BURANAKAN (บูรณาการ): หนึ่งในแจ๊สคุณภาพที่ซ่อนอยู่ในซอกหลืบของตรอกข้าวสาร (ค่ำหนึ่งของผม ณ Bar Brick Blues ผับ)
หลังเลิกงานแสนหนักของเย็นวันจันทร์..เริ่มต้นเดือนใหม่ ผมเหลือบดูเวลาจากหน้าปัดมือถือ วันนี้ยังเป็นอีกวันที่หน้าที่การงานสายเทคนิคช่างของกระผม..มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเอง กระด้างในความเป็นมนุษย์มากขึ้นๆทุกๆวัน สำหรับผม..ดนตรีแจ๊สจึงเป็นเสมือนการถ่วงดุลย์ให้กับสมองซีกที่คิดเรื่องเหตุผลของเรา เพราะเป็นสมองส่วนที่ทำให้เราดูจะก้าวร้าวมากขึ้นทุกทีๆ เมื่อพินิจพิเคราะห์ให้ดี..บางทีการใช้แต่เหตุผลๆ มันก็ทำให้ขาดในด้านศิลปะ สุนทรียภาพ และการประนีประนอมไปเหมือนกัน ผมจึงคิดจะเติมเต็มให้กับสมองซีกสุนทรียะมันได้ทำหน้าที่ของมันบ้าง... เราใช้แต่สมองซีกเหตุผลกันทั้งวันแล้ว ชีวิตมันจะได้เกิดดุลยภาพมากขึ้นมั่ง..อันนี้ผมคิดของผมเอง...
ว่าแล้วผมก็เดินบุกเดี่ยวจากราชดำเนินกลางเข้าซอยข้าวสารที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนทั้งไทย ฝรั่ง และยุ่น สาวๆแถวนี้น่ารักแบบอินเตอร์ของจริง! อย่างที่เรามักหาไม่ได้ในการเรียนคอร์สนานาชาติทั้งหลายในเมืองไทยที่เขาเปิดสอนกัน อันนี้ผมขอทั้งยืนและนอนยัน เพราะผมสัมผัสและประสพมาด้วยตัวเอง คอร์สอินเต๋อเมืองไทย..ผมเห็นมีแต่จารย์ฝรั่ง...ไม่มีเห็นจามีแบบ นศ.สาวจมูกโด่ง ผมบรอนด์หรือผมน้ำตาล นัยตาน้ำข้าว ขาวอึ๋มม... (เอ๊ย..ขอโทษครับ...อย่างหลังนี่ไม่เกี่ยว..ผมพิมพ์ผิดคับ) หรือจะเป็นสาวยุ่นแบบอาหมวยตาโต๊โต..หน้าจิ้มลิ้ม..มิกิจัง อะไรประมาณนี้...ไม่มี๊..ไม่มี หาไม่ได้หรอกในมหาลัยที่บอกว่าเป็นคอร์สนานาชาติในเมืองไทย แล้วอีแบบนี้จะเรียกว่าคอร์สอินเตอร์ได้ไง... เห็นแม๊ะ...การมาเดินตรอกข้าวสารของผมก็เป็นการเติมเต็มให้ชีวิตในด้านหัวงู..เอ๊ย..ด้านหยิน-หยาง..ของผมเองอีกเหมือนกัน (ว่าเข้าไปนั่น ..อ้างมาด้ายยย... แต่สาวๆซอยนี้น่ารักจริงครับ อันนี้ขอนั่งยัน)
โอเค..เข้าเรื่องดีกว่า Brick Bar Blues เป็นผับบลูส์-แจ๊ส-สกา ที่ซ่อนอยู่ในตัวตึกสีน้ำตาลอ่อนหลังหนึ่ง..ขออภัย..ผมลืมดูชื่อตึกมาด้วย ต้องเดินเข้าไปลึกทีเดียว แต่ไม่เปลี่ยวนะ..เพราะอยู่ในตึกหรูๆ ที่มีทั้งสตาร์บัค สปาร์ ฯลฯ ผมดูป้ายหน้าผับบอกจะมีวงชื่อ BURANAKAN เล่นตอนสองทุ่ม เอาละสิ..นี่มันเพิ่งทุ่มเดียวนี่หว่า ต้องรออีกตั้งชั่วโมง ผมเลยได้เดินดูจ๋าวๆและแผงขายซีดีไปพลางๆก่อน... สองทุ่มเป้ง..ผมเดินเข้าไปในผับ อ้าวตัยห่ะ...มีผมเป็นคนแรกและคนเดียวหรือนี่ กะสมาชิกวงบูรณาการที่นั่งรอเวลาจะเล่นอีกห้าหน่อ ถึงไม่มีแขกเขาก็เล่นกัน..ดีแหะตรงต่อเวลาดี
เริ่มต้นทักทายเหล่าผู้ฟัง (ผมคนเดียว) ด้วยบทเพลง My Low Man เพลงบัลลาดที่มีนักร้องสาวหนึ่งคน เพียโนและเบสอย่างละตัว ว่ากันแค่สามคน แต่ได้อารมณ์ดีเหลือเกิน เพียโนพริ้วพรายเสริมส่งให้นักร้องสาวที่มีสำเนียงและลีลาการร้องละม้ายนักร้องของไทยสมัยก่อน (ประมาณคุณสรวงสุดา..) โอเคเสียงเธอทรงพลัง เร้นจ์ของเสียงกว้างดี อ่ะ..เข้าท่าแหะ เห็นไม่มีคนฟัง นึกว่าไม่ดี ที่ไหนได้เข้าท่ามาก จบเพลง ผมปรบมือลั่นห้อง (ก็มีผมดูคนเดียวนี่ฟ่า) มือเพียโนโค้งให้เล็กน้อย เพราะแกสังเกตทราบว่าผมตั้งใจเงี่ยหูฟังทุกเม็ดจากปลายนิ้วที่พร่างพรมใส่แป้นคีย์เพียโนของแก ..ยังอายุไม่มากเลย น่าจะยี่สิบกว่าๆ เล่นได้ดี เอ๊...เด๋วนี้นักดนตรีแจ๊สฝีมือดีๆอายุราวๆนี้มีเยอะนะ
ว่ากันต่อด้วย Summertime เพลงนี้แน่นอนโชว์เสียงร้องที่ไล่สเกลดี ไพเราะ...ยังเล่นกัน 3 คนอยู่ พอจบเพลงสมาชิกอีกสองคน กีต้าร์ กลอง ก็เดินขึ้นเวที.. ครบทีมแล้ะ จบเพลงมีฝรั่งวัยกลางคนเดินเข้ามาอีกคนแล้ะ อ่า..มีเพื่อน(นั่งห่างๆ)เสียที ผมก็อารมณ์ได้ที่เลยสั่งไฮเนเก้นเล็กมาขวด..แม่ะ..สบายใจเมื่อได้เบียร์และแจ๊ส...
หลังจากเริ่มด้วยเพลงช้าๆปรับอารมณ์ผู้ฟังให้ละมุนละไมมาได้สองเพลง บูรณาการก็เปลี่ยนบรรยากาศให้รื่นรมย์ด้วยบอสซาโนว่าอย่าง Desafinado ม่ะ...เล่นแต่เพลงคุ้นหู แต่ไม่ยักน่าเบื่อ แม้ว่าผมจาฟังเพลงพวกนี้จากแผ่นซีดีของฝรั่งบ่อย แต่พวกเขามีลูกเล่นและกึ๋นพอที่จะใช้ความจัดเจนในช่วงโซโล่ทำให้เกิดความแตกต่างจากเพลงต้นฉบับ โดยเฉพาะกีต้าร์พริ้วดีจริงๆ
กลับมาหาเพลงสแตนดาร์ดอย่าง Watermelon Man กันมั่ง เพลงนี้ทีแรกผมจำชื่อสลับกับเพลง Cantaloupe Island ..สองเพลงดังของน้าเฮอร์บี้ แฮนค็อก เพลงนี้ไม่มีร้อง ..เพียโนต้องนำและเด่นอยู่แล้ว กีต้าร์ใช้เอฟเฟ็คปรับเสียงให้แตกต่าง ลีลาโซโล่น่าสนใจดีจังครับ หลังเพลงจบผมสังเกตเห็นฝรั่งอีก2คนเดินเข้ามาในร้าน..สั่งเบียร์ก่อนที่ท่านจะไปเล่นสนุ๊ก!ที่มีอยู่ในร้าน..โต๊ะเล็กโต๊ะหนึ่ง... เอ่อ..มีแจ๊สดีๆไม่ฟังแหะ หากเป็นอีตาไตรภพแกก็ต้องเอ่ยว่า โอเค..คุณได้สิทธิ์(แทงสนุ๊ก)นั้นเด๋วนี้เลยคับ
ทางวงบรรเลง There will never be another you กันต่อ เพลงนี้ช่วงกลางๆเพลงเนือยไปนิด แม้ว่ากีต้าร์และเพียโนยังทำน่าที่ได้ดีอยู่ก็ตาม
นักร้องสาวกลับมาขึ้นเวทีกับบทเพลง Our love is here to stay ได้โชว์พลังเสียงกันอีก มืออาชีพครับสำหรับนักร้อง เวลาเธอร้องผมสัมผัสและรู้สึกได้ว่าเธอยิ้ม ตั้งใจและมีความสุขกับการร้องจริงๆ ไม่ใช่ร้องเพราะมันเป็นอาชีพ..ร้องไปงั้นๆ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะมีคนตั้งใจฟัง ไม่ใช่เข้ามานั่งทานข้าว หรือคุยกัน หรือเล่นสนุ๊ก ไม่ได้ค่อยสนใจวงดนตรีหน้าเวทีกันเท่าไหร่ก็ได้ ผมเดาเอานะ
มาถึงเพลง Misty เพียโนได้ดูโอ้กับนักร้องสองคนในช่วงแรกของบทเพลง ไพเราะมากๆทั้งเพียโนและเสียงร้อง ก่อนจะเข้าช่วงเปลี่ยนทำนองให้จังหวะเร็วขึ้นและเล่นกัน 5 คนเหมือนเดิม เอาไป 9 เต็ม 10 สำหรับเพลงนี้ การประพันธ์เพลงลักษณะนี้ (ขึ้นต้นด้วยช้าๆซึ้งๆ ก่อนจะเข้าช่วงเปลี่ยนจังหวะมาเป็นเร็ว) มีเสน่ห์และใช้ได้ผลทั้งเพลงบัลลาดในแนวแจ๊ส แนวบลูส์ หรือบัลลาดร็อคก็ตามที นักดนตรีจึงมักเอาทริกนี้มาใช้เล่นกันบ่อยๆ (ดูอย่างเพลง Child In Time ของวงอย่าง Deep Purple สิครับ ...caseนี้เลย เพียงแต่เพลงที่ว่านี่มันให้อารมณ์แบบร็อคซึ้งกระชากใจ ไม่ใช่แบบซึ้งๆและไพเราะสุดแสนโรแมนติกแบบเพลง Misty ของแจ๊ส (เอ่อเอากะมัน...เอาเฮฟวี่ร็อคมาเปรียบกับแจ๊สได้ไงว่ะเนี่ยตู..เฮ้อ))
กลับมาแนวสวิงให้มือเบสได้เดินจังหวะอย่างเมามันกับ Night and Day จังหวะสนุกๆที่นักร้องสาวได้โชว์ลีลาสแกตในช่วงสั้นๆ แต่เหมาะสมพอดีๆ ไม่มากไม่น้อย สามารถครับ..สามารถสำหรับนักร้องสาวคนนี้ แม้ไม่สวย (น่าน..จนด้ายยย..ไปเกี่ยวอะไรกะหน้าตาเขาล่ะ เขาเป็นนักร้องมะใช่นางแบบนักแสดง..วู๊!) แต่เสียงดีมาก เทคนิคดี ตั้งใจเปล่งแต่ละวลี แต่ละคำแบบตั้งใจมาก(แต่ไม่เกร็ง) เป็นธรรมชาติ มืออาชีพครับ นานๆผมจะเห็นนักร้องอายุไม่มาก(20 ฟ่าๆถ้าเดาไม่ผิด)แต่สามารถแบบนี้
Girl From Ipanema สบายๆสไตล์บอซซ่าเหมียนเดิม ถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศได้ดีก่อนจบ
เพลงสุดท้าย Somewhere Over The Rainbow เพลงนี้ทำเอาผมคิดถึงนักร้องสาวสวยของผม(ว่าเข้าไปนั่น) Jane Monheit กับอัลบั้มใหม่ของเธอ ที่ผมยังไม่มีโอกาสได้ฟัง มอนิทเคยให้สัมภาษณ์ว่าเธอหัดร้องเพลงนี้ตั้งแต่ 3-4 ขวบ ก่อนจะหันมาร้องแจ๊สเมื่อเป็นสาวแล้ว(และสวยมากกก...ยัง..มันยังไม่เลิก) เธอชนะเลิศรางวัลทุนธีโลเนียส มั้งค์ที่จัดทุกปี (ถ้าจำไม่ผิดนะ) ก่อนจะถูกแมวมองจับมาทำอัลบั้มแรก Never Never Land (ที่ผมชอบมาก..ตอนซื้อทีแรกยอมรับว่าซื้อเพราะเธอเป็นนักร้องที่สวยมาก แต่พอมาฟัง น้ำเสียงเธอใสและสวยกว่าใบหน้าเสียอีกแน่ะ..คนอะไรฟ่ะ เจ้าหล่อนเคยขนาดตามไปหลอกหลอนผม(แบบหวานๆ)ถึงในฝันอ่ะ ตอนนั้นเผลอฟังเพลงเธอจนหลับไป ตื่นมาปรากฎหูซาวเบาว์พังเลยครับท่าน ..ดีสม) แต่เสียงของนักร้องสาววงบูรณาการ ซึ่งผมไม่รู้ชื่ออะไร ร้องแบบนักร้องธึ่มแอนด์บลูส์โชว์พลังเสียงมากกว่าเป็นแจ๊สครับ แต่นั่นมันไม่สำมะคัญเท่ากับประเด็นที่ว่าเธอร้องได้ดีครับ จะเป็นดนตรีแนวไหน จาเป็น แจ๊ส.. บลูส์.. โซล..หรือกอสเพล.. หรืออะไรก็ดีทั้งนั้น ถ้าร้องได้ดีแบบนี้
ความจริงผมอยากรู้ชื่อนักดนตรีทุกคนในวง โดยเฉพาะมือกีต้าร์และเพียโน เข้าขากันดีราวกับเป็นคู่ขา Pat Metheny กะ Lyle Mays แห่งแพท เมธีนีย์กรุ๊ฟแน่ะ (เว่อ...เว่อไปแล้ว) แต่เขาเล่นกันได้ครับ
เชิญเข้าไปพิสูจน์กันได้ครับ เห็นว่าเล่นที่นี่ทุกวัน ผมนั่งฟังอยู่ตั้งแต่ 20.00-21.30 น. สั่งเบียร์เล็กไปขวด 90 บ. (รู้สึกจะไม่ขายขวดใหญ่) คุ้มครับ ที่จริงผมตั้งใจจะฟังวงที่ 2 ที่เล่นแนวบลูส์ต่อ แต่พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน.. กลับไปใช้สมองซีกเหตุผลต่ออ่ะเด่ะ.....วงสุดท้าย(วงที่สาม)เป็นแนวสกา เป็นแนวที่ผมเฉยๆครับ แนวนี้ผมจะชอบแบบโซล-แอซิดแจ๊สมากกว่า
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับผับนี้นะครับ แล้วก็ไม่ได้ช่วยเขียนชเลียร์เขา เพราะปกติ..อย่างที่เคยบอก จาแบบขวานผ่าซากบ่อยๆ กะลังพยายามปรับคำพูดให้มันสมูธและฮาร์โมไนซ์ต่อใบหูของผู้ฟังให้มากกว่านี้ครับ (พักนี้เลยเกิดความรู้สึกประมาณ... แด่ความทรงจำในลิ้นชัก บ่อยๆ กะลังรอคนมาดามหัวจายยย.. (อ้าวขึ้นต้นด้วยแจ๊ส ไหงตอนจบกลายเป็นลิเกน้ำเน่าเฟะเฉย!)
ปล. หากสำนวนการเล่าเรื่องของผมครั้งนี้มันจะสวิงสวายและทำฝาหล่นเป็นระยะๆ นั่นก็เป็นอาการเมาไฮเนเก้นค้างอยู่กึ่มๆ โปรดอภัย....
จากคุณ :
Younger Pat
- [
2 พ.ย. 47 13:44:48
A:203.148.240.94 X:
]
BURANAKAN (บูรณาการ): หนึ่งในแจ๊สคุณภาพที่ซ่อนอยู่ในซอกหลืบของตรอกข้าวสาร (ค่ำหนึ่งของผม ณ Bar Brick Blues ผับ)
){kind=small}