ะเนี่ย . ไปขอแต่งงานอีท่าไหน ถึงได้เปียกมะล่อกมะแล่กออกมาแบบนี้ได้ “ ไจ่ไจ๋ไม่ตอบ ดวงตาหรี่ลงอย่างหมายมาด ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจจะผุดขึ้นแถว ๆ ริมฝีปากของเขา “ รอให้ฉันกลับมาจากประเทศไทยก่อนเถอะ . งานนี้คนบางคนต้องรับผิดชอบ “ +++++++++++++++++++++++++++++++ “ ไม่จริงหรอก . ไม่จริงใช่ไหม .แต่ว่า “ ซิงหยูจ้องมองที่นิ้วนางข้างซ้ายไม่อาจกระพริบตา ---- ไจ่ไจ๋ ขอฉันแต่งงานจริง ๆ . ทำไม ? . เขารักฉัน ?..... ไม่ใช่ ( ส่ายหน้าดิกกับตัวเอง ไม่ว่าพิจารณาในแง่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ ) แล้วเขามาขอฉันแต่งงานทำไม ? --- “ เฮ้อ ! “ ถอนหายใจ . เหนื่อยไปไหมที่จะคิด ไจ่ไจ๋เป็นผู้ชายเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ การกระทำของเขาอาจเป็นแค่การเล่นสนุกของผู้ชายร่ำรวยนิสัยเสียธรรมดา ๆก็ได้ เหตุการณ์ที่ผ่านมาก็พิสูจน์ได้อย่างชัดเจนอยู่แล้ว . ---- เห็นเธอเป็นของเล่นน่ะสิ ---- ซิงหยูพยักหน้าหงึกหงัก . ต้องใช่แน่ ๆ ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตก็ยิ่งเข้าเค้า เข้าไปใหญ่ มีผู้หญิงมากมายที่วนเวียนมาก่อนความวุ่นวายระหว่างที่เธอสอน... บ่อยครั้งที่เธอถูกเรียกว่า “ของเล่นชิ้นใหม่ของคุณชายไจ่ไจ๋ “ ถ้านึกเอะใจสักนิด ไม่เป็นยายซื่อบื้อล่ะก็เธอต้องเห็นแล้วว่า ไจ่ไจ๋น่ะสนุกกับการแหย่เธอเล่นมากแค่ไหน ตอนที่เธอบอกว่าจะให้ของรางวัลพาเขาไปเที่ยวที่ ๆ เขาอยากไปนั่นก็ทีหนึ่งแล้ว ไจ่ไจ๋พาเธอเลี้ยวเข้า love hotel โดยบอกว่ามันเป็นร้านคาราโอเกะ เธอซึ่งไม่รู้ประสาก็ปล่อยให้เขาจูงมือเดินเข้าไป พอไปถึงห้องนั่น เธอนึกแปลกใจแล้วเชียว ว่าทำไมห้องคาราโอเกะ ถึงได้มีเตียงนอนกับห้องอาบน้ำด้วย . พอถามเขา เขาก็บอกว่า “ เป็นห้องระดับ first class นี่ครับ . เห็นเขาว่ากันว่าที่นี่พวกนักธุรกิจชอบมาหย่อนใจ บางทีเพลียมาก ๆ ก็อาบน้ำแล้วก็นอนที่นี่เลย เขามีบริการซักแห้งอย่างดีให้ด้วยนะครับ ผมเองก็อยากจะลองมาสักครั้ง “ ตอบแบบไร้เดียงสามาก ๆ ก่อนจะขอตัวเข้าห้องน้ำ เพราะก่อนหน้านี้ไปกินไอติมกันมา ไม่รู้เขาทำอีท่าไหนไอติมดันหกรดเสื้อเขาเต็ม ๆ พอเขาเดินเข้าห้องน้ำไป จัดการถอดเสื้อผ้า . ซิงหยูก็ต้องหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ก็ไอ้ผนังห้องน้ำนั่นมัน miracle mirror นี่นา .. คนที่อยู่ข้างในไม่รู้หรอกว่าคนข้างนอกน่ะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว . ตัวซิงหยูรีบตวัดสายตากลับทันทีที่เห็นหน้าอกเปลือยขาวของไจ่ไจ๋ รีบควานรีโมทมากดเลือกเพลงมั่ว ๆ หวังว่าจะสามารถทำลายบรรยากาศ ของเหตุการณ์กับสถานที่แปลกประหลาดได้ .. แต่ภาพที่ปรากฏก็ถึงกับทำให้สติของซิงหยูขาดผึง เธอเป็นลมสลบในทันใด กว่าจะรู้ตัวอีกที เธอก็มาอยู่ที่บ้านของไจ่ไจ๋แล้ว “ ผมไม่รู้จริง ๆ ครับว่ามันเป็น love hotel . แบบรุ่นพี่เขาบอกน่ะครับว่าเป็นที่ ๆ สนุกมาก เหมาะที่จะพาผู้หญิงไปฉลองในโอกาสพิเศษ ผมไม่รู้ว่า .” “ ไม่เป็นไรค่ะ ก็ไจ่ไจ๋ไม่รู้นี่คะ “ ก็เพราะไอ้หน้าตาบริสุทธิ์ไร้เดียงสาน่ะแหละ ที่หลอกให้เธอเชื่อจนสนิทใจ คิดถึงแล้วซิงหยูก็หน้าแดงอีก . พึ่งจะนึกออกว่าตอนกลับบ้าน เธอสังเกตถึงกระดุมเสื้อที่ถูกปลดออก สองเม็ด กับรอยประหลาดตรงเนินหน้าอกของเธอ . ---- ให้ตายเถอะไจ่ไจ๋ร้ายมากเหลือเกิน . นี่เธอก็พึ่งจะทำให้เขาเจ็บตัวไป( ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ ) โอยไม่อยากจะคิดเลย หลังจากเขากลับมาจากเมืองไทยจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตอันสงบสุขของฉันบ้าง---- +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 20 ก.พ. 47 12:54:39 ]

ความคิดเห็นที่ 69 Scene 19 >>>>>คฤหาสน์ซีเหมิน .. ชายหนุ่มสุดหล่อสองคนกำลังเดินคุยกันมาตามทางเดิน “ แต่งงาน ?... ทำไมฉันไม่เคยได้ข่าวมาก่อนว่าหมอนั่นจะแต่งงาน “ ซู่หลงขมวดคิ้ว “ ฉันเองก็แปลกใจพอ ๆ กับนาย . ตอนที่ไจ่ไจ๋วานให้ไปเอาแหวนที่ร้านทิฟฟานี ก็พึ่งจะรู้ทีหลังว่าไจ่ไจ๋สั่งทำไว้ตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว “ “ จะแต่งกับใคร ? .. ไม่เห็นไจ่ไจ๋จะให้ความสำคัญกับใคร . เห็นจะมีก็แต่ครูสอนพิเศษเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ( ซู่หลงชะงักกึก มองหน้ายูจิ) .. ฮะ ? หมอนั่นเอาจริงเหรอ “ “ ก็คงงั้นมั้ง “ “ ฉันชักอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นเสียแล้วสิ คนที่เปลี่ยนความคิดเรื่องผู้หญิงของไจ่ไจ๋ได้ . “ ซู่หลงพูดแววตาของเขามีความรู้สึกหนักใจ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 24 ก.พ. 47 17:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ห้องนอนของซีเหมิน .. ริมฝีปากซีดเซียวของผู้ป่วย บัดนี้กำลังขยับขึ้นลงไปมา . เขาไม่แน่ใจว่าความแห้งผากในลำคอเกิด จากความกระหายในน้ำดื่ม หรือเพราะริมฝีปากอิ่มฉ่ำของเด็กสาวในความปกครองของเขากันแน่ เป็นการยากที่จะห้ามใจไม่ให้จูบเสี่ยวโย่ว . ยิ่งในภาวะที่ร่างกายของเขากำลังอ่อนแอเช่นนี้ ซีเหมินคิดอะไรแทบไม่ออก เหตุผลร้อยแปดพันประการที่เขาตั้งเป็นกฏเพื่อกันตัวเองให้อยู่ห่างจากเสี่ยวโย่ว ตอนนี้มันพร่าเลือนจนแทบมองไม่เห็น ซีเหมินค่อย ๆ โน้มตัวเข้าหา แตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ บนริมฝีปากของเสี่ยวโย่ว “ อืออ .. ตื่นแล้วเหรอคะพี่ชาย “ เสี่ยวโย่วงัวเงียตื่นขึ้น พอเห็นดวงตาบึ้งตึงของคุณชายก็ เอ่ยขอโทษเบา ๆ “ ขอโทษค่ะ เสี่ยวโย่วไม่ควรเรียกว่าพี่ชาย “ ซีเหมินไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่เสยผมที่ระหน้าตา และพันเนื้อตัวของเขาออก . พลางตวัดขาจะลงจากเตียง เสี่ยวโย่วเอี้ยวตัวหนีนิด ๆ . แต่แล้วก็ต้องรีบเข้ามาช่วยพยุงเมื่อร่างหนาใหญ่ของซีเหมินซวนเซ ความผ่าวร้อนจากร่างกาย ทำให้เสี่ยวโย่วนิ่วหน้า“ คุณชายไม่ควรลุกนะคะ . กลับไปนั่งบนเตียงดีกว่าค่ะ “ น้ำเสียงที่เข้มงวดเหมือนกำลังถูกดุ ทำให้ซีเหมินหันมามองหน้าเสี่ยวโย่วด้วยความแปลกใจ “ ฉันก็แค่อยากจะอาบน้ำ รู้สึกร้อนแล้วก็เหนอะหนะเนื้อตัวมาก “ “ อาบน้ำ ! . คุณชายอยากจะปอดบวมตายหรือไงคะ รู้รึเปล่าเมื่อเช้าตัวเองไข้ขึ้นตั้ง 40 องศา อยากจะอาบก็รอให้ไข้ลดก่อนเถอะค่ะ “ เสี่ยวโย่วไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอดุซีเหมินไป เธอนิ่วหน้าใส่คนป่วย แล้วจึงเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องน้ำ กลับมาอีกทีพร้อมกาละมังใบใหญ่ที่มีควันไอลอยกรุ่น “ เช็ดตัวไปก่อนก็แล้วกันนะคะ “ บอกขณะที่เทน้ำเย็นใส่เพิ่มลงไป ชุบผ้าขนหนูจนหมาดแล้วก็ปีนมานั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง ..เสี่ยวโย่วจัดการแกะกระดุมบนสาบเสื้อของซีเหมิน ในขณะที่เขากลับนั่งดูเฉย ๆ .จนกระทั่งหน้าอกเปล่าเปลือยของซีเหมินเผยให้เห็นนั่นแหละ ที่เสี่ยวโย่วเกิดหน้าแดง ( ก็ดันไปนึกถึงตอนเช็ดตัวเมื่อเช้าแล้วโดนจูบน่ะสิเจ้าคะ ) . เธอผละมือออกจากเขาเหมือนแตะถูกไฟ knock ..knock ..knock ทันใดนั้นเองที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เสี่ยวโย่วรีบปีนลงจากเตียงเพื่อจะไปเปิดประตู แต่ว่า ซู่หลง กับ ยูจิ ก็เดินเข้ามาเองเสียก่อน “ สวัสดีเสี่ยวโย่ว “ “ สวัสดีค่ะ “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 47 13:40:43 แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 47 17:49:58 จากคุณ : lofidin - [ 25 ก.พ. 47 15:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 71 “ ได้ข่าวว่าป่วยเป็นไข้ไม่ใช่เหรอ เปลือยอกตากน้ำค้างแบบนี้ .กลัวไม่ได้ตายเร็วหรือไง “ เจี้ยนหาวที่พึ่งจะตามมาหลังจากไปส่งไจ่ไจ๋ที่สนามบินแล้ว โยนเบียร์กระป๋อง ไปปะทะอกเปลือย ๆ ของซีเหมินพลางจัดการซุกขาตัวเองเข้าไปข้างใต้ผ้าห่มของเพื่อน ซีเหมิน : “ เจ๊ไฉ ว่าไงบ้าง “ ยูจิ : “ ก็เห็นว่าทางนู้นเขายังรอนายอยู่ .. หายป่วยเมื่อไหร่เขาก็พร้อมจะเริ่มงานได้ทันที “ ซีเหมินพยักหน้า ยูจิสังเกตสีหน้าของซีเหมิน “ ได้ยินว่า นายเลือกเสี่ยวโย่วไปเป็นนางแบบ ” “ .. “ ซีเหมินไม่ตอบ กระดกเบียร์ลงคอไปอึกใหญ่ .. ในขณะที่ซู่หลงกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ ทุกคนต่างรู้ดีว่า ซีเหมิน ให้ความสำคัญกับ เสี่ยวโย่วมากแค่ไหน และรู้ดีว่าความรู้สึกที่ซีเหมินมีให้เสี่ยวโย่ว เกินกว่าคำว่าพี่ชาย .. แต่พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรซีเหมินได้ การบาดเจ็บของเสี่ยวโย่วน้อยครั้งนั้น มันยังตราตรึงเป็นความผิดที่ซีเหมินไม่ยอมลืมเลือนไปจากหัวใจ “ เอาเถอะ ๆ แล้วค่อยแก้ปัญหากันใหม่ก็แล้วกัน . “ ซู่หลงที่เป็นพี่ใหญ่สรุป เขาถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ อยากจะบ้าตาย กับความรักของ เพื่อนในกลุ่ม ..ซีเหมินกับเสี่ยวโย่วก็เรื่องหนึ่ง เรื่องยูจิก็อีก และที่ดูจะน่าหนักใจที่สุดก็เรื่องของไจ่ไจ๋ ที่จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาขอซิงหยูแต่งงานชนินสายฟ้าแลบ ---- ไอ้หมอนี่ เป็นเด็กเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะเอาแต่ใจขนาดนี้ --- ซู่หลงนึกถึงซิงหยู ก็หนักใจอีก การที่ไจ่ไจ๋ทุ่มสุดตัวขนาดนี้ก็พอจะเดาได้ว่าเธอคือ “ ตัวจริง “ ของไจ่ไจ๋ ที่จริงเขาคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เรียบ ๆ เชย และออกจะไร้เสน่ห์อย่างซิงหยู จะสามารถสยบเจ้าซาตานน้อยไจ่ไจ๋ได้ แต่ก็นั่นแหละ .. เรื่องแบบนี้มันคาดเดาได้เสียที่ไหน . ซู่หลงขมวดคิ้วเมื่อเริ่มตระหนักว่าจะมีปัญหาใดตามมาอีกมากมาย .. ถึงยังไงเรื่องของไจ่ไจ๋กับซิงหยูก็ต้องปิด 'เป็นความลับ' --- เป็นความลับ --- ทันใดนั้นเอง ที่จู่ ๆ ภาพของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ลอยเข้ามาในความคิดของซู่หลง ริมฝีปากของเด็กนั่น นุ่มหวาน สีของริมฝีปากราวกับสีดอกซากุระและมันทำให้บางสิ่งบางอย่างในร่างกายของซู่หลงเปลี่ยนไป --- ไอ้เด็กบ้า !? --- ผรุสสวาทไปแล้วก็แอบนั่งทอดถอนหายใจด้วยความตื่นเต้น หน้าร้อน ๆ แดง ๆ กลัวว่าเพื่อนคนอื่นจะเห็น โชคดีว่าทั้งซีเหมิน ยูจิ และ เจี้ยนหาวดูท่าจะมีเรื่องราวของตัวเองให้ครุ่นคิด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 7 มี.ค. 47 13:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เจี้ยนหาวตัดสินใจขับรถกลับบ้านในที่สุด ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะพักกับซีเหมิน แต่เพราะเรื่องราวของฟางหลันที่ยังคงตามรบกวนจิตใจ ทำให้เขาเหยียบ นูบีรา แดวู คู่ใจกลับมายังบ้านตระกูลอู๋วัน ในเวลา 2.00 am เจี้ยนหาวก้าวขึ้นบันไดหินอ่อน เสียงรองเท้าของเขากระทบก้องไปตามทางเดิน .. ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขามีสัมพันธ์สวาทกับหญิงสาวที่ถูกกล่าวขวัญว่าเป็นคู่ประชั้นเซียนมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่อาจปฎิเสธได้ว่าผู้หญิงที่ทำให้เขาถวิลหาได้มากที่สุดก็คือ เบี้ยหมากที่ไร้ค่า ฟางหลัน เจี้ยนหาวไม่นึกว่าจะมีโอกาสได้เจอเธออีกครั้ง . ยิ่งการที่เธอเดินทางมาใต้หวันเหมือนกับเธอเดินทางเพื่อมาหาเขาเช่นนี้ด้วยแล้วล่ะก็ ..เขาต้องบอกว่า . รู้สึกแปลกใจมาก !!! ( ที่จริงเจี้ยนหาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ความรู้สึกที่ปนเปวุ่นวายในหัวใจของเขา .สิ่งใดเป็นสิ่งจริงแท้กันแน่ แวบหนึ่งที่การกลับมาของเธอ สร้างความปวดร้าว ในหลืบลึกของหัวใจ . แต่แล้วด้วยกลไกบางอย่างที่เจี้ยนหาวทำการปิดลบความเจ็บปวดนั้นทิ้ง และสร้างความรู้สึกใหม่ที่น่ารังเกียจขึ้นมาครอบคลุมมันไว้แทน ) เจี้ยนหาวยิ้มมุมปากนิด ๆ บางทีหล่อนอาจไม่อยากจบเกมที่เขาเริ่มเอาไว้เมื่อ 4 ปีก่อนก็ได้ . ถ้าอย่างนั้นเขาก็ควรจะฉลองศรัทธาสาวน้อยหน้าหวานบาดใจนั่นเสียหน่อย เจี้ยนหาวยังจำถึงลำขาเรียวสวยที่โอบแนบชิดบนร่างของเขา ยังจำเสียงกระเส่าคราง ปะปนไปกับ เสียงหอบหายใจ ความผ่าวร้อนของริมฝีปากอิ่มบางบนร่างกาย . เรือนร่างที่ดั่งแม่มดปั้นแต่งด้วยมนต์เสน่ห์ ความคลั่งไคล้ ที่แสนเร้าร้อนรุนแรงของเธอ จะกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง.... อีกครั้ง และ อีกครั้ง ---- อา ฟางหลัน แค่นึกถึงเธอ เลือดในร่างกายของฉันก็แล่นพล่านเสียแล้ว ---- แต่ทว่ารอยยิ้มของปีศาจร้ายก็ต้องสะดุดหยุดลง เมื่อพบว่า . ร่างอวบใหญ่ของใครบางคนนอนทอดระทวยอยู่บนเตียงของเขา “ เธอเป็นใคร ?!? “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 8 มี.ค. 47 22:16:25 ]

ความคิดเห็นที่ 73 scene 20 ดวงตาคมปราบของใครคนหนึ่ง กำลังจ้องมองคนเบื้องหน้าอย่างไม่ยอมละสายตา ผู้ถูกมองบิดตัวไปมาอย่างอึดอัด รู้สึกเนื้อตัวหนาวร้อนเพราะสายตาคมกริบคู่นั้น " อะแฮ่ม !.....อะแฮ่ม !.... " ต่งซันกระแอมขัดภาวะที่น่าอึดอัดขึ้นในที่สุด " เจี้ยนหาว ทำไมมองน้องอย่างนั้นล่ะ..... ก็เคยเจอกันมาก่อนแล้วไม่ใช่หรือ... ทำอย่างกับพึ่งจะเห็นกัน " เจี้ยนหาวไม่ตอบเพียงแต่หรี่สายตามองฟางหลัน " เอ่อ.... เราเริ่มรับประทานอาหารกันดีไหมคะ " ฟานฟานเอ่ยชวน...เธอเหลือบตามองเจี้ยนหาวนิดหนึ่ง คิดอยู่ว่าเขาอาจจะระเบิดความไม่พอใจ ที่เมื่อคืนฟางหลันเข้าห้องผิด ไปนอนห้องนอนของเขา ด้านฟางหลันเธอแอบสูดหายใจเข้าปอด ...หวังจะเรียกกำลังใจ แต่มันก็เป็นไปได้ยาก โดยเฉพาะในขณะที่ดวงตาของปีศาจร้ายคู่นั้นยังจับจ้องเธอทุกอิริยาบถเช่นนี้ ที่จริงฟางหลันเคยตระเตรียมตัว เพื่อการประจัญหน้าครั้งแรกกับเขามานับครั้งไม่ถ้วน เธอตั้งใจจะไม่สนใจใยดีเขา..... จะเย็นชาใส่เขา..... แต่เอาเข้าจริง การเจอกันในครั้งแรกก็ทำให้เธอเสียสเตปอย่างไม่เคยคิดมาก่อน เมื่อคืน เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา..... คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา ความแค้นเคืองทำให้เธอระบายกับรูปภาพ ... ที่นอน หมอน ฟูก ข้าวของเครื่องใช้ เธอขว้างมันกระจุยกระจาย แล้วด้วยความเหนื่อยเธอจึงเผลอหลับไป เมื่อตื่นมาอีกที....คู่อริของเธอก็ยืนตระหง่านง้ำเหนือเตียงเสียแล้ว " เฮ้ย ! ไอ้ลูกชาย ... นี่แกไม่คิดจะกินอะไรหรือไง น้องไม่ใช่อาหารนะ มองแล้วจะได้อิ่ม " ต่งซันกระเซ้า หวังจะสร้างบทสนทนาในวงกินข้าว " ดูเผิน ๆ ก็เกือบใช่ครับพ่อ ... " เจี้ยนหาวตอบ ต่งซันแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน รู้ดีว่าไอ้ท่านิ่ง ๆ ขึง ๆ แบบนี้แสดงว่าลูกชายของเขาอยู่ในภาวะอารมณ์ไม่ดี.... หากต่อความยาว เรื่องราวอาจจะลามปามใหญ่โตได้ " เธออ้วนเหมือนช้างน้ำเลยนะ " ประโยคแรกที่เจี้ยนหาวทัก ทำเอาคนรอบข้างสะอึกน้ำ สำลักข้าวกันเป็นแถบ " ค่ะ " ฟางหลันตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ.... ละเมียดจิบอาหารในจานอย่างไม่แยแส " แล้วเมื่อคืนตกมันหรือไง ถึงได้ทำห้องนอนของฉันพังซะขนาดนั้น " " ก็ฉันตกใจนี่คะ ไม่คิดว่าจะมีหนู..... ห้องคุณชายสกปรกนะคะ ควรจะให้แม่บ้านไปทำความสะอาดเสียบ้าง " " แม่บ้านทำความสะอาดทุกวัน " " ไม่ทราบสิคะ ฉันเห็นมันจริง ๆ " ตอบหน้าซื่อ ขณะที่ให้ความสนใจอยู่กับจานข้าว " เดี๋ยว ๆ.... นี่ลุงพลาดอะไรไปหรือเปล่า " ต่งซันถามฟางหลัน....แต่ฟานฟาน เป็นฝ่ายตอบเสียเอง " คือ.... เมื่อคืนนี้ ยายฟางหลัน แกดัน เดินหลงทางน่ะค่ะ หาทางกลับห้องนอนไม่เจอ ก็เลยเปิดไปนอนห้องคุณชายเจี้ยนหาว " " อ๋อ .. " ต่งซันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ เจี้ยนหาวกัดฟันกรอด ... ในห้องเขามีหนูซะที่ไหน.... ยายเด็กตัวแสบนี่แหละที่ลงมือทำลายข้าวของทุกอย่างภายในห้อง.... หนูบ้าอะไร ถึงได้เขียนด่าเขาใต้รูปภาพ แถมยังเติมแต่งภาพในผลงานที่เขาอุตส่าห์บรรจงถ่าย จนมันไม่เหลือชิ้นดี.... " ผมไปทำงานล่ะ .... สวัสดีครับพ่อ " เจี้ยนหาวกระชากเสื้อนอกลุกขึ้น.... ก่อนจะหันกลับมาสำทับกับคนใช้ชราด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น ให้ไปทำความสะอาดห้องของเขาใหม่ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 13 มี.ค. 47 19:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 74 " โกรธเรา เพราะรูปลามกพวกนั้นน่ะสิ " ฟางหลันพึมพำ นึกถึงอัลบั้มภาพถ่ายพวกนั้นก็อดรู้สึกหน้าแดงไม่ได้ มันเป็นภาพผู้หญิงเปลือย.... ที่จริงมันสวยมากทีเดียวแหละ เพราะภาพดังกล่าวถูกถ่ายด้วยมุมมองของศิลปินมิใช่อนาจาร.... บางภาพสร้างความรู้สึกวูบวาบ ในขณะที่บางภาพสร้างความรู้สึกอ่อนไหว..... อย่างภาพ ๆ หนึ่ง ที่เป็นภาพเปลือยของผู้หญิงท้อง เธอนั่งเอี้ยวตัว ผินหน้าด้านข้างให้กล้อง ดวงตาของเธอที่เห็นเพียงเสี้ยวเดียวมีทั้งความดึงดัน และ หวาดไหว......ฟางหลันอดทึ่งกับภาพนั้นไม่ได้ ชื่นชมคนถ่ายว่าช่างมีพลังในการถ่ายทอด..... การมองผู้หญิงผ่านเลนส์กล้องคงเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ และไม่มีกามราคะมายุ่งเกี่ยวแต่อย่างใด แต่สำหรับคนที่ครอบครอง .... เจ้าชายอสูรเจี้ยนหาว ผู้หญิงก็คงไม่สามารถเป็นอะไรได้มากไปกว่า " วัตถุทางเพศ " ของเขา เท่านั้น +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 13 มี.ค. 47 19:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 75 Scene 21 เสียงจ้อกแจ้กจอแจ .... บอกว่าสถานที่คัดตัวนักแสดงแห่งนี้ดูวุ่นวายมากแค่ไหน เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่พึ่งจะมาถึงยืนกระสับกระส่าย..... ตอนนี้เขาปวดเบาน้อย ๆ ต้องการ การระบายอย่างเร่งด่วน แต่ไม่ว่าสะกิดถามใครทุกคนก็ส่ายหน้าไม่มีใครทราบทางไปห้องน้ำ " อูยส์.... แย่แล้วเรา... ไม่น่า งกกินน้ำผลไม้ที่เขาแจกฟรีข้างทางมากเลย...อูยส์ " หันซ้ายหันขวาเดินออกจากห้องคัดตัวนักแสดงมา แต่สงสัยจะผิดทางเพราะเขายังไม่เห็นเงาของใครเลยสักคน ( ป้าย : ผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ห้ามเข้า ! เฉพาะกรรมการคัดเลือกตัวนักแสดง... ) " เอาเถอะน่ะ .... เข้าไปถามทางนิดเดียว คงไม่เป็นไรหรอก " เด็กหนุ่มค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป... โชคดีเหลือเกินที่มีคนอยู่ " คุณครับ... คุณ เอ่อ ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนครับ " คนถูกถามหมุนตัวมา พลางชักสีหน้าอย่างเบื่อหน่าย... ก่อนจะ ... " เฮ้ย !!! " ( ชี้หน้าเด็กหนุ่มอย่างคนจำกันได้ ) " ทำไมเป็นนาย " ซือเจิ้นกัดฟัน.... ---ปวดฉี่จะตาย ทำไมต้องมาเจอไอ้ดาราบ้ากามนี่ด้วยนะ--- " ฉันสิควรจะถามนาย.... มาทำบ้าอะไรที่นี่ " " ฉันจะมาทำบ้าอะไรก็เรื่องของฉัน.... อีกอย่างทั่วทั้งใต้หวันนายเป็นเจ้าของหรือไง ถึงจะได้มีสิทธิ์ห้าม ไม่ให้ใครไปไหนมาไหนได้น่ะฮะ... " ---อูยส์ ปวดฉี่--- " ไอ้เด็กบ้า ปากกล้านัก.... ฉันจะลากคอนายออกไปเอง " ว่าแล้วซู่หลงก็เดินกรากเข้ามาทำท่าจะหิ้วปีก ก็พอดีกับซิงหยูเปิดประตูเข้ามา " มาแล้วหรือคะคุณชายซู่หลง..... อ้าว ! แล้วนี่ใคร " พอซือเจิ้นหันกลับมา ซิงหยูก็ส่งยิ้มด้วยความแปลกใจ " ซือเจิ้น ทำไมมาอยู่ห้องนี้ล่ะ ห้องคัดตัวนักแสดงอยู่ทางนู้นนี่นา " " เอ่อ ..-_- " ....ฮะ " ตอบอ้อมแอ้มกระบิดกระบวนไปมา แต่ดูเหมือนว่าซิงหยูจะไม่ทันได้สังเกต " รอเดี๋ยวนะซือเจิ้น มีของจะให้เธอ " ซิงหยูเข้าไปคุ้ย ๆ กระเป๋าใบใหญ่ที่อยู่ตรงมุมห้อง " นี่จ้ะ ... นิตยสารที่เธอไปถ่ายคราวก่อน ทางโน้นเขาเอาเธอกับไจ่ไจ๋ขึ้นหน้าปกพร้อมกันเลย..... ภาพสวยมากเลยล่ะ .... เขาจะนัดเธอไปถ่ายอีก คราวนี้จะถ่ายเดี่ยว เธอต้องรับงานนี้นะ " ซู่หลงมองด้วยหางตา... แอบเห็นหน้าปก มันดึงดูดสายตามากทีเดียว ไจ่ไจ๋นอนอยู่ เขาใส่สูทสีขาว มันเป็นแค่สูทตัวยาวกับกางเกง ไม่มีเสื้อด้านใน.... หมวกเข้าชุดปิดหน้าไว้นิด ๆ ในขณะที่เด็กหนุ่มข้าง ๆ นั่งก้มหน้า....ผมสีอ่อนปลิวไสว ดวงตาคมกริบจ้องมองกล้อง.... มันมีพลังชนิดสามารถสะกดลมหายใจ --- สวยมากจริง ๆ อย่างที่ซิงหยูว่า --- " เอ่อ...-_-" คุณซิงหยูฮะ ... แบบว่าห้องน้ำไปทางไหน ? " +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 15 มี.ค. 47 18:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ... จากคุณ : ... - [ 17 มี.ค. 47 14:38:47 A:210.86.193.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 77 Scene 22 ห้องคัดตัวนักแสดง..... " ไอ้บ้าเอ๊ย.... คอยดูนะฉันจะเอาชนะให้ได้.... ไม่ใช่แค่เงินสามล้านเหรียญ แต่ฉันจะทำให้นายมาขอโทษที่กล้ามาสบประมาทคนอย่างฉัน " ซือเจิ้นฟึดฟัดกัดฟัน ขณะกระแทกร่างบนเก้าอี้ โครม !!!.... เนื่องจาก การกระแทกตัวอย่างรุนแรงบนเก้าอี้ที่ขาไม่ค่อยดี บัดนี้ร่างหล่อ ๆ ของ ซือเจิ้นจึงร่วงลงไปนั่งวัดกับพื้น " คิก ๆ ๆ " สาว ๆ ที่อยู่รอบข้างหันมามอง พลางพยายามกลั้นหัวเราะคิกคัก..... ซือเจิ้นไม่เพียงแต่ตกเก้าอี้เท่านั้น แต่ไข่ไก่ที่เขาแอบจิ๊กมาจากห้องคหกรรมที่มหาลัย ตอนนี้ก็ลอยมาแปะแตกอยู่บนผมสีอ่อนของเขาด้วย ซู่หลงปรายหางตามอง.... ดวงตาเต้นระริก ทั้งขำ ทั้งสะใจ ซือเจิ้นย่นจมูก นึกเจ็บใจที่หมอนั่นมาเห็นพฤติกรรมหน้าอายของเขาเสียได้.........แต่แล้วมือเรียวบางของใครคนหนึ่งที่ยื่นผ้าเช็ดหน้าหอมกรุ่นก็ดึงดูดความสนใจ " นี่ค่ะ ..... " ซือเจิ้นไล่ตามองไปตามลำแขนเนียนสะอาด ผิวขาว ๆ อมชมพูของเธอทำให้เขานึกถึงผงไข่มุก ผมของเธอดำขลับยาวตรง มันเรียงเรียบราวกับเส้นไหม " เช็ดไข่ออกเถอะค่ะ....คุณดูตลกมากเลย " เธอกล่าวยิ้ม ๆ ..... และแม้เธอจะแต่งหน้าจัดมาก ซือเจิ้นก็สามารถเดาได้ว่า หน้าตาของเธอตอนเกลี้ยงเกลาก็คงสวยจัด ไม่แพ้กับตอนนี้แน่นอน " เอ่อ....ฮะ ... ขอบคุณ " " ฉันชื่อวินนี่ค่ะ .... คุณชื่ออะไรคะ " " ชื่อ ซือเจิ้น ฮะ " " คุณเกิดที่นั่นเหรอคะ ? " ถามด้วยความแปลกใจ " เปล่าหรอกฮะ ... บังเอิญแม่ผมเป็นคนที่นั่น " " ........ " วินนี่เอียงคอมอง ซือเจิ้นยิ้ม....--- แม้แต่ท่าทางแสดงความสนใจของเธอก็ดูน่ารักมาก--- " ผมเป็นลูกครึ่งเกาหลีใต้ กับ ใต้หวันน่ะครับ " " ถึงว่าสิคะ..... ฉันถึงว่าหน้าตาคุณดูดีแบบแปลก ๆ " ซือเจิ้นยิ้มแหยๆ ..... โดนชมว่าหน้าตาดีแบบแปลก ๆ มันก็ยังไงอยู่นา " อุ๊ย.... ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ " วินนี่ที่พอจะเดาสีหน้าได้รีบท้วงในขณะที่ส่งยิ้มสดใส " ฉันหมายความว่าหน้าตาคุณไม่เหมือนคนใต้หวันน่ะค่ะ จะว่าคนจีน หรือ คนญี่ปุ่น ก็ไม่น่าจะใช่ " " ฮะ " ตอบยิ้ม ๆ เช่นกัน บังเอิญพูดไม่ค่อยเก่งเลยไม่รู้จะพูดต่อว่ายังไง " แต่ว่าคุณผิดนะคะ " "ฮะ ? " " ฉันว่าคุณนั่งฟากผิดน่ะค่ะ..... ฝั่งนี้สำหรับนักแสดงหญิง.....ฝั่งนู้นน่ะค่ะถึงจะเป็นที่นั่งของนักแสดงชาย " วินนี่พยักหน้าน้อย ๆ ไปยังเก้าอี้ทีถูกจัดไว้อีกฟาก ซือเจิ้นหน้าเจื่อน กล่าวขอบคุณ..... พลางเดินก้มหลังน้อย ๆ อย่างหวังว่าคงจะไม่มีใครสังเกตเห็นเขาที่ทำอะไรเปิ่น ๆ อีกแล้ว ( แต่โทษทีฮ่ะ พ่อคุณน่ะดึงดูดทุกสายตาให้หันมามองตั้งแต่ตกเก้าอี้แล้ว ...เฮ้อ ! ซือเจิ้น ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 24 มี.ค. 47 21:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 78 Scene 23 " หน้านายไปโดนอะไรมา ซู่หลง " เจี้ยนหาวมองรอยแดง ๆ บนแก้มของพี่ใหญ่ " โดนอะไร " ถามกลับอย่างหงุดหงิด " ก็ไอ้รอยแดงเป็นปื้น ๆ เนี่ย..... ไปโดนอะไรมา " ซู่หลงมองหน้าเจี้ยนหาว ก่อนจะเสกลบเกลื่อน " โดนยุงกัดหน้าเลยตบน่ะ ไม่มีอะไร " " อือม.... งั้นเหรอ " พยักหน้าหงึกหงัก เลิกสนใจ หันมามองเอกสารในมือ ภาพของสาวสวยตรงหน้าคือผู้คัดตัวนักแสดงรายต่อไป หล่อนสวยมากทีเดียว มีเสน่ห์ดึงดูดแม้จะเป็นแค่เพียงภาพถ่าย ..... เขามองเห็นความท้าทาย ความเร้าใจ ได้ด้วยสายตาของนักถ่ายภาพ... เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อคิดว่าหากเธอสามารถผ่านการคัดเลือกตัวนักแสดงไปได้ .... เขาคงต้องหาทางสานสัมพันธ์ที่แนบแน่นกับเธออย่างแน่นอน ประตูถูกเปิดเข้ามา..... หล่อนเข้ามาแล้ว สวยเหมือนในรูปถ่าย เพียงแต่ผมยาวตรงของเธอ ไม่หยักเป็นลอนคลื่นดังรูปที่แปะเอาไว้..... เธอแนะนำตัวเอง...ชื่อ วินนี่ หรือ..... อือม ปากอิ่มตึงสีชมพูนั่นสวยชะมัด ไม่รู้อีกที่ จะอิ่มตึงเหมือนกันหรือเปล่า เธอได้รับบทแล้ว ผู้ช่วยแคสติ้งคงบอกแล้วว่า เขาจะเป็นผู้ร่วมแคสกับเธอ.....เพราะสายตากลมโตตวัดมาทางเขานิดหนึ่ง.... ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านบทต่อไป สตาฟให้เวลาเธอแค่เพียง 5 นาที...... เจี้ยนหาวลุกขึ้นเมื่อสตาฟคนหนึ่งมาบอกให้เริ่มการแคสติ้งได้ " อย่าให้ฉันเห็นเธอที่นี่อีก.... น้องของฉันดีสำหรับเธอเกินไป.... นี่เงิน 8 ล้านเหรียญ แล้วออกไปจากชีวิตน้องชายฉัน " " พูดอย่างนั้นมันไม่งามเลยนะคะ..... คุณพี่เขยขา .... เราสองคนรักกัน.... ความรักของเราตีค่าเป็นเงินไม่ได้ " วินนี่ชะม้อยชม้ายชายตาส่งสายตาอย่างยั่วยวน ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังตวัดขานั่งคร่อมตักของเจี้ยนหาว " อย่าเอานิสัยร่าน ๆ มาใช้กับฉัน..... ลุกออกไป " เจี้ยนหาวดุ ดวงตาแกร่งกระด้าง วินนี่กระตุกยิ้มมุมปาก .... ก่อนจะโน้มตัวลงประกบจูบอันร้อนเร่ากับติ่งปากอันยั่วใจของเขา เจี้ยนหาวขยับปากตอบ หล่อนเปิดเผยความต้องการและเจี้ยนหาวไม่เคยไม่สนองตอบ แม้จะเป็นเวลาแค่เพียงไม่กี่วินาที..... แต่เขาก็รู้แล้วว่า ผู้หญิงคนนี้จะต้องเป็นหนึ่งในคอลเล็กชั่นของเขา วินนี่........ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 24 มี.ค. 47 21:22:18 ]

ความคิดเห็นที่ 79 1.... จากคุณ : lofidin - [ 25 มี.ค. 47 18:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 80 .. จากคุณ : คนเราก้อเงี๊ย... - [ 30 มี.ค. 47 00:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ... จากคุณ : คนเราก้อเงี๊ย... - [ 30 มี.ค. 47 00:24:33 ]

ความคิดเห็นที่ 82 . จากคุณ : คนเราก้อเงี๊ย... - [ 30 มี.ค. 47 00:30:53 ]

ความคิดเห็นที่ 83 .. แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 47 10:18:04 จากคุณ : เต้าหู้กะชาจีน - [ 5 เม.ย. 47 10:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 84 chapter 2 scene 1 คฤหาสน์ซีเหมิน ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมหลวม ๆ เดินอย่างเชื่องช้าอย่างคนพึ่งจะสร่างไข้ ซีเหมินทรุดตัวลงนั่งปล่อยให้บรรดาคนรับใช้วุ่นวายกับการตระเตรียมอาหารยามสาย . เฉินยวี่ซิง เหลือบตาดูเจ้านายหนุ่มนิดหน่อย ก่อนจะรายงาน “ คุณเสี่ยวโย่วไปมหาวิทยาลัยแล้วนะครับ แล้ววันนี้ก็สั่งไม่ให้ผมไปรับเธอเหมือนเดิม “ ซีเหมินไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เสยผมยาวของตัวเองให้พ้นจากใบหน้า . เป็นเฉินยวี่ซิงเองที่ทอดถอนหายใจ “ นี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วนะครับ ถ้าหากจะไปยืนตากอากาศอยู่ข้างนอกล่ะก็ คุณชายก็น่าจะหาเสื้อคลุมตัวใหญ่ ๆ ใส่บ้าง . แล้วก็ถ้าเป็นห่วงคุณเสี่ยวโย่วล่ะก็ ก็สั่งให้เธอเลิกทำงานที่ร้านเค้กเสียสิครับ การที่—“ “ ลุงเฉิน . “ ซีเหมินเรียกชื่อคนใช้ชรา และเฉินยวี่ซิงรู้ดีว่าเขาพูดมากเกินไปเสียแล้ว คนรับใช้ชราจำต้องเก็บความเป็นห่วงเอาไว้ในใจ เขารู้ดีว่าที่คุณชายป่วยครั้งนี้ก็เพราะไปยืนเฝ้าคุณเสี่ยวโย่วที่ร้านเค้กทุกวัน แม้แต่วันที่คุณชายทำงานหนัก หรือ วันที่อากาศหนาวจัด คุณชายก็ไปยืนเฝ้า ไม่เคยหยุดพัก . เขายังจำได้ ถึงวันที่เขารายงานเรื่องคุณเสี่ยวโย่ว ตอนที่คุณชายพึ่งจะกลับมาจากอเมริกา ( ตอนเปิดเรื่องน่ะค่ะ จำได้ไหม ) วันนั้นคุณชายถึงกับทิ้งแม่ดาราสาวสุดเซ็กซี่ที่ควงมาด้วยในทันที ก่อนจะเรียกรถแท็กซี่เพื่อไปเฝ้าคุณเสี่ยวโย่ว ไม่แยแสว่าดาราสาวคนนั้นจะกรีดร้อง หรือ สบถด่าเขามากมายแค่ไหน เฉินยวี่ซิงนึกถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ แววตาของผู้ชราก็เต็มไปด้วยความกังวลใจ .. หากความห่วงใยนี้จะเป็นเพียงแค่สิ่งที่พี่ชายพึงมีให้กับน้องสาวก็คงจะดี . แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นมากกว่านั้น ซีเหมินเป็นตระกูลใหญ่ และเรื่องราวของตระกูลนี้ก็มีความลับมากมาย . และความลับหนึ่งก็ทำให้ชายชราถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ .หากโชคชะตาจะดำเนินไป . เขาก็คงต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามวิถีทางของมัน . +++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ วันจักรี 22:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 85 สำนักงาน TVB เสียงปรบมือดังกราวใหญ่ ผู้เข้าร่วมประชุม brief งานต่างก็ยิ้มแย้ม ยกเว้นซิงหยูที่ยังมีสีหน้าเฉยชาเช่นเดิม ทุกคนแยกย้ายกันออกไปทำงานของตัวเองแล้ว . แต่เจ๊ไฉ เรียกซิงหยูเอาไว้ “ งานแคสติ้งเธอต้องเหนื่อยหน่อยนะ ทางผู้ใหญ่เขาอยากได้เป็นอีกโปรเจ็กต์ ในผังรายการ “ “ ค่ะ “ “ คุณชายซีเหมินเป็นยังไงบ้าง “ “ ดีขึ้นแล้วค่ะ พ่อบ้านเฉินโทรมาบอกว่าวันนี้คุณชายจะเข้า office มาคุยเรื่องโฆษณา “ “ ดีจริงๆ เจ๊กำลังกังวลกับเรื่องนี้พอดี . Project แคสติ้งก็กระชั้นเข้ามาเรื่อย ๆ คราวต่อไปคนที่จะไปแคสก็เป็นคุณชายซีเหมิน กับ ไจ่ไจ๋ เสียด้วยสิ . เออ แล้วทางโน้นเขาเห็นภาพบางส่วนแล้วถูกใจนางแบบมาก อยากได้นางแบบคนเดิม เธอช่วยจัดการให้เจ๊ด้วยนะ “ “ คะ ? “ “ นางแบบไง คนที่คุณชายเป็นคนเลือกเองน่ะ ทำไมหรือ มีปัญหาหรือไง “ ซิงหยูขยับแว่นตานิดหนึ่ง คิดถึงเสี่ยวโย่ว ออกจะไม่สบายใจ . จะดึงให้เสี่ยวโย่วมาช่วยงานนี้ก็คงได้ แต่ปัญหาใหญ่อยู่ที่คุณชายซีเหมินน่ะสิ รายนั้นน่ะหวงน้องสาวอย่างกับอะไรดี คราวก่อนถึงคุณชายซีเหมินจะเป็นฝ่ายออกปากเลือกเสี่ยวโย่ว แต่เพราะขั้นตอนการถ่ายโฆษณาที่วาบหวามก็เลยทำให้ทุกอย่างเป็นปัญหา . คราวนี้ก็เช่นกัน เธอยังไม่เห็นทางเลยว่าจะให้ซีเหมินยอมอนุญาตให้เสี่ยวโย่วมาถ่ายโฆษณาได้อย่างไร “ มันก็ไม่เชิงค่ะ “ “ ยังไงกัน ก็ไม่เชิงของเธอ อย่าบอกนะว่าติดต่อไม่ได้ คราวนี้ล่ะปัญหาใหญ่เลย “ เจ๊ไฉมีสีหน้าตกใจ เพราะตอนที่เธอไปตกลงประนีประนอมนั้น ทางนั้นเขาก็ระบุมาว่า เนื้อหาใน story board ที่เปลี่ยนแปลงใหม่ กับนางแบบคนเดิมถูกใจ boss ใหญ่ของทางนั้นมาก ยังไงซะ ตัวแสดงนำก็ขอให้เป็นคุณชายซีเหมิน กับนางแบบคนนั้น . หล่อนจึงตกปากรับคำ และคิดเพียงแต่ว่าปัญหาเดียว คือ คุณชายซีเหมิน ไม่เคยคิดว่านางแบบตัวเล็ก ๆ จะทำให้ปัญหานี้บานปลาย “ ซิงหยู ยังไงเธอก็ต้องติดต่อผู้หญิงคนนั้นให้ได้นะ ไม่งั้นงานนี้ทางเรายับแน่ ๆ เจ๊ฝากความหวังไว้ที่เธอ“ ( ตบบ่า แบบฝากฝังเต็มที่ แถมยังมีแววตาขอร้องอยู่ในที . แล้วอย่างนี้ซิงหยูมีหรือที่จะปฏิเสธได้ ) “ ค่ะ “ ซิงหยูรับคำแบบค่อนข้างหนักใจ Trudddddddddd ! / Beep! Beep! เป็นจังหวะเดียวกัน ที่โทรศัพท์มือถือของเจ๊ไฉดังขึ้น และโทรศัพท์ของซิงหยูมีสัญญาณเตือนการเข้าของข้อความ เจ๊ไฉ : “ กำลังจะ landing แล้วหรือ อะไรนะ นักข่าวกับแฟนคลับเต็มเลย ได้ ๆ เดี๋ยวจะให้ซิงหยูไปจัดการ เธอกันไจ่ไจ๋อย่าพึ่งให้ใครเข้าถึงตัวก็แล้วกัน “ ข้อความถึงซิงหยู : คิดถึงซิงหยูจัง .. แหวนแต่งงานของผมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายหรือเปล่า .. รู้ไหมไปเมืองไทยผมเกือบเป็นปอดบวมเพราะใคร . ซิงหยูต้องรับผิดชอบนะ “ ซิงหยู เดี๋ยวเธอไปรับไจ่ไจ๋ที่ gate 3 นะ ออกมาเหมือนคราวก่อนก็ได้ เอ้ ซิงหยู ! ซิงหยู ! “ เจ๊ไฉ ตะโกนเรียก ซิงหยูเป็นอะไรไป ? ทำไมถึงทำหน้าซีดตกใจขนาดนั้น +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 เม.ย. 47 13:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 86 scene 2 สนามบินไทเป . ดวงตาคมกริบจ้องมองแผ่นหลังบาง ๆ ที่เดินนำอยู่เบื้องหน้า . แววตาที่มักจะมีร่องรอยขี้เล่นฉาบไว้อยู่จางหายไป . บัดนี้ดวงตาของซาตานร้ายจ้องมองเหยื่อที่ถวิลหามาเป็นเวลาถึง 3 วัน อย่างขัดเคืองใจ --- เจ้าเล่ห์นักนะซิงหยู ทั้งที่เป็นผู้จัดการส่วนตัว และต้องมาอยู่ข้าง ๆ ผมแท้ ๆ . แต่นี่ดันไปอยู่กับการ์ดข้างหน้า แถมขนสตาฟทีมงานมาเป็น 10 คิดจะใช้พวกนี้กันผมให้อยู่ห่างคุณล่ะสิท่า สงสัยว่าต้องเตือนคุณเสียหน่อยแล้ว หากคิดจะเล่นเกมกับผมมันยังไวเกินไปหลายร้อยปี --- ซิงหยูขนลุกเฮือก ดังสัมผัสถึงออร่าแห่งความมาดร้าย . ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เธอหันหลังกลับไป แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง . เมื่อเห็นแววตาของไจ่ไจ๋คาดโทษเธออย่างแจ่มแจ้ง --- ยังไง วันนี้เราต้องอยู่ห่างไจ่ไจ๋ให้ได้มากที่สุด เดี๋ยวให้แฟนนี่มาเปลี่ยนเวรกับเราดีกว่า แล้วก็หาข้ออ้างไปดูแล ซือเจิ้น ที่ BOYZ --- ซิงหยูถอนหายใจ 1 เฮือกใหญ่ แค่ลำพังงานดูแล romio เธอก็เหนื่อยแทบตาย นี่ยังต้องมาคำนวณหาทางหนีทีไล่ ให้อยู่ห่างจากไจ่ไจ๋จอมวายร้ายอีก จะมีใครรู้บ้างว่าชีวิตของหญิงสาววัย 26 ปีอย่างเธอจะรันทดถึงเพียงนี้ “ คุณซิงหยูครับข้างหน้าเห็นทีจะไปไม่ได้แล้วละครับ แฟนคลับดันเข้ามาจนเคลียร์พื้นที่ไม่ได้เลย เอายังไงดีครับ “ “ แย่จริง ! ( ซิงหยูใช้ความคิดนิดหนึ่ง วิญญาณผู้จัดการเข้าสิงในทันใด) ถ้าไปออก gate อื่นล่ะ “ สตาฟทีมงาน วอ หาทีมงานที่อยู่ gate อื่น เพื่อสอบถาม . มี gate หนึ่งที่แฟนคลับน้อยที่สุด แต่ต้องเดินผ่านส่วนที่เป็น private เสี่ยงต่อการถูกมองเห็น แต่ถ้าสามารถวิ่งได้ไวพอก็จะขึ้นรถได้ทันก่อนที่ฝูงแฟนคลับอีก gate จะตามมาสมทบ . และทีมงานทุกคนลงความเห็นว่าควรจะไปออกที่ gate นั้น ซิงหยูหันกลับมามองไจ่ไจ๋ เวลานี้เธอไม่ได้คิดอะไร . สำรวจตรวจตราร่างสูงใหญ่อย่างใช้ความคิด ไจ่ไจ๋เด่นเกินไป ด้วยร่างที่สูงสมาร์ท 182 เซนติเมตร ผมทรงรากไทร ผิวขาวอมชมพูนิด ๆ สิ่งเหล่านี้ล้วนดึงดูดสายตาของทุกคู่ แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ ซิงหยูกวาดตามองไปยังบรรดาการ์ดที่ยืนนิ่ง เพื่อรอการตัดสินใจของเธอ “ คุณคะ ( ชี้นิ้วไปยังการ์ดร่างสูง หุ่นพอฟัดพอเหวี่ยงกับไจ่ไจ๋ ) ช่วยกรุณาตามดิฉันเข้ามาหน่อย “ สั่งเสร็จก็หันไปดึงมือไจ่ไจ๋ ห้องพักรับรองสำหรับแขก VIP ถูกสั่งเปิด . ซิงหยู สั่งให้ไจ่ไจ๋ และ การ์ด เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแลกกันข้างใน การ์ดเดินออกมาด้วยชุดของไจไจ๋ ซิงหยูจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เข้าที่ ควักหมวกไหมพรมที่มักจะติดตัวเธอตลอดคลุมหัวที่ติดจะเกรียนของเขา ดึงชายปิดสักครึ่งตาได้ จนกระทั่งพอใจแล้ว เธอจึงกระเซ้าเขายิ้ม ๆ “ คุณหล่อเหมือนไจ่ไจ๋เลยค่ะ ถ้าฉันเป็นสาว ๆ แฟนคลับล่ะก็ ต้องวิ่งมาซบคุณแน่ ๆ “ “ จริงเหรอครับ “ การ์ดยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจ “ จริงค่ะ แต่ว่าตอนเดินออกไปคุณต้องก้มหน้าเอาไว้ตลอดนะคะ “ “ ฮะ ๆ ๆ ๆ . ผมเหมือนไจ่ไจ๋ตอนก้มหน้าสินะครับ . ( การ์ดมองหน้าซิงหยู นึกนิยมเธออยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้แม้จะมีท่าที ที่แกร่งกระด้าง แต่กลับมีอารมณ์ขัน และก็มีความน่ารักซ่อนเอาไว้อยู่ไม่น้อย ) “ แล้วไจ่ไจ๋ละคะ “ “ อยู่ข้างในน่ะครับ เขาวานให้มาบอกคุณด้วยว่ารู้สึกปวดท้องมาก ขอเวลาสักครึ่งชั่วโมงขอพักให้หายปวดก่อน “ “ ตายจริง . “ “ เขาว่าปวดท้องมาตั้งแต่เมืองไทยแล้ว ท้องเสียมาตลอดตอนขึ้นเครื่องด้วย ท่าทางคุณไจ่ไจ๋จะแย่มากนะครับ ผมว่าให้เขาพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมจะออกไปบอกทีมงานเอง แล้วจะลองหายามาให้ด้วย “ “ ขอบคุณมากเลยค่ะ “ ซิงหยูกล่าวขอบคุณก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป ( การ์ดเดินออกจากห้องพร้อมกับ lock ประตูตามที่ไจ่ไจ๋ขอร้องเอาไว้ ) จากคุณ : lofidin - [ 9 เม.ย. 47 13:45:15 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ซิงหยูเคาะประตูห้องน้ำ อย่างร้อนใจ “ ไจ่ไจ๋ !.. ไจ่ไจ๋ ! . เป็นอะไรมากหรือเปล่า “ “ “ เงียบไม่มีเสียงตอบ “ ไจ่ไจ๋ ! ตอบหน่อยสิเป็นอะไรหรือเปล่า . ไจ่ไจ๋ ! “ ซิงหยูตัดสินใจผลักประตู พรวด ! : ซิงหยูเซถลาเข้าไปด้านใน พลั่ก ! : ซิงหยูประทะชนกับอ้อนแขนแข็งแกร่ง และร่างก็ถูกกอดรัดโดยอัตโนมัตในทันใด อุ๊ ! : ซิงหยูถูกประกบจูบอย่างร้อนแรง หมดโอกาสป้องกันตัว . มือไม้ที่ป่ายปัดป้องถูกรวบเอาไว้ด้วยมือกว้าง . มือข้างว่างของไจ่ไจ๋จัดการลูบไล้เนื้ออ่อนใต้ร่มผ้า เขาส่งเสียงครางอือม อย่างพอใจ สัมผัสเนื้อนวลนุ่มนิ่มร้อนผ่าว และอาการสะท้านนิด ๆ เพราะไม่เคยต้องมือชายของซิงหยูทำให้เขาคลายความโกรธไปได้นิดหน่อย “ ทีหลังอย่าชมใครว่าหล่อเหมือนผมอีกนะ ผมไม่ชอบ “ สั่งด้วยกระแสเสียงอ่อนหวาน พลางและเล็มริมฝีปากที่เผยอน้อย ๆ เพราะต้องการจะหอบหายใจของซิงหยู อย่างสุขใจ “ อือม หวานมากจริง ๆ แต่ผมอยากชิมข้างในมากกว่า ขอผมเข้าไปหน่อยนะครับ “ ซิงหยูยังสงสัยว่าเขาขออนุญาตเธอจริงๆ หรือเปล่า เพราะไจ่ไจ๋ไม่รอคำตอบจากเธอ จัดการซุกไซ้ซอกซอนสำรวจตามอำเภอใจ หัวสมองของเธอหมุนติ้ว ๆ และแทบไม่รู้ตัวเลยว่าบัดนี้มือทั้งสองข้างของเธอเป็นอิสระ มือหนึ่งยันฝาผนังไว้ ในขณะที่อีกมือหนึ่งคล้องคอร่างสูงของไจ่ไจ๋เพื่อพยุงกาย ในขณะที่ไจ่ไจ๋กำลังเพลิดเพลินจำเริญใจ กับริมฝีปากนุ่มหวานของซิงหยูอยู่นั้น สายตาก็ดันพลัดไปมองยังนิ้วนางข้างซ้าย . และมันว่างเปล่า สายตาที่เชื่อมหวาน ครุ ขึ้ง ด้วยความไม่พอใจ “ แหวนผมไปไหนครับซิงหยู ! “ ซิงหยูปรือตาขึ้นมอง อย่าว่าแต่เรื่องนั้นเลย สมองที่มึนงงของซิงหยู มันสับสน งุนงง ไม่สามารถประมวลผลไม่ว่าเรื่องใด “ แหวนอะไรคะ ? “ เป็นคำถามที่นับว่าเป็นคำสั่งประหารตัวเองแท้ ๆ ใบหน้าของซาตานร้ายโกรธกริ้วอย่างแท้จริง “ กล้ามากนะ ที่เอาแหวนผมไปทิ้งเนี่ย อยากลองดีกับผมใช่ไหม“ สิ้นคำ รอยจูบอ่อนหวาน ก็ทวีความดุเดือด จนซิงหยูตกใจ มือไม้ที่เคยโลมเล้า ก็แตะกรุ่นทุกที่อย่างเอาแต่ใจ ไม่ปราณีปราศรัยว่าซิงหยูจะเจ็บบ้างหรือไม่ “ อะ ! “ ซิงหยูผวาเฮือก เมื่อนิ้วมือของเขาไล้สำรวจยังที่ที่เขาไม่เคยไป ร่างที่แอ่นชิดด้วยปฏิกิริยาต่อต้านการรุกรานเบื้องล่างของซิงหยู . ทำให้ดวงตาที่คุโกรธของไจ่ไจ๋เปลี่ยนไป ดวงตากระด้างลดลงเล็กน้อย ไจ่ไจ๋ผละจูบ ทรรศนาทรวงนุ่มนิ่มที่สะท้อนตามการหายใจ เลือดในกายแล่นพล่านเดือดปุด ๆ ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อแหวกรอยแยกน้อย ๆ บังทรวงหน้าตาแปลก ๆ ปกปิดทรวงสวยงามของซิงหยูเสียมิดชิด ที่จริงเขาควรหงุดหงิดใจ .. แต่ว่าแสงว็อบแวมจากเครื่องประดับที่ห้อยหว่างกลางอก กลับทำให้เขาพึงพอใจ มันคือแหวนที่เขาให้กับซิงหยู “ ขอโทษนะครับ คนดี “ ซาตานร้ายมอบจูบขอโทษ แต่ซิงหยูน่ะเป็นลมสลบไปแล้วตั้งแต่เมื่อกี้ ( เฮ้อ !!! ถ้าทางจะอีกยาวไกลกว่าจะชินกับสัมผัสของตาไจ่ไจ๋นะเนี่ย ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 เม.ย. 47 13:46:47 ]

ความคิดเห็นที่ 88 Scene 3 แสงแดดแผดกล้าจับฟ้าแล้ว.... แต่ทว่าในห้องนอนห้องหนึ่งยังคงสลัวราง ด้วยผ้าม่านเนื้อหนาอย่างดี สั่งทำพิเศษจากอิตาลี ได้สะกัดกั้นแสงตะวันเอาไว้ เจี้ยนหาวนอนนิทราอยู่บนเตียงผ้าไหม . หากจะเคยมีกวีใดเคยเอ่ยถ้อยคำเพื่อชมความงาม ของอสูรร้าย นามลูซิเฟอร์แล้วล่ะก็ ถ้อยคำเหล่านั้นคงเอ่ยเพื่อชมเรือนกายกำยำล้นเสน่ห์ของบุรุษเพศ ที่นอนทอดร่างอย่างอาจหาญบนเตียงนี้ด้วยเช่นกัน ร่างงดงามดั่งถูกรังสรรค์โดยปฏิมากรชั้นยอด บัดนี้มีเพียงผ้าคลุมเบาบางปิดบังสัญลักษณ์แห่งความเป็นชายไว้เท่านั้น “ อือม “ เจ้าชายอสูรพยายามจะขยับกาย แต่ความปวดเมื่อยที่จู่โจมทุกอนูกล้ามเนื้อทำให้เขาเบ้หน้า เจี้ยนหาวนึกสงสัย ว่าค่ำคืนที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นกับเขา . ความเฉื่อยชา เพราะฤทธิ์ของว้อดก้า เป็นอุปสรรคนิดหน่อย เมื่อเขาพยายามจะคิด.... --- flash back --- Crazy Pub . ทั้งที่เจี้ยนหาวเลือกผับที่มีเสียงอึกทึกครึกโครมด้วยดนตรี dance มัน ๆ แทนที่จะเป็น VS Pub หวังว่าความสนุกสุดเหวี่ยง จะลบความวุ่นวายสับสนที่เกิดขึ้นในใจได้ แต่เปล่าเลย เจี้ยนหาวกลับรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะเต้นเพลงไหนกับใคร . ภาพใบหน้าอวบอูมของยายเด็กฟางหลันก็ยังคอยลอยวนเวียนอยู่ในห้วงคิด ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจสั่งว้อดก้า มานั่งหลบมุมดื่มอยู่ตรงนี้ ความร้อนแรงของสุราอย่างดี ดูจะไม่สามารถกลบความรู้สึกร้อนเร่าที่ยายเด็กฟางหลันจุดให้เกิดขึ้นกับเขาได้ รอยจุมพิตที่แสนหวานยังคงค้างคาอยู่บนริมฝีปาก ความต้องการปลดปล่อยที่คุ้มคลั่งยังคงอยู่ในร่างกายของเขา --- ฟางหลัน ! เธอเป็นนังแม่มดหรือไง ทำไมร่างกายฉันถึงอยากได้เธอนักนะ . อัปลักษณ์อย่างกับหมูตอนอย่างนั้น . ทำไมร่างกายของฉันมันถึงเรียกหาแต่เธอกัน !! ---- ซ่าาา . เจี้ยนหาวสาดเหล้าใส่หน้าตัวเอง จะด้วยอยากลบความต้องการอันร้อนเร่า หรือว่าเมาก็ไม่ทราบได้ “ ท่าทางคุณชายจะร้อนนะคะ “ เสียงหวาน ๆ ฉะอ้อนถาม เจี้ยนหาวปรายตามอง หล่อนอยู่ในชุดวาบหวามมากทีเดียว เสื้อท่อนบนถึงจะตัวยาวเกือบถึงกลางเข่า แต่มันก็เบาบางเสียจนมองทะลุเห็นเนื้อผ่องด้านใน โชคดีอยู่บ้างที่มันเป็นสีดำ และซับในแฟชั่นตัวสวยของเธอก็ทำให้ชุดนี้ดูเป็นชุดใส่เที่ยวมากกว่าชุดนอน “ วินนี่ค่ะ “ หญิงสาวแนะนำตัวเอง ส่งยิ้มยั่วยวนเมื่อยังเห็นเขาไม่ใส่ใจ “ ชุดสวยดีนี่ “ เอ่ยชม พลางกระดกว้อดก้าอึกใหญ่ เป็นวินนี่เองที่นั่งลงกระแซะร่างเบียดเข้าหาเขา เธอแตะแก้วเหล้าที่เจี้ยนหาวทำท่าจะซดดื่มอีก . “ ดื่มคนเดียวจะสนุกอะไรคะ “ กระซิบพลางแกล้งปัดปากบางเฉียดหูเบา ๆ เท่านั้นแหละ ร่างบาง ๆ ของวินนี่ก็ถูกรัดเพื่อระดมจูบ . ความต้องการที่มีต่อฟางหลันถูกระบายกับจูบแห่งความกระหายจูบนี้ . วินนี่ตกตะลึง รู้ดีว่านี่ไม่ใช่สไตล์ของเจี้ยนหาว อสูรร้ายนักรักผู้เลื่องชื่อ และเธอไม่ทันได้เตรียมตัวกับเกมที่ร้อนแรง รวดเร็ว เกมนี้ วินนี่พยายามดันร่างออกห่าง กลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะ “ ช้า ๆ สิคะ คุณชายเจี้ยนหาว ฉันไม่ชอบกินว้อดก้าจากปากของคุณหรอกนะคะ เจี้ยนหาวมองกลีบปากอิ่มที่ขยับปากขึ้นลงอย่างแสนเสียดาย .ยอมปล่อยให้เธอหันไปสั่งมาร์ตินี่ กับ ว้อดก้าให้เขาเพิ่ม ไม่รู้ทำไมเขาจึงนึกถึงยายเด็กบ้า ฟางหลันอีกแล้ว . ถ้าหากเธอมาใส่ชุดเดียวกับวินนี่ เขาจะรู้สึกเช่นไร มโนภาพร่างอวบอูมด้วยไขมันของฟางหลันในชุดสีดำซีทรู . ทำให้เจี้ยนหาวรีบส่ายหน้า .ปฏิเสธความต้องการที่ถูกเร่งไฟ . เป็นไปไม่ได้ !?? เจี้ยนหาวหันกลับมามองวินนี่ . ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแววตาในขณะนี้ของตัวเองเต็มไปด้วยคำขอร้องขอความช่วยเหลือ !!! ด้านวินนี่เองก็มองเจี้ยนหาวอย่าง งง ๆ .. เขาเป็นอะไร ? ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 เม.ย. 47 13:48:48 ]

ความคิดเห็นที่ 89 โรงแรมห้าดาว... ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก ร่างของอสูรร้ายก็บดเบียดร่าง บาง ๆ จนชิดติดผนัง.... วินนี่พยายามจะหอบหายใจ... แต่ด้วยความเอาแต่ใจของเจี้ยนหาว เธอจึงได้เพียงแต่หอบหายใจผ่านปากเขาเท่านั้น " ดะ... เดี๋ยวค่ะ คุณชายเจี้ยนหาว .ฉะ ...ฉัน " " ถอดออกเสียนะ อย่าให้ผมกระชากมันออกเลย เดี๋ยวชุดสวย ๆ จะเสียหายเสียปล่าว ๆ " ยังไม่ทันจะเอ่ยปากอนุญาต เจี้ยนหาวก็จัดการปลดชุดสีดำของวินนี่ออกเรียบร้อย " ยะ-- อย่าพึ่งค่ะ " วินนี่จับมือแข็งแกร่ง ที่เกี่ยวกระหวัดซับในท่อนล่าง ส่งแววตาเว้าวอนอย่างเห็นใจ " ฉันขอไปเตรียมตัวก่อนไม่ดีหรือคะ...สนุกกันอย่างเดียว เดี๋ยวเกิดมีของฝากกันขึ้นมาจะทำยังไง " วินนี่ให้เหตุผล เจี้ยนหาวจึงยอมปล่อย แต่ไม่วายกำชับว่า " ออกมาไว ๆ นะครับ..." วินนี่พยักหน้า ค่อย ๆ เก็บชุดและกระเป๋าที่หล่นลงเข้าไปยัีงห้องน้ำด้านใน วินนี่เข้ามาหอบหายใจจนตัวโยน.... เธอพึ่งจะตระหนักว่า เธอคาดการณ์ผิดกับพิษของอสูรร้าย หลังจากที่เธอสั่งมาร์ตินี่มาดื่มกับเขาได้ไม่ทันถึงครึ่งแก้ว.... เจี้ยนหาวก็จูงมือเธอออกจาก crazy pub... ขับรถดิ่งมายังโรงแรมห้าดาวแห่งนี้ .... --- ไม่ดีแน่ เกมนี้ผิดแผนจนเกินไปเสียแล้ว....ที่จริงเธออยากให้เจี้ยนหาวรักเธอเสียก่อน ก่อนที่เธอและเขาจะมีอะไรกัน... --- อุตส่าห์ลงแรง แปลงตัวขนานใหญ่.... เธอจะไม่ยอมได้เขามาแต่เพียงร่างกายเท่านั้น.... เธอจะต้องได้หัวใจของเขา.....อู๋ เจี้ยนหาว ด้านเจี้ยนหาว ... เขานึกเร่งให้วินนี่ออกมาไว ๆ เพราะยามเขาอยู่คนเดียวกับตัวเองเมื่อไหร่ ความปรารถนาที่มีต่อฟังหลันก็กลับมาครุระอุในจิตใจ --- ไอ้บ้าเอ๊ย ! มีผู้หญิงสวยอยู่ใกล้ ๆ ทำไมยังไม่เลิกคิดถึงยายเด็กบ้า ฟางหลันอีกนะ ทั้งจูบ ทั้งกอด.... หน้ายายเด็กบ้านั่นก็ลอยวนเวียนอยู่ตลอด.... สงสัยต้องดวด ว้อดก้าอีกสักแก้วดีกว่า.... โธ่เอ๊ย !! กรรมอะไรนะ ทำไมฉันถึงได้อยากมีเซ็กส์กับยายนั่นถึงขนาดนี้ --- ในขณะที่เจี้ยนหาวกำลังสับสนในจิตใจ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่วินนี่เดินกรุยกรายออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับแก้วเครื่่องดื่มที่เขาต้องการพอดี " สักแ้ก้วสิคะ " พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเชื้อเชิญ เจี้ยนหาวรับมาดื่มทันที.....วินนี่จับตามองทุกอึกที่ผ่านลำคอขาวอย่างสมใจ ... หยาดน้ำสีอำพันไหลเยิ้มออกมานิดหน่อย... วินนี่ชะม้อยตาอย่างมีความหมาย ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดหยาดว้อดก้าจากริมฝีปาก.... เจี้ยนหาวจับตามองนิ้วที่จมหายเข้าไปในปากเล้ก ๆ .... ให้ตายเถอะ สงสัยว้อดก้าจะทำให้เขาเห็นภาพลวงตามากกว่า.... เพราะขณะนี้เขาเห็นแต่ฟางหลันมายืนยั่วยวนอยู่เบื้องหน้า ในความคิดของอสูรร้าย ---จะเป็นใครก็ช่างเถอะ แต่ความปรารถนาของฉันต้องได้รับความปลดปล่อยเดี๋ยวนี้ !! --- นั่นเป็น ภาพ และ ความคิดสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง --- flash come --- เจี้ยนหาวขยับกายเพื่อหาความสบาย.... แต่รู้สึกราวกับแขนขา จะขยับไม่ได้ดั่งใจ และแล้วเจี้ยนหาวจึงพึ่งรู้ตัวว่า ทั้งแขนและขาของเขา ถูกตรึงไว้กับเตียงสี่เสา..... เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเขา ?? +++++++++++++++++++++++++ Truddd.....Truddd.... และแล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวโย่วก็ดังขึ้น จากคุณ : lofidin - [ 9 เม.ย. 47 13:50:09 ]

ความคิดเห็นที่ 90 1 จากคุณ : lofidin - [ 12 เม.ย. 47 13:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 91 2 จากคุณ : lofidin - [ 12 เม.ย. 47 13:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 92 Scene 4 ---ทำยังไงดี ให้คำตอบกับคุณไจ่ไจ๋ ไปแล้ว ว่าจะเล่นโฆษณาให้คุณซิงหยู ไม่รู้พี่ชายจะว่ายังไงบ้าง --- เสี่ยวโย่วสะพายกระเป๋าเป้ เดินจ้องโทรศัพท์มือถือมาตลอดทาง --- “ ฉันไม่อยากให้เธอถ่ายแล้ว ไปใส่เสื้อผ้าซะ ! “--- พอนึกถึงแววตาดุดันซีเหมิน เสี่ยวโย่วก็ห่อไหล่น้อย ๆ --- เราตัดสินใจถูกหรือเปล่า ? แต่คุณไจ่ไจ๋บอกว่า ถ้าเราไม่ยอมเล่นโฆษณา ไม่ใช่แต่คุณซิงหยู และพี่ชาย เท่านั้นที่จะเดือดร้อน แต่บริษัทก็จะลำบากมาก .. อีกอย่างถ้าพวกนั้นรู้เรื่องที่เรา ทำให้พี่ชายเดือดร้อนอีกล่ะก็ คงจะบีบพี่ชายเรื่องนั้นอีกแน่ ๆ --- เสี่ยวโย่วถอนหายใจ เงยหน้าขึ้น . เป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน ที่ป้ายโฆษณาของซีเหมินอยู่ข้างหน้าเธอ เสี่ยวโย่วค่อย ๆเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของคนที่เธอแอบเรียกว่า พี่ชาย “ พี่ชาย อย่าโกรธเสี่ยวโย่วเลยนะ " “ แล้วทำไมฉันต้องโกรธเธอด้วยล่ะ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ บนรถ .เสี่ยวโย่วแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของซีเหมิน . “ ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น “ “ คะ “ “ ก็ที่มองอย่างกับว่าฉัน เหมือนอะไรที่เธอไม่อยากเข้าใกล้ “ “ เอ้อ เปล่าค่ะ คือ “ เสี่ยวโย่วพยายามจะหาคำตอบมาอธิบาย “ ช่างมันเถอะ วันนี้เธอว่างหรือเปล่า “ “ คะ ? “ “ ฉันอยากดูหนัง ไม่ได้ดูหนังโรงมานานแล้ว ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยก็แล้วกัน “ “ แต่คุณซิงหยู บอกว่า . “ “ บอกว่าอะไร . “ น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่เสี่ยวโย่วรู้ดีว่าซีเหมินกำลังไม่พอใจ . ก็พี่ชายของเธอตั้งแต่เล็กจนโต เคยมีใครขัดใจเขาได้เสียเมื่อไหร่ . ซีเหมินปรายตามอง เสี่ยวโย่ว “ รู้ตัวไหม ตอนเด็ก ๆ เธอน่ารักมาก . . เพราะไม่เคยขัดใจฉัน ดังนั้นอย่าเพิ่งคิดจะเริ่มทำมันตอนนี้ เข้าใจไหมเสี่ยวโย่ว “ “ ค่ะ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ โรงหนัง .ที่นั่งหรู ( ประมาณ the emperror + honney moon sweet ) หนังรักดราม่าโรแมนติค ดำเนินมาถึงฉากที่นางเอกของเรื่อง ต้องแต่งงานกับผู้ชายอีกคน ที่ตนเองไม่ได้รัก .โดยที่มีชายคนรัก มองนางเอกด้วยหัวใจแตกสลาย . เพราะเหตุผลเพียงเหตุผลเดียว คือ ทั้งคู่เป็นสายเลือดเดียวกัน . และเนื่องจากทั้งโรงส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง จึงมีเสียงกระซิกมาเป็นระลอกเพราะความสงสารนางเอก . เสี่ยวโย่วก็เช่นกัน แต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงสะอื้น เพราะบนไหล่ของเธอ ศรีษะของซีเหมินอิงหลับซบอยู่ เสี่ยวโย่ว มองซีเหมิน ยิ้มทั้งที่ยังไม่กล้าเช็ดน้ำตา . ทั้งที่พี่ชายเป็นคนชวนเธอมาดูแท้ ๆ แต่พอดำเนินเรื่องไม่ถึง 10 นาที เขาก็หลับม่อยกระแต ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด แล้วเสี่ยวโย่วก็แทบไม่มีสมาธิดูหนังต่อไป เมื่อจมูกโด่ง ๆ ของซีเหมินซุกเข้าหาซอกคอเธอ และแขนของเขาก็ตวัดโอบรอบเอว . ความรู้สึกแปลก ๆ ในอดีตเมื่อครั้งที่เคยถูกซีเหมินสอนให้รู้จักกับสัมผัสของเขาที่หาดส่วนตัว กลับมาจู่โจมเสี่ยวโย่วอีกครั้ง ใจของเสี่ยวโย่วเต้นไม่เป็นจังหวะ ความผ่าวร้อนกระจายอยู่ทั่วร่าง เสี่ยวโย่วไม่รู้เหมือนกันว่าเธอชอบความรู้สึกดังกล่าวหรือเปล่า เมื่อตอนเป็นเด็กเธอรักอ้อมกอดของพี่ชาย ชอบที่จะซุกนอนบนอกของเขา เพราะเธอรู้ว่าอ้อมแขนของซีเหมินจะครุ้มครองเธอให้ปลอดภัย . แต่เมื่อโตขึ้นไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงรู้สึกว่าอ้อมแขนของซีเหมิน ให้ทั้งความรู้สึกว่าอบอุ่นปลอดภัย และ อันตราย ในคราวเดียวกัน . และแล้ว เมื่อหนังฉายจบไฟก็เปิดสว่าง . ซีเหมินละอ้อมแขนจากเอวเสี่ยวโย่ว ปรือตาอย่างขัดใจ เขาควานหาแว่นตาดำมาใส่ เสี่ยวโย่วมองหน้าซีเหมิน ตอนนี้เคราปลอม ๆ ของเขาดูบิดเบี้ยว และผมยาวในฮู้ดผ้าถักคลุมผมก็รอดออกมาอีกด้วย เสี่ยวโย่วแตะเขานิด ๆ เธอพยายามบอกเขาแบบไร้เสียง . แต่คิ้วหนาที่ขมวดมุ่นนั้น บอกว่าเขาไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเลย เธอจึงดึงมือเขาให้หันหน้ามาหาเธอ แล้วจัดการแตะหนวดของเขาให้เข้าที่ . เอื้อมมือโอบคอเขาหลวม ๆ เพื่อจะจัดเก็บผมเข้าไปในฮู้ดคลุมผมดังเดิม . ทุกอิริยาบถ เสี่ยวโย่วไม่รู้ตัวเลย ว่าสร้างทั้งความพึงพอใจ และ ความรู้สึกเสียดลึก ในหัวใจของซีเหมินมากมายเพียงไหน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเสี่ยวโย่ว ทำให้ซีเหมินปรารถนาจะรวบตัวเข้ามาไว้ และหยุดช่วงเวลาเพื่อจะได้กอดน้องสาวตัวน้อยในอดีตตลอดไป แต่ว่าในความเป็นจริง เขาได้เพียงแต่มองเธออยู่ข้างหน้า คอยย้ำเตือนตัวเองตลอดเวลาว่าเขาไม่มีสิทธิ ที่จะทำอย่างนั้น . แล้วซีเหมินก็สังเกตเห็นคราบน้ำตาบนแก้มอิ่มใสของน้องสาว “ เธอร้องไห้ด้วยเหรอ “ “ เอ๋ !? .อ๋อ นี่เหรอคะ ( ยิ้มนิด ๆ นึกอาย พี่ชายอยู่เหมือนกัน ) . ก็ หนังดีมากเลยค่ะ คุณชายน่าจะได้ดู “ “ ทำไมถึงเรียกฉันว่าคุณชายอีกแล้ว “ “ เอ้อ “ “ ช่างมันเถอะ เธอจะให้ฉันอยู่ในฐานะไหนก็เรื่องของเธอ “ ซีเหมินชักสีหน้าใส่อย่างไม่ค่อยพอใจ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไป . +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 เม.ย. 47 14:14:23 ]

ความคิดเห็นที่ 93 “ คุณชายคะ . คุณชาย ซี-- “ ต้องรีบตะปบปิดปากตัวเอง ก่อนจะหลุดเรียกชื่อเขากลางที่สาธารณชนออกไป . เสี่ยวโย่วมองหลังของซีเหมินที่เดินลิ่ว ๆ อยู่ข้างหน้า ให้ตายเถอะ พี่ชายเวลาไม่พอใจอะไร ทำไมถึงชอบทำตัวเหมือนเด็กไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ “ พี่ชายคะ “ ตะโกนเรียกออกไปแล้ว ถึงไม่ได้เจตนาจะให้คนอื่นสนใจ . แต่ว่าเพราะเรียกเสียงดัง สายตาหลายคู่ก็เลยจ้องมองมาทางเสี่ยวโย่ว ซีเหมินที่หยุดเดิน คลี่ยิ้มออกมานิด ๆ “ รอด้วยสิคะ ก็เป็นคนชวนออกมาเองนะคะ “ เสี่ยวโย่วต่อว่า เมื่อเดินมาจนทัน “ เธอหิวหรือยัง ? “ ถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม เสี่ยวโย่วเหลือบตามอง ยังไม่ทันตอบ ซีเหมินก็เดินจูงมือเสี่ยวโย่ว . ในตอนนี้ ไม่ว่าเธอและเขาจะอยู่ในฐานะอะไร มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว . เพราะว่าในตอนนี้เธอและเขา ต่างก็อยู่ใกล้ชิดกัน และไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า เสี่ยวโย่วรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นคนสำคัญของเขา ในร้านไอติม . ( ที่นั่งเป็นรูปรถโฟล์กน่ารัก ) ซีเหมินนั่งหน้าตาเฉยเมยอยู่บนที่นั่งอีกฟาก . เสี่ยวโย่วถือแก้วไอติม วางแก้วหนึ่งตรงหน้าเขา ในขณะที่ไอติมแก้วใหญ่หน้าตาน่ารักเป็นของเธอ “ทำไมพี่ชายทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ “ “ ยังจะมาถามอีก เธอคิดว่าฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้รถหน่อมแน้มแบบนี้ มันไม่ประหลาดหรือไง “ เสี่ยวโย่วยิ้มขำ เขาพูดถูก มันดูประหลาดมากเลย ผู้ชายตัวใหญ่ที่มีเคราขึ้นเฟิ้มแถมหน้าตามุ่ยตลอดเวลา ดูไม่เข้ากับเก้าอี้สีชมพูน่ารักสักนิด “ หยุดยิ้มได้แล้วเสี่ยวโย่ว ไม่งั้นฉันจะถือว่าเป็นความผิดเธอ “ “ อย่าพูดอย่างงั้นสิคะ ก็พี่ชายบังคับให้เสี่ยวโย่วเป็นคนเลือกร้านเอง “ “ ฉันให้เธอเลือกร้านอาหารหรู ๆ . ไม่ใช่ร้านไอติมติงต๊องนี่สักหน่อย “ เสี่ยวโย่วยังไม่หยุดยิ้ม ถึงจะทำเป็นบ่น แต่เขาก็ตักไอติมเข้าปากคำโต และมันเลอะอยู่บนเคราปลอมของเขา เสี่ยวโย่วทำท่าบุ้ยใบ้ เขามองเธอ ป้ายมือกับแก้ม . เสี่ยวโย่วส่ายหัวบอกไม่ใช่ เขาเอามือแตะเครา แต่คราบไอติมก็ยังไม่หมด . เสี่ยวโย่วจึงเอื้อมมือข้ามฟาก ไปเช็ดคราบไอติมให้เขา . ช่วงเวลานั้นเองที่เสี่ยวโย่วรู้สึกราวกับว่า อากาศรอบกายเธออวลไปด้วยสัมพันธภาพในอดีตที่เคยจางหาย . มือหนาใหญ่จับมือที่ค้างอยู่กับเสี่ยวโย่ว . ดวงตาที่มีความหมายมากมาย อยู่ใต้แว่นตาดำ ถ้าหากแต่เขาจะปกป้องเธอได้ ทั้งในอดีต และ ปัจจุบัน . เขาคงสามารถมีเวลาเหล่านี้กับเสี่ยวโย่วน้อยของเขาได้ทุกวัน ไม่ใช่ในฐานะพี่ชาย หรือ คุณชาย แต่ในฐานะคนรัก ถ้าหากเขาจะสามารถทำได้ แต่ซีเหมินรู้ดีว่าเขาไม่สามารถทำได้ ..ภาพของเสี่ยวโย่วน้อยในโรงพยาบาล ทำให้ซีเหมินละมือจากมือน้อยนุ่มนิ่มนั้นด้วยความปวดร้าวในจิตใจ “ กลับกันเถอะ ฉันเบื่อแล้ว “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ คฤหาสน์ซีเหมิน รถลัมเบอร์กีนี แล่นปราดมาจอดหน้าตึก .. เสี่ยวโย่วมองหน้าซีเหมิน ไม่เข้าใจในท่าทีที่เปลี่ยนแปลงกลับไปมาของเขา จากร้านไอติม ท่าที่และความห่างเหินที่เธอคุ้นเคย กลับมาอีกครั้ง . ตลอดทางเขาไม่พูดอะไรกับเธอ แม้แต่จะมองหน้า เขาก็แทบไม่มองเธอด้วยซ้ำ “ ลงไปได้แล้ว “ คำสั่งราบเรียบเฉยเมยเฉกเช่นทุกครั้ง เสี่ยวโย่วก้าวลงจากรถ ทันทีที่เธอปิดประตูรถ ลัมเบอร์กินีสีขาว ก็แล่นกระชากออกไปจากตึก เสี่ยวโย่วเดินเข้าบ้าน ความรู้สึกที่เคยเบิกบานเมื่อตอนไปดูหนังด้วยกัน กลับห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก ลุงเฉินโผล่หน้ามาทักทายเธอนิดหนึ่งก่อนจะหลบหน้าไปอีกคน . เสี่ยวโย่วหยิบของที่ซุกอยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดู สร้อยสีเงินกระทบแสงเปล่งประกาย . จี้รูปเด็กชายน่ารักที่โอบประคองหญิงสาววัยอ่อนกว่า เป็นจี้ที่เธอตั้งใจจะซื้อให้เขาในวันเกิด ที่เธอไปทำงานพิเศษที่ร้านเค้กก็เพื่อจะเก็บเงินซื้อสิ่งนี้ให้เขา มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่เธอรู้สึกว่าเธอได้ให้เขาจริง ๆ . ทุกปีที่ผ่านมาแม้เธอจะให้ของขวัญที่ทำจากมือเธอเอง แต่มันก็เป็นเงินที่ได้มาจากเขา “ Happy Birth Day นะคะพี่ชาย “ เสี่ยวโย่วพูดก่อนจะห้อยสร้อยคอไว้กับกลอนประตู ในห้องนอนบนเตียงของซีเหมิน ของขวัญทุกชิ้นที่เสี่ยวโย่วเคยให้ ถูกวางเก็บไว้เป็นอย่างดี . รวมทั้งของขวัญชิ้นแรก ที่ซีเหมินหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด . ตุ๊กตาหมีเก่าเยินสีขาวตัวนั้น ++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 12 เม.ย. 47 14:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 94 Scene 5 . VS Pub .. ยูจินั่งกระดก ยินออนเดอะร็อค ..... เครื่องดื่มเฉพาะตัวของตัวเอง “ ซีเหมินเป็นอะไร ? ” เจี้ยนหาวที่พึ่งจะตามเข้ามาสมทบถามด้วยความสงสัย มองร่างของเพื่อนรักที่เมาฟุบหลับอยู่ข้าง ๆ ยูจิ “ อย่าถามฉันเลย.... ตอนฉันเข้ามาหมอนี่ก็เมาหลับอยู่อย่างนี้แล้ว” “ คงเป็นเรื่องเสี่ยวโย่วอีกแน่ ๆ ....” เจี้ยนหาวตั้งข้อสมมติฐาน ยูจิพยักหน้าเห็นด้วย “ ขอประทานโทษครับคุณชาย จะรับเครื่องดื่มอะไรครับ” (บ๋อย) “ ว้อด--..... เอ้อ... เอายินออนเดอะร็อคเหมือนเขาก็ได้” ยูจิ มองหน้าเพื่อน รู้สึกแปลกใจ... เจี้ยนหาวไม่สั่งว้อดก้า แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรให้ครุ่นคิด.... บางทีอาจเป็น..... “ น้องสาวของฟานฟาน เป็นยังไงบ้าง ” “ ถามถึงยายอัปลักษณ์นั่นทำไม “ เจี้ยนหาวดื่มเครื่องดื่มรวดเดียวอึกใหญ่ แววตาเครียดจัด ยูจิมองเจี้ยนหาวอยู่เงียบ ๆ.... แสดงว่าใช่จริง ๆ บางทีน้องสาวคนนี้ของเจี้ยนหาว คงไม่ใช่เหยื่อที่ไม่มีความสำคัญ อย่างที่เจี้ยนหาวเคยเล่าให้ฟังแน่.... เขาเอง เริ่มชักอยากเห็นหน้าน้องสาวของฟานฟานขึ้นมาเสียแล้ว.... ซู่หลงเดินเข้ามาอีกคน..... ใบหน้าเครียดจัดไม่แพ้กัน “ ซีเหมินเป็นอะไร “ ถามเมื่อกระแทกร่าง ลงนั่งบนโซฟา ไม่มีคำตอบทั้งจากยูจิ และ เจี้ยนหาว..... ซู่หลงจึงเดาได้ว่า ซีเหมินคงจะเมาหลับก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะเข้ามาแล้ว “ แล้วนี้ ไจ่ไจ๋ไปไหน.... ฉันได้ข่าวว่ากลับมาตั้งแต่เช้า ..โทรเข้ามือถือ เจ้านั่นก็ดันไม่รับ” ยูจิมองหน้าซู่หลง ให้คำตอบที่ไม่เป็นคำตอบ..... “ แล้วนายคิดว่ายังไง “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 เม.ย. 47 11:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ควันสีขาวลอยเป็นไอคุ้ง..... ไจ่ไจ๋มองหน้าซิงหยู “ รออะไรอยู่ล่ะคะไจ่ไจ๋.... ลงมือสิคะ” ริมฝีปากสีชมพูห่อน้อย ๆ ขณะเอ่ยถ้อยคำเชื้อเชิญ สายตาของซาตานน้อย หรี่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ “ เนี่ยนะ ของตอบแทนของผม” ไจ่ไจ๋มองหม้อที่ต้มน้ำเดือด มีบรรดาผัก หมู เนื้อวัวอย่างดี.... และซุปชนิดพิเศษวางไว้อยู่ข้าง ๆ “ ก็ใช่นะสิ ..ไจ่ไจ๋ต้องกินมาก ๆ นะ ... ยิ่งอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน แถมเมื่อเช้าท้องเสียไม่ใช่เหรอ ก็ต้องบำรุงมาก ๆ... ทานเยอะ ๆ นะคะ” ตักเนื้อร้อน ๆ เข้าปากตัวเองแล้ว ซิงหยูก็หันมาส่งยิ้มน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก ให้ไจ่ไจ๋ แต่สำหรับไจ่ไจ๋เขากลับรู้สึกว่าซิงหยูกำลังเยาะเย้ยเขามากกว่า... --- flash back --- ( เหตุการณ์ต่อจากเหตุการณ์ในห้องน้ำเมื่อเช้า ) ไจ่ไจ๋อุ้มร่างบาง ๆ ของซิงหยูออกมา ค่อยๆ วางร่างเธอลงบนที่นอนอย่างถนุถนอม “ เมื่อไหร่คุณจะคุ้นกับผมเสียทีนะ ซิงหยู “ รอยยิ้มพราวพรายแตะอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา ไจ่ไจ๋ปลดแว่นของซิงหยูออก เอามือเกลี่ยขนตาของเธอเล่นเบา ๆ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียง ring tone : remember I love you ( กดรับโทรศัพท์ของซิงหยู ) “ เหวย ! . เจ๊ไฉ เหรอครับ ..... ไจ่ไจ๋ครับ ..... ครับผมอยู่กับคุณซิงหยูที่สนามบิน....เธอเป็นลม สงสัยเมื่อเช้าไม่ได้ทานข้าวมา.... ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมฟรี.... เรื่องนางแบบโฆษณาของซีเหมินเหรอครับ ? .... ครับ แล้วผมจะบอกเธอให้ครับ” วางโทรศัพท์ไปแล้ว ซิงหยูก็ปรือตาฟื้นตื่นขึ้นมาพอดี..... ไจ่ไจ๋อมยิ้ม จัดการเท้าแขนคร่อมร่าง ในขณะที่แขนอีกข้างหนึ่งก็สอดซ้อนใต้หลังของซิงหยู..... “ ฟื้นแล้วหรือครับคนดี ” “ ไจ่ไจ๋ ?” ( คนพึ่งฟื้นมองหน้าหล่อ ๆ ที่ประชิดอยู่ใกล้ ด้วยความงง ) “ ไม่ไหวเลยนะครับ ซิงหยูเนี่ย จนป่านนี้ก็ยังไม่คุ้นกับผมอีก” เมื่อเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตกอยู่ในอ้อมแขนของซาตานร้าย ซิงหยูก็เริ่มดิ้นรนดุกดิก “ ปล่อยซี่ไจ่ไจ๋” “ ฮื่อ ...( ไจ่ไจ่ทำเสียงขึ้นจมูก รวบมือน้อยไว้กลางอก) ...เมื่อกี้ เจ๊ไฉโทรมานะครับ..” “ เอ๋ ??! เจ๊ไฉโทรมา ?” พอได้ยินชื่อเจ้านาย ซิงหยูก็หยุดดิ้นและรอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ “ ครับ ..บอกให้ซิงหยูรีบจัดการติดต่อนางแบบโฆษณาของซีเหมิน เพราะลูกค้ากำหนดจะถ่ายทำในอีก 2 วันข้างหน้า” “ ตายจริง ! ทำไมเร็วจัง แล้วที่นี้จะทำยังไงดีล่ะ ” ซิงหยูมัวแต่คิดเรื่องงาน...จนลืมไปเลยว่าขณะนี้เธอกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของไจ่ไจ๋ จนกระทั่งเขาจรดจูบบนจมูก เลยเรื่อยมาที่พวงแก้ม .... ซิงหยูจึงนึกอะไรขึ้นมาได้ ... เธอยั้งจมูกซุกซุนที่ทำท่าจะซอกซอนไปไหนต่อไหน.... จ้องไปในแววตา ถึงจะลังเลใจ แต่ในที่สุดเธอก็เอ่ยปาก “ ไจ่ไจ๋ ช่วยอะไรหน่อยสิ” “ ได้สิ .... แต่ว่า ต้องมีของตอบแทนให้ผมนะ” ---- ปัจจุบัน ---- ไจ่ไจ๋มองหน้าซิงหยูที่ตอนนี้ มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากเขานัก “ กล้าเบี้ยวสัญญากับผมงั้นหรือ “ “ อย่าพูดอย่างนั้นสิ... ก็ไม่ได้สัญญาสักหน่อยว่าของตอบแทนจะเป็นอะไร.... ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ไม่ถือว่าผิดสัญญากับไจ่ไจ๋หรอกนะ “ พูดแบบหน้าตาเฉยมาก นาน ๆ ทีเธอจะได้มีโอกาสได้แก้ลำไจ่ไจ๋ ดังนั้นซิงหยูจึงรู้สึกดีใจ + ภูมิใจในชัยชนะเล็ก ๆ นี้มาก “ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ของตอบแทนก็ควรเป็นของที่ซิงหยูควรจะให้ผมเมื่ออยู่ตามลำพังไม่ใช่หรือไง.....แล้วทำไม เสี่ยวจือ กับ แฟนนี่ถึงได้มาอยู่บ้านของซิงหยูตอนนี้ด้วยล่ะ ?!!” ไจ่ไจ๋พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ มาแล้วจ้า...... มาแล้ว” (แฟนนี่เดินถือถาดอาหารออกมาจากในครัว ข้างหลังเธอคือผู้จัดการหนุ่มหน้าตาหลิม ๆ) เสี่ยวจือ ! เธออย่าเอานิ้วจิ้มลงไปในจานเชียวนะ ! ” ( ดุเสี่ยวจือ ที่พยายามจะเกลี่ยเส้นก๋วยเตี๋ยวหน้าตาน่ากินเข้าปาก ) ซิงหยูจ๋ากระเถิบหน่อยสิจ๊ะ.... ไปนั่งข้างไจ่ไจ๋ตรงนั้นก็ได้.... เสี่ยวจือนายมาช่วยฉันตรงนี้เลย วางของกินเอาไว้ก่อน..” ซิงหยูหน้าเจื่อน เมื่อโดนไล่ให้ไปนั่งข้างไจ่ไจ๋.....ด้านซาตานน้อยยิ้ม ส่งสายตามีเลศนัย “ อ้าว... ซิงหยูกระเถิบไปสิจ๊ะ “ แฟนนี่สั่งอีก ไม่ได้รู้ความอึดอัดใจของเพื่อนเอาเสียเลย พอซิงหยูย้ายมานั่งข้าง ๆ.....ไจ่ไจ๋ก็แกล้งถอนหายใจ เอนหลังพลางตวัดมือพาดไว้บนไหล่เก้าอี้ เป็นอย่างที่คิด ใช้เวลาไม่ถึง 5 วินาที มือของซาตานน้อยก็ไหลมาสถิตอยู่แถว ๆ เอวของเธอ ซิงหยูค่อย ๆ ลดมือลง แล้วคีบมือของเขาออก.... “เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ ... เดี๋ยวเสี่ยวจือ กับ แฟนนี่ก็เห็นหรอก” กระซิบรอดไรฟันบอกไจ่ไจ๋ “ ช่วยไม่ได้ก็คุณโกงผมก่อนนี่ อีกอย่างถึง แฟนนี่กับเสี่ยวจือจะรู้ ผมก็ไม่สนใจ ....แต่ ถ้าคุณไม่อยากให้เขารู้ ก็อย่าส่งเสียงดังสิครับ” ว่าแล้วนิ้วมือเรียว ๆ ก็จัดการโลมเล้าสำรวจไล่ ผิวเนื้อนิ่ม ๆ ที่อยู่ใต้ชายเสื้อ.... ซิงหยูเผลออ้าปากด้วยความตกใจ ดีอยู่ว่าแฟนนี่กับเสี่ยวจือที่พึ่งจะมานั่งไม่ทันได้สังเกตเห็น ไจ่ไจ๋แกล้งเอื้อมมือไปหยิบซอสที่อยู่ฝั่งซ้ายของซิงหยู ในขณะที่กระซิบข้างใบหูเบา ๆ ว่า “ อย่ามีพิรุธอย่างนี้สิครับ . เดี๋ยวเรื่องของเราก็เปิดเผยกันพอดี ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 เม.ย. 47 11:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 96 Scene 6 ตอนเช้า..... โต๊ะอาหาร บรรยากาศบนโต๊ะดูเงียบงัน....... ฟางหลันทานอาหารของตัวเองอยู่เงียบ ๆ โดยไม่คิดจะเหลือบแลมองหน้าเจี้ยนหาวแม้แต่น้อย และนั่นทำให้เจี้ยนหาวหงุดหงิดมาก...... --- เฮอะ .... ท่าทางไม่ได้ทุกข์ร้อนที่เราจูบเมื่อวานก่อนเลยนะ ยายเด็กอวดดี ..--- “ ท่าทางตอนอยู่อเมริกา เธอจะช่ำชองเรื่องอย่างว่ามากขึ้นล่ะสิ “ ประโยคแรกยามเช้าก็ชวนทะเลาะกันซึ่ง ๆ หน้า “ ก็พอตัวค่ะ.. คุณชายถามทำไมเหรอคะ.... หรือว่าอยากให้เปรียบเทียบลีลาระหว่างคุณชาย กับ ผู้ชายใหม่ ๆ ของฉัน “ ฟางหลันยอกย้อนด้วยสีหน้าเรียบสนิท แม้ในใจจะรู้สึกแปลบชา .. วาจาของเขายังคงมีประสิทธิภาพในการทำร้ายอย่างที่เคยเป็นเสมอมา แต่ว่าคราวนี้เธอจะไม่ยอมให้เขาเป็นฝ่ายทำร้ายเธอแต่ฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว เจี้ยนหาวกัดฟันกรอด แม้เขาจะไม่เชื่อคำพูดของฟางหลัน .. แต่ถ้อยคำของเธอก็เปรียบเสมือนถ่านร้อน ๆ “ จริงสินะ ที่อเมริกา เขานิยมของแปลก .... ฉันเกือบลืมไป . แล้วอย่างเธอตอนผู้ชายเขามีเซ็กส์ด้วยเขาจินตนาการว่าอะไรล่ะ . จินตนาการว่าร่วมรักกับหมู หรือว่า --- “ เพียะ !!!!!! ใบหน้าหล่อ ๆ หันไปตามแรงตบ ที่ดังสนั่น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าตบเขาเลยสักครั้ง อารมณ์โกรธของเจี้ยนหาวตั้งเค้าก่อตัวรวดเร็วราวกับพายุโซนร้อนในทันใด . “ ยายเด็กบ้า !! .. เธอกล้า . “ คำพูดผรุสสวาทอุดตันในลำคอ พร้อม ๆ กับอารมณ์โกรธที่สูญสลายไปไวพอ ๆ กัน .. เจี้ยนหาวมองหน้าที่มีน้ำตาคลอของฟางหลัน ตาจ้องตากัน ณ วินาทีหนึ่ง .. และความรู้สึกที่บอกไม่ได้ก็ทำให้เจี้ยนหาวเอื้อมมือจะไปปาดน้ำตาบนใบหน้าอิ่มนั้น ฟางหลันปัดมือเขาออก . “ ฉันเกลียดคุณที่สุด .. ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ “ เน้นย้ำทุกคำพูด ก่อนจะหันหลังวิ่งจากไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 21 เม.ย. 47 18:16:56 ]

ความคิดเห็นที่ 97 “ เจี้ยนหาว นายเป็นอะไรหรือเปล่า“ ยูจิที่พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ นั่งลงข้าง ๆ เพื่อน ที่มีคิวต้องถ่ายภาพเป็นคิวต่อไป “ ปล่าวนี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไร “ เจี้ยนหาวตอบทั้งที่คิ้วยังคงขมวดมุ่น “ เป็นอย่างนั้นก็ดี เพราะถ้าขืนนายไปเข้ากล้อง ทั้งที่หน้าเป็นอย่างนี้ .. ไจ่ไจ๋มันคงเอานายตายแน่ เพราะเจ้านั่นได้คิวถ่ายเป็นคิวสุดท้ายเสียด้วย .. แถมคุณซิงหยูก็ชิ่งหนีไปตั้งแต่เช้า เห็นหมอนั่นทำหน้ายัวะเป็นแมวไม่ได้กินข้าวอยู่ตรงนั้นแน่ะ “ ชี้ไปตรงมุมหนึ่ง ที่ไจ่ไจ๋กระดกเท้าขึ้นลงไปมา ใบหน้าไม่มีรอยยิ้ม “ คุณชายเจี้ยนหาวเชิญค่ะ “ สตาฟทีมงานเข้ามารับตัวของเจี้ยนหาว เขาถูกพาตัวมานั่งอยู่กลางแสงไฟ วันนี้เป็นงานถ่ายภาพนิ่ง สำหรับเตรียมงานเพลงประกอบ series โปรเจกต์ใหญ่ แสงแฟลชวูบวาบไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขา ดวงตาเจี้ยนหาวเหม่อลอย . ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของฟางหลันรบกวนจิตใจของเขาอยู่ไม่น้อย .. แล้วนางแบบก็ถูกนำตัวเข้ามา .(แต่เจี้ยนหาวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกมาจากความคิดที่ว้าวุ่น) ครีเอทีฟ จัดท่านางแบบ ให้นั่งคร่อมขาเจี้ยนหาวข้างหนึ่ง . ในขณะที่ให้เจี้ยนหาวเอนตัวเอามือทั้งสองข้างเท้าไว้กับผนัง . บนเรียวปากของนางแบบ มีฟันเปื้อนเลือดเรียวเล็ก ครีเอทีฟให้เธอซุกใบหน้ากับลำคอเขา แล้วขยับตัว ตามคอนเซ็ป แวมไพร์สาวไปเรื่อย ๆ เจี้ยนหาวมาสะดุ้ง ก็เมื่อมือเย็น ๆ นุ่มนิ่ม เริ่มล้วงเข้าไปในตัวเสื้อ ( ตามคำบอกท่าของครีเอทีฟ ) “ เป็นอะไรไปคะ คุณชายเจี้ยนหาว . แค่นี้ก็ถึงกับสะดุ้งเชียว ทีเมื่อคืนก่อนไม่เห็นจะประสาทอ่อนแบบนี้ “ น้ำเสียงแผ่วเบาไม่เกินเสียงกระซิบ แซวอยู่ข้างใบหูของเจี้ยนหาว “ วินนี่ ? “ เจ้าของชื่อ คลี่ยิ้ม ดวงตากลมโตเปล่งประกาย .. “ ดีใจนะคะ ที่ยังอุตส่าห์จำกันได้ แต่เมื่อคืนก่อนไม่ไหวเลยนะคะทั้งที่เป็นคนชวนเล่นแท้ ๆ แต่ปล่อยให้ฉันเป็นฝ่ายทำอยู่คนเดียว “ คำพูดสองแง่สองง่าม นั้นทำให้เจี้ยนหาวมึนงงในตอนแรก ก่อนจะลำดับได้ว่า เมื่อคืนก่อนนี้เขาและเธอไปต่อกันที่โรงแรมห้าดาว .. เจี้ยนหาวหรี่ตาลง . มองใบหน้าที่ประโคมเครื่องสำอางหนาเตอะ ..เจี้ยนหาวกำลังสงสัย ..เป็นไปได้หรือที่เขาจะเมาจนจำอะไรไม่ได้ .. “ ใครไปเอาเขี้ยวของ วินนี่ ออกทีซิ . แล้วเอาเขี้ยวของคุณเจี้ยนหาวมาใส่ให้ด้วย “ เจี้ยนหาวใส่เขี้ยวแล้ว .. และเสื้อก็ถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้ามัสลินเนื้อบาง แหวกอกทั้งหมด . “ ทีนี้วินนี่นั่งบนตักคุณชายเจี้ยนหาวนะครับ แล้วหลับตา .. คุณชายเจี้ยนหาวแตะมือที่เอวนางแบบข้างหนึ่งนะครับ . อีกมือหนึ่ง . อ๊ะ ตรงนั้นนั่นแหละครับ ( เจี้ยนหาวช้อนมือกว้างบนแผ่นหลัง ) . คุณวินนี่เอนตัวตามสบายนะครับ คุณเจี้ยนหาวประคองไว้อยู่แล้ว . อ้าดีมากครับ “ ตากล้องบอกบท ในขณะที่มือก็กดชัตเตอร์อย่างเร็วไว เขาฉีกยิ้ม เมื่อเจี้ยนหาวเริ่มขยับตัวเหมือนมืออาชีพอีกครั้ง “ เมื่อคืนก่อน ต้องขอโทษละกันที่ทำหน้าที่ไม่เต็มที่ .. ตอนนี้รับคำขอโทษเล็กน้อยไปก่อนละกัน “ เจี้ยนหาวกล่าวกระซิบที่ริมหู แกล้งไล้มือแตะผ่านไปตามเนื้อเปลือยที่เผยเย้ยอย่างอาจหาญ .. เนื้อตัวของวินนี่ร้อนสะท้าน รับสัมผัสครุกรุ่นในทันใด . เขากำลังแก้ลำเธออยู่แน่ ๆ . วินนี่แน่ใจ ก็ดวงตาที่ไหวระริก มองเธอเหมือนคู่ปรับที่ต้องเอาชนะให้ได้ .บอกเธออย่างนั้น วินนี่ตวัดตามองทีมงานนิดหนึ่ง . ไม่มีใครเอะใจในความผิดปกตินี้เลย . ตาอสูรร้ายฉวยโอกาส แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาได้แกล้งเธอง่าย ๆ หรอก .. “ อุ๊ย . คุณชายคะ เก็บอาการหน่อยสิคะ .. “ แกล้งพูดเสียงดัง แต่เพียงแค่นี้ก็สามารถทำให้ใคร ๆ เข้าใจผิดมองเจี้ยนหาวด้วยสายตาขำ ๆ ได้ “ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะวินนี่ . “ กระซิบเสียงเครียดรอดไรฟัน แต่แววตากลับพราวระยับ . ดูท่าว่าคอลเล็คชั่นใหม่ของเขาจะน่าสนใจมากกว่าที่เขาคาดคิดเสียแล้ว +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ( หมายเหตุ ต่งซัน และ ฟานฟาน บินไปนิวยอร์กตั้งแต่เมื่อวาน ดังนั้นตอนนี้บ้านอู๋วันจึงมีแต่เจี้ยนหาว และ ฟางหลัน ) จากคุณ : lofidin - [ 21 เม.ย. 47 18:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 98 //ต้นคริสต์มาส จากคุณ : เลี่ยว หยาง โบ (เลี่ยว หยาง โบ) - [ 22 เม.ย. 47 08:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 99 Scene 7 Truddd .Truddd .Truddd ขออภัยค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..... your number you trying to reach cannot be connected โทรศัพท์มือถือถูกลดลง  ผู้เป็นเจ้าของโทรศัพท์จ้องมองชื่อที่อยู่ปลายสาย............เสี่ยวโย่ว ซีเหมินมองเข้าไปในร้านเค้ก......  เป็นเวลากว่า สามชั่วโมงแล้ว  ที่เขานั่งเฝ้าอยู่เงียบ ๆ บนรถเต่ากลางเก่ากลางใหม่คันนี้.....  ปกติแล้ววันจันทร์ถึง พุธ เสี่ยวโย่วจะมาเข้างานตอนหกโมงเย็นไม่เคยมาสาย  จะมีบ้างก็แต่วันที่ติดสอบย่อย  ...   แล้ววันนี้วันที่เท่าไหร่ ?  ( ซีเหมินมองดูนาฬิกา มันบอกวันที่ 14 ) อีกตั้งอาทิตย์กว่า  เสี่ยวโย่วจะมีสอบคณิตครั้งสุดท้าย.....  แล้วทำไมวันนี้เสี่ยวโย่วถึงมาสายกันนะ ?!! คนเป็นพี่ชาย  ชักรู้สึกไม่ดี...... ความเป็นห่วง ทำให้เขาร้อนใจ   ( ซีเหมินจัดการสตาร์รถเต่ากระชากแล่น  ทั้ง ๆ ที่ยังไม่แน่ใจในจุดหมาย... ) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ สำนักงาน TVB “ แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ  คุณซิงหยู”   เสี่ยวโย่วยื่นเอกสารที่มีลายเซ็นของเธอกำกับอยู่ให้ “ ค่ะเรียบร้อยแล้ว ....  ขอบคุณนะคะ   ถ้าคุณเสี่ยวโย่วไม่ช่วยล่ะก็ ทางนี้ก็คงต้องลำบากมากแน่ ๆ ...    ว่าแต่   เรื่องนี้คุณชายซีเหมิน--” “เอ้อ... เรื่องนั้น ... เสี่ยวโย่วจะคุยกับคุณชายค่ะ ” ซิงหยูพยักหน้ารับรู้   ...  เธอเองก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ...  ทำไมเธอถึงนึกไม่ออกนะ  ถ้าปล่อยให้คุณเสี่ยวโย่วขอร้องคุณชายซีเหมินเองตั้งแต่แรก  เธอก็คงไม่ต้องเปลืองตัวเสียเปรียบซาตานร้ายอย่างไจ่ไจ๋หรอก... ซิงหยูเหลือบตามองเสี่ยวโย่ว.. ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าของผลิตภัณฑ์ถึงเจาะจงนางแบบว่าต้องเป็นเสี่ยวโย่ว...... ........  น่ารักราวกับตุ๊กตา ........ นั่นแหละคือความคิดแรกเมื่อซิงหยูได้เจอเสี่ยวโย่ว .....  ใบหน้าน่ารัก รอยยิ้มอ่อนโยน สามารถทำให้โลกที่หม่นหมองกลับมาสดใส  ....  ถึงแม้ว่าบางคราวตุ๊กตาตัวนี้จะมีแววตาที่อ่อนเศร้าอยู่บ้าง ....  แต่คุณเสี่ยวโย่วมักจะทำให้คนที่อยู่ใกล้มีความรู้สึกสดชื่น    “ ราวกับว่าได้สูดเอาความบริสุทธิ์ของน้ำค้างเข้าสู่หัวใจ ”                                     (เสียงทุ้มนุ่มของซีเหมิน ดังขึ้นในความคิดของซิงหยู) “  และเสี่ยวโย่วจะเป็นเช่นนั้น ............  ฉันไม่ให้เสี่ยวโย่วเข้าวงการอะไรบ้า ๆ นั่นแน่  เชิญคุณกลับไปได้แล้ว ”     แววตาอ่อนโยน เปลี่ยนแปลง ก้าวกระด้างเพียงชั่ววินาทีของซีเหมิน   ยังคงฝังอยู่ในใจ.... นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสเจอคุณชายซีเหมิน   มีบางสิ่งบางอย่างในแววตาคู่นั้น ..... บางสิ่งบางอย่างที่มากกว่า  ความหวงแหน ของพี่ชาย แต่ซิงหยูเองก็ไม่แน่ใจนัก  ว่ามันคืออะไร..... ซิงหยูนึกถึงเหตุการณ์ต่อมา ...เธอได้เจอคุณเสี่ยวโย่วโดยบังเอิญอีกครั้ง (เป็นเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน) ตอนนั้นเธอยังเป็นเพียงผู้จัดการหน้าใหม่  ที่บังเอิญได้มีโอกาสดูแลกลุ่มนักร้องวัยรุ่นที่กำลังดังมากอย่าง SUT... แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 47 09:48:24 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 47 10:55:02 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 47 21:57:02 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 14:39:24 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 13:28:14 จากคุณ : lofidin - [ 23 เม.ย. 47 13:07:08 ]