กระทู้นี้แตกประเด็นมาจาก A2643638
กลอนเด็กเดินห้าง :
วัน ๆ นั้น พวกหนู เดินแต่ห้าง
พ่อแม่หนู เป็นลูกจ้าง งานหนักหนา
พวกหนูนั่น มีใช้จ่าย สบายอุรา ~
พ่อแม่หนู กลับบ้านมา เหงื่อโทรมกาย
พวกหนูไป โรงเรียน เพื่อมีเพื่อน
เรื่องการเรียน การเรือน หาสนไม่
พวกหนูนั่น ไม่มีแม้ แต่จิตใจ...
วัตถุนิยม นั้นไทร้ ต้องบูชา
มือถือ รุ่นใหม่ออก หนูต้องซื้อ
จะได้ถือ ไปโรงเรียน โก้หนักหนา
พ่อแม่หนู ช่างปะไร ไม่ชายตา
นี่แหละหนา เขาถึงว่า หนูโชคดี
พวกหนูนั้น ชอบไปร้อง คาราโอเกะ
ทำตัวเละ แก้ผ้าร้อง ทำบัดสี
แต่วันนั้น หนูกินเหล้า เมาอับปรี
ตื่นอีกที นอนเปล่าปลี้ เคียงข้างชาย
ตัวหนูนั้น หาได้คิด อะไรมาก
สนุกปาก ของชอบ สิไม่ว่า
นึกสนุก ก็มั่วกัน ทุกเพลา
สูบบุหรี่ พี้ยา หนูก็ทำ
แต่วันดี คืนดี หนูเป็นเอดส์
เพื่อนพ้องเพศ หลบลี้ ต่างหนีหน้า
แฟนหนูนั้น ยังทิ้งห่าง ไม่เมินมา
โอ้นั้นหนา บาปกรรมติด คิดเสียใจ
ซึ่งพอหนู เป็นเอดส์ ช่วงสุดท้าย
หนูก็ได้ แต่ร่ำร้อง ระทมไข้
ตัวหนูนั้น คิดจะฆ่า ตัวตายไป
เกิดชาติใหม่ เป็นคนดี ศรีสังคม
หนูเอาเชือก มาผูก บนขื่อบ้าน
คิดประหาร ตนเอง ให้สูญสิ้น
เอาคอใส่ ถีบเก้าอี้ เท้าเหนือดิน
รอจนลิ้น จุกปาก ให้สิ้นลม
...
แต่ทันที ก็มีเงา ใครคนหนึ่ง
วิ่งมาถึง ก็เอามีด ตัดเชือกสู้
หนูตกมา หน้าเขียวคล้ำ ช้ำใจตรู
น้ำตาพรู เพ่งจ้องมอง นั่นคือใคร ?
โอ้พระช่วย คนนั่นคือ คุณพ่อหนู
บอกให้สู้ ต้องแข็งแรง มั่นใจไว้
ตรงเข้ามา กอดหนู ในทันใด
หาได้ไซร้ รังเกียจหนู เหมือนทุกคน
แม้แต่แม่ ยังขอแค่ หนูเริงร่า
ขอแค่เห็น ใบหน้ายิ้ม อีกสักหน
ต่อให้ทุกข์ แค่ไหน แม่จะทน
แม้ถ้าตน ตายแทนได้ แม่จะทำ
ตัวหนูนั่น นิ่งงัน พูดไม่ออก
จนสำรอก อาเจียร เป็นเลือดไหล
หนูรู้ตัว แล้วว่า หนูต้องไป
ต้องใช้กรรม ทำไว้ ในโลกันต์
แต่ก่อนไป หนูขอพูด คำ ๆ หนึ่ง
คำซาบซึ้ง หนูขอทำ ได้หรือไม่
ตลอดมา หนูไม่เคย ได้บอกใคร
" หนูนั้นไซร้ รักพ่อแม่ สุดชีวา "
เมื่อพูดจบ เหมือนหนูพบ โชคชะตา
ภาพเก่ามา เวียนว่าย ผ่านหน้าไป
ทำไมนะ หนูพึ่ง มานึกได้
ใกล้จะตาย พึ่งนึกออก ลองเพ่งใจ
ภาพที่เห็น นั้นไซร้ พ่อโดนตี
พ่อทำงาน ขับรถจ้าง ส่งคนทั่ว
เจอคนชั่ว รุมสกรัม มาทวงหนี้
พ่อทำได้ แค่ขอร้อง ปล่อยชีวี
เพราะข้านี้ มีหน้าที่ ต้องไปทำ
พ่ออ้อนวอน ขอร้อง เลือดอาบหน้า
เจ้าหัวหน้า เหยียบหัวพ่อ จมดินซ้ำ
ชีวิตพ่อ ทุกข์ยากแค้น แสนระยัม
บาปกรรมซ้ำ ต้องมาเจอะ ลูกอับปรี
ภาพต่อมา คือภาพแม่ นั่งเย็บผ้า
งานหนักหนา เช้ายันค่ำ ยังนั่งทำ
แม้เข็มตำ นิ้วมือ จนแทบพรุน
แม่กัดฟัน นั่งทำต่อ จนถึงเช้า
แม่แต่ข้าว ยังไม่กิน ซักครั้งหน
เดินกลับบ้าน มาหุงข้าว ให้ทุกคน
แม้จะจน แต่ฐานะ หาใช่ใจ
แม่เดินเข้า มาหาหนู ตอนหนูหลับ
แกนั่งพับ แบงค์ห้าสิบ ให้หนูใช้
เอาซุกไว้ ใต้หมอน ทุกครั้งไป
แล้วก็เดิน จากไป เพื่อทำงาน
ทำไมหนู พึ่งสำนึก ระลึกได้ ?
ใกล้จะตาย พึ่งนึกออก ชอกช้ำหนา
ภาพสุดท้าย ที่เห็น ติดตรึงตา
นภากว้าง นั่นร่างหนู อยู่กลางโลง...
ปล. ขอแตกกระทู้หน่อยนะครับ...พึ่งแต่งกลอนได้
และเนื้อหามันมาจากแรงบันดาลใจของกระทู้เก่า....
ขอขอบคุณครับ...
เวลาแต่ง 1 ชั่วโมงเต็ม...ได้ปลดปล่อยสมองก่อนนอนหน่ะครับ...
วันนี้ผมหลับสบายแน่นอน ...ขอบพระคุณมาก
จากคุณ :
SIEMIAS 
- [
28 ม.ค. 47 02:15:57
]
กลอน " เด็กเดินห้าง " ผมขออณุญาติแตกกระทู้มากจาก กระทู้เด็กเดินห้าง ครับ...
