ความคิดเห็นที่ 1 คุณผู้อ่านเคยสงสัยกันบ้างไหมคะว่า ทำไมผู้ชายคนนี้ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 18:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถึงได้ตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 18:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทั้ง ๆ ที่ เธอก็แสนจะเฉิ่มเชย และ หน้าตาก็ธรรมด๊า ธรรมดา คืองี้ค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่า ---- flash back ---- Inter high school ( อ่านว่า : อิงเต๋อ ไฮสคูล จ้ะ ) ห้องประชุม อาจารย์ใหญ่ : “ อาจารย์ สีเสินหยาง พวกเราผิดหวังต่อพฤติกรรมของคุณเป็นอย่างมาก ทั้งที่เราก็คาดหวังเอาไว้ว่าคุณจะทำหน้าที่เป็นอาจารย์ ด้วยสำนึก และจรรยาบรรณ ที่ถูกสั่งสอนมาเป็นอย่างดี “ อาจารย์ใหญ่ขยับแว่นตากรอบดำ กล่าวตำหนิ อาจารย์สาวที่นั่งร้องไห้กระซิกอยู่ที่ปลายโต๊ะประชุม ภายในห้อง มิได้มีแต่เพียงอาจารย์ใหญ่ แต่อาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิมากมาย รวมทั้งบอร์ดบริหารต่างก็นั่งล้อมรอบอยู่ด้วย วาระการประชุมครั้งนี้ ถือว่าเป็นเรื่องซีเรียสและเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว “ ทางเราไม่สามารถพูดคำใดได้ นอกจาก เสียใจ ที่ต้องไล่คุณออก “ สิ้นคำสั่งตัดสินประหาร อาจารย์สาว ( หน้าตาสวยทีเดียว ) ก็ปิดหน้าร้องไห้ วิ่งออกไปจากห้องประชุม ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ทางเดินสู่ห้องประชุม คณะกรรมการนักเรียน : ร่างน้อย ๆ ร่างหนึ่งกำลังแบกเอกสารการประชุม โซเซไปมา “ สวัสดีตอนเช้าค่ะ ประธานนักเรียน .. วันนี้ก็ขยันอีกแล้วนะคะ “ เด็กนักเรียนรุ่นน้องที่เดินผ่าน กล่าวทักทาย “ สวัสดีค่ะ “ พยายามเอียงหน้าออกมาตอบรับคำทักทาย แม้ว่ามันจะลำบากมากก็ตามที แล้วคนที่เดินผ่านมาอีก ก็กล่าวทักอีก ทำให้ซิงหยูต้องทุลักทุเลเอี้ยวหน้าซ้ายทีขวาที อย่างคนมีมารยาท ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ทุกคนกำลังแกล้งเธออย่างสนุกสนาน .. “ ยายประธานนักเรียนนี่ตลกจังนะ .. โดนแกล้งอยู่ทุกวันไม่ยักกะรู้ตัวอีก “ “ จะว่าไปแล้ว ทำไมยายนี่ ..ถึงได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนรุ่นนี้กันนะ “ “ ก็คงเป็นเพราะว่า ยายนี่เป็นนักเรียนหัวกระทิ ขนาดได้อันดับ 1 ทุกปี ตั้งแต่ปี 1 ของม.ต้น จนกระทั่งปี 3 ของ ม. ปลาย , ได้รางวัลชนะเลิศประกวดกลอนโบราณของวรรณคดีญี่ปุ่น, แถมยังเคยเป็นยุวทูตวัฒนธรรมเสียอีก ยังไม่นับรวมที่เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปประกวดนู่นนี่อีกหลายร้อยแปดรายการนะ เธอว่าคุณสมบัติแค่นี้ยายนี่ควรจะได้นั่งแท่นเป็นประธานนักเรียนหรือเปล่าล่ะ “ ผู้ถามพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่ก็ไม่วาย “ แต่แหม มันอดไม่ได้นี่ ถ้าพวกเราคิดถึงประธานนักเรียน มันก็ต้องเป็นผู้ชาย ที่หล่อ เทห์ สมาร์ท . เย็นชานิด ๆ เคร่งขรึมหน่อย ๆ คนที่แค่ปรายตามองก็สามารถทำให้พวกเราหลอมละลายได้ ไม่ใช่หรือไง .. อย่างเช่น . “ คุณชายไจ่ไจ๋ !!! “ ( อุทานชื่อ ชายหนุ่มที่ฮอตที่สุดในโรงเรียน โดยไม่ได้นัดหมาย ) ------------------------------------------------------------------------------------------ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 18:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปึ้ก ! โอ๊ะ ! เพราะถูกใครคนหนึ่งชนเข้าให้อย่างจัง กองเอกสารเท่าภูเขาสูงจึงกระเด็นฟุ้งกระจัดกระจาย “ แย่แล้ว .เอกสาร !!!! “ ซิงหยู อุทานพลางตาลีตาเหลือกเก็บกองกระดาษดังกล่าว แว่นตาหนาเตอะที่ขาถ่างจนแทบจะเกี่ยวใบหูไม่ได้ หล่นตกลงมา กร๊อบ !!! ( เสียงแว่นตาถูกเหยียบ ) ซิงหยูมองอย่างไม่เชื่อสายตา แว่นตาอันเก่าที่เปรียบเสมือนชีวิตของเธอ บัดนี้มันอยู่ภายใต้รองเท้าหนังBORSARINO ของใครบางคน .. ไล่สายตาไปตามขา กางเกงขายาวของ paul frank ถึงจะเป็นเฉดสีเดียวกับเครื่องแบบนักเรียน แต่ว่ามันก็ต้องเป็นของ paul frank แน่ ๆ ก็ลายสัญลักษณ์ในเนื้อผ้าจาง ๆ นั่นไง .. ไล่สายตาขึ้นไปยังเอวเข็มขัดหนังของจอจิโอคอเล็คชั่นใหม่ .. และไหล่ผึ่งผายนั้นช่างเข้ากับเสื้อฝ้ายเนื้อพริ้ว ช่างเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อของแซงชั่นได้เนี้ยบอย่างไม่มีที่ติจริง ๆ แต่ทว่า ทำไมเธอถึงเห็นด้านหลังของเขา ค่อย ๆ ห่างจนกระทั่งเห็นมันเป็นภาพ กราฟฟิกชั่น กัน ??? “ เดี๋ยวก่อน !! ..นายคนนั้นน่ะ ทำไมมารยาททรามอย่างนี้ ชนคนอื่นเขาแล้ว ขอโทษไม่เป็นหรือไง “ ซิงหยูเท้าเอว เป็นครั้งแรกในรอบปี ที่เธอรู้สึกโมโหเดือด จนไม่สามารถระงับตัวเองเอาไว้ได้ ( ปกติแล้วซิงหยูเป็นคนอารมณ์เย็น ใจดี ขี้หงอ และไม่เคยเอาเรื่องใคร .. แต่เนื่องจากแว่นตาที่เปรียบเสมือนกับชีวิตของเธอ เสียหาย . และ ณ เวลานี้เธอไม่มีเงินพอที่จะซื้ออันใหม่เสียด้วย ) เด็กหนุ่ม ? . เอ หรือจะเป็นชายหนุ่ม ( ก็หุ่นที่สูงเฉียด ๆ 175 นั่น ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่ เด็ก ม. ต้น เอาเสียเลย ) เขาหันกลับมา มองซิงหยูตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยคำขอโทษใด ๆ ซิงหยูรู้สึกเดือดปุด ๆ . หนอยเป็นแค่เด็ก ม.ต้น . กล้าดีมามองรุ่นพี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยเชียวเรอะ ซิงหยูควานหาสมุดตัดคะแนนความประพฤติ “ รายงานตัวมาซิ นายชื่ออะไร อยู่ชั้นปีไหน . ฉันจะหักคะแนนนาย 10 แต้ม โทษฐานทำข้าวของผู้อื่นเสียหาย แถมยังไร้-- “ ฟึ่บ ! ไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างบาง ๆก็ถูกรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง . ซิงหยูได้เบิกตาโตด้วยความตกใจ ..และแล้ว . จุ๊บ ! First kiss ของสาวน้อยมัธยมปลายก็ถูกขโมย “ สินบนสูงขนาดนี้ หวังว่าคงจะพอใจนะ “ น้ำเสียงเย็นชา แบบหยิ่งกระซิบอยู่ที่ริมหู ก่อนที่ร่างนั้นจะลับหายไป ------------------------------------------------------------------------------------------ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ห้องประชุม คณะกรรมการนักเรียน : หัวข้อประชุม ..แบบไม่เป็นทางการ ผู้เข้าประชุม อาจารย์ใหญ่ อาจารย์ในทีมผู้บริหารชุดเล็ก และ ประธานนักเรียน “ เป็นที่รู้กันว่าทางบอร์ดบริหารได้ทำการไล่อาจารย์สีเสินหยางออกไป ด้วยสาเหตุความประพฤติไม่เหมาะสมกับหน้าที่ .. ทางผู้บอร์ดผู้บริหารใหญ่จึงได้ทำการพิจารณาผู้ที่จะไปดูแล คุณหนูโจวเจวี้ยหมินคนใหม่ . หลิว ซิงหยู . ครูรู้มาว่าต้นตระกูลเธอเป็นผู้ดูแลชั้นยอดให้กับราชนิกุลมากมาย อีกทั้งเธอก็เคยได้รับใบประกาศนียบัตรทั้งเด็กอ่อน เด็กเล็ก มาตั้งแต่ชั้นประถม . ไม่นับรวมที่บ้านเธอเปิดบริษัทรับจัดการดูแลคนดังต่าง ๆ ( ถึงแม้ว่าตอนนี้กิจการมันจะย่ำแย่เต็มทีก็เถอะ ) . ด้วยเหตุผลนี้ ทางบอร์ดบริหารจึงมีมติให้เธอเป็นคนดูแลส่วนตัวให้กับ คุณหนูโจวเจี้ยหมิน .. แล้วเรื่องค่าเล่าเรียนที่เธอค้างมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ก็จะได้รับการยกเว้นไม่ต้องจ่ายอีกต่อไป .. เธอจะขัดข้องไหม “ “ . “ “ เอาล่ะ . เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะ .. ใครมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า “ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ นอกจากเสียงกระซิบกระซาบงึมงำ .. ครูใหญ่เห็นดังนั้นจึงจัดการปิดการประชุม “ โธ่ น่าเสียดายหนูซิงหยูนะ . ทั้ง ๆ ที่เป็นเด็กดีมากแท้ ๆ . แถมเรียนเก่งมากเสียด้วย ถูกให้ไปดูแลคุณหนูโจวอย่างนี้ไม่ช้าก็ต้องโดนไล่ออกอีกคนแน่ ..” “ ก็นั่นน่ะสิ เด็กเก่ง ๆ อย่างนี้ .น่าเสียดายนะเธอ .. ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ท่านเจ้าของโรงเรียนถึงไม่ให้คุณชายโจวไปเรียนที่อื่นเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราว ส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศก็ได้ .. อย่างนี้ ส่งผู้ดูแลผู้เพียบพร้อมกี่คนต่อกี่คนไป ก็มีอันต้องโดนไล่ออกหมด .. ไม่อยากคำนวณเล้ย กว่าคุณหนูโจวจะเรียนจบ ม. ปลาย เราต้องเสียบุคลากรไปอีกเท่าไหร่ “ “ ก็น่านน่ะสิ ” ครูอีกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันมาหาซิงหยู “ ซิงหยู ฟังครูให้ดีนะจ๊ะ .. ถ้าหนูอยากเรียนให้จบล่ะก็ อย่าเผลอใจไปให้คุณชายโจวเลยเชียวนะ ครูรู้ดีว่ามันออกจะเป็นเรื่องยากมากสักหน่อย . แต่ว่าถ้าเธออยากรอดพ้นจากปีศาจน้อยนั่นล่ะก็ อย่าเผลอใจเป็นอันขาด เข้าใจไหม “ สั่งสอนกันจนมั่นใจแล้ว อาจารย์ทั้งสองคนก็เดินออกไป .. โดยไม่รู้เลยว่า ซิงหยูที่นั่งเอ๋อ เบลออยู่ ไม่ได้รับรู้เรื่องราวใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหน้าที่อันใหม่ หรือคำตักเตือน ก็เพราะว่า เธอยังอยู่ในอาการช็อค ที่โดนจูบเมื่อเช้าอยู่น่ะสิ !! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ห้องเรียน : “ อะไรนะ !? .. เธอจำเรื่องที่โดนเรียกเข้าประชุมเมื่อเช้าไม่ได้เลย !! . เป็นไปได้ไง ? . ปกติเธอเป็นคนที่รับผิดชอบนี่ซิงหยู “ เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนมองซิงหยูด้วยความแปลกใจ “ เอ้อ . ก็ มัน “ ไม่รู้จะบอกใครได้ไง ว่าช็อคที่โดนจูบ ตอนเข้าประชุมเลยไม่รู้ว่าประชุมเรื่องอะไร “ แย่จัง . เมื่อเช้าก็มีเธอเป็นนักเรียนไปเข้าห้องประชุมคนเดียวเสียด้วย . แล้วนี่ถ้าเป็นเรื่องด่วนถึงสภานักเรียนล่ะ “ “ ก็ . เอ่อ ขอโทษ “ หน้าสลดด้วยรู้สึกผิด “ ช่างเถอะ ๆ . เดี๋ยวไปถามอาจารย์ที่ร่วมเข้าประชุมก็ได้ .เออ นี่ซิงหยู เธอได้ข่าวบ้างหรือเปล่า เรื่องคุณหนูโจวรูปหล่อน่ะ “ “ คุณหนูโจว ?? “ “ ก็ใช่น่ะสิ .. ว่ากันว่าเป็นลูกชายคนสุดท้องของเจ้าของโรงเรียนนี้นะ . พึ่งจะย้ายเข้ามาเรียนใหม่กลางคันเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง เขาว่าหล่อเหมือนเจ้าชายน้อย ๆ เลยล่ะ .. แต่ว่าเพราะร่างกายอ่อนแอ ก็เลยไม่ค่อยได้เข้าเรียน มีเรือนเรียนส่วนตัวด้วย ก็อาคารหลังใหม่ที่สร้างอยู่ด้านหลังเรือนกระจกเมื่อปีที่แล้วไง “ “ งั้นเหรอ ..ไม่รู้หรอก “ ซิงหยูส่ายหัว พลางควักหนังสือเรียนออกมาวางบนโต๊ะ เธอโดนเพื่อนว่าที่ไม่รู้จักใส่ใจกับข่าวคราวในโรงเรียน ทั้ง ๆ ที่เป็นประธานนักเรียนแท้ ๆ แล้วอาจารย์คณิตศาสตร์ ที่จะสอนชั่วโมงแรกก็เดินเข้ามา “ นักเรียนเปิดสมุด เราจะมาเฉลยการบ้านที่ครูสั่งไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกันนะ . เอาล่ะ โจทก์ข้อ 1 ใครจะเป็นคนออกมาเฉลยบ้าง “ ซิงหยู ก้าวออกมา “ เอ๋ !! .. ซิงหยู เธอมาทำอะไรที่ห้องนี่ ???? “ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:02:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อาคารเรียนโจวเจวี้ยหมิน : “ ห้องนั้นมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ “ ซิงหยูกระชับกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเองให้ถนัด .. บัดนี้ใบหน้าของเธอมีเหงื่อเกาะพราว หลังจากที่เดินสะเปะสะปะ (เนื่องจากไม่มีแว่นตา) จากอาคารเรียน ม.ปลายปี 3 ตัดโรงยิม . อาคารเพาะชำ และ เรือนกระจกปลูกต้นไม้มาได้ .. เธอก็มาถึงอาคารเรียนหลังใหม่ อาคารเรียนโจวเจวี้ยหมิน “ ทำไมฉันต้องมารับหน้าที่ดูแลเด็กด้วยนะ ..ทั้ง ๆที่ปีนี้ก็เป็นปีที่ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างหนักเสียด้วยสิ “ ซิงหยูบ่นพึมพำ .. แต่ว่าพอนึกถึงเงื่อนไขที่เธอจะได้ เธอก็ต้องถอนหายใจ จริงสิ เพราะที่บ้านค้างค่าเล่าเรียนมา 2 ปีแล้ว . ถึงเธอจะเป็นนักเรียนดีเด่น และได้รับทุนการศึกษา แต่ว่ามันก็ยังไม่พอกับค่าเล่าเรียนที่แพงหูฉี่ของโรงเรียนนี้อยู่ดี .. ก็โรงเรียนนี้น่ะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนอันเป็นสังคมของบรรดาลูกคุณหนูผู้ดีเข้ามาร่ำเรียนกัน .. ที่จริงเธอไม่ได้อยากเรียนโรงเรียนนี้เท่าไหร่หรอก แต่เป็นเพราะว่าพ่อกับแม่บังคับ ด้วยเหตุผลที่ว่า .. “ เพราะตระกูลเรา สืบเชื้อสายของผู้รับใช้ราชนิกุลสูงศักดิ์ และ คนดัง .. และได้รับการศึกษาเทียบเคียงกับนายท่านเหล่านั้นมาทุกยุคทุกสมัย ดังนั้นจึงนับเป็นสิ่งจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ .. แกต้องเรียนที่โรงเรียน Inter แห่งนี้แหละ “ พ่อกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “ จริงด้วยค่ะคุณ .. อีกอย่าง ถ้าได้เรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ บางทีลูกเราอาจสามารถหา นายท่าน มาช่วยกิจการที่กำลังซบเซาของเราก็ได้ “ แม่ของเธอกล่าวอย่างมีความหวัง ( หมายเหตุ นายท่าน = ลูกค้า , บ้านนี้จะไม่เรียกลูกค้าเพราะถือว่าจะเป็นการลบหลู่ผู้มีพระคุณ ) ก็ด้วยเหตุผลงี่เง่าเหล่านี้แหละ .. เธอจึงต้องมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คิดแล้วก็เหนื่อยใจ .. ทำไมตระกูลของเธอถึงไม่ทำอาชีพอย่างอื่นนะ ให้ตายเถอะ . “ อือ คุณชายน้อยคะ ยะ .อย่าค่ะ “ ----- เสียงแปลก ๆ นี่มันอะไร ?? ----- “ อ๊าาาาาาาาาาาาาา .คุณชายขา .. คุณชาย . “ เสียงครางสูงอย่างเปี่ยมสุข เล็ดลอดผ่านประตูบานหนึ่ง ซิงหยูขยับเข้าไปใกล้ ..และแล้วยังกับฉากที่จัดเอาไว้ประตูบานนั้นถูกลมพัดเบา ๆ .. ไอ้ที่เคยคาแย้มอยู่ ก็เลยเปิดอ้าให้ประจักษ์แก่สายตา แม้จะเห็นเป็นเงาราง ๆ . แต่ซิงหยูก็แน่ใจว่า ชายหญิงคู่นั้นต้องไม่มีเสื้อผ้าติดกายอยู่แน่ ๆ “ คุณชายมองอะไรคะ . “ หญิงสาวมองใบหน้าที่เฉยเมยของคู่รักด้วยดวงตาฉ่ำหวาน ก่อนที่จะเบนหน้ามาตามสายตาเย็นชาของเขา “ อ๊ายยยยยยยยย ยายบ้า ดูอะไรของแกน่ะ ออกไป๊ ไป !!!!! “ ออกปากไล่พลางเขวี้ยงหมอนฉลุลายของลาซแซงค์มายังซิงหยู ซิงหยูที่ยังยืนอ้าปากค้างอยู่ด้วยความตกใจ . รีบฉุดสติ ก้มหน้าก้มตา เดินหลบออกมาแทบไม่ทัน ---- ของจริงเหรอนั่น .. พวกเขาทำอย่างว่ากันจริง ๆ เหรอ ---- ซิงหยูยืนเอ๋ออยู่หลังประตูบานนั้น แม้ว่าเธอจะไม่เห็นกิริยา เพราะพวกเขาอยู่ที่โซฟาสุดห้องไกลจากที่เธอยืนอยู่มาก แต่ว่า ผิวเนื้อเปล่าเปลือยราง ๆ รวมทั้ง .. พวกเขาต้องทำอย่างว่านั่นจริง ๆ หน้าแดงไปจนจรดปลายหู ซิงหยูเอามือปิดตา อยากจะลบไอ้ภาพเหล่านั้นทิ้งไปเสียให้หมด “ โรคจิตหรือเธอน่ะ ถึงได้มาแอบดูใครเขามีอะไรกัน “ เสียงเย็นชา ติดจะหยิ่ง ๆ . ทำไม เธอจึงรู้สึกคุ้นหูจริงนะ ?? “ นาย !!!!!!! “ ชี้หน้าแบบจำเงาราง ๆ บนใบหน้าได้ .. ความทรงจำเมื่อเช้า ไหลกลับมา และซิงหยูก็เดือดปุด ๆ “ คนมารยาททราม . ตาบ้า .คนลามก . ไม่นึกเลยนอกจากมารยาทหาดีไม่ได้ ยังจะสัปดนอีก . ออกไปให้พ้นจากที่นี่เลยนะ กล้าดียังไงมาทำอะไรทุเรศ ๆ บนอาคารเรียนของคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน . เห็นเป็นอาคารหลังใหญ่ เลยเอาผู้หญิงมามั่วล่ะสิ มานี่เลย คราวนี้ฉันจะต้องจดชื่อ ตัดคะแนนความประพฤตินายให้ได้ .. แบบนี้มันต้องไล่ออกสถานเดียว มานี่ซิ ชื่ออะไร “ ว่าแล้วก็กระชากคอเสื้อ โน้มอกเข้ามาใกล้ ๆ ( จะดูป้ายชื่อ ) ป้ายชื่อ --( สกุล ) โจว ..( นาม ) เจวี้ยหมิน โจว เจวี้ยหมิน !!!!!! “ เหยยยยยยยยยย !!!! “ อุทานพลางถอยกรูดไปติดผนังโดยไม่รู้ตัว “ ครับ ..ผมชื่อ โจว เจวี้ยหมิน “ มีรอยยิ้มน้อย ๆ เกือบจะเป็นเย้ยอยู่บนริมฝีปากสีชมพูสดนั้น .. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 scene 2 “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน...... คนนี้คือ หลิว ซิงหยู นับจากวันนี้ไป เธอจะเป็นผู้ดูแลคนใหม่ของคุณชายครับ ” อาจารย์ใหญ่เอ่ยแนะนำอย่างเป็นทางการ ไจ่ไจ๋ เพียงแต่ปรายตามอง ในขณะที่เดินไปนั่งตรงโต๊ะเปียนโนสีดำ “ อาจารย์สีเสินหยางถูกไล่ออกแล้วสินะ .. “ “ ครับ.... “ “ คำสั่งของคุณพ่อหรือ “ “ เปล่าครับ..... แต่เป็นเพราะบอร์ดบริหารลงมติเห็นตรงกันว่า อาจารย์สีเสินหยางมีความประพฤติที่ไม่เหมาะสม .และหากข่าวนี้รั่วไหลไป ก็อาจทำให้โรงเรียนของเราเสียชื่อเสียงได้ “ “ แล้วคิดว่า.....เด็กผู้หญิงคนนี้จะดูแลฉันได้หรือไง “ ปรายสายตาเย็นชา ขณะที่เล่นเปียนโนเสียงแผ่วพลิ้ว .ไม่รู้ว่าซิงหยูคิดไปเองหรือเปล่า เพราะดูเหมือนว่าอาจารย์ใหญ่ จะมีแววตาวิตกอยู่ไม่น้อย “ ผมไม่คิดว่าคุณเหม่ยเหมยจะมีลูกชายที่หัวใจเย็นชา....สามารถทำร้ายเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ได้หรอกครับ “ อาจารย์ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไป ด้านซิงหยูซี่งไม่เข้าใจในบทสนทนาได้แต่ยืนนิ่ง..... มองคนที่เรียกเธอว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ อย่างสนใจ ถึงเขาจะอ่อนกว่าเธอมาก แต่กิริยาที่เย็นชา สุขุม ก็ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่.... และมีรังสีอำนาจบางอย่างที่ชวนให้คนเข้าใกล้รู้สึกครั่นคร้ามในท่าทีเย็นชาเหล่านั้น ความคิดตอนแรก ๆ ที่คิดว่า...... เขาเป็นเพียง เด็กบ้าปีศาจขโมยจูบ เปลี่ยนไป ก็ท่วงทำนองอ่อนหวานของเปียนโนนั้น.... มันให้ความรู้สึกว่าเขาช่างเป็นผู้ชายที่ sensitive และ อ่อนไหว เสียเหลือเกิน บางทีเด็กผู้ชายคนนี้ คงต้องการ การดูแลเอาใจใส่ มากกว่าที่ใคร ๆ จะคาดคิดก็เป็นได้ “ มองอะไร.. หรือว่า.....อยากได้จูบจากฉันอีก “ น้ำเสียงราบเรียบเย็นชา รวมทั้งสายตาดูถูกนั้น ฉุดภวังค์ของซิงหยูออกมาจากห้วงคิด --- ตาเด็กบ้า หนอย ! ทั้ง ๆ ที่กำลังนึกสงสารอยู่เชียว --- “ มองเด็กบ้า ปิศาจขโมยจูบ อยู่มั้งคะ “ ความโกรธทำให้ซิงหยูต่อปากต่อคำอย่างยั้งคิด “ เด็กบ้า ปีศาจขโมยจูบ งั้นหรือ... “ เจอสายตาที่หรี่ลง อย่างพิจารณา....ซิงหยูก็จำใจต้องเดินหน้าต่อไป ก็เผลอตัวไปว่าเขาเสียแล้วนี่....อีกอย่างขืนปล่อยให้เขาข่มเธอได้ ชีวิตผู้ดูแลคนใหม่ของคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ก็คงมีปัญหาไม่น้อยแน่....ยังไงซะเธอก็ต้องแสดงให้เห็นว่า เขาจะไม่สามารถมีอิทธิพลต่อเธอ “ เอาเป็นว่า เรื่องนั้น...... พี่จะไม่ถือสาเธอก็แล้วกัน .... แต่ต่อจากนี้ไป เธอต้องทำความเข้าใจเสียใหม่..... อย่างที่อาจารย์แนะนำ ไม่ว่าเธอจะยอมรับพี่หรือไม่.... แต่ว่านับจากวันนี้พี่จะมาดูแลเธอ ทั้งวิชาที่เธอขาดเรียน พี่จะติวเธอให้ทันเพื่อน ๆ ร่วมชั้นเอง....รวมทั้งการสอบเข้าชั้น ม.ปลาย ด้วย.... อ้อ สำหรับวิชาพละที่เธอไม่เข้าชั่วโมงเรียนเลย ต่อจากนี้ไปขอแค่ไปนั่งเพื่อการมีส่วนร่วมก็น่าจะใช้ได้แล้ว...” “ ที่พูดอย่างนั่นน่ะ.....แน่ใจแล้วหรือ “ “ หา......” “ ก็เธอน่ะ.... รู้ตัวหรือเปล่า ว่าที่จะติวให้ฉัน ไม่ใช่แค่เนื้อหา ม.ต้น.....แต่เป็นเนื้อหา ม.ปลายทั้งหมดด้วย เพราะพ่อฉันต้องการให้ฉันสอบเข้า มหาวิทยาลัยแพทย์ที่บอสตัน “ “ ว่าไงนะ !! “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ห้องอาจารย์ใหญ่ : “ ไม่ผิดหรอก.....เทอมหน้าที่จะมาถึง คุณชายต้องเตรียมตัวไปสอบมหาวิทยาลัยแพทย์ที่บอสตัน “ “ แต่ว่า....ถ้าถึงขนาดนั้น หนูคงมีความสามารถไม่พอที่จะดูแลคุณหนูโจวเจวี้ยหมินหรอกค่ะ “ “ เรื่องนั้น ... มันก็จริง แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอกซิงหยู คุณหนูโจวเจวี้ยหมินน่ะมีทีมครูสอนพิเศษเพื่อการนั้นแล้ว....ปัญหามันอยู่ที่ตอนนี้ต้องทำให้คุณหนูเรียนหลักสูตรของ ม.ต้น ให้จบ และสามารถสอบเทียบชั้น ม.ปลายให้ได้เสียก่อน....ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นหน้าที่ของเธอ....คุณหนูโจวน่ะเป็นเด็กหัวดีมากนะ ติดอยู่ที่ว่าเวลาเรียนไม่พอเท่านั้น “ “ แต่ว่า .... “ “ ครูรู้ว่ามันอาจเป็นเรื่องลำบาก...... แต่ว่านอกจากเธอแล้วครูก็หมดปัญญาไปพึ่งใครจริง ๆ ...ถือเสียว่าทำเพื่อโรงเรียนเถอะนะ “ โดนขอร้องจากอาจารย์ใหญ่ขนาดนั้น ซิงหยูก็ได้แต่ใจอ่อน แค่คิดถึงภาระอันหนักหน่วง ก็ต้องถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย...... ตาเด็กบ้าปีศาจขโมยจูบนั่น ดูท่าแล้วก็คงไม่ยอมเข้าเรียนตามปกติเหมือนชาวบ้านเขาแน่ ๆ...... ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เท่ากับว่าเธอต้องปันเวลาว่างทั้งหมด และบางครั้งอาจต้องโดดเรียนไปเพื่อสอนเขาด้วยน่ะสินะ....เฮ้อ เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น.....ซิงหยูปัดความคิดที่วุ่นวายทิ้ง.... ยังไงซะพรุ่งนี้ก็ค่อยมาหาวิธีกันใหม่ก็แล้วกัน ซิงหยูเดินเอื่อย ๆ มาตามทางเดิน ..... แล้วก็พึ่งรู้ตัวว่าบางอย่างผิดปกติไป กระเป๋านักเรียน !!!...... ดันลืมกระเป๋าไว้ที่นั่นเสียได้....ซิงหยูรีบหันหลังกลับ ต้องรีบไปเอา ก่อนที่รั้วโรงเรียนจะปิด...... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ ดันหลงทางอีกแล้ว .... ถ้าไม่เป็นเพราะ ตาคุณหนูนั่นทำแว่นตาฉันพังล่ะก็ ฉันก็คงไม่ต้องลำบากถึงขนาดนี้หรอก ..“ ซิงหยูบ่นกระปอดกระแปด ในขณะที่กำลังแหวกพุ่มไม้เพื่อจะเข้าไปยังอาคารโจวเจวี้ยหมิน... แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงบ่นของใครบางคน “ฉันจะทำอย่างไรดีนะ นี่ถ้านายท่านรู้เรื่องเข้าล่ะก็ .....ฉันมีหวังกระเด็นออกจากงานขับรถนี่แน่ ๆ “ ชายสูงวัยในชุดคนขับรถ ยืนขมวดคิ้วมุ่น ข้างรถคาร์ดิแล็คสีดำสนิท “ มีอะไรเหรอคะลุง “ “ ก็คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะสิ .... สั่งให้ผมกลับไปก่อน แล้วก็ไม่ต้องรับเธอกลับบ้านอีก......ถึงที่บ้านนั้นนายท่านจะไม่ค่อยอยู่ก็เถอะนะ แต่ว่าถ้ารู้ว่าลูกชายไม่ยอมกลับไปนอนที่คฤหาสน์เลยสักวันล่ะก็.....( เริ่มเหลือบตามาดูคู่สนทนาที่มองตาแป๋วมองอย่างสนอกสนใจ )...ว่าแต่คุณหนูเป็นใครเนี่ย...“ “ แหะ ๆ.... ชื่อ ซิงหยู ค่ะ .เป็นพี่เลี้ยงเด็กคนใหม่” “ พี่เลี้ยงเด็กคนใหม่ ??? “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ อ๋อ อย่างนั้นหรือครับ...... เพราะคุณสีเสินหยางโดนไล่ออกไปแล้วนั่นเอง “ “ ค่ะ....อันที่จริงหนูก็ไม่รู้เรื่องราวอะไรมากไปกว่านี้หรอกนะคะ...แต่ว่า เด็กคนนั้นน่ะ...เอ้อ...หนูหมายถึง คุณหนูโจวเจวี้ยหมินน่ะค่ะ ดูเหมือนว่าเขากำลังเหงาอยู่นะคะ “ เกาเซียะโหย่ว มองหน้าเด็กผู้หญิงด้วยความแปลกใจ.... ถึงใบหน้านั้นจะดูอ่อนวัยอยู่มากนัก แถมยังเป็นผู้ที่เคยเจอคุณชายวันนี้เป็นวันแรกเสียด้วย.....แต่ว่า เธอกลับสามารถมองเห็นสิ่งที่ผู้ใกล้ชิดที่สุดเท่านั้นจะสังเกตเห็นได้ในตัวคุณชาย.... อะไรบางอย่างบอกกับเขาว่า เด็กผู้หญิงคนนี้นี่แหละ คือคนที่จะกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลคนสำคัญ “ ครับ.....เธอน่ะน่าสงสารนะครับ ถึงจะแสดงท่าทีที่เย็นชา แต่ก็คงเหงามากอย่างที่คุณว่าจริง ๆ.... ก็ตั้งแต่เด็กแล้วที่ต้องอยู่คฤหาสน์หลังนั้นเพียงลำพัง ถึงจะมีญาติพี่น้องมากมาย แต่ว่าเพราะว่าเป็นลูกชายคนโปรด จึงโดนขเม่นจากบรรดาพี่ ๆ ต่างแม่....คุณท่านเองแม้จะรักลูกชายคนนี้มาก แต่เพราะโตมาในครอบครัวนักธุรกิจที่เย็นชา ที่มีปัญหาเรื่องการแสดงออกในเรื่องความรัก..... ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกคู่นี้จึงเหมือนจะห่างเหินเสียเหลือเกิน “ “ อือม....เพราะอย่างนี้นี่เอง “ ซิงหยูพยักหน้าหงึกหงัก อย่างเข้าใจ “ ต่อไป คุณหนู ก็คงต้องมีหน้าที่ดูแลคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน.....ผมอยากขอร้องให้ใส่ใจดูแลเธอให้มากๆ..... คุณหนูโจวเจวี้ยหมินน่ะถ้ามีกิริยาที่ไม่ดีต่อคุณหนูล่ะก็ ได้โปรดเข้าใจเธอด้วยนะครับ....” “ เอ๋ !!... “ “ เรื่องผู้หญิงน่ะครับ...... เธอเกลียดผู้หญิงมาก ท่าทีที่เธอแสดงออกน่ะ เป็นเพราะโรคเกลียดผู้หญิง....แต่ถ้าเป็นคุณหนูล่ะก็ ผมว่าเธอคงไม่เกลียดแน่ “ “ ดะ...เดี๋ยว !! . ลุงกำลังเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า เด็กคนนั้นน่ะนะ เป็นโรคเกลียดผู้หญิง แต่ว่าที่หนูเห็นมัน-- “ ( นึกถึงร่าง ราง ๆ ของผู้หญิง กับ กิจกรรมที่ฝ้ามัวในห้องตอนนั้น ) “ อะไรหรือครับ ? “ ผู้สูงวัยถามด้วยความสนใจ.....ซิงหยูได้แต่หน้าแดง จะตอบได้ยังไง ว่าคุณชายที่แสนดีของลุงน่ะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 scene 3 ถนนย่านท่องเที่ยวกลางคืน และ ศูนย์รวมของบรรดาเหล่าวัยรุ่น.... “ ดูสิเธอ เด็กผู้ชายคนนั้นน่ะ หล่อจริง ๆ เลยนะ ....... แต่น่าเสียดายมีแฟนเสียแล้ว “ สาว ๆที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็ส่งสายตาอิจฉาสาวสวย ที่เบียดตัวกระแซะแลกจูบอย่างดูดดื่มกับหนุ่มน้อยหน้าตาคมคาย อยู่ตรงบอร์ดโฆษณา ------- “ คุณชายน่ะ ทำไมจู่ ๆ ถึงไม่ติดต่อมาล่ะคะ .... ทั้ง ๆ ที่ฉันก็อุตส่าห์บอกเลิกกับแฟนเก่าไปแล้ว “ “ แล้วฉันขอร้องให้เธอทำอย่างนั้นหรือ” บอกด้วยความเฉยชาอย่างสุด ๆ “ คุณชายพูดอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไรคะ....” “ จะให้ฉันหมายความว่าอะไร......” “ แต่ฉันรักคุณชายนะคะ...... และเพราะอย่างนั้นฉันถึงได้บอกเลิกกับเขา “ “ แล้วยังไง......ฉันไม่ได้บอกให้เธอเลิกกับผู้ชายคนนั้นนี่ ” ในขณะที่สาวสวยกำลังผงะกับความเย็นชาที่ไม่คิดมาก่อนนั้น ผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่มีอาวุธจำพวกท่อแป๊บและไม้หน้าสามก็เดินกร่างเข้ามา “ แกใช่ไหม .... โจวเจวี้ยหมิน ..... ไอ้เด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ที่บังอาจมาแย่งคู่หมั้นของลูกพี่กัง” คิงคองตัวยักษ์ตะโกนถามดังลั่น .... แต่ทว่าก็หาได้อยู่ในความสนใจของเขาไม่ ไจ่ไจ๋เดินหันหลังกลับ ไม่ใส่ใจทั้งสาวสวย ( ที่เห็นท่าไม่ดีเลยรีบหลบฉาก ) และ กลุ่มผู้ชายร่างยักษ์ใหญ่ “ ไอ้เด็กเวรนี่ !!!!....ต้องสั่งสอนให้รู้ว่าใครใหญ่เสียแล้ว พวกเราลุย !! “ สิ้นคำสั่งบรรดาลูกน้องก็พากันล้อมหน้าล้อมหลัง พลางตวัดไม้ในมือ ฟึ่บ ! เสียงท่อนไม้แหวกอากาศ ...แต่ทว่าก็พลาดเป้า ...ไจ่ไจ๋เอี้ยวตัวหลบก่อนสะบัดปลายเท้าเข้าที่กลางลำตัวของเจ้าคิงคองยักษ์ “ อย่าทำเขาน้า....” เสียงกรีดร้องของสาวน้อยที่วิ่งมาพร้อมกับหลับหูหลับตาจู่โจมด้วยกระเป๋านักเรียนใบเขื่อง............... คือ ซิงหยู ผัวะ ! โผละ ! โผละ ! ช่างน่ามหัศจรรย์ ทั้งที่เป็นบู๊ครั้งแรกในชิวิต แต่กระเป๋านักเรียนของซิงหยูกลับไม่เคยพลาดเป้า โอ๊ะ !....โอ๊ะ !.....โอ๊ยยยย!!! “ หยุดนะ ฉันเจ็บนะ ทำอะไรเนี่ย !!” เสียงนุ่ม ๆ นั้นตวาดเธอเสียดังลั่น “ อ๊ะ.....คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน” เมื่อลืมตามาได้แล้ว ซิงหยูก็เบิกตาอย่างตกใจ.....ก็นอกจากบรรดาอันธพาลที่ล้มระเนระนาดเรียงรายแล้ว ..... คุณหนูโจวเจวี้ยหมินก็ล้มลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอด้วย “ ยายบ้า คิดว่าทำอะไรของเธอน่ะ “ “ กะ....ก็.....ก็มาช่วยคุณหนูไงคะ “ แม้จะรู้สึกเสียใจ แต่พอเห็นหน้าตาดุ ๆ + หยิ่ง ๆ ...ซิงหยูก็เชิดหน้า -----หนอย ! ..... คนมาช่วยแท้ ๆ ดูทำหน้าเข้าสิ จะขอบใจสักคำก็ไม่มี..... ตาเด็กอวดดี---- “ อันที่จริง คุณหนูไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะคะ..... บริการนี้ถือว่าบวกรวมเป็น service พิเศษ จากดิฉันค่ะ “ บอกประชด ๆ “ ขอบคุณเธอเหรอ....” ไจ่ไจ๋มองผู้ดูแลตรงหน้าแบบเย็นชา แต่ดวงตาติดจะหยัน “ ทำไมฉันต้องขอบคุณเธอด้วย....... ไอ้ที่เอากระเป๋ามาฟาดหน้าฉัน ฉันไม่เอาเรื่องก็ดีเท่าไหร่แล้ว “ “ แต่ฉันก็ช่วยทุบไอ้พวกที่เข้ามารุมทำร้ายคุณหนูด้วยเหมือนกันนี่ “ ซิงหยูแย้ง เพราะเธอรู้สึกภูมิใจมากที่สามารถล้มพวกเด็กอันธพาลได้ ไจ่ไจ๋มองซิงหยูตั้งแต่หัวจรดเท้า...... ทั้งโกรธ ทั้งนึกขัน “ เธอว่า เธอช่วยทุบไอ้พวกนี้ลงไปกองเหรอ........ฉันจะบอกให้นะแม่คุณ ตอนที่ฉันซัดไอ้พวกนี้ลงไปน่ะ เธอน่ะแหละที่เอากระเป๋ามาฟาดฉันเอา ฟาดฉันเอา...... ถ้าจะมีใครที่โดนเธอทุบล่ะก็ ก็ฉันคนเดียวนี่แหละ “ ไจ่ไจ๋เอามือจิ้มอกตัวเอง พอรู้ความจริงเข้าดังนั้น ซิงหยูก็หน้าเจื่อน “ เอ้อ....... อย่างนั้นหรือคะ.....ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ขอโทษด้วยค่ะ......... อ๊ะ ! แล้วนั่นคุณชายจะไปไหนคะ “ รีบเดินตามก้าวยาว ๆ ของคนตัวสูงกว่า เมื่อเห็นเขาหันหลังกลับไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 scene 4 “ คุณหนูจะไปไหนคะ..... นี่มันไม่น่าจะใช่ทางกลับบ้าน ? ” ซิงหยูถามในขณะที่มองไปตามไฟกระพริบเชิญชวนของบรรดา club ร้านต่าง ๆ “ ฉันบอกเธอสักคำหรือ “ คนเดินนำหน้าพูดด้วยความเฉยชา “ แต่ว่า นี่มันดึกแล้ว...... คุณหนูควรจะกลับบ้าน.... คุณหนูรู้หรือเปล่าคะทำอย่างนี้น่ะคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วง......โอ๊ะ ! “ ซิงหยูอุทานตกใจ เมื่อจู่ ๆ คุณหนูโจวเจวี้ยหมินก็หันหลังมากระชากเธอไปดันติดชิดกำแพง “ อย่ามาสะเออะบอกฉันว่าคนที่บ้านฉันเป็นยังไง” ดวงตาหรี่ต่ำ วาจาหยาบคาย ซิงหยูใจเต้นไม่เป็นจังหวะ.....เธอไม่ได้กลัวเขา แต่กลับรู้สึกโกรธ “ เลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเสียทีเถอะ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน....... ถึงคุณจะทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอก......ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนที่บ้านคุณน่ะเป็นอย่างไร...... แต่พ่อแม่ของคุณหนูน่ะ ต้องเป็นห่วงคุณหนูแน่ ๆ......ไหนจะลุงเกาอีก “ “ เธอพูดอะไร..... ลุงเกามาเกี่ยวอะไรด้วย “ “ ลุงเกาน่ะทุกข์ใจเรื่องคุณหนูมาก.....แกมารอรับคุณหนู แต่ก็ต้องตีรถเปล่ากลับไปทุกครั้ง .... แกกลัวว่าคุณหนูจะเป็นอันตรายก็เลยขอร้องให้ฉันตามหาคุณหนู “ “ อ๋อ .... อย่างนี้เองสินะ เธอถึงได้มาเสนอหน้าอยู่ที่นี่.... ยังไงล่ะ ลุงเกาจ้างเธอมาดูแลฉันเท่าไหร่ “ “ปละ...” “ ยังงี้เธอก็ต้องดูแลฉันให้ถึงที่สุดสินะ... งั้นก็ตามฉันมานี่ “ ว่าแล้วก็กระชากแขนซิงหยู ไม่ออมแรง.... ซิงหยูไม่มีโอกาสปฏิเสธข้อกล่าวหา เพราะโจวเจวี้ยหมินพาเธอเดินลิ่ว ๆ ก่อนจะเลี้ยวขวับลงบันไดมุ่งหน้าสู่ ผับชื่อดัง ที่ฝังอยู่ใต้ดิน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:07:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เสียงเพลงอึกทึก ปะปน กลับกลิ่นบุหรี่ และ กลิ่นเหล้า ชวนปวดหัว.... หลังจากโจวเจวี้ยหมิน ดึงเธอเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ .... เขาก็ผละมือจากเธอไป ทิ้งให้ซิงหยูเดินสะเปะสะปะ ด้วยดวงตายังพร่ามัว จนกระทั่งสายตาของเธอปรับเข้ากับแสงที่สลัวรางของสถานที่ได้พอสมควรแล้วน่ะแหละ..... ซิงหยูจึงพบว่าเธอกำลังตกอยู่ในวงล้อม ของนักเต้นที่แต่งกายด้วยชุดหนัง !!!! ------------------- ห้องกระจกด้านบน...... “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ไม่เปลี่ยนชุดก่อนเหรอคะ ” สาวสวยในชุดสุดเซ็กซี่ หิ้วชุดสูทหนังของ วาเลนติโน่ มารอท่า แต่โจวเจวี้ยหมินมิได้ละสายตาจากเบื้องล่าง เขากระดกน้ำสีอำพันลงคอ “ ถ้าผู้จัดการรู้ คงเคืองดิฉันน่าดูเลยนะคะ ที่ปล่อยให้แขกเข้ามาในร้านโดยใส่ชุดธรรมดา แถมยังเป็นชุดนักเรียนเสียด้วย” หล่อนเย้า เขาเล่น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจหล่อเอาเสียเลย สาวสวยเหลือบตามองตามสายตาเขา สู่เบื้องล่าง...... อยากรู้นักว่าอะไรสามารถดึงดูดสายตาที่เย็นชาของเขาได้ “ อ๊ะ !.... ตายจริง ใครปล่อยให้เด็กนั่นเข้ามาน่ะ..... ไม่ได้ละ ต้องบอกให้การ์ดเอาตัวออกไป “ หล่อนวี๊ดว๊าดโวยวาย “ หล่อนมากับฉัน..... ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ ..... แล้วฉันจะให้ค่าปิดปากเธอ “ หญิงสาวหยุดชะงัก .... แม้จะลำบากใจอยู่ไม่น้อย ผับ S&M เป็นผับชั้นสูงของผู้ใหญ่ ที่ต้องการมาพักผ่อนหย่อนใจ.... ที่นี่มีกฎเหล็ก ห้ามคนอายุต่ำกว่า 25 ปีเข้ามา แถมยังต้องเป็นสมาชิกก่อนเสียด้วย .... แต่สำหรับคุณหนูไจ่ไจ๋ได้รับยกเว้นเป็นกรณีพิเศษเพราะเป็นบุตร่บุญธรรมของเจ้าของกิจการ ที่จริงท่านเองก็สั่งพนักงานเอาไว้ว่า ห้าม ! คุณไจ่ไจ๋เข้า...... แต่เธอก็ไม่เห็นว่าตัวท่านเองจะทัดทานไจ่ไจ๋ได้.....เพราะถึงจะเป็นบุตรบุญธรรมแต่ท่านก็รักคุณไจ่ไจ๋มากเหลือเกิน..... แล้วเรื่องอะไรเธอจะขัดใจคุณไจ่ไจ๋ล่ะ แถมถ้าตามใจเธอยังจะได้รางวัลก้อนงามอีกด้วย “ จะให้ดิฉัน พาตัวเธอขึ้นมาบนนี้ไหมคะ “ รีบเสนอตัวช่วยเหลือในทันใด “ ไม่ต้อง !!... ปล่อยเอาไว้อย่างนั้นแหละ “ “ แต่ว่า ..... “ ทั้งมีสีหน้าสงสัย และ มีสีหน้ากังวลใจในคราวเดียวกัน..... ก็เป็นที่รู้กันอยู่ว่าสถานเริงรมย์แห่งนี้ สมาชิกจะสวมหน้ากาก ในขณะที่พนักงาน จะไม่มีหน้ากากสวม.... ซึ่งนั่นหมายถึง แขกมีสิทธิจะโอ้โลมพนักงานที่พึงพอใจ รวมถึงสามารถ off ออกไปได้หากต้องการ .... พนักงานที่อยู่ในลานแดนซ์นั้น ก็เหมือนประกาศให้แขกทราบว่าเธอยังว่างอยู่ ถึงแม้เด็กสาวที่อยู่บนลานแดนซ์นั้นจะแต่งตัวผิดตาจาก สาวพนักงานคนอื่น..... แต่ใครเล่าจะรู้ เพราะทางร้านเอง ก็เคยจัดโปรแกรมแต่งตัวเป็นสาวมัธยม สลับอารมณ์ให้แขกอยู่บ้างเป็นครั้งคราว “ อย่างนั้นจะดีหรือคะ “ “ หมดธุระของเธอแล้ว.....ออกไปได้ “ ตัดบทสนทนาด้วยความเย็นชา และหญิงสาวก็รู้ว่าหน้าที่ของเธอสิ้นสุดลงแล้ว +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตึง .ตึง.....ตึง .....ตะลึง—ตึง ๆ .....ตะลึง---ตึง ๆ..... เสียง ซาวด์ บีทแดนซ์หนัก ๆ ทำเอาซิงหยูรู้สึกเวียนหัว ..... เธอพยายามจะก้าวเท้า แต่ไม่ว่าจะกระเถิบไปทิศใด ร่างเธอก็จะถูกผลักมายืนอยู่ที่เก่าทุกทีไป ซิงหยูเริ่มรู้สึกหวาดกลัวทุกนาทีที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้เสียแล้ว “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน !....คุณหนูคะ !” เธอตัดสินใจตะโกนเรียกชื่อของเขา .... ยังไงซะก่อนจะออกไปจากสถานที่แปลกประหลาดแห่งนี้ เธอก็ควรจะพาเขากลับไปด้วย .... “ โยกหน่อยสิครับ baby “ แล้วเสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น เขาอยู่ในชุดหนังที่ท่อนบนแทบไม่ได้ใส่อะไรนอกจากสายหนังที่พาดผ่านไหล่เปลือย แถมดวงตาเล็กหยี กับจมูกบานภายใต้หน้ากาก ชวนให้เขาดูทั้งน่ากลัวและน่ารังเกียจอย่างช่วยไม่ได้ ซิงหยูพยายามเบี่ยงตัวหลบ หันซ้ายหันขวาเพื่อจะหาทางเดิน ..... แต่ทว่ามือของเธอก็ถูกคว้าหมับ !! “ อย่าแล่นตัวแบบนี้ซี่..... ฉันพอใจเธอนะ คืนนี้ฉัน off เธอละกัน ว่าแต่ฉันต้องจ่ายเธอเท่าไหร่เนี่ย แม่สาวมัธยมปลายใสซื่อ...แหม แค่คิดฉันก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว เด็กสาว กับ นายโหด......555555555 “ ซิงหยูตอนนี้ได้แต่ยืนอ้าปากตาค้าง .... ผู้ชายคนนี้กำลังพูดอะไร ?? สาวมัธยมปลาย ... เด็กสาว ...นายโหด ???? นี่มันเรื่องอะไรกัน ??? ในขณะที่เธอกำลังงงเป็นไก่ตาแตกอยู่นั้น ร่างของซิงหยูก็ถูกรั้งเข้าประชิดกับผู้ชายกักขฬะ .... “ เต้นอีกเพลง...... เดี๋ยวเราค่อยไปหาความสุขด้วยกันนะจ๊ะ “ ผู้ชายคนนั้นพูดเสร็จก็ทำท่าจะจูบซิงหยู .... ตอนนี้ซิงหยูกำลังขวัญเสีย สติของเธอกำลังกระเจิงกระเจิดด้วยความตกใจ....เธอได้แต่มองริมฝีปากหนาใหญ่ที่ใกล้ใบหน้าของเธอเข้ามาทุกที “ โอ๊ย !! “ เสียงอุทานลั่นด้วยความเจ็บปวด หน้าของผู้ชายคนนั้นแหงนเงยไปด้านหลัง “ พวกแกทำอะไร..... ไอ้พวกบ้า ปล่อยนะโว้ย gu เป็นแขกไม่รู้หรือไง “ บอดี้การ์ดร่างใหญ่ไม่ตอบ เพียงแต่แหวกทางให้ผู้เป็นนาย.... เขาหล่อสะบัดในชุดหนังของวาเลนติโน่ที่มีไท หนังสีขาวตัดกับสีดำสนิทของเสื้อสูท “ ผู้หญิงคนนี้เป็นสินค้าที่ผมเลือกเอาไว้แล้ว “ บอกกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะเผยมือออก การ์ดอีกคนที่ประคองร่างของสาวน้อยหลวม ๆ รีบถ่ายร่างของเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเจ้านาย “ อยากได้นังนี่ ก็บอกกันดี ๆ สิวะ ทำไมต้องใช้กำลังด้วย...... ผับนี้มันห่วยโว้ยยยยย.....ห่วย ! “ ด้วยความเสียหน้า มันจึงแสร้งโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความอาย ด้านชายหนุ่มก็เคลื่อนที่เหมือนกัน เขาไม่ต้องการเป็นจุดเด่นในสายตาใคร..... “ แล้วที่นี้ก็รู้---- “ กล่าวไม่ทันจบ เพราะพึ่งจะรู้ว่าคู่สนทนาของตนเป็นลมสลบไปเสียแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 13 * จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 scene 4 แสงไฟดวงแล้วดวงเล่าส่องตา ...... เธอพยายามหยีตาขึ้นมอง ทิวทัศน์นอกกระจกที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ซิงหยูใช้เวลาเป็นนาทีกว่าจะทำความเข้าใจได้ว่า บัดนี้....เธอกำลังอยู่บนรถคันหนึ่ง ซิงหยูพยายามทรงกายขึ้น .....รถคันนี้หุ้มด้วยหนังอะไรนะ? ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าแก้มเธอสัมผัสกับหนังอุ่นนิ่มเสียเหลือเกิน “ รู้สึกตัวแล้วหรือ “ เสียงคุ้น ๆ พูดกับเธอที่ริมหู.....ซิงหยูสะบัดหน้า แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง !!......จมูกของเธอเฉียดแก้มเขาไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด หนังอุ่นนิ่มเมื่อครู่ ...เป็นแก้มของคุณหนูโจวเจวี้ยหมินนั่นเอง ซิงหยูใจเต้นตึกตัก ผิดกับเด็กชายที่อ่อนวัยกว่าเขายังมีใบหน้าที่เฉยชาเช่นเดิม......แถมสายตาเขายังทอดมองไปเบื้องหน้าไม่คิดจะหันมามองเธอเลยสักนิด “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง....” ( แล้วก็พึ่งนึกขึ้นมาได้) “ รู้ไหมคะ คุณหนู ฉันขอห้ามไม่ให้ไปสถานที่แห่งนั้นอีกนะคะ..... มันเป็นสถานที่ ที่ไม่ดีมาก ๆ ถึงภายนอกมันจะเหมือนเป็นแค่บาร์ธรรมดา ที่สามารถเที่ยวได้ก็เถอะ.... แต่ว่าที่นั่นน่ะมีคนไม่ดีแถมยัง.....( เริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าชุดที่โจวเจวี้ยหมินใส่อยู่เป็นชุดสูทหนัง แถมที่กระเป๋าเสื้อยังมีหน้ากากโผล่แพรม )..... นะ...นี่หมายความ....ผู้ชายคนนั้น “ จากดวงตาที่ตกใจ แปรเปลี่ยนเป็นความแค้นเคืองในทันใด “ นี่หมายความว่าทั้งหมดนั่น.....เป็นแผนเธอทั้งหมดใช่ไหม...... ตาเด็กบ้า มารยาททราม ทำไมนายถึงได้เลวอย่างนี้ “ ซิงหยูลงมือทุบโจวเจวี้ยหมินด้วยความอัดอั้น ที่โดนกลั่นแกล้ง โจวเจวี้ยหมินยับยั้ง มือน้อย ๆ ที่ประทุษร้ายเขาอยู่ “ หยุดบ้าเสียที ยายบ้า.....( ตะโกนใส่หน้าอย่างเหลืออด ).... เธอไม่มีสิทธิมาว่าฉันเลวนะ....ก็เธอเองไม่ใช่หรือที่กระเหี้ยนกระหือรือตามฉันมาเองน่ะ ...... อย่ามาทำสะดีดสะดิ้งหน่อยเลยน่ะ ....ฉันเห็นตอนเธออยู่กับไอ้บ้านั่น ก็ดูเต็มอกเต็มใจ ไม่ปฏิเสธสักแอะนี่..... จริง ๆ แล้วก็อยากอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรือไง.. “ ไม่รู้ทำไมไจ่ไจ๋ถึงได้กล่าวด้วยวาจาเชือดเฉือน และมองเธอด้วยสายตาดูถูกถึงขนาดนั้น.....เพราะปกติแล้วนี่ไม่ใช่นิสัยของเขาเลย “ ใจร้าย ... เธอมันเด็กใจร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย ทั้ง ๆ ที่ฉันตั้งใจแค่จะพาเธอกลับบ้านเท่านั้นทำไมต้องทำฉันขนาดนี้ด้วย” ซิงหยูร้องไห้ด้วยความเจ็บใจ ด้านโจวเจวี้ยหมิน มองไหล่บาง ๆ ที่สั่นเทา..... ทั้งรู้สึกผิด แล้วก็ความรู้สึกอีกอย่าง ....เสียใจ ? โจวเจวี้ยหมินรีบปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง ทำไมเขาต้องเสียใจ ก็มันไม่ใช่ความผิดเขานี่ “ หยุดร้องไห้ได้แล้ว.....เธอน่ะ ต้องขอบคุณฉันสิ.....เพราะฉันเป็นคนไปช่วยเธอ ออกมาจากไอ้บ้ากามนั่น “ ซิงหยูหันกลับมา สายตาที่ฉ่ำน้ำตาของเธอไม่ปิดบังความแค้นเคือง “ ช่วยฉันเหรอ.... ฉันน่ะยอมจูบกับผู้ชายคนนั้นดีกว่าจะมานั่งในรถคันนี้ของเธอเสียอีก “ จื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........... ความร้อนรุ่ม เพราะการถูกหยามหน้า ทวีความร้อนแรง โจวเจวี้ยหมิน กระชากร่างที่อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ มาขยี้จูบอย่างแค้นเคือง ....เมื่อเธอผยายามจะดิ้นออก เขาก็กดหลังเธอบังคับให้ติดแน่นอยู่กับหน้าอกกระด้าง....ก่อนจะบีบแก้มเพื่อให้เธอยอมรับจูบที่จะผ่านเข้าไปทำโทษจากปากของเขา จนกระทั่งทุกอย่างสงบลง .... โจวเจวี้ยหมินก็ยังไม่ผละจูบที่ดูเหมือนจะยาวนานนั้น “ ตายจริง คุณหนูทำอะไรครับนั่น ! “ เป็นเสียงอุทานด้วยความตกใจจาก เกาเซียะโหย่ว บัดนี้รถคาร์ดิแล็กสีดำได้จอดเทียบคฤหาสน์หรูของตระกูลโจวเรียบร้อยแล้ว...... และในอ้อมกอดของนายน้อยแห่งตระกูล ร่างบางของสาวน้อยกำลังเป็นลมสลบซุกอยู่ “ คุณหนูครับ....... คุณซิงหยู ไม่ใช่ คุณหนู อินผิงนะครับ “ คนขับรถชรา เอ่ยเตือน...... แต่เมื่อเจอสายตาเย็นชาตวัดมา เขาก็ต้องเก็บปากเก็บคำ.....แม้จะดูแลคุณหนูโจวเจวี้ยหมินมาตั้งแต่เยาว์วัย แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่สามารถจะตักเตือนผู้เป็นนายน้อยคนนี้ได้ไม่ ส่วนคนที่จะทำได้....คงต้องอาศัยเวลาในการฝึกปรืออีกนิด ( เกาเซียะโหย่วมองร่างที่ไร้สติที่โดนอุ้มเข้าตึกไป) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 scene 5 -------“ คุณหนู ซิงหยู ไม่ใช่ คุณหนูอินผิงนะครับ “------- คำเตือนของคนใช้ชรายังคงอยู่ในความคิด โจวเจวี้ยหมินจ้องมองควันที่ลอยกรุ่นในขณะที่จิตใจแท้จริงได้มองผ่านเลยไปในอดีต “ ไอ้ลูกเมียน้อย . ลูกเมียน้อย .ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักมีผมยาวเป็นลอนล้อมกรอบ ผลักไหล่เล็ก ๆ ของเด็กชายที่หน้าตาน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก ล้มลง เด็กชายมิได้ร้องไห้เลยสักแอะ เพียงแต่มองหน้าเด็กหญิงแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะเดินเตาะแตะเพื่อจะเดินหนีไป แต่เด็กหญิงไม่ปล่อยให้เขาจากไปโดยง่าย เธอเดินรี่ตรงมาหาเขา แล้วก็ฟาดฝ่ามือลงมา ตุบใหญ่ “ คุณหนู อินผิง !! . ตีคุณหนูน้อยทำไมครับ “ เกาเซียะโหย่วในวัยหนุ่ม ตวาด เมื่อเห็นลูกสาวของคุณผู้หญิงลงมือแกล้งเจ้านายตัวน้อยที่ยังพูดไม่ได้ “ แกนั่นแหละ มาตวาดอินผิงของฉันทำไม “ สาวถ้าทางผู้ดีจัดทุกกระเบียดนิ้วเดินเยื้องกรายเข้ามา “ คุณผู้หญิง “ “ เดี๋ยวนี้แกกล้ามากนะ เกาเซียะโหย่ว ถึงกับกล้าตวาดคุณหนูอินผิงเชียวหรือ “ “ ก็ .. ก็ คุณหนูอินผิง รังแกคุณหนูโจวเจวี้ยหมินนี่ครับ “ เกาเซียะโหย่วรู้สึกอัดอั้นตันใจ พฤติกรรมของคุณหนูอินผิงชักจะหนักข้อมากขึ้นทุกวัน ๆ .คุณหนูน้อยต้องมีบาดแผลตามเนื้อตัวเป็นจ้ำไม่รู้กี่แผลต่อกี่แผล ทุกแผลก็ล้วนแต่เป็นฝีมือของคุณหนูอินผิงแทบทั้งนั้น “ ทำไมแกต้องมาเดือดร้อนแทน .ฉันไม่เห็นว่าโจวเจวี้ยหมินจะพูดประท้วงอะไรสักแอะ “ รอยยิ้มนั้นช่างน่าขยะแขยงในความคิดของเกาเซียะโหย่ว . หล่อนช่างพูดออกมาได้ รู้ทั้งรู้ว่าคุณหนูโจวเจวี้ยหมินไม่สามารถพูดได้ อย่าว่าแต่ประท้วงเลย . เกาเซียะโหย่วมองดูคุณหนูน้อยที่น่าสงสารของเขา เมื่อก่อนคุณหนูโจวเจวี้ยหมินก็เคยพูดได้ แต่หลังจากที่คุณแม้แท้จริงของคุณหนูจากไปไม่นาน คุณหนูก็เลิกพูดเฉย ๆ ซะอย่างนั้น เกาเซียะโหย่วเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร “ อ๊ะ .. อย่านะครับคุณหนูอินผิง !! “ เกาเซียะโหย่วผวาเมื่อเห็นเด็กหญิงคว้าของเล่นพลาสติกก่อนจะเขวี้ยงหัวด้านหลังของคุณหนูโจวเจวี้ยหมินเต็มแรง โป๊ก ! .. ตุ้บ ! ร่างน้อย ๆ ซวนล้มลง แหมะ ! เลือดซึมออกมาตามผมสีอ่อน .. เกาเซียะโหย่วได้แต่ตะลึงมอง . ในขณะที่ร่างน้อย ๆ นั้นหันกลับมา พร้อมกับหยิบของเล่นชิ้นนั้นไว้ในมือ . เด็กหญิงที่เป็นคนประทุษร้ายถึงกลับผงะ เมื่อเจอสายตาเย็นชาของเด็กชาย . จากย่างก้าวเตาะแตะ กลับเป็นก้าววิ่งเต็มฝีเท้า พลั่ก ! .. ตุ้บ ! ตุ้บ ! ตุ้บ ! ทุกคนอยู่ในอาการตกตะลึง . ด้วยไม่คิดว่าคุณหนูน้อยจะกล้าผลักพี่หญิงของตนเองล้มลง และ กระทืบของเล่นชิ้นนั้นจนไม่เหลือชิ้นดี “ กะ—แก . แกกล้าดียังไง “ ฟงฟง ฮูหยินใหญ่ตระกูลโจว แม่เลี้ยงของโจวเจวี้ยหมิน ชี้มือที่สั่นระริกไปยังร่างน้อยที่ยืนส่งสายตาเย็นชาอยู่ “ นังแก่บ้า !! “ นั่นคือคำสุดท้ายของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น ..รอยยิ้มหยัน ๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากทรงเสน่ห์ หลังจากที่เลิกพูดไปนาน คำแรกที่เขาพูดออกมากลับกลายเป็นคำผรุสสวาทที่แสบสันต์ .. พ่อของเขาได้กลับมาบ้านในวันนั้นและจัดการสั่งปลูกคฤหาสน์หลังใหม่ให้เขาอยู่ โจวเจวี้ยหมินแค่นยิ้มเยาะ ๆ . ..ทางแก้ปัญหาของคนรวยก็มีเท่านี้ พ่อคิดว่าการย้ายบ้านจะช่วยปกป้องเขาจากอินผิงพี่สาวต่างแม่ของเขาได้ . แต่มันก็ปล่าวเลย อินผิงยังคอยตามรังควานเขาทุกครั้งที่มีโอกาส . จนกระทั่งเขาล้มป่วยลง ในวัยเด็ก เขาจำได้ว่าร่างกายของเขาค่อนข้างอ่อนแอมาก พ่อพาหมอมารักษาไม่รู้กี่สิบคน แต่ว่าทุกคนก็ส่ายหัว ด้วยจนใจในการค้นหาสาเหตุ . จนกระทั่งหมอ ปีเตอร์ ศาสตราจารย์ด้านจิตสรีระวิทยา บินมาวินิจฉัยโรคให้ หมอปีเตอร์บอกว่าเป็นเพราะจิตใต้สำนึกบอบช้ำ จึงสะท้อนให้ร่างกายเจ็บป่วย . เขายังจำแววตาของพ่อในวันนั้นได้ดี มันมีทั้งความแค้นเคืองใจ ความเสียใจ พ่อทุบมือเข้ากับกำแพงจนมือปูดช้ำ . หลังจากนั้นเขาก็ถูกส่งตัวไปรักษาตัวที่สวิทซ์เซอร์แลนด์ .. จนกระทั่งพอจะหายดีจึงกลับมา การกลับมาครั้งนี้สร้างความแปลกใจให้กับเขามาก .. เพราะอินผิงที่เขาเจอได้เปลี่ยนไป หล่อนมิได้มีท่าทีเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ ตรงกันข้าม หล่อนกลับมีกิริยาอ่อนหวานน่ารัก หล่อนสวมแว่นตาหนาเตอะ และใส่ชุดผ้าลูกไม้กรุยกรายเฉิ่มเชย หล่อนเอาอกเอาใจเขา และให้ความช่วยเหลือเขาในตอนที่เขาจะโดน ฟงฟงแม่เลี้ยงทำโทษ . แต่ทว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ..เมื่อวันหนึ่งอินผิงและเขาได้อยู่กันตามลำพัง อินผิงสอนวิชาต่าง ๆ ที่เขาเรียนล้าหลังจากคนอื่นเพราะต้องไปรักษาตัวอยู่นานหลายปี . ตอนเย็นอินผิงลงมือทำอาหารและเลี้ยงฉลองที่เขาสามารถเรียนทุกอย่างได้รวดเร็วมาก . ไจ่ไจ๋ทานอาหารอย่างมีความสุข แต่เมื่อตื่นมาอีกทีกลับพบว่า เขานอนอยู่บนเตียงด้วยร่างกายเปล่าเปลือยโดยมีอินผิงอยู่ข้างกาย !!! วันนั้นเขาได้รู้ธาตุแท้ของอินผิง . หล่อนถ่ายรูปเก็บเอาไว้แบล็กเมล์เขา . และบังคับให้เขาทำทุกอย่างที่หล่อนต้องการ ที่โรงเรียนหล่อนทำเหมือนเขาเป็นทาส แกล้งเขาสารพัด ทำให้เขาได้อับอายเพื่อน ๆ อย่างไม่น่าให้อภัย .. หล่อนเป็นนางมารร้ายไม่เคยเปลี่ยนแปลง . โจวเจวี้ยหมินทั้งเกลียด ทั้งแค้นหล่อน รวมถึงผู้หญิงทุกคนรอบกายเขาด้วย . แล้ววันหนึ่งเขาก็หนีออกจากบ้าน เพราะไม่สามารถทนภาวะที่น่ารังเกียจของตัวเองได้ .. และครั้งนั้นเองที่เขาได้มีโอกาสได้เจอกับพ่อบุญธรรมของเขา .. ซางเจวี่ย ซางเจวี่ยได้สอนให้เขาเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งมากขึ้น และสอนให้เขารู้ว่าผู้หญิงก็ไม่ต่างอะไรจากของเล่น และหากหล่อนเล่นบทนางมารร้าย เขาก็สามารถเล่นบทซาตานที่จะลงโทษหล่อนได้เช่นกัน (ไจ่ไจ๋ลุกขึ้นจาก อ่างจากุชชี่น้ำวน ขนาด 8X8 เมตร ..) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 scene 6 “ อือ “ แผงตายาวหนากระพริบปรือขึ้น ซิงหยูรู้สึกปวดแถว ๆ หลัง และต้นแขน . ทำไมแขนฉันถึงได้รอยช้ำเป็นจ้ำแบบนี้นะ ?? ---“ ยังไงล่ะ ลุงเกาจ้างเธอมาดูแลฉันเท่าไหร่ ยังงี้เธอก็ต้องดูแลฉันให้ถึงที่สุดสินะ... งั้นก็ตามฉันมานี่ “ ----- ( ภาพของคุณหนูโจวเจวี้ยหมินจอมวายร้าย ที่กระชากเธอถูลู่ถูกังเข้าไปใน PUB แห่งนั้น ทำให้ซิงหยูเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ ) ----“ หยุดร้องไห้ได้แล้ว.....เธอน่ะ ต้องขอบคุณฉันสิ.....เพราะฉันเป็นคนไปช่วยเธอ ออกมาจากไอ้บ้ากามนั่น “----- ----“ ช่วยฉันเหรอ.... ฉันน่ะยอมจูบกับผู้ชายคนนั้นดีกว่าจะมานั่งในรถคันนี้ของเธอเสียอีก---- ( และแล้ว ภาพที่เธอโดนเขากอดจูบ ก็หวนกลับมา .. ซิงหยูถึงกับสั่นสะท้านด้วยยังผวากับรอยจูบลงโทษของเขา ซิงหยูค่อย ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสริมฝีปาก แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะรู้สึกเจ็บแสบ ) ซิงหยูลุกขึ้นไปดูที่กระจก . ร่องรอยการลงโทษยังคงคาอยู่ที่ริมฝีปากด้านขวา เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เนื้อนิ่ม ๆ อย่างปาก จะให้บทเรียนการลงโทษที่รุนแรงถึงขนาดนี้ “ ตาเด็ก ซาดิสต์ “ “ ว่าใคร ซาดิสต์ “ ซิงหยูสะดุ้งโหยง . เขาเข้ามาเงียบเชียบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ . แถมยังเดินดิ่ง ช้า ๆ นิ่ง ๆ เข้ามาหาเธอเสียอีก ความรู้สึกของซิงหยูตอนนี้ เหมือนกับกวาง ที่หวั่นผวาว่าราชสีห์จะเข้ามาตะปบเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น .. ทั้ง ๆ ที่เขายังเป็นเด็กหนุ่ม แต่ไอ้ร่างสูงใหญ่กับเสื้อคลุมที่คลุมเพียงหลวม ๆ บนไหล่หนากว้างนั้น .ดูอย่างไรเสียเขาก็ไม่ผิดกับสิงโตหนุ่มที่กำลังเติบโตเต็มที่และกำลังแผ่รังสีอำนาจคุกคามเหยื่อแม้แต่น้อย “ ถ้าคิดจะมาอ่อยฉันตอนนี้ บอกไว้เสียก่อนว่าฉันยังไม่มีอารมณ์ “ พูดด้วยความเฉยชา ในขณะที่ตวัดตามองปกเสื้อคลุมที่เริ่มแบะออกของซิงหยู . ซิงหยูคว้าหมับให้มันมาชิดติดกันอย่างเดิมทันที “ เสื้อผ้าของฉันไปไหน ?! แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย แล้วนายจะเดินเข้ามาทำไม หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ” ซิงหยูขู่ฟ่อ ทั้งที่ใจนึกกลัวจนขาสั่นพั่บ โจวเจวี้ยหมินไม่ตอบ และดูเหมือนจะไม่ฟังที่ซิงหยูพูดมาด้วยซ้ำ เขาเดินมาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ . ซิงหยูพยายามจะสะบัดแต่ก็สะบัดไม่ออก “ อย่าให้มันเรื่องมากนักจะได้ไหม ฉันไม่คิดจะทำอะไรกับผู้หญิงหน้าตาเห่ย ๆ อย่างเธอหรอก .ไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเสื้อผ้าเธอแห้ง แม่บ้านเขาก็จะเอามาให้เปลี่ยน .. ฉันหิว !! “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ อาหาร ระดับภัตตาคารหรู หน้าตาน่าทานวางเกลื่อนอยู่ตรงหน้า ซิงหยูกลืนน้ำลายลงคอ .. ตั้งแต่เกิดมาเธอก็พึ่งจะได้ทานอาหารมากมายขนาดนี้นี่แหละ “ อาหารเยอะขนาดนี้ เราจะทานกันหมดหรือ “ “ .. “ ปรายตามองแต่ไม่พูดอะไร คีบตะเกียบหยิบหูฉลามเข้าปากคำหนึ่ง ซิงหยูแอบค้อน .ตาเด็กบ้า เอาแต่ใจตัวเองที่สุด โดน spoil จนเสียเด็กไปแล้วน่ะสิ . ทั้งที่ทำคนอื่นขนาดนั้นจะขอโทษสักคำก็ไม่มี ฮึ่ม ! อย่าให้ฉันมีโอกาสบ้างก็แล้วกัน .จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ท้องร้องฟ้องอาการน่าขายหน้าดังลั่น ซิงหยูรีบหลบสายตาพัลวัน หยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าจานตัวเอง ( เลยไม่ทันเห็นยิ้มขำ ๆ ที่สุดแสนจะน่ารักบนริมฝีปากของซาตานน้อย ) “ อุ๊ย ! .อูยส์ !!!! “ ซิงหยูครางเมื่อตักน้ำแกงเข้าปาก ( ด้วยความหิวจัด เลยลืมไปว่าตัวเองมีแผลอยู่ ) “ หันมานี่ซิ “ คนสั่ง สั่งขณะที่เชยนิ้วเข้าที่ใบหน้า และถือกระดาษทิชชู่มาคอยจ่อรอท่าอยู่แล้ว . แววตาของเขาดูวิตกอยู่ไม่ใช่น้อย และถ้าเธอดูไม่ผิด แววตานั้นเหมือนกลับว่าเขากำลังรู้สึกผิดใช่ไหมนะ ? ความอ่อนโยนจากมือที่ค่อย ๆ เช็ดแผลให้อย่างถนุถนอม สร้างความรู้สึกบางอย่างให้เกิดขึ้นในใจของซิงหยู . เธอรู้สึกว่าความร้อนผะผ่าวแล่นกระจายจากบริเวณที่เขาแตะจนกระทั่งทั่วร่าง ด้านโจวเจวี้ยหมินพึ่งจะรู้สึกตัวเช่นกัน . เขาไม่รู้ว่าปฏิกิริยาแปลก ๆที่เกิดขึ้นกับเขาคืออะไร . นี่เขากำลังรู้สึกอ่อนโยน กับ ผู้หญิงอย่างแม่นี่อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ ! . ผู้หญิงพวกนี้น่ารังเกียจจะตาย ภายใต้ฉาบหน้าที่สวยงาม มารยาทที่อ่อนหวาน ข้างในลับถูกชอนไช ด้วยหนอนที่เน่าเฟะ . เขารู้ดีว่าจริง ๆ แล้วจิตใจต่ำ ๆ ของพวกหล่อนต้องการอะไร “ โอ๊ย ! .” ซิงหยูอุทานลั่น เพราะมือหนัก ๆ ของเขา “ อย่าทำสำออยเลยน่ะ .” “ ใครสำออย ..มือนายหนักอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายแบบนี้ .. ฉันไม่ใช่พวกมาโซคิสต์นี่ ถึงจะได้ชอบ . หรือว่านายเป็น “ โครม ! โต๊ะอาหารถูกคว่ำล้มทั้งโต๊ะในทันใด ซิงหยูสะดุ้งโหยง แววตาของโจวเจวี้ยหมินในตอนนี้น่าหวาดกลัว ราวกับเขาสามารถฆ่าเธอได้ โดยไม่จำเป็นต้องฉุกคิดเลยแม้สักนิด บรรดาคนใช้ต่างก็กรูกันเยี่ยมหน้ามามองว่าเกิดเรื่องใด . แต่ไม่มีใครสักคนที่กล้าเข้ามาในห้องอาหาร “ เอ่อ คุณชายครับ “ เกาเซียะโหย่วนั่นเอง ที่กล้าพอจะเสี่ยงชีวิตเข้ามาในสถานการณ์นี้ “ เอา .แม่นี่ ออกไป . อย่าให้ฉันเห็นหน้าหล่อนอีก แล้วโทรไปบอกอาจารย์ใหญ่ด้วยว่า ฉันไม่ต้องผู้ดูแลไม่ว่าหน้าไหนทั้งสิ้น !!! “ พูดจบเขาก็เดินหันหลังกลับ แต่ราวกลับว่าพายุทอร์นาโดขนาดย่อม ๆ ได้พัดผ่านสถานที่ ๆ เขาเดินผ่าน เพราะไม่ว่าจะผ่านไปที่ใด ก็จะได้ยินเสียงจานชามแตกเป็นหย่อม ๆ ไปทุกที่แทบทั้งสิ้น ซิงหยูมองตามหลังของเขาด้วยความรู้สึกผิดอย่างยิ่งยวด . แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอได้ไปสะกิดแผลของเขาเข้าตรงไหน แต่บาดแผลแห่งนั้นคงฉกาจฉกรรจ์อยู่ไม่น้อย . ลึกไปในสายตาแห้งความคุมแค้น ซิงหยูกลับเห็นแววตาของความเจ็บปวด สูญเสีย และ อ้างว้าง และเธอไม่สามารถจะปล่อยให้เขารู้สึกอย่างนั้นได้เพียงลำพัง . เด็กน้อยที่โดดเดี่ยวคนนี้ต้องการใครสักคนมาดูแล +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 17 scene 7 คฤหาสน์ ตระกูลโจว สระว่ายน้ำ คนรับใช้ลำเลียงเครื่องดื่มพร้อมกับผ้าขนหนูผืนสะอาดมาวางไว้เตรียมพร้อมสำหรับคุณชายและเพื่อน ก่อนจะเลี่ยงออกไป เป็นที่รู้กันดีว่า คุณชายน้อยไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย จะมีก็แต่เพียงเกาเซียะโหย่ว ที่โจวเจวี้ยหมินยอมให้นั่งอยู่หน้าประตูห้องเผื่อว่าเขาจะต้องการสิ่งใดเพิ่ม ร่างสูงใหญ่ที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ สองร่าง กำลังจ้วง สโตรก กันอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ว่าร่างหนึ่งจะสูงใหญ่กว่า และก็มีมัดกล้ามที่สมบูรณ์กว่า แต่ทว่าการแหวกว่ายกลับสูสีกันจนแทบจะต้องวัดการชนะครั้งนี้ด้วยปลายเล็บกันทีเดียว ฮึบ !... หน้าตาขาว ๆ ที่พึ่งผุดออกมาจากผิวน้ำ แกล้งสะบัดผมยาวของตัวเองไปมา เป็นผลให้หยาดน้ำประหน้าคู่ต่อสู้เข้าเต็ม ๆ “ เลิกทีเหอะน่ะ เจี้ยนหาว “ โจวเจวี้ยหมินปรามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ เหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์ขันเลยนะนายน่ะ..... “ เจี้ยนหาวลูบน้ำออกจากใบหน้าของตัวเองยิ้ม ๆ “ เป็นไงบ้างที่โรงเรียนพ่อของนาย .... ได้ข่าวว่าทำให้คุณครูสาวน้ำตาตกในไปแล้วหลายคน ถามจริง ๆ เหอะใจคอนายจะเปลี่ยนโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชายล้วนหรือไง ....โรงเรียนน่ะถ้าไม่มีคุณครูสาว ๆ อยู่ล่ะก็ มันก็ไม่น่าไปหรอกนะ ไจ่ไจ๋ ” เจี้ยนหาวเรียกชื่อ ที่มีแต่เฉพาะกลุ่มเพื่อนสนิทเท่านั้นที่จะเรียกอย่างนี้ได้ “ โรงเรียนบ้านั่นน่ะหรือ .....ไม่ไปแล้ว “ พูดด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะดีดตัวผุดแหวกว่ายน้ำต่อไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ คะ ? . ว่าอะไรนะคะ ?!! ” ซิงหยูเบิกตาโตอย่างตกใจ “คุณหนูจะไม่มาเรียนที่นี่อีก.....หลิวซิงหยู เธอไปทำอะไรเอาไว้หา.... รู้หรือเปล่าคุณหนูไม่พอใจมากนอกจากปลดเธอจากตำแหน่งผู้ดูแลแล้ว......คุณหนูยังปฎิเสธเด็ดขาดว่าจะไม่เรียนที่โรงเรียนนี้อีก ” “ เอ้อ ” “ รู้หรือเปล่า การที่คุณหนูไม่มาเรียนเนี่ย จะก่อผลเสียหายให้กับโรงเรียนนี้ขนาดไหน..... คณะกรรมการบริหารชุดใหญ่ ยิ่งเพ่งเล็งจะเล่นงานเราอยู่ .... ก็หาหนทางจะยุบโรงเรียนนี้ทิ้งตั้งหลายปีมาแล้ว เพราะจะเอาไปสร้างเป็นโรงพยาบาล.....ดีอยู่ว่าปีนี้คุณหนูมาเข้าเรียนที่นี่.... แต่ตอนนี้น่ะ....เฮ้อ ! ( อาจารย์ใหญ่กุมขมับอย่างเหนื่อยใจ )” ซิงหยูเองก็วิตกกังวลอยู่ไม่น้อย ไม่นึกว่าเรื่องราวจะลามปามใหญ่โตถึงขนาดนี้...... ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ “ อาจารย์ใหญ่คะ.... เรื่องนี้ ขอให้หนูได้ลองพยายามดูอีกครั้งเถอะค่ะ ” อาจารย์ใหญ่เงยหน้าขึ้นมอง เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่นตั้งใจ..... ได้แต่ภาวนาว่า เขาจะสามารถฝากความหวังของโรงเรียนเอาไว้กับเด็กหญิงคนนี้ได้ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:16:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ------สวนสาธารณะ---- ตึก ตัก ตึก ตัก...... ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ซิงหยูเหลียวซ้ายแลขวา รู้สึกอึดอัดราวกับว่าตนเองกำลังตกอยู่ในสายตาของใคร ซิงหยูก้าวเดินเป็นปกติต่อไป ก่อนจะหันขวับ !!! ไม่มีใคร...... เธอถอนหายใจโล่งอก แล้วก็เตือนตัวเองให้มีสติ คงเป็นเพราะความหวาดระแวงของตัวเธอเองแน่ ๆ.... ซิงหยูก้มมองดูถุงกระดาษในมือ ด้วยแววตาวิตก และชั่งใจ... ชักรู้สึกไม่แน่ใจแล้วว่า ตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่ตัดสินใจทำแบบนี้ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะ เลือกเอาห้องหนึ่งที่ดูสะอาดและปลอดภัย สำรวจจนแน่ใจว่าคงไม่มีทางที่จะมีพวกถ้ำมองแน่ ๆ จึงค่อย ๆ ดึงชุดดังกล่าวออกมา.... มันเป็นชุดหนังที่ตัดเย็บพิเศษ ชนิดที่ไม่มีวางขายในร้านธรรมดา นอกจากร้านที่รับจ้างตัดทำเป็นกรณีเฉพาะกิจ.... เธอถึงกับหน้าแดง เมื่อคิดถึงตอนที่เธอเดินเข้าไปซื้อมัน ซิงหยูแทบไม่เหลือบตามองสิ่งใดที่วางขายอยู่ในร้านเลย เธอตัดสินใจเดินดิ่งเพื่อกระทำการซื้อให้รวดเร็วและไวที่สุด บอกความต้องการว่าต้องการชุดหนังที่สามารถเที่ยวในตอนกลางคืนได้ และขอแบบมิดชิดที่สุดเท่าที่ในร้านจะมี.... เจ้าของร้านมีแววตาแปลกใจไม่น้อย แต่ก็เดินไปหยิบมาให้เธอชุดหนึ่ง..... และเมื่อเขาบอกราคาขาย ซิงหยูก็ต้องหน้าซีดเผือด เพราะราคาของมันแพงลิบ ขนาดที่ต้องใช้เงินออมของเธอถึง หกเดือนเลยทีเดียว ซิงหยูมองชุดที่อยู่ในมือเธอ --- นี่นะ ชุดที่มิดชิด !!!! --- แทบจะเป็นลมเสียให้ได้ ซิงหยูมองกระโปรงตัวสั้นที่เย็บติดกับเสื้อซีทรูสีดำบางเบา มันแทบจะไม่ได้ปิดอะไรข้างบนเลย นอกจากแถบหนังขนาดไม่เกินฝ่ามือ เท่านั้น เธอต้องใส่มันจริง ๆ งั้นเหรอ ? จริง ..... ซิงหยูถอนหายใจ นึกถึงเหตุผลที่เธอต้องใส่ชุดนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอต้องการจะกล่อมคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ให้กลับไปเรียนดังเดิม..... เธอพยายามโทรไปคุยกับเขาแล้ว แต่ก็ได้รับคำตอบจากคนรับใช้ว่าคุณหนูไม่มีประสงค์จะรับโทรศัพท์จากคนแปลกหน้า.... ไม่ต้องพูดถึงการพยายามไปหาเขาที่บ้าน เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปแม้กระทั่งสนามหญ้าหน้าบ้านของเขาด้วยซ้ำ..... ดีอยู่ที่ว่าลุงเกาที่บังเอิญได้ยินเธอพูดผ่านอินเตอร์คอมที่ติดอยู่หน้าประตู จึงเดินมาหาเธอ และช่วยบอกกับเธอว่า ไจ่ไจ๋ในเวลานี้อยู่ที่ไหน “ S&M PUB ครับ (คนแจ้งข่าวเองก็มีท่าทีกระดากอยู่ไม่น้อย ) เอ้อ.... ปกติแล้วเธอไม่ได้ไปที่นั่นเป็นประจำหรอกนะครับ แล้วอีกอย่างที่เธอไปที่นั่น ก็เพราะมันเป็น PUB ของพ่อบุญธรรมของเธอน่ะครับ ... เรื่องนี้ไม่มีใครรู้หรอกนะครับ แม้กระทั่งคนในบ้าน” หลังจากขอบคุณลุงเกาอย่างประดักประเดิด.... ซิงหยูก็ตัดสินใจว่าจะตามคุณหนูโจวเจวี้ยหมินไปยังสถานที่แห่งนั้น แต่ทว่าครั้งนี้มิได้เข้าไปได้โดยง่ายเหมือนครั้งที่แล้ว แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนชุดไปรเวทแล้วก็ตาม..... ซิงหยูยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าร้านพักใหญ่ ก่อนที่การ์ดหน้าตาถ:-)ทึงจะเดินมาไล่เธอ..... ซิงหยูเดินอ้อมไปทางด้านหลังร้าน ประตูแสตนเลสบานเขื่องผิดกับด้านหน้าลิบลับ ซิงหยูหลบอยู่ตรงหลืบเพื่อจะรอจังหวะเข้าไป แต่ด้านหลังนี้ก็ไม่แตกต่างไปจากด้านหน้า มีการ์ดเบื้องหลังประตูบานเขื่องอย่างน้อยก็หนึ่งคน (ถ้าดวงตาที่พร่าของเธอมองไม่ผิด) ...ซิงหยูเห็นได้ ก็เพราะสาวบริกรที่แต่งตัวหวือหวาของร้านเปิดประตูบานกว้างออกมาเพื่อจะมาพบกับคู่รักของตนที่รออยู่นอกร้าน..... และในขณะที่เจ้าหล่อนหลบมานัวเนียกับคู่รัก ป้ายพนักงานของเธอก็หล่นตุ้บตรงเท้าของซิงหยูทันที ตอนนั้นเองที่แผนที่งี่เง่าที่สุด ผุดเข้ามาในความคิดของซิงหยู ปลอมตัวเป็นพนักงานของร้าน เพื่อจะได้เข้าถึงตัวคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน !!! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เสียงเพลง พร้อมกับแสงสีน่าเวียนหัว สาดไล่วิบวับไปทั่วเพดานสีดำสนิท โจวเจวี้ยหมินนั่งจิบว้อดก้า มองเหม่อไปเบื้องล่าง...... สถานที่แห่งนี้ ถูกมองว่าเป็นสถานที่ ที่ไม่ดีไม่งามนักต่อศีลธรรม..... แต่ก็นั่นแหละหากเปรียบเทียบกับหลุมดำแห่งความมืดมิดในใจคนนั้น สถานที่แห่งนี้ก็อาจนับได้ว่าเป็นสีที่ซีดจางกว่ามากนัก ยุคสมัยที่พัฒนาขึ้น เศรษฐกิจที่เจริญรุ่งเรือง ที่นักเศรษฐศาสตร์ทั้งหลายกล่าวกันเอาไว้ว่าได้ยกระดับคุณภาพชีวิตของคนมากขึ้นอย่างท่วมท้น.... แต่จิตใจของผู้คนในสังคมที่รุ่งเรืองนั้นกลับดูเหมือนจะเดินสวนทางกลับคำกล่าวอ้างดังกล่าว . โดยเฉพาะคนที่ร่ำรวย ทั้งที่คนกลุ่มนี้น่าจะมีระดับคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าใคร..... แต่เชื่อเถอะว่า มากกว่าครึ่งที่คนกลุ่มนี้มีปัญหาภาวะทางอารมณ์และสังคม เกินกว่าที่ใครจะคาดคิด..... และบางคนก็มีหลุมดำในใจ จนยากจะหยั่งถึง เยียวยา ความคิดบางอย่างฉายฉาบอยู่ในแววตานิ่งสนิทของโจวเจี้ยหมิน ... มีรอยยิ้มเย็นชาปรากฎขึ้น.... เป็นเรื่องบังเอิญอย่างมากที่ได้เจอศัตรูเก่าในอดีต..... สมาชิกกลุ่มนางฟ้า เหวินเหวิน เจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์อันแสนสุขกับเจ้าบ่าวหน้าโง่...... โดยหารู้ไม่ว่าหล่อนมิใช่สาวพรมจารีย์ ในคืนก่อนจะแต่งงานหล่อนมาฉลองพิธีสละโสดแห่งนี้ ..... ในสังคมเหวินเหวินแสร้งทำเป็นสาวน้อยไร้เดียงสา ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วหล่อนเป็นนักล่าผู้ชายฝีมือฉกาจ..... โจวเจวี้ยหมินส่งภาพถ่ายกิจกรรมที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็คงจะรับได้ยาก ไปยังว่าทีสามีของเหวินเหวิน.....แน่นอนเจ้าบ่าวล้มพิธีแต่งงานที่จะมีในวันรุ่งขึ้นทันที แต่ก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่เปิดเผยถึงเหตุผลว่าทำไมจึงได้ยกเลิกพิธีวิวาห์สายฟ้าแลบนั้น...... ด้านเหวิน ๆ ที่ไม่สามารถทนอับอายกับคำนินทาได้ จึงต้องระเห็จไปอยู่เมืองนอก แล้วก็ สีเสินหยาง .... โจวเจวี้ยหมินรู้สึกบางสิ่งบางอย่างยังคงรบกวนจิตใจเขา ... การเจอกับสีเสินหยางเป็นอะไรที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน การเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยมที่เงินเดือนไม่กี่พันเหรียญดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่สีเสินหยางควรจะเป็น..... แล้วต่อมาเขาจึงทราบว่า เหตุใดลูกสาวอธิบดีกรมตำรวจที่ทรงอิทธิพลที่สุด จึงได้ลดตัวมาทำงานประเภทที่กลุ่มนางฟ้าเคยกล่าวว่ามันกระจอกสิ้นดี.... ก็เพราะว่าพ่อของหล่อนถูกจับเข้าคุกด้วยข้อหาคอรัปชั่น ทรัพย์สินทุกอย่างถูกยึด .. และการเป็นอาจารย์ในโรงเรียนมัธยมดูเหมือนจะเป็นทางออกที่สวยงามและทรงเกียรติที่สุดสำหรับเจ้าหล่อน สำหรับการแก้แค้นสีเสินหยางนั้นเป็นไปอย่างง่ายดาย แค่ระบุตัวหล่อนผู้มีภาพพจน์เพียบพร้อมที่สุดให้มาเป็นผู้ดูแลเขานั้นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล.....แต่ทว่าสีเสินหยางคนใหม่ได้สร้างความสับสนแก่โจวเจวี้ยหมิน.... หล่อนไม่หลงเหลือเค้าคราบหญิงสาวผู้เย่อหยิ่ง ดูถูกผู้คน ... ในทางตรงกันข้ามหล่อนกลับดูอบอุ่น อ่อนโยน และมีความเข้าอกเข้าใจในทุกปัญหาของนักเรียนของหล่อน.... แต่ยิ่งหล่อนเปลี่ยนแปลงมากเท่าไหร่ ยิ่งอ่อนโยนมากเพียงใด..... ก็ยิ่งทำให้เขาหวนระลึกได้ว่าการแสดงฉาบหน้าของกลุ่มนางฟ้าแบบนี้นั่นเอง ที่ใช้ทำร้ายเขา และ เหยื่อของพวกหล่อนมาแล้วนับไม่ถ้วน ดังนั้นโจวเจวี้ยหมิน จึงวางแผนจ้างผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้หล่อนตกหลุมรัก..... และให้ผู้ชายคนนั้นชวนสีเสินหยางเข้ามามีความสัมพันธ์ในอาคารเรียนส่วนตัวของเขา ...จากนั้นก็ใช้การแคปภาพนิ่งจากกล้องที่ถูกซ่อนเอาไว้ ตัดต่อภาพให้เป็นใบหน้าของเขา แล้วส่งภาพเหล่านั้นไปให้บอร์ดบริหาร ... แค่นี้ชีวิตอาจารย์ของสีเสินหยางก็จบสะบั้นลงอย่างง่ายดาย.... ทั้ง ๆ ที่เป็นดังความต้องการของเขาทุกอย่าง แต่ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกประหลาดบางอย่างยังคงสะกิดอยู่ในใจของเขา โจวเจวี้ยหมินกระดกว้อดก้าลงคออีกอึก ไม่ต้องการคิดถึงความรู้สึกนั้น.....เขายืดกายสูงขึ้น บางทีเขาควรจะไปสมทบกับเจี้ยนหาวในงานปาร์ตี้น่าเบื่อนั่น.... แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับร่าง ๆ หนึ่ง หล่อนดูไม่แตกต่างจากสาวบริการที่นี่เลย หากเขาไม่จะไม่เคยเห็นหล่อนมาก่อน.... แต่ดูเหมือนว่าทั้งหน้าตาและร่างกายแบบบางนั้นจะตราติดอยู่ในห้วงคำนึงของเขาตลอดเวลา..... หลิว ซิงหยู ( ดวงตาโจวเจวี้ยหมินหรี่ลง ) หล่อนมาทำอะไรที่นี่ !! ++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เสียงเพลงอึกทึก และ กลิ่นบุหรี่ตลบอบอวล จนซิงหยูกระอักไออยู่หลายครั้ง.... เธอพยายามเดินเลี่ยงไม่ให้เป็นจุดเด่นในสายตาใคร ๆ .... จากประสบการณ์ การมาที่นี้ครั้งที่แล้ว ทำให้เธอพยายามแฝงกายเข้ากับเงามืดให้มากที่สุด.... ซิงหยูใจเต้นตึกตักทุกครั้งที่สามารถเอาตัวรอดจากมือของผู้เป็นลูกค้าได้อย่างหวุดหวิด เธอแทบไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่าจะสามารถงัดเอาสิ่งที่เขาเรียกว่า จริตมารยาหญิง ออกมาใช้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ซิงหยูพยายามจะสอดส่ายสายตาหา คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่ปลายผมของเขาด้วยซ้ำ... บางทีเธอควรจะถามเอาจากสาวบริการรุ่นพี่ดีกว่า..... นั่นไงผู้หญิงดัดผมฟูฟ่องจนเหมือนใส่วิกมากกว่าเป็นผมจริง ๆ ของเธอ หล่อนหน้าตาบูดบึ้งและจุดบุหรี่ขึ้นสูบอย่างหงุดหงิด “ เอ้อ.... สวัสดีค่ะพี่สาว” ผู้หญิงคนนั้นหันมามอง.... และเริ่มไล่จากเท้าจรดหัวของซิงหยูอีกครั้ง ก่อนจะเบะปากอย่างไม่สบอารมณ์ “ มาใหม่อีกแล้วล่ะสิ... เด็กของใครล่ะหล่อน ” “ เอ้อ.... ไม่ทราบว่า คุณหนู เอ๊ย จะไปพบคุณโจวเจวี้ยหมินได้ที่ไหนคะ” คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมามองหล่อนด้วยสายตาประเมินอย่างสนอกสนใจ “ คุณชายโจวเจวี้ยหมิน ?? . หล่อนเป็นเด็กของคุณชายโจวเจวี้ยหมินงั้นหรือ “ ซิงหยูไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้คุยเรื่องอะไร อาจเป็นเพราะเพลงที่เปิดดังจนแก้วหูแทบระเบิดนี่ก็ได้ ที่ทำให้การสื่อสารของพวกเธอไม่สมบูรณ์ แต่ก็เอาเหอะ ขอแค่ผู้หญิงคนนี้ตอบคำถามที่เธอต้องการก็เพียงพอ “ คุณชายนัดให้ไปพบเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ” หญิงสาวคนนั้นมองซิงหยูด้วยดวงตาสงสัยใคร่รู้ .... ---ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคู่ขาของคุณชายน้อยกระมัง น่าแปลก ปกติแล้วคุณชายจะไม่ยุ่งกับเด็กของที่นี่ .... ยิ่งมามีสัมพันธ์ลึกซึ้งในสถานที่แบบนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่นิสัยของคุณชายเลย....ผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรเป็นพิเศษแน่ ๆ--- “ คุณชายนั่งอยู่ที่ห้องกระจก VIP ด้านบน...” หล่อนชีไปยังโดมที่ยื่นออกมาเหมือนชั้นลอย มันเป็นกระจกมิลลิเนี่ยมที่สะท้อนภาพเบื้องล่าง แต่กลับไม่เห็นถึงห้องที่อยู่เบื้องหลังนั้นเลย ซิงหยูพยักหน้าขอบคุณก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังบันไดด้านซ้ายทีมีการ์ดหุ่นล่ำยืนจังก้าเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ถึงสองนาย หญิงสาวผู้นั้นยังคงมองตามอย่างสงสัย.... --- ทำไมหล่อนถึงขึ้นบันไดของลูกค้านะ ....ไม่รู้หรือไงว่าต้องไปขึ้นบันไดวนด้านหลัง ??--- ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ซิงหยูค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นอย่างระมัดระวัง.... เพราะทางขึ้นนี้มืดมาก มีเพียงแต่แสงสีม่วงที่สาดอยู่ในแท่งบันไดเท่านั้น ถ้าเป็น ณ เวลาอื่นซิงหยูอาจนึกนิยมชมชอบ เจ้าของความคิดครีเอทชิ้นนี้.... แต่ทว่าในยามนี้ความหวั่นกลัวที่กำลังสั่นคลอนประสาท บวกกับความมืด ทำให้เธอไม่ชอบสถานการณ์เช่นนี้เลย... ซิงหยูสูดหายใจเข้าลึกภายในปอดอย่างเรียกกำลังใจ --- เอาน่ะ เราก็เก่งมากแล้วที่มาได้ถึงตอนนี้ .... หลังจากนี้ก็เพียงหาคุณหนูโจวเจวี้ยหมินให้พบ อธิบายถึงสถานการณ์ และชี้แจงด้วยเหตุและผล คุณหนูน่ะลึก ๆ แล้วก็ต้องเป็นเด็กที่น่ารักและอ่อนโยนแน่ ๆ ... อื้อม สู้เขานะซิงหยู ( พยักหน้าให้กำลังใจตัวเอง )--- แล้วก็ก้าวเดินขึ้นบันได ควับ !--- ฟึ่บ ! อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบางของซิงหยูถูกใครบางคนฉุดเข้าไปประชิดอก.... แวบแรกหัวใจของซิงหยูระรัวราวตีกลอง ก่อนจะรีบตั้งสติอย่างเร็วไว....เธอรับมือกับสถานการณ์แบบนี้มาแล้วนับตั้งแต่ผ่านประตูบานนั้นเข้ามา ครั้งนี้เธอก็ต้องรับมือได้..... ซิงหยูทำตัวอ่อน แสร้งพิงร่างเข้ากับร่างของชายผู้นั้นอย่างเต็มอกเต็มใจ ก่อนจะโอบมือเข้ากับต้นคอของเขา....เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจผ่าวร้อนที่ไล้อยู่ต้นคอ.... “ ใจเย็น ๆ สิคะเฮีย... ไม่ต้องรีบร้อนตะกรุมตะกรามก็ได้นะ....เดี๋ยวหนูก็ช้ำหมดกันพอดี” ชะม้ายตาขึ้นอย่างคิดว่าหวานที่สุดให้กับเขา พลางคิดถึงบทพูดเพื่อจะพาตัวเองหลุดพ้นสถานการณ์นี้ต่อไป “ เอางี้ก่อนดีไหมคะ เฮียเข้าไปรอหนูในห้องก่อนนะ... หนูขอไปทำธุระแป๊บนึง เดี๋ยวจะตามเข้าไป” โน้มน้าว พลางไล้มือลงมาตามคอปกเสื้อหนัง ซอนมือเข้าไปใต้อกด้วยกิริยาเซ็กซี่แต่จุดมุ่งหมายเพื่อจะผลักเขาออกไป......แต่แล้วเธอก็ต้องตระหนกเมื่อพบว่าภายใต้มือของเธอ มิได้มีอาภรณ์อื่นใด นอกเสียจากกล้ามเนื้อแข็ง ๆ ของเจ้าของร่าง....ซิงหยูชักมือกลับแต่ทว่ามันก็สายไปเสียแล้ว กิริยายั่วยวนของเธอผลักดันให้เกิดสถานการณ์ที่เธอหวั่นกลัวมากที่สุดให้เกิดขึ้น เธอได้ยินเสียงคำรามเบา ๆ แปลก ๆ ก่อนที่เขาจะฝังหน้าลงมายังต้นคอของเธอ มือหนาหนักตะโบมโลมไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างหนักหน่วง.... “ มะ—“ คำปฎิเสธของเธอถูกกลืนหายทันที ราวกับว่าฝ่ายตรงข้ามสามารถกลืนกินคำพูดของเธอเข้าไว้ในคอ จูบที่ร้อนแรงแปลกใหม่นี้ไม่เหมือนกับจูบที่เธอเคยได้รับมาจากคุณชายโจวเจวี้ยหมิน... มันสร้างความรู้สึกร้อนรุ่มราวกับตกอยู่ในเปลวไฟ...ความผ่าวร้อนที่เหมือนจะสามารถแทรกซึมไปทั่วร่างและกระจายไปยังเสื้อผ้า.....แล้วจู่ ๆ เปลวไฟนั้นก็ดับวูบลงพร้อม ๆ กับสติของเธอ... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ห้อง VIP โจวเจวี้ยหมินมองร่างแสร้งไร้สติ บนเตียงน้ำ อย่างเย็นชา... Bitch เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรก ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากกลุ่มนางฟ้า..... ฉาบหน้าสวยใส ไร้เดียงสา แต่ที่จริงแล้วก็ไม่ต่างกันทั้งนั้น โจวเจวี้ยหมินหลับตา ขบกรามจนขึ้นสันนูน.... รู้สึกโมโหตัวเองที่รู้สึกผิดต่อหล่อนจนตัดสินใจว่าจะย้ายที่เรียนไม่อยากให้หล่อนต้องลำบากใจในการดูแลเขา.... เพราะใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของหล่อนหลอกลวงให้เขานึกว่าทำความผิดกับผู้หญิงที่บริสุทธิ์จริง ๆ.... และที่น่าเจ็บใจมากไปกว่านั้น คือ เขารู้สึกพึงพอใจที่จะจูบหล่อน และ สัมผัสหล่อน ทั้ง ๆ ที่เขาจะรู้สึกรังเกียจสัมผัสของผู้หญิงจนจวนเจียนจะอ้วกทุกครั้ง.....จริงอยู่ที่เขาผ่านผู้หญิงของซางเจวี่ยมานับไม่ถ้วน แต่ซางเจวี่ยก็สอนวิธีที่จะหาความสุขจากร่างกายผู้หญิงโดยไม่จำเป็นต้องสัมผัสหรือแตะต้องร่างกายที่เขารังเกียจเอาไว้.... แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ ให้ตายเถอะนอกจากจะไม่รังเกียจหล่อน เขายังปรารถนาที่จะแตะต้องหล่อนเองด้วยซ้ำไป.... โจวเจวี้ยหมินลุกยืนขึ้นอย่างหัวเสีย..... เดินย่างสามขุมไปยังร่างที่เขาโยนทิ้งเอาไว้หลังจากอุ้มหล่อนเข้ามาเมื่อ 15 นาทีที่แล้ว อันที่จริงครั้งแรกที่เขาเห็นหล่อน เขานึกว่าหล่อนจะมาตามเขา..... แต่พอเห็นหล่อนเดินไปหามาม่าซังที่เป็นผู้คอยจัดคิวให้กับพนักงาน และหล่อนเดินขึ้นบันไดของแขกชั้น VIP เขาจึงเดาได้ว่าหล่อนคงมาทำงานพิเศษอย่างที่เด็ก ๆ ใจแตกเดี๋ยวนี้ชอบทำ....ความรู้สึกตอนนั้นคือโกรธมาก เขารู้สึกเหมือนกับไอ้งั่งที่ถูกหลอก กลายเป็นเหยื่อของกลุ่มนางฟ้าดังเช่นในอดีต...เขาต้องการแก้แค้น และจะใช่ร่างกายของหล่อนจนกว่าจะเบื่อ และจะไม่ให้หล่อนได้สัมผัสกับความสุขในศาตร์แห่งความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดแม้แต่นิดเดียว.....ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจว่าจะทำเช่นนั้น.... แต่เมื่อหล่อนเสนอบทรักให้อย่างไม่คาดคิด เขาก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้สัมผัสหล่อนได้ ราวกับหล่อนร่ายมนต์วิเศษทุกครั้งที่แตะต้องราวกับเขากำลังเสพสิ่งเสพติด.... จนกระทั่งหล่อนแสร้งเป็นลมหมดสติไปแล้วนั่นแหละ เขาจึงสามารถรวบรวมอารมณ์กระเจิดกระเจิงนั้นกลับมาได้.... โจวเจวี้ยหมินกระแทกร่างลงนั่งข้าง ๆ เธอ ตั้งใจจะกระชากเธอขึ้นมา ให้เลิกเล่นละครตบตาเขาเสียที....แต่ทว่าเมื่อเขาเห็นหล่อนชัด ๆ ความรู้สึกอ่อนโยนก็เกิดขึ้นในหัวใจ.... ใบหน้าหลับไหลไร้เดียงสา เกินกว่าจะคิดได้ว่าหล่อนแสร้งหลับอยู่.... ยังจะลมหายใจที่สม่ำเสมอ....แพรขนตาที่ถูกตกแต่งแนบสนิทไปกับแก้มอิ่ม มันขยับหยุกหยิก ก่อนจะกระพริบปริบและเบิกกว้าง.... โครม ! โจวเจวี้ยหมินหงายหลังตกเตียงน้ำลงไป ด้วยแรงผลักสุดแรงเกิดของซิงหยู “ ยายบ้า เธอทำอะไรของเธอน่ะ” เมื่อพยุงตัวเองลุกขึ้นมาได้ โจวเจวี้ยหมินก็ตวาดอย่างมีอารมณ์ “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ??... ทำไมถึงเป็นคุณไปได้ล่ะ ?” “ เธอพูดอะไรของเธอ” ซิงหยูมองหน้าโจวเจวี้ยหมิน นึกไม่ออกว่าเธอหลุดพ้นมาจากแขกลามกได้อย่างไร ... บางทีคงเป็นเขาที่มาช่วยเธอเอาไว้เหมือนคราวที่แล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่นึกมีอารมณ์อยากขอบคุณเขาแต่อย่างไร จะว่าไปแล้วก็เป็นเพราะเขาน่ะแหละที่ทำให้เธอต้องมาเผชิญเหตุการณ์แบบนี้ “ ช่างเถอะค่ะ... ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะพูดกับคุณหนู” “ เรื่องสำคัญ ? (หรี่สายตามอง)... นี่เธอจะบอกว่าที่เข้ามาในนี้ก็เพื่อจะมาหาฉันอย่างนั้นหรือ “ “ ก็ใช่น่ะสิ..... แล้วคิดว่าฉันจะเข้ามาในร้านบ้า ๆ นี่ทำไมกันล่ะ “ เผลอตวาดแหวอย่างมีอารมณ์บ้าง เมื่อนึกได้ว่าตัวเองต้องตกอยู่ในปากเสือปากตะเข้อย่างน่าเสียวไส้อย่างไร “............” โจวเจวี้ยหมิน กอดอกก้าวถอยหลังไปยืนพิงโซฟาปลายเตียงมองดูเธอเฉย ๆ เสียอย่างนั้น... และนั่นทำให้ซิงหยูรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ก็ชุดของเธอมันดูได้เสียที่ไหน ถึงสายตาของเขาจะไม่ลามกจาบจ้วง ติดจะนิ่งเฉยและเย็นชา แต่ซิงหยูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า “ เอ้อ...ฉันว่าเราควรเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่านะคะ ที่แบบนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ว่าแล้วก็ก้าวลงจากเตียง หันซ้ายหันขวาหาประตูทางออก “ พูดมา” “ คะ ?..” “ เรื่องสำคัญของเธอไงล่ะ.... ถึงขนาดแต่งตัวแบบนั้นเพื่อตามหาฉัน ... ฉันอยากฟังมัน” ซิงหยูรู้สึกลังเล เธออยากคุยในภาวะที่อึดอัดน้อยกว่านี้..... แต่ว่า หากเขาสนใจที่จะฟังมันโอกาสในการโน้มน้าวให้เขาเห็นถึงเหตุผลก็คงจะง่ายขึ้น..... อีกอย่างเขาคงไม่สนใจผู้หญิงรูปร่างแบน ๆ อย่างเธอหรอก “ เรื่องเรียนน่ะค่ะ..... ได้โปรดกลับไปเรียนต่อที่โรงเรียนด้วยเถอะนะคะ” พูดพลางก้มหัวเป็นเชิงขอร้อง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็ยังคงเห็นเขาจ้องอยู่เช่นเดิม แต่ไม่มีท่าทีที่จะตอบรับหรือปฎิเสธแต่อย่างใด “ ปลดฉันจากตำแหน่งผู้ดูแล....แต่กรุณากลับไปเรียนต่อด้วยเถอะค่ะ ... คุณหนูน่ะมีความสำคัญต่อการดำรงอยู่ของโรงเรียนนะคะ... บางทีคุณหนูอาจไม่รู้ เพราะฉันเองก็พึ่งจะทราบเช่นกัน... ทางบอร์ดบริหารคิดจะยุบโรงเรียนเพื่อทำโรงพยาบาล แต่เป็นเพราะคุณหนู ทางโรงเรียนถึงยังสามารถยืดเวลาอยู่ได้ .... และถ้าโรงเรียนมีเวลามากพอ---“ “ ทำไมฉันต้องฟังคำขอร้องของเธอด้วย “ “ เอ๋ ?!!” “ ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอขอร้อง.... กลับไปเรียนต่อ ไหนเธอลองบอกประโยชน์ที่ฉันจะได้มาซิ ” ถามเรียบ ๆ ขณะที่ตวัดขาก้าวข้ามพนักเก้าอี้โซฟาเพื่อนั่งลง ด้วยสีหน้าเย็นชา หนอย ! . ตาเด็กบ้านี่ ฉันคิดได้อย่างไรนะว่าหมอนี่จะอ่อนโยน และ มีความเข้าอกเข้าใจในความเดือดร้อนของคนอื่น ซิงหยูสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เธอเคยรับมือกับเด็กดื้อมาตั้งมากมาย กะแค่เด็กเอาแต่ใจที่บังเอิญตัวสูงใหญ่กว่าเธอเท่านั้นเอง ซิงหยูพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ “ ก็ถ้าคุณชายกลับไป....ก็เป็นผลดีกับตัวคุณชายเองไม่ใช่หรือคะ ... ถึงคุณชายจะหัวดีเรียนเก่งแต่ว่าถ้าไม่จบตามระบอบการศึกษาที่บัญญัติไว้ใช่ว่าจะสามารถไปเรียนที่ไหนต่อได้นี่คะ... และการศึกษาระบอบม.ต้น ก็มีทีมตรวจสอบ TPE ที่เข้มงวดเรื่องระยะเวลาการเข้าเรียนเป็นอย่างมาก... แม้แต่เป็นโรงเรียนของพ่อก็ไม่ได้หมายความว่าจะซื้อเวลาการเข้าเรียนได้นะคะ” ซิงหยูยิ้มให้อย่างเป็นต่อ “ ก็อย่างที่เธอบอกนั่นแหละ ดังนั้นฉันจะไปเรียนที่ไหนก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ การกลับไปของฉันต่างหากที่สร้างประโยชน์ให้กับโรงเรียน ดังนั้นฉันไม่เห็นว่าทำไมฉันถึงจะต้องกลับไป ” ซิงหยูกำมือแน่น พยายามจะสะกัดอารมณ์โกรธที่พุ่งถึงขีดสุด....เธอเดินจ้ำอ้อมเก้าอี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา “ ทำไมนายถึงเป็นเด็กอย่างนี้นะ คิดถึงแต่ประโยชน์ของตัวเอง โดยไม่สนใจความเดือดร้อนของคนอื่นบ้างเลยหรือไง” ยืดตัวขึ้นยืน พร้อมกลับมองก้มลงมา ด้วยสีหน้าราบเรียบเย็นชา “ ใช่ “ “ นาย ... !!” “ แค่นี้ใช่ไหมเรื่องสำคัญของเธอ....งั้นก็กลับไปได้แล้ว “ ซิงหยูมองหน้าโจวเจวี้ยหมินอย่างโมโห ก่อนจะก้าวเดินมุ่งไปยังประตู แต่แล้ว ---- ครูต้องฝากความหวังไว้ด้วยนะ อันที่จริงเรื่องแบบนี้ครูก็ไม่สมควรให้เด็กที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างเธอเข้ามารับผิดชอบ..... แต่ว่าหากโรงเรียนนี้ถูกยุบจริง ๆ ล่ะก็ สถานเลี้ยงเด็กอ่อนกำพร้าอีกแห่งที่ถูกเกื้อกูลจากรายได้โรงเรียนแห่งนี้ก็จะถูกยุบตามไปด้วย.... เธอคงเคยได้ยินชื่อสถานอุปถัมภ์ เทียนเปียวนะ ---- ซิงหยูหลับตา รู้สึกสะท้อนในใจ เธอรู้จักสถานเลี้ยงเด็กอ่อนกำพร้านั้นเป็นอย่างดี ... ก็เธอเคยไปสถานที่แห่งนั้นอยู่บ่อยครั้งในฐานะนางพยาบาลอาสา เพียงแต่เธอไม่รู้มาก่อนว่า สถานอุปถัมภ์แห่งนั้นมีความเกี่ยวโยงใกล้ชิด กับโรงเรียนของเธอ... ซิงหยูไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าที่เรื่องราวทั้งหมดลามปามใหญ่โตถึงขนาดนี้ ส่วนหนึ่งก็มีสาเหตุมาจากตัวเธอเอง ความรู้สึกต้องรับผิดชอบจากสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น.... ทำให้เธอหันกลับมาหาโจวเจวี้ยหมินอีกครั้ง “ ถ้าคุณหนูโจวเจวี้ยหมินยอมกลับไปเรียนต่อที่โรงเรียนแห่งนั้นล่ะก็..... ขอเพียงแต่คุณหนูเอ่ยปากมาว่าต้องการอะไร ดิฉันจะทำให้ทุกอย่างค่ะ “ โจวเจวี้ยหมินหันหลังกลับมา .... ไม่มีร่องรอยความรู้สึกใด ๆ “ ตกลง” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หน้า S&M PUB ซิงหยูในชุดเสื้อโค้ทตัวโคร่ง ยืนอยู่ โดยมีบอดี้การ์ดร่างยักษ์ยืนขนาบข้าง..... แล้วลีมูซีนคันยาวก็ขับมาเทียบ คนขับรับเดินอ้อมมาเปิดประตูให้อย่างนอบน้อม.... เธอก้าวขึ้นรถไป ในขณะที่นั่งอยู่ในรถ ซิงหยูก็ยกนิ้วมือของเธอขึ้นดู และเบะปากเล็ก ๆ นึกอยากร้องไห้....นี่เธอยอมแปะโป้งทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรบนกระดาษปล่าว กับเขาได้อย่างไรหนอ.... แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับเอาชีวิตไปฝากไว้กับเขาน่ะสิ โดยไม่รู้ตัว..... จากแสงไฟที่กระพริบอยู่ด้านหลัง เป็นแสงไฟจากแฟลชกล้องถ่ายรูปลึกลับกล้องหนึ่ง !!! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:25:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอาล่ะค่ะ แปะมาจนหมดแล้ว หวังว่าเพื่อนคงจะชอบกับ scene 7 นะคะ... หวัดดีล่วงหน้า ยายเอ๋ พี่เหวย พี่ออมพร น้องนกน้อย และเพื่อนรักที่ไม่ได้เอ่ยนามนะคะ จะพยายามเข็นตอนใหม่ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ ขอเมนต์บ้างก็ดี ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป สุดท้าย ถึงยายเหมี่ยววววววววววววว**** ขอบคุณมาก ๆ ค่ะสำหรับของขวัญวันเกิด แม็กเน็ตป๋า น่ารักขาดใจสุด ๆ ...ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ (รูปนี้ก็ไปก๊อปชาวบ้านเขามา น่ารักมากเลยนะว่าไม๊) จากคุณ : lofidin - [ 19 ก.ค. 47 19:30:37 ]

ความคิดเห็นที่ 24 หวัดดีจ้า lof. หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ...รักษาสุขภาพด้วยจ้า จากคุณ : พี่ออมพร (aprilfullday) - [ 19 ก.ค. 47 21:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 25 wow! i'm so glad . i miss you ka.. จากคุณ : NNNNNanny (nnanny) - [ 19 ก.ค. 47 21:41:21 A:203.113.51.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 จ๊ากกก..คุณ lof ติด FIC นี้อยู่ ไปตามใน f4 thailand อยู่ทุกวันไม่เห็นเอามาลงต่อ ...ดีใจมากเลยค่ะที่มา post ให้ที่พันทิบ.......เพราะกำลังสนุกทีเดียว......กรุณาอย่าหายไปอีกน๊ะค๊ะ.......โธ่..ติด fic เหมือนติดยาเลยค่ะ 555 เรื่องนี้คุณชายโจวเฮี้ยวดีค่ะ...ชอบจัง จากคุณ : PI-TA - [ 20 ก.ค. 47 01:19:15 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดีค่า พี่lof เข้ามาดูเณก้นึกว่าพี่จามาลงตอนใหม่อ่า ตอนใหม่เสร็จยังคะ แล้ว F4 nextอ่ะคะ ถึงไหนแล้วเอ่ย อิอิ รออยู่นะคะ จากคุณ : nicvay - [ 20 ก.ค. 47 08:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เอ้อ nicvay จ๊ะ.... ตอนใหม่ก็ scene 7 ไง... ส่วน next น่ะ ... แหะ ๆ ๆ.... แหะ PI-TA คะขอบคุณมากเลยค่ะ ... ได้เมนต์เหมือนได้น้ำมัน แล้วจะรีบแต่งตอนต่อไปมาให้นะคะ หวัดดี พี่ออมพร กับ แนนนี่ด้วยจ้ะ...เข้ามามองหากำลังใจ แล้วไปแต่งต่อ... อะหึย อะหึย... จากคุณ : lofidin - [ 20 ก.ค. 47 09:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มะเชื่อ อย่าลบหลู่ เพิ่งได้แมวจากเจ๊เหวย ๆ เห็นเจ๊แกบ่น ๆ ถึงฟิคเพื่อนอยู่เรย สงสัยเพื่อนได้ยิน มี size กะเค้าเหมือนกัลล์นิ แม่หมอ คาดว่าเข้ามามะทันเพื่อน รีบไปแต่งต่อแย้วใช่ป่ะ ช้านน่ะชักจาลืม ๆ เรื่องแกไปแย้วนะเนี่ย แต่มะลืมซาตานน้อยจอมดูดเลือดของเจ๊เหวย ๆ เปงแน่แท้ หุ ๆ ต้องเริ่มต้นตรงไหนเนี่ย เอาเปงว่าคงต้อง print ไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรกเยย 55555555 H a P P y B i R t H D a Y ย้อนหลังเพื่อนด้วยนะ วันไหนล่ะ มะบอกกานบ้างเรย แย้วลงมาเมืองกรุงดูคอนกานเด้อ งี๊ด ๆ อย่าลืมผช.หมู่เฮาเด้อ จากคุณ : amos - [ 20 ก.ค. 47 10:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แล้วที่ไม่ใช่ version zai ล่ะ ไม่ต่อแล้วเหรอ ตามอ่านอยู่นะจ๊ะ จากคุณ : neng_chang - [ 20 ก.ค. 47 14:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ดีจ้า lof มาตามอ่านจ้า สนุกเหมือนเดิม อย่าหายไปนานอีกน้า เหมือน คห. 30 อ่ะ ที่ไม่ใช่ไจ๋ ไม่มีแล้วเหรอ(คุณชายน่ะ) อยากอ่านมั่กมากกกกกกกกกกกก จากคุณ : เจจิ - [ 20 ก.ค. 47 18:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณค่ะ lof จะรออ่านทุกวันเลยค่ะ..... จากคุณ : PI-TA - [ 20 ก.ค. 47 20:16:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 พี่ล๊อฟ อยากอ่านอีกเยอะๆอ่า ชอบมากเลย อิอิ แบบว่าชวนติดตามมั่กๆ หุหุ จากคุณ : NNNNNanny (nnanny) - [ 20 ก.ค. 47 22:08:16 A:203.113.51.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 thank you for sharing this one na ka จากคุณ : Cocochan - [ 21 ก.ค. 47 07:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาลงที่นี่ด้วยรึนี่ เอ้อออ พี่าขา วันเกิดพี่เมื่อไหร่อ่ะ สาแฮปฯย้อนหลังได้ป่าววว แล้วก็ขอแก้นะคะ สาอยู่แพร่นะ แบบว่าไม่ได้อยู่ มช. (พี่โน้ตมาบอกสาว่าพี่บอกว่าสาอยู่มช.) จากคุณ : sarin91 - [ 22 ก.ค. 47 22:18:24 A:203.172.55.189 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 หวัดดีจ้า น้องลอฟ หายไปไหนมา...เสียนาน รู้เปล่าว่าคิดถึงจะแย่ ...โธ่...กลับมาทั้งทีได้แค่ซีนเดียวเองเหรอน้องรัก..55+ แต่ไม่เป็นไร ได้แค่เนี้ยก็ทำให้หายคิดถึงซาตานน้อยไปได้เยอะแล้ว แล้วถ้าจะให้เมนต์ ก็ไม่รู้จะเมนต์ว่าอะไรดี เอาเป็นว่าเนื้อเรื่องถูกใจ....ใช่เลย...อยู่แล้วจ้า.....รีบมาต่อไว ๆ นะน้องฮัก.... แล้วก้อ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยคนเน้อ.... จากคุณ : sml - [ 22 ก.ค. 47 22:21:09 ]

ความคิดเห็นที่ 37 lof จ๋า จะว่าไหมคะ ถ้าจะให้ส่ง F4 next genให้ทั้งหมดอะคะ ที่มีอยู่มันไม่ครบ อยากได้มั๊กๆ ขอบคุณล่วงหน้าคะ kwanjaija@yahoo.com จากคุณ : เด็กแวน แฟนป๋า - [ 25 ก.ค. 47 16:52:30 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แหม lof มีสัจธรรม คำคม แฝงไว้ด้วยน๊า หากเปรียบเทียบกับหลุมดำแห่งความมืดมิดในใจคนนั้น สถานที่แห่งนี้ก็อาจนับได้ว่าเป็นสีที่ซีดจางกว่ามากนัก ยุคสมัยที่พัฒนาขึ้น เศรษฐกิจที่เจริญรุ่งเรือง ที่นักเศรษฐศาสตร์ทั้งหลายกล่าวกันเอาไว้ว่าได้ยกระดับคุณภาพชีวิตของคนมากขึ้นอย่างท่วมท้น.... แต่จิตใจของผู้คนในสังคมที่รุ่งเรืองนั้นกลับดูเหมือนจะเดินสวนทางกลับคำกล่าวอ้างดังกล่าว . โดยเฉพาะคนที่ร่ำรวย ทั้งที่คนกลุ่มนี้น่าจะมีระดับคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าใคร..... แต่เชื่อเถอะว่า มากกว่าครึ่งที่คนกลุ่มนี้มีปัญหาภาวะทางอารมณ์และสังคม เกินกว่าที่ใครจะคาดคิด..... และบางคนก็มีหลุมดำในใจ จนยากจะหยั่งถึง เยียวยา แจ๋วเจง เพื่อนเรา ภูมิจายนำเหนอ จากคุณ : amos - [ 27 ก.ค. 47 14:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ว๊าก........... ( เฮ้ย !!! ต้องกรี๊ดดิ ถึงจะถูก ) กรี๊ด............. lof กลับมาแล้ววววววววววววววววววววว ดีใจจังเลยในที่สุดการรอคอยก็ไม่สูญเปล่า ได้อ่านต้องเยอะ ( แต่ยังไม่ค่อยจุใจนะคะ อุอุ ) น้อยเข้ามาแวะทักทายพี่สาวคนสวยช้าไปหรือเปล่าเอ่ย ขอโทษด้วยนะคะ พอดีติดสอบตั้งหลายวันก็เลยไม่ได้เล่นคอมเลย แต่พอเปิดคอมอีกครั้งป๊บ ก็พบว่า ฟิคโปรดอันดับหนึ่งมาแล้ววว ( ดีใจมาก ๆ เลย ) เห็นทู้บน ๆ เขาสุขสันต์วันเกิด lof ก็เลยอยากร่วมด้วยช่วยกัน สุขสันต์วันเกิดนะคะ lof แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะตัวเอง ( ฮิฮิ ) มาเมนต์ตอนใหม่นิดหนึงดีกว่า ซิงหยูนี่ก็ตลกแบบปัญญาอ่อนดีเหมือนกันนะ ( ชมหรือด่าว่ะเนี่ย ล้อเล่น ๆ ชมค่าชม คือเท่าที่อ่านมาเนี่ย ซิงหยูก็คล้าย ๆ น้อยเหมือนกันนะ เปิ่น ๆ เฉิ่ม ๆ ดี แล้วจะมีโอกาศได้เป็นนางเอกคู่กะไจ๋ไหมหนอ เฮ้อ ) ไจ๋ก็เถื่อนดี เหอะ ๆ ชอบบบอยากอ่านตอนต่อไปไว ๆ จังเลย อยากรู้ว่าใครเป็นคนถ่ายรูปแล้วก็อยากรู้ว่าซิงหยูจะยอมทำอะไรตามที่ไจ่ไจ๋บัญชาเอ่ย อยากรู้ ๆๆๆๆๆ lof อย่าลืมามาต่อไวไว ๆ นะคะอย่าหายไปนานเหมือนคราวที่แล้วอีกนะ คิดถึง ๆ ๆ เมนต์อีกนิด lof ยังจำเรื่อง f4 จูเนียร์ได้อ่ะเปล่าเอ่ย น้อยจับได้แล้วว่า lof เอามาจากการ์ตูนเรื่อง หนุ่มหล่อเฟี้ยวแปลงโฉมสาว ( กลัวจังเลย สิ่งมีชีวิตที่เจิดจ้า ปู้ดดด ( เลือดกำเดาไหล ) 555 ) แสดงว่า lof ก็ชอบอ่านการ์ตูนเหมือนกันใช่ม๊า อิอิ น้อยก็ชอบเหมือนกัน นะ สุดท้ายท้ายสุด คิดถึง lof มากนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะ นักเขียนคนโปรด ( ก็น้อยชอบ lof lof ไม่ต้องชอบน้อยก็ได้ จากมิวสิค เพื่อนสนิทไง อิอิ ) บ๊าย บายก่อนนะคะ แล้วจะเข้ามาเช็คบ่อย ๆ ว่าพี่สาวคนสวยมาลงตอนใหม่แล้วหรือยัง อุอุ จากคุณ : stupid angel - [ 27 ก.ค. 47 15:55:25 A:203.118.86.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 รอแล้วรอเล่า เจ้าก็ไม่เห็นมา.... จากคุณ : sml - [ 9 ส.ค. 47 20:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 41 รอต่อปายนะก๊ะพี่เหวย ๆ เด๋วก้อโผล่มาเองแหละ อยากอ่านอยู่เหมือนกัลล์คร๊าบบบบบ รอจนร้องเพลงใหม่ผช.หมู่เฮาได้แย้วนะเว้ย รีบมาด่วนเพื่อนเกลอ จากคุณ : amos - [ 18 ส.ค. 47 16:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อะแอ่ม กระดืบ ๆ เข้ามาแต่ทว่าไม่เจอแม้แต่เงา เจ้าของบ้านได้ยินแล้วโปรดทราบอย่าลืมมาต่อไว ๆ นะคะ คนรอจะลงแดงตายอยู่แล้ว อิอิ ( เห็นแว้บ ๆ ว่าแอบไปโผล่มา บอกว่าจะเอามาลงให้อีก 3 วัน วันนั้นเป็นวันที่ 20 งั้นก็วันที่ 23 ต้องเอามาลงนะคะ lof อยากจะบอกอีกอย่างหนึ่งด้วยว่า วันที่ 23 เป็นวันเกิดน้อย ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้น้องสาวคนนี้ล่ะกันนะคะ พี่สาวคนสวย ) จะรอเสมอนะคะ ... จากคุณ : Stupid Angel (Stupid Angel) - [ 21 ส.ค. 47 15:12:20 ]

ความคิดเห็นที่ 43 scene 8 “ เช้าแล้วค่ะ  ตื่นได้แล้วนะคะคุณหนู ”   “...........” ซิงหยูมองดูเจ้านายน้อยที่ยังคงนอนไม่ยอมตื่นอย่างอ่อนใจ   ....   งานแรกของผู้รับใช้ “ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ”   เรียกพลางจะตวัดผ้าห่ม  แต่พ่อเด็กขี้เซาคว้าหมับเข้าที่ชายผ้าและยื้อมันเอาไว้แน่น ซิงหยูหรี่สายตามอง   ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์บ้าง  โอกาสแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆของเธอมาถึงแล้วล่ะ ---  จะแกล้งกระชากให้ตกเตียงเลยคอยดูสิ   ฮึ  ตาคุณหนูจอมเผด็จการ .... 1  -  2   -  3 -  ฮึบ!  --- “ วะ- เหวอะ - เหวอออออออออ ”   ( แต่ว่าร่างที่ซวนเสียหลักกลับเป็นตัวซิงหยูเอง   ดังนั้นบัดนี้ร่างแน่งน้อยจึงล้มทับอกกว้างของจอมเผด็จการเข้าเต็ม ๆ ) “ คิดจะแกล้งฉัน  ยังเร็วไปอีกร้อยปีนะนางทาส”  เสียงคุกคาม   และหน้าตาที่เปลี่ยนเป็นซาตาน    อยู่ ๆ ก็ลอยเด่นขึ้นมา “ ทีนี้ก็แบกฉันไปห้องสรงเดี๋ยวนี้”   สิ้นสุดคำสั่ง  ซิงหยูรู้สึกว่า  บนไหล่ทั้งสองข้างของเธอหนักอึ้งราวกับกำลังแบกหาม ใช่แล้ว  บัดนี้  เธอกำลังหามบัลลังก์ของโจวเจวี้ยหมินที่มีบรรดาสาวสวยเซ็กซี่ในชุดหนังขนาบข้างกาย !!! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  !!! เสียงกรีดร้องดังขึ้น   พร้อมกับผวาตื่นในทันใด             (  7.45  a.m. ) ++++++++++++++++++++++++++++++ ---- เฮ้อ ! ทั้ง ๆที่เป็นแค่เรื่องในฝันเท่านั้น  แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าไหล่จะหักเสียให้ได้ก็ไม่รู้  --- ซิงหยูทุบไหล่ทั้งสองข้าง  เมื่อเช้าเธอตื่นขึ้นมาด้วยฝันที่ร้ายกาจ  ..... แถมเจ้า “กระป๋อง” รถ scootter เพื่อนยากก็ดันมาเกเรเสียอีก เช้านี้จึงนับว่าเป็นความซวยของเธออย่างแท้จริง ได้ยินเสียงซุบซิบ ๆ ( หันไปมอง ) ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า   แต่ราวกับว่าเสียงซุบซิบเหล่านั้นเกิดจากเธอ ---  แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไง ??--- (รถเมล์จอดป้าย  ซิงหยูลงจากรถ ) “ ดูนั่นสิ ” ( ซุบซิบ ๆ ) “ อุ๊ย ! จริงด้วย .. แต่ว่าใช่เหรอ.” (ซุบซิบ ๆ ) ซิงหยู :      ???   “ อรุณสวัสดิ์ครับ  คุณซิงหยู .” แล้วจู่ ๆ เสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยทักเธอจากด้านหลัง  แม้เธอจะเห็นหน้าเขาไม่ถนัด  แต่ก็พอจะจินตนาการได้ถึงความหล่อเพอร์เฟคของซุนเหวินหลง  รองประธานหนุ่มขวัญใจของนักเรียนสาวทั้งอิงเต๋อ “ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”   ค้อมหัวทักทาย   “ ฮะ ๆ ๆ ... แหมทักทายกันเต็มยศเลยนะครับ ( ส่งยิ้มพราวเสน่ห์ )... ว่าแต่ จะดีเหรอครับ ” “ คะ ? ” “ หน้าของคุณซิงหยู....  เป็นกรรมการนักเรียน แต่แต่งหน้ามาโรงเรียนจะดีเหรอครับ ” “ เอ๋ ?!!! ”  (รีบหันหลังกลับ  ก้มหน้างุดควานหากระจกในกระเป๋าเพื่อจะส่องหน้า )....  แต่ทว่า  เธอพกกระจกกับเขาที่ไหนกันล่ะ !!! ซิงหยูพึ่งจะนึกขึ้นได้ตอนนี้นั่นเอง  ...  เมื่อคืนหลังจากกลับมาเธอก็รู้สึกเหนื่อยจึงเข้านอนทั้งที่ยังไม่ได้ลบ make up   ตอนเช้าเมื่อตื่นขึ้นมา  ก็พบว่าเธอสายมากแล้ว  จึงเปลี่ยนแต่เสื้อผ้าแล้วรีบออกมา... เพราะอย่างนี้นั่นเองเช้านี้เธอถึงได้รู้สึกว่าผู้คนมองเธอแปลก ๆ --- โอย... อยากจะร้องไห้ --- “ นี่ครับ  ..( ส่งผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาด พลางส่งยิ้มให้)... ใช้ของผมก็ได้... คงยังไม่มีใครสังเกตมากหรอก”   ซิงหยูรับมา  เช็ดใบหน้า ปื้ด ๆ อย่างเร็วไว   “ เป็นอย่างไรบ้างคะ” “ ปุ..ปู้ด......ฮะ ๆ  ๆ  55555  ( เห็นใบหน้าเป็นหมีแพนด้าของซิงหยู  แม้จะพยายามจะกลั้นขำแต่ก็ทำไม่ได้).... เอ้อ...ขอโทษครับ (ปาดน้ำตาทิ้ง 1 ที  พลางเอ่ยขอโทษที่เสียมารยาทขำมากเกินไป)..... ให้ผมช่วยก็แล้วกันนะครับ”   ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือของซิงหยู  ก่อนจะเชยคางและช่วยเช็ดหน้าให้อย่างบรรจง ทั้งคู่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากิริยาที่สนิทชิดเชื้อกันเช่นนี้  ได้กลายเป็นจุดเด่นมากแค่ไหน และในบรรดาของสายตาหลายคู่   ก็มีสายตาหนึ่งครุกรุ่นด้วยแรงริษยาดั่งเปลวไฟ !! ( รถคาร์ดิแล็กสีดำแล่นผ่านรั้วโรงเรียน ) สายตาบางคู่ปรายตามอง   เย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลกใต้  ( ดูเผิน ๆ ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเป็นแววตาประจำตัว  แต่บางสิ่งวูบไหว ในสายตานั้นล่ะ ??? ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 47 11:24:14 จากคุณ : lofidin - [ 23 ส.ค. 47 11:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 44 พี่ lof คนสวย คนน่ารัก มาแล้ว ( มาตามที่สัญญาไว้จริง ๆ ด้วย อิอิ ) แต่ว่ามีแค่นี้เองเหรอคะ รอตั้งนานนนนน ( ประมาณว่าเดือนหนึ่งเอามาลงครั้งหนึ่ง ไอ้คนรอก็รอไปเถอะ แง่ม ๆ ) ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยนะคะ ต่ออีกนิดก็ยังดีแหะ ๆ พี่ lof จำได้ไหมเอ่ยว่าวันนี้วันอะไร วันเกิดน้อยไง อิอิ หวังว่าพี่ lof จะมาลงให้อีกนะคะ คิดถึงพี่เสมอนะ จุ๊บ ๆ จากคุณ : Stupid Angel (Stupid Angel) - [ 23 ส.ค. 47 12:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เย้ เย้...ลอฟมาแล้ว แต่ทำไมมานิดเดียว หรือว่าจะแอบเจ้านาย....มาลงฟิค....งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้มาเฝ้าใหม่นะ (ฮิฮิ แอบเห็นวอลฯตัวเอง แสดงว่าลอฟแวะบ้านโบบ่อยซิท่า เข้าไปโพสข้อความคุยกันบ้างซิ จะรอนะ ๆ โอตะก้อหายไปเลย....สงสัยจะโดนเจ้านายกีดกัน...) แล้วน้องลอฟฯ มาดูคอนฯ หรือเปล่า แล้วมาดูวันไหนอ่ะ... แฮปปี้เบิร์ดเดย์ น้องน้อย - Stupid Angel ด้วยนะค่ะ ไม่เคยคุยกัน แต่เป็นแฟนฟิคเหมือนกันอ่ะเน้อ... ปล.เอ๋-เอมอส ตกลงดูคอนฯวันไหนอ่ะ แล้วนั่งแถวไหน ส่งลิงค์โหลดป๋ามาเพียบ พี่ยังไม่มีเวลาโหลดเลย มัวแต่โหลดมาร์อยู่อ่ะ...ฮิฮิ.. จากคุณ : sml - [ 23 ส.ค. 47 19:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 46 หวัดดีค่ะนกน้อย** เมื่อวานขออำภัยมันฉุกละหุกจริง ๆ ก็เลยยังไม่อวยพร happy birth day ให้หนูเลย.....ก็ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ เรียนเก่ง ๆ...อ้อ แล้วเป็นไงบ้าง mid term ที่ผ่านมาก คะแนนโอเคไหมคะ... แล้วก็ขอบพระคุณที่ยังมาเป็นกำลังใจที่น่ารักกันอย่างสม่ำเสมอ นี่ถ้าเป็นคนอื่นมันเอาระเบิดไปปาฝาบ้านพี่แล้ว โทษฐานอู้มากกกกกกกกกกกกกก..... หวัดดี พี่เหวย**ค่ะ....แหะ ๆ สารภาพว่าเข้าบ้านโบฯ บ่อยเพราะแอบไป ก๊อปรูปน่ะแหละค่ะ... คือให้หาเองไม่มีปัญญา... ส่วนเรื่องคอนฯ ไปค่ะ เพื่อนสุดที่รักและมีพระคุณอย่างยิ่งยวดกรุณาหาบัตรให้จนได้ ไปดูวันที่ 30 ค่ะ ก็อยู่ประมาณ BR ค่ะพี่.... งานนี้นะคะจะว่าไปหนูค่อนข้างหน้าด้านอยู่ เพราะเพื่อนเขาออกตังค์ให้ก่อน แล้วหนูค่อยทำงานใช้หนี้เขาทีหลัง....เป็นไงคะเพื่อนหนู เยี่ยม ! ไหม (แอบคิดอยู่ว่า ถ้าทางชาติก่อนจะทำบุญมาดี เพื่อนถึงได้ดีโคตรรรรรรรรรรรรร อย่างนี้... แต่สงสัยเพื่อนจะทำบาปนะคะได้เพื่อนแบบล๊อฟเนี่ย...555555) ส่วนเจ้าโอตะ พึ่งจะเมาท์กันไปเมื่อ 2-3 วันก่อน ตอนเขาโทรมาหายังไม่ว่าง เลยบอกให้เปิดเครื่องรอจะโทรกลับตอน 4 ทุ่ม รู้ไหมตอนโทรไป ตอนแรกเหมือนจะไม่รับ พอโทรอีกทีทำเสียงดุ ๆ ประมาณอย่ามายุ่งกับฉัน..... แต่พอรู้ว่าคุยกับล๊อฟเท่านั้นแหละฮากันซะไม่มีดี (หนูแอบสงสัยจริง ๆ นะ ว่าที่ไม่รับตอนแรก โอตะมันต้องหนีหนี้อยู่ชัวร์ 555555) เอาล่ะค่ะเมาท์กันโลกแตก.....ฝากบอก ไอ้เอ๋**amos ด้วยนะพี่ ถ้ามีเวลาช่วง 4 เทวดามาไทย ได้เจอกันก่อนเข้าคอนฯก็ยังดี คิดถึงเพื่อน ๆ มากเลยค่ะ วันนี้จะพยายามเอาตอนใหม่มาลงเท่าที่จะทำได้นะคะ จากคุณ : lofidin - [ 24 ส.ค. 47 12:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ห้องอาจารย์ใหญ่: " ขอบใจมากนะซิงหยู เพราะเธอ .... โรงเรียนของเราจึงปลอดภัยไปได้อีกสักระยะ" " หมายความว่าคุณชายโจวมาโรงเรียนแล้วสินะคะ" ถึงแม้จะสำรวมกิริยา แต่แววตาดีใจนั้นปิดไม่มิด .... ---- ค่อยยังชั่ว อย่างนั้นเทียนเปียวก็ปลอดภัยเหมือนกันน่ะสินะ---   ด้านอาจารย์ใหญ่ ไม่รู้ว่าเขาควรดีใจ หรือควรกังวลใจดี .....การที่คุณชายกลับมาครั้งนี้ แสดงว่ามีบางสิ่งบางอย่างในตัวซิงหยูที่สามารถดึงดูดความสนใจที่แสนเย็นชานั้น..... หวังเพียงแต่ว่า เธอจะไม่กลายเป็นของเล่นชิ้นใหม่.....แม้คราวของสีเสินหยาง เขาจะรู้ว่าเรื่องราวทุกอย่างเป็นกับดักอันชาญฉลาดของคุณชาย .... แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เข้าจะเข้าไปก้าวก่าย . (อาจารย์ใหญ่ถอนหายใจ) สำหรับเขาหากต้องเลือกระหว่างการดำรงอยู่ของโรงเรียน กับ บุคคล .... เขาจำเป็นต้องเลือกอย่างแรกเอาไว้..... ได้แต่ภาวนาว่าครั้งนี้เขาคงไม่จะเป็นต้องเลือกอะไร -------------------------- ห้องเรียน : Oddddddddddddddddddd .. ซิงหยูเก็บหนังสือ ลงใต้โต๊ะ เดินออกมาจากห้อง .... โล่งใจที่หมดคาบเรียนเสียที ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่ตลอดคาบเรียนภาคเช้าที่ผ่านมา บรรยากาศในห้องเรียนตึงเครียดแบบแปลก ๆ “ ซิงหยู ! ” เพ่ยเพ่ยเพื่อนเธอนั่นเอง ไม่รู้โผล่พรวดมาจากทิศไหน “ เรื่องเมื่อเช้าจริงหรือเปล่า ?” “ เรื่องเมื่อเช้า ?” “ ก็ใช่น่ะสิ..... เขาเมาท์กันว่าเธอกับรองประธานซุนน่ะกุ๊กกิ๊กกัน ” “หา  ” “ ไม่ต้องมา หา หรอก.... เขาว่าเช็ดหน้าให้กันหวานหยดซะไม่มี...จริงเปล่า” “ เปล่า ! ( ตอบทันควัน แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ) จริง ....เปล่า !... ฉันหมายถึงไม่จริงน่ะ....ก็แบบว่าเมื่อเช้าหน้าฉันเปื้อน แล้วรองประธานก็ให้ยืมผ้าเช็ดหน้าเท่านั้นเอง" แต่แววตาของเพ่ย ๆ น่ะเชื่อเธอซะที่ไหน " น่า....อย่าปิดกันซี่ เราเพื่อนกันนะ ไม่ต้องอาย....ถึงยังไงฉันก็เชียร์เธอสุดลิ่มอยู่แล้ว.... แหม ฉันนะสังหรณ์ใจอยู่แล้ว ก็รองประธานซุนน่ะแอบมองเธอบ่อยจะตาย... อิจฉาเธอจริง จริ๊งเลยซิงหยู ผู้ชายที่ hot สุด hot มาหลงรักเธอเนี่ย...เป็นอะไรที่โรแมนติกอย่าบอกใครเลยเนอะ " ซิงหยูถอนหายใจ...รู้ดีลองว่าเพ่ยเพ่ยปักใจเชื่อเสียแล้ว ให้เธออธิบายอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ.... ที่น่ากังวลใจมากกว่าคือเรื่อง นั้น ต่างหาก... เมื่อเช้าตอนอาจารย์ใหญ่บอกข่าว มัวแต่ดีใจที่กู้สถานการณ์สถานเลี้ยงเด็กอ่อนได้.... ดันลืมไปว่าได้ทำสัญญาประหลาดไว้กับเขา “ เอ๋ ... พวกนั้นมุงดูอะไรกัน” เพ่ย ๆ แล่นปรูดไปสมทบเป็นจีนมุงบ้าง ซิงหยูเดินเอื่อย ๆ ตามไป.........และแล้ว ที่นั่น.....ในห้องนั้น ตรงที่ริมสุดติดริมหน้าต่าง เด็กผู้ชายที่นั่งเท้าคางจดอะไรยิก ๆ อย่างตั้งอกตั้งใจก็ทำให้เธอตื่นตะลึง เป็น เขา จริง ๆ น่ะแหละ..... " คุณชายโจวเจวี้ยหมิน" นักเรียนหญิงที่มุงดู อุทาน " ไม่ได้ฝันจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย.... คุณชายมาเรียนร่วมกับพวกเรา... โอ๊ย ! "( อุทานเพราะเพื่อนสงเคราะห์หาคำตอบให้) "ไม่ได้ฝันจริง ๆ น่ะแหละแก.... ว่าแต่ทำไมคุณชายมาเรียนที่แผนก ม.ปลาย ล่ะ...ก็อยู่ ม.ต้นไม่ใช่เหรอ " แล้วซิงหยูก็ต้องตัวชา เมื่อคุณชายโจวเจวี้ยหมินปรายตามาเห็นเธอ " อ๊ะ ! นั่นคุณชายจะไปไหนคะ" อาจารย์ประจำวิชาอุทานบ้างอย่างตกใจ ไม่มีคำตอบของคุณชาย เขาเดินตรงดิ่งมายังประตูที่ซิงหยูยืนอึ้งอยู่ ตุ้บ ! โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงกว่าก็ทรุดลงกับบ่าของซิงหยู ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 47 18:15:44 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 47 14:12:46 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 47 13:59:51 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 47 13:07:54 จากคุณ : lofidin - [ 24 ส.ค. 47 12:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ห้องพยาบาล : ซิงหยูยืนหน้าซีด มองร่างคนที่นอนหลับตาดั่งคนไม่ได้สติ “ ครูมีธุระเสียด้วยสิ....ซิงหยูช่วยครูหน่อยละกันนะ..เธอไม่มีเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ” “ เอ้อ...ค่ะ  ” “ ได้ข่าวว่าร่างกายคุณชายอ่อนแอมาก นี่คงจะเพลีย .... ครูเองก็ไม่เคยดูแลเขา ก็ปกติคุณชายอยู่แต่อาคารโน้นนี่นา ......เออ ! จริงสิ เธอเป็นผู้ดูแลคนใหม่ไม่ใช่เหรอ งั้นครูฝากด้วยละกัน... เอาล่ะครูไปก่อนนะจ๊ะ” กล่าวจบก็คว้ากระเป๋า สลัดเสื้อกาวเดินลิ่วออกไป ซิงหยูหันกลับ เหลือบตามองคนไม่สบาย..... ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกระแวงอันตราย ทั้ง ๆ ที่เขาก็นอนนิ่งอยู่ แล้วความทรงจำครั้งสุดท้ายก็ช่วยตอบคำถาม.....  ก็ขนาดตอนเขาเป็นลมซบไหล่ มือไม้ของซาตานร้ายยังเหมือนแกล้งเปะปะไปเรื่อย ! ---ถ้านี่ไม่ใช่บุคคลอันตรายแล้วล่ะก็ โลกนี้ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวอีกแล้วล่ะ...เราเองก็ควรจะไปเสีย ขณะที่ยังมีโอกาส ----- “ นั่นเธอคิดว่าจะไปไหน หลิว ซิงหยู ” คนที่กำลังหมุนกลอนประตูสะดุ้งโหยง โจวเจวี้ยหมินค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ ทั้งสีหน้าแววตา ไม่ได้บอกเค้าของคนป่วยไข้เลยสักนิด........เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง “ ปละ- เปล่านี่คะ” ตอบติดอ่าง แต่ปั้นหน้าเป็นปกติ --- ให้รู้ไม่ได้หรอกว่ากำลังกลัวเขาอยู่ คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะไม่ต่างอะไรไปกับสิงโตเจ้าป่า ขืนได้กลิ่นความกลัวของเหยื่อจะได้ทีกระโจนย่ำเท่านั้นเอง..... จะต่อกรกับเขา ต้องอาศัยความกล้าหาญเท่านั้นนะซิงหยู---- ( พยายามรวบรวมความกล้า เชิดหน้าสู้สายตาสุดฤทธิ์ ) “ คุณชายไม่ได้ป่วยจริง ๆ อย่างนั้นสินะคะ....” “..............” ไม่ตอบ เพียงแต่จ้องนิ่งไม่ยอมละสายตา .... แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ซิงหยูขยับตัวถอยนิดหนึ่ง ประสาทเกร็งตัวตอบรับโดยอัตโนมัติ ..... สายตาตวัดแวบหาทางหนี ---ประตูอยู่ด้านหลังเยื้องไปทางขวา— “ เธอคิดว่า.....จะเริ่มทำตามสัญญาเมื่อไหร่” “ คะ ? ”  เพราะไม่คิดว่าจะมีบทสนทนา ซิงหยูเลยงง ๆ ---- สัญญา ? สัญญาอะไร ? .... เราไปสัญญาอะไรไว้กับเขากันล่ะ---- “ อย่าบอกนะ.....ว่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับฉันแล้วน่ะ คุณหลิว ” ซิงหยูหน้าซีด .... เพราะมัวแต่ขบคิด เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงพึ่งรู้ว่าร่างสูงใหญ่ของซาตานน้อยตอนนี้ยืนประชิดตัวเธอเสียแล้ว ซิงหยูสาวเท้าก้าวหลังกรูดโดยอัตโนมัติ ..... ลืมคิดไปว่าถ้าทำอย่างนั้น ตุ้บ ! ( หลังเธอจะชิดติดผนัง  ) ---- ตาย ! .... คราวนี้ไม่รอดแน่ ....พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูขอโทษษษษษษษษ  --- แปะ ! วัตถุหนึ่งถูกแปะลงบนหน้า --- ????  --- ดึงเอามาประชิดตาตั้งใจอ่าน “ หาาาาาาาาาาาาาาา  สัญญาข้าทาส 100 วัน ! ” “ มีอะไรน่าตกใจ .... ก็เธอพูดเอง จะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ ” ““ ไอ้นั่นมันก็ใช่ค่ะ.... แต่ว่าแบบนี้....” “ ฉันไม่ใช่คนเสนอ จำได้หรือเปล่า ..” พูดเนิบ ๆ ขณะที่เดินออกห่างอย่างไม่ใส่ใจ “ แล้วเธอจะต้องมาทันทีภายใน 5 นาที ที่ฉันเรียก.....ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน” ---- หา  ??? ---- นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ ! เสียงแผดก้องนี้ก็ทำให้ซิงหยูตกใจ เธอหันซ้ายหันขวา ...... แล้วจึงพึ่งรู้สึกว่าบางอย่างที่แปลกประหลาดสั่นอยู่อกเสื้อสูทด้านใน ติ๊ด.... ” จำเอาไว้มาหาฉันภายในห้านาที นะคุณหลิว !” เสียงคำสั่งตามสาย ทำให้ซิงหยูถึงกับร่วงกรูดหน้าซีด...... นี่นายซาตานร้ายคงเอามันมาใส่ไว้ ตนที่เขาแกล้งเป็นลมซบไหล่เธอนั่นเอง....   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 47 12:17:02 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 47 12:09:09 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 47 15:24:47 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 47 15:53:11 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 47 12:09:41 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 47 15:09:33 จากคุณ : lofidin - [ 24 ส.ค. 47 12:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 49 กระดืบ เข้ามาอีกครั้ง ฮั่นแน่ lof มาแล้วว่าแต่ อยู่ไหน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟิคล่ะคะ พี่ขา อย่าลืมนะคะ สัญญาต้องเป็นสัญญา ( ขอบคุณมากนะคะ ที่อวยพรวันเกิด สมพรปานะ อิอิ ) ส่วน mid team ที่ผ่านมาคะแนนดีใช้ได้นะ อิอิ น้อยท็อบไทยด้วยล่ะ ดีใจจัง หุหุ พี่ lof ได้ไปดูคอนด้วย อิจฉาจัง อย่าลืมกลับมาเล่าให้น้อยฟังด้วย แล้วก็อย่าลืมเอาแต่จ้องป๋าจนลืมไจ๋ ช่วยฝากดูเค้าโครงหน้าตาจิ้มลิ้มให้ด้วยนะ เหอะ ๆ ปล. อย่าลืมเอามาลงด้วยนะ จะรอ ๆ หวัดดี sml ด้วยนะคะ ใช่แล้วเราไม่เคยคุยกันเลย แต่ก็ดีใจนะคะที่ได้เพื่อนรอทวงฟิคของ lof เหมือนกัน คอเดียวกันเนอะ ถ้างั้นเรามานั่งจับเข่ารอฟิคของ lof กันเถอะ ปล.อิกนิด น้อยสมัครพันทิพเพื่อจะได้มาเมนท์ ให้ lof เป็นพิเศษนะเนี่ย( เขาน่ารักใช่ม๊า ) จากคุณ : Stupid Angel (Stupid Angel) - [ 24 ส.ค. 47 14:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ยะฮู้ กาหนุงกาหนิงกาน 3 คนนะ มาตามเก็บทีหลังเค้าทุ๊กทีสิเนี่ย มาได้อย่างนิดละหน่อย พอเปงกระสัยเหมือนเคยเนอะ รู้ตัวอีกต่างหากว่าต้องโดนบอมส์ลูกหย่าย 555 พี่เหวย ๆ นู๋ก้อส่งไปให้เรื่อยแหละ มีแต่คลิปผช.ของนู๋ มะได้เกี่ยวกะมาร์สพี่เรยเนอะ ม่ายว่ากานเน้อ ส่วนคอนก้อดูรอบเดียวกะเจ้า lof แหละ แต่ใฝ่สูงก๊ะ อยู่ Zone T แถว Jerry ฮับ อยู่ก๊วนเดียวกะเจ้าโอตะคับผ๊ม ม่ายรู้จาได้ป๊ะพี่ป่าวเนอะ เพราะคาดว่าพี่ดูรอบแรกแหงช่ายป่ะ เจ้า lof โอนะ เจอกานก่องคอนเริ่ม โทมาล่ะ แย้วลงมาวันไหน วันนั้นเรยป่าว บุญเยอะนะยะ ผ่อนจ่ายทีหลัง แถมอยู่แถวดีซะด้วย เงย ๆ มามองเพื่อนบ้างเด้อ ขวามุมบนอ่ะ เรื่องเจ้าโอตะ สงสัยกำลังหนีหนี้ที่เปงไอ้หมูอ้วนนะ เรยรมณ์บ่จอย 555 ส่วนน้องน้อย HBD ย้อนหลังด้วยนะจ๊ะ เปงแควนพันธุ์แท้ฟิคของพี่ lof เค้าต่อไปนะ แย้วไมม่ายดูคอนล่ะ ม่ายดวกเหรอ ลงทุนอยากได้อมยิ้มเพื่อมาเม้นท์เจ้า lof ดีจ้ะ เพราะพี่น่ะตามอ่านอย่างเดียว 555 จากคุณ : amos - [ 26 ส.ค. 47 10:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อดเจอเอ๋ กะลอฟเลย วันจันทร์เจ๊ก้อเหินกลับหาดใหญ่แล้วอ่ะ... ก้อดีจะได้มาเล่าบรรยากาศกันว่า 2 วันงานคอนฯแตกต่างกันอย่างไง แล้วลอฟฯ อย่าจองพื้นที่นานนา เดี๋ยวหยักใยจะขึ้นบ้าน...หลังงานคอนฯ จะแว่ปมาแอบดูใหม่....จ้า จากคุณ : sml - [ 27 ส.ค. 47 21:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 52 รู้รึเปล่าว่ามีคนคอย รู้รึเปล่าว่ามีคนคิดถึง รู้รึเปล่าว่าใครบางคนเฝ้ารำพึง รู้รึเปล่าว่าฉันยังคงรอฟิคเธออยู่เสมอไม่เปลี่ยนแปลง... lof จ๊า ได้อ่านแล้วอย่าลืมลงฟิคสักนิดก็ยังดีนะคะ รอ ๆๆ จะรอตลอดไปๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Stupid Angel (Stupid Angel) - [ 7 ก.ย. 47 13:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 53 Scene 9 แคว่กกกกก !!  ( เสียงฉีกกระดาษออก พร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจคัดค้าน ฝูงจีนมุงย่อม ๆ ฝูงหนึ่งยืนออกันที่บอร์ดข่าว) ซิงหยูเดินเศร้าสร้อยมาตามทางเดิน ..เพราะมัวแต่กำลังนึกสงสารในโชคชะตาตัวเอง จึงไม่ทันได้สังเกต “ คุณซิงหยู .... คุณอยู่นี่เอง” เป็นรองประธานซุนเหวินหลง เขาเดินตรงดิ่งมายังเธอ “ มีอะไรหรือคะ” “ คณะอาจารย์เรียกพบเราสองคนด่วน    ที่ห้องพักครูครับ ” ------------------- ห้องพักครู : " ขออนุญาตินะครับ " ซุนเหวินหลงเปิดประตูเข้าไป , บรรดาอาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องดูมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด “ เอ้า มากันแล้วหรือ .... นั่งสิ หลิว ซิงหยู , ซุน เหวินหลง ” ซิงหยู นั่งลงตรงเก้าอี้ที่เว้นไว้ให้ พลางกวาดตามองบนโต๊ะ...มีกระดาษอัดมันวางอยู่ 2-3 ใบ เธอเห็นไม่ชัดนัก แต่คิดว่าน่าจะเป็นภาพถ่าย อาจารย์ฝ่ายปกครอง :   “ เธอคงเห็นภาพพวกนี้ที่บอร์ดข่าวแล้วนะ.... ถึงในภาพจะเห็นหน้าไม่ถนัด  แต่ว่า  จากชุดนักเรียนตอนก่อนจะเข้าน่ะ  พิจารณาแล้วเป็นนักเรียนของโรงเรียนเราแน่..... อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมหนังสือพิมพ์ได้ฟิล์มมาเก็บไว้แล้ว   แต่ว่าจากการสอบถามปรากฏว่าฟิล์มนี้ ไม่ได้มาจากนักข่าวของชมรม  ( บรรดาอาจารย์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ)  .....  แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่ส่งฟิล์มนี้มา ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีประสงค์ร้ายจะทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนเรา “ “ ทำไมอาจารย์คิดอย่างนั้นล่ะครับ..... ไม่แน่ว่าตอนนี้ มันอาจกำลังพยายามหาทางเรียกร้องให้เราจ่ายเงินอยู่ก็ได้” อาจารย์พละออกความเห็น “ ผมไม่คิดว่าอย่างนั้นหรอก ไม่งั้นมันจะส่งฟิล์มมาให้ทำไม.... ถ้าจะบลัฟเราก็หน้าจะส่งมาแค่ภาพถ่าย และควรจะส่งตรงถึงอาจารย์ใหญ่ หรือไม่ก็บอร์ดบริหารไปแล้ว.... แต่นี่มันกลับส่งไปที่ชมรมหนังสือพิมพ์” ทุกคนเงียบอย่างเห็นด้วย “ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ที่เราควรจะต้องมีมาตรการ เพื่อป้องกันชื่อเสียงของโรงเรียน..... และต้องหาเด็กผู้หญิงคนนี้ให้เจอก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้..... ดังนั้นที่วันนี้ผมเรียกประชุมด่วน ก็เพราะว่าคืนนี้เราจะแยกกันออกไปตรวจตรา ตามสถานที่บันเทิงต่าง ๆ ..... และ ซิงหยู , ซุนเหวินหลง ครูอยากให้เธอเกณฑ์ คณะกรรมการนักเรียนออกเป็นกลุ่ม ๆ เพื่อจะแยกเป็นเวรออกตรวจตลอดทั้งเดือนนี้ ทำได้ไหม ” “ ได้ครับ / ได้ค่ะ “ ตอบพร้อมเพรียง “ ดีมาก ถ้างั้น .... วันนี้ก็ประชุมกันแค่นี้แหละ “ แล้วอาจารย์ใหญ่ก็จัดการนัดหมายเวรตรวจของอาจารย์ และแจกจ่ายรูปต้นเหตุให้ แล้วตอนนั้นเอง นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ ! ซิงหยูรีบตะครุบควับ เกือบปิดโทรศัพท์แทบไม่ทัน !!   +++++++++++++++++++++++++++++++++++ " ปิดโทรศัพท์ฉันทำไม"     " เอ้อ...กะ-ก็  คุณหนูโทรไปตอนที่อยู่ในห้องประชุม"   อธิบายพลางปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้า ( รีบวิ่งมาให้ทัน 5 นาทีตามคำสั่ง )  หลังจากหอบหายใจเป็นปกติได้แล้ว   ก็รวบรวมความกล้ายื่นโทรศัพท์ไปด้านหน้า “ ไอ้นี่น่ะค่ะ.....กรุณาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้ด้วย” “ ทำไม “ “ ก็มันน่าอายออกไม่ใช่หรือไงล่ะคะ “  อยากตะโกนใส่หน้าจอมวายร้าย  แต่ไม่ได้ทำ  แถมยังพูดประโยคสุภาพนอบน้อมเสียอีก.....  เธอผิดเองที่คิดว่าเขาจะยอมเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้   โจวเจวี้ยหมินมองหน้าซิงหยูโดยไม่พูดอะไร.....  จากนั้นจึงคว้าโทรศัพท์มากดปุ่ม ซิงหยูมองด้วยความแปลกใจ  แล้วก็ยิ้มออกมา ---- นั่นน่ะสินะ  ก็เคยคิดว่าคุณชายน่ะ เป็นเด็กที่อ่อนโยน  ท่าทีร้ายกาจที่เห็นก็เพียงเพราะต้องการสร้างเกราะขึ้นมา  ...  แต่ถ้าพูดกับเขา ดี ๆ   และเข้าใจเขาล่ะก็ ~~ “ จะเปลี่ยนเป็นอะไร “ เป็น     .... “ เป็น  ที่รักรับโทรศัพท์  ดีไหม”     รอยยิ้มน่ากลัวผุดอยู่ที่ริมฝีปาก  พลางปรายตามองมายังซิงหยูที่อ้าปากค้าง  เหงื่อแตกซีด   ---  ผู้ชายคนนี้  น่ากลัวอย่างที่เห็นจริง ๆ น่ะแหละ---- “ จำเอาไว้...เธอเป็นทาสรับใช้  ไม่มีสิทธิมาออกคำสั่ง “  กระซิบเสียงน่ากลัวที่ริมหูซิงหยูพยักหน้าหงึกหงักรับคำ “ ฉันหิว....  “ แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 47 14:33:17 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 47 16:00:47 จากคุณ : lofidin - [ 16 ก.ย. 47 11:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 54 พี่ lof คนสวยมาหย่อนรูปไจ๋ไว้แล้วอย่าลืมมาลงฟิคด่วนด้วยนะคะ อยากอ่านจนจะลงแดงตายอยู่แล้ว เอิ้ก ๆ ถ้ายังไม่เอามาลงอีกเดี๋ยวจะจะเอาระเบิดขวดมาปาบ้านล่มไม่รู้ด้วย อิอิ... ปล.เข้ามาทวงบ่อย ๆ หวังว่าคงไม่เหม็นหน้ากันก่อนนะคะ 555+ จากคุณ : Stupid Angel (Stupid Angel) - [ 16 ก.ย. 47 17:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 55 d ja พี่เหวย ๆ เปงงายบ้างก๊ะ คอนฯ หนุกหนานเนอะ แต่น้อยไปนิดส์ วัยรุ่นเซ็งเรย ของรอบเอ๋ก้อหยังที่เคยอ่านประสบการณ์เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ แย้วช่ายม๊า ได้เห็นกล้ามคุงเทอด้วย หุ ๆ แต่ที่เจ็บจายคือเค้าม่ายถอดเองนี่สิ ดั๊นให้เจ๊เทอมาถอดให้ คุงชายสมคำร่ำลือเจง ๆ เอ๋เจอเจ้า lof ด้วย คราวนี้เทอเปลี่ยนลุคมาเรยอ่ะ แต่โอนะ (เจ้าตัวม่ายค่อยมั่นจายเท่าไหร่ 555) รอ ร๊อ รอ เหมือนน้องน้อยจ๊ะ อั่นแน่ แอบมาหย่อนรูปน้องไว้ด้วยเหมือนกัลล์นิ แลบลิ้น นู๋ไจ๋เส็ดหมู่เฮา ตุ้ยกา (นู๋ไจ๋ยังละอ่อนอยู่เรยน้า) ฝากหนุ่มไว้ให้เจ้าของฟิค น่ารักเฟ้ย จากคุณ : amos - [ 17 ก.ย. 47 11:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 56 อิจฉาคนเห็นกล้ามคุณเจอฯ วุ้ย .. จากคุณ : sml - [ 21 ก.ย. 47 20:59:38 ]

ความคิดเห็นที่ 57 5555 หัวเราะทีหลังดังก่า แถมได้ยิน เผ็ด ๆ เปรี้ยว ๆ ด้วย งี๊ด ๆ ชัดถ้อยชัดคำเหมือนกัลล์นะน้องร๊ากกกกกพี่น่ะ คิดฮอดนะพี่เหวย ๆ จากคุณ : amos - [ 22 ก.ย. 47 10:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 58 1 จากคุณ : lofidin - [ 27 ก.ย. 47 12:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สวัสดีค่ะ... //พอดีมะค่อยได้เข้าเน็ตสักเท่าไหร่ //พอมีเวลาก็เล่นได้มะนาน... //วันนี้ค่อนข้างว่าง...เลยลงมาไล่ดูกระทู้ล่างๆ //เห็นกระทู้ของคุณ lofidin เข้าเลยเข้ามาดู //และขอเป็นคนอ่านที่ดี..และไม่ลืมเรื่องที่คุณ lofidin นำมาให้อ่านดีมากๆ เลยค่ะ ชอบมากเลย //ขอเป็นอีก 1 คนที่จะเฝ้ารออ่านนะค่ะ คงมะว่ากันนะค่ะ -รั-ก-ไ-จ๋-จั-ง- จากคุณ : VicBee - [ 29 ก.ย. 47 10:47:04 ]

ความคิดเห็นที่ 60 1 จากคุณ : lofidin - [ 4 ต.ค. 47 13:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 61 2 จากคุณ : lofidin - [ 4 ต.ค. 47 13:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 62 หวัดดีนกน้อย*  พี่เหวย *  ยายเอ๋*   ขอโทษที่ไม่ได้ทักกันนานเลย คิดถึงเพื่อนทุกคนมากค่ะ ขอบคุณนกน้อย**  ที่อุตส่าห์ตามงานไม่มีเบื่อกันเสียก่อน  ทั้ง ๆ ที่ lof หายไปนานมาก ๆ....ภาพนกน้อยกับไจ๋น่ารักจังนะ   พี่เหวย**  ที่น่ารักขา  หนูขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่ทำ wall สวย ๆ ของ Idol zai ให้...หนูลืมบอกว่าคราวที่แล้วไปเจอภาพที่พี่เหวยทำเอาไว้  แล้วแปะที่บ้านอื่น....หนูก็เลยขโมยเอาไปแปะเป็นโปสเตอร์บ้านฟิกของเพื่อนค่ะ  ( มากระซิบขออนุญาติทีหลังหวังว่าพี่คงให้อภัย   ภาพ 4 หนุ่มหล่อโคตรมากเลยค่ะพี่ ) ไอ้เอ๋**  ขอบใจมากนะยะที่อุตส่าห์ส่งคลิปทั้งหลายมาให้  น่ารักมากเลย หวัดดี vicbee** เพื่อนใหม่ค่ะ ....ขอบคุณที่กรุณาตามอ่าน  งานแสนรักชิ้นนี้  ขอบคุณมากจริง ๆ ปล....lof ถ้าล๊อฟมาอัพ  ส่วนใหญ่จะแก้ไขในส่วนที่จองพื้นที่น่ะค่ะ  บอกไว้เผื่อเพื่อนบางคนจะไม่รู้  ไปก่อนนะคะ....lofidin แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 47 13:21:48 จากคุณ : lofidin - [ 4 ต.ค. 47 13:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 63 คห.47 - 48 กะ 53 ชะม้า อ่านแล้วหละ  กรี๊ดช่วงนี้จะบ้าตายกะความหล่อของไจ๋ มาจิ้นต่อกับฟิคลอฟ ยิ่งกรีดสลบ ขอรับสัญญาแทนซิงหยูได้หรือเปล่า...ฮิฮิ หวัดดีนะ **ลอฟ**  หายไปถือของเจอรี่มาหรือเปล่า  ช่วงนี้เจอรี่งานชุกซะด้วย  ลอฟเลยไม่มีเวลาแต่งฟิคให้เราอ่านกันชะม้า.... เอ้ รูปพี่มีโอกาสไปปรากดโฉมที่อื่นด้วยเหรอ ..ฮิฮิ  เอาไปเหอะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอกแค่รูปนะ  ถ้าเป็นคนหน่ะไม่ได้...คนนี้หวง... แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 47 01:47:16 จากคุณ : sml - [ 4 ต.ค. 47 21:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 64 อะแฮ่ม ๆ ดีจ๊า lof เจ้าแม่ดองฟิค ( ล้อเล่นนะคะ ) ดีใจจังเลยที่ได้อ่านอีกครั้งแต่รู้สึกว่าน้อยยังไงก็ไม่รู้บอกถูก แง้ ๆ ๆ lof รู้ไหมว่าน้อยแอบเอา f4 next มาอ่านอีกรอบ จนจบไปแล้ว คิดถึงฮัวเจ๋อตง ฮัวเจ๋อเล่ย รูอิ เป็นบ้าเลยยยยย lof จะแต่งไม่จบจริง ๆ เหรอค่ะ น้อยยังรออยู่นะคะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ขอแค่ forget me not ก็แล้วกัน อิอิ lof ยังจำได้ไหมที่ lof เคยแต่งนิยามความรักของซาร่า เกี่ยวกับฟองคลื่น มันยังกระแทกใจน้อยทุกครั้งที่หยิบมาอ่าน ( นิยายของ lof เป็นเจ้าเดียวที่น้อยพิมพ์ออกมาเป็นหน้ากระดาษนะเนี่ย ภูมิใจอ่ะเปล่า ) น้อยยังอยากอ่านฟิคของ lof ทุกเรื่องเสมอ ถึงแม้ว่าอาจจะต้องรอนานเป็นเดือนแต่ก็เข้าใจว่า lof ไม่ค่อยว่าง เอาเป็นว่าขอแค่อย่าลืมที่จะจรดนิ้วเคาะแป้นพิมพ์ นึกว่าสงสารคนรอเถอะนะคะ แล้วก็เรื่องสำมะคัญ ที่ lof บอกว่าน้อยลงรูป ( ที่ว่า ภาพนกน้อยกับไจ๋น่ารักจังนะ ) หมายถึงที่เป็นรูปสติ๊กเกอร์ใช่เปล่าคะ เห็นเขาบอกกันว่าไม่ใช่ไจ่ไจ๋นะ แต่หน้าโค-ตะ-ระ คล้ายเลยง่ะ ว่าไหม ๆ แล้วน้อยก็ตาไม่ตี๋เป็นอาหมวยอย่างเนี่ยด้วย ตาน้อยโตยังกับไข่ห่าน หุหุ สุดท้ายแล้วที่เขียนมายืดยาว ก็เพราะคำเดียวที่แทนคำทั้งหมด คิดถึง lof มากที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยย ( อีกนิด ๆ น้อยก็แต่งฟิคนะคะ แต่ว่าไม่เคยบอกเลยจำได้ ๆ ชื่อเรื่อง memory of love บันทึกรักของฮัวเจ๋อเล่ย ที่บ้าน f4 thailand นะ ใช้นามปากกาเดียวกันกับพันทิปเนี่ยแหละ หวังว่าว่าง ๆ lof จะแวะเข้าไปให้คำแนะนำน้อยบ้างนะฮับ คารวะรุ่นพี่หนึ่งจอก เอิ้ก ๆ ) จากคุณ : Stupid Angel (Stupid Angel) - [ วันเกิด PANTIP.COM 16:43:04 ]