CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    รายงานคอนเสิร์ต B.Day 10 Year Bakery – งานเลี้ยงอำลา 10 ปีแห่งค่ายขนมปัง (ความยาว 19 หน้า)

    หมายเหตุ
    - นี่เป็นรายงานคอนเสิร์ต (live report) ที่ยาวที่สุดในชีวิตที่ผมเคยเขียนมา แต่ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลย เพราะ B.Day Concert มีความยาวถึง 6 ชั่วโมง และ 19 หน้ากระดาษนั้นถือไม่มากเลยกับ 10 ปีของเบเกอรี่มิวสิก
    - ขอให้ท่านผู้อ่าน อ่านแบบสบายๆ เหนื่อยนักก็พักสายตา เพราะขนาดในคอนเสิร์ตเค้ายังมีปล่อยพักเลย จริงมั้ย?

    ------------------------------------------------------------

    B.Day 10 Year Bakery – งานเลี้ยงอำลา 10 ปีแห่งค่ายขนมปัง
    โดย merveillesxx

    “ถึงวันนี้เบเกอรี่ไม่ได้เป็นแค่ค่ายเพลง แต่เป็นไอคอน (icon) หนึ่งเป็นสัญลักษณ์หนึ่งและผมก็หวังว่าสัญลักษณ์ นี้ ผ่านไปอีกสิบ ยี่สิบปีข้างหน้าก็ยังคงอยู่ไม่หายไปไหน” – สุกี้ กมล กุโกศล แคลปป์


    ก่อนเอาขนมปังเข้าเตาอบ
    เบเกอรี่ มิวสิกกับผมทำความรู้จักกันมานานแล้วทีเดียว เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก (สมัย ป.5 ผมก็ฮัมเพลง ‘ก่อน’ ของโมเดิร์นด็อกได้แล้วกัน) จวบจนทุกวันนี้ก็ 10 ปีแล้ว จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่านานก็นาน ระหว่างนั้นเราผ่านอะไรมาหลายอย่างด้วยกัน ผมมีเบเกอรี่เป็นทางเลือกที่ ‘สาม’ (อีกสองที่เหลือ คงไม่ต้องมั้งว่าคืออะไร) ผมมีวงโมเดิร์นด็อกเป็นวงในดวงใจ ผมมีวงพรูที่เป็นวงไทยวงแรกที่ไปดูคอนเสิร์ตกับแฟน(เก่า) ผมบ่นว่าค่ายนี้ซีดีแพง ผมด่าว่าค่ายนี้ชอบออกคอมพิเลชันงี่เง่า ผมประณามว่าค่ายนี้ก็อปเพลงฝรั่ง แล้วดันเรียกว่า inspire แต่ก่อนผมเหยียดหยามนักร้องโดโจซิตี้ว่าร้องเพลงไม่เป็น พอมาตอนนี้ผมฟังโดโจอย่างมีความสุข
    …เพื่อนกันก็แบบนี้แหละ มีดีกัน มีทะเลาะกัน…

    พอรู้ว่าเพื่อนคนนี้จะจัดงานวันเกิดครบรอบ 10 ขวบชนิดยิ่งใหญ่ ก็อยากจะไปร่วมงาน … เหลียวย้อนมองดูกองซีดีสูงพะเนินของตัวเอง ประมาณด้วยสายตาแล้วก็เจอซีดีของเบเกอรี่เสียส่วนใหญ่ นั่งไล่รายชื่อศิลปินที่ชอบก็อยู่ค่ายนี้เสียเยอะ แถมทุกวันนี้เวลาไปร้องคาราโอเกะทีไรก็ร้องเพลงของเบเกอรี่อยู่ร่ำไป ดังนั้นไม่มีเหตุผลอะไร ที่ผมจะไม่ไปงานวันเกิดของเพื่อนคนนี้ … แต่ก็ต้องมารู้ทีหลังว่าแท้จริงแล้วมันเป็นงาน ‘อำลา’

    อวสานเบเกอรี่
    ดั่งสายฟ้าฟาดผ่ากลางอก ในวันที่ 7 ธ.ค. 2547 เมื่อผมอ่าน นสพ.มติชน ที่พาดหัวว่า ‘3 ผู้บริหารเบเกอรี่ลาออก’ ความรู้สึกงุนงงกระหน่ำซ้ำให้เหมือนเป็นคนบ้าใบ้ ผมพูดอะไรไม่ออก สมองนิ่งงัน สารคัดหลั่งหยุดชะงัก ตั้งสติอยู่ 2 นาที แล้วก็หยิบบัตรคอนเสิร์ต B.Day ขึ้นมา ผมกำมันแน่น แน่นประหนึ่งจะระบายความโศกเศร้าลงไปในสิ่งนั้น เขามีประโยคเชยๆ ที่ได้ยินกันคุ้นหูว่า “บางทีเราจะรู้ว่ารัก เมื่อเสียสิ่งนั้นไปแล้ว” ประโยคนั้นปรากฏขึ้นจริงต่อหน้าต่อตาผมขณะนั้น
    …ผมเพิ่งรู้ตัวว่า ผมรักเบเกอรี่มิวสิกเหลือเกิน…

    เหมือนชะตาฟ้ากลั่นแกล้ง หลังจากข่าวของ ‘จอยซ์ TK’ และ ข่าวฉาวของ ‘โจอี้บอย’ ก็ยังตามติดมาด้วยเรื่องนี้อีก “ทำไมไม่รอให้คอนเสิร์ตผ่านไปก่อน แล้วค่อยลาออกนะ” หรือ “ทำไมไม่ประกาศในงาน B.Day เลยนะ” เสียงในจิตใจของผมกู่ก้องร้องออกมา แต่หลังจากได้ใช้ความคิดกับห้วงเงียบงัน ผมตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ผมลองจินตนาการภาพทุกคนที่กำลังสนุกกับคอนเสิร์ต แล้วทันใดผู้บริหารทั้งสามก็ขึ้นเวทีไปประกาศถึงอวสานของเบเกอรี่ มันคงเป็นการทำร้ายจิตใจกันเกินไป และการประกาศลาออกก่อนหน้างานนั้น มันทำให้ผมกระจ่างชัดในใจว่าผมกำลังจะไปงานอำลา … เพราะมันสุดแสนจะแตกต่างนัก ระหว่าง ‘งานวันเกิด’ กับ ‘งานอำลา’
    …หลังจากจบคอนเสิร์ต ผมคิดว่า ผู้บริหารทั้งสามท่าน ได้ตัดสินใจถูกแล้ว…

    ส่วนกระแสที่ว่าทั้งสามลาออกเพื่อจะเพิ่มยอดขายบัตรนั้น ทุกคนมีสิทธิจะเชื่อในตามแบบฉบับของตนเอง แต่ในกรณีนี้ ผมเลือกที่จะ ‘ไม่เชื่อ’

    ลงสายพาน เดินทางสู่โรงงานขนมปัง
    10 ธ.ค. 2547
    ขณะอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกจากบ้าน ช่วงง้างมือจะปิดวิทยุ ลำโพงทั้งสองเปล่งเสียงบรรเลง ‘เพลงแห่งชาติ’ ของวันๆนี้ มันคือเพลง Pass the Love Forward … ผมตัดสินใจเอนตัวนอนลงบนโซฟา ฟังเพลงจนจบ แล้วค่อยก้าวเดินออกจากบ้าน

    15.00
    ประหนึ่งว่ารัฐบาลประกาศอย่างเป็นทางการว่าวันนี้คือ วัน B.Day เพราะขณะที่ก้าวขึ้นรมเมล์สาย 122 เพื่อไปสนามราชมังคลากีฬาสถาน กระเป๋าสุดเปรี้ยวก็ตะโกนบอกผู้โดยสารที่รอรถอยู่ที่ป้ายว่า “เดอะมอลล์บางกะปิ สนามกีฬาหัวหมาก ม.รามคำแหง จ้าาา~~ คอนเสิร์ตเบเกอรี่คันนี้เลยนะจ๊ะ หกโมงถึงเที่ยงคืนจ้าาา~~” โอ้โห! เล่นเอาผมงงเลยนะเนี่ย พี่กระเป๋าคนนี้ รีเสิร์ชข้อมูลมาดีจริงๆ เจ๊แกพูดแบบนี้เกือบทุกป้ายเลยนะเนี่ย ไม่รู้เป็นชาว ‘เบเกอเรี่ยน’ กับเค้าด้วยหรือเปล่า … กวาดสายตาดูรอบตัวแล้ว ก็คงไปที่งาน B.Day เหมือนกัน ตามคาดพอถึงราชมังคลา ผู้คนก็แห่แหนลงรถพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย

    15.45
    รถไม่ติดอย่างที่ผมคาดไว้ พอเดินเข้าไปในราชมังคลา ผมก็เห็นซุ้มสีฟ้า-ขาวของงาน B.Day แต่ไกล คนมากันเยอะแล้วเหมือนกัน หน้างานมีบูธเล่มเกมของ DTAC สปอนเซอร์ใหญ่ของงาน มีบูธไฮเนเก้นที่มีศิลปินแนวฮิปฮอปและอิเล็กทรอนิกเล่นอุ่นเครื่องไป ก่อนจะเข้างานต้องไปเอาสายรัดข้อมือก่อน งานนี้เข้าแบ่งเป็นสีๆ ตามราคาบัตร ผมบัตร 3000 ก็ได้เป็นสีฟ้ามา เพื่อนผมบอกว่าเหมือนแบ่งชั้นวรรณะยังไงไม่รู้ ผมแอบสังเกตตามข้อมือชาวบ้าน เอ๊ะ! ทำไมไม่มีสีฟ้าเลยหว่า พวกบัตร 3000 หายไปไหนหมดเนี่ย (ตอนหลังก็ได้คำตอบคือ ยังไม่มากัน เพราะพวกนี้เข้างานเลทสุดๆ)

    แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 47 22:07:21

     
     

    จากคุณ : merveillesxx - [ 12 ธ.ค. 47 06:50:28 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป