ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 1 : Introduction Herb Alpert (นักดนตรี, ผู้บริหาร A&M): พวกเค้าเป็นเด็กไร้เดียงสาจากเมืองดาวนีย์ ที่รักเสียงดนตรี และสร้างสรรค์มันด้วยความรักความเอาใจใส่อย่างทะนุดถนอม พวกเขาต่างก็นับถือกันและกัน ทั้งคู่มีอิทธิพลต่อคนอื่นๆเป็นอันมาก เขาทำให้ผู้คนมีความสุข และถึงวันนี้ มันก็ยังคงเป็นเช่นนั้น Petula Clark (นักร้อง): ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่เคยมีใครที่เหมือนเธออีกเลย เธอสามารถร้องเพลงได้ทุกแนว เสียงร้องของแคเรนมีความลึกลับในตัว มันมีบางสิ่งในตัวเธอที่เหมือนไขว่คว้าเพื่อเรียกความสนใจ Herb Alpert: ริชาร์ดรู้วิธีที่จะผสมผสานทุกสิ่งเข้าด้วยกัน เขาเลือกแต่เพลงชั้นยอด เขาเข้าถึงพรสวรรค์ของเธอ และรู้ว่าจะใช้มันอย่างคุ้มค่าได้อย่างไร มันคือส่วนผสมระหว่างเขาทั้งสองที่ทำให้คาร์เพนเตอร์สมีความพิเศษ Chapter 2: Yesterday Once More Richard Carpenter: ผมเริ่มหัดเล่นเปียโนตั้งแต่อายุสัก 8 หรือ 9 ขวบ และเมื่ออายุ 12-13 ปี ผมก็รู้ตัวว่าจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับดนตรีแน่ๆเลย แต่ตอนนั้นผมยังไม่ทันได้รู้หรอกว่าน้องสาวตัวเล็กๆของผมก็เริ่มจะหัดร้องเพลงแล้วผมก็จะได้ความคิดเกี่ยวกับเสียงประสานแบบนี้ที่เกิดขึ้นตามมาในภายหลัง ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Richard: แคเรนกับผมเกิดที่เมือง New Haven รัฐคอนเนคติกัต ผมเกิดเดือนตค. 1946 ส่วนแคเรนเกิดมีค. 1950 พ่อผมมีแผ่นเสียงจำนวนมาก ตอนนั้นขนาดผมอายุแค่ 3-4 ขวบ แต่ก็อยากเข้าไปมีเอี่ยวกับมันด้วย ส่วนแคเรนนั้น ไม่ว่าเธอจะสนใจมันมากขนาดนั้นหรือแค่อยากมาเล่นสนุกกับพี่ชาย เธอก็มาร่วมนั่งฟังแผ่นเสียงเป็นตั้งๆกับผมเหมือนกัน ครอบครัวเราย้ายจาก New Haven ไปยังรัฐแคลิฟอร์เนียตอนใต้ในปี 1963 ด้วยเหตุผลบางประการแต่หนึ่งในนั้นคือพ่อแม่อยากให้ผมมีอาชีพทางด้านดนตรี และย่านนั้นคือแหล่งที่ดีที่สุด ซึ่งก็ได้ผล เพราะหนึ่งปีให้หลัง แคเรนก็เริ่มสนใจดนตรีเช่นกัน เธอขอกลองชุดหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าพ่อแม่ออกจะรู้สึกเคลือบแคลงเพราะเธอทดลองมาแล้วทั้งฟลุ๊ตและอะคอร์เดียนแบบไม่ค่อยจะได้ผลเท่าไหร่ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อมาเราได้ข่าวเกี่ยวกับงานประกวดวงดนตรีประจำปีชื่อ Battle Of The Bands ที่ Hollywood Bowl เมื่อเราเข้ารอบ 4 ทีมสุดท้าย เราชนะ พอถึงรอบรองชนะเลิศ เราก็ชนะ และเมื่อถึงคราวแจกรางวัล เราก็ชนะอีก ทั้งที่แคเรนยังไม่ได้อ้าปากร้องเพลงสักประโยคเลย มันเป็นการบรรเลงล้วนๆ Joe Osborn (นักดนตรีประจำห้องอัดเสียง): ในกลางยุค 60s ผมก่อตั้งสังกัดแผ่นเสียงชื่อ Magic Lamp Records ซึ่งใช้โรงเก็บรถเป็นสตูดิโอ แคเรนกับริชาร์ดเข้ามาพร้อมกับนักเป่าทรัมเปตคนหนึ่ง ผมจำชื่อไม่ได้แล้ว แต่เขามาติดต่อเพื่อบันทึกเสียงลงเทป เขาพา 2 พี่น้องคาเพนเตอร์สมาเล่นให้กับเขาด้วย ช่วงหนี่งของคืนนั้น แคเรนร้องเพลงขึ้นมาแล้วผมก็คิดว่า ว้าว...นี่ใครกันนะ ลืมนักเป่าทรัมเปตนั่นไปเถอะ สาวน้อยร่างป้อมๆผู้นี้ร้องเพลงได้จริงๆ Chapter 3: Dancing In The Street Gary Sims (นักดนตรีสมาชิกของวง): พวกเราซ้อมดนตรีกันที่ห้องนั่งเล่นของพวกคาร์เพนเตอร์สอยู่พักหนึ่ง แล้วสุ้มเสียงแบบ Spectrum ก็เกิดขึ้น ซาวนด์แบบนี้ไม่เหมือนกับแนวของคาร์เพนเตอร์สที่เราคุ้นเคย มันมีกีตาร์ไฟฟ้า 2 ตัว แคเรนเล่นกลอง มีเบสไฟฟ้า เปียโนไฟฟ้า และมีนักร้อง 6 คน เราสวมชุดสูทสีม่วงซึ่งเราคิดว่าเท่ห์มากแล้ว John Bettis (นักประพันธ์คำร้อง): ริชาร์ดกับผมขับรถไปทั่วฮอลลีวูด แล้วเราก็ถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยจากพวกต้นสังกัด พวกนั้นไม่ชอบสิ่งที่เราทำเอาเสียเลย Richard: แคเรนกับผมตัดสินใจว่าจะยึดการเรียบเรียงดนตรีส่วนใหญ่ในแบบของผม แล้วก็โอเวอร์ดับเสียงร้องของเราในโรงรถของโจ แล้วไปเสนอใหม่ แต่ก็ถูกปฏิเสธจนแล้วจนเล่า Karen: ในที่สุดเราก็สามารถเข้าสังกัด A&M ได้ ซึ่งเป็นเพราะ Herb Alpert ซึ่งเป็นนักดนตรี คือเขาเป็นครึ่งหนึ่งของ A&M ที่เป็นนักดนตรี ไม่ใช่ครึ่งที่เป็นนักธุรกิจ เขาชอบบางอย่างในดนตรีของเราโดยไม่ได้หยุดคิดว่ามันจะขายได้หรือไม่ด้วยซ้ำ Herb: ตอนที่ผมได้เดโมเทปจากคาร์เพนเตอร์ส ทันทีที่ผมเปิดฟัง ผมเกิดความรู้สึกว่าหลงสเน่ห์เสียงร้องของแคเรนเข้าอย่างจัง มันแฝงคุณภาพที่โดดเด่นและยิ่งเมื่อผมค้นพบว่าเธอไม่ได้ร้องเพลงอย่างเดียว แต่ยังเล่นกลองด้วย ส่วนริชาร์ดก็เล่นคีย์บอร์ด และทั้งคู่เป็นเจ้าของเสียงร้องทั้งหมดนั้น มันเป็นเหมือนรักแรกฟังเลยนะ Richard: เราได้เซ็นสัญญากับ A&M เฮิร์บปรากฏตัวมาและจับมือทักทายเรา มันช่างเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น แล้วเขาก็พูดว่ายินดีที่ได้พบ หวังว่าเราจะมีเพลงฮิตกับเขาบ้างนะ อัลบัมแรกของเรามีบัลลาดอยู่หลายเพลงอย่าง Ticket To Ride ของ Lennon/McCartney มีนักแต่งเพลงคนหนึ่งตั้งข้อสังเกตว่า “เฮ้ย...แกเปลี่ยนเมโลดีเขาหมดเลยนี่! แถมยังจบที่โน้ตเมเจอร์ 7 อีกต่างหาก” ก็ผมชอบเมเจอร์ 7 นี่นา Chapter 4: Ticket To Ride Gary: Ticket To Ride ขึ้นไปอยู่บนชาร์ตได้สำเร็จก็จริง แต่ A&M ตอนนั้นยังไม่แน่ใจว่าจะปล่อยให้พวกเขาบันทึกเพลงต่อไปหรือไม่ จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:34:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Burt Bacharach (นักแต่งเพลง): ผมแต่งเพลงหนึ่งขึ้นมากับ Hal David ชื่อ Close To You ผมทำเพลงนี้ครั้งแรกโดยมี Richard Chamberlain เป็นผู้ร้องเมื่อหลายปีก่อน มันค่อนข้างจะอ่อนปวกเปียกนะ ผมคิดว่าผมเล่นดนตรีเองในเพลงนั้นด้วย แล้วก็ยังไม่เคยมีความคิดเด็ดๆสำหรับมันจนกระทั่งริชาร์ด คารเพนเตอร์กับเฮิร์บ อัลเพิร์ตนำมันมาทำจนได้ Richard: มันกลายเป็นว่า เฮิร์บต้องการให้เราบันทึกเสียงเพลงนี้อย่างมาก มากจริงๆนะ (ย้ำ) ผมก็เลยใส่ดนตรีเข้าไปแบบนี้ (โชว์เปียโน) ตอนที่ผมกับแคเรนร้องโอเวอร์ดับกัน ผมเพิ่งเข้าใจถึงสิ่งที่เฮิร์บมีอยู่ในหัวมาตลอดว่านี่คือเพลงที่ใช่สำหรับเราจริงๆ Burt: ผมจำได้ว่าเฮิร์บโทรฯมาหลังจากที่พวกเขาทำเพลงนี้เสร็จแล้ว เขาเปิดให้ผมฟังทางโทรศัพท์ ผมฟังแล้วก็...โอ...บางครั้งเราสามารถรู้ได้เลยว่านี่แหละคือเพลงที่จะต้องฮิต จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:36:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Chapters 5-6: (They Long To Be) Close To You / We’ve Only Just Begun Richard: ตอนนี้คุณต้องเข้าใจว่าเมื่อหลายเดือนก่อน Ticket To Ride ขึ้นถึงอันดับ 54 ส่วน Close To You เปิดตัวครั้งแรกที่อันดับ 56 ผมจำได้แม่นเลยว่ามันไปยังไงต่อ 56-37-14-7-3 แล้วก็ 1 ผู้คนบอกว่าคาร์เพนเตอร์สคือความสำเร็จชั่วข้ามคืน แต่ไม่ใช่หรอก จริงๆคือ Close To You ต่างหากล่ะ (ภาพ...The Carpenters รับรางวัลแกรมมีสาขา Best Contemporary Vocal Performance by a Duo or Group or Chorus จากเพลง “Close To You”) จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Paul Williams (นักประพันธ์คำร้อง): Roger Nichols กับผมได้แต่งเพลงร่วมกันมา 2-3 ปีแล้วในขณะนั้น มีคนนำเพลงของเราไปบันทึกเสียงมากมาย มีทั้งพวกบีไซด์ของซิงเกิลและอัลบัมคัต แต่ไม่เคยได้เป็นซิงเกิลเลย แล้วอยู่ดีๆก็มีบริษัทหนึ่งจะทำหนังโฆษณาให้กับธนาคาร Crocker ซึ่งฉายภาพของคู่หนุ่มสาวในพิธีแต่งงาน นั่นแหละคือโอกาสทองของผม ผมเป็นคนร้องเพลง We’ve Only Just Begun สำหรับโฆษณาชิ้นนั้น และสิ่งที่น่าสนใจก็คือมันก่อให้เกิดปฏิกิริยาตอบรับในทันที ริชาร์ด คาร์เพนเตอร์โทรฯมาแล้วถามว่ามีเพลงนี้แบบเต็มๆหรือเปล่า ก็แน่นอนว่าถึงไม่มีผมก็ต้องโกหก เพราะการที่จะได้วงระดับคาร์เพนเตอร์สมาบันทึกเพลงของเรานั้น มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดไหน Richard: นอกเหนือจากท่อนเวิร์สที่ผมได้ฟังแล้ว ก็ยังมีท่อน “Sharing horizons that are new to us”, “And when the evening comes” แล้วก็ “Together .together” ทุกๆสิ่งล้วนแต่บอกความหมายว่าฮิตสำหรับผม จากนั้นผมก็ดำเนินการเรียบเรียงมันแล้วก็บันทึกเสียง Chapter 7: For All We Know Gary: เราเดินทางเพื่อออกทัวร์กันอย่างมาก ในช่วงฮ๊อตๆนี่ปีละ 180 วันเลย John: มันจะเป็นเรื่องง่ายที่เราจะสามารถเดินสายออกทัวร์กันถี่ยิบขนาดนั้นหากไม่ใช่เพราะเราต้องตรากตรำกับการบันทึกเสียงไปด้วย ภาระหนักตกอยู่กับแคเรนและริชาร์ด โดยเฉพาะริช เพราะเขาต้องคอยเปิดหูเปิดตามองหาเพลงฮิตชิ้นต่อไปตลอดเวลา ซึ่งมันก็เลยไม่ใช่เรื่องแปลกที่บางครั้งเขาพบเพลงเหล่านี้จากการชมโทรทัศน์บ้าง หรือได้ยินจากโฆษณาธนาคารที่ได้กลายมาเป็น We’ve Only Just Begun บางครั้งออกไปผ่อนคลายด้วยการชมภาพยนตร์ก็ไปสะกิดใจกับท่อนสั้นๆท่อนหนึ่งซึ่งต่อมากลายเป็นเพลง For All We Know นั่นคือสิ่งที่บ่งบอกความใจจดใจจ่อของเขาอย่างคงเส้นคงวาสำหรับก้าวถัดไป Petula Clark: ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันหนอ นั่งอยู่หลังชุดกลอง ร้องเพลงได้ราวกับนางฟ้า ฉันรู้สึกทึ่งเหลือเกิน ฉันจึงเดินเข้าไปหาเธอเพื่อแนะนำตัว ฉันไม่เคยรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงขอให้ฉันร้องเพลง “For All We Know” ในงานแจกรางวัลออสการ์ส ทั้งที่มันเป็นเพลงของพวกคาร์เพนเตอร์ส Richard: มันเป็นกฎข้อหนึ่งที่ว่าหากคนๆนั้นไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ในภาพยนตร์ ก็จะไม่สามารถขับร้องเพลงนั้นได้แม้จะเป็นเพลงฮิตของเขาก็ตาม ซึ่งเรารู้สึกผิดหวังมาก ปีถัดมาพวกเขาก็ถอดกฎข้อนั้นทิ้งไป ซึ่งแน่นอนว่าเราก็มีเพลงใหม่อีกคือ “Bless The Beasts And The Children” แล้วเราก็ได้แสดงเพลงนี้ในงานออสการ์สด้วย แต่ในปีนั้นมันแพ้ให้กับ “Shaft” Chapter 8: Bless The Beasts And The Children Richard: ในเรื่องของภาพลักษณ์ กรณีของเราและ A&M นั้น ผมว่าพวกเขาไม่ค่อยแน่ใจว่าจะวางแผนให้เราอย่างไร คุณก็รู้ว่าพวกเราถูกยำเละโดยพวกนักวิจารณ์ทั้งหลาย ไม่ใช่แค่ในด้านดนตรี แต่รวมถึงในเรื่องภาพแบบ “Goody Four Shoes” ผมชอบคำนี้จัง เป็นภาพลักษณ์แบบคู่หูหนุงหนิง แต่หากคุณมองดูปกอัลบัมแต่ละชุดคุณก็จะโทษพวกนั้นไม่ได้เต็มปากหรอก เห็นมั๊ย เรา 2 คนแก้มชนแก้มเลย มันหวานเกินเหตุจริงๆ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Daniel Levitin (ผู้สื่อข่าวดนตรี): สิ่งสำคัญที่ควรทราบก็คิอทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของการตลาด ตอนที่ A&M เริ่มทำตลาดให้กับพวกคาร์เพนเตอร์ส ผมไม่คิดว่าพวกเขามีแผนการณ์ที่ชัดเจน กลยุทธที่ใช้ภาพประเภท “Romantic fuzzy” อย่างแคเรนในชุดลูกไม้ ริชาร์ดสวมแจ๊กเก็ตแคชเมียร์ช่างดูประหลาด ในยุค 70s นั้นเป็นยุคของความรักไร้พรมแดนแล้วก็เรื่องยาเสพติด ภาพลักษณ์ของพวกเขาในแบบคู่แฝดอนามัยจัด จึงดูหลุดกระแสโดยสิ้นเชิง Chapter 9: Rainy Days And Mondays Richard: ในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าต้องคุยกับแคเรนเรื่องที่จะให้เธอยืนอยู่แถวหน้าของวง อันที่จริงเธอก็เป็นดาวเด่นของคู่เราอยู่แล้ว แต่เธอสูงแค่ 5 ฟุต 4 นิ้ว ผู้ชมเขามองไม่เห็นเธอมากเท่าที่ควร ดังนั้น สิ่งที่เรา 2 คนตกลงกันก็คือหากเป็นเพลงพวกบัลลาด เธอจะก้าวไปยืนร้องเพลงหน้าเวที (แทนที่จะตีกลอง) แต่ผมบอกได้เลยว่า ในใจของเธอนั้น แม้เธอจะเป็นนักร้องชั้นยอดขนาดนั้น เธอก็ยังมองตัวเองว่าเป็นแค่มือกลองที่ร้องเพลงได้อยู่ดี Chapter 10: Superstar Daniel: ปัจจัยแรกสุดที่ทำให้สำเนียงแบบคาร์เพนเตอร์สมีความแตกต่างไปจากวงอื่นก็คือเสียงร้อง ตั้งแต่โน้ตตัวแรก คุณจะทราบเลยว่านี่คือเสียงของแคเรน นั่นแหละคือคุณสมบัติของนักร้องที่ยิ่งใหญ่ เหมือนที่คุณบอกได้ทันทีเมื่อได้ยินเสียงของ Bing (Crosby), Frank (Sinatra), Ella (Fitzgerald) และ Sarah Vaughn เพียงแค่โน้ตตัวเดียว คุณก็รู้ว่ามันไม่สามารถเป็นใครอื่นได้ อีกข้อหนึ่งคือเสียงร้องประสานเป็นชั้นๆทั้งหมด 8 เสียง Richard: สิ่งที่มีผลต่อการเรียบเรียงดนตรีของผมมากที่สุดและต่อซาวนด์แบบคาร์เพนเตอร์สทั้งปวงก็คือดนตรีของ Les Paul กับ Mary Ford เธอโอเวอร์ดับเสียงของตัวเอง ซึ่งในยุคนั้น ราวๆปี 1950-51 ผมไม่คิดว่าจะมีคนมากสักเท่าไหร่ที่รู้จักเทคนิคนี้ แต่เดี๋ยวนี้ใครๆก็ใช้กันเกร่อไปหมด Les Paul: การโอเวอร์ดับเป็นสิ่งที่ผมคิดค้นขึ้น ผมสามารถทวีคูณเสียงของแมรีเป็นสัก 3,6,9,12 เสียงตามที่ผมต้องการ มันเป็นเหมือนทรัพย์สินทางปัญญาอันล้ำค่าเชียวล่ะ คาร์เพนเตอร์สสร้างเสียงที่สวยงามจากเทคนิคนี้แหละ Chapters 11-12: Hurting Each Other / Goodbye To Love Richard: เพลง Goodbye To Love โคจรมาหาผมก็ตอนที่ผมได้ดูหนังเก่าที่ยอดเยี่ยมเรื่องหนึ่งของบิง ครอสบี ทางทีวี (เรื่อง Rhythm On The River ปี 1940) ในเรื่องเขารับบทนักแต่งเพลง แล้วในเนื้อเรื่องก็จะมีการพูดถึงเพลงที่ถือว่ายอดนิยมที่สุดของเขาที่ชื่อ “Goodbye To Love” อยู่บ่อยๆ แต่เรากลับไม่เคยได้ฟังเพลงนี้เลย แล้วผมก็มาคิดว่า.... “Goodbye To Love” ช่างเป็นชื่อที่สุดยอดเหลือเกิน และทันทีที่ผมได้ยินชื่อเพลงนี้ ผมก็สร้างจินตนาการด้วยเสียงเปียโนขึ้นมา Tony Peluso (นักดนตรีสมาชิกของวง): คืนหนึ่งผมนั่งอยู่ที่บ้าน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรับสายก็มีเสียงพูดว่า “โทนี...นี่คือแคเรน คาร์เพนเตอร์” ผมก็คิดว่าใครโทรฯมาอำ เมื่อเธอย้ำอีกครั้งผมก็รู้ว่าเป็นตัวจริง หัวใจผมเริ่มเต้นรัว คุณคิดดูละกันว่ากำลังได้คุยกับขวัญใจของคุณอยู่ เธอบอกว่าเธอกับริชาร์ดอยู่ที่ A&M แล้วเธอก็คิดว่าผมเป็นทางเลือกที่เหมาะเจาะสำหรับเพลงที่พวกเขากำลังทำอยู่ที่ชื่อ Goodbye To Love จะมีช่องว่างตรงกลางสำหรับท่อนโซโลซึ่งจะเป็นส่วนของผม ผมก็มัวคิดว่าควรจะเป็นเสียงแบบไหนสำหรับเพลงนี้ ผมพยายามคิดในแนวของคาร์เพนเตอร์ส ซึ่งจะต้องเป็นแบบนุ่มละมุน ฟังสบาย แน่นอนว่านั่นไม่ได้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น ริชาร์ดบอกผมว่า “ไม่เอา..ไม่เอา ใส่ให้เต็มที่เลย” ปัจจุบันนี้ หรือตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มันกลายเป็นเรื่องปกติที่เราได้ฟังเพลงประเภทพาวเวอร์บัลลาดที่มีท่อนกีตาร์โซโลร้อนผ่าว แต่ตอนนั้นไม่เคยมีใครทำมาก่อน มันเป็นเรื่องที่บ้ามาก ผมขอเครดิตสักเล็กน้อยก็แล้วกันในฐานะผู้เล่น แต่มันไม่ได้มาจากความคิดของผมเลย เป็นของริชาร์ดต่างหาก ซึ่งเขาเป็นคนที่เต็มไปด้วยไอเดียอยู่เสมอ John: ผมเคยอยู่ใกล้ๆพวกเขาในเมืองใหญ่ แต่ไม่เคยออกทัวร์ด้วยกัน ผมอาศัยอยู่ที่แนชวิลล์ แต่งเพลงแนวคันทรี แล้วริชกับแคเรนก็มาแสดงที่นี่ ผมบอกว่าเจอกันหลังเวที ตอนที่ผมไปยืนรออยู่นั้น อยู่ดีๆก็มีแฟนๆสัก 1,200 คนวิ่งตรงมาหาผม และตอนนั้นผมไม่ทราบว่าพวกเขาเดินทางด้วยเครื่องบินเลียร์เจ๊ต ไม่ใช่สายการบินพาณิชย์ นั่นคือจุดเริ่มต้นที่เราได้ความคิดเกี่ยวกับเพลง Top Of The World ตอนที่เราอยู่บนเครื่อง ผมโน้มตัวไปที่ริชาร์ดแล้วถามว่า “นี่เรากำลังอยู่บน Top Of The World แล้ว ใช่ไหม?” Chapters 13-17: Top Of The World / The Story Continues / Only Yesterday / Merry Christmas Darling / This Masquerade Werner Wolfen (ที่ปรึกษาอาวุโสของวง): Jerry Weintraub เป็นผู้จัดการของพวกเขาตั้งแต่ปี 1976 เขาเป็นกังวลว่าแผ่นเสียงจะขายได้ไม่ดีเหมือนเดิม เขาก็เลยมีความคิดเรื่องรายการโทรทัศน์ขึ้นมา ซึ่งเป็นสื่อประเภทที่เขามีประสบการณ์อย่างมากอยู่แล้ว (ภาพ...ร่วมกับ John Denver ในฐานะแขกรับเชิญของรายการ จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:44:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Richard: “Music, Music, Music” ซึ่งเป็นรายการหลังสุดของเรา อันเนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับแคเรนในภายหลังนั้น สำหรับผมถือว่าเยี่ยมที่สุด ไม่มีมุขตลก มีแต่ดนตรีล้วนๆตั้งแต่ต้นจนจบ แคเรนกับเอลลาร้องเพลงที่แสนงดงามร่วมกันเพลงหนึ่ง มันช่างเป็นช่วงเวลาที่พิเศษสุด เพราะนี่คือนักร้องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดทั้งคู่ จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Chapters 18: Touch Me When We’re Dancing Paul Williams: ผมมองเห็นบางสิ่งที่เหมือนเป็นเงาดำภายใต้รอยยิ้มที่ฉาบไว้ ในภาพถ่ายช่วงหลังๆ ภรรยาของผมตั้งข้อสังเกตว่าบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง เธอดูผ่ายผอมเหลือเกิน ตอนนั้นผมไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับโรคผิดปกติด้านการบริโภคอาหารสักเท่าไหร่ Petula: ฉันจำได้ว่าเคยพูดกับแคเรนว่าฉันไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ แต่ขอให้หยุดมันเสียเถอะ จากนั้นก่อนที่เธอเดินออกจากห้องแต่งตัวของฉัน เราสวมกอดกัน (แล้วฉันก็รู้สึกว่า) เธอผอมมาก นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอเธอ Richard: ตอนที่เราเพิ่งจะสังเกตเห็นปัญหาของแคเรนนั้น มีผู้เชี่ยวชาญอยู่แค่ไม่กี่คนที่รู้จักศัพท์คำว่า “Anorexia Nervosa” หรือ “Bulimia” เราแค่รู้ว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง มันไม่ใช่แค่การอดอาหาร แต่เราไม่รู้เลยว่าเรากำลังเผชิญกับอะไรอยู่กันแน่ Werner: มันเป็นช่วงเวลาที่ซับซ้อนมาก ริชาร์ดก็กำลังมีปัญหากับ “Quaaludes” เหมือนกัน Werner: แคเรนชอบทำงานดนตรี แต่ริชาร์ดไม่อยู่ในสภาพที่จะทำงานได้ มันจึงไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจมากมายที่เธอจะออกงานเดี่ยวออกมา และมันก็ยิ่งไม่น่าประหลาดใจที่มันออกจะชวนผิดหวัง John: เธอชื่นชอบมันมาก ส่วนริชาร์ดกับผมออกจะไร้ปฏิกริยา แล้วต้นสังกัดก็ไม่อยากปล่อยมันออกสู่ท้องตลาด เธอก็เลยเหมือนตกอยู่ในห้วงสุญญากาศ ซึ่งในที่สุดเธอก็ตัดสินใจหันมาบอกริชาร์ดว่า ทำอัลบัมใหม่กันเถอะ John: การแต่งงาน รวมถึงพิธีแต่งงานของแคเรนนั้นเปี่ยมล้นด้วยความหวังสำหรับเธอ และไม่ใช่เพื่อเธอเพียงผู้เดียว การที่ใครก็ตามในหมู่พวกเราก้าวออกมาพร้อมกับบางสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นความผูกพันในระยะยาวกับเธอนั้น น่าจะก่อให้เกิดผลดี เราต่างก็มีความหวังทั้งนั้น ส่วนพิธีแต่งงาน (ถอนหายใจ) มันแปลกพิกล มันใหญ่โตเหลือเกิน ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อน Werner: ริชาร์ดมีความกังวลอย่างหนึ่งกับเรื่องที่แคเรนกำลังตกอยู่ในความทุกข์จาก Anorexia (โรคไร้ความอยากอาหาร) เธอเดินทางไปรักษาตัวทางฝั่งตะวันออก เมื่อเธอกลับมาเธอคิดว่าหายดีแล้ว แต่ริชาร์ดไม่รู้สึกแบบนั้น พอทั้งคู่เจอกัน เขาบอกเธอถึงความรู้สึกของตัวเอง และแน่นอนว่า 10 วันให้หลัง เธอก็ไม่ได้อยู่กับเราอีกต่อไป Richard: เพราะผมรู้ว่าเธอยังไม่หายดี ตอนที่เรานัดคุยกับเวอร์เนอร์ เธอเป็นเดือดเป็นแค้นที่ไปวิพากษ์วิจารณ์สภาพของเธอ แต่ผมบอกว่านั่นก็เป็นเพราะผมรักเธอ เธอดูไม่ดีเลย ผมมองตาก็รู้ แคเรนกลับมาจากเมือง Century ในบ่ายวันพฤหัสฯ เพื่อพบปะเพื่อนฝูง เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ผมโทรฯมาเล่าด้วยความตื่นตะลึงเกี่ยวกับแคเรนต่างๆนาๆว่าเธอดูย่ำแย่ ผมบอกว่าจะไปเดี๋ยวนี้ ผมรีบบึ่งไปพร้อมน้ำตาคลอเบ้า ปรากฏว่าเธออยู่ในรถพยาบาลแล้ว ผมจำได้ว่ายังมีความหวังซ้อนความหวังว่าแค่นี้น่าจะหนักหนาเพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอได้เห็นความจริงเสียที เธอจะแค่สลบไป พวกเขาพาเธอไปโรงพยาบาล เธอจะฟื้นคืนมา แล้วสำนึกถึงข้อบกพร่องที่เธอได้ทำไป บางทีตอนนี้เธออาจจะรู้แล้วนะว่าเธอมีปัญหาจริงๆ จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Chapter 19: Finale Richard (กล่าวในงาน Walk Of Fame): วันนี้เป็นวันหนึ่งที่ระคนไปด้วยความเศร้า แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นวันที่สวยงามสำหรับครอบครัวและตัวผมเอง สิ่งเดียวที่ผมเสียดายคือแคเรนไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อมีส่วนร่วมกับเรา แต่กระนั้นผมก็รู้ว่าเธอยังคงเหมือนไม่ได้ห่างไกลไปจากใจของพวกเราทุกคน Richard: เมื่อผมมองย้อนกลับไปยังปีที่เรา 2 คนทำงานร่วมกัน บันทึกเสียงร่วมกัน ผมรู้สึกว่ามันคือห้วงเวลาที่แสนมหัศจรรย์ ผมเกิดมาพร้อมกับความรักในเสียงดนตรี สามารถยึดอาชีพกับสิ่งที่ตัวเองรัก ซึ่งผมรู้สึกปลาบปลื้มมาก แต่สิ่งที่พิเศษเหนือกว่านั้นก็คือน้องสาวของผมที่ได้กลายเป็นหนึ่งในนักร้องระดับเยี่ยมยอดที่สุดเท่าที่เคยมีมานั้น มีความสุขกับการร่วมงานดนตรีกับผม เหมือนที่ผมมีความสุข ผมภูมิใจมากกับสิ่งที่เธอและผมได้ร่วมกันทำจนบรรลุผลสำเร็จ (จบ) จากคุณ : Sam (SamOfSound) - [ 6 ต.ค. 47 21:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพลงYesterday once moreมีมนต์ขลังอย่างน่าทึ่ง ราวกับเพลงStairway to Heaven จากคุณ : NKL - [ 6 ต.ค. 47 23:30:25 A:203.107.210.160 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณสำหรับบทความครับ จากคุณ : เตียเป๋งลิ้ม - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คาร์เพนเตอร์ ------ เพลงที่ ผมฟังตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย จากคุณ : โตนิค - [ วันเกิด PANTIP.COM 08:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณมากคับ รักวงนี้มาก จากคุณ : 5150_b - [ 8 ต.ค. 47 07:18:02 A:61.90.28.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคุณแซมมากเลยครับ ได้รับความรู้เกี่ยวกับวงนี้เต็มๆ จากคุณ : rtype - [ 9 ต.ค. 47 20:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 งานของคาร์เพนเตอร์เป็นงานอมตะครับ มีกลิ่นอายของอดีตอยู่เต็มเปี่ยม แทรกด้วยความทันสมัยตลอดกาล เจ้าของกระทู้ทำได้เยี่ยมมากครับ จากคุณ : ===Wladyslaw Szpilman=== - [ 26 ต.ค. 47 20:28:07 ]