ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ได้เป็นคนไทยค่ะ เฮียเป็นคนจีน มีเชื้อสายจากเมืองนานกิง ประเทศจีนค่ะ เพราะเฮียเคยไปเล่นคอนที่นานกิงแล้วเฮียบอกว่ารู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเกิด เฮียมีพ่ออยู่ที่เมืองไทยจิง แต่เป็นพ่อบุญธรรมค่ะ ไม่ใช่พ่อแท้ๆ เฮียกับมาม๊าเคยมาอยู่เมืองไทยตอนเด็กๆ 9 ขวบมั๊งคะ ถ้าใครจำตัวเลขได้ก็แปะเสริมอีกทีและกันนะคะ แล้วญาติๆที่เมืองไทยก็ให้ความช่วยเหลือเฮียกับมาม๊าในตอนนั้นค่ะ ส่วนธุรกิจของพ่อบุญธรรมเฮียเนี่ย หนังสือพิมพ์เคยลงข่าวว่าเป็นเจ้าของธุรกิจน้ำปลาทิพรสค่ะ เรื่องร้านอาหารก็เคยได้ยินมาบ้างแต่ไม่แน่ใจว่าจริงรึป่าวค่ะ จากคุณ : อยากช่วยนะ (ซาลาเปาหมูแดง) - [ 25 ส.ค. 47 22:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณค่ะ คุณซาลาเปาหมูแดง ที่ช่วยตอบ ที่อยากรู้ก็เพราะว่า เพื่อนเอามาเล่าให้ฟังว่า พ่อเป็นคนไทย และก็เป็นเจ้าของน้ำปลาตราทิพรสนั่นแหละค่ะ แต่เพื่อนมันยืนยันว่า พ่อแท้ๆเลย จากคุณ : Enchanted (Enchanted) - [ 26 ส.ค. 47 10:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอยืมเนื้อที่แปะฟิคหน่อยนะค้าบบบบบ only god knows.............from DIY (ครายที่เก็บไว้แต่ต้นบอกกานหน่อยน้า เจ้าของทำแผ่นตอนแรกๆหายง่า ช่วยเค้าด้วย งิ้ดๆ ---------------------------------------------------------------- แวนเนสก้าวมาข้างหน้าเหมียวอย่างช้าๆ ก่อนจะมาหยุดยืนกอดอกอยู่เบื้องหน้าเธอ พูดกับเธอด้วยเสียงต่ำๆ .เน้นหนักทุกคำพูด “เธอรู้จักพวกชั้น.......แล้ว” เขาทอดเสียงคำสุดท้ายอย่างจงใจ ตาเรียวยาวทอประกายวิบๆ ชวนให้ขนอ่อนๆหลังคอของเหมียวถึงกับลุกซู่..........สามีขู่หนูทำไมอ่ะ หนูกัว เธออยากขดตัวให้เล็กลงแล้วจมดินไปต่อหน้าต่อตาแวนเนสมากกว่าที่จะยอมรับว่าเธอได้หลอกลวงเค้า แต่สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงแค่การพยักหน้างึกงัก ก่อนจะเอ่อด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง  “ฉันรู้จักพวกคุณ” และเมื่อคำพูดหนึ่งหลุดออกมา คำพูดที่เหลือก็ตามมาอย่างรวดเร็ว ราวกับน้ำที่ทะลักจากเขื่อนที่พังทลาย “ฉันรู้จักพวกคุณ .ชั้นดูละครของพวกคุณ (ประมาณ 3 ล้านรอบ) โฆษณา (อีกราวๆสี่ล้านหน) และก็ฟังเพลงพวกคุณด้วย (วันละ 25 ชม.)” เหมียวมองไปรอบๆ สะอื้นอึกอัก ก่อนคำพูดสุดท้ายจะหลุดออกมา “และชั้นก็เป็นแฟนคลับของพวกคุณ”   อาจจะด้วยทั้งความกลัวว่าแวนเนสจะโกรธเธอ บวกกับความดีในกมลสันดานของเหมียวเอง (ก็ชั้นเปงนางเอกนิ) ทำให้เธอเอ่ยมันออกมา ก็เค้ามะอยากโกหกสามีนิ เหมียวก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่ไหลรินออกมาเต็มสองแก้มไว้ กลืนน้ำลายแล้วสูดลมหายใจเรียกความกล้าของตัวเอง เงยหน้าและสบพี่จืออย่างแน่วแน่ เอ่ยว่า “เพราะฉะนั้น ดิชั้นจึงไม่สามารถทำงานนี้ได้ค่ะ” แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 47 13:14:17 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 13:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สิ้นประโยคที่บีบคั้นหัวใจของเธอ เหมียวพยามรักษาระดับใบหน้าตนเองให้ตั้งตรง ไม่ก้มลงมา เพราะนั้นเป็นวิธีเดียวที่จะบอกกับสามีได้ถึงความจริงใจของเธอ หญิงสาวไม่ต้องการหลอกหลวงแวนเนส หากจะถามกันจริงๆแล้ว เธอเองก็เป็นคนธรรมดา การโยนโอกาสใกล้ชิดศิลปินที่ชื่นชอบทิ้งไป มองจากสายตาคนอื่นอาจจะดูโง่ แต่สำหรับเธอแล้ว เหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมดถือว่าเธอนอนตายตาหลับแล้ว (ทั้งตี๋ลูบหัว เห็นนมสามีในระยะ สิบเซ็นต์ แถมพบเทวดาครบสี่องค์) จะให้เธอหลอกหลวงแวนเนส ทำเป็นไม่รู้เรื่อง อยู่ข้างๆเขา และยังทำการขายข่าวของเพื่อนอีกร่วมหลายสิบชีวิต ไม่เอาหรอก เธอทำไม่ได้ (ก็บอกแย้วว่าตรูเปงนางเอก หุหุ) “แต่ขอชั้นบอกอะไรได้มั้ยคะ” เธอเปลี่ยนไปพูดภาษาอังกฤษเพื่อที่จะสื่อความได้ดีขึ้น แข็งใจสบตาแวนเนส และพูดด้วยความจริงใจ “ชั้นตั้งใจจะมาหาคุณจริงๆค่ะ แต่เหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้น แม้จะมีความตั้งใจของชั้นเป็นแรงพลักดันให้เกิดขึ้นด้วย แต่ .แวนเนสคะ นอกจากนี้แล้ว ชั้นคิดว่าใครบางคนอยากจะให้ชั้นมาพบคุณคะ เค้าคนนั้นอยู่เบื้องหลัง พลักดันให้ชั้นตัดสินใจมาไต้หวันทั้งๆที่ไม่มีหวังใดๆ เค้าพลักดันให้เกิดปาฏิหาริย์ให้เกิดขึ้นกับชั้นตลอดเวลา ตอนนี้เมื่อปาฏิหาริย์นั้นกำลังจะสิ้นสุด ชั้นอยากจะบอกคุณว่า เหตุการณ์ที่ผ่านมามันมากเกินกว่าที่ชั้นนึกฝันไว้ มันเกินกว่าคำว่าพอเพียง ตอนนี้ชั้นขอขอบคุณสำหรับความหวังดีและความช่วยเหลือของคุณ และขอโทษสำหรับการหลอกหลวง หากคุณจะมองอย่างนั้น......ขอโทษจริงๆคะ” เมื่อเธอกล่าวจบน้ำตาเม็ดโตๆก็ร่วงพรูลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไหล่บางสั่นสะท้านจากแรงสะอื้นที่ไร้เสียงอื่นใด นอกจากเสียงลมหายใจที่ขาดเป็นห้วงๆจากการพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของหญิงสาว สำหรับแวนเนสแล้ว น้ำตาของหญิงสาวเปรียบเหมือนค้อนอันมหึมาที่ทุบลงกลางแสกหน้าของเขา ทีเขาดิ้นรนที่จะให้ทุกคนมารวมตัวกันในวันนี้ก็เพื่อที่จะบีบให้เธอยอมรับความจริงกับเขาต่อหน้า ว่าเธอนั้นเป็นแฟนเพลงของเขา ไม่ใช่แฟนมาจิ!! ความพยายามทั้งหมดทั้งหลายก็เพื่อการยอมรับนี้ของหญิงสาวตัวจ้อยข้างหน้าเขา แต่ทำไม.....เขากลับได้ คำถามใหม่ที่อยู่ในใจของเขา ..................พระเจ้ากำลังเล่นเกมส์อะไรกับเขาอยู่ ตอนนี้แทนที่เขาจะพอใจกับคำตอบของเหมียว เขากลับรู้สึกราวกับได้ทำร้ายของรักของหวงของตัวเอง สิ่งที่มีค่าและบอบบาง เขาเจ็บปวดและรู้สึกร้าวรานกับการกระทำนั้น.....เหนือสิ่งอื่นใด เขาพบว่า หญิงสาวมีความรู้สึกแบบเดียวกับเขา ใครบางคนอยากจะให้เขาพบเธอ..........ว่าแต่เพื่ออะไรกัน พระเจ้า จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 13:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “เอ้า เช็ดน้ำตาซะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำหลายความเงียบ เหมียวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เสี้ยวเทียนนั่นเอง เขายื่นกระดาษทิชชูให้เธอหนึ่งแผ่น ดูเหมือนเทียนอยากจะปลอบใจ แต่มันมีความรำคาญกึ่งๆเม้งเจือในน้ำเสียงของเขา เธอตะลึง “เช็ดซะเถอะน่า ..พวกชั้นไม่ชอบมองหรอกนะ น้ำตาน่ะ” เสี้ยวเทียนยัดทิชชูมาใกล้หน้าเธอมากขึ้น เหมียวก็รับถืออยู่ในมืออย่างอึ้งๆ พึมพัมขอบคุณพี่เทียนไป ก่อนจะเช็ดน้ำตาและน้ำมูกของเธอ(ด้วยทิชชูแผ่นเดียว) ก่อนที่กระดาษจะหยุ่ยขาดหมดไปซะก่อน มือขาวๆก็ยื่นกล่องทิชชูมาตรงหน้าเธอทั้งกล่อง ไจ่ไจ๋!!! “แค่นั้นไม่พอหรอกน่า....เอาไปเพิ่มเถอะ” ไจ่ไจ๋พูดไปหาวไป อาเจิ้นที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันนักพยักหน้าหงึกๆ สนับสนุนคำพูดไจ่ไจ๋ “เธอพูดภาษาจีนได้ค่อนข้างดีทีเดียวนะ” จากนั้นก็ยิ้มโชว์ฟันสวย.....(อ้าก....คุงพ่อ) ถ้าไม่ติดว่าแมวเหมียวกำลังเศร้าอย่างสุดๆ อาจจะมีการกรีดร้องโหยหวนจากการกระทำของเอฟ 3นี้ได้ ในขณะที่ตาตี๋ตัวต้นเรื่องยังยืนอึ้งอยู่ เสี่ยวจือผู้จัดการชั้นยอด นักแก้ปัญหามือหนึ่งเดินมาตบบ่าเขาข้างหลังอย่างกึ่งเรียกสติกึ่งปลอบโยน ก่อนจะหันไปมาเหมียวและเอ่ยขึ้นว่า “งั้นมันก็ลำบากสำหรับเราที่จะรับเธอเข้าทำงาน มันไม่เป็นการยุติธรรมต่อแฟนคนอื่น ซึ่งตัวเธอเองก็รู้ดี ถ้าเธอมาทำหน้าที่นี้งานก็คงไม่ดีและเธอเองก็ไม่สบายใจ เสียใจด้วยนะเหมียว เราไม่สามารถรับเธอเข้าทำงานได้” เหมียวพยักหน้ารับการตัดสินใจของพี่จืออย่างไม่คัดค้านอะไร “ส่วนนาย แวนเนส นายต้องรับผิดชอบกรณีนี้ ชั้นขอสั่งให้นายเข้าทำงานทุกวัน จันทร์-พุธ เวลา 8.00-12.00 ความคืบหน้าเรื่องงานทุกอย่างต้องรายงานต่อชั้นทุกวัน จะไม่มีเวลาให้นายไปเที่ยวซ้อมเต้นรำกับเพื่อนๆยามบ่าย ถ้างานตอนเช้าไม่คืบหน้า ส่วนตอนเที่ยงนายก็ต้องดูแลเหมียวเค้า จนกว่าเค้าจะถึงกำหนดกลับประเทศ” “อะไรนะครับ” แวนเนสหายอึ้งอย่างปลิดทิ้งหันมาถามพี่จืออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง พี่จืออนุญาติให้หนึ่งในสมาชิกเทวดาไปดูแลผู้หญิง ..เกิดอะไรขึ้น รึพี่จือโดนทุบหัว เสี่ยวจือยิ้มให้แวนเนสและเจ้าเหมียวที่ตอนนี้มีคราบน้ำตาเต็มสองแก้ม มอมแมมเป็นที่สุด “นายสัญญากับเค้าและเพื่อนนายไม่ใช่เหรอว่าจะหางานให้เค้า ตอนนี้เค้าไม่มีรายได้ นายก็ต้องดูแลให้เธอมีกินมีใช้สิ และอีกอย่าง ชั้นไม่คิดว่าใครบางคน” พี่จือยิ้มแล้วมองขึ้นไปเบื้องบน แล้วหลิ่วตาให้แวนเนสก่อนเสริม “อยากจะหยุดเกมส์ที่เพิ่งจะเริ่ม” ถึงตอนนี้พี่จือกดรอยยิ้มที่มุมปากของตัวเองไม่อยู่แล้ว ส่งยิ้มมาให้คุงตี๋ ก่อนจะเอ่ยอย่างขำๆ “โดยเฉพาะเมื่อหนึ่งในผู้เล่นเกมส์แห่งโชคชะตาเริ่มจะเข้าใจบทบาทของตัวเองในเกมส์แล้วหรอกนะ” พี่จือจบคำพูดด้วยการยักคิ้วอย่างล้อเลียน จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 13:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากจบกับหมีขาวตัวป่วน พี่จือหันมาหาน้องเล็กที่อาการหนัก ทำท่าจะล้มตัวลงนอนอยู่ทุกเมื่อ “เอาละไจ๋ ไปนอนข้างล่างที่ห้องพักผ่อนซะ เดี๋ยวพอถึงเวลางานจะให้คนไปตามละกัน” ก่อนจะหันมาหาเจิ้น “อาเจิ้นงานนายล่ะไปถึงไหนแล้ว” “เกินร้อยเลย” คุณพ่อตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ด้วยความภาคภูมิใจในงานของตัวเอง จือยิ้มแล้วตบบ่าอย่างชื่นชมกับคุณเจิ้น คิดในใจว่าคุงเจิ้นช่างสมกับเป็นพี่ชายคนโตของลิงทั้งสี่ที่เขาชื่นชมจริงๆ “ไหนๆวันนี้ก็ออกมาแล้ว นายจะทำอะไรต่อฮึ อาเจิ้น” “ผมอยากซ้อมร้อเพลงนิดหน่อย” เจิ้นตอบเบาๆ เสี่ยวจือผงกหัว “ขยันเกินร้อยทุกงานนะนายน่ะ เดี๋ยวชั้นจะไปจัดการเรื่องห้องซ้อมให้ ไปรอพร้อมไจ๋ก่อนแล้วกัน แล้วค่อยลงไป ส่วนนายเสี้ยวเทียน ถ้ายังไม่หายโกรธแมวที่บ้าน ดูแมวตัวนี้ไปก่อนได้มั้ย มอมแมมไปหมดแล้ว ตัวคนเก็บมาก็ไม่ไหว ยืนอึ้งยังกับโดนอะไรทุบหัว” “ได้เลย เดี๋ยวผมจัดการให้ ทั้งคู่นั้นละ” เสี้ยวเทียนรับปากพร้อมด้วยรอยยิ้มกวนบาทาที่จุดอยู่ตรงมุมปาก “ทุกอย่างโอเค งั้นชั้นไปจัดการงานก่อน ไปไจ๋ไปนอนได้แล้ว ชั้นจูงไปก็ได้ เดี๋ยวชนนั่นนี่เจ็บตัว เจิ้นไปกันเถอะ โอเคนะ งั้นบั้ยบายเทียน แวนเนสและเหมียว” พี่จือเดินมายื่นมือให้เธอจับแล้วกล่าวอย่างจริงใจว่า “ผมยินดีที่ได้พบคุณ” เหมียวยกมือขึ้นเขย่ากับพี่จืออย่างงงๆ ก็ที่พรืดๆไปกันเมื่อกี้ ตรูฟังออกหมดซะที่ไหนกันล่ะ พูดยืดยาว แถมเร็วอีกตะหาก จะแจ้งจับตรูรึปล่าวก็มะรู้ มาประโยคหลังสุดที่พี่จือพรืดเนี่ยละ พอเข้าใจหน่อย เค้ายินดีที่ได้พบตรู......จริงปล่าวเนี่ย เมื่อพี่จืออำลาเธอเสร็จก็นำเอาเอฟ2ทั้งคู่ลงไปข้างล่าง พวกเขายังหันมายิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร (เป็นความพยายามอย่างใหญ่หลวงสำหรับคนที่ง่วงสุดชีวิตอย่างไจ่ไจ๋ที่จะยิ้มทั้งๆที่หลับอยู่......แต่งิ้ดๆๆน่าร้ากกกกกกกกกกก) เมื่อประตูห้องปิดลง เหลือเพียงแค่เหมียวและเอฟ2ที่เหลือในห้อง.....สามีและ(อดีต)กิ้กของเธอ จูเสี้ยวเทียน จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 13:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ท่ามกลางบรรยากาศที่ชวนอึดอัด เสียงห้าวๆดังๆของเสี้ยวเทียนดังขึ้นมา ทำลายความเงียบ “สวัสดีครับ” เสี้ยวเทียนทักทายหญิงสาวเป็นภาษาไทยชัดแจ๋ว ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มเยาะๆเปื้อนอยู่ เขาดูคล้ำลงเล็กน้อยเพราะกิจกรรมกลางแจ้งในการถ่ายทำละครแถมเหมียวเพิ่งสังเกตเห็นห่วงยางที่เทียนเอามามัดไว้รอบๆพุง แต่แงบ ก้อยังหล่อง่า.............. มุมปากที่ยกสูงขึ้นจากการยิ้มอย่างเยาะของเค้ายิ่งสูงขึ้นเมื่อเห็นแมวน้อยสะดุ้งโหยง ตลกดีแฮะ แม่คนนี้ “เธอจะตกใจอะไรล่ะ เธอก็รู้ว่าชั้นพูดภาษาไทยได้....ไม่ใช่รึ” ปลายประโยคของเสี้ยวเทียนแอบมีแววกร้าวและประชดประชันเจืออยู่......คางเชิดโชว์เหนียงเล็กน้อย อารมณ์เย้ยหยันคนทั้งโลกปีนข้ามจากมุมปากไปถึงแววตาของเขา น้ำเสียงเทียนตอนนี้คล้ายๆกับตอนที่สามีขู่เหมียวเมื่อครู่ เธอพอจะเข้าใจว่าคนดังอย่างพวกเขานั้นอึดอัดและลำบากใจกับการถูกติดตาม เมื่อคิดถึงความลำบากในการดำรงชีวิตประจำวันของพวกเขาแล้ว เหมียวเองก็เข้าใจพวกเขาอยู่และนั่นเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เธอต้องแสดงความจริงใจด้วยการบอกความจริงและปัดงานที่แวนเนสเสนอให้เธอ “ทราบค่ะ” เหมียวตอบ เทียนเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างแล้วถามด้วยน้ำเสียงเยาะๆแบบเดิม “แล้วทำไมเธอถึงตอบชั้นเป็นภาษาอังกฤษล่ะ” เสี้ยวเทียนยังไม่หยุดพูดภาษาไทยกับเธอ “ก็เดี๋ยวแวนเนสจะไม่เข้าใจค่ะ” หลังจากจบประโยคที่เต็มไปด้วยความจริงใจ เสี้ยวเทียนก้มหน้าลงมา (หลังจากเชิดหน้าจิกมองอิเหมียวจากหางตาโชว์เหนียง) มองหน้าเธอนิ่งนาน ราวกับต้องการค้นหาอะไรจากเธอ แต่สิ่งที่เสี้ยวเทียนพบจากใบหน้าของหญิงสาวนั้นมีเพียงแต่ คราบน้ำตาที่เปื้อนสองแก้ม ดวงตาคมโตที่บัดนี้แดงซ้ำ เนื่องจากเพิ่งผ่านการร้องไห้ไปหมาดๆ ปากอิ่มที่เม้มเป็นเส้นตรงบ่งบอกถึงความตึงเครียดที่หญิงสาวมีอยู่ แต่จมูกนั้นยังคงเชิดขึ้นแบบคนหัวรั้น ทำให้เค้านึกถึงแมว.....แม่คนนี้ชื่อเหมาะกับตัวดีแฮะ เหมียว.....เสียงแมวร้อง แต่ตอนนี้ดูท่าทางจะเป็นแมวตกน้ำป๋อมแป๋ม หน้ามอมน้ำตาไปเป็นแถบเชียว “ดี...จริงใจดี หวังว่าสายตาชั้นคงไม่พลาดหนนี้” เสี้ยวเทียนพูดขึ้นเป็นภาษาอังกฤษในที่สุด “แต่ว่า ตอนนี้ ชั้นว่าเธอไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า นะ อย่ามามองหน้าชั้นอย่างงั้นสิ ชั้นออกจะเป็นคนดี เธอไม่รู้รึไง ฮึ” ท้ายประโยคของเทียนยังไม่วายเจือแววเยาะเย้ยประชดประชันอยู่ “ไปแวนเนส พายัยแมวตกน้ำนี้ไปห้องน้ำกับชั้น” ประโยคสุดท้ายของเสี้ยวเทียนปลุกแวนเนสให้ตื่นจากภวังค์ เขาลุกขึ้นพร้อมๆเสี้ยวเทียน ทั้งสามเดินออกไปจากห้องประชุม จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 13:38:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจากเสี้ยวเทียนและแวนเนสส่งแมวน้อยเข้าห้องน้ำไปแล้ว สองหนุ่มก็มานั่งจุ้มปุ้กอยู่ตรงชุดรับแขกซึ่งมีตั้งอยู่ทุกๆชั้นของบริษัทฟู่หลง “ว่าไง เจ้าตัวดี” เสี้ยวเทียนพูดไปหัวเราะไป(ช่วยจิ้นเปงเสียวสะท้านโลกัณต์ของเทียนด้วยนะค้า) “อยากจะบีบผู้หญิงเค้ามาก จนลากพวกชั้นมาจากงานให้ครบองค์เลยนะแก5555” เทียนพูดขึ้นหลังจากทิ้งตัวลงในโซฟาหนานุ่มโครมใหญ่ “เดี๋ยวนี้มองสาวคมเข้มรสกาแฟก็ไม่บอกนะแก กิมจิที่เคยชอบ ไม่เอาแล้วเหรอเฮอะ 55” แล้วเอาไหล่ไปกระแทกคุงตี๋อย่างเยาะๆสองสามหน แต่เสียงหัวเราะและคำพูดเสียดสี(และแรงฟายๆ)ของเสี้ยวเทียนไม่ได้ก่อให้เกิดอะไรขึ้น ชายหนุ่มข้างตัวเขายังคงเงียบอยู่อย่างเดิม เทียนนิ่วหน้า .ก่อนตบบ่าหมีขั้วโลกอย่างแรงไปหนึ่งป้าบ “เฮ้ย ทำไมเงียบไปว่ะ เป็นอะไรไปแก เฮ้ย” ว่าแล้วก็แถมไปอีกหนึ่งปั้กใหญ่ตรงหัว (งิ้ดเจ็บมะสามี) โดนเข้าไปเจ็บๆอย่างงี้ คุงสามีก็ตื่นจากภวังค์ขึ้นมา แต่ยังเอ๋อ “หา .อะไรนะ นายว่าอะไรนะเมื่อกี้” “เออ....ชั้นถามว่านายชอบสาวรสกาแฟมะตะบะเมื่อไหร่ไม่เห็นบอก ช่างเถอะๆ ตอนนี้ไม่ต้องบอกชั้นก็รู้ว่าแกสนเค้าเข้าให้แล้ว แหม โกรธตัวเองมากรึไง ทำผู้หญิงร้องไห้แค่นี้อ่ะ โธ่” เสี้ยวเทียนพูดราวกับเคยทำผู้หญิงร้องไห้มาไม่ต่ำกว่าร้อยคน (ครือถ้านับในเมืองไทยก็ถึงหลักพันได้อ่ะเฮีย) เทียนยิ่งเปล่งเสียงหัวเราะมหากาฬออกมามากขึ้นเมื่อเห็นคุงตี๋ทำไรไม่ถูก เถียงไม่ออก ได้แต่ออกอาการเงอะงะ เอามือมาถูๆแถวๆจมูก ปากยื่นปากยาว(ปากห้อยด้วย) ตามองซ้ายขวา นั้นล่ะ นั่นละมันเลย อู๋เจี้ยนหาว เสี้ยเทียนคิด มันกำลังหาข้อแก้ตัวอยู่ละ “อะไร อะไร” เทียนพูดไปเอาไหล่หนาๆชนสามีไปอีกสองสามโครม “อะไรอีก เจ้าหมีขาวเอ้ย จะแก้ตัวว่าอะไรอ่ะทีนี้ ลากชั้นมาจากยูนาน” เทียนเริ่มเสียงดังอย่างข่มขวัญ “ยูนานเชียวนะโว้ย ลากไอ้ไจ่มาจากเตียง แถมยังไปควานเจิ้นมาจากตารางงานล้านแปดของมัน แกแคร์ยัยแมวตกน้ำนั้นจนทำทุกอย่างเพื่อบีบยัยนั้นให้เป็นโจ้กต่อหน้าแก เชอะ จะคุยเรื่องคอนเสริตเมืองไทย ถามหน่อยเถอะ ไอ้หมีตัวไหนที่ไปเมาระริกระริ้นอยู่ก่อนงานคอนล่าสุด จู่ๆแกจะขยันอะไรขึ้นมาหา..........” ตี๋ยังคงไร้คำพูด เสี้ยวเทียนมองอาการเจ้าหมีอย่างหมั่นไส้ ตรูเม้งแทบตาย เหนื่อยด้วย มันยังปากหนัก เทียนเลยทิ้งตัวลงพิงพนักโซฟา เงียบพักเหนื่อยสักครู่ ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างเปรยๆอีกครั้ง.............”หรือว่า พระผู้เป็นเจ้าเบื้องบน ได้ส่งใครคนนั้นมาให้นายแล้วจริงๆว่ะ” ผลั้ก!!!! อันนี้เป็นคราวคุณตี๋ประทุษร้ายเทียนกลับบ้าง “อย่าบ้าไปหน่อยเลยน่า” คุงตี๋ปฏิเสธ “ชั้นจะขยันทำงานบ้างไม่ได้รึ นายไม่เห็นรึว่าชั้นเหนื่อยกับอัลบั้มใหม่ขนาดไหน ไม่เหมือนนายหรอก ต้องรอมีอารมณ์ขึ้นมาก่อน ดูสิ ป่านนี้ยังได้แค่ 6 เพลง เชอะ แล้วอีกอย่าง ชั้นบอกกี่หนแล้วว่าพวกเพื่อนชั้น เจ้าพวกมาจิน่ะฝากชั้นมาอีกที ชั้นเห็นเหมียวเค้าน่าเอ็นดูดี เลยอยากหางานให้ทำ นายอย่าบ้าไม่เข้าเรื่องไปหน่อยเลยน่ะ” “เอ้ออออ........................” เทียนลากเสียงยาวอย่างล้อเลียนแกมประชด บวกความเจ็บที่ถูกหมีต่อยหัว(เอ่อ.....เค้ามะได้ชกกันนะค้าผู้อ่าน เค้าคุยกานแบบผู้ชายๆเค้าพรืดกันง่า) “เอ็นดู............ฮึเอ็นดู เด็กที่อ่อนกว่านายแค่ 3 ปีน่ะ เค้ามะเรียกว่าเอ็นดูหรอกเว้ย คำนั้นน่ะ เค้าใช้สำหรับเด็กที่อ่อนกว่าสัก5-10ปีโว้ย พูดจีนไม่เก่งยังจะมาอีก ฮี่โถ่......” เสียงเทียนเวทนาใส่คุงตี๋ได้น่ากระตื้บมั่กๆ แถมพอพรืดเสร็จ มือก้อสะบัดไปกระแทกหัวเกรียนๆของคุงตี๋อีกกะป้าบใหญ่ “เอ็นดูเค้าใช้กับเด็กอ่อนกว่า กี่ปีก็เอ็นดูได้เหมือนกันละโว้ย” แวนเนสเถียง......ยัง.....ยัง ไม่ทิ้งลายชอบออกนอกเรื่องกันอยู่ จะทะเลาะกัน มันก็ยังจะไร้สาระกัน................จนได้ จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 13:46:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทั้งสองนิ่งเงียบไปพักนึง (หลังจากเถียงเรื่องคำว่าเอ็นดูกันจนเหนื่อย) แวนเนสพูดขึ้นมาอีกครั้งนึง “นายจำได้มั้ย ชั้นเคยพูดว่า ชั้นเชื่อว่าพระเจ้าจะส่งคนๆนึงมาให้ชั้น คนที่พระเจ้าสร้างมาเพื่อชั้น ชั้นรอคอยที่จะพบคนๆนั้นตลอดเวลา...........เพราะฉะนั้นถึงแม้ชั้นจะเคยเจ็บแค่ไหน.....” แวนเนสพูดเรื่อยๆ น้ำเสียงเหมือนจะเป็นเพียงการเปรยๆเล่าสู่กันฟังระหว่างเพื่อนสู่เพื่อน แต่เสี้ยวเทียนก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความขมขื่นใจที่เจืออยู่บางๆในถ้อยคำนั้น เทียนได้แต่มองอย่างเห็นใจ แม้เสี่ยววีจะเติบโตในสังคมอเมริกัน แต่ความที่เขาเป็นลูกชายคนเดียว(ค่อนข้างนาน)ในบ้านที่พ่อแม่หย่าขาดจากกัน ทำให้เขาผูกพันกับครอบครัว ซึมซับความคิดแบบเอเชียไว้มาก เสี่ยววีรักและให้เกียรติแม่พี่สาวและน้องสาวของเขา เขายังเพื่อแผ่ความรู้สึกนี้มาถึงเพศเดียวกับแม่เขาทุกคน เมื่อเขารักใคร เขาจึงรักแบบผูกพัน แตกต่างจากความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยกับหญิงสาวหลายๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต “ผู้หญิงแบบนั้นมี ไว้สนุก” เสี่ยววีเคยเอ่ยกับเขาหนนึง ครั้งพวกเขายังนัดดวลเหล้าบนดาดฟ้าฟู่หลงกันบ่อยๆ ช่วงนั้นพวกเขามีงานร่วมกันมากมาย ต้องกินนอนไปไหนมาไหนด้วยกัน เจอหน้ากันวันละ 20 ชม ทุกวันแถมไม่สามารถกระดิกตัวไปไหนได้เนื่องจากแฟนๆ ที่มีมาห้อมล้อมพวกเขาเสมอๆ เมื่อพวกเขาเหนื่อยก็จะขึ้นมาสังสรรบนดาดฟ้าของบริษัท เพราะมันให้ความรู้สึกปลอดโปร่งกับพวกเขา ทำให้พวกเขาผ่อนคลายหลังจากเวลางาน การซ้อมทั้งร้องและเต้นหรือการอัดรายการที่เหน็ดเหนื่อย เมื่อคิดย้อนกลับแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาสนิทสนมเปรียบดังพี่น้องที่คลานตามกันมา (สำนวนอย่างก่านิยายจีน ชั้น) เสี้ยวเทียนถอนหายใจเมื่อคิดย้อนกลับไปเวลานั้น ตัวเขาเองแม้จะถูกมองจากคนอื่นว่าเป็นคนเฉยๆหยิ่งๆจนบางครั้งออกจะเม้งๆ (อันนี้เทียนรำพึงก่าตัวเองน้า) แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนละเอียดอ่อนมากๆ เพียงแต่เขาแสดงออกไม่เป็น ความทุกข์ใจของเสี่ยววีที่มีมาตลอด2-3ปีนี้ทำไมเขาจะไม่รู้...........ไม่สิ จริงๆแล้วมันยิ่งกว่ารับรู้ เขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในสถานการณ์นั้นเสียด้วยซ้ำ และยิ่งทุกข์ใจมากขึ้นเมื่อรับรู้ว่า เสี่ยวียังลบแผลในใจจากเหตุการณ์นี้ได้ไม่หมด มันโผล่ออกมาให้เขาสัมผัสได้ จากน้ำเสียงเมื่อสักครู่ของเพื่อน แม้เพิ่งจะมาสนิทสนมกันไม่นาน แต่พวกเขาก็อยู่ร่วมกันมานานพอที่จะทำให้พวกเขามีความสัมพันธ์ที่เรียกว่า “พิเศษ” ระหว่างกัน สำหรับพวกเขาแล้ว เอฟ4ไม่ใช่แค่กลุ่มของไอออลยอดนิยม แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่างที่ทำให้พวกเขาเป็นพวกเขาในปัจจุบัน เหมือนโรงเรียนที่บ่มและหล่อหลอมและส่งให้พวกเขาเข้ามายืนอยู่ในโลกวงการบังเทิงได้อย่างเต็มภาคภูมิ ดังนั้นไม่ว่าจะจากโรงเรียนไปนานสักเพียงไหน ความรู้สึกที่ว่า “เป็นพวกเดียวกัน” ก็ยังติดตาม.....อยู่กับพวกเขาตลอดไป ความเศร้าของใคร ทุกคนก็จะร่วมรับรู้..... รับรู้ทั้งทุกข์และสุขไปด้วยกัน....... คิดมาถึงตอนนี้เสี้ยวเทียนวางมือบนบ่าคุงตี๋เบาๆอย่าเข้าใจและให้กำลังใจ แวนเนสก็หันมามองเสี้ยวเทียนอย่างขอบคุณ ก่อนจะเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ชั้นก็ได้แต่คิดว่าสักวัน.........สักวันพระเจ้าจะส่งตัวจริงมาให้ชั้น” แวนเนสพูดขึ้นมาอย่างมันใจในศรัทธาของตัวเอง เสี้ยวเทียนบีบบ่าของแวนเนสแรงๆเหมือนจะถ่ายทอดกำลังใจให้คุงตี๋พบตัวจริงของตัวเองเร็วๆแล้วทั้งสองก็ปล่อยตัวเองให้อยู่ในวังวนของความคิดตัวเองระยะหนึ่ง  ก่อนที่เสี้ยวเทียนจะพลุดลุกขึ้นจากท่าเอกเขนกสบายๆมาโวยวายหน้าตาตื่น “เฮ้ย แล้วเราจะไม่ไปดูผู้สมัครคนล่าสุดของนายที่พระเจ้าส่งมากันหน่อยเรอะ” คุงแวนเนสตบหัวตัวเองดังป้าบ “จริงสิ............ลืมไปสนิทเลย” ว่าแล้วหมูยูนานก่าพิซซ่าขอบชีสก้อวิ่งหน้าตั้งไปที่ห้องน้ำ เพื่อที่จะหยุดชะงักอยู่ตรงประตูทางเข้า....................ก็มันเปงห้องน้ำหญิงนินา!!! แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 47 15:43:44 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 15:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหนื่อยแย้ว วันนี้เอาแค่นี้ก่องแย้วกานน้า หิวด้วยง่า แงบๆๆ อย่าลืมน้า ครายมีตอนแรกๆเก็บไว้ แจ้งล่วย อยากได้คืน เงี้ยวๆๆ จากคุณ : แมวจรจัด - [ 10 ก.ย. 47 16:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนุกดีอ่ะ ... แต่หมั่นไส้นังนางเอกน่าดูว่ะ "ตอนนี้แทนที่เขาจะพอใจกับคำตอบของเหมียว เขากลับรู้สึกราวกับได้ทำร้ายของรักของหวงของตัวเอง สิ่งที่มีค่าและบอบบาง เขาเจ็บปวดและรู้สึกร้าวรานกับการกระทำนั้น" ชริ ชริ จากคุณ : Vj.VanTura - [ 10 ก.ย. 47 16:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น้องแมววววว อยากอ่านอีกน่ะ ช่วยมาอัพเร็วๆหน่อยเถอะ คิดถึงตี๋ห้อยร้อยกว่าๆม๊ากเว้ย จากคุณ : WU_JAH (xiaof) - [ 11 ก.ย. 47 01:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตรูแอบเดินผ่านมาหมั่นไส้มันเช่นกัน....... จากคุณ : Angel_MiDoRi - [ 11 ก.ย. 47 23:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตรูผ่านมาเซฟลงเครื่องไว้ก่อน เผื่อเน็ตหลุด กางี๊ดดดด เน็ตบ้านอิฉัน หายใจแรงยังไม่ได้เยย เดี๋ยวหลุด จากคุณ : JewelChanInLove - [ 12 ก.ย. 47 21:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอามาแปะต่อแย้ว มะรุจะแปะได้ถึงไหน แต่เปื้อนอิเหมียวออกโรงแย้วค้า ----------------------------------------------------------------- สองคนยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องน้ำสักครู่ “เอาไงดี” คุงตี๋ถามหมูยูนาน “หนีไปรึยังก็ไม่รู้” เสี้ยวเทียนพูดขึ้น “ไม่หรอกน่า เรานั่งอยู่ตรงนั้น ไม่มีทางที่เหมียวจะเดินออกไปโดยเราไม่เห็นหรอก” แวนเนสตอบคุงเสี้ยว แล้วตะโกน เรียกหญิงสาวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี   “เหมียว เหมียว เธอยังอยู่รึปล่าว ตอบชั้นหน่อย เหมียวๆ” หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากห้องน้ำ แวนเนสหยุดยืนหอบน้อยๆ เขาเดินไปเดินมา ร้องเรียกหญิงสาวอยู่เกือบๆสิบนาที ดีว่าชั้นนี้เป็นห้องประชุม ถ้าไม่มีการประชุม ก็ไม่ค่อยมีคนขึ้นมา ไม่งั้นคงวุ่นพิลึก เขาเอามือเสยผม หยุดยืนเคาะเท้าชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้เสี้ยวเทียนที่ยืนช่วยหมีขาวตะโกนเรียกหญิงสาวยืนตาเหลือกอึ้งอยู่ข้างหน้า.........ก่อนนจะตัดสินใจ ยอมตามแวนเนสเข้าไปในที่สุด “ชั้นต้องบ้าแน่ๆที่ทำอย่างนี้ รู้งี้ถ่ายละครอยู่ที่ยูนานดีกว่า” เสี้ยวเทียนพึมพัมอย่างหัวเสีย แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 47 16:28:22 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 15 ก.ย. 47 15:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ในห้องน้ำไม่มีใคร เมื่อเห็นอย่างนั้นแวนเนสก็พุ่งไปที่ช่องระบายอากาศเล็กๆทันที........แต่ไม่มีร่องรอยใดๆว่ามีคนหรือแมว(จริงๆ)ที่ไหน ได้ใช้ช่องเล็กๆนี้เป็นประตูฉุกเฉินหนีไปแต่อย่างใด “เหมียวเธออยู่ไหน” แวนเนสตะโกนอย่างร้อนใจ.............ชั้นทำเธอหลุดมือไปแล้วเหรอ..เมื่อคิดขึ้นมาเช่นนี้แล้ว เค้าก็รู้สึกปวดขึ้นมาในใจ “แวนเนส” เสียงเสี้ยวเทียนเรียกเขาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เขาหันไปมองหนึ่งในห้องน้ำที่ปิดประตูเงียบๆอยู่....... แวเนสไม่พูดพล่ามทำเพลง ทั้งเขย่า,กระชาก,ทุบและเตะประตูบานนั้นอย่างแรง จนพี่เสี้ยวต้องร้องเตือน “.......เบาๆหน่อยแก ทรัพย์สินบริษัทนะโว้ย” “ช่างมัน” คุงตี๋ตอบกระชากเสียง “มาหักเอากับชั้นทีหลัง” แวนเนสยังคงทำการเขย่า ทุบ เตะฯลฯ ต่อไป.....ประตูบานน้อยๆหรือจะสู้แรงหมีขั้วโลกได้.......สุดท้ายมันก็หลุดออกมาจากบานพับทั้งบาน...คามือคุงตี๋น้อย เมื่อบานประตูเปิดออก((จริงๆคือหลุดออกมา)) ภาพที่หมีขอบชีสและหมูยูนานเห็นคือ หญิงสาวที่นั่งคุ้ดคู้อยู่บนโถสุขภัณท์ ศรีษะเอียงไปซบกับ....((เค้าเรียกไรอ่ะ ที่ใส่น้ำของชักโครกน่ะ)) ตัวงออย่างน่าสงสาร คราบน้ำตาเปื้อเต็มสองแก้ม ทำให้เธอดูเป็นเด็กไร้ทางสู้มากขึ้น............และที่สำคัญคือ.........เธอหลับ จากคุณ : แมวจรจัด - [ 15 ก.ย. 47 16:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปังๆๆ เสียงทุบอะไรดังๆพุ่งเข้าไปสู่โสตประสาทของเหมียว “เสียงอะไรน่ะ” เหมียวรำพึง เธอยังงัวเงียอยู่ นึกออกเพียงว่าเธอฝันร้าย และเสียงนั้นปลุกเธอจากความมืดมิดและความเศร้าโศก ในฝันเหมียววนเวียนอยู่ในความมืด ไขว่ขว้าหา.....หาอะไรสักอย่าง........มันเหมือนจะเข้ามาใกล้........แล้วมันก็หลุดลอยไป............ แต่ในความมืดมิดนั้น มีลำแสงเล็กๆอยู่คงสุดสายตา มันเป็นเพียงลำแสงเล็กๆ แต่ในความมืดมิดนั้น มันสว่างไสว เป็นความหวังให้เธอเดินก้าวไป......... ปังๆๆ เสียงนั้นดังขึ้นอีกรอบ พร้อมกับเสียงตะโกนชื่อเธอ “ไอ้เหมียวๆๆ ไอ้เหมียวโว้ยยยยยย” เสียงที่คุ้นเคยนั้นทำให้เหมียวฟื่นสติอย่างเต็มที่ เธอพลุดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และพบตัวเองอยู่ในห้องเช่าที่พี่โรเบิรต์และแฟนช่วยจัดหาไว้ผ้าแพรผืนบางคลุมตัวเธอที่อยู่ในชุดนอนตัวเก่ง กางเกงขาสั้นและเสื้อกล้ามตัวน้อย เหมียวเตะขมัมอย่างงๆ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตชั้น............. เสียงทุบประตูก็ดังขึ้นมาอีก แถมดังกว่าเดิมด้วย................... “แก้...................ไอ้เหมียว ไอ้แมวบ้า แกเปิดประตูเดี๋ยวนี้น้า ชั้นรู้ว่าแกอยู่ที่นี้” เหมียวรอบรวมสติ เดินไปเปิดประตูก่อน เจอหน้าคุงตาต้าเพื่อนเลิฟยืนหน้าเม้งอยู่ตรงหน้าประตู “โว้ย.........กว่าจะเปิดประตู แก..บ้านเช่าแกหายากมากเลย ไอ้บ้า มาก็ไม่บอกเพื่อนฝูงว่าเป็นตายร้ายดียังไง จะถามพ่อแม่แกก็ไม่รู้จะติดต่อยังไง ไอ้บ้านนอกเอ้ย หายตัวไปอย่างงี้เพื่อนฝูงห่วงนะเฟ้ย” ตาต้าเม้งดังลั่นสนั้นห้อง เดินเข้ามาสำรวจห้องนิดนึง วางข้าวของก่อนจะเม้งต่อ “ ห้องโอนิ นิถ้าชั้นไม่เจอพี่โรเบิรตเข้า ใจคอแกจะส่งข่างบอกชั้นมั้ยว่าแกไปถึงสวรรค์วิมาณชั้นไหนกับมาจิไปแล้วน่ะ” “พี่โรเบริต์.........มาจิ” สมองที่ยังมึนงงของเหมียวเริ่มทำงานอย่างช้าๆ เดี๋ยวนะ แล้วตาต้ามาหอชั้นได้ไงเนี่ย มันไม่เคยมานิ แล้วอะไร พี่โรเบริต์....มาจิ เหมียวงง โครม ตาต้าโยนกระเป๋าลงพื้น เอาพัดมาโบกตัวเองพึบพับ “โอ้ย ร้อนจริงๆไต้หวันเนี่ย แล้วเนี่ยชั้นมาหาแกก็เพราะนายชั้นเค้ามาประชุมที่นี้ 1 สัปดาห์เลยขอเกาะติดมา เนี่ยถ้าคราวหน้าเค้าไปยุโรปชั้นต้องอดแน่ๆเลย เพราะแก้ แกคนเดียว คราวหน้ารู้จักส่งข่าวมาบ้างนะแก เฮ้อ ดูสิ มาตอนนี้จะมีข่าวเอฟอะไรนอกจากข่าวคุงพ่อ อิเทียนก้ออยู่ป่า อิตี๋ก้อหายหัว เอาเถอะ มีอิไจ๋อีกหนึ่ง.......” ตาต้าบ่นอะไรต่อไปเหมียวไม่รู้ เพราะพอเทอเริ่มไล่ชื่อเทวดาสี่องค์ สติที่เลื่อนลอยก็กลับมากับตัว  ตาเหลือกหันไปเขย่าตาต้าอย่างแรง “แก แก ชั้นอยู่ไต้หวันแก ชั้นอยู่ไต้หวัน” “เออ กรูรู้ กรูก้ออยู่ด้วยก่ามรึงเนี่ย” เหมียวไม่ฟังเสียงสติที่ได้มา เมื่อระลึกได้ว่าทำอะไรลงไปมั่ง ทำให้สติหลุดอีกครั้ง “แกชั้นเจอมาจิ เจอทั้งวงเลยแก้.........” เหมียวละล่ำละลักเล่า “เออ ชั้นรู้ พี่โรเบริต์เล่าให้ฟังแล้ว เค้าบอกว่าพี่เว่นจะพาแกไปเจอทุกคน สมใจละสิ” ตาต้าประชด......ดีใจกับเพื่อนน่ะก็ดีใจอยู่ แต่ก็แอบงอลที่เพื่อนไม่ยอมส่งข่าวคราวอะไรเลย จึงประชดต่อ “ดาราประเทศนี้ ยืนถ่ายรูปดีๆมะชอบ เอาหัวปักดินๆ มิน่าฝนถึงไม่ตก ร้อนอิ๋บอ๋าย” “เดี๋ยวๆ ฟังชั้นก่อนจิแก ชั้นเจอสามี ชั้นเจอสามีแล้วโว้ยยยยยยย” “เฮ้ย แก้.................” คราวนี้คราวตาต้าจิตหลุดบ้าง “เฮ้ย เจอได้ไง ยังไง บอกหน่อยจิ โอ้ย..........” ตาต้าแทบจะคว่ำตาม “ยินดีด้วยๆ” แล้วตาต้ากับเหมียวก็กอดกันกลม หลังจากหลุดประโยคเด็ดไป อิเหมียวก็พูดอะไรไม่ออก ร้องไห้ซบตาต้า พยายามจะเรียกสติกลับคืนมาเพื่อถ่ายทอดประสบการณ์เฉียดตายให้ตาต้าฟัง ((ครือสำหรับเหมียวแย้ว การเจอเอฟคือปาสบกานเฉียดตายรูปแบบหนึ่ง ครือเจอแย้วจะอึ้งหายใจมะออก ช้อตและอาจหมดสติล่ายล่วยถ้าระงับมะอยู่เจรงๆ)) แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 47 16:45:18 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 15 ก.ย. 47 16:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 “โอเคแก ชั้นโอเคแล้ว” เหมียวปาดน้ำตา “คือว่า........เรื่องมันเป็นอย่างนี้.........” ก่อนที่ประโยคจะจบลง รูปเงาจากกรอบประตูที่ตาต้าเปิดค้างไว้ ก็ดึงความสนใจของหญิงสาวทั้งสองไปก่อน “อ้าว มีเพื่อนมาเหรอ” เสียงต่ำๆดังมาจากชายหนุ่มผลสั้นหน้าใสในเสื้อยืดขาวเก่าๆมอมๆ ในมือถือถึงกระดาษที่บรรจุของจนเต็มล้นออกมา มองเห็นส้มสองสามลูกอยู่ตรงปากถุง เขาใส่เข็มขัดที่มีหัวเป็นลายกราฟฟิตี้สีเงินเป็นประกาย กางเกงยีนส์ตัวโคร่งๆ รองเท้าหนังสีน้ำตาล.........และแน่นอน สร้อยไม้กางเขนสีเงินขนาดพอดีๆ “ชะ” ตาต้าจบคำพูดเพียงเท่านั้น สองตาโตขึ้นปานประหนึ่งโดนผี...((จริงๆคือตี๋)) หลอกกลางวันก็ไม่ปาน ตาต้านิ่งไปชั่วขณะ นึกในใจ “ตรูแค่จะบอกให้อิเหมียวเล่าให้ฟังว่าเจอตี๋ยังไง นิตัวจริงมายืนอยู่หน้าตรูเรย เอิ้ก ชั้นจะบ้า” แต่ตาต้าก็ยังคงเป็นตาต้าที่สติดีกว่าเหมียวเพื่อนสาว เธอหันไปหาคุณแวนเนส พ้อยต์หน้ายิ้มอย่างสวยงาม “ค่ะ ชั้นเป็นเพื่อนของเหมียวจากเมืองไทยค่ะ” ----------------------------------------------------------------- ง่ะได้แค่นี้ง่ะ น้องคอมเดี้ยงหนักมั่กๆ แงบๆๆ เด่วถ้าเค้นมาได้ จะจัดให้ต่อ ถ้ามะด้าย รอจากบ้านนอกแย้งกานเน้อ บุ๋ยๆ จากคุณ : แมวจรจัด - [ 15 ก.ย. 47 16:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ต๊าย ตาย ... เพื่อนนางเอกนี่น่ารักนะเคอะ อริ อริ แล้วจามีคู่มั๊ยเคอะ เพื่อนนังนางเอกเนี่ย จากคุณ : Vj.VanTura - [ 16 ก.ย. 47 11:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คู่เพื่อนางเอกกะลังคิดอยู่................ ต้องดูพัฒนาการของตัวละครอ่ะหุหุ ต่อๆนะ ((จาหมั่นไส้กานอีกมะเนี่ย)) ---------------------------------------------------------- เมื่อวาน.................... หลังจากแวนเนสได้ทำการทำลายทรัพย์สินของบริษัทเพื่อหายัยแมวตัวป่วนของเขา และพบว่าแมวน้อยตัวนั้น.......... ร้องไห้จนหลับไปในห้องน้ำ ((โชคดีที่ยังมีสติ ใส่กุงเกงก่องหลับนะเนี่ย)) เขาได้ช้อนร่างที่หลับใหลไปด้วยความเหนื่อยอ่อนและหวาดกลัวขึ้นมาเบาๆ..........ศรีษะของหญิงสาวเอนไปซบกับอกกว้าง....งอตัวซุกไซ้เหมือนลูกแมวที่ซุกเข้ากับอกแม่เพื่อแสวงหาความปลอดภัยและความอบอุ่น แวนเนสก้มมองหน้าเฉี่ยวคมที่แนบอยู่กับอกเขา........................ คราบน้ำตายังคงเปื้อนใบหน้าของเธอ................ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาในสมองจนเขาอดใจไม่ได้ที่จะ.........ก้มหน้าลงไปเพื่อที่จะใช้ริมผีปากของเขา............จูบซับน้ำตาบนพวงแก้มสีแทนสวยนั้น “อะแฮ่มๆ” เสียงคุงเทียนระแอมอย่างเกรงใจ “นายเอ้อ....จะทำไงต่อ ยัยแมวเหมียวนี่หลับไปแล้วจะเอาไปทิ้งไว้ที่ห้องพักมั้ย รอให้เธอตื่นแล้วจะทำอะไรค่อยว่ากันอีกที” แวนเนสเงยหน้าขึ้น กระชับวงแขนที่โอบอุ้มยัยเหมียวตัวดีไว้ “ ไม่ต้องหรอกเทียน ชั้นว่าชั้นพอจะจำได้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหนเดี๋ยวชั้นจะพาเธอไปส่งที่บ้าน แล้วอย่างที่นายบอก จะทำอะไรค่อยว่ากันอีกที” แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 47 10:49:01 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 47 10:49:01 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 47 10:49:01 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 20 ก.ย. 47 23:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 21 12.30 ของวันรุ่งขึ้น เช้านี้แวนเนสตั้งใจทำงานมาก เขาพูดคุยกับโปรดิวส์เซอร์ถึงผลงานที่เขาอยากจะเห็น เขาพูดคุยทุกเรื่อง ทั้งแนวเพลง การแต่งตัว และความคิดเห็นมุมมองในเรื่องต่างๆของเขากับนักแต่งเพลง อย่างเคร่งเครียด แต่เมื่อเวลาเที่ยงตรง แวนเนสก็บอกลาทีมงานแล้วรีบวิ่งออกมาจากสตูทันที “ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ครับ” ชายหนุ่มสวมหมวกและลากกระเป๋าออกไปจากห้องอย่างเร็ว “วันนี้ดูแวนเนสกระตือรือร้นดีนะ” หนึ่งในสต้าฟพูด “จริงๆแล้วเค้าเป็นเด็กดี ตั้งใจทำงาน แต่ไม่รู้ทำไมหลังๆเค้าดูแปลกไป แต่ตอนนี้เห็นเค้ากลับมาเป็นอย่างเดิม ชั้นเองก็สบายใจขึ้น งานของเราจะได้ออกมาดีอย่างที่ต้องการ”  หนึ่งในทีมงานที่เคยร่วมงานกับแวนเนสมาก่อนเอ่ยขึ้น ในขณะที่เจ้าตัวต้นเรื่องวิ่งลงไปถึงลาดจอดรถแล้ว แวนเนสไม่แน่ใจว่าหญิงสาวจะออกไปไหนมั้ยช่วงเช้า แต่ยังไงเขาก็ต้องไป!! เมื่อรถผ่านหน้าชอบปปิ้งมอลเล็กๆ แวนเนสก็หยุดรถ เขาคิดว่า เขาควรจะแวะหาซื้อของไปฝากหญิงสาวบ้าง การอยู่ต่างแดนคนเดียวมันลำบากอย่างไรเขาเองรู้ดีที่สุด และที่สำคัญเท่าที่เขาเห็นจากเมื่อวาน เธอเป็นแม่บ้านที่ดีมาก ห้องดูสะอาดเรียบร้อย โดยเฉพาะตู้เย็นที่ว่างปล่าว.......... แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 47 10:50:39 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 20 ก.ย. 47 23:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ดา..ดี..ดา...ดา..ดี...ดา แวนเนสอัมเพลงไปตลอดทั้งทาง สองตาเหลือบไปมองถุงกระดาษที่เขาซื้อมาฝากหญิงสาวเป็นระยะๆ แวนเนสไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมเขาถึงอารมณ์ดีขนาดนี้ เขาอัมเพลงไปตลอดเวลาที่ขับรถออสตินสีเหลืองคันเล็กมุ่มหน้าไปยังอาร์พาตเมนต์เล็กๆที่เขาได้นำตัวเจ้าหญิงนิทรามาส่งเมื่อคืน................ ระหว่างขับรถเขานึกย้อนถึงหญิงสาวที่สดใสและขี้อายที่น่าเอ็นดู นึกถึงภาพหญิงสาวตอนซ้อมเต้นกับเขาและเพื่อนๆวงมาจิ เธอเต้นเก่ง มีความพยายามในการฝึกซ้อม เขาจำได้ถึงเอวน้อยๆที่ส่ายให้เข้ากับจังหวะของเพลง และสุดท้าย เขานึกถึงแววตาที่จริงใจที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดของเธอยามมองมาที่เขา เขาไม่รู้ว่าทำไมและเมื่อไหร่ที่เขาสนใจหญิงสาวคนนี้ หญิงสาวได้พบกันไม่นาน จากการนำพาของโชคชะตา......... เมื่อนึกมาถึงตอนนี้เขาก็หัวเราะ หากเหมียวคือคนที่เขารอคอยจริง พระเจ้าช่างเลือกเลือกกามเทพได้............ ((แวนเนสหัวเราะเมื่อคิดถึงภาพเพื่อนๆมาจิของเขาใส่ชุดกามเทพมีปีกน้อยๆอยู่ด้านหลัง.........มันคงดูดีมากๆโดยเฉพาะกับสตีเว่น กามเทพตัวการใหญ่!!!)) แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 47 10:51:41 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 20 ก.ย. 47 23:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 กลับมาที่หน้าประตูอาร์พาร์ตเมนต์เหมียว “เอ่อ เหรอครับ” แวนเนสยืนนิ่งอยู่หน้าประตูมองเพื่อนเหมียวด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะสบใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนัก......... ตาต้ามองแวนเนสด้วยความความเข้าใจจึงรีบพูดขึ้นมาว่า “เอ่อ ถ้าคุณไม่สะดวกใจที่ดิฉันอยู่ที่นี่ ดิฉันเข้าใจคะ ถึงแม้ดิฉันจะไม่ใช่ดารา แต่ก็เข้าใจดีว่า การเป็นข่าวเนี่ย คงไม่น่าสนุกนักหรอกนะคะ โดยเฉพาะถ้าเกิดกับเหมียว สติเค้าคงแตกไปเลยคะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา” ตาต้ายิ้ม........มันเป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับที่เขาเห็นจากเหมียว............ความจริงใจ “อ้า....ขอโทษนะครับ บังเอิญว่าผมเองมีเรื่องที่ต้อง...คุณก็รู้น่ะนะ........ยังไงก็ขอขอบคุณมากๆนะครับ” แวนเนสขอบคุณตาต้าที่เข้าใจในสถานะของตัว ถ้าเพื่อนเหมียวพูดกันรู้เรื่องอย่างนี้ ความยุ่งยากที่เขากลัวว่าจะเกิดขึ้นก็คงจะหมดไป ในขณะที่คนเพิ่งเจอคุงตี๋ควบคุมสถานการณ์และอารมณ์ได้และชี้ชวนกันเอาของออกจากถึงกระดาษราวกับสนิทกันมานานปี เจ้าแมวตัวต้นเรื่องยังอึ้งๆกับชีวิตอยู่ เพราะยังไม่สามารถเข้าใจว่ากลับมาที่ห้องได้อย่างไรหนึ่ง สอง คุงตี๋มาหาที่บ้าน สามเพื่อนตัวดี ยัยตาต้า..............มันทำตัวอย่างกับรู้จักคุงตี๋มานมนานล้านปีได้อย่าง...........เนียนสนิทมั่กๆ “คุณซื้ออะไรมามากมายให้ยัยเนี่ยคะ ดูสิ ผลไม้เอย นมเอย เหมียวป่วยเหรอคะ” ตาต้ายังจีบปากจีบคอคุยกับแวนเนสอย่างออกรส ((แต่ในใจคิด เอ่อ คุงตี๋คะ จะซื้ออะไรมามากมาย ได้ข่าวว่ายัยเนี่ยมันอยู่คนเดียวซื้อมาอย่างก่าจะจัดเลี้ยงช้าง)) “เอ้อ ปล่าวครับ.เอ่อคือว่าเมื่อวานผมพาเค้ามาส่งที่บ้านแล้ว....เอ่อถือวิสาสะหาน้ำกิน ทีนี้เปิดตู้เย็นมาไม่เจออะไร เห็นว่าเค้าอยู่คนเดียวเลยซื้อติดมือมาให้น่ะครับ” แวนเนสตอบตาต้า เพื่อนเหมียวคนนี้มนุษย์สัมพันธ์ดีมากๆ ดูคล่องแคล่ว เขามองมือเรียวๆของตาต้าจัดของใส่ตู้ และจัดการล้างผลไม้และจัดให้เรียบร้อย ((ฉากหลัง อิเหมียวได้คำตอบว่าคุงตี๋มาส่ง ก็หน้าแดงแอบเขิลเดินมายืนอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีอยู่ข้างๆตาต้า)) “เอาละคะ วันนี้จัดไปเท่านี้ก่อน รู้ว่าไม่ป่วยก็ดีแล้ว ยัยคนนี้มาไทเปไม่ติดต่อเพื่อนฝูง บังเอิญนายชั้นเค้ามาทำธุระที่ไทเปพอดีน่ะค่ะ ชั้นเลยอาสาเพื่อนๆมาดูว่ายัยเหมียวน่ะเป็นตายร้ายดียังไง ถ้ารู้ว่ามีคนคอยดูแลอยู่บ้างก็ค่อยยังชั่วหน่อย” ตาต้าเช็ดมือไปพูดไป พลางพยักเพยิดหน้าไปทางเหมียวไป ออกแนวฟ้องพฤติกรรมเพื่อนสาวต่อคุงตี๋ “แกเนี่ย........” เหมียวเดินมาตีแขนเพื่อนเบาๆ “ชั้นไม่ใช่เด็กนะ” “ไม่ใช่เด็กนะใช่ แต่ทำตัวเหมือนเด็ก มีอย่างที่ไหน ไม่ส่งข่าวให้เพื่อนๆรู้บ้าง ทำอย่างนี้เพื่อนๆห่วงจะบ้า” ตาต้าตอกกลับ “แหม.........แกก็” เหมียวลดเสียงกระซิบเป็นภาษาไทย “อย่าว่าต่อหน้าสามีจิ” แวนเนสมองหญิงสาวสองคนเถียงกันไปมา แล้วก็นึกขำ เขากำลังมองหญิงสาวสองคนที่มีความแตกต่างกันแทบจะสิ้นเชิง ในขณะที่เหมียวมีผิวสีแทน และใบหน้าคมบาดใจ....เสี้ยวเทียนบอกกับเขาว่า “ยัยเหมียวเนี่ย จะต้องไม่มีเชื้อไทยร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก ชั้นว่าต้องมีเชื้อแขกปนอยู่แน่ๆ” แต่ตาต้าผิวเหลืองผ่อง มีรูปร่างบางอย่างสาวเอเชียทั่วไป รอยยิ้มที่ดูเย็นๆและท่าทางที่ดูคล่องแคล่ว ทำให้เธอให้ความรู้สึกสบายที่จะอยู่ใกล้ๆ เขานึกถึงภาพโฆษณาของการบินไทย ที่เป็นหญิงสาวในชุดประจำชาติเสื้อเหลือง รวมผมไปด้านข้างและมีดอกไม้ประดับถ้าจำไม่ผิดเธอคนนั้นมีร่มอยู่ข้างหลังด้วย แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 47 10:55:48 จากคุณ : แมวจรจัด - [ 20 ก.ย. 47 23:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 วันนี้ส่งเท่านี้นะ ไว้จะมาต่อใหม่....................................... จากคุณ : แมวจรจัด - [ 20 ก.ย. 47 23:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ... ... ... ... จากคุณ : Vj.VanTura - [ 21 ก.ย. 47 11:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ............. ตามมาอ่านแล้นเน้อ............... งี๊ดคิดตึ๋งพี่เว่น จากคุณ : Angel_MiDoRi - [ 21 ก.ย. 47 12:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านแล้วด้วยเหมือนกัน รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ จากคุณ : คุณนายจู - [ 21 ก.ย. 47 13:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 28 รอรอรอรอรอรอรอ ต่อปายยยยย ชอบประโยคนี้มาก "แต่ตาต้าผิวเหลืองผ่อง มีรูปร่างบางอย่างสาวเอเชียทั่วไป รอยยิ้มที่ดูเย็นๆและท่าทางที่ดูคล่องแคล่ว ทำให้เธอให้ความรู้สึกสบายที่จะอยู่ใกล้ๆ" อุอุอุ จากคุณ : xiaof - [ 21 ก.ย. 47 14:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 29 - - - > เอ่อ คุณคนข้างบนมีหมายความว่าไงคะ ที่ชอบ หุหุ รอตอนต่อไปเน่อ จากคุณ : Vj.VanTura - [ 21 ก.ย. 47 17:20:49 ]