ความคิดเห็นที่ 1 "จักรพันธุ์ โปษยกฤต" ค่ะ จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 13:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เชิญชมภาพผลงานของอาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต http://topicstock.pantip.com/cafe/rajdumnern/P2394074/P2394074.html จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 13:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 1 ใน 53 นายช่างเอกในรอบ 200 ปีแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ...จักรพันธุ์ โปษยกฤต ในแวดวงศิลปะกว่า 4 ทศวรรษที่ผ่านมา คงไม่มีใครไม่รู้จักชื่อของ จักรพันธุ์ โปษยกฤต ที่นับเป็นศิลปินชั้นยอดคนหนึ่งของเมืองไทยในด้านจิตรกรรมภาพเขียนประเพณีไทย หรืออาจกล่าวได้ว่า เขาเป็นผู้ที่พลิกฟื้นงานศิลปะภาพเขียนลายไทยวิจิตรให้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง จนทำให้เกิดความนิยมในการรังสรรค์ผลงานประเภทนี้มากขึ้นในกลุ่มศิลปินรุ่นใหม่ รวมทั้งยังเป็นช่างเขียนภาพเหมือนฝีมือเยี่ยมคนหนึ่งในวงการ โดยผลงานที่ประสบความสำเร็จและสร้างชื่อเสียงให้อาจารย์จักรพันธุ์ก็คือ ภาพเหมือน สุวรรณี สุคนธา ในงานแสดงศิลปกรรมแห่งชาติเมื่อ 36 ปีก่อน ปราชญ์แห่งศิลป์นอกจากชื่อเสียงทางด้านการวาดภาพเหมือน ภาพจากวรรณคดีและศาสนา ทั้งในแบบเหมือนจริงและแบบจิตรกรรมไทยประเพณีแล้ว อาจารย์จักรพันธุ์ยังแสดงฝีมือเชิงศิลป์ด้วยการสร้างและเชิดหุ่นกระบอกไทย เป็นนายโรงละครหุ่นที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดคนหนึ่ง โดยได้เปิดการแสดงเรื่อง พระอภัยมณี รามเกียรติ์ และล่าสุดคือ สามก๊ก ซึ่งจัดแสดงที่หอประชุมเล็ก ศูนย์วัฒนธรรมแห่งชาติ ผลงานหุ่นที่อาจารย์จักรพันธุ์สร้างขึ้นได้รับการยกย่องว่า เป็นการประสานศิลปะทั้งจิตรกรรม ประติมากรรม วรรณกรรม และนาฏดุริยางค์ศิลป์เข้าไว้ด้วยกันอย่างเหมาะเจาะลงตัว และในระหว่างนี้อาจารย์จักรพันธุ์และคณะศิษย์กำลังจัดทำหุ่นเพื่อเตรียมสำหรับการแสดงหุ่นเรื่อง ตะเลงพ่าย นอกจากนี้ความสามารถของอาจารย์จักรพันธุ์ยังรวมไปถึงการแต่งหน้าเชิงศิลปะให้แก่นางรำนางละคร ส่วนในด้านวรรณกรรมยังเป็นนักเขียนนักวิจารณ์ฝีปากกล้าที่ทุกคนรู้จักกันดีในนาม ศศิวิมล คมสับแหลก โดยงานแต่ละอย่างที่ทำไปล้วนมาจากเหตุผลเดียวก็คือ ด้วยใจรัก แต่ที่รักอาจารย์ มากที่สุดและถือเป็นอาชีพก็คือ การเขียนรูป ส่วนการสร้างและเชิดหุ่นนั้นเกิดจากความชอบ นานๆ ถึงจะเล่นที (ประมาณ10 ปีต่อครั้ง) ครั้งล่าสุดคือ เรื่องสามก๊ก โดยเล่นเมื่อปี 2532 ขณะที่การแต่งหน้าให้นางละครรำ เป็นงานที่ทำแต่นานมากแล้ว และจะทำในโอกาสพิเศษจริงๆ ส่วนการเขียนหนังสือหรืองานวิจารณ์ เรียกว่า เป็นการเอ่ยถึงเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่คิดว่าน่าสนใจ เขียนตั้งแต่เรียนจบ โดยเริ่มที่หนังสือลลนา ก่อนจะถูกเพื่อนๆ รุ่นพี่ รุ่นน้องชักชวนให้มาช่วยเขียนที่นิตยสารพลอยแกมเพชรจนถึงตอนนี้ก็ร่วม 10 ปีแล้ว การเขียนเรื่องใดเรื่องหนึ่งของผมก็มาจากความคิดเห็นของคนหลายๆ คนแล้วนำมาสื่อสารต่อให้คนอื่นได้รู้ด้วย ความสามารถที่รอบด้านในการสร้างสรรค์งานศิลป์ไม่ว่าในแขนงใดก็ตามของอาจารย์จักรพันธุ์ ล้วนได้รับแรงบันดาลใจมาจากความประทับใจในนาฏดุริยางคศิลป์และวรรณศิลป์ ประกอบกับความงามแบบอุดมคติจากจินตนาการ ความประณีต วิจิตรบรรจง และแม่นยำทั้งในเรื่องของบรรยากาศที่ประหนึ่งไม่มีจริง นับเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของอาจารย์จักรพันธุ์ จากคนเขียนรูป สู่ ศิลปินแห่งชาติ ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณที่ได้ทุ่มเทแก่การสร้างสรรค์งานศิลปะหลากหลายแขนงตลอดกว่า 50 ปีที่ผ่านมา อาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต จึงได้รับการคัดเลือกให้เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ ประจำปีพุทธศักราช 2543 และได้เข้ารับพระราชทานรางวัลจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ขณะเดียวกัน น้อยคนนักที่จะรู้ว่า ครั้งหนึ่งศิลปินแห่งชาติผู้นี้เคยถูกคัดผลงานออกจากการประกวดงานศิลปะมาแล้วเช่นกัน “ โดยอุปนิสัยของผม ไม่ชอบการแข่งขัน สมัยเรียนผมประกวดศิลปกรรมแห่งชาติอยู่หลายปี ครั้งแรกช่วงอยู่เรียนปี 1 คณะจิตรกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ผมเขียนรูปส่งเข้าประกวด แล้วถูกคัดออกเลย ตอนนั้นผมเขียนรูปเพื่อนผู้หญิงชื่อ ลักขณา เวชชกร แล้วเพื่อนๆ ก็จะสนับสนุนผม จนกระทั่งผมได้เหรียญทองแดงครั้งแรกตอนที่เรียนอยู่ปี 3 และก็เขียนประกวดมาเรื่อยจนผมล้าแล้วนะครับ ก็เลิกส่งประกวดเสียเฉยๆ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมจะไม่ชอบการเสนอชื่อเข้าไปประกวดโดยนิสัย และที่ได้รางวัลนี้ ครั้นจะพูดว่า เราไม่ยินดียินร้ายเลย ก็เป็นพวกมุตโตทัยเกินไป ก็ยินดีที่ได้ แต่จะให้ลุกขึ้นโลดเต้นติดป้ายหน้าบ้านว่า บ้านศิลปินแห่งชาติ คงไม่ทำ คือน่ายินดีนะครับที่เขาให้เกียรติเราในวัยอันควร แต่ผมก็รู้สึกว่า ครูบาอาจารย์ของผม รุ่นพี่อีกตั้งหลายท่านที่ควรจะได้ไปตามอาวุโส ยังมีพี่ๆ บางท่านที่เหมาะจะได้แต่ยังไม่ได้” อาจารย์จักรพันธุ์เผยความรู้สึกที่ผ่านมา ประวัติชีวิตของอาจารย์จักรพันธุ์นั้นเป็นชาวกรุงเทพมหานคร เป็นบุตรคนที่ 2 ของนายชุบ และนางสว่างจันทร์ โปษยกฤต จบการศึกษาระดับประถมศึกษาถึงชั้นมัธยมศึกษาจาก โรงเรียนวชิราวุธวิทยาลัย ระดับอุดมศึกษา คณะจิตรกรรมและประติมากรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ได้รับปริญญาศิลปบัณฑิต สาขาจิตรกรรม ในปี พ.ศ. 2511 จากนั้นได้เป็นอาจารย์พิเศษสอนวิชาวิจัยศิลปไทยให้แก่นักศึกษาปีที่ 3 คณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร อีก 5 ปี ก่อนจะลาออกมาเป็นช่างเขียนภาพในปัจจุบัน ผลงานและเกียรติประวัติที่ผ่านมาได้แก่รางวัลเหรียญทองแดงจากการแสดงศิลปกรรมแห่งชาติ 1 ครั้ง รางวัลเหรียญเงินจากการแสดงศิลปกรรมแห่งชาติ 6 ครั้ง ระหว่าง พ.ศ.2508-2516รางวัลผู้สนับ สนุนดีเด่นในการอนุรักษ์มาดกไทยประจำปี พ.ศ.2532 จากคณะกรรมการอำนวยการวันอนุรักษ์มรดกไทย ศิลปกรรมศาสตรดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขานฤมิตรศิลป จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย พ.ศ.2532 ศิลปดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาประยุกศิลป มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ.2537 นอกจากนี้ อาจารย์จักรพันธุ์ได้รับยกย่องให้เป็น 1 ใน 53 นายช่างเอกในรอบ 200 ปีแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ ประจำปี พ.ศ.2543 เป็นผู้รับผิดชอบ ดูแลซ่อมแซมหุ่นวังหน้า ดังมีผลงานปรากฏอยู่ในหนังสือเรื่อง หุ่นไทย จัดพิมพ์โดยคณะกรรมการแห่งชาติ ว่าด้วยการศึกษาวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ พ.ศ.2529 และหนังสือเรื่อง หุ่นวังหน้า จัดพิมพ์โดยมูลนิธิซิเมนต์ไทย พ.ศ.2540 เนื่องในการซ่อมหุ่นชุดรามเกียรติ์ของกรมพระราชวังบวรวิไชยชาญ ณ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพระนคร ภาพเขียนแบบจิตรกรรมไทยประเพณี ชุดอิเหนา ซึ่งเคยจัดพิมพ์เป็นบัตรอวยพรของยูนิเซฟทั้งชุด และอาจารย์ได้มอบภาพเขียนเพื่อทำบัตรอวยพรการกุศลแก่มูลนิธิโรงพยาบาลเด็กทุกปี ตั้งแต่ปี พ.ศ.2525 จนบัดนี้เป็นผู้ออกแบบม่านเวที ณ ห้องประชุมใหญ่ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย ออกแบบซุ้มพระบรมสาทิสลักษณ์พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว และซุ้มพระบรมสาทิสลักษณ์ รัชกาลที่ 7 และรัชกาลปัจจุบัน ณ หอประชุมวชิราวุธวิทยาลัยปัจจุบันกำลังอำนวยการเขียนภาพจิตรกรรมฝาผนังในพระอุโบสถใหม่ วัดตรีทศเทพวรวิหาร ซึ่งเริ่มเขียนมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2533ซึ่งยังไม่แล้วเสร็จ อาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต ในวันนี้ก็คือ เบ้าหลอมของเด็กชายจักรพันธ์ในวันวาน โดยอาจารย์เล่าถึงชีวิตในวัยเรียนให้ฟังว่า “เมื่อจบ ป.1 จากโรงเรียนครูเนี้ยน ผมก็มาเข้าป.2 ที่วชิราวุธ ถึงมาเจอ ท่านมุ้ย (ม.จ.ชาตรีเฉลิม ยุคล) ที่นี่ จากนั้นก็เรียนคลอกันมา ผมจบ 8 นี่ ผมได้ที่โหล่นะครับ แต่ผม ไม่เคยเสียใจเลย สอบได้นี่ถือว่าดีแล้ว ซึ่งตอนนั้นเหมือนสวรรค์ส่งดอกเตอร์ชัยอนันต์ (สมุทรวณิช) มานั่งหน้าผม แล้วช่วยให้ผมสอบได้ ในขณะที่วิชาสามัญแม้อาจารย์ไม่ค่อยถนัด แต่วิชาที่ใช้ฝีมืออย่าง วาดเขียน อาจารย์ก็ทำได้ดีสม่ำเสมอ ซึ่งนอกจากเรียนในวิชาแล้ว อาจารย์ยังฝึกฝนการวาดรูปด้วยตัวเองมาตั้งแต่เด็กกระทั่ง พระยาภะรตราชา ผู้บังคับการโรงเรียนวชิราวุธในตอนนั้นเห็นฝีมือ จึงส่งอาจารย์เป็นตัวแทนโรงเรียนเข้าร่วมงานประกวดศิลปกรรมของเด็กที่ทางราชการและองค์กรตลอดจนสถานทูตต่างๆจัดขึ้นอยู่เสมอ ซึ่งอาจารย์ก็ไม่ทำให้โรงเรียนผิดหวัง “ ผมเขียนรูปตลอด แต่สมุดเรียนผมก็ไม่ถึงกับว่า เขียนจนเลอะไปหมด ผมอาจจะมีกระดาษอีกแผ่นหนึ่งหรืออาจจะเขียนในหนังสือที่ครูไม่เห็น แล้วอาจจะมีกระดาษอีกอัน ที่พราวพร้อยไปหมด ที่ผมจำได้นะครับ ตอนอยู่เด็กเล็กเรียน ป. 2 ผมไปเขียนรูปยักษ์วัดแจ้งบนกระดานดำ เขียนด้วยชอล์ก แต่ทำไมถึงเขียนก็ไม่ทราบ คงอยากเต็มทน แล้วเพื่อนๆ บอกว่า อย่าลบ ทิ้งไว้ให้คากระดานดำ พอตอนเช้าครูมณี (ซึ่งดุมาก) ท่านมาสอนเลข ท่านก็เห็นยักษ์คากระดานดำอยู่ ท่านก็ยิ้ม แต่ไม่ได้ตีอะไร “ส่วนตอนอยู่ ม.7 - ม.8 ผมก็แอบเอาอุปกรณ์ไปเขียนภาพตรงระเบียงหน้าห้องน้ำ และก็มาถูกผู้บังคับการซึ่งแสนดุจับได้ขณะกำลังวาด ท่านบอกว่า เออ! เขียนอะไร สวยดีนะ แล้วท่านก็เดินไปเลย ไม่ได้ว่าอะไร เราก็เหงื่อแตก เป็นความประทับใจระคนตื่นเต้นที่ไม่เคยลืม” เมื่อก้าวพ้นจากรั้ววชิราวุธ อาจารย์จักรพันธุ์ก็ได้รับการสนับสนุนให้เลือกเรียนในสิ่งที่รักและชอบคือ ได้มีโอกาสเข้าไปใช้เรียนรู้ชีวิตในคณะจิตรกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร แหล่งบ่มเพาะความรู้ความชำนาญ การสั่งสมพัฒนาการงานศิลปะจากที่นี่ส่วนศิลปินอาจารย์และรุ่นพี่ที่อาจารย์จักรพันธุ์ชื่นชมในผลงานและได้สร้างแรงบันดาลใจให้สร้างสรรค์งานของอาจารย์นั้นมีอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็น อ.บัณฑิต ผดุงวิเชียร อ.ถวัลย์ ดัชนี อ.จำรัส เกียรติก้อง ฯลฯ ซึ่งผลงานของท่านเหล่านี้เป็นเสมือนกำลังใจให้ทำงานออกมาดีอย่างนั้นบ้าง คือ มีทั้งความสวย ความลึกซึ้ง รวมถึงความขยันในการฝึกฝนตนเองอยู่เสมอ หัดมองอะไรกว้างๆ รู้จักติงานตัวเอง และรู้คุณครูบาอาจารย์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ศิลปินรุ่นใหม่ควรให้ความสำคัญอย่างยิ่ง หากต้องการประสบความสำเร็จบนถนนศิลปิน ล่าสุดเมื่อปีที่ผ่านมาอาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต ยังเป็นหนึ่งในศิลปินที่จะมาเขียนภาพเหมือนให้กับบุคคลผู้โชคดีหนึ่งเดียวที่ได้รับการคัดเลือกจากคณะกรรมการจัดงาน 14 ตุลา โดยรายได้นำไปบริจาคให้กับมูลนิธิ 14 ตุลา ณ วันนี้ในแต่ละวันที่ผ่านไป อาจารย์จักพันธุ์มีความสุขกับการเขียนรูป สร้างหุ่นเขียนหนังสือ การเข้าวัดทำบุญ ฯลฯ แต่ที่ไม่ลืมก็คือ ชีวิตที่ดำเนินไปอย่างมีสติและรู้เท่าทันความเป็นไปของโลก ทำแต่ละวันให้ดีที่สุด นี่คือ ปรัชญาชีวิตของศิลปินแห่งชาติผู้นี้ http://www.manager.co.th/calendar/ShowCalendarNews.asp?NewsID=2000000022342 จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 13:51:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จาก http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetail.asp?stcolumnid=903&stissueid=2450&stcolcatid=2&stauthorid=9 โดยคุณ นิติกร กรัยวิเชียร . ครั้งนี้หาใช่ครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสถ่ายภาพ อาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต ไม่ เนื่องจากนับย้อนหลังไป ๑๗ ปีก่อน คือในปี ๒๕๒๗ ขณะที่ผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ ๔ ที่มหาวิทยาลัยศิลปากรนั้น ผมได้ทำงานศิลปะนิพนธ์ก่อนที่จะสำเร็จการศึกษา ในหัวข้อ “การออกแบบปฏิทินชุดอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมไทย” ซึ่งเน้นการถ่ายภาพศิลปินผู้สร้างสรรค์งานศิลปกรรมไทย ทำนองเดียวกันกับการถ่ายภาพศิลปินแห่งชาติของผมนี้ และอาจารย์จักรพันธุ์ ก็เป็นหนึ่งในศิลปินที่ผมได้ถ่ายภาพในครั้งนั้น โดยถ่ายภาพท่านขณะกำลังทำหุ่นกระบอก หลังจากนั้นอีกราว ๕ ปี คือในปี ๒๕๓๒ เมื่อผมจบการศึกษาจากต่างประเทศมาใหม่ๆ ผมก็คิดอยากจะถ่ายภาพบุคคลที่น่าสนใจจากหลายๆ วงการ ผมก็ได้ไปขอถ่ายภาพอาจารย์จักรพันธุ์อีกครั้ง ในครั้งนั้น เป็นช่วงที่ท่านกำลังสร้างหุ่นกระบอกเรื่องสามก๊ก ตอนโจโฉแตกทัพเรือพอดี ก็เลยได้ถ่ายภาพท่านกับหุ่นชุดนี้หลายตัว หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อท่านนำหุ่นชุดนี้ไปแสดงที่บริษัทเมืองไทยประกันชีวิต ผมก็ยังได้ไปถ่ายภาพท่านอีก และก็เว้นช่วงไปอีกกว่า ๑๐ ปี จนท่านได้เป็นศิลปินแห่งชาติ จึงได้กลับไปถ่ายภาพท่านอีกครั้ง การถ่ายภาพอาจารย์จักรพันธุ์ในครั้งล่าสุดนี้ ผมเลือกที่จะถ่ายภาพท่านในฐานะที่เป็นจิตรกร เนื่องจากท่านได้เป็นศิลปินแห่งชาติทางด้านจิตรกรรม และก็สบจังหวะดีที่ในขณะนั้น มีภาพสีน้ำมันอันสวยงามที่ท่านเขียนตั้งอยู่พอดี ผมได้ขออนุญาตอาจารย์จักรพันธุ์ย้ายฉากไม้เขียนสีเป็นเรื่องอิเหนาฝีมือของท่านเองมาเป็นฉากหลัง เพื่อสร้างความสวยงามกลมกลืนให้กับภาพโดยรวม และเพื่อช่วยปิดบังส่วนที่ไม่ต้องการให้เห็น ในตอนแรก ผมอยากให้ท่านใส่เสื้อแบบที่เป็นไทยๆ หรือเป็นเสื้อสีดำ แต่ท่านก็แย้งว่าใครมาถ่ายก็ใส่แบบนั้นทุกครั้ง อยากจะให้แตกต่างไปบ้าง ซึ่งผมก็ตกลงตามที่ท่านต้องการ ผมถ่ายภาพท่านไว้เพียงอิริยาบถเดียวเท่านั้นเนื่องจากคิดว่าเป็นท่าทางที่ดีที่สุดแล้ว อีกทั้งเพราะเกรงใจที่ได้รบกวนทั้งเวลาและโยกย้ายข้าวของท่านอยู่เป็นโกลาหลแต่ก็ได้ภาพอาจารย์จักรพันธุ์ที่น่าพอใจทีเดียว แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 47 13:55:17 จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 13:54:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หันมาดูการประมูลในประเทศไทยของเราบ้าง เมื่อบ่ายวันที่ 30 กรกฎาคม ที่ผ่านมา Christie ประเทศไทย ก็ได้ทำสถิติสูงสุดในราคา 5.5 ล้านบาท (รวม Buyer Premium) เป็นภาพรูปเหมือน "สมเด็จย่า" ซึ่งเป็นงานเขียนของศิลปิน จักรพันธุ์ โปษยกฤต ภาพสมเด็จย่าได้ขึ้นมาเป็นภาพเขียนที่มีราคาสูงสุดของประเทศไทยในขณะนี้ สูงกว่าภาพ "ดอกบัวและต้นไผ่" ของ ทวี นันทขว้าง ถึงเกือบเท่าตัว ภาพชิ้นหลังทำราคาสูงสุดในการประมูลครั้งแรกของ Christie ในปี พ.ศ.2541 ที่รู้จักกันดีในชื่อการประมูลงานศิลปกรรม ปรส.ในราคา 2.8 ล้านบาท และได้ลบสถิติภาพ "ตึกขาวกับทางลง" ผลงานที่มีชื่อเสียงอีกชิ้นหนึ่งของศิลปินสำคัญของไทยผู้ล่วงลับไปแล้ว เฟื้อ หริพิทักษ์ ภาพนี้ได้ครองตำแหน่งงานศิลปะที่มีราคาสูงที่สุดในประเทศไทย มาตั้งแต่ช่วงประมาณปี 2536 ภาพนี้มีการซื้อขายกันในเวลานั้นในราคา 4 ล้านบาท ระบบการประมูล ราคา และผู้สะสมเริ่มมีความสำคัญต่อศิลปะและวัฒนธรรมในยุคนี้ ความเหมาะสมของราคางานศิลปะควรจะอยู่ตรงไหน คุณค่า และราคาสูงสุดจะไปสิ้นสุด ณ จุดใด คงจะไม่มีใครกำหนด และให้คำตอบที่แน่นอนได้ เพราะราคาของศิลปะ คือ การให้ราคาต่อคุณค่าความสูงส่งของศิลปะและวัฒนธรรม นอกจากนั้น ยังขึ้นอยู่กับส่วนประกอบอื่นๆ ในสังคมนั้นๆ เช่น การให้ความสำคัญ ความรู้ ความเข้าใจ ความรัก ในศิลปวัฒนธรรม นโยบายและวิธีการ การจัดการทางศิลปวัฒนธรรมของรัฐ และของพรรคการเมือง ตลอดจนภาวะเศรษฐกิจในสังคมนั้นๆ ด้วย แต่มีบางสิ่งที่เรามองเห็น และพอที่จะวิเคราะห์ได้ว่า ผลงานที่มีการประมูลและให้ราคาสูงในห้องประมูลทั่วโลกนั้นประกอบด้วยอะไรบ้าง หนึ่งผลงานนั้นเป็นผลงานของศิลปินที่มีชื่อเสียง และเป็นที่ยอมรับของสังคม ว่า มีความสูงส่งในการสร้างสรรค์ สอง ผลงานนั้นเป็นผลงานเป็นที่ยอมรับว่าดีที่สุด หรืออยู่ในกลุ่มงาน Master Pieces ของศิลปิน สามศิลปิน และผลงานของท่านมีความสำคัญทางพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ ศิลปะและวัฒนธรรม ซึ่งมีอิทธิพลต่อศิลปะในยุคต่อๆ มา สามประเด็นหลักนี้เราพอที่จะหันมาดูและเปรียบเทียบงานศิลปะในบ้านเราได้ว่ามีความเป็นมาอย่างไร ผลงานศิลปะและศิลปินที่มีความสำคัญมีใครบ้าง เพราะเรื่องราวการสร้างสรรค์ของท่านเหล่านี้ได้มีการพูดถึงเขียนถึง มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์และวิวัฒนาการทางศิลปะของเราแล้ว ช่วงที่เศรษฐกิจรุ่งเรืองมีการวิเคราะห์กันว่า งานศิลปะของไทยมีความเป็นไปได้ที่ควรจะมีราคาในระดับเดียวกับงานศิลปะของประเทศเพื่อนบ้านในเอเชีย สิงคโปร์ และฮ่องกง ซึ่งก็เป็นความจริงส่วนหนึ่ง เพราะขณะนี้ราคางานศิลปะของศิลปินหลายๆ ท่านก็อยู่ในระดับเดียวกับผลงานของศิลปินอื่นๆ ในเอเชีย และค่านิยมการสะสมงานศิลปะของศิลปินไทยก็ได้ขยายตัวออกไปทั่วทั้งในยุโรปและเอเชีย อีกทั้งพิพิธภัณฑ์สำคัญๆ หลายแห่งก็เริ่มสะสมงานศิลปะของศิลปินไทยด้วย ขออนุญาตหมายเหตุช่วงท้ายไว้ว่า ความเป็นจริงงานศิลปะส่วนมาก รวมทั้งงานของศิลปินที่มีชื่อเสียง ทั้งในห้องประมูลที่สำคัญของโลก รวมทั้งห้องประมูลในบ้านเรา ราคางานศิลปะส่วนมากก็มีราคาที่คนส่วนใหญ่พอจะหามาเป็นเจ้าของได้ และยังเป็นงานที่น่าเก็บสะสมไว้ ก่อนจะมาถึงห้องประมูลก็ได้ผ่านการคัดเลือกแล้วหลายขั้นตอน ศิลปินพอใจงานของท่านก่อนที่จะนำออกมา เจ้าของแกลเลอรี่ก็คงได้เลือกมาแล้ว ผู้เป็นเจ้าของก่อนซื้อหามาก็ได้เลือกว่าดีแล้ว และผู้ชำนาญของห้องประมูลก็คงได้คัดสรรค์ดีแล้วเช่นกัน เมื่อผู้ประมูลได้มา ก็เชื่อได้ว่า ได้งานที่ดีไว้ครอบครอง -------------------------------------------------------------------------------- http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/news/http/www.bangkokbiznews.com_80/2001/01/08/jud/jud0812/jud0812.html&Query=จักรพันธุ์%20+%20โปษยกฤต . ถ้าเข้าใจไม่ผิด รู้สึกจะเป็นรูปนี้นะคะ จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 13:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จักรพันธ์ โปษยกฤตคือใคร? ผมเป็นเด็กรุ่นใหม่ ได้ยินชื่อท่านมาตั้งนานแล้ว อยากทราบว่าภาพเขียนของท่านที่มีลายเส้นอ่อนช้อย งดงามน่ะ ผมคิดเอาว่าคนที่จะประดิดประดอยสร้างงานอย่างนี้ได้ คงต้องเป็นคนใจเย็น ใส่ใจรายละเอียด อยากทราบว่าตัวจริงท่านเป็นคนนิสัยยังไงฮะ? จากคุณ : กอล์ฟ - [17 เม.ย. 45 04:09:56] -------------------------------------------------------------------------------- -------------------------------------------------------------------------------- ความคิดเห็นที่ 1 ท่านอยู่ในวังตั้งแต่เด็กๆ คิดว่าสิ่งแวดล้อมหล่อหลอมท่าน ผมชอบในฝีมือท่านมาก ใครเคยเห็นรวมผลงานเป็นหนังสือขายบอกด้วย จะรีบไปซื้อ ท่านเป็นคนไม่ชอบ present ตัวเอง ไม่ค่อยแสดงตัวตามสื่อ คือเป็นศิลปินของแท้ จากคุณ : กิมเฮง - [17 เม.ย. 45 09:08:26] ความคิดเห็นที่ 2 ลองถามไปที่ "พลอยแกมเพชร" ซิคะ เคยเห็นพิมพ์เป็นหนังสือประวัติของท่านด้วย ตอนที่ท่านได้รับเลือกเป็น "ศิลปินแห่งชาติ" อีกเล่มที่มีออกมา คือ หนังสือรวมงานซ่อมแซม หุ่นกระบอก หรือ หุ่นหลวง นั่นแหล่ะ ไม่ค่อยแน่ใจนัก เหมือนจะเคยเห็นเมื่องานหนังสือที่ผ่านมา จากคุณ : นัทธ์ - [17 เม.ย. 45 11:51:25] ความคิดเห็นที่ 3 รู้สึกท่านจะออกแต๋วแหวว จากคุณ : Ped-Degree - [17 เม.ย. 45 12:36:37] ความคิดเห็นที่ 4 เขียนหนังสือ นามปากกา "ศศิวิมล" ค่ะ จากคุณ : piangjit@hotmail.com - [17 เม.ย. 45 12:44:58] ความคิดเห็นที่ 5 มีหนังสือรวมเล่มพร้อมประวัติท่านค่ะ วาดรูปเก่งแต่เด็กๆ เรียนจิตรกรรม มีขายที่พลอยแกมเพชรค่ะ ที่ร้านที่งานศูนย์สิริกิต์บอกว่าขายตรงค่ะ ไม่ขายที่ร้านอื่น ชอบภาพนางในวรรณคดีประมาณนั้นค่ะ จากคุณ : nini - [17 เม.ย. 45 13:43:39] ความคิดเห็นที่ 6 จักรพันธ์ เนี่ยนะ ไม่ค่อย present ตัวเอง ! เจ๊เขาวาดรูปสวยจริงๆ แต่เป็นตุ๊ดที่ปากเสียมาก ชอบด่าคนอื่น ชมตัวเอง ( คนเดียวกะศศิวิมลน่ะแหละ ) ปากเสียพอๆกะคุณป้าซอยสวนพลูนั่นเลย ( นั่นก็ตุ๊ดเหมือนกัน ) อีกคนที่ปากเน่ากว่า 2 คนแรก คือ วานิช จรุงฯ รายนี้ เน่าเละเทะน้ำเหลืองทะลัก ชมตัวเองตลอดเวลา แต่มี มติชน กับ แกรมมี่ ให้ท้ายก็เลยกร่าง...ว้า...มีแต่เรื่องเน่าๆ จากคุณ : ผมก็เน่า - [17 เม.ย. 45 13:49:03] ความคิดเห็นที่ 7 ความเห็นที่ 1 เอาที่ไหนมาว่า อยู่วังไหนครับ รู้แต่ว่า อยู่โรงเรียนประจำมาตลอด จากคุณ : สงสัย - [17 เม.ย. 45 14:02:39] ความคิดเห็นที่ 8 วาดรูปจิตรกรรมไทยได้เหมือนฝันมาก ตอนเด็กที่ห้องสมุดมีรูปวาดจากวรรณคดีไทย งดงามที่สุด เห็นเหตุให้อ่านอิเหนา ยอพระกลิ่น ขุนช้างขุนแผน โดยเฉพาะยอพระกลิ่น(ใช่ไหมเนี่ย) รูปตอนที่นางเอกตายกลายจากพราหมณ์เป็นผู้หญิง สวยจริง ๆ คนอารมรณ์ศิลปิน มักมีฝีปากจัดจ้านเป็นธรรมดา จากคุณ : มาเดี่ยวไม่เกี่ยวกับใคร - [17 เม.ย. 45 15:06:57] ความคิดเห็นที่ 9 ประวัติและรูปบางส่วนครับ จักรพันธุ์ โปษยกฤต : ช่างเขียน สัญชาติและเชื้อชาติ : ไทย เกิด : 16 สิงหาคม พ.ศ. 2486 บิดา-มารดา : ชุบ-สว่างจันทร์ โปษยกฤต การศึกษา : ประถมศึกษา-มัธยมศึกษาตอนปลาย วชิราวุธวิทยาลัย พ.ศ. 2493 - พ.ศ. 2504 : ศิลปกรรมศาสตร์บัณฑิต (จิตรกรรม) คณะจิตรกรรมและประติมากรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ. 2505 - พ.ศ. 2510 เกียรติประวัติ : รางวัลเหรียญทองแดง จากการแสดง ศิลปกรรมแห่งชาติครั้งที่ 16 พ.ศ. 2508 : รางวัลเหรียญเงิน จากการแสดงศิลปกรรมแห่งชาติ ครั้งที่ 17 พ.ศ. 2510, ครั้งที่ 19 พ.ศ. 2512, ครั้งที่ 20 พ.ศ. 2514, ครั้งที่ 21 พ.ศ. 2515, ครั้งที่ 22 พ.ศ. 2517 : รางวัลชมเชย หนังสือดีเด่น ประจำปี พ.ศ. 2519 ประเภทสารคดี เรื่องศศิวิมลท่องเที่ยว : รางวัลผลงานดีเด่นในการเผยแพร่เกียรติคุณสุนทรภู่ ในวาระครบรอบ 200 ปี สุนทรภู่ พ.ศ. 2530 : รางวัลผู้สนับสนุนดีเด่นในการอนุรักษ์มรดกไทย พ.ศ. 2532 จากคณะกรรมการอำนวยการวันอนุรักษ์มรดกไทย : ศิลปกรรมศาสตรดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย พ.ศ. 2532 : ศิลปดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ (ประยุกตศิลปศึกษา) มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ. 2537 ผลงานวิชาการ : หนังสือเรื่อง "หุ่นไทย" จัดพิมพ์โดยคณะกรรมการแห่งชาติ ว่าด้วยการศึกษาวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรม แห่งสหประชาชาติ พ.ศ. 2529 : หนังสือเรื่อง "หุ่นวังหน้า" จัดพิมพ์โดยมูลนิธิ ซิเมนต์ไทยและกรมศิลปากร พ.ศ. 2540 ข้อมูลจาก webhttp://www.su.ac.th/exhibition/lecture3/history.html จากคุณ : BM - [17 เม.ย. 45 18:16:46] ความคิดเห็นที่ 10 และ http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetail.asp?stcolumnid=903&stissueid=2450&stcolcatid=2&stauthorid=9 http://www.culture.go.th/thai/art_all/2543/jakgal02.htm ตัวอย่างภาพผลงานฝีมือของท่านครับ ผมชอบครับ จากคุณ : BM - [17 เม.ย. 45 18:19:59] ความคิดเห็นที่ 11 สวยมากกกกกกก ชมแต่รูปอย่างเดียวก็คุ้มแล้ว ไม่รู้จะไปสนใจทำไมเรื่องอื่น... จากคุณ : Nussara - [17 เม.ย. 45 20:55:55] ความคิดเห็นที่ 12 ตอนเรียนอยู่วชิราวุธฯ เรียนรุ่นเดียวกับ อ.ชัยอนันต์ สมุทวณิช และพล.ต.อ.สันต์ ศรุตานนท์ จากคุณ : ubonwan - [18 เม.ย. 45 00:46:39] ความคิดเห็นที่ 13 อยากเจอตัวจริงของท่านจังเลย คิดว่าท่านเป็นคนอายุ 60 ที่หล่อมาก จากคุณ : หลงใหล - [18 เม.ย. 45 01:41:18] ความคิดเห็นที่ 14 เป็นแฟนการเขียนหนังสือของท่านด้วย ค่ะ นามปากกา ศศิวิมล ได้อ่านหมดทุกเรื่อง ทุกเล่ม เพิ่มเติมว่าท่านเป็นศิลปินแห่งชาติ ด้วยค่ะ จากคุณ : GiGi - [18 เม.ย. 45 10:22:17] ความคิดเห็นที่ 15 "คนที่มีความทุกข์ คือคนที่คิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง" เป็นคำพูดของท่าน ที่ไม่เคยจำ แต่จำได้ไงไม่รู้ ตอนอยู่วชิราวุธ เคยวาดรูป เจ้าองค์ไหนสักองค์เนี่ยแหละ วาดดีมาก สวยมาก จนถูกนำตัวเข้าเฝ้าเลย จากคุณ : == - [18 เม.ย. 45 19:34:34] ความคิดเห็นที่ 16 ชอบภาพ มาก เลยค่ะ สวยจริงๆ จากคุณ : ไม้ยมก&แหนมมัด - [19 เม.ย. 45 02:05:31] ความคิดเห็นที่ 17 มาชื่นชมด้วยคนค่ะ ภาพคนได้อารมณ์มาก ทั้งแววตา ความอ่อนช้อย เห็นครั้งแรก พริมก็ต้องหาชื่อคนวาดเลยว่าเป็นใคร และจากนั้นก็จำได้มาตลอดค่ะ ทั้งฝีมือและชื่อท่าน จากคุณ : พริมเอง - [19 เม.ย. 45 07:21:04] ความคิดเห็นที่ 18 ดูภาพตั้งนานน่ะค่ะ สวยมากๆ สวยจริงๆ เป็นครั้งแรกที่ได้ยินชื่อนี้ คงไม่เชยเกินไป นะคะ แต่เป็นคนที่ชอบภาพแบบนี้มากๆ ศิลปินอีกคนที่ชอบ ก็คือ คุณเฉลิมชัย โฆษิต พิพัฒน์ ถ้าชื่อกับนามสกุลไม่ถูกก็ขออภัยมากๆค่ะ ชอบที่เขาเขียนภาพไทยๆได้สวยเอามากๆ ดู แล้วเหมือนฝัน สุขใจที่ได้ชมค่ะ จากคุณ : warin - [19 เม.ย. 45 16:18:37] http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/Forums/http/pantip.inet.co.th/cafe/library/topic/K1438429/K1438429.html&Query=จักรพันธุ์%20+%20โปษยกฤต จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 13:59:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อีกเกร็ดที่เป็นประเด็นหลักในคราวนี้ก็คือ ภาพเหมือนสีน้ำมันภาพ "รส " ที่อาจารย์ชิดเชื้อเขียนในภาพยนตร์ มีต้นแบบมาจากจิตรกรรมสีน้ำมันชื่อดังของศิลปินบรมครู จักรพันธุ์ โปษยกฤต ในสมัยที่ศิลปินแห่งชาติท่านนี้ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย แต่อย่าเข้าใจผิดคิดว่า ชิดเชื้อ คือ จักรพันธุ์ ในชีวิตจริง (ไม่ปรากฏหลักฐานว่าใครเป็นคนเขียนภาพรส เพื่อเข้าฉากใน ความรักครั้งสุดท้าย ครั้งแรก) เป็นที่รู้กันในแวดวงละแวกหน้าพระลานว่า "ชิดเชื้อ" ตัวจริงในชีวิตของ สุวรรณี คือ "พนม สุวรรณนารถ" ศิลปินหัวก้าวหน้าผู้ถนัดงานแนวนามธรรม จักรพันธุ์ โปษยกฤต เขียนภาพเหมือนของ สุวรรณี ไม่ต่ำกว่า 3 ภาพ แต่มีอยู่ 2 ภาพที่ดังที่สุด คอศิลปะได้เห็นบ่อยที่สุด ทั้งจากงานจริงและที่ตีพิมพ์ในหนังสือต่างๆ มากมาย ภาพแรกชื่อว่า ภาพเหมือน (สุวรรณี สุคนธา) ได้รางวัลเหรียญเงิน สาขาจิตรกรรม จากการแสดงศิลปกรรมแห่งชาติ ครั้งที่ 17 ในปี 2510 ภาพนี้ อาจารย์จักรพันธุ์ จงใจเลือกเอาท่านั่งเท้าคางที่สุวรรณีชอบนั่งจนติดนิสัย จักรพันธุ์เล่าในหนังสืองานศพของ สุวรรณี สุคนธ์เที่ยง ในปี 2527 ว่า "ถึงแม้อาจารย์จะดูกระฉับกระเฉง ร่าเริง ระคนแหววอยู่เสมอ แต่ลึกลงไปแล้ว ดูจะหมองหม่นว้าเหว่รัดทดหรืออย่างไร หรืออ้างว้างไม่เห็นหนทางที่จะพึ่งพิงใคร ตัวอาจารย์เองคงจะทราบดีกว่าใครๆ ข้าพเจ้าได้เขียนรูปอาจารย์เมื่อ พ.ศ.2509 เป็นรูปนั่งเท้าคางมองเหม่ออยู่คนเดียว สวมเสื้อแขนกุดสีเขียวมะกอกคร่ำ สุวรรณี ผู้นี้เป็นทั้งอาจารย์ที่เคยสอน วิชาวิจัยศิลปไทยให้แก่จักรพันธุ์ เมื่อสมัยที่เขาเรียนอยู่คณะจิตรกรรม ชั้นปีที่ 3 และเป็นคนชักชวนให้เขียนหนังสือในนามปากกา ศศิวิมล ลงตีพิมพ์ในนิตยสาร ลลนา ที่สุวรรณีนั่งแท่นเป็นบรรณาธิการ หลังจากลาออกจากการสอนในมหาวิทยาลัย ในภาพเขียนนี้ สุวรรณีนั่งอยู่ในชุดโต๊ะและเก้าอี้ไม้แบบพนักพิงสูง เป็นบรรยากาศใน ร้าน(ไอ้)เนี้ยว ของชาวหน้าพระลาน (ชื่อตามป้ายร้านคือ พงเต้ง) ร้านอาหารและเครื่องดื่มมึนเมาที่สุวรรณีและพรรคพวกมักไปพบปะสังสรรค์กันเกือบทุกเย็น บ่อยครั้งที่ร้านเนี้ยวจะเป็นฉากหนึ่งในนิยายหลายเรื่องของสุวรรณี รวมทั้ง ความรักครั้งสุดท้าย เมื่อเป็นภาพยนตร์ท่านมุ้ยยกกองไปถ่ายถึงที่จริง สุวรรณี มักจะเรียกขาน ร้านเนี้ยว ในหนังสือของเธอว่า ร้านตรงข้ามประตูวิเศษฯ เป็นประตูวิเศษไชยศรี ทางเข้าหลักของพระบรมมหาราชวัง ที่อยู่ตรงข้ามกับมหาวิทยาลัยศิลปากรนั่นเอง อีก 2 ปีต่อมา จักรพันธุ์ส่งภาพสีน้ำมันอีกภาพเข้าประกวดในการแสดงศิลปกรรมแห่งชาติครั้งที่ 19 ปี 2512 ได้รางวัลเหรียญเงินอีกเช่นเคย มีชื่อภาพว่า กลุ่ม ภาพของสุวรรณีอยู่ตรงกึ่งกลางภาพ เธออยู่ในท่าประจำตัวอีกครั้ง แต่คราวนี้ รายล้อมไปด้วยคนสนิทที่ใกล้ชิดเธอ ผู้ชายที่ยืนอยู่คือ เต๋อ ชาญณรงค์ ดิษฐานนท์ อาจารย์และนักเขียนภาพประกอบให้กับ ลลนา ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนเพาะช่าง ผู้หญิงสวยที่นั่งหันหน้าหาคนดูคือ ตุ๊กแก ภรรยาของประติมากร แหลมสิงห์ ดิษฐพันธ์ ปัจจุบันแหลมสิงห์เป็นเจ้าของโรงหล่อ เคยเป็นนายกสมาคมนักศึกษาเก่ามหาวิทยาลัยศิลปากร ในภาพนี้แหลมสิงห์อยู่ทางด้านขวาบน ผู้หญิงอีกคนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะคือ สุนันท์ คชะภูติ แม่ของ โม่งเม้ง ดีไซเนอร์ที่ยังเวียนว่ายอยู่แวดวงแฟชั่นปัจจุบัน แพ็ท ต้นแบบของตัวละคร พัท คือชายหนุ่มที่นั่งใกล้กับสุวรรณีมากที่สุด แพ็ทหรือ น้าแพ็ท ของรุ่นน้องๆ เป็นนักวาดภาพเหมือน ภาพล้อและการ์ตูน ที่เก่งกาจ เชี่ยวชาญและวาดได้สวยอย่างหาใครมาเทียบได้ลำบาก เขาคือกำลังสำคัญคนหนึ่งในการผลิต ลลนา ทั้งทำภาพประกอบและทำอาร์ตเวิร์คหนังสือ แพ็ทคือสามีใหม่ในชีวิตจริงของ สุวรรณี สุคนธ์เที่ยง (ถ้าอยากรู้ว่า แพ็ท จะหน้าคล้าย สรพงษ์ ชาตรี, เต๋อ เรวัติ พุทธินันท์, โจ นูโว และ สราวุฒิ มาตรทอง ขนาดไหน ก็ลองไปแอบดู (น้า)แพ็ท ได้ที่ร้านอาหารเรือธง) ส่วนผู้ชายหน้าแดงก่ำ มือขวาถือแก้วเหล้า มือซ้ายคีบบุหรี่คือ สาโรช จารักษ์ ประติมากรและอดีตผู้อำนวยการสร้างพระพุทธมณฑล ประจำอยู่ในกรมศิลปากรผู้ล่วงลับไปแล้ว ภาพนี้จิตรกรนำเอาเฟอร์นิเจอร์ในร้านเนี้ยวมาจัดวางในบรรยากาศที่ดูแปลกตา ทั้งเหงาลึกลับ แต่ละคนต่างมีบุคลิกที่ต่างกัน ทั้งท่าทางและสีสันที่ปรากฏออกมาแบบเกินจริง ครั้งล่าสุดของ ความรักครั้งสุดท้าย ภาพยนตร์ ความรักครั้งสุดท้าย ที่ท่านมุ้ยทำเป็นครั้งที่ 2 ในปี 2546 นี้ ห่างจากครั้งแรก 28 ปี ท่านมุ้ยตัดสินใจไม่ทำเป็นภาพยนตร์ย้อนยุค ท่านได้ดัดแปลงให้เป็นเหตุการณ์ในยุคปัจจุบัน โดยคงโครงสร้างหลักไว้ แต่พยายามรักษารายละเอียดบางอย่างเอาไว้ เหม่เหม ศิริประภา ชุมสาย ณ อยุธยา แสดงเป็น รส, สราวุฒิ มาตรทอง รับบทเป็น พัท และ กมล ศิริธรานนท์ แสดงเป็น ชิดเชื้อ ฉากที่ ชิดเชื้อ เขียนภาพ รส ยังคงไว้ คราวนี้ ประสพโชค ธนะเศรษฐวิไล ผู้ออกแบบงานสร้างที่เคยฝากฝีมือไว้ใน สุริโยไท กลับมาช่วยงานท่านมุ้ยอีกครั้ง ประสพโชค ไปตามเพื่อนร่วมรุ่นที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ที่วิทยาลัยช่างศิลปะจนถึงคณะจิตรกรรมฯ นั่นคือ พิชิต ตั้งเจริญ ซึ่งปัจจุบันเป็นศิลปินและอาจารย์ภาควิชาจิตรกรรม แห่งมหาวิทยาลัยศิลปากร มาควบคุมการเขียนภาพนี้เพื่อเข้าฉาก ท่านมุ้ยทรงถ่ายภาพเหม่เหม ในท่านั่งเท้าคางตามแบบฉบับของสุวรรณี โดยมีภาพเขียนของจักรพันธุ์เป็นต้นแบบแห่งแรงบันดาลใจ แต่คราวนี้ไม่ใช่ ร้านเนี้ยว แต่เป็น มิ่งหลี ร้านอาหารเก่าแก่สมัยรัชกาลที่ 6 รุ่นเดียวกับร้านเนี้ยว มิ่งหลีเป็นร้านอาหารจีนไหหลำที่อยู่ตึกแถวเดียวกันกับร้านเนี้ยว ร้านเนี้ยวอยู่หัวถนนหน้าพระลาน ส่วนมิ่งหลีอยู่อีกปีกหนึ่งที่ติดกับกำแพงมหาวิทยาลัยศิลปากร ในทศวรรษ 2510 เป็นยุคที่สุวรรณีนั่งกินดื่มกับพรรคพวกที่ ร้านเนี้ยว ร้านนี้เป็นที่สำหรับอาจารย์และศิลปินรุ่นเล็ก ส่วนที่มิ่งหลีนั้นเป็นแหล่งของพวกรุ่นใหญ่ อย่าง อาจารย์เขียน ยิ้มศิริ และราชบัณฑิตอย่าง เสฐียรโกเศศ, มานิจ ชุมสาย ณ อยุธยา พ่อของ ดร.สุเมธ ชุมสาย ณ อยุธยา (เหม่เหม เป็นหลานปู่ของท่านมานิจ) ความรักครั้งสุดท้าย ครั้งนี้ย้ายฉากจากร้านหัวถนนมาสู่ มิ่งหลี พิชิต ตั้งเจริญ รับสั่งจาก ท่านมุ้ย ผ่าน ท่านเบี้ยว ประสพโชค โดยมีภาพถ่ายฝีพระหัตถ์ท่านเป็นแบบ ภาพนี้สันนิษฐานว่า ท่านมุ้ยคงจะนำเอาปัจจัยบางอย่างของภาพเขียน 2 ภาพมาผสมกัน หนึ่งคือ ภาพเหมือน (สุวรรณี สุคนธา) ของจักรพันธุ์ที่กล่าวไปแล้ว ส่วนภาพที่สองคือ ภาพเหมือน (สุวรรณี) ที่เขียนขึ้นในปี 2499 โดยฝีมือของอาจารย์ทวี นันทขว้าง จิตรกรบรมครู อดีตสามีและพ่อของลูกๆ ทั้งสี่ของสุวรรณี ภาพที่ ครูวี เขียนเป็นภาพภรรยาของท่านในเสื้อที่มีคอและกระดุมแบบจีน ภาพของรสที่ท่านมุ้ยจัดขึ้นมาให้เหม่เหมสวมบท แม้จะต่างกันในรายละเอียด แต่ก็เป็นเสื้อแบบจีนเช่นกัน อาจารย์พิชิต เกณฑ์เอาศิษย์เอกที่กำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่ 4 มาทำการขึ้นรูป ศิษย์ทั้งสองคือ มงคล แซ่หลี และ พรรษา พุทธรักษา อาจารย์เป็นผู้กำหนดทิศทาง แล้วมาแต่งแก้อารมณ์และบรรยากาศของภาพในขั้นสุดท้าย พิชิตเผยว่า เขาได้แก้จากภาพที่เจือสีเข้าไปในบรรยากาศค่อนข้างมากแบบอิมเพรสชั่นนิสต์ จนภาพนี้มีบรรยากาศของแสงและแดดแบบเมืองไทยมากขึ้น ลดสีที่เจืออยู่ทั่วไปให้นุ่มนวลขึ้น พยายามเติมอารมณ์เหงาและบุคลิกของคนโรแมนติกแบบสุวรรณีเข้าไป พิชิต บอกว่าเขาเขียนภาพ รส-เหม่เหม แต่กลับคิดถึง อาจารย์สุวรรณี พยายามเขียนบุคลิกของสุวรรณี เป็นภาพตัวตนของสุวรรณี ที่เขารู้จักและมีโอกาสพบและพูดคุยอยู่บ้าง ที่เขาจำได้แม่นคือ ครั้งที่เขายังเป็นนักเรียนช่างศิลป ชั้นปีที่ 2 เดินทางไปรับ ทุนน้ำพุ (ที่มอบให้นักเรียนช่างศิลป) จาก อาจารย์สุวรรณีที่กองบรรณาธิการลลนา พิชิต เป็นคนแรกที่ได้ทุนนี้ ทุนที่ชื่อเดียวกับ น้ำพุ ลูกชายของสุวรรณี สุคนธ์เที่ยง น้ำพุ คือที่มาหนังสือ เรื่องของน้ำพุ ที่ต่อมากลายเป็นภาพยนตร์เรื่อง น้ำพุ โดย ยุทธนา มุกดาสนิท (ผู้ช่วยผู้กำกับใน ความรักครั้งสุดท้าย ครั้งแรก) และชื่อ น้ำพุ นี้ก็เป็นชื่อของคนๆ เดียวกับเพื่อนร่วมรุ่นที่ช่างศิลปของ พิชิต และ ประสพโชค เป็นเพื่อนที่ต้องจากไปเสียก่อนเพราะยาเสพติด ในขณะที่เรียนอยู่ชั้นปีที่ 2 เมื่อปี 2517 ในภาพยนตร์ ความรักครั้งสุดท้าย ชิดเชื้อเขียนภาพนี้ด้วยความคิดถึงรส แม่ม่ายสาวทรงเสน่ห์ เบื้องหลังของฝีแปรงแห่งความคิดถึงรสโดยชิดเชื้อ ยังมีฝีแปรงแห่งความคิดถึงของพิชิต แต่เป็นความคิดถึงที่ถอยหลังไปในราว 28 ปี เมื่อครั้งที่ได้พบอาจารย์สุวรรณี ไม่น่าเชื่อว่า ภาพผู้หญิงเหงานั่งเท้าคางนี้ จะเป็นภาพเขียนที่มีมิติทางเวลาของชีวิตจริง นวนิยาย และ ภาพยนตร์ซ้อนกันอยู่หลายระดับ จาก จักรพันธุ์ ที่เขียนภาพ สุวรรณี สมภพ สวมบท ชิดเชื้อ เขียนภาพ รส ที่เล่นโดย ภัทราวดี มาถึง พิชิต ที่เขียนภาพให้ กมล นำไปสวมบทเป็น ชิดเชื้อ ที่เขียนภาพ รส ซึ่งมี เหม่เหม รับบทภาพผู้หญิงเหงานั่งเท้าคางชิ้นล่าสุดใน ความรักครั้งสุดท้าย ครั้งใหม่นี้ จิตรกรเขียนขึ้นด้วยความเคารพในฝีมือบรมครูทางจิตรกรรมของจักรพันธุ์ โปษยกฤต และด้วยความระลึกถึงอาจารย์คนหนึ่งที่เป็นแม่เพื่อน นามว่า สุวรรณี สุคนธ์เที่ยง นักเขียนและบรรณาธิการที่ใครหลายคนยังคงคิดถึง http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/news/http/www.bangkokbiznews.com/jud/sun/20030203/page1.html&Query=จักรพันธุ์%20+%20โปษยกฤต จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 14:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หารูปมาลงประกอบไม่เจอ เป็นรูปคุณสุวรรณีที่นั่งเท้าคางในภวังค์น่ะค่ะ ( ใครเคยเห็นก็คงนึกออก รูปนี้defaultมั่กๆ ) ใครมีช่วยลงด้วยนะคะ อิอิ ป๋าd4b มีไหมคะ จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 14:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฉบับที่ 37 เมษายน 2533 "จับเข่าคุย" สะดือสิวะดี อาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต ศิลปิน ผู้สืบสานศิลปะไทย มาอย่างต่อเนื่อง และเป็นเอกลักษณ์ อีกทั้งเป็น เจ้าของนามปากกา "ศศิวิมล" ที่มีงานเขียนออกมาอย่างต่อเนื่อง จนถึงปัจจุบัน - อยากทราบว่าช่วงอาจารย์เป็นวัยรุ่น เขาฮิตเรื่องอะไรกันบ้าง มันนานมาแล้ว มีหลายยุคหลายสมัย ยุคกางเกงขาบานนั่น ผมก็ไม่วัยรุ่นแล้ว โตแล้ว เขาจะใส่กางเกงขาบาน ผู้ชายไว้ผมยาว ใส่เสื้อคับๆ ใส่รองเท้าใหญ่เป็นครก ตอนนั้นผมอายุยี่สิบกว่าๆ ช่วงเป็นวัยรุ่นจริงๆ นี่ผมอยู่โรงเรียนประจำ มันไม่ค่อยได้ออกมาเห็นโลก ผมออกจากโรงเรียนประจำตอนอายุ 17 กว่าๆ พอ 19 ก็เข้ามหาวิทยาลัย ปี 1 - อาจารย์ใส่กางเกงขาบานตามเขาไหม มันก็ตามบ้าง แต่ผมช้าอยู่เสมอ กว่าเราจะไปตัดมา เขาก็เลิกใส่แล้ว พอตัดมามันกลายเป็นน่าเกลียดไป ผมก็เลยยกให้คนอื่น - ไม่ค่อยทันแฟชั่น ไม่ทัน แต่จะเรียกว่าไม่ตามเลยก็ไม่ได้ เราไม่ขนาดต่อต้านว่าไม่ตามแฟชั่น ก็ตามๆ เหมือนกันแหละ สมัยเขาใส่รองเท้าหัวตัดน่ะ ผมยังมีเลย สวยเชียว แต่ใส่ได้แผล็บเดียว เข็มขัดใหญ่ๆ ผมก็ยังมีอยู่ เก็บไว้เผื่อมันจะกลับมา - ทรงผมล่ะครับ ก็มีไว้ผมยาว ผมเคยไว้ แต่ไม่ใช่ยาวมากนะ ตอนนั้นอายุประมาณ 26-27 จบมหาวิทยาลัยแล้ว ไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว ตอนที่เป็นวัยรุ่นจริงๆ อายุ 19-20 นี่ผมยังเรียนอยู่เลย เรียนอยู่คณะจิตรกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ไม่ได้ทำอะไร เพราะมีงานหนักมากสมัยก่อน ถ้าเรียน 3 ปีแล้วเกรดไม่ถึง ก็จบไปแค่อนุปริญญา เพราะฉะนั้นเราก็เรียนอย่างเดียว มีก็แค่ดูหนังดูละครแถวนั้น - คือเอาให้จบ เราอยากจะเรียนให้สูงที่สุด ให้ได้ต่อถึงปี 4 ปี 5 ถ้าทำไม่ได้ ได้แค่อนุปริญญา จบไปเป็นครู ซึ่งผมไม่อยากเป็น - นักร้องดังสมัยอาจารย์ 18-19 นี่ "เอลวิส เพรสลี่ย์" หรือเปล่า เอลวิสนี่ตั้งแต่สมัยผมอยู่วชิราวุธแน่ะ อายุประมาณ14-15 เดี๋ยวนี้ผมก็ยังชอบฟังเอลวิสอยู่เลย แต่ไม่ได้ชอบทุกเพลง อาจเป็นเพราะตอนนั้น เป็นวัยที่เรากำลังตูมบานขึ้นมา กำลังตูมบานก็ประทับใจ - รู้สึกเขาจะเป็นอมตะ อมตะ ผมรู้สึกว่าเค้าเป็นอมตะ แล้วอะไรรู้ไหม ผมอายุขนาดนี้แล้ว คนมองผมเป็นพวกตัวอนุรักษ์ นึกออกไหม ตัวอนุรักษ์ศิลปะไทย เพื่อนรุ่นหลังๆ พอผมบอกว่าชอบฟังเพลงเอลวิสนี่ ตกกะใจเลย เอ้า ทำไมผมจะไม่ชอบ ในเมื่อผมเกิดมาในวัยที่เอลวิสกำลังดังนี่ และอีกหลายคนนะ ริกกี้ เนลสัน โอ๊ย เยอะแยะ เค้าตกใจกัน นึกว่าผมเป็นตัวอนุรักษ์ ต้องไม่รู้จักเอลวิส ผมบอกไม่ใช่เลย ชอบ - เดี๋ยวนี้ยังฟังเพลงของนักร้องต่างประเทศไหม เปล่าเลย เห็นไหมฮะ มันเปลี่ยนไปแล้ว เพราะเมื่อเด็กๆ ผมอยู่โรงเรียน เพื่อนเปิดบ้างอะไรบ้าง มันได้ยิน มันอยู่ในสังคม แล้วอีกอย่าง ที่โรงเรียนเค้ามีการเอาหนังมาฉายให้ดู บางครั้งก็เอาหนังเอลวิสมาฉาย เราก็ได้ดู ในโลกแคบๆ ของเด็กน่ะ มันมีเทพบุตรอยู่แล้วล่ะ คือเอลวิสนี่ สมัยนี้เราแก่แล้ว เราไม่มีเวลามานั่งฟัง วิทยุผมยังไม่เปิดเลย ก็ไม่ได้ฟัง มีเล็ดๆ มาบ้างแล้วก็เลือนไป มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่เราฟังซึ้งไปกับเขาด้วย - ไม่ทราบว่าได้ดูความเคลื่อนไหวของวัยรุ่นสมัยนี้หรือเปล่า มันก็เห็นผ่านๆ - รู้สึกอย่างไรบ้าง ฝรั่งจ๋าเกินไปไหม ไอ้ฝรั่งนี่ มันฝรั่งกันมาตั้งแต่รัชกาลที่ 5 แล้ว ฝรั่งมันเริ่มเข้ามา แล้วคนไทยก็ดัดจริตทำฝรั่ง ไม่ฝรั่งไพร่ก็ฝรั่งผู้ดี ปนๆ กันไป ทีนี้ถ้าเราดูวันรุ่นสมัยนี้ ผมไม่ได้ไปศูนย์การค้า ไม่ได้ไปมาบุญครอง สวนจตุจักรผมไม่เคยไป อยู่อีกโลกหนึ่ง ที่เห็นก็ในหนังสือพิมพ์ ทีวี มิวสิควิดีโอ เห็นแล้วก็.... เอาเหอะ มันก็คงทำอยู่ช่วงหนึ่งที่เป็นเด็ก จะเหมาะสมไม่เหมาะสมมันไม่รู้จักนะ ทำเปิ่นทำบ้าบอน่าเกลียดน่าชัง ผมไม่ขวาง ถ้าถามว่าชอบไหม ก็ไม่ชอบนะ เห็นแล้วมันน่าเกลียดเหมือนกัน อย่างในโทรทัศน์ที่เคยเห็น บางทีให้วัยรุ่นมานั่งสุมกันอยู่ตรงบันได โพกหัวโพกเหอ มานั่งเท่กับกระได ซบกันเอย อะไรต่างๆ แล้วมีเปิดไอ้โคล่ากระป๋องใส่หน้ากัน แล้วก็ง้อกันดีกัน แบบ... ซึ่งเราเคยเห็นแล้วนะ ของพวกนี้ ไม่ใช่ของแปลกเลย เมื่อนานแล้วผมไปเมืองนอก เมื่ออายุยี่สิบกว่าๆ ก็เห็นฝรั่งมันทำอย่างนี้ มั่วสุมอยู่ตามกระได เมืองไทยนี่ล้าสมัยกว่าเค้าตั้งเป็นสิบๆ ปี เราเลยไม่ตื่นเต้น แต่ถ้าเห็นฝรั่งทำ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่โคตรเดียวกับเรา เราไม่รู้สึกอะไร แต่เด็กไทยทำรู้สึก โถ... รู้สึกเวทนาน่ะนะ รู้สึกเรารักเค้าเกินกว่าที่จะไปว่าอะไร ไม่อยากให้เค้าทำแบบนี้ แต่ไม่ได้ด้วยความชังนะฮะ ได้แต่นึกว่ามันไม่สวยนะ ที่ออกมาแพร่ภาพทางสื่อมวลชน แต่อีกใจก็นึกลำเอียงว่า มันก็คงจะช่วงสั้นๆ แก่กว่านี้อีกนิดเท่านั้น มันก็ทำไม่ได้แล้ว - ไม่กล้าทำ มันจะอาย กลายเป็นตาแก่หรือยายแก่ทำ ทีนี้เมื่อเป็นดอกไม้บานก็ทำไป อย่าให้ถึงขนาดเหลวไหลเละเทะ เด็กฉลาดก็คงจะทำแล้วเลิกไปเอง คือเราลำเอียง เรายังรักคนไทย ถ้าถามว่านึกยังไง ก็ไม่นึกอะไรมากหรอก ไม่ถึงกับเขียนหนังสือหรือว่าอะไร - แต่อาจารย์เคยเขียนเรื่องอุทานว้าวเวิ้ว ก็หมั่นไส้ (หัวเราะ) มันหมั่นไส้นี่ ไม่ใ่ช่เด็กแล้ว แก่ๆ นี่ยังว้าวเลย ใช่ไหมฮะ ผมนั่งอยู่บ้านแล้วมีโทรศัพท์มา อะฮื้ออะฮ้าใ่ส่ผม ผมก็ว่าไป - วัยรุ่นกับเซ็กส์ที่เปิดเผยกันมากขึ้น ผมไม่ไปรู้เรื่องในมุ้งของเขาน่ะนะ ไม่ได้ไปแอบดู เรื่องกอดเกิดก็ไม่เคยเห็นด้วยตา เพราะไม่ได้ไปไหน เราอยู่แต่ในบ้าน - บางทีก็กอดกันตรงป้ายรถเมล์ บนรถเมล์ ผมไม่เคยนั่งรถเมล์นี่ (หัวเราะ) สิบยี่สิบปีแล้ว ทีนี้พูดถึงว่า ถ้าเค้าทำกันนี่ ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปโทษใคร มันก็เปลี่ยนไป แหมญี่ปุ่นเค้ายิ่งกว่าเรา ใช่ไหมฮะ ช่างแม่มัน ผมก็ไม่รู้จะไปว่าอย่างไร ก็คงจะเกิดจากอะไรหลายอย่างนะ เห็นผู้ใหญ่ทำ สื่อสารมวลชนวิทยุหนังเหนิงทำ เด็กมันก็อยากทำมั่งซิ ไปโทษมันได้ไง ถ้าไม่มีให้เห็นมันก็ไม่กล้าทำ อยู่ที่คนทำน่ะ ถ้ามีสติปัญญารู้ว่าไม่ควร ก็คงไม่ทำ อย่างที่บ้านผมนี่นะฮะ สมมุติมีเด็กมากรี๊ดกร๊าด ขยี้หัวกัน วิ่งไล่ตีหยอกกัน ถ้าว่าได้ผมจะว่า... นี่หยุด ไปทำที่อื่น อย่ามาให้ฉันเห็น แต่ถ้าว่าไม่ได้ผมก็ไม่ไปว่าเค้า แต่ไม่ค่อยมีใครกล้าทำให้ผมเห็นหรอก (หัวเราะ) กลัวผมเอาน้ำสาด คือผมไม่ชอบ มันไม่สวย ดูไม่มีราคา พูดถึงคนแสดงความรักกัน มาทำอย่างนี้มันกลายเป็นของโบ๊เบ๊น่ะ - เด็กรุ่นอาจารย์นี่มีกรอบเยอะเลยใช่ไหม ก็มีนะฮะ เรียกว่าวัฒนธรรมก็ได้ วัฒนธรรมหรือมรรยาทอะไรอย่างนี้ ซึ่งผมว่าเป็นสิ่งที่ควรจะมี ถ้าไม่มีวัฒนธรรม มันก็เหมือนสัตว์น่ะ วิ่งกอดกันอย่างนี้นะ วัฒนธรรมนี่ผมว่า มันยังความภูมิใจให้กับเราคนไทย พูดถึงในสังคมรุ่นผมนี่ เด็กศิลปากรนี่เรียกว่าเปรี้ยวสุดแล้ว มานึกดูเดี๋ยวนี้ไม่เปรี้ยวเลย - ที่ว่าเปรี้ยวนี่อย่างไรครับ ก็เป็นแบบศิลปิน เป็นช่างเขียนไงฮะ ก็มีสิทธิ์ที่จะทำตัวเป็นศิลปิน อาจจะทำอะไรเปรี้ยวๆ ตามใจตัวเอง จุฬาฯ เค้าเรียบร้อย ธรรมศาสตร์เค้าก็หนักวิชาการ ศิลปากรนี่นั่นๆ หน่อย แต่เมื่อก่อน ปี 1 ก็ต้องแต่งเครื่องแบบ ต้องใส่ถุงเท้านะ เดี๋ยวนี้ไม่ เค้าเชิญผมไปเล็คเชอร์ ผมเห็น เด็กมหาวิทยาลัยศิลปากร แต่งตัวกันตามสบายกว่าสมัยผม โลกมันเปลี่ยนไป ก็ไม่ได้ขวางอะไร เห็นแล้วก็เออ... ดีนะ ปี 1 ไม่ต้องแต่งเครื่องแบบก็ได้ ผู้หญิงก็แต่งตัวเปิ๊ดสะก๊าด สมัยก่อนไม่ได้ จะได้ก็ต่อเมื่อวันเสาร์อาทิตย์ ทำวิชาปั้นน่ะ ถึงจะนุ่งกางเกง - การที่เรามีอายุเพิ่มมากขึ้น ทำให้เราได้สะสมประสบการณ์ดีๆ ไหม ทั้งดีทั้งเลวแหละ ปนกันไป เลวด้วย ทำไมหรือ - คือบางคนเจอปัญหาก็ท้อ อะไรทำนองนี้ โอ๊ย ไม่เคยท้อเลย บ่นแต่ไม่ท้อนะ ผมก็บ่นไป อย่างคุยกับลูกศิษย์นี่ก็บอก ยิ่งแก่ยิ่งรู้สึกว่า คนในโลกนี้มันเล้วเลว พอตายจะเหลือเราคนเดียว ดีที่สุดในโลก พูดเล่นกันนะฮะ ก็มีเจออะไรที่มันเหลวไหลเลวเกว เป็นประสบการณ์ที่เลว บางทีก็เจอประสบการณ์ที่ดีมากๆ อย่างที่ไม่เคยเจอ มันทดกันไป จะว่าเจอแต่ดีอย่างเดียวไม่ได้ แต่มันไม่ทำให้เราท้อหรอก มันดีซิ เราจะได้รู้ - กับคนที่ชอบท้อแท้ มีอะไรจะแนะนำไหม ไม่ควรจะท้อเลย ผมเจอจะเอาน้ำสาด ผมไม่ชอบคนท้อแท้ คือมีได้นิดเดียว ให้ท้อได้วันนึงสองวัน แล้วควรจะรีบเลิกเลย คือถ้าจะรำคาญ เซ็ง หยุดซักแป๊บนะครับ แล้วควรจะขจัดให้หมด ไม่ใช่ท้ออยู่นั่น เป็นข้อแก้ตัวมากกว่า ที่จริงอาจจะขี้เกียจก็ได้ - ถ้าเป็นอาจารย์จะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น ฮื่อ เปลี่ยนไปเลย ผมไม่เซ็งอยู่นาน เรื่องจะไม่เคยเซ็งไม่เคยท้อเลยนี่ ก็จะอวดตัวว่าวิเศษ เราก็มีบ้าง แต่มันไม่นานหรอก คนที่เป็นอย่างนี้ ผมว่าเป็นอารมณ์ที่ไม่ควรเก็บไว้ รีบเลิกแล้วเปลี่ยนเครื่องรับเลย ถ้าเกิดท้ออยู่นาน แสดงว่าเราผิดปรกติแล้ว เราต้องเป็นคนขี้เกียจ หรือไม่มีความสามารถอะไร คือหาเรื่องท้อมาแก้ตัว คนเราไม่ควรท้อหรืออกหัก หรือผิดหวังอะไรกันอยู่มากมาย - เคยมีคนมาปรึกษาเรื่องทำนองนี้กับอาจารย์ไหม เดี๋ยวนี้ไม่มีเลย เพราะเขารู้ว่ามาแล้วจะผิดหวังกลับไป จะไม่ปลอบใจเค้า เมื่อก่อนนี้นานแล้ว ผมอายุ 27-28 ตอนนั้นไปเขียนรูปวัดพระแก้ว ก็มีเด็กรุ่นน้องสองคนเขาเป็นแฟนกัน ผมก็รู้จักทั้งสองฝ่าย แล้วผู้หญิงก็เลิกไปมีแฟนใหม่ ผู้ชายก็ถอดรองเท้าเดินตีนเปล่า แบบอาดูรมาก มันเด็กน่ะนะฮะ ถอดรองเท้าปล่อยผมกระเซอะกระเซิง แต่งชุดขาว มาบอกเด็กผู้หญิงทิ้งผมไปแล้ว ผมก็บอกดีแล้ว ผมเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ดัดจริตอ้อมค้อม ก็บอก โธ่เอ๋ยคุณ... คุณนี่หาแฟนยาก ที่เค้าทิ้งไปนั่นมันธรรมดา เพราะคุณนี่อยู่กินก็ไม่เรียบร้อย มีข้อบกพร่องน่าตำหนิอะไรสารพัด เขาโกรธผม เลยเลิกอกหักมาโกรธผมแทน (หัวเราะ) นึกแล้วก็ยังขำ แต่มันนมนานกาเล จนเดี๋ยวนี้ ยายเด็กผู้หญิงนั่นมีลูกกี่คนแล้วก็ไม่รู้ - ประเภทขี้เหงา จะแนะนำอย่างไร ผมไม่เหงานี่ - เขาว่าศิลปินขี้เหงา ศิลปินบ้าอะไร... ไม่ มีงานทำเยอะแยะจะเหงาอะไร ผมว่าคนเราไม่น่าจะเหงา มันมีกิจกรรมเยอะเลยที่จะทำ ไม่ว่างานอาชีพงานอดิเรก คนเหงานี่พวกต้องการความอบอุ่นน่ะ จะให้คนมาใส่ใจมาอาทร จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 14:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 - รู้สึกอาจารย์จะสดชื่นตลอดเวลา ไม่ตลอดเวลาหรอก บางเวลามันก็เหี่ยว ไอ้ที่เหี่ยวนี่มันไม่ใช่อะไร มันเหี่ยวด้วยสุขภาพด้วยสังขาร เพราะผมอายุ 46 แล้ว มันเจ็บหลังเจ็บไหล่ สังขารเราเสื่อมแล้ว แต่ไอ้ใจเรานี่ โถ... ยังยืนกินไอติมอยู่เลย คือบ่ายๆ ผมนอนตื่นขึ้นมา ก็อยากกินขนม เหมือนเราเป็นเด็กน่ะ เด็กๆ เรานอนตอนบ่ายๆ ตื่นขึ้นมาก็ร้องโยเยอยากกินขนม นี่พอตื่น เสียงไอติมดังมาปิ๊นๆ ดังลั่น เรากระวีกระวาดเลย ให้เด็กวิ่งไปซื้อไอติมมา แล้วมายืนกิน ไอ้บิ๊กดิ๊บ ผมยืนพิงตู้กิน มันสดชื่น เหมือนเราเป็นเด็กแต่เป็นเด็กแก่ คือใจเราเหมือนเด็ก - ที่เขาเรียกว่า ยังก์ แอท ฮาร์ท คงอย่างนั้น มันก็สนุกดีกินไอติม เพราะเมื่อเด็กๆ ผมไม่เคยนะ ไม่เคยวิ่งซื้อมะยมดองหรือไอติมเจ๊ก พ่อแม่เลี้ยงมาอีกแบบ อยู่ในกฎระเบียบวินัย แล้วผมก็อยู่โรงเรียนประจำ กลับบ้านตอนปิดเทอมสองเดือน ก็ไม่เที่ยววิ่งซื้อของ - ทำกินเองที่บ้าน ฮะ ทางบ้านเค้าก็ซื้อมา แต่ตอนนี้เราแก่ เรานึกจะทำอะไรก็ได้ เราก็ให้เด็กวิ่งไปซื้อให้ แทนที่จะไปซื้อเอง (หัวเราะ) อยากวิ่งไปเกาะรั้วเหมือนกัน แต่มันไม่ไหวแล้ว - ชอบขนมถ้วยไหมครับ ชอบที่สุด ชอบที่สุดเลย เมื่อก่อนไม่เคยกิน คือผมไม่ซื้อขนมตามหาบว่างั้นเถอะ ตอนหลังนี่ใครไปไหนก็ซื้อมาให้ผมกิน ผมช้อบชอบ ขนมกรวยก็ชอบ ขนมครกก็ชอบ... ผมยังชอบของพวกนี้อยู่ มีความสุขมาก - ถ้าเป็นของฝรั่งอย่างแฮมเบอร์เกอร์ แฮมเบอร์เกอร์ผมไม่เคยกิน ผมไม่เคยออกไปไหน เพราะฉะนั้นก็ไม่กิน - เวลาไปเมืองนอก ก็ต้องกิน เคยกินแต่นานนมเน มันต้องอ้าปากกว้างด้วย ผมปากเล็ก ไปเมืองนอกคงกินนะครับ แต่อยู่เมืองไทย อยู่ดีๆ จะให้บากบั่นไปกินแฮมเบอร์เกอร์ ผมไม่เคย ส่วนมากขนมฝรั่งจะมีคนซื้อให้ เชื่อไหม ผมนี่มีคนซื้อขนมมาให้ม้ากมาก - อาจารย์ไม่กลัวอ้วน ไม่กลัว เพราะผมไม่กินเยอะ และผมก็แจกคนอื่นไปบ้าง คนที่เมตตากรุณาเราน่ะเค้าซื้อมาให้ ผมไม่เคยอดเลย เด็กเค้าบอกทำบุญไว้ดี มีสปอนเซอร์อยู่เรื่อย เหมือนศาลพระภูมิ กับข้าวก็มีคนเอามาให้ เพราะทุกคนรู้ว่า พอแม่ผมเสีย บ้านผมไม่มีแม่บ้าน ไม่มีเมีย พี่ชายก็ไม่แต่งงาน สมุนผู้หญิงที่อยู่ในบ้านก็เป็นเด็กๆ ทำกับข้าวได้แต่ไม่เก่งมาก เพราะฉะนั้นผู้ใหญ่ที่เมตตา ก็จะให้ของรับประทาน คุณน้อย (นันทวัน) หยุ่นนี่นะ จะต้องทำกุ้งทอดรากผักชีกระเทียมพริกไทย ทำนู่นทำนี่มาให้ - อาจารย์กินง่ายไหมครับ ผมกินง่าย แต่จะว่ายากก็ยาก คือถ้าไม่อร่อยผมไม่กิน จะบอกว่าวันหลังไม่ต้องเอามาให้อีกนะ ส่วนมากคนที่เอามาให้ ก็จะรู้ใจกัน เอาของที่ชอบมาให้ จะส่งของพิเศษจากโรงแรมรีเจนท์อะไรอย่างนี้ โอ๊ย อุดมสมบูรณ์มากเรื่องของกิน ซึ่งเมื่อเด็กๆ อยู่โรงเรียนประจำ อดเหมือนเปรตจริงๆ อยู่วชิราวุธนี่กับข้าวก็ไม่อร่อย เลวเกว ข้าวต้มทำยังกับทำให้เป็ดกิน เขาเรียกข้าวต้มแผ่น เด็กวชิราวุธทุกคนจะรู้เลย - ประเภทใส่วิญญาณหมู อย่างนั้นแหละ คุณพ่อกลัวจะใช้ตังค์เปลือง ก็ให้ตังค์น้อย ผมนี่เมื่อเด็กๆ ผอม พอแก่ๆ เราอุดมสมบูรณ์เหลือเกิน แต่กินมากไม่ได้ เพราะต้องระวังเรื่องไขมันในเส้นเลือด มันกลับกัน - ในเรื่องงาน อาจารย์เคยให้สัมภาษณ์ว่าเป็นแค่ช่างเขียน เดี๋ยวนี้ไม่เรียกช่างเขียนแล้ว เพราะมีคนเอาอย่าง (หัวเราะ) เมื่อก่อนนี้ใครๆ ก็บอกว่า ตัวเองเป็นศิลปิน ผมบอกว่า ฉันไม่เป็น ฉันเป็นช่างเขียน เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็มาเป็นช่างเขียนกันหมด ผมไม่เป็นแล้ว ผมจะเป็นศิลปิน (หัวเราะ) เพราะทำได้หลายอย่าง เป็นนักเขียนเรื่องด้วย เชิดหุ่นด้วย ไม่ใช่เป็นแค่ช่างเขียน... เอ้าจริงๆ - เขามาอย่างนี้ เราก็ไปอีกอย่าง ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวนี้ใครก็บอกตัวเองเป็นช่างเขียน โอ๊ย ไม่เอาแล้ว ไปไปมามาคนจะมาหาว่าผมเป็นคนตั้งสกุลช่าง ผมบอกผมไม่ได้ตั้ง คือเมื่อก่อนทุกคนเซ็นชื่อเป็นภาษาอังกฤษ ผมเซ็นชื่อเป็นภาษาไทย ไอ้วันที่ เดือน ปี บางทีผมก็เซ็นเป็นเลขไทยบางทีก็เป็นเลขฝรั่ง แต่ยี่สิบปีหลังนี่ ผมจะเซ็นเป็นภาษาไทยทั้งหมด เชื่อไหม เด็กรุ่นหลังเซ็นภาษาไทยหมด เหมือนผมเปี๊ยบ บางทีลายเซ็นก็ยังคล้ายผม ประเภทตามรอยผม แล้วคนก็มาล้อผมว่า จักรพันธุ์ไปย้อมสมองเค้า ผมบอกเปล่าเลย เป็นการเผยแผ่บารมี (หัวเราะ) - เรียกว่าสกุลช่างอะไร สกุลช่างบ้าบออะไรก็ไม่รู้ - สไตล์การเขียนรูปที่เป็นของอาจารย์ อะไรหล่อหลอมให้ออกมาเป็นแบบนี้ ไม่ทราบเหมือนกัน มันก็หล่อมาอย่างนี้ - จะไปบอกว่าเหมือนฝรั่งเหมือนอะไรมันก็ไม่ได้มัน... คือผมชอบศิลปินช่างเขียนฝรั่งตั้งหลายคน ไม่รู้จะบอกว่าชอบคนไหนมาก ก็ชอบหลายๆ คนรวมกันน่ะ เพราะฉะนั้นก็ไม่รู้จะบอกว่า เราไปหลอมใครมาเจือในงานของเรา - เป็นการแอ๊พพลายมาใช้ในงาน จะเรียกแอ๊พพลายไม่ได้ เหมือนกับแอ๊บสอร์บมากกว่า เราไม่ได้มาประยุกต์ ไม่ได้ดัดแง่แปรผัน ผมชอบตั้งหลายคน ทั้งไทยทั้งเทศ รุ่นพี่รุ่นเพ่อ ชอบชิ้นนี้อาจไม่ชอบอีกชิ้นหนึ่ง ผมไม่ได้ชอบเป็นคน เลยไม่รู้จะบอกว่ามันหล่อหลอมอย่างไร คงจะเหมือนหลอมพระมั้ง ใช้แร่ธาตุวัสดุหลายอย่างจึงจขะออกมาเป็นองค์พระ คงไม่ได้ใช้ทองคำอย่างเดียวหรอก - จะสร้างงานสักชิ้นต้องมีอารมณ์ไหม บางครั้งมันต้องฝืนเหมือนกันนะ ทำตามอารมณ์อยู่เสมอมันคงไม่ได้ บางทีมันก็ต้องฝืนบ้าง... เหมือนอย่างเรา ไม่อยากไปงานศพอย่างนี้ แต่พ่อเพื่อนตาย เราก็ต้องฝืนไป ไม่ใช่ฝืนซังกะตายหน้างอไปนะ ผมทำไม่เป็น เมื่อฝืนแล้วก็ไปอย่างเต็มใจ ทำดีที่สุดในช่วงนั้น - ฝืนกับอยากทำนี่ งานออกมาต่างกันมากไหม ฝืนอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ อย่าไปถามผลนะฮะ พูดถึงความสนุกสนานเวลาทำนี่ อะไรที่เราอยากทำแล้วได้ทำ มันย่อมสนุกกว่า แต่ผลนี่บอกไม่ได้เลย ว่าอะไรมันจะออกมาดีกว่ากัน - กับงานแต่ละชิ้น อาจารย์มีมาตรฐานว่าต้องอย่างนี้ อย่างนี้ไหม มีมาตรฐานว่าต้องทำให้ดีที่สุด ถ้ารับทำแล้วผมจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะออกมาเลวอย่างไรก็ไม่ใช่เพราะเราหย่อนฝีมือหรอก เพราะเราทำได้แค่นั้น - คิดว่าตัวเองใช้ชีวิตคุ้มค่าไหม ก็คุ้ม ผมไม่รู้สึกว่าไม่คุ้มในแง่ไหน ถ้าจะพูดกันอย่างทางโลก เค้าไปโน่นไปนี่ทำอะไรต่างๆ ผมไม่เคยสัมผัส ขนาดอายุจะ 50 แล้ว เทียบกับคนอื่นอาจจะว่าผมไม่คุ้ม แต่ผมไม่รู้สึกอย่างนั้น ถ้าเป็นทางโลกอาจจะแหม... ทำไมไม่ไปล่ะฮ่องกงเพื่อช็อปปิ้ง ไม่เอา ไม่อยากไป ไม่รู้สึกว่าไปแล้วเราคุ้ม เพราะฉะนั้นทุกวันนี้ ผมรู้สึกว่าผมคุ้ม... คุ้มนะ อยากทำอะไรก็ได้ทำแล้ว ได้เขียนรูป ได้เขียนหนังสือ ได้เล่นหุ่น ได้ทำตุ๊กตาหรืออะไรอย่างนี้นะฮะ ไอ้สิ่งที่คนอื่นเค้าคิดว่าผมควรจะทำ แต่ผมไม่อยาก ผมก็ไม่ทำ จะว่าไม่คุ้มไม่ได้ เจ้าของชีวิตเช่นนี้ ย่อมพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าคุ้มค่า เพราะไม่เพียงแต่จะอยากทำอะไรก็ได้ทำ แต่ยังทำได้ดีชนิดหาตัวจับได้ยาก ชีวิตของอาจารย์จักรพันธุ์ โปษยกฤต จึง "คุ้มค่า" คุ้มค่าจนน่าอิจฉา - เกี่ยวกับเรื่องการเขียนหนังสือ เป็นอย่างไรมาอย่างไร ผมเขียนให้ "ลลนา" แห่งเดียว เพราะอาจารย์สุวรรณี สุคนธา เป็นอาจารย์ผม และเป็นคนตั้งนามปากกา "ศศิวิมล" ให้ พออาจารย์มาออกหนังสือ เราก็เหมือนมีเวทีอยู่แล้ว ไม่ต้องไปลงตะกร้าที่ไหน เล่มหนึ่งผมยังไม่ได้เขียน แต่เห็นแล้วผมบอกอาจารย์ว่า ผมเขียนได้ จะให้เขียนไหมล่ะ ก็เลยเขียนมาตั้งแต่เล่ม 2 เขียนอยู่เกือบ 10 ปีได้ก็เลิก ขี้เกียจ มันเบื่อ แล้วก็เพิ่งกลับไปเขียนอีก ยังนึกว่าถ้าผมไม่ใช่ช่างเขียนรูปนี่ เป็นคนเขียนหนังสือได้ ชอบเขียนทั้งๆ ที่สมัยเด็กๆ ไม่ชอบเลย แม่ผมชอบอ่านหนังสือมาก นักประพันธ์ใหญ่ๆ สมัยก่อน แม่รู้จักหมด ผมก็ชอบอ่านหนังสือ แต่ไม่ชอบเท่าแม่ แม่ผมอ่านแบบอื้อฮือ... เป็นหนอนหนังสือ แต่ผมไม่เป็น แต่แม่ก็อยากให้ผมเป็นนักเขียนกับเขาเหมือนกัน มานึกย้อนนะฮะ แม่จะให้ผมบันทึกไดอารี่แบบสมุดจ๋าน่ะ วันนี้ฉันตื่นเช้าไปโรงเรียน ถูกครูตีอะไรอย่างนี้ ผมเบื๊อเบื่อ แม่ก็จะถามว่าบันทึกรึเปล่าหนู ผมไม่เคยบันทึกเลย แต่คุณแม่บันทึกเป็นเรื่องเป็นราว นี่ผมมาเขียนหนังสือ แม่ก็ดีใจ - สิ่งต่างๆ ที่อาจารย์เขียน มาจากประสบการณ์ชีวิตหรืออะไร ก็ประสบการณ์ บางครั้งอาจไม่ใช่ความคิดของเราทั้งหมด อาจเป็นของเพื่อนสนิท ของลูกศิษย์ หรือของใครที่อยู่ในแวดวงนั้นๆ ถ้าเค้าพูดเข้าที เราอาจจะยืมความคิดนั้นมา สำนวนนี่ผมยังจดเลย คุยกับใครถ้าเข้าทีรีบจดเลย เดี๋ยวลืม สำนวนบ้าๆ กวนๆ ใครจะไปคิดเองได้หมด ใช่ไหมฮะ บางทีเค้าพูดมา ได้ดี เก๋ไก๋ ผมรีบจด บอกขอยืมหน่อย - ศศิวิมลนี่เป็นตัวอาจารย์มากที่สุด เมื่อก่อนไม่ค่อยเป็น เมื่อก่อนมันเป็นนามปากกาที่คนไม่รู้จัก แหม... เป็นสิบยี่สิบปีแล้ว ตอนที่ผมเริ่มเขียน เพราะฉะนั้นมันก็ยังอ่อนอยู่ บางทีจะเขียนอะไรเราก็ต้องระวัง เมื่อผมหยุดไปและเริ่มเขียนใหม่ คนก็รู้แล้วว่าเป็นใคร รู้จักอาชีพ รู้อะไร ผมจะไม่ค่อยกลัวที่จะเป็นตัวของตัวเอง ผมจะเป็นได้มาก จะด่าใครก็ด่าเลย ถือว่าแก่แล้ว จะว่าจะค่อน เมื่อก่อนยังต้องระวัง เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว - สับแหลกหรือไม่ก็ด่ากลับไปเลย มันน่าด่า (หัวเราะ) มันน่าด่าต้องด่า เรื่องตอบปัญหานี่ เมื่อเค้าจะรวมเล่ม ผมก็เอามาอ่าน บางทีก็รู้สึกว่า เราไม่เห็นด้วยกับคำตอบของเรา วัยมันผ่านมา มันเป็นสิบปีใ่ช่ไหมฮะ เราก็ไม่เห็นด้วยกับคำตอบบางอัน แต่ว่าเอาเถอะ มันเป็นช่วงนั้น จะแก้ก็อย่าแก้เลย ปล่อยไป - แนวทางการแก้ปัญหาของอาจารย์เป็นอย่างไร อ่านหนังสือหรืออะไร คือผมไม่ได้แก้คนเดียว นี่พูดจริงๆ เลย บางทีเวลานั่งคุยกับเพื่อนหรือรุ่นน้อง ผมก็เอามาถาม นี่ยายคนนี้ถามมาอย่างนี้ จะตอบอย่างไรดี เค้าบอกว่าอย่างนั้นซิ แล้วผมก็เอามาเขียน แล้วเป็นความคิดของผมด้วย มันต้องมี แต่ไม่ใช่ความคิดของผมโดยส่วนเดียว - อาจารย์เขียนหนังสือได้หลายรูปแบบ ทั้งคอลัมน์ตอบปัญหา สารคดีท่องเที่ยว คอลัมน์สัมภาษณ์ ไม่ทราบว่าอาจารย์ เขียนเรื่องสั้นด้วยหรือเปล่า ไม่เคย ช้อบชอบ แต่ผมเขียนไม่เป็นน่ะ คือผมไม่ใช่นักประพันธ์ ไม่ใช่ประเภทที่จะสร้างตัวละครขึ้นมา ผมจะเขียนเป็นคอลัมน์มากกว่า เมื่อก่อนนี้ผมอ่านหนังสือตั้งเยอะ เพราะแม่ผมมีหนังสือเยอะ และซื้อเองบ้างอะไรบ้าง ผมชอบอ่านเรื่องสั้น ไม่ชอบอ่านเรื่องยาว เรื่องที่มันยาวๆ มีพระเอกนางเอก ผมไม่ค่อยชอบ ยกเว้นเรื่องของพี่สุกัญญา (กฤษณา อโศกสิน) ที่ลงในลลนา - "สี่แผ่นดิน" ล่ะครับ "สี่แผ่นดิน" อ่าน อย่างนี้ยกเว้น แต่เรื่องยาวอย่างมีหญิงเล็กหญิงใหญ่ พจมานนี่ ผมไม่เคยอ่าน ผมไม่ชอบเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ไอ้อย่างตื่นมาก็ตีเทนนิส ตอนบ่ายไปกินน้ำชานี่ไม่ชอบเลย เกลียดด้วยซ้ำไป อย่าง "ปริศนา" นี่ไม่อ่าน - อาจารย์สนุกกับทั้งสองงาน วาดรูปและเขียนหนังสือ สนุก แต่ยังไงก็ตาม ผมยังยืนยันว่า ผมไม่ใช่นักเขียนแบบกฤษณา อโศกสิน แบบมีพระเอกนางเอก ผมเขียนไม่เป็น วันหลังจะลอง (หัวเราะ) http://www.katikala.com/somethingelse/special/chakkapan.html จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 14:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ้อ.. ด้วยความที่ปลายปีที่ผ่านมา.. งานยุ่งมาก พอรู้ตัวอีกทีก็ล่วงเข้ากลางเดือนหนึ่งเข้าไปแล้ว.. หากใครพบเห็นการ์ดอวยพรปีใหม่ของอาจารย์จักรพันธุ์ กับของคุณพันธุ์ศักดิ์ จักกะพาก ขายที่ไหน ช่วยแจ้งเบาะแสด้วย จะตามไปซื้อ อิอิ จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 ม.ค. 47 14:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เราชอบภาพเขียนของอาจารย์มากเลย ขอบคุณคุณว่านน้ำมากนะคะ ^^ เห็นมาหลายครั้งแล้ว มีน้ำใจจัง จากคุณ : puff - [ 18 ม.ค. 47 18:36:22 A:202.57.185.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณว่านน้ำ นี่ คนดังของหลายห้องเลยนะ ไปห้องไหน เจอบ่อยๆ มีน้ำใจมากๆเลย ใสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส จากคุณ : คนหน้าใส - [ 19 ม.ค. 47 09:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 การ์ดอวยพรของอาจารย์จักรพันธุ์ รูป เจ้าจำปี มีขายที่ มศก.ค่ะ รู้สึกในพลอยแกมเพชรก็มีโฆษณานะคะ ลองไปเปิดๆ ดู จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 20 ม.ค. 47 12:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นอกเส้นทางบินปรกติอีกแล้ว ฮือๆ ขอบคุณคุณม่วนน้อยค่ะ จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 20 ม.ค. 47 17:54:15 ]