ตอนที่1
ผมตื่นสายอีกแล้ว...... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรผมเป็นคนประเภทสันหลังยาวนอนได้เรื่อยๆไม่รู้จักพอมันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วมันเลยทำให้ผมตัวสูงกล่าเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมยังไม่คุ้นเสียทีกับหน้าหมาบูล เทอร์เรียในกระจก
ห้องน้ำทั้งๆที่มันเป้นหน้าของผมเองแท้ๆ ไม่รู้สินะทำไมน้อ.......หน้าตาผมถึงคล้ายมันเข้าไปทุกที สายวันนี้รถติดเหมือนทุกวันแต่แทนที่จะหงุดหงิดผมกลับไม่ค่อยรู้สึกรำคาญใจเท่าไหร่เลย
.........อาจเป็นเพราะสายลมเย็นๆที่เจอกลิ่นหญ้าแห้งที่ลอยมาปะทะหน้าเบาๆ ที่เป็นสัญญาณบอกถึงว่ากำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วกระมัง
ถึงที่ทำงานด้วยสภาพเหี่ยวๆ นั่งจัดการกับงานบนโต๊ะข้างหน้าไปเรื่อยๆแต่กลับเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง....ใครกันนะที่บอกว่าพอเด็กโตขึ้นจะมีสมาธิมากขึ้น อาการเหม่อลอยและความเกียจคร้านแบบเด็กจะน้อยลง แต่สำหรับผมมันไม่จริงเลยยิ่งโตขึ้นเท่าไหร่ หน้าที่และความรับผิดชอบยิ่งมากขึ้นเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กนักเรียนที่เหม่อลอยออกไปยังสนามฟุตบอลนอกหน้าต่าง รอนับเวลาทุกนาทีให้หมดคาบเรียนไวๆ เพื่อที่จะได้ลงไปวิ่งเล่นด้านล่าง แต่อย่างว่า.....การรอคอยมักจะยาวนานและทรมานเสมอ..........ผมต้องอยู่กันสภาพแบบนี้แทบจะทุกวันมาถึงออฟฟิศแล้วรอคอยนับเวลาถอยหลัง8ชม.บนโต๊ะทำงานที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า..........เอ้อ.....เลิกงานซะที ตกเย็นแล้วฟ้าลึกๆข้างบนเริ่มเปลี่ยนเป็นสี เป็นม่วงอ่อนๆดูเหงาๆ
........ลมเย็นๆโชยมาเบาๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้ฝุ่นควันในกรุงเทพไม่ก่อความรำคาญให้กับตัวผมมากนัก แดดสวยๆลมเย็นๆ อากาศดีๆ สาวๆแก้มแดง ทำให้ผมรู้สึกรักกรุงเทพมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย
จากคุณ :
doggy
- [
15 ต.ค. 47 01:39:27
A:203.113.38.10 X:203.150.217.111
]
แจ็ส ข้าวแกง และความรัก
