ความคิดเห็นที่ 1 20 นาทีผ่านไป “ซีเหมิน...หิวมากมั้ย?..เฮ้อ.....เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” เสี่ยวโยวสวมเสื้อ sweater พอดีตัวสีชมพู กับบลูยีนส์ สะพายกระเป๋าสีดำ หิ้วข้าวกล่องเข้ามา 2 กล่อง “เสี่ยวโยว...ไม่ต้องรีบมาขนาดนั้นก็ได้”ซีเหมินเงยหน้ามองหญิงสาวขำๆ เวลาที่เดินทางมาก็เร็วกว่าปกติเท่าตัว “ยังจะพูดอีก เธอไม่ได้กินข้าวตั้งแต่หัววันแบบนั้นไม่รู้สึกแสบท้องรึไง? ...ฉันซื้อข้าวกล่องมาแล้วเธอมากินก่อน.....”ไม่พูดเปล่าเสี่ยวโยวเดินไปลากซีเหมินให้ลุกจากเก้าอี้มานั่งตรงโซฟาแทน ซีเหมินเองก็ปล่อยให้เสี่ยวโยวเจ้ากี้เจ้าการจัดให้เค้านั่ง แกะข้าวกล่อง ยื่นให้พร้อม ซีเหมินรับข้าวกล่องมาถือ......มันก็เป็นแค่ข้าวผัดธรรมดาๆ แต่เค้ายังไม่ยอมตักเข้าปากซักที “ทำไม....ไม่ชอบเหรอ? ฉันคงรีบไปมั้ง.. ลืมถามไปเลยว่าเธออยากกินอะไร.......”เสี่ยวโยวโทษตัวเองหันไปแกะอีกกล่องนึงเผื่อเป็นอันที่ซีเหมินชอบ “ว้า.....ข้าวผัดทั้ง 2 กล่อง”เสี่ยวโยวสั่งร้านให้ทำอะไรก็ได้มา 2 กล่อง เค้าก็เลยทำตามที่สั่งจริงๆ หญิงสาวลองตักข้าวมาชิม “อื๋ย.......จืดมากเลย....ซีเหมิน เธอ......”หญิงสาวเงยหน้ามองซีเหมินกำลังจะพูดว่ากินอย่างอื่นดีมั้ย? แต่เค้าเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างมีความสุข.............จ้องมองเธอ “ไม่เป็นไร ...เสี่ยวโยว...ฉันว่ามันก็อร่อยดี”ว่าแล้วก็ตักข้าวผัดเข้าปากท่าทางเอร็ดอร่อยอย่างที่บอก เสี่ยวโยวค่อยๆยิ้ม........รู้ว่าซีเหมินช่างเอาใจคนเก่ง **สงสัย F4 จะเป็นเหมือนกันหมด ถ้าคนรักทำอะไร เค้าก็จะบอกว่าดีเสมอ ยกตัวอย่าง เต้าหมิงซื่อ เป็นต้น ไม่ว่าจริงๆแล้วมันดีอย่างที่บอกหรือไม่ พวกเค้าซึ่งเป็นคุณชายถูกเลี้ยงมาดียังไง ก็ไม่เท่ากับได้รับความเอาใจใส่จากหญิงคนรัก ** “อย่าเอาแต่มองฉันสิ กินเป็นเพื่อนหน่อย”เสี่ยวโยวที่เอาแต่มองซีเหมินยิ้มเขินๆ “ฉันอิ่มแล้ว” “งั้น....เธอป้อนฉันก็แล้วกัน”ยิ่งซีเหมินพูดแบบนี้เสี่ยวโยวยิ่งเขิน แต่ก็รับข้าวกล่องมาถือเพื่อตักป้อนซีเหมินตามที่เค้าต้องการ “กินนี่หมดแล้ว ฉันกินเธอต่อดีกว่า”เค้าพูดไปยิ้มไป จับข้อมือที่ถือช้อนตักข้าวพูนจ่อปาก “กินไปนะ ซีเหมิน ไหนว่ามีงานต่ออีกเยอะไง ปล่อยมือ กินไปเลยจ้ะ”เสี่ยวโยวใช้มืออีกข้างดึงมือซีเหมินออก ป้อนเค้า ป้อนเอาๆ เพื่อให้อิ่มเร็วๆ “โอ๊ย......ฟันจะหักแล้วเสี่ยวโยว เบาๆหน่อย” จากที่เคร่งเครียดเพราะต้องทำงานจนดึก ตอนนี้ซีเหมินเริ่มคิดขอบคุณเจ้างานพวกนั้นที่ทำให้เราทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองกลางดึกแบบนี้ “จริงสิ แล้วออกมากลางดึกแบบนี้ที่บ้านไม่ว่าเหรอเสี่ยวโยว?” ใช่แล้ว เค้าสัญญากับพ่อแม่เสี่ยวโยวไว้จะไม่ทำอะไรนอกกรอบ ถ้าหากท่านทั้งสองเกิดจะเอาเสี่ยวโยวคืนขึ้นมาคงแย่ “คงไม่มั้ง? ซีเหมิน แหะๆ.....ฉันลืมบอกป้าด้วยว่าจะมาหาเธอ”เสี่ยวโยวหัวเราะแห้งๆ ถ้าป้าของเธอเกิดเคาะห้องขึ้นมาคงวุ่นวายกันเปิดเปิง “อ้าว...หึๆ ..รีบมากเลยเหรอ? แต่....ช่างเหอะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะไปส่งเธอเอง ไม่มีใครว่าเด็ดขาด”คุณชายซีเหมินนั้นก็ใช่ว่าป้าของเสี่ยวโยวไม่ไว้ใจ ไม่มีใครไม่รู้จัก F4 กลุ่มคนที่มีชีวิตเหนือคนธรรมดา “หรือคืนนี้ไปค้างบ้านฉันดีกว่า”ดูทำตาเจ้าชู้เข้า “หึๆ ไม่เอา ซีเหมิน อย่าทำท่าทางแบบนั้นสิ ....”หญิงสาวหัวเราะอายๆ ใช้มือบังคับคนรักให้หันไปทางอื่น “อิ่มแล้วก็กลับไปทำงานเลย ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน”ซีเหมินจับมือที่ดันใบหน้าเค้าแล้วก็หัวเราะเหมือนกัน “แค่นี้ก็เขินแล้วเหรอ? ถ้าไม่เพราะยังมีงานต่อ ฉันจะทำให้เธอเขินยิ่งกว่านี้อีก”หน้าเสี่ยวโยวแดงแป๊ด ซีเหมินยิ่งชอบใจ เค้ากลับไปทำงานตามเดิม เงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวโยวซึ่งนั่งเฝ้าอยู่เป็นพักๆอย่างมีความสุข ************************************************ เต้าหมิงซื่อขับรถไปส่งซันไช่ที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า วันนี้ซันไช่มีเรียน 8 โมงตรง “อาซื่อ......เธอว่าเสี่ยวเฉียวถูกห้ามไม่ให้คบกับเหม่ยจั๊วงั้นเหรอ?”เสียงลมหวือๆข้างหูซันไช่ ไอ้รถเปิดประทุนนี้ไม่เห็นมันจะนั่งสบายตรงไหน เต้าหมิงซื่อก็ชอบขับเสียจริง คันนึงราคาเป็นล้านๆ ซันไช่เกือบลืมจุดประสงค์ที่จะถามเรื่องหม่ยจั๊วเมื่อมัวแต่คิดเรื่องเงินๆทองๆ “ใช่..... ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพวกเราจะมีคนปฏิเสธได้อีก”เต้าหมิงซื่อสวมเชิ๊ทแขนยาวสีดำ คงเป็นของแบรนเนมอะไรนั่นแหละ เค้าเป็นคนทำงานแล้วแต่ซันไช่ว่าตานี่ยังมีนิสัยพูดจาเหมือนเด็กอยู่วันยังค่ำ “หมั่นไส้....พูดจาเว่อร์ชะมัด รู้ได้ยังไงว่าไม่มีใครปฏิเสธ”เต้าหมิงซื่อเลิกคิ้ว มองซันไช่หน้าบูด “ใครก็ได้ที่ฉันให้ปฏิเสธแต่ต้องไม่ใช่เธอ”สายตามองตรงไปบนถนน ซันไช่อดขำไม่ได้ที่เค้าหน้างอคอหักกะแค่เรื่องเล็กๆแบบนี้ “นอกเรื่องไปใหญ่เลย.....เธออย่าลืมว่ารับปากเหม่ยจั๊วเรื่องจะช่วยฝ่าด่านว่าที่พ่อตาหนวดเฟิ้มนั่น”เต้าหมิงซื่อพยักหน้า “อือ ช่วยก็ช่วย กำลังนึกอยู่”หน้าบูดไม่หาย “นี่แล้วเล่ยหายไปไหน เธอรู้มั้ย.....หมู่นี้ฉันเห็นเสี่ยวเจินใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหมือนคนกำลังมีความรักอย่างงั้น”ซันไช่ไม่สนใจ...ว่าใครจะหน้าบูด จึงเปลี่ยนเรื่อง “เล่ยเหรอ? เห็นวันนี้เลขาบอกว่าลางาน คงไปทำอะไรที่ไหนซักแห่งล่ะ....”พูดไปแล้วก็ชะงัก “ถามถึงเล่ยแสดงว่าคิดถึงเค้ารึไง?”ตาคมหรี่เล็กเหมือนจ้องจับผิดหันมาทางคนรัก “ปัญญาอ่อน......หัวหล่อๆที่ตั้งบนคอนี่มีไว้ใส่อะไร ฉันว่าไม่ใช้สมองแน่ พูดแบบนี้ ..โมโหนะ”ซันไช่ร่ายใส่ๆแล้วถลึงตาข่ม เต้าหมิงซื่อฟังซันไช่พูดด้วยความพอใจถึงแม้จะเป็นคำด่าก็ตาม เค้าเริ่มยิ้มแห้งๆเมื่อคนที่โกรธชักจะไม่ใช่เค้าซะแล้ว “แหย่เล่นแค่นี้เอง เดี๋ยวไม่สวยนะ ถ้าเธอขมวดคิ้วจะยิ่งขี้เหร่ขึ้นอีกเป็น 2 เท่าด้วย”เต้าหมิงซื่อพูดอารมณ์ดี ไม่หันมาสนใจซันไช่ที่นั่งทำท่าแปลกๆอยู่ตรงข้างๆ .......ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าสองคนแต่งงานกันแล้ว ชีวิตคู่จะเป็นยังไง.....pepsi ใส่ตู่เย็นเขย่าขวดแล้วคงจะซ่าไม่เท่าละมั้ง......... ******************************************** 8.47 am เสี่ยวเจินสวมเสื้อพอดีตัวแขนยาวสีขาวมีหมวกฮูดด้านหลัง กับยีนส์ 4 ส่วน เงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบน และกำลังคิดว่าพี่จะตื่นมาจริงๆอย่างที่นัดหรือเปล่า? บันไดสีขาวดูลื่นๆทอดตัวลงมาสู่ชั้นล่าง ที่ตรงปลายหากเลี้ยวมาไม่กี่ก้าวก็จะเป็นโซนที่มีโต๊ะอาหารที่ไม่ใหญ่นักดูน่ารักอบอุ่น กับบาร์ดื่มเหล้าที่นานมาแล้วที่ถูกใช้งาน เสี่ยวเจินสังเกตว่าเล่ยชอบที่จะนั่งกินข้าวตรงนี้มากกว่าห้องอาหาร ที่อยู่อีกฟาก ห้องนั้นกว้างแล้วโต๊ะก็ใหญ่เสียจนคนสองคนนั่งกินแล้วดูโหลงเหลงห่างเหิน “คุณหนูเสี่ยวเจิน มีอะไรหรือคะ? ป้าเห็นนั่งชะเง้อมองหาคุณชายตั้งแต่เมื่อกี้”ป้าหลานรินนมอุ่นใส่แก้วใบสวยพลางยิ้มใจดี เสี่ยวเจินหันหลังกลับมาที่โต๊ะทันที “ไม่มีอะไรค่ะ ไม่ได้มองหาพี่หรอก เอ่อ...นมนี่หอมจังเลย”เสี่ยวเจินจับแก้วนมมากุม ปากก็รีบบอกปฏิเสธคุณป้าแม่บ้านด่วนจี๋ เหมือนว่าไปทำอะไรผิดมาซักอย่าง ป้าหลานเงยหน้าขึ้นไปมองบนบันไดบ้างแล้วทำท่าว่ามีอะไรบางอย่างจะพูดแต่ก็ไม่พูด กลับเดินเข้าไปในครัวแทน เสี่ยวเจินรู้สึกเกรงจนกินอะไรไม่ลง เลื่อนแก้วนมไปไว้ว้างๆ ยกมือขึ้นเท้าคางกับโต๊ะ อีกมือก็เกลี่ยขอบแก้วเล่นไปมา เล่ยเดินลงบันไดมาช้าๆ เค้าสวมเสื้อไหมพรมบางๆสีฟ้า ตรงอกแหวกลงคล้ายรูปตัววีเล็กๆ กางเกงสีขาวเข้ากัน ชายหนุ่มยังคงดูเหมาะที่จะเป็นเจ้าชายน้ำแข็ง การแต่งตัวของเค้าทำให้นึกถึงหน้าหนาวเสมอ “พร้อมรึยัง?”เมื่อเดินมาถึงตัวเสี่ยวเจินเค้าก็แตะไหล่เธอ หญิงสาวสะดุ้งเงยหน้ามองเล่ยที่ยืนข้างๆแล้วพยักหน้าหงึกๆ “คุณชายคะ นี่ห่อข้าวได้แล้วค่ะ น้อยไปมั้ย? ป้าว่าน่าจะเอาไปเป็นตะกร้านะคะ”ป้าหลานเดินออกมาอีกทีพอดี ป้าถือกล่องข้าวผูกปิดด้วยผ้าสีครีมมีลายจางๆขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มายื่นให้เล่ยด้วย “แค่นี้ก็พอครับป้า...เราจะไปกันไกลไม่อยากเอาอะไรไปมาก”เล่ยว่า เสี่ยวเจินได้ยินคำว่า ไกล ก็งง แต่ไม่ยักถาม ฮัวเจ๋อเล่ยรับห่อข้าวมาถือ “แล้วไม่ทาน...........”ป้าหลานเหลียวไปมองของบนโต๊ะกำลังจะถามว่าไม่กินอะไรรองท้องหน่อยเหรอ? แต่คุณชายหนุ่มเดินออกไปนู่นแล้ว ตามด้วยเสี่ยวเจินที่ก็ยังไม่ได้แตะนมอุ่นซักนิดเช่นกัน “คุณชายของป้า ไม่เอาไหนเลย จะพาสาวไปเดททั้งที เดินจ้ำซะอย่างกับจะไปแข่งเดินทน”ป้าหลานส่ายหน้าเดินอ้อมไปเก็บแก้วบนโต๊ะปลงๆ เล่ยเดินออกมาจากตัวคฤหาสถ์ เดินเลยรถ Benz สีบรอนซ์เงินคันที่ใช้ประจำด้วย คนรถแปลกใจยกมือจะเรียก........ “คุณชาย.....แล้ว...รถ...........อู้........”ดีที่เมดอีกคนที่เดินออกมาส่งคุณชายรีบวิ่งมาอุดปากคนรถวัยใกล้เคียงกันได้ทัน “อาเว่ยจะบ้ารึไง? คุณชายบอกว่าไม่เอารถไป”เสียงหญิงสาวกระซิบเต็มหู “เอ้า....แล้วจะไปยังไง ทำไมไม่ใช้รถ คุณชายไม่เหนื่อยแย่หรือ?........”คนรถหนุ่มสีหน้าตกใจคุณชายไม่ใช้รถยนต์ในการเดินทางไปที่ไกลๆ??? เค้าแกะมือเรียวที่ปิดปากออกงงๆ “ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถามป้าหลาน ป้าแกก็ไม่รู้ หรือว่าคุณชายจะขึ้นรถเมล์”อาหยู ...เมดสาวมองตามหลังคุณชายหนุ่มไปลิบๆที่ประตูรั้วสูงใหญ่ “รถเมล์!!!!!”อาเว่ยอุทานเสียงดัง อาหยูหันมาถลึงตาโต “อะไร!....ทำเสียงปรอทแตก” “คุณชายเคยขึ้นรถเมลล์ด้วยเหรอ? ไม่ได้ๆ ฉันอยู่กับเค้ามาตั้งแต่เด็ก โตมาไม่เคยเห็นคุณชายไปไหนมาไหนแบบนั้น”อาเว่ยทำท่าจะไปสตาร์ทรถตามคุณชายที่เดินพ้นอาณาเขตฮัวเจ๋อออกไป เค้าถูกอาหยูดึงคอเสื้อไว้ หญิงสาวเคาะกะโหลกเพื่อนร่วมงานดัง ป๊อก! “คุณชายสั่งไว้ยังไงก็ทำอย่างนั้น ขืนเธอตามไป มีหวังได้เจอคุณชายฆ่าด้วยสายตาเข้า เค้าคือฮัวเจ๋อเล่ย มีเหรอจะทำอะไรไม่เป็นถ้าเค้าอยากได้อะไรเค้าก็ได้เสมอแหละน่า”อาหยูพูดไปก็ชื่นชมไป อาเว่ยไม่เข้าใจเลยว่าคุณชายของเค้าทำไมต้องทำอะไรแปลกๆ (เค้าไม่รู้หรอกว่าเดี๋ยวนี้คุณๆFทั้งหลายเค้าเริ่มโลเทคแล้ว) สองคนยืนเถียงกันอยู่ในคฤหาสถ์ เล่ยและเสี่ยวเจินเดินออกมาจนถึงปากซอย หญิงสาวรู้สึกคันปากอยากถามมาก แต่ชายหนุ่มร่างสูงเค้าเดินเร็วอย่างกับจรวดเธอไม่มีโอกาสจะอ้าปาก นอกจากรีบก้าวตามยาวๆ “อุ๊ย!....”คนที่เดินเร็วหยุดเดินเสี่ยวเจินชนหลังดังโครม “ถ้าพี่เดินเร็วก็บอกสิ”ชายหนุ่มหันมาบอกเสี่ยวเจิน เธอยกมือขึ้นคลำหน้าผากที่ชนเล่ยเมื่อครู่แล้วยิ้มแห้งๆ “เปล่าค่ะ คือฉันเดินช้าเอง” “มาเถอะ อีกนิดนึงก็ถึงป้ายรถเมลล์แล้ว”เล่ยฉวยข้อมือเสี่ยวเจินมาแนบลำตัว เดินช้าลงเนิบๆไปพร้อมกัน ..รถเมลล์?.... เป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่าเล่ยจะขึ้นรถเมลล์ เสี่ยวเจินรู้สึกเป็นไก่ตาแตกเพราะความงงอีกแล้ว แต่เค้าจับมือเธอไว้อยู่นั่นทำให้ไม่รู้สึกอยากถามอีกแล้ว แค่จับมือไว้อยากนี้ต่อให้ขึ้นรถอะไรก็ขึ้นล่ะ ถึงเค้าจะไม่รู้สึกอะไรก็ตาม ******************************** “อ๊อด!.........อ๊อด!.......”ใครบางคนกดอ๊อดตรงประตูรั้วสูงใหญ่คฤหาสน์เหม่ยจั๊ว หญิงสาวร่างสูงระหง ผมยาวเป็นลอนเลยกลางหลังสีดำค่อนไปทางน้ำตาล สวมเสื้อเชิทเข้ารูปสีขาวกับบลูยีนส์ กระชับกระเป๋าถือแล้วกดอีกครั้งเมื่อมีคนมาเปิดประตูก็ยิ้มหวาน.............. ************************************* จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 00:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เล่ยขึ้นรถเมล์สายที่พามาลงตรงป้ายที่จะนำไปสู่นอกเมือง เสี่ยวเจินและเค้ายืนรอรถตรงป้ายที่ไม่มีคนรอเลย มันเป็นป้ายที่โล่งดีจริงๆ ************************ คฤหาสถ์เหม่ยจั๊ว ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมงมีแขกพิเศษมาเยือน เธอเดินสวบๆขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของเหม่ยจั๊ว ทั้งพ่อและแม่ของเค้าต่างออกไปข้างนอกแล้ว ภายในห้องมีสเตอริโอรุ่นใหม่สีเงินตั้งประดับข้างๆ บรรดาซีดีถูกเรียงวางบนตู้เป็นระเบียบสวยงาม นับดูคงจะจัดเป็นพิพิธภัณฑ์ได้เลยกระมัง มีตุ๊กตาญี่ปุ่นรูปแบบต่างๆอยู่อีกฟากบนตู้ เค้าชอบสะสมของพวกนี้ ทีวีจอแบนฝังติดผนังดูเรียบเป็นแผ่น....ห้องนอนมีแต่ของที่เค้าชอบเต็มไปหมด..หญิงสาวคิดในใจ...บนเตียงขนาดใหญ่สีดำ ชายหนุ่มกำลังนอนหลับตาพริ้ม เค้าห่มผ้าแค่ครึ่งตัว เผยให้เห็นแผงอกกว้าง (อะไรจะแมนขนาดนี้) ไม่ไหวเลยหน้าหนาวแล้วยังนอนอะล่างฉ่างได้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดแย่ หญิงสาวบ่นในใจพลางเอื้อมไปดึงผ้าห่มขึ้นเบามือ ตาเลยไปมอง รูป F4 ตั้งอยู่บนหัวเตียงแล้วเธอก็ยิ้มหวานก้มลงใกล้จ้องชายหนุ่มที่นอนอยู่ด้วยความรักใคร่ ก่อนจะหมุนตัวทรุดนั่งลง เตียงแสนนุ่มยุบไปนิดนึงแต่คนนอนซึ่งประสาทไวอยู่แล้วลืมตาตื่นขึ้น “เฮ้ย!............”ชายหนุ่มอุทาน ผงกหัวลุกขึ้นนั่ง “ตกใจมากเลยเหรอคะ? เหม่ยจั๊ว”เสี่ยวเฉียวหันมายิ้มเห็นเหม่ยจั๊วตื่นก็ยกขาทั้งสองข้างขึ้นนั่งพับเพียบบนเตียง หัวเราะหึๆ “มาได้ไงเนี่ย....เสี่ยวเฉียว”เหม่ยจั๊วจับมือเสี่ยวเฉียวราวกับกลัวว่าไม่ใช่เรื่องจริง เสี่ยวเฉียวเขยิบเข้ามานั่งพิงเตียงด้วยอีกคน(ทั้งสองคนนั่งเหมือนเมื่อตอนที่เหม่ยจั๊วไปเยี่ยมซีเหมินที่โรงพยาบาล) “ไม่ดีใจเหรอ? ทำหน้าตกใจจัง”เสี่ยวเฉียวอมยิ้ม เหม่ยจั๊วยิ้มตาม “ดีใจสิ เมื่อกี้นึกว่านางไม้มาปลุก มาถึงเตียงเลยนะเนี่ย”ตาคมเปล่งประกายวาววับ “เป๊าะ!....” “....โอ๊ย.....”เสี่ยวเฉียวใช้นิ้วดีดหน้าผากเหม่ยจั๊วเบาๆ “ทำหน้าเหมือนจิ้งจอกเลยนะคะ” “ก็แหม.......”เหม่ยจั๊วหุบยิ้ม แต่ค่อยๆแอบยกมือขึ้นโอบไปด้านหลังเสี่ยวเฉียว “ไหนๆมาแล้วขอกอดหน่อยสิ”ชายหนุ่มรวบหญิงสาวเข้ามาแนบอก เสี่ยวเฉียวหัวเราะคิกคัก “ห้ามจูบนะ ยังไม่ได้แปรงฟันด้วย”หญิงสาวใช้นิ้วชี้แตะปากเหม่ยจั๊ว ชายหนุ่มจับนิ้วหล่อนมากุม “งั้นเดี๋ยวรีบไปแปรงเลยดีกว่า”เหม่ยจั๊วพูดยิ้มๆ “ฉันมีเรื่องจะบอกคะ....”เสี่ยวเฉียวแซวเล่นกับเหม่ยจั๊วอยู่ครู่ก็พูดขึ้น “หืม?....”เหม่ยจั๊วเลิกคิ้ว “ฉันปีนออกทางระเบียงมา”ใบหน้าสวยของคนรักซุนซนเหมือนเด็กๆ “555...คุณปีนมาเลยเหรอ? 555”เหม่ยจั๊วหัวเราะชอบใจ “เพราะคุณนั่นแหละทำให้ฉันต้องปีน”เสี่ยวเฉียวค้อนเหม่ยจั๊ว “เปล่านะ ต้องโทษพ่อคุณ นี่ผมก็คิดอยู่ว่าถ้าคุณไม่ซะก่อน ผมจะปีนไปหาเอง”เหม่ยจั๊วยิ้มจนตาหยี เสี่ยวเฉียวอดขำชีวิตรักแปลกๆของตัวเองไม่ได้ “มีใครต้องทำอะไรประหลาดๆแบบเราอีกมั้ยคะเนี่ย?” “ผมว่า F4 ทุกคนคงมีความรักแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ”เหม่ยจั๊วนึกถึงเพื่อนๆอีก 3 คน ************************************** รถเมลล์คันที่รอมาจอดเทียบป้าย เล่ยดึงมือเสี่ยวเจินขึ้นรถไป ทั้งคันมีคนขึ้นแค่ 5 – 6 คน เล่ยพาเสี่ยวเจินไปนั่งท้ายสุดของตัวรถ เสี่ยวเจินนั่งด้านในติดกับกระจก ส่วนเล่ยนั่งถัดมา รถเบนหน้าออกห่างจากตัวเมืองไปเรื่อยๆ ผ่านชานเมือง เลยออกไปจนเขตที่ถนนอยู่ริมผา ผ่านลำธาร ผ่านทุ่งหญ้า ข้ามสะพานไปไม่รู้กี่สะพาน บางทีที่ที่ไปอาจไกลจากไทเปไปมากกว่า 50 กม. เสี่ยวเจินนั่งเงียบๆมองวิวด้านนอก รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เราสองคนนั่งรถมาเป็นชั่วโมงแล้ว ถึงแม้เล่ยจะหลับตั้งแต่พ้นเขตเมืองมาก็ตาม ศีรษะของเค้าที่พิงไหล่เสี่ยวเจินอยู่ทำให้เสี่ยวเจินรู้สึกมีความสุขที่ได้นั่งรถนานจริงๆ เธอชอบแตะอั๋งเค้าละมั้งเนี่ย ถ้าได้แตะตัวนิดหน่อยจะรู้สึกวูบวาบ อบอุ่น ตั้งแต่จูบ จับมือ ........ไม่ไหวเลยเรา..เสี่ยวเจินส่ายหน้ากับความคิดพิเรนท์ๆของตัวเอง ล่วงมาเกือบ 4 ชั่วโมงกว่า เมื่อรถไต่เนินเขาไปเรื่อยๆ เล่ยก็ตื่นขึ้นโดยอัตโนมัติ เค้าบอกให้รถหยุดตรงหมู่บ้านเล็กๆหมู่บ้านนึงกลางหุบเขานี้เอง เสี่ยงเจินลงรถแล้วเพิ่งรู้สึกเมื่อยไหล่ เพราะให้เล่ยหนุนมาตลอด ยังไม่ทันได้บ่นเค้าก็จับมือเธอเดินข้ามถนนไปอีก แค่นี้ก็หมดสิทธิ์บ่นแล้ว หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ริมลำธารตื้นๆสายใหญ่.......น้ำค่อนข้างใสไหลผ่านโขดหินนานาดูงดงามราวกับว่ามีคนมาสร้างไว้เพื่อเป็นงานศิลปะ ชาวบ้านปลูกบ้านแต่ละหลังขนาดเล็กน่าอยู่ มีดรงแรมน้ำพุร้อน2 – 3 แห่งประปราย มองออกไปรอบๆต้นไม้ พรรณไม้ต่างๆโอบล้อมที่นี้ไว้ได้อย่างมิดชิด หรือที่นี่จะเป็นเขตไถจงแล้ว ......นี่เรามาไกลกันขนาดนี้เลยงั้นเหรอ? เสี่ยวเจินได้ยินเล่ยถามยายเจ้าของร้านอาหารเล็กๆคนนึง ถึงทางลัดเดินขึ้นไปบนลานเนินเขา สถานที่ฝังศพของคนในหมู่บ้าน คุณยายชี้ไปทางเหนืออธิบายทางอ้อมไม่นานเล่ยก็พาเสี่ยวเจินเดินไปตามทางเดินแคบๆ ถึงแม้จะชันแต่คนในหมู่บ้านก็ลาดยางอย่างดี คนที่เดินไปไม่มีทางหลง รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้ต้นใหญ่เหมือนเดิม สีของมันเป็นสีเหลืองแก่แซมเขียว หน้าหนาวแบบนี้ดูแปลกตาดีเหมือนกัน ถ้าเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิล่ะก็ต้นพวกนี้คงเขียวครึ้มไปหมด “เราจะไปข้างบนกันทำไมเหรอคะ?”เสี่ยวเจินเดินตามหลังเล่ย “เดี๋ยวก็รู้”เล่ยตอบยิ้มๆ “มีลับลมคมนัยจัง”เสี่ยวเจินเดินยาวๆขึ้นมาเท่ากับเล่ย หญิงสาวทำท่านึก “งั้นเรามาวิ่งแข่งกันดีมั้ย?”เล่ยรีบส่ายหน้า แบบไม่ไหว ไม่เอาเด็ดขาด “เถอะน่า......เอานะ จะได้ถึงเร็วๆ”เสี่ยวเจินพยายามชวนอีก “ไม่เอา วิ่งไปเองแล้วกัน พี่จะเดิน”เล่ยยืนยันเหมือนเดิม เดินเนิบๆตามสไตล์มือนึงซุกกระเป๋ากางเกงอีกมือถือห่อข้าว มิน่าถึงมีฉายาว่าหอยทาก “ไม่เอาไหนเลย ..เดิน... เดินแบบนี้ คงไปถึงนู่นพระอาทิตย์ตกแน่”เสี่ยวเจินวิ่งนำขึ้นไปตึกตักๆ เธอยืนตรงทางที่สูงเหลื่อมขึ้นไปตะโกนลงมายังเล่ยด้านล่าง “เร็วๆหน่อยค่า คุณชาย”เล่ยเงยหน้ามองหัวเราะหึๆ ยังเดินท่าเดิมนั่นแหละ ไม่รู้ทำไมเค้าถึงชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเด็กคนนี้ รู้สึกไม่เหมือนกับซันไช่ที่เค้าอยากเคียงข้าง คอยห่วงใยช่วยเหลือ แต่ซันไช่เข้มแข็ง ใจเด็ด ส่วนคนนี้น่าสงสาร ลึกๆคล้ายเก็บความเศร้าไว้ .....ทำให้รู้สึกอยากดูแล อาจเป็นแค่ความรู้สึกสงสารก็ได้ เสี่ยวเจินมองลงไปข้างล่างอีกฟากดูเหมือนชาวบ้านจะปลูกสมุนไพรกันด้วย นอกนั้นก็เป็นทุ่งหญ้าสูง ตรงยอดมีดอกเป็นฟู่เล็กๆสีเทา สีขาวครีมเต็มไปหมด ได้ซักพัก......... เสี่ยวเจินก็หยุด ก้มลงเอามือทั้งสองข้างเท้าหัวเข่าบ่นอุบ“ชักจะเหนื่อยแล้ว” เล่ยเดินตามขึ้นมาหัวเราะพร้อมแซว “ไม่วิ่งแล้ว?” ชายหนุ่มเห็นน้องสาวค้อน จึงเดินผ่านเลยไป “คนอะไร เดินได้เรื่อยๆไม่เหนื่อยซักนิดแฮะ”เสี่ยวเจินบ่นกับตัวเอง เล่ยหันมามอง “ไปเองแล้วกัน ขอนั่งก่อนดีกว่า”นั่งได้ซักพักก็ชะเง้อมองไปข้างบน เล่ยเดินไปนู่น “ว้า.....นี่ทิ้งกันจริงๆเหรอเนี่ย”เสี่ยวเจินทำหน้ามุ่ย มือนึงก็ทุบแข้งทุบขาที่ปวดเมื่อย ลมหนาวพัดมาเอื่อยๆ นั่งแบบนี้ก็ดีแฮะ ..ถ้าไม่กลับมาพาไปก็ไม่ลุกล่ะ..... “มา......”มือใหญ่ของเล่ยยื่นให้เสี่ยวเจิน ชายหนุ่มทำหน้าแบบ...รู้ว่าจะเหนื่อยแล้ววิ่งทำไม...... “มาเหอะ..”เล่ยฉวยมือเสี่ยวเจินมากุมลากให้เดินขึ้นเนินไปพร้อมๆกันอีก “ให้พี่ดึงขึ้นไปนะ ดีเหมือนกัน”เสี่ยวเจินยิ้ม เล่ยปล่อยมือเสี่ยวเจินล้มลงก้นกระแทกตุ๊บ “อ๋อย......ปล่อยทำไม”เสี่ยวเจินคราง “หึๆ โทษที เมื่อกี้เธอจะให้พี่ดึงขึ้นไป พี่เลยตกใจ กลัวเดี๋ยวจะขึ้นไปไม่ไหวด้วยกันทั้งคู่” “เจ็บ...”เสี่ยวเจินลุกขึ้นช้าๆ “โทษทีจ้ะ พี่ล้อเล่นน่ะ”เล่ยดึงเสี่ยวเจินมาจับมือเหมือนเดิม “พี่เป็นคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยจริง”เสี่ยวเจินพูดเบาๆ “งั้นเหรอ?”เล่ยว่าแค่นั้น ความจริงถ้าเดินขึ้นช้าไปกว่านี้อาจไปถึงบนนู่นเป็นเวลาค่อนข้างเย็น เล่ยกลัวว่าขากลับจะมืดเสียก่อน เค้าจึงต้องจับมือเธอลากขึ้นไปด้วยกัน เล่ยบอกกับตัวเอง (ข้ออ้างมากกว่าน่ะสิ ชอบจับมือมาตั้งแต่ต้นแล้ว) ทั้งสองคนเดินจนมาถึงข้างบน ......ลานกว้างๆที่เงียบสงบ อีกด้านถูกทำเป็นศาลาชมวิว ส่วนอีกด้านเป็นที่ฝังศพ เราอาจนึกกลัวว่าสถานที่แบบนี้คงมีบรรยากาศผีๆ แต่ไม่เลย .......ชาวบ้านปลูกดอกไม้สีขาวสีส้ม ดอกหลากสีสันรายล้อมแทนรั้ว แท่นหินแสดงชื่อคนตายบนหลุมศพปักเรียงเป็นระเบียบ เล่ยจูงเสี่ยวเจินเดินเข้าไปในบริเวณนั้น ถึงแม้เสี่ยวเจินจะไม่กลัว แต่ก็รู้สึกหายใจไม่ออก รู้สึกแน่นหน้าอกเป็นห้วงๆ เค้ามาหยุดอยู่หน้าหลุมศพของคนคู่หนึ่ง .....เจิ้งเหลียงไท้...... ......เจิ้งอิ๋งเจิน........ เสี่ยวเจินชาวาบไปทั้งตัว เมื่อกวาดสายตาไล่ไปตามตัวอักษรบนแท่นหินคู่นั้น หญิงสาวเงยหน้ามองฮัวเจ๋อเล่ยคล้ายกับต้องการถามด้วยความเงียบ “พี่รู้ว่าเธอยังไม่เคยมาเคารพศพพ่อกับแม่.....เรามาเคารพพร้อมกัน”เสี่ยวเจินร้อนผ่าวตรงขอบตา ....ร่างกายสั่งให้น้ำอุ่นๆที่ปริมจะไหลรินออกมาจากตาพอสิ้นสุดคำพูดนั้นเธอก็ปล่อยโฮ หญิงสาวคุกเข่าลงกับพื้นดินโค้งคำนับด้วยร่างกายที่สั่นเทา เล่ยก้มศีรษะเคารพศพไปพร้อมกัน....เค้าปล่อยให้เสี่ยวเจินร้องไห้เงียบๆโดยไม่ปริปากว่าอะไร “ทำไมพวกเค้าถึงอยู่ที่นี่ ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลย”เสี่ยวเจินถามน้ำเสียงสั่น “ช่างเถอะ .....แค่ได้รู้ว่าพวกท่านอยู่ที่นี่สบายดีก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?”เล่ยบอก ถึงแม้ความจริงแล้วเสี่ยวเจินน่าจะได้รู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นก็ตาม แต่เค้าก็เข้าใจว่าฐานะของป้าของเสี่ยวเจินนั้นจัดการศพได้ขนาดนี้ก็สมศักดิ์ศรีของท่านแล้ว บางทีการที่ปิดบังไม่ให้เสี่ยวเจินรู้ก็คงเพราะไม่ต้องการให้เสียใจไปอีก กว่าที่เสี่ยวเจินจะลืมเรื่องเหล่านี้ได้มันก็นานมาแล้ว เล่ยเพียงต้องการทำให้ถูกต้อง จึงเค้นจากป้าของเสี่ยวเจินมา “ไม่มีอะไรต้องห่วงอีก”เล่ยพูดกับเสี่ยวเจินแต่ใบหน้าคมมองป้ายหลุมศพเหมือนคำสัญญา เสี่ยวเจินร้องไห้หนักแต่ก็เข้าใจทุกอย่างดี การร้องไห้ต่อหน้าศพพ่อแม่ นอกจากจะทำให้ตัวเองทุกข์แล้วท่านก็ทุกข์ด้วย หญิงสาวพยายามห้ามน้ำตาจนกระทั่งหยุด กระเถิบเข้าไปลูบคลำดินเหนือหลุมศพด้วยความอาลัยอาวรณ์ “ขอโทษค่ะ พ่อแม่ หนูมาช้าไป”หญิงสาวพึมพำ ..จำไว้นะ เสี่ยวเจิน ลูกต้องมีความสุขในชีวิตต่อไป........ ..“พ่อกับแม่รักลูกจริงๆนะ”.......................... *************************************** จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไทเป ซันไช่เงยหน้ามองฟ้ายกมือขึ้นกางบังแสงแดดจ้ายามบ่ายเกือบเย็นบนระเบียงสถานที่ส่วนตัวของฮัวเจ่อเล่ย เพื่อนรัก เต้าหมิงซื่อแอบเปิดประตูย่องมาทางด้านหลัง เดินมากระโดดนั่งบนขอบระเบียงสบายอารมณ์ “นี่.....นายโดดงานมาอีกแล้วเหรอเนี่ย?”ซันไช่ยิ้ม “ฉันจะปล่อยเธอมาทอดอารมณ์คนเดียวได้ไง เดี๋ยวเล่ยมันมา ไม่ได้ๆ ไม่ยอม”เต้าหมิงซื่อพูดยิ้มๆ “เฮอะ.....อยากโดนด่าแบบเมื่อเช้าเหรอ? ทำไมชอบพูดแบบนี้นักนะ”ซันไช่ยืนพิงขอบระเบียงหันหน้ามาเฉ่งอาซื่อ “โดนอีกแล้ว”เต้าหมิงซื่อพูดประมาณว่าชินกับการโดนด่า “อยากมั้ยล่ะ”ซันไช่ว่า “ก็ฉันรู้สึก ไม่ใช่....คือไม่รู้สิ ฉันเพียงแต่รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเล่ย เป็นความรู้สึกที่ฉันเข้าถึงไม่ได้”ซันไช่เขยิบมาใกล้เต้าหมิงซื่อ “ฉันหมายถึงพวกเธอเป็นกลุ่มคนที่ฉันไม่เข้าใจความคิดข้างในซักเท่าไหร่ ฉันเลยชอบเผลอพูดอะไรแบบนี้ออกไปจนชินติดปาก ความจริงฉันไม่ได้คิดระแวงแบบนั้นหรอกนะ คนมี size อย่างฉันไม่ขี้หึงไม่ดูตาม้าตาเรือหรอกน่า”เต้าหมิงซื่อหันมาสบตาซันไช่ “senseย่ะ sense.....หึๆ เธอก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ ยังจะชอบปากมากอีก”ซันไช่พูดเขินๆ “ก็มันติดนิสัย พูดไปแล้วเอาคืนไม่ได้ ต่อไปจะพยายามลดลง”เต้าหมิงซื่อมองซันไช่ที่จะเขินก็ไม่ใช้จะแง่งใส่ก็ไม่เชิง “คิดมากไม่เข้าเรื่อง”ซันไช่อดค่อนแคะไม่ได้ “แต่ว่าก็ว่านะ...วันนี้เล่ยพาเสี่ยวเจินไปเที่ยวด้วยแหนะ”เต้าหมิงซื่อพูดน้ำเสียงตื่นเต้น “จริงง่ะ?”ซันไช่ถามเสียงแบบเดียวกัน “ช่ายยยย คราวนี้เล่ยมันก็ไม่ต้องมายุ่งกับเธอแล้ว” “อ้อ.....นี่ เธอไม่ระแวงเพราะแบบนี้เหรอ?”ซันไช่ผละออกตั้งท่าจะด่า “เปล้า.....”เต้าหมิงซื่อร้องเสียงหลง “มันก็ดีไม่ใช่เหรอที่เล่ยจะมีคนให้เอาใจใส่ ได้ใช้เวลามีค่ามากกว่ากระดึ๊บเป็นหอยทากแบบแต่ก่อน”ซันไช่พยักหน้าเห็นด้วย แต่ท้วงว่า “ไม่ใช่....ไม่ใช่เล่ยใช้เวลาไม่มีค่า....แต่ฉันทำให้เค้าลำบากตังหาก” “อืม......”เต้าหมิงซื่อรับคำตามที่ซันไช่ว่า “เล่ยมันเป็นคนดี” ชายหนุ่มไม่ได้กัดฟันชม แต่หมายความตามนั้นจริงๆ ทั้งสองคนคุยกันบนดาดฟ้า...ด้วยบรรยากาศเดิมๆนั่นแหละทะเลาะมั่งหวานมั่ง.... ระเบียงส่วนตัวแห่งนี้มีความมหมายกับมิตรภาพระหว่างคนสองคนจริงๆ เต้าหมิงซื่อรู้ดีว่าเล่ยและซันไช่มีความสำคัญต่อกันและกันยังไง ซึ่งเค้าก็มั่นใจว่ามันเป็นความสัมพันธ์ที่อยู่นอกเหนือความรักแบบหนุ่มสาว เค้าเองก็ควรเคารพในข้อนี้ เพราะมันก็เหมือนความสัมพันธ์ของเค้ากับเย่ซาด้วยนั่นเอง ************************************************** “พี่ไม่ยอมบอกกันเลยซักคำว่าจะพามาที่นี่”เสี่ยวเจินยืนข้างเล่ยในศาลาชมวิว มองออกไปยังเบื้องหน้า ทิวเขาทอดตัวยาวไกลสุดลูกหูลูกตาตั้งสง่าซ้อนทับสลับกัน นี่ถ้ามาดูตอนเช้าไอหมอกหนาวคงลอยปกคลุมขาวโพลนเต็มไปหมด ตอนนี้ปุยเมฆขาวถูกแสงแดดสีส้มอมเหลืองย้อมกลายเป็นสีผสม ดวงแดงของตะวันอยู่หลังเหล่าก้อนเมฆสูงเหนือทิวเขา “ที่นี่สวยดีนะ”เล่ยพูดไปคนละเรื่อง “จ๊อกกก.........กกก”ท้องเสี่ยวเจินร้อง หญิงสาวรีบตะปบพุงทำหน้าเขินๆ เล่ยหัวเราะก้มมองเอ็นดูๆ “หิวล่ะสิ ไม่ได้กินอะไรมาเลย แถมยังเดินขึ้นมาบนนี้อีก เมื่อกี้ก็ร้องไห้ไปเยอะด้วย”เสี่ยวเจินทำหน้าแหยๆ เล่ยยื่นข้าวกล่องที่แกะแล้วให้เสี่ยวเจิน ทั้งสองคนนั่งกินข้าวเช้า เที่ยง เย็นด้วยกัน “ไม่รู้สึกแปลกเหรอคะ? ที่ต้องมากินข้าวในที่แบบนี้”เสี่ยวเจินเห็นเล่ยทำหน้าแบบไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย “จริงสิ พี่ไม่ค่อยสนใจอะไรอยู่แล้ว” “หือ?”เล่ยเงยหน้ามองเสี่ยวเจิน “ไม่ ไม่ใช่ค่ะ ฉันหมายถึง.......”เสี่ยวเจินวางข้างกล่องแล้วโบกมือ กลัวว่าเล่ยจะเข้าใจผิด คิดว่าเธอให้เค้า “ก็จริงอย่างที่เธอว่า พี่เป็นอย่างนั้นจริงๆ”เล่ยกลับไม่ว่าอะไรพูดหน้าตาเฉย เค้าวางข้าวกล่องลง เสี่ยวเจินเผลอทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าที่เค้าพาเธอมาที่นี่ไม่ถือว่าสนใจอีกหรือ มันมากกว่าสนใจเสียอีกนะ “ฉันเข้าใจพี่นะคะ”เสี่ยวเจินบอกตามซื่อ เล่ยยิ้มบางๆ พยักหน้า “ดีแล้ว” “เดี๋ยวไปเดินเล่นกันดีมั้ย?” “ดีค่ะ”เสี่ยวเจินยิ้มกว้าง พยายามลืมความเสียใจเรื่องพ่อแม่ ความสงสัยเรื่องหัวใจของเล่ยไป เพราะความสุขในปัจจุบันคือสิ่งที่สำคัญที่สุดตังหาก ********************************************************* “หกโมงกว่าแล้ว นี่เราจะกลับกันยังไงคะ?”เสี่ยวเจินกับเล่ยเดินลงมาจนถึงหมู่บ้านอีกครั้ง “ใครบอกจะกลับ?”เล่ยหันมาตอบน้องสาว “หา?”เสี่ยวเจินทำหน้าเหวอๆ เล่ยเดินสวบๆไปยังโรงแรมบ่อน้ำพุร้อนเล็กๆตรงถัดจากทางเดินข้างหน้า เสี่ยวเจินรีบเดินตามไป ************************************************************************** คฤหาสน์เหม่ยจั๊ว “ทำไมวันนี้แกไม่เข้าบริษัท!!!!!!”เสียงคำรามของประธานเหม่ยจั๊วดังสนั่นโทรศัพท์.....เหม่ยจั๊วถึงขนาดต้องยกหูโทรศัพท์ออกไปไกลๆใบหูเพื่อถนอมประสาทการรับฟัง “โธ่......พ่อครับ วันนี้ไม่มีอะไรสำคัญนี่ แล้วผมก็ทำงานอยู่ในห้องทำงานที่บ้าน”เหม่ยจั๊วพูดน้ำเสียงธรรมดา เสี่ยวเฉียวที่นั่งอยู่ตรงระเบียงยื่นออกไปจากห้องด้านข้างยังได้ยิน ถึงกับหัวเราะเบาๆ “เออ....ไอ้ลูกบ้านี่ ทำไมไม่โทรไปบอกเลขาแกด้วย ฉันก็นึกว่าแกโดดงาน”ชายกลางคนลดเสียงลงเมื่อรู้ว่าลูกชายไม่ได้ไปเกเรทำอะไรแผลงๆอีก “โทษทีฮะพ่อ.....แล้ววันนี้จะทันได้กลับมาบ้านมั้ยฮะ?”ประธานเหม่ยจั๊วหันไปยิ้มให้กับผู้ร่วมทุนซึ่งเป็นชาวจีน จากบริษัทต่างๆด้านในห้องบอลลูม แล้วพูดกับโทรศัพท์ว่า “สงสัยไม่กลับ คุยกันติดพัน”ภายในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยตลาดการลงทุนใหม่ๆ ประธานอย่างเค้าจำเป็นจะต้องพบปะคนมากหน้าหลายตาไว้เพิ่มขึ้นอีก เพื่อแนวทางการบริหารใหม่ๆต่อไป “งั้นเหรอฮะ?”น้ำเสียงดีใจเก็บซ่อนไว้ไม่มิด “ทำไมของแก .....แกจะทำอะไร ถึงถามว่าฉันจะอยู่บ้านรึเปล่า?”ประธานเหม่ยจั๊วรีบถามทันที ตามประสาคนที่รู้ดีว่าเหม่ยจั๊วน่ะซนขนาดไหน “ไม่มีอะไรซักหน่อย พ่อรีบกลับเข้าไปในงานเหอะ แค่นี้นะฮะ”ชายหนุ่มวางโทรศัพท์แล้วกระหยิ่มยิ้มย่อง หมายมั่นปั้นมือว่าคราวนี้พ่อไปดูงานที่จีน แม่บินไปดูละครเวทีที่ฝรั่งเศส งั้นเรากับเสี่ยวเฉียวก็อยู่บ้านกันสองคน คราวนี้ตาหนวดเอ๊ย......ได้เจอฤทธิ์ลูกเขยFอย่างฉันซะทีล่ะ ************จบตอนที่ 15***************** จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 16 “เลือกห้องไหนก็ได้ ตามใจคุณนะเสี่ยวเฉียว” เหม่ยจั๊วผายมือไปด้านหลัง เสี่ยวเฉียวอมยิ้มกวาดสายตาสำรวจไปทั่วๆ ####### ก่อนหน้านี้ “ไม่กลับ ยังไงก็ไม่กลับ”เสียวเฉียวยืนกรานหนักแน่น “เอาจริงๆ?”เหม่ยจั๊วย้ำ “ไม่ – กลับ”เสี่ยวเฉียวพยักหน้า พูดทีละคำ เหม่ยจั๊วยิ้มหวาน “โอเคจ้ะ ถึงคุณจะกลับผมก็ไม่ให้กลับอยู่ดีแหละ”ชายหนุ่มเดินมาโอบคนรัก ######## “ทุกชั้นทุกห้อง ยกเว้นชั้นของพ่อกับแม่ คุณจะอยู่ห้องไหนก็ได้”เหม่ยจั๊วพาเสี่ยวเฉียวเดินมาถึงชั้นของเค้าเองแล้วหยุดอธิบาย “ชั้นนี้ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ”เสี่ยวเฉียวว่าอย่างรู้ทัน “ไม่หรอก ผมไม่ให้คุณอยู่ floor เดียวกับผมเด็ดขาด”เหม่ยจั๊วพูดน้ำเสียงจริงจัง เสี่ยวเฉียวฉงนใจเงยหน้ามองใบหน้าของคนรัก เค้าเป็นคนโครงหน้าสวย ดวงตามีประกายความสุข จมูกโด่ง ผมสีดำสนิทซึ่งแต่ก่อนไว้ยาวเลยคาง แต่ตอนนี้สไลด์สั้นแค่ติ่งหู แถมยังชอบเอาผมหน้ามาปรกคิ้วปรกตา ปากบางสีชมพูอ่อนๆ คือสรุปหน้าสวยคล้ายผู้หญิงนั่นแหละ บางครั้งเธอยังชอบมองหน้าเค้าเฉยๆด้วยซ้ำมองได้เป็นวันๆไม่รู้เบื่อ “นึกว่าจะอยากให้อยู่ซะอีก”เสี่ยวเฉียวชี้ไปที่ประตูห้องเหม่ยจั๊ว เหม่ยจั๊วส่ายหน้า ทำมือจุ๊ๆ “ไม่ได้ๆ ถ้าคุณอยู่ผมคง ..”เสี่ยวเฉียวฟังด้วยความสนใจ “อะไรคะ?”.ถึงรู้อยู่แล้วแต่ก็อยากถาม คำพูดหวานๆของคนที่เรารักฟังแล้วไม่ว่าจะทุกข์ใจแค่ไหนก็ยอม “เสร็จคุณไง ผมคงเสร็จคุณแน่”เสี่ยวเฉียวหัวเราะ เหม่ยจั๊วฉวยข้อมือเดินขึ้นไปชั้นบน “ชั้นนี้แล้วกัน ปกติเวลามีแขกก็ให้อยู่ชั้นนี้ ถ้าคุณมีอะไรก็ลงมาหาผมได้” “ค่ะ น่าอยู่มากเลยนะ แต่กว้างจริงๆ”เสี่ยวเฉียวเดินไปสำรวจห้องรับแขก ห้องนอน ห้องแต่งตัว ไม่ว่ายังไงก็ไม่เข้าใจ .. ทำไมคนที่เธอรู้จักทุกคนรวมทั้งตัวเองถึงอยู่บ้านใหญ่โตนักทั้งๆที่พ่อกับแม่เองท่านก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านด้วยซ้ำ ส่วนเราก็อยู่เหงาๆ นี่เดินวันนึงๆจะครบรอบรึเปล่าก็ไม่รู้ “ผมไม่ชอบใช้ลิฟท์ คิดว่าขึ้นบันไดสนุกกว่า แล้วบ้านก็กว้างมาก เลยปิดบางโซนไว้ คุณอยากใช้ผมก็จะบอกคนให้มาจัดนะ อยากชั้นนี้ซาวน่ากับฟิสเนสไม่มีใครใช้มานานก็เลยปิด” “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ห้องนอนก็พอถมเถแล้ว”เสี่ยวเฉียวเดินกลับไปที่ห้องนอน “ไม่รู้ว่าห้องนี้เคยมีสาวคนไหนมาใช้มั่งน้า?”เสี่ยวเฉียวก้มเอามือสัมผัสกับเตียง นุ่ม กว้างขวางและก็หรูแน่อยู่แล้ว “ไม่มี”เหม่ยจั๊วตอบเดินมานั่งบนเตียง เสี่ยวเฉียวเลิกคิ้ว “ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ผมพาเข้ามาในบ้าน นอกคุณเพียงคนเดียว”เหม่ยจั๊วเอื้อมมือไปจับมือเสี่ยวเฉียวแล้วยิ้มหล่อ เสี่ยวเฉียวยิ้มอย่างมีความสุข “ขอบคุณค่ะ” ********************************************************************** โรงแรมน้ำพุร้อนเล็กๆที่เล่ยกับเสี่ยวเจินพักเงียบสงบมาก ก็แน่อยู่แล้วเล่ยจองเอาไว้คนเดียว จะไม่ให้เงียบได้ยังไง ทั้งโรงแรมมีแต่เจ้าของ ..พนักงาน ..เล่ยและเสี่ยวเจินเท่านั้นเอง เล่ยแยกกับเสี่ยวเจินนอนกันคนละห้องแต่ว่าเป็นห้องที่อยู่ติดกัน ตอนนี้เค้าสวมแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวตรงท่อนล่างแช่น้ำพุร้อนกลางแจ้งของโรงแรม ชายหนุ่มนั่งพิงกำแพงไม้ไผ่สบายอารมณ์ น้ำสีขุ่นอุ่นกำลังดี ซักพักก็ได้ยืนเสียงเปิดประตูลากดังฟื๊ด .ใครบางคนมาใช้น้ำพุร้อนอีกฟาก แน่อยู่แล้วว่าเป็นเสี่ยวเจิน ก็มีลูกค้าอยู่ 2 คนเองนี่ เธอคาดผ้าขนหนูตรงอกไว้ยาวมาจนถึงเหนือหัวเข่า เสี่ยวเจินเองก็ไม่รู้ด้วยว่าด้านหลังกำแพงไม้ไผ่ที่กั้นนั้น .เล่ยมาแช่อยู่ก่อนแล้ว “ฮ้า ..อุ่นจังเลย”เสี่ยวเจินที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่พูดขึ้น น้ำเสียงมีความสุข เสียงจ๋อมแจ๋มๆจากการเล่นน้ำทำให้เล่ยเผลอยิ้มออกมา เสี่ยวเจินเล่นน้ำจนพอแล้วก็ว่ายมานั่งพิงตรงกำแพงไม้ไผ่ กลายเป็นว่าทั้งสองคนนั่งด้วยกันเพียงแต่มีไผ่กันเท่านั้นเอง เหอๆ “มีความสุขจัง .น่าแปลก เรานึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีใครแล้วซะอีก แต่ก็มีพี่ “เสี่ยวเจินพูดกับตัวเองแต่ออกเสียง ถึงไม่ได้ตั้งใจให้ใครได้ยินแต่เล่ยที่นั่งอยู่อีกฟากก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว “เราได้แต่ขอบคุณเค้าอย่างเดียว ”เสี่ยวเจินวักน้ำเล่นไปด้วย “พี่เป็นคนดีที่สุดในโลกเลย ต่อไปถ้าพี่ต้องการอะไรฉันยินดีทำให้ทุกอย่างเลย ..ไม่ดีๆ .เดี๋ยวพี่จะหัวเราะเอา หาว่าเว่อร์ อืม พี่คะ พี่เป็นคนเดียวที่ฉันจะคิดถึง ไม่เอา พี่คะ.....เอ่อ ..พูดยังไงดี ไม่มีคำพูดไหนเข้าท่าเลย”เสี่ยวเจินเอาหัวจุ่มน้ำอย่างหมดปัญญา “ไม่ต้องพูดหรอกมั้ง ..เรา .ความจริงเราอยากจะบอกเค้าว่าเรารักเค้านี่นา”ประโยคหลังนี่เสี่ยวเจินพูดค่อยมาก แต่เล่ยก็ได้ยิน .. “ไม่เอาแล้วๆ ..”เสี่ยวเจินเอาตัวเองลงไปอยู่ใต้น้ำเสียเลย ตัดปัญหาความคิดฟุ้งซ่าน เล่ยหันไปมองกำแพงไผ่สีเขียวออกเหลืองด้านหลังราวกับมองทะลุไปยังเสี่ยวเจินแล้วเค้าก็ยิ้มอย่างมีความสุข ******************************************** ชิงเหอนั่งอยู่ใน VS คนเดียวเหงาๆ หยิบมือถือขึ้นมากดไล่ชื่อ “เต้าหมิงซื่ออยู่กับซันไช่ ..ซีเหมินกับเสี่ยวโยว เหม่ยจั๊วกับเสี่ยวเฉียว มีมี่ไปทำธุระกับแม่ .ว้า .ไม่มีใครว่างเลยง่า ..อื้ม เล่ย .ฮัวเจ๋อเล่ย ตอนนี้เพิ่งทุ่มกว่าเอง ฮัวเจ่อเล่ย ”ว่าแล้วก็กดโทรออกไปหาเล่ยทันที “เล่ยเหรอ?”ชิงเหอกรอกเสียงมาด้วยความหวัง ฮัวเจ่อเล่ยขึ้นจากน้ำพุร้อนแล้ว .อยู่ในห้องนอน สวมเสื้อคลุมของโรงแรมลายตาตารางสีเทา “ชิงเหอ?” “ว่างป่าว?..มาเป็นเพื่อนเที่ยวหน่อยดิ่?” “โทษที ฉันไม่ว่าง” “อ๊า ไม่ว่างอีกคนแล้วเหรอ? โธ่ ชิงเหอผู้แสนอาภัพ”เล่ยหัวเราะกับคำพูดน้ำเน่าๆของชิงเหอ “ไปหาคนอื่นสิ ชิงเหอ”ชิงเหอถอนหายใจ “มีมี่ไม่ว่างอ่ะสิ ความรักของฉันถ้าไม่ได้เห็นหน้ากันแค่หนึ่งวันใจก็จะสลายแล้ว”เน่าเข้าไปใหญ่ เล่ยส่ายหน้า “นายรู้มั้ย? ความรักน่ะ เวลาเรารักใครแล้วเค้าก็รักตอบน่ะมันมีความสุขขนาดไหน?”เมื่อโทรมาแล้วก็ขอคุยแก่เหงาเสียหน่อย ชิงเหอยกทฤษฎีความรักของตัวเองขึ้นมาถก “เรื่องของนายสิ”เล่ยตอบหน้าตาเฉย ชิงเหอแทบตกเก้าอี้ ปีนขึ้นมาตอบใหม่ “เล้ยยยยยย นายนี่ไม่เปลี่ยนเลย ลองคิดดูถ้านายถือว่าวอยู่ แต่ดึงกลับไม่ได้เวลาต้องการเลิกเล่นน่ะ นายจะรู้สึกยังไง” “ก็ปล่อยมันไป” แป้ก ชิงเหอตกเก้าอี้รอบ 2 อุตส่าห์พูดซะเป็นปรัชญา เล่ยเล่นแข็งเป็นหินเลย “นายนี่มัน .ชิงเหอผู้ชาญฉลาดอย่างฉันจะตอบแทนให้ก็ได้ นายต้องประคองมันไปเรื่อยๆรอให้ลมมันเบาลง ดึงกลับช้าๆ เพื่อรักษาว่าวไว้”ในความคิดชิงเหอนี่คงเป็นคำพูดที่คมสุดเลย หมายถึงความรักที่รักเค้าอยู่ข้างเดียว มันเหมือนว่าวที่ลอยเคว้งบนท้องฟ้า มีแค่สายป่านคือความรักของเราคอยเชื่อมโยงกับคนที่เรารักไว้ แต่ว่าวมันอยู่บนกระแสลมแรงก็คือคนที่เรารักไม่รักเรา ดึงยังไงก็ดึงลงมาไม่ได้ ทางที่ดีก็ควรประคับประคองว่าวไว้ เหมือนที่ประคับประคองความรักที่มีต่อเค้า เพื่อรักษาความสัมพันธ์อันดีต่อกัน นั่นคือสิ่งที่เล่ยและซันไช่ทำอยู่เสมอมา “เล่ย ฟังอยู่ป่าว ”ชิงเหอเห็นเล่ยเงียบไป “อือ ” “ฉันยังพูดไม่จบเลย พอนายเอาว่าวลงมาได้แล้วนะ ก็แก้มันเสียใหม่ ไม่สิ ต้องหาใหม่เลย ห้ามเอาแทนกันนะ แต่ว่าวนั่นเราทำให้มันลอยบนฟ้ากับลมได้ โดยที่เราไม่ต้องฝืนบังคับ เราก็ได้ว่าวที่เข้ากับเราแล้ว ต่อไปก็มีแต่ความสุข”คนบ๊องๆแบบชิงเหอก็มีความคิดดีเหมือนกัน ถึงจะดีแบบแปลกๆก็เหอะ “เหมือนเมื่อก่อนฉันรักซันไช่ แต่ซันไช่รักเต้าหมิงซื่อ ต่อมาฉันรักมีมี่แต่พยายามให้มีมี่เหมือนซันไช่ แล้วฉันก็ไม่ชอบที่มีมี่ทำแบบนั้น ฉันชอบที่มีมี่เป็นมีมี่มากกว่า ในโลกนี้มีสิ่งที่แทนกันไม่ได้และก็เทียบกันไม่ได้เด็ดขาด”ชิงเหอพูดอยู่คนเดียว “เล่ย .เล่ย .หมอนี่จะวางหูก็ไม่บอก”ชิงเหอบ่นกับโทรศัพท์ “คุณคะ ตามหาเด็กอีกคนเหรอ?”เจ้าของโรงแรมทักเล่ยที่มีสีหน้าร้อนรน อยู่หน้าโรงแรม “เห็นเดินเล่นแถวทางขึ้นเนินน่ะค่ะ บอกเค้าด้วยนะคะอีกเดี๋ยว 2 ทุ่มไฟก็จะปิดแล้ว รีบลงมาดีกว่า ฉันบอกเค้าไม่รู้เค้าได้ยินมั้ย?”คุณป้าพูดยิ้มๆ ทิ้งให้เล่ยไปตามทางที่บอก ชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อคลุมลายตาตารางสีเทาวิ่งขึ้นไปตามทางเพื่อไปตรงถนนเดินขึ้นเนิน ว่าว ความรัก ..ซันไช่ เล่ยไม่เคยสนใจทฤษฎีอะไรทั้งนั้น แต่คำพูดของชิงเหอประโยคสุดท้าย ในโลกนี้มีสิ่งที่แทนกันไม่ได้และก็เทียบกันไม่ได้เด็ดขาด นั่นเตือนสติของเค้า คำพูดที่เค้าเคยพูดขึ้นมาเอง ..จิ้ง ..ซันไช่ .ไม่เคยแทนกัน เค้าไม่เคยนำทั้งคู่มาแทนกัน เทียบกันไม่ได้ และ เสี่ยวเจิน ก็แทนไม่ได้ เทียบไม่ได้ และจะไม่มีใครเหมือนเสี่ยวเจินได้อีกแล้ว ********************************************* คฤหาสน์เต้าหมิง “อีตาบ้านี่ พาฉันมาบ้านอีกแล้ว Tredd Treddd Tedd ..ค่ะ..แม่คะ อย่าพูดเว่อร์ได้มั้ย? เดี๋ยวหนูจะกลับแล้วนะ ไม่ค้างเด็ดขาด โธ่แม่ ..ไม่ใช่อย่างงั้นซะหน่อย แค่นี้แล้วกันนะคะ กลับไปค่อยคุยกัน” หญิงสาวร่างเล็กสวมเสื้อยืดพอดีตัวสีแดงลายการ์ตูนตรงอก ใส่ยีนส์สีค่อนข้างซีดถอนหายใจ เมื่อเก็บมือถือเข้าใส่กระเป๋าเสร็จ “เงียบอย่างกับวังร้าง ..ไม่รู้ตายคาห้องน้ำรึยัง?”เธอบ่นๆเดินจากห้องรับแขกเลี้ยวขึ้นบันไดไปยังชั้นของคนรัก สู่ห้องที่ใหญ่ที่สุดคือห้องนอนเต้าหมิงซื่อนั่นเอง “เอ .ไม่ดีมั้งเนี่ย เดี๋ยวเกิดหน้ามืดขึ้นมาเราจะแย่ .”กำลังจะจับลูกบิดประตูเข้าไปแต่ก็เปลี่ยนใจกะทันหัน เธอตัดสินใจเดินไปอีกห้อง เป็นห้องทำงาน โห .ห้องนี้ เหมือนยกofficeมาหมดเลยแฮะ ..ทำไมเราไม่ทันสังเกตเลยว่า อาซื่อก็เอาการเอางานด้วยเหมือนกัน เดินดูนู่นดูนี่ซักพักเสียง Laptop บนโต๊ะทำงานก็ดังเหมือนมีโปรแกรมอะไรซักอย่างเปิดขึ้น ซันไช่ชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาดู เห็นชื่อเต้าหมิงจ้วงขึ้นบนจอ หันซ้ายหันขวาไม่มีใครเข้ามา ก็รีบเดินมานั่งเก้าอี้ให้ถนัดๆ จับ mouse clik ตรงชื่อพี่จ้วงโดยอัตโนมัติ อืม นี่มันโปรแกรมใช้คุยกันนี่นา โอ้โห .มีกล้องตรงหัวจอmonitorของLaptopนี่ด้วยแฮะ .หญิงสาวปรับกล้องให้เข้าที่เพื่อจะจับหน้าเธอได้ “ซันไช่!....ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ้ะน้องรัก”หน้าเต้าหมิงจ้วงปรากฏขึ้นบนจอทันทีที่ซันไช่ปรับเปิดกล้อง เสียงใสๆของพี่ใหญ่สดชื่นมาก “เจ๊จ้วง!....”ซันไช่หัวเราะด้วยความดีใจเรียกชื่อพี่สาวเสียงดัง “จ้า พี่เอง อาซื่อไม่อยู่เหรอเนี่ย?”เต้าหมิงจ้วงในจอทำเป็นชะโงกหน้ามาใกล้ๆเผื่อจะมองเห็นทะลุออกไปได้นอกกล้องบ้าง “อาบน้ำค่ะ ตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว ไม่ยักออกมาซักที”ซันไช่เห็นเต้าหมิงจ้วงดูเหมือนเดิมก็ยิ่งดีใจ เจ๊จ้วงยังผมยาวสวยเหมือนเดิม สวมเสื้อกล้ามสีขาวดูสบายๆ จริงสิ..อาหลินล่ะ? “พี่สบายดีใช่มั้ยคะ? อาหลินคงโตขึ้นแยะแล้ว” “อือ..พี่ตายยาก สบายดีอยู่แล้ว อาหลินก็ซนแก่นเซี้ยวเกินเด็ก พี่ว่าเค้าชักจะเหมือนไอ้น้องตัวแสบมากกว่าหมือนพี่แล้วนะ”เต้าหมิงจ้วงพูดๆแล้วก็ลุกไปจากจอพักนึง ซันไช่เห็นพี่จ้วงคว้าตัวอาหลินมาวางบนตักเพื่อโชว์ให้เธอดูนั่นเอง “อ้า ..อาหลิน..คิดถึงจังเลย”ซันไช่เอื้อมมือไปถูๆกับจอLaptop (ทำเป็นบ้านนอกไปได้ 555) “ดูซิ เด็กคนนี้ เห็นซันไช่แล้วก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเชียว”เต้าหมิงจ้วงกอดลูกสาววัยเกือบ 10 เดือนแน่นแล้วหอมแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว “อาหลินอ้วนขึ้นเยอะเลยนะคะ” เต้าหมิงซื่อเดินออกมาจากห้องนอน มีผ้าขนหนูผืนเล็กบนหัว เค้าเช็ดน้ำที่เปียกผมลวกๆแล้วก็เลิกคิ้วที่ได้ยินเสียงซันไช่หัวเราะอะไรอยู่คนเดียงลอดผ่านออกมาจากประตูห้องข้างๆ ที่แง้มเปิดอยู่จึงรีบเดินมาดู “ซันไช่ เธอคุยกับใคร?”น้ำเสียงหาเรื่องเชียว(ตามประสาคนขี้หึง) จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “อ้าว กว่าจะอาบน้ำเสร็จนะคะคุณชาย”ซันไช่เงยหน้ามองเต้าหมิงซื่อแล้วก็กลืมน้ำลายลงคอเอื๊อก คุณชาย ..ใส่แต่เสื้อคลุมออกมาแบบนี้ ดูเสื้อซิแหวกเห็นแผงอกที่ยังมีหยาดน้ำเกาะพราวเลย ผมก็เปียกลู่ใบหน้า รูปร่างหน้าตาหล่ออออออออชะมัดยาก “คิดไรอยู่”เต้าหมิงซื่อ เค้ามาประชิดตัวซันไช่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชายหนุ่มดึงแก้มซันไช่เบาๆ แย่จัง นี่เราคิดอะไรลามกเนี่ย ..ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน ซันไช่ส่ายหน้ารัวๆ (กัดฟันสลัดความคิดออกไปละซี่ 555 เต้าหมิงซื่ออกจะหล่อปานนั้น) “อ้าว ..เจ๊ ..นี่คุยกับแฟนผมอยู่หรอกเหรอ?”สายตาคมเหลือบไปมองจอLaptopก็ปล่อยมือออกจากแก้มซันไช่ หันไปมองหน้าพี่สาวถนัดๆ ชายหนุ่มนั่งลงตรงที่วางแขนเก้าอี้ที่ซันไช่นั่ง ยังได้กลิ่นสบู่ที่เค้าใช้อยู่เลย (ไหนว่าไม่คิดไง ซันไช่ 555) เต้าหมิงซื่อเอามือโอบซันไช่ข้างนึง อีกข้างดึงผ้าขนหนูบนหัวออกพาดบ่า แล้วกดปุ่ม enter บนแป้น keyboard ทันใดนั้นผนังห้องที่บุด้วย wallpaper สีอ่อนอย่างดีก็แยกออก มีโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่เลื่อนออกมาแทนที่ อะไรจะทันสมัยปานนี้ ภาพพี่ใหญ่ไปปรากฏบนจอนั้นนั่นเอง “Hi Miss Zhuang”เต้าหมิงซื่อพูดสำเนียงฝรั่งสุดๆ “เออ แซวจริง อาซื่อ ฉันเป็น Miss แล้วย่ะ มายินดีด้วยกันหน่อย”เต้าหมิงซื่อหัวเราะจนเผยเห็นลักยิ้มสวยข้างซ้าย พี่จ้วงก็เหมือนกันมีลักยิ้มข้างเดียวกับน้องทั้งคู่ยิ้ม โหย ..หน้าตาดีทั้งคู่เลยนะเนี่ย เมื่อก่อนฉันคงมัวแต่ด่าอาซื่อจนลืมมองความหล่อ (ซันไช่เป็นไรอ่ะ 555) “แล้วนี่อยู่ไหน?”เต้าหมิงซื่อถามตรงจุด “ก็แถวโมนาโค แต่อีกไม่กี่วันจะกลับบ้านละ”พี่จ้วงแอบไปเที่ยวนี่เอง “พี่ คนอื่นล่ะ?”หือ?.คนอื่น ซันไช่เงยหน้ามองเต้าหมิงซื่อ “บ้า..คนอื่นอะไร ไม่มีหรอกนะ พี่ไม่คิดจะให้มายุ่งกับชีวิตที่สงบสุขของพี่อีกแล้วล่ะ”พี่จ้วงดูแข็งขันที่พูดแบบนั้นแต่ซันไช่ว่าพี่ก็เศร้าอยู่ดี “เอ๋ ก็ไหน?” “อาเหวินน่ะเหรอ?”ซันไช่งงไปใหญ่ อาเหวินที่เป็นเลขาคุณลุงพ่อเต้าหมิงซื่อน่ะเหรอ? “ก็ ”เต้าหมิงซื่ออ้ำๆอึ้งๆ “แกคิดว่าเค้ามาตามหาฉันล่ะสิ ก็ใช่ แต่เราไม่ได้เป็นแบบที่คนอื่นคิด” “รู้แล้วน่า พี่ไม่ต้องอธิบาย”เต้าหมิงซื่อรีบพูดสวนขึ้น ซันไช่เริ่มเข้าใจ “ฉันขี้เกียจพูดถึงแล้ว เอาไว้กลับไปเรามาดื่มกันให้ตายไปข้างเลยนะจ้ะ ซันไช่ อาหลินง่วงละ พี่จะพาแกไปหน่อยก่อน บาย อาซื่อ”เต้าหมิงซื่อยกมือบายกับจอโปรเจคเตอร์แล้วภาพที่จ้วงก็ดับผลุบหายไปทันที “พี่ ”ซันไช่อ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่ทัน “อะไร? ฉันนึกว่าเธอเป็นใบ้ซะอีก เห็นไม่พูดตั้งแต่เมื่อกี้”เต้าหมิงซื่อแซว ซันไช่แลเค้าด้วยสายตากล่าวโทษ “นายนั่นแหละ พูดอะไร ฉันงงไปหมด เพิ่งเข้าใจเมื่อกี้ ก็พอดีพี่จ้วงไปซะแล้ว”คนที่อยู่ในเสื้อคลุมสีขาวลุกขึ้นหมุนเก้าอี้ซันไช่มาข้างๆเพื่อคุยถนัดๆ ใช้มือจับที่วางแขนทั้งสองข้าง “เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ารู้เรื่องของผู้ใหญ่เลย ไป .เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะพาไปส่งบ้าน” “นาย ..”ซันไช่อ้าปากจะเถียง ข้อหาที่หาว่าเธอเป็นเด็ก “อุ๊บ ”โดนจูบปิดปากตามเคย ซันไช่ตาโตเหมือนไข่ห่าน เอ๊ะอะๆ ก็จูบแก้ปัญหา แล้วจูบก็หวานด้วย กลิ่นสบู่แบบผู้ชายๆ กับหยดน้ำเย็นๆจากตัวเต้าหมิงซื่อ แทบจะติดตัวไปกับซันไช่ ผ่านไปนานมาก ในความคิดของซันไช่ .เต้าหมิงซื่อถอนริมฝีปากออก ลากแขนซันไช่ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง “ไปเหอะ...เดี๋ยวฉันเกิดมีอารมณ์ติดพันขึ้นมาจะเอาตัวไม่รอดนะ” “นายจะฆ่าฉันรึไงเนี่ย?”เต้าหมิงซื่อหันมาหัวเราะหึๆ ซันไช่เลยไม่พูดต่อ เธอกำลังจะว่าเค้าชักจะพัฒนาการจูบร้อนแรงไปกันใหญ่แล้ว คนอะไรจูบจนชนิดที่ว่าคนโดนจูบจะตายเอาให้ได้ (ไม่รู้ตายเพราะโดนจูบหรืออยากจูบต่อ ) *************************************** “เอ รู้สึกว่าเมื่อกี้ยังมีไฟริมทางเปิดอยู่นี่นา”เสี่ยวเจินใส่กางเกงเลสีน้ำตาลอ่อน สวมเสื้อยืดสีครีมลากรองเท้าแตะเดินถือโคมไฟกระดาษสาสีแดงพอให้ความสว่างเรืองๆอยู่บ้าง เดินบนสะพานงงๆ “ดีที่เอาโคมไฟมาด้วยไม่งั้นหลงแน่” เมื่อกี้เสี่ยวเจินเดินไปดูสวนสมุนไพรซึ่งว่ากันว่าเมื่อก่อนมีหิ่งห้อยมาบินเต็ม แต่รู้สึกว่าตอนนี้คงไม่มีแล้ว คุณป้าเจ้าของโรมแรมก็บอกว่าไม่มีแล้ว แต่เธอก็ไม่เชื่อแฮะ นึกว่าบางทีอาจโชคดีได้เห็น ตรงทางขึ้นเนินจะมีทางอีกทางลงไปข้างล่างมีสะพานเชื่อมเพื่อข้ามไปยังสวนสมุนไพรของชาวบ้าน ตอนนี้เสี่ยวเจินกำลังยืนอยู่ตรงนั้นเอง “ ..เสี่ยวเจิน!.........”หญิงสาวหันรีหันขวางเมื่อจู่ๆก็มีเสียงเรียกมาจากข้างบน เสียงพี่นี่นา “คะ ฉันอยู่ตรงนี้ สะพานข้างล่าง”เสี่ยวเจินรีบตะโกนตอบยกโคมไฟขึ้นโบกไปมาเบาๆ “ ” เงียบ อ้าว เมื่อกี้พี่เรียกอยู่นี่นา เสี่ยวเจินมองขึ้นไปข้างบน เห็นเงาตะคุ่มๆกำลังลงมาเดินลงมาทางสะพาน หญิงสาวยกโคมไฟขึ้นสูงๆ ภาพเล่ยสวมแค่เสื้อคลุมของโรมแรมชัดขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของเค้ามีแววเหนื่อยเหมือนไปวิ่งมา เสี่ยวเจินทำหน้างงๆ รีบเอาโคมไฟห้อยกับราวข้างๆแล้วเดินไปหาเค้า ส่วนเค้าก็เดินมาหาเธอตรงกลางสะพานไม้แข็งแรงที่เธอกำลังยืนอยู่ ดวงตาเศร้าๆของเล่ยมองดูเสี่ยวเจินจนเสี่ยวเจินรู้สึกอยากจะพูดอะไรออกมาเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศแปลกๆ “เอ่อ ”ไม่ทันพูดอะไรออกมา เล่ยก็รวบตัวเสี่ยวเจินเข้าไปกอด เสี่ยวเจินงง+ตกใจเข้าไปอีก “คือฉันทำให้พี่เป็นห่วงเหรอคะ?ขอโทษด้วย”เสี่ยวเจินละล่ำละลัก แต่เล่ยก็ไม่ได้ปล่อยเธออกจากอ้อมกอด งั้นเค้าไม่ได้โกรธเพราะเรื่องนี่เหรอ? เสี่ยวเจินค่อยๆยกมือขึ้นโอบกอดเล่ยตอบ “คือ .”เสี่ยวเจินจะพูดอะไรออกมาไม่รู้แต่ก็คิดว่าเวลานี้ไม่เห็นจะต้องพูดอะไรออกมาเลย เธอจึงปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของฮัวเจ๋อเล่ย อ้อมกอดที่โหยหามาตลอด ฮัวเจ๋อเล่ยไม่พูดอะไรเลย แต่เหมือนเค้าถ่ายทอดการกระทำแทนคำพูด เป็นการบอกรักรึเปล่า? เสี่ยวเจินถามตัวเอง ช่างเหอะ .ใช่หรือไม่ ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยดวงดาว แสงดาวดูกระจ่างตาไปหมด แล้วก็มีดวงนึงที่ตก ลำแสงตรงหางพาดยาวเป็นสาย “ดาวตก!....”เสี่ยวเจินอุทาน เล่ยคลายอ้อมกอดหันไปมองทิศตรงข้ามกับตัวเอง ทิศที่เสี่ยวเจินกำลังจ้องมองอยู่ “พี่รู้มั้ย? ตอนเด็กๆแม่เคยบอกฉันว่าดาวตกน่ะเป็นสัญลักษณ์ของความสุข ถ้าใครได้เห็นต้องมีความสุขแน่นอน”เสี่ยวเจินยิ้ม เธอมีลักยิ้มน้อยๆตรงข้างขวา เล่ยยิ้มตาม “ถ้าพี่เห็นดาวตกอีกเมื่อไหร่ ถึงแม้ไม่ได้เจอกับฉัน พี่ก็ต้องคิดถึงฉันนะ”เสี่ยวเจินว่า เล่ยขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจที่เสี่ยวเจินพูดแบบนั้น “ ”เล่ยไม่ตอบ เสี่ยวเจินละสายตาจากดาวมองตาเล่ยแทน “ความคิดถึงกำหนดด้วยดาวตกไม่ได้” “จริงสินะ เอาเป็นว่าอย่าลืมนะว่าเราเคยมาดูดาวด้วยกัน”เล่ยพยักหน้า เสี่ยวเจินอมยิ้ม คืนที่ดาวเต็มฟ้า ดูระยิบระยับ ลมของหน้าหนาวพัดใบไม้ดังซู่ๆ แสงไฟสีแดงอ่อนจากโคมไฟให้ความสว่างเพียงเล็กน้อยบนสะพาน แต่ความรักกลับส่องสกาวสว่างไสวมากกว่าสิ่งอื่นใด จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใด ********************************** “แม่ ฉันว่าสองคนนั่นต้องไปที่สะพานแน่เลย”คุณป้าเจ้าของโรมแรมพูดกับแม่ซึ่งสูงอายุพอควร ท่านกำลังเตรียมอาหารอยู่ภายในครัว “งั้นเหรอ?” “ใช่สิคะ แม่เคยบอกนี่นา ถ้าคู่รักคู่ไหนที่เห็นดาวตกตอนอยู่บนสะพานน่ะจะเป็นเนื้อคู่กัน”หญิงชราหันมายิ้ม “เนื้อคู่แน่นอน เรื่องนี้คนในต้นตระกูลเราเท่านั้นที่รู้และก็เก็บเป็นความลับมาตลอด” “นั่นสินะ ถ้าคนอื่นรู้คงแห่กันมาแล้วตำนานก็ไม่ขลัง”คุณป้ายกนาฬิกาขึ้นดู “แต่เพิ่ง 2 ทุ่มกว่าเอง จะมีดาวตกเร้อ”คุณยายหัวเราะหึๆ “ค่ำไม่ค่ำลองเป็นเนื้อคู่กันยังไงก็เห็นดาว” ******************************************************************** ไทเป ..ฟางอี้เทียน(จากตอนที่ 7 )ถือรูปถ่ายฮัวเจ๋อเล่ยจูงมือเสี่ยวเจินขึ้นรถเมลล์แล้วขยำจนแหลก สายตาของเกย์หนุ่มดูอาฆาตมาดร้ายชอบกล ************************* ดูเหมือนว่าฮัวเจ๋อเล่ยจะมีความสุขดีกับ 1 คืน 1 วันในหมู่บ้านริมธารน้ำเชิงเขานอกเมืองไถจง เมื่อถึงเวลากลับ ชายหนุ่มเดินออกมาจากโรมแรมพร้อมกับเสี่ยวเจิน คุณยายซึ่งนั่งดายหญ้าอยู่ตรงสวนด้านหน้าเงยหน้าร้องทัก หญิงชราสวมเสื้อแขนยาวสีมัว ใส่ถุงมือขาดๆกับหมวกจักสานใบกว้าง ท่านส่งยิ้มอ่อนโยน “อ้าว..พ่อหนุ่มนั่นจะพาแฟนกลับแล้วรึ?”เสี่ยวเจินยิ้มอายๆเงยหน้ามองเล่ยซึ่งตอบคุณยายชัดถ้อยชัดคำ “ครับ” ตอบงี้ 2 in 1นะพี่ ใครเค้าตกลงเป็นแฟนเมื่อไหร่ ฮัวเจ๋อเล่ยสวมเสื้อยืดข้างใน ใส่เสื้อไหมพรมสีขาวทับ กระดุมตรงคอเสื้อสองเม็ดไม่ได้จด ชายหนุ่มใส่ยีนส์สีมอ เดินออกมาจากด้านหน้าโรงแรมเมื่อพูดจาร่ำลากับคุณยายเสร็จ Benz คันโปรดสีบรอนซ์เงินของเค้ามาจอดรออยู่แล้ว อาเว่ยยืนยิ้มเผล่ให้คุณชายและเสี่ยวเจิน ระหว่างที่รถมุ่งหน้าไปยังลานเครื่องบินส่วนตัวตระกูลฮัวเจ๋อ “ทำไมขามาเราถึงนั่งรถเมลล์?”อาเว่ยแอบเงี่ยหูฟัง ฮัวเจ๋อเล่ยเลิกคิ้ว ละสายตาจากหน้าต่างมาทางเสี่ยวเจิน “ก็ไม่มีอะไร”เสี่ยวเจินเพ่งมองเล่ย “พี่ต้องขี้เกียจขับรถหรือไม่ก็อยากเอาเปรียบฉันใช่มั้ย? เล่นพิงมาตลอดทาง ตอนนั้นน่ะเมื่อยไหล่ไปหมด”หญิงสาวไม่รอฟังคำตอบ แกล้วพูดมั่วๆซั่วๆไปเล่นๆ พร้อมทำท่าประกอบ “จริงสิ ก็ใช่”เล่ยตอบ ยิ่งทำให้เสี่ยวเจินยิ้มกว้าง น่ารักแบบนี้ กี่ชาติๆก็ให้พิงไหล่ได้ให้ตายก็ไม่เมื่อย เล่ยจับหัวเสี่ยวเจินมาพิงตรงไหล่ของตัวเอง “งั้นพี่ชดใช้ให้ขากลับนี่ละกันนะ” ใบหน้าฮัวเจ๋อเล่ยที่เต็มไปด้วยความซุกซน ขี้เล่น ดวงตาเป็นประกาย เป็นใบหน้าที่อาเว่ยอดมองจากกระจกหลังจนตาค้างไม่ได้ คุณชายที่แสนจะอ่อนโยนกับเสี่ยวเจินที่แสนจะอ่อนหวานช่างเหมาะสมกับจริงๆ ******************************************* VS นัดประชุมพิเศษกลางดึก “แต่งงาน!!!!!!!!!!!”เสียงแหกปากของเพื่อนรักคนแรก “แต่ง ”ตามด้วยอีกคนที่สุขุมกว่า “งาน ”รองลงมาคือคนที่สุขุมสุด “แต่งงาน .(^o^)v .”คนที่ท้ายตอบด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้ม ชูนิ้วเป็นรูปตัว V เค้าเป็นคนที่มีความสุขุมน้อยที่สุดพอๆกับคนแรกที่แหกปาก แต่ครั้งนี้เค้ารับรองว่าเค้าคิดอย่างถี่ถ้วนรอบคอบแล้ว จริงๆนะ เชื่อสิ . “เหม่ยจั๊ว ..แกจะแต่งงาน!”เต้าหมิงซื่อแทบจะตาเหลือกด้วยความ surprise “ไม่ต้องดีใจกับฉันมากขนาดนั้นก็ได้อาซื่อ ขอบใจๆ”เหม่ยจั๊วโอบไหล่เต้าหมิงซื่อที่นั่งข้างๆโยกไปโยกมา “มันไม่ได้ดีใจ มันอิจฉาตังหากเล่า”ซีเหมินมองหน้าเพื่อนรักสองคน ฮัวเจ๋อเล่ยหัวเราะหึๆ “เล่ยหยุดหัวเราะนะ”อาซื่อหันไปค้อนให้เล่ย “ใครก็รู้ว่านายควรจะเป็นคู่แรกที่ได้แต่ง แต่กลับกลายเป็นว่าเหม่ยจั๊ว ฉันก็คิดไม่ถึงจริงๆ”เล่ยว่าไปตามจริง “อะไรกัน ไหนบอกว่าไม่ถูกกับพ่อเสี่ยวเฉียวไง” “อือ” “ไหงแต่งล่ะ?” “ก็ .แหม ..แบบนี้เค้าเรียกว่ายิงนัดเดียวได้นก 2 ตัว”เต้าหมิงซื่อพยักหน้าหงึกๆด้วยความทึ่ง “ทำยังกับนายจะแต่งซะเอง อาซื่อ เลิกอ้าปากค้างได้แล้ว”ซีเหมินชูแก้วไวน์ยินดีกับเหม่ยจั๊ว “ยินดีด้วย เหม่ยจั๊ว”คนอื่นๆยกแก้วขึ้นดื่มพร้อมๆกัน “แต่ว่านายอย่าลืมว่าการแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ ยิ่งคนแบบพวกเราแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันง่ายๆ อีกฝ่ายก็เป็นถึงลูกสาวประธานบริษัทยินกรุ๊ป”ซีเหมินเป็นคนที่รอบคอบมากกับเรื่องความรัก สำหรับเค้าคงเป็นเรื่องยากที่จะคิดแต่งงาน แม้กับเสี่ยวโยวเองก็ไม่แน่ใจว่าเค้าจะดีพอที่แต่งงานกับเธอได้หรือไม่? “นี่ อย่าขู่กันดิ่”เหม่ยจั๊วเห็นซีเหมินพูดจริงจังก็รีบย้อน “ไม่เห็นเป็นไรเลย เหม่ยจั๊ว นายแต่ง ฉันก็ใกล้แล้ว รีบๆแต่งไปก็ดี ถึงจะโดนนายตัดหน้าแต่ฉันว่ามันคงหนุกดี”เต้าหมิงซื่อซึ่งตอนแรกออกจะเสียหน้าแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหายุ่งยากอะไร แค่แต่งงานเอง “แต่นายก็ยังไม่ยอมแต่งเพราะอยากจะให้พ่อกับแม่ของนายยอมรับซันไช่ก่อนไม่ใช่หรือ?”เล่ยทะลุกลางปล้องขึ้น เต้าหมิงซื่อสะดุ้งพยักหน้ายอมรับ เหม่ยจั๊วที่กระดี๊กระด๊าเมื่อกี้ได้ฟังก็สลดลงทันที “พวกนายหมายความว่า? ฉันยังไม่ควรแต่งเหรอ?”เสียงเหม่ยจั๊วละห้อย F3 มองหน้ากัน “เฮ้ย ..ใครว่าเล่า นายจะแต่งทั้งคนพวกฉันสนับสนุนเต็มที่อยู่แล้ว”ซีเหมินตบไหล่เหม่ยจั๊วเพื่อให้ความมั่นใจ เต้าหมิงซื่อกับเล่ยก็ยิ้มให้เพื่อน ทุกคนพร้อมจะช่วยเหลือเต็มที่ให้งานนี้ลุล่วงไปด้วยดี “ขอบใจพวกนายมาก นึกแล้วว่ายังไงพวกนายก็จะต้องเห็นด้วย”นี่ตกลงเหม่ยจั๊วจะเป็นคนแรกที่ทำให้สัญญาของ 4 หนุ่มเป็นจริงเหรอเนี่ย? สัญญาที่ว่าพวกเค้าจะต้องเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้กันและกัน ไม่ว่าใครจะแต่งงานก็ตาม “เสี่ยวเฉียวคงดีใจที่ได้สาวๆของพวกนายมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวเหมือนกัน” “ว่าแต่นาย เล่ย ฉันรู้มาว่านายทำอะไรแปลกๆ”ซีเหมินเบนความสนใจเรื่องเหม่ยจั๊วมาทางเล่ย “อะไร ยังมีอะไร surprise กว่าของฉันอีก”เหม่ยจั๊วยื่นหน้ามาทางเล่ย “เราห่วงเหม่ยจั๊วกับอาซื่อ จนลืมนายไป”ซีเหมินพูด ไม่แน่ใจว่าเป็นการหยอกหรือจริงจังกันแน่ ***********จบตอนที่ 16********************** จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 17 “งานแต่งงานนี่ยุ่งยากชะมัดเลย .”ซันไช่บ่นแจ๊วๆในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า กระจกบานขนาดใหญ่เท่าตัวสะท้อนตัวเธอสวมชุดราตรีเกาะอกยาวกรมเท้าสีครีมอมชมพู “ฉันหายใจแทบไม่ออกอยู่แล้ว ครื๊ด .”ซันไช่เปิดประตูลากผ้าม่านออก เดินมาโชว์ตัวให้เสี่ยวโยวและเสี่ยวเจินดู มือก็จับผ้าตรงอกดึงขึ้นอย่างรำคาญๆ “สวยจังเลย ซันไช่ สวยมากเลยนะ”เสี่ยวโยวสวมชุดราตรีเช่นกันแต่เป็นชุดกระโปรงสั้นประมาณเข่า คอเสื้อเปิดไหล่ขาวนวล เป็นคอเสื้อแบบปาดเฉียงดูเก๋ไก๋ไปอีกแบบ แต่ด้วยใบหน้าที่อ่อนเยาว์เกินวัยกับร่างอันเล็กกะทัดรัด มันทำให้เสี่ยวโยวดูเด็กมากกว่าจะเซ็กซี่อยู่ดี “รุ่นพี่คะ สวยอย่างที่พี่เสี่ยวโยวบอกจริงๆนะ ฉันสิ น่าอายจัง”เสี่ยวเจินนั่งเหนียมอายตรงโซฟารับแขก เธอสวมชุดราตรีผ้าแนบเนื้อ สายเล็กๆยึดชิ้นผ้าไว้ บางทีเสี่ยวเจินคงต้องหาผ้ามาคลุมไหล่เพื่อลดความชะเวิบชะวาบลง ไม่รู้หากเล่ยเห็นจะว่าไง “ไม่หรอก เธอสองคนน่ารักออก” สาวๆดูชุดของกันและกัน ซึ่งต่างก็เป็นสีชมพูครีมแบบเดียวหมด นานๆจะได้ใส่ราตรีสโมสรเสียที ยิ่งคนรักของพวกเธอพิถีพิถันกับเรื่องความสวยความงามด้วย พวกเค้าย้ำนักย้ำหนาว่าในงานคนที่สวยสุดคือเจ้าสาว แต่รองลงมาก็คือพวกเธอ “ทุกคนเป็นไง ชุดนี้ดูดีมั้ย?”เสียงเสี่ยวเฉียวดังมาเป็นคนสุดท้าย หญิงสาวร่างเพรียวเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ก้าวเข้ามายืนตรงกลางหน้าเพื่อนสาวอีก 3 คน เธอก้มมองชุดตัวเองอายๆ “อะไรเล่า บอกหน่อยสิจ้ะ ว่าใช้ได้มั้ย?” “อ๊ะ ..”ซันไช่เป็นคนแรกที่ได้สติ “สวยจ้า สวยมากกกกกกกกก”ความงามของเสี่ยวเฉียวเข้าตาทุกคนจนอึ้งกิมกี่ แม้แต่พนักงานของร้านซึ่งยืนอยู่ห่างๆด้านข้างๆยังอ้าปากค้างเหมือนเปิดปากถ้ำ ผ้าเนื้อดีสีครีม ตัดเป็นชุดเจ้าหญิง ..เพราะกระโปรงยาวที่พองน้อยๆ ด้านหลังมีโบว์ขนาดพอดีติดอยู่ เห็นเสี่ยวเฉียวแล้วนึกถึงซินเดอเรล่าในนิทานจริงๆ ท่อนบนเป็นเสื้อมีแขนแต่ปาดสั้น คอเสื้อกว้างกลมธรรมดาเพื่อเวลาสวมสร้อยเพชรของเหม่ยจั๊วจะได้เด่นสะดุดตามากขึ้น ผมของเสี่ยวเฉียวไม่ได้เซทอะไรมากมาย .มันยาวตรงสลวยตามธรรมชาติ มงกุฏเล็กๆที่เจ้าบ่าวเตรียมไว้คงพอสำหรับเจ้าสาวแล้ว “ยังไงฉันก็ว่ามันดูอลังการไปหน่อย ซันไช่ เห็นด้วยมั้ย?”เสี่ยวเฉียวจัดแขนเสื้อไปมา เธอดูสวยมากๆแต่ก็ดูเป็นกังวล “เอ่อ..”ซันไช่สบตาเสี่ยวโยว “มันเหมาะกับเธอมากเลย เสี่ยวเฉียว ฉันไม่เคยเห็นชุดเจ้าสาวชุดไหนสวยและก็เรียบหรูแบบนี้มาก่อนจริงๆ”เสี่ยวโยวพูดเสริม เพราะซันไช่ดูจะไม่ค่อยสันทัดเรื่องผู้หญิงๆเท่าไหร่ “ตอนแรกฉันคิดว่าเราจะแต่งงานกันเงียบๆ จัดเป็นงานเล็ก เชิญแต่คนสนิท เหม่ยจั๊วก็เข้าใจ แต่คุณลุงกับคุณป้าท่านว่าเดี๋ยวคุณพ่อจะว่าเอาได้ก็เลยต้องจัดให้ใหญ่กว่าธรรมดา” “พี่เสี่ยวเฉียว .”เสี่ยวเจินรู้สึกเห็นใจเสี่ยวเฉียวจับใจ การที่แต่งงานโดยที่พ่อไม่ยอมมางานแต่งคงจะเศร้าไม่น้อย “เวอร์ซาเช่ หรือดิออร์ เมื่อก่อนฉันอาจชอบ แต่ตอนนี้ที่ต้องการคือเหม่ยจั๊วแล้วก็ชีวิตครอบครัวที่ได้รับการยอมรับ ”สามสาวก้มมองชุดของตัวเองซึ่งเป็นเสื้อผ้าแบรนด์ดังทั้งนั้น ความจริงไม่เห็นสำคัญแค่ได้อยุ่กับคนรักพวกเธอก็พอใจแล้ว “เสี่ยวเฉียว!......เจ้าหญิงของผม”เหม่ยจั๊วสวมชุกทักซิโด้สีครีมเข้ากับเจ้าสาวเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เสี่ยวเฉียวรีบหันกลับไปมอง ส่งยิ้มอ่อนๆให้กับชายหนุ่ม กลบเกลื่อนความวิตก ร่างสูงของเขาดูสง่างามเคียงข้างคนรัก ชายหนุ่มยิ้มหล่อค่อมตัวขอมือราวกับเจ้าชายอังกฤษ รับมือของเสี่ยวเฉียวมากุมแล้วแตะริมฝีปากบนหลังมือของเธออย่างรักใคร่ ซันไช่ เสี่ยวโยวและเสี่ยวเจินปลีกตัวออกมาจากทั้งคู่เงียบๆ เสี่ยวเฉียวคงจะทั้งดีใจและก็เสียใจที่ตัวเองได้แต่งงานแต่ว่าพ่อไม่ยอมรับ ถึงเธอจะเป็นคนออกความเห็นเรื่องนี้ แต่ยังไงก็คงอดผิดหวังไม่ได้ “เหม่ยจั๊วคะ ขอโทษนะ จวนจะถึงวันแต่งของเราแล้วแท้ๆ ฉันกลับกังวลไม่เข้าเรื่อง” เหม่ยจั๊วพาเสี่ยวเฉียวมานั่งตรงโซฟา เค้ากุมมือเธอหลวมๆพลางยิ้มให้กำลังใจ “ไม่ต้องห่วงจ้ะ ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี เชื่อสิ”เสี่ยวเฉียวยิ้มจางๆสบตาคนรัก “ดูซิ คุณสวยออกอย่างนี้ ผมแทบรอวันงานไม่ไหวแล้วนะนี่”เหม่ยจั๊วเลี่ยงที่จะพูดเรื่องเครียด เค้าจึงพยายามหาทางทำให้เสี่ยวเฉียวยิ้มมากๆ ทำตัวให้สดใส ถ้าเค้าไม่หาทางไว้แล้ว เค้าคงไม่เสี่ยวขอเสี่ยวเฉียวแต่งงานสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก ยังไงวันนั่นพ่อของเธอก็ต้องมาแสดงความยินดีกับเราแน่ๆ “แล้วผมก็หล่อด้วย คืนนั้น F3ชิดซ้าย”ชายหนุ่มยืดอกพูดแบบจริงๆจังๆ จนเสี่ยวเฉียวหัวเราะออกมาทันที “หลงตัวเอง .” “อยู่แล้ว”ทั้งคู่หัวเราะคิกคักตาม บรรยากาศรอบๆเป็นสีชมพู ************************************************************* “นั่นเธอจะไปไหน?”เต้าหมิงซื่อสวมทักซิโด้สีเทาอ่อน ยืนกอดอกตรงด้านในห้องอีกห้องที่ซันไช่กำลังจะเดินผ่าน “อุ๊ย!....ตาบ้านี่ มายืนทำไมตรงนี้”ซันไช่สะดุ้ง หันมาด่าเต้าหมิงซื่อ พลางยกชายกระโปรงเดินเข้าไปในห้องหาเค้า “ก็รอดูเธอไงล่ะ นี่อะไร ตกใจมากเหรอ?”เต้าหมิงซื่อเอื้อมมือมาจับไหล่ขาวนวลของซันไช่ยิ้มๆ จริงๆซันไช่รู้สึกตกใจเพราะนึกว่าเทพบุตรกรีกที่ไหนมายืนเก๊กอยู่ตังหาก แต่เธอไม่บอกเค้าหรอก “ใช่สิ นึกว่าผีหลอก”เต้าหมิงซื่อหน้ามุ่ย “เธอนี่พูดอะไรให้มันเข้าหูหน่อยได้มั้ย? ชมคนอื่นน่ะทำเป็นรึเปล่า?”ซันไช่หันหน้าไปทางอื่น กลั้นหัวเราะ “คนออกจะหล่อเท่ปานนี้ ดันเอาไปเปรียบเป็นผีได้”เต้าหมิงซื่อบ่นงึมงำเหมือนเด็กๆไม่หยุด “ก็ได้ๆ หล่อ หล่อมากกกกก หล่อที่สุดในโลกเลย โอเคมั้ย?”ซันไช่หันกลับมามองเต้าหมิงซื่อตลกๆ พลางชมด้วยการลากเสียงยาวๆ เน้นความหล่อสุดๆ “ฮึ...”ใบหน้าบึ้งตึงของเต้าหมิงซื่อเปลี่ยนเป็นยิ้มออกมาแทน ทั้งคู่สบตากันเขินๆ “เธอก็สวยเหมือนกัน สวยมากกกกกก” ซันไช่ทนสายตาซึ้งๆของเต้าหมิงซื่อได้ไม่นานก็เดินหนีไปตรงระเบียง เต้าหมิงซื่อเม้มปากอย่างได้ใจ เดินตามไปทันที ****************************************************************** “ซีเหมิน เธอเพิ่งมาเหรอ?”เสี่ยวโยวเดินมาอีกห้อง ห้องส่วนตัวของซีเหมิน เค้ากำลังเปลี่ยนเสื่อผ้าตรงหลังที่กั้นขยุกขยิก เสื้อสูทสีดำของซีเหมินพาดตรงโต๊ะ แฟ้มงาน 2 – 3 อันวางใกล้ๆ เสี่ยวโยวไม่รู้จะทำยังไงกับความขยันของเค้าดี คนอะไรชอบจริงๆ “จ้ะ เสี่ยวโยวหยิบผ้าคาดเอวให้ที”เสียงทุ้มของคนที่เธอเพิ่งบ่นในใจดังตอบมา เสี่ยวโยวหยิบผ้าคาดเอวสีขาวไปยื่นให้ซีเหมินซึ่งอยู่หลังม่าน “อ๊า ซีเหมิน”มือใหญ่ของเค้ารับผ้าคาดไปแล้วก็ดึงเสี่ยวโยวเข้าไปในม่านด้วย “น่ารักจังเลย เสี่ยวโยว”ซีเหมินพิจารณาเสี่ยวโยวทั่วตัวด้วยความพอใจ เสี่ยวโยวยิ้มอายๆ ไม่ยอมสบตา ก็ซีเหมินยังไม่ได้ติดกระดุมเสื้อเลยนี่นา แผงอกกว้างๆของเค้าที่เธอเคยหนุนแทนหมอนเผยให้เห็นชัดเจน “เงยหน้าซิ”ชายหนุ่มเชยคางคนรักขึ้น “ขอพิสูจน์หน่อย เอ ชุดนี้ หอมมั้ยนะ?”เค้าซุกจมูกลงกับไหล่ของเสี่ยวโยว “อย่านะคะ ซีเหมิน”เสี่ยวโยวเบี่ยงตัวหนี ซีเหมินจับไหล่บางให้อยู่นิ่งๆ “หื้อ .หอมจัง”จากนั้นจมูกของซีเหมินก็พิสูจน์ความหอมไปทั่ว เสี่ยวโยวมืออ่อนตัวอ่อน กลืนคำทักท้วงลงคอไปหมด ******************************************************* จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “พี่ อย่าบอกนะว่าหลับคาห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว”เสี่ยวเจินแซวเล่ยเล่นๆ ขณะนั่งรอเค้าเปลี่ยนชุด เล่ยแต่งตัวนานมากกกกก ไม่รู้เข้าไปทำอะไรอยุ่กันแน่ เด็กสาวรอจนลุกเดินไปมาฆ่าเวลา ชุดยาวๆนี่แนบเนื้อแล้วก็เดินลำบากจริงๆ เสี่ยวเจินก้มดูชายกระโปรงแล้วถอนหายใจ “ครี๊ด!......”เล่ยลากที่กั้นออก เสี่ยวเจินหันมามอง หล่อมากกกกกกกกกกกกก ชุดทักซิโด้สีเทาอ่อน เข้ากับเค้ามาก เหมือนเทพในนิยายปรัมปรา ก็ไม่ปาน “เสี่ยวเจิน”เล่ยเดินมาถึงตัวเสี่ยวเจิน ก้มลงกระซิบเบาๆข้างหูเธอ ดูท่าเสี่ยวเจินจะตะลึงในความหล่อมาก เงียบไปเลย “คะ .เอ้อ .”เสี่ยวเจินหุบปากเขินๆ เผลอแสดงความเปิ่นออกไปอีกแล้ว “พี่ดูตลกเหรอ?”เล่ยถามเรียบๆ “เอ่อ ..”เสี่ยวเจินหลุบตาลงมองพื้น “ก็ดีค่ะ” ไม่จริง ..ใครว่าก็ดี มัน ดีสุดๆตังหาก เสี่ยวเจินบิดมือไปมาเหนียมๆ “อือ ”เล่ยพยักหน้ามองเสี่ยวเจินที่ยืนแทบไม่ติดพื้น มือน้อยๆก็บิดไปมา เค้าเลยคว้าขึ้นมาดู “เป็นอะไรเหรอ? ดูสิ แดงแล้ว” หน้ารวมถึงหูของเสี่ยวเจินแดงแป๊ด ลมแทบจะออกหูด้วยความอาย เล่ยมองมือของเธอทีมองหน้าเธอทีแล้วยิ้มล้อเลียน “นี่เขินขนาดนั้นเลยเหรอ?”เสี่ยวเจินหัวเราะแห้งๆ เล่ยยกมืออีกข้างขึ้นขยี้ผมน้องสาว แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่และเอ็นดู “ก็พี่ดูดีนี่คะ”เด็กสาวพึมพำตามซื่อ “ชุดนี้ก็เหมาะกับเธอนะ แต่พี่ว่าคงต้องหาผ้ามาคลุมไหล่” ว่าแล้ว .เสี่ยวเจินคิดไว้ไม่ผิด ดีใจจังที่พี่บอกออกมาแบบนี้ ..เค้าเรียกว่าหวงมั้ยนะ? เล่ยจ้องตาเสี่ยวเจินนิ่งๆ แค่นี้เสี่ยวเจินก็แทบจะยืนไม่อยุ่แล้ว ถ้าเค้าทำอะไรเกินกว่านี้อีกเธอคงเป็นลมไปเลยแน่ ***************************************************************** ดูเหมือนตอนนี้จะไม่มีเรื่องไหน in สุดเท่าเรื่องเหม่ยจั๊วแต่งงาน สาวๆพากันเทียวเข้าเทียวออกบ้านเค้าเพราะมาเป็นกำลังใจเจ้าสาวและดูงาน(เผื่อถึงคราวตัวเองมั้ง ก็หวังไว้ลึกกันทั้งน้าน) วันกำหนดของงานแต่งงานมาถึงอย่างรวดเร็วแทบไม่ต้องรอกันนาน แค่เหม่ยจั๊วตัดสินใจจะแต่ง อาทิตย์เดียวเองทุกอย่างก็เตรียมพร้อมสำหรับรับมืออภิมหาบิ๊กงานฉลอง ณ Night Wedding คฤหาสถ์อันโอ่โถงสีเทาอันแสนโมเดิร์นของตระกูลเหม่ยจั๊วถูกตกแต่งประดับประดาด้วยเม็ดสีเหลืองนวลของไฟดวงเล็กๆ ดูสวยจับตาเป็นประกายไปทั่ว ต้นไม้ทุกต้น รั้ว ราว ไม่ว่าอะไรก็ดูจะสะท้อนแสงวิบวับ โรแมนติกเสียจนเสี่ยวเจินยืนอึ้งอยู่ข้างโต๊ะเซ็นท์ชื่อเข้างาน นี่มันอะไรกันเนี่ย โอ้โฮ .เกิดมาเพิ่งเคยเห็นงานแต่งงานหรูขนาดนี้ นั่นเค้าทำอะไรกัน? เสี่ยวเจินแอบมองผู้ชายคนนึง คนที่สวมสูทสีดำธรรมดา หน้าตาเชยๆ กำลังก้มเหมือนคำนับด้วยความนอบน้อมพร้อมยืนกล่องอะไรบางอย่างให้กันคนที่เป็นพ่อบ้านของคุณชายเหม่ยจั๊ว พ่อบ้านคงเป็นคนทำหน้าที่ต้อนรอบแขกด้านหน้า “พี่คะ .เค้าทำอะไรเหรอ?”หญิงสาวสะกิดเล่ยที่เพิ่งเซ็นชื่อเสร็จ กระซิบถามด้วยความสงสัยเบาๆ คิ้วเรียวขมวดนิดๆ “ไหน?”เล่ยหันไปมองตามท่าทางบุ๊ยไบ้ของน้องสาว เค้ายิ้มน้อยๆทำหน้าเหมือนเรื่องมันน่าเบื่อหน่าย ก่อนจะตอบเธอสั้นๆ “พวกชอบแอบน่ะ”ว่าแล้วเค้าก็จับมือเสี่ยวเจินเดินเข้าไปด้วยกันในงาน เพราะโซนจริงๆมันคือสวนหน้าบ้าน ริมสระน้ำกว้าง ทั้งสองคนกำลังอยู่ตรงถนนมุ่งไปยังคฤหาสถ์ อีกไม่ไกล แล้วนี่ขนาดบอกว่าเชิญแต่คนรู้จัก เสี่ยวเจินว่ามันน่าจะราวๆ 1000 กว่าคนเห็นจะได้ รถหรูๆออกันแน่น ขนาดมีคนคอยจัดคิวยังปั่นป่วนกันขนาดนี้ แต่ก็รู้สึกว่าบางคนเซ็นท์ชื่อแล้วก็ไม่ได้รับสิทธิ์เข้า แบบนี้ล่ะมั้งวิธีสกัดคนของคุณเหม่ยจั๊ว เพราะพี่เสี่ยวเฉียวขอไว้ อยากให้งานไม่พลุกพล่าน “แอบเหรอ?..งั้นก็เป็นพวกตุ๊ดน่ะสิ”เล่ยหยุดเดินหันมามองเสี่ยวเจินแบบทึ่งๆ เห็นหน้าตาอันใสซื่อของเสี่ยวเจินแล้ว อดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ จนต้องแซวเธอ“ติงต๊อง พี่หมายถึงพวกชอบเอาของแพงๆมาให้ แล้วก็มีความหมายอื่นแอบแฝงตังหาก ไปเหอะ นั่นไง ซันไช่" เสี่ยวเจินยังอ่อนหัดเกินไปกับการมีชีวิตอยู่ในวงสังคมแบบเค้า อีกหน่อยเธอก็คงจะเข้าใจไปเรื่อยๆ ทีละน้อย เต้าหมิงซื่อซึ่งยืนอยู่กับซันไช่ตรงโต๊ะค๊อกเทลยาวเหลือบมองเห็นเล่ย ก็ยกมือทัก กวักมาเร็วๆ “เล่ย ทำไมนายมาช้าจัง รู้มั้ย? ว่าแม่ฉันจะมางานนี้ด้วย” ก็ไม่รู้ว่าเต้าหมิงซื่อต้องการให้เล่ยมาอยู่เป็นเพื่อนในงาน หรือว่าเต้าหมิงซื่อต้องการจะบอกเล่ยว่างานนี้มีช้างชนช้างแน่ “โทษที ฉันมัวแต่ ..”เล่ยกล่าวคำขอโทษ แล้วก็เอียงคอมองน้องสาว เธอสวมชุดราตรียาวแนบเนื้อสีชมพูครีม โดยมีผ้าเนื้อดีสีเข้ากันบางๆคลุมไหล่อยู่ด้วย ก็คือเค้าเสียเวลาหาผ้าคลุมไหล่ที่เหมาะกับเสี่ยวเจินเป็นนานนั่นเอง “อ้อ ”ซันไช่พึมพำในลำคอ เต้าหมิงซื่อมองคนรักงงๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจสืบความ เค้านึกถึงซีเหมินที่คงกำลังเทรนเจ้าบ่าวอย่างเหม่ยจั๊วอยู่ก็เลยอยากจะขึ้นดูเร็วๆ “ช่างเหอะๆ ซีเหมินอยู่กับเหม่ยจั๊วข้างใน รีบไปเร็ว” 2 คู่หันหลังจากสวนอันจัดเตรียมเป็นสถานที่พิธี เดินขึ้นตึกแล้วแยกกันไปบันไดคนละทาง ด้านซ้ายก็ไปหาเสี่ยวเฉียว ด้านขวาก็ไปหาเหม่ยจั๊ว “ว้าว ..”ซันไช่เงยหน้ามองโคมไฟระย้าอันใหม่ที่เหม่ยจั๊วสั่งเปลี่ยนโดยเฉพาะ มันหยดย้อย ประกายวับๆ ดูราวกับแก้ววิเศษ ถึงข้างในตึกนี้จะค่อนข้างเงียบเพราะ เหม่ยจั๊วจัดทุกอย่างไว้ด้านนอกหมด แต่เค้าก็คงจะตื่นเต้นกับการมาอยู่ของเสี่ยวเฉียวถึงขนาดเปลี่ยนเครื่องแต่งบ้านใหม่ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพที่ติดผนัง มันจะเป็นรูปวิวเสียมากกว่าแผ่นเสียงที่เค้าหวงนักหวงหน้า ตรงห้องรับแขกสำคัญรูปครอบครัวเหม่ยจั๊วถูกเปลี่ยนมาเป็นอันใหม่ มีเสี่ยวเฉียวยืนยิ้มข้างเค้าโดยประธานเหม่ยจั๊วและคุณป้านั่งยิ้มเหมือนกัน เหม่ยจั๊วแสนจะน่ารักทำห้องใหม่ในชั้นของเค้า เพิ่มห้องดนตรีและห้องเด็กอีก 2 ห้องนอนก็ขยายเพิ่มรวมอีกห้องเข้ามาอีก ซันไช่เคยคิดว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกจะรักพวก F4 ได้จริงๆ พวกเค้าทั้งเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ ขี้โมโห ชอบรังแกคนไม่มีทางสู้ แถมไม่รู้จักคิดถึงคนอื่นที่ไม่สำคัญกับตัวเองอีก เธอช่างโง่จริงๆ มองพวกเค้าในวันนั้นกับวันนี้ F4 เป็นมากกว่าจิ๊กโก๋ไฮโซ พวกเค้าจิตใจดีแล้วก็ค่อนข้างอ่อนไหวกับเรื่องละเอียดอ่อน โดยเฉพาะความรัก “พี่ซันไช่คะ ..เราขึ้นบันไดอีกชั้นก็คงถึง ใช่มั้ยคะ?”เสียงเสียวเจินซึ่งเดินตามซันไช่มา ปลุกซันไช่ให้ตื่นจากความคิดเก่าๆ เธอหันไปยิ้มให้รุ่นน้องพร้อมพยักหน้าหงึกๆ “บ้านนี้มีลิฟท์ก็จริง แต่ฉันว่าเราเพลินจนเดินบันไดแล้วบันไดเล่า ไม่เบื่อกันทุกครั้งที่มา พี่ว่ามั้ยคะ?”มือน้อยๆของเสี่ยวเจินถลกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เดินสะดวก ส่วนอีกข้างก็ต้องจับผ้าคลุมไหล่ “แต่พี่ว่าเราน่าจะขึ้นลิฟท์มากกว่า โดยเฉพาะวันนี้ ชุดแบบนี้ เห็นด้วยมั้ยจ้ะ?”ซันไช่เองก็จับชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเหมือนกัน โชคยังดีที่ไม่ต้องคอยจับผ้าคลุมไหล่ แต่มันเสียตรงที่ว่าหนาวไหล่กับเนินออกวูบๆน่ะซี “นั่นไง .เสี่ยวโยวคงอยู่ข้างในแล้ว พี่ว่าเรารีบไปดูเจ้าสาวกันดีกว่า อยากเห็นเสี่ยวเฉียวจริงๆ” กว่าซันไช่กับเสี่ยวเจินจะขึ้นมาหาเสี่ยวเฉียวได้ เต้าหมิงซื่อกับเล่ยก็คุยหน้าตาเครียดกับเหม่ยจั๊วแล้ว โดยมีซีเหมินยืนทำหน้าเหมือนจะหัวเราะก็ไม่ใช่จะอะไรก็ไม่เชิง “แกจับพ่อตาแกมา แล้วเดี๋ยวพอเริ่มพิธีพ่อตาแกจะยอมยกเจ้าสาวให้เหรอ?”เสียงเอ็ดปนบ่นน้อยๆของซีเหมินดังก่อน เล่ยกับเต้าหมิงซื่อมองหน้ากันกระพริบตาปริบๆ “อย่าดุดิ่ ฉันอุตส่าห์คิดแทบตาย พวกนายไม่เห็นว่ามันดีหรอกเหรอ? งานออกใหญ่แบบนี้ เค้าไม่แหกหน้าตัวเองหรอกน่า ยกให้ชัวร์”เจ้าบ่าวมหาภัยแก้ตัว ทั้งยังยกเหตุผลที่ตัวเองคิดมาแทบหัวแตกกว่าจะออก มาอธิบาย “ก็ไม่แน่นะ .เหม่ยจั๊ว ..ไหนว่ากันว่าพ่อเสี่ยวเฉียวเป็นประเภทใจนักเลงไม่ใช่เหรอ? ฉันเคยได้ยินว่าเค้าเป็นคนเอาแน่เอานอนไม่ได้น่ะ”เล่ยถอนหายใจ เมื่อพูดจบ เหม่ยจั๊วโดนเค้าตีความมั่นใจแตก แต่ก็ยังมีอีกคนที่เป็นฝ่ายสร้างเสริม “ไม่มั้ง เหม่ยจั๊ว ถ้าไม่ยกให้ก็ฆ่าทิ้งซะเลยสิ เรื่องมากนัก ตีกันซักตั้งเลยก็ได้ ผู้ชายด้วยกัน น่าจะใจสปอร์ทหน่อย ถ้าเป็นอย่างที่เล่ยพูดจริงๆ วิธีแบบฉันว่าก็น่าลองไม่ใช่เหรอ?” เต้าหมิงซื่อเอาอีกแล้ว ทำเสียงแบบนี้เหมือนเห็นด้วยเต็มที่ เรื่องแผลงๆล่ะก็คนนี้ไม่มีปฏิเสธ “ฉันว่ายังไงเค้าก็ต้องยอมคงจะซักวิธี”เหม่ยจั๊วพึมพำอย่างมีกำลังใจ “ฉันไม่เข้าใจไอ้เรื่องพวกนี้นักหรอก แต่ที่เข้าใจก็คงจะเป็นเรื่องที่พ่อเสี่ยวเฉียวเป็นคนขวางโลก หวงลูกขนาดหนัก ผู้ชายเจ้าชู้ทุกคนมักจะโชคร้ายได้ลูกสาวสวย ตัวเองก็เลยพลอยกลัวไปด้วยความที่ลูกจะเจอแจกพอตเข้า”ซีเหมินซึ่งเชี่ยวชาญทฤษฎีเจ้าชู้ที่สุดวิเคราะห์ อีกสามคนทำหน้าเข้าใจ แตกต่างกันไป เล่ยนึกถึงพ่อตัวเองที่เจ้าชู้ไม่น้อยเหมือนกัน แต่เค้าดันเกิดมาเป็นผู้ชาย ก็ไม่แน่ บางทีพ่อของเค้าอาจจะไปมีลูกสาวที่ไหนอยู่ก็ได้ เต้าหมิงเฉิน พ่อของเต้าหมิงซื่อ รายนี้ก็น่าจะดูได้จากตัวลูก เค้าเป็นคนรักเดียวใจเดียว ไม่เคยข้องเกี่ยวกับใคร หรือไม่บางที เพราะเค้าเป็นคนเครียดกับงาน วันๆยุ่งจนไม่มีเวลาไปเจ๊าะแจ๊ะที่ไหน เต้าหมิงซื่อฟันธงว่าพ่อคงเบื่อผู้หญิง สาเหตุก็ยกตัวอย่างมาจากแม่เป็นต้น ด้านฝ่ายเหม่ยจั๊ว พ่อของเค้าเป็นคนประเภทสังคมจัดจ้าน แต่ไม่ยักกะนอกใจแม่ เพราะแม่ของเค้าเป็นคนเอาใจเก่ง ใจดี (พูดอีกอย่างก็ประมาณจุกจิก เอาใจใส่ทุกกระบวนท่า) แล้วที่เค้าเป็นพวกเจ้าชู้สมัยก่อนมานี่ ติดมาจากใครล่ะ สงสัยว่าซีเหมินพ่นใส่ตั้งแต่เด็กเป็นแน่ “อือๆ แล้วไง พวกนายคิดไรอยู่ หา ?”ซีเหมินเห็น F3 ทำหน้าแปลกๆก็เรียกสติทุกคนคืนมา “เอาไงเหรอ?......................”เหม่ยจั๊วลากเสียงยาว ยกมือขึ้นลูบริมฝีปาก พยายามใช้ความคิด นี่มันงานแต่งงานหรือเกมทายปัญหากันเนี่ย 4 หนุ่มนั่งในท่าที่ต่างกันบนชุดรับแขกโซฟาตัวใหญ่ สีหน้าต่างก็จมลงไปในความคิดอีก ผ่านไป 10 กว่านาที ทุกคนเงียบจนได้ยินเสียงนาฬิกาดังติ๊กๆ “ฉันว่าเอาวิธีอาซื่อน่ะแหละ”เหม่ยจั๊วตัดสินใจลุกขึ้นยืนบนโซฟา สีหน้า self สุดๆ เต้าหมิงซื่อพยักหน้ารัวๆเห็นด้วยอย่างยิ่ง ลุกขึ้นยืนเหมือนกัน แต่ไม่ได้ยืนบนโซฟา “แต่ฉันว่าเราลองไปพูดกับเค้าก่อนดีกว่า” 1 ใน 2 คนที่ยังนั่งอยู่พูดขึ้น “เล่ย?”เหม่ยจั๊วทำเสียงสงสัย จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ฉันเคยคุยแล้วเค้าไม่ยอมนะ”ชายหนุ่มหันไปมองซีเหมินเหมือนต้องการแรงสนับสนุน “เอาทั้งสองอย่างนะล่ะ ทั้งคุย ทั้งตี ดูซิจะทำยังไง?”เต้าหมิงซื่อสรุปดึงแขนเหม่ยจั๊วลงจากโซฟา เค้าอยากรู้จังพ่อเสี่ยวเฉียวจะทำยังไง นี่ถ้าใช้วิธีนี้ได้ผลล่ะก็ เค้าคงต้องเก็บเอามาเป็นไม้ตายตอนแต่งงานกับซันไช่ “ไป นายพาเราไปเลย .”เล่ยกับซีเหมินลุกขึ้นเดินตามเต้าหมิงซื่อกับเหม่ยจั๊วออกไปด้านนอก เหม่ยจั๊วพาทุกคนมายัง Floor ซึ่งเค้าเคยบอกเสี่ยวเฉียวว่ามันเป็นโซนที่จัดไว้รับแขกโดยเฉพาะ พ่อของเสี่ยวเฉียวถูกขังไว้ในห้องนอนห้องใหญ่ ไม่ได้มัดเท้ามัดมือ แค่ขังไว้เฉยๆ เพิ่งไปตะครุบมาได้เมื่อตอนเย็นนี้เอง “ไอ้ๆ .ไอ้ .เหม่ยจั๊ว ..แก แก ”ทันทีที่เหม่ยจั๊วไขกุญแจเปิดประตูเข้าไป ชายวัยกลางคนร่างท้วมไว้หนวดเหนือริมฝีปากน่าเกรงขามก็เต้นผางจากโซฟา นี่ยังใส่ชุดทำงานอยู่เลย ถึงเค้าจะแก่มีรวงผมสีดอกเลาแซมดำ แต่ท่าทางโกรธยังเหมือนหนุ่มๆวัยคึกไม่มีผิด ขนาดคำรามน้ำเสียงยังตะกุกตะกักสงสัยเพราะอัดอั้นมานาน เหม่ยจั๊ว มองหน้าว่าที่พ่อตา เค้าพยักหน้าหงึกๆ ตามจังหวะติดอ่างของชายเกือบแก่ “ไอ้ .ไอ้ อะไรดี ลุงหนวด พอเหอะ เดี๋ยวเหนื่อย” เห็นลูกเขยนอกคอกสวมชุดเจ้าบ่าวเต็มยศเดินมาหมายจะประคองให้นั่งลง แต่ไม่ทันที่จะได้แตะไหล่ “อย่ามายุ่งกับฉัน!” ประธานอิงกรุ๊ปสะบัดแขน เดินหนีเหมือนรังเกียจ เหม่ยจั๊วทำหน้าหน่ายๆ ยกมือแบอย่างจนใจ กลับมายืนข้างเพื่อนๆอีก 3 คน มองหน้าเล่ยแบบ .ฉันบอกนายแล้ว คุยไม่ได้ผลหรอก . “แกจะให้ฉันไปเป็นคนพาเจ้าสาวเข้างานล่ะสิ ไม่มีทาง”ท่านประธานยืนกอดอกหันหลังให้ ขบกรามแน่นพูดยังกรอดๆ “ลุงครับ ถือเสียว่าผมขอร้องเถอะ เพื่อความสุขของลูกลุงเองด้วยนะ ผมรับรองไม่นอกคอก”เพราะเล่ยพยักเพยิดให้เหม่ยจั๊วพูด เหม่ยจั๊วก็เลยพูดประโยคเดิมที่เคยพูดมาแล้ว เค้าเดินมาใกล้ชายซึ่งใกล้จะเป็นพ่อตาอย่างค่อยๆ “ .ไม่ได้!!!!!!!!!!!!....”ท่านประธานหันมาตะคอกเสียงดังปานฟ้าผ่า เหม่ยจั๊วยกมือขึ้นอุดหู หลับตาปี๋ ก่อนจะลืมตาหรี่มองเมื่อเห็นลุงหนวดหันกลับไปกอดอกสงบนิ่งตามเดิมแล้ว เต้าหมิงซื่อซึ่งยืนอยู่ข้างหลังทำท่าพยักเพยิดขึ้นมาอีกคน เหม่ยจั๊วส่ายหน้าไม่เข้าใจปากพะงาบๆของเพื่อน จนกระทั่งอาซื่อยกมือขึ้นมากำ ชี้กำมือ ..เหม่ยจั๊วส่ายหน้ารัว ทำปากพะงาบๆตอบ ไม่ได้ๆๆๆๆ เดี๋ยวแกตาย....ทั้งสองคนสื่อสารกันไปมา ..จนกระทั่งเต้าหมิงซื่อก็พะงาบกลับมาอีก ..คราวนี้บุ๊ยไบ้ไปข้างหลังเหม่ยจั๊ว .อะไรวะ .เหม่ยจั๊วเกาหัวแกรกๆ เล่ยกับซีเหมินก็เบิกตาโตด้วย “อะไรของนาย ก็บอกมาดังๆสิ” “ข้างหลังนาย ..”F3ตอบเสียงดังพร้อมกัน ฟังชัดถนัดหูเลย “เฮ้ย!....” เหม่ยจั๊วรับหันกลับไป ..มองประธานอิงแทบจะตาเหลือก เค้าลนลานรีบวิ่งไปคว้าตัวหนักๆของตาแก่ที่กำลังจะตะกายราวระเบียงห้องเพื่อโดดลงไปข้างล่าง “ทำบ้าอะไรเนี่ย..ลุง ลงมาก่อน .เดี๋ยว ..หนักนะ” คฤหาสถ์สูงเทียบตึกถึง 4-5 ชั้น แล้วชั้นบนสุดแบบนี้ ตกลงไปก็ซี้แหงแก๋สิ “ปล่อยฉัน ตายเสียดีกว่าได้แกเป็นลูกเขย” “ลุงอย่าคิดสั้นดิ่ .เสี่ยวเฉียวเอาผมตายแน่”เหม่ยจั๊วยื้อยุดฉุดพ่อตากันวุ่นวาย “ใครๆก็รู้แกเจาะไข่แดงสาวๆมาเพียบ ฉันไม่ยอมยกเฉียวเฉียวของฉันให้แกหรอก”เสียงประธานพูดถึงเฉียวเฉียวแบบนั้น F3 ได้แต่ยืนอึ้งกิมกี่ ตกลงจะเครียดซีเรียสหรือหัวเราะดีเนี่ย เลือกซักอย่างไม่ได้หรือ? “พวกนายมาช่วยหน่อยสิ จะให้ฉันตกด้วยหรือไง?”เหม่ยจั๊วอาศัยจังหวะเล็กน้อยหันมาด่าเพื่อนๆ ซีเหมินได้สติคนแรกวิ่งมาจับแขนประธานอีกคน “คุณลุงครับ คุยกันดีๆเถอะนะ อย่าให้ถึงขั้นนี้เลย”ชายหนุ่มพยายามเกลี่ยกล่อมช่วยด้วย “แกก็เหมือนกัน พ่อแกมันเพื่อนฉัน สมัยก่อนรายไหนรายนั้น”เล่ยกับเต้าหมิงซื่อที่กำลังจะเข้ามาช่วยถึงกับชะงักด้วยความขำ “อ้าว ..”ซีเหมินปล่อยแขนชายเรื่องมาก อย่างไม่พอใจ เอามือชี้ตัวเองแบบ..ตูกับพ่อเกี่ยวไรด้วยฟะเนี่ย? “เฮ้ย . จับต่อสิ เดี๋ยวหล่นนะเว้ย”เหม่ยจั๊วรีบเรียกซีเหมินให้กลับมาช่วยอีก ก็ตัวพ่อตาน่ะก้าวขึ้นราวไปครึ่งตัวแล้ว เอนหน้าเอนหลังทำท่าจะพุ่งอย่างเดียว “เล่ย อาซื่อ ฉันจะแต่งงานนะ ไม่ใช่มาตายกับพ่อตา พวกนายทำซากอะไรอยู่!” ซีเหมินถอนหายใจเข้ามาช่วยอีกครั้ง เล่ยกับเต้าหมิงซื่อได้จังหวะก็เข้ามาช่วยเสริม ดึงทั้งเหม่ยจั๊วและท่านประธานคืนกลับมา ต้องใช้แรงชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ถึง 3 คนกว่าจะดึงประธานร่างท้วมวัยครึ่ง 100 ลงมาจากการคร่าชีวิตตัวเองประชดงานแต่งงานลูกสาวได้ ทั้งหมดนั่งกองลงตรงระเบียงนั้นเอง หอบเหนื่อยแฮกๆ “คุณลุงจะเอายังไงก็บอกมาเลยสิครับ ยังไงก็ได้ให้เหม่ยจั๊วได้แต่งงานกับเสี่ยวเฉียวแบบที่คุณลุงก็เห็นชอบ พวกเราเชื่อว่าเหม่ยจั๊วต้องทำได้แน่”เล่ยบอกกับชายกลางคนน้ำเสียงเหนื่อย อีก 3 คนพยักหน้า “จริงเหรอ?” เหมือนเสียงมัจจุราชมารร้ายแทนที่คนกำลังจะฆ่าตัวตายเมื่อครู่ พ่อตาทำราวกับตัวเองเป็นจิ้งจอก ยกมือลูบครางอย่างพินิจพิจารณา ท่านหันมามองเหม่ยจั๊ว แบบ .แน่เหร้อ?...... “ว่ามาเลย ผมทำได้ทุกอย่าง?”น้ำเสียงของเหม่ยจั๊วเข้มจนเพื่อนๆก็เกรงว่านี่จะไม่ใช่การสู่ขอธรรมดาๆแล้ว “แน่จริงแกโดดอย่างฉันเมื่อกี้จริงๆสิ ถ้าแกโดดได้ ฉันก็ยกให้” ..นี่มันการฆ่าตัวตายชัดๆ .F3 อ้าปากค้าง เล่ยทำหน้าแบบ .คือผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ..เอ่อ .ทั้งสองคน ..เดี๋ยว .เล่ยพยายามจะห้ามทั้งสองคนที่จ้องหน้ากันนิ่งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ตกลง เอางั้นก็ได้..แค่นี้เอง”เสียงรับคำเหมือนไม่แยแสกับการตัดสินใจพิเรนท์ๆ หือ? ซีเหมินมองหน้าอาซื่อแบบที่พยายามจะถามว่านี่ตกลงมันบ้าหรือเมารึเปล่า?.....เต้าหมิงซื่อชักจะคิดว่าตัวเองยุยงเพื่อนมาเสี่ยงเสียแล้ว .เล่ยเอื้อมมือจะแตะไหล่เหม่ยจั๊วเพื่อเตือนสติ แต่เค้าก็คว้าลมเพราะเหม่ยจั๊วลุกขึ้นเดินเร็วๆไปยังระเบียงตรงกลาง มันเป็นตรงกลางคฤหาสถ์จริงๆ ยื่นออกมาตรงกับสวนหญ้าที่เป็นลานจัดงานแต่งซะด้วย ข้างหลังเหม่ยจั๊วประธานอิงก็เดินตามสีหน้ามาดมั่นมาก..ว่าเหม่ยจั๊วคงไม่บ้าพอแน่ .F3 วิ่งถลันนำไป เพราะรู้ว่าเหม่ยจั๊วบ้าพอชัวร์ “เหม่ยจั๊ว!.....แกเอาจริงเหรอ?”เต้าหมิงซื่อยืนข้างหลังเหม่ยจั๊วตะโกนถามแข่งกับลมที่พัดแรง สูงแบบนี้ลมก็อาจจะพัดจนเกิดอุบัติเหตุก็ได้ไม่เหมือนห้องลุงเมื่อกี้เป็นมุมอับ ไม่มีลมเป็นตัวช่วย นี่เหม่ยจั๊วเล่นมายืนซะกลางลมแบบนี้ ชักจะเครียดซะแล้ว “ทีตอนซันไช่โดนจับนายยังยอมโดนตีจนเกือบตายเลย แค่นี้ไม่เห็นไร”เหม่ยจั๊วไม่หันหลัง เค้าตอบกลับมาพร้อมกับก้าวขึ้นยืนบนราวระเบียง ดีนะที่ราวมันทำเป็นแบบเหลี่ยมนี่ถ้าเป็นกลมๆล่ะก็ . ..เล่ยซึ่งยืนอยู่ด้านหลังทำหน้าคิดหนัก จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “เดี๋ยวก่อนนะ เหม่ยจั๊ว อย่าเพิ่งโดด ดูให้ดีๆก่อนมันสูงนะ”ระหว่างนั้นซีเหมินก็ตะโกนรั้งเพื่อนด้วยอีกแรง ร่างสูงของเหม่ยจั๊วยืนโต้ลม บนความทสูงสุด ชุดทักซิโด้สีขาวครีมเด่นชัดยืนอยู่ท่ามกลางความมืด ต่างจากลำแสงจากงานเบื้องล่างที่สะท้องขึ้นมาเป็นเส้นฉายไขว้กันจ้าตา คนในงานเงยหน้าขึ้นมาเห็นเหม่ยจั๊วยืนเอนๆเอียงๆตรงระเบียงก็ส่งเสียงฮือฮากันใหญ่ “นั่นเจ้าบ่าวนี่!........” “เค้าทำอะไร จะฆ่าตัวตายรึเปล่า?......” “คุณชายเหม่ยจั๊ว ..!!....” ฯลฯ ต่างคนต่างอื้ออึง เซ็งแซ่ไปทั่วงาน พาลพากันมายืนอออยู่ตรงที่เหม่ยจั๊วจะกระโดดลง ชี้มือชี้ไม้ หวาดเสียวกันถ้วนทั่ว แม่เหม่ยจั๊วเป็นคนแรกที่เห็นแล้วตาค้างช็อคลงไปเลย ส่วนแม่เสี่ยวเฉียวสังหรณ์ใจว่าสามีตัวเองจะมีส่วนเกี่ยวข้องก็รีบวิ่งเข้ามาในตึกขึ้นลิฟท์สู่ชั่นบนสุดด่วนจี๋ “มีมี่ บอกซิ นั่นไม่ใช่เหม่ยจั๊วหรอกว่ามะ?”ชิงเหอเงยหน้ามองร่างที่อยู่สูงลิบพลางถามเสียงสั่นๆ “คือ .ตอนที่คุณชายเหม่ยจั๊วลองชุด มีมี่รู้สึกว่าเค้าจะใส่ชุดนั้นน่ะค่ะ”มีมี่ตอบ เธอหันหน้าไปมองชิงเหอด้วยความตกใจ “ไปบอกซันไช่เร็ว!..........”สองคนวิ่งหน้าตั้ง ดีที่มีมี่เลือกชุดกระโปรงสั้นมาถึงได้วิ่งเร็ว “แต่รุ่นพี่คะ?...ทำไมเราไม่โทรเข้ามือถือเอาล่ะ”วิ่งมาจนเกือบจะชั้น 3 ชิงเหอเพิ่งนึกได้ คว้าโทรศัพท์ตัวเองมากดเบอร์ด่วนหาซันไช่ “Treeeeeeedddd Treddddd Treeeed .ซะ .ซัน ซันไช่ .!!!!”ชิงเหอทำปากจะพูดแต่ให้มันได้อย่างนี้สิ เวลารีบๆก็เป็นแบบนี้ทุกที “ชิงเหอ .ทำไม .ค่อยๆพูดก็ได้”ซันไช่ยืนรับโทรศัพท์ เสี่ยวโยว เสี่ยวเจินและเสี่ยวเฉียวนั่งคุยกันตรงโต๊ะแป้งตัวใหญ่ซึ่งมีกระจกกลมเก่าแก่ “ค่อยๆ มีอะไรเหรอจ้ะ?”ซันไช่พยายามให้เพื่อนรักพูดช้าๆ เสี่ยวเฉียวคุยหัวเราะอยู่กับ 2 สาว สงสัยหันมามองหน้าซันไช่เหมือนรอฟังด้วย “คะ คือ เหม่ย .”มีมี่เห็นชิงเหอกุกกักไม่ทันกาลรีบคว้ามือถือจากมือชิงเหอมาเร็วปานฟ้าแลบ “คุณชายเหม่ยจั๊วกำลังจะโดดตึกค่ะ!!”ชิงเหอมองมีมี่แบบอึ้งๆ เธอยิ้มอย่างโล่งใจ “เหม่ยจั๊ว!!....”ทันที่เสี่ยวเฉียวรู้เรื่องเธอก็รีบลุกขึ้น วิ่งออกไปทันที มงกงกงกุฏอันเล็กสวยตกลงไม่มีคนสนใจ ชายกระโปรงพองๆถูกถลกขึ้นสูงๆ เสี่ยวเฉียววิ่งไปเร็วพอที่จะคิดออกว่าเหม่ยจั๊วน่าจะอยู่ตรงไหน เสี่ยวโยวและเสี่ยวเจินซึ่งวิ่งช้าสุดมองซันไช่ที่วิ่งไปด้วยกดมือถือไปด้วยท่าทางมีน้ำโห “Treeeeeeed Tredddddddd ..Teddddddd ”จากบรรยากาศเงียบๆ จู่มือถืออาซื่อก็ดังเสียงแหลม เหม่ยจั๊วเซเล็กน้อย .F3 แทบชนกันเพราะจะวิ่งเข้าไปจับ ถ้าเค้าไม่หันมายกมือแบบ ยังพอไหว ห้ามยุ่งเด็ดขาด . “เหม่ยจั๊วน่ะ ..เธอทำอะไรอยู่ เค้าจะโดด .โดดเหรอ?”เต้าหมิงซื่อเกาหัวแกรกๆ เสียงคนรักวิ่งด้วยพูดด้วย ถามเรื่องที่ตัวเองก็แน่ใจอยู่แล้ว “เดี๋ยวโทรกลับนะ ไว้ก่อน Tred ”เต้าหมิงซื่อวางโทรศัพท์หน้าตาเฉย “แสดงว่าโดดจริงๆ เสี่ยวเฉียวไปไหนแล้ว?”ซันไช่เงยหน้าจากมือถือหันมาถามเสี่ยวเจิน “สงสัยไปหาพี่เหม่ยจั๊วแล้วค่ะ” “เค้ารู้เหรอ ระเบียงกลางอยู่ตรงไหน?.....” คำพูดซันไช่สิ้นลง เสี่ยวเฉียวก็มาอยู่ตรงระเบียงกลางพอดี เธอมองแผ่นหลังของเหม่ยจั๊วอย่างคาดไม่ถึง “เหม่ยจั๊วคะ?....คุณจะทำอะไร ..ลงมาเถอะ อันตรายนะคะ”หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ๆ สายตามองเห็นแต่เหม่ยจั๊ว จนมีมือใครบางคนรั้งตัวเธอไว้ไม่ให้ไปใกล้เค้า “เฉียวเฉียว ” “คุณพ่อ!” หญิงสาวมองหน้าพ่อด้วยความตกใจ หันไปมองแผ่นหลังเหม่ยจั๊วพร้อมกับสะบัดมือออกจากเกาะกุมของบิดา “พ่อบอกให้เหม่ยจั๊วทำเหรอคะ? พ่อจะทำอะไร วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรานะคะ”เสี่ยวเฉียวแผดเสียงเข้ม ประธานอิงมองหน้าลูกสาวแบบพูดไม่ออก เธอไม่เคยเกรี้ยวกราด เป็นลูกสาวที่อ่อนหวาน เสี่ยวเฉียวหันไปหาเหม่ยจั๊ว แววตาห่วงใยจนแทบจะร้องไห้ ผมของเธอพลิ้วลู่ลม ยิ่งทำให้กลัวว่าเหม่ยจั๊วจะพลาดตกลงไปจริงๆ “เหม่ยจั๊วคะ .ลงมาเถอะ อย่าทำให้ฉันกลัวสิ”ทำไมเหม่ยจั๊วไม่พูดอะไรซักคำ F3มองเสี่ยวเฉียวที่เดินไปหาเหม่ยจั๊ว .. เสี่ยวเจิน เสี่ยวโยว ซันไช่วิ่งตามมายืนห่างอยู่เงียบๆด้านหลัง “ผมรักคุณจริงๆ เสี่ยวเฉียว .พ่อคุณก็รู้”ชายหนุ่มใบหน้าสวย แววตาซุกซนเงยหน้ามองฟ้าอันมืดมิดแต่ก็ยังมีแสงดาวดวงเล็กพอจะให้เป็นความหวัง เค้าสูดหายใจลึกก้มมองลงไป ณ ลานเบื้องล่าง แล้วยิ้มอย่างไม่ยี่หระความตาย “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!.............”แม่ของเสี่ยวเฉียวซึ่งเพิ่งมาน่ะร้องเสียงดังด้วยความตกใจ สิ้นเสียง .ร่างของเหม่ยจั๊วก็พุ่งลงไปจากขอบระเบียง พรุบหายไปจากสายตาของทุกคน บนสิ่งก่อสร้างที่สูงแบบนี้ ร่างของเค้าดิ่งลงไปสู้พื้นด้วยความเร็วและแรง “ว้าย!!!!!!!!!......”คนข้างล่างประสานเสียงโดยไม่ได้ตั้งใจ ร้องกันระงม “เหม่ยจั๊ว!!!!!!!!!” F3คำราม รีบวิ่งหมายจะไปคว้าตัวเพื่อนรัก “ไม่จริงงงงงงงงงง ..!”ร่างเจ้าบ่าวตกลงไปกับตาเสี่ยวเฉียวแทบจะเสียสติ ประธานอิงยืนนิ่งอย่างกับน้ำแข็งไม่คิดว่าจะมีคนบ้าเหมือนตัวเอง เสี่ยวโยวและเสี่ยวเจินเข่าอ่อนจนทรุดตัวลงนั่งแปะกับพื้น ซันไช่ยืนตัวสั่นงันงกอย่างเหลือเชื่อ “ไม่นะ ..เหม่ยจั๊ว!!... ..”เสียงหวีดร้องของเสี่ยวเฉียวแทบจะขาดหายไปในทันทีเมื่อเธอวิ่งถลาเข้าไปหาเหม่ยจั๊วตรงระเบียง เธอเงียบ สีหน้าเย็นเฉียบทำอะไรไม่ถูก แล้วค่อยเผยยิ้มกว้างออกมาทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 “เสี่ยวเฉียว !!!.....” คนที่นอนคว่ำอยู่บนแพยางอันมหึมาด้านล่าง พลิกตัวหันหน้าเงยขึ้นตะโกนตอบกลับมา ความจริงเหม่ยจั๊วจุกเสียจนหายใจแทบไม่ออกด้วยซ้ำ เมื่อกี้เค้าเอาหน้ากระแทกตอนลงมาด้วย แต่เสี่ยวเฉียวร้องเสียงหลงขนาดนั้นเค้ากลัวว่าเธอจะเป็นลมไปเสียก่อนจึงตะโกนตอบมาด้วยพลังที่มีอยู่น้อยนิด “อาเล่ย!...”เต้าหมิงซื่อกับซีเหมินหันมาทำเสียงสูงใส่ฮัวเจ๋อเล่ย ก็เมื่อกี้เล่ยคิดหนักอะไรซักอย่างก่อนจะโทรหาใครแล้วพูดว่า “มาเร็ว!” รู้กันอยู่ว่าเล่ยเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลบริษัทประกันภัยฮัวเจ๋อกรุ๊ป ทั้งยังมีกิจการเครือเกี่ยวกับสุขภาพทุกชนิด แค่เค้าจะสั่งคนบริษัทประกันภัยของเค้ามาจัดการงานแบบนี้ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลก “ทำไมเหรอ?” เห็นเล่ยทำหน้าเหมือนเหนือชั้น เต้าหมิงซื่อกับซีเหมินถอนหายใจโล่งอก ซูฮกกับความรอบคอบหัวไวทำอะไรรวดเร็วทันการเกินหอยทาก ทั้งสามคนหันมามองเสี่ยวเฉียวที่ยืนตัวอ่อนเกาะระเบียงก้มมองเหม่ยจั๊วยิ้มแผล่อยู่ข้างล่างด้วยน้ำตาอาบแก้ม “ในที่สุดนายก็ได้แต่งงานซะทีนะ ..เหม่ยจั๊ว” เต้าหมิงซื่อหัวเราะเบาๆ ดีใจและก็อิจฉาเพื่อนรักระคนกัน เหม่ยจั๊วมีแผนสำรองไว้แล้วก็คือเพื่อนๆของเค้าอีก 3 คนไง ถ้ามี F3 อยู่ด้วยปัญหาไหนก็แก้ได้ไม่ยาก หากข้างๆเป็นเต้าหมิงซื่อ ซีเหมิน ฮัวเจ๋อเล่ย ทั้งหมดไม่ยอมให้เค้าตายง่ายๆอยู่แล้ว ***************************************** ซีเหมินยืนหัวเราะหึๆ อยู่คนเดียว ในขณะที่เต้าหมิงซื่อกับเล่ยยืนเคียงข้าง “ซีเหมิน หัวเราะอะไรของแก?”เต้าหมิงซื่ออดใจไม่ได้กระซิบถามซีเหมินเบาๆ “เล่ยแกรู้มั้ย? มันหัวเราะอะไร?”ซีเหมินที่ไม่ตอบ เล่ยก็ยิ้มน้อยๆ เต้าหมิงซื่อหันมองเพื่อนทางซ้ายทางขวางงงๆ “ยังไงเนี่ย?....” ซีเหมินกลั้นหัวเราะสุดความสามารถจริงๆ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดตอนไปช่วยเหม่ยจั๊วออกมาจากแพยาง เค้าก็อดที่จะขำไม่ได้เลย สีหน้าเหม่ยจั๊วที่ลุกนั่งมึนๆ F3 ก็ช่วยหิ้วปีกลงมายืนไม่ค่อยมั่นคงข้างล่างแพยาง “...ซีเหมิน..เมื่อกี้ใครกรี๊ดก่อนเนี่ย..ฉันตกใจ เลยพลาดท่าตกลงมาผิด .หน้าเกือบแหก ”เหม่ยจั๊วตกใจเสียงแม่ยายของตัวเองเลยตกลงมาหน้าคว้ำ ..ซีเหมินคิดถึงตอนที่เหม่ยจั๊วทำเท่ห์เงยหน้าขึ้นฟ้า .ตั้งใจจะหาท่าลงเท่ห์ๆสิไม่ว่า?....เหม่ยจั๊วเอ้ย . เจ้าบ่าวเพื่อนของเค้าที่ยังรู้สึกกระปลกกระเปลี้ยค้างอยู่จากการโดดเล่นจากตึกสูงยืนเคียงข้างกับเสี่ยวเฉียวคุยกับญาติๆ ตรงกลางงาน โดนล้อมด้วยคนแก่แบบนี้ท่าจะน่าเบื่อน่าดู .พ่อตาของเหม่ยจั๊วไม่รู้ชิ่งหนีไปไหนเสียก่อนแล้ว..ก็น่าผิดหวังไม่น้อยสินะที่ตัวเองกลืนคำลงคอไม่ได้ แต่เค้าก็คงจะรู้อยู่แก่ใจดีอยู่แล้วว่าเหม่ยจั๊วน่ะโตเป็นผู้ใหญ่ .เป็นผู้ชายที่ดีพอสมควรแก่ที่จะฝากชีวิตเสี่ยวเฉียวไว้ด้วยได้ นั่น .ซีเหมินกวาดสายตาเลยจากเหม่ยจั๊วไปด้านหลังเค้า ..เลยไปจนสุด .ตรงถนนที่เชื่อมมายังสวนแห่งนี้ ..หญิงสาวร่างสูงเพรียว ผมยาวเป็นลอนสวยสีดำสนิท ..ดวงหน้าที่สวยหวานของเธอแย้มยิ้ม ชุดราตรีแนบเนื้อสีดำยาวลากพื้น .คอเสื้อคว้านลึกจนไม่น่าเชื่อว่าคนแบบเธอจะใส่ชุดแบบนี้ได้ รองเท้าส้นสูงปริดยิ่งทำให้เธอดูสง่างามและเด่นขึ้นไปอีก..หญิงสาวค่อยๆเดินมายังกลุ่มของF3 “จิ้ง?.....”เต้าหมิงซื่อที่ละสายตาจากซันไช่หันมาพอดี อุทานเสียงดัง ซีเหมินและเค้าเดินเข้าไปล้อมตัวเธออย่างดีอกดีใจ “พี่จิ้ง .”ซันไช่ยิ้มกว้าง กำลังจะเดินเข้าไปหาเธอด้วยเหมือนกัน ..แต่ไม่รู้เพราะอะไรซันไช่หันไปมองทางเล่ยกับเสี่ยวเจิน .เสี่ยวโยวมองหน้าซันไช่เงียบๆ .ก่อนที่จะเดินมาฉุดมือเพื่อนสาวตามคนรักอีกสองคนไปหา ..ถังเถิงจิ้ง ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก .ดูดีจริงๆ ..เธอดูสนิทสนมกับพวกพี่ๆจัง ..เสี่ยวเจินเงยหน้ามองเล่ยที่เป็นคนเดียวในกลุ่มที่ยังยืนอยู่ที่เดิม . “พี่คะ?...” ใบหน้าเศร้าๆของเล่ยก้มมองเธอ เค้าเลื่อนมือมากระชับมือน้อยๆแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน .. “ไปกันเถอะ .” ฮัวเจ่อเล่ยจูงมือเสี่ยวเจินเข้าไปหาถังเถิ้งจิ้ง จิ้งสบตาเล่ย เธอยิ้มอย่างเยือกเย็นเมื่อสายตาจับอยู่ที่มือใหญ่ซึ่งกุมมือใครอีกคนอยู่ รู้สึกเจ็บปวดลึกๆแต่ก็ได้แต่ยิ้มเพียงเท่านั้น .ถังเถิงจิ้งส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับเสี่ยวเจิน เธอใช้ดวงตาถามเล่ย นี่คือผู้หญิงของเธอใช่มั้ย?...ใช่มั้ย?.....น่าดีใจจังนะ .ดีจัง หญิงสาวพยายามบอกตัวเองอย่างนั้นอย่างจริงใจ . เต้าหมิงซื่อ ซันไช่ ซีเหมินและเสี่ยวโยวไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากทำเป็นมองไม่เห็น “สบายดีมั้ย?....”น้ำเสียงทุ้มและเต็มไปด้วยความรู้สึกผูกพันของเล่ยเอ่ยถามจิ้ง “จ้ะ เล่ย ..ฉันสบายดี..” สบายดี ..ถังเถิ้งจิ้งยังยิ้มอ่อนโยนอยู่อย่างนั้น .ฮัวเจ๋อเล่ยรู้ดี .ว่าเธอไม่ได้รู้สึกสบายนัก “นี่..เสี่ยวเจิน .เค้าเป็น .” “จิ้ง?....เฮ้ .ไม่ได้เจอกันนานเลย ..”เสียงตะโกนของเหม่ยจั๊วดังขึ้นจนแทบจะทั่วงาน ขัดจังหวะที่เล่ยกำลังจะพูดเสียก่อนฉับ .. ทุกคนหันไปทางเหม่ยจั๊ว “พวกนายพาจิ้งมาทางนี้สิ ” ยกเว้นเพียงเล่ยกับจิ้งเท่านั้น .เสี่ยวเจินค่อยๆทำความเข้าใจกับอะไรๆเงียบๆ เธอดึงมือออกจากเกาะกุมของเล่ยอย่างเชื่องช้า .. “มาทางนี้เถอะ ..อาเล่ย..จิ้ง ”เต้าหมิงซื่อหันหลังมาเรียกกำชับเพื่อนหนุ่มกับพี่สาวคนสนิท .. “อาซื่อ ..”ซันไช่ซึ่งเดินเคียงเต้าหมิงซื่อห่างออกมาจากคนข้างหลังเงยหน้ามองเค้าน้ำเสียงห่วงๆ “ฉันรู้สึก.. ”ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ซันไช่เงียบลงไป “เรื่องนี้เราทำอะไรไม่ได้ ..” “แต่ฉัน เรา ..” หญิงสาวพยายามจะท้วงคนรัก เพราะเธอรู้สึกกังวลกับพวกเค้าจริงๆ “อย่าซันไช่ เธอเองก็อยู่ในสถานะที่ทำตัวลำบากมากกว่าฉันเสียอีก....เธอกับเล่ย เล่ยกับเสี่ยวเจิน ..จิ้งกับเล่ย...”ซันไช่เงียบและไม่พูดต่ออีกเลย ********************************************** เวลาที่จะเอาไปห่วงคนอื่นของซันไช่ดูเหมือนจะหดน้อยลงเพราะตัวเธอต่อไปนี้คงต้องห่วงตัวเองให้มาก หญิงสาวก้าวไปไม่ทันได้ถึงตัวเหม่ยจั๊วกับเสี่ยวเฉียว เสียงอันมีpowerของใครคนนึงซึ่งเธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีก็ดังขึ้น “อาซื่อ!.............”เสียงแข็งๆของหญิงวัย 40 กว่ามาดามตระกูลเต้าหมิง “แม่!.........”เต้าหมิงซื่อหันไปมองเร็วๆ ถึงแม้จะรู้คร่าวๆว่าจะมาแต่พอเจอตัวจริง ก็ตกใจอยู่เหมือนกัน ลูกเจอหน้าแม่น่าจะดีใจแท้ๆแต่เค้ารู้สึกปวดหัวหนึบขึ้นมา ซันไช่ค่อยๆหันมามองเต้าหมิงฟงอย่างเนิบๆ คนที่ยืนด้านหลังจิ้งกับเล่ย สวมชุดราตรีสีดำมีผ้าขนสัตว์สีเทาพันคอ ยังเหมือนตอนงานวันเกิดของเต้าหมิงซื่อไม่มีผิด ผู้หญิงคนนั้นเชิดคอสูงไม่แม้แต่จะมีวี่แววของความลดราวาศอก ..เล่ยกับจิ้ง รวมถึงเสี่ยวเจินแหวกออกเป็นสองฟากเมื่อเต้าหมิงฟงเดินผ่าน จิ้งยืนเคียงข้างเล่ย“ไม่ได้เจอกันนานนะ .คุณหนูจิ้ง เล่ย .”หล่อนเอ่ยทักหนุ่มสาวสองคนอย่างเรียบๆ ค่อนข้างเอ็นดูบุตรสาวตระกูลถังเถิง แต่ไม่แม้จะชายตามองเสี่ยวเจินซึ่งยืนอีกข้างซักนิด เล่นเอาการเจอกันครั้งแรกของเสี่ยวเจินถึงกับสะอึก สายตาคมกริบที่มองเหยียด..กับยิ้มตรงมุมปาก..พระเจ้า .นี่น่ะเหรอแม่ของพี่เต้าหมิงซื่อ “สวัสดีครับ คุณป้า..” “สวัสดีค่ะ ..” ฮัวเจ๋อเล่ยและถังเถิงจิ้งค่อมศีรษะทักเต้าหมิงฟงเล็กน้อย “แม่หนูคนนี้ล่ะจ้ะใครกัน?”เสี่ยวเจินนึกว่าจะไม่ต้องพูดจาเสียแล้ว เต้าหมิงฟงเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว หล่อนย่อมไม่ลืมจะแสดงว่ามีมารยาทตามแบบฉบับของหล่อนเอง ดังนั้นจึงทักเสี่ยวเจินแบบไม่มองหรือมองเฉียดผ่าน ด้วยการหันไปถามเล่ย “เจิ้งเสี่ยวเจิน...เธอเป็นน้องสาว ”น้ำเสียงเล่ยแนะนำชัดเจน เสี่ยวเจินก้มศีรษะอย่างนอบน้อม “สวัส ” “ฮัวเจ๋อหลาง..เค้ามีลูกสาวด้วยงั้นรึ?....”เต้าหมิงฟงสวนขึ้น . “สกุลเจิ้ง หึ?...” ช่างเป็นคนที่ดูถูกคนได้แม้แต่เสียงอันเรียบเฉยนั้น “เธอเป็นคนของตระกูลเราอย่างถูกต้องตามกฎหมายครับคุณป้า”เล่ยย้ำ เต้าหมิงฟงสาดสายตาไปมองเสี่ยวเจินที่ยืนนิ่งก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินเลยไป ใบหน้าเสี่ยวเจินที่ซีดแล้วซีดอีก .เล่ยเดินผละจากจิ้งมายืนข้างเธอ ชายหนุ่มก้มพึมพำน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่มีอะไรหรอก ”หญิงสาวฝืนยิ้มให้เค้า จากนั้น มือของเล่ยก็โอบด้านหลังของเธอหลวมๆ “ไปกันเถอะ” จิ้งมองฮัวเจ่อเล่ยที่เอาใจใส่พาน้องสาวของเค้าเดินไปแล้วรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก .ซันไช่ ..เสี่ยวเจิน .ผู้หญิงที่เล่ยให้ความสำคัญมักจะดูเป็นคนธรรมดาๆ ส่วนตัวเธอถึงจะมีอะไรๆเหนือกว่าคนอื่นยังไง...แต่เข็มนาฬิกามันหมุนผ่านไปแล้ว ..เธอไม่สามารถทวงความรักของเค้าคืนมาได้อีกแล้ว นี่เป็นเรื่องเดียวที่เธอเสียใจ “ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ พี่ไม่ต้องห่วง ..อย่าเดินทิ้งพี่จิ้งไว้แบบนั้นเลย”เหมือนระยะทางจากตรงนี้ไปสู่กลางงานช่างยาวไกล เสี่ยวเจินดันเล่ยให้ออกห่าง ชายหนุ่มก้มหน้ามองเธอ ทะลุปรุโปร่ง “งั้นเหรอ?...”เสี่ยวเจินปล่อยมือจากตัวของเล่ย .หลบสายตาคมนั้น จิ้งยืนมองทั้งคู่ด้านหลัง เสี่ยวเจินเดินเร็วๆจากเล่ยไป .ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วหันมาหาเธอ เค้ายืนรอเธออยู่ตรงนั้น ..ฮัวเจ๋ยเล่ย .เด็กชายที่แสนจะเรียบร้อยของฉัน สายตาของเธอช่างไร้ซึ่งความโหยหา..ไม่เหมือนเมื่อก่อนทุกครั้งที่เธอมองฉัน แววตาเศร้าๆนั้นเต็มไปด้วยความลึกซึ้ง .. **************************************************** จากคุณ : disara - [ 28 มี.ค. 47 01:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โห........ ยาวมากๆเลยค่ะ ดีจังเลย สนุกมากค่ะ อย่าลืมมาลงบ่อยๆนะคะ จากคุณ : rose - [ 28 มี.ค. 47 13:37:21 A:203.113.32.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ติดตาม ...ิBelove.... อยู่นะค่ะ สนุกมาก ตอนนี้ไม่รู้ว่า f4community.net ทำไมถึงเ้ข้าไม่ได้ก็ไม่รู้ ขอบคุณที่แต่งฟิคให้อ่านนะค่ะ จากคุณ : Kaek - [ 28 มี.ค. 47 14:56:34 A:202.129.2.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวัดดีจ้า น้องแยม พี่อยากรู้ว่าทั้งหมดมีกี่ตอนคะ โรสเธอก็อ่านเหมือนกันหรอ จากคุณ : นก (umime) - [ 28 มี.ค. 47 21:01:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แยมขา... ขอบคุณนักน้ำ ...วันนี้แค่อ่านคร่าวๆ ก่อน เด๋วค่อย print เก็บพรุ่งนี้ ขอบคุณอีกครั้งนะค้า จากคุณ : wednesday - [ 28 มี.ค. 47 23:41:57 A:203.107.145.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวัดดีค่า....คุณ rose ..คุณKaek...พี่นก ตอบพี่นกนะคะ...MG นี่มี 18 ตอนแล้วค่ะ....แต่งประมาณซิทคอมเลยอ่ะค่ะ ไปเรื่อยๆ แต่กำลังคิดว่าจะทำภาคต่อไปแล้ว...โปรเจค คพันล้าน อ่านทั้งหมดได้ที่นี่ค่ะ...http://mgthailand.proboards22.com/index.cgi?board=fic( แต่มันมักเข้าไม่ได้อ่ะ) ตอนที่ 17 ที่นี่ http://forum.f4community.net/index.php?board=9;action=display;threadid=433;start=60 ตอนต่อ18 http://forum.f4community.net/index.php?board=9;action=display;threadid=809&start=0 ที่สำคัญ พี่อ้อขา .ถ้าหนูลืมมาเมื่อไหร่นานมากๆ ก็ทวงได้เสมอน้า .. ************************** “สวัสดีครับคุณป้า ..”มาถึงตาซีเหมินมั่ง เสี่ยวโยวก้มทักหล่อนเงียบๆ เต้าหมิงฟงเกลียดซีเหมินอยู่แล้วแทบจะมองเลยไปเลย หล่อนยังจำได้แม่นจำในเมื่อซีเหมินคือตัวการทำลายแผนแทรกแซงบริษัทเหม่ยจั๊วกรุ๊ปของหล่อน..จนล้มระเนระนาด เต้าหมิงเฉินปลดเธออกจากตำแหน่งทุกอย่างก็เพราะซีเหมิน “อาซื่อ .ลูกไม่ทักแม่หน่อยรึ?”เต้าหมิงซื่อกับซันไช่ซึ่งยืนอยู่ถัดไป เป็นคู่ที่เต้าหมิงฟงต้องการจะทักก่อนคนอื่นๆ “สวัสดีครับ”ชายหนุ่มค่อมศีรษะเคารพมารดาพร้อมด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สวัสดีค่ะ ”ตามด้วยซันไช่ที่พยายามจะไม่ให้น้ำเสียงเย็นเยียบเท่าเค้า เต้าหมิงฟงคงเตรียมใจมาแล้วจึงยิ้มแข็งๆ.. “หน้าตาท่าทางคงสบายดีนะ .ซันไช่” คนถูกเรียกชื่อรู้สึกขนพองยังไงไม่รู้ซี .เพราะเจอกันกี่ทีก็มีเรื่อง สู้ไม่เจอกันเลยจะดีกว่า “ยายเล็กบอกแม่ว่าลูกมีความสุขดี” หล่อนก้าวเข้ามาหาเต้าหมิงซื่อ ยกมือขึ้นลูบหัวของเค้า เต้าหมิงซื่อยืนตัวแข็ง “ครับ” “พูดน้อยลงไปเลยสิ”เต้าหมิงซื่อไม่ยิ้มให้แม่ของเค้าแม้แต่น้อย ..แต่ก็ไม่ได้แสดงความเกลียดชัง มันเป็นเพียงความรู้สึกที่เฉยเมย “อ้า คุณนายเต้าหมิงคะ .คิดถึงจังเลย .นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว ”แม่ของเหม่ยจั๊วเป็นผู้เข้ามาทำลายบรรยากาศอันอึดอัด เธอเดินเอาร่างท้วมของตัวเองเข้ามาดึงให้เต้าหมิงฟงเข้าไปในหมู่ฝูงชนมาดามทั้งหลาย มาดามเต้าหมิงคนนี้มีชงักติดหลังกับเรื่องล้มบริษัทเหม่ยจั๊วกรุ๊ปอยู่ มีหรือจะสู้หน้าแม่ของเหม่ยจั๊วได้ .ใครๆก็รู้ว่าหล่อนทรยศกับครอบครัวนี้ .เต้าหมิงฟงสะกดคำพูดและความรู้สึกอย่างมั่นคง หล่อนยิ้มอ่อนหวาน ซันไช่มองอยู่ห่างๆยังอยากจะหลบหนีออกไปเสีย ..ถึงคนอื่นๆจะพูดคุยเหมือนเดิมๆ .แต่ต่างก็รู้แก่ใจว่าปราศจากซึ่งความมีไมตรี “ยินดีด้วยค่ะ เหม่ยจั๊วโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆนะคะ”เต้าหมิงฟงละจากเด็กๆตรงหน้าไป เธอก้าวเข้าไปในวงสังคมอย่างที่ถนัด ถ้าหากไม่เป็นเพราะยังมีสกุลเต้าหมิงค้ำคออยู่ .ไม่แน่ว่าหลายคนในที่นี้อาจจะไม่ปริปากพูดคุยกับเธอด้วยซ้ำ เหม่ยจั๊วได้ทีที่เต้าหมิงฟงเอาความสนใจไปจากเค้าและเสี่ยวเฉียวหมด .ปลีกตัวออกมาหาเพื่อนๆ “แม่นายมาจริงๆด้วยว่ะ” “คุณแม่ส่งบัตรเชิญไป นึกว่าจะมาไม่ได้เสียอีกค่ะ”เสี่ยวเฉียวบอกอย่างอึดอัด ..ครอบครัวของเหม่ยจั๊วคงไม่ยินดีนักที่เต้าหมิงฟงมา แม่ของเธอไม่น่าลืมเรื่องนี้เลย “ดูเค้าสิเมื่อกี้ฉันกับเสี่ยวโยวทัก รับซะที่ไหน”ซีเหมินโวยวาย เสี่ยวโยวกระทุ้งแขนคนรักปรามๆ “ไม่หรอกค่ะ เค้าก็พยักหน้าแล้ว” “นายเห็นมั้ย?....เมื่อกี้เค้าคุยอะไรกับเสี่ยวเจิน ดูดิ ยืนตัวซีดเลย”ซีเหมินหันไปมองเสี่ยวเจินที่ยืนข้างเสี่ยวโยวเงียบๆ “ไม่มีอะไรค่ะ คุณนายเค้าแค่ถามเรื่องของฉันนิดหน่อยเท่านั้น”เสี่ยวเจินตอบ .ใบหน้าเธอมองแต่เสี้ยวข้างของซีเหมิน เพราะเล่ยซึ่งยืนถัดไปจ้องตาเธอราวกับคาดโทษ .ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย .พี่คะ อย่ามองแบบนั้นได้มั้ย?...ฉันเป็นเด็กที่เข้าใจอะไรๆง่ายมาตั้งแต่เด็กนี่ ฉันรู้บทบาทของตัวเอง.... “เจอกันครั้งแรกก็ซักแล้ว?....นี่ท่าไม่ใช่ว่าเป็นน้องเล่ยคงโดนฟาดหางกระจาย”เหม่ยจั๊วพึมพำ “เธอก็พูดเกินไปจ้ะเหม่ยจั๊ว .ฉันว่าคุณป้าดูจะอ่อนลงนะ”ถังเถิงจิ้งพยายามให้ทุกคนมองไปในแง่ดี “งั้นก็เหอะ .ยังไงก็ดูวางอำนาจอยู่ดี”ซีเหมินมองเต้าหมิงซื่อกับซันไช่ที่ไม่พูดไม่จา “พวกนายเป็นอะไรทำไมไม่พูดซักคำ?”เต้าหมิงซื่อที่คิดอะไรงุ่นๆได้สติ “อือ .ไม่รู้แม่มาคราวนี้จะทำอะไร?” “ฉันรู้สึกแปลกๆจัง”ซันไช่ก็สีหน้าวิตก “อย่าคิดมากน่า .ป่านนี้แล้วไม่มีอะไรหรอก ..”เหม่ยจั๊วปลอบใจ “บางทีแม่นายอาจจะย้ายมาอยู่ด้วย?”เล่ยพูดลอยๆเต้าหมิงซื่อ ..เพื่อนหนุ่มเลิกคิ้วเข้มทำตาโต ตกใจราวกับไม่เคยได้รับรู้ข่าวนี้มาก่อน “เต้าหมิงกรุ๊ปมีแผนจะแต่งตั้งนายเป็นประธานกรรมการบริหารบริษัทเร็วๆนี่ไม่ใช่เหรอ?” “ใช่ แต่ทำไม?...” “ฉันคิดว่าบางทีนายอาจจะได้จัดงานแต่งงานไปในคราวเดียวกันเลย ดังนั้นแม่นายก็เลยมาเตรียมงาน เตรียมเจ้าสาว .ให้พร้อม”ความฉลาดเป็นกรดของเล่ยทำให้ทุกคนฟังแล้วพูดอะไรไม่ออก.. “นายรู้ดียิ่งกว่าครอบครัวฉันเองเสียอีกนะเนี่ย”เต้าหมิงซื่อค้อน “แน่ใจเหรอเรื่องนั้นน่ะ ..”เหม่ยจั๊วมองเล่ยอย่างสนใจ “เรื่องนี้เดาไม่ยาก ชีวิตเราครอบครัวกับการงานมันเกี่ยวพันกันวุ่นวาย คนที่จะทำงานได้ดีก็ต้องมีครอบครัวที่ดีพร้อม พ่อแม่พวกเราสั่งอยู่ปาวๆตอนเด็กๆ จำไม่ได้รึไง?.....แล้วหน้าที่ของคนที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของงานแบบนี้ก็มักจะเป็นผู้หญิง....ผู้หญิงของตระกูลที่ควรจะรับหน้าที่นี้ที่สุดก็คือแม่ของพวกเรา .” “จริงด้วยนะ นายเองเสร็จงานนี้ก็ได้ขึ้นแท่นเป็นประธานเหมือนกันนี่”ซีเหมินหันไปทางเหม่ยจั๊ว “ใช่ ”เหม่ยจั๊วพยักหน้า “เรื่องแต่งงานกับผลประโยชน์เนี่ย ไม่ว่ายังไงมันก็ผูกมัดตัวเราจนแน่นกระดิกกระเดี้ยวไปไหนไม่ได้ .ในเมื่ออาซื่อรักซันไช่ แล้วก็อยากจะแต่งงานจริงๆ .คุณลุงคงเห็นชอบ แต่ยังไงซันไช่ก็ต้องสมบูรณ์พร้อมทุกอย่างเสียก่อน ฉันหมายถึงเรื่องการฝึกอบรมนะ ส่วนเรื่องตระกูลไม่ต้องพูดถึง ก็นับว่าเป็นเรื่องดีนี่ .แค่นี้ไม่ได้ยากเย็น .พวกเค้าก็รับที่เธอเป็นต่งซันไช่ .แต่ต่งคนนี้ต้องดูดซับความเป็นเต้าหมิงจนเพอร์เฟ็คตามที่เห็นควรเสียก่อน ”ซีเหมินพูดเสริมให้ทุกคนเข้าใจ .มิน่าสมัยก่อนซันไช่ถึงได้บ่นลำบากหนักหนา .เสี่ยวโยวคิดว่าความรักคือประเด็นเดียวที่สำคัญ แต่สำหรับครอบครัว F4 องค์ประกอบอื่นๆช่างมากมาย “หมายความว่านี่ฉัน..เอ่อ อาซื่อ .เธอ .”ซันไช่พึมพำอึกๆอักๆ มองหน้าเต้าหมิงซื่อรอว่าเค้าจะพูดอะไร “พูดมากน่า .ฉันรักกับคุณสมบัติบ้าบอคอแตกนั่นที่ไหน .คนที่ฉันจะแต่งคือยัยตัวเล็กที่ยืนหายใจอยู่ข้างๆนี่ ”นิ้วชี้คนพูดจิ้มหน้าผากซันไช่เบาๆ “อาซื่อ .” กว่าซันไช่จะผ่านด่านการเตรียมเป็นเจ้าสาวได้ .เธอต้องตายก่อนแน่ๆ ทุกข์แน่คราวนี้ .เธอยังเรียนอยู่นะ จู่ๆจะมาจับแต่งงาน เต้าหมิงฟงเอาเธอตายแน่เลย .ซันไช่ขมวดคิ้วมุ่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “แค่เธอหุบยิ้มหน้าตาก็หน้าเกลียดพอแล้ว ยังจะทำคิ้วผูกโบว์อีก”เต้าหมิงซื่อช่างน่ารักจริงๆเค้าเย้าซันไช่ทั้งๆที่รู้ว่าเธอจะด่าเค้ากลับถ้าบอกแบบนี้ “ปากเสีย .ไม่น่ารักก็อย่ามองสิ ใครสนใจ”ซันไช่คลายสีหน้ากังวล สวดแว๊ดๆใส่เต้าหมิงซื่อซึ่งยืนยิ้มรอคอยคำเหล่านี้จากปากเธออยู่ “เธอ ..”ซันไช่เห็นหน้าตาเต้าหมิงซื่อแบบนั้นแล้วก็เงียบลง ก้มมอง มือใหญ่ของเค้าที่ค่อยๆจับมือเธอบีบเบาๆตรงข้างตัว ..หญิงสาวช้อนตามองคนรัก แววตาอันรักใคร่อ่อนโยน เค้าให้กำลังใจเธอผ่านการสัมผัส .คนอื่นๆพูดคุยกันอยู่ .แต่สองคนหวีดหวานเงียบๆ ************************************ จากคุณ : disara - [ 29 มี.ค. 47 00:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กว่างานแต่งงานจะเสร็จสิ้นลงก็เกือบตี1 .F3 เป็นกลุ่มสุดท้ายที่ออกจากงาน ..โดยเต้าหมิงซื่อพาซันไช่ไปส่งที่บ้าน .ฮัวเจ๋อเล่ยกลับไปพร้อมกับจิ้งและเสี่ยวเจิน .และซีเหมินก็กลับกับเสี่ยวโยว เรื่องของเต้าหมิงฟงนั้นมาทราบทีหลังก็ตอนคนรถจากโรงแรมเมเปิลมารับกลับออกจากงาน .แสดงว่าตอนนี้เต้าหมิงฟงพักอยู่ที่โรงแรมแทนที่จะเป็นคฤหาสถ์เต้าหมิง แม้ทุกคนจะสงสัยแต่มันก็ดึกเกินไปที่จะนั่งคิดให้ปวดหัว .คืนนี้เป็นงานแต่งงานของเหม่ยจั๊ว .ชายหนุ่มผ่านอะไรเสียวๆมาก็ควรจะถึงเวลาได้พักผ่อนมากๆ บริเวณคฤหาสถ์เหม่ยจั๊วเงียบลงไปถนัดผิดกับเมื่อตอนหัวค่ำ .เหม่ยจั๊วมองตามรถคันหรู 3 คันของเพื่อนที่เพิ่งเลื่อนออกไปจากตัวตึกครู่สั้นๆ ..เสร็จงานจริงๆซักที .เหม่ยจั๊วหันหลังกลับเข้ามาในตัวอาคาร เดินขึ้นบันไดด้วยท่าทีที่โงนเงน .ชายหนุ่มขึ้นลิฟท์แล้วแทบจะหลับคาลิฟท์นั่น .พอถึงชั้น 3 เค้าก็เดินเข้าไปในห้องหอ ..ตรงไปยังเตียงนอนกว้างขวางและนุ่มนิ่ม ฟุบตัวลงนอนคว่ำอย่างโหยหา .ซักพักเสี่ยวเฉียวก็เข้ามาในห้อง หลังจากที่แม่ของเหม่ยจั๊วพาไปคุยอะไรซักอย่างตามแบบผู้หญิงๆก่อนเข้าหอ “เหม่ยจั๊วคะ ..หลับแล้วเหรอ?...”ร่างสูงของเหม่ยจั๊วนอนนิ่งบนเตียง ..เสี่ยวเฉียวยิ้มเอ็นดู เอียงมองเสี้ยวหน้าที่นอนคว้ำอยู่อย่างเห็นใจ “คุณคงจะเหนื่อยมากจริงๆวันนี้”หญิงสาวยอบตัวลงนั่งตรงขอบเตียง ใช้มือลูบไล้ปอยผมที่ปรกหน้าของคนรักเบาๆ ดวงตาเรียวของเหม่ยจั๊วปิดสนิท ใบหน้าที่คมราวภาพวาด .เสี่ยวเฉียวมองเค้าด้วยความสงสาร .หญิงสาวถอยออกมาจากเตียงแล้วเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัว โต๊ะเครื่องแป้งตัวใหญ่มีกระจกบานกว้างสะท้อนภาพหญิงสาว ..ร่างบางยืนตรงหน้ากระจกค่อยๆบรรจงถอดมงกุฎ .เครื่องเพชรอย่าง ..สร้อยคอและแหวนแต่งงานออกวางเรียงอย่างถนุถนอม ..มือเรียวป้ายผมยาวตรงของเธอมาไว้ด้านหน้า หญิงสาวค่อยๆเอื้อมมื้อไปด้านหลังปลดซิปยาวของชุดแต่งงาน แค่เพียงนิดเดียวมืออุ่นๆของคนที่เธอคิดว่ากำลังนอนหลับสบายอยู่ก็อ้อมมาโอบตัวเธอเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง “เสี่ยวเฉียว .”เหม่ยจั๊วพึมพำเสียงหวาน “ฉันนึกว่าคุณหลับเสียอีกค่ะ”เสี่ยวเฉียวยิ้มกับกระจกแล้วเงยหน้ามองใบหน้าของเหม่ยจั๊ว เค้าแนบแก้มตัวเองกับแก้มของเธอ “จะหลับได้ยังไง เมื่อกี้แค่พักสายตานิดหน่อย”ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงสดชื่น “อย่าแก้ตัวเลยค่ะ คุณง่วงมากก็นอนเถอะนะ ฉันแค่จะอาบน้ำ”เหม่ยจั๊วฟังเสี่ยวเฉียวพูดก็ครางฮื่อ .ฮื่อ . “ไม่เอาไม่นอนจาอาบน้ำ .”เสี่ยวเฉียวหัวเราะ หันมาหาเหม่ยจั๊วที่ทำหน้าบ๊องแบ๊งประจบ “งั้นคุณก็อาบก่อน ฉันจะเตรียมชุดให้”หญิงสาวขยับตัวออกห่าง ดึงซิปหลังที่ปลดคาอยู่ขึ้น .เหม่ยจั๊วดึงตัวของเธอไว้ไม่ยอมให้ไปไหน “ไม่เป็นไรคุณช่วยถอดเจ้าพวกนี้ให้ผมก่อน”ชายหนุ่มดึงมือของเสี่ยวเฉียวมาแนบตรงเสื้อนอกของเค้า เสี่ยวเฉียวสบตาเหม่ยจั๊วที่จ้องราวกับจะละลายตัวเธอลงไปได้ .หญิงสาวละสายตาก้มมองเพียงเสื้อของเค้า เธอถอดเสื้อนอกออกให้ .แล้วก็ปลดกระดุมเสื้อในทีละเม็ดๆ ยิ่งเห็นแผงอกกว้างของเหม่ยจั๊วมือของเสี่ยวเฉียวก็สั่น คนที่ยืนนิ่งให้เธอถอดเสื้อนั้นสังเกตได้ เค้าจับมือเรียวเล็กของเธอลง หมุนตัวของเธอให้หันกลับไป ชายหนุ่มขยับตัวออกเลื่อนมือมาช่วยเจ้าสาวของเค้าปลดซิปยาวลง “เหม่ยจั๊วคะ . .”เสี่ยวเฉียวตะปบมือของเหม่ยจั๊ว น้ำเสียงประหม่า .ชายหนุ่มยิ้มจนเห็นเขี้ยว . “ไม่ต้องเกรงใจยังไงผมก็จะอาบอยู่แล้วนี่ แค่ของผมคุณยังไม่ค่อยมีแรงเลย ..ส่วนของคุณผมจะช่วยเองแล้วกัน”เค้าค่อยๆปลดซิปของเธอลงอย่างเบามือจนสุด เหม่ยจั๊วถอดชุดแต่งงานของคนรักออก เผยให้เห็นสัดส่วนที่เปลือยเปล่าแม้จะมีชิ้นผ้าสองชิ้นปกปิดอยู่ เสี่ยวเฉียวยกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดอก ไม่กล้าหันมามองเหม่ยจั๊วและก็ไม่กล้าเงยหน้ามองกระจก เสี่ยวเฉียวไม่กล้าลืมตา..เขินจนทำอะไรไม่ถูก เหม่ยจั๊วยุกยิกๆซักพักก็ช้อนตัวเธอหวือ ..เข้าไปในห้องน้ำ . ร่างของเธอถูกหย่อนลงในอ่างอาบน้ำกว้าง .น้ำอุ่นที่มีกลิ่นหอมของกุหลาบจางๆ .เปียกชุ่มทั่วตัวเสี่ยวเฉียว ตอนนี้หญิงสาวรู้ตัวแล้วว่าเนื้อตัวของเธอไม่ได้เหลือชิ้นผ้าใดๆปกปิดอีก มีเพียงน้ำอุ่นที่โอบล้อมกาย “ลืมตาสิที่รัก ..”เหม่ยจั๊วกระซิบพลางจูบหน้าผากของเสี่ยวเฉียว ดวงตาสวยของเธอกระพริบปริบๆปรือตามอง คนที่กระซิบแผ่วข้างหู .เส้นผมของเหม่ยจั๊วเปียกลู่น้ำ .นัยน์ตาของเค้าเป็นประกาย..ริมฝีปากเต็มตรึงเผยยิ้มน้อยๆ แผงอกกว้างมีหยดน้ำเกาะพราว เสี่ยวเฉียวค่อยรู้ตัวแล้วว่าเค้ากับเธอแนบอิงชิดกันเพียงใด ..น้ำอุ่นๆวนล้อมพร้อมกับสัมผัสของเหม่ยจั๊วที่โล้มไล้เนื้อตัวของเธอ แขนที่ว่างของเค้าแทนหมอนให้เธอหนุน .เสี่ยวเฉียวรู้สึกตัวเองเบาหวิว ไม่ว่าเหม่ยจั๊วจะทำอะไร .ร่างกายของเธอก็สั่นไม่หยุด ควบคุมไม่ได้ เหม่ยจั๊วโน้มใบหน้ามาจูบกกหู .ซอกคอ .ใบหน้า ..ริมฝีปากของเสี่ยวเฉียว “คุณรักผมมั้ย?”เหม่ยจั๊วพึมพำกับดวงหน้าของเสี่ยวเฉียว .. “เสี่ยวเฉียว ” เค้าก้มลงกับซอกคอของเธออีก หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ เหม่ยจั๊วเงยหน้าขึ้นมายิ้มพอใจ .แววตาที่เค้ามองทำให้เธอตัวร้อนขึ้นมาอีก “เจ้าหญิง สิ่งที่ผมภูมิใจที่สุดในชีวิตก็คือการได้รักคุณนะ” เสี่ยวเฉี่ยวมองเหม่ยจั๊ว นัยน์ตาสวยสั่นระริก ริมฝีปากบางยิ้มกว้างอย่างตื้นตัน หญิงสาวผงกหัวขึ้นจากท่อนแขนของเค้า มือทั้งสองอ้อมไปโอบกอดชายหนุ่มแน่น“เหม่ยจั๊ว ” “ขอบคุณค่ะ ”เหม่ยจั๊วโอบกอดตอบหญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุข เสี่ยวเฉียวสะอื้นค่อยๆกับไหล่ของเค้า ร่างสูงหัวเราะหึๆ “ร้องไห้ทำไม.....ไม่เอา แบบนี้ผมจะทำต่อได้ยังไง”ชายหนุ่มดันไหล่หญิงสาวออก ก้มมองดวงหน้าที่น้ำตาเปียกชุ่ม ..มือของเค้าไล้น้ำตาออกอย่างบรรจง ผู้หญิงนี่ดีใจก็ร้อง เสียใจก็ร้อง เสี่ยวเฉียวพลอยหัวเราะออกมาด้วย “ทำอะไรต่อล่ะ ..ฉันว่าเราคงเป็นปอดบวมกันเสียก่อน”ทั้งคู่หัวเราะเบาๆ “ผมยอมนะ ..”จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเสี่ยวเฉียวก็ขึ้นอยู่กับเหม่ยจั๊วผู้ชายคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น ***********************จบตอนที่ 17*********************************** จากคุณ : disara - [ 29 มี.ค. 47 00:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จะหาอ่านตอนที่ 1 - 14ได้ที่ไหนหรอ ช่วยบอกที จากคุณ : oakkie - [ 29 มี.ค. 47 11:06:47 A:210.203.190.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 Help me please!!!!! จากคุณ : oakkie - [ 29 มี.ค. 47 11:17:37 A:210.203.190.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 แยมขา พี่ตามไปเก็บตอนที่ 18 ตาม link ของแยมแล้วหละ แต่มะชอบเท่าไหร่ ถ้าไม่ว่ากันพี่คอยทวงที่ห้องนี้เหมือนเดิมละกันนะคะ แยมค่า จากคุณ : wednesday - [ 29 มี.ค. 47 20:00:57 A:203.149.59.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไม่เป็นไรค่า พี่อ้อขา ทวงได้เลยน้า...ช่วงนี้ MG อัพเดทช้าค่ะ.คิดมะค่อยออก...ยังไงก็คอยติดตามนะค้า ขอบคุณค่า จากคุณ : disara - [ 29 มี.ค. 47 23:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สนุกมากเลยค่ะ รบกวนช่วยส่งตั้งแต่ตอน1 ให้ด้วยได้ไหมคะ ที่ ravisarap@hotmail.com ค่ะ จากคุณ : ravisarap@hotmail.com (เลขามือใหม่) - [ 5 เม.ย. 47 14:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 23 @Fiction 18 - 19@ Meteor Garden III...[หวังว่าจะจบในตอนที่20ค่า] ความคิดเห็นนี้ได้แตกไปยังกระทู้ A2768305 จากคุณ : disara - [ 17 เม.ย. 47 22:59:45 ]