ความคิดเห็นที่ 1 คาดว่าหลายคนคงเคยได้ยินได้ฟัง แอบชื่นชอบ ชื่นชมกับบทเพลงนี้ แต่จะมีใครสักกี่คนเล่าที่รู้กันว่า คนแต่งเพลงนี้เป็นใคร บางคนก็คิดว่า "น้าหงา" อาจารย์ใหญ่เพลงเพื่อชีวิต เป็นคนรจนา บ้างก็ว่า "อาแอ๊ด" ศิลปินผู้ยืนยงเป็นผู้ประพันธ์ แต่ก็ว่ากันไปต่างๆนานา ผมนึกไปถึงบรรยากาศในชนบท ในสังคมชาวนาโรแมนติค ในลานบ้านที่เต็มไปด้วยกองฟาง นั่งมองจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า ให้บรรยากาศที่งดงาม ดื่มด่ำนัก โดยเฉพาะเมื่อผมได้เคยไปออกค่ายอาสาพัฒนาชนบท ด้วยจิตใจที่ร้อนแรงแห่งคนหนุ่มสาวในรั้วมหาวิทยาลัย ทำให้ผมยิ่งหลงใหลเสียงเพลงแห่ง "เดือนเพ็ญ" ยิ่งนัก (บรรยากาศยามเย็นของค่าย ที่หนุ่มสาวมาร่วมร้องเริงรำ ด้วยจิตใจอาสาพัฒนา บวกกับ มนต์มหัศจรรย์แห่งบทเพลง ก็ได้ช่วยขับกล่อมพวกเราให้เคลิบเคลิ้มและพร้อมจะยืนหยัดในเส้นทาง ไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่นแล้ว) โชคชะตาเผอิญให้ผมต้องไปตามค้นหาว่า "ใครเป็นผู้ประพันธ์เพลงนี้" จะด้วยความรักชอบหรือความบ้าอย่างไรไม่ทราบ สุดท้ายจึงพอจะรู้เลาๆว่า ผู้ประพันธ์มีความยิ่งใหญ่ไม่น้อย มีนามกรว่า "อัศนี พลจันทร์" มีนามปากกาที่ใช้ประพันธ์มากมาย แต่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ "นายผี" ผมยังตามรอยไปอีกว่า "อัศนี พลจันทร์" นั้นได้รับการขนานนามคู่กับ "จิตร ภูมิศักดิ์" ว่าเป็น "มหากวีของประชาชน" ด้วยการประพันธ์กาพย์กลอนที่ซาบซึ้งตรึงใจ โดยเฉพาะเมื่อมีเนื้อหาอันแสดงถึงความทุกข์ยากของมวลประชาอันไพศาล รวมทั้งการเรียกร้องเร่งเร้าให้คนจนร่วมมือกันเพื่อปลดปล่อยตนเอง ประวัติศาสตร์ได้เปลี่ยนโฉมหน้าเมื่อ 10-20 ปีที่แล้ว อุดมการณ์สังคมนิยมล่มสลาย จิตใจที่ต่อสู้เพื่อคนยากไร้อ่อนระโหย แต่ เสียงเพลงเดือนเพ็ญ ยังคงก้องกังวาน(อยู่ในสถานบันเทิงยามราตรีทั่วแผ่นดิน) ควบคู่ไปกับ "แสงดาวแห่งศรัทธา" อันเป็นบทเพลงอันลือลั่นของ "จิตร ภูมิศักดิ์" มหากวีแห่งสยาม อีกท่านหนึ่ง ผมหลงใหลในทั้งสองเพลงนี้ รู้สึกว่าคนแต่งต้องมีความเป็นมาและชีวิตอันยิ่งใหญ่ จึงได้แต่งเพลงได้ลึกซึ้งกินใจเช่นนี้ แต่หากให้เลือกว่าผมชอบเพลงใดมากกว่า ผมคิดว่าเพลงใดลึกล้ำกว่า ยิ่งใหญ่ยรรยงกว่า ผมคงเลือก "เดือนเพ็ญ" คงเป็นความชอบส่วนตัวมั้ง แต่หากให้หาเหตุผลก็คงพออธิบายว่า ผมคิดว่า เดือนเพ็ญถ่ายทอดอารมณ์ได้หลากหลายกว่า สามารถตีความได้หลายนัย ให้ความละเอียดอ่อนละมุนละไมมากกว่า ในขณะที่ "แสงดาวฯ" นั้นจะมีพลัง ลุ่มลึก แต่ก็ขาดมิติด้านกว้าง โดยเฉพาะการเข้าถึงอารมณ์อันละเอียดอ่อนนั้น "แสงดาวฯ" ยังเข้าไม่ถึง เพียงแต่แสดงถึงอารมณ์ที่คุกรุ่น ต้องการจะปลดปล่อย ซึ่งถ้าใครอยู่ในอารมณ์นั้นก็คงชอบ แต่ "เดือนเพ็ญ" ให้อารมณ์ทั้งสุข โรแมนติค และยังตีความไปไกลถึงความห่วงหาอาทร คิดถึงบ้าน หรือสามารถหมายถึง อุดมการณ์ที่ยังลุกโชน และต้องการกำลังใจจากใครสักคน (แม้กระนั้นในความเห็นผม "แสงดาวฯ" ก็ยังเป็น บทเพลงอันเลอเลิศ หาที่เปรียบได้ยากยิ่ง) ยิ่งกว่านั้น ผมยังได้ตามไปอ่านงานประพันธ์ของ "นายผี" ให้รู้จักแกลึกซึ้งยิ่งขึ้น แล้วก็ได้พบความอัศจรรย์ใจยิ่งขึ้นว่า "เดือนเพ็ญ" เป็นแค่หนึ่งในความยิ่งใหญ่ของชายคนนี้ แม้ว่า "ท่าน" จะแต่งบทกวีไว้มากมาย แต่ที่ผมคิดว่าโดดเด่นและยิ่งใหญ่ (เช่นเดียวกับที่นักวิจารณ์หลายท่านยกย่อง) มีอยู่ 3 เรื่อง นั่นคือ "อีศาน", "ชะนะแล้ว แม่จ๋า", "ความเปลี่ยนแปลง" แค่ 3 บทกวีนี้ ก็เพียงพอให้ท่านยิ่งใหญ่เกรียงไกร เป็นมหากวีผู้จะถูกจารึกชื่อตราบชั่วกาลนาน ที่สำคัญทำให้ภาพของเพลง "เดือนเพ็ญ" ยิ่งดูสมบูรณ์พร้อม เมื่อแวดล้อมด้วย 3 บทกวีอมตะนั้น เริ่มด้วย "ชะนะแล้ว แม่จ๋า" เมื่อผมเริ่มอ่านได้เพียงบทเดียว ผมก็สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ อลังการ ผมไม่สามารถอธิบายได้ว่า ทำไม!!!ผมจึงรู้สึกว่า "นี่คือบทกวีที่แท้จริง ที่ครบถ้วนสมบูรณ์ ถึงพร้อมในความงามแห่งกาพย์กลอน" แต่แล้วเมื่อศึกษามากเข้าก็พบคำอธิบายหนึ่ง ซึ่งผมชอบใจ อย่างยิ่ง คือ "ชะนะแล้ว แม่จ๋า" ได้หลอมรวมรูปแบบอันสวยงาม ถ้อยคำที่สลักเสลา กระตุ้นเร้าอารมณ์ให้เกิดภาพอันวิจิตร ดุจดั่งบทกวีแห่งกรุงศรีอยุธยาฯ เข้าด้วยกันกับเนื้อหาอันเป็นรูปธรรมที่ไม่เลื่อนลอย เป็นภาพของชีวิตคนจริงๆที่ต่อสู้ดิ้นรนอยู่บนพื้นพิภพนี้ สิ่งที่ผมรู้สึกว่าขาดหายไปในบทกวีอยุธยาหรือแม้แต่ต้นรัตนโกสินทร์ก็คือ ความหนักแน่นของชีวิต ในบทกวีของยุคเก่านั้น เรารู้สึกงดงาม ไพเราะ พริ้วไหวไปกับถ้อยคำอันเพริศแพร้ว แต่เราก็ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย ลอยไป ลอยไป เรารู้สึกว่า ตัวละคร บุคคลต่างๆในบทกวี ไม่ใช่คนจริงๆ เป็นผู้ลอยมาจากฟากฟ้า แล้วก็เลือนลับไป อ้าราตรีขณะนี้มิมีสินะสำเนียง แสนเงียบบ่งึมเสียง สงัด อ้าราตรีขณะนี้สิพฤกษบ่สบัด ใบลมบโลมพัด และพาน แต่ "ชะนะแล้วฯ" กลับเพียบพร้อมด้วย วรรณศิลป์และความงดงามแห่งถ้อยคำ ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับบทกวี ทำให้เราเกิดกระทบใจไปกับถ้อยคำ เกิดอารมณ์ความรู้สึกร่วมกับบทกวีนั้น แต่ที่ยอดยิ่งคือ สามารถนำความยิ่งใหญ่ ความกระทบใจนั้น มาใส่ให้กับ "ชีวิตคนจริงๆ ที่มีเลือดเนื้อ มีอารมณ์ความรู้สึก" ได้ ผมคงไม่มีความรู้สึกร่วมไปกับ กษัตริย์อยุธยาที่สูงศักดิ์ ดุจจะลอยมาจากวิมานเมฆ หรือเจ้านายชั้นสูงที่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สูงเกินจินตนาการของผม แต่ขณะเดียวกัน ผมกลับรู้สึกว่า คนเดินถนนอย่างเรา สามารถที่จะมีความอลังการ และงดงามได้ มีความวิเศษศักดิ์สิทธิ์อยู่ในตัวของเรา ในการกระทำของเรา ผมจึงเกิดอารมณ์ร่วมไปกับบทกวีนั้น เพื่อน้องนี้มาเจ็บ ก็ประจักษ์ว่ายากใจ จักปองแลมองไป ก็ปั่นป่วนอยู่รวนเร กำลังแม่อิดโรย ละเหี่ยโหยให้โผเผ ลุกนั่งยังโงเง ด้วยหง่อมงุ้มอยู่งันงัน ผมจึงได้แลเห็นความยิ่งใหญ่ การร่ายรำของภาษา ดุจเดียวกับที่ปรากฏในเดือนเพ็ญ แต่ผมอดเสียดายไม่ได้ว่า "ในผู้ที่ชื่นชอบเดือนเพ็ญ จะมีกี่คนที่รู้จัก ชะนะแล้ว แม่จ๋า" ทั้งๆที่ทั้งคู่ต่างยิ่งใหญ่ ไม่ด้อยกว่ากัน ต่างสามารถสรรค์สร้างความงามให้กับชีวิตน้อยๆของคนธรรมดาอย่างเราๆได้ ท่ามกลางราตรีกาล อันละลานด้วยแสงเดือน เหมือนเสียงกระซิบเตือน มาแต่ไกลจะเบาเบา เสียงนั้นฟังหนักแน่น บ่คลอนแคลนดั่งขุนเขา "แน่นอน แน่นอน, เรา ชะนะแน่ไม่นานเลย" จากคุณ : รจนเทพ - [ 3 ต.ค. 47 22:03:10 A:203.172.70.88 X: TicketID:041872 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมไปถามผู้รู้หลายท่าน ปรากฏว่าได้รับคำตอบมาคือ "เนื้อหาแบบนี้(ชะนะแล้ว แม่จ๋า) ล้าสมัยไปแล้ว อุดมการณ์สังคมนิยมนั้นจบสิ้นไปแล้ว" ในแวบแรกผมเกิดความรู้สึกหดหู่ ตายจริงสิ่งที่เราชื่นชอบกลายเป็นล้าสมัยไปแล้ว ช่างน่าเสียดายยิ่ง แต่เมื่อผมกลับมาทบทวนที่บ้าน ครุ่นคิดไตร่ตรอง กลับพบว่า คนที่ผิดไม่ใช่ผม แต่เป็นค่านิยมของสังคมต่างหาก ผมมาคิดดูแล้วว่า ที่ผมชื่นชอบ "ชะนะแล้ว แม่จ๋า" นั้น ไม่ใช่เนื้อหาแห่งการต่อสู้เพื่อปลดปล่อยมวลชนอันไพศาล แต่เป็นความสามารถในการใส่ความยิ่งใหญ่งดงามให้กับชีวิตของคนธรรมดา เป็นการแสดงให้รู้ว่า คนธรรมดาก็มีความเพริศแพร้วเจิดจรัสได้ นี่คือสิ่งที่ผมชื่นชอบและใหลหลง และคิดว่า นี่คือคุณค่าซึ่งทุกคนต้องการได้รับจากการอ่านบทกวี ผมจึงมาคิดดูว่า "การผูกติด" บทกวีและศิลปะให้เข้ากับอะไรบางอย่างนั้น ช่างน่ากลัวยิ่ง การที่นายผี ได้รับการต้อนรับจากนักศึกษา ปัญญาชนก่อนและหลัง เหตุการณ์ 14 ตุลาฯ อย่างล้นหลามนั้น ด้านหลักเกิดจากเนื้อหาที่เป็นสังคมนิยมที่เรียกร้องต่อสู้เพื่อคนยากไร้ ส่วนด้านรองกลับเป็นความงามและวรรณศิลป์ซึ่งช่วยให้การต่อสู้เรียกร้องแหลมคมยิ่งขึ้น โดยจะมีกี่คนที่เห็นคุณค่าจากตัวบทกวีจริงๆบ้าง แต่ครั้นแล้วเมื่อกระแสลมเปลี่ยนทิศ สิ่งที่บทกวีถูกนำไปผูกติดไว้ได้กลับกลายเป็นความว่างโหวง บทกวีที่ยิ่งใหญ่นี้จึงกลายเป็นเพียงถ้อยคำที่ไร้ค่า ไม่มีคุณค่าในตัวเอง ถูกตีตราและปฏิเสธจากสังคม เช่นเดียวกับอุดมการณ์ที่มันถูกนำไปผูกติด การปฏิเสธครั้งนี้จึงไม่ใช่การปฏิเสธตัวบทกวี(เหมือนกับครั้งหนึ่งที่เคยต้อนรับ) แต่เป็นการปฏิเสธเนื้อหาที่ตัวบทกวีไปรับใช้ใกล้ชิด ถ้างั้น !? หมายความว่า ศิลปะควรเป็นไปเพื่อศิลปะกระนั้นหรือ ? ศิลปะควรจะเพื่อประชาชน ไม่ใช่เหรอ ? (บางคนแย้ง) ผมคงไม่ถกเถียงเรื่องนี้ แต่ในความเห็นผมนั้น ทุกอย่างมีที่ทางของมัน ผมยอมรับว่า บทกวีนั้นถ้าให้ดีควรจะเพื่อประชาชน แต่จะต้องไม่เป็นการบังคับ โดยอาจมีศิลปินบางส่วนแยกตัวเองไปทำศิลปะเพื่อศิลปะก็ควรจะมีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนั้น ส่วนที่เหลือที่จะทำศิลปะเพื่อประชาชนนั้น ก็ควรจะคำนึงถึงศิลปะเป็นด้านหลัก โดยทำเนื้อหาที่ต้องการนำเสนอให้มีศิลปะ แต่ไม่ใช่ทำให้เนื้อหามาครอบงำและบิดเบือนศิลปะ(ผมคิดว่าถ้าศิลปินมีฝีมือจริง เช่น นายผี ฯลฯ คงจะสามารถหลอมรวมศิลปะเข้ากับเนื้อหาที่รับใช้ประชาชนได้อย่างละเมียดละไม การที่ศิลปินเน้นแต่ด้านการรับใช้โดยไม่คำนึงถึงศิลปะนั้น ผมถือว่าเป็นการทำงานอย่างสุกเอาเผากินมากกว่าการเป็นกวีที่รับใช้ประชาชน) เพราะถ้าต้องการนำเสนอเนื้อหาแต่เพียงอย่างเดียว ผมว่าควรจะไปเขียนเป็นบทความวิชาการหรือรายงานวิจัย มากกว่าการนำเสนอในรูปศิลปะ เช่นเดียวกัน การเขียนงานวิชาการ การค้นคว้า ที่ต้องการสัจจะและความจริงเป็นด้านหลัก ก็ไม่ควรให้ศิลปะการนำเสนอ มาบิดเบือนเนื้อหาที่แท้จริงไป พูดง่ายๆคือ ศิลปะกับเนื้อหาและความจริง ควรมีที่ทางและความอิสระของตน การนำมาผสมผสานเพื่อส่งเสริมกันและกันเป็นสิ่งดี แต่ต้องอย่าให้เกิดการครอบงำ จนต้องบิดเบือนผลงานเพื่อรับใช้กันขึ้น อันจะทำให้งานชิ้นนั้น(ไม่ว่าจะเป็นงานศิลปะหรืองานวิชาการ) แทนที่จะดีเด่น กลับด้อยค่า ไร้ราคา ผมคิดว่า "ชะนะแล้ว แม่จ๋า" เป็นผลงานแบบที่ว่านั้น(ผสมผสานศิลปะเข้ากับเนื้อหาได้อย่างลงตัว) ผมไม่ปฏิเสธว่า งานชิ้นนี้มีเนื้อหาที่รับใช้อุดมการณ์สังคมนิยม แต่ผมเห็นว่า การรับใช้ใคร หรืออะไรนั้น ย่อมทำได้เสมอ ตราบที่ยังคงความงามแห่งศิลปะซึ่งเป็นด้านหลักของความเป็นบทกวีไว้ งานชิ้นนี้แสดงถึงการต่อสู้ของกรรมกรเพื่อชีวิตที่ดีกว่า เพื่ออุดมการณ์อันสูงส่งได้อย่างมีศิลปะ มีความเลิศล้ำอลังการ การนำเนื้อหาการต่อสู้เพื่อผู้ยากไร้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของศิลปะในกรณีนี้ นอกจากจะไม่ทำให้เสียรสแล้ว ยังกลับเพิ่มรสชาติให้อีกด้วย เพราะอย่างที่กล่าวมาแล้ว บทกวีแบบอยุธยานั้น แม้จะมีความวิจิตร ปลุกเร้าสัมผัสแห่งอารมณ์ แต่ยังขาดชีวิตคนจริงๆ ขณะที่ "ชะนะแล้ว แม่จ๋า" กลับนำภาพการต่อสู้ของกรรมกรมาใส่ไว้ได้อย่างดีเด่นเป็นเอก ยิ่งกว่านั้น หากเราไม่รู้มาก่อนว่า "ผู้ประพันธ์มีอุดมการณ์สังคมนิยม" เราคงดูไม่ออกว่า นี่เป็นการเขียนเพื่อรับใช้สังคมนิยม(บางคนอาจคิดว่าผู้ประพันธ์เป็นกวีที่นิยมขนบโบราณก็ได้ โดยดูจากรูปแบบที่มีกลิ่นไออยุธยา)เพราะจริงๆแล้ว ชีวิตมนุษย์ก็คือชีวิตที่มีเลือด มีเนื้อ มีการต่อสู้ มีการแสวงหาอิสระและเสรีภาพ ส่วนอุดมการณ์หรืออะไรทำนองนั้นเป็นแต่เพียงส่วนที่เราใส่เข้าไปเท่านั้น เรานำมันไปอธิบายความเป็นมนุษย์ เรานำมันไปต่อสู้เพื่อเรียกร้อง แต่เมื่ออุดมการณ์นั้นล้าสมัยไป สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือ ชีวิตเท่านั้น ชีวิตของมนุษย์ที่ต้องดิ้นรนต่อสู้ หากเราพิจารณาครอบครัวกรรมกรในเรื่อง ก็เป็นเพียงครอบครัวกรรมกรที่มีอยู่ทั่วไป มีความอดอยากยากเข็ญ มีการต่อสู้เพื่อปลดปล่อยตัวเอง เหมือนดั่งที่คนทุกยุคทุกสมัยก่อนที่จะมีอุดมการณ์สังคมนิยมได้เผชิญกันมา ไม่ว่าจะเป็น สปาร์ตาคุสแห่งโรมผู้ต่อสู้เพื่อปลดปล่อยทาสที่โดนทารุณร้าย, โมเสสผู้นำชนเผ่าของตนหนีจากความกดขี่ของฟาโรห์, หรือแม้แต่กบฎชาวนาทุกยุคทุกสมัยของจีน ที่ยังไม่มีความคิดสังคมนิยม เพียงแต่ต้องการเปลี่ยนฮ่องเต้องค์ใหม่เท่านั้น ที่เรื่องนี้สมควรเป็น "มหาอมตนิพนธ์" นั้น ก็เพราะว่า สามารถผสมผสานระหว่างรูปแบบและเนื้อหาได้อย่างลงตัว ผู้อ่านไม่รู้สึกว่านี่เป็นการยัดเยียดอุดมการณ์สังคมนิยมโดยไร้ซึ่งศิลปะแห่งวรรณศิลป์ที่บทกวีควรจะมี และเท่าที่อ่านดู เนื้อหาอันเป็นการต่อสู้ หยุดงาน ประท้วง มีน้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นการบรรยายความรู้สึกอันทุกข์ระทมของชีวิตที่ยากลำบาก ความสับสนระหว่างส่วนรวมกับส่วนตัวของแก้ว(กรรมกรในเรื่อง) โดยผ่านการเห็นภาพความทุกข์ตรมอ่อนระโหยของน้องและแม่ ซึ่งขัดแย้งกับความสามัคคีที่พี่น้องกรรมกรต้องการจากเธอ รวมถึงการบรรยาย ฉากและบรรยากาศที่งดงามอลังการยิ่ง ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นส่วนประกอบที่จำเป็นยิ่งของวรรณศิลป์ไม่ว่าจะเป็น นวนิยาย บทละคร บทกวี ฯลฯ อัน "นายผี" ได้นำมาผสมผสานกันอย่างเข้มข้นใน "ชะนะแล้ว แม่จ๋า" เพื่อให้เห็นภาพชัดขึ้น เราลองมองไปที่ "อีศาน" ซึ่งเป็นบทกวีสั้นๆ (มี 6 บท ยาว 1 หน้ากระดาษ) แต่งในช่วงเดียวกันคือ ปี 2495 ซึ่งเป็นปีที่ท่าน มหากวี ได้รจนาบทกวีที่ยิ่งใหญ่ทั้งนั้น (ช่วงอายุ 34 ปี เป็นช่วงวัยที่เหมาะสมยิ่งสำหรับกวีและนักประพันธ์) เราจะพบว่าเนื้อหาที่ธรรมดายิ่ง ภาพของชนบทอีสานที่กันดาร ไร้ซึ่งความเจริญ แต่เมื่อผ่านการรังสรรค์ของท่าน "อีศาน" กลับทำให้เรารู้สึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ ของความทุกข์ยาก ซึ่งถ้าหากใช้แนวคิดเรื่องอารยธรรมและความเจริญมาอธิบาย ก็คงได้ภาพที่ไม่น่าสนใจ เป็นความล้าหลังที่ป่าเถื่อน แต่สำหรับบทกวี เราสามารถทำให้มันน่าสนใจได้ "ในฟ้าบ่มีน้ำ ในดินซ้ำมีแต่ทราย น้ำตาที่ตกราย ก็รีบซาบบ่รอซึม แดดเปรี้ยงปานหัวแตก แผ่นดินแยกอยู่ทึบทึม แผ่นอกที่ครางครึม ขยับแยกอยู่ตาปี" แค่นี้เราก็จะเห็นความยิ่งใหญ่ของท่านแล้ว เพราะโดยเนื้อหาไม่ได้มีอะไรที่น่าสนใจ เป็นแค่ผืนดินที่แห้งแล้ง แต่เมื่อผ่านบทกวี สามารถจุดประกายความงาม ผ่านการร่ายรำของภาษา เราเห็นภาพแผ่นดินอีสานชัดเจนขึ้นมาทันตาเห็น เหมือนแผ่นดินที่แยกนั้นสั่นไหวอยู่ต่อหน้าต่อตา เรื่องศิลปะนี้ก็คงเช่นเดียวกับที่ผมเคยไปออกค่ายอาสาพัฒนาชนบท ซึ่งถ้าหากผมแค่ไปเที่ยว ไปเยี่ยมเยือน ไปเก็บข้อมูลเพื่อทำวิจัย ผมคงไม่ซาบซึ้งดื่มด่ำ และรู้สึกรักในความเป็นชนบท ในความเป็นชาวนาเหมือนอย่างที่ผมไปออกค่ายนั้น จากคุณ : รจนเทพ - [ 3 ต.ค. 47 22:05:11 A:203.172.70.88 X: TicketID:041872 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยิ่งเมื่อมาดู "ความเปลี่ยนแปลง" มหาอมตนิพนธ์ อีกเรื่องหนึ่งของนายผี ก็ทำให้เรายิ่งซาบซึ้ง และหยั่งเห็นถึง ความยิ่งใหญ่แห่งมหากวีผู้รจนา นกน้อยมีรวงรัง จึงเริงร้องได้สำราญ โพยภัยมิพ้องพาน สำหรับลูกแลเมียมัน ตัวเราสิไร้เรือน จะรองร่างทุเรศครัน ลูกเมียไม่มีวัน มารวมร่วมสำเริงรมย์ แม้ตายแต่เพียงหลุม จะใส่ร่างอันรันทม ทั้งโลกอันสวยสม ดูเสร็จแล้วไม่เห็นมีฯ เรื่องนี้เป็นประวัติชีวิตของนายผี ตั้งแต่บรรพบุรษคือ พระยาจันทร์ ผู้รับใช้ศักดินา เราจะเห็นถึงประวัติศาสตร์ ประเพณี วัฒนธรรม ที่ข้ามผ่านกาลเวลา แต่สิ่งหนึ่งที่ขาดไปไม่ได้ของ อมตกวี นั่นก็คือ ความงาม การร่ายรำของภาษา จะเห็นว่า ในเรื่องนี้เช่นเดียวกับสองเรื่องที่ผ่านมา ผู้เขียนสามารถสรรหาถ้อยคำมาสร้างภาพแห่งยุคอดีต ความเปลี่ยนแปลง จวบจนปัจจุบันของตน ให้ยิ่งใหญ่ ให้เห็นชีวิตคนที่มีเลือดเนื้อ ซึ่งมีพลังและความเจิดจรัสอยู่ในนั้น เป็น "ภาพชีวิตที่สวยงาม" เป็นชายมาหมิ่นชาย จะไว้ลายให้ลือลาน สองเราและใครหาญ ก็แลหัวบเหี้ยนหาย เลือดตัวแต่ปลายลำ แม่กลองไหลแลเป็นนาย เลือดดูที่ต้นสาย บสำหรับจะดูแคลน ผมจึงขอยืมคำพูด ของท่าน "เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์" มหากวีอีกท่านของเมืองไทย ซึ่งกล่าวไว้ใน "มหากาพย์แห่งชัยชำนะ" ซึ่งตีพิมพ์เมื่อปี 2533 ความว่า "เราต้องรอนับด้วยร้อยปีจึงจะมีกวีอย่างนี้สักคน เกิดมาให้ได้ชื่นชมกัน" และสำหรับผู้ที่ชื่นชอบ "เดือนเพ็ญ" นั้น ถ้าจะลองไปเสาะค้นประวัติของมหากวีผู้รจนาดู ก็จะได้อรรถรสหาน้อยไม่ ยิ่งได้รู้ว่า "เดือนเพ็ญ" ได้ซ่อนความหมายอันใดไว้บ้าง ก็จะยิ่งตื่นตาตื่นใจกับ อัจฉริยลักษณ์ของกวี และหากว่า "เดือนเพ็ญ" ยังไม่จุใจแห่งความละมุนละไมและปลุกเร้าหัวใจ ก็น่าจะไปลองหา "ชะนะ แล้วแม่จ๋า" ซึ่งมีกลิ่นไออยุธเยศ สะท้อนให้เห็นความวิจิตรแห่งชีวิตผู้คนตัวเล็กๆในครอบครัวหนึ่ง ไปลิ้มรส "อีศาน" ซึ่งมีความอลังการในความแห้งแล้งและยากจนนั้น ยิ่งกว่าใด "ความเปลี่ยนแปลง" ยังเหมาะสำหรับผู้ต้องการเห็นประวัติศาสตร์อารยธรรมในลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาและแม่กลอง รวมถึงทิพรูปที่ก่อเกิดขึ้นมาจากเปลวไฟแห่งความขัดแย้งนั้น จนมีความงามที่ยิ่งยง ตราบจนปัจจุบัน สุดท้ายแล้ว ผมคิดว่า ความมหัศจรรย์ ความอบอุ่น ละมุนละไม ของ บทเพลง "เดือนเพ็ญ" หรือชื่อที่แท้จริงว่า "คิดถึงบ้าน" นั้น คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน (โดยเฉพาะเมื่อมองผ่าน บทกวีที่ยิ่งใหญ่ทั้ง 3 บทนั้น พวกเราคงจะเห็นความเจิดจรัสที่คล้ายคลึงกันไม่มากก็น้อย) ขอสดุดดี "นายผี" มหากวีแห่งประชาชาติสยาม มหากวีของพวกเรา ร่วมคารวะและไว้อาลัย โดย รจนเทพ bloomsburyman@hotmail.com จากคุณ : รจนเทพ - [ 3 ต.ค. 47 22:06:49 A:203.172.70.88 X: TicketID:041872 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลูกหลานร้องเพลง บรรเลงเรื่อยไป ผุ้เฒ่าอยู่ไหน ไม่เห็นชะตา เมื่อนานมาแล้ว ท่านไปแนวหน้า กลับมา กลับมา ลูกหลานเป็นห่วง ใครหน่วงใครรั้ง ใครขังเอาไว้ ขอเพียงร่างกาย หัวใจมีปีก เปิดทางให้ที ที่ได้ขวางกั้น ผีเสื้อตัวนั้น พลจันทร์ เดือนเพ็ญ เป็นผู้เฒ่า ผู้ใหญ่ใจดี เป็นลุงอัสนี พลจันทร์ ผู้นำความฝัน กลั่นความเป็นจริง ทิ้งฝากลูกหลาน ขับขานเพลงเดือนเพ็ญ สวยเย็นอร่าม นำรักจากดวงใจ ไปซบแนบอกแม่เอย.. จากคุณ : KMS&หมาป่าสำราญ - [ 3 ต.ค. 47 22:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่า เพิ่มเติมนิดนึงนะครับ ผมเคยได้ยินว่าเพลงนี้อ่ะ จริงๆชื่อเพลง "คิดถึงบ้าน" นะ แต่มันขึ้นต้นด้วยคำว่า เดือนเพ็ญ คนเลยเรียกกันว่าเพลงเดือนเพ็ญ ไม่รู้ว่าถูกต้องรึเปล่านะครับรบกวนผู้รู้บอกด้วยนะครับ จากคุณ : Dead-of-[A]Saleman - [ 3 ต.ค. 47 22:27:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แม่นแล้ว คุณDead-of-[A]Saleman.. เมื่อแรกแต่ง เพลงนี้ชื่อเพลงคิดถึงบ้านค่ะ . ความคิดเห็นที่ 34 ”คิดถึงบ้าน” ถิ่นนั้น ............เคยเนา บ้านเกิดแผ่นดินเรา...............ห่างร้าง แผ่นดินแม่กล่อมเกลา............กำเนิด อีกไม่นานเลิกคว้าง................จักย้อนคืนเมืองฯ คิดถึงบ้าน : อัศนี พลจันทร์ (เนื้อเพลงฉบับดั้งเดิม) (๑)เดือนเพ็ญแสงเย็นเห็นอร่าม....................นภาแจ่มดวงดูงาม เย็นยิ่งหนอยามเมื่อลมพัดมา แสงจันทร์นวลชวนใจข้า.........................คิดถึงถิ่นที่จากมา คิดถึงท้องนาบ้านเรือนที่เคยเนา (๒)กองไฟสุมควายตามคอก.........................คงยังไม่มอดดับดอก จันทร์เอยช่วยบอกให้ลมช่วยเป่า โหมไฟให้แรงเข้า ..พัดไล่ความเยือกเย็นหนาว ให้พี่น้องเฮานอนหลับอุ่นสบาย (๓)เรไรร้องฟังดังว่า...........................เสียงเจ้าที่เฝ้าคอยหา ลมช่วยพัดมากระซิบข้างกาย ข้ายังคอยอยู่ไม่หน่าย ไม่เลือนเคลื่อนคลาย คิดถึงมิวายที่เราจากมา (๔)ลมเอยช่วยเป็นสื่อให้......................นำรักจากห้วงดวงใจ ของข้านี้ไปบอกเขานำนา ให้เมืองไทยรู้ว่า . ไม่นานลูกที่จากมา จะไปซบหน้าในอกแม่เอย แหะ แหะ ขอรับ มีเวลาเล็กน้อย เลยต้องรีบทำ “การบ้าน” ที่ได้รับมอบหมายจาก พี่เล็ก เสียก่อน ขอรับ ว่าแล้ว ก็เข้าเนื้อ “การบ้าน” ว่าด้วย เพลง “คิดถึงบ้าน” หรือ “เดือนเพ็ญ” กดันเสียเลย ขอรับ เพลง " คิดถึงบ้าน " หรือ "เดือนเพ็ญ" ถูกบันทึกเสียง และขับขานในวาระต่าง ๆ ต่างกรรมต่างวาระ ซึ่งเพลงนี้ เขียนขึ้นโดย “อัศนี พลจันทร์” หรือ “นายผี” (สหายไฟ) ที่เขียนไว้พร้อมกับใส่ทำนองเพลง เมื่อครั้ง “เข้าป่า” ด้วยความครุ่นคำนึงถึงแผ่นดินแม่ ทั้งนี้ ตามคำบอกเล่าของ "ป้าลม" (วิมล พลจันทร์) ภรรยานายผี บอกว่า เพลงคิดถึงบ้าน(เดือนเพ็ญ) แต่งระหว่างนายผี ไปดูแลสถานีวิทยุเสียงประชาชนแห่งประเทศไทย (สถานีวิทยุคลื่นสั้น ของ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย) สมัยเริ่มแรก ที่ยังตั้งอยู่ในเวียดนาม ซึ่งน่าจะประมาณ 2504-2506 (สถานี สปท. ออกอากาศครั้งแรก 2505) สุรชัย จันทิมาธร (หงา คาราวาน) นำเพลงนี้ออกมาจากราวป่า และบันทึกเสียงครั้งแรกในนามวง ”คาราวาน” ในอัลบั้มชุด "บ้านนาสะเทือน” เมื่อปี พ.ศ.2526 ต่อมาปี พ.ศ.2528 ยืนยง โอภากุล (แอ้ด คาราบาว) นำมาบันทึกเสียงอีกครั้ง ในอัลบั้มชุด " กัมพูชา " และได้เปลี่ยนชื่อเพลง จาก “คิดถึงบ้าน” เป็น " เดือนเพ็ญ " พร้อมทั้งสลับท่อนเนื้อร้องเดิม (ท่อน ๒ สลับกับ ท่อน ๓ โดยนำท่อนที่ ๓ มาเป็นท่อนที่ ๒ และสลับท่อนที่ ๒ ไปเป็นท่อนที่ ๓) หลังจากนั้น มีผู้นำเพลงนี้ ไปบันทึกเสียงอีกนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งในอัลบั้มปกติ และอัลบั้มบันทึกการแสดงสด อาทิ เจ้าฟ้าหญิงจุฬาลงภรณ์วลัยลักษณ์ , คนด่านเกวียน , อัศนี-วสันต์ โชติกุล , พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ (มีการเพิ่มเติมเนื้อ พร้อมกับใส่ดนตรี เอฟเฟตเสียงปืน ให้บรรยากาศการต่อสู้ในราวป่า “น่านเหนือ” ) , โฮป , คีตาญชลี , นรีกระจ่าง คันธมาศ , สายันห์ สัญญา , สุนารี ราชสีมา , ยอดรัก สลักใจ , มนต์สิทธิ์ คำสร้อย , วงภูสระ ในอัลบั้มชุด " สืบทอดเดือนเพ็ญ พลจันทร คิดถึงบ้าน " ที่เป็นเทปเพลงเพื่อหารายได้ เข้ากองทุนพิทักษ์วรรณกรรมและลิขสิทธิ์ ของนายผี สุรชัย จันทิมาธร บอกเล่าที่มาของเพลงนี้ ใน นิตยสาร “ถนนหนังสือ” ฉบับเดือนตุลาคม พ.ศ.2528 ว่า "... ที่สนามรบก่อนจะเกิดศึกใหญ่ ( หมายถึงยุทธการ ล้อมปราบในเขตน่านเหนือ ) ผมได้พบญาติพี่น้องซึ่งเป็นสายทางเขา (นายผี) เพลง " คิดถึงบ้าน " ถูกร้องให้ผมฟัง โดยหมอตุ๋ย สหายหญิงผิวคล้ำคนภาคกลางแถบราชบุรี ซึ่งเป็นญาติของนายผี และบอกว่า เป็นเพลงที่นายผี แต่งขึ้นตั้งแต่พลัดบ้านพลัดเมืองไปอยู่ กรุงปักกิ่ง เป็นเวลาเกือบ 30 ปีมาแล้ว” อนึ่ง สำหรับเพลง “คิดถึงบ้าน” ที่ในช่วงเวลาหลังการบันทึกเสียงของ “คาราบาว” เป็นที่คุ้นเคยของสังคม ในชื่อ “เดือนเพ็ญ” มีข้อน่าสังเกต ถึงการเปลี่ยนเนื้อร้อง ทั้งโดยจงใจและไม่ตั้งใจ ในหลายส่วน เช่น -แสงเย็นเห็นอร่าม เป็น สวยเย็นเห็นอร่าม -นภาแจ่มดวงดูงาม เป็น นภาแจ่มนวลดูงาม -เย็นยิ่งหนอยามเมื่อลมพัดมา เป็น เย็นชื่นหนอยามเมื่อลมพัดมา -โหมไฟให้แรงเข้า เป็น สุมไฟให้แรงเข้า -เรไรร้องฟังดังว่า เป็น เรไรร้องดังฟังว่า -เสียงเจ้าที่เฝ้าคอยหา เป็น เสียงเจ้าที่เฝ้าครวญหา -ลมช่วยพัดมากระซิบข้างกาย เป็น ลมช่วยพัดพากระซิบข้างกาย และ ลมเอยช่วยพากระซิบข้างกาย -ไม่เลือนเคลื่อนคลาย เป็น ไม่เลือนห่างจากเคลื่อนคลาย -คิดถึงมิวายที่เราจากมา เป็น คิดถึงไม่วายเมื่อเราจากมา และ คิดถึงไม่วายเมื่อเราจากกัน -นำรักจากห้วงดวงใจ เป็น นำรักห่วงจากดวงใจ -จะไปซบหน้าในอกแม่เอย เป็น จะไปซบหน้ากับอกแม่เอย และ จะไปซบหน้าแทบอกแม่เอย นอกจากเพลง “คิดถึงบ้าน” ที่แพร่หลาย ในชื่อ “เดือนเพ็ญ” แล้ว ยังมีการเขียนเพลง “ตอบเดือนเพ็ญ” (หงา คาราวาน อัลบั้มชุด “เทียนอันเหมิน”) ที่ใช้ท่วงทำนองที่แตกต่างกัน และเพลง “เดือนแรม” (โฮป) ที่ใช้ท่วงทำนองเดียวกับ “คิดถึงบ้าน”(เดือนเพ็ญ) ตอบคำคนไกลที่ต้องสัญจรไปอยู่ต่างแดน (ผู้แต่งคือ วิสา คัญทัพ) เดือนแรม : (ผู้แต่ง วิสา คัญทัพ ขับร้องโดย วง HOPE เดือนแรมแสงราร้างโรยอ่อน ..เมฆลอยกระจายแรมรอน จันทร์สิ้นแสงจรจากจางร้างรา แสงจันทร์เอยเย้ยใจข้า ..คิดถึงป่าไพรไกลตา คิดถึงเพื่อนยาร่วมเรียงเคียงเคย กองไฟไหม้ลามโลมป่า ฤดูแห่งกาลเวลา คงมอดลับลาดับลงแล้วเอย ขุนคีรีวานช่วยเอ่ย .พัดให้ตะวันช่วยเผย สาดแสงเช่นเคยลามไหม้สู่พนา เรไรร้องครวญชวนเศร้า ..เสียงซื่อจากใจเร่งเร้า จันทร์เอยโอ้เรารำลึกเรื่อยมา ขอคนไกลจงรู้ว่า แม้ตายไม่คลายศรัทธา คิดถึงทุกคราที่เราจากกัน ลมเอยช่วยเป็นสื่อให้ .นำรักจากห้วงดวงใจ ของข้านี้ไปบอกเขาเช่นกัน ขอคนไกลอย่าไหวหวั่น .....สายใยแห่งความผูกพัน จะรอถึงวันรับขวัญเจ้าเอย (หมายเหตุ : เขียนจากความทรงจำ ประกอบข้อมูลบางส่วน ที่คัดลอกและเรียบเรียง จาก http://www.geocities.com/thaifreeman/ ซึ่งในส่วนของความทรงจำ อาจจะคลาดเคลื่อนผิดพลาด ต้องขออภัยล่วงหน้า โดยเฉพาะในส่วนเนื้อเพลง “เดือนแรม” ที่อาจคลาดเคลื่อนได้ แล้วจะตรวจสอบให้อีกครั้ง ขอรับ) ปล.ถึงพี่เล็ก การบ้านส่งแล้วนะ ขอรับ แหะ แหะ แล้วจะตรวจสอบอีกโสตหนึ่ง เพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด หากจะมี ขอรับ แหะ แหะ แอบใช้เวลางาน ทำการบ้านชิ้นนี้ ไม่รู้ว่า จะตกงานหรือเปล่า ขอรับ อิอิ แต่แน่ ๆ เห็นฟ้าเหลือง ๆ เขียว ๆ ยังไงชอบกล ทั้งที่เขียนแค่ ทีสองที เอง อิอิ ส่งการบ้านแล้ว ก็แวบเลยแล้วกัน ขอรับ กลป.(เอามั่ง อิอิ ) ขอบคุณ กรวี สำหรับ การเฉลยเพลงประกอบละคร สายโลหิต ขอรับ แหะ แหะ ข้าพเจ้าจะได้รีบ “จบศึก” เสียแต่โดยเร็ว แหะ แหะ จากนั้น ก็ได้เวลา ยกจอก "ร่ำสุรา" เย้ยจันทรา อีกเพลาหนึ่ง ขอรับ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 47 19:38:59 จากคุณ : นายทิวา - [ 9 มิ.ย. 47 19:25:49 ] http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/Forums/http/www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2858329/W2858329.html&Query=เดือนเพ็ญ%20แสงเย็น จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 3 ต.ค. 47 22:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบเหมือนกัน ฟังเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ข้อมูลเยอะจัง เซฟไว้อ่าน ตอน 'รมณ์ดีละกัน แต่ตอนนี้กะลังเครียด ผีกระทู้ The Star -_-" จากคุณ : ดาบนั้นคืนสนอง - [ 3 ต.ค. 47 23:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมชอบ"พระยาโกมารกุลมนตรี"อีกด้วยอ่ะคับ จากคุณ : DD - [ 3 ต.ค. 47 23:21:08 A:203.172.58.226 X: TicketID:063923 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีครับ อยากได้ความรู้แบบนี้อีกเยอะ ๆ จากคุณ : รักกี้ (ขี้พุ่ง) (siamzone2004) - [ 4 ต.ค. 47 00:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โฮ้ว เนื้อหาแน่นปึ้ก ขอบคุณมากคร้าบ ขออนุญาตเซฟเก็บไว้เป็นความรู้นะครับ จากคุณ : Dead-of-[A]Saleman - [ 4 ต.ค. 47 01:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พี่ว่านก็ยังเป็นเจ้าแม่ร้อยลิงค์เช่นเดิม :-) จากคุณ : new kid in town - [ 4 ต.ค. 47 02:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ | | ตกใจ ตอนแรกอ่านผิด เป็นเจ้าแม่ร้อยลึngค์.... จากคุณ : Papercut - [ 4 ต.ค. 47 03:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ได้อ่านบทกวีของนายผีที่ว่ามาแล้ว รู้สึกชอบและชื่นชมจริงๆ ค่ะ จากคุณ : ยาควัน - [ 5 ต.ค. 47 14:02:32 ]