ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 2--------ชีวิตที่เป็นตำนาน 2 แอนนี่ หญิงสาวร่างสูงโปร่ง ผมยาว วัย27ปี เธอเกิดในครอบครัวที่พ่อเป็นชาวสิงคโปร์ แม่เป็นคนไทย และถือสัญชาติไทย ด้วยเหตุที่เกิดและเติบโตในประเทศไทยจนอายุ12ปี จึงย้ายไปอยู่สิงคโปร์พร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูก ก่อนที่พ่อและแม่จะปล่อยให้แอนนี่อยู่ตามลำพังกับคุณย่า เพื่อศึกษาต่อ ตลอด10ปีที่อยู่สิงคโปร์ แอนนี่มีชีวิตเหมือนนักศึกษาทั่วไป ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะกลายเป็นsuperstar แต่เธอก็มีโอกาสในการได้งานที่ดีมากกว่าคนอื่น เพราะพูดได้หลายภาษา ทั้งไทย จีน และอังกฤษ ทั้งยังเรียนจบจากคณะสารสนเทศศาสตร์ ด้วยคะแนนเกียรตินิยม ชีวิตที่น่าจะเรียบง่ายกลับเริ่มยากเมื่อเธอเรียนจบเมื่ออายุ22ปี เธอเดินทางออกจากประเทศสิงคโปร์สู่ไต้หวัน เพื่อหาประสบการณ์ทำงานในต่างประเทศ วันหนึ่งขณะนั่งรับประทานอาหารอยู่ในร้านแห่งหนึ่ง มีคนของบริษัทฟูหลงมาแนะนำตัวและให้เธอลองไปออดิชั่น เพื่องานละครเรื่องหนึ่งที่กำลังจะเปิดกล้อง หลังจากเธอนึกสนุกลองออดิชั่นดูแล้ว ทางบริษัทก็แจ้งมาภายหลังว่าเธอจะได้รับบทเด่นในละครเรื่องนี้ แน่นอนและส่งเธอไปเรียนการแสดงโดยด่วน และต้องเซ็นสัญญากับบริษัทฟูหลงมีระยะเวลากำหนด5ปีด้วย ยิ่งไปกว่านั้นโอกาสที่ดีในชีวิตคือการเซ็นสัญญาเป็นศิลปินในสังกัดSony Music กำหนด5ปีเช่นกัน เพราะเธอมีแววด้านนี้และความสามารถในการร้องเพลง เล่นกีต้าร์ และเปียโน ละครเรื่อง Love on fire เป็นละครเรื่องแรกที่ทำให้แอนนี่แจ้งเกิดในวงการอย่างสง่างาม ด้วยบทสาวเก่ง นักเรียนนอกและเป็นworking woman ผู้เคียดแค้นพ่อแท้ๆของตัวเองที่ขอหย่าจากแม่แต่งงานใหม่และยังมีลูกกับภรรยาใหม่ ซึ่งเธอไม่ชอบและวางแผนทำร้ายน้องสาวต่างมารดาอยู่เงียบๆในขณะที่พ่อแท้ๆชื่นชมความเก่งในการทำงานของเธอ น้องสาวกลับเป็นคนขี้โรคเจ็บป่วยง่ายแต่มีคนรักที่แสนดี เธอจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้น้องสาวคนนี้สูญเสียความสุขที่พึงมีทั้งหมด แอนนี่ได้รับคำชมและการกล่าวถึงไปทั่ว เพราะเธอสามารถแสดงสีหน้าแววตาได้อย่างยอดเยี่ยม ทั้งที่เป็นการเสี่ยงอย่างมากของบริษัทที่จะปั้นนักแสดงจากบทที่ยากเช่นนี้ เธอจึงได้รับความสนใจจากสื่อลงตีพิมพ์ประวัติความเป็นมาของเธอจนเป็นที่สนใจ พี่หลิว สาววัยกลางคนที่ไม่ได้แต่งงานได้รับการมอบหมายจากบริษัทให้มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของแอนนี่ ทั้งสองจึงสนิทกันมาก วันหนึ่งพี่หลิวเอาข่าวสำคัญมาบอกแอนนี่ พี่หลิว—ที่บริษัทบอกว่าให้เธอไปฮ่องกงด่วน มีออดิชั่นหนังที่นั่น แอนนี่—ฮ่องกง ฉันจะได้เล่นหนังฮ่องกงหรือคะ พี่หลิว—ทางโน้นเค้าติดต่อมาให้ไปลองดู ถ้าเล่นได้ก็เป็นโอกาสดี รับรองดัง เพราะหนังเรื่องนี้ฟอร์มใหญ่ ลงทุนมากเชียวล่ะ หลังจากนั้นเธอจึงเดินทางไปฮ่องกงเพื่อออดิชั่นกับหนังเรื่องนั้น หลังจากทดสอบบทแล้วผู้กำกับเรียกเธอไปคุยด้วย2-3 นาที และผลก็ออกมา ผู้กำกับ—ผมคิดว่าคุณเหมาะกับบทนี้ที่สุด ยินดีมากที่จะได้ร่วมงานกับคุณ แอนนี่—จริงเหรอคะ ฉันดีใจจริงๆ ขอบคุณค่ะ เอ่อ ไม่ทราบว่าจะนัดถ่ายทำเมื่อไหร่คะ ผู้กำกับ—สัปดาห์หน้า จะนัดประชุมและทำโปรเจค คุณจะได้เจอผู้ร่วมงานในวันนั้นด้วย แอนนี่—ค่ะ จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ วันเนา (14) 23:50:32 A:203.156.73.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 Chapter 3-----ภาพยนตร์เรื่องแรก ระหว่างรอให้ถึงสัปดาห์หน้า สื่อก็ลงข่าวความคืบหน้าของภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยมีแอนนี่ หลิน และเคน ชู รับบทนำ เนื้อเรื่องย่อ แอนนี่จะเป็นลูกสาวบุญธรรมของเอเย่นยาเสพติดรายใหญ่ของฮ่องกง(โดยที่ไม่รู้ว่าพ่อทำอาชีพสุจริตบังหน้าการค้ายา) เคนเป็นทนายความซึ่งพลาดหวังจากการว่าความครั้งสำคัญเพราะพ่อของนางเอกใช้อิทธิพลทำให้คนผิดรอดพ้นจากคดีไปได้ จึงตัดสินใจไปใช้ชีวิตที่ออสเตรเลีย และพบกับนางเอกที่เดินทางไปเพื่อหาคนรัก ที่เป็นรุ่นน้องของเคน เขาถูกขอร้องให้ไปรับเธอที่สนามบินแทนจึงได้พบเธอ เธอจับได้ภายหลังว่าคนรักนอกใจ เคนจึงเข้ามาช่วยเหลือเธอในดินแดนแปลกถิ่นนี้ จนทั้งสองรักกัน แต่แล้ววันหนึ่งเขาจับได้ว่าเธอเป็นใครเขาจึงเป็นฝ่ายหนีเธอไปด้วยความแค้น ในขณะที่เธอเพิ่งพบว่าตนเป็นโรคร้ายทางพันธุกรรมเช่นเดียวกับมารดา จึงตัดสินใจรักษาตัวให้ดีเพื่อมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่เธอรัก พระเอกของเรื่องก็จะกลับฮ่องกงเพื่อหาหลักฐานจับพ่อของนางเอกให้ได้โดยร่วมมือกับนายตำรวจหลายคน นางเอกกลับมาฮ่องกง เธอจึงรู้ความจริงว่าพ่อของเธอทำผิดไว้มาก เธอจึงขอให้เขาปล่อยพ่อของเธอเพราะอายุมากแล้ว และเห็นแก่การป่วยของเธอ เขาอธิบายเหตุผลให้เธอฟังและปฏิเสธข้อเรียกร้องนั้น สุดท้ายพ่อของเธอถูกตัดสินประหาร เขาจึงเข้ามาดูแลเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจอีกแล้วเพราะความเสียใจที่พ่อที่เลี้ยงดูเธออย่างดีแต่เล็กต้องมาตาย เธออาการทรุดลงอย่างรวดเร็ว และเสียชีวิตในอีกเกือบ2ปีต่อมาถึงแม้เขาจะเสียใจเพราะเหมือนว่าเขาส่งเธอไปตายเร็วขึ้นแต่เขาต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง แอนนี่นั่งอ่านเรื่องย่อพร้อมกับพี่หลิว แอนนี่—ตอนจบฉันต้องตายด้วยเหรอเนี่ย แถมเป็นมะเร็งตายอีกสงสัยต้องหาข้อมูลของผู้ป่วยมะเร็งหน่อยแล้ว เออ..พี่หลิวคะคุณจูเสี้ยวเทียนเนี่ยเป็นคนยังไงเหรอคะ พี่รู้ไหมว่าตัวจริงเค้าเป็นยังไงน่ะ พี่หลิว---เคยได้ยินว่าเค้าเป็นคนสุภาพ และตั้งใจทำงานมากนะ อาจจะมีอะไรแปลกๆบ้าง พี่ก็ไม่รู้หรอก เธอไม่เคยชอบพวกเขา(F4)มาก่อนหรอกเหรอ แอนนี่---ก็ชอบค่ะแต่มันเกรงนี่คะ ตอนอยู่สิงคโปร์เพื่อนสนิทฉันก็ชอบจูเสี้ยวเทียนมาก ฉันเคยไปดูคอนเสิร์ตพวกเขาด้วยล่ะ แล้วก็ (เสียงโทรศัพท์พี่หลิวดัง) ฉันเคยเห็นเค้าสมัยยังอยู่สิงคโปร์ด้วย (แอนนี่พูดกับตัวเองเบาๆ ขณะที่พี่หลิวสนใจโทรศัพท์) ก่อนหน้านี้แอนนี่ไม่เคยพูดคุยกับเคนมาก่อน เธอคิดไปต่างๆนานาว่าเขาเป็นคนแบบไหน จะมีปัญหาในการทำงานหรือไม่ เค้าจะเป็นคนเงียบๆ หรือจะเป็นกันเองกับเธอนะ เมื่อวันพบกันมาถึง ทั้งสองถูกแนะนำให้รู้จักกัน เคน—สวัสดีครับ แอนนี่—สวัสดีค่ะ คุณ Zhu Xiao Tian เคน—เรียกผมว่าเสี้ยวเทียนก็ได้ครับ เขาสุภาพมาก แต่ก็ไม่ห่างเหิน รอยยิ้มนั้นก็เป็นมิตรอยู่มาก แอนนี่โล่งใจและหวังว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป สัปดาห์ต่อมาทั้งหมดต้องยกกองถ่ายไปออสเตรเลีย15วันเพราะฉากพระเอกนางเอกส่วนมากอยู่ที่นั่น ทั้งสนามบิน ท้องถนน ร้านค้า วันแรกของการถ่ายทำเขาไม่พูดกับเธอมากนักแต่ก็แนะนำในฐานะผู้มีประสบการณ์มาก่อน เคน—ถ่ายภาพยนตร์เหนื่อยหน่อยนะเพราะกล้องตัวเดียวต้องถ่ายหลายครั้ง แต่คุณจะแม่นบทไปเองแหละ วันสุดท้ายของการถ่ายทำแอนนี่ไม่มีคิวถ่ายแล้ว จึงไปเดินเล่นตามแหล่งชอปปิ้งเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งมาหยุดในร้านหนังสือค่อนข้างใหญ่แห่งหนึ่ง เดินดูอยู่นาน พอเงยหน้าขึ้นมองชั้นหนังสือตรงข้ามจึงเห็นเสี้ยวเทียนกำลังดูหนังสือเช่นกัน จนเสี้ยวเทียนเงยหน้ามาสบตา เคน—คุณอยู่นี่เองเหรอ ทางกองถ่ายถามหาว่าหายไปไหน แอนนี่—มีเรื่องด่วนหรือคะ (เธอถามอย่างร้อนใจ) เคน—(ส่ายหน้าแล้วยิ้ม)เปล่าๆๆไม่มีอะไรเค้าแค่เป็นห่วงเห็นคุณมานานแล้ว คุณอยู่ในร้านนี้นานแล้วหรือ แอนนี่—สักพักแล้วค่ะ เอ่อ..กองถ่ายเลิกนานแล้วหรือคะ เคน—ประมาณชั่วโมงนึงแล้ว ทางกองเค้านัดเลี้ยงคืนนี้หนึ่งทุ่มตรงที่โรงแรมนะ นี่ก็5โมงเย็นแล้วคุณจะกลับโรงแรมรึยัง แอนนี่—ยังค่ะ ฉันชอบร้านนี้มากอยากขอดูอีกสักพัก เคน—คุณชอบหนังสือแบบไหนล่ะ อ่านหนังสือภาษาอังกฤษรึเปล่า(พูดจบก็เดินเข้ามาใกล้แอนนี่) แอนนี่—อ่านค่ะ ฉันไม่มีแนวที่ชอบเป็นพิเศษหรอกค่ะ ก่อนหน้านี้สนใจพวกแนวสารคดี แต่ตอนนี้สนใจแนวจิตวิทยา แล้วคุณล่ะคะ เคน—ผมก็อ่านมาเยอะนะทั้งจิตวิทยา สารคดี ปรัชญา ประวัติศาสตร์ ทั้งสองคุยกันเรื่องหนังสืออยู่พักใหญ่ แล้วเมื่อสมควรแก่เวลา เลือกหนังสือถูกใจแล้วจึงจ่ายเงินแล้วเดินกลับโรงแรมด้วยกัน ระหว่างทางเดิน 15 นาทีเพื่อกลับโรงแรม ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอ จนระยะทางดูสั้นลงไปทันทีและแน่นอน ภาพนั้นถูกบันทึกลงกล้องของช่างภาพสมัครเล่นและแฟนคลับF4ที่พบเห็น จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ วันเนา (14) 23:53:02 A:203.156.73.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 Chapter 4----------รักโปรโมต 19.00 น.ตามเวลาท้องถิ่น ณ โรงแรมที่พักมีการเลี้ยงอาหารกัน พร้อมหน้า ทุกคนรับประทานอาหารและดื่มกันอย่างสนุกสนาน คืนนั้นแอนนี่กับเสี้ยวเทียนไม่ได้คุยกันอีก แต่ทุกคนในกองถ่ายรู้ดีว่าทั้งสองพบกันระหว่างทางและกลับมาด้วยกัน คืนนั้นเสี้ยวเทียนไม่ได้เมา เมื่อกลับมาถึงห้องพักเค้าเฝ้าคิดถึงคำพูดของเธอที่ร้านหนังสือ เคนคิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนเขาหลายอย่าง เช่นการเติบโตในต่างแดนเธอเกิดในเมืองไทยและใช้ชีวิตจนอายุ12ปี จึงไปอยู่สิงคโปร์ แล้วมาไต้หวันได้ไม่นาน แต่เขาเกิดที่ไต้หวัน ไปอยู่ประเทศไทย1ปี สิงคโปร์ 8ปี จึงกลับมาไต้หวัน แล้วคืนนั้นเขาหลับไปพร้อมกับนึกถึงใบหน้าที่มียิ้มสดใสนั้น กองถ่ายยกกลับมาถ่ายที่ฮ่องกงจนใกล้จะปิดกล้องแล้วข่าวก็เกิด กรุงไทเป เช้าวันหนึ่ง พี่หลิวเอาหนังสือพิมพ์มาให้แอนนี่ดู พี่หลิว—เช้านี้มีข่าวเธอด้วย แอนนี่ ข่าวไม่ค่อยดีนะ แอนนี่อ่านหนังสือพิมพ์บ้าง หน้าเริ่มซีดและออกอาการเครียดทันที แอนนี่—อะไรกัน คู่รักในต่างแดน จูเสี้ยวเทียนกับฉันน่ะเหรอ พี่หลิว—มีรูปมาลงยืนยันด้วยคราวนี้จะทำยังไงล่ะ เธอไปถูกแอบถ่ายได้ยังไง แอนนี่—ฉันไม่ทราบ แต่มันไม่มีอะไรนะ แค่คุยกันไม่ได้เป็นคู่รักอะไรเลย ************************************************* ขณะเดียวกันแวนเนสต่อโทรศัพท์ถึงเคนทันทีที่อ่านข่าวจบ แวนเนส—ว่าไงล่ะเห็นรึยัง นายเป็นข่าวเรื่องผู้หญิงอีกแล้วนะ คราวนี้กับนางเอกใหม่ กะว่าจะช่วยโปรโมตหนังกลัวนางเอกไม่ดังหรือไง เคน—พูดอะไรของนายวะ ข่าวอะไรอีก แวนเนส—ยังไม่รู้อีกเหรอ นายนี่ดวงเรื่องผู้หญิงดีจริงๆ ก็ข่าวกับแอนนี่นางเอกหนังของแกนั่นแหละ หนังสือเค้าลงรูปว่านายกับเค้าออกเดทกันที่ย่านชอปปิ้งดังในออสเตรเลีย เคน—เฮ้ย!!!(ตกใจมาก) อะไรวะเนี่ย ฉันกับเขาไม่ แวนเนส—เออ เออ ฉันเข้าใจ นายมันมีข่าวอยู่เรื่อยเลยนี่หว่า คงชำนาญไม่ต้องมาทำเป็นตกใจ ป่านนี้ฝ่ายโน้นคงช็อคไปแล้วมั้ง เคน—อืม..ใช่ เด็กใหม่ซะด้วยยังไม่เคยเป็นข่าวแบบนี้ ขอบใจที่โทรมาบอกนะ เดี๋ยวฉันจะโทรหาแอนนี่เอง แวนเนส—โอเค แค่นี้ก็ได้ Bye Bye. เคนอยากจะโทรหาแอนนี่ แต่ทว่าเขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเธอ พอดีโทรศัพท์ดัง คนที่บริษัทฟูหลงโทรมานัดพบด่วน ***************************************** เมื่อเขาไปถึงบริษัทก็พบแอนนี่นั่งอยู่กับพี่หลิวก่อนแล้ว เขาเดินอย่างเงียบที่สุดเข้าไปทักเธอ เคน—ผมเพิ่งทราบข่าว คุณคงตกใจมาก แอนนี่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตากังวล สีหน้ายังไม่ดีบอกความไม่สบายใจได้ชัดเจน แอนนี่—ฉันไม่เป็นไรค่ะ ตอนแรกก็ตกใจแต่ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ ฉันว่าสักพักข่าวคงเงียบไปเอง ถ้า นักข่าวยอมปล่อยไม่ติดใจจะล่าข่าวมากนัก บอส—มากันแล้วเหรอ มา..เข้ามาคุยกันหน่อยนะทั้งสองคนเลย บอสเรียกทั้งสองคนไปในห้องทำงาน พี่หลิวตามมาด้วย บอสยิ้ม สำหรับแอนนี่ในห้องเย็นนี้เย็นราวกับจุดเยือกแข็ง และเงียบราวกับป่าช้า บอส—ฉันเห็นข่าวแล้วนะ นักข่าวสนใจข่าวนี้มากคาดว่าจะ”เล่น”ข่าวได้อีกนานเลยล่ะ คราวนี้กลายเป็นเคนที่เริ่มกังวลใจแต่ก็เก็บความรู้สึกนั้นไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่แอนนี่เบือนหน้าหนีแทบไม่อยากรับฟัง บอส—แอนนี่ การที่เธอมาอยู่ตรงนี้ เธอต้องทำใจนะ การเป็นนักแสดงเป็นนักร้องชีวิตจะเหมือนอยู่ในที่สว่างใครๆ ก็จะมองเห็นเรา ข่าวที่ออกมาจะมีทั้งดีและไม่ดี เธอก็ต้องปล่อยวางบ้าง แอนนี่เงียบ ไม่มีใครออกความเห็นจนบอสบอกเรื่องสำคัญกับเคนและแอนนี่ บอส—ทางต้นสังกัดภาพยนตร์เห็นข่าวแล้ว เขาอยากให้เธอสองคนไม่ต้องปฏิเสธข่าวนี้ ถ้านักข่าวถามก็ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ไป ไม่ยากใช่ไหม ในบทเธอสองคนก็ต้องรักกันมากอยู่แล้วนี่ แอนนี่หันขวับมาทันทีท่าทางไม่พอใจ เธอไม่เข้าใจว่าใครพยายามจะเล่นตลกอะไรกับเธอ แอนนี่—อะไรคือแบ่งรับแบ่งสู้คะ แล้วทำไมจะต้องโกหก ฉันกับเสี้ยวเทียนไม่มีอะไรกัน ไม่เคยออกเดท ภาพที่เห็นก็แค่คนพบกันโดยบังเอิญเท่านั้นนะคะ บอส—แอนนี่ เธอไม่เข้าใจหรือว่านี่คือการแสดง เธอเป็นนักแสดงนะ ถ้านักข่าวสนใจข่าวนี้เท่ากับว่าเธอจะได้ลงข่าวบ่อยขึ้นไง เสี้ยวเทียนน่ารังเกียจหรือไงเธอถึงไม่ยอมเป็นข่าวด้วย เจอหมัดเด็ดของบอสแอนนี่เหมือนถูกชกเต็มแรง ต้องยอมจำนน เธอหันไปมองเสี้ยวเทียนซึ่งมองเธออยู่เช่นกัน พร้อมกับส่งสายตาขอความช่วยเหลือ แต่กลับได้รับสายตาว่างเปล่ากลับมา ที่จริงเสี้ยวเทียนก็อึดอัดใจ แต่เขาชินแล้วกับรักโปรโมตและข่าวคราวเรื่องเล็กเรื่องน้อยในกองถ่ายที่ออกมาแทบทุกวัน แอนนี่ไม่กล้าสบตาเคนอีก แอนนี่—มีกำหนดนานแค่ไหนคะ บอส—อย่างน้อยจนกว่าจะโปรโมตหนังเสร็จ ตกลงตามนี้นะ ว่าไงเสี้ยวเทียน เคน—ครับ ถ้าเสร็จธุระแล้วผมขอตัวก่อน พูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันมามองแอนนี่เลย ปล่อยเธอให้สับสนต่อไป บอสกลับรั้งแอนนี่ไว้เพราะมีเรื่องงาน ในภาพยนตร์เรื่องนี้แอนนี่จะได้ร้องเพลงประกอบด้วย บอส—ต่อไป งานของเธอเป็นโปรเจคใหม่ ของSony Music เป็นอัลบั้มคู่นะ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ แอนนี่คุยเรื่องงานเสร็จออกมาจากห้องบอสพร้อมพี่หลิว พอดีพบเคนอีก เขาไม่ได้ไปไหน ยังรอพบเธออยู่ และเชิญแอนนี่ไปคุยที่ระเบียง แอนนี่อึดอัดใจมากกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดจึงเริ่มพูดก่อน แอนนี่—ฉันขอโทษ ที่ฉันพูดไม่ได้หมายความว่าฉันรังเกียจคุณนะ ฉันเพียงแต่ไม่เข้าใจว่า เคน—ผมเข้าใจ คุณยังใหม่สำหรับที่นี่ สำหรับวงการนี้ คุณยังต้องปรับตัวอีกมาก ผมยังแปลกใจที่คุณกล้าค้านบอสได้(ยิ้ม) ผมแค่อยากบอกว่าคุณไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมเองก็เป็นข่าวมาไม่น้อย เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ผมจะไม่ทำให้คุณเสื่อมเสียตลอดเวลาที่ต้องเป็นข่าวด้วยกัน แอนนี่ยิ้มเฝื่อนๆ แต่ก็ซาบซึ้งที่เขายังมีความรับผิดชอบกับการลวงโลกครั้งนี้ แอนนี่—ค่ะ ขอบคุณมาก เคนหัวเราะ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจะต้องยอมเป็นข่าวกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รู้สึกรัก แต่เป็นเพราะ”การตลาด”ต่างหากล่ะ ตอนนี้จะต้องขายทั้งภาพยนตร์ ขายทั้งข่าวของตัวเอง ทุกอย่างมีเบื้องหลังที่เกี่ยวกับผลประโยชน์ทั้งนั้น เคนตอบตัวเองอย่างนั้น แต่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคิดยังไงกันแน่ การศึกษาที่เธอจบมาจะช่วยให้เธอผ่านปัญหาเหล่านี้ได้ไหม และเขาก็ได้รู้ว่าเธอเป็นนักแสดงที่ดี แต่ในชีวิตจริงเธอกลับไม่เสแสร้งและไม่ยอมรับการ”เล่นละครโปรโมต”นั้นเลย จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ วันเนา (14) 23:55:32 A:203.156.73.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 Chapter 5-------โปรเจคใหม่ แอนนี่กลับมานั่งทบทวนคำพูดของบอส อัลบั้มคู่งานชิ้นใหม่ที่จะนำพาชื่อเสียงมาให้เธอ บอส—อัลบั้มคู่ที่ว่าเป็นโปรเจคใหม่ ที่ต้นสังกัดวางตัวเธอไว้กับแวนเนสนะ คาดว่าจะเริ่มลงมืออัดเสียงอีก 2เดือนข้างหน้าเลย เพลงแต่งไว้แล้ว เพราะมีเพลงประกอบภาพยนตร์อยู่ในอัลบั้มนี้ด้วย แล้วจะนัดวันกันอีกทีนะ แอนนี่รู้สึกเหมือนถูกชกซ้ำอีกรอบ ทำอัลบั้มคู่กับแวนเนส เธอไม่คิดว่านักร้องหน้าใหม่อย่างเธอจะแจ้งเกิดได้จากการร่วมงานกับเขา เป็นเพราะว่าเขาเป็นมือโปรเกินไป จนเธอสงสัยว่ามันเป็นไปได้ยังไง บอสพูดต่อ—อีก2วันเธอต้องกลับไปถ่ายหนังต่อแล้วนี่ รักษาสุขภาพด้วย กลับมาแล้วยังมีงานรออยู่อีกนะ แอนนี่—ค่ะ (น้ำเสียงหมดหวัง) บอส—ฉันลืมบอกไป หลังจากเปิดตัวเธอด้วยอัลบั้มนี้แล้ว ต่อไปเป็นอัลบั้มเดี่ยวของเธอแล้วล่ะ เธอจะได้ใช้ความสามารถของตัวเองซะที @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ในที่สุดแวนเนสก็ถูกเรียกพบเพื่อชี้แจงโปรเจคสำคัญที่จะจัดทำขึ้นให้ทันหนังที่เคนและแอนนี่ นำแสดง และทันเทศกาลปีใหม่ที่จะมาถึง โปรเจคนี้มีความสำคัญเพราะวงการเพลงขาดเพลงคู่สมัยใหม่มานาน ศิลปินส่วนมากนิยมออกอัลบั้มเดี่ยวหรือกลุ่มมากกว่า ยิ่งเป็นคู่ชายหญิงสำหรับโอกาสพิเศษเช่นนี้ยิ่งเป็นไปได้ยาก แวนเนส—จะให้ผมทำอัลบั้มกับนักร้องใหม่หรือครับ!?! โปรดิวเซอร์—ใช่ ก็แอนนี่ นางเอกหนังที่คู่กับเสี้ยวเทียนไง แวนเนส—คุณแน่ใจเหรอ ที่จะให้ผมทำงานนี้ การจับคู่กับนักร้องใหม่ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ แล้วเธอมีความรู้ด้านร้องเพลงมาแค่ไหน เสียงเข้ากับผมได้ไหม คุณคิดดีรึยัง? โปรดิวเซอร์—แน่นอน เธอเคยเรียนร้องเพลง และเคยประกวดตอนอยู่ที่สิงคโปร์ เป็นนักร้องในวงคอรัสของมหาวิทยาลัย เล่นกีต้าร์ได้ เล่นเปียโนเป็น และที่สำคัญ เสียงเธอเข้ากับเสียงของนายได้ดีด้วย แวนเนส แค่นี้พอรึยังกับความเหมาะสมไม่มีใครจะเหมาะมากกว่านี้หรอก สำหรับแวนเนสเขาไม่ได้ถือสาที่จะทำงานกับเด็กใหม่ แต่ประสบการณ์ด้านการร้องและคววามรู้ด้านดนตรีของคนที่จะมาทำงานกับเขาควรจะดีด้วย เพราะเขาเองก็ต้องการพัฒนาฝีมือตัวเองด้วยการร่วมงานกับคนที่มีความสามารถ เมื่อรู้อย่างนี้แล้วเขาจึงตอบตกลงที่จะทำโปรเจคใหม่นี้ จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ วันเนา (14) 23:57:49 A:203.156.73.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 Chapter 6--------เลิฟ ซีน การถ่ายทำภาพยนตร์ดำเนินมาจนใกล้ปิดกล้องแล้ว เหลือฉากสำคัญๆ ของพระ-นางที่กลับมาถ่ายที่ฮ่องกง คือฉากที่สมมติว่าเป็นอพาร์ตเมนต์ในออสเตรเลียซึ่งจะต้องมีฉาก KISS กันด้วย และเป็นฉากที่เกิดขึ้นก่อนพระเอกจะรู้ความจริงว่านางเอกเป็นลูกสาวมาเฟีย และทั้งสองจะรักกันมาก แอนนี่หัวใจเต้นระทึก และดูเหมือนจะเป็นลมอยู่ตลอดเวลา เพราะไม่เคยเล่นบทเลิฟ ซีน มาก่อน ตรงกันข้ามกับเสี้ยวเทียนที่ดูร่าเริงตลอดเวลา ไม่ได้ทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย ผู้กำกับ—แอนนี่ทำใจให้สบายนะ นี่เป็นการแสดง ไม่ต้องเกร็ง คุณกับเสี้ยวเทียนสนิทกันแล้วไม่ใช่เหรอ อืม..ฉากนี้ต้องถ่ายหลายรอบหน่อยนะ ผมต้องการเก็บภาพหลายมุม แอนนี่สูดลมหายใจลึกๆ เธอต้องสวมวิญญาณนักแสดงที่ดี ไม่ว่าบทอะไรก็ต้องเล่นให้ได้ ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเข้าฉากจริง เสี้ยวเทียนช่วยเธอได้อย่างมาก เคน—ทำใจให้สบายนะ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณจริงๆหรอกน่า เรารักกันมากไม่ใช่เหรอ รับรองผมไม่ทำรุนแรงหรอก พูดจบก็หัวเราะเสียงดัง ปล่อยให้แอนนี่เครียดอยู่ได้คนเดียว 5432 Action--- พอสิ้นเสียงสั่ง เสี้ยวเทียนก็เริ่มบทจูบของเขาไป แต่ต้องเป็นไปอย่างนุ่มนวลและแผ่วเบาทั้งที่เป็นไปตามบทและที่รับปากกับเธอไว้ ทั้งที่ในใจอยากจะแกล้งเธอจะแย่ แต่บทไม่ให้ แอนนี่ยังนั่งเกร็งตัวแข็งทื่อ เธอไม่รู้จะทำยังไง โลกดูเหมือนหยุดหมุนไปทันที ..CUT---- เคน—คุณทำให้เป็นธรรมชาติหน่อยสิ บอกแล้วไงว่าผมเล่นตามบท เราต้องรักกันนะ หรือว่าต้องให้ผมbuild อารมณ์ให้ แอนนี่ก้มหน้านิ่ง—“ไม่ต้อง”—เป็นคำพูดสั้นๆแต่เด็ดขาด เสี้ยวเทียนเอื้อมมือมาลูบปอยผมเธออย่างอ่อนโยน โน้มตัวมาใกล้แล้วพูดเบาๆที่ข้างหู “ผมรักคุณ” ทั้งสองสบตากันเวลาผ่านไปเนิ่นนาน สายตาของเขาเปี่ยมด้วยความรักและห่วงใยที่มีต่อเธอ จากนั้นผู้กำกับสั่งถ่ายซีนเดิมอีก2ครั้ง ก็ผ่านไปด้วยดี ทั้งสองคน”เล่นสมบทบาท” แอนนี่และเคนเดินกลับมาที่ห้องแต่งตัว เธอไม่สบตาเขา อาการอยากเป็นลมกลับมาอีก ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว เธอส่องกระจก “จูบแรกของฉัน โอ๊ย!!” เธออยากจะตะโกนแต่ไม่มีเสียง และหลังจากไม่ได้กินอะไรมาแต่เช้าและอารมณ์ตื่นเต้นสุดขีด เธอก็เป็นลมไปจริงๆ เคน—Virgin จริงๆเลย ยังเด็กอยู่แท้ๆ ว่าแล้วก็แอบกระหยิ่มอยู่ในใจ ตอนแรกเขาตั้งใจจะแกล้งเธอ แต่เห็นอาการประหม่าแบบหยุดไม่ได้แล้วจึงเลิกคิด ยังไงเขาก็ยังมีมนุษยธรรมพอ ความจริงแอนนี่อายุน้อยกว่าเสี้ยวเทียนเพียง 3ปี แต่เธอกลับดูเด็กมากในความคิดเขา @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ วันต่อมาฉากสำคัญ คือฉากจบของเรื่องที่นางเอกจะตาย งานนี้แอนนี่ไม่ต้องทำอะไร นอกจากนั่งและนอนเฉยๆ เพราะโรคมะเร็งระยะสุดท้าย คนที่รับบทหนักคือเสี้ยวเทียน เพราะจะต้องแสดงอารมณ์ และเป็นฉากที่ยากที่สุดสำหรับเขาซึ่งจะต้องเสียใจกับการตายของเธอ ตามบทเขาจะต้องเสียใจมากที่เอาผิดกับพ่อที่เลี้ยงเธอมาแต่เล็ก และเสียใจที่ไม่ได้ดูแลเธอแต่แรกกลับหนีเธอไป ทุกความรู้สึกจะประดังเข้ามา ต้องร้องไห้ แต่ไม่ฟูมฟาย เพราะตัวละครมีบุคลิกที่นิ่ง วันนี้เสี้ยวเทียนจึงขรึม แอนนี่ก็ร่าเริงผิดปกติ และวันนี้ก็เป็นวันปิดกล้องด้วย เมื่อเข้าฉากแอนนี่นอนนิ่ง เขาเข้ามาจับมือเธอ พรรณนาความในใจ และจบด้วยน้ำตาคลอ ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว แอบนอกบท จูบเบาๆที่หน้าผากเธอ แอนนี่สะดุ้งนิดๆ ผู้กำกับสั่งคัท และชมเสี้ยวเทียนว่าแสดงดี เขาไม่ว่าที่เสี้ยวเทียนแอบนอกบท ตรงกันข้ามแอนนี่ค้อนเขานิดๆ ทีแรกว่าจะซึ้งด้วยเลยกลายเป็นเคืองซะ แอนนี่—คุณจะเล่นนอกบททำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะ เล่นแบบนี้ฉันตกใจนะ รู้งี้แกล้งสะดุ้งแรงๆให้ผู้กำกับสั่งคัท ให้คุณแสดงใหม่หมดเลยดีไหม? เคน—ก็เอาสิผมจะเล่นแรงกว่านี้อีก คุณไม่เห็นเหรอว่านักข่าวมากันเยอะแยะ ไม่คิดจะโปรโมตคู่รักแห่งปีหน่อยหรือไง แล้วอีกอย่างผู้กำกับก็ไม่ว่า กลับชมว่าสมจริงซะอีก แอนนี่—เอาเถอะ ไหนๆก็ปิดกล้องแล้ว ฉันคงไม่เจออะไรอย่างนี้อีกแล้วล่ะ เคน—คุณแน่ใจเหรอ (ยิ้มอย่างมีเลศนัย) ละครฉากใหญ่ของคู่รักแห่งปียังไม่จบนะ นักข่าวรอสัมภาษณ์อยู่ข้างนอก กรุณาเล่นให้สมบทบาทด้วย ที่เขาแกล้งนอกบทเป็นเพราะต้องการแกล้งเธอต่อจากเมื่อวานและที่วันนี้เธอดูสดใสเกินไป ปล่อยให้เขารับบทหนักคนเดียว แต่เขาก็ปฏิเสธความรู้สึกดีๆในใจที่มีต่อเธอไม่ได้ จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ วันเถลิงศก (15) 00:00:45 A:203.156.73.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 Chapter 7------Vanness Wu ในที่สุดวันที่แอนนี่กับแวนเนสจะได้พบกันก็มาถึง แอนนี่มาถึงบริษัทแต่เช้าและมานั่งรออยู่แล้วในออฟฟิศ เมื่อแวนเนสมาถึงก็ถูกพาตัวไปรู้จักกับแอนนี่ทันที โปรดิวเซอร์—แวนเนส นี่คือแอนนี่ หลิน นักร้องใหม่ของค่ายเราและคงเป็นคู่หูคนใหม่ของนายด้วย แวนเนส—สวัสดีครับ โปรดิวเซอร์—แอนนี่ นี่แวนเนสนะ คงรู้จักแล้วสิ ต่อไปก็ขอให้ร่วมงานกันด้วยดีนะ แอนนี่—สวัสดีค่ะ แวนเนส ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ แวนเนส—เช่นกันครับ อืม..ผมขอโทษ ที่ปล่อยให้คุณต้องมานั่งรอ เอ่อ.. แวนเนสพูดอย่างสำนึกผิดที่ปล่อยให้สุภาพสตรีต้องมาคอยเขา ทั้งๆที่ยังไม่รู้จักอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ และเขาเองถือว่าเป็นการเสียมารยาทมาก แอนนี่—ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองที่มาก่อนเวลาซะตั้งนาน ที่จริงฉันตื่นเต้นมากที่จะได้ร่วมงานกับคุณ ฉันหวังว่าคุณจะชี้แนะฉันด้วยนะคะ แวนเนส—ได้สิ แต่ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่า อยู่ๆไปใครจะชี้แนะใคร พูดแค่นี้โปรดิวเซอร์ก็หัวเราะชอบใจ บรรยากาศดูเป็นกันเองมากขึ้น แวนเนสอดรู้สึกประทับใจแอนนี่ในความอัธยาศัยดีของเธอไม่ได้ อย่างที่เสี้ยวเทียนเคยพูดไว้ว่าผู้หญิงคนนี้”มีเสน่ห์”หนักหนา คราวนี้เขาจะได้พิสูจน์คำร่ำลือด้วยตัวเอง แต่เขากลับรู้สึกว่าเธอยังดูเด็กเหลือเกิน หลังจากแนะนำให้รู้จักกันแล้ว ก็ได้มีการประชุมเล็กเกี่ยวกับการทำเพลงแอนนี่ต้องเข้าอบรมการร้องเพลงระยะสั้น เพิ่มเติมจากการร้องเพลงที่ร่ำเรียนมานาน ที่จะต้องฝึกอย่างหนัก และเรื่องลุคของแอนนี่เมื่อกลายเป็นนักร้องแล้ว โดยสรุปว่าต้องแต่งตัวแบบสาวสมัยใหม่ที่มั่นใจ เป็นตัวของตัวเอง แต่ดูสดใส และที่สำคัญคือต้องดูเซ็กซี่แต่ไม่อนาจาร ส่วนทรงผมที่ยาวตรงถึงกลางหลังก็ต้องซอยออกให้รับกับการแต่งตัวอาจจะดัดให้หยิกเล็กน้อยช่วงปลายผม ให้กลายเป็นสาวสวยหวานและดูคล่องแคล่ว ทั้งนี้ภาพลักษณ์ของแอนนี่จะติดตัวไปจนกระทั่งออกอัลบั้มเดี่ยว ต่อไปเป็นขั้นตอนการเลือกเพลง ที่ทีมงานแต่งไว้แล้วเพื่อใช้เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องที่เสี้ยวเทียนและแอนนี่นำแสดง โปรดิวเซอร์—เป็นไงบ้าง แอนนี่ ผลการประชุมวันนี้ คุณโอเครึเปล่า แอนนี่—ค่ะ ฉันทราบว่าทุกคนหวังดี ฉันเองก็อยากให้งานออกมาดีด้วย บอสโซนี่—สปิริทดีนี่ ต่อไปเธอจะต้องโด่งดังไปทั่วเอเชียเลยล่ะ ฉันมั่นใจ แอนนี่หันไปมองแวนเนสที่นั่งเงียบตลอด เขาจะคิดยังไงนะ อย่างเธอน่ะหรือจะโด่งดังทั่วเอเชีย ฝันไปล่ะมั้ง เธอยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าผมที่ต้องไปดัดและเสื้อผ้าที่ต้องใส่จะส่งให้เธอดูดีหรือน่าขันกันแน่ ต่อจากนี้ชีวิตของเธอจะต้องยุ่งยากขึ้นไปกว่าเดิมเมื่อเป็นนักร้องแล้วคงต้องเดินสายโปรโมตบ่อยขึ้นอีก บอสโซนี่—นั่งเงียบเลยนะ แวนเนส มีความเห็นยังไงบ้าง จะร่วมงานกับแอนนี่แล้ว เธอคงต้องทำความคุ้นเคยกันหน่อยนะ แวนเนส—ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้น แต่อีกไม่นานคงสนิทกันไปเอง ผมว่าบอสตาถึงนะ แวนเนสเองก็ไม่ปฏิเสธว่าเขาเองก็เห็นว่าแอนนี่มีแววจะรุ่งถ้าได้ร่วมงานกับคนเก่งๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขาก็ดีใจกับเธอด้วย ซึ่งงานแรกเขาเองก็ไม่รู้ว่าบอสคิดยังไงถึงให้เขารับบท”ป๋าดัน” ให้เธออย่างนี้ เอาเถอะ..ยังไงมันก็ท้าทายดีไม่ใช่หรือ การได้ร่วมงานกับสาวสวยดาวรุ่งดวงใหม่แห่งวงการย่อมทำให้ชายหนุ่มสดใสเป็นธรรมดา พอออกจากห้องประชุมก็ถึงเวลาพักกลางวันพอดี บอสสั่งเลขาให้เตรียมอาหารกลางวันไว้ที่ห้องรับรองข้างห้องทำงานเนื่องในโอกาสพิเศษเช่นนี้ แวนเนสเองก็เพิ่งกลับมาจากอเมริกาได้ไม่นานนักจึงถือเป็นโอกาสที่ดีที่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน บรรยากาศในการรับประทานอาหารเป็นไปด้วยความเรียบง่าย ทั้งบอสโซนี่ โปรดิวเซอร์ สไตล์ลิส แวนเนส แอนนี่ พี่หลิว คุณหยาง และคุณโทนี่ นักแต่งเพลงฝีมือดีของโซนี่มิวสิค ไต้หวัน ที่ตามมาสมทบตามคำเชิญของบอสผู้บริหารโซนี่มิวสิค ระหว่างรับประทานอาหารแวนเนสคอยสังเกตหญิงสาวผู้นั่งตรงข้ามกันอยู่เงียบๆ เธอดูนิ่งเหมือนครุ่นคิดอะไรในใจตลอดเวลา คงอึดอัดไม่น้อยแต่ก็ยังรักษามารยาทได้อย่างไม่มีที่ติ หลังการรับประทานอาหาร แอนนี่กับพี่หลิวขอตัวลากลับ แวนเนสอาสาไปส่งที่ลานจอดรถก่อนจะขึ้นมาคุยเรื่องงานต่อไป ขนะอยู่ในลิฟท์แวนเนสเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน แวนเนส—อาหารไม่ถูกปากหรือครับ ผมเห็นคุณนั่งเงียบตลอดเลย หรือว่าอึดอัด . แอนนี่—ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่ชินกับบรรยากาศเป็นทางการแบบนี้ คุณกำลังจะบอกว่าให้ฉันรีบทำตัวให้ชินใช่ไหมคะ แวนเนส—คุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะพูดอะไร ที่จริงผมก็อยากจะบอกคุณแบบนั้นแต่ผมว่าคุณคงรู้อยู่แก่ใจแล้วล่ะว่าต้องทำยังไง ต่อไปคุณต้องเหนื่อยกว่านี้อีกมาก ผมไม่พูดมากดีกว่า ยินดีที่จะได้ร่วมงานกันนะครับ พูดจบแวนเนสก็ยกมือขึ้น แอนนี่ก็ยกมือขึ้นจับมือเชคแฮนด์เบาๆ แวนเนสยิ้มให้แอนนี่ แวนเนส—เดินทางปลอดภัยนะครับ แล้วพบกัน แอนนี่—ขอบคุณค่ะ แล้วพบกันใหม่ สวัสดีค่ะ แอนนี่ยิ้มให้เขา จนแวนเนสรู้สึกได้ถึงอานุภาพความสดใสของรอยยิ้มนั้น ตามที่เสี้ยวเทียนเคยพูดไว้ แอนนี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยมากขนาดชวนให้หลงใหล แต่ความหมดจดสดใส ทั้งรูปร่างและหน้าตา รอยยิ้มและบุคลิกที่ดูดีสง่างาม กลับชวนให้คนสนใจได้มากกว่า ตลอดชีวิตการได้อยู่ในวงการบันเทิงเขาได้พบสาวสวยมากมาย เขากลับคิดว่าผู้หญิงอย่างแอนนี่ดูยังเยาว์นัก ที่สำคัญคือเธออาจจะไม่เหมาะที่จะอยู่ตรงนี้ก็ได้ แม้ว่าหนทางความเป็นซุปเปอร์สตาร์จะรอเธออยู่แล้วเบื้องหน้าก็ตาม ตอนนี้แวนเนสรู้จักแอนนี่อย่างเป็นทางการในฐานะเพื่อนร่วมงานคนใหม่และ”คนรักหลอกๆ”ของเสี้ยวเทียน เขาและเธอจะต้องทำงานร่วมกัน แต่กลับรู้สึกหวั่นๆอย่างบอกไม่ถูกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดีกำลังจะมาถึง ซึ่งมันเหมือนลางสังหรณ์บางอย่าง เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น แวนเนสจึงเหมือนตื่นจากภวังค์ ทีมงานเรียกเขาไปคุยเรื่องงานต่อ แวนเนสถอนหายใจเฮือกใหญ่ กว่างานจะเสร็จคงช่วงเย็นพอดี เขาวางสายจากทีมงานก็ต่อโทรศัพท์หาเสี้ยวเทียนทันที เพื่อนัดกินข้าวมื้อเย็น.... จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ วันเถลิงศก (15) 00:05:42 A:203.156.73.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 "แอนนี่อายุน้อยกว่าเสี้ยวเทียนเพียง 3ปี แต่เธอกลับดูเด็กมากในความคิดเขา" ตอนต้นบอกว่าแอนนี่อายุ 27 ปี ไม่ใช่หรอคะ งง?! จากคุณ : ... - [ วันเถลิงศก (15) 10:53:25 A:203.113.67.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตกลงว่าตอนนี้เป็น ส่วนย้อนหลังมาใช่ปะค่ะ ส่วนตอนแรกเป็นตอนปัจจุบันใช่ป่าว งงเหมือนกันจ้า จากคุณ : annaivanness - [ วันเถลิงศก (15) 11:10:05 A:203.118.93.110 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ใช่แล้วค่ะ เรื่องตอนที่1-7 จะมีบทที่1 เท่านั้นที่เป็นเรื่องตอนปัจจุบัน อีก 6ตอนกำลังเล่าเรื่องตั้งแต่แอนนี่เข้าวงการจนมาถึงจุดสูงสุดในงาน MTV และจะมีเนื้อเรื่องต่อไปจากที่เธอได้รางวัลอีก และหนุ่มๆจะเริ่มมีบทบาทมากขึ้นในตอนต่อๆไป...อ่นให้สนุกนะ จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ วันเถลิงศก (15) 17:37:51 A:203.156.66.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ จากคุณ : annaivanness - [ 16 เม.ย. 47 20:33:29 A:202.133.152.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดี annaivanness ค่ะ จะลงต่อให้เร็วที่สุด และคงจะโพสลงในกระทู้นี้ค่ะ (ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ขึ้นใหม่) แนะนำเพื่อนๆให้อ่านด้วยก็ได้นะคะ เพราะใช้เวลานานมากกับงานชิ้นนี้ (เกินครึ่งปีแล้ว) ขอคำแนะนำติชม ด้วยนะคะ ที่โพสอยู่เพราะต้องการฟีดแบคด้วยค่ะว่าเป็นไง สงสัยต้องโดนว่าบทบรรยายเยอะไปแน่ๆ คือแต่งตามแบบนวนิยายจริงๆน่ะ...เชิญติดตามต่อนะคะ จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ 17 เม.ย. 47 16:57:18 A:203.156.78.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 Chapter 8 ----รวมพล หลังจากเลิกงานทีมงานบอกให้แวนเนสกลับไปพักผ่อน เขาก็บึ่งไปคอนโดฯ ตามที่นัดเสี้ยวเทียนไว้ ในช่วงนี้มีแต่เขากับเขากับเสี้ยวเทียนที่ติดต่อกันเสมอ เพราะเขาเพิ่งกลับจากอเมริกา เสี้ยวเทียนก็อยู่ในช่วงพักไม่กี่วันหลังจากปิดกล้องภาพยนตร์ ส่วนเจอร์รี่กับไจ่ไจ๋ก็ยังเป็นบุคคลผู้หาเวลาว่างไม่ค่อยได้เหมือนเดิม เมื่อไปถึงที่ เขากดกริ่งหน้าคอนโดฯหรู ชายหนุ่มสวมแว่นความสูงเท่าๆกับเขาก็เดินมาเปิดประตูรับ ตอนนี้ผมที่เคยยาวเคลียไหล่เมื่อหลายปีก่อนค่อยๆถูกตัดสั้นลงตามความเหมาะสม กว่าจะมาถึงวันนี้ ที่ผมถูกตัดแทบจะกลายเป็นผมลองทรง ทำให้เจ้าตัวดูเด็กลงนิดหน่อย แวนเนส—ฉันว่านายตัดผมทรงนี้แล้วดูดีนะ เขาเป็นฝ่ายทักเจ้าบ้านก่อนด้วยคำทักทายที่ไม่ใช่คำทักทายเสียเลย ทำเอาอีกฝ่ายทำปากยื่น ขมวดคิ้วให้ผู้มาเยือน เสี้ยวเทียน—นายจะบ้าเหรอ ฉันตัดทรงนี้มาตั้ง3-4เดือนไม่เห็นเคยทัก นึกยังไงอยู่ๆก็ชม ทำยังกับเพิ่งเคยเห็น แวนเนส—ก็เพิ่งสังเกตว่านายดูดีขึ้น หล่อขึ้นไง เอ..หรือว่าหน้าเด็กลงด้วย ให้สมกับเวลาต้องเป็นข่าวกับเด็ก ฮ่า..ฮ่า แวนเนสจงใจแซวบุคคลในข่าวอย่างจริงจัง ก่อนจะนั่งลงที่โซฟารับแขก ไม่มีเวลาไหนจะสบายเท่ากับตอนอยู่กับเพื่อนตามลำพัง พวกเขารู้จักกันดีจนไม่ต้องวางมาดใดๆ เมื่ออยู่ด้วยกัน แวนเนสจึงเอนกายบนโซฟาหลับตาพักหลังจากต้องคุยเรื่องงานนานนับชั่วโมง เสี้ยวเทียนเดินไปหยิบน้ำผลไม้ในตู้เย็นมาส่งให้ ก่อนจะเดินเข้าครัวขนาดย่อมแสดงฝีมือทำอาหารให้เพื่อนผู้มาเยือน เมนูอาหารวันนี้เสี้ยวเทียนตั้งใจทำเมนูประจำที่รับประทานง่ายและเป็นเมนูที่เขาถนัด ไว้แกล้มกับเบียร์เย็นๆในตู้เย็น หวังว่าอาหารค่ำมื้อนี้จะเป็นมื้อที่เพื่อนๆได้สังสรรกัน หลังจากไม่ได้เจอกันนาน เสี้ยวเทียนทำกับข้าว3อย่างสำหรับมื้อพิเศษนี้ กับข้าวที่เขาทำต้องระมัดระวังเป็นพิเศษไม่ให้มีไขมันมากเกินไป เพราะไม่ดีต่อสุขภาพ และแวนเนสก็ต้องดูแลรูปร่างให้พร้อมเสมอ แล้วเสียงกริ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นคนที่เขานัดไว้เอง เขาเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าเบิกบาน แล้วหน้าใสๆ ตาโตๆก็ยื่นหน้ามาทักทายพร้อมกับลักยิ้มบางๆที่แก้มขวา เสียงหัวเราะก็ตามมา ยังเหมือนเด็กไม่มีผิด “เปิดประตูช้าจัง นึกว่ากดกริ่งผิดห้องน่ะ” เสียงทุ้มๆนั้นทักทายเจ้าบ้าน “ไม่ได้มาซะนานเลย” เสี้ยวเทียน—ฉันนึกว่านายจะมาไม่ได้ซะอีก ไจ่ไจ๋—หนีเสี่ยวจือมาน่ะ เสี้ยวเทียน—เฮ้ย.. หนีเสี่ยวจือมาเนี่ยนะ ล้อเล่นรึเปล่า อีกฝ่ายทำหน้าเหลอหลา อมยิ้มอยู่ ไจ่ไจ๋—ก็ล้อเล่นน่ะสิ เสี่ยวจือน่ะเหรอไม่ต้องหนีหรอก แค่บอกว่าอยากมากินข้าวฝีมือเสี้ยวเทียนสักหน่อย ทำหน้าอ้อนวอนหิวโหยสุดฤทธิ์ ก็ใจอ่อนแล้ว นี่เสี่ยวจือว่าจะตามมาด้วยนะแต่ฉันไม่ให้มา ฮ่า..ฮ่า เสี้ยวเทียน—ทำไมไม่พาเสี่ยวจือมาด้วยล่ะ หลายๆคนสนุกดี กับข้าวไปหาซื้อข้างนอกก็ได้ ไจ่ไจ๋—เฮ้ย ไม่ได้ เดี๋ยวมาแย่งฉันกิน แย่เลย พูดจบไจ่ไจ๋กับเสี้ยวเทียนก็หัวเราะร่วน ทำเอาแวนเนสที่งีบอยู่ที่โซฟาตื่น แวนเนส—ทำอะไรกันน่ะ อ้าว..ไจ่ไจ๋ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เสี้ยวเทียนนายไม่เห็นบอกเลยว่าไจ่ไจ๋จะมาด้วย เสี้ยวเทียน—กะว่าให้นายเซอร์ไพรซ์น่ะ มา..ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมาฉลองการรวมตัวของเราดีกว่า ไจ่ไจ๋—ไหน..วันนี้มีอะไรกินบ้าง ฉันไม่ได้แวะซื้ออะไรเพิ่มเลย รีบมากเลยนะเนี่ย แวนเนส—ไม่ต้องมาหาข้ออ้างเลย นี่..ถ้านายไม่กินเยอะอาหารก็เหลืออยู่แล้ว เสี้ยวเทียน—(อมยิ้ม)มา..กินได้แล้วล่ะ นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ที่กลุ่มเพื่อนไม่ได้มากินข้าวด้วยกันอย่างนี้ ที่ผ่านมาจะมีก็แค่2คน เสี้ยวเทียนกับไจ่ไจ๋บ้าง เสี้ยวเทียนกับแวนเนสบ้าง การรวมตัวได้ถึง3คนก็ยากเต็มทีนับแต่วันที่แต่ละคนแยกมาทำงานเดี่ยวของตัวเอง เสี้ยวเทียนรินเบียร์เสิร์ฟให้เพื่อนทั้งสองคน อาหารวันนี้จัดว่าธรรมดาเมื่อเทียบกับภัตตาคารใหญ่ แต่เมื่อมันเป็นฝีมือเสี้ยวเทียนที่ทำให้เพื่อนรักได้ลิ้มลองก็จัดว่าเป็นมื้อพิเศษได้เหมือนกัน ขณะที่รับประทานอาหารไปคุยกันไป จู่ๆ เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นอีก ทั้งสามคนหันไปมองที่ประตูเสี้ยวเทียนเริ่มรู้สึกรำคาญ เพราะพักหลังมักมีเสียงกริ่งดังโดยไม่ได้รับเชิญหลายครั้งเพื่อล่าข่าว แต่ก็ต้องออกไปเปิดประตู ไจ่ไจ๋กับแวนเนสที่กำลังเอร็ดอร่อยก็พลอยชะงักไปด้วย พอเสี้ยวเทียนเปิดประตูออก ทั้งสามคนก็ยิ้มออกมาได้ ชายหนุ่มผู้มาเยือนยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงเป็นระเบียบสวยงาม ลักยิ้มที่แก้มซ้ายของเขาบุ๋มลงชัดเจน เสี้ยวเทียน—เฮ้ย..นี่ดูสิว่าใครมา ลมอะไรหอบนายมาถึงนี่ได้เนี่ย หรือหนีใครมา เสี้ยวเทียนถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียนเต็มที่ เป้าหลง—เปล่า..ถามอย่างนี้ ไม่อยากให้มารึไง พูดจบก็ปรายตาไปมองสองหนุ่มที่โต๊ะอาหาร ยังนั่งทำหน้างงๆอยู่ ก่อนอาซวี่จะพูดอะไรต่อ เป้าหลง—พอดีวันนี้ว่าง กองถ่ายเลิกเร็ว แล้วเสี่ยวจือก็โทร.หาฉัน บอกว่าไจ่ไจ๋อยู่ที่นี่ด้วย ฉันก็เลยตามมา อ้อ..นี่ซื้อเป็ดย่างเจ้าอร่อยมาด้วย ไจ่ไจ๋ เคยชมว่าร้านนี้อร่อยไม่ใช่เหรอ เป้าหลงส่งเป็ดย่างให้เจ้าบ้านรับไปใส่จาน ตัวเขาเองเดินไปที่โต๊ะอาหารยิ้มให้แวนเนสและไจ่ไจ๋ ตบไหล่แวนเนสเบาๆ เขาคิดถึงน้องชายทั้งสามคนอยู่เสมอ แต่เขาเป็นคนที่มีงานล้นมืออยู่ตลอดเวลา จึงไม่ค่อยมีโอกาสพบกันมากนัก แวนเนสส่งยิ้มตอบเขาพร้อมเชิญนั่ง เป้าหลงจึงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆแวนเนส เสี้ยวเทียนจัดเป็ดย่างใส่จานแล้วก็เอาถ้วยข้าวกับตะเกียบมาให้ เป้าหลงเริ่มต้นคุยกับแวนเนสเป็นคนแรก เพราะเพิ่งได้ยินข่าวงานใหม่ของเขาจากเสี่ยวจือ เป้าหลง—เป็นไงบ้าง แวนเนส พ่อแม่นายที่แอลเอ. สบายดีไหม แล้ว งานใหม่ของนายน่ะ .. แวนเนส—แม่ฉันสบายดี ขอบใจ เออ..แล้วแม่นายล่ะหายป่วยรึยัง แวนเนสถามถึงอาการป่วยตามประสาคนแก่ของแม่เป้าหลง เป้าหลง—สบายดีแล้วล่ะ นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยเรื่องงานใหม่ของนายนะ ได้ยินมาว่าจะออกงานเพลงเหรอ แวนเนส—ใช่ ออกอัลบั้มคู่ซะด้วย กับนางเอกหวานใจเสี้ยวเทียนไง แวนเนสส่งสายตาล้อเลียนเต็มที่ไปหาเสี้ยวเทียน เจอเสี้ยวเทียนทำหน้าเซ็งตอบมา แวนเนสเลยพูดต่อ แวนเนส—วันนี้ก็เพิ่งเข้าประชุมมา ก็ต้องให้แอนนี่เข้าคอร์สฝึกร้องเพลงสักพักนึง แต่คงไม่นานหรอก เขาเป็นนักร้องอยู่แล้ว อีก2-3วัน ฉันต้องไปอังกฤษแล้ว ทั้งสามคนหันมามองแวนเนสพร้อมกันเป็นการถามโดยไม่ต้องพูดแม้แต่คำเดียว แวนเนส—จะไปถ่ายโฆษณาโทรศัพท์ ที่เพิ่งเซ็นต์สัญญาก่อนฉันกลับอเมริกาคราวที่แล้วไง คราวนี้คงไปแค่4-5วัน กลับมาก็เตรียมเข้าห้องอัดได้แล้ว ไจ่ไจ๋รับประทานอาหารไม่พูดไม่จาได้แต่ฟังเขาคุยกัน เงยหน้ามาพยักหน้ารับรู้เป็นพักๆ เป้าหลง—ช่วงนี้ข่าวนายครึกโครมจังนะเสี้ยวเทียน เสี้ยวเทียน—ก็เรื่อยๆ คงต้องเป็นอย่างนี้จนกว่าหนังจะเข้าฉาย แต่ฉันว่าพอหนังออกฉายแอนนี่น่าจะไปเป็นข่าวกับแวนเนสมากกว่านะ แวนเนสชะงัก อึ้งไปนิดหน่อย เขาไม่นึกถึงจุดนี้มาก่อนเลยว่าเขาอาจจะเป็นข่าวกับสาวแอนนี่ที่ทำงานด้วยกันก็ได้ เสี้ยวเทียน—ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ฉันอาจเป็นข่าวแย่งผู้หญิงกับนายก็ได้นะแวนเนส อะไรก็เกิดขึ้นได้ นายก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน ไจ่ไจ๋—ก็เราอยู่ตรงนี้แล้วก็ต้องอดทนนี่ ดูขนาดเราไมได้ทำอะไรยังเป็นข่าวได้เลย ไม่รู้ทำไมนักข่าวชอบนั่งเทียนนักนะ เสี้ยวเทียน—ก็เพราะพวกเราเป็นF4ไงล่ะ ใครก็สนใจทั้งนั้น เราก็ต้องปรับตัวถ้ารักจะอยู่ตรงนี้ต่อไป ข่าวเรื่องพวกเราไม่ถูกกันก็ออกมาได้ตลอด ฉันไม่รู้จะแก้ข่าวยังไง พวกเราเคยทะเลาะกันที่ไหนล่ะ แม้แต่เวลาจะพักผ่อนยังไม่มีเลย แล้วนายล่ะเป้าหลงตอนนี้นายทำอะไรอยู่บ้าง เป้าหลง—ถ่ายละคร ถ่ายโฆษณา แต่ตอนนี้คิดถึงงานเพลงเหมือนกันนะ พอเป้าหลงพูดถึงงานเพลงแวนเนสก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ก่อนที่จะต้องบอกเรื่องสำคัญให้เพื่อนๆทราบ แวนเนส—วันนี้บอสเรียกฉันไปคุยเรื่องงานเพลง ไจ่ไจ๋—จะออกอัลบั้มเดี่ยวอีกแล้วเหรอ แวนเนส—ก็..ใช่ นอกจากนี้แล้วก็อัลบั้มของพวกเรา.........F4 ไจ่ไจ๋ เป้าหลง เสี้ยวเทียน มองหน้ากัน แวนเนสพูดต่อ แวนเนส—บอสถามว่าฉันอยากจะทำหรือเปล่าเพราะมันเป็นโปรเจคใหญ่ในรอบปีของบริษัท ต้องทุ่มเทงบประมาณมากที่จะทำ ทั้งโปรดิวเซอร์ที่อาจต้องใช้ถึง3คน ต้องทุ่มแรงโปรโมทเรื่องการกลับมาของเรา แล้วตอนนี้เรา4คนก็แยกกันทำงานแล้วการจะกลับมารวมกันอีก แต่ละคนก็ต้องลดงานส่วนตัวลงไป...... ไจ่ไจ๋—ฉันว่าดีออกนะ เราจะได้กลับมาทำงานด้วยกันอีกไง ทำงานคนเดียวเหงาจะตาย ดีนะที่มีเสี้ยวเทียนอยู่ด้วยบ้างน่ะ เสี้ยวเทียน—แต่ฉันว่ายากนะ ดูแต่ละคนสิงานรัดตัวทั้งนั้น เป้าหลงกับไจ่ไจ๋เองแทบไม่เคยว่างเลย แฟนเพลงเขาก็ชินที่จะเห็นเราแบบเดี่ยวๆ มันนานมาแล้วนะที่พวกเราเป็นF4 เราจะยังเป็นที่ต้อนรับของแฟนเพลงอยู่อีกหรือ แวนเนส—แต่ฉันว่าทางโซนี่อยากให้เรากลับมาทำจริงๆ ถ้าเขาจะลงทุนก็ต้องรู้สิว่าทำยังไงไม่ให้ขาดทุน เขาหาทางหนีทีไล่ไว้แล้วล่ะ ถ้าเขาต้องการให้เราพักงานส่วนตัวก็ต้องเตรียมงานไว้ให้เราแล้ว เป้าหลง—หมายความว่านายสนใจจะทำ แวนเนส—ก็ไม่เชิงหรอก แต่ก็น่าสนใจไม่ใช่หรือ ความจริงบอสบอกว่าจะเรียกพวกนายมาคุยทีละคนเพราะหาเวลาว่างพร้อมกันไม่ได้ พอดีเจอฉันก่อนก็เลยบอกฉันก่อน แล้วนายว่ายังไง แวนเนสหันไปหาเสี้ยวเทียน เสี้ยวเทียน—ฉันไม่ว่ายังไงหรอกถ้าพวกนายอยากทำ ฉันก็ทำได้ การรวมตัวของเรามีพลังมากกว่าที่คิดอีกนะ ไม่แน่ว่าอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรๆอีกมาก ไจ่ไจ๋—คราวหน้าถ้าบอสเรียกไปคุยอีกฉันจะบอกว่าฉันอยากทำ..... จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ 17 เม.ย. 47 17:24:27 A:203.156.78.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 Chapter 9----เพื่อมิตรภาพและอนาคต อาหารมื้อนี้กลายเป็นการประชุมเครียดโดยปริยาย เสี้ยวเทียนรินเบียร์ให้เป้าหลง ทั้งสี่คนชนแก้วกัน “เพื่อมิตรภาพ..และอนาคตของพวกเราF4” จากนั้นก็นั่งรับประทานอาหารต่อ รสชาติอาหารฝีมือเสี้ยวเทียนยังเหมือนเดิมเสมอเป้าหลงพี่ใหญ่ออกปากชม เป้าหลง—ไม่คิดจะเปิดร้านอาหารบ้างเหรอ เสี้ยวเทียน—คิดสิ แต่ตอนนี้ยังไม่มีเวลาเลย ฉันอยากเปิดร้านอาหารกึ่งผับเล็กๆ ไว้ให้พวกนายสังสรรกันได้ไง ไจ่ไจ๋—โดยใช้เนื้อแกะจากฟาร์มของเป้าหลงใช่ไหม แวนเนส—ใช่ เป้าหลงนายยังคิดจะมีฟาร์มเลี้ยงสัตว์อยู่รึเปล่า เป้าหลง—ความคิดฉันไม่เปลี่ยนง่ายๆหรอก ตอนนี้ต้องทำงานหนักเก็บเงินไว้ลงทุนทำฟาร์ม ไจ่ไจ๋ล่ะแก่ตัวลงแล้วอยากจะทำอะไร ไจ่ไจ๋—ฉันเหรอ อยากแต่งงานมีลูกชายน่ารักๆ แล้วก็เปิดอู่ซ่อมรถล่ะมั้ง แวนเนสรู้ตัวว่าเดี๋ยวต้องโดนถามแน่นอนจึงเริ่มพูดก่อน แวนเนส—ฉันจะกลับอเมริกาไปอยู่กับแม่ แล้วก็เปิดฟิตเนสหรือสปอร์ตคลับ ดีไหมล่ะ ฉันจะลดเปอร์เซ็นต์ให้พิเศษสำหรับพวกนาย ไจ่ไจ๋—อ้าว..ไม่ใช่เล่นฟรีหรอกหรือ เป้าหลง—ถ้าเปิดที่อเมริกานะ ก็ต้องส่งตั๋วเครื่องบินมาด้วยถึงจะไปได้ แวนเนสหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ไจ่ไจ๋เป็นที่เอ็นดูของเขามานาน นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เจอ ไจ่ไจ๋เลย ถ้าเขาเปิดฟิตเนสจริงไจ่ไจ๋คงเป็นลูกค้ารายแรกของเขาแน่ๆ หลังรับประทานอาหารเสร็จเป้าหลงขอตัวกลับก่อนเพราะมีถ่ายละครตอนเช้า ไจ่ไจ๋เดินไปหน้าทีวีเห็นเกมส์ใหม่วางอยู่ก็ขอเสี้ยวเทียนหยิบมาเล่น แถมยังว่าจะทำลายสถิติอีก แวนเนสกับเสี้ยวเทียนไปคุยกันที่ระเบียงในมือก็ถือเบียร์ไปด้วย แวนเนส—วันนี้ฉันเจอแอนนี่แล้ว เสี้ยวเทียน—แล้วเป็นไงบ้าง แวนเนส—ก็..ดี น่ารัก อัธยาศัยดี ไม่ค่อยเป็นคุณหนูเท่าไหร่ เหมาะกับนายดี แวนเนสแค่แซวเล่น เขารู้ดีว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องน่าเครียดเหมือนกัน แล้วเขาก็ไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเพื่อนด้วย เสี้ยวเทียนยิ้มรับคำพูดของแวนเนส เสี้ยวเทียน—พูดเป็นเล่น นี่ก็แค่เล่นละครต่อเนื่องนอกจอเท่านั้นแหละ นายไม่ต้องห่วงหรอกมันคงจะจบลงพร้อมๆกับหนังเรื่องนี้แหละ แวนเนส—เรื่องงานเพลงของพวกเรา นายว่าไงบ้าง..ถ้าบอสถามล่ะ เสี้ยวเทียน—ฉันน่ะ ยังไงก็ได้อยู่แล้ว มันอยู่ที่ว่าจะว่างกันรึเปล่าการรวมกันมันไม่ใช่ง่าย.. แวนเนส—ฉันหมายถึงความรู้สึกของนาย ต้องการอะไร เสี้ยวเทียน—ถ้าเรากลับมารวมกันอีก คงเหมือนกับการย้อนเวลา ถึงจุดสูงสุดของพวกเรา ฉันว่ามันก็ดีแต่เวลามันเปลี่ยนไปแล้ว นายคิดเหรอว่าแฟนเพลงจะยังดีกับพวกเราเหมือนเดิม แวนเนส—นายอย่าลืมสิว่าฟูหลงเนรมิตรได้ทุกอย่าง เรา4คนเป็นเหมือนขุมเงินขุมทองของเขาอยู่แล้ว เราทุกคนก็พร้อมเสมอที่จะรวมกัน ความรู้สึกตั้งแต่วันแรกที่ทำงานด้วยกันถึงวันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนเรา4คนทำงานด้วยกันตลอดตั้ง2ปี การรวมกันอีกมันไม่ได้มีอะไรยากขนาดนั้นหรอก เสี้ยวเทียน—บอสคงพูดกรอกหูนายมาเยอะสินะ หมายความว่านายก็อยากทำหรือไง แวนเนสพยักหน้าน้อยๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางครั้งการได้กลับมารวมกันก็เป็นสิ่งที่เขาถวิลหาไม่น้อย แม้ว่าที่ผ่านมาการบินเดี่ยวของเขาก็ไปได้สวยแล้ว แต่เขาก็ยังเต็มใจจะกลับมารวมกัน เสี้ยวเทียน—ถ้าบอสถามฉัน ฉันจะตอบโอเค แวนเนสดูนาฬิกาข้อมือ 5ทุ่มแล้ว เขาขอตัวกลับไจ่ไจ๋ก็จะกลับด้วย และจะพาแวนเนสไปส่งเอง เสี้ยวเทียนอำลาเพื่อนทั้งสอง พร้อมทั้งขอให้แวนเนสเดินทางไปอังกฤษโดยสวัสดิภาพ เขาคงไม่ว่างไปส่งที่สนามบิน ก่อนนอนเสี้ยวเทียนเก็บทำความสะอาดดูแลความเรียบร้อยแล้ว มีโทรศัพท์มาถึงเขา บริษัทหนังโทรมาแจ้งข่าวว่า เสียงในฟิล์มของหนังบางส่วนเสียหาย เขาต้องพากย์เสียงใส่ไปใหม่ในบางฉาก แอนนี่ก็ด้วย แล้วทางบริษัทจะนัดอีกครั้ง เขานึกถึงคำพูดของแวนเนสเรื่องความเหมาะสมของเขากับแอนนี่ เขาคิดในใจว่าคำว่าเหมาะสมในที่นี้หมายถึงอะไรกัน เขาตอบตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขารู้สึกยังไงกับแอนนี่ รักโปรโมทที่ไม่อาจตอบรับหรือปฏิเสธ แล้วถ้าเขารักเธอขึ้นมาจริงๆ เธอจะยอมรับรักจากเขาหรือ. .. จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ 17 เม.ย. 47 17:27:32 A:203.156.78.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 Chapter 10----กลับมาพบกัน ระหว่างรอแวนเนสกลับจากอังกฤษแอนนี่ก็ซ้อมร้องเพลงไปพลางๆ ก่อนเข้าห้องอัด นอกจากนี้ยังได้รับข่าวร้ายที่ต้องไปบันทึกเสียงลงในหนังอีกครั้ง ระหว่างที่แวนเนสไม่อยู่แอนนี่ทำงานตามลำพังทั้งการเลือกเพลงในส่วนของตัวเอง ในอัลบั้มนี้มี10เพลงเป็นเพลงต่างคนต่างร้องคนละ3เพลง เพลงที่ร้องด้วยกัน4เพลง แอนนี่เลือกเพลงที่จะร้องครบ3เพลงแล้ว เอาเพลงที่ร้องไกด์ไว้ไปฟังจนกว่าจะถึงวันเข้าห้องอัดจริง แวนเนสไปอังกฤษแค่4วัน เขานึกไม่ถึงว่างานจะไปเร็วอย่างนี้ แอนนี่เองก็พร้อมมากเพราะเตรียมตัวมาดี เมื่ออยู่พร้อมหน้ากันจึงทำการเลือกเพลงที่จะร้องร่วมกันมา 4 เพลง นอกจากนี้การแต่งหน้าทำผม เสื้อผ้าก็ต้องให้สัมพันธ์กันทั้งสองคน แวนเนสจึงถูกเชิญไปช่วยออกความเห็นด้วย การแต่งตัวของแอนนี่เน้นเสื้อสายเดี่ยวหรือเกาะอก คลุมทับด้วยเสื้อซีทรูสีอ่อนๆ เพื่อให้ดูเซ็กซี่และอ่อนหวานได้ในตัว ส่วนแวนเนสการแต่งตัวของเขายังคงคล้ายกับที่แล้วมาแต่คราวนี้จะเน้นเสื้อเชิ้ตเพื่อความรู้สึกมั่นคงและเป็นผู้ใหญ่ และลดการแต่งตัวสไตล์ฮิบฮอบลง เพราะแนวเพลงเป็นแนว R&B ผสม Pop เพลงช้าจะเป็นแนวฟังสบาย Easy listening เน้นความคลาสสิคของเครื่องดนตรีและอารมณ์ในการร้อง เพราะจุดมุ่งหมายหลักของอัลบั้มชุดนี้คือ เพลงประกอบภาพยนตร์ แอนนี่กลับถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็รีบหยิบซีดีเพลงที่ร้องไกด์ไว้มาฟัง เพลงที่แอนนี่เลือกมีเพลงหนึ่ง ที่โปรดิวเซอร์แนะนำ โปรดิวเซอร์—ผมแนะนำเพลงนี้... แอนนี่ดูชื่อผู้แต่งเพลงเห็นว่าเป็นโจวเจี๋ยหลุน แอนนี่—ทำไมต้องเป็นเพลงนี้ด้วยคะ โปรดิวเซอร์—เพลงนี้จะเป็นจุดขายของอัลบั้มนี้ล่ะ ก็เพลงที่เปิดให้ฟังเมื่อครู่ไง บอกว่าชอบไมใช่เหรอ อีกอย่างการเลือกเพลงมีผลต่อการโปรโมตด้วย เวลาศิลปินจะออกผลงานเพลงที่เลือกต้องเด่นพอเช่นถ้าเพลงนั้นแต่งโดย โจวเจี๋ยหลุน หรือเถาเจ๋อ ก็จะได้รับความสนใจเป็นพิเศษไงล่ะ แอนนี่—แต่เราไม่เห็นต้องทำตามตลาดเลยนี่คะ ฉันว่าการจับคู่ของฉันกับแวนเนสน่าจะได้รับความสนใจมากพออยู่แล้ว ระหว่างคุยกันบอสเดินเข้ามาโดยที่แอนนี่ไม่รู้ตัว บอส—นั่นเป็นการสร้างกระแสได้ช่วงแรกๆเท่านั้น ถ้าเราใช้เพลงนี้ในการโปรโมทยังไงก็ต้องมีคนสนใจ แฟนเพลงเจี๋ยหลุนมีมากมายแล้วเขาก็แต่เพลงให้นักร้องมาตั้งมาก ถ้าเราจะประโคมข่าวว่าเขาแต่งเพลงให้เธอร้องโดยเฉพาะ คนก็ยิ่งสนใจ โปรดิวเซอร์—ถ้าชอบเพลงนี้ ก็เอาไว้เถอะ ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวจะแต่งเนื้อร้องใส่ให้ แอนนี่นั่งฟังเพลงนั้นอยู่อีก2-3รอบ ก่อนจะตัดสินใจด้วยความชอบเป็นพิเศษ สำหรับแอนนี่แล้วการโปรโมทเพลงโดยอาศัยชื่อโจวเจี๋ยหลุนแทบไม่มีความหมายเลย เช้าวันหนึ่งพี่หลิวโทรตามแอนนี่แต่เช้า เรียกแอนนี่เข้าบริษัทฟูหลง แอนนี่รีบไปทันทีแต่อดแปลกใจไม่ได้ทั้งที่วันนี้ควรจะได้เข้าห้องอัดแล้ว แอนนี่เข้าไปในห้องบอสที่เหมือนตู้น้ำแข็งเย็นเฉียบพบบอส เสี้ยวเทียน และผู้กำกับและทีมงานบางคนจากละครเรื่องแรกที่เธอแสดง นั่งอยู่ในห้องนั้น แอนนี่—ขอโทษที่มาสายค่ะ บอส—ไม่เป็นไร เชิญนั่ง ขอโทษด้วยที่เรียกตัวมาแต่เช้า เดี๋ยวต้องไปที่ห้องอัดใช่ไหม แอนนี่—ค่ะ แอนนี่หันไปทักทายผู้กำกับและทีมงาน รวมทั้งเสี้ยวเทียนที่ต้องมานั่งข้างกันอีกครั้ง สีหน้าเสี้ยวเทียนดูสงบตามเคย เขาหันมายิ้มให้เธอเล็กน้อยแทนคำทักทาย บอส—ที่เรียกมาวันนี้ก็มีเรื่องละครเรื่องใหม่นะ ยังไม่ได้ตั้งชื่อเรื่องเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำอาหาร วางตัวพระเอกเป็นเสี้ยวเทียน คู่กับเธอ สนใจไหมเอาบทไปอ่านก่อนก็ได้ บอสยิ้ม แอนนี่เดาความหมายไม่ถูก บอส—ทีมงานกับผู้กำกับเธอก็คุ้นดีอยู่แล้ว เสี้ยวเทียนก็เคยร่วมงานกันมา ได้ข่าวว่าภาพยนตร์ที่แสดงคู่กันต้องเลื่อนกำหนดฉายนี่ เรื่องนี้เท่ากับเป็นการสร้างกระแสต่อเนื่องจนกว่าหนังจะฉายเลยนะ คราวนี้แอนนี่รู้แล้วว่าถูกบังคับกลายๆให้รับแสดงละครเรื่องนี้ แอนนี่—แล้วงานเพลงล่ะคะ บอส—ช่วงนี้เธอก็ทำงานเพลงไปก่อน ฉันแค่เรียกมาบอกให้เตรียมตัวไว้ ภายในเดือนสองเดือนนี้ถึงจะเปิดกล้อง เสี้ยวเทียนนั่งเงียบ นิ่งนานจนน่าใจหาย เขาเองก็เพิ่งปิดกล้องหนังไปพร้อมๆกับเธอ แล้วยังเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าอีก ช่วงนี้ก็มีงานเล็กๆน้อยๆเข้ามาเป็นระยะไม่ขาด เมื่อออกจากห้องบอส บอสยังคุยกับผู้กำกับและทีมงานต่อไป เสี้ยวเทียนเรียกแอนนี่ไปคุยที่โถงหน้าลิฟท์ เสี้ยวเทียน—ไม่ได้เจอกันนาน คุณสบายดีหรือ แอนนี่—ค่ะ แล้วคุณล่ะ เสี้ยวเทียน—ผมก็สบายดี ผมอยากบอกคุณว่าถ้าไม่สบายใจจะรับเล่นเรื่องนี้คุณก็ไม่จำเป็นต้องฝืนหรอกนะ บอสหาคนอื่นมาเล่นแทนคุณได้ ไม่ใช่ต้องทำตามบอสบอกทุกอย่างหรอก เขาแค่อยากสร้างกระแส ข่าวก็ไม่จบสักที คุณเองก็ไม่พอใจอยู่แล้วไม่ใช่หรือเรื่องข่าวรักโปรโมทนั่น... แอนนี่—ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่งาน ฉันขอเวลาตัดสินใจก่อน ต่อไปทุกคนก็จะรู้เองว่านี่เป็นแค่การสร้างกระแสรักโปรโมท เราโกหกประชาชนไม่ได้ตลอดไปหรอก สักวันเขาก็ต้องรู้กันว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เสี้ยวเทียนยิ้มให้แอนนี่แล้วส่งเธอเดินเข้าไปในลิฟท์ลำพัง ขณะที่ประตูลิฟท์จะปิดเสี้ยวเทียนนึกอะไรบางอย่างได้อยากจะพูดออกมาแต่ลิฟท์ปิดไปก่อน เขาเองรู้สึกใจหายที่เห็นเธอไปต่อหน้าต่อตา ในขณะเดียวกันแอนนี่เดินไปหาพี่หลิวที่ไปรออยู่ข้างล่างก่อนแล้ว เพื่อออกเดินทางไปยังห้องอัด พี่หลิวเห็นสีหน้าแอนนี่ก็รู้ทันทีว่ามีเรื่องไม่สบายใจ พี่หลิว—บอสสั่งงานอะไรอีกล่ะ แอนนี่—ละครเรื่องใหม่ค่ะ ไม่รู้จะเล่นดีไหม คู่กับเสี้ยวเทียนด้วย พูดจบแอนนี่ก็ก้าวขึ้นรถ เปิดเพลงฟังทันทีเป็นการแก้เครียด พี่หลิว—ถ้าไม่อยากรับก็ไม่ต้องรับก็ได้นี่ งานเธอช่วงนี้หนักจะตายไป ทั้งร้องเพลงแล้วยังต้องเดินสายโปรโมทอีก หนังก็จะฉาย แอนนี่—ยังค่ะ กว่าหนังจะฉายจริงคงอีกสัก6เดือน บอสกลัวกระแสข่าวจะตกไปเลยให้เล่นละครเรื่องนี้รั้งกระแสไว้ก่อนจนกว่าหนังจะเข้าฉาย พี่หลิว—นี่ถ้าบอสไม่ได้ร่วมเป็นนายทุนหนังเรื่องนี้ด้วย บอสจะกระตือรือร้นสร้างกระแสอย่างนี้ไหมนะ คงคิดมาดีแล้วล่ะ ว่าแต่เธออยากเล่นรึเปล่าล่ะ ถึงจะหันไปเอาดีด้านร้องเพลง งานแสดงก็อย่าให้ขาดนะ เดี๋ยวคนลืมยิ่งถ้าห่างจอแก้วนานเกินไป ก็จะกลับมายาก ที่ผ่านมาเธอก็มีละครแค่เรื่องเดียวเองคนยังไม่ทันติดเลย ถึงจะได้คำชมมากก็เถอะ น่าลองคิดดูนะเรื่องนี้เธอก็ไม่น่าพลาด แอนนี่ได้แต่ฟังพี่หลิวพูดไปเรื่อยขณะอยู่บนรถจนถึงบริษัท แอนนี่กระหืดกระหอบขึ้นไปที่ห้องอัด โปรดิวเซอร์รออยู่แล้ว แอนนี่—ขอโทษที่มาสายค่ะ โปรดิวเซอร์—ไม่เป็นไร คนบริษัทคุณโทร.มาขอเลื่อนเวลาให้แล้ว บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องรีบ ประชุมเช้านี้ คุณไปพักผ่อนทำใจให้สบายก่อนแล้วค่อยกลับเข้ามานะ แอนนี่อดนึกค่อนขอดบอสไม่ได้ วางแผนอย่างดีทีเดียว ยังไงเธอคงต้องรับละครเรื่องนี้อยู่แล้วไม่งั้นก็ต้องถูกบีบแกมบังคับอยู่ดี ตอนนี้เธออดคิดไม่ได้เลยว่าการเป็นดาราเป็นเรื่องยากมาก ความกดดันรอบตัว ถ้าหากเธอไม่เดินทางมาไต้หวันตั้งแต่แรกชีวิตตอนนี้จะเป็นยังไงหนอ แอนนี่นั่งพักดื่มน้ำได้สัก10นาที พี่หลิวเข้ามาตามไปห้องอัดได้แล้ว จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ 17 เม.ย. 47 17:31:58 A:203.156.78.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 Chapter 11---บ้าน ในการบันทึกเสียงเพลงแรกในชีวิตแอนนี่ใช้เวลาประมาณครึ่งวัน เพราะความตื่นเต้น และความเครียดทำให้ประหม่าไปหมดกว่าจะผ่านมาได้ ในการบันทึกเสียงครั้งนี้เป็นเพลงเดี่ยว ซึ่งทั้งแอนนี่และแวนเนสก็แยกกันอัดอยู่แล้ว จนถึงช่วงสุดท้ายที่เป็นเพลงร้องร่วมจึงมาบันทึกร่วมกัน แอนนี่ต้องคุยกับพี่หลิวอีกนานจึงหาข้อสรุปเกี่ยวกับละครเรื่องใหม่ แอนนี่กลับบ้านด้วยความอ่อนเพลีย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แอนนี่เดินไปรับโทรศัพท์ แอนนี่—แม่เหรอคะ..แม่..แม่อยู่ไหนคะ แอนนี่ส่งเสียงทักทายคุณกุ้งนางผู้เป็นมารดา หลังจากส่งลูกสาวคนเดียวไปอยู่ประเทศสิงคโปร์แล้ว คุณกุ้งนางกับสามีชาวสิงคโปร์ ก็ลงทุนกับเพื่อนทำธุรกิจเซรามิคที่จังหวัดลำปาง จนสร้างฐานะได้อย่างดี ภายหลังเพื่อนๆคืนหุ้นจึงได้บริการเองและเป็นธุรกิจในครอบครัว โดยตัวคุณกุ้งนางและสามีจะต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อพบลูกค้าทั้งแถบเอเชีย ยุโรป และอเมริกา แม้จะเป็นโรงงานเซรามิคขนาดกลางแต่เพราะ ประสบการณ์ของช่างฝีมือดีของโรงงานจึงทำให้สินค้าเป็นที่ต้องการของตลาด และมักมีสินค้าใหม่ออกสู่ท้องตลาดอย่างสม่ำเสมอ คุณกุ้ง—แม่ก็อยู่ที่บ้านน่ะสิ แล้วเราล่ะ มีความสุขจนลืมพ่อแม่เลยนะ แอนนี่—ไม่เห็นมีความสุขเลยค่ะ หนูเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว คุณกุ้ง—กลับเมืองไทยสิลูก วันก่อนแม่ไปเยี่ยมคุณยายมา ท่านฝากถามว่าเมื่อไหร่เราจะกลับมาหาท่านสักที แอนนี่—ยังกลับตอนนี้ไม่ได้ค่ะ งานรออีกเยอะมากเลย แล้วก็จะเปิดกล้องละครเรื่องใหม่แล้วด้วยคงยุ่งไปอีกหลายเดือน แอนนี่นึกถึงเรื่องงานที่ไปคุยมาวันนี้ ในที่สุดก็ต้องตกลงจนได้ คุณกุ้ง—งั้นเหรอ ดูแลตัวเองให้มากๆแล้วกันนะ อ้อ..เราน่ะมีอะไรทำไมไม่บอกแม่ ถ้าแม่ไม่โทร.มาก็ไม่มีเลยที่จะโทร.หาพ่อหาแม่ น้ากบบอกว่าเราไปเป็นข่าวอะไรกับใครน่ะ แม่จะถามให้รู้เรื่องสักหน่อย แอนนี่—ไม่มีอะไรค่ะ แค่ข่าวลือสร้างภาพโปรโมทหนัง คุณกุ้ง—ดีนะที่น้ากบมีเพื่อนที่ไต้หวันหลายคน แม่เป็นห่วง เราน่ะหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เรียนจบแล้วแทนที่จะกลับมาช่วยงานแม่ อุตริไปเป็นดารา ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอย่างนั้นน่ะไม่เหงาหรือไงยายหนู คุณกุ้งมักเรียกลูกสาวว่ายายหนูเมื่อครั้งยังเยาว์ เธอรู้ว่าลูกสาวคุ้นชินกับความเหงาเสียแล้วตั้งแต่ต้องย้ายไปอยู่สิงคโปร์ตามลำพังตั้งแต่อายุ 12 ปี แอนนี่—งานล้นมืออย่างนี้ ไม่มีเวลาเหงาหรอกค่ะแม่ หนูคิดถึงแม่นะคะ แล้วพ่อล่ะคะ ไม่เห็นมาคุยกับลูกเลย คุณกุ้ง—พ่อไม่อยู่จ้ะ ไปกรุงเทพฯ ยังไม่กลับมาเลย แอนนี่—คุณพ่อสบายดีเหรอคะ หนูคิดถึง แอนนี่น้ำตาจะไหล คุณกุ้ง—พ่อก็ต้องสบายดีอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ห่วงก็แต่เรานั่นแหละ อย่ามัวหลงระเริงไม่กลับบ้านล่ะ ดึกแล้วไปนอนเถอะ แม่ไม่กวนแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ แอนนี่—ค่ะแม่ สวัสดีค่ะ แอนนี่คิดอยากกลับเมืองไทยเสียเดี๋ยวนั้น เพราะจากบ้านมานานเหลือเกิน เธอไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดเลยเกือบ2ปีแล้ว ตั้งแต่ก่อนจบมหาวิทยาลัย จนถึงวันนี้ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปมากมาย แล้วบ้านล่ะจะเปลี่ยนไปบ้างไหม คืนนั้นแอนนี่นั่งฟังเพลงที่จะต้องร้องร่วมกับแวนเนสจนดึก ก่อนนอนก็ได้แต่ภาวนาให้มีเวลาได้กลับไปเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยบ้าง เช้าวันต่อมา ความปรารถนาของแอนนี่ก็เป็นจริง พี่หลิวโทร.มาแจ้งข่าวด่วนว่าแอนนี่ต้องเตรียมตัวเดินทางไปยังประเทศไทยเพื่อซ่อมเสียงในภาพยนตร์ที่เสียไป และที่สำคัญคือต้องเดินทางไปพร้อมกับเสี้ยวเทียนด้วย แต่พี่หลิวไม่ได้ไปด้วยเพราะบริษัทให้เสี่ยวจือมาดูแลทั้งเสี้ยวเทียนและแอนนี่พร้อมกัน แอนนี่ช๊อคไปเล็กน้อย รู้สึกงงในความกระทันหันของงาน อีก2วันจะเดินทาง ส่วนงานในวันนี้ก็คือเข้าห้องอัดเพลงเดี่ยวที่เหลือ และรับบทละครเรื่องใหม่ รวมถึงแผนงานโปรโมตอัลบั้มในเดือนหน้า หรือทันทีที่มีข่าวว่าภาพยนตร์จะออกฉาย วันนั้นแอนนี่เข้าห้องอัดอย่างอารมณ์ดีเวลาจึงผ่านไปรวดเร็ว ในที่สุดเพลงเดี่ยวของเธอทั้ง4เพลงก็บันทึกเสร็จเรียบร้อย แอนนี่จึงกลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ ที่พักไม่สามารถเรียกว่าบ้านได้จริงๆแล้ว ที่นั่นเป็นอพาร์ตเม้นท์ห้องชุดชานกรุงไทเป ซึ่งไปมาได้สะดวก ราคาค่อนข้างสูงแต่เป็นที่พักที่ทางบริษัทจัดหาให้เพื่อความสะดวกและปลอดภัยต่อศิลปินในสังกัด เวลาออกไปทำงานจะมีรถของบริษัทมารับ และพี่หลิว ผู้จัดการส่วนตัวของแอนนี่ก็มีรถส่วนตัว ดังนั้นเธอจึงไปไหนมาไหนได้สะดวกตลอดเวลา เมื่อกลับถึงที่พัก แอนนี่ตรงไปที่โทรศัพท์ ต่อสายตรงสู่ประเทศไทยเพื่อแจ้งข่าวการกลับไปเยือนบ้านเกิดของเธอ “ฮัลโหล” เสียงชายหนุ่มปลายสายดังมา แอนนี่—น้ากบคะ แอนนี่นะคะ น้ากบ—อื้อ..ว่าไงเจ้าแอน มีอะไรให้น้ารับใช้มิทราบ แอนนี่—แหม..น้ากบนี่ล้อเล่นเรื่อย แอนนี่จะไปทำงานที่เมืองไทย2-3วันน่ะค่ะ จะไปถึงวันมะรืน อยากเจอน้ากบจังเลย น้ากบพอจะว่างไหมคะ น้ากบ—อ้าว..ทำไมอยากเจอน้า ไม่อยากเจอพ่อแม่เรารึไง แอนนี่—อยากสิคะ เมื่อคืนแม่โทร.มาหาแล้ว แม่ยังอยู่ที่ลำปางเลย แอนนี่ว่าคุยกับน้ากบเสร็จค่อยโทร.หาแม่อีกที น้ากบ—ไหน บอกมาสิ ทำไมอยากเจอน้าล่ะ แอนนี่—แอนนี่อยากไปเยี่ยมคุณยายที่ปากน้ำค่ะ น้ากบ—ว่าแล้ว ยายก็บ่นอยากเจอแกอยู่เรื่อย หายหน้าหายตาไปเป็นปีๆ มาถึงก็ให้น้าไปรับใช้เลยนะ แอนนี่—โธ่ น้ากบขา คิดว่าสงเคราะห์เด็กตาดำๆเถอะค่ะ แอนนี่ยังไม่รู้เลยว่าจะไปได้รึเปล่า ถ้างานไม่เสร็จก็คงต้องทำงาน ไปไหนไม่ได้ น้ากบ—มาถึงเมื่อไหร่ก็โทร.หาน้าอีกทีแล้วกันนะ แอนนี่—ขอบคุณค่ะ น้ากบ จบการสนทนา แอนนี่ต่อสายหามารดาทันที หวังว่าการเยือนบ้านเกิดคราวนี้จะไดพบหน้ากันสักที แต่ผลที่ได้กลับมาคือ คุณกุ้งนางและสามีต้องเดินทางไปติดต่อการค้าแถบยุโรปในวันที่ลูกสาวคนเดียวของเธอมาถึงเมืองไทยพอดี ดังนั้นพ่อแม่ลูกจึงคลาดกันอีกครั้ง แอนนี่ผิดหวังเล็กน้อย เพราะยังไม่แน่ใจว่าจะมีเวลาได้พบหน้าครอบครัวหรือไม่ แต่อย่างน้อยเธอก็จะได้กลับไปเยือนแผ่นดินเกิดอีกครั้ง จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ 17 เม.ย. 47 17:41:06 A:203.156.78.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ สนุกดีมาลงอีกเยอะๆนะค่ะ จากคุณ : Lita Chen (Lita Chen) - [ 18 เม.ย. 47 10:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ช่วงนี้อาจจะลดจำนวนบทในการโพสแต่ละครั้งนะคะ เพราะแต่งไม่ทัน คือโปรเจคมหากาพย์แต่งมาเกินครึ่งปีเพิ่งได้ 14 ตอน แต่งไปแต่งมาเริ่มงง คงมีข้อผิดพลาดเรื่องเวลาในเรื่องนิดหน่อยเพราะเริ่มแต่งตั้งแต่ปีแล้ว จนเวลาล่วงเลยมามาก แต่จะพยายามเร่งมือนะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ เรื่องราวจะเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ และเป็น[b]บทสรุปความรักของ F1 [/b](แค่คนเดียว-แต่ยังไม่บอก ต้องอ่านเอง) [b]อย่าลืมติดตามนะคะ[/b] จากคุณ : สำลีทรงเคื่อง - [ 18 เม.ย. 47 14:15:46 A:203.156.99.181 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 Chapter 12------เวลคัม ทู ไทยแลนด์ แล้ววันเดินทางก็มาถึงแอนนี่ค่อนข้างตื่นเต้น การเดินทางคราวนี้ไม่มีพี่หลิวไปด้วย มีแต่เสี่ยวจือ แอนนี่ไม่คุ้นเคยกับเสี่ยวจือมากนักเพราะมีพี่หลิวอยู่แล้ว พี่หลิวดูแลแอนนี่คนเดียว คงเป็นเพราะบริษัทเห็นความสำคัญว่าเธอจะนำผลประโยชน์จำนวนมากมาให้ เพื่องานถ้าคนที่บริษัทไว้ใจได้ เธอก็ไว้ใจได้เช่นกัน คิดเสียว่าให้พี่หลิวได้พักบ้าง พี่หลิวเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวไม่ได้แต่งงานมีแต่พ่อแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดทางใต้ของเกาะไต้หวัน พี่หลิวจึงขอกลับไปเยี่ยมบ้านช่วงที่แอนนี่ไม่อยู่ คราวนี้ไปแค่ 3 วันเท่านั้น แอนนี่เดินทางไปถึงสนามบินก่อนเวลาเพื่อจัดการกับเอกสาร แต่ทีมงานดำเนินงานให้แล้ว การเดินทางครั้งนี้มีแค่ 4 คน คือ แอนนี่ เสี้ยวเทียน เสี่ยวจือ และผู้ประสานงานหญิงอีก 1 คน ชื่อคุณฟาง เสี้ยวเทียนนั่งอยู่ที่ห้องวีไอพี แอนนี่เดินเข้ามาทีหลัง เขายิ้มให้เธอ เสี้ยวเทียน—สวัสดีครับ แอนนี่—สวัสดีค่ะ คุณมาเช้าจัง เสี้ยวเทียน—ผมก็เพิ่งมานี่แหละ ผมได้ข่าวมาว่าคุณตอบรับละครเรื่องใหม่แล้ว แอนนี่—ใช่ค่ะ เราจะได้ร่วมงานกันอีก เสี้ยวเทียน—ผมว่ามันจะหนักไปสำหรับคุณนะ อัลบั้มก็ใกล้จะวางเต็มที แอนนี่—ฉันมั่นใจว่าบริษัทคงไม่ให้งานชนกันหรอกค่ะ เขาก็ไม่ได้บอกด้วยว่าจะเปิดกล้องเมื่อไหร่แน่ อาจจะอีก 3-4เดือนข้างหน้าถึงช่วงนั้น งานเพลงคงโปรโมตติดตลาดไปแล้ว แล้วฉันเองก็พร้อม ถ้าช่วงนี้จะยุ่งไปสักหน่อย แอนนี่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่ซื้อมาจากร้านหนังสือที่ออสเตรเลียในช่วงพัก เสี้ยวเทียนหันมาเห็น เขาจำได้ว่าเขาช่วยเธอเลือกเล่มนี้เอง เขาได้อ่านฉบับแปลเป็นภาษาจีนแล้ว แต่ที่แอนนี่ถืออยู่คือฉบับภาษาอังกฤษ ความรู้สึกบางอย่างแล่นปราดเข้ามา เขา อยากชวนเธอคุยมากกว่านั่งเงียบเช่นนี้ แต่ก็ไม่อยากทำลายเวลาส่วนตัวของเธอ และไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาตั้งใจตีสนิทเพื่อหาผลประโยชน์ ในฐานะที่เธอเป็นดาวรุ่งที่ทุกคนจับตามอง เขารู้ดีว่าระหว่างเขาและเธอต่างก็ตกที่นั่งลำบากทั้งคู่ เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่องแอนนี่กับเสี้ยวเทียนนั่งคนละแถว เลยไม่มีโอกาสคุยกันอีกเลย เมื่อถึงสนามบินดอนเมือง แอนนี่ตื่นเต้นมาก ทั้ง 4 คนมาในฐานะนักท่องเที่ยวเพราะปิดข่าว การมาครั้งนี้จึงเป็นการมาอย่างไม่เป็นทางการจึงไม่มีแฟนเพลงมารอรับ รถตู้ที่ติดต่อไว้มารับพอดีกับเวลา แอนนี่นั่งริมหน้าต่างนิ่งอยู่เป็นเวลานานมองทิวทัศน์รอบๆตัวไปเรื่อย เสี่ยวจือจึงชวนคุย เสี่ยวจือ—แอนนี่ คุณเป็นอะไรทำไมเงียบนักล่ะ แอนนี่—ฉันไม่เป็นไรค่ะ สบายดี แค่รู้สึกว่ากรุงเทพฯเปลี่ยนไปมาก ทุกครั้งที่ฉันกลับมา เสี่ยวจือ—ใช่สิ คุณเกิดที่เมืองไทยนี่ ถือสัญชาติไทยด้วยใช่ไหม แอนนี่—ค่ะ ตามกฎหมายฉันเป็นพลเมืองไทยคนหนึ่ง แต่ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้วค่ะ นานมากเลยทีเดียว เสี่ยวจือ—เสี้ยวเทียนล่ะ นายเคยอยู่เมืองไทยเหมือนกันไม่ใช่หรือ เสี้ยวเทียน—ก็ใช่ แต่ผมยังเด็กอยู่เลย พอเริ่มโตก็อยู่ที่สิงคโปร์แล้ว เสี่ยวจือ—มาเมืองไทยคราวก่อนๆ ผมเพิ่งรู้นะว่าคนไทยก็พูดภาษาจีนได้เยอะเหมือนกัน มีคนมาพูดกับผมด้วยนะ เสี่ยวจือหัวเราะ เขาเองก็งงที่อยู่ดีๆ มีคนมาขอถ่ายรูปเขาทั้งๆที่เขาไม่ใช่ดาราสักหน่อย เขาแค่เป็นผู้ดูแลศิลปิน แต่แฟนๆของพวกเขากลับดีกับเขามาก เสี้ยวเทียน—คุณไม่รู้เหรอว่าคุณดังจะตายไป ถ้าแฟนเพลงถ่ายรูปพวกเราไม่ได้ก็ถ่ายรูปคุณแทนไงล่ะ อีกหน่อยคงดังกว่าพวกเราอีก แอนนี่ตัดบทขึ้นมา เพราะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกเสี่ยวจือเรื่องนัดพบน้ากบ แอนนี่—คุณเสี่ยวจือคะ ฉันอยากจะพบน้าชายของฉันน่ะค่ะ ไหนๆก็มาถึงเมืองไทยแล้ว เสี่ยวจือ—ได้สิ แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะ พอเก็บของที่โรงแรมแล้วคุณต้องไปห้องอัดก่อน ทำงานเสร็จค่อยไปทำธุระ เพราะเรานัดกับทางบริษัทที่นี่ไว้แล้ว แอนนี่—ค่ะ ฉันทราบแล้ว น้ากบเป็นหัวหน้าฝ่ายข่าวต่างประเทศของหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษฉบับหนึ่งในเมืองไทย เขามีเพื่อนมากมายอยู่ต่างประเทศคอยไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ น้ากบสนิทกับแอนนี่มากเมื่อยังอยู่เมืองไทย และคอยดูแลแอนนี่ตลอดเวลาที่พ่อแม่อยู่ที่ลำปางหรือเดินทางไปต่างประเทศ ตอนนี้น้ากบแต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูก แอนนี่—ฮัลโหล..น้ากบ แอนนี่มาถึงเมืองไทยแล้วนะคะ น้ากบ—เหรอ แล้วตอนนี้อยู่ไหน แอนนี่—อยู่บนทางด่วนค่ะ น้ากบขา แอนนี่ต้องทำงานก่อนค่ะ ค่ำๆแอนนี่จะโทร.ไปอีกทีนะ น้ากบว่างไหมคะ น้ากบ—เพื่อหลานสาวน้าต้องว่างสิ แอนนี่—ขอบคุณค่ะ แล้วจะโทร.ไปใหม่นะคะ สวัสดีค่ะ การบันทึกเสียงเป็นไปด้วยความราบรื่น แต่ด้วยความล้าของร่างกายประกอบกับตอนนี้ค่ำแล้ว งานจึงหยุดแค่นี้และจะต่อวันรุ่งขึ้นอีกครึ่งวัน คุณฟางเสนอให้ไปรับประทานอาหารจีนที่เยาวราช ทุกคนเห็นดีด้วยแต่แอนนี่อยากกินอาหารไทยมากกว่า แต่ก็ตามใจคนส่วนมาก แอนนี่ทานอาหารได้เพียงเล็กน้อยเพราะต้องควบคุมน้ำหนักไม่ให้ขึ้นมากนัก ไม่เหมือนเสี้ยวเทียน แอนนี่อดค่อนขอดเขาไม่ได้ ดูเหมือนเขาจะมีความสุขกับอาหารอร่อยๆตรงหน้าอย่างมาก แอนนี่นั่งมองเสี้ยวเทียนตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย จนคิดเลยเถิดว่าถ้าอ้วนเกินไปเปิดกล้องละครเรื่องใหม่แล้วยังลดไม่ลงล่ะ? แล้วถ้าอ้วนมากไปตลอดชีวิตล่ะ? โรคภัยไข้เจ็บจะถามหาอีกใช่ไหม? ในที่สุดก็นึกได้ว่ามันเรื่องอะไรของเธอที่ต้องไปใส่ใจเขา เป็นห่วงเขาทำไมนักหนา? เสี้ยวเทียนเหมือนจะอ่านใจเธอได้ จู่ๆก็หันมามองตอบสายตาที่จ้องอย่างสงสัย แล้วก็ชวนแอนนี่กินโน่นกินนี่เพราะลืมไปว่าเธอต้องคุมน้ำหนัก แอนนี่ปฏิเสธอย่างมีมารยาท อีกใจหนึ่งก็ต้องการให้เขาสำนึกตัวเองด้วยว่า เขาก็ต้องควบคุมอาหารด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่ตามใจปากอย่างเดียว เขาอ่านใจเธอได้อีกแล้ว จึงพูดออกมา เสี้ยวเทียน—แอนนี่คุณเป็นอะไรไปไม่ยอมกินอะไรเลย ผอมจะแย่อยู่แล้วนะ ผอมลงไปกว่าตอนที่เราถ่ายหนังด้วยกันอีก แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปทำงาน แอนนี่หน้าชา เธอไม่นึกว่าเขาจะสังเกตเธออยู่เงียบๆอย่างนั้น เพราะเธอก็ผอมลงจริงๆอย่างที่เขาบอกนั่นแหละ คุณฟาง—นั่นสินะ ฉันว่าคุณอย่าคิดมากเลย ผอมไปจะทำให้คุณซีดเซียวนะ กินๆเข้าไปเถอะ จะได้ไม่เสียน้ำใจบอส จู่ๆ แอนนี่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ว่ามีอะไรต้องถามเสี่ยวจือ เกี่ยวกับการมาเมืองไทยแบบที่เรียกว่าแทบไม่ได้ตั้งตัวอย่างนี้ แอนนี่—คุณเสี่ยวจือคะ ทำไมฉันกับเสี้ยวเทียนต้องมาบันทึกเสียงถึงเมืองไทยด้วย ในเมื่อสตูดิโอดีๆที่ฮ่องกงก็มี เราไม่จำเป็นต้องเดินทางไกลเลยนี่คะ เสี่ยวจือ—บอสส่งพวกคุณมานี่ เพราะต้องการให้พักผ่อนด้วย เห็นว่าคุณไม่ได้มาเยี่ยมบ้านที่นี่นานแล้ว และกำชับหนักหนาว่าให้ดูแลคุณให้ดี ถ้าพรุ่งนี้เสร็จงานแล้วจะไปไหนก็บอกผมก่อนนะครับ ผมอาจจะไปเป็นเพื่อนหรือไม่ก็ให้คุณฟางไปแทน แอนนี่มองไปยังเสี้ยวเทียน เขาก็มองมาที่เธออย่างไม่ได้นัดหมาย ทั้งสองเขาใจนัยของคำพูดเสี่ยวจือดี บอสต้องการเอาใจแอนนี่ไว้ก่อนเพราะต่อจากนี้ เธอจะต้องทำงานหนักมากและคงไม่ได้กลับมาอีกนาน เสี้ยวเทียนอดสงสารแอนนี่ไม่ได้ ในที่สุดเธอก็ต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับที่เขาเคยเจอ บริษัทต้องการจะปั้นแอนนี่ให้รุ่งทั้งทางด้านการแสดงและการร้องเพลง ซึ่งการแสดงนั้นเธอไปได้สวยทีเดียว แต่กับการร้องเพลง ยังไม่รู้จะออกหัวหรือออกก้อย ดังนั้นโปรเจคที่ทำอยู่จึงต้องให้แวนเนสทำหน้าที่ดันแอนนี่ขึ้นสู่ตำแหน่งนักร้อง และเพลงที่ให้ร้องจึงต้องเป็นเพลงของโจวเจี๋ยหลุน ในขณะที่ด้านการแสดงเขาเองต้องร่วมเป็นใจกับข่าวที่ถูกกุขึ้น เบื้องหลังความสำเร็จเต็มไปด้วยความสับสนแบบนี้ เธอจะทนได้อย่างไร แอนนี่รับประทานอาหารไม่อร่อยอีกต่อไป เธอรู้ตัวดีว่าความยุ่งยากกำลังมาเยือนทั้งบอส ทั้งสื่อกำลังพุ่งความสนใจมาที่เธออย่างช่วยไม่ได้จริงๆ แต่ก็ต้องทำใจ แอนนี่ได้แต่ปลอบตัวเองว่าสัญญาที่ทำไว้กับฟูหลงแค่ 5 ปี จะไม่ทำให้เธอยุ่งยากไปตลอดชีวิต เธอคิดว่าการเข้าวงการมาจากความไม่ตั้งใจแล้ว ถ้าครบ 5 ปีเมื่อไหร่เธออาจจะจากไปได้ง่ายๆโดยไม่ต้องเสียดายอะไร กว่าจะรับประทานอาหารเสร็จก็ดึกแล้ว แอนนี่จึงกลับโรงแรมทันที แอนนี่โทร.หาน้ากบเลื่อนนัดเป็นวันพรุ่งนี้แทน จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ 22 เม.ย. 47 12:07:39 A:203.156.96.168 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 Chapter 13 ---สู่บ้านเก่า วันรุ่งขึ้นแอนนี่กับเสี้ยวเทียนตั้งใจทำงานเป็นพิเศษ เพราะจะได้มีเวลาไปเที่ยวตามอัธยาศัยได้แอนนี่โทร.นัดน้ากบให้มารับแล้ว จะไปเดินซื้อของกลับไต้หวัน และจะไปเยี่ยมคุณยายที่ปากน้ำในวันรุ่งขึ้น ก่อนจะบินกลับเที่ยว 5 โมงเย็น เสี้ยวเทียนกับเสี่ยวจือ จะไปชอปปิ้งตามห้างในกรุงเทพฯ โดยคุณฟางจะไปด้วย แอนนี่ไปกับน้ากบ เมื่อถึงเวลาน้ากบมารับแอนนี่แล้ว แอนนี่ดีใจ กราบงามๆที่อกของน้ากบหนึ่งที แอนนี่—สวัสดีค่ะ น้ากบ น้ากบ—จ้า ว่าไงเรา ตั้งแต่เป็นดาราแล้วสวยขึ้นเยอะเลยนะ แอนนี่—ก็ต้องทำตัวให้สวยสิคะ ไม่ดีเหรอคะ น้ากบ—ดี เออ แล้วทางโน้นเขาปล่อยเรามาหรือ แอนนี่—ทำไมคะ เขาไม่ได้ล่ามโซ่ไว้นี่ บอกว่ามากับน้ากบ ทำไมเขาจะไม่ให้มาล่ะคะ น้ากบ—เปล่า น้าแค่นึกว่าเขาจะมาด้วย ไม่ได้ชวนเขามาหรือ แอนนี่—ชวนค่ะ แต่เขาไม่อยากรบกวน แอนนี่ว่าให้เขาไปบ้านคุณยายด้วยกันพรุ่งนี้ดีกว่า น้ากบ—นี่เราจะชวนเขาไปจริงๆเหรอ แอนนี่—ค่ะ น้ากบว่าไม่ดีหรือคะ บ้านคุณยายเป็นเรือนไทย ที่ไต้หวันไม่มีสักหน่อยเขาน่าจะชอบ น้ากบ—ตามใจแล้วกัน น้ากบพาแอนนี่ไปยังร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งที่ตกแต่งแบบไทยๆ หลังจากหาที่นั่งแล้ว ต้องสั่งอาหาร แอนนี่อ่านรายการอาหารในเมนู แล้วสั่งอาหารรวดเดียวราวกับท่องมา มีต้มยำทะเล กุ้งอบวุ้นเส้น ทอดมันปลากรายและปลาราดพริก บริกรทำหน้างงๆ สาวสวยคนนี้พูดภาษาไทยแปร่งๆ แต่ก็ฟังรู้เรื่องและไม่ใช่หน้าที่ของบริกรที่จะมาสงสัยลูกค้า เมื่อบริกรจากไปแล้ว น้ากบทำหน้าเครียด มีเรื่องสำคัญต้องพูดกับแอนนี่ น้ากบ—นี่..เจ้าแอน รู้ไหมว่าเราน่ะพูดภาษาไทยไม่ชัด แอนนี่—คะ น้ากบว่าอะไรนะคะ น้ากบ—น้าบอกว่า เราน่ะอยู่กับพวกเจ๊กมากจนพูดภาษาไทยไม่ชัดแล้ว แอนนี่—คนจีนน่ะ ไม่ชอบถูกเรียกว่าเจ๊กหรอกนะคะ น้ากบ—น้ารู้แล้ว ดูสิหลานสาวคนเดียวของบ้านเรา เรียนจบแทนที่จะกลับบ้านมาดูแลกิจการให้พ่อแม่ นึกยังไงไปเป็นดาราซะ อยู่ห่างบ้านอย่างนั้นไม่คิดจะกลับมาหรือไง แอนนี่—น้ากบคะ สัญญาของแอนนี่น่ะมีอายุแค่ 5 ปีเองนะคะ เสร็จงานแล้วเดี๋ยวก็กลับมาเองล่ะค่ะ แล้วที่แอนนี่พูดไทยไม่ชัดน่ะ ก็เพราะไม่ค่อยได้พูดภาษาไทยตั้งแต่ไปอยู่สิงคโปร์แล้วค่ะ น้ากบคิดดูสิคะว่าแอนนี่ไม่ได้เรียนภาษาไทยมา 11 ปีแล้วนะคะ น้ากบ—โอเค น้ายอมแพ้ เถียงเก่งนะเรา ขนาดบอกว่าพูดไทยไม่ชัดยังขนาดนี้ ถ้าให้เถียงภาษาเจ๊กคงไฟแลบสิเรา แอนนี่—น้ากบอย่าเรียกเขาอย่างนั้นสิคะ น้ากบ—เออ..รู้แล้วน่า ว่าแต่เราไปอยู่อย่างนั้นมีความสุขเหรอ แอนนี่—ก็สุขบ้าง ไม่สุขบ้าง ตามประสาน่ะค่ะ บางวันก็เหนื่อยมาก แต่ก็สนุกดี น้ากบ—เออ..สนุกไปนะเรา ไม่เสียดายเหรอที่ไม่ได้ทำงานตามที่จบมา เรียนมาเสียดายแย่ น้ากบพยายามจะโน้มน้าวให้แอนนี่ทิ้งภาระรับผิดชอบที่ไต้หวันแล้วกลับมาอยู่เมืองไทยให้ได้ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเธอจะไม่ยอม เขาเองรู้จักหลานสาวดี เพราะเธอเติบโตมากับเขา จึงมีนิสัยเหมือนเขาดื้อดึงและกล้าหาญ อดทนเป็นที่สุด ดังนั้นจึงยากที่คำพูดแค่นี้จะทำให้หวั่นไหว แต่เขาก็เป็นห่งเธอมากกว่าที่จะปล่อยไป แอนนี่—ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อยู่ที่นี่ก็ใช่ว่าจะทำงานตรงตามที่จบมาซะที่ไหน แม่ยังบอกให้แอนนี่ช่วยเรื่องการตลาดเลย แอนนี่ว่าทำงานแบบนี้ไปเรื่อยก็ดี หาทุนทำธุรกิจเล็กๆของตัวเองดีกว่า น้ากบ—ถ้าไม่มีความสุข เหนื่อยนักก็กลับมาสิ ส่วนเรื่องสัญญาบ้าบออะไรนั่น ตั้ง 5 ปี พ่อแม่เราไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน เขายินดีจะจ่ายคืนให้เพื่อเอาลูกคืนอยู่แล้ว แอนนี่—ทำอย่างนั้นไม่ได้ค่ะน้ากบ ตอนนี้ตารางงานของแอนนี่วางแผนไว้แล้วถึงสิ้นปีหน้า แอนนี่เป็นความหวังหนึ่งของบริษัทนะคะ เขาลงทุนมากเพื่อแอนนี่ทั้งกำลังเงิน กำลังกาย อยู่ๆจะทิ้งไปไม่ได้หรอกค่ะ เท่ากับแอนนี่ไม่มีความรับผิดชอบ นอกจากว่าเขาจะดันแอนนี่ให้ดังไม่ได้ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกทีนะคะ น้ากบเงียบไป รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางสำเร็จ หลานคนนี้เขาเห็นมาตั้งแต่ตอนเกิด และเติบโตโดยมีเขาคอยตามดูอยู่เสมอ แอนนี่จึงติดเขามาก แม้ว่าในระยะแรกเขาไม่เห็นด้วยที่พี่สาวคนเดียวจะแต่งงานกับชายชาวสิงคโปร์ เนื่องจากทางบ้านมีลูกน้อย เขามีพี่สาวแค่คนเดียว แต่นานวันเข้า เขาจึงรู้ว่าพี่เขยเป็นคนดี เมื่อพี่สาวให้กำเนิดหลานแอนนี่ เธอก็เป็นลูกคนเดียว เพราะพี่สาวเขามีลูกยาก ยิ่งตอนนี้เขาแต่งงานแล้วยังไม่มีลูกก็ยิ่งอยากให้แอนนี่มาอยู่ใกล้ชิดคุณยายให้มากเพราะท่านแก่มากแล้ว แอนนี่รับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ลืมเรื่องคุมน้ำหนักไว้ชั่วคราว รู้สึกดีใจมากที่ได้กลับมา หลังจากนั้นน้ากบพาแอนนี่ไปหาซื้อของฝาก และเดินหาซื้อเสื้อผ้าบ้าง พอค่ำก็พาไปส่งที่โรงแรม เมื่อจอดรถแล้ว จึงนัดแนะเรื่องโปรแกรมวันพรุ่งนี้ น้ากบ—น้าจะมาตอน 7 โมงเช้านะ แอนนี่—ได้ค่ะ เดี๋ยวจะบอกพวกเขาให้ แอนนี่ไปนะคะ น้ากบ—เดี๋ยว..แอนนี่ สัญญากับน้าก่อน หมดสัญญา 5 ปีแล้วจะกลับบ้าน กลับมาอยู่เมืองไทย แอนนี่—(นิ่ง..ทบทวนอะไรบางอย่าง) ได้ค่ะ..แอนนี่สัญญา พูดแล้วไม่คืนคำแน่นอน แอนนี่ไปนะคะ สวัสดีค่ะน้ากบ น้ากบมองตามหลานสาวเดินหายเข้าไปในโรงแรม ใจหายวาบ เธอเหมือนสายลม พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไปไม่อยู่นิ่ง เขาไม่รู้ว่าเธอจะทำตามคำสัญญาไหม แต่เขาไม่อาจทนเห็นเธอมีชีวิตที่โดดเดี่ยวอยู่ในต่างแดนได้อีกแล้ว เธอควรกลับมามีความสุขกับครอบครัวเสียที พอเดินเข้ามาในโรงแรม แอนนี่ก็พบเสี้ยวเทียนกับเสี่ยวจือจิบเครื่องดื่มอยู่ที่ลอบบี้อย่างสบายใจ เสี่ยวจือ—แอนนี่ กลับเร็วกว่าที่คิดไว้นะ แอนนี่—ค่ะ ก็เหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อน อ้อ..พรุ่งนี้ที่จะไปปากน้ำ เจอกันที่ลอบบี้ 7 โมงเช้านะคะ เสี้ยวเทียนที่นั่งเงียบอยู่เงยหน้ามองแอนนี่ หน้าเขาเริ่มมีสีชมพูเรื่อแล้ว แสดงว่าเครื่องดื่มที่จิบอยู่ต้องมีแอลกอฮอล์แน่ๆ เขาเองวันนี้ก็ช็อปปิ้งตลอดวัน ทั้งลองเสื้อผ้า ซื้อของฝาก หาของกิน แล้วก็ไหว้พระพรหมเอราวัณ ก็ยังไม่เหน็ดไม่เหนื่อย อยากจะดริ๊งค์ต่ออีก เสี้ยวเทียน—เมื่อกี้คุณว่าจะไปไหนนะ แอนนี่—บ้านคุณยายฉันค่ะ ที่ปากน้ำ เสี้ยวเทียน— ปาก-น้ำ เสี้ยวเทียนพูดภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำทีเดียว แต่ก็ไม่แปลก เขาเรียนรู้ได้เร็วอยู่แล้วเรื่องภาษา แอนนี่—ใช่ค่ะ ปากน้ำ บ้านคุณยายเป็นเรือนไทยน่ะค่ะ คิดว่าพวกคุณคงอยากไปเยี่ยมชมบ้าง เสี่ยวจือ—แน่นอน ผมอยากไปอยู่แล้ว เสี้ยวเทียนล่ะ เสี้ยวเทียน—ผมว่า ก็ดีนะ ผมไม่ค่อยมีโอกาสเที่ยวมากนักหรอก แอนนี่—งั้นก็ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้พบกันนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ เสี้ยวเทียน,เสี่ยวจือ—ราตรีสวัสดิ์ แอนนี่—เสี้ยวเทียน อย่าดื่มมากนักนะคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า เสี้ยวเทียน—ครับผม หมดแก้วนี้จะขึ้นแล้วเหมือนกัน เสี่ยวจือนั่งยิ้ม แอนนี่น่ารักและเป็นห่วงเป็นใยคนรอบข้างเสมอ ซึ่งเป็นนิสัยของเสี้ยวเทียนเหมือนกัน เขาเองมีหน้าที่เฝ้าดูทั้งสองคนอยู่ห่างๆเท่านั้น จริงๆแล้ว ตอนนี้เพิ่งจะ 4 ทุ่ม แต่เพราะเหนื่อยมาทั้งวันทุกคนจึงรีบหลับเพื่อที่จะตื่นเช้าแล้วไปบ้านคุณยาย โดยเฉพาะแอนนี่ต้องตื่นเต้นเป็นพิเศษ ในขณะที่เสี้ยวเทียนเจอฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าไปอีก พอหัวถึงหมอนปุ๊บก็หลับทันที . จากคุณ : สำลีทรงเครื่อง - [ 22 เม.ย. 47 12:10:54 A:203.156.96.168 X: ]