ความคิดเห็นที่ 1 * * * * .... บริษัท sony . เคนยืนพิงขอบกระจกบานใหญ่ในห้องอัด... หน้าคมเข้มของเขาเวลานี้มีเคราเขียวๆ ขึ้นบางๆ ตามสันแก้มและคาง ผมที่ยาวระต้นคอดูยุ่งและมันเล็กน้อย แบบที่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวไม่ใส่ใจตนเองนัก... ร่างสูงของเขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวยับติดกระดุมไม่กี่เม็ดกับกางเกงยีนส์สีซีด... นิ้วข้างขวาที่คีบบุหรี่อยู่ส่งควันลอยกรุ่น... เคนยกมันขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากและอัดเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะพ่นควันออกมาเหมือนระบายอารมณ์เครียดที่อัดอั้นอยู่ในใจ... ช่วงอาทิตย์นี้ เขากลับมาสูบบุหรี่จัดอีกครั้ง หลังจากที่อดมาได้หลายเดือน.... เคนกำลังเครียดจัดจนงานการแทบจะไม่เป็นอันทำ... กีตาร์ตัวโปรดตั้งพิงอยู่ตรงข้างเก้าอี้มุมห้องทำงาน บนโต๊ะรกไปด้วยกระดาษจดโน้ตเพลงมากมายที่ดูเหมือนถูกวางทิ้งไว้.... เคนพยายามแล้วที่จะตั้งใจทำงาน แต่แล้วเขาก็ค้นพบว่าจิตใจตอนนี้ฟุ้งซ่านจนทำอะไรไม่ได้แล้ว... เขาติดต่อเรนนี่ไม่ได้มาหลายวัน เคนไม่รู้ว่ามือถือเธอเป็นอะไรถึงได้โทรไปแล้วเข้าบริการรับฝากข้อความตลอด และเขาก็คาดว่าตอนนี้คงมีเสียงของเขาฝากข้อความอยู่ไม่ต่ำกว่า 50 ครั้งได้แล้วล่ะมั๊ง... จะโทรเข้าบ้านเธอก็ไม่ได้อีก ดีไม่ดีพ่อเธอเป็นคนรับ เรื่องมันคงจะยิ่งไปกันใหญ่แน่ๆ... เรนนี่ต้องกำลังมีปัญหาอะไรซักอย่าง แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน เธอบอกว่าจะเป็นฝ่ายติดต่อมาเอง ให้เขารอ.... และที่ยิ่งไปกว่านั้น เขาสัญญาว่าจะไม่ไปบ้านเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม... ดังนั้น สุดท้าย สิ่งที่เคนทำได้คือมายืนอัดบุหรี่เข้าปอดอยู่นี่ ด้วยความเซ็งสุดขีด... เสียงมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้นปลุกเขาจากห้วงความคิดที่เคร่งเครียดให้กลับมาสู่ความเป็นจริง... ร่างสูงรีบก้าวยาวๆ มารับโทรศัพท์.... “ เหวย” เคนรับ ขณะเอามืออีกข้างขยี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ยบนโต๊ะ เสียงทางฝ่ายนั้นที่ตอบกลับมาทำให้ใบหน้าเคร่งเครียดของเขาดูกลับมาแจ่มใสอีกครั้ง... “ เคน... นี่ชั้น เสี่ยวเหมยนะคะ...” เคน “ เสี่ยวเหมย... ผมดีใจจังที่คุณโทรมา... มือถือเรนนี่เป็นอะไรก็ไม่รู้ ผมติดต่อเธอไม่ได้เลย..” เขารีบร้อนพูดไปก่อน เสี่ยวเหมยตอบกลับมา “ เคน ใจเย็นนะคะ ฟังชั้นก่อน.. คือ ชั้นไปหาเรนนี่ที่บ้านพ่อแม่เธอมาน่ะค่ะ เธอฝากให้ชั้นมาบอกคุณ...” เคน “ ผมกำลังฟังอยู่..” เขากดโทรศัพท์ให้แนบชิดหูมากขึ้น รอฟังอย่างตั้งใจ.... - - - - - - - - - .... เวลาเที่ยงคืนกว่า .... ถนนในบริเวณหมู่บ้านแห่งหนึ่งสลัวด้วยแสงไฟจากเสาข้างทาง... บ้านทุกหลังปิดไฟหมดแล้ว มีเพียงร่างสูง ในเงาตะคุ่มๆ กำลังเดินช้าๆ อยู่บนถนนสายนั้น... เคนจอดรถของเขาไว้ข้างทางบริเวณห่างออกไป 2-3 บล็อค ก่อนจะเดินเรื่อยๆ เพื่อไปยังบ้านของเรนนี่... ขายาวๆ ภายใต้กางเกงยีนส์ของเขาก้าวช้าลงเมื่อเดินจนถึงบ้านของเธอ.. บริเวณบ้าน 2 ชั้น ขนาดปานกลางที่ตั้งอยู่ตรงกลางสวนหย่อมเล็กๆ รอบบริเวณบ้านและรั้วรอบขอบชิด ทั้งหลังปิดไฟหมดแล้วเช่นกัน... เคนหยุดยืน เอามือทั้ง 2 ข้างล้วงกระเป๋ากางเกง นัยน์ตาสีเข้มเวลานี้ดูเศร้าหมองทีเดียว... เขารู้ดีว่าเรนนี่ห้ามไม่ให้เขามาที่นี่ และตอนนี้เขากำลังทำผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ... แต่เคนไม่อาจทนอยู่เฉยได้อีกต่อไป... เมื่อกลางวันที่เสี่ยวเหมยโทรมาบอกเขา... หลังจากวางจากเธอไป ข้าวของใน office ก็ถูกกวาดลงมากระจัดกระจายชนิดที่ว่าถ้าแม่บ้านหรือเสี่ยวจือเข้ามาเห็นคงอยากฆ่าเขาแน่ เพียงแต่เคนไม่อาจรู้ได้ เพราะเขาออกมาจากที่นั่นก่อนที่จะมีใครเข้ามา... เขาหงุดหงิดและโมโหจนแทบจะกลายเป็นบ้า... เสี่ยวเหมย “ เรนนี่ฝากให้ชั้นมาบอกคุณว่า ไม่ต้องเป็นห่วง เธอจะหาทางจัดการเรื่องนี้เอง... และก็ยังบอกอีกด้วยว่ายังไงก็ตาม ห้ามไม่ให้คุณมาหาเธอที่บ้านเด็ดขาด...” เคนอยากจะบ้าตายเหลือเกิน... เธอบอกไม่ให้เขาเป็นห่วง.. เขาจะทำอย่างงั้นอยู่ได้ยังไง ในเมื่อเธอกำลังตกอยู่ในสภาพนั้น... จากที่เสี่ยวเหมยเล่ามา เคนได้ยินแล้วก็ใจแทบขาด... เธอทะเลาะกับพ่อจนถึงขั้นถูกพ่อตบหน้า...ยึดโทรศัพท์.. สาเหตุที่ทำไมเขาถึงโทรหาเธอแล้วฝากข้อความตลอด... เสี่ยวเหมยบอกว่าเรนนี่อยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหนเลย ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินมา 3 วันแล้ว... เคนฟังแล้วเขาก็ทนอยู่เฉยๆ อย่างที่เธอต้องการไม่ได้อีกต่อไป... เขาอยากจะตายให้ได้... คนอย่างเขา ผู้ชายอย่างเขา... จะทนให้เธอรับสภาพแบบนั้นอยู่คนเดียวได้ยังไง ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย... มันเพราะเขาต่างหาก เขาทำให้เธอต้องถูกทำโทษ... แต่ในความเป็นจริง เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยืนดูเธอถูกทรมานอยู่อย่างนั้นน่ะเหรอ... เขาจะทนได้ยังไง... ถ้าเขายังทำใจเย็นอย่างนั้นอยู่ได้ เขาก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว... เคนคิดแบบเคร่งเครียดที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย.... ดังนั้นตอนนี้เขาถึงมายืนอยู่ที่นี่.. หน้าบ้านของเธอ... แม้จะรู้ว่าเขาทำอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อย เขาก็อยากมาเห็นแค่บ้านเธอก็ยังดี... เคนเดินช้าๆ อ้อมไปยังข้างๆ ตัวบ้าน... เขาเงยหน้ามอง ทั้งบ้านปิดไฟมืดสนิท.... แล้วเขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงข้างรั้ว... มีแสงไฟจากห้องๆ นึงบนชั้น 2 ของตัวบ้านที่ยังเปิดอยู่... เคนขมวดคิ้ว เพ่งสายตามองไปยังหน้าต่างบานนั้นที่มีแสงไฟลอดออกมา... เขาแทบจะ จินตนาการได้ว่าตอนนี้เจ้าของห้องคงกำลังนั่งร้องไห้จนน้ำตาแทบจะกลายเป็นสายเลือดแล้วล่ะมั๊ง... แค่คิดเขาก็ใจจะขาดรอนๆ ด้วยความสงสาร.... ร่างสูงของเขายืนนิ่ง เงยหน้ามองอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่... แล้วเคนก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา... เขาตั้งใจจะหันหลังกลับ แต่เท้าทั้งคู่ของเขากลับหยุดชะงักอยู่กับที่... เขายังไปไม่ได้ จนกว่าจะได้เห็นหน้าเธอ... เคนคิด... อย่างน้อยแค่ได้เห็นหน้าว่าเธอยังสบายดี เขาก็จะไป... พอคิดได้เขาก็หาทาง... เคนก้มลงไปหยิบก้อนหินก้อนเล็กๆ ที่อยู่บนถนนขึ้นมา... เขาเล็งไปที่จุดหมายคือที่หน้าต่างบานนั้น... แล้วเขาก็ขว้างก้อนหินออกไปด้วยแรงที่คำนวณไว้.... เสียงแกร๊กที่ดังขึ้นตรงหน้าต่างทำให้ร่างบางที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่กับหมอนใบใหญ่บนเตียงขยับลุกขึ้นมา ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และยังคงใส่เสื้อผ้าชุดเดียวกับเมื่อตอนกลางวัน เพราะไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น.... เรนนี่เสยผมยาวๆ ไปข้างหลัง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจในที่มาของเสียง... แล้วก้อนหินอีกก้อนก็ลอยมากระทบหน้าต่างอีกครั้ง... เรนนี่ลุกขึ้นจากที่นอนทันทีเดินไปยังหน้าต่าง เธอแหวกผ้าม่านออกแล้วก็เพ่งสายตามองลงไปยังความมืดเบื้องล่าง... จากคุณ : ^wu_xiao_tap^ - [ วันเถลิงศก (15) 01:54:53 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ เคน....” เรนนี่ครางชื่อเขาออกมาอย่างงุนงงเมื่อเห็นร่างสูงที่คุ้นตายืนอยู่ข้างล่างภายใต้แสงสลัวๆ จากเสาไฟที่อยู่ห่างออกไป... เธอผลักบานหน้าต่างให้เปิดออกแล้วก็ชะโงกตัวออกไป... เคนยิ้มออกมาอย่างดีใจทันทีที่ได้เห็นเธอ... เขายืนอยู่ชิดกับรั้วข้างสวนของบ้านเธอ... เคนโบกมือให้... เขาไม่รู้ว่าเธอจะเห็นหน้าเขาชัดรึเปล่า... เรนนี่คลี่ยิ้มออกมาบ้าง แม้จะเป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยไม่แพ้กัน แต่เธอก็กำลังรู้สึกดีใจจริงๆ แบบที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว... เธอยกมือโบกตอบเขา... เคนลดมือลงตามเดิม.... เขาเงยหน้ามองเธอนิ่ง... ผมคิดถึงคุณ... เคนได้แต่คิดในใจ... แต่ร่างบางที่อยู่บนชั้น 2 คงจะรับรู้ได้ เพราะเธอเองก็มีความรู้สึกที่ไม่ต่างจากเขา... เรนนี่มองเขาแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีก... เคนรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่อกจนเขาต้องกัดริมฝีปากไว้แน่นด้วยความอัดอั้น... นัยน์ตาเขาแดงเรื่อขึ้นมาด้วยความสงสารผสมความคิดถึง... นั่นเธอกำลังร้องไห้ใช่มั๊ย... แล้วเขาทำอะไรได้บ้าง นอกจากยืนเฉยๆ อยู่ตรงนี้แค่นั้น..อย่างนั้นเหรอ... เรนนี่ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นร่างของเขาเคลื่อนไหว... ร่างสูงขยับก้าวเข้ามาชิดกับรั้วก่อนจะโหนตัวข้ามเข้ามาในบริเวณสวนของบ้านเธอ... เรนนี่ใจหายวาบเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร... “ เคน..ไม่นะ...คุณอย่าทำอย่างนั้น...” ร่างบางชะโงกตัวออกไปก้มลงมองด้วยความห่วงใยสุดขีด เธอเอามือจับขอบหน้าต่างเอาไว้... แล้วก็เห็นเขากำลังปีนขึ้นมา โดยอาศัยขอบระเบียงชั้นล่างของตัวบ้าน และก็ขึ้นมาที่ชั้น 2 ... เรนนี่เอื้อมมือออกไปอย่างอัตโนมัติเมื่อร่างสูงของเขาหยุดอยู่ตรงสุดขอบระเบียงแล้วกำลังจะก้าวขาข้ามมายังหน้าต่างที่เธอยืนอยู่... ขายาวๆ ของเขาก้าวมาเหยียบตรงมุมที่ยื่นออกมาเพียงเล็กน้อยด้านล่างหน้าต่าง... แล้วเคนก็ใช้ 2 แขนแข็งแรงของเขาโหนขอบหน้าต่างบานนั้นไว้ ก่อนจะดันตัวขึ้นมาโดยเรนนี่ช่วยดึงร่างเขาให้เข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล เพราะขนาดตัวเขาก็ไม่ใช่เล็กๆ... “ บ้าที่สุดเลย... คุณทำอย่างนี้ทำไม มันอันตราย..ถ้าตกลงไปจะทำยังไง...” เรนนี่ใส่เป็นชุดทันทีเมื่อร่างสูงทรุดลงนั่งพิงกับกำแพงห้องใต้หน้าต่างได้ในที่สุด... “ แล้วชั้นบอกว่าไม่ให้มา.. คุณยังจะมาอีก..” เธอตีเขา ใบหน้ายุ่งแต่นัยน์ตาแดงเรื่อ... เคนยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ก็ดูสดชื่น... เคน “ เรนนี่... เรนนี่...” เขาเรียกพลางดึงมือเธอที่ทุบเขาใหญ่มากุมไว้แน่น... เรนนี่สะอื้นออกมาอย่างหนัก.. น้ำตารินไหลออกมาเต็ม 2 แก้มขณะที่ยังต่อว่าเขาไม่หยุด... “ คุณบ้าที่สุดเลย...รู้ตัวมั๊ย ” เคนดึงร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด.. เธอสั่นไปทั้งตัวขณะร้องไห้อยู่กับอกของเขา... เคนกอดร่างบางนั้นไว้แน่น... น้ำตาลูกผู้ชายซึมออกมาที่ปลายตา ความรัก ความสงสารท่วมท้นเต็มหัวใจ... เขาดันร่างเธอออกห่างเล็กน้อยเพื่อจะได้เห็นหน้าเธอชัดๆ... มือใหญ่ของเขาข้างนึงลูบแก้มเธอเบาๆ อย่างทนุถนอม... เคน “ คุณเจ็บมากมั๊ย...” เขาถามเสียงเบาด้วยความสะเทือนใจ เพราะรู้ว่าเธอโดนพ่อตบหน้า ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะเจ็บแทนเธอเสียเอง... เรนนี่ส่ายหน้าไปมา น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด แต่เธอก็ยังยิ้มให้เขา... เคนดึงเธอเข้ามากอดไว้อีกครั้ง “ ผมขอโทษ... ทั้งที่ผมเคยสัญญาไว้แล้วแท้ๆ ว่าผมจะเป็นคนสุดท้ายในโลก ที่จะทำให้คุณเสียใจ..แต่ผมก็ผิดสัญญาจนได้...” เคนพึมพำ เขารู้สึกถึงความชื้นของน้ำตาเธอที่ไหลออกมาจนเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่อยู่ชุ่มไปหมดตรงหน้าอก... เรนนี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอยู่กับอกเขา เธอกอดเขาไว้แน่นเช่นกัน... เคนกระชับอ้อมกอดมากขึ้นราวกับต้องการปกป้องคนที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ให้พบเจอกับเรื่องร้ายๆ อีกต่อไป... มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาทำได้.... เขาก้มลงจูบศีรษะนั้นเบาๆ แล้วน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลซึมออกมา... ทั้งคู่ต่างร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของกันและกันราวกับกำลังเติมเต็มความรัก ความคิดถึง และแบ่งปันความเจ็บปวดที่ต่างคนต่างได้รับ... โดยมีเพียงคนตรงหน้าเท่านั้น ที่จะช่วยเยียวยารักษาให้ทุกอย่างดีขึ้นได้... จากคุณ : ^wu_xiao_tap^ - [ วันเถลิงศก (15) 01:56:18 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง... ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตยับๆ กับกางเกงยีนส์ยังนั่งพิงกำแพงอยู่ที่เดิมโดยมีร่างบางนั่งซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาที่โอบเธอไว้... น้ำตามากมายของทั้งคู่เหือดแห้งไปบ้างแล้ว... เคนหันไปจูบบนเส้นผมนุ่มสลวยที่พิงอยู่กับอกของเขาเบาๆ พลางเอามือลูบศีรษะเธออย่างปลอบโยน... เรนนี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ความทรมานของเธอที่มาตลอดทั้งอาทิตย์แทบจะมลายหายไปหมดหลังจากได้เจอหน้าและร้องไห้กับเขา... มือซ้ายของเคนที่มีแหวนวงเล็กๆ สวมอยู่บนนิ้วก้อยมีมือเล็กๆ ของเธอวางอยู่... เคนพลิกมือใหญ่ขึ้นมากุมมือเธอเอาไว้แน่น... นิ้วของทั้งคู่สอดประสานกันเหมือนกับใจของพวกเขา... เคน “ คุณอยากไปไหน...คิดเอาไว้รึยัง...” เขาถามขึ้นเบาๆ ชวนคุย... เรนนี่ยิ้มน้อยๆ กับอกของเขาที่ซบอยู่ เรนนี่ “ ไม่รู้สิคะ... แล้วคุณล่ะ อยากไปไหน” เคนนิ่งไปนิดนึงเหมือนคิดๆ แล้วก็ตอบออกมา... “ ที่ไหนก็ได้...ที่มีแค่เรา 2คน... ไม่ต้องมีใครรู้จัก ไม่ต้องมีใครมาสนใจ...” น้ำเสียงของเขาฟังดูขมขื่นทีเดียว เรนนี่เข้าใจเขา... เธอบีบมือเขาแน่นขึ้นเหมือนปลอบใจ... “ เคนคะ...ชั้นถามอะไรอย่างได้มั๊ย...” เคน “ ได้สิ...” เขาเอามือลูบผมเธอเล่นเบาๆ เรนนี่ “ ความฝันของคุณคืออะไร...” เคนนิ่งคิด “ ความฝันของผมน่ะเหรอ... อืม... ไม่รู้สิ... ก็คงเป็น..ได้เดินทางท่องเที่ยวรอบโลกมั๊ง..” เขาตอบช้าๆ... “ แต่ต้องมีคุณไปด้วยนะ... ไปกัน 2 คน... ผมจะพาคุณไปทุกที่เลยที่เขาบอกกันว่าสวย.. ไปยุโรป...อิตาลี... เราจะไปล่องเรือกันที่เวนิซ แล้วก็ไปกินพาสต้า ดื่มไวน์... หรือจะไปญี่ปุ่นที่คุณชอบด้วยก็ได้...” เขาพึมพำเหมือนอยู่ในความฝันด้วยใบหน้ามีความสุข เรนนี่ยิ้มออกมา “ ฟังดูดีจัง... ชั้นอยากไปจังเลยค่ะ..” เคนยิ้ม “ ผมยังมีความฝันอีกอย่างนะ..” เรนนี่ “ อะไรคะ...” เคน “ ผมอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น... กับคุณ... เราจะอยู่กัน 2 คนตลอดไป... อ้อ..ไม่สิ... ต้องมีลูกด้วย ผมอยากมีลูกสาว... เขาจะได้น่ารักเหมือนคุณ... แล้วผมจะทำกับข้าวอร่อยๆ ให้คุณกับลูกกินทุกวัน...” เขาพูดจบ เรนนี่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง... เธอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา เคนยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเธอเบาๆ “ แล้วความฝันของคุณล่ะ..” เรนนี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอยกมือขึ้นมาทาบบนมือใหญ่ของเขา... “ ชั้นก็เหมือนกันค่ะ... ชั้นอยากอยู่กับคุณ..ตลอดไป...” เคนยิ้มออกมา เขาจับมือซ้ายของเธอที่มีแหวนที่เขาเคยสวมให้ ขึ้นมาจูบเนิ่นนาน... แล้วก็กอดร่างบางนั้นไว้แน่นอีกครั้ง.... “ เรนนี่... ต่อไปนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ยอมอยู่ห่างจากคุณอีกแล้ว...” เขาพูดเบาๆ แต่น้ำเสียงหนักแน่นราวกับให้สัญญากับตัวเอง... - - - - - - - - เคนลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงร่างบางที่ขยับอยู่ในอ้อมแขน.... เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้... เรนนี่ผละออกจากเขานิดนึง เธอจับข้อมือเขาขึ้นมาดูนาฬิกา ตี 5 กว่าแล้ว... ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ... เรนนี่รีบลุกขึ้นพลางฉุดแขนเขาให้ลุกตาม “ เคน... จะเช้าแล้วค่ะ คุณรีบไปเถอะ..” เธอกังวลว่าถ้าพ่อหรือแม่เกิดตื่นขึ้นมาเจอจะยุ่งนั่นเอง... ขณะที่เคนค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแบบไม่เต็มใจนัก... หน้าเขาซีเรียสเล็กน้อย “ เรนนี่... ผมไม่กลัวหรอกนะ ถ้าจะต้องเจอพ่อคุณน่ะ...” เรนนี่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยคิ้วที่ขมวดยุ่งอย่างกังวลหนักกว่าเดิม... เธอมองตาเขาก็รู้ว่าเขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ แต่เธอก็รู้ดีอีกเช่นกันว่าพ่อเธอเป็นยังไง... เรนนี่เดินไปที่ประตูห้อง เธอแง้มออกเล็กน้อยเพื่อยื่นหน้าออกไปดู แล้วครู่นึงก็ปิดมันลง หันกลับมาหาเคนที่ยืนเฉยแบบไม่ทุกข์ร้อนอยู่อีกครั้ง... เรนนี่ถอนใจเล็กน้อย “ เคน... ได้โปรดเถอะค่ะ... ชั้นรู้.. แต่..ขอแค่ตอนนี้ คุณกลับไปก่อนเถอะนะ...” เธอจับมือเขาเขย่าแบบขอร้อง เคน “ แล้วเมื่อไหร่เราถึงจะได้เจอกันอีก...” เขาพูดด้วยหน้าซีเรียส “ เรนนี่... ผมไม่เป็นไรจริงๆ.. ให้ผมพบพ่อกับแม่คุณเถอะนะ... อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไป ผมไม่กลัว... ผมกลัวอยู่อย่างเดียว.. คือการที่เราจะไม่ได้พบกันอีก..” เขากุมมือเธอแน่น เรนนี่มองเขาอย่างซาบซึ้งใจ ถ้าจะถามว่าตอนไหนทำให้เธอแน่ใจที่สุดว่าเขารักเธอจริงๆ ก็คงต้องเป็นตอนนี้นั่นเอง... “ ชั้นเข้าใจค่ะ... แต่ถือว่าชั้นขอร้อง... ตอนนี้คุณกลับไปก่อนนะ..” เธออ้อนวอนอย่างจริงจังเช่นกัน... ถ้าป๊ามาเจอเคนเข้า เธอไม่อยากคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น เคนมองเธอนิ่งอยู่ครู่นึง เหมือนคิดหนัก แล้วในที่สุดก็ยอมพยักหน้า... เขาไม่อยากเห็นเธอกลุ้มใจ... ร่างสูงเดินกลับไปที่หน้าต่าง ทางที่เขาใช้เมื่อตอนขามา... เรนนี่รีบดึงเขาไว้ “ อย่าเลยค่ะ... ไปทางนี้เถอะ...” เธอกลัวเขาจะตกลงไปตายเสียก่อนนั่นเอง เพราะขนาดตอนปีนขึ้นมาเธอยังห่วงแทบแย่ ยังไงตอนนี้พ่อกับแม่คงยังอยู่ในห้องล่ะนะ... เรนนี่จูงมือเคนเดินไปที่ประตูห้อง ชะเง้อออกไปมองให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่มีใครอยู่ พอแน่ใจแล้วเธอก็ค่อยๆ ก้าวออกมาอย่างเงียบกริบที่สุด เคนเดินตามออกมา... แล้วขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเดินลงบันได... เท้าที่ก้าวก็หยุดชะงักกะทันหัน เมื่อได้ยินเสียงเข้มๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง... “ เจิ่นหลิง !!!” เรนนี่หยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงเรียก... เธอค่อยๆ หันกลับไป ในใจภาวนาว่าขอให้นี่เป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เมื่อหันไปแล้วภาพที่เห็นคือ พ่อของเธอนั่นเองที่ยืนอยู่... จากคุณ : ^wu_xiao_tap^ - [ วันเถลิงศก (15) 01:57:29 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาแล้วตอนที่ทุกคนรอคอย.... “ ป๊า...” เรนนี่ครางออกมาเบาๆ... ทางด้านพ่อของเธอพอแน่ใจในสิ่งที่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร ใบหน้าเข้มภายใต้หนวดดกดำที่ขลิบอย่างดีเหนือริมฝีปากก็กระตุกเล็กน้อย มือที่ตกข้างตัวค่อยๆ กำเข้าหากันแน่น และร่างสูงใหญ่เริ่มสั่นเล็กน้อยด้วยแรงอารมณ์... พ่อ “ นี่มันอะไรกัน... ไอ้หมอนี่มันเข้ามาในนี้ได้ยัง...” เสียงเข้มนั้นดูราบเรียบแบบผิดปกติจนคนที่ฟังแล้วต้องขนหัวลุก... เรนนี่กัดริมฝีปากไว้แน่น เธอพยายามคิดแก้ไขสถานการณ์... ร่างบางที่ยืนอยู่เคียงข้างร่างของชายหนุ่มก้าวออกไปด้านหน้าเล็กน้อย ราวกับจะปกป้องคนที่อยู่ด้านหลัง... เคนขมวดคิ้วแบบงุนงง นึกไม่ถึง... เขามองแผ่นหลังของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าด้วยความรู้สึกเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก.... เธอกำลังปกป้องเขา... เคนแทบจะยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้ง... ทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอถึงได้กล้าหาญแบบนี้นะ... แต่เคนทำได้แค่ยืนนิ่ง และเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อของเธอ ที่ตนนี้หน้าเขียวจนแทบจะกลายเป็นม่วงแล้ว... พ่อเสียงดังมากขึ้น “ ชั้นถามว่าแกเข้ามาได้ยังไง ฮะ!! หนอย... นี่แกคิดว่าแกแน่นักใช่มั๊ย !! ดี.. แกจะได้เห็นกัน !!!” ร่างสูงใหญ่เดินปึงปังกลับเข้าไปในห้อง วินาทีนั้นเรนนี่หันกลับมาหาเคน เธอทำท่าจะดึงแขนเขาให้รีบไป เคนได้แต่มองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วไม่ทันที่ทั้งคู่จะขยับไปไหน พ่อเธอก็กลับออกมาอีกครั้ง... ในมือเขาถือปืนกระบอกยาวออกมาด้วย!!! เรนนี่ตกใจมาก หน้าเธอซีดจนแทบจะไม่เห็นสีเลือด แต่เธอรีบก้าวเข้ามาขวางร่างเขาไว้อีกครั้ง “ ป๊า... อย่าทำอะไรเขานะ...หนูขอร้อง...” เธอร้องห้าม แต่ดูเหมือนจะทำให้พ่อเธอโกรธมากขึ้น พ่อ “ เจิ่นหลิง!! แกถอยไปเดี๋ยวนี้ !! ป๊าเคยบอกแล้วใช่มั๊ย... ว่าถ้ามันเสนอหน้ามาที่นี่ ป๊าจะยิงมันให้ไส้แตกเลย!! แต่มันก็ยังมา!! ดี! ชั้นยิงแกแน่... ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับลูกสาวชั้น!!” ตะคอกเสร็จก็ขึ้นนกดังแกร๊ก... เรนนี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอส่ายหน้าเร็วๆ เรนนี่ “ ป๊า... ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าทำอะไรเขา... ต่อไปนี้หนูจะไม่ให้เขามาที่นี่อีก...” เธออ้อนวอน น้ำตาเริ่มไหลรินออกมา... แล้วเรนนี่ก็รู้สึกถึงมือใหญ่ของเขาที่แตะไหล่เธอเบาๆ เรนนี่หันกลับไปมอง.. เคนยิ้มให้เธอจางๆ ด้วยสายตาที่อ่อนโยน... เขาไม่กลัวอีกแล้ว และจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น เขาจะเป็นฝ่ายปกป้องเธอบ้าง.... เรนนี่มองเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไรก่อนที่เคนจะดึงเธอไปด้านหลัง เขาก้าวไปข้างหน้า สายตามองหน้าพ่อเธออย่างจริงจัง... พ่อดูจะงงไป นี่มันคิดจะสู้กับเขางั้นเหรอ... เขาเอาปืนจ่อไว้ จ้องหน้ากันเขม็ง... แล้วร่างสูงของเคนก็ทรุดลงนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าท่ามกลางความงุนงงทั้งของพ่อและเรนนี่ว่าเขาจะทำอะไร... เคน “ คุณพ่อครับ... ผมต้องขอโทษที่เข้ามาในนี้โดยพลการ... แต่ผมคิดถึงเจิ่นหลิง ผมอยากเจอเธอ ถึงได้มาที่นี่..” เขาเริ่มพูดช้าๆ... พ่อ “ แกหยุดเลย !! ไม่ต้องมาเรียกชั้นอย่างงั้น... ชั้นไม่ใช่พ่อแก !!” เขาตะคอก... แต่เคนยังคงสบตานิ่งไม่ขยับลุกไปไหน... พ่อตะคอกต่อ “ ชั้นจะให้โอกาสแกครั้งสุดท้าย... ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ก็เดินออกจากบ้านชั้นไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับลูกสาวชั้นอีก !!! แต่ถ้าแกขืนดึงดันอยู่ ชั้นยิงแกแน่!! แล้วนี่มันก็ในบ้านชั้น ถ้าชั้นจะยิงแกโทษฐานบุกรุกก็คงจะไม่ผิดหรอกนะ !! ” เขาหัวเราะแค่นๆ อย่างถือว่าเป็นต่อ... เรนนี่ “ ป๊า... ไม่นะคะ..” เธอผวาจะเข้ามาห้ามอีก... แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเคนยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม.. เรนนี่ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของเขาอย่างกังวลสลับกับมองหน้าพ่อของตัวเอง น้ำตาคลอ.. พ่อจ้องหน้าเคนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ... เคนมองตอบไม่ลดละ ตอนนี้เขาไม่กลัวอะไรอีกแล้ว... “ ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนดีอะไรนัก... แต่ผมอยากบอกว่า ผมรักเจิ่นหลิงจริงๆ ... และผมสัญญาว่าจะดูแลเธอให้มีความสุขให้ได้... คุณพ่อได้โปรดให้โอกาสผมด้วยเถอะครับ...” เคนพูดจบก็ก้มลงโค้งให้พ่อเรนนี่แบบขอร้อง... เรนนี่มองเขาอย่างซาบซึ้ง น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่... พ่อเธอสีหน้ากระตุกเล็กน้อย ด้วยความงุนงงผสมโมโห เขาขู่ขนาดนี้มันยังไม่กลัวอีก.. พ่อ ตะคอกเสียงดัง “ ชั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น !! แกจะออกไปดีๆ หรือจะให้ชั้นยิงแก!!” เขาโมโหหนัก เล็งปืนไปยังร่างเคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า... ไอ้หนุ่มนี่มันกล้าดีถึงขั้นเข้ามาหาลูกสาวเขา แถมถึงในบ้านของเขาอีกต่างหาก เหยียบจมูกเสือชัดๆ ถ้าเขายังยอมอยู่เฉยๆ ก็ผิดไปซะล่ะ... เรนนี่ผวาเข้าไปกอดเคนไว้... เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “ ป๊า... อย่าทำอะไรเขาเลย.. หนูขอร้อง...” เธอสะอื้น... เคนกัดริมฝีปากแน่นเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนเล็กๆ ที่โอบอยู่รอบบ่าราวกับจะปกป้องเขา... เธอเข้มแข็งและกล้าหาญกว่าเขามากนัก... เรนนี่เงยหน้าอ้อนวอนพ่อทั้งน้ำตา “ ถ้าป๊าจะยิงเขา ก็ยิงหนูด้วย... หนูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา... หนูรักเขา..” เคนส่ายหน้าหนักแน่น “ คุณถอยไปเถอะ... ผมไม่เป็นไร..” เขาพยายามดันเธอออก แต่เรนนี่ก็ส่ายหน้าเช่นกัน... เคนมองตาเธออย่างลึกซึ้ง... “ ผมยอมตายดีกว่าอยู่โดยที่ไม่มีคุณ..” เขาพูดเบาๆ เรนนี่สะอื้นออกมาอย่างหนัก... เธอมองพ่ออย่างอ้อนวอน... พ่อชะงักไป... เขามองภาพตรงหน้าอย่างขัดใจ ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ตอนนี้จิตใจเริ่มไขว้เขว แต่ก็ยังดื้อดึง... “ ชั้นจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย แกออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้ !!” แล้วนาทีนั้นเองเสียงนึงก็ดังขัดขึ้นมา... “ ชั้นเป็นคนให้เขาเข้ามาเอง...” จากคุณ : tap - [ วันเถลิงศก (15) 01:59:43 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 พ่อหันกลับไปมอง เรนนี่กับเคนก็เงยหน้าขึ้นมองร่างหญิงวัยกลางคนที่เดินออกมาช้าๆ เช่นกัน... เธอยืนมองเหตุการณ์อยู่นานแล้ว... พ่อ “ คุณว่าอะไรนะ..” เขาถามอย่างงงๆ ขมวดคิ้วยุ่ง แม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ ชั้นบอกว่า... ชั้นเป็นคนให้เขาเข้ามาเอง...” เธอมาหยุดยืนตรงหน้าพ่อ ขวาง 2 คนนั้นเอาไว้... เรนนี่มองแม่อย่างอึ้งๆ แล้วก็มองหน้าเคน เขาเองก็งงเช่นกัน... พ่อดูหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยอย่างขุ่นเคือง “ นี่คุณไปรวมหัวกับไอ้กุ๊ยนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ...นั่นปะไร.. มีแม่คอยให้ท้ายอย่างนี้นี่เอง เจิ่นหลิงมันถึงได้เสียเด็กอย่างนี้...” แม่ยังคงยืนจ้องหน้าพ่อแบบนิ่งๆ “ แล้วคุณคิดว่า วิธีที่คุณใช้กับลูกอยู่ทุกวันนี้มันช่วยให้ลูกดีขึ้นงั้นเหรอคะ...” เธอย้อนเรียบๆ พ่ออึ้งไปหน่อย... เธอพูดต่อ... “ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่ชั้นไม่เคยคัดค้านหรือห้ามคุณ ก็เพราะคิดว่าซักวันคุณคงจะคิดได้เอง และรู้จักมีเหตุผลขึ้นมาบ้าง... แต่ดูเหมือนว่าชั้นจะคิดผิดไป..” พ่อ “ อ๋อ... นี่คุณโทษว่าเป็นความผิดของผมอย่างนั้นสิ...” เขาพูดเสียงดังอย่างหงุดหงิด แม่ “ ชั้นไม่ได้พูดว่าใครผิด... แต่คุณไม่เห็นบ้างเหรอคะ ว่าคุณกำลังทำลายความสุขของลูก... คุณไม่เห็นเหรอคะ ว่าลูกเป็นยังไงตั้งแต่ที่คุณห้ามแก ไม่ให้เจอคนที่แกรัก...” พ่อเถียงทันที “ ที่ผมทำไปทั้งหมด เพราะอยากเห็นเจิ่นหลิงได้ดี มีความสุขนะ คุณอยากให้ลูกไปตกต่ำอยู่กับไอ้กุ๊ยข้างถนนนี่อย่างงั้นเหรอ..” แม่ “ คุณแน่ใจเหรอคะว่าคุณอยากเห็นลูกมีความสุข ...ที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้มันเพื่อความสุขของลูกหรือเพื่อความสุขของตัวคุณเองกันแน่...” เธอย้อนเสียงซีเรียสทีเดียว.. พ่ออ้ำอึ้ง... แม่ “ ชั้นมองเด็กคนนี้มานานแล้ว... และชั้นก็ไม่เห็นว่าเขาจะบกพร่องตรงไหน... ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้วิเศษเลิศเลอ... แต่อย่างน้อยเขาก็รักลูกของเราจริง... หรือคุณจะเถียงว่าไม่ใช่...” เธอเว้นนิดนึง “ คุณเองคงจะไม่ปฏิเสธนะว่าเขากล้าหาญมากที่กล้าเข้ามาคุกเข้าขอร้องคุณอยู่นี่... และชั้นก็ไม่คิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนที่กล้าทำแบบนี้ ถ้าหากว่าเขาไม่ได้จริงจังกับเจิ่นหลิงจริงๆ...” พ่อชักสีหน้าอย่างหงุดหงิด ไม่รู้จะเถียงยังไง... แม่พูดต่อ “ และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนดี... แต่ชั้นก็จะยอมรับเขา... ด้วยเหตุผลเดียว นั่นก็คือ... ความสุขของลูก...” “ ม๊า...” เรนนี่ครางเบาๆ พลางมองร่างของผู้หญิงที่เป็นมารดาของเธอตรงหน้าด้วยน้ำตา... เคนเองก็นิ่งไป.. นัยน์ตาแดงเรื่อเช่นกัน... เขาไม่รู้จะพูดยังไง ได้แต่เงียบด้วยความอึ้งและซาบซึ้ง... ส่วนด้านพ่อนั้นนิ่งไปแล้ว... แต่สีหน้ายังดูก็รู้ว่าไม่ยอมรับ แม้จะจำนนด้วยเหตุผล... แม่มองหน้าพ่ออย่างพิจารณา แล้วในที่สุดเธอก็หันกลับมาก้มลงมองใบหน้าของลูกสาวที่เต็มไปด้วยน้ำตา และข้างกายมีชายหนุ่มเคียงข้าง ...เธอมองทั้งคู่ด้วยสายตาปรานี... แล้วก็หันกลับมามองหน้าสามีเธออีกครั้ง... แม่ “ มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ... แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของลูก หรือของใครทั้งนั้น.. แต่ทั้งหมดนี้ มันเป็นความผิดของชั้นเอง..” เธอพูดช้าๆ... พ่อขมวดคิ้ว... แม่ “ ชั้นผิดเองที่มาแต่งงานกับคุณ... ถ้าหากว่าชั้นไม่ตัดสินใจผิดๆ ลูกก็คงไม่ต้องมาเสียใจ และทรมานอยู่นี่ที่มีพ่อแบบนี้...” เธอพูดจบ พ่อสะอึกไปทันที... ภรรยาของเขาเป็นคนใจเย็นเสมอ และไม่เคยซักครั้งที่จะพูดจาเช่นนี้... แม่ “ ที่ชั้นจะพูดก็คือ... ถ้าคุณไม่ยอมรับเด็ก 2 คนนี้ ก็ไม่เป็นไร... ต่อไปนี้คุณอยากจะทำอะไรก็ตามสบายเถอะ... ชั้นจะไม่ห้ามอะไรอีกแล้ว... เพราะชั้น..จะเป็นฝ่ายไปเอง...” พ่อชะงัก “ คุณ... นี่คุณคงไม่ได้หมายความอย่างที่พูดใช่มั๊ย.. คุณ..จะไปจากที่นี่อย่างนั้นเหรอ” เขาถามอย่างอึ้งสุดขีด... แม่หันกลับไปหาเรนนี่อีกครั้ง... เธอมองเคนด้วยสายตาใจดีและรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าลูกสาว “ เจิ่นหลิง... ม๊าอยากเห็นหนูมีความสุขนะลูก... ดังนั้นต่อไปนี้.. หนูอยากทำอะไรก็ทำเถอะ.. ถ้ามันเป็นความสุขของหนู.. ม๊าจะไม่ว่าอะไรเลย... เคน...” เธอเรียกเขา... เคนมองหน้าเธอนิ่ง “ ม๊าฝากลูกสาวด้วยนะ...” เธอกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าพ่อที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งไปแล้ว... ร่างบางของหญิงสูงวัยเดินกลับเข้าไปในห้องท่ามกลางความงุนงงของทุกคน แล้วเธอก็เดินกลับออกมาอย่างรวดเร็วอีกครั้งมีกระเป๋าเดินทางติดมือมาด้วย... นี่เธอเตรียมจัดกระเป๋าไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่... พ่อคิดแบบงงสุดขีด ขณะมองตามร่างที่เดินผ่านไปตรงไปยังบันได... แล้วเขาก็รีบเดินไปดึงกระเป๋าเธอไว้ทันที... พ่อ “ คุณ... เดี๋ยวก่อน... นี่คุณล้อเล่นใช่มั๊ย.. คุณจะทิ้งผมไปจริงๆ เหรอ..” เขาพูดขึ้นแบบยังงงอยู่และไม่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น... แม่หันกลับมามองหน้านิ่ง... “ ชั้นพูดจริงๆ และก็จะทำจริงๆ ด้วย..” เธอพูดเด็ดขาดก่อนจะดึงกระเป๋ากลับจากมือของพ่อที่ยื้อไว้... “ เดี๋ยว คุณ...” พ่อพยายามห้าม... แล้วทันใดนั้นเอง โดยที่ไม่มีใครคาดคิด... ร่างของแม่เรนนี่ก็เสียหลัก.. เธอหงายหลัง และกลิ้งตกบันไดไป... เสียงพลั่กไปสิ้นสุดอยู่ชานบันไดเบื้องล่างประมาณ 15 ขั้นได้... พ่อยืนตาค้าง นิ่งไปชั่วขณะ... เรนนี่งง เนื่องจากตั้งตัวไม่ทัน เหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก... เธอวิ่งไปหยุดอยู่ข้างพ่อ.. แล้วทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า... ร่างบางก็ร้องออกมาอย่างตกใจ “ ม๊า !!!” จากคุณ : tap_stcu@hotmail.com - [ วันเถลิงศก (15) 02:01:14 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรนนี่วิ่งลงไปทันที เธอประคองร่างของแม่ขึ้นมา ใบหน้าขาวซีดไม่แพ้กับหน้าของหญิงสูงวัยที่อยู่ในอ้อมแขน... เรนนี่แทบจะสิ้นสติตามไปอีกคน เมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากจมูกของแม่เธอ... “ ม๊า.. ม๊าอย่าเป็นอะไรนะ...” เธอร้องไห้พลางเขย่าตัวแม่ แต่ร่างในอ้อมแขนนิ่งสนิท เลือดที่ไหลออกมาทางจมูกเปรอะเปื้อนมือและเสื้อผ้าของเธอ แต่เรนนี่ไม่ได้สนใจ... ตอนนี้พ่อรีบวิ่งลงไปบ้าง เขาทิ้งปืนที่อยู่ในมือลงพื้นดังโครมแบบไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว... พยายามเรียกภรรยาอีกคน... เคนก้าวลงมาอย่างรวดเร็ว หลังจากตั้งสติได้แล้ว...ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่มีสติสัมปชัญญะดีที่สุดขณะนี้... “ ใจเย็นก่อนครับ... ผมว่าเรารีบไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า..” เขาพูดพลางอุ้มร่างของแม่เรนนี่ขึ้นมาทันที ก่อนจะเดินนำออกไปอย่างรวดเร็ว... - - - - - - - - - - - ...ที่โรงพยาบาล... หน้าห้องฉุกเฉิน... ร่างบางของเรนนี่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง โดยมีเคนยืนอยู่ข้างๆ เสื้อเชิ้ตของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดของแม่เธอที่เขาอุ้มมา และมาถึงที่นี่ประมาณ 10 นาทีที่แล้ว... พ่อของเรนนี่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้หน้าห้อง เขาเอามือประสานกันไว้ ก้มหน้า..นัยน์ตาแดงเรื่อ... แล้วทั้งหมดก็หันไปทางหน้าประตูห้องฉุกเฉินพร้อมกันกับหมอที่เดินออกมา... เรนนี่ “ คุณหมอ... แม่ชั้นเป็นยังไงบ้างคะ..” เธอถามร้อนรน พ่อลุกขึ้นมายืนอีกคน... เคนเอามือจับบ่าเธอไว้อย่างปลอบโยนให้ใจเย็นๆ... หมอ “ ...เท่าที่เราตรวจเบื้องต้นยังไม่พบว่าสมองได้รับความกระทบกระเทือนอะไรนะครับ แต่กระดูกหัวไหล่ด้านซ้ายร้าว คงเป็นไปได้ว่าตอนที่แม่คุณตกลงมา อาจจะเอาด้านแขนลง...เราเข้าเฝือกให้แล้ว...” หมออธิบาย... เรนนี่พยักหน้า พ่อเธอก็สีหน้าดีขึ้นมาหน่อยนึง... แล้วหมอก็พูดต่อ ดูหน้าเครียดไปนิด “ แต่รู้สึกว่าจะมีปัญหาอยู่นิดนึง....” เรนนี่หน้าเครียดขึ้นมาอีก เธอรีบถาม “ อะไรเหรอคะ...” หมออธิบาย “ คือว่าคุณแม่ของคุณท่านค่อนข้างจะมีอายุแล้ว... และก็มีเกล็ดเลือดที่น้อย ไม่ค่อยแข็งแรงน่ะครับ... ทำให้เลือดยังไหลไม่ยอมหยุด...” เรนนี่น้ำตาไหลออกมาอีก เธอเอามือปิดปากอย่างตกใจ... พ่อก็หน้าซีดไปเช่นกัน... หมอ “ ทีนี้ทางเราเลยต้องการเกล็ดเลือดที่มีกรุ๊ป AB เช่นเดียวกับแม่ของคุณน่ะครับ...” เรนนี่ “ เอาของชั้นได้มั๊ยคะ ชั้นเลือดกรุ๊ป o ค่ะ” เธอรีบบอก เพราะรู้มาว่าเลือดกรุ๊ป o ให้ได้กับทุกกรุ๊ป... พ่อเธอก็กรุ๊ปเดียวกับเธอ “ เอาของผมก็ได้...” เขาพูดขึ้นบ้าง หมอ “ ถ้าจำเป็นก็ลองดูก็ได้ครับ คงต้องขอให้คุณ 2 คนไปตรวจเซลล์เม็ดเลือดกับเนื้อเยื่อก่อนว่าเข้ากันได้รึเปล่า... แหม..แต่ความจริง ถ้าได้เลือดกรุ๊ปเดียวกันจะดีกว่ามาก...” เขาพูดก่อนจะทำท่าเชิญให้เรนนี่และพ่อเดินตาม.... แล้วเคนก็ขัดขึ้น เคน “ คุณหมอครับ... ถ้ายังไงลองตรวจของผมดูก่อนได้ไหม... ผมกรุ๊ป AB ฮะ...” เรนนี่หันมามองหน้าเขาอย่างแปลกใจ พ่อเธอก็ดูเช่นกัน... หมอพยักหน้า “ ได้ครับ ดีเลย เชิญทางนี้..” เขาผายมือแล้วเคนก็เดินตามไปทันที... จากคุณ : tap - [ วันเถลิงศก (15) 02:02:40 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 20 นาทีต่อมา... เคนก็เดินออกมาจากห้องๆ หนึ่ง แขนซ้ายเขามีพลาสเตอร์ปิดไว้ตรงข้อพับ เมื่อครู่เขาให้เลือดไป 1 ถุงเต็ม หลังจากที่ตรวจแล้วผลคือเซลล์เม็ดเลือดและเนื้อเยื่อของเขาเข้ากันได้ดีกับของแม่เรนนี่... เรนนี่เดินเข้าไปหาเขา... เคนส่งยิ้มให้ “ แม่คุณเป็นไงบ้าง...” เขาถามขึ้นก่อน เพราะเมื่อครู่หมอสั่งให้เขานอนพักเฉยๆ 10 นาที... เรนนี่ยิ้ม สีหน้าดีขึ้น “ เรียบร้อยดีค่ะ หมอบอกว่าเลือดหยุดไหลแล้ว... ตอนนี้ให้รอดูอาการอยู่..” เคนฟังแล้วก็พยักหน้าอย่างยินดี... เรนนี่สังเกตว่าหน้าเขาซีดมาก... แล้วพ่อเธอที่นั่งอยู่ก็พูดขึ้นมา “ หวังว่าคงไม่เอาเรื่องนี้มาถือเป็นบุญเป็นคุณ ทวงกันไม่จบไม่สิ้นหรอกนะ...” เคนหันไปมอง เขาเงียบไป... แล้วเรนนี่ก็เดินไปตรงหน้าพ่อเธอทันที... ร่างบางยืนกำมือแน่น โกรธจนน้ำตาคลอ... “ ป๊า... ป๊ายังจะพูดแบบนี้อยู่อีกเหรอ... เขาช่วยแม่ของหนูนะคะ...” เธอพูดเสียงสั่น พ่อเธอยังทำนิ่งแบบรักษาฟอร์ม... เรนนี่สุดจะทน “ หนูจะบอกให้นะ ว่าที่ม๊าต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะป๊านั่นแหละ !! เพราะป๊าคนเดียว... ป๊าแย่ที่สุด !! หนูไม่เคยคิดเลยว่าป๊าจะใจร้ายขนาดนี้... ถ้าม๊าเป็นอะไรไป หนูจะไม่ให้อภัยป๊าไปตลอดชีวิตเลยคอยดู !!! หนูเกลียดป๊า เกลียดป๊าที่สุดเลย ได้ยินมั๊ย!!!” เรนนี่ตะโกนใส่หน้าพ่อ... พ่อเธอเม้มปากแน่น นัยน์ตาคลอทีเดียว... แล้วเขาก็ต้องงงเช่นเดียวกับเรนนี่ เมื่อจู่ๆ เคนก็ดึงเธอให้ถอยออกมา... เรนนี่หันไปมองหน้าเขา... เคนเอามือตีที่หน้าเธอเบาๆ แม้จะไม่แรงนัก แต่ก็ทำให้เธอเจ็บจนได้สติทันที... เรนนี่มองเขาอย่างงๆ แต่เคนจ้องเธอกลับหน้าดุทีเดียว... เคน “ ขอโทษพ่อของคุณเดี๋ยวนี้...” เขาพูดเสียงเข้มพอๆ กับหน้า... เรนนี่ส่ายหน้าอย่างดื้อดึง เคนจับไหล่เธอให้หันกลับไปมองหน้าพ่อ “ คุณดูสิ... ผู้ชายคนนี้รึเปล่าที่ให้กำเนิดคุณขึ้นมา... ใช่เขารึเปล่าที่เลี้ยงดูคุณ... ดูแลคุณ... ห่วงใยคุณมาตลอด...” เรนนี่นิ่งไป เช่นเดียวกับพ่อของเธอ... เคน “ ไม่ใช่เพราะเขาเหรอ.. คุณถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้... มายืนตะโกนใส่ท่านปาวๆ อยู่นี่... ที่พ่อของคุณทำไปทั้งหมด ก็เพราะท่านรักและหวังดีกับคุณ... แต่คุณกลับว่าท่านต่างๆ นาๆ คุณคิดว่าคุณทำถูกแล้วเหรอ...” เขาพูดอย่างจริงจัง... เรนนี่น้ำตาคลอขึ้นมา เธอมองหน้าพ่ออย่างเริ่มรู้สึกผิด เคนจับเธอให้หันกลับมา... เขามองหน้าเธอจริงจัง “ เรนนี่... เชื่อผมเถอะนะ อย่าทำแบบนี้เลย... ผมไม่อยากให้คุณมาเสียใจภายหลัง กับสิ่งที่คุณทำลงไป... ดีกับคุณพ่อคุณให้มากๆ... คุณโชคดีแค่ไหนแล้วที่มีทั้งพ่อและแม่คอยห่วงใยและรักคุณขนาดนี้... ผมรู้ดี... เพราะผมไม่เคยได้รับสิ่งเหล่านี้เลย...” เคนจบประโยคลง... นัยน์ตาเขาคลอเล็กน้อย ขณะที่เรนนี่ต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง... เธอสงสารเขาขึ้นมาทันที เคนโตขึ้นมาอย่างยากลำบาก เขาแทบจะไม่ได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวเลย... เธอเพิ่งจะนึกถึงตรงนี้ขึ้นมาได้... ส่วนพ่อเธอนิ่งไป... เขาเริ่มเห็นอะไรบางอย่างในตัวผู้ชายคนนี้... เคน “ ขอโทษท่านซะ...” เขาจับเธอให้หันกลับไปหาพ่อ แล้วก็ดันร่างบางให้ก้าวไปข้างหน้าเบาๆ... เรนนี่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าพ่อ... เธอเม้มปากเล็กน้อย พยายามกลั้นแรงสะอื้น “ ป๊า... หนูขอโทษค่ะ...” พ่อเธอลุกขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่เรนนี่จะเข้าไปกอดร่างของพ่อเธอไว้พลางร้องไห้ออกมา “ หนูขอโทษ...” น้ำตาของเขาเอ่อคลอขึ้นมา... มือใหญ่ลูบศีรษะลูกสาวอย่างอ่อนโยน... ร่างสูงของเคนที่ยืนอยู่ยิ้มออกมา... เขาดีใจที่เธอกับพ่อเข้าใจกัน... และวินาทีนั้นเอง เคนก็รู้สึกเหมือนภาพตรงหน้ามืดลงกะทันหัน... เขาเซไปเล็กน้อย ยกมือขึ้นกุมขมับ พยายามทรงตัวให้ยืนอยู่ได้... แล้วก่อนที่จะคิดอะไรได้ทัน ร่างสูงของเขาก็ทรุดฮวบลง... เรนนี่หันกลับมาเห็นพอดี เธอรีบเข้าไปประคองเขา “ เคน... คุณเป็นอะไรไปคะ...เคน..” เรนนี่เรียกเขาอย่างตระหนก แล้วร่างบางก็ทรุดลงไปนั่งที่พื้นพร้อมๆ กันกับที่เขาล้มลงเนื่องจากรับน้ำหนักตัวของเขาไม่ไหว... พ่อเธอหันไปเรียกพยาบาลที่อยู่แถวนั้นโหวกเหวก.... ภาพสุดท้ายที่เคนเห็นเลือนรางก่อนจะสติจะดับวูบลงคือ ใบหน้าของเรนนี่ที่กำลังเรียกเขาอย่างตกใจ พลางประคองเขาไว้ในอ้อมแขน... To Be Continue+++++++ จากคุณ : ^wu_xiao_tap^ - [ วันเถลิงศก (15) 02:04:07 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแก้ขัดไปก่อนนะคะ แล้วถ้าใครอยากติดตามต่อก็รอบอร์ด f4commubity ซ่อมเสร็จ... มีอะไรคุยกันได้ที่ msn นะ tap_stcu@hotmail.com ^ o ^ จากคุณ : ^wu_xiao_tap^ - [ วันเถลิงศก (15) 02:08:42 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทิ้ง Link ไว้ให้ เผื่อบอร์ดกลับมาระหว่างที่เราไม่อยู่ http://forum.f4community.net/index.php?board=9;action=display;threadid=155&start=new ไม่รู้หน้าไหน แต่คงเป็นหน้าใดหน้าหนึ่งในเรื่องน่ะแหละนะ บายค่ะ ^ o ^ จากคุณ : ^wu_xiao_tap^ - [ วันเถลิงศก (15) 02:12:44 A:203.209.121.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านแล้วนะคะ ยังคงฝีมือไว้อย่างยอดเยี่ยมเหมือนเดิม ช่วยทำลิงค์ให้คะ คุณ ^wu_xiao_tap^ http://forum.f4community.net/index.php?board=9;action=display;threadid=155&start=new จากคุณ : FREEBIRD (RUSA_BIRD) - [ วันเถลิงศก (15) 11:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 tap.. อ้อยมาคนแรกเลยเฟ้ย....รู้เป่า..ว่าดีใจมากเลยที่เห็นชื่อกระทู้เนี่ย thanks นะจ้ะที่เอามาลงให้ต่อ..^_^ ยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ แต่เก็บไปเรียบร้อยล่ะ เดี๋ยวไปอ่านก่อนนะ..ป่านนี้สงกรานต์เริงร่าอยู่พัทยาแล้วสิ...#_- ไม่ได้ไปไหนเลยอ่ะ แต่ไม่เป็นไร..ไปอ่าน ficแท๊ปดีกว่า...^_^ จากคุณ : aoyang - [ วันเถลิงศก (15) 11:29:57 A:203.151.87.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดีจ้า แท๊ป แอนเองจ้า คิดถึงแท๊ปจริงๆเลยจ้า อ่านตอนนี้แล้ว ซึ้งจริงๆ ความรักของเสี้ยวเทียนช่างซาบซึ้ง สงสารเสี้ยวเทียนจริงๆ อยากอ่านอีกจังเลยจ้า แอนก็รอลุ้นให้ที่ f4community หายป่วยเร็วๆจังเลย คิดถึงทุกๆคนที่นั้นจัง แอนขอแอดแท๊ปไว้คุยเอ็มกันนะ คิดถึงจ้า จากคุณ : annaivanness - [ วันเถลิงศก (15) 11:42:48 A:203.118.93.110 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เฮียช้านนนนนนนน พระเอกม๊ากมาก วุ๊ย แบบนี้ก็ได้ใจคุณป๊า เรนนี่ไปแล้วซิเนี่ย ขอบคุณแท็ปมากกกกก ที่รู้ใจสาวกขนาดนี้ตามมาลง ให้อ่านถึงนี่ แบบนี้รักกันตายเลยแท็ป แอน คิดถึงแอนจังเลยยยยยย จากคุณ : pathy_ktt - [ วันเถลิงศก (15) 12:31:00 A:203.113.71.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เย้ๆๆ ดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านเรื่องนี้จะแย่แล้ว พี่แท๊ปแต่งเก่งจังเลยค่ะ ชอบมากๆ จากคุณ : supergiga (ก๊าบก๊าบ) - [ วันเถลิงศก (15) 12:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณมั่กมากจ้าแทป เหอๆๆ มีความพยายามอย่างสูงที่เอามาลงให้เพื่อนๆอ่าน ขอตบมือให้เลย แปะๆๆ อิอิ มาต่อไวไวน้า จากคุณ : nicvay - [ วันเถลิงศก (15) 13:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เย้ๆๆ ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ววว เฮ่อ เมื่อไหร่บอร์ด f4community จะซ่อมเส็ดน้อ ว่าแต่ เฮียเคนนี่พระเอกมั่กมาก จากคุณ : iostream - [ วันเถลิงศก (15) 13:30:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ไจ๋:..ไอนี่แหละครับ ที่ทำผมตอนเผลอ เคน: ชั้นไม่เกี่ยวด้วยนะ ป๋า : ชี้อะไรของตูฟะ แวน : โธ่ไม่น่าเผลอทามไปเลยเรา พวกเขาทำอาไรกันติดตามได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/A2761159/A2761159.html ใครไม่เข้าขอให้ชาตินี้f4ไม่เข้าฝันตลอดไป (ล้อเล่น แต่พุดจริง) จากคุณ : nasanuks (nasanuks) - [ วันเถลิงศก (15) 16:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบใจแท๊ปจริง ๆ ที่เอาตอนที่เรากำลังลุ้นมาให้อ่านกัน ซึ้งใจมากกับความรักของเคนที่มีกับเรนนี่แล้วก็ความรักในครอบครัวของเรนนี่ด้วย มาม๊าเรนนี่ช่วยให้ทุกอย่างง่ายแล้วก็ลงตัวได้เร็วขึ้น พ่อของเรนนี่ก็ได้เห็นความดีของเคนซักทีคงรู้แล้วนะว่าเคนไม่ใช่กุ๊ยแล้วก็เป็นคนดีขนาดไหน ขอให้บอร์ด f4thai แล้วก็ f4commu กลับมาใช้ได้ไว ๆ คิดถึงเพื่อน ๆ ทุกคนจัง จากคุณ : obapari - [ วันเถลิงศก (15) 22:58:52 A:203.107.159.234 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามมาอ่านคะ...ดีใจที่สุดที่เห็นแท็ป... จากคุณ : noonan - [ 16 เม.ย. 47 17:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดีจ้า ภัทร คิดถึงภัทรเหมือนกันจ้า และคิดถึงทุกคนที่บอร์ดด้วยจ้า จากคุณ : annaivanness - [ 16 เม.ย. 47 19:08:33 A:202.133.152.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอฝากลิ๊งค์ให้ตามไปอ่านฟิคกันต่อ มีหลายที่นะคะ อันนี้ใน http://www.f4thailand.com/board แปะเองมีรูปด้วยจะอัพเดทตอนใหม่ก่อนในนี้นะคะ ภาค1 http://202.57.162.231/phpbb2/viewtopic.php?t=20 ภาค2 http://202.57.162.231/phpbb2/viewtopic.php?p=814#814 อันนี้ในบอร์ดฟิคชั่นของคุณพีซ แปะโดย suxian love destination 1 : a love story of ken & rainnie http://board5.cgiworld.net/index.cgi?id=lovedes Love Destination 2 : A Love Story of F4 http://board5.cgiworld.net/index.cgi?id=lovedes2 ฝากติดตามด้วยนะคะ จากคุณ : wu_xiao_tap - [ 20 เม.ย. 47 01:47:06 A:203.118.104.69 X: ]